ความคิดเห็นที่ 1 11/1 รางขนส่งกระเป๋าเดินทางหมุนเวียนช้าๆ ผ่านนักท่องเที่ยวต่างชาติที่จับกลุ่มยืนรอกระเป๋าของตนหมุนเวียนมา ร่างเพรียวระหงในชุดสูททะมัดทะแมงกอดอกรอ  เมื่อกระเป๋าเดินทางสีดำใบเขื่องเวียนมาถึง แขนเรียวจึงออกแรงยกมาวางรวมกับกระเป๋าสัมภาระอีกหลายใบซึ่งนอนรออยู่บนรถเข็น เรือนผมสีน้ำตาลแดงหยักเป็นลอนน้อยๆ กระจายเต็มแผ่นหลัง ขับผิวขาวอย่างคนที่มักอยู่ในที่ร่มให้สว่างเจิดจ้ายิ่งขึ้นไป แว่นตากันแดดอันโตบดบังใบหน้าสวยกว่าครึ่ง หญิงสาวหยุดยืนมองหาผู้ซึ่งบอกว่าจะมารับ ก่อนก้าวยาวไปหาเมื่อพบเจอร่างหนาโบกมือให้แต่ไกล ‘รสริน’ สวมกอดบิดาสลับกับหอมแก้มซ้ายขวาด้วยความคิดถึง เสียงหัวเราะชอบใจดังมาจากบุรุษสูงวัยในเครื่องแบบทหาร แสงอรุณจากกระจกใสสาดส่องให้เห็นว่าวันเวลาหาได้พรากความสง่าผึ่งผายไปจากบิดาของเธอเลย แม้จะอยู่ห่างกันไกลครึ่งค่อนโลก หากกิตติศัพท์ความเจ้าชู้ของผู้เป็นพ่อยังลอยมาเข้าหูเสมอๆ จะแปลกตรงไหนในเมื่อท่านมีพร้อมทั้งรูปทรัพย์ เกียรติยศ และเงินทองที่สตรีใดก็ยากปฏิเสธ เธอไม่เคยน้อยใจหรือโกรธเคือง ท่านได้ทำหน้าที่บิดาอย่างดีที่สุดแล้วในช่วงเวลาที่เธอต้องการ รสรินคิดว่ามารดาซึ่งด่วนจากไปของเธอก็คงอยากให้บุรุษผู้เป็นที่รักมีความสุขเช่นกัน หญิงสาวถอดแว่นกันแดดอันโตออกมองทิวทัศน์รอบตัว ถนนหนทางเปลี่ยนไปจากที่เธอคุ้นเคยเมื่อจากไปนานนับสิบปี เออหนอ บางทีการกลับมาครั้งนี้อาจเป็นการเริ่มต้นใหม่ เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ อีกครั้งก็ว่าได้กระมัง ................................................................................................................ หลังใช้เวลาพักผ่อนอยู่บ้านตลอดทั้งวัน รสรินได้ฤกษ์ลุกจากเตียงเมื่อใกล้เวลานัดกับบิดารับประทานอาหารมื้อเย็น ใบหน้าขาวซีดปราศจากเครื่องสำอางถูกแต่งแต้มเติมสีอีกครั้ง ยากนักที่เจ้าหล่อนจะปรากฏกายให้ใครเห็นหากไม่พร้อม หญิงสาวผู้รักความสมบูรณ์แบบถือคติที่ว่า ‘ไก่งามเพราะขน คนงามเพราะแต่ง’ นั่นเอง บ้านหลังใหญ่ภายในอาณาบริเวณกว่าสิบไร่ถูกประดับตกแต่งด้วยเครื่องลายครามซึ่งตกทอดยุคสู่ยุค บ่งบอกถึงความเก่าแก่ของตระกูลที่เธอแสนภูมิใจ รสรินไม่เคยทำตัวให้เสื่อมเสียเพราะหยิ่งทะนงในศักดิ์ศรีของตนและวงศ์ตระกูล ภาพเขียนจากจิตรกรชั้นครูของเมืองไทยประดับผนังสีครีมตามระเบียงทางเดินไม่ให้อ้างว้างเกินไปนัก นอกจากนี้ ภายในห้องนั่งเล่นโอ่โถงยังสามารถมองผ่านหน้าต่างบานใหญ่ซึ่งสูงจากพื้นจรดเพดานออกไปเห็นสระว่ายน้ำด้านนอก