ความคิดเห็นที่ 1 โมเรศลากถุงหนังสือและถุงข้าวของเครื่องใช้ผ่านการจราจรแออัดคับคั่งช่วงเย็นวันศุกร์มาถึงบ้านด้วยอาการอ่อนแรงเต็มที สิ่งแรกที่ทำเมื่อเปิดประตูบ้านได้คือตรงไปยังตู้เย็นเปิดหยิบขวดน้ำยกขึ้นดื่มอย่างไม่หายใจหายคอกระทั่งมีเสียงกดชัตเตอร์ดังแทรกบรรยากาศภายในบ้านเข้ามานั่นแหละหล่อนถึงได้ลดขวดน้ำในมือลง “บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเปิดล็อกประตูรั้วทิ้งไว้ วันซวยคืนซวยโดนคนบุกเข้าบ้านจะแย่เอา” หญิงสาวหันไปเอ็ดคนยืนถือกล้องอยู่ประตูครัว ซึ่งเมื่อลดกล้องในมือลงก็ทำหน้ายุ่ง ยกมือขึ้นขยี้ผมสั้นชี้ฟูอย่างขัดใจ “แหม...มันไม่ค่อยได้มาบ่อยก็ต้องมีลืมกันบ้างแหละพี่ยุงก็” น้ำเสียงกระเง้ากระงอด ก่อนร่างสูงผอมในชุดเสื้อยืดเก่าคร่ำกับกางเกงยีนเก่าขาดปุปะจะประคับประคองกล้องไปทรุดนั่งบนเก้าอี้หวายตัวโปรด โมเรศมองตาบิดปากอย่างหมั่นไส้ “เชอะ ไม่ได้มาบ่อย อาทิตย์ละห้าวันเองนะ” หญิงสาวค่อนแคะ มองการไหวไหล่ไม่ยี่หระของอีกฝ่ายแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอา “อยู่ติดบ้านบ้างเถอะ ไม่งั้นก็รับโทรศัพท์ป้าให้แกได้ถามไถ่ข่าวคราวหน่อย” โมเรศบอกเสียงดุ “นะจะไปไหนมาไหนก็บอกป้าก่อนทุกครั้งนะพี่ยุง นะเคยบอกป้ากับพี่ยุงแล้วด้วยว่าตอนทำงานนะไม่ชอบเปิดโทรศัพท์” โมนะบอกหน้ายุ่ง “งั้นเสร็จงานแล้วก็ควรโทรกลับทันทีสิ ไม่ใช่กลับถึงบ้านแล้วค่อยบอก” “อ้าว ก็นะจะกลับบ้านอยู่แล้ว จะต้องโทรทำไมอีกล่ะ เจอตัวเป็น ๆ ดีกว่าฟังแค่เสียงเป็นไหน ๆ” แย้งพลางลอยหน้าลอยตาประกอบจนคนฟังทนไม่ไหว กางนิ้วทั้งห้าวางโปะลงบนผมสั้นค่อนข้างยุ่งอย่างแสนรักรุนแรงจนคนถูกรักสะดุ้งโหยงร้องโวยวาย “โอ๊ย...พี่ยุง ! ถึงมีน้องอยู่คนเดียวก็ไม่ต้องรักน้องมากขนาดนั้นก็ได้ !” ร้องพลางผลักมือของพี่สาวออกห่างจากศีรษะก่อนชักมือกลับมาลูบตรงที่ถูกฝากรักป้อย ๆ “ขอโทษก็แล้วกันนะน้องสาว แบบว่าพี่เพิ่งมาเจอน้องตอนโตสุนัขเลียตูดไม่ถึงแล้ว ความรักที่อัดแน่นอยู่ในหัวใจและฝ่ามือมันก็เลยมีมากไปหน่อย...ถ้าไม่เชื่อพี่จะพิสูจน์อีกรอบก็ได้นะ” ไม่พูดเปล่าโมเรศยังกางมือทั้งสองข้างยื่นตรงมาหาเป้าหมายคือศีรษะคลุมด้วยผมสั้นชี้ยุ่งของน้องสาว “ไม่ต้องเลยพี่ยุง นะไม่อยากเล่นแล้ว !” โมนะโวยวายพลางผุดลุกเดินหนีโดยมีเสียงหัวเราะของพี่สาวตามมาติด ๆ “ว่าแต่พี่ยุงเถอะ เขียนนิยายเกาะขอบเตียงไปถึงไหนแล้ว ?” คำถามชนิดฉับพลันหยุดเสียงหัวเราะของโมเรศได้ทันทีใบหน้าเริงรื่นเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นห่อเหี่ยวขึ้นในทันที “โอย...อย่าเพิ่งพูดถึงได้ไหม เลือดพี่จะหมดตัวอยู่แล้ว” หญิงสาวหลับตาโอดครวญ โมนะหัวเราะคิกคักพลางเดินไปยังชั้นหนังสือหยิบนิยายเล่มหนาฝีมือการเขียนของพี่สาวขึ้นมาพลิกหน้ากระดาษ...นิยายเกาะขอบเตียง อย่างที่หล่อนนิยามเมื่อครู่คืองานชิ้นใหม่ที่พี่สาวได้รับคำสั่งให้เขียนผ่านมาห้าเดือนมีหนังสือแนวเดียวกันออกมาถึงสามเรื่อง ทว่ากว่าจะได้แต่ละเรื่องพี่สาวหล่อนต้องเสียเลือดจากอาการเลือดกำเดาไหลยามเขียนฉากเลิฟซีนอยู่เสมอ โมนะอยากจะสงสารอยู่หรอก แต่ก็อดขำทุกครั้งที่เห็นพี่สาวหมกมุ่นวุ่นวายกับการหาข้อมูลมาเขียนฉากอย่างว่า...