นิยายมันก็แค่....นิยาย บทที่ 45

บทที่ 45
ไม่พูดไม่ได้บอกว่าไม่เป็น

ก็แปลกดีครับลับหลังหมอเจนคนที่อยู่ตำแหน่งเดียวกับผมด่าหมอเจนกันหมดว่ามีความรับผิดชอบบ้างไม่มีจรรยาบรรณบ้างแต่พอต่อหน้าก็พูดดีเอาคำหวานใส่ก็พอรู้แล้วว่าคงคบด้วยลำบากเพราะจริงใจกันเหลือเกินผมไม่ได้ด่าหรอกครับอันไหนแก้ได้ก็แก้ให้ไปเพราะผมรู้ว่าถ้าหมอเจนอยู่โรงพยาบาลอื่นที่มีระบบดีกว่านี้ก็ถือว่าเป็นหมอที่ดีมากคนหนึ่ง

แต่ก็คงไม่ไปทำจนออกนอกหน้าเกินครับเพราะผมเป็นคนใหม่ที่นั้นและจะบอกว่าดูถูกกันด้วยซะเฉยๆบอกว่าผมใช้เครื่อง CT สแกนไม่เป็นไม่ใช่อะไรหรอกเพราะผมไม่อยากไปนั่งยังติดตากับภาพการตรวจของยุ้ยไม่หาย

ก็บังเอิญต้องอยู่เวรดึกแต่หมอก็บอกกันว่าอย่าจัดตรงกับวันที่หมอเจนอยู่แล้วกัน

ก็โดนจนได้ครับและแถมมีการตรวจ CT สแกนเลยต้องเรียกหมอลงมาก็

เหมือนโกรธผมมากๆเพราะอะไรไม่รู้เพราะจริงๆไม่เคยทำอะไรไม่ดีกับเขานะ

ก็เรียกคนที่อยู่ใกล้ๆมาดูเครื่องจริงๆก็ไม่ได้มีอะไรเพราะเครื่องสมัยปัจจุบันเขาเล่น Set การทำเป็นชุดๆไม่ใช่ให้นักรังสีคิดเองเหมือนเมื่อก่อนก็เลยงงนิดๆแต่พอจับแนวได้ก็มารู้ว่างานย่อยๆที่ไม่ต้องใช้อะไรพิเศษผมทำได้มากกว่าซะด้วยซ้ำแถมก่อนหน้าก็ไล่รายละเอียดกันไม่ค่อยครบนอกจากคนที่โดนไปฝึกกันมาจริงๆที่ไล่ระบบได้ครบ

ก็เลยขำแต่ก็ไม่ไปคุยข่มเขาครับเพราะเราก็เป็นคนใหม่กว่าเรื่องอะไรแกล้งโง่ได้ก็แกล้งเดี๋ยวไม่ได้ความรู้แต่อะไรที่เราคิดว่ามันเป็นคำตอบที่ถูกและเป็นสากลก็ยึดสากลครับจนหลายๆเรื่องก็ขำจนบอกไม่ถูกกันไปเลยทีเดียว

ทำไปงานที่รับผิดชอบก็พลาดจนได้ครับเพราะคนที่มาช่วยผมไม่ยอมส่งข้อมูลเข้าเครื่อง

และจริงๆงานบริษัทนี้เขาก็ไม่อยากได้โรงพยาบาลผมครับเพราะการตลาดผมไปตีหัวเขามาโดยผ่านงานมาจากผู้บริหาร

จะว่าคนที่ช่วยก็ไม่ได้เพราะตอนนั้นแผนกเป็นอะไรที่ไม่น่าอยู่เพราะมีจอมโวยคิดว่าตัวเองถูกตลอดอยู่และทุกคนต้องไปเป็นพวกเขาไม่เป็นก็โดนด่าโดนนินทาลับหลังกันไปครับจะว่าไปหมอเจนก็เป็นไปกับเขาด้วย

คนที่มาช่วยก็เลยมาถึงกลับบ้านจนลืมส่งและมันมีงานยาวต้องการเนื้อที่เก็บข้อมูลก็ถามก่อนลบข้อมูลว่าเคลียแล้วนะก็บอกเคลีย

สุดท้ายก็หายครับเลยต้องไปเก็บงานอีกรอบ

ก็ไม่รู้ว่าคนที่เป็นหัวหน้ามัวทำอะไรอยู่ไม่ยอมจัดการเคลียครับแถมตอนงานพลาดก็ทำหน้ายิ้มๆเหมือนรอให้พลาดอยู่แล้วแต่ก็ไม่คิดอะไรครับเพราะจริงๆไม่สิ้นปีนี้ก็สิ้นปีต่อไปจะออกแล้วเพราะเบื่อครับไม่มีการจัดการอะไรกันซักที

