PANTIP.COM : W10471460 ปริศนารักแชงกรีลา บทที่ 6 [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

บทที่ 6.2

เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากก้องตรวจแผลของมารดาและดูเจ้าทารกน้อยนารันแล้ว ชายหนุ่มก็รีบออกเดินทางทันที รินเล่าเรื่องความทรงจำอันน้อยนิดของเธอที่จำได้รวมทั้งเรื่องที่เธอชื่อริน จริงๆให้เขาฟัง ก้องรับฟังแล้วแสดงความยินดีกับเธอแล้วบอกว่าถ้าเป็นแบบนี้ความทรงจำของเธอ น่าจะค่อยๆกลับมาในไม่ช้า ระหว่างนั่งไปบนหลังม้าวันนี้เขากลับเงียบขรึมเหมือนมีอะไรครุ่นคิดบางอย่าง ไม่ได้ชวนเธอคุยเหมือนเช่นทุกที

“พี่มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่าคะ” รินตัดสินใจถามในที่สุด บางทีเธออาจจะช่วยเขาได้บ้างอย่างน้อยก็รับฟัง

“ครับ ไม่มีนี่ครับ ทำไมเหรอ ริน” ก้องปฏิเสธ

“เห็น พี่เงียบไปกว่าทุกวัน ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกได้นะคะ” ชายหนุ่มนิ่ง ให้เธอช่วยงั้นเหรอ จริงสิ เธออาจจะช่วยเขาได้ แต่ว่าการแก้ปัญหาแบบนี้มันจะเป็นลิงแก้แหมากกว่ารึเปล่านะ ยิ่งแก้ยิ่งยุ่ง เฮ้อ ก้องถอนหายใจอีกครั้ง

“ไว้ถ้ามีแล้วพี่จะบอกแล้วกันนะครับ” ชายหนุ่มบอกปัดไป แล้วจึงเปลี่ยนเรื่องพูดเพื่อดึงความสนใจเธอ

“เรากำลังจะเข้าเขตนครหลวงลามู ชื่อว่าลามีกันแล้วนะครับ” ก้องชี้ให้รินดู

เมื่อมองจากเนินเขาที่เขาและเธออยู่ตอนนี้ นครหลวงลามีประกอบไปด้วยบ้านชั้นเดียวกระจายตัวอยู่เต็มไปหมดตามท้องทุ่ง กว้างที่กว้างใหญ่ เมื่อเข้ามาใกล้ขึ้นจนผ่านบ้านแต่ละหลัง แทบทุกหลังมีสถาปัตยกรรมคล้ายคลึงกันนั่นคือตัวบ้านแทบทุกหลังถูกทาด้วยสี ส้มอมแดงส่วนหลังคาเป็นลักษณะคล้ายเก๋งจีนสีเขียวปลายสองข้างกระดกขึ้น

“ที่ ลามีเป็นที่เดียวในลามูที่มีการปลูกสร้างสิ่งปลูกสร้างถาวรแบบนี้ ที่เหลือจะเป็นเยิร์ท กระโจมที่รินเห็นแบบเมืองก่อนหน้านี้ยังไงล่ะครับ” ก้องอธิบาย

“ทำไมล่ะคะ” รินถาม

“มันเป็นเรื่องของจิตวิญญาณชาวทะเลทรายน่ะ ริน พวกนี้ชอบอพยพ เพราะฉะนั้นการมีบ้านที่ย้ายที่ได้ก็สะดวกที่สุด” ก้องตอบ

“พี่ทำได้ยังไงคะ”

“อะไรนะครับริน”

“ก็ รินรู้สึกว่าพี่สามารถปรับตัวอยู่กับที่นี่ได้ดีมาก แถมยังทำตัวเป็นประโยชน์เป็นคุณหมอที่น่าเคารพนับถือ ภาษาซารานพี่ก็พูดได้คล่อง แถมเรื่องประวัติศาสตร์ วัฒนธรรมพี่ก็รู้ทุกอย่างอีก นี่ถ้ารินไม่รู้มาก่อนต้องคิดว่าพี่เกิดและโตที่นี่แน่ๆเลยค่ะ”

