ความคิดเห็นที่ 1 11/2 ร่างระหงก้าวตามบิดาไม่ลดละ เธอเฝ้าเก็บงำความเคลือบแคลงใจในการกระทำของท่านต่อหน้าแขกทั้งสอง กระทั่งเวลานี้เหลือเพียงพ่อลูกลำพังภายในบ้านหลังโต “แขกพิเศษที่พ่อว่าคงไม่ได้หมายถึงนายทหารคนนั้นหรอกนะคะ” “ฉลาดนี่” บุตรสาวตวัดค้อน ก่อนวิ่งไปดักหน้าร่างสูงใหญ่ไม่ให้หนีหายเข้าห้องนอนไปได้ “พ่อคงไม่ได้คิดจับคู่ลูกกับเขา” “ถูกเผง!” “พ่อ...” “อย่ามาทำท่าเหมือนโลกจะแตกหน่อยเลย เราน่ะขึ้นเลขสามแล้วนะ ระหว่างที่พักผ่อนอยู่เฉยๆ สู้ทำหัวใจให้มันกระชุ่มกระชวยเข้าไว้เป็นไร พ่อมั่นใจว่าดูคนไม่ผิด” “โรสว่าเขาเจ้าชู้” “ที่เขากล้าสู้ตาเราน่ะเรอะ ไม่เห็นแปลกตรงไหน หรือเราอยากได้ผู้ชายหงอๆ มาเป็นผัวล่ะ” ริมฝีปากอิ่มเบ้อัตโนมัติ ด้วยความสัตย์จริง เธอนึกนิยมรูปลักษณ์เขาอยู่ไม่น้อยเช่นกัน แต่ถ้าต้องคิดถึงขั้นร่วมหอลงโรง รสรินไม่คิดว่าตนจะทนรับสภาพช้างเท้าหลังที่ดีอย่างมารดาได้ “พ่อไม่ได้บังคับให้ต้องแต่งงานแต่งการกับเขาเสียเมื่อไร แค่ลองศึกษานิสัยใจคอกันไว้คงไม่เสียหลายไม่ใช่หรือ” พลโทกุญชรเอ่ยสำทับเมื่อเห็นลูกสาวอ่อนลง ดวงตาเรียวหรี่ลงอย่างครุ่นคิด เธอจะรับข้อเสนอนี้ของพ่อ แลกกับการเข้าไปดูแลกิจการอันมีสตรีอีกคนหนึ่งเกี่ยวพัน “ก็ได้ค่ะ ถ้าพ่อมั่นใจว่าเขาจะสนใจโรสล่ะก็ ส่วนเรื่องกิจการงานอะไรของพ่อที่เกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้น โรสขอปฏิเสธเสียแต่ตอนนี้ โรสไม่เคยยุ่งเกี่ยวว่าพ่อจะคบกับใคร แต่อย่ากะเกณฑ์โรสให้ไปข้องเกี่ยวกับพวกเธอด้วยเลยนะคะ” ผู้เป็นพ่อผงะไปกับความตรงไปตรงมานั้น เมื่อบุตรสาวพูดจาดูถูกดารินทร์ก็เสมือนกำลังดูถูกเขาเช่นกัน ค่าที่ตนมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเจ้าหล่อนมานานปีจนกลายเป็นความผูกพันโดยไม่รู้ตัว รสรินหลีกทางให้บิดาในที่สุด แววตาขุ่นเคืองชั่วขณะหนึ่งของชายสูงวัยบ่งบอกว่าท่านให้ความสำคัญกับหญิงผู้นั้นไม่น้อย แค่คิด...เธอก็ร้อนรุ่มด้วยไฟริษยาแผดเผาใจ ประสาคนเคยได้รับความสำคัญสูงสุดเพียงผู้เดียว จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 11:08:30

