ความคิดเห็นที่ 1 ขณะที่ขณะดีกลับแบกมันติดตัวไปด้วย ใบหน้าขาวสะอ้านตึงตลอดเวลาที่ก้าวออกจากห้องบิดาจนกระทั่งนาทีนี้ที่กำลังขับรถอยู่ ชายหนุ่มกำพวงมาลัยแน่น กรามก็ขบเข้าหากันด้วยความน้อยใจระคนคับแค้นใจ ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ไม่เคยดูดี ไม่เคยใช้ได้ในสายตาป๊าสักครั้ง โดยเฉพาะงานครั้งนี้ที่เขาอยากพิสูจน์ตัวเองให้ท่านได้เห็นว่าคนอย่างเขาก็มีความสามารถพอ เขายอมนั่งหลังขดหลังแข็งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์เป็นอาทิตย์แทนที่จะออกไปหาความสำราญนอกบ้าน แต่เมื่อมาถึงมือป๊า ป๊าแค่เปิดลวกๆ และกวาดตาผ่านเร็วๆ ก็โยนมันใส่หน้าเขา พร้อมคำพูดที่เจ็บไปถึงไหนๆ ‘แห้งแล้ง ไร้เสน่ห์ ที่สำคัญ ป๊ามองเห็นแต่เรื่องความใคร่ สัมผัสความรักที่พระเอกนางเอกมีต่อกันไม่ได้เลย ไปทำมาใหม่’ ตอนนั้นแม้จะน้อยใจ หากไฟในตัวก็ยังคงแรงกล้าที่จะพิสูจน์ตัวเอง เขากลับไปขลุกอยู่กับบทหนังอีกเกือบหนึ่งเดือน โดยคราวนี้เขาให้คู่ควงคนล่าสุดช่วยอ่านและวิจารณ์ด้วย ซึ่งหล่อนก็ออกปากชมเปาะว่าเป็นเรื่องที่น่ารักมาก ซ้ำยังมั่นอกมั่นใจว่าเมื่อเป็นหนัง มันก็จะเป็นหนังที่ทำรายได้ได้อย่างงดงามแน่ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ซึ่งเพียงได้ยินเสียงที่แล่นเข้าหู ขณะดีก็ถอนหายใจยาวด้วยความหงุดหงิดที่ทบทวี “...เป็นยังไงนะเหรอ ป๊าบอกว่ามันห่วยแตก และถ้าทำหนังมันก็จะเป็นหนังที่ไม่ต่างจากหนังแผ่นราคาถูก พอผมแย้งและบอกว่ามีคนชมว่ามันเป็นเรื่องที่ดี ป๊าก็สวนกลับมาว่า เพื่อนคนนั้นโกหกและทอแห-ลที่สุดไหนคุณบอกว่ามันน่ารักและขายได้แน่นอนไง เฟิร์น คุณหลอกผมชัดๆ ทำให้ผมหน้าแตก ต่อไปนี้ เราไม่ต้องเจอกันแล้วนะ ผมไม่ชอบคนโกหก ทอแห-ล” เขาว่าอย่างพาลๆ แล้วก็กดตัดสายทิ้งอย่างไร้เยื่อใย และแม้ปลายสายจะเพียรเรียกสายเข้ามาครั้งแล้วครั้งเล่าเขาก็ไม่สน จนในที่สุด ฝ่ายนั้นก็รามือไปเอง ครู่ใหญ่ๆ ต่อมา ขณะดีก็เลี้ยวรถเข้าไปจอดหน้าร้านกาแฟที่ตั้งอยู่ปากซอยใหญ่ย่านธุรกิจ ซึ่งเป็นทำเลที่ดีจนบางคนบอกว่าได้ทำเลเหมือนผีจับวาง เพราะหนุ่มสาวคนทำงานแถวนี้ต่างเข้ามาใช้บริการไม่ขาดสาย นอกจากราคาไม่แพงมากแล้ว ทั้งรสชาติกาแฟและขนมในร้านก็ยังเป็นที่ถูกปากอีกด้วย จากคุณ : รุ่งดี เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 01:23:25 A:115.67.115.241 X: TicketID:124724