“เรื่อง นี้ความจำเป็นบังคับน่ะริน พี่มาอยู่ที่นี่โดยไม่มีใคร แต่โชคดีที่คนที่ช่วยพี่ไว้เป็นหมอของชนเผ่าทะเลทรายที่รอบรู้ เขาสอนพี่ทุกอย่างทั้งภาษา วัฒนธรรม รวมทั้งวิชาการแพทย์ของลามู เราต่างเรียนรู้ซึ่งกันและกัน พี่อยู่กับท่านลุงได้ปีกว่า ก็ได้รักษาคนนู้น คนนี้ ก็ปากต่อปาก จนมีคนจากเมืองหลวงมาตามพี่และท่านลุงมารักษาพระแม่เจ้า ทำให้พี่และท่านลุงได้รับแต่งตั้งเป็นหมอหลวง แต่ท่านลุงพอใจชีวิตทะเลทรายมากกว่าเลยขอลากลับไปทะเลทราย” ก้องตอบคำถามยาวเหยียด

“รินพึ่งทราบว่าพี่เป็นหมอหลวง”

“ตำแหน่ง นี้ก็เป็นหัวโขนน่ะริน แต่ที่พี่รับเพราะอยากผลักดันสาธารณสุขสู่ชุมชน อย่างศูนย์ผดุงครรภ์นั่น หากพี่ไม่ได้เป็นหมอหลวง ไม่ได้ใกล้ชิดพระแม่เจ้า โครงการนี้คงแท้งตั้งแต่แรกน่ะ” ก้องตอบเธออย่างตรงๆ

“อย่างนี้พี่ก็ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ได้มีความสุขแล้วซิคะ พี่คงไม่อยากกลับบ้านเอ้อ เมืองไทยแล้ว” รินถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก

“พี่ อยากกลับแน่นอนครับริน พี่เพียงแค่พยายามอยู่กับปัจจุบันและทำมันให้ดีที่สุดเท่านั้น แต่ตอนนี้พี่มีเรื่องหนึ่งที่ต้องทำให้เสร็จก่อน ไม่อย่างงั้นพี่คงกลับบ้านไม่ได้” ก้องตอบและไม่ได้อธิบายต่อว่าเรื่องนั้นคืออะไร

“อ้อ ค่ะ” รินสรุปเอาเองว่าคงเป็นงานทางสาธารณสุขอย่างใดอย่างหนึ่งของเขาเป็นแน่

จากคุณ : moonlightsonata

เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 16:25:29 A:94.36.92.107 X: TicketID:313202

ความคิดเห็นที่ 4

บทที่ 6.5

ก้องและรินเดินผ่านประตูวังเข้ามาหลังจากก้องแสดงตราสัญลักษณ์ให้ทหารหญิงที่เฝ้าประตูดู ถัดจากประตูวังไปก็เป็นทางเข้าที่ประกอบด้วยเสาสี่ต้นและหลังคารูปทรงคล้ายเก๋ง จีนโดยไม่มีบานประตูซึ่งมีทหารยามหญิงเฝ้าอยู่อีกชั้นหนึ่ง ทั้งสองเดินผ่านทางเดินทอดยาวที่นำไปสู่พระราชวัง เบื้องหน้านั้นคือพระราชวังที่มีลักษณะเป็นอาคารยาวสองชั้นที่ชั้นที่สองถูก สร้างเป็นสถาปัตยกรรมทรงเก๋งจีนตัวหลังคามีปลายกระดกขึ้นสองข้าง พระราชวังคืนนี้สว่างไสวอยู่ในความมืด สวนโดยรอบเองก็ถูกทำให้้สว่างขึ้นจากคาคบไฟ ร่องรอยหิมะที่ตกลงมาเล็กน้อยเมื่อช่วงบ่ายปรากฎให้เห็นเป็นหลักฐานอยู่ตามพื้นดิน