ความคิดเห็นที่ 2 แสงอาทิตย์อัสดงสาดส่องผ่านแมกไม้เกิดเงาสลัว ความมืดแผ่ปกคลุมขึ้นเรื่อยๆ เหล่านักศึกษาซึ่งจับกลุ่มทำรายงานรวบรวมสัมภาระเตรียมย้ายไปทำต่อใต้อาคารซึ่งแสงไฟจากหลอดไฟนีออนส่องถึง หนึ่งในนั้นมีนักศึกษาชายจากต่างคณะซึ่งสนิทสนมกับว่าที่คุณครูเป็นอย่างดี คอยให้ความช่วยเหลือด้านวิชาการบางแขนง เสียงเจื้อยแจ้วบ่นหิวกันขรมเมื่อท้องว่างมาตั้งแต่บ่าย รุ่งทิพย์ถูกบังคับให้ไปซื้อขนมนมเนยจำต้องทำตามอย่างอ่อนใจ รู้เท่าทันว่าเพื่อนเปิดโอกาสให้ตนกับศรัณย์ได้อยู่ด้วยกันลำพัง เธอรับรู้ด้วยความรู้สึกของตัวเองโดยไม่ต้องอาศัยลูกยุจากเพื่อนว่าชายหนุ่มคิดกับตนเช่นไร แต่เมื่อเขาไม่เอื้อนเอ่ยความนัย หญิงสาวจึงไม่อาจปฏิเสธออกไปตรงๆ เออหนอ เธอเท่านั้นที่รู้ว่าหัวใจตนเองอยู่กับใคร และมั่นคงกับความรู้สึกนั้นแม้ผู้พรากดวงใจเธอไปจะเอาแต่ใจอย่างร้ายกาจ บทจะมาเขาก็พร่ำคำหวานออดอ้อน บทจะร้างลาก็เงียบหายไม่ส่งข่าวคราว เหมือนอย่างตอนนี้นั่นเอง ความเงียบและท่าทางหมางเมินของเพื่อนสาวเผื่อแผ่ไปถึงศรัณย์ ยิ่งเขาพยายามรื้นฟื้นความสัมพันธ์ให้เหมือนวันเก่า รุ่งทิพย์กลับมีท่าทางเสมือนปิดกั้นตัวเองราวไม่รับรู้ถึงความพยายามของเขา แค่คิด...ใจทั้งดวงก็พลันห่อเหี่ยว ด้วยความคาดหวังแอบแฝงซึ่งมากกว่านั้นกำลังแสดงตัวชัดในใจ ศรัณย์สะบัดศีรษะไล่ความคิดฟุ้งซ่าน สูดหายใจเข้าลึกรวบรวมกำลังใจ “มา นัทช่วยถือ” เขารับแก้วกาแฟสี่ใบจากแม่ค้ามาถือเสียเอง “ขอบใจจ้ะ” “ได้ขนมครบแล้วใช่ไหม เดี๋ยวพวกนั้นก็แกล้งให้ทิพย์มาซื้ออีก” “ความจริงนัทกลับก่อนก็ได้นะ เหลือพิมพ์งานอีกนิดเดียวก็เสร็จแล้วล่ะ” “ทำไม ทิพย์นัดใครมารับเหรอ” ร่างบางชะงักย่างก้าวนิดหนึ่ง ศรัณย์จึงรู้ตัวว่าตนเผลอแสดงความรู้สึกมากไป “คือเราเห็นว่าเย็นมากแล้ว ทิพย์กลับคนเดียวมันอันตรายนะ ถ้าทิพย์ไม่มีใครมารับก็ให้เราไปส่งเถอะ ถ้าทิพย์ไม่รังเกียจที่ต้องโหนรถเมล์น่ะนะ” “นัทก็รู้ว่าทิพย์ไม่เคยกลัวความลำบาก” “จ้ะ นัทรู้ ถ้าอย่างนั้นก็ตามนี้นะ” ขายาวก้าวเร็วขึ้นอีกนิด ออกเดินนำเพื่อจะได้ไม่ต้องฟังคำปฏิเสธจากเธอ เธอไม่เคยกลัวความลำบาก ไม่รังเกียจความจน แต่ใช่ว่าจะไม่รังเกียจเขานี่นา ความรักความนับถือที่รุ่งทิพย์มีต่อบุรุษผู้นั้น ยากเหลือเกินที่เพื่อนเก่าอย่างเขาจะแทรกกลาง หากศรัณย์ได้แต่ปลุกปลอบตัวเองว่าท้อไม่ได้ เจ้าหล่อนกำลังถูกล่อลวง ความลับเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างนายทหารหนุ่มกับมารดาของเธอที่เขาล่วงรู้มานั้น น่ารังเกียจเกินกว่าจะมองข้ามไป ขอเพียงเขามีหลักฐานมากกว่าคำพูดเลื่อนลอย เมื่อนั้น เขาคงไม่รอช้าที่จะบอกความจริงกับเธอ แม้ต้องแลกด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัสของหญิงสาว เขาก็ขอเป็นผู้ปลุกปลอบและประคับประคองเธอเอง จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 11:09:10

