ความคิดเห็นที่ 1 “...แม้ขอจันทร์ ดั่งใจฝันอย่างนั้นได้จริง มีสิ่งเดียวที่คิดจะอยากขอจันทร์...จะขอให้มีแค่ใครคนหนึ่งที่จะไม่ทำให้ช้ำและไม่ทำให้เราเศร้าใจ อยากจะเพียงขอให้มีสักคนเคียงใกล้ ให้เขามีความจริงใจและไม่คิดจะทำร้ายกัน...” ทันทีที่เปิดประตูห้องนอน เสียงร้องอันไพเราะและลงจังหวะถูกต้องก็ลอดออกมาจากห้องครัวขึ้นมาให้ได้ยิน เพลงซึ่งเพลงพิณได้ยินมาตั้งแต่เด็กๆ จนจำเนื้อได้   แม่เป็นนักร้องเก่า รักเสียงเพลงเป็นชีวิตจิตใจ จึงมักมีเสียงเพลงอยู่ในทุกอิริยาบถและทุกที่ ทุกวันนี้ แม่จึงกลายเป็นแม่ค้าขายเครื่องดื่มที่ร้องเพลงให้ลูกค้าฟังเกือบตลอดเวลา ซึ่งก็นับเป็นหนึ่งในจุดขายที่ทำให้แม่มีลูกค้าเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เพียงแต่วันนี้ บทเพลงเหงาเชิงอ้อนวอนนั่นฟังเศร้าและหดหู่เหลือเกินในความรู้สึกของเพลงพิณ ดังนั้นเอง จากตามปกติ เธอจะต้องวิ่งลงบันไดตึงๆ แล้วพรวดพราดเข้ามาในครัวให้แม่ได้ออกปากเตือนอยู่บ่อยๆ ว่าให้หัดมีกิริยามารยาทสมกับความเป็นผู้หญิงบ้าง มาวันนี้ เพลงพิณเพียงแค่เดินเหม่อๆ เข้าไป แล้วหยิบจับช่วยงานแม่ไปเงียบๆ โดยลืมแม้แต่การโดดเข้าไปจุ๊บแก้มแม่เป็นการทักทายอย่างเช่นทุกเช้า เป็นแม่เองที่หันมาเห็นเธอเข้า และแล้วเสียงเพลงไพเราะนั้นก็หายไป “อ้าว แม่ หยุดทำไม เพลงกำลังฟังเพลินเลย” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มให้ หากเป็นยิ้มที่ไม่สดชื่นเอาเสียเลย พออยู่ใกล้กันอย่างนี้ จึงเห็นได้ชัดว่า เพลงพิณคล้ายคนเป็นแม่แทบจะเป็นพิมพ์เดียวกัน แม่เป็นคนสวย เธอเลยได้ความสวยของแม่มาเกือบครบ ไม่ว่าจะเป็นใบหน้ารูปไข่อันประกอบด้วยคิ้วเรียวเข้มที่ตีโค้งเหนือดวงตามีชีวิตชีวา หรือจะเป็นจมูกโด่งที่มีเนื้อจมูกเต็มสวย รวมทั้งริมฝีปากอิ่มสีชมพูระเรื่อนั่นด้วย ส่วนกับพ่อ แม่บอกว่า เธอเหมือนพ่อตรงกิริยาท่าทางบางอย่าง ซึ่งเพลงพิณก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเหมือนแค่ไหน เพราะพ่อเลิกรากับแม่ไปตั้งแต่เธอยังจำความไม่ได้ รูปพ่อสักใบเธอก็ยังไม่เคยเห็น “เพลินจนหน้าเครียดเลยเหรอ ลูก ทำไมจ๊ะ เสียงของแม่ไม่เพราะแล้วหรือ” พิณทองแซวยิ้มๆ พลางเอียงคอมองลูกอย่างพิจารณา เพลงพิณนิ่งไปครู่หนึ่งก็เอ่ยเสียงเบาว่า “เพลงของแม่ทำให้เพลงนึกถึงผู้หญิงคนนั้น...เมื่อกี้นี้ เพลงฝันถึงเขาอีกแล้วแหละ คราวนี้เขาร้องไห้หนักกว่าทุกครั้ง ดูเขาต้องการเพื่อนหรือใครซักคนมากๆ จริงๆ”   ใบหน้าเปื้อนยิ้มของพิณทองแปรเปลี่ยนเป็นความกังวล ขณะที่เพลงพิณกล่าวต่อไปว่า “แม่ว่า ถ้าเพลงตกลงให้เขามาอยู่ด้วย เพลงจะเลิกฝันถึงเขามั้ย” “เพลง ทำไมลูกคิดแบบนั้น แล้วเขาจะมาอยู่กับลูกในรูปแบบไหนกันล่ะ” คนเป็นแม่ร้องด้วยความตกใจ พลางเอื้อมมือไปแตะต้นแขนหนักๆ เป็นเชิงเรียกสติให้กลับมา “แม่ว่าลูกเก็บเอาเรื่องนี้มาคิดมากเกินไปแล้วนะ พอยิ่งคิดก็ยิ่งฝัน แล้วก็ยิ่งไม่สบายใจ” เพลงพิณส่ายหน้าไปมาช้าๆ แววตายังเต็มไปด้วยอาการครุ่นคิด “ไม่รู้สิ แม่ แต่เพลงแน่ใจว่า เมื่อวานพอทำบุญให้เขาแล้ว เพลงก็ไม่ได้นึกถึงเขาอีกเลย เมื่อวานเพลงสบายใจขึ้นมากแล้วนะ” “ถ้าอย่างนั้น ก็แปลว่า เพลงกำลังเครียดมาก ใช่มั้ยลูก เรื่องประกวดร้องเพลงหรือเปล่า”   ประกวดร้องเพลงที่แม่ว่า หมายถึง การประกวดร้องเพลงระดับประเทศที่กำลังจะเปิดฤดูกาลใหม่ในอีกสองอาทิตย์ข้างหน้า...รายการซึ่งเพลงพิณเข้าประกวดมาสองครั้งแต่ตกรอบ หากก็ไม่เคยย่อท้อ เธอเอาคำแนะนำของคณะกรรมการมาปรับปรุงและพัฒนาตัวเองขึ้นเรื่อยๆ นอกจากเพราะความชอบในการร้องเพลงแล้ว เพลงพิณก็อยากสานความฝันของแม่ให้เป็นจริงอีกด้วย แม่เล่าให้ฟังว่า ตากับยายเกลียดอาชีพนักร้องมาก ไม่ชอบให้ลูกหลานเต้นกินรำกิน เมื่อรู้ว่าแม่หารายได้พิเศษระหว่างเรียนด้วยการร้องเพลง ก็มาลากตัวออกจากร้าน ความฝันเรื่องการเป็นนักร้องอาชีพของแม่จึงจบลงตั้งแต่นั้น แต่เพลงพิณนี่แหละ จะทำให้ฝันของแม่เป็นจริงให้ได้ เธอจะไม่หยุดอยู่แค่การเป็นนักร้องในร้านอาหารหรือในผับอย่างทุกวันนี้เท่านั้น เธอต้องไปให้ไกลกว่านั้น ตายายและคนทั้งประเทศจะต้องได้เห็นศักยภาพและเสน่ห์ที่เพลงพิณคนนี้มี! “จ้ะ เพลงคงเครียดเรื่องนี้มากไปจริงๆ...เพลงอายุมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว แต่ความฝันเรื่องเป็นนักร้องยังไปไม่ถึงไหนเลย อย่างเวทีนี้ อีกสามปี เพลงก็หมดสิทธิ์สมัครแล้ว ทีนี้ เพลงก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพลงจะหาโอกาสได้อีกที่ไหน เพลงจึงต้องทำให้ดีที่สุด” “เพลง ฟังแม่นะลูก หัวใจหลักของการเป็นนักร้องก็คือร้องเพลงเพราะๆ ให้คนฟัง เท่าที่เพลงเป็นอยู่ตอนนี้ แม่ก็ถือว่าเพลงประสบความสำเร็จในระดับหนึ่งแล้วนะ” แม่เอ่ยเสียงอ่อนโยน “และแม่ก็ภูมิใจในตัวเพลงมากพอแล้ว เพลงไม่จำเป็นต้องดิ้นรนเรื่องนี้มากไปกว่านี้อีกแล้ว” เพลงพิณส่ายหน้า แววตามุ่งมั่น “แต่เพลงยังไม่พอ แม่ เพลงอยากเป็นนักร้องระดับประเทศ เพลงอยากหาเงินให้แม่เยอะๆ แม่จะได้ไม่ต้องเข็นน้ำขายอีกต่อไป...เราต้องมีชีวิตที่ดีกว่านี้ค่ะ แม่ เพลงจะพาแม่ออกไปจากที่นี่ เพลงจะซื้อบ้านหลังใหม่ที่ใหญ่กว่านี้ สวยกว่านี้ให้แม่ให้ได้” หญิงสาวกวาดสายตามองไปรอบๆ บ้าน บ้านซึ่งเป็นอาคารพาณิชย์ห้องแถวคูหาเดียว ที่แม่บอกว่าพ่อซื้อให้แม่และเธอเป็นของขวัญวันที่เธอคลอด ก่อนที่จะมีผู้หญิงคนหนึ่งมาประกาศตัวว่าเป็นเมียหลวงในอีกหนึ่งเดือนต่อมา พร้อมกับทวงคนของเธอคืน! “แต่เพลงก็นึกไม่ออกเหมือนกันว่า เรื่องประกวดร้องเพลงจะเกี่ยวข้องกับการขอมาอยู่ด้วยของผู้หญิงคนนั้นยังไง” เพลงพิณรีบวกกลับมาที่ประเด็นเดิมอีกครั้ง เมื่อเห็นหน้าเจื่อนๆ ของแม่ แม้ว่าในวันนี้ พ่อจะเลือกความถูกต้องไปแล้ว แต่เธอก็รู้ว่าแม่ยังรักพ่ออยู่ และผูกพันกับตึกแถวซึ่งเป็นตัวแทนของพ่อมากแค่ไหน “เอ...ถ้าเพลงยังคิดมากเรื่องนี้อยู่แบบนี้ ไปคุยกับหมอซักครั้งก็น่าจะดีนะ ลูก เผื่อจะดีขึ้น” พิณทองเองก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติเช่นกัน “อุ๊ย ไม่เอาอ่ะ...” เพลงพิณส่ายหน้าหวือ ก่อนจะกล่าวต่อไปว่า “โอ เค แม่ ต่อไปเพลงจะไม่เก็บเอาเรื่องผู้หญิงคนนั้นมาคิดอีกแล้ว” ว่าง่ายๆ พร้อมส่งยิ้มให้แม่คลายใจและหันไปช่วยงานต่อด้วยท่าทีกระฉับกระเฉง สักพักก็นึกอะไรออก จึงหันไปเอ่ยอีกว่า “เออ แม่...วันเสาร์นี้ ไปคาราโอเกะกันนะ เพลงนัดดวลเพลงกับยายหนูนาน่ะ เป็นการซ้อมไปในตัวก่อนถึงวันประกวดด้วย” หนูนาที่เธอว่า คือ ปรารถนา เพื่อนสนิทซึ่งมีความฝันอยากเป็นนักร้องเหมือนกันและเป็นคู่แข่งบนเวทีประกวดหลายต่อหลายเวทีนั่นเอง   พิณทองทำท่าคิดไม่ถึงห้าวินาทีก็พยักหน้ารับด้วยท่าทีกระตือรือร้น “เอาสิลูก...แล้วมีหนูนาคนเดียวเหรอ เพื่อนคนอื่นๆ ล่ะ” “เพลงลองเกริ่นแล้ว ไม่มีใครว่างเลย งานยุ่งกันหมด” เพลงพิณทำหน้ามุ่ย ตั้งแต่เรียนจบมาเมื่อปีที่แล้ว ภาระ หน้าที่ของแต่ละคน ก็ได้แยกเธอกับเพื่อนๆ ให้ห่างกันเรื่อยๆ เว้นแต่ปรารถนาซึ่งร้องเพลงอยู่ที่เดียวกันเท่านั้น “แต่ก็ดีเหมือนกัน แค่แม่กับยายหนูนา เพลงก็แย่งร้องไม่ทันแล้ว” หญิงสาวหัวเราะเบาๆ ตบท้าย คนเป็นแม่ทำท่ายักไหล่ไม่แคร์ แล้วบอกว่า “ของอย่างนี้ ใครเสียงดีคนนั้นได้จ้ะ” มุกของแม่เรียกเสียงหัวเราะจากเพลงพิณได้ และเมื่อได้หัวเราะ ความเศร้าความหดหู่ที่ครอบครองความคิดและจิตใจก่อนหน้านี้ก็ถูกดีดออกไป เช้านั้นหญิงสาวจึงอาบน้ำ แต่งตัวออกไปทำงานด้วยจิตใจที่ปลอดโปร่งขึ้น จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 54 20:03:46

ความคิดเห็นที่ 2 หนึ่งอาทิตย์หลังจากนั้นเพลงพิณก็ไม่ได้ฝันถึงผู้หญิงคนนั้นอีกเลย หญิงสาวสบายใจขึ้นมากและคิดว่า ความฝันนั้นคงไม่กลับมารบกวนเธออีกแล้ว กระทั่งสามวัน ก่อนถึงวันไปสมัครประกวดร้องเพลงสำหรับ “คนมีฝัน” ภาคกลาง วันนั้น หลังจากเลิกงานประจำแล้ว เพลงพิณก็ออกไปร้องเพลงในผับเหมือนอย่างเคย แต่ระหว่างที่นั่งทานข้าวอยู่กับเพื่อนนักร้องด้วยกันเพราะยังไม่ถึงคิว ปรารถนาก็สะกิดเรียก “นั่นมันพี่โอ๊ตของแกนี่” เพลงพิณมองตามสายตาเพื่อนไปยังคู่หนุ่มสาวที่เพิ่งเดินเข้าร้านมา แล้วก็เกิดอาการตัวเย็นเฉียบ หัวใจสั่นไหวขึ้นมาอย่างรุนแรง   ใช่ ผู้ชายร่างสูง ผิวขาว ที่แต่งกายด้วยเสื้อผ้าบ่งบอกรสนิยมและฐานะอันดีนั่นคือ พี่โอ๊ต คนรักคนแรกของเธอที่เลิกรากันไปเมื่อสามเดือนก่อน หลังจากคบหาดูใจกันมาสามปี ด้วยเหตุผลสุดแสนคลาสสิกว่า เราเข้ากันไม่ได้ แต่เธอรู้ดี เหตุผลที่แท้จริงก็คือ เขามีผู้หญิงคนใหม่     “เฮ้ย เขาไม่ใช่ของฉันแล้ว” ที่สุดเพลงพิณก็หาเสียงตัวเองเจอ ปรารถนามองเพื่อนอย่างเห็นใจ สามเดือนที่ผ่านมา แม้จะทำเป็นเข้มแข็ง แต่เธอก็รู้ดีว่า เพลงพิณไม่ได้เป็นอย่างที่แสดงออก   “พาคนใหม่มาเย้ยถึงที่เลยหรือนี่ ทุเรศว่ะ” ปรารถนาบ่นงึมพลางมองไปที่สองหนุ่มสาวด้วยความขัดแค้นใจ ก่อนจะเอื้อมมือมาโอบไหล่เธอเขย่าเบาๆ อย่างให้กำลังใจ เพลงพิณส่งยิ้มแห้งๆ ให้เพื่อน และหันมาสนใจอาหารตรงหน้าต่อ ทั้งที่รู้ดีว่า ตัวเองจะไม่รู้รสชาติของมันอีกแล้ว รับรู้ก็แต่รสขมปร่าในใจเท่านั้น คืนนั้นเอง เพลงพิณก็ได้พบหญิงสาวแปลกหน้าแววตาเศร้าอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่ในฐานะผู้อ้อนวอนขอ แต่เป็นผู้ปลอบประโลมที่แสนอบอุ่น “อยากร้องก็ร้องเถอะ น้องเพลง” เสียงอ่อนหวานทว่าเปี่ยมด้วยกำลังใจดังขึ้นข้างๆ เพลงพิณที่นั่งกอดเข่าน้ำตาซึมริมสระบัว “ฮือๆ เพลงไม่เข้าใจ ว่าทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับเพลงด้วย เพลงอุตส่าห์ทำใจได้แล้ว แต่ทำไมยังต้องเจอกัน ทำไมเขาต้องพาผู้หญิงคนใหม่มาเยาะเย้ยเพลงด้วย” ไม่รู้ทำไม เพลงพิณถึงระบายความรู้สึกลึกๆ ออกมา อาจเพราะเธอเห็นว่าเป็นแค่ความฝันก็ได้กระมัง “น้องเพลงเกลียดผู้หญิงคนนั้นหรือคะ” หญิงสาวผู้นั้นถามด้วยน้ำเสียงอบอุ่นอ่อนโยน “เพลงไม่รู้ แต่เพลงเจ็บ...” “น้องเพลงคงรักผู้ชายคนนั้นมาก...พี่เข้าใจความรู้สึกของน้องเพลงนะคะ พี่เองก็เคยหัวใจสลายเพราะคนที่รักเหมือนกัน” ความปวดร้าวในน้ำเสียงทำให้เพลงพิณหยุดร้องและหันมามองหญิงสาวแปลกหน้าด้วยความสนใจมากขึ้น “เขาไปมีคนใหม่เหมือนกันหรือคะ” “เปล่าหรอกค่ะ มันซับซ้อนกว่านั้น ช่างเถอะ...ตอนนี้เรื่องของพี่ไม่สำคัญหรอก...พี่ว่าน้องเพลงพักเรื่องผู้ชายคนนั้นเอาไว้ก่อนดีกว่ามั้ย มะรืนนี้มีเรื่องสำคัญรออยู่ไม่ใช่หรือ” เพลงพิณชะงักไปอย่างคิดได้ ใช้หลังมือปาดน้ำตาลวกๆ แล้วเอ่ยเสียงกังวลว่า “เพลงกลัวจะทำได้ไม่ดีจังเลย คู่แข่งน่ากลัวขึ้นทุกปี และเพลงก็ควรจะทำตัวเป็นคู่แข่งที่น่ากลัวของคนอื่นด้วย แต่ตอนนี้เพลงไม่มั่นใจแล้วละ” “พี่เชื่อว่าน้องเพลงทำได้ และปีนี้ก็จะเป็นปีของเพลง เชื่อพี่สิ” หญิงสาวลึกลับยิ้มให้กำลังใจ “หือ? พี่เป็นหมอดูเหรอ พี่ดูดวงเหรอว่าเพลงจะผ่านเข้ารอบ” เพลงพิณตาโตแล้วก็เริ่มนึกหาที่มาที่ไปของหญิงสาวตรงหน้าอีกครั้ง พร้อมกันนั้นก็นึกแปลกใจว่า ทำไมวันนี้ถึงฝันนานและเป็นเรื่องเป็นราวได้ขนาดนี้   หญิงสาวส่ายหน้าพลางหัวเราะอย่างเห็นขัน “พี่ไม่มีความสามารถขนาดนั้นหรอกค่ะ พี่ก็แค่...ถ้าเชียร์ใครแล้วล่ะก็ คนนั้นมักจะได้เป็นแชมป์ คู่แข่งหมึกพอลล์เชียวนะ” ได้ยินอย่างนั้นเพลงพิณก็หัวเราะออกมาบ้าง เสียงหัวเราะสองเสียงประสานกันไปในสายลมอ่อนและกลิ่นหอมหวานชื่นของดอกบัว เช้านั้น เพลงพิณตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกแปลกไปจากทุกครั้ง... จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 54 20:13:13

ความคิดเห็นที่ 3 คืนต่อมา เพลงพิณก็ฝันอีก ในฝันนั้นเป็นเธอเองที่ร้องเรียกหาผู้หญิงคนนั้น “วันนี้เพลงทะเลาะกับอีตาหัวหน้าแผนกไอทีที่เพิ่งเข้ามาเมื่อสองเดือนที่แล้วอีกแล้ว...” เพลงพิณเริ่มต้นระบายเรื่องราวด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ขณะนี้ทั้งคู่นั่งอยู่ตรงตำแหน่งเดิมกับเมื่อคืน “ใครนะคะ” หญิงสาวแปลกหน้าเอ่ยถามอย่างสนใจ “ตามปกติ พี่ไม่ค่อยเห็นน้องเพลงโกรธหรือโมโหใครง่ายๆ นี่คะ เกิดอะไรขึ้นหรือ” เพลงพิณชะงักและหันไปมองใบหน้าสวยๆ นั้นอย่างพิจารณา...ไม่ค่อยเห็นเธอโกรธหรือโมโหใครง่ายๆ งั้นหรือ...หมายความว่า คนตรงหน้า “รู้จัก” เธอมานานแล้วอย่างนั้นหรือ... “เอ้อ พี่ก็แค่เดาเอาน่ะค่ะ” ฝ่ายนั้นอ่านสายตาและสีหน้าของเธอออกจึงรีบออกตัว “เขาเป็นผู้ชายที่ชวนหงุดหงิดจริงๆ ค่ะ คิดดูนะคะ เจอกันวันแรก เขาก็หาเรื่องให้เพลงแล้ว...” พอเล่าให้หญิงสาวตรงหน้าฟัง ภาพเหตุการณ์ระหว่างเธอกับชายหนุ่มคนนั้นก็แจ่มชัดในมโนภาพ ...วันนั้น เธอตื่นสายจากปกตินิดหน่อย เพราะตอนกลางคืนหลังจากเลิกร้องเพลงแล้ว ทั้งนักร้องนักดนตรีในร้านก็เฮโลกันไปปาร์ตี้ต่อที่ห้องของปรารถนา ครั้นไปถึงที่ทำงาน ด้วยกลัวว่าจะรูดบัตรไม่ทัน เพราะคนรอขึ้นลิฟต์เยอะจนเธอไม่แน่ใจว่าจะเบียดร่างตัวเองเข้าไปได้หรือเปล่า บวกกับลิฟต์ทั้งสี่ตัวก็มาช้าเหลือเกิน เธอจึงตัดสินใจวิ่งขึ้นบันไดไปยังชั้นทำงานของตัวเองซึ่งอยู่ชั้น ๗ แต่เพราะนอนไม่พอ ร่างกายซึ่งมีแอลกอฮอล์ค้างอยู่เล็กน้อยยังไม่ตื่นตัวเต็มที่ พอพาตัวเองไปถึงจุดหมายได้ เหงื่อก็แตกพลั่ก แข้งขาอ่อนแรงจนต้องทรุดกายลงนั่งพิงประตูใหญ่ที่เชื่อมระหว่างบันไดกับห้องทำงานเพื่อเอาแรง ‘เฮ้อ...