ความคิดเห็นที่ 1 . บทที่  26  คนที่รอคอย วันอาทิตย์ถัดมา น้องโตกับพี่ลอก็ทำงานวาดภาพกันตามปกติครับ          คราวนี้ไม่ต้องให้ท้า พอคุณน้องชาย ‘เปลี่ยนเสื้อผ้า’ เสร็จ คุณพี่ชายก็ปลดผ้าขาวม้าโยนใส่หน้าเจ้าน้องชาย กะว่า ‘ครูพละ’ ที่สอนได้ทุกอย่างแบบนี้ ยังไงก็รับได้ไม่มีพลาดแน่            ปรากฏว่าคุณน้องชายแกล้งไม่รับ ปล่อยให้ผ้าขาวม้าคลุมหน้าคลุมตาตัวเองซะอย่างนั้น พอเอาออกแล้วก็ทำหน้าทะเล้นยักคิ้วแผล็บอีกต่างหาก  จนคุณพี่ชายตีหน้าเคร่งกระตุกหนวดสองจึ๊ก คุณน้องชายถึงค่อยทำเป็นสงบเสงี่ยม พับผ้าขาวม้าของพี่ชายจนเรียบกริบ วางทับลงบนกองเสื้อผ้าของตัวเอง ก่อนจะเข้าประจำที่วางท่าในองศาที่ถูกต้องตามเดิมเป๊ะ          พอตอนพัก คุณพี่ชายก็โดนคุณน้องชาย ‘ชวน’ เต้นรำเหมือนเดิม สองเพลงควบเหมือนเดิม และถึงจะมีอาการ ‘ป่าย’ กันบ้างเหมือนเดิม แต่สองพี่น้องก็เริ่มชินจนกลายเป็นหัวเราะขำกันไปแล้ว          เวลาช่วงบ่ายเหมือนกับจะระเหยหายไปอย่างรวดเร็ว  ภาพเกือบสมบูรณ์แล้ว แต่ชะลอบอกว่าต้องเก็บรายละเอียดให้ถูกใจที่สุดก่อนถึงจะยอมส่งมอบ เพื่อให้มั่นใจว่าได้ผลงานที่สมชื่อสมราคาจริงๆ          ก่อนกลับ พี่ชายก็กระชับต้นแขนน้องชายเบาๆ เหมือนเดิม          และวันนี้ชะลอก็ยิ้มมาตลอดทั้งบ่ายเหมือนเดิม วันเสาร์ถัดไป กลางเดือนพฤศจิกายน เปิดเรียนภาคปลายมาได้สามสัปดาห์ โรงเรียนจัดงานคืนสู่เหย้าครับ          นายพากเพียรหนุ่มน้อยหัวตั้งของเรา (ที่โดนผู้กำกับสั่งเก็บไปแสนนาน) วันนี้กระดี๊กระด๊ามากมายเป็นพิเศษ เพราะงานรื่นเริงแบบนี้มีกี่ทีก็ไม่เบื่อ อยากให้โรงเรียนจัดทุกเดือนด้วยซ้ำไป  (แต่เคยเปรยกับเพื่อนรักที่ห้องชุมนุมแล้วอาจารย์พิชานได้ยิน เลยถูกมองลอดแว่นแบบปลงๆ เรียบร้อยไปแล้ว)          เสียอย่างเดียวตรงที่ต้องแต่งชุดนักเรียน แล้วก็ไม่ได้รับอนุญาตให้ใส่เยลจนผมแหลมเปี๊ยวเป็นขนเม่นนี่แหละ (ไม่งั้นศิษย์เก่ารุ่นพี่ และรุ่นพ่อรุ่นแม่ ไปจนถึงลุงป้าน้าอา คงแตกตื่นหนีออกจากงานกันวุ่นวาย)          พอใส่ถุงเท้าเสร็จเป็นขั้นตอนสุดท้ายก็ลุกขึ้นจากเตียง หันไปเรียกเจ้าลูกน้องตัวดีที่นั่งจุมปุ๊กมองมาทำตาโตอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือทางซ้ายมือ          “นั่งหลับเปล่าเนี่ย ตื่นได้แล้วเฟ้ย เดี๋ยวน้าการก็มารับแล้ว”          ภูตจิ๋วยิ้มจนตาหยีแก้มป่อง กระโดดดึ๋งขึ้นจากท่านั่ง เตะกระป๋องใส่ปากกาดินสอที่อยู่ห่างไปตั้งสองสามก้าวจนกระเด็นกระจาย  นายพากมองตามกระป๋องที่ปลิวหวือมาตกอยู่ปลายเท้า แล้วหันไปตะโกนลั่น          “โธ่! ไอ้ป๊องงงง!!!...” ชุมนุมสิ่งแวดล้อมจัดตารางเวรให้สต๊าฟที่สมัครใจลงชื่อเฝ้านิทรรศการของชุมนุมคนละสองชั่วโมง นายกตเพื่อนรักที่เป็นลูกหม้อรักชุมนุมยิ่งชีพเลือกเวรบ่าย เพราะตอนนั้นจะมีคนมาเดินดูงานกันเยอะ นายแดนกับนายพากก็ต้องลงชื่อเวรเดียวกันตามระเบียบ          นายพากรอจนเพื่อนรักช่วยรุ่นพี่กรรมการเปิดซุ้มของชุมนุมเรียบร้อย แล้วก็ร่วมมือกับนายแดนหนีบคอนายกตลากออกมาเดินเที่ยวดูอย่างอื่นบ้าง ไม่งั้นมีหวังนายกตคงเกาะหนึบอยู่กับชุมนุมไม่ยอมไปไหนแน่          “ไอ้แดนมันเด็กใหม่ ไม่เคยเห็นงาน นายต้องพามันเที่ยว เข้าใจ๊”          นายพากทำเสียงเข้มสั่งเพื่อนรัก แล้วหนุ่มน้อยสามคนก็กอดคอกันเดินเรียงแถวหน้ากระดานไปจนถึงเวทีใหญ่ที่สนามบาส  รายการช่วงเช้าเป็นการแสดงศิลปะการต่อสู้ของไทย เห็นรุ่นพี่ ม.4 ที่ปีนี้เรียนวิชาดาบสองมือกำลังเดินไล่ฟันกันโป๊กเป๊กอยู่บนเวที ใส่เสื้อไม่มีแขนกับกางเกงครึ่งแข้งเลียนแบบนักรบไทยโบราณซะด้วย          ...จารย์โตสอนดาบสองมือ... ต้องอยู่แถวๆ นี้แน่ๆ...          หนุ่มน้อยหัวตั้งหันไปหันมาจนผมชี้ๆ เขย่าไหวเกรียวกราว  แล้วก็จริงอย่างคาด  อาจารย์พละหนุ่มล่ำยืนเป็นกรรมการอยู่ขอบเวที ใส่เครื่องแบบอาจารย์พละประจำโรงเรียนเป๊ะ คือเสื้อยืดคอปกสีเข้มที่เชยสุดๆ กับกางเกงวอร์มสีเข้มพอกันที่มีแถบข้างสามเส้น          พอเจอเป้าหมายแล้วนายพากก็หันขวาไปหาเพื่อนรัก เห็นนายกตที่โดนหนีบอยู่ตรงกลางสะดุ้งหลับตาปี๋เป็นระยะๆ ทำท่าขยับแว่นเหมือนจะถอดเก็บใส่กระเป๋าเสื้ออยู่หลายครั้ง ส่วนนายแดนที่ยืนริมนู้นเพียงแต่ยิ้มเรื่อยๆ ไม่ได้ปลอบหรืออะไร แต่สายตาคู่นั้นดูเหมือนจะมองนายกตมากกว่ารุ่นพี่นักดาบบนเวทีซะอีก          ...ได้เวลาเปิดโอกาสแระ...  