นิยายมันก็แค่...........นิยาย(บทที่46-47)

บทที่ 46
เพราะแกหนะแหละ

ก็มีเรื่องที่ทำให้สบายใจคือคนที่เป็นหัวโจกตั้งกลุ่มลาออกก่อนผมจะหมดช่วงฝึกเครื่องใหม่ที่จะเข้ามาในโรงพยาบาลเพราะเห็นหัวหน้าบอกจะเอาน้องผมเข้ามา

แต่ที่น่าโมโหที่สุดคือก่อนออกบอกว่ามหาวิทยาลัยผมเดี๋ยวนี้ไม่มีใครเอามาทำงานอ้าวดูถูกสถาบันนี่หว่าก็เป็นเรื่องน่าเชื่อถือเพราะก่อนหน้าก็เล่นไปดูถูกอีกสถาบันที่เป็นสถาบันน้องผมเพราะคนที่จบจากมหาวิทยาลัยผมไปเป็นอาจารย์ที่นั้นกัน

ก็ดีแล้วที่ไม่เจอหน้ากันอีกก็ได้น้องใหม่จบจากสถาบันผมมา  6  คนแต่มี 2 คนไปฝึกเครื่องเดียวกับผมที่เชียงใหม่ก็ดีใจมากครับที่มีน้องเข้ามาช่วย

เพราะก่อนหน้าโดนขึ้นเวรแบบสุดๆคือ 3 คนใช้ 4 เครื่องครับไม่มีคนมาช่วยแต่ก็อยู่กลุ่มทำงานก็เลยรอดไป

พอน้องมาก็เปิดฤกษ์เครื่องเสียมาราธอนครับเครื่องเป็นไรไม่รู้กันเสียเกือบยกแผนก

แต่ก็ทำให้ได้ใช้เครื่องแบบทั่วๆน้องมาก็ผิดหวังครับเพราะมาคิดว่าจะเป็นดิจิตรอนแต่ออกมาเจอแต่แบบฟิล์มตั้งค่าซะงั้น

ก็บอกน้องไปว่าดิจิตรอนตั้งค่าไม่ดีก็ไม่สวยนะเพราะตอนดิจิตรอนเข้ามาแรกๆถึงขั้นผู้ช่วยบางคนบอกไม่ต้องใช้นักรังสีแล้วซะงั้นพอมาใช้จริงตั้งค่าไม่ถูกภาพไม่ดียังไปด่าหมอปรับภาพไม่เป็นซะงั้น

พอมาถึงก็ได้รู้ว่าหมอเจนลาออกผมก็เลยงงแต่จะบอกว่ามีพวกที่เฮกันก็ไม่รู้เฮทำไมเพราะต่อหน้าก็บอกไม่น่าออกเลยออกทำไมแต่ลับหลังกลับพูดออกซะได้ก็ดีซะงั้น

ออกจากการเป็นหมอประจำแต่ก็ยังทำพาสทามให้อยู่นะครับและก็เปลี่ยนทรงผมดูสวยเกาหลีมากๆแต่ก็ไม่เปลี่ยนอะไรแต่อย่างใดครับเพราะมีวันหนึ่งหมอลงเวรเพราะเลยเวลาหมอก็จะไปพัก

ซักพักก่อนที่จะมีหมอมาต่อเวรดึกก็มีการถ่ายฟิล์มเกิดขึ้นและหมอเจ้าของไข้ก็จะเอาผลอย่างเดียวหมอไม่ดูเองครับเลยต้องตามหมอเจนลงมาอ่าน

ครับเขาบอกไม่ลงก็หอแพทย์มันเป็นหอหญิงครับขึ้นไม่ได้และก็ไม่มีน้องในแผนกยอมขึ้นไปก็แปลกดีว่าต่อหน้าเจนบอกขึ้นได้แต่จะให้ผมขึ้นอย่างเดียวซะงั้น

สุดท้ายหมอเจนก็เดินลงมาและชี้หน้าด่าผมและบอกว่า

“ฉันลาออกจากที่นี้เพราะแกหนะแหละ”

อันนี้โกรธครับเพราะผมรู้ว่าผมไม่ผิดและเหตุผลอะไรที่มาด่าผม

เพราะจริงๆมีแต่คนใส่หน้ากากเข้าหาหมอเจนและเอาเจนเป็นคนมาเล่นงานผม

และอีกเรื่องก็คือไปด่ากัน 2 คนผมไม่ว่าเพราะจะได้เคลียเรื่องว่าผมผิดอะไรผมยิ้มให้เจนไม่ออกอีกเลยจริงๆทั้งที่ผมชอบเขามากๆนะแต่เขาไม่มองเลยว่าใครจริงใจกับเขาเอาผมไปด่าลับหลังก็เชิญครับ

เพราะเคยพูดกันในโทรศัพท์ส่งเรื่องผมก็ใช้น้ำเสียงสบายๆไปยังด่าผมบอกไม่ใช้เพื่อนเล่นนะ

