ความคิดเห็นที่ 1 <ต่อครับ> เฒ่าซกเล็กลืมตาขึ้น ร่างกายของมันคล้ายถูกรีดเรี่ยวแรงออกไปจนหมดสิ้น ความทรงจำครั้งสุดท้ายของมันคือส้มตำของแม่เฒ่าส้มตำ เป็นส้มตำปลาร้ารสชาติอร่อยสุดแสน ติดตราตรึงใจแทบคร่ำครวญหวนไห้พร่ำเพ้อละเมอหา แล้วความทรงจำเกี่ยวกับภาระหน้าที่ก็พุ่งเข้ามาในสมอง มันคือหนึ่งในสองยอดฝีมือคุ้มกันภัยซึ่งมีชื่อเสียงโด่งดังมากที่สุด ได้รับการว่าจ้างมาจากบุคคลผู้หนึ่ง นำส่งของสำคัญที่สุดให้กับคนผู้หนึ่ง ระยะทางไกลแสนไกลด้นดั้นมาหลายสัปดาห์จนใกล้บรรลุเป้าหมายแล้ว ไม่คาดว่ากลับมีผู้คนลงมือวางแผนโจมตีช่วงชิง มันคิดกระโดดปราดขึ้น แต่ร่างกลับร่วงลง แต่การร่วงลงครั้งนี้สามารถทำให้สายตาของมันกระจ่างขึ้น ไอร้อน เปลวแดด หลังคาหญ้าคา รถเข็น กลิ่นปลาร้า รวมทั้งแม่เฒ่าส้มตำ “ท่านดิ้นรนหลุดตกลงมาทำไม อยู่ดีไม่ว่าดี ครั้งหน้าดิ้นตกลงมาอีก สาบานว่าเราจะทิ้งท่านให้ตกตายเป็นภูตผีไร้ญาติขาดมิตรอยู่แถวนี้เพียงลำพัง” ว่าพลางมือหิ้วคอเสื้อยกร่างของมันขึ้น โยนโครมลงบนแคร่ไม้ เฒ่าซกเล็กนอนตัวแข็งทื่อ ตกอยู่ในอุ้งมือแม่เฒ่าส้มตำไปแล้ว นางคงมีกำลังวังชาแข็งแรงยิ่ง โยนครั้งนี้ทำให้มันแทบกลายกลายเป็นทารกอ่อนแอ ตอนนี้ทั้งคู่อยู่เพิงสุนัขแหงนริมทาง  เส้นทางเปล่าเปลี่ยวอ้างว้างไร้คนสัญจร รถเข็นจอดอยู่ข้างทาง แม่เฒ่าเหมือนจะนั่งคอยดูอาการของมันนานแล้ว “ท่านวางยาข้า” มันเอ่ยถามเสียงแหบแห้ง “ใช่..เราทำ” แม่เฒ่าส้มตำรับปาก ประกายไม่เปลี่ยนแปลง กล้าทำกล้ารับ “ท่านยังช่วยข้า” “ใช่..เราทำ” “ทำไมช่วยข้า” แม่เฒ่าส้มตำไม่ตอบคำถามนี้ในทันที เดินไปยังรถเข็น สักพักแล้วเดินกลับมาพร้อมด้วยจอกไม้เล็กๆ นางบอกด้วยเสียงห้วนๆว่า “ตอนนี้ท่านอยู่ในอาการที่เรียกว่า หนักจนต้องนอนหยอดน้ำปลาร้า  ลำพังน้ำข้าวต้มไม่มีทางช่วยได้ ท่านดื่มน้ำปลาร้านี้อีกไม่กี่ชั่วยามก็พอจะลุกขึ้นวิ่งเล่นไล่จับหรือเล่นมอญซ่อนผ้าได้แล้ว” ว่าพลางยื่นจอกน้ำปลาร้ามาให้ เฒ่าซกเล็กตอนแรกคิดขัดขืน หากเกรง “น้ำปลาร้าคารวะมิยินยอม ยินยอมน้ำปลาร้าจับกรอก” ดังนั้นยืดคออ้าปากดื่มลงไปจนหมดจอก นับว่าทรงคุณค่าจนน่ามหัศจรรย์ น้ำปลาร้ากลมกล่อมหอมนิ่มนวลจรุงจิตโชยกำจายไหลลงกระเพาะเข้าสู่กระแสเลือดทำให้เลือดลมอันอ่อนล้าไหวเวียนเข้มแข็งขึ้นมาทันที อย่างนี้ไม่นานคงลุกขึ้นได้ “ขอบคุณท่าน” “มิเป็นไร” แม่นางส้มตำบอกอย่างเฉื่อยชา  พลางเดินกลับไปเก็บข้าวของลงรถเข็น เฒ่าซกเล็กมองตามอย่างแปลกใจ จนอดมิได้ต้องเอ่ยถามว่า “ท่านไม่คิดขายส้มตำไก่ย่าง” “ไม่” นางตอบสั้นๆ “ทำไม” “ข้าไม่อยากขาย ย่อมไม่อยากขาย” “นั่นย่อมไม่ใช่เหตุผลแท้จริง” เฒ่าซกเล็กเป็นคนในวงการยุทธจักร ยอมสังเกตความนัยออก แม่เฒ่าส้มตำชีวิตของนางย่อมเป็นส้มตำ การไม่ขายส้มตำเท่ากับปิดกั้นชีวิตของนาง กระบี่ของมือกระบี่ พู่กันในมือจิตรกร  จอกสุราในมือปีศาจสุรา ท่วงท่าร่ายรำของนางรำ เสียงขับขานของนักร้องเพลงขาดห่างเหินได้อย่างไรกัน “คงเป็นเพราะวางยาในส้มตำ”  ตาเฒ่าเอ่ยช้าๆ “ดังนั้นเป็นการทำลายจริยธรรมของคนขายส้มตำ ท่านย่อมไม่อาจบากหน้าขายส้มตำต่อไปได้” เป็นข้อหาหนักหนาสาหัสอย่างยิ่ง ดังนั้นนางขุดหลุมฝังไหปลาร้าของนาง ขณะฝังเหมือนฝังชีวิตจิตใจลงไปด้วย ไหปลาร้าจะถูกกลบฝังตลอดไป ผ่านการหมกบ่มด้วยกาลเวลา จนทรงคุณค่ามหาศาล กว่าจะมีผู้มีวาสนาเสาะหาพบพานในอนาคตกาล เฒ่าซกเล็กมองอย่างเงียบงัน หากในใจของมันขบคิดเรื่องราวมากหมาย หมกหมุ่นขบคิดจนแทบบรรลุ แม่เฒ่าส้มตำพลันเหม่อมองออกไปไกลแสนไกล ในสายลมและเปลวแดด นึกถึงสมัยยังคงเป็นดรุณีแรกแย้มเดินทางด้นดั้นไปฝึกวิชาส้มตำจากแม่เฒ่าปากตลาด นับว่าหนักหนาสาหัสสุดแสน ต้องฝึกฝนท่วงท่าและความรวดเร็วแม่นยำจนถึงระดับ ไร้เขา ไร้เรา ไร้ครก ไร้จาน จึงนับว่าบรรลุขั้นแรกไปได้ ส้มตำคือชีวิต ชีวิตคือส้มตำ นางจะอยู่ต่อไปได้อย่างไร ครู่ใหญ่นางจึงกล่าวขึ้นว่า “ไม่เป็นไร...เรายังมีทายาทผู้สืบทอดวิทยายุทธ เรายังมีแม่นางส้มตำ ธิดาของเรา” มาตรว่าบอกว่า ไม่เป็นไร แต่นางคล้ายเป็นไร เฒ่าซกเล็กรับฟังจนเหม่อมองซึมเซา มันไฉนเลยจะไม่เข้าถึงความเจ็บปวดไร้สภาพของนาง แม้ว่าจะมีทายาทสืบทอดเจตนารมณ์ส้มตำเจ็ดก้าว แต่จิตใจของนางย่อมเวิ้งว้างว่างเปล่า ในครกไม่ได้มีเพียงส้มตำ แต่มีหัวใจอยู่ด้วย หัวใจกับส้มตำหล่อหลอมเป็นหนึ่งเดียวจึงจะทำให้ได้ส้มตำได้รสชาติขั้นเทพยดาจุติจากฟากฟ้าลงมาดิน  ส้มตำซึ่งไร้จิตใจย่อมไม่บรรลุถึงแก่นแท้ของวิญญาณแห่งส้มตำได้เลย “ท่านคิดทำอย่างไร” มันพลันเอ่ยถามขึ้น “ข้าจะเดินทางกลับบ้าน ดินแดนไกลโพ้น” “เส้นทางมันยาวไกล...