นายพากตั้งใจว่าจะชิ่งหนีไปร่อนคนเดียว ปล่อยให้เพื่อนรักเดินเที่ยวงานด้วยกันตามลำพัง  แต่คิดดูอีกที... ถ้าเขาหนีไปตอนนี้แล้วเหลือแค่นายแดนกอดคอนายกตกันแค่สองคนคงจะดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ รอให้รุ่นพี่ฟันดาบกันให้เสร็จก่อน แล้วเขาค่อยหายตัวไปดีกว่า          “เจ้านายงับ เจ้านายงับ”          เสียงจิ๋วๆ ร้องเรียกตื่นเต้นมาจากในกระเป๋าเสื้อ  หนุ่มน้อยหัวตั้งก้มลงกระซิบ          “มีไร ไอ้ป๊อง”          “คุณครูชะลองับ คุณครูชะลอมาโรงเรียนงับ”  เจ้าลูกน้องตัวจิ๋วเกาะปากกระเป๋าทำตาโตแหงนคอแทบหงายหลัง  “คุณครูชะลออยู่กับคุณครูภานุที่ตึกศิลปะงับ”          นายพากยิ้มกับอกเสื้อตัวเอง แล้วค่อยนึกได้ว่ากำลังอยู่ท่ามกลางสาธารณชน โชคดีที่ใครๆ ก็มัวแต่สนใจการแสดงบนเวทีกันอยู่  หนุ่มน้อยหัวตั้งหันไปมองอาจารย์พละหนุ่มล่ำ แล้วผงกหัวช้าๆ (แบบในการ์ตูน)          ...โอกาสมาถึงมือแร้วเฟ้ย วันนี้ต้องทำให้จารย์โตกับพี่หนวดรักกันให้ได้ คอยดู๊... โตมรกลับมาถึงห้องพักอาจารย์ กำลังไขกุญแจก็เหลือบไปเห็นพิชานก้าวเข้าประตูโรงยิมตามมา  อาจารย์พละหนุ่มรอจนอีกฝ่ายเดินมาใกล้แล้วค่อยทัก          “ชุมนุมพี่เปิดซุ้มเรียบร้อยแล้วดิครับ”          “อื้อ”  อาจารย์หนุ่มรุ่นพี่ยิ้มใจดี ขยับแว่นกรอบสีทองเส้นเล็กบาง  “โตก็เหนื่อยแต่เช้าเลยนะ”          “ไม่เท่าไหร่หรอกครับ แค่เป็นกรรมการเอง”  โตมรผลักประตูห้องพัก  “พี่ฟ่อนเข้ามาก่อนครับ”          พอรุ่นพี่ที่เขารักเหมือนพี่ชายอีกคนตามเข้ามาเรียบร้อย โตมรก็งับประตูกดล็อค  หน้าต่างทุกบานปิดไว้มิดชิด  โตมรดึงชายเสื้อออกจากขอบเอวกางเกงวอร์มแล้วรูดขึ้นจากตัวออกสะบัดเบาๆ          หนุ่มรุ่นพี่ส่งเสียงบอกมาจากกลางห้อง          “โตเปลี่ยนเสื้องั้นพี่ออกไปรอข้างนอกก่อนดีกว่า”          “ไม่เป็นไรหรอกครับ แป๊บเดียวก็เสร็จ”  โตมรเดินผ่านหน้าหนุ่มรุ่นพี่เข้าไปวางเสื้อบนโต๊ะทำงาน ก้มลงถอดกางเกงวอร์มแล้วหันกลับไปถามทั้งมือยังพับกางเกง  “พี่ฟ่อนมาหาผมถึงนี่ มีอะไรรึเปล่าครับ”          “พี่ฝนเขาถามหาโตน่ะ  ปีนี้มีศิษย์เก่ามาเปิดซุ้มเครื่องกีฬาไง เห็นว่าลดพิเศษ เลยจะขอให้โตไปช่วยดูหน่อย  พี่ฝนเขาจะชวนพี่นุหัดเทนนิส บ่นว่าชักจะลงพุงกันแล้วทั้งคู่”          หนุ่มรุ่นพี่พูดจบก็หัวเราะเบาๆ  โตมรยิ้ม หันกลับมาจัดกางเกงวอร์มกับเสื้อพละลงกระเป๋า  วันนี้ชุมนุมศิลปะมีสาธิตหลายอย่าง ภานุคงวุ่นทั้งวัน ชะลอเองก็ถูก ‘เชิญ’ มาช่วยด้วยเหมือนกัน  พอนึกถึงพี่ชายคนใหม่ หัวใจมันก็รู้สึกอุ่นๆ ขึ้นมา  เดี๋ยวเสร็จกิจกรรมภาคกลางวันแล้วตอนเย็นๆ ค่ำๆ คงได้เจอกัน          รูดซิปปิดกระเป๋าเรียบร้อยก็รู้สึกว่าพิชานก้าวเข้ามาใกล้ พึมพำเสียงต่ำเหมือนคุณครูสมัยโบราณ          “โตเช็คไฝบนหลังมั่งรึเปล่า”          โตมรเอี้ยวตัวยกมือซ้ายอ้อมไหล่ขวาไปควานๆ บนหลังตัวเอง  เขารู้จักกล้ามเนื้อทุกมัดบนร่างกายและกล้าพูดว่าสั่งได้ดังใจ  แต่ไฝบนผิวหนังนี่มันพ้นวิสัยนักกีฬาอย่างเขาเสียจริงๆ แถมไปอยู่ตำแหน่งที่ชะโงกยังไงก็มองไม่เห็นซะอีก ไม่เคยจำได้ซักทีว่าอยู่ตรงไหน  โตมรคลำไปคลำมาพักนึงแล้วก็ยอมแพ้          “พี่ฟ่อนช่วยดูให้หน่อยดิครับ  มันไม่เจ็บไม่อะไรนะครับ แต่จะโตขึ้นรึเปล่าผมก็ไม่รู้เหมือนกันอะ”          หนุ่มรุ่นพี่ขยับแว่นเพ่ง เอานิ้วแตะๆ แล้วก็เงยหน้าขึ้นมากะพริบตาปริบ          “พี่ก็ไม่รู้ว่ะ บอกไม่ถูกว่ามันเท่าเดิมรึเปล่า  ไว้โตให้คีช่วยดูซักเดือนละครั้งแล้วกัน ขานั้นน่าจะดูออก”          โตมรหัวเราะ หันไปยกมือไหว้          “ขอบคุณคร้าบ”          ปลดเสื้อเชิ้ตแขนสั้นที่แขวนไว้มาสวม เห็นหนุ่มรุ่นพี่ถอยกลับไปส่งยิ้มมาให้จากกลางห้อง  รู้สึกยินดีด้วยจริงๆ ที่พี่ชายคนนี้ได้พบเจอคนที่ใช่ ...คนที่รัก...  ตัวเขาเองคงไม่มีโอกาสนั้น...          หยิบกางเกงทำงานสีดำที่พาดไว้มานุ่ง  ...แต่วันนี้เขาจะได้เจอไอ้เงิน... เพื่อนรัก... ผู้ชายคนเดียวที่เขารัก... ที่เขานึกถึงอยู่เสมอ...  ได้โทรคุยกันทุกสัปดาห์ก็จริง แต่ไม่ได้เห็นหน้ามาตั้งหลายเดือน หรือครึ่งปีแล้วก็ไม่รู้ ตั้งแต่ตอนเพื่อนรักขอให้เขาช่วยเดินเรื่องขอใช้สนามหลังโรงเรียนแข่งฟุตบอลของบริษัทนู่น          นั่งลงเปลี่ยนถุงเท้ากีฬาเป็นถุงเท้าทำงานแล้วก็อดยิ้มกับโต๊ะกับตู้ไม่ได้  พอใส่รองเท้าเสร็จลุกขึ้น ก็เห็นหนุ่มรุ่นพี่เขม้นมองลอดแว่นตรงมา ปากก็บ่นพึมพำ (เหมือนคุณครูสมัยโบราณอีกแล้ว)          “ทำหน้ายังกับคนกำลังมีความรัก” . จากคุณ : พิธันดร เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 11:22:00

