ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 49 คำตอบที่... แต่ผมก็มาเพื่อสัมมนานะครับไม่ได้มาเที่ยวแต่แค่วันแรกที่มาก็ร้องไห้จนแทบหมดสภาพ แต่พอฟื้นจากการพักก็ออกไปสำรวจที่ๆจะต้องไปสัมมนาหาโรงแรมที่ต้องไปสัมมนาเป็นอย่างแรกก็ได้รู้ว่าอยู่ไม่ไกลจากที่พักเท่าไหร่จากนั้นก็ไปเยี่ยมเท่งครับเพราะตอนนี้เท่งไปอยู่ที่ๆผมเคยทำมาก่อน เพื่อนก็อยู่กันเกือบครบครับเพราะพี่คนหนึ่งถูกหวยเลยเลิกทำงานไป แล้วคนที่ต่อยกับผมเท่งถามว่าโกรธอยู่ไหมผมบอกไม่โกรธเพราะไม่รู้จะโกรธไปทำไม จากนั้นก็เลยไปกินเบียร์กันครับและก็เจอสาวเชียร์เบียร์คนหนึ่งมีท่าทางเหมือนทิพย์ก็เลยถามกับเท่งไปว่า “คิดว่าเหมือนใครมะ” “แกยังไม่ลืมอีกเหรอวะ”เท่งตอบกลับมา ก็ทำให้รู้ว่าสรุปเพื่อนผมมันรู้กันหมดเรื่องผมสองคนแต่ก็ไม่มีใครพูดกันและก็ยิ่งทำให้รู้ว่าจริงๆทิพย์ดีกับผมมากกว่าที่ผมรู้ซะอีกเพราะทิพย์ก็ยอมรับผมไม่ว่าจะยังไงพอดื่มเสร็จก็แยกกันไป รุ่งขึ้นก็ไปสัมมนาดีครับได้ปะติดปะต่อเรื่องเกี่ยวกับความรู้กันหมด ก็เจออาจารย์อุทุมาอาจารย์ก็บอกว่าได้ข่าวว่าจีบน้องหน่อยเหรอและก็เอ็ดผมนิดๆว่าทำตัวไม่ค่อยดีเลยนะผมก็บอกว่าจีบน้องหน่อยก็เพราะน้องหน่อยเหมือนทิพย์อาจารย์บอกว่า "ไม่เหมือนนะ" มันก็ยิ่งทำให้ผมยิ่งงงแต่ก็บอกไปว่า "เรื่องท่าทางครับที่เหมือน" ก็ไม่สนอะไรนั่งอบรมต่อจนเสร็จ ตอนนี้รู้แล้วว่าการทิ้งภาพทั้งหมดไปไม่มีประโยชน์แต่อย่างใดเพราะไม่ว่าไปที่ไหนก็มีแต่เรื่องทิพย์ ยิ่งตอนนี้ว่างไม่มีอะไรมาแก้อารมณ์อีกยิ่งไปใหญ่ครับ เลยขี่มอร์ไซด์ไปที่หอคณะลองถามน้องดูว่าชมรมถ่ายภาพยังเก็บภาพหรือฟิล์มไว้อยู่ไหมก็ได้รู้ว่าไม่มีการส่งต่อ ไม่ใช่อะไรครับอยากได้รูปอื่นๆมาเปรียบเทียบว่าจริงแค่ไหนก็ไม่ได้รูปกลับมาแต่อย่างใดแต่มีแต่ภาพที่อยู่ในหัวผมที่มันยิ่งชัดเพราะได้อยู่ที่ๆเคยมีเรื่องของสองคนจนส่งข้อความไปหาเท่งว่า “ทำไมวะทุกอย่างมันเปลี่ยนจนไม่เหมือนเดิมหมดแล้วแต่กูก็ยังคิดถึงแต่ทิพย์อยู่ดี” ก็ไม่ไหวครับดึกก็ไปเที่ยวอีกแต่ก็ได้รู้ว่าคนละวัยกับน้องที่มาเที่ยวกันปัจจุบันแล้วคงไปดิ้นกับน้องไม่ไหวก็เลยกลับไปนอนที่ห้อง สัมมนาวันสุดท้ายก็เจอรุ่นพี่ผมหนึ่งรุ่นคุยกันไปกันมาก็เหมือนกันครับสรุปทุกคนรู้ครับไม่ใช่แค่เพื่อน