ที่มาของข้อมูลซึ่งหล่อนเป็นคนเดียวที่รู้...น่าขำน้อยเสียเมื่อไหร่ “ก็เห็นขายดิบขายดีนี่นา นะไปร้านหนังสือเห็นวางอยู่บนชั้นแนะนำตลอด” โมนะว่ายิ้ม ๆ “ขายไม่ได้ก็เป็นปัญหา ขายดีก็เป็นปัญหา...นี่พี่ก็เพิ่งไปรับบัญชาจากพี่อิ่มมา คราวนี้จะเอาแนวชีคทะเลทราย ตายกันพอดีสิ แค่ตบจูบซาตานนางบำเรอนี่ก็หาที่มาที่ไปประกอบเรื่องยากพอแรงแล้ว ยังจะมาให้โจทย์ทะเลทรายที่ไม่เคยไปอยู่ ไปดู ไปเห็นวิถีชีวิตเขาอีก ขืนหาข้อมูลแห้ง ๆ จากเน็ตเขียนไปแห้ง ๆ ก็ขัดใจตัวเองเหมือนเราเอาเปรียบคนอ่าน จะบ้าตาย” โมเรศบ่นพลางถอนหายใจยืดยาว ก่อนหน้ารื่นขึ้นมานิดหนึ่งเมื่อพูดต่อ “ดีนะว่าเพิ่มแต้มให้อีกหนึ่ง คราวนี้พอจ่ายค่าบ้านงวดสุดท้ายพอดีเลย” หญิงสาวพูดพลางเหลือบมองรอบบ้านอย่างภาคภูมิ “เรื่องบ้านนี่ก็อีกล่ะ นะบอกแล้วว่าให้รับเงินจากป้ามาจ่าย ๆ ให้หมดไปซะจะได้ไม่ต้องทรมานเพราะเก็บเงินไม่พออย่างนี้ด้วย ไม่งั้นก็บอกว่ายืมก็ได้รับรองป้าหยิบตังค์ให้เดี๋ยวนั้นเลย” โมนะบอกเสียงเนือย ๆ “เอากับป้ามันก็กลายเป็นว่าบ้านหลังนี้ไม่ได้จ่ายซื้อด้วยเงินพี่น่ะสิ แล้วพี่จะพูดเต็มปากเต็มคำได้ยังไงว่าบ้านหลังนี้มาจากน้ำพักน้ำแรงของพี่” โมเรศบอกอย่างดื้อดึง คำตอบของหล่อนน้องสาวฟังจบแล้วได้แต่ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา โมเรศอมยิ้มกับสีหน้าไม่เข้าใจของน้องสาว แม้จะเป็นพี่น้องกันแต่ความห่างที่เพิ่งถูกกระชับพื้นที่เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมาก็มีช่องว่างของความไม่เข้าใจมาให้เห็นเป็นระยะ ความห่างที่ว่าเกิดขึ้นหลังจากพ่อแม่ด่วนจากไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ แม้จะยังเด็กแต่โมเรศก็โตพอรู้ความแล้วว่าความตายหมายความว่าอย่างไร จำได้ว่าญาติคนแรกที่เข้ามาปัดเป่าความมัวหม่นอึมครึมและแหวกม่านน้ำตาคือยาย งานศพของพ่อกับแม่ผ่านพ้นไปด้วยดีหรือวุ่นวายก็สุดรู้ เพราะพอรู้สึกตัวอีกที โมเรศก็มาอยูในความปกครองของยาย มาอยู่บ้านยายซึ่งเป็นสวนมะพร้าวหลายสิบไร่ ขณะที่โมนะถูกโอนไปอยู่ในความปกครองของป้าปรีดา พี่สาวแท้ ๆ ของพ่อปราโมทย์ซึ่งสมัครใจครองตัวเป็นโสด และเอ็นดูโมนะเป็นพิเศษ โมเรศจำความรู้สึกเคว้งคว้างยามไร้พ่อคุ้มครอง ไม่มีแม่คอยดูแลและต้องห่างน้องได้เป็นอย่างดี แม้ยายจะคอยอยู่ใกล้ชิดแต่ก็ใช้เวลาพอสมควรในการปรับตัวเข้าหากัน ยายเป็นคนปากร้าย ใจก็ร้ายในบางครั้ง แต่สิ่งที่โมเรศชื่นชมยายเสมอมาคือความยุติธรรมของยาย ทุกครั้งที่โมเรศทะเลาะกับแพรวและพราวลูกสาวฝาแฝดของน้ารัมภา ยายจะเป็นคนตัดสินตามความผิดเสมอ และความผิดเกินครึ่งตามความยุติธรรมของยายมักจะตกเป็นของสองพี่น้องที่ขยันหาเรื่องแกล้งหล่อนราวกับเกลียดกันมาแต่ชาติปางก่อน ทุกครั้งที่ความผิดถูกตัดสิน โมเรศจะได้รับสายตาเกลียดชังซึ่งไต่ระดับอย่างน่ากลัวจากน้ารัมภาเสมอ เมื่อยังเด็ก โมเรศก็เข้าใจประสาเด็กว่าการถูกมองอย่างจงเกลียดจงชังจากน้ารัมภาคงเพราะเรื่องระหว่างหล่อนกับลูก ๆ ของน้า กระทั่งโตขึ้นจึงได้รู้ความจริงว่าตรงกันข้ามกับสิ่งที่หล่อนคิดโดยสิ้นเชิง...