ความคิดเห็นที่ 2 . โตมรช่วยอาจารย์รุ่นพี่เลือกอุปกรณ์กีฬาเสร็จ ก็กลับมาเกร่อยู่แถวเวทีใหญ่ ไม่ใช่ว่ามีหน้าที่ต้องคุมนักเรียนหรือว่าอะไร แต่เวทีมันสูงท่วมอก มีอาจารย์ผู้ชายหลายคนช่วยกันดูแลจะได้อุ่นใจ เผื่อเกิดเหตุนักเรียนร่วงจากเวที          ซักพักก็สังเกตเห็นหัวเม่นๆ (ที่ถึงจะไม่ได้ใส่เยลก็ยังตั้งชี้ไม่มีล้ม) มาป้วนเปี้ยนวนเวียนอยู่ใกล้ๆ เดี๋ยวก็อยู่มุมนู้น เดี๋ยวก็โผล่มามุมนี้ จะว่าดูการแสดงบนเวทีก็... เหมือนสายตาคู่นั้นจะหลุกหลิกล่อกแล่กชอบกล  พอหนุ่มน้อยหัวตั้งไปยืนหันหลังเกาะลูกกรงตาข่ายชะเง้อชะแง้อยู่ในตึกสี่ชั้นตรงหน้าห้องพยาบาล โตมรก็จรดปลายเท้าเงียบกริบเข้าไปยืดตัวกอดอกอยู่ข้างหลัง รอจนอีกฝ่ายหันมากระโดดโหยงเอามือตะครุบปากตัวเอง          “อุ๊บ!”          อาจารย์หนุ่มกระแอม เลิกคิ้วข้างเดียว กดเสียงเข้มต่ำ          “เล่นไรอีกนายพาก”          “เปล่าคร้าบ”  หนุ่มน้อยหัวตั้งเขย่าขนเม่นเกรียวกราวยิ้มแฉ่ง (ประจบ?)  “พอดี... พอดีผมนึกได้ว่าชุมนุมศิลป์เขามีไรกัน”  ย่นคอกระซิบกระซาบกับกระเป๋าเสื้อ  “มีไรกันว้า... มีไรๆๆ”  ยืดคอกลับมาพูดต่อเร็วปรื๋อ  “อ๋อ! มีสาธิตวาดรูปให้คนที่มาเที่ยวงานอะครับ  อาจารย์ไปด้วยกันมั้ยครับ”          โตมรหรี่ตาข้างนึง เลิกคิ้วอีกค้างนึง เอียงหน้านิดเดียว มองแบบจับผิด          “สนใจศิลปะกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ฮึเรา ปกติเห็นเอาแต่เตะบอล  มีแผนอะไรรึเปล่า”          “ไม่มีคร้าบ”            ขนเม่นเขย่าเกรียวกราวรัวถี่กว่าตะกี๊ เหมือนสองมือจะไขว้ซ่อนไว้ข้างหลังด้วย  โตมรเหลือบมองบอร์ดความรู้ด้านสุขภาพบนกำแพงห้องพยาบาล  แผ่นกระจกใสสะท้อนให้เห็นเงานิ้วของนายพากไขว้กันไว้ ตัดกับฉากหลังสว่างจ้าของสนามบาสชัดเจน  อาจารย์หนุ่มซ่อนหัวเราะ กระแอมอีกที กดเสียงให้เข้มต่ำลงไปอีก          “ไม่มีก็ดีแล้ว  งั้นเราก็ไปเถอะ”  พยักพเยิดคางไปทางตึกศิลปะเป็นเชิงอนุญาต          นายพากหมุนตัวทำท่าจะออกวิ่งทั้งยังสองมือยังไขว้นิ้วไพล่หลัง แล้วคงนึกได้รีบชักมือกลับ หยุดค้างเอียงหัวเหมือนนึกอะไรอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะหันหน้ามายิ้มกะลิ้มกะเหลี่ยถาม          “อาจารย์ไม่ไปด้วยกันจริงๆ เหรอคร้าบ  พี่หนวด เอ๊ย พี่ชะลอ เอ๊ย อาจารย์ชะลอก็มาด้วยนะครับ”          โตมรเลิกคิ้ว โน้มตัวไปข้างหน้า  แล้วก็นึกได้ว่าตอนที่เขาคุยกับชะลอครั้งแรกที่งานเลี้ยงแต่งงานของน้ำฝนกับภานุ นายพากก็อยู่ตรงนั้นด้วยและได้ยินหมดทุกอย่าง และวันที่ชะลอมาถ่ายภาพเขาแข่งเทนนิสกับศิษย์รักติ๊กเป้ นายพากก็อยู่ด้วยอีกเหมือนกัน แถมยังได้ลองกล้องของศิลปินหนุ่มรุ่นพี่อีกต่างหาก  อาจารย์หนุ่มยิ้มมุมปาก เอนตัวกลับมายืดตรงตามเดิม คลายสองมือจากที่กอดอกไว้มาเท้าเอวหลวมๆ พูดกลั้วหัวเราะ          “แน่ใจนะว่าไม่มีแผนอะไร”          ศิษย์รักคนใหม่สั่นหัวดิกอีกรอบ            “ไม่มีจริงๆ คร้าบ  งั้นผมไปก่อนคร้าบ  บ๊ายบายคร้าบ”          ก่อนจะย่อตัวเตรียมพุ่งไปตามแนวระเบียง          อาจารย์หนุ่มกระแอมเสียงดัง  นักเรียนหนุ่มน้อยคงจะนึกได้ เลยเปลี่ยนเป็นย่องหนืด... หนืด... แบบตัวการ์ตูนพิงค์แพนเธอร์ไปแทน  โตมรมองตาม ยกมือกลับขึ้นมากอดอก ยิ้มกว้าง ส่ายหน้าน้อยๆ          ...เด็กสมัยนี้... นายพากย่องหนืด... หนืด... จนสุดแนวระเบียง  พอก้าวลงมาที่ทางเดินใต้ชายคาแล้วก็หลบวูบไปทำตัวลีบแบนแนบกำแพงตึกด้านข้างเหมือนโจรมุมตึก เป่าปากฟู่แบบว่าโล่งอกมากมาย          “จารย์โตโผล่มาเงียบๆ แบบนี้บ่อยๆ มีหวังไอ้คุณพากหัวใจวายตายก่อนโดนเหยียบตายแหง็ม”          เจ้าลูกน้องตัวจิ๋วตะกายอกเสื้อเขาเงยหน้าขึ้นมาทำตาโต          “เจ้านายงับ เจ้านายง้าบ... ตะกี๊เจ้านายโกหกคุณครูโตเหรองับ ไม่ดีนะงับ เป็นเด็กไม่ควร...”          นายพากก้มลงยู่หน้าห่อปากพ่นลมดังชู่ว์          “ใครบอกว่าเป็นเด็กไม่ควรโกหกฮึไอ้ป๊อง จะเด็กหรือผู้ใหญ่ก็ไม่ควรโกหกทั้งนั้นแหละเฟ้ย  แล้วตะกี๊ฉันก็ไม่ได้โกหกซะหน่อย ฮ่าๆๆ”          ภูตจิ๋วเอียงคอทำตาปริบๆ อยู่สามอึดใจ แล้วก็ยกมือถาม          “เอ่อ... เจ้านาย... ไม่ได้มีแผนอะไรเหยองับ”          นายพากหรี่ตายิ้มแบบภูมิใจมากมาย ยักคิ้วข้างเดียวหนึ่งแผล็บ          “หึ” พอตกเย็น ซุ้มต่างๆ ก็ทยอยกันปิดกิจกรรม แต่กว่าชุมนุมศิลปะจะเก็บล้างกันเสร็จก็หลังเคารพธงชาติไปโขอยู่          ฟ้ามืดแล้ว สนามบาสสองสนามที่เมื่อกลางวันว่างโล่ง ตอนนี้แน่นขนัดไปด้วยโต๊ะเก้าอี้โลหะพับได้แบบที่นิยมใช้กันตามสวนอาหารหรือลานเบียร์  เวทีใหญ่ตอนนี้หยุดพักให้ทีมช่างไฟตรวจความเรียบร้อยอีกครั้งก่อนจะเริ่มรายการภาคกลางคืน  ซุ้มอาหารเรียงรายอยู่ขอบสนาม ผู้คนเดินขวักไขว่อยู่ในแสงไฟดวงโตที่เพิ่งติดไว้บนตึกเพื่องานนี้โดยเฉพาะ แต่ก็ยังส่องให้สว่างได้ไม่ทั่วทั้งบริเวณ มีเงาสลัวที่แสงไฟส่องไม่ถึงอยู่เป็นระยะประปราย          โตมรนั่งอยู่กับน้ำฝน พิชาน และคีติ ที่โต๊ะใต้ต้นโพธิ์มุมสนามบาสด้านที่ติดกับสนามเทนนิส ฝั่งตรงข้ามตึกสี่ชั้น ไกลจากลำโพงและเวทีรวมถึงซุ้มอาหารที่อยู่ชิดไปทางถนนกลางโรงเรียนซึ่งสว่างกว่า  สี่คนคุยนู่นนี่กันไปพักใหญ่ ถึงเห็นภานุกอดคอชะลอเดินเลาะหลังแป้นบาสตรงมา (ถึงภานุจะเตี้ยกว่าตั้งคืบก็เถอะ)  ใบหน้าขาวสว่างของภานุยิ้มแย้มกว้างขวางตามปกติ ส่วนใบหน้าสีเข้มของชะลอก็ขรึมนิ่งตามปกติเหมือนกัน          ...เก๊กชะมัดพี่เรา... โตมรยิ้มกริ่ม ลุกยืนขึ้นพร้อมกับหนุ่มรุ่นพี่รุ่นน้องร่วมโต๊ะ เหลือน้ำฝนที่ได้รับสิทธิ์พิเศษนั่งสวยอยู่คนเดียวเพราะเป็นสุภาพ(?)สตรี          “โทษทีโทษที”  เสียงภานุดังสู้เสียงจ้อกแจ้กในงานได้สบาย  “ต้องขนของที่ยืมมาไปใส่รถหน้าโรงเรียนนู่น เลยนานหน่อย หิวกันแย่แล้วสิเนี่ย”          ยังไม่ทันที่ใครจะตอบอะไร ก็มีเสียงหญิงสาวที่ดัดห้าวแบบผู้ชายตะโกนเรียกมาจากแป้นบาสข้างหลัง          “เฮ้ยยยย... ไอ้ลอ! ไอ้นุ! มาซุกหัวอะไรกันอยู่มุมนี้วะ  กว่าจะหาเจอ เดินซะเมื่อยตุ้ม”          โตมรเผลอขมวดคิ้วนิดเดียว  ...แบบว่า... เสียงนี้คุ้นมาก... เหมือนเคยได้ยิน... ที่...          ร่างโปร่งสันทัดที่เดินตรงเข้ามาอยู่ในชุดเสื้อแขนสั้นสีอ่อนพิมพ์ลายเส้นหวือหวาปลดกระดุมเม็ดบน กับกางเกงขายาวเข้ารูปสีมืด ใบหน้าขาวจัดดูคมเฉี่ยวด้วยกรอบแว่นสีเข้มทรงเฉียง ผมตัดสั้นจนเกือบเกรียน          ...พี่แว่น... ชายในร่างหญิง... เพื่อนเจ้าบ่าวอีกคนของพี่นุ...          บรรณาธิการแฟชั่นที่ชวนเขาถ่ายแบบชุดว่ายน้ำเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมา . จากคุณ : พิธันดร เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 11:24:15

