นิยายรักวันวาน จากนักเขียนมือใหม่

ขอโอกาสให้นักเขียนมือใหม่ อยากฝากไว้ให้อ่านเล่น ๆ
ขอกำลังใจ และคำแนะนำจากทุกท่านค่ะ


ตอนที่ 1
ปิ๊ง ! เสียงลิฟท์เปิดออก วันนี้เมย์ต้องมารายงานตัวกับฝ่ายบุคคลของบริษัทใหญ่ที่เลือกเธอเข้ามาทำงาน ทันทีสาวน้อยพบกับชายญี่ปุ่นสูงวัยคนหนึ่ง เขาตัวเล็ก และเตี้ยเหมือนในโฆษณานมที่อยากให้เด็กไทยตัวสูง เมย์รีบช่วยเปิดประตูลิฟท์ค้างไว้ให้ เพราะเขาหอบเอกสารพะรุงพะรัง
"อะริงาโตะ อะริงาโตะ" เขาขอบคุณเธอพร้อมรอยยิ้มน่ารัก ของผู้ใหญ่ใจดี
เมย์ยิ้มตอบ และรีบเดินตรงไปติดต่อกับฝ่ายบุคคลที่นัดไว้
เธอต้องกรอกเอกสารประวัติเพื่อรายงานตัว "โห ให้กรอกอะไรเนี่ย เยอะแยะไปหมด" เมย์คิดในใจ แต่ก็ทำไงได้เพราะเธอเพิ่งเรียนจบมาเท่านั้น ยังไงก็ต้องทำตามระเบียบเขาทุกอย่าง เพื่อให้ได้ทำงานที่นี่ และที่สำคัญก็เพื่อเป็นทุนส่งตัวเองเรียนต่อปริญญาโทให้ได้ ไม่งั้นแม่คงจะหัวเราะเยาะเอาแน่ ๆ เลย เพราะบอกแล้วว่า "ลูกผู้หญิงไม่ต้องเรียนมากหรอก เดี๋ยวก็มีผัวแล้ว ยังไง ๆ ก็ได้แค่เลี้ยงลูกอยู่บ้าน"

"กุกกัก กุกกัก..ตึง.. ตึง.." เสียงเก้าอี้ล้อเลื่อนในพาร์ทิชั่นถัดไปถอยมาชน พาร์ทิชั่นที่เมย์กำลังขะมักขะเม่นกรอกเอกสารอยู่ มันทำให้เธอรำคาญไม่น้อยทีเดียว เมย์ชะเง้อดู เห็นผู้ชายผิวเข้มคนหนึ่ง ก็กำลังขะมักขะเม่นก้มหน้าก้มตา กรอกเอกสารเช่นเดียวกัน แต่เป็นเพราะเขาตัวสูงใหญ่ ขายาวทำให้ขลุกขลักกับเจ้าพาร์ทิชั่นพื้นที่แคบนั่นเอง
"ช่างมันเหอะ" เมย์คิด แล้วก็รีบเขียนต่อให้เสร็จเพื่อจะได้รีบไปพบผู้จัดการในแผนกที่รับเธอเข้าทำงาน

เมย์ขึ้นลิฟท์มาอีกชั้นหนึ่ง เป็นออฟฟิสที่เธอต้องมาทำงาน และได้พบกับคนญี่ปุ่น คนนั้นอีก ไม่น่าเชื่อเขาเป็นรองประธานบริษัท และเป็นเจ้านายโดยตรงของเธอนั่นเอง
มิสเตอร์ทามุระ ยิ้มแย้ม อบอุ่น และยินดีรับเมย์มาเป็นเลขา เขาบอกให้ฝ่ายบุคคลทราบว่า สาวน้อยคนนี้แหละ ที่พบเมื่อสักครู่ เธอมีน้ำใจช่วยกดลิฟท์ให้เขา เมย์ดีใจมากที่มีเจ้านายใจดีแบบนี้เช่นกัน เขาคงคราว ๆ พ่อเธอ นั่นแหละ สบายใจดี โล่งอกไม่ต้องกลัวปัญหาเจ้านายมาจีบเลขา เหมือนที่เพื่อน ๆ ล้อเล่น จนเธอกลัวไว้ตั้งแต่แรกแล้ว

