กำลังเดินทางกลับบ้าน

โลกกำกวม ..กับซอมบี้ติดระเบิด.. กำลังเดินทางกลับบ้าน..

ในความเป็นจริง โลกมีเรื่องเจ็บปวดและน่าเวทนาอยู่..
เราอาจติดอยู่กับกับดักของกรงสังเคราะห์ มีเหยื่อชั้นดีคือวัตถุความหรูหราเป็นตัวล่อ
กิเลส ตัณหา ความอยาก ทำลายเรา.. หนทางแห่งความเลว กำลังเกาะกินเนื้อหนัง ช่อนไซเลาะเลีย
ถึงเอ็นกระดูก ชัยชนะของมัน คือ“ครอบงำ สัจจะแห่งชีวิต”

เราตอบคำถามตัวเองไม่ได้ว่า มีอะไรบางอย่างบงการชีวิตเรา ตัวเราในวันนี้ ยังมีเศษเสี้ยวความฝันสวยงาม
ในวัยเยาว์อีกหรือไม่ เรากำลังทำตามใคร เดินไปทางนั้นทำไม ? เพราะอะไร เราไม่สามารถตอบคำถามง่ายๆ
เกี่ยวกับความจริงในชีวิตเลยสักครั้ง ..

เราไม่ต่างกับซอมบี้ หรือในแง่หนึ่ง ตัวเราล้วนไม่ต่างกับร่างที่ปรุงแต่งขึ้นมาจากศพ อะไรที่ปรุงแต่งจากศพ (ไร้วิญญาณ) คิดดู การยึดติด หลงผิด เบียดเบียน ตัวเอง และผู้อื่น แสวงหาอำนาจทำลาย ไม่มีวันที่เราจะเห็นใจกัน ไม่มีทางที่เราจะเข้าใจกัน หากเราไม่ขจัดความเลว ภายในให้ดีพอ..

ปัญญาทางโลก เป็นปัญญาแห่งความตะกละ การเรียน มิใช่การรู้ เข้าถึงแห่งปัญญา แต่เป็นความรู้ เพื่อจะเอา และเอา โดยไม่หยุด ไม่พอ เอากระทั่งไปสร้างน้ำตา เหยียบบนกองเลือดระทม เมื่อความมั่นในตัวเองสูง ก็เห็นแก่ตัวมาก เป็นกรดร้าย กร่อนทำลาย มิตรภาพ หรือสันติ .......
...........จนวันหนึ่ง ธรรมชาติหมดความอดทนกับพวกเรา และอุบัติเหตุการณ์เตือนให้รู้ ว่า “พอกันได้หรือยัง” มันเป็นอุบัติเรื่องธรรมดา เกิดขึ้นเป็นระยะๆมาเป็นล้าน ล้าน โกฏิปี ก่อนจะมีโลกใบนี้ แต่เรากลับ ก่นด่าธรรมชาติโดยขาดความสำนึก คงต้องเผชิญกฎควรรู้จากธรรมชาติกันต่อไป..

..หากการจับมือบ่งบอกถึงความสามัคคี และหยุดฆ่า มันยังไม่จบ เพียงเท่านี้.. เพราะ มือเหล่านั้นยัง ไม่ล้างความโลภด้วยปัญญา แห่งการตื่นรู้เสียก่อน ..
..........................................**
“เราทุกข์ เพราะคิดผิด ความคิดที่ขัดแย้งกับธรรมชาติ (หลวงพ่อชยภิกษุ) ความจริงของธรรมชาติ คือ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา แปลว่า ในโลกนี้ ไม่มีอะไรหยุดนิ่งเที่ยงแท้ ทุกอย่างแปรเปลี่ยนอยู่ตลอดเวลา การยึดมั่น มันทำให้เกิดทุกข์ เพราะสรรพสิ่ง ล้วนปราศจากตัวตนถาวร.....”