ความคิดเห็นที่ 2 ขณะดีหยุดสั่งน้ำดื่มตรงเคาน์เตอร์ด้วยท่าทีคุ้นเคย ก่อนจะเดินผ่านโต๊ะอื่นๆ ที่ขณะนี้มีลูกค้าอยู่ประปรายไปยังโต๊ะมุมร้าน โต๊ะซึ่งชายหนุ่มร่างสันทัดคนหนึ่งนั่งหน้ายุ่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์กระเป๋าหิ้วอยู่ก่อนแล้ว ยศพล เพื่อนสนิทของเขาซึ่งเป็นเจ้าของร้านกาแฟแห่งนี้นั่นเอง ขณะดีโยนบทหนังที่ถือติดมือมาลงบนโต๊ะตามมาด้วยการกระแทกกายลงนั่งตรงข้าม ยังผลให้ยศพลสะดุ้งเล็กน้อย เหลือบตามองปึกกระดาษแว่บหนึ่งก็เงยหน้ามาพูดว่า “โดนป๊าปฏิเสธมาอีกล่ะสิ” ว่าพลางกดบันทึกงานและปิดคอมพิวเตอร์เสีย เพราะชักแน่ใจว่า ตนคงไม่ได้ทำงานต่อแน่ๆ ละ นอกจากมีกิจการร้านกาแฟแล้ว ยศพลยังเป็นนักเขียนนิยายรักโรแมนติกมีชื่ออีกด้วย “เซ็งว่ะ แมร่ง ป๊าอคติ ฉันทำอะไรก็ไม่ดี ไม่ถูกไปหมดแหละ ไม่เหมือนเฮียฤกษ์ ขานั้นดีทุกอย่าง ไม่เคยทำให้ป๊าผิดหวัง” ชายหนุ่มเริ่มต้นระบายออกมา “แกคิดดูนะเว้ย หยวน ฉันอดตาหลับขับตานอน ทุ่มเทกับงานชิ้นนี้ไม่รู้เท่าไร แต่ป๊าไม่เคยมองเห็นและไม่เคยคิดจะให้โอกาสฉัน” แทนคำพูดใดๆ ยศพลหยิบบทหนังขึ้นมาพลิกอ่าน จนถึงประมาณหน้าที่ห้าก็เงยหน้าขึ้นมาเอ่ยอย่างตรงไปตรงมาประสาเพื่อนกันว่า “งานของแกให้ความรู้สึกเหมือนนิยายอีโรติกสักเรื่องที่ไม่จำเป็นต้องมีความรักหรือความผูกพันมาเกี่ยวข้อง ทั้งสองคนก็พร้อมจะมีเซ็กส์กันได้” ขณะดีอึ้ง อ้าปากค้างและมองหน้าเพื่อนตาโต ก่อนจะเอ่ยเสียงเครียดระคนน้อยใจว่า “นี่ป๊าจ้างแกมาเหรอ ไอ้หยวน ป๊าจ้างให้แกพูดเหมือนป๊าใช่มั้ย” “เฮ้ย จะบ้าหรือไง ประโยชน์อะไรที่ป๊าแกจะทำแบบนั้น” ยศพลปฏิเสธด้วยสีหน้าทั้งระอาทั้งขำคนตรงหน้า ระหว่างนั้นเอง กาแฟหอมกรุ่นก็ถูกยกมาเสิร์ฟ ก่อนที่คนเสิร์ฟจะหันมาถามยศพล “คุณหยวนจะรับกาแฟเพิ่มมั้ยคะ” “ไม่ละ เดี๋ยวจะออกข้างนอกแล้ว” สั่นหน้าปฏิเสธ แล้วหันมาทางขณะดีอีกครั้ง “ถึงฉันจะไม่ใช่คนในวงการภาพยนตร์แต่นักเขียนนิยายอย่างฉันก็ชอบดูหนังและพอจะแยกแยะออกว่าบทเรื่องไหนดี เรื่องไหนแย่เว้ย” “แกแน่ใจนะว่า เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับป๊า” ขณะดียังไม่ยอมเชื่อง่ายๆ “เออสิวะ” ขณะดีเงียบไปด้วยท่าทีครุ่นคิด ครู่ต่อมาก็ยิ้มออก “ฉันรู้แล้ว ฉันจะให้เด็กในร้านช่วยอ่าน ถ้าทุกคนพูดเหมือนป๊าเหมือนแก ฉันจะยอมแพ้” พูดจบร่างสูงก็หยัดกายลุกขึ้น คว้าบทขึ้นมา จัดการฉีกหน้าแรกที่มีชื่อของตนออก แล้วหมุนตัวเดินไปยังหน้าเคาน์เตอร์ พูดอะไรยาวๆ กับพนักงานสองคนที่อยู่ตรงนั้น ไม่นานก็กลับมาที่โต๊ะด้วยใบหน้ายิ้มแย้มและมั่นใจ “หาเรื่องฟังคำวิจารณ์เพิ่มอีกหรือไง หูชาไม่พอเรอะ” ยศพลเอ่ยแซว ขณะดีมองค้อนแบบไม่จริงจังนัก ก่อนจะนั่งตัวเกร็งรอช่วงเวลาสำคัญ และเมื่อมันมาถึง ก็ทำให้เขาถึงกับหน้าแห้งและโยนกระดาษปึกนั้นลงถังขยะที่อยู่ใกล้อย่างไม่ไยดี “รู้งี้ ฉันให้แกช่วยอ่านแต่แรกก็ดี ไม่น่าอยากเซอร์ไพรส์แกเล้ย เป็นไงล่ะ ได้เซอร์ไพรส์สมใจเลย ไม่มีใครให้ผ่านซักคน เฟิร์นนะเฟิร์น หลอกกันได้” ตอนท้ายโบ้ยความผิดไปให้หญิงสาวคนนั้นหน้าตาเฉย จนยศพลอดหัวเราะไม่ได้ “ก็เขาต้องพึ่งเงินแก จะบอกว่างานแกไม่ดีได้ยังไงวะ ขืนบอกงั้น เขาก็อดน่ะสิ” ขณะดีถอนหายใจพรืด ขณะที่ยศพลเอียงคอมองเขาด้วยท่าทีครุ่นคิด ครู่หนึ่งก็เอ่ยขึ้นว่า “แกควรจะมีความรักจริงๆ ดูซักครั้ง บางที บทของแกอาจจะน่าสนใจกว่านี้ก็ได้” “ฉันจะไม่แตะต้องไอ้บทห่วยแตกนี่อีกแล้ว จบสิ้นกันที” “และคราวนี้แกก็จะได้กินคำเยาะเย้ย สายตาดูถูกจากป๊าแกต่างข้าวทุกเช้าทุกเย็น...และนับวัน ความศรัทธาความเชื่อมั่นที่ป๊ามีต่อแกก็จะยิ่งลดลงเรื่อยๆ คราวนี้แหละ แกจะเป็นคนที่ไม่มีค่าอะไรในสายตาป๊าเลย ที่สำคัญนะ ป๊าคงจะไม่ให้เงินแกไปลงทุนทำอะไรอีกแล้ว...เพราะแน่ใจว่ามันจะต้องล้มเหลวเหมือนที่ผ่านมา” “อย่าตอกย้ำกันได้มั้ยเล่า” “ฉันไม่ได้ตอกย้ำ แค่จะชี้ให้แกเห็น ด้วยความเป็นห่วงแก...