ท่านย่อมเหน็ดเหนื่อยอ่อนล้า” เฒ่าซกเล็กลุกขึ้นนั่ง กล่าวขึ้นช้าๆ “ทางที่ดีท่านหันหน้าเข้าสู่เมือง เริ่มต้นใหม่ ถึงท่านจะไม่มีพลังใจในการทำส้มตำเจ็ดก้าว ท่านยังสามารถฝึกฝนหลักวิชาอื่นๆได้อีก” “เรายังคงทำอะไรได้อีก” “ในเมืองนี้ฟังว่ายังขาดยอดฝืมือเรื่องอาหารอยู่หลายสาขา ยังมีลาบเป็ด หอยทอด ที่ขาดแคลน ท่านความจริงมีพื้นฐานหนาแน่นอยู่แล้ว ร่ำเรียนฝึกฝนไม่นาน รับประกันฉายา แม่เฒ่าลาบเป็ด หรือแม่เฒ่าหอยทอด จะไปไหนเสีย” วาจาของมันไม่ใช่ผีสางเสียเลยทีเดียว ขอเพียงมีแรงบันดาลใจย่อมลุกขึ้นมาได้ วูบนั้นนางคล้ายเห็นแสงสว่างเล็กๆแต่เจิดจ้าจากกลุ่มเมฆหมอกหนาทึบมืดมน แสงสว่างแม้จะเล็กจะน้อยปานใดกลับสามารถสร้างแรงบันดาลใจขึ้นมาอย่างช้า ๆ บางครั้งคนเราเพียงอยู่เพื่อวันนี้ก็ความทรงจำที่ดี สิ่งดีๆ เนื่องเพราะวันพรุ่งนี้อาจไม่ทราบว่าจะมีอะไรไม่คาดฝันรอคอยอยู่ “ใช่แล้ว.....เราจะเริ่มวันนี้เลย” แม่เฒ่าส้มตำร้องขึ้นดังๆ คิดจะลงมือก็ลงมือในวันนี้ ต่อให้วันนี้เหลือเวลาเพียงอึดใจก็ตาม อึดใจสุดท้ายซึ่งมีพลังแห่งความหวัง คงประเสริฐกว่าอึดใจสุดท้ายอันแห้งแล้งไร้ความหวัง พริบตานั้นนางคล้ายอ่อนวัยลงหลายสิบปี “เราก็เช่นกัน” เฒ่าซกเล็กร้องขึ้นบ้าง ลุกขึ้นมายืนข้างๆแม่เฒ่าส้มตำ “เราก็ไปหมั่นพากเพียรฝึกฝนการทำซกเล็กลาบก้อย แก้ไขพัฒนาปรับปรุงคุณภาพเพื่อนำไปสู่คุณภาพชีวิตที่ดีแบบยั่งยืนและต่อเนื่อง สำคัญคือเราจะเปิดร้านอยู่ข้างๆร้านท่าน เมื่อมีเวลาว่างเราจะมาช่วยท่านกวาดพื้น ล้างถ้วยล้างจานให้ท่าน เป็นเพื่อนคุยกับท่าน เราจะปีนจะสอยมะละก้าให้ท่าน ทุกเวลาถ้ามีเวลา” “ใครบอกว่าเราต้องการให้ท่านทำเช่นนั้น” แม่เฒ่าส้มตำตวาดเสียงดัง หากประกายตาคล้ายกลับอ่อนโยนลงทีละน้อย “ท่านไม่ต้องการ แต่เราต้องการ ถึงท่านไม่ต้องการเราไม่แยแส  เนื่องเพราะเรามีเจตนาดีต่อท่าน เราจะเปิดร้านพร้อมกัน ปิดร้านพร้อมกัน เพียงหวัง วันหนึ่งเราจะทะลุผนังร้านเป็นร้านเดียวกัน” “วาจาผายลม ท่านเป็นถึงหัวหน้าคุ้มภัย” “กาลก่อนใช่ วันนี้ก็ยังใช่ แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว” “ตอนนี้ท่านเป็นอะไร” แม่เฒ่าถลึงตามองหากนัยน์ตาคล้ายมีประกายอบอุ่นนุ่มนวลชนิดหนึ่ง เฒ่าซกมกยิ้มแย้มตอบอย่างกล้าหาญหนักแน่นที่สุดในชีวิตว่า “ตอนนี้พร้อมจะเป็นคนปีนต้นมะละก้า กวาดพื้นเก็บรองเท้า  ใช้ชีวิตเรียบง่าย  เราคุ้มกันภัยสิ่งของผู้อื่นมามากมาย จนลืมเลือนไปว่าเราเองก็มีหัวใจที่จะต้องปกป้องดูแลเช่นกัน เราลืมเลือนมาเนิ่นนาน ละทิ้งหัวใจตัวเองมาเนิ่นนาน จนกระทั่งลืมไปแล้วว่าชีวิตจริงๆคืออะไร เราเพียงอยากปกป้องหัวใจตัวเองและหัวใจของท่าน คอยดูแลท่านยามเจ็บป่วย คอยยิ้มแย้มกับท่านเมื่อท่านอารมณ์ดี คอยให้ท่านด่าทอเมื่อท่านต้องการที่ระบาย เราล้วนยินยอมเพียงมีท่านเคียงกายเคียงใจ” แม่เฒ่าส้มตำเปล่งวาจาไม่ออกแล้ว นางพลันพบว่าหางตาของนางมีหยาดน้ำไหลริน น้ำตาซี่งแห้งเหือดหายไปนานแสนนานจนนางคิดว่าหัวใจของตนเองกระด้างไร้ชีวิตไปแล้ว นอกจากความเศร้าหมองรันทดแล้ว ความปลาบปลื้มซาบซึ้งใจก็สามารถบันดาลให้น้ำตาระอุครุกรุ่นหลั่งไหลได้เช่นกัน ความรักบางครั้งก็สามารถล้นเอ่อออกมาเป็นน้ำตาได้เช่นกัน “ท่านไม่เสียใจ” นางกระซิบแผ่ว “ข้าไม่มีวันเสียใจ” แต่หากไม่ทำเช่นนี้ ข้าย่อมจะเสียใจในอนาคต” “ท่านค่อย ๆ คิดก็ได้นะ จนกว่าจะถึงตัวเมือง” แม่เฒ่าบอกแล้วหัวร่อเปิดเผยเป็นครั้งแรก บ่ายอากาศร้อน ลมร้อน เต็มไปด้วยฝุ่นควัน รถเข็นเก่าๆคันหนึ่งมุ่งหน้าเข้าสู่ตัวเมืองส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดเป็นระยะ คนสองคนไม่แยแสสนใจว่าเหลือเส้นทางอีกยาวไกลปานใด มือสองคู่ช่วยกันเข็นรถไปด้วยกัน เคียงคู่กัน  หัวใจเดียวกัน เส้นทางเดียวกัน จุดหมายเดียวกัน ละทิ้งอดีต มุ่งหน้าสู่เส้นทางใหม่ เส้นทางร้อนระอุหัวใจกลับเยือกเย็น หัวใจเต้นจังหวะเดียวกันและอบอุ่นพองโตที่สุดกระทั่งดอกหญ้าริมทางอันจืดชืดเหี่ยวแห้งยังดูสดชื่นสดสวยงดงามราวมีผีเสื้อมากมายโบยบิน พวกมันเพียงหวังมีลมหายใจสุดท้ายเพื่ออยู่ด้วยกันไม่ว่าจะยืนยาวหรือกระชั้นสั้นราวประกายดาวตกก็ตาม .. จบที่ 5 จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 54 20:19:35