มีตู้กระจกประดับด้วยตุ๊กตาคริสตอลอันเป็นของสะสมของนายหญิงของบ้านผู้ล่วงลับไป ดวงตาสีน้ำตาลเข้มซึ่งเสริมด้วยคอนแท็คเลนส์วูบไหวขณะนิ่งมอง พ่อยังคงเก็บรักษาความทรงจำเกี่ยวกับแม่ไว้เป็นอย่างดี “มาทำอะไรตรงนี้” อารมณ์อ่อนไหวมลายหายไปง่ายดาย รสรินยิ้มรับบิดาซึ่งเพิ่งกลับมาจากที่ทำงาน ก่อนคล้องแขนพากันเดินไปยังโต๊ะอาหาร เธอสั่งการคนรับใช้ในบ้านให้เตรียมอาหารไว้รออยู่แล้วตั้งแต่ทราบว่าพ่อกำลังกลับจากกรม “พ่อไม่อยากอาบน้ำก่อนแน่นะคะ โรสยังไม่หิวหรอก” “แต่พ่อหิวนี่นา มีเรื่องวุ่นวายนิดหน่อยเลยยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่กลางวัน” “ค่ะ ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจ” ไร้บทสนทนาระหว่างมื้ออาหารจวบจนข้าวเมล็ดสุดท้ายตกถึงท้องประสาครอบครัวที่เคร่งครัดในระเบียบวินัย นายทหารใหญ่จิบน้ำตามแล้วจึงเริ่มพูดคุยสัพเพเหระกับบุตรสาวซึ่งห่างกันไปนาน “เราไม่ได้กินข้าวด้วยกันนานเท่าไรแล้วนะ” “ตั้งแต่ที่พ่อไปหาโรสครั้งสุดท้าย สามปีได้มังคะ” “ต้องขอบคุณวิกฤติเศรษฐกิจสินะที่ทำให้บริษัทฝรั่งมังค่าเจ๊งไปตามๆ กัน ลูกสาวพ่อถึงได้ฤกษ์กลับบ้านเสียที” ลูกสาวคนเดียวตวัดค้อน “โรสกลับมาตั้งหลักเฉยๆ ค่ะ คิดเสียว่าเป็นการพักร้อนครั้งแรกนับแต่ทำงาน เดี๋ยวค่อยกลับไปหางานใหม่” “จะกลับไปทำไม พ่อว่าทำงานที่นี่แหละ เอ หรือเรามีใครรออยู่เรอะ” รสรินยิ้มขัน บิดาเกิดจะมาหวงลูกสาวตอนนี้ สายไปสิบปีแล้วกระมัง เธอผ่านพ้นช่วงเวลา ‘ปั๊ปปี้เลิฟ’ กับหนุ่มๆ มาแล้ว ไม่มีใครสร้างความตื่นเต้นท้าทายแก่เธอได้มากเท่ากับเรื่องงาน “ถ้ามีก็ควงมาแล้วสิคะ โรสไม่เคยมีความลับกับพ่ออยู่แล้ว พ่อนั่นแหละ แอบซุกอีหนูไว้กี่คน” ผู้เป็นพ่อหัวเราะชอบใจ บุตรสาวแสร้งปั้นหน้าดุ ชี้นิ้วเอาเรื่อง หากเขาทราบดีว่าเจ้าหล่อนไม่เคยก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวตนสักครั้งหนึ่ง “ก็แค่คนเดียว แต่ไม่ใช่อีหนูแล้วนะ แก่แล้ว” “อายุเท่าไรคะ” “สามสิบกว่า” “แก่ตรงไหนคะ พอๆ กับโรส” “ไม่รู้ซี พ่อคงคบเขามานานเลยรู้สึกว่าแก่ไปตามๆ กัน” หญิงสาวนิ่วหน้าเมื่อทราบว่าบิดาคบหากับใครคนหนึ่งยืดยาว เธอไม่เคยคาดคิดถึงความสัมพันธ์อันยาวนานระหว่างบิดากับใคร และคงพอใจกว่าถ้ามันจบลงเพียงชั่วข้ามคืน “โรสชักอยากรู้จักแล้วสิคะ คนที่หยุดผู้ชายเพียบพร้อมอย่างพ่อได้” พลโทกุญชรยืดอกรับคำชมเล็กน้อย “ไว้จะนัดกินข้าวด้วยกัน ดาวไม่ใช่ผู้หญิงอย่างที่ลูกคิดหรอก เธอเป็นนักธุรกิจคงคุยกับลูกสนุกล่ะ อ้อ มีอีกคนที่พ่ออยากให้รู้จักด้วย” “ใครคะ” นายทหารใหญ่ส่ายศีรษะพลางยิ้มเย็น ยังมีบุรุษอีกคนที่เขารักและไว้ใจเสมือนลูก พิรุณจะสืบทอดอำนาจในกองทัพและรักษาเกียรติของเขาไว้ได้หลังเขาเกษียณอายุราชการ คงจะดีไม่น้อยหากผูกมัดคนสองคนที่ตนรักไว้ด้วยกันได้ตลอดไป จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 10:39:09

ความคิดเห็นที่ 2 โถงกว้างของโรงแรมห้าดาวมีนักท่องเที่ยวบางตา พนักงานหนุ่มหน้ามนในชุดผ้าไทยคอยไหว้อ่อนช้อยสวยงามต้อนรับผู้มาเยือนตั้งแต่หน้าประตูกระจก หากร่างสง่าผึ่งผายด้วยเครื่องแบบทหารก้าวยาวผ่านไปแทบไม่ปรายตามอง พันตรีพิรุณร้อนใจนักเมื่อผู้บังคับบัญชานัดตนมาพบยังห้องอาหารภายในโรงแรมแห่งนี้ ลางสังหรณ์บอกเขาว่านี่ไม่ใช่เรื่องงานอย่างแน่นอน ชนักซึ่งติดหลังอยู่ทำให้หวาดระแวงไปต่างๆ นานา “คุณโต้ง” ขายาวชะงักเพราะเสียงทักคุ้นเคย ชายหนุ่มขบกรามแน่นสะกดอารมณ์ เรื่องนี้มันไม่ชอบมาพากลแน่แล้วเมื่อนายทหารใหญ่นัดหญิงสาวมาพบด้วยเช่นกัน แล้วดูเจ้าหล่อนซี ยังมีหน้ามายิ้มได้อยู่อีกเรอะ “ผมบอกแล้วใช่ไหมให้คุณระวังตัว อย่าลืมซี” เสียงแข็งตำหนิ ดารินทร์หน้าเสียไปเล็กน้อย พักหลังมานี้เขาหงุดหงิด ฉุนเฉียวบ่อยเหลือเกิน เธออยากเชื่อว่ามันเป็นเพราะเรื่องงานอย่างที่เขาว่า แต่ก็ไม่อาจเชื่อได้สนิทใจ เออหนอ ถ้าไม่ใช่เพราะบทรักอันร้อนแรงขึ้นของเขาทุกครั้งที่พบกัน เธอคงคิดว่าเขาเบื่อเธอแล้วเป็นแน่แท้ หญิงสาวข่มความน้อยใจลงไป พยายามขับไล่ความคิดว่าตนอาภัพรักออกจากใจ “เสธ. นัดคุณมาเหมือนกันเรอะ” “ค่ะ” “คุณไปทำอะไรให้ท่านจับได้หรือเปล่า” ดวงตารื้นน้ำตาตวัดมอง “ดาวดูโง่ขนาดนั้นหรือคะ” พิรุณผินหน้าหนี เขาไม่น่าใจอ่อนตกเป็นทาสอารมณ์เบื้องต่ำที่ถูกเธอชักจูงแต่แรกเลย แม้รู้ว่าเสี่ยงแต่กลับทำตัวเสมือนแมลงเม่าบินเข้ากองไฟ กระทั่งไฟทำท่าจะลุกลามติดปีกแล้วจึงได้ไหวตัว “ผมจะเข้าไปก่อน คุณคงยังไม่พร้อมเท่าไรกระมัง อีกห้านาทีค่อยตามเข้าไป” ร่างสูงเดินผ่านเข้าร้านอาหารไปอย่างไม่ไยดี ทิ้งดารินทร์ให้สงบจิตสงบใจจากอารมณ์ทั้งรักทั้งโกรธระคนกัน จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 10:39:45

