ความคิดเห็นที่ 1 ผมเดินออกมาหน้ากระท่อม เหลือบมองนาฬิกาบนข้อมือบอกเวลาตีสามแล้ว ท่ามกลางความเงียบสงัด อากาศรอบกาย เย็นเยียบยิ่งขึ้น จนลมหายใจส่งหมอกควันออกมาดั่ง สายธาร เดินไปเรื่อยๆ แสงไฟสลัวยังเรืองแสงรอดหน้าต่างเจิดจ้าจากห้องนอนบนชั้นสองนั่น พลัน ปรากฎเงาร่างของคนผู้หนึ่งถือตะเกียงเดินตะคุ่มๆจากระเบียงด้านซ้ายไปยังระเบียงด้านหน้าบ้าน ผมเดินตามหลังไปอย่างเงียบเชียบที่สุด เงาร่างนั้นเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปภายในบ้าน ผม สูดลมหายใจลึกๆให้พลังงานกับปอด เพื่อเรียกขวัญกำลังใจ แล้ว เปิดประตู ก้าวเดินตามเข้าไป แต่ ทันใดนั้น มี มือหนึ่งเอื้อมมาสัมผัส บ่าอย่างแผ่วเบานุ่มนวลดังปุยเมฆ จากนั้น มือน้อยอันนุ่มนิ่มเอื้อมมาสัมผัส มือ พาผม ขยับกาย เคลื่อนออกไป ดั่งต้อง มนต์สะกด สว่างวาบ ผมดำยาวสลวย ขับผิวขาวผ่องเป็นยองใย ใบหน้ารูปไข่ ขับแก้มเรื่อ ระยิบระยับ คิ้วบางเป็นสันรับเรียวปากบางเบา ดวงตากลมโต ส่งสายเนตรอ่อนโยน เส้นผมดำยาวสลวย ปลิวไสว ไปตามสายลมพัด ส่งกลิ่นหอมกรุ่น ยวนใจ ตลบอบอวล ดังดอก มณฑาทิพ   ในห้วงยามนี้ ราวกับว่าร่างกายของผมกำลังล่องลอยสู่ดินแดนแห่ง สรวงสวรรค์ ก็มิปาน พลัน มีเสียงหนึ่ง ทำลายบรรยากาศ ความรื่นรมย์ ล่องลอยอยู่แดนสนธยานั้นไปเสียสิ้น  เสียงใสๆดัง กังวานผ่าน อากาศกระตุ้นประสาทสัมผัสการรับรู้ ทำให้ตื่นจากภวังค์ ผมทอดสายตามองรอบๆก็มายืนอยู่ท่ามกลางมวลหมู่ต้นส้มแห่งนี้ เสียแล้ว     “พี่ชายขา””พี่ชาย”  “พริ้งเองค่ะ” เธอมองชายหนุ่มด้วยสายตาอ่อนโยน ส่งยิ้มละมุนละไม       “คุณหนูพริ้งจริงๆเหรอ?” “คุณหนูพริ้งของพี่แน่เหรอ?” เสียงเรียกของใครบางคนที่อยู่เบื้องหน้าทำเอาผมหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะและมิิอาจละสายตาออกจากใบหน้านั้นได้แม้แต่เพียงเสี้ยวนาที   หญิงสาวพยักหน้าพลางเส ร่างบางเข้าซบอก ชายหน่ม ”คิดถึงพี่ชายจังค่ะ” คมกริช กระชับอ้อมแขนแน่น “เราไม่ได้เจอกันนานเลยน่ะ” “ไหนมาเล่าให้พี่ฟังซิ เกิดอะไรขึ้น” พลางประคองโอบร่างบางเดินไปทรุดนั่งตรงโคนต้นส้ม “คุณพ่อเปลี่ยนไปมาก”หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือสะอื้นเบาๆน้ำตาเริ่มคลอเบ้าดึงสายตาชายหนุ่มหันมาจ้องมองพลางกระชับมือโอบไหล่เพื่อปลอบใจ “คุณพ่อพาพริ้งมาอยู่เชียงรายหลังจากนั้นส่งพริ้งไปเรียนต่อเมืองนอก แต่คุณพ่อเปลี่ยนไปมาก ดื่มเหล้าเมาทุกวัน  ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า โมโหง่าย แต่ สุดท้ายคุณพ่อก็มาแต่งงานกับ พิมผกา ท่านคงรักมาก” “มีอยู่วันหนึ่ง กลางดึก พริ้ง ลงมาดื่มน้ำได้ยินเสียง คนมีปากเสียงกัน บริเวณนอกบ้าน พริ้งเดินไปดู แล้ว ก็เห็นคุณพ่อ ฆ่าพิมผกาตาย พริ้ง ตกใจกลัวมากทำอะไรไม่ถูกแล้วคุณพ่อก็เห็น..