เรื่องที่พี่อ่ำบอกเป็นเรื่องจริงมีแค่ผมคนเดียวที่เขารักครับอยากจะร้องไห้ตรงนั้นแต่มันก็ใช่ที่ งานเลี้ยงตอนเย็นก็ได้เจออาจารย์ที่ปรึกษาที่แสนดีของผมซึ่งตอนนี้ผมต้องเรียกว่าพี่ไปแล้วก็บอกว่าน้องหน่อยฝากเอ็ดมาเรื่องที่ผมไปทำไม่ดีกับน้อง ก็บอกไปว่า”ตอนนี้น้องมันเปลี่ยนไปหมดแล้วเพราะไปเจอพี่ที่ชอบชวนเที่ยวก็คิดวาดีกว่าพี่ที่ชอบสอนงาน” และอาจารย์ก็แซวต่อว่า”แล้วทำไมตอนทำงานที่เชียงใหม่ไม่เห็นแวะไปหาเลย” ผมก็บอกกลับไปว่า “ผมคงไปไม่ไหวหรอกครับเพราะไปก็มีแต่เรื่องให้ติดถึง” จริงๆครับเพราะถ้าเข้าไปที่แผนกผมคงทนไม่ไหวแน่ๆคงนึกถึงแต่ภาพที่เรานั่งเรียนด้วยกันและผมก็ได้แต่มองเขาตลอดเวลาหรือได้ยินเสียงที่ผมแสนคิดถึงเหมือนกับเรื่องหลอนสำหรับผมไปแล้ว ผมรู้ครับว่าสิ่งที่ผมทำไม่ได้ทำให้ลืมเขาได้เลยการมาครั้งนี้กลับทำให้ผมรักทิพย์มากกว่าเดิมซะด้วยซ้ำ วันต่อมาก็กลับที่ทำงานครับบังเอิญเกสที่ผมอยู่เขามีรถทัวร์ราคาถูกแต่ให้ไปเฉพาะคนต่างชาติเขาจองให้ ก็ดีครับเพราะผมไม่อยากเจอกับใครที่เจอผมแล้วถามผมเป็นอะไร ผมก็ทำตัวเป็นคนญี่ปุ่นไปครับเพราะมีเชื้อจีนอยู่แล้ว พอขึ้นไปนั่งได้ที่เรียบร้อยน้ำตามันก็ไหลออกมาเฉยๆหยุดไม่ได้และไม่อยากที่จะหยุดยิ่งห่างจากเชียงใหม่ก็ยิ่งร้องแต่ก็ไม่สนครับเพราะคนที่นั่งด้วยเป็นฝรั่งเขาไม่สนใจผมอยู่แล้ว หลังจากกลับมาถึงบ้านพักที่เช่าซื้อไว้ก็นั่งร้องไห้ต่อครับเพราะจริงห้องที่ซื้อนี้ก็เพราะหวังว่าจีบน้องหน่อยแล้วก็จะให้น้องมาอยู่ด้วยแต่ที่แน่ๆผมบ้าไปเองและก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมคิดกับน้องมากขนาดนี้ กลับมาก็ทำงานครับเพราะได้เรื่องที่อยากรู้และวิธีแก้มาหมดแล้วก็ปรับเครื่องจนสมบูรณ์ครับ ก็ยังอยู่ในสภาพกดดันเหมือนเดิมเพราะไม่คิดว่าจะไปคบกับน้องหน่อยอีกแต่ก็ต้องทนอยู่จนคืนหนึ่งหลังจากกลับมาได้เกือบอาทิตย์ผมก็ฝันครับ เป็นฝันที่เหมือนอยู่ที่ทำงาน เป็นครั้งแรกครับที่ผมฝันถึงน้องหน่อยเพราะอยู่ในที่ทำงานแต่ก็เหมือนเดิมไม่พยายามมองหน้าผมก็เลยบอกน้องที่นั่งด้วยว่าจะไปซื้อของข้างนอก ในฝันก็ไปซื้อของเรื่อยๆเปื่อยๆจนกระทั้งมีโทรศัพท์เข้ามาผมก็เอามาดูครับ ชื่อที่โชว์ในมือถือผมกลับเป็นชื่อทิพย์ครับก็ตกใจและงงๆแต่พอรับสายก็เป็นน้องที่ผมบอกว่าจะออกมาซื้อของบอกฝากซื้อข้าวด้วย ผมก็รีบซื้อแล้วก็รีบกลับไปเพราะอยากเจอทิพย์ครับแม้ในฝันก็ยังดี จากคุณ : Peera Ler เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 54 01:01:25