ถ้าไม่ติดว่า กลัวแม่ไม่สบายใจ ฉันไม่มาเด็ดขาด’ หญิงสาวพึมพำออกมาเสียงหอบๆ...เป็นเพราะสามปีที่ผ่านมา เธอไม่ผ่านเข้ารอบการประกวดร้องเพลงระดับประเทศสักเวที แม่จึงขอร้องแกมบังคับให้เธอมองหางานอื่นทำนอกเหนือจากการร้องเพลงตอนกลางคืน เผื่อวันใดวันหนึ่งที่ถูกเลิกจ้าง เธอจะได้มีงานอื่นรองรับ นั่นเอง ชีวิตการทำงานประจำของเธอจึงเริ่มต้นขึ้นที่บริษัทผลิตชิ้นส่วนคอมพิวเตอร์เพื่อส่งออก โดยเธออยู่ในฝ่ายประสานงานกับลูกค้าต่างประเทศ  ครั้นแน่ใจว่า แรงมีมากพอ เธอก็ขยับตัวเพื่อจะลุกขึ้น ตอนนั้นเองที่ประตูถูกผลักจากด้านที่เป็นห้องทำงานแรงๆ ส่งผลให้ร่างของเธอกลิ้งจนเกือบตกบันได ดีที่คว้าราวเอาไว้ได้ทัน   ‘โอ๊ะ ขอโทษครับ ผมไม่คิดว่าจะมีคนอยู่ตรงนี้’ คนผลักอุทานด้วยความตกใจ ก่อนที่มือแข็งแรงที่โผล่พ้นเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีฟ้าจะเอื้อมมาช่วยดึงให้ลุกขึ้น ครั้นเขาก้มมาใกล้ เธอก็ได้ยินเสียงเขาทำจมูกฟุดฟิด คล้ายกำลังหาที่มาของกลิ่นอะไรบางอย่าง แต่เธอไม่สนใจ ไม่แม้แต่เงยหน้ามองเขาด้วยซ้ำ พอทรงตัวได้ก็รีบดึงแขนออกจากการเกาะกุมของมือใหญ่ ‘นี่คุณเมามาทำงานงั้นหรือ อย่าบอกนะว่า ไอ้ที่ล้มไปเมื่อกี้น่ะ เพราะเมา ไม่ใช่เพราะผมเปิดประตูมาชน’ เสียงห้าวทุ้มที่มีกระแสตำหนิชัดเจนนั้นรั้งเธอที่กำลังจะขยับตัวไว้ ซ้ำยังทำให้เธอต้องเงยหน้ามองเขาด้วย และสิ่งแรกที่ปะทะสายตาก็คือ ดวงตาดำดุที่จ้องตรงมาอย่างไม่พอใจ “เย่ย ฉันไม่ได้เมา อย่าใส่ความกันสิ” เธอรีบปฏิเสธเสียงหนักแน่น ทำท่าจะก้มลงพิสูจน์กลิ่นตัวเอง แต่ร่างกายเจ้ากรรมกลับเซน้อยๆ ประท้วงคำพูดตัวเองเสียอย่างนั้น “แค่เหนื่อยที่วิ่งขึ้นบันไดมาก็เลยนั่งพักเท่านั้นเองแหละ” “อ้อ เหงื่อของคุณมีกลิ่นพิเศษเฉพาะตัวสินะ เป็นฟีโรโมนที่เหม็นดี ผลิตจากอะไรเรอะ ข้าวบาร์เล่ต์ อย่างนั้นใช่มั้ย” เขาทำเสียงเยาะและวางท่าราวกับเป็นอาจารย์ใหญ่ที่กำลังจับผิดนักเรียนขี้โกหกอย่างไรอย่างนั้น และเธอก็เพิ่งเห็นว่าในมือของเขามีแฟ้มที่มีกระดาษแปะไว้ว่า “รายงานรายจ่ายฝ่ายไอที” “ฉันว่าจมูกของคุณเน่าแล้วละ ได้กลิ่นน้ำหอมเป็นกลิ่นเหล้าไปได้ บ้าหรือเปล่า” เขาส่ายหน้าไปมาและมองเธออย่างดูแคลน “จะไปดื่มหนัก เมาขนาดไหนมันก็เรื่องส่วนตัวของคุณ แต่ในที่ทำงานคุณก็ควรเป็นพนักงานที่ดี ไม่ใช่นางเมรีขี้เมาแบบนี้ คุณควรจะให้เกียรติสถานที่และเจ้านายของคุณมากกว่านี้” “ก็บอกว่าไม่ได้เมาไงเล่า ฟังไม่รู้เรื่องหรือไง” เธอหมดความอดทนกับคนที่เอาแต่ความคิดตนเป็นที่ตั้งและไม่พยายามเชื่อคำพูดคนอื่น “แล้วไหนล่ะ เจ้านาย ไม่เห็นมีเลย มีแต่พวกพนักงานเหมือนๆ กันแต่พยายามจะทำตัวเป็นเจ้านายนี่แหละ” เธอส่งสายตาเยาะๆ กลับไปให้เขา บ้าง “ว่าแต่คุณน่ะ มาใหม่ใช่มั้ย เพิ่งจะเคยเห็นหน้า” มีเพียงความเงียบกลับมาให้ เธอจึงกวาดตามองร่างสูงนั้นขึ้นลงครั้งหนึ่ง ก็ทำเสียงเคร่งกลับไปว่า “เป็นน้องใหม่แต่ทำกร่างใส่ “รุ่นพี่” เฮอะ กล้าไปหน่อยหรือเปล่า” “รุ่นพี่เมรีขี้เมาแบบคุณ ขืนกลัว ใจผมก็เท่ามดแล้วคุณ...หึ เป็นผู้หญิงแบบไหนกัน เมามาทำงาน” เขาส่งสายตาดูแคลนมาให้อีกรอบ ก่อนจะหมุนตัวเพื่อเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นแปด ซึ่งเป็นชั้นของ “เจ้าของและผู้บริหาร” ปล่อยให้เธอได้แต่มองตามด้วยความขัดใจที่เถียงกลับไม่ทัน!... “น้องเพลงเกลียดเขาหรือคะ” เสียงของหญิงสาวแปลกหน้า ดึงเพลงพิณออกจากภวังค์ความคิด ก่อนจะสั่นหน้าปฏิเสธ “ไม่ได้เกลียดหรอกค่ะ แต่ไม่ชอบ หมั่นไส้ โกรธ แล้วก็ไม่มีความสุขที่ต้องเจอเขา..เขาเป็นผู้ชายที่แย่ที่สุดที่เพลงเคยพบมา ปากร้าย ปากจัด พี่รู้มั้ย หลังจากวันนั้น เขาก็เรียกเพลงว่านางเมรีขี้เมาตลอด เพราะต้องการประจานเพลง เท่านั้นไม่พอ พอรู้ว่าเพลงชอบร้องเพลง เขาก็ดูถูก กระแนะกระแหน แถมยังสบประมาทด้วยว่า คนอย่างเพลงไม่มีวันได้แชมป์ แต่คอยดูนะ เพลงจะคว้าตำแหน่งที่หนึ่งมาตบหน้าเขาให้ได้!” “เขาชื่ออะไรคะ” หญิงสาวในชุดราตรีถามด้วยรอยยิ้มพึงพอใจบางอย่าง “ดุริยะค่ะ...