ความคิดเห็นที่ 2 โฉมสะคราญโรงเตี๊ยม (ดาราคนโปรดของคนเขียน) รับการเอื้อเฟื้อจัดหามาให้จากคุณรุริกะครับ ขอบคุณมากๆ:) จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 54 20:22:00

ความคิดเห็นที่ 3 แม่นางฟ้อนซิ่ง เพิ่งมารับบทภาค 2 นี่เอง รับการเอื้อเฟื้อภาพจากคุณแพรวดาว ดาราคนโปรดอีกคนครับ ^^..... จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 54 20:25:08

ความคิดเห็นที่ 4 อาหารระดับมหากาพย์ของเรื่อง จัดหาเอื้อเฟื้อโดย คุณแมวเหมียวพุงป่อง ขอบคุณมากครับ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 54 20:26:56

ความคิดเห็นที่ 5 ^_____^ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 54 20:40:51

ความคิดเห็นที่ 6 จองที่ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 54 20:41:37

ความคิดเห็นที่ 7 ประเภท :  นิยายเศร้า จบซาบซึ้งตรึงใจค่ะ ไม่อยากมองส้มตำเลย เพราะได้แต่มอง หากินไม่ได้ กิเลสเลยท่วมท้น จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 00:50:54

ความคิดเห็นที่ 8 ============== ชื่อเรื่อง : โดนัทรันทด ตอนพิเศษ ประเภท :  นิยายอร่อย ผู้เขียน : เสี่ยวตี๋ ============== บุรุษหนุ่มผู้หนึ่งยืนนิ่งอยู่หน้ากระทะน้ำมันใบโต มันค่อยๆ ขยับท่อนฟืนที่อยู่ในเตาเพื่อปรับความร้อนให้ได้ตามต้องการ การทดสอบดูนั้นมีหลายวิธี โดยอาจนำสิ่งของที่ต้องการทอดใส่ลงไปจำนวนเล็กน้อยเพื่อดูว่าความร้อนได้ตามที่ต้องการแล้วหรือไม่ แต่การทำอาหารชนิดใหม่นี้กลับต้องการมากกว่านั้น มันรวบรวมลำปราณก่อนจุ่มนิ้วชี้ของตนลงในกระทะ นี่เป็นวิธีการเดียวที่จะรู้ได้ว่าความร้อนนั้นเหมาะสม เพื่อการนี้มันต้องพากเพียรพยายามใช้เวลาถึงเจ็ดปีในการฝึกฝนฝ่ามือทรายเหล็กในตำนาน โดยเริ่มต้นจากการนำทรายมาคั่วให้ร้อนแล้วฝึกแทงนิ้วลงไปทุกวันติดต่อกันไม่หยุด จากเม็ดทรายเปลี่ยนเป็นลูกเหล็ก จากการคั่วให้ร้อน เปลี่ยนเป็นตั้งอยู่บนกองไฟ ทุกเช้าต้องดื่มยาขมชามโต ตกเย็นต้องดื่มยาต้านพิษร้อนอีกชาม ทำเช่นนี้ติดต่อกันเจ็ดปีจึงสำเร็จ สามารถจุ่มมือลงในน้ำมันร้อนๆ เช่นนี้ได้ ‘ความร้อนพอดีแล้ว’ มันยกมือขึ้นช้าๆ ปลายนิ้วที่จุ่มลงไปมีสีแดงขึ้นเล็กน้อย