เรียนจากธรรมชาติซิ อย่าไปเรียนความโง่จากโลก (โลภ) ของฟรีอยู่รอบตัวเรา เป็นอยู่ดี และของจริง หากเรามีภูมิปัญญา ในเรื่องนี้อยู่พร้อมพรั่ง หนทางแห่งการพ้นทุกข์นั้น เปิดโอกาสให้เราเสมอ เปิดให้ผู้ที่พอแล้วกับอุปทาน ในโลกมายา คือฝึกจิตให้สงบนิ่ง เพื่อจะให้มีพลังเพียงพออยู่กับความจริง..
.....................................**
ที่ผ่านมาโลกมนุษย์เรามีปัญญาจากการวางใจผิด เอาจิต (บริสุทธิ์ดั่งเดิม) เคลือบแฝงวัตถุเสียล้นเกิน จนเสียศูนย์สมดุล อันเหมาะสม เบียดเบียนตัวเองและผู้อื่น อาจเพราะ จิตเราไปตามเงื่อนไข ของวัตถุ จนเกิดการสั่งสมภายนอกไม่หยุดยั่ง บ่มนานวันจนเป็นขยะใจ ที่สุดก็เหนื่อยล้า ดิ้นทุรนทุราย จิตใจอ่อนแอ และหลงเพ้อ เดินละเมอเป็นซอมบี้ติดรีโมด ควบคุมด้วยระเบิดเวลานับถอยหลัง..
แม้แต่ศาสนา หากเราวางใจไม่เป็น ไม่มีสติพอก็อาจไหลหลงไปตามศรัทธาแห่งความเมา น่าอันตราย กับบางศาสนา หรือบางสัทธิ ที่เป็นการฝืนศรัทธา .. ความเชื่อที่ตอกตราเรา และเปิดเผยความอ่อนแอเรา ..และทำการรักษาหลอกๆ ทำให้เราเชื่อจนหมดใจ ขังเรา จนไม่มองเห็นความจริง เราอ้อนวอน ทำตัวเป็นเครื่องบูชาที่ดี งอมือ ไร้สมอง ดับปัญญา ทุกคนขอโดยมีความคาดหวัง เมื่อไม่ได้ดั่งหวัง ก็กลับมาทุกข์เวียนวกวน ...
“มนุษย์ไม่ได้เป็นทางเพราะ ถูกคนอื่นกดขี่แต่เรา เป็นทาสวัตถุ สิ่งของ เป็นทาสคน ศรัทธา ความเชื่อ สัทธิ บริษัท สำนัก องค์กร ความรัก เพราะเราหวังจะให้เหล่านี้ทำให้ชีวิตเราสมบูรณ์ จนเหตุการณ์ต่างๆ เปิดเผย ความจริงที่อยู่ภายในเขาและเรา”(จากหนังสือ : กฎของเข็มทิศชีวิต )

..ความจริง ก็คือ ธรรมะ ธรรมะ คือ ธรรมดา ธรรมดา คือ ธรรมชาติที่มีแต่ความสงบ ว่างเปล่า เป็นอนัตตา ไม่มีตัวตน ..
......ด้วยฝัน ..อยากให้เป็นจริง…
อาจจะมีสักครั้งที่พวกเธออาจเคยฝัน ถึงโลกที่ต่างออกไป ในฝันทุกสิ่งเป็นความมหัศจรรย์ ชุ่มฉ่ำด้วยความสุข มีกลิ่นหอมของสันติภาพสัมผัสใจอิสระของกันและกัน ...เมื่อเราตื่นขึ้นเราโหยหาอยากให้ฝันของเราเป็นจริง..แต่ฝันนั้นไม่เคยเป็นจริง...เพราะ เราล้วนตกอยู่ในภวังค์ ยังหลับทั้งๆตื่นจิตจึงหลงทาง ทั้งเราคิดว่าเราตื่นแล้ว เราตื่นขึ้นมาทำงาน ทำกิจส่วนตัว และหน้าที่ แต่เป็นการตื่นที่ยังหลงอยู่ ...เลยทำให้เราเหนื่อยหน่าย ทุกสิ่งสิ้น..อาจมีเพียงสักครั้ง ที่เราไม่รู้จะอยู่โลกนี้อย่างไร ตาย ดีไหม ?
..ความตาย เป็น อยู่ ใกล้กันเพียง พินิจมอง ล้มกายแนบลงพื้น ปิดเปลือกตา
หม่ ผ้าคลุมกาย...เรานิทรา ห้วงขณะฝัน.. เหมือนตายชั่วขณะ เช้ารุ่ง ตื่นชัน
กาย กลับขยับเขยื้อนมีชีวิตอีกครั้ง..”มองเห็นโลก “มองเห็นธรรม”

จากคุณ	: เจ้าหยอยน้อย
เขียนเมื่อ	: 22 เม.ย. 54 07:39:13