ความคิดเห็นที่ 3 . บทที่  27  คนที่พบเจอ ชะลอเบี่ยงตัวหันไปมองข้างหลัง          เพื่อน ‘ชาย’ ที่ร่างกายเป็นหญิงเดินส่ายอาดเข้ามา ใบหน้าขาวจัดเห็นได้ชัดแม้ตรงนี้จะไกลจากแสงไฟถึงสุดขอบสนาม แว่นตากรอบสีเข้มทรงเฉียงไม่อาจช่วยปกปิดสายตามาดมั่นลุกวาวคู่นั้นไว้ได้เลย          ...สายตาที่จับจ้องไปทางโตมร...          เสียงภานุอุทานแกมหัวเราะดังอยู่ข้างตัว          “เฮ้ยไอ้แว่น! มาได้ไงเนี่ย จำได้ว่าไม่ได้เชิญนี่หว่า”          “ไม่ต้องเชิ้ญญญญ...”  เสียงดัดห้าวลากยาวสูงฟังดูแปลกหู  “งานโรงเรียนเพื่อนรักทั้งทีไม่มาได้ไงวะ ข่าวว่าโรงเรียนนี้หล่อล่ำตึม ทั้งศิษย์เก่าทั้งอาจารย์”          หนุ่มแว่นส่งยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ยไปทางโตมร สายตาพึงใจยังพาดเลยไปถึงคีติที่ถึง ‘กล้าม’ จะไม่เท่าโตมร แต่ก็ทั้งสูงใหญ่ทั้งแข็งแรงอย่างนักกีฬา          รุ่นน้องสี่คนพากันยกมือไหว้  ชะลอหรี่ตา ก้าวบังหน้าเพื่อนชายในร่างหญิง หันไปกระซิบเสียงต่ำหนัก          “วันนี้งานโรงเรียน ห้ามคุยเรื่องถ่ายแบบเด็ดขาด! กับใครก็ไม่ได้ทั้งนั้น!”          นายแว่นยู่หน้าแหงนคอจ้องตอบมาเขม็ง ริมฝีปากบนเผยอขึ้นนิดเดียว แต่ชะลอไม่คอยให้อีกฝ่ายพูดอะไร หันตัวบังร่างเล็กโปร่งนั่นไว้จนมิด ส่งสายตาเข้มนิ่งสำทับ ว่าเขาหมายความทุกคำที่พูด          เพื่อนชายในร่างหญิงเขม้นกระบอกตาเห็นกล้ามเนื้อโหนกแก้มสองข้างเกร็งขึ้นเป็นก้อนชัด เหมือนจงใจบอกให้รู้ว่าโกรธ แต่ก็คงจะยังเกรงเขาอยู่บ้าง ...หรืออยู่มาก... เพราะร้อยวันพันปี ชะลอไม่เคยไปก้าวก่ายขวางทางเพื่อน  คราวนี้ที่เขาเอ่ยปากชัดแจ้ง หวังว่าอีกฝ่ายคงไม่ดึงดันให้เขาต้องดำเนินการอะไรรุนแรง          ชะลอกดคางหรี่ตาจ้องทิ้งท้ายอีกอึดใจ ก่อนจะก้าวต่อผ่านหน้าเพื่อนไปยืนอีกข้างเหมือนจะกันฝ่ายนั้นไว้ไม่ให้เข้าถึงตัวน้องชาย และเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ที่ตามติดมาบอกให้รู้ว่าอีกฝ่ายเข้าใจเจตนาเขาแจ่มชัด          ภานุคงไม่ได้สังเกตอะไร เห็นก้มมองโต๊ะที่มีแต่แก้วเครื่องดื่มแล้วหันไปหาคู่ชีวิตหมาดๆ            “ฝนพาหนุ่มๆ ไปหาของกินดีมั้ยคะ เดี๋ยวพี่นั่งเฝ้าโต๊ะให้เอง”          น้ำเสียงรื่นเริงอารมณ์ดีอย่างที่ชะลอรู้จักคุ้นเคยมาเกือบทั้งชีวิต เดี๋ยวนี้เจือซ้อนไว้ด้วยร่องรอยอุ่นหวานชัดแจ้ง  หัวใจชะลออุ่นวูบ ...ความรักมันสวยงามอย่างนี้เอง... ยินดีและมีความสุขไปกับเพื่อนรักด้วยจริงๆ          เสียงโตมรดังล้อๆ อยู่ข้างตัว          “ได้ไงครับ  พี่นุแหละพาพี่ฝนไปเดี๋ยวนี้เลย พี่ฝนน่ะหิว... เอ๊ยคิดถึงพี่นุจะแย่แล้ว”  แล้วเจ้าน้องชายก็หันบอกรอบโต๊ะยิ้มแย้ม  “ผมเฝ้าให้เองครับ  พี่ๆ เดินดูตามสบาย ไม่ต้องรีบนะครับ”          ชะลอเห็นจากหางตาว่าเพื่อนชายในร่างหญิงหันตามเสียง เลยพูดขึ้นลอยๆ          “ผมจะนั่งรอเป็นเพื่อนอาจารย์โตมร”          หันไปเห็นเจ้าน้องชายยิ้มกว้างมองตรงมา สายตาคู่นั้นสะท้อนแสงไฟห่างไกลเป็นประกายวิบวับซุกซน          ...ไม่ใช่ว่ารู้ทัน... แต่... รู้กัน...          ชะลอเลิกคิ้วน้อยๆ เป็นเชิงท้าทาย กระตุกหนวดตอบเพียงนิดเดียวก็เกินพอ          เพราะรู้ว่าเจ้าน้องชายเข้าใจเขาหมดแล้ว คล้อยหลังรุ่นพี่รุ่นน้องทั้งหลาย นั่งลงยังไม่ทันได้อ้าปากพูดคุยอะไร เจ้าน้องชายก็กลับลุกยืนขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าระบายไปด้วยยิ้มอ่อนบางแบบที่ชะลอไม่เคยเห็นมาก่อน          หัวใจกระตุกวูบนิดเดียว ...คิดว่าพอเดาได้... ชะลอลุกตามช้าๆ ระหว่างที่เจ้าน้องชายเดินอ้อมหลังเก้าอี้ของเขาไปหาผู้มาใหม่          “ไอ้โต!”          ผู้ชายคนนั้นไม่สูงเท่าเจ้าน้องชายของเขา แต่เสื้อยืดคอปกสีออกนวลรัดรูปเผยให้เห็นกล้ามเนื้ออกไหล่แขนที่แน่นหนาไม่ได้แพ้กันเลย ...ใหญ่โตกว่าของเจ้าน้องชายด้วยซ้ำ... กางเกงยีนสีน้ำตาลอ่อนนั่นก็แสนจะตึงแนบไปบนช่วงขาใหญ่โตจนเห็นรูปรอยกล้ามเนื้อเป็นลูกๆ รวมถึงทุกโค้งนูนหุบเนินแจ่มชัดถนัดตา          ร่างนั้นรวบตัวเจ้าน้องชายของเขาเข้าไปกอดรัดไว้เต็มอ้อมแขน  ถึงตรงนี้จะห่างไกลจากแสงไฟดวงโตที่ข้างตึก แต่ชะลอมั่นใจว่าใบหน้าของผู้ชายคนนั้นกดแน่นอยู่ตรงซอกคอของเจ้าน้องชาย          เจ้าน้องชายของเขาเองเสียอีก ที่ปล่อยแขนทิ้งตรงลงข้างตัวอยู่เป็นนาน กว่าจะยอมยกขึ้นไปกอดตอบแล้วแนบหน้ากับเรือนผมของอีกฝ่าย          ชะลอไม่ได้ขมวดคิ้ว ...เขาหวังว่าคงไม่ได้เผลอ... เพียงแต่... เขาเข้าใจมาตลอดว่าเมื่อเจ้าน้องชายเอ่ยถึง ‘รักแรก’ นั้น มันคือรักที่ไม่สมหวัง  แต่ภาพที่เขาเห็นอยู่ตอนนี้...          ผู้ชายสองคนยืนกอดกันนิ่ง... นาน...  ชะลอเดินอ้อมโต๊ะเข้าไปหาเงียบๆ หยุดยืนรออยู่ครู่ใหญ่ สองร่างถึงค่อยผละออกจากกันเชื่องช้า          ชั่วขณะหนึ่งที่เห็นดวงตาของเจ้าน้องชายสะท้อนแสงไฟวาบชื้น          “คุยกันเกือบทุกวัน จะมาหวานอะไรกันนักหนาวะ”          เจ้าน้องชายทำเสียงโวยกลั้วหัวเราะ แต่ชะลอรู้สึกได้ถึงร่องรอยอบอุ่นลึกล้ำ  อีกฝ่ายตอบง่ายๆ ยิ้มๆ          “ก็คิดถึงนี่เว้ย  ได้ยินแต่เสียงไม่ได้เห็นหน้า มันจะเหมือนกันได้ไง”          ร่างกำยำล่ำหนานั่นเบี่ยงตัวออกด้านข้าง นำสายตาให้เห็นหญิงสาวผมยาวหน้าตาไม่ถึงกับสวยแต่ดูสูงสง่าในชุดสูทกางเกงสีเทา  คราวนี้ชะลอเกือบเผลอขมวดคิ้ว ดีที่สะกดหน้าตาตัวเองไว้ทัน แอบชำเลืองดูเจ้าน้องชายก็ไม่เห็นมีท่าทีแปลกใจเลยแม้สักนิด          “หวัดดีครับคุณบัว ดีใจมากๆ เลยครับที่ได้เจอ  ไอ้เงินมันเล่าถึงคุณบัวทุกวันจนผมอยากรู้จักเลยครับ”          เสียงทักทายอบอุ่นใกล้ชิด ไม่ใช่แค่สุภาพเป็นมิตรแบบที่ใช้พูดกับคนไม่รู้จัก ...อย่างนายแว่น...  ชะลอเหลือบมองหญิงสาวผมยาว  ถึงตรงนี้จะไม่สว่างมาก แต่ก็พอให้เห็นว่ารอยยิ้มอ่อนหวานทำให้ใบหน้าแสนธรรมดานั่นดูสวยซึ้งขึ้นผิดตา          “ยินดีมากค่ะ  เงินก็คุยถึงอาจารย์จนบัวอยากเจอเร็วๆ เหมือนกัน”          หญิงสาวเป็นฝ่ายยกมือขึ้นมาข้างหน้าก่อน พอเจ้าน้องชายของเขาส่งมือให้ก็ถูกอีกฝ่ายเอาสองมือรวบกุมไว้ ท่าทางตื่นเต้นดีใจจริงจัง  เจ้าน้องชายหัวเราะเบาๆ          “ไม่ต้องเรียกอาจารย์หรอกครับ เรียกผมว่าโตเหมือนไอ้เงินดีกว่าครับ”            พอปล่อยมือกันแล้วเจ้าน้องชายก็หันมาทางเขา ใบหน้ายิ้มอุ่น          “คุณบัวครับ ไอ้เงิน ขออนุญาตแนะนำพี่ชะลอ...”            เจ้าน้องชายสบตาเขานิ่งอยู่ชั่วครู่ ...คล้ายจะถาม... แต่ชะลอไม่ได้ปริปากหรือแม้แต่ขยับกล้ามเนื้อใดบนใบหน้า ปล่อยให้ความเงียบนิ่งเป็นคำตอบอยู่อย่างนั้น จนเจ้าน้องชายยกมุมปากขึ้นอีกนิดก่อนพูดต่อ          “...พี่ชายคนดีของผมครับ”          ถ้อยคำนั้นแปลกหู ...ไม่เคยได้ยินใครแนะนำกันแบบนี้มาก่อน... แต่มันอุ่นวาบขึ้นมาในอกเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ของวันนี้  ชะลออดไม่ได้ คลี่ยิ้มออกมาเบาบาง สบตารับไหว้หนุ่มสาวสองคน          ...ผู้ชาย... ที่เจ้าน้องชายเคยรัก... และเขาดูออกว่ายังรัก... กับ... ผู้หญิง... ของผู้ชายคนนั้น...          หญิงสาวผมยาวไม่มีท่าทีแปลกใจนั้นไม่แปลก แต่เพื่อนรักของเจ้าน้องชายคบหากันมาตั้งแต่เด็ก ควรจะรู้ว่าเขาไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ ของโตมร กลับไม่แสดงอาการสงสัยเลยแม้สักนิด  ชะลอสะกดใจไม่ให้เผลอเลิกคิ้ว          ชายหนุ่มชื่อเงินหันวูบไปด้านหลัง แล้วโบกไม้โบกมือร้องเรียกใคร          “ไอ้ปุ๋ย! พี่ดิน! วู้! ทางนี้ครับ!”          ชื่อคุ้นหูชวนให้ชะลอเหลียวมองตาม เห็นร่างสูงใหญ่กว้างหนาดำทะมึนเหมือนหมีเดินงุ่มง่ามเลาะขอบสนามบาสตรงมา ใบหน้าสีเข้มยิ้มเรื่อยๆ ดูใจดี  พอเข้ามาใกล้ถึงเห็นว่ามือของผู้ชายที่คล้ายหมีคนนี้จับจูงมือของใครอีกคนซึ่งขนาดตัวเล็กกว่ามากมาย  ร่างโปร่งบางนั้นน่าจะสูงพอกันกับผู้ชายชื่อเงิน แต่ใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวพับแค่ศอกกับกางเกงทำงานเรียบร้อย และใบหน้าขาวประดับด้วยคิ้วหนาเป็นสันสีดำสนิทนั่นยิ่งกว่าคุ้นหู  พอฝ่ายนั้นโผล่พ้นต้นแขนของผู้ชายที่คล้ายหมีออกมาเต็มตัวก็สบตากับเขาเข้าพอดี แล้วเลิกคิ้วสองข้างขึ้นสูง          “อ้าว! พี่ลอ?” . จากคุณ : พิธันดร เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 11:25:20