ความคิดเห็นที่ 4 บทส่งท้าย ก็คงต้องบอกตามธรรมเนียมครับว่าบริษัทที่ผมเข้าไปทำงานเป็นสถานที่ๆสมมุติขึ้นเรื่องงานเป็นเรื่องเล่าในกลุ่มอาชีพพวกผมที่กำลังมีปัญหาแนวๆนี้กันไปหมดและยังไม่มีใครมาแก้มัน แต่เรื่องรักทั้งหมดเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับตัวผมเองเพราะด้วยความที่เป็นเด็กหนุ่มในตอนแรกๆบ้าและหยิ่งมากเกินใครจะเอามาเทียบได้ครับ แม้ชีวิตที่ผ่านมาจะเป็นอย่างไรผมก็ยังรักเขาก็คงเหมือนที่น้องรหัสเขาสมัยเรียนตอนนี้ที่ผมเจอพูดมาว่ามีสิ่งหนึ่งที่เราทั้งคู่เหมือนกันเราคิดว่า “ไม่เคยรักใครมากขนาดนี้มาก่อนและไม่มีวันที่จะรักใครมากเท่านี้อีก” จะบอกว่าแม้ว่าโลกปัจจุบันจะทำให้อะไรๆง่ายขึ้นการพบกับง่ายดายขึ้นแต่มันก็ทำให้พบรักแท้ได้น้อยลงครับ เพราะอย่างแรกคือคนเราเริ่มที่จะมีโอกาสมากขึ้นจนไม่ทันได้พิจารนาว่าคนที่อยู่ข้างๆที่เราแค่กระทบกระทั้งกันเล็กน้อยเป็นคนที่เป็นห่วงเราจริงๆ เพราะทันทีที่กระทบเราก็คิดว่าคนอื่นมาง้อฉันเยอะแยะทำไมฉันต้องง้อเธอจนสุดท้ายก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ มาพบที่หลังว่าคนที่เรารักและรักเราจริงๆคือคนที่เราทะเลาะกันแต่ก็ไปคบคนที่ไม่ใช่ไปแล้วเลิกก็ไม่ได้กลับไปก็ไม่เหมือนเดิม ในปัจจุบันได้พบเจอคนแบบที่ผมบอกเยอะครับ และมือถือเองก็เปรียบเสมือนคุกไปแล้ว เพราะคิดถึงกันเมื่อไหร่ก็โทรได้ทำให้ความคิดถึงมันไม่ค่อยซึมลึกเข้าไปในชีวิตจริงๆและก็เหมือนผมในเรื่องแหละครับผมโทรหาและเมื่อเขาไม่รับผมก็เสียความรู้สึกกันไปอีก อีกทั้งคนเห็นแก่เงินกันมากขึ้นเพราะคิดว่ารักคือการซื้ออะไรให้กันต้องตามใจกันหรือเพราะรักต้องมีอะไรกับเขาเพื่อบอกว่ารักทั้งที่จริงๆมันคนละเรื่องกัน ท้ายที่สุดที่จะคุยในบทนี้ก็อยากจะบอกครับว่า “รักยังมีอยู่แต่รักจริงมันมีแต่คนที่เชื่อว่ามีจริงๆเท่านั้นที่จะพบ” แก้ไขเมื่อ 25 เม.ย. 54 06:54:29 จากคุณ : Peera Ler เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 54 01:28:26