ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 14 : สนามบินระทึกขวัญ ! วิญญาณจิราพรเดินทางไปสู่สุขคติแล้ว ประกายแก้ว สกุลสุวรรณเพื่อนร่วมชั้นผู้เห็นวิญญาณยืนสงบสติอารมณ์อยู่พักหนึ่งก่อนตัดสินใจเตรียมตัวลงไปเข้าแถวที่สนามด้วยใกล้เวลาเคารพธงชาติเต็มที แต่ก่อนที่จะลงไปข้างล่างเธอมีบางอย่างที่ต้องถามให้หายสงสัย “ คุณลุงเจ้าที่คะ หนูมีเรื่องอยากจะถาม ” แก้วหันไปหาวิญญาณเจ้าที่ผู้อยู่ในชุดขุนศึก “ ว่ามา เด็กน้อย ... ” “ ที่จิราพรกระโดดตึกเป็นฝีมือของผีร้าย ... ผีตัวดำๆที่เกาะหลังจิราพรใช่ไหมคะ ? ” เด็กสาวถามเจ้าที่ผู้ปกปักรักษาโรงเรียน คุณลุงในชุดขุนทหารโบราณพยักหน้าก่อนจะตอบคำถามของนักเรียนสาว “ ใช่ ... เรารู้แต่ไม่อาจขัดขวางหรือป้องกันได้ อาคมพันธนาการของนายแห่งผีร้ายช่างทรงฤทธานุภาพนัก วันนั้นเราถูกโซ่อาคมรัดรึงจนขยับเขยื้อนกายไม่ไหว ” น้ำเสียงเศร้าสร้อย ประกายแก้วรับรู้ถึงความเสียใจของเทพผู้พิทักษ์ผู้ไม่อาจปกป้องนักเรียนที่อยู่ในเขตรั้วได้ “ อาคม ? ของใครคะ ? ใครเป็นคนสั่งให้ผีร้ายฆ่าจิราพร ? ” เด็กสาวถาม “ เราเองไม่อาจมองเห็น ... คลับคล้ายมีม่านสีดำลอยปิดบังเอาไว้ ” เป็นคำตอบของนายทหารผู้ปกป้องโรงเรียน ประกายแก้วฟังแล้วถอนใจเฮือกใหญ่ เด็กสาวกังวลเหลือเกินว่าความวุ่นวายที่ตั้งเค้าอยู่ตรงหน้าจะดึงเธอเข้าไปพัวพันเกี่ยวข้อง แก้วอยากซักถามต่อ ทว่าเวลากระชั้นใกล้แปดนาฬิกามากขึ้นทุกขณะ เด็กสาวจึงรีบเดินไปเก็บของที่โต๊ะก่อนจะลงไปเข้าแถว ... ... ในเวลาเดียวกันกับที่ประกายแก้วกำลังหาทางช่วยเหลือจิราพรให้สามารถสื่อความในใจที่มีต่อนายพยนต์ ... ที่ทุ่งหญ้าริมทางอันรกร้างว่างเปล่าแถวๆละแวกชานเมืองไม่ไกลจากตัวเมืองเชียงใหม่สักเท่าไร บัดนี้ปรากฏรถปิคอัพสีดำจอดที่ตรงใต้ต้นไม้ใหญ่ รถคันนั้นจอดนิ่งสนิทนานนับครึ่งวันโดยหาได้มีใครลงจากรถให้เห็น อีกทั้งฟิล์มติดกระจกก็ดำมืดจนมองไม่เห็นความเคลื่อนไหวภายใน เวลาล่วงเลยผ่านไปอีกหลายชั่วโมง กระทั่งริมทางเดินไม่ห่างต้นไม้ใหญ่ ปรากฏร่างชายชราชุดขาวสวมสร้อยประคำสีแดงสด ที่บ่าสะพายเพียงย่ามเล็กๆที่ทำมาจากผ้า ทันใดนั้น กลุ่มชายฉกรรจ์สามสี่คนพากันกรูออกมาจากรถ ในมือแต่ละคนล้วนมีอาวุธปืน ! ในขณะเดียวกันกับที่ประตูรถปิคอัพถูกเปิดออก ชายชราชุดขาวหยุดฝีเท้ายืนนิ่ง โสตสัมผัสสดับเสียงกระซิบที่ข้างหู ... มันเป็นพรายกระซิบไม่มีใครมองเห็นตัวตน !? ‘ พ่อ ! พ่อระวัง ! พวกมันมีหลายคน ’ ปรากฏรอยยิ้มที่มุมปากจอมขมังเวทย์ชุดขาว ชายชราหยิบม้วนผ้าดำที่ลงอักขระขอมจากในย่ามก่อนจะคลี่มันออกเผยให้เห็นผอบสองสามใบ เขาวางมันลงกับพื้น เปิดฝาทั้งหมดออก จากนั้นจึงเริ่มสวดบริกรรมคาถา “ เฮ้ย ! หยุด ! ทำอะไรวะ !? ” เสียงหนึ่งในชายฉกรรจ์จากรถปิคอัพ ทุกคนสวมเสื้อยืดสีดำ พรางตัวด้วยหมวกไหมพรมและแว่นกันแดด “ พวกลูกๆมาทำอะไรที่นี่ล่ะ ? ” ชายชราถามกลับด้วยถ้อยคำสุภาพ ทว่าสายตาแข็งกร้าวจ้องจับที่ปืนในมือของกลุ่มชุดดำ “ พวกกุมาเอาชีวิตมืง ! อย่าโกรธกันเลย ... ยอมตายดีๆ นายข้าไม่ต้องการให้มืงรอดชีวิต ! ” ไม่เพียงแค่คำขู่ ทว่าบัดนี้ปืนทุกกระบอกต่างเล็งเป้ามาที่ชายชุดขาวผู้ใส่สร้อยประคำแดง “ อ๋อ ... เจ้านายของพวกลูกๆแค้นพ่อนี่เอง แต่พ่อว่าลูกๆไม่ควรติดตามนายภูวดลแล้วล่ะ มันหมดอนาคตสำหรับเวทีการเมืองแล้ว ” ชายชราหมายถึงนายภูวดลตัวเก็งผู้สมัครชิงตำแหน่งผู้ว่าฯเชียงใหม่ ซึ่งตอนนี้นายภูวดลกำลังพัวพันอยู่กับคดีฆ่าตัวตายต่อเนื่อง “ อย่ามายุ่ง ! ไอ้แก่ ... ตายซะ !! ” สิ้นประโยคชายฉกรรจ์ ไกปืนทุกกระบอกถูกลั่นอย่างพร้อมเพรียง แน่นอนว่าเป้าหมายอยู่ที่ชายชราชุดขาวที่พวกเขาถูกจ้างวานมาให้ฆ่า ทว่า ... แชะ ? แชะ ! แชะ ! และตามด้วยเสียงไกปืนที่พยายามจะยิงแต่กลับลั่นไม่ออกเป็นจำนวนนับครั้งไม่ถ้วน ทุกนัด ทุกกระบอกล้วนแล้วแต่ด้าน !? เครื่องยิงมัจจุราชไม่อาจสับไกเพื่อพิฆาตเหยื่อตรงหน้า “ พ่อว่าพวกเจ้าเลิกดันทุรังเสียเถิด ” ชายชุดขาวพูดพลางส่ายศีรษะ แม้คำพูดจะเนิบๆ ทว่าแตกต่างกับสายตาที่ดุดันก้าวร้าว “ ปืนยิงไม่ออก !? ไม่น่าเชื่อ ? ” หนึ่งในทีมนักฆ่าร้องลั่น ปากคอสั่น จอมขมังเวทย์ชรายิ้มมุมปาก เขาขมุบขมิบริมฝีปากร่ายมนต์บางอย่าง พริบตาเดียวเท่านั้น กลุ่มก้อนควันสีดำๆพลันพวยพุ่งออกจากผอบที่เปิดทิ้งไว้ตั้งแต่ในทีแรก “ อ๊ากกกกกก ! ” “ อ๊อก ! ” “ อุก ... คร่อกๆ ” เสียงร้องแทบจะพร้อมเพรียงกันของทีมนักฆ่า ทั้งหมดลงไปนอนดิ้นทุรนทุรายกับพื้น บางคนกุมศีรษะด้วยความเจ็บปวด บางคนกุมคอดิ้นพราดๆราวกับหายใจไม่ออก ขณะที่คนหนึ่งดิ้นตะกุยตะกายจากอาการปวดบิดในท้องอย่างรุนแรง “ แก ... แกทำอะไร ? เล่นของ ? ” ไอ้โม่งคนหนึ่งร้องถาม ไม่มีคำตอบ มีเพียงยิ้มแสยะด้วยความสะใจเท่านั้น ! มันเป็นความสะใจของชายชราที่ได้เห็นศัตรูต้องทรมานด้วยสาเหตุที่ไม่อาจมองเห็น มีเพียงตัวเขา ... ผู้ใช้วิชาเท่านั้นที่สามารถเห็น ‘ วิญญาณ ’ เหล่านั้น ... มันคือเหล่าภูติสัมภเวสีที่เขาเลี้ยงไว้ใช้งาน !? ตรงนั้นคนหนึ่งกำลังถูกปอบโหงพรายกอดรัด ลิ้นยาวแหลมของมันแหย่ชอนไชลึกเข้าในรูหูเพื่อดูดกินเนื้อสมอง อีกคนถูกผีตายโหงผมยาวรุงรังขึ้นขี่หลัง มันใช้มือบีบคอเสียจนใบหน้าเขียวคล้ำ ส่วนอีกด้านกำลังถูกกุมารทองใช้มือตะกุยหน้าท้องจนต้องร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด ใช่ ! ทั้งหมดเป็นภูตผีปิศาจที่ชายชราเลี้ยงไว้ใช้งาน ทุกตัวล้วนมีความดุร้าย แต่เขาสามารถกำราบมันไว้ได้ด้วยคาถาจากอักขระขอมโบราณ ... และด้วยคาถาบทนี้จึงทำให้ตัวเขาเป็นจอมขมังเวทย์ที่เก่งกาจที่สุด มันทำให้ได้ทั้งงาน ทั้งเงิน ! ทว่าในเสี้ยวนาทีนั้น ... อาจเป็นเพราะความประมาท ชายชุดขาวจึงไม่ทันสังเกตเห็นชายสวมหมวกไหมพรมคนหนึ่งค่อยๆชันตัวขึ้นจากท่านอน ทั้งๆที่บนหลังของเขามีวิญญาณรูปร่างคล้ายงูกระหวัดรัดรอบลำตัว ... รอบลำคอ ! นักฆ่าภายใต้หมวกไอ้โม่งดึงมีดที่เหน็บเอวออกมา เขาสลัดฝักทิ้งอย่างรวดเร็วสมเป็นมืออาชีพก่อนที่จะโถมเข้าใส่จอมขมังเวทย์ ใบมีดประหลาดที่เคลือบสารสีแดงเข้มหมายจะแทงเข้าที่ลำคอเหยื่อ ‘ พ่อ ! ระวัง ! ’ กุมารทองที่กำลังพัวพันการควักไส้เหยื่อหันมาเห็นพอดี