ก้องเดินนำหญิงสาวเข้าสู่เขตพระราชฐานชั้นในผ่านทางประตูที่ถูกจารไว้ด้วยภาพ เขียนของสตรีสี่นางในมือถืออาวุธและขี่ม้าซึ่งนรัญญ์อธิบายแก่หญิงสาวว่า เป็นรูปของวีรสตรีผู้ฟื้นฟูลามูเมื่อประมาณ 150 ปีก่อน

จากประตู นั้นทั้งคู่ก็เดินผ่านประตูสีแดงที่มีการฉลุลวดลายสีทองอีกหลายประตู จนกระทั่งก้าวเข้าสู่ประตูหนึ่งซึ่งนำไปสู่ห้องโถงกว้างใหญ่ภายในสว่างไสว ในห้องนั้นมีโต๊ะตัวเล็กๆเตี้ยๆ สำหรับนั่งรับประทานอาหารถูกวางเป็นแถวเป็นแนวอยู่มากมายพร้อมทั้งพรมขน สัตว์สำหรับนั่งที่วางอยู่บนพื้นตามแต่ละโต๊ะ

บริเวณกลางห้องมีเวที ยกระดับขึ้นมาเตี้ยๆถูกปูด้วยพรมสีน้ำเงินตกแต่งลวดลายตามนักษัตร ด้านหลังเวทีมีผ้าขนสัตว์ผืนใหญ่ที่พาดลงมาเป็นลายนกอินทรีซึ่งเป็นตราของ ราชวงศ์ลามู บัลลังก์ของพระแม่เจ้าลามูที่อยู่เบื้องหน้าถูกวางอยู่บนพื้นยกระดับ สีทองของบัลลังก์ดูเข้ากันได้ดีกับลวดลายที่ฉลุอย่างงดงาม สองขาของบัลลังก์ทำเป็นรูปศีรษะกิเลน ในส่วนของเพดานของห้องเองก็ถูกประดับอย่างวิจิตรบรรจงด้วยภาพเขียนลวดลาย งดงามสีเขียวสลับฟ้าและทอง รินรู้สึกว่าตัวเองแทบจะถูกกลืนหายไปในบรรยากาศและระงับความตื่นเต้นไม่อยู่ เธอตื่นตาตื่นใจกับความแปลกตาและบรรยากาศที่แสนจะโอ่อ่านี้เป็นอย่างมาก

ตอนนี้ผู้คนเริ่มทยอยเข้ามานั่งตามโต๊ะที่จัดให้ประมาณครึ่งหนึ่งแล้ว คนส่วนใหญ่แต่งกายเฉกเช่นเดียวกับรินและก้อง แต่ทว่าสายตาของรินก็สะดุดกับอะไรบางอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกทึ่งและประหลาด ใจ หญิงสาวสองคนเดินเข้ามาในงานพร้อมผู้ติดตามจำนวนหนึ่ง คนหนึ่งแต่งกายด้วยชุดคลุมยาวไหล่ตั้งสีส้ม ที่ชายขอบเสื้อคลุมมีขลิบลายสีทองสลับดำแลดูสง่างาม ส่วนอีกคนแต่งกายแบบเดียวกันแต่เป็นชุดสีเขียวอมฟ้าขลิบลายเสื้อคลุมยาวด้วย สีทอง แต่สิ่งที่ทำให้รินตกใจจนอ้าปากค้างก็คือเครื่องประดับบนศีรษะของเธอทั้งสอง นั่นเอง มันเป็นสิ่งที่คล้ายๆเขาแกะแต่โง้งลงมาสีดำประดับทอง นี่ถ้าแต่งหน้าขาวๆปากแดงๆก็ราชินีอมิกดาลามาเองจากสตาร์วอรส์แน่ๆรินคิดในใจ

