ความคิดเห็นที่ 1 ปรายเล่นเพลงผลงานที่เพิ่งบันทึกเสร็จเป็นชิ้นเป็นครั้งที่สองของตัวเองซ้ำไปซ้ำมาอย่างภูมิใจ แม้สภาพท้องใกล้คลอดจะไม่เอื้อต่อการนั่งใกล้ๆ ใกล้จอคอมพิวเตอร์ได้นานนัก “ผมนี่เจ๋งได้ใจจริงๆ หึหึ” ปรายโอ่อย่างไม่รอใครชม แต่ดาวถามถึงผลงานเก่า “แล้วเพลงแรกที่ส่งไป คุณปริญญ์ติดต่อมาบ้างหรือเปล่า” “น่า... ผมไม่ได้หวังอะไรมาก แต่จะสอนดนตรี เราต้องมีผลงานให้คนอื่นเห็นฝีมือ เอ... ถ้าผมไปสอนดนตรี ใครจะเลี้ยงเจ้าหัวสิวให้เราไม่รู้เนอะดาว” “คงต้องจ้างคนเลี้ยง” ดาวออกความคิดเห็น แต่ไม่วายบ่นเรื่องชื่อ “ฮึ เรียกเด็กว่าเจ้าหัวสิวจนติดปากแล้วนะ เกิดตั้งชื่อนี้เข้าจริงๆ เพื่อนล้อตายแน่ๆ” “เด็กผู้ชายชื่ออะไรก็ถูกล้อทั้งนั้น คนไหนชื่อไม่น่าล้อ เราก็ล้อชื่อพ่อแม่แทน ฮ่าๆ” “แน่ใจเหรอคะว่าผู้ชาย” เพราะไปอัลตราซาวด์ครั้งล่าสุดก็ไม่รู้เพศอยู่ดี “ทั้งเตะทั้งถีบอย่างนี้ต้องเป็นไอ้หนูแข้งทอง เพลย์เมกเกอร์ตัวยงในทีมฟุตบอลแน่ๆ” ปรายยิ้มขณะจินตนาการไปถึงอนาคตเด็กน้อยที่เริ่มดิ้นๆ ในท้องอีก “ผมรู้สึกดีนะดาว เหมือนรอรับของเล่นที่สั่งซื้อไว้นานๆ น่ะ” “อีกสองสัปดาห์ เราจะได้รู้ว่าจะได้ของเล่นถูกใจหรือเปล่า แล้วคุณอึดอัดแค่ไหนคะเนี่ย” “เหมือนอุ้มโอ่งไว้เลยล่ะ” ปรายเปรียบเทียบความหนัก ก่อนจ้องรูปถ่ายครอบครัวตัวเองที่พรินต์มาจากอีเมลแปะอยู่บนชั้นวางหนังสือ “แม่ผมตัวเล็กกว่าคุณอีก ทนท้องได้ไงไม่รู้ตั้งสี่ครั้ง เฮ่อ ผมคิดถึงแม่จัง” “นั่นสิ” ดาวมาเมียงมองดูรูป “กันยางงมาก ที่จู่ๆ เราเอารูปครอบครัวคุณมาแปะไว้เยอะแยะอย่างนี้” “ฮ่าๆ ปล่อยให้งงเล่นไปงั้นแหละ แล้วยายแบนแต๊ดแต๋ไปไหนเนี่ย มืดค่ำแล้วยังไม่กลับ” “กันยาไปตลาดค่ะ ซื้อของตุนไว้” “อยากไปตลาดเหมือนกัน” ปรายลุกไปนั่งบนเก้าอี้ที่ปรับเอนหลังได้ “แต่ตั้งแต่งานวันเกิดเจ๊เพ็ญ ผมกลัวการเดินผ่านอู่ตาพอลนั่นชิปเป๋ง เจอแต่ละทีท่าทางมันเป็นห่วงเป็นใยเกินเหตุ ไม่รู้จะปลื้มหรือจะลมใส่ดี” “แหม เขาแค่ห่วงใยคุณ เพราะอาจคิดถึงตอนที่เมียเขาท้องอยู่” “ขอให้เป็นอย่างนั้น คลอดเสร็จผมควรเป็นทอมนะ แต่การเป็นแม่คน ก็เป็นทอมไม่ได้อยู่ดี แล้วให้แต่งหญิงสอนดนตรีเข้า เกิดมีผู้ชายมาวอแวผมเข้าจริงๆ ผมทำไงล่ะนี่” ปรายบ่นพลางเหลือบมองตัวเองในกระจกแล้วเกาคาง “คุณนี่คิดไปถึงไหนกัน ระแวงจนทำตัวเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อนไปได้ ผู้หญิงก็ไม่คบ เพื่อนผู้ชายก็ไม่มี” “เอ... คุ้นๆ ว่าผมเคยว่าใครแบบนี้หนอ” ปรายลูบหัวแมวอย่างล้อเลียน “ไม่ต้องมาย้อนว่าฉันหรอกค่ะ” ดาวออกตัวอย่างยอมรับ “ก็ตอนนี้ฉันทำใจได้แล้วว่าอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ถ้าชะตาบังคับให้เราฝืนตัวเองไปตลอดชีวิต ก็คงต้องฝืนมั้งคะ ชะตาบอกให้คุณเป็นผู้หญิงคุณก็ต้องอยู่อย่างผู้หญิง คุณจะเป็นทอมเพื่อฝืนชะตาให้ซ้ำซ้อนทำไม” “ฝืนชะตาซ้ำซ้อน ?” ปรายทวนวลีแปลกๆ อย่างไม่เข้าใจความหมายนัก แต่เมื่อเปิดดูท้องเปลือยๆ ที่ข้างในเคลื่อนไหวไปมาได้ เขาก็เข้าใจทะลุปรุโปร่ง “ไปนอนกันดีกว่า” ทั้งคู่หลับไปก่อนกันยากลับมาเสียอีก แต่ปรายกลับนอนไม่ค่อยหลับนัก เด็กน้อยในท้องดิ้นจนเขาหาท่านอนที่เหมาะสมไม่ได้ จนกระทั่งรุ่งสางเขาหลับไปหน่อยก็ต้องงัวเงียตื่นเรียกดาว “อย่าหัวเราะนะ... ถ้าผมบอกว่า... ผมฉี่รดที่นอน” ปรายกระซิบบอกอายๆ กลอกดวงตาไปมาด้วยความงุนงงที่เขาไม่ได้รู้สึกปวดปัสสาวะ แต่กลับปล่อยมันออกได้จนแฉะที่นอน ดาวทำจมูกฟุดฟิดรีบกระเถิบหนีทันที “ฮึ ตาจอมขี้เซา ขี้เกียจจนไม่ยอมลุกเข้าห้องน้ำล่ะซี งั้นก็ลุก ดึงผ้าปูที่นอนไปซักเดี๋ยวนี้” “ว้า แต่อยากนอนต่อน่ะ เพิ่งตีห้าเอง” ปรายอู้อี้บ่นเสียดายเวลาหลับสบาย แต่ก็ต้องตื่นอยู่ดี พอลุกแล้วเขาก็ต้องนิ่วหน้า “ดาว... ทำไมมันยังมีฉี่อีกไม่รู้ อั้นไม่อยู่” “ก็เพราะอั้นไว้เป็นลิตรทั้งคืนล่ะมั้ง ไปห้องน้ำสิคู้ณ...” ดาวไล่พลางตะกุยผ้าปูที่นอนขึ้นมา ปรายขยี้ตาเดินเข้าห้องน้ำงงๆ ไปสักนาที ก็เดินกลับมาหน้ามุ่ย “เอ่อ แต่... ผมรู้สึกว่า... มัน...ไม่ได้ออกทางเดียวกับฉี่” “เหรอ... ถึงว่ากลิ่นมันไม่ค่อยเหมือน” ดาวเลยจ้องผ้าปูที่นอนอีกครั้ง “หรือว่า... ถุงน้ำคร่ำแตก ?” คำของดาวทำให้ปรายกลับไปก้มดูที่มาของของเหลว แต่ตอนนี้หัวแม่เท้าเขาก็ยังมองไม่เห็น เขาพยายามนึกถึงที่หมออธิบายครั้งล่าสุด หมอพูดถึงคำว่าน้ำคร่ำหรือไม่ก็การเจ็บเตือนบ่งบอกว่าเด็กกำลังจะออกมาดูโลก เขาเสียดายที่ไม่สนใจไต่ถามหมอให้ละเอียดกว่านี้ เขาอยากมีเวลาอีกสักอาทิตย์ก่อน จึงเริ่มลนลาน “ตายแล้วๆ เจ้าหัวสิวจะออกมาแล้วรึ ก็ไหนหมอบอกว่าอีกครึ่งเดือนนี่หว่า” “แล้วทำไงดีล่ะ” ดาวเริ่มกระโดดไปมาด้วยความตื่นเต้นแกมหวาดกลัว ปรายก็หมุนซ้ายหมุนขวา เขาปวดท้องถ่วงๆ อยากนั่งแต่ไม่กล้านั่ง เพราะผ้าผ่อนข้างล่างเขาเปียกหมดแล้ว “อือ นั่นสิทำไงดี โทรไปถามโรงพยาบาลมั้ย” “ไปปลุกกันยาสิคุณ” ปรายตะโกนเรียกครู่เดียวกันยาก็มายืนจ้องดูสิ่งที่เรียกว่าน้ำคร่ำด้วยความหวาดพอกัน เธอรวบรวมสติวิ่งไปเคาะถามเพื่อนข้างห้องแล้วกลับมาหน้าตาตื่น “พี่เค้าว่าให้ไปโรงพยาบาล ถุงน้ำคร่ำแตกแปลว่าเด็กจะมาแล้ว ถ้าน้ำไหลจนแห้ง เด็กจะตาย !” “งื้อ บรรลัยแล้วกู !” ปรายตกใจมือเย็นเฉียบ “หัวสิวลูกพ่อ อย่าเพิ่งตาย ขอพ่อทำใจก่อน” แล้วปรายก็ได้แต่ทำใจจริงๆ เป็นกันยาที่วิ่งไปหยิบโน่นหยิบนี่ใส่กระเป๋าให้ ตัวเขาเองยังอยู่ในชุดนอนเปียกๆ ทำอะไรไม่ถูก จนดาวตะคอกแล้วงับที่ข้อเท้าเตือนให้ไปเตรียมตัว ปรายจึงลุกไปเตรียมตัวโดยการเปิดตู้เย็นหาของกิน “หิวจังแฮะ !” เลยโดนทั้งแมวข่วนและคนตวาดแหววใส่ “เฮ้ย อย่าเพิ่งกิน เผื่อผ่าคลอด ต้องวางยาสลบ” “เหรอ หมอว่างั้นเหรอ !?” ปรายพยายามนึกว่าก่อนไปโรงพยาบาลต้องทำอะไรแต่นึกไม่ออกสักอย่าง “ไม่รู้ แต่อย่าเพิ่งกิน ไปล้างหน้าแปรงฟันก่อน เดี๋ยวหมอเหม็นปาก !” กันยาเท้าสะเอวเตือน ทั้งที่ตัวเองก็ผมยุ่งเหยิงพอกัน ปรายทำตามคำสั่งเสร็จก็ยังถามกันยายิกๆ “แล้วฉี่ เอ๊ย ไอ้น้ำคร่ำนี่มันยังซึมๆ อยู่เลย เดินไปทั้งตูดเปียกเหรอกันยา แท็กซี่มันจะด่าเอาหรือเปล่า” “เอ่อ ทำไงว้า” กันยามายืนงงด้วยทั้งแปรงฟันอยู่ “งั้นใส่ผ้าอนามัยไปก่อน” “หา !?” ปรายหน้าแหย “นี่ต้องขี่ขอนไม้จริงเหรอ อุตส่าห์ดีใจที่รอดตัวมาตั้งนาน” แต่กันยาไม่มีเวลางุนงง เธอแค่โยนกล่องผ้าอนามัยให้เพื่อนอย่างรำคาญแล้วหายไปแต่งตัว จึงเป็นดาวที่รีบคลานมาสอนการใช้ผ้าอนามัยฉบับด่วน “เลาะแถบกาวออก แปะลงตรงเป้ากางเกง แล้วสวมค่ะ” กันยาหายไปเกือบห้านาที กลับมายังเจอปรายสวมผ้าอนามัยเก้ๆ กังๆ เพราะต้องกังวลเรื่องที่กำลังจะไปคลอดลูกยังไม่พอ เขายังมีอะไรซับของเหลวให้รู้สึกอึดอัดยากลำบากทั้งที่อยากถอดเสื้อผ้าเดินเต็มที กันยายังห้ามพาแมวไป “เอาไปก็ต้องทิ้งไว้ข้างนอก เดี๋ยวหนูก็มาคาบยายดาวสองไปหรอก !” แต่ปรายสั่นหัว กอดดาวไว้แน่น กลัวจนรู้สึกเหมือนมีระลอกลมหนาวซัดใส่หน้าติดๆ กัน “เดี๋ยวจะคุยกับทางโรงพยาบาลดู ทีคนอื่นพาสามีเข้าห้องคลอดได้ ทำไมเราพาแมวเข้าไม่ได้ !?” “เขาไม่ยอมหรอกดาว” กันยาบอกด้วยความระอาใจ แต่ก็วิ่งออกไปตามแท็กซี่มารับเพื่อนถึงหน้าที่พัก ปรายกอดแมวขึ้นแท็กซี่ด้วยความกลัวที่พุ่งพรวดมาแรงขึ้นๆ ทุกที อะไรๆ ในท้องเขาเริ่มเคลื่อนไหวอย่างเห็นได้ชัด เขาวางดาวลงบนท้อง พร้อมพูดกระซิบบอกอย่างไม่สนใจกันยาหรือแท็กซี่ที่นั่งอยู่ข้างหน้า “เจ้าหัวสิวมันเคลื่อนที่ได้เหมือนเด็กจริงๆ แล้ว” “จริงด้วย ตัวคงใหญ่น่าดู” ดาวสัมผัสการเคลื่อนไหวภายใต้อุ้งเท้านั้น กระซิบกลับด้วยความตื่นเต้นขึ้นกว่าตอนนั่งดูการขยุกขยิกของหน้าท้องที่กำลังห่อหุ้มทารกอยู่กว่าครั้งไหนๆ แต่ปรายบ่นเสียงดังไม่เลิก “อือ ถ้าเจ้าหัวสิวนี่สิบโล คนคลอดจะตายมั้ย” แท็กซี่วัยกลางคนมองกระจกหลังด้วยความขบขัน “ถ้าเด็กตัวใหญ่ หมอเค้าผ่าให้ สมัยนี้เขาไม่เจ็บคลอดกันนานแล้ว นี่เริ่มเจ็บหรือยังล่ะ” “ยังเลย” ปรายยังพออุ่นใจที่มันไม่เจ็บอย่างที่คิด “แต่เจ้านี่มันถีบ !” ปรายกลัวยิ่งขึ้นๆ กันยายกโทรศัพท์ลางานอยู่ มีเพียงดาวที่จ้องการเคลื่อนไหวในท้องอย่างอัศจรรย์ใจ บางครั้งคนเป็นแม่อย่างเธอไม่แน่ใจว่าจะรักผูกพันได้แค่ไหน แต่ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนน้ำตาจะเอ่อนองเมื่อคิดว่าเด็กคนนี้กำลังจะออกมาดูโลก “ลูกหาทางออกอยู่มั้งคะ ไม่รู้จะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายกันแน่” “งื้อ ผมไม่อยากรู้...” ปรายวางมือแหมะไว้ข้างๆ ตัว แทนการวางบนหน้าท้อง เขาอยากถดหนีหน้าท้องตัวเอง “ดาว... ผมกลัว ผมไม่น่าท้องเลย ผมน่าจะทำแท้ง” “คุณปราย...” ดาวกระซิบด้วยความโกรธผสมตกใจ แต่เมื่อสัมผัสว่าปรายกำลังจะร้องไห้ เธอก็กระซิบที่หัวใจเขา “อย่าพูดเรื่องทำแท้งเลยนะคะ มันผ่านไปแล้ว การคลอดมันคงไม่เจ็บมากหรอกค่ะ ผู้หญิงคลอดกันได้เยอะแยะ คุณแข็งแรงกว่าผู้หญิงตั้งมากมาย ทำไมคุณจะทำไม่ได้” “แต่ผมไม่ใช่ผู้หญิง” ปรายตอบอย่างไม่เหลือหลอความมั่นใจ แท็กซี่มองด้วยความขบขันที่คนท้องนั่งกอดแมวร้องไห้พูดพึมพำคนเดียว กันยาซึ่งนั่งข้างคนขับจึงได้แต่บอกขำๆ ว่าแมวตัวนี้กับเจ้าของรักกันมาก เธอยังร้องบอกให้เพื่อนใจเย็นๆ “กันยา... ผมไม่ใช่ผู้หญิง ผมไม่ใช่ดาว” เหงื่อเริ่มซึมตามใบหน้าของปรายที่เริ่มเถียงเพื่อนอย่างจริงจัง พร้อมๆ กับเริ่มสับสนในความคิดว่าเขาน่าจะพยายามพูดความจริงกับกันยาให้หมดไปตั้งนานแล้ว แต่กันยากลับยังส่ายหน้าเหมือนรำคาญที่เพื่อนตกใจจนเพ้อเจ้อ แล้วบ่นเรื่องลืมกระเป๋าสัมภาระไว้หน้าที่พักระหว่างออกมาเรียกรถ จึงรีบโทรขอความช่วยเหลือจากบุญ ดาวถือโอกาสกระซิบให้พลังปรายเพราะรู้ว่าเขากำลังหวาดกลัว “ใจเย็นๆ นะคะ คุณกำลังเสียสละตัวเองให้ลูกของผู้หญิงขี้แพ้คนหนึ่ง ถ้าไม่มีคุณทั้งฉันและลูกคงไม่มีโอกาสนี้” “ดาว... แต่ผมกลัว” “ไม่ต้องกลัวค่ะ” ดาวกระโดดลงไปนั่งใกล้ๆ อุ้งมือเขา ถ่ายทอดความอบอุ่นให้ จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 12:09:35

ความคิดเห็นที่ 2 ทันทีที่รถจอดที่หน้าโรงพยาบาล ปรายเริ่มรู้สึกว่าท้องไส้กำลังขดกันเป็นเกลียว และเริ่มเจ็บ... ความกลัวจู่โจมจนไม่กล้าลงจากรถ เขานั่งตัวแข็งร้องไห้และไม่ยอมฟังคำแนะนำจากเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลที่พากันมาปลอบใจ “ไม่มีอะไรน่ากลัวนะคะคุณดาว น้ำคร่ำไหลออกมาเยอะแค่ไหนแล้วเอ่ย” “ผมไม่รู้” ปรายมองโรงพยาบาลอย่างหวาดกลัว ยิ่งผู้คนมองเขาขำๆ พร้อมรอยยิ้มเขายิ่งกลัว “นั่งอยู่นานน้ำคร่ำจะแห้ง จะเป็นอันตรายต่อเด็กน้า” พยาบาลชี้แจงเพิ่มเติม และยังบอกให้เขาปล่อยแมว “ฝากแมวไว้กับญาตินะคะ” แต่ปรายไม่ยอมปล่อยแมว จนบุรุษพยาบาลตัวใหญ่ๆ คนหนึ่งมาทำท่าจะอุ้มไป แต่ปรายยกมือผลักและทั้งคู่ก็ออกแรงกระชากยื้อแย่งแมวกันจนเสียงปลอกคอขาดดังแคว่ก ดาวตกใจเลยทั้งตะกุยทั้งงับหลังมือบุรุษพยาบาลจนมีแผลเลือดซิบ กันยารีบเข้าไปดูแผลอย่างเห็นใจ และยืนยันว่าแมวรับวัคซีนป้องกันโรคครบทุกประเภท “คุณลงไปเถอะค่ะ” ดาวกระซิบบอกปรายอย่างจำยอมก่อนผละจากมือเขากระโดดลงจากรถไปหากันยา แต่ปรายยังรีรอจนกระทั่งบุรุษพยาบาลกับคนขับแท็กซี่ต้องช่วยกันใช้แรงฉุดแล้วอุ้มเขาลงจากรถขึ้นนอนบนเตียงเข็น ดาวมองปรายขึ้นเตียงเข็นอย่างเป็นห่วง เพราะเขายังตะโกนลั่นท่ามกลางบุคลากรโรงพยาบาล “ดาว... ดาว... ผมกลัว” กันยาเกาศีรษะอย่างอ่อนใจ ทั้งมองพยาบาลอายๆ ที่เพื่อนกลัวจนเรียกชื่อตัวเอง และแทนตัวว่าผมเหมือนผู้ชายเอาตอนนี้ ไหนยังทำท่าติดแมวขนาดหนักอีก แต่กันยาก็อุ้มดาวเดินตามไป กระซิบปลอบใจเขา “เราอยู่นี่ ดาวอย่ากลัวทำเสียงดังสิ เดี๋ยวลูกตกใจนะ” “กันยา... ผมกลัวลูก ผมกลัวเด็ก ผมคลอดไม่ไหว ผมเจ็บ” ดาวรู้ดีว่ากันยาคงแค่ตลกปนรำคาญที่ปรายเพ้อเจ้อ ดาวอยากปลอบใจเขา แต่แมวอย่างเธออาจทำให้เขาดูเหมือนคนเสียสติจริงๆ จึงกะหาเวลาระหว่างรอคลอดเพื่อปลอบใจ แต่ทันทีที่ถึงห้องรอคลอด พยาบาลอาวุโสคนหนึ่งเดินเข้ามา เธอก็หมดโอกาสปลอบใจ เพราะพยาบาลเริ่มคลำหาแขนปรายเพื่อเจาะสายน้ำเกลือพลางเหลือบมองแมวอย่างไม่ชอบใจ และสั่งให้กันยาเอาไปฝากข้างนอกอย่างเข้มงวดทันที กันยากระชากดาวออกมาอย่างร้อนใจและวางไว้ใกล้ที่เก็บกระถางต้นไม้ข้างบันได “รออยู่นี่นะแก แกจ้องทางเข้าไว้ เดี๋ยวพอพี่บุญเอากระเป๋ามาให้ แกก็เดินไปหานะ ถ้าหาไม่เจอ ก็อยู่นี่ ห้ามไปเพ่นพ่านให้ใครเหยียบ” ประตูห้องที่เปิดรับกันยาวิ่งกลับเข้าไป มีเสียงปรายร้องดังสนั่นจนผู้คนข้างนอกรวมทั้งดาวเองตกใจอกสั่นขวัญแขวน แต่ขณะที่ดาวมองไปยังประตูทางเข้าเพื่อรอบุญอย่างว้าวุ่นใจอยู่นั้น ก็มีเด็กหญิงคนหนึ่งมาพบเธอเข้า เด็กน้อยก้มลงลูบคลำเธอทันทีอย่างรักใคร่ เด็กหญิงยังเรียกพี่ชายมาดูด้วย “แมวอ้วนของใครไม่รู้ น่ารักจัง” แต่เด็กชายดูไม่เป็นมิตร ยังเอาเท้าเขี่ยๆ เธออย่างไม่ไว้ใจ “แมวไม่มีปลอกคอ อย่าไปจับ” ดาวเดินหนี แต่เด็กชายยังเดินตามมาแหย่ พอโดนขู่ฟ่อใส่ เด็กชายก็กลับยิ่งได้ใจ ดาวเลยแกล้งงับขาคืนเข้าเบาๆ เพื่อสั่งสอน แต่เด็กชายตกใจจนร้องขึ้น จนแม่เด็กที่มาเห็นพอดีก็โวยวายขึ้นอย่างไม่พอใจที่มีสัตว์เลี้ยงเข้ามาในโรงพยาบาล เสียงเอะอะของนางทำให้เจ้าหน้าที่วิ่งมาดูแมวกันวุ่นวาย พยาบาลที่มาดูเด็กเลือดซิบๆ ก็เรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมาทันที ดาวมองซ้ายมองขวาอย่างไม่แน่ใจว่าจะหนีหรือปล่อยให้ตัวเองถูกจับตัวไว้ก่อน แต่พอเห็นคนที่มาจับเธอเป็นบุรุษพยาบาลซึ่งมีพลาสเตอร์ปิดรอยเธอข่วน บ่นกับพยาบาลเรื่องที่เขาต้องถูกฉีดยาเพราะแมวตัวนี้ เธอจึงตัดสินใจวิ่งหนีไปด้านหน้าโรงพยาบาลซึ่งเป็นส่วนหย่อมมีต้นไม้สูงอยู่สองสามต้น เธอตั้งใจจะปีนขึ้นไปรอบุญที่นั่น เส้นทางที่ไม่คุ้นเคยและต้องคอยหลบผู้คน ทำให้เธอวิ่งได้ไม่เร็วนัก บุรุษพยาบาลคนนั้นเกือบจับเธอได้อยู่แล้ว แต่เพราะมีถนนกั้นระหว่างลานจอดรถรับส่งผู้ป่วยกับสวนหย่อม ทำให้เธออาศัยรถที่วิ่งไปมาข้ามถนนเอาตัวรอดหนีไปอยู่ในพุ่มใม้หนาริมสระน้ำเล็กๆ บุรุษพยาบาลคนนั้นมองหาอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อหาไม่เจอก็เลิกตามหา ดาวเริ่มกลับมาห่วงปรายอีก แต่แล้วครู่หนึ่งก็ยิ้มออกด้วยความดีใจ เพราะเห็นบุญลงจากรถแท็กซี่พร้อมหิ้วกระเป๋าสีดำใบใหญ่ใส่ข้าวของเด็กอ่อนที่กันยาลืมไว้ แต่เขาไม่ได้หันมาทางเธอเลย เธอมองไปทางกลุ่มบรุษพยาบาล เห็นพวกเขากำลังวุ่นอยู่กับการดูต้นทางให้รถตู้สีขาวและรถพยาบาลอีกคัน เธอก็ตัดสินใจวิ่งข้ามถนนไปหาบุญ หลังของบุญไวๆ  และความกระหยิ่มใจทำให้เธอลืมดูซ้ายขวาก่อนข้ามถนน จึงไม่ทันมองเห็นรถเก๋งคันหนึ่งที่ขับเข้ามาอย่างร้อนใจ... ดังนั้นทันทีที่เธอย่างเท้าไปถึงกลางถนน เสียงรถเบรคเอี๊ยดจนแสบแก้วหูก็ดังขึ้น ตามด้วยเสียงเหมือนรถชนวัตถุบางอย่าง “ครึ่กกก...” แล้วร่างเธอก็รับรู้ถึงความร้อนวาบๆ ของโลหะกันชนรถที่กระแทกใส่สีข้างอย่างแรงจนเธอเจ็บหนักขนาดต้องล้มตัวนอนและขยับขาไม่ไหว เธอนอนจุกอยู่หลายอึดใจ แต่พอลืมตาได้อีกที ก็เห็นบุรุษพยาบาลคนเดิมยืนดูอยู่ความกลัวบุรุษพยาบาลทำให้สติเธอกลับมา เธอฮึดลุกขึ้น วิ่งหนีไปหาบุญข้างในทันที บุญกำลังถามหากันยากับปรายที่แผนกประชาสัมพันธ์ ดาวจึงส่งเสียงร้องเพื่อให้บุญหันมา แต่เสียงโทรศัพท์และผู้คนทำให้บุญไม่ได้ยิน เธอกลัวจะถูกใครจับหรือไล่ออกมาอีก เลยกระโดดเข้าไปแอบในกระเป๋าที่มีที่ยุบลงไปเป็นแอ่งพอให้แมวสีดำกลืนไปกับสีกระเป๋าไม่ให้ใครสังเกตได้ เธอเริ่มสำรวจหาบาดแผลจากการถูกรถเฉี่ยวเมื่อครู่ แล้วก็ถอนหายใจด้วยโล่งใจที่ไม่รู้สึกเจ็บหรือเห็นแผลเลย “เฮ่อ ชนซะแรง นึกว่าจะเหวอะแล้วเรา” เธอชะเง้อฟังเสียงข้างนอกต่อ ก็ได้ยินเสียงพยาบาลบอกบุญ “มีปัญหาเล็กน้อยค่ะ คุณรอข้างนอกนะคะ” “งั้นผมฝากกระเป๋าไปให้นะครับ มีของต้องใช้” ดาวถึงเริ่มรับรู้ว่ากระเป๋าถูกเปลี่ยนมือ แต่กระโดดออกไม่ทันแล้ว ครู่เดียวเธอจึงได้กลับไปห้องรอคลอดนั่นอีกครั้ง กันยามารับกระเป๋าไปจากพยาบาล แล้วควานหยิบบัตรให้พยาบาล แต่กลับไม่เห็นเธอแม้แต่น้อย แต่ดาวคิดว่าอาจเพราะกันยามัวแต่ตกใจกับเสียงร้องโหยหวนน่ากลัวของปรายที่ร้องลั่น และเสียงพยาบาลบอกอย่างใจเย็น “คุณดาวคะ เราฉีดยาแก้ปวดให้แล้วนะคะ ฉีดอีกไม่ได้ค่ะ อันตรายต่อเด็ก” “ผมเจ็บ... ให้ยาสลบแล้วผ่าออกเถอะ... เจ็บจะตายอยู่แล้ว” “อดทนอีกนะคะ เด็กลงอุ้งเชิงกรานแล้ว ปากมดลูกก็ใกล้เปิดหมดเต็มที อีกนิดเดียวก็คลอดเองได้สบายค่ะ ไม่จำเป็นต้องผ่านะคะ คลอดเองหายเร็วกว่านะคะ” “ก็มันเจ็บนี่หว่า เจ็บชิกหาย” เสียงปรายบ่นด้วยความเจ็บจริงๆ “ผมอยากเข้าห้องน้ำ ขอเข้าห้องน้ำ ปวดอึ” “ไปห้องน้ำ ลูกก็หล่นออกมาหรอกค่ะ อดทนๆ เป็นลูกผู้หญิงต้องอดทนค่ะ” “ผมไม่ใช่ผู้หญิง” คำปฏิเสธของปรายทำให้ดาวเงี่ยหูฟังอย่างร้อนใจ แต่ยกเว้นเธอแล้วทุกคนก็คิดแค่วันมันคือคำเพ้อเจ้อของเจ็บ ปรายจึงไม่อาจหนีความรับผิดชอบต่อความจริงตรงหน้าได้ พยาบาลบางคนถึงกับหัวเราะมาลูบหน้าลูบบ่าปลอบใจ เสียงเครื่องจับสัญญาณชีพจรเด็กที่คาดอยู่บนหน้าท้องปรายดังขึ้นประสานกับเสียงร้องโหยหวนของปรายที่บ่นอยากเข้าห้องน้ำ กันยากุมมือเพื่อนพลางเช็ดหน้าให้พลางก็ถามพยาบาลอย่างเห็นใจเพื่อน “ให้เข้าห้องน้ำไม่ได้เหรอคะ เดี๋ยวเพื่อนหนูก็ปล่อยออกมาตรงนี้” “ไอ้ที่จะออกมามันไม่ใช่อึค่ะ คุณดาวปวดเบ่งน่ะ แต่ให้เบ่งไม่ได้ ปากมดลูกยังไม่เปิดดี เดี๋ยวก็ระบมเปล่าๆ” พยาบาลดูเวลาสลับเปิดสำรวจดูอวัยวะส่วนล่างของคนที่ครางเจ็บอีกครั้ง ก่อนตามหมอมาดู พอหมอสั่งให้เข้าห้องคลอด ก็มีคนมาเข็นปรายไปอีกห้อง พยาบาลอีกคนถามกันยาเรื่องเสื้อผ้าเด็กและกล้องถ่ายภาพ กันยาวิ่งมาคุ้ยหยิบเสื้อผ้าเด็กอ่อนกับกล้องถ่าย ดาวเลยกระโดดออกมายืนนอกกระเป๋า แต่เป็นอีกครั้งที่กันยาไม่แม้แต่จะเห็นดาว... ดาวเริ่มงง และงงหนักอีกทีเมื่อเจ้าหน้าที่คนหนึ่งที่ช่วยหยิบกระเป๋าไปไว้ที่ชั้นวางก็ไม่เห็นหรือทำท่าจะไล่เธอออกจากห้องนี้ แต่เสียงโอดโอยของปรายที่น่าหวาดหวั่นและเสียงคุยเครียดๆ จากห้องคลอดทำให้ดาวไม่เสียเวลาครุ่นคิดเรื่องอื่น เธออาศัยจังหวะมีคนเข้าห้องรอคลอดรายใหม่พร้อมกันอีกสองราย เมื่อมั่นใจว่าเจ้าหน้าที่ยุ่งหนักกว่าเดิมแน่ๆ เธอเลยแอบลงจากชั้นวางเดินตามเข้าไปในห้องคลอด จึงเห็นกันยายืนอยู่เหนือศีรษะปรายที่นอนเหงื่อแตกและซีดเซียวเต็มที