ความคิดเห็นที่ 1 **** มาอ่านกันต่อค่ะ นางข้าหลวงสาวหน้าซีดเผือดเมื่อเข้ามาคุ้มรับรองที่ได้จัดเตรียมไว้ต้อนรับแขกเมือง เข่าทั้งสองที่ใช้พยุงตนแลคลานเข้ามาหาผู้เป็นนายนั้นอ่อนกำลังเอาเสียดื้อๆ แทบว่าจักนั่งแปะอยู่ตรงหน้าบานพระทวาร ถ้อยคำแก้ตัวแทนตนแลผู้เป็นนายอึงอลอยู่ในหัวแลวิ่งมารออยู่ที่ปากเต็มไปหมด จนมิรู้ว่าจักเริ่มต้นอย่างใด ถึงจักเคยเข้าเฝ้า เคยรู้น้ำพระทัยของผู้เป็นนายว่ามิได้ทรงดุร้ายอันใด แต่เอื้องคำก็อดที่จักหวั่นใจมิได้อยู่นั่นเอง ในเมื่อเจ้านางกาสะลองทรงทำการครานี้มิใช่เรื่องน้อยๆ “กาสะลองน้องข้าไปที่ใดเล่าเอื้องคำ” สุรเสียงเสนาะหวานตรัสถามมา นางพระพี่เลี้ยงส่งยิ้มแหยเต็มที “เอ่อ มิได้ประทับอยู่ที่คุ้มเจ้า” “ไม่อยู่รึ เอ! ข้าว่าข้าส่งข่าวมาบอกแล้วว่าจักมาถึงทิวานี้ ฤๅจักไปแอ่วนอกกำแพงล้อมเพลินอยู่” พักตร์งามยังคงระบายรอยแย้มพระโอษฐ์ เจ้านางปัทมายังทรงจดจำภาพพระขนิษฐาตัวน้อยแสนซนที่วิ่งตุบเข้ามากอดรัดอย่างดีพระทัยนักได้อย่างดี แลทรงคุ้นชินกับการหนีแอ่วของเจ้านางกาสะลองจนแทบว่าเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้ว เอื้องคำวางหน้ามิถูก มิรู้ว่าจักทูลเยี่ยงใด หนีแอ่วนั้นเป็นของแน่ล่ะ แต่ถ้าพระภคินีทรงทราบว่าครานี้นายสาวจอมซนหนีไปที่ใด อันใดจักเกิดขึ้นก็สุดรู้ แล้วยังราชสาสน์ที่ส่งมาฉบับนั้นอีก มันส่งมาถึงหลังจากที่เจ้านางกาสะลองเสด็จออกจากเวียงไปแล้วแค่ชั่วอึดใจเท่านั้น หากมาถึงเร็วกว่านี้อีกสักน้อย นางคงมิต้องอิหลักอิเหลื่อใจอยู่เยี่ยงนี้ “เอ่อ...” “ว่าอย่างใดเล่า เอื้องคำ น้องข้าไปที่ใด” ท่าทีอึกอักของเอื้องคำทำให้เจ้านางปัทมาทรงมุ่นพระขนง รอยแย้มพระโอษฐ์เริ่มเลือนหาย ทรงหันไปสบเนตรพระสวามีที่ทรงยืนอยู่ใกล้ๆ แวบหนึ่ง ก่อนจักถามสุรเสียงแข็งขึ้น “กาสะลองอยู่ที่ใด เอื้องคำ” สุดจักงำความไว้สืบไป นางพระพี่เลี้ยงจำต้องทูลเล่าทุกสิ่งจากต้นจดปลาย นางเล่าไปมือก็ปาดเช็ดเหงื่อที่ไหลซึมออกจากหน้าผากตนไปด้วย ตลอดเพลานั้นเจ้านางปัทมาแลเจ้าหลวงเทียนถงมิได้รับสั่งอันใดเลยสักครึ่งคำ คงทรงนิ่งสดับเป็นดุษณี กระทั่งเอื้องคำเล่าความจบ เจ้านางปัทมาจึงทรงระบายปัสสาสะยาวพลางบ่น “คิดการเกินตัวแท้ พลาดพลั้งมาจักทำอย่างใด” “น้องเจ้าโตแล้วปัทมา จักขึ้นนั่งเมืองอยู่อีกไม่กี่ทิวานี้ หาใช่เด็กอย่างแต่ก่อนไม่” เจ้าหลวงเทียนถงรับสั่งยิ้มๆ คล้ายมิทรงเห็นว่าเป็นเรื่องใหญ่โตอันใด ทรงเป็นพระชามาดาในจอมกษัตริย์เวียงภูแก้วมานานพอที่จักทรงล่วงรู้พระอุปนิสัยใจคอของพระญาติฝ่ายพระชายาเป็นอันดี แต่ละองค์ล้วนแล้วแต่มีน้ำพระทัยเด็ดแลเหี้ยมหาญอยู่ในพระองค์ทั้งสิ้น เจ้านางน้อยกาสะลองถือกำเนิดมาในพระราชวงศ์ มีฤๅจักมิทรงได้รับสายพระโลหิตนี้มาด้วย ถึงเจ้านางปัทมาพระชายาขององค์เองก็มิได้อยู่ในข้อยกเว้นนี้ อาจพูดได้เต็มปากเสียด้วยซ้ำว่า พระอุปนิสัยดังว่าได้ถ่ายทอดกันมาทางสายพระโลหิต