คิดมาถึงตรงนี้หญิงสาวก็ได้แต่เหลือบมองน้องสาวรอยยิ้มเพิ่มขึ้นโดยไม่รู้ตัว แม้ว่าจะเป็นพี่น้องท้องเดียวกัน แต่ลักษณะนิสัยระหว่างหล่อนกับน้องสาวต่างกันโดยสิ้นเชิง ขณะที่หล่อนมีชีวิตเรียบง่าย สมถะเหมือนอย่างที่ยายบ่มเพาะพร่ำสอน แม้จะไม่ตีกรอบให้ตัวเองแต่ก็มีข้อแม้มากมาย โมนะกลับมีอิสระเหมือนนกกระพือปีกพร้อมจะโผบินไปในทุกที่ที่ต้องการ อิสระเหมือนป้าผู้เลี้ยงดู แม้การติดต่อระหว่างพี่น้องจะรุ่งริ่ง พบเจอกันยามเทศกาลคราละสองสางวัน ทว่าความผูกพันโหยหากันระหว่างพี่น้องก็ทำให้โมเรศและโมนะสนิทสนมกันอย่างรวดเร็วเมื่อมาอยู่ด้วยกัน “ถามจริงตอบตรงเถอะพี่ยุง ตั้งแต่ออกจากบ้านนั้น เขาเคยมาเยี่ยมเยียนถามข่าวบ้างไหม ?” คำถามไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยของน้องสาวพาลทำให้ความคิดของโมเรศสะดุดค้าง หญิงสาวยิ้มหยันส่ายหน้าน้อย ๆ ก่อนเอ่ยตอบ “ไม่มาแหละดีแล้ว พี่ชอบอยู่เงียบ ๆ” โมนะพยักหน้ารับหงึกหงัก หันมองรอบบ้านอีกครั้ง “นะก็ว่างั้นแหละ ไม่งั้นพี่ยุงจะมาซื้อบ้านเงียบ ๆ ห่างแหล่งเจริญหลังนี้ทำไม” ว่าอย่างเห็นด้วย “ถ้ายายรู้ นะว่ายายต้องภูมิใจพี่ยุงแน่ ๆ...ซื้อบ้านด้วยเงินตัวเองโดยไม่พึ่งเงินจากต้นมะพร้าว” โมนะว่าพลางหัวเราะคิกคักพลอยทำให้พี่สาวอมยิ้มตาม เรื่องเงินเคยทำให้โมเรศน้อยอกน้อยใจยายหนักหนาคราที่โตพอรู้ความแล้วทราบว่า เงินทุกบาทที่ยายให้ไปโรงเรียนและจ่ายค่าเล่าเรียนไม่ใช่เงินของยาย แต่เป็นเงินประกันชีวิตของพ่อกับแม่ กระทั่งรู้ตัวว่าใกล้วาระสุดท้ายของชีวิตและยังคงมีสติสัมปชัญญะครบถ้วนยายจึงเรียกผู้ใหญ่บ้านมาร่วมรับรู้การแบ่งปันมรดกให้ลูกหลาน ยังจำภาพที่น้าและน้าเขยตื่นเต้นตาลุกวาวด้วยความปรีดิ์เปรมหลังจากยายเอ่ยยกที่ดินทั้งหมดที่มีให้ได้ติดตา เพราะสายตาปรีดิ์เปรมนั้นแปรเปลี่ยนเป็นเย้ยเยาะถากถางเมื่อตวัดมามองหล่อน ทว่าวินาทีต่อมาสีหน้าของทั้งคู่ก็เปลี่ยนเป็นตระหนกเมื่อยายเอ่ยต่อว่า...ให้เฉพาะที่ดิน ส่วนต้นมะพร้าว...เป็นของหล่อน “อ้อ เกือบลืมไปแน่ะ ก่อนมาหาพี่ยุงนะแวะบ้านป้า ป้าฝากมาชวนพี่ยุงด้วยแหละ เห็นว่าสิ้นเดือนจะจัดงานเลี้ยงที่บ้าน คงอยากเห็นพี่ยุงแต่งตัวสวย ๆ โชว์ชาวบ้านหลังจากที่ไม่แต่งมานานละมั้ง” โมนะเอ่ยอย่างนึกขึ้นได้ “อีกแล้วเหรอ” โมเรศครวญเสียงละห้อย “น่าเอาใจป้าเขาหน่อย คงอยากชดเชยส่วนที่ขาดหายไประหว่างเราละมั้ง” โมนะว่ายิ้ม ๆ พี่สาวฟังแล้วได้แต่ทำหน้าเมื่อยกับการ ‘อยากชดเชย’ ของผู้เป็นป้า ตั้งแต่โมเรศหลุดพ้นจากสวนมะพร้าวคุณปรีดาก็รีบถลาเข้าโอบอุ้มราวกับแม่นกกาเหว่ารอเวลาให้แม่กลาผลักไสไข่ออกจากอก ความรักล้นเหลือมากมายที่ถูกแสดงออกมาในรูปแบบของการจ่ายให้ไม่อั้น การประคบประหงมคอยเอาอกเอาใจของคุณปรีดา โมเรศยอมรับว่ารู้สึกดีชนิดมาก ๆ ในตอนแรก และอดรู้สึกอิจฉาน้องสาวไม่ได้เมื่อนึกย้อนไปถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา หล่อนยังรู้สึกหมั่นไส้เมื่อโมนะแสดงท่าทีเบื่อหน่ายกับการแสดงความรักของผู้เป็นป้า กระทั่งผ่านไปร่วมเดือน โมเรศก็ซาบซึ้ง ความรักความห่วงใยจากคุณปรีดามีมากมายจนเรียกได้ว่าล้นเหลือ อาจเพราะความรักที่มีต่อน้องชายซึ่งยังไม่ทันได้แสดงออกอย่างเต็มที่ก็มีอันต้องจากกันเสียก่อน ความรักทั้งหมดจึงถูกทบต้นทบดอกมาให้หลานสาวกำพร้า และโมนะคือจุดศูนย์รวมความรักนั้น เมื่อคุณปรีดาระแคะระคายว่าญาติที่รับอุปการะหลานสาวคนโตไม่ดูดำดูดีหลานสาวมากนักก็ร่ำ ๆ อยากจะไปขอมาดูแลเสียเอง แต่ก็ติดที่เกรงใจคุณยายพรรณจึงได้แต่รีรอ ฉะนั้นเมื่อได้โอกาสแล้ว คุณปรีดาจึงไม่รอช้าที่จะทุ่มเทความรักในแบบของตัวเองหวังจะทดแทนส่วนที่ขาดหายไปของหลานสาวคนโต โมเรศไม่คุ้นชินกับการเอาอกเอาใจ ไม่คุ้นเคยกับการดูแลประคบประหงมราวกับหล่อนเป็นแก้วเปราะบางแตกง่าย หล่อนโตมากับสวนมะพร้าว การวิ่งเล่นปีนป่ายต้นไม้ในสวนเป็นกิจกรรมยามว่างที่คุณปรีดาร้องอย่างตกอกตกใจเมื่อหล่อนเล่าให้ฟัง หล่อนชอบอยู่คนเดียวเงียบ ๆ จมอยู่กับความคิดเรื่องสูตรอาหารมากกว่าการแสดงความรักของผู้เป็นป้าซึ่งมักจะลากหล่อนไปนู่นมานี่ตลอดเวลา โมเรศเพิ่งรู้สึกเห็นใจโมนะก็ตอนนั้นเอง โมเรศเคยนึกสงสัยว่าคุณปรีดารักและดูแลดีระดับเหรียญทองอย่างนี้ แต่ทำไมโมนะจึงไม่ได้เป็นสาวสังคมผู้เรียบร้อยดั่งผ้าพับไว้ สวยงามอ่อนหวานเหมือนอย่างที่พยายามจะให้หล่อนเป็น และหล่อนก็เข้าใจเมื่อวันแห่งความอดทนกับการดูแลดีเกินไปสิ้นสุดลง กอปรกับทวดรหัสอย่างอิ่มอุ่นชวนไปเขียนตำราอาหารให้สำนักพิมพ์อิ่มเอม โมเรศจึงขออนุญาตย้ายออกจากคฤหาส์นหลังงามโดยใช้ข้ออ้างเรื่องความสะดวกในการทำงาน คุณปรีดาไม่ได้คัดค้านแม้แต่คำเดียว ‘ข้อดีของป้าคือเคารพการตัดสินใจของคนอื่นเสมอ ป้าเคยบอกนะว่าให้เรียนรู้ผิดถูกด้วยตัวเอง ถ้าล้มก็ไม่ต้องกลัวเจ็บเพราะป้ามียารักษาแผลตลอดเวลาที่ต้องการ” โมนะอธิบายให้ฟังเมื่อเห็นสีหน้างุนงงของพี่สาวครานั้น “อย่างนะเนี่ย ชอบกล้อง ชอบถ่ายรูป ชอบเที่ยว ชอบตะลอน เลือกเรียนเอกนี้ป้าก็ไม่ว่าอะไรทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านั้นอยากให้นะเรียนบริหาร นะชอบแต่งตัวแบบนี้ป้าก็ไม่ว่าอะไรทั้ง ๆ ที่ป้าชอบให้นะแต่งตัวสวย ๆ ใช่ชุดฟู ๆ ป้าบอกว่าบังคับใจคนยากยิ่งกว่าบังคับต้นไม้ให้คดงอได้อย่างใจ’ โมนะอธิบายต่อ และนั่นทำให้โมเรศออกจากบ้านของคุณปรีดาด้วยความอุ่นใจ...อย่างน้อยหล่อนก็รู้ว่าจะมีที่พักพิงหัวใจยามอ่อนล้าเสมอ... โมเรศโชคดีที่ได้เช่าบ้านหลังเดิมตอนที่พ่อกับแม่ยังมีชีวิตอยู่ และเมื่อเจ้าของบ้านเปรย ๆ ว่าอยากขาย หล่อนก็ไม่รอช้าที่จะซื้อ แม้คุณปรีดาจะไม่เห็นด้วยนักแต่ก็ได้ทัดทาน หญิงสาวใช้เงินที่ได้จากการเขียนหนังสือทยอยจ่ายค่าบ้านโดยไม่ยอมแตะต้องเงินก้อนที่ได้จากการขายต้นมะพร้าว การผ่อนจ่ายค่าบ้านเหลือเพียงงวดสุดท้าย ซึ่งเงินก้อนใหญ่ที่จะได้โมเรศหวังไว้กับนิยายโรแมนติกเรื่องใหม่ที่กำลังเขียน และรื่องที่ทำให้หล่อนกลุ้มใจอยู่ตอนนี้คือฉากเลิฟซีน จุดขายของนิยายซีรี่ส์นี้เสียด้วย...