เมย์ลามิสเตอร์ทามุระกลับ และนัดเริ่มงานในวันรุ่งขึ้น ปลอดโปร่งโล่งใจ จนอยากร้องเพลง ยิ้มหน้าบานจะรีบกลับบ้านไปบอกแม่ และบอกเพื่อน ๆ ในแก๊ง ให้พวกมันช่วยกันดีใจซะหน่อย เปิดประตูออฟฟิสออกไป ก็เผอิญมีผู้ชายคนหนึ่งเดินสวนเข้ามาพอดี ในจังหวะเดียวกัน เมย์คับคล้ายคับคลาว่า อีตานี่ ตาคนตัวโต ๆ ที่มาชนพาร์ทิชั่นเรานี่นา เพิ่งได้เห็นหน้าใกล้ ๆ เขาดูเข้ม หน้าไทยสุด ๆ อย่างกับพระเอกหนังไทยย้อนยุค นึกในใจว่า "อ้าว มาทำงานที่นี่เหมือนกันเหรอ" แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะอยากจะกลับไปเม้าท์เรื่องงานจนเต็มแก่แล้วล่ะ

ที ก็รีบมาพบผู้จัดการเหมือนกันกับเมย์ เขาเป็นคนกรุงเก่า เรียนจบมหาวิทยาลัยชื่อดัง เครดิตประธานนักศึกษา เคยทำงานมา 2 แห่งแล้ว เพื่อนรุ่นพี่ ที่บริษัทนี้ชวนเขามาทำงาน

ทีได้รับตำแหน่งรองผู้จัดการฝ่ายบุคคล หัวหน้างานของเขาบอกให้เริ่มงานพรุ่งนี้ พร้อมพนักงานใหม่อีกคนที่จะมาเป็นเลขารองประธานบริษัท จะได้เริ่มอบรมพร้อม ๆ กันเลย ทีไม่ทันได้สังเกตว่ามีสาวน้อยคนหนึ่งเพิ่งเดินสวนเขาไปสักครู่

วันรุ่งขึ้นเมย์กับชุดน่ารักแนวหวาน ๆ รีบมาที่ทำงานแต่เช้า แต่มันก็ยังเช้าไม่เท่ากับ ที นายผู้ชายตัวโตคนนั้น "เขามายืนทำอะไรน่ะ... อ้าว ! ออฟฟิสยังไม่เปิดเหรอ" ทั้ง 2 คนก็เลยได้แต่มอง ๆ กัน ยืนรออยู่หน้าออฟฟิสนั่นเอง
ด้วยความช่างพูด และมนุษย์สัมพันธ์ดีของสาวน้อย "มาทำงานที่นี่เหมือนกันเหรอ"
"ครับ" ทีตอบ และหยิบหนังสือพิมพ์กีฬาขึ้นมาอ่าน
เมย์คิด "แหม กับผู้หญิงน่ารัก ๆ อย่างเรา ไม่อยากคุยด้วยเหรอ เชอะ คุยด้วยเพราะไม่รู้จะทำอะไรหรอกน่า"
สักครู่แม่บ้านมาเปิดออฟฟิส ทั้งคู่จึงเข้ามานั่งรอข้างใน
ผู้จัดการฝ่ายบุคคล เชิญเมย์ และทีเข้าไปในห้องประชุม แนะนำบริษัท แนะองค์กร และแนะนำให้เขาทั้งสองคนรู้จักกัน พร้อมทั้งเชิญให้ทานข้าวกลางวันด้วยกันวันนี้
จากนั้นที กับ เมย์ต่างก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีกจนกระทั่งถึงเวลาอาหารมื้อกลางวัน

เดี๋ยวจะส่งตอนที่ 2 มานะคะ

จากคุณ	: ให้เพียงเธอหมดใจ
เขียนเมื่อ	: 20 เม.ย. 54 16:04:40