เสียดายนักที่มิทรงมีพระหน่อด้วยพระชายา แต่กระนั้นก็มิได้ทำให้ทรงรักใคร่พระนางเธอน้อยลงเลย “เจ้าพี่นี่ มิใช่เรื่องขันหนาเจ้า ข้าเจ้าห่วงนางนัก” “รู้ว่ามิใช่เรื่องขัน แต่พี่อยากให้เจ้าคลายห่วงลงบ้าง กาสะลองน่ะฝีมือพอตัวทีเดียว พี่เชื่อว่านางเอาตัวรอดได้” “นั่นข้าเจ้าไม่เถียงเจ้า แต่ก็ยังอดห่วงมิได้ เอื้องคำกับแจ้งหล้าก็ช่างกระไร ตามใจกาสะลองอยู่ร่ำไป” คนถูกเอ่ยชื่อถึงแก่สะดุ้งเมื่อเนตรคมปรายมาที่นางอีกคำรบ เอื้องคำแทบร้องไห้ ทูลเสียงเบา “มิได้ตามใจเจ้า เพียงแต่...ขัดมิได้เท่านั้นเจ้า” เจ้านางปัทมาทรงส่ายพักตร์ระอาพระทัยนัก ใคร่ตรัสเหลือเกินว่าขัดไม่ได้กับตามใจก็ครือกันนั่นล่ะหนา แต่เพลานี้ถึงจักทรงว่ากล่าวอย่างใดไปก็มิมีประโยชน์ วรกายบางเอนพระองค์ลงพิงพระขนนอย่างเหนื่อยพระทัย เอื้องคำยิ้มแหยแล้วทูลถามเสียงอ่อย “เจ้านางเจ้า อย่าทรงบอกเจ้านางหลวงหนาเจ้า” “เจ้านางหลวงพระองค์ใดเล่า มีตั้งสอง” “ง่า...ก็ทั้งสองพระองค์ล่ะเจ้า หากทรงทราบว่าเจ้านางน้อยทำการดั่งนี้ ข้าเจ้าเกรงว่า...” “กลัวเจ้านางน้อยของเจ้าจักถูกลงโทษรึ ก็ควรฤๅไม่เล่า” เจ้านางปัทมาตรัสสุรเสียงขึงขัง แต่เมื่อทอดพระเนตรหน้าตื่นตระหนกแกมกังวลอีกฝ่ายแล้วก็อดแย้มพระสรวลออกมามิได้ หัตถ์เรียวเอื้อมมาวางแตะที่ไหล่พลางตรัสสุรเสียงอ่อนลง “เอาเถิด หากกาสะลองกลับเวียงมาทันก่อนเจ้าแม่แลเจ้าอาจักเสด็จมา ข้าจักไม่ทูลทั้งสองพระองค์ แต่ถ้ากาสะลองมาช้า ข้าก็มิรู้ว่าจักงำความอย่างใด” เอื้องคำค่อยใจชื้นขึ้นบ้าง นางภาวนาขอให้นายสาวเสด็จกลับมาทันก่อนเพลานั้นเถิด หาไม่แล้วใช่เพียงจักทรงถูกลงทัณฑ์โดยที่นาง แจ้งหล้า ฤๅแม้แต่เจ้าหลวงเมืองคำจักทรงช่วยเหลือมิได้เลย ผู้ใดจักมิรู้ถึงน้ำพระทัยเจ้านางหลวงเนตรดาราว่ายามดีก็ทรงดีพระทัยหาย ยามกริ้วจัดแล้วต่อให้สิบเจ้าหลวงเมืองคำก็ไม่อาจห้ามอยู่ มิหนำคนห้ามนั่นล่ะที่จักพลอยต้องหางเลขไปอีกพระองค์ นางข้าหลวงสาวเพิ่งคลายใจได้ไม่เท่าใด เค้าความยุ่งยากก็ก่อเกิดอีกคำรบ เมื่อเจ้าหลวงเทียนถงทรงล้วงพระหัตถ์เข้าไปด้านในฉลองพระองค์แล้วหยิบกระบอกสาสน์อันเล็กออกมา เจ้านางปัทมาทอดพระเนตรเข้าก็เพิ่งทรงนึกออกว่าก่อนหน้านี้พระอนุชาทรงส่งสาสน์มากับเหยี่ยวตัวโปรด ซึ่งเจ้าเทพสิงห์ทรงโปรดการใช้เหยี่ยวในการติดต่อกับพระเชษฐภรรดามาแต่ไหนแต่ไรแล้ว “จริงสิ เทพสิงห์ส่งมาว่าอย่างใดเจ้า” จอมภพจินแสงทรงแกะกระบอกสาสน์เทแผ่นหนังเล็กๆ ที่ม้วนแน่นออกมาคลี่ทอดพระเนตรอย่างรวดเร็ว ครั้นทรงอ่านจบก็เงยพักตร์ขึ้นสบเนตรพระชายา “เทพสิงห์ว่าวันพรุ่งจักมาถึงพร้อมกับเมืองดาว” รับสั่งตอบสั้นๆ แต่ก็ทำให้คนฟังสองคนถึงกับหันมามองหน้ากันอย่างตกใจ เจ้านางปัทมานั้นถึงกับทรงผุดลุกขึ้นประทับองค์ตรงทันใด ส่วนเอื้องคำนั้นถ้าทำได้เห็นจักถลาเข้ามาเกาะพระพาหาเจ้าหลวงเทียนถงเสียด้วยซ้ำ แต่เมื่อทำดั่งนั้นมิได้ พระพี่เลี้ยงสาวก็ได้แต่นั่งลูบอกตนเองอย่างตระหนก