ความคิดเห็นที่ 4 . ชะลอตามเจ้าน้องชายมานั่งโต๊ะติดกับตัวเดิมด้านสนามเทนนิส ที่ลูกศิษย์หนุ่มน้อยจากโต๊ะข้างๆ มาช่วยนั่งจองไว้ให้ก่อนตั้งแต่เมื่อครู่          โต๊ะโลหะพับได้ตัวเล็ก นั่งหกคนแบบศอกชนกันกำลังพอดี  หัวโต๊ะปลายสุดทางขวาเป็นผู้ชายตัวโตเหมือนหมีที่เจ้าน้องชายเรียกตามเพื่อนว่า ‘พี่ดิน’ แต่ดูแล้วคงเป็นรุ่นน้องเขาอยู่หลายปี  ถัดมาข้างเขาคือ ‘คุณปุ๋ย’ ซึ่งเป็นหลานชายเจ้าของบ้านคนเก่าที่ขายบ้านให้เขานั่นเอง ไม่นึกว่าจะมาเจอกันถึงนี่  ฝ่ายนั้นมาช่วยดูแลสวนให้ตั้งแต่สมัยที่เขายังเช่าบ้านนี้อยู่ แล้วก็เป็นคนเนรมิตห้องดอกไม้ให้เขากับมือเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา          ...ไม่รู้เลยว่าเป็นฝั่งเป็นฝาไปแล้ว... ชะลอไม่ได้ตั้งใจสังเกตแต่ก็เห็นไปเอง มือของผู้ชายตัวโตแทบไม่ละสัมผัสจากร่างกายของผู้ชายตัวเล็กกว่าเลย ถ้าไม่วางอยู่ที่เข่า อย่างน้อยก็แตะปลายนิ้วไว้ที่ข้อมือขาวบาง          ที่ฝั่งตรงข้าม ‘คุณบัว’ ผู้หญิงผมยาวนั่งติด ‘พี่ดิน’  ส่วน ‘ไอ้เงิน’ นั่งรื่นเริงอารมณ์ดีอยู่ตรงหน้าเขา และหัวโต๊ะทางซ้ายมือคือเจ้าน้องชายที่ทำหน้าอิ่มอกอิ่มใจมาตลอดตั้งแต่เมื่อครู่          ชะลอสังเกตว่ามือของ ‘ไอ้เงิน’ ก็แทบไม่ละสัมผัสจากร่างกายของเจ้าน้องชายเลยเหมือนกัน          แอบระบายลมหายใจก็หลายครั้ง ...หวังว่าคงไม่มีใครเห็น...  หนุ่มล่ำชื่อเงินหันหน้าพูดคุยกับทุกคนรอบโต๊ะอย่างทั่วถึงและใส่ใจใกล้ชิดกับเจ้าน้องชายของเขาเสียขนาดนี้ก็จริง แต่ความสัมพันธ์ของหนุ่มล่ำคนนั้นกับหญิงสาวผมยาวก็อ่อนหวานชัดเจนจนไม่จำเป็นต้องเอ่ยอธิบายอะไรออกมาอีก          อดไม่ได้ที่จะแอบมองเจ้าน้องชายแทบทุกนาที...  สายตา... ใบหน้า... ท่าทาง... ทุกอย่างปริ่มระบายไปด้วยความสุข... ทั้งที่...          ชะลอสูดลมหายใจเข้าลึก  เข่าซ้ายของเขาแตะเข่าขวาของเจ้าน้องชายอยู่เกือบตลอดเวลาที่นั่งมา          ...แต่เจ้าน้องชายคงไม่รู้... ดูเหมือนไม่มีใครสนใจกินอะไรกันซักเท่าไหร่ ส่วนใหญ่จะพูดคุยกันไปสบายๆ มากกว่า เว้นแต่พ่อหนุ่มตัวโตเท่าหมี ที่จนคนอื่นหยุดมือกันหมดแล้วก็ยังกินต่อได้เรื่อยๆ อยู่คนเดียว          จบการแสดงชุดแรกเป็นช่วงพัก เจ้าน้องชายขอตัวไปเดินดูความเรียบร้อยรอบๆ ลานในฐานะ ‘ครูพละ’ ที่อดเป็นห่วงเป็นใยไม่ได้ แม้สมาคมศิษย์เก่าจะจัดหาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมาประจำการแล้วก็ตาม          ชะลอขอตัวลุกไปเดินยืดเส้นยืดสายด้วย          อากาศตอนค่ำกลางเดือนพฤศจิกายนไม่เย็นไม่ร้อน แต่จำนวนผู้คนมากมายที่นั่งยืนกันอยู่เต็มพื้นที่แค่สองสนามบาสก็ทำให้เหงื่อซึม  ชะลอเดินตามหลังเจ้าน้องชายลัดหลีกโต๊ะเก้าอี้เฉียดผ่านเวทีไปจนสุดมุมสนามฝั่งตรงข้าม โผล่มาที่ทางเดินลงจากตึกสี่ชั้น          ลมเย็นฉ่ำพัดโกรกจากช่องระเบียงมาปะทะตัวเป็นระลอก  เจ้าน้องชายยืนกอดอกผึ่งผายอยู่ในเงามืด กวาดสายตาไปรอบลานปูนที่ดูเคลื่อนไหววูบวาบรับแสงไฟจากข้างบนตึก เสียงผู้คนคุยกันเซ็งแซ่ไม่มีช่องว่าง แต่ที่มุมนี้ชะลอกลับรู้สึกว่าโลกมันเงียบ แม้จะห่างจากขอบสนามมาไม่ถึงสิบก้าวแค่นั้นเอง          ซักพักเจ้าน้องชายก็หันมายิ้ม แล้วเดินนำกลับเข้าไปในลานอีกครั้ง  ชะลอเดินลัดหลีกผู้คนตาม จนเจ้าน้องชายไปหยุดยืนนิ่งอยู่ท่ามกลางโต๊ะเก้าอี้ใกล้ซุ้มอาหาร ซึ่งดูสว่างไสวกว่าตรงมุมสนามใต้ต้นโพธิ์นู่นมากมาย          เขาก้าวเข้าไปใกล้ ทันเห็นเจ้าน้องชายค้อมตัวต่ำยกมือไหว้หญิงชายสองคนที่นั่งอยู่          “หวัดดีครับคุณน้า... คุณพ่อ”          ชะลอชะงัก เผลอขมวดคิ้ว ตัดสินใจก้าวเลี่ยงออกด้านข้าง สายตาลอบมองไปที่โต๊ะ          ...ฝ่ายชายคงอายุประมาณ... ห้าสิบ... ส่วนฝ่ายหญิง... แสงไฟสปอตไลท์กลางคืนแบบนี้ทำให้กะได้ยาก แต่ชะลอคาดว่าฝ่ายหญิงน่าจะอายุไม่มากไปกว่าเขา ...ไม่น่าเกินสี่สิบ...          ฝ่ายหญิงรับไหว้เหมือนสะดุ้ง หันบอกร่างเล็กข้างตัว          “หนูสวัสดีพี่โตสิคะลูก”          เด็กหญิงที่นั่งแอบอยู่ในเงาแม่ดูความสูงน่าจะอยู่ชั้นมัธยมต้นแล้ว ท่าทางเขินอายกลัวคน ยกมือไหว้ ‘พี่โต’ ทั้งที่หน้ายังหลบซ่อนอยู่ในเงามืด          ส่วนฝ่ายชายไม่ได้รับไหว้ ไม่ได้หันหน้ามาด้วยซ้ำ เพียงแค่เอี้ยวคอมองด้วยหางตา พูดเสียงเหยียด          “ยังเห็นหัวฉันอยู่เหมือนกันรึ”          ชะลอใจหายวูบ นึกห่วงเจ้าน้องชาย ตวัดสายตาไปเห็นฝ่ายนั้นยืนยิ้มสุภาพ ถามเสียงนอบน้อม          “คุณพ่อสบายดีมั้ยครับ”          “ยังไม่ตาย!”  