คิดมาถึงตรงนี้โมเรศก็ดึงภวังค์ของตัวเองกลับมาสู่ปัจจุบัน หญิงสาวสะบัดศีรษะเบา ๆ ก่อนเอ่ยเปลี่ยนเรื่องคุย “มาคราวนี้จะอยู่กี่วันล่ะ ?” คนถูกถามส่ายหน้าน้อย ๆ ก่อนตอบ “แค่มาเก็บของใช้บางอย่างน่ะพี่ยุง นะได้งานใหม่คราวนี้ไปญี่ปุ่นสามเดือน” “โห ไปตั้งนานอย่างนี้ป้าเหงาแย่สิ” “ไม่เหงาหรอก นะก็จะมาบอกให้พี่ยุงแวะไปเป็นเพื่อนป้าบ้าง...แล้วก็...นะมีเรื่องอยากให้ช่วย...นิดหนึ่ง” ท้ายประโยคของโมนะ พี่สาวได้แต่หรี่ตามองอย่างจับพิรุธ น้ำเสียงและท่าทางแบบนี้ของน้องสาวทำให้หล่อนชักสังหรณ์ว่า...น่าจะไม่ใช่เรื่องดีนัก “อะไรอีกล่ะ” “คือ...ช่วงที่นะไม่อยู่สามเดือนนี่...ห้องที่พี่ยุงบอกยกให้เป็นห้องของนะก็ว่างใช่ไหมล่ะ...คือ...นะมีเพื่อนที่เพิ่งกลับจากต่างประเทศแล้วไม่มีที่อยู่ เพื่อนคนนี้เคยช่วยนะไว้เยอะจะปฏิเสธก็เกรงใจ จริง ๆ นะเสนอให้พักที่บ้านป้าแต่ว่า...ป้ารู้จักกับพ่อเพื่อนนะ...คือ...เพื่อนนะคนนี้งอนพ่อหนีออกจากบ้านน่ะ นะไม่เห็นใครพอจะช่วยได้ก็เลยคิดถึงพี่ยุง” คำอธิบายยาวเป็นขบวนรถไฟของน้องสาว ไม่เปิดช่องให้โมเรศได้เอ่ยทักท้วง กระทั่งพูดจบโมนะจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก “พี่บอกแล้วบ้านนี้ก็เหมือนบ้านนะ ขอสั้น ๆ ก็ได้ นี่อธิบายอย่างกับว่าจะมาอยู่ยาวอย่างนั้นแหละ” โมเรศถามกลับ ก่อนเอะใจกับรอยยิ้มเจื่อน ๆ ของน้องสาว “อย่าบอกนะว่าจะอยู่ยาวเท่าเวลาที่แกไปญี่ปุ่น !” ถามอย่างตกใจ และยิ่งตาโตเมื่อได้รับการพยักหน้ายืนยันจากโมนะ “จะบ้าหรือไงยะ ! งอนพ่อบ้าบออะไรเป็นเดือน ๆ อยู่นานขนาดนั้นพี่ไม่รับหรอกนะ !” หญิงสาวแว้ดเสียงขุ่นหน้าเริ่มตึง ตวัดตามองน้องสาวที่รีบวางกล้องสุดหวงปราดเข้ามาเกาะแขนพี่สาวเขย่าเบา ๆ ท่าอ้อนที่หล่อนเคยทดลองใช้หลายครั้งแล้วพบว่า...ภูมิต้านทานการอ้อนของพี่สาวบกพร่องอย่างรุนแรง “นะพี่ยุงนะ ถือว่าช่วยเหลือมนุษย์ตาดำ ๆ ด้วยกันเถอะนะ” คำร้องขอของน้องสาว โมเรศได้แต่หน้าบึ้งยิ่งกว่าเดิม...แต่สายตาอ่อนแววลงชนิดที่โมนะเห็นแล้วได้แต่ร้องไชโยในใจ “แกก็รู้เวลาพี่ทำงานต้องการสมาธิ คิดดู ถ้าให้เพื่อนแกมาอยู่ด้วยไม่ใช่แค่วันสองวันแต่เป็นเดือน ๆ แล้วพี่จะทำงานยังไง ยิ่งช่วงนี้อารมณ์สุนทรีหด ๆ อยู่ด้วย” โมเรศบอกเสียงขุ่น “นะบอกเพื่อนเรื่องโลกส่วนตัวสุดยอดของพี่ยุงไปแล้ว เพื่อนนะเข้าใจและพร้อมยินดีทำตามทุกข้อปฏิบัติที่พี่ยุงต้องการด้วย” น้องสาวรีบบอก เห็นสีหน้าของพี่สาวชักจะคลายขุ่นบ้างแล้วจึงรีบรุกต่อ “บางทีเพื่อนนะอาจจะช่วยพี่ยุงได้บ้างนะ” คำสำทับประโยคหลังทำให้โมเรศย่นคิ้ว “จะมาช่วยได้ยังไงยะ” แขวะพลางมองค้อนตากลับ โมนะขยับตัวเข้ามาใกล้ แม้จะอยู่กันเพียงสองคนหล่อนก็ยังยื่นหน้ายกมือป้องปากกระซิบบอกเล่า “นะรู้นะว่าช่วงนี้พี่ยุงอารมณ์ไม่สุนทรีเพราะตันฉากอย่างว่าใช่ไหมล่ะ” คำกระซิบกระแทกใจนั้นทำให้โมเรศตวัดตาขุ่นมองอีกครั้ง “อย่าเพิ่งทำหน้าแก่ดิพี่...