เจ้าหลวงเทียนถงทอดพระเนตรแม่ญิงสองนางแล้วก็สรวลออกมาเบาๆ “ตกใจไปไยทั้งสองคน เทพสิงห์กับเมืองดาวล่วงหน้ากันมาก่อน ส่วนเจ้าพ่อแลเจ้าลุงน่ะจักตามมาภายหลังตามกำหนดเดิม” นางข้าหลวงสาวถอนใจยาวอย่างโล่งอก แต่ข้อกังวลอย่างใหม่ก็เกิดขึ้นมาอีก ถ้าเจ้าเมืองดาวพระองค์เดียวคงมิมีอันน่าห่วง แต่นี่มีเจ้าเทพสิงห์ตามมาด้วยอีกพระองค์ จักมิให้หนักใจอย่างไรได้ ในหมู่พระประยูรญาติแลข้าราชบริพารคนสนิทย่อมรู้แจ้งแก่ใจ แม้เจ้าเทพสิงห์จักทรงสนิทสนมด้วยเจ้าเมืองดาวก็เถิด แต่กับเจ้านางกาสะลองนั้นทรงเป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาตั้งแต่ยังเยาว์ชันษา หากทุ่มเถียงทะเลาะกันคราใดเจ้าเทพสิงห์มิทรงเคยเอาชนะได้สักครา เอื้องคำจึงกริ่งเกรงหนักหนาว่าเจ้าเมืองดาวจักทรงใช้เหตุนี้เป็นข้อเอาคืนพระขนิษฐาตัวแสบบ้าง เจ้านางปัทมาเองก็ทรงวิตกกังวลในข้อนี้เช่นกัน  เจ้าหลวงเทียนถงทอดพระเนตรท่าทีหนักอกของสองนางแล้วก็แย้มพระโอษฐ์บางๆ พร้อมรับสั่งสุรเสียงอ่อนโยน “เทพสิงห์คงไม่คิดลองดีเอากับคนที่กำลังจักนั่งเมืองในอีกมิกี่ทิวาหรอก” “ว่าได้ฤๅเจ้า สองคนนี้ปะหน้ากันได้เมื่อใด” “เอาเถิด เทพสิงห์จักมิเห็นแก่เมืองดาวก็ให้รู้ไป น้องชายไม่อยู่เฉยแน่ถ้าพี่ถูกแกล้งเยี่ยงนั้น” “ข้าเจ้าหวังว่าจักเป็นดังนั้นเจ้า แล้วนี่เราจักส่งคนไปช่วยกาสะลองดีฤๅไม่เจ้า” “อยู่ๆ จักส่งคนของเราไปก็ใช่ที่นะปัทมา คนเวียงสบสองจักคิดอย่างใด” “แต่ว่า...” “เชื่อพี่เถิดปัทมา อันที่จริงจักทำเช่นที่เจ้าว่าก็ได้ เจ้าเองก็ใช่จักมิรู้ว่าคนที่ไม่เห็นด้วยที่กาสะลองนั่งเมืองก็มีอยู่ไม่น้อย แม้นนางทำสำเร็จ นี่จักเป็นเครื่องพิสูจน์ได้ดีกว่าสิ่งใด ว่านางคู่ควรกับตำแหน่งนี้”   เจ้าหลวงเทียนถงรับสั่งบอกพระชายาแต่เพียงนั้น โดยมิได้รับสั่งถึงพระดำริที่เกิดในพระทัยยามนี้ ลึกๆ แล้วก็ทรงใคร่จักทอดพระเนตรฝีไม้ลายมือของว่าที่เจ้าหลวงพระองค์ใหม่ว่าจักเป็นประการใดเช่นกัน ดินแดนแถบนี้ตั้งแต่พนาลัย ธาตวากร เวียงภูแก้ว แลเรื่อยไปจนถึงจินแสงมีความคิดความเชื่อที่ฝังรากลึกเรื่องผู้ที่จักขึ้นนั่งเมืองไปในทางเดียวกัน คือจักต้องเป็นบุรุษเท่านั้น เมื่อจู่ๆ เวียงสบสองกลับเปลี่ยนแปลงกฎมณเฑียรบาลเสียใหม่ด้วยการยอมให้สตรีขึ้นนั่งเมืองได้ดั่งนี้ ย่อมเป็นที่จับตามองของหลายๆ ฝ่าย เจ้าหลวงเมืองแก้วแลเจ้าหลวงเมืองคำเองก็ทรงเคยมีพระราชดำริเช่นนี้ แต่ก็ทรงมีพระราชโอรสกันทั้งสิ้น พระราชดำรินี้จึงจำต้องล้มเลิกไปก่อน หากเวียงสบสองประสบความสำเร็จด้วยดีก็น่าที่จักเป็นเยี่ยงอย่างให้อาณาจักรอื่นเอาเป็นแบบอย่างบ้าง     ร่างโปร่งระหงเดินตามระเมาลัดเลาะไปตามคูหาต่างๆ ภายในถ้ำอย่างสังเกต โจรหนุ่มไม่เพียงพาเดินสำรวจอย่างละเอียดเท่านั้น หากยังคอยตอบข้อซักถามของนายหญิงโดยไม่ปิดบัง บางคาบบางคราก็กล่าวเล่นหัวบ้างเมื่อเห็นว่านายหญิงของตนระวังตัวมากเสียจนเป็นการระแวง จนกระทั่งมิ่งแก้วค่อยคลายใจลงในที่สุด