มันร้องเพื่อเตือนสตินายแห่งมัน ไวเท่าความคิดชายชราเบนร่างหลบปลายมีดห่างไปเพียงแค่คืบ คมมีดเฉี่ยวสร้อยประคำแดงจนสายเชือกขาดกระเด็น ลูกประคำสีแดงสดร่วงกระจายเกลื่อน “ ฆ่าพวกมันให้หมด ! ” คำสั่งเกือบเป็นตะโกนจากอารมณ์โมโห เหล่าวิญญาณร้ายเมื่อได้ยินคำสั่งจึงจัดการขั้นเด็ดขาดในทันที ... และแน่นอน เพียงชั่วพริบตา มนุษย์ที่ยังเหลือชีวิตก็มีเพียงแค่จอมขมังเวทย์ผู้เป็นนายเท่านั้น ... ... จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 10:57:58

ความคิดเห็นที่ 2 ... ... หลายวันต่อมา ประกายแก้ว สกุลสุวรรณมีกิจกรรมนอกสถานที่ นั่นคือการไปเยี่ยมชมการทำงานของเจ้าหน้าที่ที่สนามบินนานาชาติจังหวัดเชียงใหม่ เด็กสาวรู้สึกตื่นเต้นด้วยเพราะนานๆทีจะมีกิจกรรมเปลี่ยนบรรยากาศนอกโรงเรียน ยิ่งช่วงนี้โรงเรียนของเธอเกิดเหตุการณ์ร้ายอยู่บ่อยๆ ผู้อำนวยการโรงเรียนจึงตั้งใจจัดกิจกรรมเพื่อบรรเทาความเครียดของนักเรียน “ แก้ว ... เคยขึ้นเครื่องไหม ? ” มิ้นท์ถาม สองสาวนั่งติดกันขณะอยู่บนรถบัสที่ใช้เดินทาง “ ไม่เคยหรอกจ้ะ ไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหน ” “ เหมือนส้มเลย ส้มก็ไม่เคยขึ้น ” ส้มเช้ง สุจิตราที่นั่งทางเบาะหลังโผล่หน้าเข้ามาร่วมแจม พักหลังๆนี่สาวส้มเริ่มมาสนิทกับพวกแก้วมากขึ้น “ แล้วมิ้นท์เคยขึ้นเครื่องเหรอ ? ” ยายส้มถามมิ้นท์กลับ “ แหะๆ ไม่เคยเหมือนกัน กลัวเครื่องตกน่ะ ” ศศิรัตน์สารภาพ และนั่นทำให้มีเสียงจุ๊ปากจากเบาะด้านหน้า “ อะไรกันครับ รู้ไหมว่าอัตราการเกิดอุบัติเหตุทางเครื่องบินนั้นต่ำมากเมื่อเทียบกับการเดินทางทางรถยนต์หรือทางน้ำ ดังนั้นอาจสรุปได้ว่าเครื่องบินเป็นการคมนาคมที่มีความปลอดภัยสูง ” คำอธิบายที่ไม่ได้รับเชิญยาวเหยียดจากเบาะหน้า นายวิวัฒน์หัวหน้าห้องกับพยนต์ นักกีฬาฟุตบอลที่ตอนนี้ก็กลายมาเป็นกลุ่มเพื่อนเดียวกันตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ “ อะไรยะ ไม่ได้คุยกับวัฒน์เสียหน่อย ” ส้มเช้งโวยวาย พลางแลบลิ้นหลอกนายหัวหน้าเสียทีหนึ่ง ทำเอาพยนต์หัวร่องอหาย “ เอาน่าๆ ส้ม วัฒน์มันหวังดี ก็คนมันจริงจัง ” พยนต์พูดพลางหัวเราะ ประกายแก้วรู้สึกโล่งใจมากขึ้น ด้วยเพราะในทีแรกนั้น หลังจากที่พยนต์ได้อ่านจดหมายของจิราพรผู้ล่วงลับ เด็กหนุ่มถึงกับซึมกะทือไปหลายวัน พึ่งจะมาสดชื่นได้ก็วันนี้นี่เอง “ ทุกคนเตรียมตัว อีกประเดี๋ยวก็จะถึงสนามบินนานาชาติจังหวัดเชียงใหม่แล้ว ลงจากรถกรุณาสำรวม ไม่พูดคุยเสียงดังหรือเอะอะโวยวาย ” ครูศรีสุดาที่อยู่ตอนหน้าของรถประกาศออกลำโพง และนั่นทำให้ทุกคนในรถกลับมาเรียบร้อยเป็นการชั่วคราวอีกครั้งหนึ่ง ที่หน้าปากประตูทางเข้าสนามบิน ประกายแก้วกับเพื่อนๆกำลังยืนเข้าแถวเพื่อรอเจ้าหน้าที่สนามบินที่ติดต่อไว้เพื่อเข้าเยี่ยมชมศึกษาการทำงาน แม้นักเรียนแต่ละคนจะยุกยิก ซุกซนกันตลอดเวลา ทว่ายังดีที่ด้านหน้าแถวมีอาจารย์ศรีสุดาทำหน้าถมืงทึงอยู่ เด็กสาวสังเกตเห็นว่าวันนี้ที่สนามบินค่อนข้างคึกคักคลาคล่ำไปด้วยผู้คน “ มิ้นท์ ทำไมคนเยอะจัง