ความคิดเห็นที่ 3 ห้องส่วนตัวภายในภัตตาคารอาหารจีนชื่อดังของโรงแรมแบ่งแยกเป็นสัดส่วน นายทหารหนุ่มเดินตามบริกรไปยังห้องที่ผู้บังคับบัญชานัดหมาย เลื่อนประตูซึ่งวาดลวดลายและอักษรจีนไว้สวยงามด้วยใจระทึก คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อยก่อนคลายลงรวดเร็วเมื่อพบว่าพลโทกุญชรไม่ได้อยู่เพียงลำพัง สตรีสาวหน้าตาหมดจดคนหนึ่งนั่งเคียงข้างชายสูงวัยข้างโต๊ะกลม เธอลุกขึ้นเชื้อเชิญเขาตามมารยาทผู้อ่อนวัยกว่า และพิรุณก็ถือโอกาสพินิจพิจารณาร่างระหงประสาบุรุษซึ่งพึงใจในหญิงงาม รูปร่างของเธอสูงเพรียว หากไม่เล็กบางจนให้ความรู้สึกอ่อนหวาน น่าทะนุถนอม แววแกร่งกล้าฉายชัดในแววตา เธอไม่หลบตาเขาสักนิดยามดวงตาคมปลาบไล่มาสบกัน กลับมีแววท้าทายและถือดีในคราวเดียวกัน และเขาก็ไม่คิดถอนสายตาก่อนให้เสียเชิงชาย พลโทกุญชรหัวเราะชอบใจครั้นแลเห็นปฏิกิริยาระหว่างชายหญิง เขาไม่ถือสาผู้ใต้บังคับบัญชาด้วยเข้าใจถึงวิถีแห่งบุรุษเพศเป็นอย่างดี บางทีอาจเป็นชายหนุ่มผู้นี้ก็ได้ที่จะมาปราบพยศบุตรสาวตน “รู้จักกันไว้เสียสิ พันตรีพิรุณ ผาดสุวรรณ คนสนิทของพ่อเอง” รสรินพนมมือไหว้ สังหรณ์ใจประหลาดว่าบิดากำลังเล่นตลกอะไรกับตน “ยัยโรส ลูกสาวฉันเอง...เพิ่งกลับมาจากอเมริกา แต่ไม่ใช่เพิ่งเรียนจบหรอกนะ ขานี้เขาอยู่ทำงานต่อที่นั่นเสียนาน ถ้าบริษัทไม่เจ๊งก็คงไม่กลับมาหาพ่อกระมัง” ท้ายประโยคไม่วายเย้าคนข้างกาย พิรุณแสดงทีท่ารับรู้ แต่ก็มิได้ซักถามลึกลงไปเพราะมัวแต่โล่งใจเมื่อไพ่เปิดออกมาผิดจากความกังวลแต่แรก จนนายทหารใหญ่เป็นฝ่ายขยายความเสียเอง “ตอนนายมาประจำที่กรมใหม่ๆ ยัยโรสไปเรียนเมืองนอกได้ไม่นานเลยคลาดกัน” หญิงสาวนิ่วหน้าพลางตวัดค้อนบิดา เออหนอ เขายังไม่ได้ถามสักคำ แล้วเรื่องอะไรพ่อต้องบอกกล่าวเล่าความถึงเพียงนั้น รสรินนึกเคืองเมื่อเขาลดความสนใจในตัวเธอง่ายดาย เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นหินอ่อนขัดมันดังใกล้เข้ามา ก่อนประตูจะเลื่อนเปิดออกพร้อมร่างอวบอิ่มปรากฏกาย ยุติบทสนทนาภายในห้องอาหารส่วนตัวลงชั่วคราว พันตรีพิรุณลุกยืน สละเก้าอี้ข้างนายให้แก่แขกรายล่าสุดอย่างรู้งาน เท่านั้น รสรินก็นึกรู้ถึงฐานะความสัมพันธ์ระหว่างสตรีผู้นั้นกับบิดาตน หญิงสาวไม่ได้พนมมือไหว้ หากเผื่อแผ่รอยยิ้มบางอย่างมีไมตรี ซ่อนแววตาเหยียดหยันไว้มิดชิดประสาคนเจนจัดในมารยาทสังคม “นี่ไง คุณดาวที่พ่อพูดถึง” เขาหันมาบอกลูก ก่อนหันกลับมาขยายความกับดารินทร์ “ยัยโรส ลูกสาวคนเดียวของผม แกเพิ่งกลับจากอเมริกา” “สวัสดีค่ะ เสธ. พูดถึงคุณบ่อยๆ ได้เจอตัวจริงวันนี้เอง” เธอยิ้มหวานแฝงความโล่งใจ ปรายตายินดีมองชายหนุ่มแวบหนึ่ง เพราะเขาจะได้เลิกกล่าวโทษเธอเสียที “คุณดาวเธอเป็น ‘เวิร์คกิง วูแมน’ เหมือนเรานั่นแหละ ยัยโรส เธอชักชวนพ่อทำธุรกิจหลายอย่าง แล้วทุกกิจการก็มีแต่กำไรงอกเงย” โธ่เอ๋ย