นางยอมรับว่าเมื่อแรกที่เห็นแสนหลวงพาระเมาเข้ามาหาแลบอกให้ติดตามตนไประหว่างเดินดูถ้ำกับบริเวณโดยรอบนั้น ก็นึกระแวงขึ้นมาแวบหนึ่ง ด้วยคิดไปว่าแสนหลวงจักผิดคำมั่นที่ให้ไว้ เพราะการส่งคนสนิทมาติดตามใกล้ชิดนั้น ยากจักคิดเห็นเป็นอื่นได้นอกจากการควบคุมตัว ต่อเมื่อผ่านไปชั่วเพลาหนึ่งจึงได้รู้ว่าเหตุใดแสนหลวงจึงเลือกคนผู้นี้มาให้ “จักไม่ถามอันใดข้าเลยรึ ระเมา ปล่อยให้ข้าถามเจ้าอยู่ฝ่ายเดียว” “หน้าที่ของข้าเจ้าที่นายสั่งไว้ คือให้ตอบความของนายหญิงเท่านั้นเจ้า” เป็นอย่างนั้นไป มิ่งแก้วเผลอตัวยกมือขึ้นเกาศีรษะแกรก ระเมานี่ซื่อแท้หรือแกล้งโง่กันแน่หนอ แต่นัยน์ตาสีน้ำตาลคู่นั้นมีแววจริงใจเปิดเผยจนคนถามอดยิ้มมิได้ “หมายความว่าเจ้ายอมตอบคำถามข้าทุกคำ แต่จักไม่เป็นฝ่ายถามข้าก่อนใช่ฤๅไม่” “เจ้า” “ดี เจ้ามิสงสัยฤๅว่า ไฉนจู่ๆ ข้าถึงนึกอยากชมถ้ำขึ้นมา” “นายสั่งไม่ให้สงสัยเจ้า” ระเมาตอบหน้าตาเฉย แต่นัยน์ตาฉายแววร่าเริงแกมทะเล้น พอเห็นนายหญิงหน้ามุ่ยก็หัวเราะแล้วตอบว่า “ข้าเจ้ารู้เจ้า นายบอกข้าแล้วเมื่อราตรีนี้ ใจแท้แล้วข้าเจ้าก็ไม่อยากเห็นนายเป็นโจรป่าอยู่เยี่ยงนี้หรอกเจ้า ไม่ว่านายหญิงจักเป็นผู้ใดแลมาจากที่ใดก็ตามที ข้าเจ้าขอขอบใจนักแล้วที่ยอมช่วยพวกเรา” “ไยไว้ใจข้านัก” “ชีวิตคนเราตั้งอยู่บนความเสี่ยงทุกขณะจิตเจ้า จักเสี่ยงผิดทางหรือถูกทางนั้นอีกเรื่อง อีกประการหนึ่ง นายไม่เคยไว้ใจผู้ใดง่ายๆ ลงนายเชื่อใจนายหญิงเยี่ยงนี้แล้ว ข้าเจ้าก็พร้อมที่จักเชื่อใจเฉกกัน” ระเมาบอกพร้อมรอยยิ้ม มิ่งแก้วฟังแล้วก็ตันขึ้นมาในอกพูดอันใดไม่ออกไปชั่วขณะ โจรหนุ่มเล่าความให้นางฟังต่อไปว่า ตนเองนั้นแท้แล้วเป็นทหารที่สังกัดอยู่กับบิดาของแสนหลวงมาก่อน แลแสนหลวงเองก็ต้องชะตาทหารผู้นี้หนักหนาจนบิดายกให้เป็นคนสนิท เขาร่วมเป็นร่วมตายกับแสนหลวงมานาน ครั้งหนึ่งแสนหลวงเคยเอาตัวเข้ากันเขาออกจากศัตรูจนได้รับบาดเจ็บ นับแต่เพลานั้นเขาถือว่าตนเป็นหนี้ชีวิตของแสนหลวง ยิ่งอยู่นานก็ยิ่งรักในน้ำใจนาย ยอมติดสอยห้อยตามไปทุกถิ่นที่ แม้กระทั่งสู้ฝ่าอันตรายติดตามแสนหลวงมาจนถึงที่นี่ *** มีต่อค่ะ จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 54 18:25:12

ความคิดเห็นที่ 2 **** มาอ่านกันต่อค่ะ ด้วยความช่วยเหลือของระเมาที่พร้อมพานายหญิงเดินชมถ้ำที่อยู่จนพอใจ แลเต็มใจที่จักตอบข้อซักถามทั้งปวงโดยไม่ปิดบัง ทำให้มิ่งแก้วใช้เพลาเพียงไม่นานก็ล่วงรู้ถึงทางหนีทีไล่ของชุมโจรเชิงผาดงเหล็กแทบว่าจักทุกซอกทุกมุมทีเดียว นางมิจำต้องออกปากด้วยซ้ำ ระเมาก็ส่งแผ่นหนังขนาดพอเหมาะแลเขาสัตว์แหลมพร้อมหมึกดำให้ มิ่งแก้วใช้เพลาครู่เดียวก็ลงมือทำจนเสร็จ ก่อนม้วนแผ่นหนังนั้นจนแน่นแล้วใส่มันลงในกระบอกที่ระเมาอีกนั่นแหละช่วยจัดหามาให้ เสร็จสรรพดีแล้วจึงซ่อนเอาไว้ในอกเสื้อ เมื่อสองคนเดินออกมาด้านหน้าถ้ำหมายใจจักขึ้นไปบนลานแสงดาว