พอซักพักก็เหมือนกับลดอารมณ์ลงครับเพราะผมไม่ดีด้วยจริงๆ

พอถึงวาเลนไทย์จริงก็อยากให้ดอกไม้เขานะแต่ก็ไม่รู้เอาไงดีโกรธด้วยเลยเอาช็อคโกแล็ตไปแจกน้องๆครับจะให้เขาจะด่าผมอีกไหม

จริงๆเพื่อนก็จะจับคู่ผมกับน้องใหม่คนหนึ่งในกลุ่มที่มาก็เป็นน้องที่น่าคบเอาเป็นแฟนครับแต่ติดที่น้องมีแฟนแล้วและผมคิดกับใครไม่ออกจริงๆ

และจะบอกว่าเจนมีคุณสมบัติพิเศษอีกอย่างหนึ่งคือตอนที่ผมมากรุงเทพไปเที่ยวกลางคืนพอจะไปจีบหญิงก็นึกถึงหน้าโกรธมาเฉยๆจนไม่มีอารมณ์จีบสาวต่อ

ก็ดีใจพอสมควรกับเรื่องนั้นเพราะผมไม่ได้รู้สึกกับใครระดับนี้มานานแม้จะไม่เท่าตอนทิพย์แต่ก็เกินหลายๆคนที่ผมรู้สึกครับ

พอเครื่องใหม่ลงเสร็จเจนก็ลาไปเรียนเครื่องที่ผมทำก็เลยทำให้นึกอย่างหนึ่งได้ว่าผมเคยพูดกับน้องไปหลายคนว่าผมจะไม่คบคนแผนกเดียวกัน

และเพราะเหตุนี้หรือเปล่าที่ทำให้เขาลาออกแต่ก็ต้องรีบปัดความคิดนี้ทิ้งครับ

เพราะผมรู้ว่าคงมีแต่ผมคนเดียวที่อยากให้เขากลับมาทำ

พอเครื่องลงเต็มที่ก็ต้องลากน้องที่ไปฝึกที่เชียงใหม่กลับมาครับผมก็ค่อยๆเซ็ดเครื่องไปเรื่อยๆ

ตอนแรกก็ต่อกับสมัยเรียนไม่ค่อยติดแต่ก็พอได้เพราะเครื่องก็ใช้หลักการคอมพิวเตอร์เบื้องตนมาช่วยได้เกี่ยวกับความสวยของภาพ

น้องที่กลับมาก็มาแค่คนเดียวครับเพราะอีกคนตัดสินใจเรียนต่อทันตะครับก็น่ายินดีกับน้องแต่ก็อย่างว่าเมเจอร์นี้ส่วนใหญ่เอาไปเรียนต่อกัน

ก็เหลือน้องหน่อยครับที่กลับมา

มาก็อยู่ในสภาพตั้งใจกับงานสุดชีวิตตอนแรกก็งงๆครับเพราะทำไมน้องตั้งใจมากๆ

ก็ได้ความว่าน้องเลิกกับแฟนก่อนลงมาจากเชียงใหม่ครับเพราะคบกันไปก็ไม่มีอนาคตผมก็ไม่รู้ว่าเครียดขนาดไหนแต่คงเหมือนผมตอนแรกๆครับเครียดเกินจนทำอะไรก็พลาดเพราะเกร็งเกินไป

จนครั้งหนึ่งที่ผมด่าไปก็ร้องไห้ออกมาครับรู้สึกผิดมากครับ

แต่ก็ไม่รู้จะทำไงเพราะได้ข่าวเครียดถึงขั้นว่ากลับไปอ่านหนังสือหลับคาหนังสือไปเลย

ก็คิดได้ว่าก็จีบน้องมันเล่นๆไปให้สบายใจเพราะจริงๆผมเองก็โดนทางบ้านเร่งมาหนักครับเพราะแม่ไม่รู้ว่าผมยังรักทิพย์อยู่เวลาแกเร่งก็จะมาทำดีให้เสร็จก็จะขึ้นด้วยประโยคว่า

“พ่อแม่ก็แก่แล้วนะ”

ก็โอเคประโยชน์ทั้ง 2 ฝ่ายเกิดติดขึ้นมาก็จบๆไม่ติดก็ทำให้น้องสบายใจครับเลิกเกร็งก็ทำเหมือนจีบเปิดเผยครับไปกินข้าวเลี้ยงข้าวบอกว่าชอบครับเอาง่ายเข้าว่าเร็วแบบเวอร์ๆเพราะถ้าเราใช่สำหรับเขาเวลามันไม่สำคัญครับที่ผมรู้จีบไม่ติดก็เพื่อนร่วมงาน

จากคุณ	: Peera Ler
เขียนเมื่อ	: 24 เม.ย. 54 21:01:12