ความคิดเห็นที่ 3 ลานจอดรถภายในห้างสรรพสินค้ามืดสลัว พิรุณกะพริบตาปรับแสง ปรับสมองให้มีสติกับงานที่ตนกำลังจะลงมือ บทสนทนาระหว่างเขากับผู้บังคับบัญชา ณ สถานฝึกซ้อมยิงปืนยังกังวานชัด ไม่ต่างจากเสียงกระสุนพุ่งออกจากปากกระบอกสีดำ ‘ยัยโรสท่าจะไม่พอใจที่ฉันคบหากับดารินทร์’ พันตรีพิรุณนิ่งไปในทีแรก พยายามค้นคว้าประมวลผลว่าท่านบอกกล่าวเขาทำไม ‘พวกผู้หญิงก็อย่างนี้ มีแต่อิจฉาริษยา นี่คงกลัวว่าฉันจะคิดจริงจังแล้วยกสมบัติให้ฝ่ายนั้นหมด แต่จะเป็นไปได้อย่างไร ฉันไม่ได้บ้านี่นะ’ นายทหารใหญ่เอ่ยอย่างกระหยิ่มใจ ‘ผู้หญิงอย่างนั้น ถึงจะเก่งแค่ไหนฉันก็ไม่ได้ให้ความสำคัญเท่าเรื่องบนเตียงหรอกน่า พอดีดารินทร์มีครบฉันเลยอยู่ด้วยได้นานหน่อย’ ‘ถ้าคุณโรสทราบความตั้งใจของเสธ. ก็คงสบายใจ’ ผู้ใต้บังคับบัญชาไหวตัว หันมาถือหางคนมีภาษีดีกว่า ‘ไม่ใช่เรื่องที่ฉันต้องชี้แจงลูกทุกเรื่องนี่นา วันนี้แม่คุณก็เริงร่าออกไปทำผมเสียแล้ว คงเลยไปชอปปิงถลุงเงินพ่อมันจนสบายใจ หวังว่าจะไม่กลับถึงบ้านก่อนฉันเสร็จธุระกับดาวล่ะ’ ธุระที่ว่าคงไม่พ้นเรื่องพรรค์นั้นซึ่งพิรุณทราบดีมาแต่ต้น หากเขาก็อาจหาญซ้ำรอยเจ้านาย ชายหนุ่มไม่มีเวลาให้รู้สึกสมเพชในการกระทำของตัวเอง เมื่อสมองคอยแต่คิดหาวิธีทำให้นายถูกใจ ฝ่ายพลโทกุญชรก็เหล่มองนายทหารคนสนิทอย่างหยั่งท่าทีเช่นกัน ‘แล้วตอนนี้เธออยู่ห้างฯ ไหนครับ’ พิรุณจำได้ว่าพลโทกุญชรหัวเราะลั่นอย่างชอบใจ ท่านตบไหล่หนาของเขาก่อนบอกสถานที่เป้าหมายแห่งนี้ บางสิ่งบางอย่างดลใจให้เขาคิดว่าท่านกำลังเปิดทางให้เขากับบุตรสาวด้วยซ้ำไป หน้าร้านเสริมสวยชื่อดังซึ่งมีสาขามากมาย ร่างสูงใหญ่สอดส่ายสายตาพบหญิงสาวที่เคยพบกันเพียงแค่ครั้งหนึ่ง เจ้าหล่อนกำลังเดินออกมาพร้อมสีผมซึ่งเข้มขึ้นกว่าวันวาน เสื้อเชิ้ตแขนกุดสีส้มอ่อนและกางเกงผ้าสีเทาขับให้แลดูเป็นการเป็นงานแม้ในวันสบายๆ ชายหนุ่มแสร้งมองไม่เห็น เดินสวนไป ก่อนจะทำเป็นนึกได้และหันกลับ ทว่ารสรินยืนอมยิ้มอย่างเหนือกว่ารอท่าอยู่แล้ว “สวัสดีครับ คุณโรส” เขาทักโดยพยายามมองข้ามรอยยิ้มเยาะบนริมฝีปากบาง “คุณรู้ได้อย่างไรว่าฉันอยู่ที่นี่ ถ้าจะบอกว่าเป็นเรื่องบังเอิญ ฉันว่าฉันชินกับมุกนี้แล้วล่ะค่ะ” ดวงตาเรียวพราวระยับเมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่งงันไปอย่างจนมุม เธอชอบและมีความสุขทุกครั้งที่ได้สัมผัสแม้แต่กับชัยชนะเล็กๆ น้อยๆ เหนือผู้อื่นเช่นนี้ “ผมบังเอิญได้ยินเสธ. ท่านพูดโทรศัพท์กับคุณ” เขาปด “อ้อ ดักฟัง” “จะว่าอย่างนั้นก็ได้ครับ” หญิงสาวหัวเราะขัน สนุกที่ได้ยั่วเย้าจนดวงหน้าคมคร้ามซับสีเรื่อขึ้นมา “คุณนี่เป็นทหารประสาอะไร เกิดศัตรูถามอะไรก็ยอมรับง่ายๆ แบบนี้น่ะเหรอ” “คุณไม่ใช่ศัตรูของผมนี่ แล้วทำไมผมต้องโกหกคุณ” สายตาคมสื่อความหมายมากกว่าคำพูด จับจ้องวงหน้าฝ่ายตรงข้ามขณะตอบ ดวงตาเรียวเล็กตวัดค้อน กลบเกลื่อนใจซึ่งเต้นระส่ำเพียงแค่เขาหยอดคำหวาน บอกตัวเองว่าตนคงห่างหายจากการสานสัมพันธ์กับบุรุษเพศเนิ่นนานเกินไป ใจเจ้ากรรมจึงหวั่นไหวง่ายเป็นพิเศษ “หมายความว่าคุณมาดักพบฉัน เพื่ออะไรคะ หรือทำตามคำสั่งของใคร” ถามพลางออกก้าวเดิน พอใจลึกๆ ที่ร่างสูงสง่าก้าวตาม “ตอนนี้นอกเหนือเวลางาน ผมจะหาความสุขบ้างไม่ได้หรือ” “ต่อหน้าพ่อฉัน คุณไม่เห็นพูดเก่งแบบนี้” “ถ้าอย่างนั้นผมขอแก้ตัวอีกสักมื้อ” เขาคิดหาทางเลือกให้เธอเพื่อไม่ให้ดูรวบรัดเกินไป “ถึงตอนนั้นคุณค่อยตัดสินใจว่าจะสลัดผมทิ้ง หรือเราจะไปดูหนังเรื่องใหม่ด้วยกัน” “แล้วถ้าฉันสลัดคุณทิ้งตอนนี้...” “คุณอาจต้องกลับอเมริกาอย่างโดดเดี่ยว ผมว่าอากาศอบอุ่นของบ้านเราน่าอยู่กว่าที่นั่นนะครับ” “แต่ฉันเป็นคนขี้ร้อน” “แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคุณชอบอากาศหนาว” พิรุณสวนกลับทันกัน ไม่เปิดโอกาสให้เธอรุกไล่ฝ่ายเดียว ต่างฝ่ายต่างชอบเอาชนะ ด้วยนิสัยนี้จึงทำให้มีเรื่องพูดกันได้ไม่จบสิ้น กระทั่งร่างระหงเลี้ยวเข้าร้านเสื้อผ้าสตรีร้านนั้นออกร้านนี้อย่างปราศจากความรู้สึกอึดอัด เมื่อมีชายหนุ่มชี้ชวนแนะนำและถือถุงเดินตามไปโดยปริยาย พันตรีพิรุณพลิกมองนาฬิกาข้อมือระหว่างรสรินคุยกับพนักงานขาย กว่าชั่วโมงผ่านไปเป็นเพียงแค่การเริ่มต้นเท่านั้น เขาเชื่อว่าภารกิจที่ได้รับมอบหมายอันน่าอภิรมย์นี้ จะลุล่วงตามประสงค์ของผู้บังคับบัญชาอย่างแน่นอน จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 11:10:14