“ ชุดออกงานของราชนิกูลน่ะครับ ที่รินเห็นทั้งสองพระองค์คือเจ้าหญิงแห่งลามู ส่วนดีลา เครื่องสวมศีรษะนั่นก็สงวนไว้เฉพาะราชวงศ์และเชื้อพระวงศ์เท่านั้น” ก้องอธิบายเมื่อเห็นสีหน้าตกตะลึงพรึงเพริดของริน

“แล้วคนไหนคือเจ้าหญิงว่าที่พระคู่หมั้นของพี่คะ”

“คนขวามือ แต่หลังจากงานนี้พี่หวังว่าพระแม่เจ้าจะทรงเปลี่ยนพระทัยนะครับ”

รินมองตามหญิงสาวคนขวามือ เธอคือผู้หญิงที่ใส่ชุดสีส้มแก่ออกเอิร์ธโทน ถึงแม้จะอยู่ในเครื่องแต่งกายประหลาดแบบนั้นก็ยังดูสวย อายุของเธอน่าจะไม่เกิน 18 ปี จากนั้นก้องจึงเดินนำรินไปนั่งที่โต๊ะ

“อ้าว ท่านหมอหลวงเชิญนั่งๆ” เสียงกล่าวต้อนรับจากชายวัยกลางคนๆหนึ่งที่นั่งอยู่ที่โต๊ะตัวเล็กถัดไป

“คารวะ ท่านราชครูและฮูหยิน” ก้องหันหน้าไปพูดและค้อมศีรษะให้กับชายผู้นั้นและภรรยา “คารวะท่านเจ้ากรมการค้าและฮูหยิน” เขาหันไปพูดกับคนอีกคู่ที่นั่งอยู่ติดกันอีกด้านหนึ่ง

“ยินดีๆ ท่านหมอ” เสียงตอบรับจากคนทั้งคู่

“นางผู้นี้ข้าไม่เคยพบนางมาก่อนเลย นางคือฮูหยินของท่านรึ ท่านหมอหลวง” ท่านราชครูเอ่ยถาม

“เป็นเช่นนั้น ท่านราชครู”

ก้องตอบ นี่ถ้ารินฟังเข้าใจก็คงจะสะดุ้งไม่น้อยเพราะเขาแค่บอกแบบซอฟท์ๆว่าเป็นคนรัก เธอคงคิดไม่ถึงว่าเป็นฮูหยินของเขา

“นาง เป็นฮูหยินที่พลัดพรากจากข้าไปกว่าสามปี ข้าเพิ่งได้เจอนางเมื่อออกเดินทางไปทะเลทรายครานี้นี่เอง ข้าต้องขออภัยท่านด้วยเนื่องจากนางเป็นชนเผ่าทะเลทรายเช่นเดียวกับข้าจึงพูด ภาษาซารานมิได้” ก้องอธิบายยืดยาว

“ถ้าเช่นนั้นข้าเห็นต้องแสดงความยินดีกับท่านและฮูหยิน เรามาดื่มฉลองกันเถอะ” ท่านราชครูเอ่ยพร้อมยกจอกสุราทำจากเงินขึ้นดื่ม

“แด่ท่านหมอหลวงและฮูหยิน” คนอื่นที่นั่งอยู่ใกล้เคียงร่วมแสดงความยินดีด้วย

หลังจากนั้นผู้คนก็เริ่มทยอยเข้ามาในงานจนที่นั่งทุกที่ๆเตรียมไว้เต็ม รินเพิ่งสังเกตเห็นว่าที่นั่งถูกแยกเป็นสามโซนชัดเจน ซึ่งก้องอธิบายว่า โซนหนึ่งคือ พระราชวงศ์ที่ๆนั่งถูกยกสูงกว่าคนทั่วไป โซนหนึ่งคือ ขุนนาง และ อีกโซนคือเหล่าราชทูตที่มาแสดงความยินดี