จากนั้นคุณพ่อก็จับพริ้งขังให้อยู่แต่ในห้อง ” หญิงสาว สะอึกสะอื้นร่ำไห้ออกมาไม่หยุดสุดแสนสะเทือนใจ     “แต่ตอนนี้คุณพ่อไม่ได้ ” หญิงสาวยังไม่ทันได้ กล่าวจบประโยค ทันใดนั้นเอง มีลมกรรโชกแรงดังพายพัดโหมกระหน่ำ จากนั้นปรากฎ เงาร่าง ดำทะมึน บนฟากฟ้า ค่อยๆ ดูด พัดพาร่างบางของหญิงสาว ลอยล่องกลางอากาศ หายลับไปในความมืดแห่งรัตติกาล นั้น “พี่ชายขา ช่วยด้วย” “พี่ชายขาช่วยด้วย” หญิงสาว ตะโกนร้องลั่น ด้วย น้ำเสียงความตกใจ ขณะ ที่สายลมกำลังพัดพา ร่างบางของเธอ ลอยล่องในอากาศ เธอ เอื้อมมือ ออกมาขอความช่วยเหลือจากชายหนุ่ม   “คุณหนูพริ้งๆ” คมกริช ยืนมือไปสัมผัสจับมือหญิงสาวได้ ทว่า ไม่สามารถต้านทานความรุนแรงของกระแสลมที่โหมพัดกระหน่ำดังพายุ อัน บ้าคลั่งได้ มือที่สัมผัส กันนั้นค่อยๆ หลุดลอย หายลับตาไปในที่สุด ช่างน่าเศร้ายิ่งนัก “คุณหนูพริ้ง” --------------------------------- ณ.บ้านหลังหนึ่ง จ.เชียงราย โต๊ะหมู่บูชา กุมารทองซ้ายขวา ควันธูปเทียนลอยคละคลุ้ง   ชายชราผู้หนึ่งอายุราว60 ปี  ผิวคล้ำ ใบหน้าสี่เหลี่ยม หนวดเครา รกรุงรัง กำลัง หลับตา สวดบริกรรมคาถา เทียนลุกวูบ สว่างจ้า ทันใดนั้นเอง ชายชรา ผู้นี้ ลืมตาขึ้นด้วยใบหน้าอันเข้มขึง  “อีนังหนูนั่นถอดจิตออกจากร่างได้ยังไง” “ไอ้หนุ่มคนนั้นเป็นใคร”  คิ้วขมวดย่น ตาเบิกโพลง น่ากลัวยิ่งนัก       ---------------------------------------------------------------------------- อากาศยามเช้า ดวงอาทิตย์เริ่มโผล่จากขอบฟ้าแล้ว ผู้คนเริ่มออกจากบ้านไปทำงาน พระเริ่มออกบิณฑบาต รถเมล์เริ่ม คลาคล่ำไปด้วยผู้คน  ณ. ห้องหนึ่งบนคอนโดมิเนี่ยม ชั้น 29 ปรากฏ ชายร่างสูงผู้หนึ่ง ดูล่ำสัน คิ้วดกหนา จมูกโด่ง เป็นสัน ปากบาง ผิวสองสี มองดูแล้วมีเสน่ห์หล่อเหลาไม่ใช่น้อย เพียงแต่ว่า ใบหน้ายามนี้คล้ายคนมีความทุกข์ เหมือนกับว่ากำลังสูญเสียของรักของห่วงไป ก็มิปาน กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงนอน กระสับกระส่าย ราวกับว่าพบเจอสิ่งน่ากลัวอะไรบางอย่าง บ่นพึมพำฟังไม่ได้สรรพ ทันใดนั้นเอง มีเสียงหนึ่งแทรกผ่านอากาศเข้ามาปานฟ้าถล่ม ชายหนุ่ม สะดุ้งตื่นดังถูกไฟร้อนจี้  หันมองรอบกาย ค้นหาต้นตอของเสียงนั่น คว้านาฬิกาปลุกบนหัวเตียงปิดมันซะ ทว่า เสียงแทรกผ่านอากาศ ไม่ยอมหยุด จากนั้นเดินไปที่โต๊ะทำงาน หยิบโทรศัพท์มือถือกดรับสาย “พ่อหนุ่มคมกริชเพิ่งตื่นหรือไง” พี่โตมรพูด “เพิ่งตื่นครับพี่ ” คมกริชพูดอย่างงัวเงียเหนื่อยล้า “พี่จะให้นายไปเชียงราย นายจะต้องเขียนบทความเกี่ยวกับผลกระทบของการพัฒนากับเมืองเชียงแสน” “นายควรไปศึกษาเมืองเชียงแสนไปดูท่าเรือเชียงแสน ไปวันนี้เลย “ พี่โตมร พูดเป็นชุด “วันนี้เลยเหรอพี่” คมกริช