ความคิดเห็นที่ 4 พี่ไก่ - รสรินนี่สำคัญเลยค่ะ ดึงเวลาพิรุณไปได้พอสมควร แต่คนทุกข์หนักนอกจากทิพย์ก็ดาวนี่แหละค่ะ พี่มาลัย - อิอิ นึกถึงรูปนั้นพอดีค่ะ เหมือนเป็นสัญลักษณ์ประจำไปแล้ว พอไม่มีก็โล่งๆแปลกๆนะคะ ขอบคุณสำหรับกิฟด้วยค่ะ คุณscottie - รสรินน่ากลัวที่สุดค่ะ ภายใต้ท่าทางผู้ดีมีมารยาท จริงๆแล้วอารมณ์ร้ายทีเดียว แต่ไม่มีใครรู้นี่สิคะ คุณจิ๊บ - ขอบคุณสำหรับกิฟค่ะ จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 11:16:23

ความคิดเห็นที่ 5 ฮา แต่ก็ชอบรสลินแล้วล่ะค่ะ ทันคนดี จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 18:12:11

ความคิดเห็นที่ 6 หมั่นไส้พิรุณเรื่อยๆค่ะ จากคุณ : =FriEnDiY= เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 18:40:51

ความคิดเห็นที่ 7 ชอบรสรินเหมือนกันค่ะ แบบนี้แหละค่ะเหมาะกับพิรุณดี พิรุณจะได้เลิกวาดลวดลายกับคนโน้นคนนี้เสียทีเพราะมีคนทันกันมาคอยเบรกอย่างนี้แหละค่ะ เชียร์นัทให้บอกความจริงกับรุ่งทิพย์ไปเล้ย รุ่งทิพย์อาจเจ็บที่ได้รู้ แต่ก็เพียงครั้งเดียว จะได้ไม่หลงผิดไปตลอดชีวิต ยังไม่ขึ้นเดือนใหม ก็เลยยังไม่มีกิฟต์ค่ะ ให้ แทนนะคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 54 00:40:34

ความคิดเห็นที่ 8 อื้ม ให้พิรุณไปทางคุณโรสก็ดี ทิพย์จะได้รอดตัวไป จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 54 14:58:03

ความคิดเห็นที่ 9 พ่อลูกพูดกันตร๊งตรงดีจังค่ะ ตอนนี้หมั่นไส้พิรุณที่สุดถึงที่สุดแล้วนะ อยากให้รุ่งทิพย์ตาสว่างรู้ความจริงเร็วๆ จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 21:01:49

ความคิดเห็นที่ 10 ทิพย์น่าสงสารนะคะ  อยากให้รู้ความจริงเร็วจังค่ะ   จะได้เลิกตกอยุ่ในโลกสีมพู ที่คนหยิบยื่นให้กับมีเรื่องปิดบังยอกย้อนซ่อนอยู่เสียทีค่ะ ปล.สองตอนที่แล้วนี่อ่านแล้วลืมเม้นต์ไปได้ยังไงก็ไม่รุ้จ้ะ จากคุณ : pichayaratana เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 15:02:30