นะจะบอกว่า เพื่อนนะคนนี้ประสบการณ์เรื่องอย่างว่าโชกโชนจนเป็นปรมาจารย์ได้เลยนะจะบอกให้” โมเรศเปลี่ยนสีหน้าทันทีที่ฟังจบ ก่อนหรี่ตามองหน้าน้องสาวอย่างสงสัย “เพื่อนแกเนี่ยนะโชกโชนเรื่องอย่างว่า ?” คำถามของโมเรศเจือทั้งแววไม่เชื่อ สำทับด้วยสายตามองกวาดร่างน้องสาว ผมซอยสั้นล้อมกรอบใบหน้าเพรียว รูปร่างผอมบางถูกซ่อนไว้ใต้เสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงยีนเก่าคร่ำซ้ำขาดปุปะ หากโมนะไม่ใช่น้องสาวคลานตามกันมาและรู้จักนิสัยใจคอกันดีแล้ว โมเรศก็อยากจะมอบตำแหน่ง ‘ทอม’ ยกให้เลยทีเดียว ยิ่งมองไปยังการเลี้ยงดูจากคุณปรีดาผู้เป็นป้าซึ่งแม้จะยอมรับสังคมที่เปลี่ยนแปลงของวัยรุ่นแต่ก็เข้มงวดเรื่องการครองตัวของผู้หญิงแล้วก็ยากจะเชื่อว่า คนอย่างโมนะจะมีเพื่อนโชกโชนเรื่องอย่างว่า...มันดูไม่น่าเชื่อถืออย่างไรพิกล “จริง ๆ นะรับรองว่าพริบมีประสบการณ์ด้านนั้นมากจนพี่อาจรับคำแนะนำไม่หวาดไม่ไหวเชียวล่ะ” โมนะรับรองแข็งขัน “พี่ยุงจะได้เลิกเอาฉากผสมพันธุ์จากสารคดีสัตว์โลกมาใส่ในนิยายเสียทีไง...เอาฉากสมจริงจากเพื่อนนะดีกว่าเป็นไหน ๆ” โมเรศมองค้อนตากลับอีกครั้งกับคำค่อนแคะโดนใจจากน้องสาว ขณะเดียวกันความคิดก็กำลังวุ่นวาย ที่โมนะพูดมาไม่ผิดสักนิด ตั้งแต่หล่อนเปลี่ยนจากนักเขียนนิยายรักหวานแหววมาเขียนแนวรักตบจูบ ฉากพิสวาทที่น่าหนักใจได้รับคำแนะนำจากโมนะว่าให้ลองดูฉากรักของสัตว์ป่าแล้วลองปรับให้เข้ากับฉากรักของตัวละคร เมื่อหนังสือออกวางขายกระแสตอบรับจากคนอ่านดีจนโมเรศต้องอ้าปากค้าง แม้แต่อิ่มอุ่นก็เอ่ยปากชมว่าฉากรักของหล่อนดุเด็ดแปลกกว่าใคร...แต่ว่าจนถึงตอนนี้ไม่ว่าสัตว์ที่หล่อนหยิบยืมฉากรักมาก็เริ่มจะร่อยหรอลงไปทุกที...คำแนะนำของโมนะคราวนี้จึงดูเข้าท่าอย่างไม่ต้องสงสัย...แต่ว่า...จะยอมรับเลยมันก็กระไรอยู่...โมเรศคิดพลางกระแอมกระไอ “เพื่อนแกชื่ออะไรนะ ?” “พริบตาพี่ยุง เพื่อนนะชื่อพริบตา” โมนะบอกอย่างรื่นเริง กิริยาของพี่สาวบอกให้รู้ว่าหล่อนมีชัยไปกว่าครึ่งแล้ว “คนอะไรชื่อพริบตา ประหลาด” “ที่มาของชื่อยิ่งประหลาดนะพี่ แต่เดี๋ยวรอให้เพื่อนพริบเล่าเองดีกว่า...พี่ยุงตกลงให้เพื่อนพริบมาอยู่ด้วยนะ” โมนะอ้อนต่อ เห็นท่าทีครุ่นคิดของพี่สาวแล้วจึงสูดหายใจยื่นไม้ตาย “เพื่อนพริบยอมจ่ายค่าเช่าเดือนละหมื่นเชียวนะพี่ยุง” “แต่ว่า...เอ๊ะ ? อะไรนะ ? เดือนละหมื่น !” โมเรศอุทานตาโต สีหน้าสนอกสนใจของพี่สาวทำให้โมนะรีบรุก “ใช่พี่ยุง หูไม่ฝาดหรอก นะท้าเพื่อนพริบไปว่าถ้ากล้าเช่าก็เดือนละหมื่น ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่ากินต่างหาก เพื่อนพริบตกลงไม่รีรอเลย...เดือนละหมื่นสามเดือนก็สามหมื่นนะพี่ยุง ถ้าพี่ยุงตกลงนะจะให้เพื่อนพริบจ่ายทั้งหมดล่วงหน้า พี่ยุงก็ได้ตังค์ครบจำนวนงวดสุดท้ายพอดี...เอาเนอะ ๆ” โมนะพูดเองเออเองเสร็จสรรพ พี่สาวได้แต่มองค้อนอย่างหมั่นไส้ แต่ความคิดกำลังคำนวณเงินเร็วรี่...และแอบเทใจเอียงกะเท่เร่ไปทางคำพูดของน้องสาวเสียเกินครึ่ง “เพื่อนพริบของแกนี่...รวยเหรอ ?” โมเรศแกล้งถามกลบเกลื่อนอาการอยากตอบรับ “มาก” โมนะลากเสียงยาวเฟื้อย “เอ้า...