หายงัวเงียโดยพลัน แววตาเป็นประกาย ยิ้มเล็กๆที่มุมปาก โชคดีจริงๆไปทำงานด้วยไปตามหาคุณหนูด้วย “ เออ วันนี้แหละ แค่นี้นะเดี๋ยวมีไรพี่จะโทรมาใหม่” “อย่างเพิ่งวางสาย ดิพี่  ผมมีอะไรจะถามหน่อยครับ ตามหาที่อยู่คนจากชื่อนามสกุลต้องไปที่ไหนเหรอครับพี่ ” “ อำเภอ หรือ กรมการปกครอง กระทรวงมหาดไทย ถามไมเหรอ? พี่รู้จักคนที่นั่นนะให้พี่ช่วยเหลือได้ ” “ขอบคุณครับ อยากให้ช่วยตามหาที่อยู่คนให้หน่อยครับ” --------------------------------------------------------------- ผมกำลังครุ่นคิดอย่างหนักจะช่วยเหลือคุณหนูพริ้งได้ยังไง ความจริงกระจ่างไปที ละเปราะ เสียงขอความช่วยเหลือ นั้นคือ คุณหนูพริ้ง ส่วนลุงอินก็เป็นคนเดียวกับคนที่อยู่ในความฝันตอนขับรถ นั่นเอง พิมผกา คือใคร คุณท่านก้อง เกียรติ มีแรงจูงใจอะไรถึงขนาดจับตัวคุณหนู ผู้ซึ่งเป็นลูกสาวขังได้ พ่อเลี้ยงนั้นเป็นใคร เงาดำปริศนา อันน่ากลัว นั่น อีก คิดแล้ว ขนลุก  แต่ ไม่ว่า อุปสรรค และอันตราย ข้างหน้าใหญ่หลวงสักปานไหน ผมพร้อมแล้วที่จะเผชิญหน้ากับ มัน เพื่อ คุณหนูพริ้ง พลางนึกถึงภาพเหตุการณ์ความฝันในดินแดนแห่งสรวงสวรรค์ แววตาเป็นประกายเจิดจ้า         ---------------------------------------------------- ปล. สถานที่ กับจังหวัดทุกอย่างเป็นสิ่งสมมุติทั้งสิ้น เมืองเชียงแสนก็เป็นการกล่าวอ้างขึ้นมาลอยๆเท่านั้น โปรด เข้าใจกันตามนี้นะครับ แก้ไขเมื่อ 25 เม.ย. 54 15:39:42 แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 54 10:23:55 แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 54 10:15:51 แก้ไขเมื่อ 23 เม.ย. 54 12:25:47 แก้ไขเมื่อ 23 เม.ย. 54 09:56:18 แก้ไขเมื่อ 23 เม.ย. 54 00:23:46 แก้ไขเมื่อ 23 เม.ย. 54 00:19:54 แก้ไขเมื่อ 23 เม.ย. 54 00:16:39 แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 54 23:36:28 แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 54 23:09:19 แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 54 23:02:33 จากคุณ : atk เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 54 22:50:15

ความคิดเห็นที่ 2 ขอบคุณ  คุณ GTW ขอบคุณ  คุณ  int.anti ขอบคุณ  คุณ  Psycho man ขอบคุณ  คุณ พุ่มพุทธรักษา ปล.แก้ไข เยอะมากเลยครับ...ทั้งบทสนทนา บทบรรยาย คำบางคำเขียนผิด(ตกหล่น)อีกต่างหากฯ ยังไม่ค่อยพอใจ....วิจารณ์กันได้เลยนะครับ.....น้อมรับทุกคำติ-ชม ครับ จะแก้ไขให้ดีขึ้นในงานต่อๆไป จากคุณ : atk เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 54 10:05:13