ก็เห็นแสนหลวงยืนสีหน้าเคร่งเครียดรออยู่ก่อนแล้ว มิ่งแก้วขมวดคิ้วอย่างสงสัยหากยังมิทันได้ถามอันใดออกมา นายโจรหนุ่มก็เป็นฝ่ายชิงพูดขึ้นมาก่อน “อย่าเพิ่งถามอันใดพี่ มิ่งแก้ว ระเมาเห็นคำแปงฤๅไม่” “ไม่เห็นเจ้า ข้าเจ้าพานายหญิงเดินไปรอบถ้ำ ไม่ปะนายคำแปงเลย มีอันใดฤๅเจ้า” “ระเมา ไปเรียกทุกคนออกมาพบข้าที่นี่ ไป!” โจรหนุ่มพยักหน้ารับแล้วเร่งไปทำตามคำสั่งอย่างรวดเร็ว ถึงจักยังมิรู้ว่าเกิดอันใดขึ้น แต่สีหน้าท่าทางของผู้เป็นนายบอกชัดว่าคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ เมื่อระเมาพ้นไปแล้ว มิ่งแก้วที่ยืนฟังมาเงียบๆ จึงถามเสียงเรียบ “บอกข้าได้ฤๅไม่ พี่แสนหลวง ว่าเกิดอันใดขึ้นกันแน่” “คำแปงบอกว่าอย่างใดก็จักไม่ยอม” “เพราะเหตุใดเจ้า” “เพราะ...” แสนหลวงนิ่งอั้นไม่อาจบอกถึงเหตุผลได้ เขาเองก็ยังไม่แน่ใจว่ามิ่งแก้วมีฐานะแท้จริงเป็นอย่างใด ถึงรู้ว่านางมาอย่างมิตรก็เถิด แต่หากรู้ว่า ความปรารถนาของคำแปงนั้นเกี่ยวพันทางการเมืองโดยตรงแล้ว จักมีอันใดเกิดขึ้นก็สุดรู้ มิ่งแก้วเห็นท่าทีอึดอัดนั้นก็ไม่ซักไซ้ต่อ “ข้าเข้าใจพี่ แต่เห็นทีว่าเราอาจต้องเร่งมือให้โวยขึ้น พี่จักว่าอย่างใด หากวันมะรืนนี้ข้าจักลงมือ” “โวยเพียงนั้นเลยฤๅมิ่งแก้ว เจ้าตัวคนเดียว กว่าคนของเจ้าจักมาถึงก็คงกินเพลาอยู่ไม่น้อย พี่เองก็ยังมิรู้ว่าจักเหลือคนที่พร้อมสู้กับเราอีกสักเท่าใด” “ข้ามิได้ตัวคนเดียวอย่างที่พี่คิด ข้าขอขึ้นไปส่งข่าวข้างบนก่อนเถิด อีกสักกำข้าจักลงมาหาพี่” น้ำเสียงนางเรียบสงบเช่นเดียวกับดวงหน้า ท่าทีนั้นทำให้แสนหลวงมองอีกฝ่ายราวกับไม่เคยเห็นไม่เคยรู้จักมาก่อน ในสถานการณ์เช่นนี้นางรักษาความสงบเอาไว้ได้ โดยไม่มีท่าทีตื่นตระหนกหรือกังวลใจเลยสักนิด ลักษณาการเช่นนี้ไม่ต่างอันใดกับแม่ทัพผู้เจนศึกเลยสักน้อย “พี่จักขึ้นไปด้วยเจ้า แลขอสุมา หากพี่จักขอยอมเสียสัตย์ด้วยการถามว่าแท้แล้วเจ้าคือผู้ใด” มิ่งแก้วยิ้มน้อยๆ มิได้พูดจาอันใดนอกจากพยักหน้าให้เขาตามนางขึ้นไปบนลานแสงดาวเท่านั้น ตลอดทางนางมิได้เอ่ยสิ่งใดสักครึ่งคำ แสนหลวงแทบจักทนเก็บความอึดอัดแลสงสัยนี้ไว้ไม่อยู่ ร่ำๆ จักถามออกไปหลายคาบหลายครา แต่เมื่อเห็นท่าทีสงบของนางก็มิกล้าเอ่ยคำออกไปเช่นกัน ถ้อยคำมากมายกลับหายไปในลำคอเสียดื้อๆ     เสียงผิวปากแหลมยาวของมิ่งแก้วเงียบหายไปมิถึงอึดใจ เสียงกระพือปีกพึ่บพั่บก็ดังเข้าแทนที่ เจ้าลาชาบินถลาลงมาจับที่ท่อนแขนบางซึ่งพันแผ่นหนังไว้โดยรอบแล้วอย่างคุ้นเคย นางใช้มือข้างที่ว่างล้วงเอากระบอกสารที่ซ่อนเอาไว้ออกมาจัดการมัดกับข้อเท้าของเจ้าลาชาอย่างว่องไว เมื่อแน่นหนาดีแล้วก็สะบัดแขนขึ้นสูงเพื่อให้เจ้าลาชาบินกลับไปหาแจ้งหล้าที่รออยู่ มิ่งแก้วรอจนเหยี่ยวตัวโปรดบินลับไปแล้วจึงหันมาทางนายโจรที่ยืนนิ่งอยู่ ริมฝีปากอิ่มขยับยิ้ม “ถามเถิดพี่ ข้าพร้อมแล้วที่จักตอบคำถามของพี่” แสนหลวงกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น