เสียงตอบกระชาก          โตมรหันไปยิ้มให้ฝ่ายหญิง  “คุณน้ากับน้องก็สบายดีนะครับ”          “ค่ะ...”  เสียงตอบอ้อมแอ้ม คนตอบก็บิดหันไปมา  “เอ้อ... จ้ะ... โตก็สบายดีนะ... น้องก็...”          เสียงฝ่ายชายขัดห้วน  “แม่แกอยู่ข้างเวทีนู่น!”          เหมือนเป็นสัญญาณจบสิ้นการสนทนาแต่เพียงแค่นั้น  โตมรยังคงยิ้มสุภาพ ยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองอีกครั้ง ก่อนจะหมุนตัวเดินย้อนไปทางเวที ไม่ได้หันมองมาทางเขาเลยสักนิด  ชะลอสาวเท้าก้าวตาม          คราวนี้โตมรหยุดล่วงหน้าแต่ไกล  ชะลอหยุดยืนเยื้องมาข้างหลัง มองข้ามไหล่น้องชายไปยังกลุ่มโต๊ะเบื้องหน้า ดูจากคนที่นั่งอยู่แล้วเดาได้ว่าน่าจะเป็นโต๊ะตัวแรกท่ามกลางแสงไฟสปอตไลท์จากบนอาคาร          ฝ่ายหญิงดูน่าจะอายุราวห้าสิบปี แต่คงน้อยกว่า ‘คุณพ่อ’ คนเมื่อครู่เล็กน้อย  ส่วนฝ่ายชาย... ชะลอหรี่ตาเพ่งมอง ...ร่างสันทัดนั้นล่ำสันอย่างนักกีฬา เห็นกล้ามแขนคมชัด ผิวสีน้ำตาลแดงด้านเกรียมแดด หน้าตามีริ้วรอยลึกกร้าน แต่ดูผมเผ้าท่าทางแล้ว ชะลออยากเดาว่าผู้ชายคนนี้น่าจะมีอายุไล่เลี่ยกับเขา บวกลบจากสี่สิบก็ไม่น่าเกินปีสองปีเท่านั้นเอง          หญิงชายสองคนพยักพเยิดพูดจากันท่าทางมีความสุข พอดีกับที่เด็กหญิงอีกคนน่าจะเป็นวัยมัธยมต้นเหมือนกับคนเมื่อครู่ ถือสายไหมหลากสีพันก้านไม้เดินแกมวิ่งกลับมาที่โต๊ะ หน้าตาท่าทางร่าเริงอวดขนมในมือ ยื่นให้พ่อชิม แล้วตัวเองก็ก้มลงกระซิบอะไรข้างหูแม่ทั้งมือยังถือก้านไม้ไว้ ก่อนที่จะหัวเราะคิกคักกันสองสาว          จนเมื่อเด็กหญิงเดินอ้อมหลังแม่ไปนั่งลงแล้ว ฝ่ายชายในโต๊ะถึงได้หันมาทางนี้ แล้วหันกลับไป แล้วหันกลับมาอีกครั้ง คราวนี้ลุกยืนขึ้น รอยยิ้มละลายหายไปจากใบหน้า          แม่กับลูกทำหน้าแปลกใจมองพ่อลุกยืน แล้วหันมองตามสายตาพ่อ  ลูกสาวนั่งตาโตท่าทางสนอกสนใจ ส่วนแม่นั่งนิ่งขึงอยู่กับที่ รอยยิ้มพลอยละลายหายไปจากใบหน้าด้วยอีกคน          พอเจ้าน้องชายก้าวตรงเข้าไป ชะลอก็ถือโอกาสขยับตัวเบี่ยงออกด้านข้าง มองเจ้าน้องชายค้อมตัวต่ำยกมือไหว้เหมือนเมื่อครู่          “หวัดดีครับคุณแม่... คุณอา”          ฝ่ายหญิงไม่ได้ยกมือรับไหว้แต่ยิ้มอ่อน  เหมือนดวงตาคู่นั้นวาวชื้นขึ้นวูบหนึ่งในแสงไฟที่จัดจ้าจนยากจะแน่ใจ          “แม่กำลังคิดถึงอยู่เลย โตสบายดีรึเปล่าลูก”          ถึงผู้คนรายรอบจะคุยกันเซ็งแซ่ แต่ชะลอก็พอบอกได้ว่าน้ำเสียงนั้นอ่อนโยนไม่แพ้รอยยิ้ม  เหลือบมองหน้าเจ้าน้องชายก็เห็นยิ้มสุภาพไม่ผิดจากที่โต๊ะก่อนหน้า          “ผมสบายดีครับ  คุณแม่กับน้องก็สบายดีนะครับ”          เด็กหญิงกระพุ่มมือไหว้เรียบร้อยทั้งยังถือก้านสายไหม  โตมรรับไหว้ ยิ้มใจดีแบบเดียวกับที่ยิ้มให้เด็กนักเรียน แล้วหันไปทาง ‘คุณอา’ ที่ยืนนิ่งเหมือนตัวแข็ง  ร่างสันทัดล่ำสันนั่นดูกร้านโรยไปถนัดตาเมื่อเทียบกับร่างกำยำผึ่งผายของโตมร          “คุณอาสบายดีนะครับ”          ชายสูงวัยกว่าขยับตัวนิดเดียว เหมือนจะเข้ามาจับแขนโตมรแต่เปลี่ยนใจเสียก่อน  ริ้วรอยลึกบนใบหน้าหยักยกขึ้นคล้ายจะยิ้ม แต่ดูต่างจากตอนที่อยู่กันลำพังพ่อแม่ลูกเมื่อครู่มากมาย          “แม่เขาคิดถึงโตนะ”          เสียงนั้นฟังดูเกรงอกเกรงใจ  ชะลอเห็นเจ้าน้องชายยิ้มรับ หันบอกผู้ใหญ่สองคนเสียงนอบน้อม          “ผมขอตัวตรวจโรงเรียนต่อนะครับ”          โตมรไหว้ลาผู้ใหญ่ รับไหว้เด็กหญิง แล้วหมุนตัวออกเดิน          เหมือนเวลาที่โต๊ะจะหยุดนิ่งอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่ฝ่ายชายจะกลับนั่งลงตามเดิม  ชะลอรีบสาวเท้าตามหลังเจ้าน้องชาย จนไปทันกันตรงทางเดินลงจากตึกสี่ชั้นที่ยืนพักกันเมื่อตอนแรก          ลมเย็นฉ่ำพัดโกรกจากช่องระเบียงมาปะทะตัว  เจ้าน้องชายหยุดยืนนิ่งอยู่ในความมืด แผ่นหลังนั้นยังผึ่งผายสง่างามไม่ต่างไปจากเดิม  เพียงชั่วอึดใจเจ้าน้องชายก็ออกเดินช้าๆ ไปตามทางเดินข้างตึกใต้หลังคา          ชะลอก้าวเร่งไปเดินเคียงทางขวามือ (ติดตามตอนต่อไปกระทู้หน้าครับ) แก้ไขเมื่อ 20 เม.ย. 54 11:27:19 จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 11:26:34