ความคิดเห็นที่ 3 ทั้งหมดที่จะพูดต่อไปนี้ ไม่ใช่การจับผิดนะครับ แต่เป็นคำแนะนำ เพื่อการพัฒนาฝีมือ 1. “ผมหลงทางมาครับคุณลุง กระหายน้ำมาก อยากขอนอนพักสักคืนพรุ่งนี้เช้าก็จะกลับ” -บทสนทนานี้แปร่งๆ นะครับ บอกว่ากระน้ำหาย แต่กลับขอที่นอน??? 2.“พ่อหนุ่มมานอนตรงนี้ แล้วอย่าไปเพ่นพ่านที่ไหนล่ะรู้ไม๊” - คำว่า รู้ไม๊ เขียนอย่างนี้ผิดอย่างมากนะครับ ไม่ว่าคำว่า ไม๊ หรือ มั้ย หรือ มั๊ย ผิดทั้งนั้นครับ ที่ถูกต้องต้องเขียนว่า ไหม 3. ฉันผิดไปแล้ว..ปล่อยฉันไปเถอะนะค่ะ - นะค่ะ ต้องเป็น นะคะ *คำว่า คะ กับ ค่ะ หลายคนยังสับสน ถ้าเขียนบทสนทนา ก็ลองให้ตัวละครพูดกับตัวเองก่อน จะได้สะกดคำ หรือใส่วรรณยุกต์ถูก 4. “คุณพ่อพาพริ้งมาอยู่เชียงรายหลังจากนั้นส่งพริ้งไปเรียนต่อเมืองนอก แต่คุณพ่อเปลี่ยนไปมาก ดื่มเหล้าเมาทุกวัน ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า โมโหง่าย แต่ สุดท้ายคุณพ่อก็มาแต่งงานกับ พิมผกา ท่านคงรักมาก” หรือ “มีอยู่วันหนึ่ง กลางดึก พริ้ง ลงมาดื่มน้ำได้ยินเสียง คนมีปากเสียงกันบริเวณนอกบ้าน พริ้งเดินไปดู แล้ว ก็เห็นคุณพ่อฆ่าพิมผกาตาย พริ้ง ตกใจกลัวมากตัวสั่นเทาร้องลั่นทำอะไรไม่ถูก แล้วคุณพ่อก็เห็น..จากนั้นคุณพ่อก็จับพริ้งขังให้อยู่แต่ในห้อง” - เป็นบทสทนาที่ไม่เป็นธรรมชาติเลย ในชีวิตจริงคงไม่มีใครพูดแบบนี้แน่ๆ ครับ งานเขียนต้องทำให้สมจริงที่สุด 5. คุณ atk ต้องพิสูจน์อักษรให้ถี่ถ้วนกว่านี้นะครับ เพราะถ้าเขียนผิด ก็อาจจะทำให้สิ่งที่เราต้องการสื่อนั้นผิดเพี้ยนไป ดีที่ยังสามารถเดาได้ว่าคุณ atk ต้องการเขียนว่าอะไร ส่วนเนื้อเรื่องน่าติดตามครับ ยังไงก็สู้ๆ ต่อไป กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญสำหรับนักเขียนมือใหม่ ขอให้คุณ atk ก้าวไปด้วยความตั้งใจมั่น อย่าหวั่นเกรงต่อข้อผิดพลาด เพราะไม่มีใครถูกต้องเสมอ ยิ่งผิดพลาดเยอะเท่าไรก็ยิ่งดี เพราะจะทำให้เราเข้มแข็งกว่าคนที่ไม่เคยทำอะไร รอติดตามตอนต่อไปอยู่นะครับ จากคุณ : พุ่มพุทธรักษา เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 54 19:39:05 A:49.48.119.139 X: TicketID:313282

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณ พุ่มพุทธรักษา อีกครั้งครับ คำว่า รู้ไม๊  ผมต้องการสื่อคำพูดของตัวละครที่ใช้ เสียงสูง นะครับ รู้ำำำไหม-รู้ไม๊ ก็เหมือนกับ "จะรู้ปายทำมาย" จาก คำพูดของตัวละคร นั่นแหละ หรือ คำว่า ชั้น-ฉัน แต่ ถ้าผมเขียน คำเหล่านี้ ในบทบรรยาย น่าจะถือว่าเขียนผิด ส่วน บทสนทนา-บรรยาย ยังไม่เป็นธรรมชาติ และ บางอย่างยังสื่อสารกับคนอ่านไม่ดีพอ จริงๆ ครับ ต้องปรับปรุงอย่างแรง....ผมคิดว่าจะเขียนให้จบเรื่องก่อนแล้ว ค่อย รีไรต์ รวดเดียวเลยครับ แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 54 02:02:03 จากคุณ : atk เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 01:58:17