ชื่อแปลว่าดนตรีแต่ทำตัวเหมือนอาวุธที่คอยทิ่มแทงและทำร้ายคนอื่น” เพลงพิณกระแทกเสียง อีกฝ่ายพยักหน้ารับทราบ แล้วจู่ๆ ร่างก็กระตุกขึ้นมาครั้งหนึ่ง ก่อนจะหันมองไปรอบๆ ตัวด้วยท่าทีหวาดกลัว เนื้อตัวเริ่มสั่นเทา   “เป็นไรอ่ะ พี่เป็นอะไร” เพลงพิณพลอยเหลียวมองตามไปด้วยความสงสัยไปด้วย   “มีคนจะมาเอาตัวพี่ไป พี่ไม่อยากไป พวกเขาไม่ได้รักพี่ พวกเขาเกลียด พี่ไม่อยากไป พี่ไม่อยากไป น้องเพลงให้พี่อยู่ด้วยนะ” หญิงในฝันหันมาอ้อนวอนเธออีกครั้ง ได้โอกาส เพลงพิณจึงเอ่ยถามในสิ่งที่สงสัยมานาน “พี่เป็นใครกันแน่ ชื่ออะไร แล้วพี่เป็นอะไร เป็นวิญญาณเหรอ แล้วที่บอกว่าจะไปอยู่กับเพลง พี่จะไปอยู่ยังไง จะไปเกิดเป็นลูกเพลงหรือไง เพลงยังไม่แต่งงานนะ” “ขอแค่น้องเพลงเปิดทางให้พี่เข้าไป พี่ก็เข้าไปอยู่กับน้องเพลงได้” ฝ่ายนั้นเลือกตอบเพียงประโยคหลังๆ เท่านั้น “แล้วพี่ก็จะช่วยงานน้องเพลง พี่จะให้ทุกอย่างที่น้องเพลงต้องการ นะคะ ให้พี่อยู่ด้วย พี่กลัว พี่เกลียดความเหงา ไม่อยากไปกับพวกเขา ไม่อยากทรมาน” พูดจบก็เบียดกายเข้าหาเพลงพิณคล้ายต้องการการคุ้มครองปกป้อง เพลงพิณค่อยๆ ยกมือขึ้นแตะไหล่ที่สั่นงันงกนั้นเบาๆ เพื่อปลอบใจเธอบ้าง “เพลงยังไม่เข้าใจในสิ่งที่พี่พูดนัก แต่ถ้า...มีอะไรที่เพลงพอจะช่วยพี่ได้ เพลงก็ยินดี ว่าแต่...พี่ช่วยเล่าเรื่องของพี่ให้ฟังหน่อยได้มั้ย ว่าพี่เป็นใคร และมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่” ริมฝีปากสีซีดกระตุกยิ้มด้วยความพึงพอใจ ดวงตาคู่โศกเปล่งประกายสมใจ จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 54 20:14:58

ความคิดเห็นที่ 4 บทที่ ๒ เพลงพิณไม่ได้ฝันแปลกๆ อะไรแบบนั้นอีกเป็นเวลาเกือบสามเดือน ซึ่งแรกๆ หลังจากเอ่ยปากตกลงให้หญิงสาวแปลกหน้ามาอยู่ด้วย เธอยอมรับว่าตัวเองแอบกังวลและอดคิดไม่ได้ว่า การมาขออยู่ด้วยหมายถึงอะไรกันแน่หนอ แต่นานวันเข้า เพราะมัวแต่ยุ่งกับการฝึกซ้อมร้องเพลงอย่างหนัก ก็ทำให้เธอลืมเลือนเรื่องนี้ไป และจะด้วยการฝึกซ้อมอย่างเข้มข้นหรือด้วยอะไรก็ตามแต่ มันทำให้ปีนี้เพลงพิณผ่านเข้ารอบแรกได้อย่างง่ายดาย ตามมาด้วยผ่านรอบสองอย่างไม่มีปัญหา และวันนี้...ก็เป็นวันตัดสินหาแปดคนสุดท้ายที่จะเข้าไปอยู่ในบ้าน “คนมีฝัน”     ส่วนปรารถนานั้น ตกรอบตั้งแต่รอบสอง แต่ยังมีสปิริตลุกขึ้นมาส่งข้อความอวยพรเพลงพิณแต่เช้า “ทำให้เต็มที่นะ เพลง ทำเพื่อฉันด้วย” ก่อนจะออกจากบ้าน แม่บอกให้เพลงพิณจุดธูปไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์เพื่อขอพรและเป็นการเสริมสร้างกำลังใจอีกทางหนึ่ง เพลงพิณหลับตาลงและเริ่มต้นอธิษฐาน แล้วจู่ๆ เธอก็นึกถึงหญิงสาวหน้าเศร้าในฝันขึ้นมา คืนสุดท้ายที่ ‘พบกัน’ หลังจากเล่าเรื่องตัวเองให้ฟังคร่าวๆ ว่าถูกคนที่รักและไว้ใจทำร้ายจนหัวใจสลาย หญิงคนนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรอีก นอกจากย้ำแค่ว่า ‘ขอแค่น้องเพลงเปิดทางให้ พี่ก็จะไปอยู่ด้วยได้ และแค่น้องเพลงคิดว่าอยากได้หรือไม่อยากได้อะไร พี่ก็พร้อมจะทำให้มันเป็นจริง’ เป็นประโยคที่เพลงพิณรู้สึกว่าเพ้อเจ้อ ไร้สาระและไม่มีทางเป็นไปได้อย่างเด็ดขาด เธอจึงไม่ใส่ใจนัก หรือจะพูดให้ถูกในตอนนี้ก็คือ ทั้งหมดนั้นก็เป็นเพียงความฝันที่ไร้สาระนั่นละ ‘ไอ้เรารึก็อุตส่าห์เก็บไปคิด ไปกังวลอยู่ตั้งหลายวัน’ หญิงสาวพูดกับตัวเอง ก่อนจะปัดความคิดคำนึงนั้นทิ้งและเริ่มต้นอธิษฐานขอพรจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์อีกครั้ง ชะรอยว่าจะคิดเรื่องนั้นและอธิษฐานนานไปหน่อย บวกกับจู่ๆ ก็มีลมวูบใหญ่พัดเข้ามายังจุดที่สองแม่ลูกยืนอยู่ ธูปในมือของเพลงพิณจึงไหม้อย่างรวดเร็ว สีแดงจุดเล็กๆ จากปลายธูปเคลื่อนตัวลงคล้ายการเคลื่อนไหวของปีศาจที่มีดวงตาสีแดง...เงียบกริบ ว่องไว...และทิ้งทุกอย่างให้กลายเป็นเถ้าถ่านอยู่เบื้องหลัง “โอ๊ย” เพลงพิณร้องลั่นด้วยความตกใจ ทำให้พิณทองที่ปักธูปในกระถางเรียบร้อยแล้ว ต้องหันมามองด้วยความตกใจ ก็เห็นหญิงสาวสะบัดมือเร่าๆ สีหน้าเหยเก “เป็นอะไร ลูก” “ธูปไหม้มือน่ะ แม่” เสียงหญิงสาวอ่อยขณะก้มลงมองรอยไหม้สีดำขนาดเท่าหัวไม้ขีดตรงสันมือด้านใน แม่รีบดึงมือเธอไปสำรวจแผล แล้วจึงเอ่ยว่า “แผลนิดเดียวเอง ไม่เป็นไรหรอก” “จ้ะ แม่ เพลงไปนะ” หญิงสาวว่าพลางขยับตัว แม้จะยังรู้สึกเจ็บอยู่มากก็ตาม...เจ็บเกินขนาดของรอยแผลจนเธออดแปลกใจไม่ได้ พิณทองสวมกอดลูกสาวสุดที่รักแน่น ก่อนจะผละออกแล้ว บอกว่า “ที่แม่บอกให้เพลงไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ก็เพื่อให้มีกำลังใจ และมีสติอยู่กับตัวตลอดเวลา ไม่ใช่หวังพึ่งความช่วยเหลือจากท่านนะ ลูก เพราะแม่เชื่อว่า เมื่อมีกำลังใจ มีสติแล้ว ลูกก็คงทำมันออกมาได้ดี...