แต่ยังห่างไกลจากการเรียกว่าเป็นบาดแผลไหม้พุพองมากนัก มันนำก้อนแป้งที่ได้นวดด้วยวิชามวยไทเก็กก่อนเก็บพักเอาไว้ออกมา เปิดผ้าเปียกที่ปิดคลุมไว้ออกเผยให้เห็นเนื้อแป้งสีนวลราวกับก้อนทองคำสุกปลั่ง การนวดแป้งนั้นมีหลายวิธี การใช้มือนวดนั้นดีที่สุด การนวดด้วยมวยไทเก็กคือที่สุดของที่สุด ทุกการเคลื่อนไหวตามติดต่อเนื่อง ไม่เร็ว ไม่ช้า ไม่แรง ไม่เบา เนื้อแป้งถูกยืดอย่างพอเหมาะ ไม่ยาวเกินไปจนขาด ไม่สั้นเกินไปจนแข็ง เนื้อแป้งไหลเลื่อนเคลื่อนคล้อย คล้ายจันทราหมุนเวียนในราตรี สุริยันโคจรในยามเช้า จักรวาลหมุนวนไม่ติดขัด จึงได้แป้งเช่นนี้ มันใช้มือสัมผัสไปตามก้อนแป้งดุจดั่งเป็นแก้มนุ่มของคนรัก ค่อยๆ ปลุกเนื้อแป้งที่หลับไหลอยู่ให้ตื่นขึ้นอีกครั้ง คล้ายดั่งเสียงกระซิบที่ข้างหูของคนรักในยามเช้า ก้อนแป้งค่อยๆ ถูกคลี่ออก หลังจากนั้นมันจึงคว้าไม้กระบองออกมา วิชากระบองที่สุดยอดย่อมเป็นของวัดเส้าหลิน ผู้ออกบวชไม่ควรฆ่าสัตว์ แต่เพลงกระบองของเส้าหลินก็ไม่เคยปราณีต่อศัตรูของแผ่นดินมาก่อน เพลงกระบองรวดเร็ว แต่แม่นยำ เข้มแข็ง แต่ไม่ทื่อด้าน กระบองอ่อน คนไม่อ่อน กระบองไม่อาจหักโค่นได้โดยง่าย กระบองประสานกระบองเกิดเป็นค่ายกลที่มีชื่อเสียงขึ้นมา กระบองยาวนวดไปมาบนก้อนแป้งเพียงครู่เดียวก็กลายเป็นแผ่นกว้าง ไม่บาง ไม่หนา บางกว่านี้หนึ่งหุนก็นับว่าบางเกินไป ขาดซึ่งความเหนียวหยุ่น หนากว่านี้หนึ่งหุนก็นับว่าหนาเกินไป ขาดซึ่งความนุ่มนวล กระบองยาวหายไป ในมือของมันกลับมีกระบี่เล่มหนึ่งแทนที่ ผู้ถือกระบี่แม้ยืนอยู่หน้าเตาไฟในครัว แต่ในสายตาของมันกลับคล้ายไม่เห็นสิ่งใด ราวกับกำลังยืนอยู่บนยอดเขาสูง ทอดตาไปทั่วหล้ามีเพียงท้องฟ้าที่เปล่าเปลี่ยว ยิ่งขึ้นสู่ที่สูง ยิ่งไร้มิตรสหาย แต่ที่ทนไม่ได้คือไม่มีแม้แต่คู่มือสักคน มันต้องใช้เวลาถึงค่อนชีวิตจึงสามารถฝึกกระบี่นี้ได้สำเร็จ กระบี่ที่นับเป็นอันดับหนึ่งในยุทธภพ แต่ชื่อที่ใช้เรียกหามันช่างเปล่าเปลี่ยวยิ่งนัก เก้ากระบี่เดียวดาย ‘ถามหาไปทั่วหล้า อยากพบพานเพียงความพ่ายแพ้’ กระบี่แทงลงบนแผ่นแป้ง ตวัดเพียงครั้งเดียวกลับได้วงกลมจำนวนมากมาย วงกลมอันไร้ที่สุด วงกลมที่ไม่อาจกลมไปกว่านี้ได้อีกแล้ว วงกลมสองวงลอยลงในน้ำมัน โดยที่น้ำมันไม่กระจายแม้แต่น้อย