ฟังนะ ดี แกเหลือโอกาสอีกครั้งเดียวเท่านั้นที่จะพิสูจน์ให้ป๊าได้เห็นว่าแกก็มีความสามารถ มีกึ๋น และแกก็ต้องทำให้ได้ด้วย ที่สำคัญ แกไปโม้ไว้กับเพื่อนๆ ใหญ่โตไม่ใช่รึ ว่าจะเป็นคนเขียนบทและผู้กำกับหนังให้ได้” พอเพื่อนพูด เขาก็เลยจำได้ว่า ในปาร์ตี้ครั้งหนึ่ง เขาเคยประกาศไปอย่างนั้นจริงๆ และเพื่อนๆ ก็แบ่งออกเป็นสองฝ่ายชัดเจน แถมยังมีการลงพนันขันต่อกันอย่างสนุกสนานอีกด้วย “ทีนี้จะตัดสินใจได้หรือยัง ว่าจะเริ่มต้นทำงานอย่างจริงจังหรือจะปล่อยให้คนทั้งโลกหัวเราะเยาะในความไม่เอาไหนของแก” ยศพลลงหมัดสุดท้ายด้วยน้ำเสียงปลุกเร้าอันนุ่มนวล “แกพูดถูก ป๊าคงไม่ให้โอกาสฉันอีกแล้ว ถ้าฉันทำเรื่องแค่นี้ไม่สำเร็จ” ขณะดีเอ่ยเหมือนรำพึงกับตัวเอง นักเขียนหนุ่มพยักหน้ายืนยันคำพูดนั้น “ว่าแต่เมื่อกี้แกว่าไงนะ ฉันควรจะทำยังไงนะ ถึงจะเขียนบทหนังรักให้เป็นหนังรักได้” เท่านั้นเอง ยศพลก็ยิ้มกว้าง มองหน้าเพื่อนด้วยแววตาพึงพอใจ จากคุณ : รุ่งดี เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 01:24:16 A:115.67.115.241 X: TicketID:124724

ความคิดเห็นที่ 3 ไม่นานหลังจากนั้น ขณะดีก็ได้พบผู้หญิงที่ทำให้เขาตกหลุมรัก จากการแนะนำของยศพล ไม่สิ ต้องบอกว่าจากแฟ้มประวัติสาวโสดที่ยศพลรวบรวมมาให้ต่างหาก แม้ในตอนแรก ขณะดีจะปฏิเสธแน่นหนัก เพราะมันเหมือนดูถูกความสามารถของเขาว่าไม่มีปัญญาตามหาสาวในฝันอย่างไรพิกล แต่ยศพลก็หาเหตุผลมาหักล้างให้เขายอมจนได้ ‘จะหาเอง? แล้วเมื่อไรคุณขณะดีจะหาเจอล่ะคร้าบ กี่รายๆ ก็จบลงที่เตียงทุกราย แล้วอย่างนี้เมื่อไรแกจะทำให้ป๊าศรัทธาในตัวแกได้ซักทีคร้าบ’ ‘ถ้าแกอยากเขียนบทหนังรักให้สมกับเป็นหนังรัก แกก็ต้องมีความรักจริงๆ กับผู้หญิงดีๆ ซักคนไม่ใช่ใครๆ ที่แกไปเกี่ยวได้จากสถานที่อโคจร เข้าใจมั้ย และรายชื่อผู้หญิงที่ฉันรวบรวมมาให้ ก็ผ่านการคัดกรองจากฉันแล้วระดับหนึ่ง ฉันเป็นเพื่อนแกมานาน รู้น่าว่าผู้หญิงแบบที่แกชอบจริงๆ น่ะเป็นยังไง’ พอเขาบอกว่า เขาไม่ชอบการหาคนรักในลักษณะแบบนี้ มันเหมือนกับหญิงสาวเหล่านั้นเป็นสินค้าอะไรสักอย่างที่เซลล์มาเคาะประตูขาย จริงอยู่ แม้เขาจะเคยใช้เงินซื้อผู้หญิงมานอน แต่นั่นคือ คู่นอน ไม่ใช่ คู่รัก เขาควรจะให้เกียรติพวกหล่อนมากกว่านี้ นักเขียนหนุ่มก็แย้งว่า ‘แกเลือกพวกเธอเพื่อที่จะรัก ไม่ใช่เพื่อซื้อบริการซักหน่อย และฉันก็แค่ย่นระยะเวลาให้แกเท่านั้น แกจะได้ไม่ต้องเสียเวลาไปตามหาไง เอางี้ คิดเสียว่า ฉันเป็นบริษัทจัดหาคู่ก็แล้วกัน มีคนมากมายที่ใช้บริการจากบริษัทเหล่านี้ ไม่ใช่เรื่องแปลกเว้ย’ ตอนท้ายคนที่ริทำบริษัทจัดหาคู่ให้ยังตบไหล่เขาหนักๆ เพื่อเร่งให้เขาตัดสินใจอีกต่างหาก และหลังจากใช้เวลาพิจารณาประวัติหญิงสาวเหล่านั้นอยู่สองวัน ขณะดีก็สะดุดตาเข้ากับหญิงสาวที่ชื่อ ปิยมน ปิยมนเป็นหลานสาวคนเล็กของเจ้าของห้างสรรพสินค้าชื่อดัง และมีหน้าที่ดูแลในส่วนของโรงภาพยนตร์ อันเป็นความบังเอิญที่ขณะดีดีใจนักหนา เพราะเขามีเรื่องที่จะเข้าหาหล่อนอย่างสมจริงสมจังนั่นเอง หญิงสาวเป็นคนสวยหวาน และเมื่อได้รู้จัก ได้พูดคุย ขณะดีก็ได้พบว่า ในความหวานนั้นก็มีความเข้มแข็ง ความแกร่งอยู่ในตัว อันเป็นคุณลักษณะที่ผสมกันแล้วทำให้เขาหลงใหลในตัวหล่อนมากยิ่งขึ้น ขณะดีเชื่อหมดใจว่า ปิยมนนี่เองที่จะเป็นแรงบันดาลใจให้เขาสร้างผลงานชิ้นสำคัญประดับวงการภาพยนตร์ได้ จากคุณ : รุ่งดี เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 01:24:55 A:115.67.115.241 X: TicketID:124724

ความคิดเห็นที่ 4 วันนี้ ระหว่างยืนรอลิฟต์ตัวที่อยู่ด้านหลังห้างสรรพสินค้าซึ่งเป็นลิฟต์สำหรับพนักงานและผู้มาติดต่อในส่วนของออฟฟิศ ขณะดีก้มลงมองช่อลิลลี่สีขาวในมือด้วยใบหน้ายิ้มละไม ก่อนจะปล่อยใจให้คิดถึงหญิงสาวผู้จะเป็นเจ้าของมันในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าด้วยความรู้สึกดีๆ เมื่อวานนี้เองที่เขาเพิ่งเอ่ยปากขอคบกับปิยมนในฐานะคนรัก หลังจากเทียวไล้เทียวขื่ออยู่ประมาณสองเดือน นับว่าเป็นผู้หญิงที่เขาใช้เวลาจีบนานที่สุดเท่าที่เคยจีบผู้หญิงมาเลยทีเดียว แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขาเบื่อหน่ายหรือหงุดหงิดแต่อย่างใด ตรงกันข้าม เขายิ่งรู้สึกภูมิใจและตระหนักในคุณค่าของหล่อนมากยิ่งขึ้น “เอ๊ะ ดี ดีหรือเปล่า” เสียงทักหวานๆ คล้ายไม่แน่ใจที่ดังขึ้นข้างๆ ทำให้ขณะดีต้องดึงตัวเองออกมาจากความอ่อนหวานที่กำลังโอบล้อมหัวใจเพื่อหันไปมอง คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเล็กน้อย เมื่อเห็นหญิงสาวร่างเล็ก ผมหยิกเป็นลอนสวยระต้นคอระหง ในอ้อมกอดมีแฟ้มงานสองสามแฟ้มและกำลังมองมาที่เขาด้วยความตื่นเต้น ขณะดีพอจะคุ้นทั้งกับใบหน้าอ่อนใสทั้งกับรูปตากว้างสวยเหมือนเม็ดอัลมอนด์นั้น เพียงแต่ยังนึกไม่ออกว่าเป็นใคร จะว่าเป็นหนึ่งในอดีตผู้หญิงของเขาก็ไม่น่าจะใช่ เขาไม่ชอบเด็กและไม่เคยหลอกเด็กที่ไหนมานอนด้วย “เอ้อ สวัสดีครับ น้อง...” “สวัสดี เราเก้ไง เก้ กลางเมษาจำได้หรือเปล่า” ทบทวนความทรงจำอยู่ครู่หนึ่ง ชายหนุ่มก็เบิกตากว้าง เขาจำได้ว่ามีเพื่อนชื่อแปลกๆ อย่างนี้อยู่คนหนึ่ง “จำได้สิ ชื่อเธอไม่เหมือนใคร...เก้นั่นเอง นึกว่าใคร ขอโทษทีนะ เธอหน้าอ่อนจนเราคิดว่าเป็นรุ่นน้องน่ะ แล้วนี่ทำงานที่นี่เหรอ อยู่แผนกไหนล่ะ” ชายหนุ่มชวนคุยขณะที่ลิฟต์ที่รอเปิดออกพอดี รอกระทั่งผู้โดยสารในนั้นก้าวออกหมด ก้าวตามกันเข้าไปและบอกให้เขากดเลขชั้นซึ่งเป็นชั้นเดียวกันแล้วนั่นละ หญิงสาวจึงตอบว่า “เปล่าหรอก เราเป็นฟรีแลนซ์รับจัดดิสเพลย์ให้ที่นี่น่ะ นี่วันนี้ก็มาพรีเซ็นต์วันวาเลนไทน์ เธอล่ะ มาทำอะไร นั่นแน่ะ มาจีบสาวแน่ๆ เลย ดอกไม้ช่อเบ้อเร่อเลย” หล่อนแซวพลางพยักพเยิดไปที่ดอกไม้ในมือเขา ขณะดีพยักหน้ารับแบบเขินๆ แล้วหาเรื่องชวนคุยต่อไปว่า “เมื่อกี้เธอบอกว่าจัดดิสเพลย์ที่นี่เหรอ นี่อย่าบอกนะว่าทั้งหมดในห้างเป็นฝีมือเธอน่ะ มันสวยมากเลยนะ” ชายหนุ่มนึกถึงซุ้มดอกไม้งดงามตระการตาที่อยู่ด้านหน้าสุดของห้าง “ช่วยกันทำหลายคนน่ะ แต่เราเป็นคนออกแบบเองทั้งหมด” มีความภาคภูมิใจปนมากับกระแสเสียงนั้น จนขณะดีต้องหันไปยิ้มอย่างชื่นชม “เก่งจริงๆ เพื่อนเรา เอ่อ แล้วนี่...เก้มีครอบครัวหรือยัง เอ...น่ารักๆ อย่างนี้ หนุ่มๆ คงไม่ปล่อยให้โสดหรอกมั้ง” ตอนท้ายเขาเอียงคอมองล้อๆ ฝ่ายนั้นสั่นหน้าจนผมหยิกๆ นั้นกระจาย ก่อนจะส่งยิ้มอวดฟันขาวเรียงเป็นระเบียบและตอบว่า “ยังหรอกจ้า ขอทำงานก่อน” “เออ เราขอเบอร์ติดต่อไว้หน่อยสิเก้ หรือ บีบี ก็ได้ เผื่อจะได้นัดกินข้าวกันไง นี่ไอ้หยวนก็พูดๆ อยู่ว่าอยากนัดเพื่อนเก่าๆ สังสรรค์หน่อย