ความคิดเห็นที่ 1 20 จากฝัน สมัยก่อน ฉันเคยคิดจะใช้ความแตกต่างของเวลาสองมิติ ไปรออยู่ที่โลกปัจจุบันเพื่อให้ปั้นเมฆโตทันฉัน แต่ว่าตอนนี้ ฉันกลับไม่อยากห่างเขาไปไหนเลยแม้แต่วันเดียว กลัวจะขาดใจตายเสียก่อน ส่วนเขาก็จะต้องทรมานกับการรอคอยอยู่ทางนี้นานถึงสี่ปี และคงคิดว่าฉันผิดสัญญาทิ้งเขาอีกเหมือนเดิม ไม่แน่ว่าอาจถอดใจไม่รอฉันอีกแล้วก็ได้ ...ไม่ล่ะ แค่คิดฉันก็ทนไม่ไหวแล้ว ฉันยอมให้ใครๆ มองว่าฉันเป็นนางมารหลอกกินเด็กหนุ่มดีกว่า ...สิบแปดก็สิบแปดว้า อย่างน้อยเขาก็ขยันขันแข็ง ทำงานทำการ เป็นผู้ใหญ่และมีความรับผิดชอบมากกว่าผู้ชายอายุเท่าฉันในยุคปัจจุบันเสียอีก พวกเพื่อนๆ ฉันอายุปาเข้าไปยี่สิบกว่าแล้วยังแบมือขอเงินที่บ้านอยู่เลย หางานทำไม่ได้ก็ไปเรียนโทต่อ พ่อแม่ต้องส่งเสีย ในขณะที่ปั้นเมฆช่วยพ่อแม่ทำงานมาตั้งแต่เด็ก รู้สึกผิดก็ตรงที่ทิ้งตาทัพพีมา... ป่านนี้เขาคงคิดว่าฉันหนีตามผู้ชายไปแล้ว (จะว่าไป ฉันก็หนีตามผู้ชายจริงๆ น่ะแหละ) ไม่รู้เขาจะโกรธแค้นผู้ชายคนนั้นและน้อยใจฉันที่เห็นคนอื่นดีกว่าเขาหรือเปล่าหนอ คิดถึงรอยยิ้มอบอุ่นกับแก้มบุ๋มของเขาเหลือเกิน แต่ฉันคงต้องตัดใจ คิดเสียว่าทำบุญร่วมกันมาแค่นี้ ...เฮ่อ...แค่อยากบอกเขาว่าอย่าเป็นห่วง ฉันอยู่ทางนี้มีความสุขดี และผู้ชายที่ฉันเลือกหนีตามเขามาก็น่ารักเหลือเกิน ถ้ามีโทรศัพท์หรืออินเตอร์เนตแชทข้ามมิติได้ก็จะดีไม่น้อย ไม่ต้องไฮเทคขนาดนั้นก็ได้ เอาแค่ส่งจดหมายได้ก็พอ เดี๋ยวนะ! ส่งจดหมายข้ามมิติเหรอ? อา... จริงสินะ ไทม์แคปซูล Time Capsule ไง!! ในเมื่อฉันอยู่ในมิติอดีตก่อนหน้าที่ทัพพีน้อยจะย้ายมาอยู่ที่นี่ ก็หมายความว่า ถ้าฉันวางจดหมายไว้ เมื่อเวลาผ่านไปจนถึงสมัยปัจจุบันที่ฉันจากมา ตาทัพพีก็สามารถหยิบจดหมายไปอ่านได้ ถึงเขาไม่สามารถตอบจดหมายกลับได้ เพราะเวลาไม่สามารถไหลย้อนจากปัจจุบันมาสู่อดีต แต่อย่างน้อยฉันก็สื่อสารกับเขาได้ ถึงจะสื่อสารทางเดียวก็ยังดี... ไม่ใช่แค่จดหมายเท่านั้น แต่ฉันยังสามารถส่งสิ่งของต่างๆ ข้ามมิติไปโลกปัจจุบันได้ด้วยนี่นา คิดได้ดังนั้น ฉันก็ดีใจจนบอกไม่ถูก รีบหาภาชนะกันน้ำที่มีความทนทานแข็งแรง สามารถฝังอยู่ในดินได้นานๆ โดยไม่เน่าไม่เปื่อย แล้วฉันก็ได้กล่องพลาสติกใส่อาหารเหมือนกล่องข้าวมงคลของปั้นเมฆ แต่กล่องนี้เป็นของแถมจากผงซักฟอกดูแข็งแรงกว่า ฉันลองเอาไปแช่น้ำแล้ว ไม่มีซึมเข้าไปในกล่องเลย ขยะพลาสติกมีปัญหาทำลายยากยังไง กล่องใบนี้ก็น่าจะทนทานอย่างงั้น แต่แล้วความตื่นเต้นดีใจของฉันก็หายวับไปทันทีที่นึกได้ว่า ถ้าฉันขุดดินซ่อนจดหมายเอาไว้ใต้ถุนยุ้งข้าวอย่างที่คิดไว้ทีแรก แล้วตาทัพพีจะตรัสรู้มั๊ยว่า มีจดหมายจากฉันซ่อนอยู่ตรงนั้นรอเขามาอ่านถ้าฉันไม่ไปกลับไปบอกเขา “ฟ้าว่าจะให้เมฆช่วยขุดดินตรงไหนนะ?” ปั้นเมฆถือจอบโผล่หน้ามาถาม “...อยากปลูกอะไรเหรอ?” “ไม่ต้องแล้วล่ะ” ฉันบอกเขาจ๋อยๆ “เป็นอะไรไปหือ... ไม่สบายหรือเปล่า?” เขาถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยพร้อมกับร่างสูงเคลื่อนใกล้เข้ามาโอบรอบตัวฉันจากด้านหลัง ให้ความรู้สึกเหมือนฉันเดินฝ่าลมหนาวมาแล้วได้ผ้าห่มผืนหนาที่แสนอบอุ่นคลี่คลุม “ไม่... ไม่เป็นไร” ป้าจี้คงต้องตัดใจจริงๆ เสียแล้ว ...