กระบี่ในมือหายวับเหลือเพียงตะเกียบยาวคู่หนึ่ง ตะเกียบที่อาบกินน้ำมันมาอย่างยาวนาน เป็นตะเกียบที่เคยใช้ทอด ปาท่องโก๋ไร้เทียมทาน นั่นเอง ดวงตาของมันจับจ้องจนไม่กระพริบ ชั่วพริบตาแห่งการเปลี่ยนแปลงของฟ้าดินก็ไม่อาจเล็ดลอดสายตาเยี่ยงนี้ของมันไปได้ สีของเนื้อแป้งเปลี่ยนไปอย่างช้าๆ ฉับพลันตะเกียบในมือก็เคลื่อนไหว แป้งทอดชิ้นหนึ่งวางอยู่ในจาน สายตามันยังคงไม่กระพริบชั่วครู่ต่อมาแป้งอีกชิ้นก็ถูกนำมาวางคู่กัน มันหลับตาลง แล้วค่อยๆ ใช้สองมือคลำไปบนพื้นผิวแป้ง พลันลืมตาขึ้นประกายกระบี่วูบขึ้นแล้วหายวับ ดุจดาวตกทอแสงสว่างวาบตัดผ่านท้องฟ้าในชั่วพริบตา ดุจชีวิตที่เปล่งแสงเจิดจ้าก่อนสลายดับหายไป เก้ากระบี่เดียวดายถูกใช้ออกอีกครั้ง ก้อนแป้งวงกลมจากสองกลายเป็นสี่ พวกมันถูกเฉือนผ่าครึ่งไม่เบี่ยงเบนแม้แต่น้อย ฉับพลันมันคว้าจานปาออกไป ขนมที่พึ่งทอดร่วงหล่นลงในถังขยะ ส่วนจานที่ใส่แตกสลายกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ขนมที่นำขึ้นมาก่อนผิวนอกสุกพอดี แต่ภายในกลับยังไม่ได้ที่ ส่วนชิ้นที่นำขึ้นมาทีหลังภายในสุกพอดี แต่ภายนอกกลับเริ่มแข็งแล้ว มันขบคิดจนศีรษะแทบแตกทะลุเป็นรูทำอย่างใดจึงได้ขนมที่มีความสมบูรณ์ถึงสุดยอดได้ “รู” มันร้องด้วยความตื่นเต้น กระบี่ในมือแทงปราดออก แป้งอีกชิ้นหนึ่งลอยลงสู่น้ำมัน มือที่ถือตะเกียบพลันสั่นระริก ความพยายามชั่วชีวิตของมันนับว่าประสบความสำเร็จในที่สุด ขนมที่อยู่ตรงหน้าทั้งข้างนอก และข้างในล้วนสุกพอดี ที่เป็นเช่นนี้เพราะมันเพิ่มรูเข้าไปรูหนึ่ง มันคว้านเนื้อแป้งตรงกลางออกทิ้งไป กลายเป็นขนมที่มีรูปร่างพิศดารไม่เหมือนใคร จึงสามารถทอดให้สุกพอดีเช่นนี้ได้ มันส่งเสียงหัวเราะอย่างคุ้มคลั่งขนมทั้งชิ้นถูกยัดเข้าไปในปาก สุดท้ายมันหงายร่างล้มลงขาดใจ เนื่องจากขนมชิ้นดังกล่าวเข้าไปอุดในหลอดลม แต่นับเป็นการตายที่สุขสันต์ บนใบหน้าของมันยังเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว ขนมดังกล่าวสูญหายไปจากยุทธภพจนกระทั่งกลับมาปรากฏอีกครั้งในกาลต่อมา ผู้คนต่างเรียกขานมันว่า โดนัท ด้วยจิตรคารวะ แก้ไขเมื่อ 27 เม.ย. 54 08:48:12 จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 09:47:34