อย่างไรก็ไม่พ้นอ้างเรื่องธุรกิจบังหน้าสิน่า วิธีเกลี้ยกล่อมผู้ร่วมลงทุนของเจ้าหล่อนคงถึงเนื้อถึงตัวน่าดู และคงไม่ใช่กับพ่อเธอคนเดียว รสรินปรามาสในใจ “เรื่องรีสอร์ตความงามครบวงจรไปถึงไหนแล้วล่ะ ผมจะมอบหมายให้ลูกสาวผมดูแลเรื่องธุรกิจทุกอย่างแทนเร็วๆ นี้ ถึงได้นัดคุณให้มารู้จักกันไว้” “อ้อ ด้วยความยินดีค่ะ คุณโรสจะเข้าไปดูวันไหนก็บอกดาวได้นะคะ” ผู้ซึ่งถูกโยนภาระมาให้โดยไม่ทันตั้งตัวจำต้องตอบรับเพื่อรักษาหน้าบิดา ความโกรธแล่นรี่เมื่อถูกกระทำดังมัดมือชก แต่ก็สะกดกลั้นความขุ่นเคืองเอาไว้พลางคีบขนมจีบกุ้งให้บิดา ชั่วขณะหนึ่งนั้นที่เธอรู้สึกราวกับมีใครบางคนมองมา ดวงตาเรียวแลดูโฉบเฉี่ยวเงยสบดวงตาดำขลับพอดิบพอดี แล้วก็ให้มั่นใจเหลือเกินว่ามุมปากหลังแก้วชากำลังยิ้มเยาะมายังเธอ รสรินหน้าตึง หลังแข็งคอแข็งข่มความประหม่าที่ถูกเขาจับจ้องราวรู้เท่าทันความในใจ เสียงผู้เป็นพ่อยังคงเจรจาสืบไป หากเธอทุ่มเทสมาธิทั้งหมดไปกับการวางตัวให้แลดูเป็นธรรมชาติที่สุด ต่อหน้าบุรุษผู้ทำให้ใจเธอหกคะเมนตีลังกาได้อย่างน่าอัศจรรย์ในรอบหลายปี จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 10:40:30

ความคิดเห็นที่ 4 คุณmakokchor - ที่ตามเป็นเกย์ก็มีส่วนมาจากครอบครัวก็ว่าได้ค่ะ แล้วยังถูกพี่ชายข่มมาตลอดด้วยค่ะ คุณscottie - ตามไม่กล้าหือกับพี่ชายแน่ๆค่ะ ต้องนายต่อถึงจะพอฟัดพอเหวี่ยง พี่ไก่ - มาตามคำเรียกร้องแล้วค่ะ อิอิ พี่ไก่ถามถึงพอดีเลย นายโต้งออกลายเจ้าชู้ซะด้วยค่ะ หุๆ ขอบคุณสำหรับกิฟนะคะ พี่มาลัย - ไว้ใจพิรุณเถอะค่ะ เขาเอ็นดูทิพย์มากจนไม่อาจหักหาญน้ำใจได้ ห่วงดาวด้วยดีกว่าค่ะ แหะๆ ขอบคุณสำหรับกิฟด้วยค่ะ คุณจิ๊บ - ขอบคุณสำหรับกิฟค่ะ จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 10:49:16

ความคิดเห็นที่ 5 รสรินมาแล้ว วี้ดวิ้ว หวังว่ารุ่งทิพย์คงรอดปากเหยี่ยวปากกาเสียทีนะคะ กิฟต์หมดแล้วค่ะ ให้ดอกมะลิแทนก็แล้วกันนะคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 22:53:11

ความคิดเห็นที่ 6 ยิ่งอ่านตอนนี้ พี่ยิ่งไม่ชอบพิรุณเลยอ่ะ ปล.ไม่ได้ใช้เน็ตเครื่องตัวเอง เลยไม่มีสาวน้อยกอดตุ๊กตาหมีนะจ้ะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 54 12:35:44

ความคิดเห็นที่ 7 รสลินคงจะมีฤทธิ์ไม่เบาเลย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 03:13:43

ความคิดเห็นที่ 8 ไม่ชอบพิรุณมากๆๆเลยค่ะ จากคุณ : =FriEnDiY= เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 18:37:51