ถ้ารวยมากอย่างนั้นไปเช่าห้องหรู ๆ หรือโรงแรมโก้ ๆ อยู่ไม่ดีกว่าหรือ ? ไม่งั้นก็เช่าบ้านเป็นหลังอยู่คนเดียวสบายสะดวกกว่าตั้งเยอะ” คราวนี้โมเรศถามอย่างสงสัยจริงจัง “ก็เพื่อนคนนี้มันกำลังหนีการจับกุมของพ่อ เอ๊ย...กำลังงอนพ่ออยู่น่ะสิ พี่ยุงเขียนนิยายน้ำเน่าออกจะบ่อย ไม่คุ้นพล็อตถูกจับแต่งงานหน่อยเหรอ เพื่อนพริบของนะกำลังอยู่ในภาวะนั้นแหละ” โมนะบอกกลั้วหัวเราะ ขณะที่โมเรศหรี่ตามองอย่างไม่อยากเชื่อ “ก็นั่นมันนิยาย แต่เรื่องจริงมันจะมีแบบนี้ด้วยหรือไง” หล่อนแย้ง โมนะโบกมือว่อนพลางพูดว่า “โอ๊ย ก็พี่ยุงเป็นคนพูดเองไม่ใช่หรือไงว่านิยายก็เอาไปจากชีวิตจริงนั่นแหละ อีกอย่างนะว่า ถ้าพี่ยุงรับปากตกลงให้เพื่อนพริบอยู่ด้วย นอกจากจะได้เรียนรู้ฉากอย่างว่าแล้วอาจจะได้แนวชีวิตเข้มข้นน้ำตาท่วมกระดาษอีกเรื่องก็ได้นะพี่ยุง เพื่อนพริบคนนี้มีทุกซีนชีวิตให้เลือกใช้จริง ๆ นะรับรอง” โมนะยืนยันด้วยการพยักหน้าแรง ๆ จนผมสะบัด “แต่...พี่บอกไว้ก่อนนะว่าถ้าจะมาอยู่กับพี่ต้องรักษากฎของพี่ด้วย ไม่ใช่ถือว่าจ่ายค่าเช่าแพงแล้วจะทำอะไรตามใจก็ได้นะ” โมเรศบอกจริงจัง “แสดงว่าพี่ยุงรับข้อตกลงแล้วสิ ?!” โมนะอุทานอย่างดีใจ “ถ้าพี่ปฏิเสธแล้วแกจะยอมเรอะ” พี่สาวบอกอย่างไว้เชิง มองการส่ายหน้าตอบรับจากน้องสาวอย่างหมั่นไส้  ก่อนเปลี่ยนพูดเป็นการเป็นงาน “แล้วเพื่อนนะจะมาเมื่อไหร่ ?” “นะเดินทางพรุ่งนี้เย็น เพื่อนพริบก็มาถึงพรุ่งนี้เหมือนกันแต่ยังไม่แน่ว่ากี่โมง” “อะไรจะเร็วขนาดนั้นยะ หมูไปไก่มาไม่กะให้พี่เตรียมตัวเลยหรือไง” โมเรศแขวะ “แหม ก็เรื่องมันเร่งด่วนจริง ๆ นี่นา” ว่าพลางทำหน้าอ้อน “นะพี่ยุงนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้นะจะโทรมาถามข่าวความเคลื่อนไหวทุกระยะ แต่วันนี้เก็บของเสร็จจะไปนอนบ้านเพื่อนเพราะต้องคุยเรื่องคอนเซ็ปต์งาน เดี๋ยวนะจัดการเรื่องค่าเช่าจะให้เพื่อนพริบโอนตังค์ให้คืนนี้เลย เรียบร้อยเมื่อไหร่เดี๋ยวโทรมาบอก” พูดจบโมนะก็หันไปคว้าหยิบกระเป๋ากล้องขึ้นสะพายไหล่ โบกมือให้พี่สาวก่อนถลาออกจากบ้านอย่างร่าเริง โมเรศได้แต่ถอนหายใจหนัก ๆ กับการมาเร็วไปไวของน้องสาว ก่อนหันไปมองรอบบ้านรอยยิ้มผุดพรายเมื่อนึกได้ว่า...หล่อนกำลังมีเงินจ่ายค่างวดสุดท้าย ซึ่งนั่นหมายความว่าบ้านจะเป็นของหล่อนเร็วขึ้น...แม้จะแลกด้วยการต้องอยู่ร่วมบ้านกับคนแปลกหน้าตั้งสามเดือนแต่อย่างไรก็น่าจะคุ้ม...ถ้า ‘เพื่อนพริบ’ ของโมนะเกิดไม่ถูกชะตากันขึ้นมา หล่อนจะบวกค่ากินค่าอยู่ให้อานเลย คอยดู ! หญิงสาวคิดอย่างกระหยิ่มใจ โมเรศหยิบกระดาษเช็ดหน้าเนื้อนุ่มบิดเกลียวเป็นปมเล็กก่อนค่อย ๆ สอดเข้าไปอุดรูจมูกข้างหนึ่งซึ่งกำลังมีเลือดกำเดาไหลซึม หล่อนจะเกิดอาการหน้าเห่อร้อนทุกครั้งยามเริ่มต้นเขียนฉากเลิฟซีน และจะเกิดอาการเส้นเลือดฝอยในจมูกเปราะบางทุกครายามเขียนไปจินตนาการถึงฉากรักไป กว่าจะจบฉากริมขอบเตียงหล่อนต้องใช้กระดาษเช็ดหน้าอยู่หลายแผ่น เสียงเคาะประตูเบา ๆ ปลุกโมเรศจากจินตนาการชวนเคลิ้ม หญิงสาวดึงกระดาษเช็ดหน้าซึ่งดูดซับเลือดกำเดาไว้ออกจากรูจมูกโยนทิ้งถังขยะ ความตกใจตามมาติด ๆ เมื่อเอะใจว่าหากมีคนเคาะประตูก็หมายความว่าประตูรั้วหล่อนไม่ได้ปิดล็อกเหมือนทุกครั้ง หญิงสาวตาตื่นหันไปมองหน้าต่างบานที่เปิดกว้างและเป็นจุดที่มองเห็นประตูรั้วได้พบว่าเปิดอยู่จริงก็ได้แต่นึกด่าตัวเองในใจกับความสะเพร่า...