รินไม่ได้สนใจในบท สนทนาบนโต๊ะนัก เนื่องจากเธอไม่สามารถเข้าใจได้จึงใช้เวลาไปกับการสังเกตการแต่งกายและ กิริยาของผู้คน เจ้าบ่าวและเจ้าสาวเข้ามาร่วมในพิธีในชุดแดงทั้งคู่เจ้าสาวนั้นถูกคลุมหน้า ไว้ทำให้ไม่สามารถเห็นใบหน้าเธอได้ ส่วนเจ้าชายแห่งเชงลีก็ดูเป็นชายหนุ่มท่าทางสง่างามอายุน่าจะประมาณ 27-28 ปี

หลังจากเจ้าบ่าวเจ้าสาวเข้านั่งประจำที่ เสียงกู่เขาก็ดังขึ้นพร้อมการมาถึงของพระแม่เจ้าโบเลอมา นางเป็นหญิงวัยประมาณสี่สิบกว่าปีที่มีใบหน้างดงาม ท่วงท่าย่างก้าวของนางนั้นช่างดูศักดิ์สิทธ์และน่าเกรงขามนัก ชุดฉลองพระองค์สีแดงที่ถูกคลุมอีกชั้นด้วยผ้าคลุมสีทองลวดลายสลับดำนั้นขับ ให้นางดูงามสง่ามากยิ่งขึ้น ที่น่าประหลาดใจคือเครื่องประดับบนพระเศียรลักษณะเป็นเขาลู่ลงมาสองข้าง คล้ายของเจ้าหญิงแต่มันถูกลู่ลงมาด้านข้างมากกว่านั้นกลับดูเสริมบารมีให้ นางดูทรงอำนาจมากยิ่งขึ้น เหนือต่อเขาบริเวณกลางศีรษะคือหมวกสีดำที่มียอดแหลมเล็กๆตรงกลางสีทอง

เมื่อพระแม่เจ้าเสด็จประทับที่บัลลังก์ พิธีดื่มเฉลิมฉลองเพื่อคู่บ่าวสาวก็เริ่มขึ้น จากนั้นอาหารทั้งหมดก็ค่อยๆถูกทยอยนำออกมา อาหารในงานก็เป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้รินเพลิดเพลินและพอหายเบื่อไปได้บ้าง อาหารที่เสิร์ฟส่วนใหญ่เป็นเนื้อสัตว์มีทั้งเนื้อแกะ เนื้อวัว และ เนื้อจามรี รวมทั้งซุปเนื้อวัวรสชาติเผ็ดร้อนที่ถูกเคี่ยวจนเปื่อยได้ที่เรียกว่า คูชา ที่รินเคยกินมาแล้ว นอกจากนี้ก็ยังมีเนื้อแกะรมควันที่เมื่อกินคู่กับสมุนไพรสามารถกลบกลิ่นสาบ เนื้อได้เป็นอย่างดี เนื้อจามรีที่ถูกนำมาห่อด้วยแป้งแล้วทอดนั้นก็ช่างรสเลิศ รสของเนื้อนุ่มและความกรุบกรอบที่กำลังพอดี

ก้องหันมาอธิบายเรื่อง อาหารให้รินฟังเป็นระยะ สักพักหนึ่งการแสดงรำฟ้อนแบบลามูก็เริ่มขึ้น หญิงสาวสามคนแต่งกายงดงามออกมาร่ายรำด้วยท่วงท่าที่คล้ายการกระโดดและวิ่งไป มา ซึ่งก้องอธิบายให้รินฟังว่า การรำฟ้อนนี้แสดงถึงวิถีชีวิตของชาวลามูที่รักม้าเป็นชีวิตจิตใจ เสียงดนตรีที่ทุ้มต่ำเป็นท่วงทำนองขับขานช้าเร็วสลับกันชวนให้นึกถึงท้อง ทุ่งกว้าง แต่ที่น่าประหลาดก็คือ ทั้งที่รินคิดว่าเธอไม่เคยได้ยินหรือเห็นเครื่องดนตรีนี้มาก่อนเลยด้วยซ้ำ แต่เหตุใดเสียงดนตรีที่ได้ยินนี้ช่างคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด ประหนึ่งว่าเธอเคยได้ยินมันมาเมื่อนานมาแล้ว