ก็ด้วยน้องคนหนึ่งเข็ดจากการที่ไปอบรมแล้วไม่ได้เงินตามตกลงเลยไม่ไปฝึกเครื่องแม่เหล็กที่กำลังจะเอามาใช้ในโรงพยาบาลก็เลยตกมาเป็นผม

เขาบอกว่าใครโดนต้องเซ็นสัญญา 2 ปีอยู่ทำงานแต่จะได้เงินเพิ่มตอบแทนครับ

ผมก็บ่นถ้าโดนคงต้องซื้อบ้านซื้อรถอยู่นี่เลยมั้งเพราะต้องติดอีก 2 ปีหัวโจกคนเดิมก็มาครับแปลคำพูดผมเฉยไปพูดว่าถ้าผมได้ไปจะซื้อบ้าซื้อรถฉลองเลยได้ยินกับหูก็เลย

เฮ้อมีคนพูดว่าเขาดีนักหนาแต่พอไม่เข้าพวกก็อย่างนี้

ก็ไม่สนครับเพราะเรื่องที่ผมต้องการคือความรู้ครับยอมรับครับว่าบ้างานจนเป็นโรคเสพติดความรู้เพราะจะได้ไม่เอาไปคิดเรื่องอื่น

แต่ก่อนไปก็มีโทรศัพท์ดังมาครับเป็นยุ้ยครับหลังจากไม่ได้เจอกันเกือบปีดีใจมากๆครับที่เขายังมีชีวิตอยู่เขาบอกตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้วนะต้องต่อท่อทานอาหารฉายแสงผมร่วงผมก็ใช่แคร์ครับเพราะผมคิดแล้วไว้ว่าจะเกิดแต่ถ้าคบกันผมก็ว่าผมคงรับสภาพได้ครับ

เรื่องที่ยุ้ยมาปรึกษาไม่ใช่เรื่องนั้นครับเพราะตอนนี้มะเร็งมันลามไปที่อื่นครับไม่รู้สาเหตุเหมือนกันไม่รู้ว่ามันดื้อยาหรืออย่างใดแต่ก็เห็นว่าจะฉายแสงทั้งตัวในช่วงที่ผมไปเรียนเครื่องแม่เหล็กพอดี

ก็ได้ไปเรียนครับพร้อมกับหัวหน้าผมนี้แหละก็แนวเดิมครับแกล้งโง่แกล้งไม่รู้เพราะผมว่าตอนที่ผมจากมันมาเครื่องมันยังไม่หยุดพัฒนาแล้วก็จริงๆครับปรับตัวเป็นอาทิตย์

แต่หัวหน้าผมไปไม่ไปฝึกเลยไปเอาแต่คุยโทรศัพท์แม้จะยังปะติดปะต่อไม่ได้กับเครื่องใหม่กับเก่าเพราะเรื่องที่ลึกๆไม่มีที่มีก็เก่าเก็บและก็เป็นพื้นจริงๆแต่ก็ทำงานได้ครับทบทวนพื้นฐานการทำงานไปเรื่อยๆความรู้มีอยู่แล้วก็เหลือแต่หาคำตอบที่หายให้เจอเท่านั้น

วันที่ยุ้ยฉายแสงผมก็โทรไปเบอร์ที่ยุ้ยโทรมาครับแต่ไม่มีใครรับสายโทรไปประมาน 3 ครั้งก็มี่ใครรับครับคิดไปได้ 2 อย่างครับคือน้องเสียแล้วกับไม่อยากให้ผมไปเจอรออยู่ 2-3 วันก็ไม่มีการตอบกลับครับ

และก็มีเรื่องประหลาดที่น้องที่ทำงานด้วยกันกับผมและยุ้ยมาที่ผมฝึกงานก็ไม่มีอะไรนะครับน้องเป็นเหมือนน้องชายแต่ผมไม่มีอารมณ์จะคุยด้วยเพราะตอนนั้นที่โกรธกันก็เรื่องยุ้ยและตอนนี้ยุ้ยกำลังอยู่ในช่วงลูกผีลูกคนด้วยครับ

ก็ดีที่หัวหน้ามาฝึกด้วยเพราะผมได้ติดรถกลับแต่ก็แปลกกลับทีไรก็พยายามให้ผมด่าหมอเจนทุกทีแต่เรื่องอะไรจะด่าครับไม่มีอะไรที่เขาไม่ดีนอกจากอารมณ์เกินตอนที่พูดเท่านั้นและเรื่องที่พูดแปลดีๆแบบไม่เอาอามรณ์ก็จะรู้ว่าถูก

จากคุณ	: Peera Ler
เขียนเมื่อ	: 22 เม.ย. 54 20:45:00