แต่ไม่ว่าผลวันนี้จะออกมายังไงก็ตาม แม่ก็จะยังรักและภูมิใจในตัวเพลงเสมอ” “จ้ะ แม่ เพลงจะทำเพื่อความฝันของเรา เพลงจะต้อง...” หญิงสาวชะงักคำว่า...เอาชนะคำสบประมาทของนายดุริยะ...เอาไว้ได้ทัน แล้วรีบเอ่ยต่อไปว่า “...เข้ารอบให้ได้” เพลงพิณจบคำพูดด้วยการก้มลองหอมแก้มแม่ฟอดใหญ่ แล้วจึงผละจากมา เมื่อก้าวข้ามถนนเส้นเล็กๆ หน้าบ้านแล้ว เพลงพิณก็หันไปกวาดสายตามองสภาพแวดล้อมที่เธออยู่ แม้จะไม่แออัดถึงขนาดเรียกว่าเป็นสลัม แต่เนื่องจากเพื่อนบ้านส่วนมากเป็นร้านค้า ผู้คนจึงพลุกพล่านเกือบตลอดเวลา ประกอบกับเป็นตึกแถวที่ไม่มีบริเวณให้เธอวิ่งเล่น ก็ทำให้เพลงพิณอึดอัดมาตลอด ยิ่งเห็นแม่ขยันหาต้นไม้มาลงกระถางวางเรียงรายหน้าบ้าน เธอก็ยิ่งมีมานะที่จะหาบ้านที่มีบริเวณกว้างๆ เพื่อให้แม่ได้ปลูกต้นไม้บนดินให้ได้ เพลงพิณส่งยิ้มให้แม่ที่ยังมองตามมา แล้วก็โบกมือบ๊ายบายอีกครั้ง ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไปด้วยท่าทีมุ่งมั่น   ทางด้านพิณทองนั้น เธอมองตามร่างแบบบางของลูกสาวด้วยสีหน้าบ่งบอกความภูมิใจ ขณะเดียวกัน ลึกๆ ก็รู้สึกหนักใจกับสายตามุ่งมาดปรารถนาอันแรงกล้านั่น...มันแรงกล้าเสียจนเธออดนึกกลัวไม่ได้ว่า ถ้าหากผิดหวังขึ้นมา สภาพของเพลงพิณจะเป็นเช่นไร   หญิงกลางคนถอนหายใจเบาๆ แล้วก็หันกลับมาเพื่อเตรียมตัวเข็นรถออกไปขายน้ำตามปกติ แต่ก็ต้องหันขวับกลับไปยังจุดเดิมอีกครั้งเมื่อหางตาเห็นว่า มีผู้หญิงอีกคนเดินอยู่ข้างๆ ลูกสาว...หญิงสาวในชุดราตรีสีกลีบบัว...ทั้งที่เมื่อครู่นี้ เธอแน่ใจว่านอกจากเธอและลูกสาวแล้ว ก็ไม่มีใครในบริเวณนั้นอีก เพราะมันยังเช้าอยู่มาก   แต่แล้วพิณทองก็ต้องส่ายหน้าไปมา เมื่อพบว่า เธอก็แค่ตาฝาด เพราะเบื้องหน้านั่น ลูกสาวเธอเดินอยู่คนเดียวเท่านั้น... จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 54 20:22:03

ความคิดเห็นที่ 5 เพลงพิณมาถึงโรงแรมที่จัดการประกวดก่อนเวลานัดหมายของทีมงานเป็นชั่วโมง จึงตัดสินใจแวะนั่งพักที่ล็อบบี้ สั่งเครื่องดื่มของโปรดมานั่งฆ่าเวลา ไม่นาน คนมีฝันที่เข้ารอบจากทุกภาคก็ทยอยมา หลายคนมีพ่อแม่ เพื่อนหรือญาติมาส่งและคอยเป็นกำลังใจ แทบไม่มีใครที่มาคนเดียวเหมือนเธอ แต่เพลงพิณไม่ได้เอามาเปรียบเทียบเพื่อให้ตัวเองดูแย่กว่าคนอื่น ทั้งยังไม่เคยนึกน้อยใจแม่แม้แต่น้อย เพราะเข้าใจว่าแม่ต้องทำงาน ที่สำคัญ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ใกล้หรือไกล แม่ก็มีกำลังใจที่เต็มเปี่ยมให้เธอเสมอ ไม่เฉพาะเรื่องนี้ แต่เป็นทุกเรื่องทุกอย่างในชีวิตของเธอที่ผ่านมาด้วย ครั้นใกล้ถึงเวลา หญิงสาวก็เรียกเก็บเงินเพื่อขึ้นไปนั่งรอข้างบน ระหว่างยืนรอลิฟต์ที่ขึ้นมาจากชั้นล่างสุดของโรงแรม เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น ครั้นเห็นชื่อที่แสดงอยู่หน้าจอ เพลงพิณก็ชะงักไปเล็กน้อยด้วยความแปลกใจ “พี่โอ๊ต...” เธอพึมพำชื่อนั้นและเกิดความลังเลที่จะกดรับ เพราะเรื่องของเธอกับเขานั้นจบไปแล้ว แบบบริบูรณ์เสียด้วย แต่ในที่สุด ความอยากรู้เหตุผลของเขาก็สั่งให้เธอกดรับ “ค่ะ พี่โอ๊ต มีธุระอะไรกับเพลงหรือคะ” “คุณเพลงหรือคะ...” เสียงหวานๆ ของหญิงสาวคนหนึ่งแล่นมากระทบหูทันทีที่เธอพูดจบ เพลงพิณขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจอีกคำรบหนึ่ง “ใช่คุณเพลงหรือเปล่า” ปลายสายถามย้ำอีกครั้ง แล้วก็ไม่พูดอะไรต่อ เพลงพิณชักเอะใจ จึงเงียบเพื่อรอดูท่าทีของอีกฝ่าย ปรากฏว่าจู่ๆ ฝ่ายนั้นก็กดสายทิ้ง เป็นจังหวะเดียวกับที่ลิฟต์มาถึง พอเข้ามาในลิฟต์ โทรศัพท์จากหมายเลขเดิมก็ดังขึ้นอีก ครั้งแรกเพลงพิณตั้งใจจะไม่รับ แต่จะปล่อยให้มันดังต่อไปเรื่อยๆ ก็เกรงใจผู้โดยสารคนอื่นๆ จึงจำต้องยกมันขึ้นมาแนบหูอีกครั้ง “ค่ะ” “นั่นคุณเพลงใช่มั้ยคะ” ปลายสายยังคงเป็นหญิงสาวคนเดิม สัญชาตญาณผู้หญิงในตัวเพลงพิณทำงานอย่างต่อเนื่อง เธอเดาได้ไม่ยากว่าหญิงสาวคนนั้นเป็นใครและโทร. หาเธอด้วยจุดประสงค์อะไร มือที่ถือโทรศัพท์กำเข้าหากันแน่น ขณะกรอกเสียงลงไปว่า “ชื่อที่คุณกดโทร. มา ชื่ออะไรล่ะคะ ถ้าถูกเมมไว้ในชื่อ เบบี๋ ล่ะก็แสดงว่าใช่ฉัน เพลงพิณแน่นอน... ต้องการรู้แค่นี้ใช่มั้ย” พูดจบก็กดตัดสายทิ้งด้วยความโมโหที่อดีตคนรักปล่อยให้ผู้หญิงคนใหม่ของเขามาวุ่นวายกับเธอ ฟังจากน้ำเสียงแล้วก็คงต้องการประกาศให้เธอรู้ว่า พี่โอ๊ตมีเจ้าหล่อนเป็นคนรักคนใหม่แล้ว   เสียงของเธอไม่เบานัก จึงเรียกสายตาหลายคู่ในนั้นให้หันมามองได้ แต่เพลงพิณไม่ได้มองหน้าใคร เพราะกำลังหูอื้อตาลาย เมื่อลิฟต์ขึ้นมาถึงชั้นที่จัดการประกวด เพลงพิณรอให้คนอื่นๆ ก้าวออกไปก่อน จึงก้าวออกบ้าง แต่ก็รับรู้ว่ามีคนก้าวออกทีหลังเธอและเดินมาทางเดียวกัน หากไม่ได้สนใจ กระทั่งเสียงห้าวๆ ของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นเบื้องหลังในทำนองถากถาง “หึงจัดๆ แบบนี้ จะร้องเพลงได้เร้อ ดื่มเหล้าย้อมใจหน่อยมั้ย ยายเมรีขี้เมา เผื่อว่าจะร้องเพลงได้ดีขึ้นไงล่ะ” เพลงพิณหันขวับ เพราะจำเสียงนั้นได้เป็นอย่างดี เนื่องจากได้ยินเกือบทุกวัน และมีคนเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เรียกเธอแบบนี้   ดุริยะ หัวหน้าฝ่ายไอทีของบริษัท ผู้ชายที่ชอบหาเรื่องเธออยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน! เขาอยู่ในลิฟต์ตัวเมื่อสักครู่ด้วยงั้นหรือ “นี่คุณมาได้ยังไง!” จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 54 20:25:01

ความคิดเห็นที่ 6 ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่วัยยี่สิบตอนปลาย เจ้าของใบหน้าหล่อจัด คิ้วเข้ม ดวงตาโตกว้าง ยักไหล่น้อยๆ ก่อนที่ริมฝีปากสีสดจะพ่นคำส่อเสียดออกมาอีกว่า   “ร้องเพลงด้วยอารมณ์ขุ่นมัว คนฟังก็จะได้แต่ความขุ่นมัว ร้องให้ตายก็ไม่มีวันทางผ่านเข้ารอบ อย่าฝันไกลไปถึงตำแหน่งแชมป์เล้ย” เพลงพิณเม้มริมฝีปากแน่น แค่เขาพูดจาดูถูกหรือกระทบกระเทียบเธอไม่เว้นแต่ละวัน เธอก็หงุดหงิดจนแทบเป็นโรคประสาทอยู่แล้ว ทำไมต้องตามมาทำลายกำลังใจกันถึงที่นี่ด้วย ให้วันนี้เป็นวันดีๆ ของเธอสักวันไม่ได้หรือ “แล้วฉันจะเข้ารอบให้คุณดู” หญิงสาวกระแทกเสียงใส่หน้าเขา “ซึ่งผมก็รอดูอยู่” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่เชื่อถือให้เธอยิ่งโมโหหนัก คนอะไร ช่างสรรหาถ้อยคำและท่าทางมาทำลายกำลังใจคนอื่นได้เก่งเหลือเกิน “แล้วนี่มาคนเดียวเรอะ นายอะไรที่เซฟชื่อคุณว่าเบบี๋ ไม่มาให้กำลังใจหรือไง อ้อ ลืมไป คงกำลังอยู่กับผู้หญิงคนใหม่สินะ” เอาแล้ว จบจากเรื่องนี้ เขาก็สามารถหาเรื่องอื่นมาถากถางเธออีกจนได้ “เสียมารยาท นอกจากแอบฟังคนอื่นคุยโทรศัพท์แล้ว ยังยุ่งเรื่องส่วนตัวคนอื่นอีกด้วย” เพลงพิณมองหน้าเขาอย่างตำหนิ แต่อีกฝ่ายยักไหล่อีกครั้ง พลางทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ให้เพลงพิณยิ่งหมั่นไส้ “เมื่อไรคุณจะเลิกยุ่ง เลิกหาเรื่องฉันซะทีนะ” “ความรู้สึกบางอย่างก็ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง” เขาเอ่ยเสียงหนักแล้วส่งยิ้มมุมปากมาให้ ก่อนจะเดินจากไปด้วยท่าทีสบายอารมณ์ที่หาเรื่องเธอได้ หญิงสาวมองตามแผ่นหลังกว้างนั้นด้วยความหงุดหงิดเต็มหัวใจ แล้วก็ชะงักไปนิดหนึ่ง เมื่อเห็นว่าเขาเดินเข้าไปนั่งข้างเด็กสาวคนหนึ่ง เธอจำเด็กสาวคนนั้นได้ เพราะเข้ารอบภาคกลางมาพร้อมกัน เห็นภาพความสนิทสนมและเค้าหน้าที่ไปคนละทิศละทางของทั้งคู่แล้ว เพลงพิณก็ไม่อาจคิดเป็นอย่างอื่นได้ นอกจากนายนั่นมีแฟนเด็ก...อ้อ มีแฟนเด็กหน้าใสกิ๊ง หน้าตาน่ารักอย่างนี้นี่เล่า เขาถึงวางท่าเมินเฉยต่อบรรดาหญิงสาวในที่ทำงานที่ต่างพากันกรี๊ดกร๊าดและเรียงแถวเข้าไปแสดงความรู้สึกต่อเขา “รสนิยมแบบนี้เองหรือนี่ อี๊ หลอกเด็ก...เวรกรรมของเด็กคนนั้นแท้ๆ ดันมาเจอผู้ชายแบบนายนั่น” เพลงพิณได้แต่นึกเห็นใจในโชคชะตาของเด็กสาว พลันนั้นเธอก็คิดอะไรบางอย่างออก ที่ผ่านมา ที่เขาพยายามทำลายกำลังใจเธอ พยายามบั่นทอนความฝันของเธอ ก็เพราะเธอเป็นคู่แข่งคนรักของเขานี่เอง!   “หึ...แผนสูงนักนะ” เพลงพิณฮึ่มฮั่มในลำคอ “แต่ฉันจะไม่มีวันแพ้แฟนเด็กของคุณเด็ดขาด!”   “น้าเล็ก” เด็กสาววัยสิบเจ็ด เจ้าของร่างเล็กแบบบาง ผิวขาวอมชมพูที่นั่งหน้าเครียดอยู่บนเก้าอี้ตัวหนึ่งหันมาเห็น “คนหลอกเด็ก” เข้า ก็ยิ้มกว้าง ดวงหน้านั้นจึงแจ่มกระจ่างขึ้นมา ชายหนุ่มส่งยิ้มกลับไปให้พลางทรุดกายลงนั่งข้างๆ “ขอบคุณนะคะ ที่อุตส่าห์มาให้กำลังใจยิหวา ทั้งที่น้าเล็กแอนตี้รายการแบบนี้...เฮ้อ ไม่มีใครชอบ ไม่มีใครสนับสนุนยิหวาซักคน” เสียงของยิหวาหรือหวันยิหวาแผ่วและเศร้าลงในตอนท้าย “เอาน่า...