ความคิดเห็นที่ 5 "..ปรากฏว่าคุณน้องชายแกล้งไม่รับ ปล่อยให้ผ้าขาวม้าคลุมหน้าคลุมตาตัวเองซะอย่างนั้น พอเอาออกแล้วก็ทำหน้าทะเล้นยักคิ้วแผล็บอีกต่างหาก  จนคุณพี่ชายตีหน้าเคร่งกระตุกหนวดสองจึ๊ก คุณน้องชายถึงค่อยทำเป็นสงบเสงี่ยม พับผ้าขาวม้าของพี่ชายจนเรียบกริบ วางทับลงบนกองเสื้อผ้าของตัวเอง..." พับกันยังไงหว่า?  พับจนเีรียบกริบ จากคุณ : โก้ (เซโก้4) เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 14:11:04

ความคิดเห็นที่ 6 แหมๆ พี่ลอ เจ้าน้องชายมีหรือจะไม่รู้ว่านั่งติดกับพี่ชายอยู่น่ะ แต่ดีใจ ที่ในที่สุดนายพากก็คิดจะทำงานสักที ไม่งั้น คู่นี้มีหวังได้เป็นพี่ เป็นน้อง กันงี้อีกนาน ลุ้นไม่ขึ้นเล้ยยย ^^ จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 18:27:51 A:202.142.216.87 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 7 อารมณ์เหมือนเป็นศิษย์เก่าอีกคน เพราะภาระกิจนี้อยู่นอกรั้วโรงเรียนซะทุกตอน เลยเข้าใจว่าตัวเองจบม.ปลายไปนานแล้ว.... อ๊ะๆ นั่นๆ คนนั้นเคยเรียนห้อง ม.4/3 ด้วยกันนี่นา จากคุณ : schneesturm เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 20:01:37