ขอโทษนะ ทัพพีน้อย... ป้าจะเก็บทัพพีน้อยคนดีไว้ระลึกถึงในใจเสมอ วันเวลา ผ่านไป... ผ่านไป... นับจากค่ำคืนนั้นที่ฉันตกเป็นของเขา ก็ล่วงมาเป็นเวลาเกือบครึ่งปีแล้ว ความรักที่ปั้นเมฆให้กับฉันและความสุขที่เราได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน ทำให้ฉันตัดสินใจแน่วแน่ว่า จะไม่กลับโลกปัจจุบัน ถึงปั้นเมฆจะทำนาอินทรีย์ได้แล้วก็ตาม ฉันก็จะขออยู่เป็นแม่บ้านช่วยงานเขาไปจนแก่เฒ่า ไม่จากกันอีกเลยตลอดชีวิต ...จนเกือบลืมเลือน ‘บางสิ่งบางอย่าง’ ไป... บางสิ่งบางอย่างที่เคยติดค้างคาใจ คำถามฉันสมควรสงสัย และปริศนาที่ยังไม่ได้รับคำเฉลย แต่แล้ววันหนึ่ง... หลังจากที่ปั้นเมฆนำข้าวส่วนหนึ่งไปขายเอาเงินมาไว้ใช้จ่าย และเราช่วยกันทำความสะอาดส่วนที่ว่างในยุ้งจนสะอาดเอี่ยม เขาก็ชวนฉันกลับมารำลึกความหลังนอนในยุ้งข้าวอีกครั้ง “เดี๋ยวก็ต้องมาขอขมาพระแม่โพสพอีกหรอก“ ฉันท้วง “ไม่เป็นไรน่า เมฆเตรียมใบตองไว้ทำบายศรีแล้ว” รอยยิ้มใสซื่อนั่นทำฉันอดใจไม่ไหว หยิกแก้มเขาแรงๆ หมับหนึ่ง “โอ๊ย! ล้อเล่นน่า... นอนกอดกันเฉยๆ ก็ได้” เขารีบแก้ตัว “ นะจ๊ะ...นะจ๊ะ คืนเดียวเอง เมฆทนได้” ด้วยความที่ฉันเห็นว่า นอนเล่นๆ แค่คืนเดียว ขี้เกียจไปหอบที่นอนหมอนมุ้งย้ายจากบ้านมาให้ยุ่งยาก เลยบอกให้ปั้นเมฆไปปลดเปลผ้ามาผูกนอนแทน... เมื่อฉันเห็นภาพที่เขาปีนขึ้นไปผูกเปลผ้าบนขื่อเท่านั้น... ความรู้สึกประหลาดก็วูบขึ้นมาทันที สังหรณ์เร้นลึกสั่งให้ฉันปีนขึ้นไปดู... อา... ปมเงื่อนที่ปั้นเมฆผูกเปลผ้าเป็นแบบเดียวกับฉันผูกเปี๊ยบเลย แน่ล่ะ เพราะฉันเป็นคนสอนเขาเองนี่นา ถ้าอย่างงั้น ก็หมายความว่า เปลผ้าที่ฉันทำขาดตอนสำรวจยุ้งข้าวหลังนี้ก่อนที่จะย้อนอดีตมานั่นก็ไม่ใช่ฉันในอดีตชาติผูก แต่เป็นปั้นเมฆผูกเอาไว้งั้นเหรอ? จริงด้วย เพิ่งสังเกตลายผ้า... ลายเดียวกัน เพียงแต่เปลที่ฉันเคยเห็นวันนั้นเก่าซีดและฝุ่นจับจนแทบไม่มองไม่เห็น ในขณะที่เปลนี้เป็นผ้าผืนใหม่ที่ใช้แค่ไม่กี่เดือนเท่านั้น งั้นก็หมายความว่าเปลเดียวกัน? แปลกจัง... เวลาผ่านไปนานขนาดนั้น ไม่มีใครปลดมันลงมาเลยหรือ? ทำไมล่ะ? คืนนั้น... ‘อย่าไป... อย่าจากไปไหนอีกเลย อยู่ด้วยกัน...’ เสียงทุ้มนุ้มที่แสนคุ้นเคยลอยมาจากความมืดมิดมุมหนึ่งของยุ้งข้าว “ไม่ไปแล้วจ้า... ไม่ไปไหนอีก จะอยู่กับเมฆที่นี่แหละ” ฉันตอบเขาตามที่ใจคิด แล้วมองหาต้นเสียงนั้น “...เมฆ...อยู่ไหนน่ะ?” ทำไมฉันถึงมองไม่เห็นเขา ถ้าปั้นเมฆอยู่ด้วย ยุ้งข้าวของเราไม่เคยมืดแบบนี้เลยนี่นา ‘อย่าจากไปไหนอีกเลย ’ เสียงต่ำลอยมาจากความมืด ยังคงเป็นประโยคเดิมราวกับไม่ได้ยินที่ฉันบอกสักนิด แปลกจัง ความรู้สึกนี้...เหมือนฉันเคยพบเจอเหตุการณ์คล้ายๆ แบบนี้มาแล้วครั้งหนึ่ง “ปั้นเมฆ...” ใจคอไม่ดีเลย ทำไมถึงมืดขนาดนี้นะ “...เมฆ... เข้าไปทำอะไรตรงนั้น ออกมาก่อนได้มั๊ย?” แล้วเขาก็ก้าวออกมาตามคำร้องขอ... อา... ปั้นเมฆ ทำไม... ไม่จริง! ฉันเห็นเขาแล้วยกมือขึ้นปิดปากแทบไม่ทัน เหมือนกับภาพที่ฉันเห็นในวันแรกที่เข้ามาในยุ้งข้าวหลังนี้ นักรบหนุ่มโบราณที่มีธนูปักเต็มร่างคนนั้น! แต่... ใบหน้าของเขา ใบหน้านั่น... ปั้นเมฆ! ไม่ผิดแน่ รูปร่างสูงใหญ่เต็มไปด้วยมัดกล้าม ดวงหน้าคล้ามคม กับดวงตาคู่นั้น... แววตาที่มองฉันด้วยความรักสุดหัวใจ! มีแต่เขาเท่านั้นที่มองฉันด้วยสายตาแบบนี้! นักรบหนุ่มโบราณคนนั้นก็คือปั้นเมฆนั่นเอง!!! ฉันสะดุ้งตกใจตื่นขึ้นมาพบว่ากำลังนอนอยู่บนเปลผ้าในยุ้งข้าวหลังเดิม ท่ามกลางแสงจันทร์สีเงินที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง มีปั้นเมฆนอนหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่องอยู่ข้างๆ พอรู้สึกว่าฉันขยับตัว เขาก็เอื้อมแขนมาโอบฉันเข้าไปกอดโดยไม่ลืมตา ฝันหรอกเหรอเนี่ย?! ทำไมเหมือนจริงจนน่ากลัวแบบนี้นะ? ฝันนั้น ทำให้ฉันนอนไม่หลับอีกเลย... ยิ่งมาคิดๆ ดู... ฉันลืมนักรบหนุ่มโบราณไปได้ยังไงหนอ ทั้งๆ ที่ตอนข้ามมิติมาแรกๆ ฉันนึกว่าเขาคือคนที่ฉันตามหา... แต่พอปั้นเมฆเกิดมา ฉันก็หลงรักเจ้าเด็กน้อยคนนี้มากขึ้นๆ ทุกวัน ในหัวใจมีแต่ปั้นเมฆ ปั้นเมฆ ปั้นเมฆ จนเกือบจะจำใบหน้าของนักรบหนุ่มไม่ได้ด้วยซ้ำ เพราะเห็นเพียงแค่ครั้งเดียวในวันแรกซึ่งฉันกำลังขวัญเสียกลัวผีถึงขนาดวิ่งหนีสติแตกจากมา สิ่งที่จำได้ติดใจมีเพียงดวงตาของเขา... ดวงคู่นั้นมันดวงตาของปั้นเมฆชัดๆ ! ด้วยความที่ ฉันเห็นแต่หนุ่มหน้าใสแต่งตัวตามแฟชั่นในปัจจุบันจนเคยชิน แต่ไม่เห็นหนุ่มหน้าไทยรูปร่างกำยำสูงใหญ่ผิวคล้ำแดดสีทองแดงเปลือยอกเหงื่อเกาะพราวไปทั้งตัวที่ไหนเลย นอกจากในโปสเตอร์หนังย้อนยุคอิงประวัติศาสตร์ อีกทั้งยังมีธนู...อาวุธสงครามในสมัยก่อนอยู่บนร่าง เลยทำให้ฉันทึกทักเอาเองว่าเขาคือ ‘นักรบหนุ่มโบราณ’ แต่ความจริง... เขาไม่ใช่นักรบที่ไหนเลย แต่เป็นชาวนาหนุ่ม... บัดนั้น ภาพของปั้นเมฆเวลาทำงานใส่กางเกงสีดำตัวเดียวเปลือยอกเห็นมัดกล้ามแข็งแรงและหน้าท้องแบนเรียบที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ ก็ซ้อนกับภาพนักรบหนุ่มโบราณคนนั้นจนกลายเป็นภาพเดียวกันได้อย่างพอดี! ทำไมก่อนหน้านี้ ฉันถึงไม่ทันคิดนะ หรือเป็นเพราะฉันเห็นปั้นเมฆตั้งแต่เด็กและเฝ้าดูเขาค่อยๆ เติบโตขึ้นเรื่อยๆ เลยไม่เคยสังเกตว่า ทั้งหน้าตาคมเข้มของเขา ทั้งร่างกายสูงใหญ่ ช่างละม้ายกับนักรบหนุ่มโบราณคนนั้นมากขึ้นทุกทีๆ ‘อย่าไป... อย่าจากไปไหนอีกเลย อยู่ด้วยกัน...’ คำวิงวอนให้ฉันอยู่ด้วยนั่น ก็เป็นคำพูดเดียวกับปั้นเมฆ! เพียงแต่น้ำเสียงฟังดูเศร้าสร้อย ทุกข์ทรมานและ... สิ้นหวัง ต่างจากเสียงกระซิบออดอ้อนที่ฉันคุ้นเคย หมายความว่ายังไง ปั้นเมฆตายไป แต่ดวงวิญญาณของเขาไม่ยอมจากไปไหน ยังคงสถิตอยู่ในยุ้งข้าวหลังนี้รอฉันมาในพ.ศ.2552 งั้นเหรอ? คิดมาถึงตรงนี้ หัวใจฉันก็แทบหยุดเต้น อา... แปลว่าเขาตาย ด้วยการถูกธนูยิงใส่จนพรุนไปทั้งร่าง? แค่คิดว่าเขาต้องตายทรมานขนาดนั้น ฉันก็เจ็บปวดแทบจะขาดใจแล้ว ไม่ ไม่จริงใช่มั๊ย? แต่เดี๋ยวก่อนนะ... ฉันเพิ่งนึกเรื่องสำคัญกว่านั้นขึ้นมาได้ นี่มันพ.ศ.อะไรแล้ว? 2521!!! ฉันจ้องหมึกพิมพ์สีดำตรงปีพ.ศ.บนกระดาษปฏิทินเล็กๆ ที่แขวนแอบไว้ข้างฝาจนแทบจะทะลุเป็นรู เกิดอาการสมองกลวงโบ๋เฉียบพลัน เป็นเพราะฉันมีความสุขอยู่กับปั้นเมฆจนลืมวันเวลา อีกทั้งไม่เกี่ยวข้องกับโลกภายนอก ไม่มีนัดหมายกับใคร จึงไม่สนใจดูปฏิทินเลย นอกจากที่ปั้นเมฆเคยเอามาให้ฉันดูครั้งหนึ่งตอนเขา 7 ขวบ ตรงกับปีพ.ศ. 2510 ซึ่งทำให้ฉันได้รู้ความจริงว่า ย้อนอดีตมาในครั้งแรกสุดก่อนปั้นเมฆจะเกิดในปีพ.ศ. 2503 ประมาณเก้าเดือน เป็นเวลาราวห้าสิบปีก่อนปัจจุบัน ไม่ใช่ยุคอดีตกาลอันไกลโพ้นหลายร้อยปีอย่างที่เข้าใจทีแรก ...ในยุคนี้ไม่มีสงครามแบบโบราณที่ทำให้ใครต้องโดนธนูยิงตายอีกแล้ว จากนั้นมา ฉันก็ล้มเลิกความตั้งใจที่จะค้นหานักรบหนุ่มโบราณคนนั้น และลืมเลือนเขาไปเลยจนกระทั่งคืนนี้ ความแตกต่างของเวลาสองมิติทำให้ฉันลืมนึกไปว่า เวลาในโลกอดีตนี้ผ่านไปเร็วมาก จากครั้งแรกที่ย้อนเวลามาเกือบครึ่งศตวรรษ...กลับกลายเป็นว่า ถ้านับเวลาในตอนนี้ ปีพ.ศ. 2521 ...