ความคิดเห็นที่ 9 ******* คุณแพรวดาว: สวีสดีครับ^^.. +++++ คุณ : กุลธิดา (kdunagin) ยืนยันว่าเป็นนิยายเศร้าจริงๆครับ แม้ว่าอ่านเผินๆจะเฮฮาก็ตาม (น่าเชื่อมาก) ถ้าไม่เศร้า จะเขียนเรื่องนี้ไม่ได้เลยครับ ดังนั้นก่อนเขียนต้องฟังเพลงเศร้า หาเรื่องเศร้าๆมาคิด ขนาดนั้นเชียว^^ +++++ คุณ : zoi การทำอาหาร โดนัส มีที่มาสวยงาม คมคาย กว่าจะบรรลุแก่นแท้ ก่อนจะเข้าถึง อุปกรณ์ ท่วงท่า วิธีการ ความแม่นยำต้องผสานเป็นหนึ่งเดียว เคล็ดลับสุดท้ายอยู่ที่รูนี่เอง ทำให้โดนัสกระจายความร้อน สุกพอดีพอเพียง ^__^... ^__^... จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 10:07:33

ความคิดเห็นที่ 10 โห เศร้ามากเลยค่ะพี่ชาย จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 13:26:24

ความคิดเห็นที่ 11 จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 22:47:01

ความคิดเห็นที่ 12 คุณ : อรุสา (npuiy) ใช่แล้วครับ เป็นเรื่องเศร้าจริงๆ ^^.. ++++ คุณนู เป็นอะไรไปครับนี้ ^__^... ท่าทางสดชื่นดีขึ้นแล้วนี่นา จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 09:55:30

ความคิดเห็นที่ 13 เศร้าจนปวดท้องเลยค่ะ ระหว่างพิมพ์นี่ก็ยังหลุดหัวเราะเป็นระยะ ^_^ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 11:26:55

ความคิดเห็นที่ 14 คุณจันทร์พันฝัน อ่า เศร้าจนปวดท้อง นึกภาพไม่ออกเลยเนอะ ^^... จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 12:02:34

ความคิดเห็นที่ 15 ได้(รูป)แมวมาชื่นใจค่ะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 08:07:49

ความคิดเห็นที่ 16 หาแมวมาฝากคุณนู นี่แมวกลางคืนแฟนตาซี จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 16:28:39

ความคิดเห็นที่ 17 แมวใจลอยคิดถึงแฟน จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 16:33:25

ความคิดเห็นที่ 18 แมวที่จะมาหาคุณนูคืนนี้ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 16:39:22

ความคิดเห็นที่ 19 ตัวนี้ก็บอกจะมาหาคุณนูด้วย จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 16:45:59

ความคิดเห็นที่ 20 ตัวนี้บอกว่า เหงาจัง..ไปวิ่งเล่นกับคุณนูดีกว่า :) จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 16:57:29

ความคิดเห็นที่ 21 # 16 สีดำเลย ดูหงอย ๆ นะตัวนี้ # 17 ตัวนี้ใจลอยเหมือนเค้าตอนนี้เลย 555+ # 18 ตัวนี้ไม่ต้องมาเลย ดุเกิน # 19 ตัวนี้ก็น่ากลัว หน้าดุ๊...ดุ # 20 ตัวนี้น่าร๊าก ขอฟัดหน่อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 19:21:10

ความคิดเห็นที่ 22 จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 19:38:55

ความคิดเห็นที่ 23 ตะเอ้....มีคนอยู่ม๊าย??? เมื่อก่อนจะเป็นคนที่กลัวแมวดำมากๆ เพราะข้างบ้านที่เมืองไทยมีอยู่ตัวนึงหน้าตาดุ นิสัยก้าวร้าว ชอบจ้องแล้วขู่ ... ไม่ได้ทำอะไรให้ซักหน่อยเค้าก็กลัวจิ ... สู้คนที่ไหน (แมวก็ไม่สู้...แห่ะๆ) เมื่อสองอาทิตย์ก่อนไปอ่านกระทู้แมวถูกรถชนตาถลน เป็นแมวดำที่น่าสงสาร และทรหดอดทน อึด สู้โรคร้ายมากมาย (ตอนนี้ยังไม่ได้ติดตามเลยว่า รักษาไปถึงไหนแล้ว) ขอให้เค้าดีขึ้นเรื่อยๆ เอาใจช่วยมีชัยกันด้วยนะคะ อ้าว...เกือบลืม ... เข้ามาทวงบทที่ 6 แล้วนะคะคุณคนเขียน ^____^ ง่วงล่ะ ไปมุดผ้าห่มก่อนน้า ไนท์ๆ ค่ะทุกคน จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 54 23:18:00

ความคิดเห็นที่ 24 จะรับปั่นตอนที่ 6 โดยเร็วครับ^^.. จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 54 13:46:47

ความคิดเห็นที่ 25 รออ่านเช่นกันครับ สวัสดีครับคุณแพรวดาว จากคุณ : kaburapat เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 54 11:03:15