“พี่ก้องคะ ซอที่รูปร่างเป็นสี่เหลี่ยมนั่นเรียกว่าอะไรคะ” รินถามขึ้นมาด้วยความสงสัย

" มูเคอร์ ครับ เป็นเครื่องดนตรีพื้นบ้านของลามู” ก้องตอบ

หลังการแสดงจบนางกำนัลนางหนึ่งเดินมาที่โต๊ะของรินและก้องพร้อมเอ่ยว่า

“พระแม่เจ้าทรงมีรับสั่งว่าอยากแสดงความยินดีกับท่านหมอหลวงและฮูหยินเจ้าค่ะ”

ทั้งสองเดินตามนางกำนัลนั้น แล้วก้องจึงนั่งลงโดยชันเข่าขึ้นข้างหนึ่งพร้อมถวายคำนับต่อหน้าบัลลังก์ของพระแม่เจ้า

“ถวายบังคมพะยะค่ะ พระแม่เจ้า”

“นี่ซินะ ฮูหยินของเจ้า เงยหน้าขึ้นซิ ข้าขอดูหน้าเจ้าชัดๆหน่อย” พระแม่เจ้าหันมาตรัสกับริน

“นางไม่สามารถพูดภาษาซารานได้ โปรดประทานอนุญาตให้เกล้ากระหม่อมเป็นล่ามให้นางนะพะยะค่ะ” ก้องกราบทูลพร้อมหันมาบอกให้รินเงยหน้าขึ้น

พระแม่เจ้าโบเลอมาเมื่อทรงสบพระเนตรกับหญิงสาวก็ให้รู้สึกประหลาดนัก เหตุใดพระองค์ทรงรู้สึกคุ้นเคยและถูกชะตากับนางประหนึ่งว่าพระองค์เคยเจอนาง มาก่อน

“นางชื่ออะไรรึ” พระแม่เจ้าทรงมีพระดำรัสถาม

“ริน พระเจ้าค่ะ” ก้องตอบ

พระแม่เจ้าทรงมองหน้ารินอยู่เป็นนานโดยมิได้ตรัสอะไร ครู่หนึ่งจึงทรงหันกลับมามองหน้าก้องแล้วจึงมีพระกระแสรับสั่ง

“เห็น แก่ความรักของท่านที่มีต่อฮูหยิน ข้าจะล้มเลิกความคิดเดิมของข้า ขอให้เจ้าทั้งสองจงครองรักกันอย่างมีความสุขเถิด” พระแม่เจ้าโบเลอมาตรัส

“เป็นพระมหากรุณาพระเจ้าค่ะ พระแม่เจ้า” หลังจากได้ยินดังนั้นก้องรีบก้มหมอบขอบคุณโดยเร็ว แล้วกลับไปนั่งที่โต๊ะเดิม

พระแม่เจ้าโบเลอมาทรงมองตามอย่างหลากพระทัย ทรงรู้สึกประหนึ่งว่าเคยพบเจอกับนางมาก่อน และแล้วภาพเด็กหญิงวัยประมาณสิบขวบแต่งกายด้วยชุดประจำชาติลามูก็ปรากฎขึ้น ใบหน้านั้นกำลังร้องไห้และหันมากอดพระองค์ไว้แน่น "ท่านแม่ ลูกไม่อยากไปเพคะ" ไม่ มันจะเป็นไปได้อย่างไร ในเมื่อ... ทรงส่ายพระพักตร์ช้าๆ แววพระเนตรเศร้าสร้อย เหลวไหล จนบัดนี้ข้าก็ไม่อาจลืมเรื่องนั้นได้

จากคุณ : moonlightsonata

เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 16:31:55 A:94.36.92.107 X: TicketID:313202