ฉันก็ย้อนอดีตมาแค่ 31 ปีเท่านั้น! แล้วคำถามที่น่ากลัวคำถามหนึ่งก็ปรากฎขึ้นกลางสมองของฉันราวกับก้อนเนื้อร้าย 31 ปีก่อนหน้าเวลาปัจจุบัน ก็หมายความว่า ...ถ้าฉันกับปั้นเมฆใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ด้วยกันต่อไปเรื่อยๆ จากตอนนี้ไปอีก 31 ปี ก็จะถึงปีพ.ศ. 2552 ปีที่ฉันจากมา... ปั้นเมฆจะมีอายุ...18 ปีตอนนี้บวกอีก 31ปีข้างหน้า เท่ากับ... 49 ปี ส่วนฉันก็จะมีอายุ 22 บวก 31 เท่ากับ 53 ปี ถ้าจะนับความแตกต่างระหว่างเวลาสองมิติที่ฉันข้ามไปมา ทำให้ฉันแก่กว่าตัวเลขอายุจริงก็แค่ไม่เกินสองปี คิดเผื่อไว้เป็น 55 ปีก็ได้ แต่ทำไม... ทำไมฉันกลับไม่ได้พบ ‘ปั้นเมฆกับฟ้า’ สองสามีภรรยาเจ้าของยุ้งข้าวและที่นาผืนนี้ในวัย 49 และ 55 ปี กลับกลายเป็นโรงเรียนชาวนาของตาทัพพีกับลุงสิบ? งั้นฉันกับปั้นเมฆไปอยู่เสียที่ไหน?! อายุ 55 กับ 49 ถือว่าแก่แล้วก็จริง แต่ก็ยังไม่น่าถึงขั้น... อ่า... ‘ตาย’! นอกจาก... อายุสั้น ตายภายใน 31 ปี ก่อนที่จะถึงปีพ.ศ. 2552!!! แล้วภาพนักรบหนุ่มโบราณที่พรุนไปด้วยลูกธนูก็กลับมาอีกครั้งในห้วงความคิด หรือว่า นั่นเป็นดวงวิญญาณของปั้นเมฆจริงๆ ถึงเขาไม่ใช่นักรบหนุ่มโบราณ และคงไม่ได้ตายในสนามรบ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะตายด้วยธนู... มันอาจจะเป็นการฆาตกรรมก็ได้? ถ้าปั้นเมฆตาย... แล้วฉันล่ะ? เกิดอะไรขึ้นกับเราสองคนกันแน่? หลังจากที่ตัดสินใจร่วมชีวิตกับปั้นเมฆแล้ว ถึงฉันจะอาลัยรักตาทัพพีแค่ไหน ก็ไม่เคยคิดที่จะทิ้งปั้นเมฆกลับโลกปัจจุบันอีกแล้ว แต่... ตอนนี้ ฉันรู้สึกทุรนทุราย อยากกลับไปถามหาความจริงจากตาทัพพีเดี๋ยวนี้เลย นี่ใช่ไหม ที่ทำให้พระแม่โพสพออกกฎ ห้ามฉันถามถึงคนในอดีต คงกลัวว่าฉันจะรู้ความลับอะไรบางอย่างที่ไม่ควรรู้ ซึ่งมันอาจจะเป็นไปได้ว่า... ฉันกับปั้นเมฆไม่มีชีวิตอยู่ยืนยาวจนถึงยุคปัจจุบันก็ได้ แปลกใจตรงที่ ถ้ามีคนถูกฆาตกรรมตายสยองแบบนั้นจริงๆ สมควรเป็นข่าวใหญ่สะเทือนขวัญ ชาวบ้านพูดกันไม่จบไม่สิ้น ตาทัพพีอาจจะไม่กล้าเล่าให้ฉันฟังเพราะเป็นห่วงว่าฉันจะกลัวก็จริง แต่ขาเม้าระดับเทพอย่างป๋าจอห์นกับเคียวโกะซังต้องไม่พลาดเรื่องนี้แน่ แล้วทำไมไม่มีใครพูดถึงเราสองคนเลยแม้แต่น้อย เหมือนว่าที่นี่ไม่เคยมีคนชื่อปั้นเมฆกับฟ้ามาก่อน? มี... ต้องมีสิ อย่างน้อยก็มีหลักฐานว่าฉันกับเขาเคยอยู่ในยุ้งข้าวนี้... เปลผ้าที่ปั้นเมฆผูกไว้นั่นไง! ฉันจำได้ ตาทัพพีบอกว่า เขายกที่ดินให้ลุงสิบทำเป็นนาทดลองโรงเรียนชาวนา ในขณะเดียวกันก็เคยเล่าว่า ลุงสิบอยู่ที่นี่ทำเกษตรอินทรีย์มานานหลายปีก่อนที่ทัพพีจะมาช่วย ฉันฟังผ่านๆ หู ไม่ได้เก็บมาคิดอะไร ทั้งที่มันฟังดูขัดแย้งกันยังไงอยู่ ตกลงที่ดินนี่เป็นของใครกันแน่ หรือว่า ตาทัพพีเป็นเจ้าของ ลุงสิบมาเช่าทำนา? ...ไม่น่าจะใช่ เพราะพอพูดถึงยุ้งข้าว เขาก็ว่าเป็นมรดกตกทอดของปู่ของปู่ของปู่ จนมาถึงรุ่นลุงสิบนี่นา ตอนแรกที่ฉันเข้าใจว่า ย้อนเวลามาใน ‘อดีตกาลอันไกลโพ้น’ ยังเคยคิดว่า ปั้นเมฆเป็นบรรพบุรุษต้นตระกูลลุงสิบด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ คำนวนเวลาเปรียบเทียบอายุแล้ว... ไม่ใช่แน่นอน! ตาทัพพีเคยบอกว่า ‘ลุงแกแก่แล้ว’ ในขณะที่... อีก 31 ปีข้างหน้า ปั้นเมฆจะมีอายุแค่ 49 เท่านั้น ไม่มีทางเป็นบรรพบุรุษลุงสิบได้แน่ๆ งั้น... ลุงสิบเป็นอะไรกับปั้นเมฆ? “เมฆมีพี่ชายหรือญาติที่ไหนชื่อ ‘สิบ’ รึเปล่า?” “พี่ชาย เมฆไม่มีแน่ แต่ญาติเหรอ เอ... เมฆก็ไม่แน่ใจ บางคนเมฆยังไม่รู้เลยว่าเป็นญาติ แต่พอพ่อเสีย เค้ามางานศพ แม่แนะนำให้รู้จักถึงได้รู้ว่าเป็นญาติกัน จำไม่หมดว่าชื่ออะไรบ้าง” “แล้ว... แล้ว... อ่า คนที่เค้ายึดที่นาของเมฆไปล่ะ?” ฉันเดาต่อ เป็นไปได้ไหมที่ลุงสิบเป็นเจ้าหนี้ หว่านล้อมซื้อที่นากับยุ้งข้าวของปั้นเมฆจนสำเร็จ แล้วหลอกตาทัพพีว่าเป็นมรดกปู่ของเขา “เจ้าหนี้ที่ตากับลุงติดค้างเค้าจนพ่อต้องมาจ่ายไม่จบไม่สิ้นน่ะเหรอ? ...ชื่อทรงศักดิ์ ที่ใครๆ เค้าเรียกกำนันทรงไง ส่วนคนที่เจรจาซื้อที่ดินที่เหลือของเราเป็นลูกชาย ชื่อนายทรัพย์ ทรัพย์สมบัติสถิต ไม่มีใครชื่อสิบสักคน” ทรัพย์สมบัติสถิต เอ... คุ้นๆ... เฮ่ย! มันนามสกุลตาทัพพีนี่หว่า ‘ทรงศักดิ์’ กับ ‘ทรัพย์’ ทรัพย์สมบัติสถิต ก็ชื่อปู่กับพ่อของทัพพีน้อยไง งั้น...ที่ดินของปั้นเมฆก็ถูกตระกูลของตาทัพพียึดไป ใช่แล้ว มันต้องเป็นแบบนั้นแน่ เขาถึงได้เป็นเจ้าของที่นาตรงนี้ รู้ที่มาของตาทัพพีแล้ว... ลุงสิบล่ะ? “เมฆ...” ฉันกลั้นใจถามเขาในสิ่งที่แทบจะเป็นไปไม่ได้ “...เคยคิดอยากเปลี่ยนชื่อจาก ‘เมฆ’ เป็น ‘สิบ’ มั๊ย?” “ไม่ล่ะ” เขาตอบทันที “...เมฆจะเปลี่ยนชื่อเป็นสิบได้ไง สิบไม่ได้อยู่บนฟ้าเหมือนเมฆนี่จ๊ะ” นั่นสินะ ฉันนี่คิดอะไรบ้าๆ ปั้นเมฆของฉันจะกลายเป็นลุงสิบไปได้ยังไง เป็นเพราะฉันเคยเห็นลุงสิบจากระยะไกล พอมานั่งคิดนอนคิดดู ก็เห็นว่ารูปร่างท่าทางของเขามีส่วนคล้ายปั้นเมฆ ถึงได้เดาไปอย่างงั้น ส่วนธนูที่ปักอยู่บนตัวนักรบหนุ่ม ฉันอยากจะเดาว่ามันเป็นแค่เครื่องประดับวันฮาโลวีนของลุงสิบ ทำให้ฉันเห็นเขาแล้วเข้าใจผิดไป แต่ถ้าไม่ใช่ ...ลุงสิบเป็นใครมาจากไหน? โอ... หรือเขานั่นแหละคือฆาตกร! เขาเห็นปั้นเมฆทำนาอินทรีย์ได้ผลดี ก็เลยฆ่าปั้นเมฆซะ แล้วสวมรอยโกงเอาที่นาและยุ้งข้าวของเขาไปขายให้พ่อของตาทัพพี จากนั้นก็ใช้ลูกสาวซึ่งก็คือยัยแม่มดมาหลอกตาทัพพีให้ยกที่ดินกลับมาให้เขาทีหลังโดยอ้างโรงเรียนชาวนา? จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 00:00:46

ความคิดเห็นที่ 2 “แถวนี้เหรอ ...ไม่เห็นมีใครชื่อสิบเลยนะ ฟ้าถามถึงคนชื่อสิบทำไมเหรอ? หรือว่าจะใบ้หวยเมฆเลขสิบ?” จนกลายเป็นสามีภรรยากันแล้ว เขาก็ยังเชื่อว่าฉันเป็นนางฟ้าอยู่นั่นเอง โชคดีที่เขาไม่งมงาย ไม่เคยคิดรวยทางลัด ไม่งั้นฉันคงโดนเขาถูหาเลขเด็ดทั้งวันแน่ “ไหนมานี่ซิ มาให้เมฆถูหารักหน่อยน้า แม่กระบือเทพ” มือใหญ่ออกลายอีกแล้ว แต่ฉันกลับไม่มีอารมณ์เลย ... ใครจะไปมีอารมณ์รักได้เล่า ถ้ารู้อนาคตว่าสามีจะต้องตายอนาจถูกธนูยิงจนพรุนไปทั้งตัวภายใน 31 ปี แล้วยังปริศนาที่ว่า ทำไมเรื่องราวของเราสองคนถึงหายสาบสูญไปจากโลกเหมือนไม่เคยมีตัวตนอีก จากความฝันคืนนั้นเป็นต้นมา ...ฉันก็ทรมานจนแทบเป็นบ้า ถึงพยายามจะบอกตัวเองว่า อะไรจะเกิด มันก็ต้องเกิด ควรปล่อยวาง ให้ทุกอย่างเป็นไปตามบุญกรรม แต่... ฉันก็ไม่สามารถหยุดคิดกลับไปกลับมาเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้เสียที หลายครั้งที่ฉันแทบทนไม่ไหว อยากกระโดดลงกระพ้อมข้าวไปซักถามลุงสิบกับตาทัพพีให้รู้แล้วรู้รอด แต่พอหันไปสบตาคมหวานเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขสมหวังของปั้นเมฆแล้ว ฉันก็ตัดใจจากเขาไปไม่ลง และกลัว...ถ้าจะต้องรู้ความจริงว่า เขาและฉันจะมีชีวิตอยู่ด้วยกันอีกแค่ไม่นาน... จนกระทั่ง... มีเหตุการณ์เลวร้ายที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้นในวันหนึ่ง “ฟ้า...ฟ้า!” ปั้นเมฆวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาตะโกนเรียกฉันซึ่งกำลังเตรียมอาหารเย็นอยู่ในครัว “มีอะไรเหรอ?” สังหรณ์ใจไม่ดีเลย ทำไมปั้นเมฆหน้าซีดแบบนั้น “แม่เมฆโดนรถชน!” เขาบอกฉันร้อนรนแล้วรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า “ ฟ้าอยู่เฝ้าบ้านนะ เมฆจะรีบไปกรุงเทพหาแม่” “จะ...จ้า... รีบไปเถอะ ไม่ต้องห่วงทางนี้” “ฟ้า...” ก่อนจากกัน เขาดึงฉันเข้าไปกอดแล้วจูบไปทั่วหน้า... “ฟ้า... อยู่บ้านเราดีดี อย่าหนีไปไหนนะ แล้วเมฆจะรีบพาแม่กลับบ้าน” ปั้นเมฆพูดเสมอว่า ฉันกับแม่ฝนเป็นผู้หญิงสองคนที่เขารักมากที่สุดในโลก ถ้าเป็นไปได้...เขาอยากให้เราอยู่ด้วยกัน เขาจะได้ปกป้องดูแล แต่... น่าสงสารปั้นเมฆเหลือเกินที่ความหวังของเขาไม่มีวันเป็นจริง สามวันต่อมา ฉันได้รับโทรเลขด่วน เป็นข้อความสั้นๆ มีเพียงตัวเลข 7 ตัว ฉันรู้ทันทีว่าปั้นเมฆต้องการให้โทรหาเขา แต่เนื่องจากบ้านของเรายังไม่มีโทรศัพท์ใช้ ฉันเลยต้องไปตลาดเพื่อหยอดเหรียญโทรที่ร้านขายของชำ ถ้าเป็นเวลาปกติ ฉันคงคิดถึงโทรศัพท์มือถือในยุคปัจจุบัน แต่ในตอนนั้น ฉันไม่มีกะใจจะคิดถึงเรื่องอื่นเลยนอกจากภาวนาขออย่าให้โทรไปแล้วได้ข่าวร้ายอย่างที่ฉันนึกกลัว แต่พอได้รู้ว่าเบอร์โทรที่ปั้นเมฆให้ฉันมาเป็นเบอร์โทรศัพท์วัด ฉันก็เริ่มขวัญเสีย แล้วสิ่งที่ฉันกลัวก็เป็นความจริง “ฟ้า...” รอสายสักพัก ...ฉันก็ได้ยินเสียงแหบพร่าปนสะอื้นของปั้นเมฆดังมาตามสาย “...แม่...” ฉันไม่อยากได้ยินประโยคนี้เลย แต่ก็เลี่ยงไม่พ้นจนได้... “แม่ ตาย แล้ว!!!” ถึงจะอยู่ห่างไกลกันแค่ไหน แต่ฉันรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดสุดแสนของเขายามที่ต้องเค้นคำพูดประโยคนี้ออกมา... ‘แม่ตายแล้ว’ ...แม่ฝนน่ะเหรอ...ตาย!? ไม่จริงใช่มั๊ย? ข่าวร้ายนั้น ผลักดันให้ฉันตัดสินใจ... ฉันจะไม่ปล่อยให้ปั้นเมฆต้องเจอกับอะไรเลวร้ายอีกแล้ว ความตาย... แม้เป็นสิ่งที่มนุษย์ทุกคนหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่อย่างน้อย คนดีๆ อย่างปั้นเมฆสมควรพบพานความสุขสมหวัง มีอายุยืนยาว อยู่เป็นประโยชน์กับคนอื่นๆ ไม่ใช่เจอแต่ความทุกข์ตั้งแต่เล็กแต่น้อย แล้วจบชีวิตแสนสั้นลงด้วยคมอาวุธน่าสยดสยองแบบนั้น ถ้าฉันได้รู้ล่วงหน้าว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันก็อาจจะสามารถป้องกันไว้ก่อน ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย... หรือว่า... นี่แหละ คือภาระกิจที่แท้จริงของฉัน... ย้อนเวลามาเพื่อปกป้องวีรบุรุษ ถึงพระแม่โพสพจะห้ามฉันไม่ให้ซักถามเรื่องราวและเอ่ยชื่อของคนในอดีต แต่ฉันก็สามารถหาข้อมูลเก่าๆ โดยไม่ถามตรงๆ ได้นี่นา... ฉันอาจจะไปอ้อนขอให้คุณย่าแม่ลุงสิบช่วยเล่าเรื่องของแกว่าเป็นไงมาไงถึงมาอยู่ที่นี่ ...ตาทัพพีก็อาจจะรู้อะไรบางอย่าง แต่ฉันไม่เคยถามอะไรเขาก็เลยไม่เคยเล่า ไม่งั้นก็... สัญชาติญาณบางอย่างสั่งให้ฉันลองไปคุยกับลุงสิบดูสักที เขาน่าจะมีคำตอบดีๆ ให้ฉัน ...ไม่แน่ว่า ตัวเขานั่นแหละคือคำเฉลยของทุกข้อสงสัย... ราวกับว่าเขาคือผู้ถือกุญแจไขปริศนาเอาไว้ การที่แม่ฝนตายจากไปในขณะที่คุณย่าแม่ลุงสิบถึงหูจะหนวกแต่ก็ยังแข็งแรงดีอยู่นั้น ทำให้ฉันตัดประเด็นที่ว่าลุงสิบคือปั้นเมฆทิ้งไปแล้ว แต่...