เพลานี้ดูเหมือนว่านางที่ยืนอยู่เบื้องหน้ามิใช่แม่สาวน้อยมิ่งแก้วอีกแล้ว นัยน์ตาสีนิลที่มองจับมาที่เขานั้นเป็นประกายกล้าไม่เหลือความซุกซนเลยสักน้อย ถ้อยคำมากมายที่เตรียมไว้เพื่อถามนางกลับหายไปสิ้น มิ่งแก้วหัวเราะนิดๆ “เจ้าลาชาจักบินไปส่งข่าวให้พวกพ้องของข้าที่ลานชมพู ข้ามิได้ตัวคนเดียวเลยเห็นฤๅไม่พี่ อันที่จริงพวกเขามาถึงตั้งแต่เพลาที่เราออกไปดูทางเข้าออกนั่นแล้ว กำลังพลของข้ามีห้าร้อยนาย คิดว่าคงพอหนา ข้าอาจเสี่ยงอยู่สักน้อยที่บอกพี่ไปเยี่ยงนี้ แต่ก็อย่างที่ระเมาว่า ชีวิตก็ต้องมีการเสี่ยงกันบ้าง กำลังของพี่มีอยู่ราวเจ็ดร้อย เพลานี้อาจเหลืออยู่ราวสี่ร้อยซึ่งอาจมากหรือน้อยกว่านี้ก็ได้ ขึ้นอยู่กับว่าคำแปงกล่อมให้เป็นพวกได้เท่าใด รวมแล้วของเราก็ยังมากกว่าอยู่ดี เว้นเสียแต่ว่า พี่จักคืนคำ ข้าก็จักเป็นฝ่ายเสียเปรียบทันที” “พี่ลั่นวาจาแล้วมิ่งแก้ว เพลานี้พี่รู้แล้วว่าเจ้ามีพวกพ้องซุ่มอยู่ที่ลานชมพู แล้วเจ้าเล่าเป็นผู้ใดกันแน่” “นายกองแสนหลวง เจ้ามาอยู่ที่เชิงผาดงเหล็กนี่เมินพอดูแล้ว เจ้าพอจักได้ยินข่าวอันใดจากในเวียงบ้าง” “เพลานี้หามีข่าวอันใดน่าสนใจเท่าข่าวการขึ้นนั่งเมืองของเจ้าหลวงสตรีไม่” แสนหลวงตอบไปแล้วก็ถึงแก่ตกตะลึง เหงื่อกาฬไหลซึมทั้งตัวเมื่อฉุกคิดขึ้นมาได้ ฤๅนางผู้นี้คือ... “ถูกแล้ว เป็นเช่นที่พี่คิด ข้า เจ้านางกาสะลอง ธิดาองค์เดียวของเจ้าหลวงเมืองคำแลเจ้านางหลวงเนตรดาราแห่งเวียงฟ้า แลพระนัดดาในองค์เจ้าหลวงเมืองแก้วแห่งอาณาจักรเวียงภูแก้ว” คำประกาศนั้นราวสายฟ้าฟาดลงมาเบื้องหน้าอดีตนายกองหนุ่ม เย็นวาบไปทั้งตัวราวถูกน้ำเย็นจัดบนยอดดอยรดราดลงมากระนั้น ข่าวเวียงตองเทียนแตกซึ่งเขาแน่ใจว่าจักไม่หลุดรอดไปถึงเวียงภูแก้ว ด้วยฝ่ายธาตวากรเองก็คงต้องการกลืนเวียงเงียบๆ  แล้วยังจักเรื่องนั้นอีกเล่า มาบัดนี้ได้ล่วงรู้ถึงเมืองหลวงเสียแล้ว การงำความเรื่องเหตุผลของคำแปงเห็นจักไม่มีประโยชน์อีกแล้วกระมัง     “เวียงตองเทียนจักต้องกลับคืนมาเป็นหนึ่งเดียวกับอาณาจักรเวียงภูแก้วดังเดิม พี่อย่าได้ห่วงเลย ข้าจักเจรจาด้วยคำแปงดูอีกสักคำรบ หากเราหาตัวเขาพบ ข้าคิดว่าเขาน่าจักยอม” “ไม่เจ้า อย่างใดคำแปงก็ไม่มีวันยอมร่วมมือกับเจ้านางเป็นแน่” แสนหลวงทูลตอบเกือบเป็นตวาด หากคำแปงรู้ว่ามิ่งแก้วคือเจ้านางกาสะลอง อาจทรงเป็นอันตรายได้ นายโจรหนุ่มจึงตัดสินใจบอกความจริงออกไป       “เวียงตองเทียนมิได้ส่งใบบอกเข้าไปในเวียงภูแก้ว มิใช่เพราะเห็นว่าเราอาจยันกำลังเองได้เพียงประการเดียว หากความปรารถนาสูงสุดของเจ้าหลวงบุญวงศ์ คือการแยกตัวเองออกเป็นอิสระมิขึ้นตรงต่ออาณาจักรใด ข้าราชบริพารส่วนหนึ่งถูกปลูกฝังมาดั่งนี้รวมทั้งคำแปงด้วย ข้าเจ้าเองก็เคยคิดเช่นนั้น จนกระทั่งทิวาที่เวียงแตกจึงได้รู้ เวียงเราเป็นเพียงเวียงเล็ก ไหนเลยจักดำรงอยู่โดยอิสระได้” เจ้านางกาสะลองทรงตกตะลึงไปพักใหญ่กับความจริงที่เพิ่งทรงทราบ นี่ชาวเวียงตองเทียนคิดการใหญ่เพียงนี้เลยฤๅ “เวียงภูแก้วทำอันใดให้พวกเจ้าเดือดเนื้อร้อนใจกระนั้นรึ” “ว่ากันตามแท้ ไม่มีเหตุดั่งนั้นเลยเจ้า ข้าเจ้าเองก็ไม่เคยคิดว่าเราตกอยู่ในฐานะเมืองขึ้นของเวียงภูแก้วสักน้อย ที่ผ่านมาเราก็ยังคงความเป็นอิสระทั้งการปกครอง วิถีชีวิต แลความคิดความเชื่อแบบดั้งเดิม ข้าเจ้าขอสารภาพว่าความคิดที่จักแยกตัวเองนี้เกิดขึ้นเมื่อใด ด้วยเหตุใดนั้น ข้าเจ้าหาทราบไม่ มารู้ตนอีกทีความคิดนี้ก็แผ่ไปทั่วเวียงแล้วเจ้า” เจ้านางกาสะลองสดับวาจาของแสนหลวงแล้วก็นิ่งไปอย่างทรงใคร่ครวญ เห็นทีว่าข่าวเรื่องธาตวากรเตรียมแข็งเมืองทำศึกใหญ่น่าจักป็นเรื่องจริงเสียแล้ว หากเป็นอย่างที่แสนหลวงว่า ความคิดเช่นนี้จักมาจากที่ใดมิได้เลยนอกจากคนธาตวากร อันที่จริงใช่ข่าวคราวด้านเวียงตองเทียนเงียบหายไปด้านเดียวเท่านั้น หากยังมีเวียงเหมย แลเวียงยอนที่มีชายแดนประชิดกับธาตวากรด้วย ค่อยๆ กลืนเวียงใกล้ไปทีละเวียงสองเวียงอย่างเงียบเชียบกระนั้นรึ เห็นทีจักทรงปล่อยไว้มิได้เสียแล้ว “เอาเถิดพี่แสนหลวง พักเรื่องนี้เอาไว้ก่อน สิ่งที่เราต้องทำเพลานี้คือเจรจาด้วยคำแปง หากโชคดีเราอาจไม่ต้องเสียเลือดเนื้อ แต่ถ้าไม่ ข้าก็ขอสุมาด้วยที่จำเป็นต้อง เอ้อ ฆ่าคนของพี่ไปบ้าง”                                                                                 อริญชย์ จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 54 18:26:11

ความคิดเห็นที่ 3 ภาคแรกกับภาคสองนะคะ สายรุ้ง...เวียงภูแก้ว  http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=516875 ดารากลางหทัย  http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=550962 ตอนเก่าๆ ค่ะ บทนำ  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10330405/W10330405.html บทที่ ๑  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10339998/W10339998.html บทที่ ๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10361440/W10361440.html บทที่ ๓  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10380517/W10380517.html บทที่ ๔ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10394040/W10394040.html บทที่ ๕ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10433485/W10433485.html บทที่ ๖ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10450664/W10450664.html คุยกันท้ายบทค่ะ ^^ คุณ สายธารแห่งฟากฟ้า (s.paresu) : ขอโทษที่งวดนี้มาช้านะจ๊ะ น้องแพร พี่ติดสอบอ่ะ เนี่ย วันนี้วิ่งมาอัพให้ก่อน คืนนี้เดินทางอีกแล้ว แหะๆ ยังจ้า ยังไม่ประดาบกันบทนี้หรอก แต่อะไรหลายอย่างเริ่มเปิดตัวละ อิอิ ********* คุณ scottie: อ่า เดินจูงมือกัน กะให้คนอื่นๆ คิดว่าคู่นี้เริ่มชอบกันอแล้ว แต่ที่ไหนได้ กลายเป็นพลาดอย่างแรงค่ะ ^^ ********* คุณ Viva Tam : แง้วววว  เป็นงั้นไป เชียร์แสนหลวงซะละ   ********* คุณ แพรวดาว: ขอบคุณภาพ Good night ส่งเข้านอนสวยๆ ชวนฝันหวานค่า คุณแพรวดาว ^^   ********* คุณ GTW : พี่ชายขา อินอุตส่าห์ไม่วาดภาพฉากนั้นชัดแล้วน้า แต่ความเป็นจริงในอดีต บางเรื่องก็โหดร้ายไปหน่อยจริงๆ นั่นแหละค่ะ T^T ********* จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 54 18:38:24