ความคิดเห็นที่ 8 ตามมาอ่านแล้วค่า เจ้าป๊องขวัญใจเค้าบทน้อยลงทุกทีๆ ^^' คุณพีท ... กลับบ้านนอกซะทีสิ อยู่นานให้เค้าตาร้อนเกินไปแล้วนะ ^______^ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 21:13:18

ความคิดเห็นที่ 9 ู^ ^ บอกข่าวเพิ่มอุณหภูมิของดวงตา ก่อนสงกรานต์ ไป meeting กันมา 6 หรือ 7 คนก็ไม่รู้ (ต้องถามคุณพีทดู) แก้ไขเมื่อ 20 เม.ย. 54 21:44:28 จากคุณ : โก้ (เซโก้4) เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 21:43:50

ความคิดเห็นที่ 10 โลกกลมจริงๆ น้าปุ๋ยรู้จักกับพี่ลอซะงั้น น้าปุ๋ยกับพี่ดินสวีทกันจัง เมื่อไหร่พี่ลอกะจารย์โตจะสวีทงี้มั่งอ่ะ จากคุณ : beemanufan เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 22:14:21

ความคิดเห็นที่ 11 เก่งมากฮับ 'จารย์ โต  แม้จะเติบโตจากครอบครัวที่ไม่ได้อยู่กันพร้อมหน้า แต่ยังคงความงดงาม และน่ารักเอาไว้ได้... ส่วนขนมนี่...ของฝากเจ้าป๊องนะจ๊ะ...หม่ำแล้วรบกวนเข้าฉากบ่อยหน่อยนะพ่อคุณ V จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 11:30:10

ความคิดเห็นที่ 12 กรี๊ดดดดด คนเยอะ........งง >< จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 19:00:17

ความคิดเห็นที่ 13 กรี๊ดดดดดดดดดดดด แทบลืมพี่ลอกะจานโตไปชั่วขณะเมื่อพี่ดินกับน้าปุ๋ยโผล่มา กรี๊ดดดดดดดดด น้าปุ๋ยขา คิดถึ้งคิดถึง ขอกอดกับจูจุ๊บรับขวัญหน่อย เขานึกว่าภารกิจนี้จะไม่ได้เจอตัวเองแล้วนะเนี่ย กรี๊ดดดดดดดดดดด ที่ห้องดอกไม้ของพี่ลอบรรยากาศชวนฝันขนาดนั้นเพราะน้าปุ๋ยเป็นคนรังสรรค์ให้นี่เอง กรี๊ดดดดดดดดดดดด (เยอะไปไหม?) แต่พอผ่านมาถึงช่วงท้ายๆ แอบสะดุ้งกับคุณป๋าของจานโตเหมือนกันนะนี่ (เพราะรู้สึกคุ้นๆ แบบว่าคล้ายๆ ใครบางคนที่เคยรู้จักอย่างใกล้ชิดยังไงไม่รู้ เขาเป็นญาติกันหรือเปล่าหว่า เย้ยยยย) จานโตอย่าเพิ่งหงอยนะ ยังไงตอนนี้จานโตมีพี่ชายคนดีคอยอยู่ข้างๆ แล้วนะ สู้เขาๆ ปล. แก้ไขรอบที่สอง แพนด้าติดไฟต้มน้ำร้อน เตรียมทำมาม่าในตอนหน้าแล้วนะ ;p ปล. แก้ไขรอบที่สาม ตาเงินนี่จะน่าอิจฉาไปไหนเนี่ย แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 54 19:32:34 แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 54 10:46:50 แก้ไขเมื่อ 21 เม.ย. 54 20:38:08 จากคุณ : แพนด้าพาเพลิน (Applebee) เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 20:30:25

ความคิดเห็นที่ 14 มาอ่านเม้นต์ ... แพนด้า กินน้ำก่อนมั้ย กรี๊ดเสียงแห้ง อิอิ พี่โก้...จะหาคนพับผ้าขาวม้า ? คุณพีท )))).. เทสเสียงเฉยๆ อิอิ จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 54 21:39:50

ความคิดเห็นที่ 15 อืมมม บทรวมญาติ 555 จากคุณ : ทะเลหวาน เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 54 18:36:08

ความคิดเห็นที่ 16 พี่โก้ (๕) เอ้อนั่นจิ พับจนเรียบกริบ สงสัยจะเรียบจนสันผ้าคมกริบมั้งครับ อิๆ หนมจีน (๖) เจ้าน้องชายอาจจะนั่งเพ้ออยู่ก็ได้น้า แบบว่ามัวแต่มองรักแรก อิๆ  ส่วนไอ้พาก ก็ คงคิดได้แค่นั้น ไม่เห็นจะทำอะไร กร๊าก (สงสัยคู่นี้หมดหวัง) คุณ schneesturm (๗) งานคืนสู่เหย้าศิษย์เก่านี่ ดึงเอาบรรยากาศความทรงจำอะไรหลายอย่างกลับมาให้ ฟู่ฟ่าซู่ซ่าได้จริงๆ นะครับ ว่าแล้วก็อยากกลับไปเดินเยี่ยมโรงเรียนมัธยมนะ แต่เขา ว่ากันว่ามันเปลี่ยนไปเยอะแล้วล่ะ คุณดาว (๘) เกือบกลับแล้ว อีกแป๊บเดียว ส่วนไอ้ป๊องอะ มันก็ไม่ค่อยทำงานแบบนี้แหละ มีไว้ ประดับฉากเฉยๆ (อ้าว) พี่โก้ (อีกรอบ, ๙) ถามผมอาจจะได้คำตอบไม่ชัวร์ ถามคุณเทียนชัวร์กว่า บรื๊อ... คุณบี (๑๐) คิดอยู่ตั้งนานแน่ะครับ ว่าจะเฉลยตอนไหนดีว่าน้าปุ๋่ยเป็นเพื่อนบ้านพี่ลอ ในที่สุด ก็มีช่องลง เย้  กว่าน้าปุ๋ยกับพี่ดินจะได้หวีดแบบนี้ พี่ดินก็เกือบอ่วมอยู่เหมือนกันนะ (จำได้เป็นเลาๆ) คุณปอม (๑๑) จะน่ารักได้อีกนานมั้ยก็ไม่รู้อะคุณปอม เจอพี่ลอเข้า อีกซักพักจารย์โตอาจจะลุก มาเล่นบทโหดมั่งก็ได้นะ (แกล้งพี่ลอ อิๆ)  ขนมไอ้ป๊องหม่ำแน่นอนครับ แต่จะ ได้เข้าฉากบ่อยแค่ไหน ต้องติดสินบนกรรมการ เอ๊ย ผู้กำกับนะ อิๆ คุณเร่ (๑๒) กรี๊ด ผู้ชายเยอะ เอ๊ย แหะๆ คุณด้า (๑๓) จ๊าก โผล่มาแย่งซีนพระเอกซะแล้วสองคนนั้น  น้าปุ๋ยภารกิจนี้เป็นตัวปลากรอบ เอ๊ย เป็นดารารัับเชิญนะคร้าบ แหมๆๆ  ห้องดอกไม้ฝีมือน้าปุ๋ยนี่เองแหละ แต่ยัง ไม่มีมืองุ่มง่ามของพี่ดินมาช่วยนะตอนนั้น คุณพ่อจานโตถ้าว่ากันไปคงไม่คล้ายคุณพ่อน้องต้นเท่าไหร่นะ เพราะคุณพ่อ น้องต้นเธอยังรักน้องต้นนี่นา ถึงจะรักแบบโหดๆ ก็เถอะ  เดี๋ยวบทหน้าแจกญาติ ให้จานโตอีก ป.ล. มาม่าชงเผื่อด้วย เพราะผู้กำกับยังไม่เกิดอารมณ์มาม่าเท่าไหร่ ป.ล.สอง ตาเงินน่าหม่ำอะ อ๊าก พี่สิงห์ (๑๔) ยังไม่ได้รับของฝาก (ที่ฝากแปะมา) เลยอะ ทิพ (๑๕) เออเนอะ ครบยังเนี่ย ถ้ายังไม่ครบจะได้ไปตามมาเพิ่ม กร๊าก จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 22:10:26

ความคิดเห็นที่ 17 บทที่ 28 ในอ้อมแขน + บทที่ 29 ในสายตา http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10491289/W10491289.html จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 22:13:39