ทุกทีสนามบินมีคนมาใช้บริการมากขนาดนี้เชียวหรือ ” เด็กสาวถามเพื่อนสนิทที่ยืนติดกัน ทว่าศศิรัตน์เองก็ไม่สามารถตอบคำถามเพื่อนเกลอได้ เธอจึงได้แต่ส่ายศีรษะแสดงความหมายว่าไม่รู้เหมือนกัน “ วันนี้ดูเหมือนผู้ว่าฯเชียงใหม่ ... ท่านการุณย์จะเดินทางขึ้นเครื่องไปไหนไม่รู้ ” หัวหน้าวิวัฒน์บอก จริงๆแล้วเขาเองก็บังเอิญได้ยินการสนทนาทางวิทยุประจำตัวของยามรักษาการณ์ ถัดจากนั้นเพียงครู่เดียว ขบวนรถห้าหกคัน อันนำโดยตำรวจทางหลวงแล่นปราดเข้ามาในสนามบิน ประกายแก้วมองตามแล้วรู้สึกแปลกๆ ? เด็กสาวขยี้ตาด้วยภาพที่มองเห็นคลับคล้ายเหมือนมีบางอย่างที่ผิดสังเกต ขบวนรถที่แล่นตรงเข้ามาก็ดูธรรมดาๆ แต่ที่ตามมาในแถวด้านหลังสุดนี่สิ ไม่ธรรมดา !? ชายชุดดำนับสิบคนกำลัง ‘ ลอย ’ ตามติดขบวนรถของผู้ว่าฯมาติดๆ ! ประกายแก้ว สกุลสุวรรณสะดุ้งเฮือก บรรดาชายในชุดดำเหล่านี้เธอเคยเห็น เคยรับรู้มาก่อนว่าพวกเขาคือใคร ... เขาเหล่านั้นคือ ยมทูต !? แล้วเหตุใดกันที่ยมทูตถึงต้องตามติดขบวนรถของผู้ว่าฯ ก็มีเพียงสาเหตุเดียวมิใช่หรือ ... เด็กสาวเสียววาบในความคิด เหตุการณ์ร้ายกำลังจะอุบัติขึ้น !? แก้วหันรีหันขวาง ท่านการุณย์ ผู้ว่าราชการจังหวัดซึ่งเป็นผู้ชายอายุราวห้าสิบกว่าๆ รวมถึงผู้ติดตามและตำรวจลงมาจากรถแล้ว เหตุยังไม่เกิด ... ที่ไหนกันล่ะที่จะมีเหตุร้าย “ นั่นไงท่านผู้ว่าฯ ไปไหนไม่รู้ ... แต่ถึงยังไงก็ต้องขึ้นเครื่องลงไปยังสนามบินสุวรรณภูมิ ก่อนล่ะนะ ” เสียงวิวัฒน์แว่วมา ขึ้นเครื่องไปลงสนามบินสุวรรณภูมิ ... ขึ้นเครื่อง !? เช่นนั้นบางทีเหตุร้ายอาจเกิดขึ้นขณะอยู่บนเครื่องบิน ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ผู้เสียชีวิตคงไม่ใช่แค่ห้าหกคนหากนับตามจำนวนชายชุดดำที่มองเห็นอยู่ตรงหน้า “ ครูคะ พวกเรารีบเข้าไปดูข้างในกันเถอะค่ะ ” ประกายแก้วรีบยกมือบอกอาจารย์ประจำชั้น “ แหม ... ใจร้อนจริงนะประกายแก้ว ตอนนี้พวกเราควรรอสักพัก เจ้าหน้าที่สนามบินคงกำลังยุ่งกับการรับรองท่านผู้ว่าการุณย์ที่จะเดินทางด้วยเครื่องบิน เดี๋ยวถ้าท่านผู้ว่าฯเดินทางไปแล้วพวกเราค่อยเข้าไป ... อีกสิบนาทีเครื่องก็จะออกแล้ว ” ครูอธิบาย “ ไม่ทันหรอกค่ะ ” แก้วโพล่งออกมาเสียงดังเล่นเอาทุกคนในชั้นทำหน้างง เพราะปกติแล้วแก้วเป็นคนเงียบๆไม่เอะอะมะเทิ่ง โวยวายอย่างไม่มีเหตุผลมา ขนาดศศิรัตน์เองยังนึกแปลกใจ “ หนูแก้ว ... ” อาจารย์ศรีสุดากำลังจะอธิบาย หากแต่ไม่ทันความไวของนักเรียนสาว ประกายแก้วรีบวิ่งตรงไปยังอาคารผู้โดยสารขาออกทันที ตอนนี้ขบวนผู้ว่าฯเข้าไปด้านในหมดแล้ว ประตูทางเข้าจึงมีเพียงยามอยู่แค่คนสองคน แก้วเปิดประตูกระจกเข้าด้านใน พริบตานั้นขนอ่อนถึงกับลุกชันทั่วร่างตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ... สนามบินนานาชาติเชียงใหม่คนเยอะก็จริง ทว่ามีอย่างอื่นมากกว่านั้นที่ปะปนรวมอยู่ ชายชุดดำ ! นับร้อยคน !? วินาทีนั้น ประกายแก้วมั่นใจในข้อสันนิษฐานของตน ชายชุดดำที่น่าจะเป็นยมทูตจะปรากฏกายขึ้นในที่ที่มีคนตาย และการที่พวกเขาโผล่มาเป็นร้อยๆคน ... นั่นอาจแปลว่าจะต้องมีคนตายเป็นร้อย ... หรือหลายร้อย !? การเสียชีวิตของคนจำนวนมาก ... เครื่องบินตก !! จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 10:59:53

