ความคิดเห็นที่ 1 ร่องรอยของอุบัติเหตุในครั้งนั้น รอยแผลเป็นสีแดงระเรื่อที่ต้นแขนรูปผีเสื้อขนาดใหญ่ ที่ทุกครั้งที่เห็นตอนส่องกระจกเวลาอาบน้ำ หรือเอามือลูบผ่านเพียงแผ่วสัมผัส ก็ทำให้ภาพความหลังในในสองปีก่อน แว่ปออกมาทุกครั้ง กระนั้น.. จากคุณ : ดัชนีขี้เมา เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 54 22:54:04

ความคิดเห็นที่ 2 ทุกๆ ครั้งที่เม็ดขนุนย่างกรายเฉียดแห่งน้ำขนาดใหญ่ ไม่ว่าจะเป็นแม่น้ำ บึงน้ำ ทะล หรือทะเลสาปทำนองนี้ เธอจะรู้สึกปวดแสบปวดร้อนที่แผลเป็นทุกครั้ง จากคุณ : พหูพจน์ เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 54 23:16:21 A:49.48.119.139 X: TicketID:313282

ความคิดเห็นที่ 3 เม็ดขนุนจึงคอยหลีกเลี่ยงแหล่งน้ำทุกประเภทเสมอ สำหรับเธอแล้ว... เงาในน้ำแทบไม่ต่างจากความทรงจำน่ากลัวที่คอยตามหลอกหลอน ผู้คนรอบตัวที่รู้เรื่องราวต่างก็เข้าใจเธอ แต่ยิ่งเวลาผ่านไป ย่างเข้าสู่วัยรุ่น ผู้คนแปลกหน้าเดินเข้ามาในชีวิตมากขึ้น บางครั้งมันถึงกับทำให้เธอรู้สึกเหนื่อยล้าที่จะอธิบายให้คนเหล่านั้นเช้าใจในความกลัวอันมีเงื่อนไขแปลกๆ บางคนก็หัวเราะตลกขบขัน บางคนก็เห็นใจ แต่บางคนก็ยิ่งทำให้เธอกลัวกว่าเดิมด้วยการหาทางเยียวยาเธอด้วยวิธีการ "หนามยอกต้องเอาหนามบ่ง" โดยเฉพาะเพื่อนบ้านหนุ่มน้อยวัยเดียวกับเธอที่เพิ่งย้ายมาใหม่ จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 54 23:33:04

ความคิดเห็นที่ 4 รอยแผลเป็นนั้นค่อยๆใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ตามร่างกายของเธอที่เจริญเติบโตขึ้น จากรอยแผลเป็นที่อยู่เพียงบริเวณต้นแขนยามนี้เมื่อเธออายุ 18 ปี มันลามมาถึงบริเวณเหนือข้อศอกแล้ว เหตุนี้ในหน้าร้อนเม็ดขนุนก็มิเคยใส่เสื้อแขนกุด หรือเสื้อกล้าม เกาะอกเฉกเช่นสาวๆวัยรุ่นในวัยเดียวกันเลย แผลนี้ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ และเริ่มนูนขึ้นเรื่อยๆ รวมทั้งมีสีม่วงปะปนในสีแดงเจิดจ้าของแผล เจ้าผีเสื้อตัวนั้นดูราวกับมีชีวิต ใช่ ยิ่งมันมีชีวิตเท่่าไหร่ ก็ยิ่งดูเหมือนมันสูบชีวิตเธอมากขึ้นเท่านั้น จากคุณ : moonlightsonata เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 14:09:45 A:94.36.132.82 X: TicketID:313202