ก็ดีเหมือนกันนะ เราเองก็อยากเจอเพื่อนคนอื่นบ้างเหมือนกัน เจอแต่ไอ้หยวน เบื่อหน้ามันเต็มที” ขณะดีว่าพลางล้วงหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมา เป็นจังหวะเดียวกับที่ลิฟต์เคลื่อนมาถึงที่หมาย และหญิงสาวก็ก้าวนำออกไปก่อน รอจนเขามาหยุดยืนตรงหน้าเรียบร้อยแล้ว จึงเอ่ยยิ้มๆ ว่า “อย่าเลย เธอก็แค่ตื่นเต้นนิดๆ หน่อยๆ ที่เจอเรา แต่ก็คงจะไม่ได้เจอหรือติดต่ออะไรกันแล้วละ อีกไม่นานก็ลืมๆ กันไป เราเองก็เหมือนกัน” ขณะดีชะงักนิ้วที่กำลังจะกดบันทึกหมายเลข และเงยหน้ามองคนพูดด้วยอาการตาค้าง “อีกอย่าง เราไม่มี บีบี และเราก็ไม่รู้จักคนชื่อหยวนด้วย ไม่รู้เป็นเพื่อนสมัยไหนของเธอนะ แต่เราเองเป็นเพื่อนสมัยมอปลาย” หล่อนยิ้มอวดฟันสวยอีกครั้งอย่างปราศจากอาการน้อยอกน้อยใจแล้วบอกว่า “ไปละ” แล้วร่างแบบบางก็หมุนตัวเดินไปทางหนึ่ง ขณะดีหน้าร้อนผ่าวด้วยความละอายที่เผลอปล่อยไก่จนหล่อนจับได้ พร้อมกันนั้นก็ให้รู้สึกอึ้งๆ กับเหตุผลที่หล่อนปฏิเสธเรื่องการให้เบอร์เขา ตามปกติแล้ว ไม่ว่าจะได้ติดต่อกันอีกหรือไม่ก็ตาม เมื่อเห็นว่าเป็นเพื่อน คนเราก็ควรจะแลกเบอร์กันไว้หน่อยไม่ใช่หรือ อย่างน้อยก็เพื่อมารยาท “มีคนแบบนี้อยู่ในโลกด้วยเหรอเนี่ย เพื่อนขอเบอร์แล้วปฏิเสธหน้าตาเฉยแบบนี้เนี่ยนะ ไม่คิดบ้างหรือไงว่า ต่อไปอาจจะสนิทกันมากกว่าเดิมก็ได้ ประหลาดคน...สงสัยน้อยใจแหงมเลย ที่เราจำไม่ได้” ตอนท้ายชายหนุ่มสรุปอย่างมั่นใจแม้ว่าจะมองหาความรู้สึกดังว่าบนใบหน้านั้นไม่เจอเลยก็ตาม จากคุณ : รุ่งดี เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 09:03:16 A:115.67.97.117 X: TicketID:124724

ความคิดเห็นที่ 5 ฮา เพื่อนไม่สนิทไง คาดว่าจะไม่เจอกันอีก ยศพลดูเป็นเพื่อนที่ดีค่ะ ต่อไปจะกลับไปพูดเรื่องความสัมพันธ์กับพ่อใช่ไหมคะ สำนวนอ่านเพลินดีค่ะ :) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 17:41:50

ความคิดเห็นที่ 6 ตั้งชื่อพระเอกนางเอกได้เก๋ดีค่ะ เป็นคำไทยๆ ชอบค่ะ รอตอนต่อไปอยู่นะคะ ^_^ จากคุณ : แก้วชมพู เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 10:02:48