ความคิดเห็นที่ 3 เด็กสาวหันซ้ายขวาเพื่อมองหาขบวนผู้ว่าฯ และยังโชคดีที่เจอ ผู้ว่าการุณย์อยู่ห่างออกไปราวห้าสิบเมตร เด็กสาววิ่งห้อเต็มเหยียดเพื่อมุ่งตรงยังเป้าหมาย “ เครื่องโบอิ้ง TG 131 เชียงใหม่ – สุวรรณภูมิ พร้อมที่จะออกเดินทาง ขอเชิญผู้โดยสารที่ประตูทางออกหมายเลข ... ” เสียงประกาศจากลำโพง แก้วเห็นผู้ว่าฯหยิบบอร์ดดิ้งพาสในมือขึ้นมาดูก่อนจะเดินตรงไปยังประตูทางออก “ หยุดก่อนค่ะ ! ” ประกายแก้วตะโกนเรียกแต่ผู้ว่าฯเดินเลี้ยวไปที่มุมเสียแล้ว เด็กสาวเหลือบมองไปทางกระจกใสอันสามารถเห็นเครื่องโบอิ้งที่จอดรอรับผู้โดยสาร “ นั่นมันอะไรกัน ? ” เด็กสาวตาเบิกโพลงด้วยไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองเห็น ... และแน่นอนเจ้าหน้าที่ที่ดูแลอยู่ข้างๆเครื่องบิน หรือแม้แต่ผู้โดยสารที่กำลังรอขึ้นเครื่องซึ่งน่าจะเห็นผ่านกระจกใส ... ทั้งหมดต่างก็ไม่มีใครเห็น ?หรืออย่างน้อยก็ไม่มีใครตกใจอย่างเช่นเธอ นั่นเพราะที่ตรงกลางค่อนไปทางด้ายหลังของตัวเครื่อง ... เปลวไฟสีดำ ! พระเพลิงทมิฬกำลังลุกไหม้เครื่องโบอิ้งอยู่ !? แต่ไม่มีใครมองเห็น ? มีเพียงเธอเท่านั้น ? ... และแน่นอนว่าเธอเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร ต้องหยุด ! ต้องหยุดการบินของเครื่องโบอิ้งนี้ให้ได้ มิเช่นนั้นผู้โดยสารทั้งหมดอาจต้องตาย ! และคนที่สามารถหยุดยั้งการบินในครั้งนี้ ... หรืออย่างน้อยก็ให้เครื่องดีเลย์ออกไป ผู้มีอำนาจนั้นไม่ใช่เธอ ... หากแต่เป็นท่านผู้ว่าราชการจังหวัดต่างหาก ทว่าบัดนี้ท่านกำลังเดินลับสายตาไปแล้ว ... ไม่ทัน !? ประกายแก้ววิ่งมาเกือบจะถึงหัวมุมที่ผู้ว่าฯเลี้ยวเลยไป จากจุดนี้ไปไม่เท่าไรก็จะเข้าเขตเฉพาะที่ผู้มีบอร์ดดิ้งพาสเท่านั้นจึงจะสามารถผ่านเข้าออกได้ ... แน่นอนว่าตัวเธอไม่มีสิทธิ ไม่ทัน ? ทุกคนจะต้องตาย ! ... ตายทั้งๆที่เธอรู้ เธอน่าจะช่วยทุกคนได้ ราวกับความหวังยังไม่สิ้นที่หัวมุมปรากฏสุภาพสตรีสูงศักดิ์ในชุดผ้าไหมสีม่วงแกมน้ำเงินครามกำลังยืนมองเธอ อายุคงราวๆสักหกสิบกว่าๆ ซึ่งแม้ท่าทางจะมีอายุสังเกตได้จากเส้นผมสีขาวนวลทว่าก็เรียบเงางามเพราะผ่านการดูแลเป็นอย่างดี ทั้งปิ่นปักที่เกล้าบนศีรษะก็ทำจากทองคำแซมด้วยทับทิมและมรกต หญิงชราสูงศักดิ์มองมาทางเด็กสาวด้วยความสนใจ เธอเลิกคิ้วด้วยความสงสัยและยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย แน่นอนว่าการที่เด็กนักเรียนมัธยมมาวิ่งเล่นในสนามบินนี่มันก็แปลกมากแล้ว แต่ที่แปลกกว่าก็คือขบวนอาจารย์ศรีสุดาที่ไล่กวดตามมาห่างๆ “ ช่วย ... ช่วยด้วยค่ะ ... ช่วยเรียก ... ท่านผู้ว่าฯ ... ให้ ... ให้หนูหน่อยค่ะ ” แก้วพูดพลางหอบพลาง ได้ผล ! หญิงสูงศักดิ์ผมขาวป้องปากตะโกนเรียกผู้ว่าฯ สักพักเดียวท่านผู้ว่าการุณย์พร้อมบอดี้การ์ดก็เดินย้อนกลับมายังหัวมุมนั้น “ ท่านผู้ว่าฯคะ ” แก้วเริ่มทันที เวลาเหลือน้อยเต็มทน ผู้โดยสารจำนวนหนึ่งขึ้นไปรอบนเครื่องโบอิ้งแล้ว โดยเฉพาะเด็ก ผู้พิการ พระภิกษุที่ได้รับสิทธิขึ้นเครื่องก่อน “ อย่าขึ้นเครื่องค่ะ ! ให้ทุกคนรีบลงมา เดี๋ยวนี้เลยค่ะ ” ประกายแก้วรีบบอกจุดประสงค์ น้ำเสียงของเด็กสาวสั่นด้วยความตื่นเต้น ท่านการุณย์ ผู้ว่าราชการจังหวัดเชียงใหม่เลิกคิ้วด้วยความสนใจ เขาแตะไหล่นักเรียนสาวแล้วถามเสียงเรียบ “ ทำไมหนูถึงคิดอย่างนั้น แล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นล่ะ ” ประกายแก้วอึกอัก เธอไม่อาจหาคำตอบให้แก่ท่านการุณย์ ด้วยเพราะตัวเองก็ไม่แน่ใจว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่ยังไงก็ต้องพูดอะไรออกไปบ้าง มิเช่นนั้นคงหยุดสถานการณ์เลวร้ายไม่ได้แน่ “ หนู ... หนูฝัน ! ฝันเห็นเครื่องระเบิด ! ” คราวนี้ผู้ติดตามที่เป็นบอดี้การ์ดถึงกับหัวเราะลั่น พวกเขาคิดว่าเด็กสาวเป็นพวกลวงโลกหรือไม่ก็เพ้อเจ้อ อยากดัง “ ไปเถอะครับท่าน อย่าเสียเวลาเลย เครื่องจะออกแล้วครับ ” หนึ่งในสองการ์ดบอก ประกายแก้วขนลุกชันเมื่อเห็นชายชุดดำสามร่างกำลังยืนประกบตามติดพวกเขา ... ท่านผู้ว่าฯและบอดี้การ์ดอีกสอง ! “ งั้นฉันไปล่ะนะหนู ฉันว่าหนูกลับบ้านไปอ่านหนังสือดีกว่า ” ผู้ว่าฯจับหัวแก้วทีหนึ่งพร้อมกับยิ้มอย่างมีไมตรี ท่านกำลังจะหันหลังกลับทางเดิม ถึงตอนนี้ ... ประกายแก้วจึงต้องตัดสินใจบางอย่าง “ หนูเห็นบรรพบุรุษของท่านค่ะ ... อาจเป็นคุณยาย ? ท่านยายชอบใส่เสื้อผ้าไหมสีม่วงแกมน้ำเงินคราม ” เด็กสาวตะโกน คราวนี้ผู้ว่าฯหยุดเดินพร้อมหันกลับมามองเด็กสาวด้วยความสงสัย “ ท่านยายของท่านผู้ว่าฯ มีผมสีขาวแต่สลวยสวยงามเป็นประกาย ท่าทางใจดี และท่านยังมีไฝเล็กๆที่ใต้หางตาขวาด้วยใช่ไหมคะ ” แก้วพูดเต็มปากเต็มคำ เธอพูดตามที่เห็น พูดอธิบายตามร่างสุภาพสตรีสูงวัยท่าทางไฮโซที่บัดนี้ยืนยิ้มอยู่ข้างๆผู้ว่าฯ ใช่แล้ว ! ท่านยายบรรพบุรุษของผู้ว่าฯน่าจะเป็นดวงวิญญาณที่คอยพิทักษ์ปกปักรักษา เมื่อครู่นี้ท่านยังช่วยดลใจให้ผู้ว่าการุณย์เดินย้อนกลับมาเลย “ ทำไมหนูรู้ ? ” คราวนี้เป็นคำถามของผู้ว่าราชการจังหวัด “ เดี๋ยวค่อยคุยทีหลังค่ะ ยังไงท่านช่วยอพยพคนลงมาก่อน และหนูว่าน่าจะตรวจสอบเครื่องลำนี้ดีๆ ” ประกายแก้วพูดพลางหันไปมองเครื่องโบอิ้งที่กำลังลุกไหม้จากไฟมายาที่ไม่มีใครมองเห็น ท่านผู้ว่าฯหันไปมองหน้าการ์ดนิดหนึ่งก่อนจะตัดสินใจ “ เดี๋ยวไปบอกให้เจ้าหน้าที่เชิญผู้โดยสารทุกคนลงจากเครื่อง บอกว่าผม .. ผู้ว่าราชการจังหวัดได้รับโทรศัพท์ขู่วางระเบิดเครื่องบิน ถ้าผู้โดยสารลงหมดแล้วก็ให้เจ้าหน้าที่ขึ้นไปตรวจก็แล้วกัน ” “ แต่ท่านครับ ” บอดี้การ์ดพยายามท้วงติง “ ไม่เป็นไร ปฏิบัติได้เลย เครื่องดีเลย์ชั่วโมงสองชั่วโมง ก็ยังดีกว่าเกิดอันตราย จริงไหมหนู ? ” ท้ายประโยคหันมาถามเด็กสาวชุดกระโปรงม่วง ทันทีที่คำสั่งของท่านผู้ว่าฯถูกถ่ายทอดออกไป ความโกลาหลย่อยๆจึงบังเกิด โชคดีที่เจ้าหน้าที่สามารถอพยพผู้โดยสารลงมาได้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยโดยไม่มีการผลักดันกันจนเกิดอันตราย