ความคิดเห็นที่ 5 และในความน่าเกลียด น่ากลัวของแผลร้ายนั้น กลับมีบางสิ่งที่มาพร้อมกับมัน เม็ดขนุนมีความ เป็นอัจฉริยะในด้านการแสดง และเธอยังมีเสียงหวานไพเราะ จับใจ  บวกกับ รูปร่างและ ดวงหน้างดงาม  เพียงแค่ใครได้พบเธอ ก็เหมือนถูก เสน่ห์ตราตรึงให้ ติดอยู่ในความงามที่ยากเกินเพิกเฉยนี้ได้   เม็ดขนุนมีความงาม....เธอจึงใช้มันให้เกิดประโยชน์  ด้วยการไต่บันไดสู่หนทางแห่งดวงดาว  และทุกย่างก้าวของเธอก็ ถูกจับตาด้วย เด็กหนุ่มข้างบ้าน ผู้ซึ่งเติบโตมาเป็น เพื่อนชายคนเดียวที่คอยเก็บงำความลับเธอไว้   รวมถึงการจัดการเยียวยา แผลร้ายนั่น  ด้วยวิธีแม่มด  ซึ่งก็คือการใช้เลือดมนุษย์ ล่อเลี้ยงมันไว้ ไม่ให้แผลร้ายขยายใหญ่ และ ดูเหมือนว่า  การเลี้ยงแผลร้าย  จะทำให้ ความตายของผู้คน ซึ่งตกเป็นเหยื่อ  กลายเรื่อง สนุกของเม็ดขนุน และเพื่อนชายคนนั้น! จากคุณ : เขมปัณณ์ (เขมปัณณ์) เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 22:23:58

ความคิดเห็นที่ 6 ศพแล้วศพเล่าถูกสังเวยให้แก่ความวิปริตอันแสนบ้าคลั่งของชายหญิงทั้งคู่ หากโลหิตสดคือสิ่งหล่อเลี้ยงชีวิตผีเสื้อแดงแล้วไซร้ เสียงกรีดร้องทรมาณก่อนตายของเหยื่อก็เป็นสิ่งหล่อเลี้ยงจิตใจของเม็ดขนุนเช่นกัน เธอมิอาจปฏิเสธความหฤหรรษ์ในยามที่ใช้มีดจ้วงแทงลงบนร่างสั่นกระตุกของเหล่าคนที่ชอบล้อเลียนเธอได้ ราวกับความเจ็บแค้นทั้งมวลนั้นได้ถูกปลดปล่อยออกมาในช่วงเสี้ยววินาทีที่ใบมีดเหล็กชำแหละผ่านกล้ามเนื้อ ชำแรกเข้าไปตัดเส้นเลือดเฉือนกระดูกและกระชากภาพเบื้องหน้าให้ย้อมไปด้วยของ เหลวอุ่นกลิ่นคาว หญิงสาวใช้ชีวิตผู้อื่นต่อชีวิตตนเองเรื่อยมา จริงอยู่ที่แผลเป็นนั้นมิโตขึ้นด้วยอำนาจสะกดของโลหิตมนุษย์ ทว่าความหวาดกลัวของมันต่อผืนห้วงธารานั้นยังคงฝังรากลึกอย่างมิอาจแก้ไข อา...ใช่แล้ว มิใช่ความหวาดกลัวของหญิงสาวหรอก ทว่าเป็นความหวาดกลัวของรอยแผลเป็นที่จะปะทุความเจ็บปวดแสนสาหัสขึ้นมาทุกครั้งที่เข้าไปใกล้แหล่งน้ำ และบางครั้งเม็ดขนุนก็คิด...ความคิดที่เธอได้แต่พร่ำบอกตนเองว่าเหลวไหลสิ้นดี แต่ถึงอย่างนั้นก็มิอาจหายแคลงใจได้เลย ...ว่าแท้จริงแล้วลมหายใจของเธอนั้นเป็นของใครกัน สัญชาติญาณดิบที่สั่งให้ฆ่าและฆ่านั้นเป็นของใครกัน ตัวเธอเองหรือผีเสื้อบนต้นแขนซ้ายกันแน่!?.... จากคุณ : ipod_nenaz เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 21:42:35