ไม่รู้ทำไม ฉันก็ยังรู้สึกว่าปั้นเมฆกับลุงสิบ มีความสัมพันธ์อะไรบางอย่างที่ ไม่ธรรมดา สรุปว่า ถ้าฉันอยากรู้เรื่องอนาคตของปั้นเมฆ มีทางเดียว คือต้องกลับไปมิติปัจจุบันเท่านั้น ปั้นเมฆบอกฉันทางโทรศัพท์ว่า เขาต้องอยู่จัดงานศพให้แม่ฝนจนเผาเสร็จเรียบร้อยลอยอังคารแล้วยังต้องอยู่ทำงานให้ญาติของเขาแทนแม่ที่จากไปจนกว่าจะหาคนอื่นมาทำแทนได้ เป็นการตอบแทนป้าคนนี้ เพราะนอกจากแกจะช่วยดูแลแม่ฝนมาตลอดที่อยู่กรุงเทพแล้ว ยังเป็นธุระจัดการงานศพให้ด้วย ดังนั้น เขาไม่กลับบ้านอีกเป็นเดือน... อาจจะหลายเดือน... ฉันเป็นห่วงบ้านเหมือนกัน ไม่อยากทิ้งนาและสวนที่เราลงทุนลงแรงทำมาแทบตายไปเลย แต่... นี่นับเป็นโอกาสดีที่ฉันจะกลับโลกปัจจุบันเพื่อสืบหาความจริงเรื่องของเราโดยที่เขาไม่รู้ ขอแค่รีบไปรีบมาเท่านั้น... ‘แองจี้ เธอต้องทำได้สิ...รีบไป... แล้วรีบกลับมา...’ ฉันสั่งตัวเองแบบนั้นตอนที่ทิ้งตัวลงกระพ้อมกลับสู่ยุคปัจจุบันอีกครั้ง ซึ่งฉันหวังว่าจะเป็นครั้งสุดท้าย แล้วฉันจะไม่จากปั้นเมฆไปไหนอีกเลย อนิจจา ฉันไม่รู้เลยว่า... การตัดสินใจนี้จะทำให้ฉันต้องพบกับเหตุการณ์ที่ไม่น่าพบเจอ ...รู้ในสิ่งที่ไม่ควรรู้ ...เผชิญกับปัญหายิ่งใหญ่อย่างนึกไม่ถึง และดึงเอาชีวิตใครอีกหลายๆ คนเข้ามาสัมพันธ์กันเป็นลูกโซ่ จนเกิดเรื่องราวดังเช่นที่มัน ‘ต้องเป็นไป’ แล้วในที่สุด...ฉันไม่สามารถแก้ไขอะไรได้เลย ทั้ง อดีต ปัจจุบันและอนาคต... สิ่งแรกที่ฉันทำเป็นประจำหลังจากกลับสู่โลกปัจจุบันคือหยิบมือถือมาดูวันและเวลา แต่คราวนี้ มือถือของฉันหายไปแล้ว... จดหมายที่ฉันทิ้งไว้ให้ตาทัพพีบนโต๊ะก็หายไปด้วย ฉันสำรวจเคร่าๆ แล้วพบว่า ข้าวของอื่นๆ ล้วนอยู่ในตำแหน่งเดิม นอกจากมือถือ คอมพิวเตอร์ และจดหมายฉบับนั้น ฉันเดาว่าตาทัพพีคงเอามันไปค้นข้อมูลเพื่อใช้ตามหาป้าของเขาซึ่งหนีตามผู้ชายไป ...น่าสงสารตาทัพพีจัง เขาต้องเสียเวลาเปล่าเพราะ ฉันไม่มีเบอร์ของปั้นเมฆเก็บไว้ในมือถือ และไม่เคยแชทคุยหรือส่งอีเมลถึงเขาเลย ฉันใช้โทรศัพท์บ้านโทรออกไปหลอกถามวันเวลาเพื่อนสนิทคนหนึ่ง ถึงได้รู้ว่าตัวเองหายไปจากเวลาปัจจุบันคราวนี้เกือบสามเดือน! “แกหายหัวไปไหนมา พวกเราติดต่อแกไม่ได้เลย แล้วนี่สัปดาห์ก่อน มีผู้ชายคนหนึ่งโทรมาอ้างว่าเป็นหลานชายแก บอกว่าป้าหายตัวไป... แล้วเค้าก็ซักฉันใหญ่เลย ว่าแฟนแกชื่ออะไร ทำงานที่ไหน” ตาทัพพีคงโทรหาเพื่อนฉันทุกคนแน่เลย เฮ่อ... “...อะไรน้า... ไม่ได้ยินเลย สัญญาณไม่ดี ชู่ววววว... โทษทีเพื่อน เดี๋ยวฉันโทรหาใหม่นะ” ฉันตบปากตัวเองเบาๆ สามทีแล้วรีบวางสาย นึกด่าตัวเองในใจ แต่ทำไงได้ ถ้าคุยต่อมีหวัง...ยาวแน่ ฉันจะต้องไม่มัวชักช้าเสียเวลาอยู่ทางนี้นานเด็ดขาด จะทำอะไรต้องรีบทำ อย่างแรก...ฉันต้องไปหาตาทัพพีก่อน... ไม่ว่าเขาจะโกรธหรือน้อยใจฉันยังไง แต่ฉันมั่นใจว่า แค่ได้เห็นหน้าฉัน เขาก็ดีใจจนลืมทุกอย่างแล้ว แต่ปรากฎว่า... เมื่อฉันไปถึงบ้านไม้ทรงไทยดัดแปลงของเขา กลับไม่มีตาทัพพีโผเข้ากอดฉันน้ำตาซึมด้วยความซาบซึ้งอย่างที่ฉันคิด ...กลับกลายเป็น ‘คนที่คิดไม่ถึง’ ผวาเข้ามากอดฉันร้องไห้น้ำตาท่วม... ยัยแม่มดดำ! ทำไมชีมาอยู่ที่นี่? ...นอนหมดสภาพอยู่บนเตียงนอนยับย่นชั้นบนห้องนอนตาทัพพี? แล้ว...แล้ว ...นี่มันอะไรกัน? เสื้อผ้าและชุดชั้นในของชีกระจายเกลื่อนอยู่รอบเตียงรวมกับข้าวของที่ระเนระนาดราวกับโดนพายุเฮอริเคนถล่ม ทำให้ฉันรู้ว่า ภายใต้ผ้าห่มสีขาวที่ชีพันรอบตัวไว้อย่างหมื่นเหม่นั้น มีแต่ร่างระหงเปลือยเปล่า! เกิดอะไรขึ้นที่นี่ก่อนหน้านี้ ฉันไม่อยากจะเดา ...