และหลังจากนั้นห้องโถงรอขึ้นเครื่องจากเดิมที่ว่างๆบัดนี้จึงคลาคล่ำไปด้วยผู้คน “ คงรู้นะว่าถ้าหากไม่มีอะไร ผลจะเป็นยังไง ” เสียงหนึ่งในผู้ติดตามท่านผู้ว่าฯเปรย “ ท่านผู้ว่าฯก็ไปเชื่อเด็กเมื่อวานซืนเสียได้ ” อีกเสียงพูดตอบ แน่นอนว่าประโยคเหล่านี้จงใจพูดให้ประกายแก้วได้ยิน ซึ่งตอนนี้แก้ว มิ้นท์และครูศรีสุดาต่างพากันรอดูผลตรวจค้นเครื่องบิน ส่วนเพื่อนคนอื่นๆในห้องนั้น ครูศรีสุดาฝากคุณครูห้องอื่นให้ช่วยดูแล “ แก้ว นี่รู้ตัวใช่ไหมว่าทำอะไรลงไป แค่ฝันเป็นตุเป็นตะเท่านั้น ทำเรื่องราวเสียใหญ่โต ” อาจารย์ศรีสุดาบ่นอุบ ซึ่งแน่นอนว่าประกายแก้วได้แต่นิ่งเงียบไม่โต้ตอบอะไร “ แก้วเห็นบางอย่างใช่ไหม ? ” ศศิรัตน์ถามเบาจนเกือบกระซิบ เด็กสาวพยักหน้าแทนคำตอบ ถึงตอนนี้เธอเริ่มโล่งใจมากขึ้น ด้วยเพราะตั้งแต่เริ่มอพยพคนลงจากตัวเครื่อง ดูเหมือนร่างชายชุดำจะค่อยๆหายไปจากห้องโถงทีละคนๆ จนบัดนี้หมดสิ้นวี่แววของยมทูต “ อ๊ะ นั่นไงท่านผู้ว่าฯมาโน่นแล้ว ” ครูศรีสุดาบอกเมื่อเห็นท่านกำลังเดินตรงเข้ามาใกล้ ประกายแก้วหันไปมองตามคำบอกของครูประจำชั้น ท่าทางผลการตรวจพิสูจน์จะได้เรื่องแล้ว ทว่าชั่วขณะที่เด็กสาวหันหน้าเปลี่ยนทิศทางนั้น หางตาเธอก็เหลือบไปเห็นใครบางคน ใครบางคนในชุดสีขาว ? “ อ๊ะ ! ” แก้วอุทาน เด็กสาวเหลียวซ้ายขวาพยายามจะมองหาคนชุดขาวๆนั่น ทว่าท่านผู้ว่าฯการุณย์เดินมาถึงเสียก่อน “ พบระเบิดแบบตั้งเวลาปะปนอยู่ในสัมภาระใต้เครื่อง ” ผู้ว่าฯพูดเสียงเครียด ถึงตอนนี้ครูศรีสุดาอ้าปากค้าง ไม่เชื่อหูตัวเอง “ ฉันขอบใจหนูมาก ดูจากเวลาที่ถูกตั้งแล้ว หากเครื่องขึ้น ทุกคนคงตายหมดทั้งลำ ” “ ยิ่งกว่านั้น ดีไม่ดีการวางระเบิดครั้งนี้น่าจะมีเป้าหมายอยู่ที่ตัวฉัน ” ผู้ว่าฯพูดด้วยสีหน้าโกรธแค้น ใครกันที่บังอาจคิดแผนลอบสังหารอันโหดร้ายโดยไม่สนใจประชาชนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ท่านผู้ว่าฯจับมือประกายแก้วเอาไว้ จ้องมองหน้าอย่างจริงจัง “ ฉันไม่รู้หรอกว่าหนูรู้ได้อย่างไร แต่ฉันเชื่อว่าหนูไม่มีส่วนเกี่ยวพันกับเหตุการณ์บ้าๆนี่ ... แล้วยังไงว่างๆฉันจะเชิญหนูและผู้ปกครองไปรับประทานอาหารที่บ้าน อ้อ ! คุณครูด้วยนะครับ ” ท่านการุณย์พูดยิ้มๆ ครูศรีสุดารีบพนมมือรับทันควัน หลังจากนั้นท่านผู้ว่าฯก็ยุ่งจนไม่มีเวลาคุยกับใครอีก ท่านต้องให้สัมภาษณ์สื่อต่างๆที่เตรียมทำข่าวลอบวางระเบิด ไหนท่านจะต้องทำการเปลี่ยนไฟลท์บิน ซึ่งคราวนี้เป็นเครื่องบินของกองทัพอากาศที่บินไปส่งถึงกรุงเทพฯ ประกายแก้วเองก็เตรียมตัวกลับไปรวมกับกลุ่มของห้องตัวเอง ทว่าในเวลานั้นเองที่เด็กสาวได้เห็นชายชราชุดขาวอีกครั้ง ชายสูงวัยกำลังจ้องเขม็งมาทางเด็กสาว แม้จะห่าง แต่ประกายแก้วก็ยังสามารถรับรู้ถึงรังสีอำมหิตได้เป็นอย่างดี แววตาเคียดแค้นมุ่งร้ายกำลังพุ่งตรงมาทางเธอ หนำซ้ำที่รอบๆตัวของเขายังมีปิศาจร้ายนานาชนิดที่มองไม่เห็นวนเวียนพัวพัน ทว่า ... บรรดาภูตผีร้ายที่ลอยล่องผ่านร่างชายชรากลับไม่มีระเบียบ และราวกับว่าชายชุดขาวมองไม่เห็น ... หรือไม่ก็ไม่สนใจบรรดาปิศาจที่ตนเลี้ยงเอาไว้ บางตัวขึ้นไปขี่บนศีรษะ บางวิญญาณวนเลื้อยพันเป็นเกลียวสามสี่รอบ ราวกับชายชราผู้บังคับวิญญาณไม่สามารถควบคุมวิญญาณที่ตนเลี้ยงได้ !? จอมขมังเวทย์ลุกขึ้นจากที่นั่ง เขายกมือขึ้นชี้มาทางประกายแก้ว เด็กสาวสะดุ้งวาบในใจ ขนลุกทั่วทั้งสรรพางค์กาย ในใจนึกหวาดหวั่น หากเขาส่งวิญญาณร้ายมาเล่นงาน เธอจะทำเช่นไร แต่โชคดีที่ชายชุดขาวหันหลังก่อนที่จะเดินออกไปอีกทาง ทว่าขณะที่เขากำลังหันกลับนั้น ประกายแก้วสามารถสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง ที่คอ ... สร้อยลูกประคำสีแดงที่สวมใส่ปรากฏรอยร้าวอยู่ที่หนึ่ง ! และที่รอยร้าวนั้นกำลังปรากฏเปลวไฟสีแดงแกมดำพวยพุ่งออกมาเป็นระลอก ! บางครั้งมันก็แค่คุกรุ่น ทว่าบางคราวกลับโหมลุกแรงจนมิดศีรษะของชายผู้สวมใส่ประคำนั้น ประกายแก้ว สกุลสุวรรณถึงกับพูดไม่ออก แม้ไม่เข้าใจสิ่งที่เห็น ... เปลวไฟประหลาดที่ลุกโหมออกจากลูกประคำแดงนั้นคืออะไร ... แต่แม้ไม่รู้ ทว่าเด็กสาวกลับมั่นใจว่ามันจะต้องเป็นสิ่ง ‘ ไม่ดี ’ หรือไม่ก็ ‘ ลางร้าย ’ เป็นแน่แท้ แต่กระนั้นเด็กสาวก็ไม่กล้าเข้าไปเตือนด้วยเพราะกลัวภูตผีที่วนเวียนอยู่โดยรอบ ทั้งกลัวถูกทำร้ายโดยตัวชายชุดขาวเองด้วย ดังนั้นแก้วจึงเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ จอมขมังเวทย์ชุดขาวเป็นตัวการวางระเบิดเครื่องบินใช่ไหม ? และเปลวไฟที่ปรากฏให้เห็นนั้นคืออะไร ? ในที่สุดเมื่อศัตรูร้ายเผยโฉม ปริศนาทั้งหมดก็งวดเข้าใกล้ ... เด็กสาวประกายแก้วตัดสินใจรีบกลับไปรวมกลุ่มกับเพื่อนร่วมห้องของตัวเอง แต่อนิจจา ... ดวงเนตรของเด็กสาวอันมีอำนาจวิเศษลึกลับกลับมองผ่านเลยใครบางคน ... ชายชุดดำที่น่าจะหายไปพร้อมๆกับที่เริ่มอพยพคนให้พ้นจากตัวเครื่อง ทว่ายังเหลือยมทูตอีกหนึ่ง ! ... ยมทูตคนที่ตามติดประกายแก้วมาตลอด ! (โปรดติดตามตอนต่อไป) แก้ไขเมื่อ 21 เม.ย. 54 11:30:21 จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 11:02:12

ความคิดเห็นที่ 4 ยมทูตตามแก้วทำไมหนอ....ลุ้นๆให้จอมขมังเวทย์โดนดีเสียบ้าง จากคุณ : Hermosa เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 12:50:25

ความคิดเห็นที่ 5 เคยมีคนเล่าว่า ตอนที่โป๊ะที่ท่าพรานนกจะล่ม เมื่อหลายปีก่อน... เขากำลังจะเดินไปเพื่อนขึ้นเรือด่วน.... แต่ได้กลิ่นสาบสางลอยมา จนต้องยืนพักบนฝั่ง...... และเห็นโป๊ะล่มลงคาตา... คงคล้ายกับว่าคนยังไม่ถึงที่..จึงมีเหตุให้เฉียดความตายหวิดหวิด... ถ้าไม่มีตาแบบ แก้ว.... ก็คงให้มีเหตุทำให้ตกเครื่องไปไปทันนะคะ ส่งขนมมาคลายร้อนค่ะ จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 19:23:10

ความคิดเห็นที่ 6 ตาดีจัง เห็นรอยร้าวบนลูกประคำด้วยอะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 03:39:58

ความคิดเห็นที่ 7 อัพเดตจ้ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10496552/W10496552.html#3 จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 10:05:03