ความคิดเห็นที่ 4 สวัสดีค่า...คุณอินและทุกคนที่รัก ^________^ วันนี้ไม่มีซับไตเติ้ลเลยหรือคะนี่??? มาส่งรอยยิ้มและดอกไม้เหมือนเช่นเคยค่ะ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 54 20:04:07

ความคิดเห็นที่ 5 ม่วนหลายคักๆ เด้อนางเดอ เด้อๆนางเดอ ^__^.... ^ ^ แน่ใจนะว่าภาษาเหนือ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 08:46:48

ความคิดเห็นที่ 6 อืม .. อ่านแล้วไม่อินค่ะ 1-2 คืนอะไรจะไว้ใจกันทั้ง 2 ฝ่าย จะติดตามต่อก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่ ขออภัยอย่างแรง คงไม่ว่ากันนะคะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 17:11:57

ความคิดเห็นที่ 7 อืม เรื่องไว้ใจเร็วนี่มีที่มาที่ไปนะคะ เดี๋ยวอินกลับบ้านแล้ว จะอธิบายให้ฟังน้า ป.ล แก้คำผิดค่ะ แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 54 20:01:30 จากคุณ : หนูอิน (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 19:47:59

ความคิดเห็นที่ 8 มาแล้วค่ะ การไว้ใจกันทั้งสองฝ่ายตามที่คุณก๊อตตี้ท้วงมานะคะ อันนี้อินไม่ได้ว่าอะไร ถ้าหากนักอ่านท่านใดจะคิดเช่นนี้ เพราะมันก็จริงตามนั้น แต่ในขณะเดียวกันนั้น การไว้ใจรวดเร็วจนถึงระดับของนางเอกกับแสนหลวงก็ใช่ว่าจะไม่มี อินเองก็ปูพื้นมาก่อนแล้วว่า แสนหลวงกับกาสะลองชะตาต้่องกันมาแต่แรกแล้ว ถึงขนาดหลั่งน้ำลงดินสาบานเป็นมิตรต่อกันด้วยซ้ำไป อันนี้อินอาจเอามาตรฐานตัวเองไปจับมากหน่อยก็ได้ แหะๆ เพราะคนเราเวลาชะตาต้องกัน อะไรที่เป็นไปไม่ได้ มันเป็นไปได้เสมอค่ะ เหตุแห่งชะตาต้องกันของคนคู่นี้ มันมีแทรกอยู่นิดหนึ่งในบทหลังๆ ค่ะ นั่นอาจเป็นคำตอบของคำถามที่คาใจหลายๆ คนก็ได้ ^^   อีกอย่างหนึ่ง การไว้ใจกันแบบนี้มันต้องมีรายการซื้อใจกันเกิดขึ้นด้วยค่ะ กาสะลองเองก็เสี่ยงที่บอกไปแบบนี้ ฝ่ายแสนหลวงก็ จะว่าไงดีล่ะ คือพอรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร จะไม่บอกเรื่องสำคัญนั่นก็ใช่ที่ เพราะช้าเร็วยังไง กาสะลองก็ต้องรู้ เพราะอย่างนั้น ให้รู้เลยจะดีกว่า แสนหลวงเองก็เสี่่ยงในจุดนี้เหมือนกัน   เวียงตองเทียน เวียงเล็กๆ แต่มีความหมายกับเรื่องนี้ในระดับหนึ่งทีเดียวค่ะ จุดผันแปรอยู่ที่นี่แหละ ^^   ยังไงก็ ช่วงบทนี้กะบทก่อน ถ้าเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ รู้สึกว่าเป็นไปได้ หรือเป็นไปไม่ได้ยังไง บอกกันเข้ามาได้ค่ะ อินยินดี^^ จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 13:40:09