สงสัยตอนวิ่งออกไปซื้อก๋วยเตี๋ยวรถเข็นเมื่อตอนเที่ยงแน่ ๆ หญิงสาวคิดพลางผุดลุกเดินไปยังประตู ปากก็เอ่ยถาม “ค่ะ ใครคะ ?” ระหว่างเดินโมเรศอดยกมือขึ้นลูบผมสำรวจความเรียบร้อยซึ่งหาไม่ค่อยได้พอเป็นพิธี ถึงจะเป็นคนคุ้นเคยอย่างเพื่อนบ้าน หล่อนก็ไม่อยากถูกพบเห็นยามเป็นยายเพิ้งจมงานอย่างนี้ โมเรศจัดเสื้อผ้าหน้าผมจนคิดเอาเองว่าเหมาะสมพอไม่อุจาดตาคนพบเห็นพอดีกับเดินถึงประตู หล่อนไม่รอให้คำตอบจากคนเคาะส่งกลับ ชิงเปิดประตูเสียก่อน...แล้วโมเรศก็ได้แต่กะพริบตาปริบ ๆ สิ่งแรกที่พบเมื่อเปิดประตูคือหน้าอกกว้างดูหนั่นแน่นจนทำให้เนื้อผ้าช่วงอกเรียบตึง ดูเหมือนมันพร้อมปริออกจากเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนได้ทุกเมื่อ สายตาของหล่อนประมวลผลว่าน่าจะเป็นผู้ชาย ขณะสายตาไล่เรื่อยหมายไปมองใบหน้า ความคิดก็นึกสงสัย...ไม่ใช่เพื่อนบ้านหล่อนแน่เพราะมีแต่คนแก่วัยคุณตา คนรู้จักของหล่อนที่เป็นผู้ชายและสนิทพอจะรู้จักบ้านช่องก็ไม่มี...คิดมาถึงตรงนี้โมเรศก็เริ่มตกตื่น...ตายละวา...เปิดประตูรับคนแปลกหน้าเข้าบ้านโดยไม่ถามไถ่ ซวยแล้ว ! ทันทีที่คิดตระหนกสายตาของหญิงสาวก็ตวัดขึ้นมอง สิ่งแรกที่สะดุดตาคือริมฝีปากแย้มยิ้มจนเห็นไรฟันเรียงสวย จมูกโด่งรับกับใบหน้าและ เม็ดนิลคู่งามซึ่งกำลังพร่างพราวดั่งมีดาวกะพริบวิบวับอยู่ในนั้น “สวัสดีครับ ผมเพื่อนโมนะ พริบตาครับผม !” จากคุณ : แก้วชิงดวง เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 15:09:30

ความคิดเห็นที่ 2 สวัสดีค่ะ เรื่องเก่ายังไม่จบ เอาเรื่องใหม่มาลงอีกแล้ว แหะ แหะ คือว่า...ตอนนี้พ่อหนุ่มคนนี้มาแรงแซงทางโค้งค่ะ ยังไงก็ฝากเอาไว้ให้พิจารณาอีกคนนะคะ คิดเห็นอย่างไร มีข้อควรปรับปรุงแนะนำกันมาได้เช่นเคยค่ะ แล้วพบกันใหม่ตอนหน้านะคะ รัมย์ จากคุณ : แก้วชิงดวง เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 15:11:06

ความคิดเห็นที่ 3 ซ้ำค่ะ ^^ แก้ไขเมื่อ 21 เม.ย. 54 20:02:27 จากคุณ : แก้วชิงดวง เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 15:20:59

ความคิดเห็นที่ 4 พริบตาคือชื่อพระเอก แล้วทำไมต้องมีเพลงนำหน้าด้วย เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 54 15:00:50

ความคิดเห็นที่ 5 ชอบค่ะ ชื่ออิ่มอุ่นฟังแล้วอบอุ่นยังไงไม่รู้ จากคุณ : tiewcorp เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 54 16:51:31

ความคิดเห็นที่ 6 ว่าแล้วว่าน้องสาวต้องจงใจไม่บอกว่าเพื่อนเป็นผู้ชาย ฮ่าๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 03:55:33

ความคิดเห็นที่ 7 เย๊ เรื่องใหม่ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 22:04:30