การที่เขาไม่ห้าม ไม่ขัดขวางเรา ก็ถือว่าสนับสนุนแล้วละ” “แต่ยิหวาอยากให้พ่อกับแม่มาเชียร์เหมือนคนอื่นๆ บ้างนี่คะ” พูดพลางเด็กสาวก็เหลียวมองไปรอบกายซึ่งคึกคักด้วยบรรดากำลังใจของคนมีฝัน ดุริยะถือโอกาสนั้นกวาดตาไปรอบๆ เช่นกัน ก่อนจะหยุดที่ร่างของเพลงพิณซึ่งเดินไปนั่งอีกด้านหนึ่ง แล้วเอ่ยกับหวันยิหวาว่า “ดูยายนั่นสิ ยิหวา เขาก็มาคนเดียวเหมือนกันนะ ไม่เห็นเขาจะเป็นอะไรเลย” หวันยิหวามองตามสายตาเขา แล้วก็ยิ้ม “พี่สาวคนนั้นน่ะเอง เขาชื่อพี่เพลงค่ะ เป็นคนเก่ง ร้องเพลงเพราะมาก ยิหวาว่า ปีนี้มีพี่เพลงนี่ล่ะค่ะ ที่เป็นตัวเก็ง” “ขนาดนั้นเลยหรือ” ดุริยะทำเสียงไม่อยากเชื่อ สายตายังไม่ละจากหญิงสาวผู้เป็นหัวข้อสนทนา “ค่ะ...ยิหวานะ ขอให้เสียงเพราะแล้วก็มีความมั่นใจได้ซักครึ่งหนึ่งของพี่เพลงก็ดีมากแล้วล่ะค่ะ” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความชื่นชมจริงใจ   “เราก็มีดีในแบบของเรา จะไปเปรียบเทียบหรือหวังจะเป็นเหมือนใครให้ตัวเองทุกข์ไปทำไม” ชายหนุ่มดุตรงๆ   “ก็พี่เขาเก่งจริงๆ นี่คะ ยิหวาอยากเก่งเหมือนพี่เขาบ้าง” “เหมือนเขาแล้วเราจะเป็นผู้ชนะได้ยังไงกันล่ะ กรรมการไม่ได้ต้องการคนเหมือนใครนะ เขาต้องการคนที่แตกต่างจากคนอื่น ขืนเหมือนๆ กันไปหมด วงการเพลงมันจะพัฒนาไปได้ยังไงกันล่ะ จริงมั้ย” หวันยิหวามองคนเสียงดุแต่แววตาเปี่ยมด้วยความจริงใจนั้นด้วยสายตาเคารพและศรัทธา เด็กสาวเอื้อมมือไปกอดแขนแข็งแรงของเขา แล้วเอ่ยว่า “ขอบคุณนะคะ น้าเล็ก มีแต่น้าเล็กนี่ละ ที่เข้าใจและคอยให้กำลังใจยิหวาเสมอ...ถ้าไม่ได้น้าเล็ก ยิหวาก็ไม่รู้ว่า จะได้ทำตามความฝันของตัวเองหรือเปล่า” ดุริยะใช้มือที่ว่างลูบศีรษะที่มีผมนิ่มยาวสลวยปกคลุมเพื่อส่งกำลังใจ เป็นจังหวะเดียวกับที่เพลงพิณหันมาเห็นเข้า หญิงสาวเผลอเบะปากและส่งความหมั่นไส้ไปให้สองหนุ่มสาวที่ช่างหาญกล้าแสดงความรักโดยไม่อายคนรอบข้าง แถมยังทำท่าไม่แคร์กับกล้องสองตัวจากทางรายการที่ทำการบันทึกเรื่องราวที่เกิดขึ้นภายในห้องนี้ไว้ตั้งแต่ต้นด้วย จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 54 20:27:06

ความคิดเห็นที่ 7 เพลงที่เพลงพิณเลือกมาร้องในรอบนี้เป็นเพลงของนักร้องวัยรุ่นชายที่กำลังโด่งดังอยู่ในขณะนี้ แต่เธอได้ออกแบบการร้องใหม่ในแบบของตัวเอง นาทีนี้ เพลงพิณตัดเรื่องราวทั้งหลายทั้งมวลที่รบกวนความรู้สึกออกไปได้หมด แล้วจดจ่ออยู่กับความหมายและอารมณ์ในบทเพลง ซึ่งผลก็ออกมาน่าพึงพอใจอย่างที่สุด ในที่สุด เธอก็ได้เข้ารอบแปดคนสุดท้าย! หลังการประกาศรายชื่อ เพลงพิณร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร การรอคอยที่แสนเนิ่นนานสิ้นสุดลงแล้ว ชีวิตใหม่กำลังเริ่มต้นขึ้น และเธอก็จะทำให้มันดีที่สุด เพื่อที่ความฝันของเธอกับแม่จะได้เป็นจริงเสียที! เพลงพิณล้วงหยิบมือถือเพื่อโทรฯ บอกข่าวดีกับแม่ จังหวะนั้นเอง สายตาเธอก็เหลือบไปเห็นว่าดุริยะกำลังมองมาด้วยแววตาที่เธอเดาความรู้สึกไม่ถูก ในอ้อมกอดเขามีร่างเล็กแบบบางของหวันยิหวาที่กำลังร้องไห้ด้วยความดีใจ เพราะเด็กสาวก็ผ่านเข้ารอบเช่นกัน เพลงพิณส่งยิ้มที่มีความหมายว่า เห็นมั้ยล่ะ ในที่สุด ฉันก็ทำได้ ส่งไปให้เขา ก็ได้รับรอยยิ้มมุมปากกลับมา หญิงสาวรีบสะบัดหน้ากลับ หากแต่รับรู้ว่า ดวงตาคู่โตกว้างที่กำลังแสดงความรู้สึกหลากหลายนั้นยังจับจ้องตามมา “หึ...ผิดหวังมากสินะที่ฉันผ่านเข้ารอบ กลายเป็นคู่แข่งอีกคนของคนรักคุณ...แน่นอน และฉันก็จะเป็นคู่แข่งที่น่ากลัวของแฟนคุณให้คุณดูแน่ๆ คุณดุริยะ!”   (จบบทที่ ๒ ค่า) จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 54 20:29:45

ความคิดเห็นที่ 8 ยาวเหยียดเลย น่าติดตามมากๆ ครับ จากคุณ : พุ่มพุทธรักษา เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 54 21:39:54 A:49.48.119.139 X: TicketID:313282

ความคิดเห็นที่ 9 มาลงชื่อไว้ก่อนค่ะ เดี๋ยวจะแวะเข้ามาอ่านอีกที ^^ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 54 22:47:54

ความคิดเห็นที่ 10 มาอ่านค่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 17:25:03

ความคิดเห็นที่ 11 มาตามเก็บ รอเรื่อง นี้อยู่นะ พี่สาว คนงาม จากคุณ : เขมปัณณ์ (เขมปัณณ์) เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 17:43:16

ความคิดเห็นที่ 12 ลงชื่อ ตามอ่านด้วยคนนะคะ ชื่อเรื่อง เพรงพราก แปลว่า อะไรคะ   แหะ...แหะ อยากรู้ อยากเห็นน่ะค่ะ เห็นชื่อเรื่องแล้วสะดุดใจ เลยหาลิงค์ตอนแรกมาเปิดดู พออ่านแล้วน่าตามมากๆ ขอเป็นสาวกด้วยคน จากคุณ : กัตตาเปอร์ชา (amlee) เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 08:10:31