โชคดีที่ฉันไม่มาเร็วกว่านี้ ไม่งั้นคงได้เห็นฉากอลังการงานสร้างยิ่งกว่าดูดวิญญาณแน่ๆ ถึงฉันจะถูกปั้นเมฆ ‘ยกระดับ’ ให้กลายเป็น ‘หญิงสาวมากประสบการณ์’ แล้วก็ตามที ฉันก็ยังเขินเกินจะรับภาพเหตุการณ์แบบสดๆ ได้อยู่ดี สีขาวของผ้าห่มผืนหนาตัดกับผิวสีน้ำผึ้งนวลเนียนกับผมสีดำหยักศกหนานุ่มยาวถึงกลางหลังล้อมกรอบดวงหน้าเปื้อนน้ำตา ช่างเป็นภาพที่เปี่ยมเสน่ห์ ดูเย้ายวนชวนฝัน ขณะเดียวกันก็...ดูลึกลับน่าค้นหาเหลือเกิน ความจริงในเวลาจำกัดนี้ ฉันมีปริศนาสำคัญของปั้นเมฆรอให้ค้นหาคำตอบอยู่... แต่พอเจอ ‘ภาพปริศนา’ ในห้องนอนตาทัพพีนี่แล้ว กลับตัดใจจากไปไม่ได้ โดยเฉพาะเมื่อเห็นหน้าของคนที่ฉันเคยเห็นแต่ตอน ‘สวยเริดเชิดหยิ่ง’ จนชินตา มาบัดนี้... ไม่รู้นอนร้องไห้มานานเท่าไหร่แล้ว ตาสวยคู่นั้นแดงก่ำช้ำบวม สะอึกสะอื้นไม่หยุดจนน่าสงสาร ไม่เหลือเค้ายัยแม่มดจอมโหดคนเก่าอีกเลย ยิ่งพอชีเห็นฉันแล้วผวาตรงเข้ามาร้องไห้กับอกเท่านั้น... ฉันก็ใจอ่อนเหลวเป็นน้ำได้แต่กอดปลอบด้วยความรู้สึกแสนแปลก... จะว่าเป็นเพราะแพ้น้ำตาก็ใช่ แต่... เหมือนร่างกายของฉันตอบสนองต่อความทุกข์และเจ็บปวดที่ร่างบางระหงในอ้อมแขนถ่ายทอดมากับสัมผัสนั้นมากกว่าแค่เวทนา... “ฮือๆๆ... ช่วยด้วย” เสียงกระซิบสั่นพร่าปนมากับสะอื้นอยู่ข้างหู “เป็นอะไรเหรอคะ?” กว่าฉันจะปั้นคำพูดออกจากปากได้ก็ใช้เวลาพอควร “ทัพพ์... ทัพพ์...โกรธฉันมาก ฮือๆๆ ทำไงดีเขาโกรธจนทิ้งฉันไปแล้ว” อ่า... ทัพพีน้อยโกรธมาก เรื่องอะไรกัน? “ช่วยไปบอกเขา... ให้กลับมา... ช่วยพ่อ...” “พ่อ? ลุงสิบเหรอ?” เอาล่ะสิ ทีนี้... จะว่าฉันไม่เกี่ยวก็ต้องเกี่ยวล่ะ เพราะมันเกี่ยวกับลุงสิบที่ฉันต้องการพบหน้ามากที่สุดเวลานี้ “ใช่ๆๆ... พ่อฉัน” ยัยแม่มดตอบรับโดยไม่ทันสงสัยว่าทำไมฉันถึงรู้ว่าชีเป็นลูกสาวลุงสิบ ราวกับว่านั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญอีกแล้ว “...ฮือๆ... เธอไปขอร้องนำทัพพ์ให้ช่วยพ่อฉันหน่อยได้มั๊ย มีแต่เขาเท่านั้นที่จะช่วยได้” เรื่องอะไร ลุงสิบป่วยเป็นโรคร้ายรักษาไม่หายหรือไงกัน? แต่... ทัพพีน้อยก็ไม่ใช่หมอเทวดานี่นา ว่าแต่... แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่ลูกสาวของลุงสิบมานอนร้องห่มร้องไห้เสื้อผ้าไม่ใส่อยู่บนเตียงหลานชายฉันล่ะ? “ลุงสิบเป็นอะไรเหรอคะ?” “พ่อ... ฮือๆ... พ่ออยู่ในคุกมาสามวันแล้ว” หา? ...ลุงสิบติดคุก?! “เรื่องมันเป็นยังไงมายังไงคะ ช่วยเล่าให้จี้ฟังก่อนได้หรือเปล่า?” หลังจากยัยแม่มดพยักหน้า... เรื่องราวต่างๆ ที่เกี่ยวกับหญิงสาวชื่อ’ข้าวขวัญ’ ชายหนุ่มชื่อ ‘นำทัพพ์’ กับ ผู้ชายที่ใครๆ เรียกเขาว่า ‘ลุงสิบ’...ก็พร่างพรูออกมาพร้อมกับหยาดน้ำตาที่ไหลร่วงริน... แล้วใครเล่าจะคาดเดาได้ว่า... เรื่องราวเหล่านั้นก็คือคำตอบของปริศนาที่ฉันกำลังตามหาอยู่นั่นเอง! จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 00:03:14

ความคิดเห็นที่ 3 จบภาค1 ...สัญญา ต่อภาค 2 ...ผูกพัน จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 12:31:12

ความคิดเห็นที่ 4 วู้ๆ เรื่องนี้น่าติดตามมากเลยค่ะ ลุ้นๆ ว่าลุงสิบ ต้องเปน ปั้นเมฆแน่เลย งิงิ จากคุณ : เป็ดน้อยลอยชาย เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 20:29:16

ความคิดเห็นที่ 5 จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 07:48:24