ผู้คนล้อมเตียงต่างทั้งปลอบใจทั้งขู่เฝ้าสอนให้ปรายเบ่งคลอดตามจังหวะที่สั่ง แต่ดูปรายไม่มีสัญชาติญานในการเข้าใจเรื่องการเบ่งคลอดจริงๆ เขาเอาแต่ขอร้องให้ผ่าตัดหลังจากการพยายามล้มเหลวและพึมพำเสียงแผ่วบอกพยาบาล “ผมขอโทษ ผมเบ่งไม่ได้ ผมเบ่งไม่เป็น” ดาวได้ยินหมอผู้ชายสองคนพึมพำถึงสาเหตุที่คนไข้ต้องคลอดด้วยวิธีธรรมชาติเท่านั้น และเรื่องความผิดปกติของสัญญาณชีพจรทารก “คุณดาว เราช้ากว่านี้ไม่ได้แล้วนะครับ... เดี๋ยวเราลองใหม่นะ” หมอพูดอย่างใจเย็นทั้งที่หน้าตาเคร่งเครียด และพยาบาลอีกคนก็เริ่มทำงานต่อ “คุณดาวขา พอพี่ให้สัญญาณเบ่ง ก็เบ่งอย่าหยุดน้า... เบ่งเหมือนเบ่งอึนั่นแหละ เดี๋ยวจะได้เห็นหน้าลูกนะคะ” “ไม่ได้ๆ เบ่งไม่ได้ ผมไม่มีแรง” เสียงปฏิเสธปรายฟังดูอ่อนแรงลง จนดาวรับรู้ว่าปรายกำลังท้อแท้จริงๆ เธอจึงรวบรวมความกล้า สะกิดขากันยาให้อุ้มเธอขึ้นไปดูปราย แต่เธอแตะเท้ากันยาไม่ได้ ! กว่าดาวจะรู้สึกว่าตัวเองมีบางอย่างผิดปกติ ก็ได้ยินเสียงเสียงผู้คนพร้อมใจกันช่วยคนไข้ชายในร่างหญิงเบ่งลูก ... เธอจึงไม่กลัวใครเห็นอีกต่อไป เธอหาทางกระโดดขึ้นไปนั่งข้างปรายเสียเอง “คุณปราย ฉันอยู่นี่ คุณทำตามหมอสั่งนะคะ” แต่ดูเหมือนว่าปรายไม่รับรู้อะไร เขาร้องตะโกน จนพยาบาลที่อายุมากที่สุดทนไม่ไหว “เอาแรงเบ่งมาร้องตะโกน เดี๋ยวลมเบ่งก็ออกทางปากหมด หุบปาก !” ไม่รู้เสียงตวาดหรือร่างของคนไข้ที่ถูกจับงอจนเกือบเป็นครึ่งวงกลมพร้อมเสียงช่วยให้จังหวะเบ่งครวญไปพร้อมกันทั้งห้อง คราวนี้การเคลื่อนตัวของทารกถึงสำเร็จได้ออกมาผจญโลกจริงๆ “เด็กผู้ชายครับ คุณดาวได้ลูกชายนะครับ” เสียงหมอบอก และเสียงร้องของเด็กในไม่นาทีต่อมาทำให้หมอเด็กทำท่าโล่งใจ แต่ก็รีบพาเด็กออกไปพร้อมพยาบาลคนหนึ่ง กันยาวิ่งตามไปถ่ายรูป แต่หมอคนทำคลอดที่ยังยืนอยู่ที่เดิมกลับยังมองปรายอย่างกังวล สั่งพยาบาลเตรียมเกล็ดเลือดสำรอง ดาวก้มลงกระซิบบอกปรายด้วยความตื่นเต้น “คุณปราย ลูกฉันร้องเสียงดังมากเลย” “ดาว... นี่คุณเองเหรอ... ผมเหนื่อย ผมคงเป็นผู้หญิงไม่ไหวแล้ว” ปรายพึมพำเสียงเบาหวิว รวมกับมือซีดเซียวและ นัยตาเลื่อนลอยประหลาดๆ ที่ค่อยๆ ปิดลง และตามด้วยเสียงตะโกนบอกความผิดของคนไข้เป็นศัพท์แพทย์รวมทั้งการขอสัญญาณกู้ชีพ จากหมอที่หน้าเคร่งเมื่อครู่ดูผิดปกติมากขึ้นทำให้ดาวจ้องหน้าปรายด้วยความเป็นห่วงและหวั่นใจ ทุกโสตประสาทของดาวเองก็เริ่มเข้าใจในสิ่งที่ปรากฏตรงหน้า นอกจากปรายที่สลบไปแล้ว ตอนนี้ในห้องคลอดก็ไม่มีใครเห็นแมวอย่างเธอที่นั่งอยู่ตรงซอกคอเขาเลย ทุกคนที่กำลังกู้ชีพคนไข้ล้วนมองไม่เห็นเธอ และมือพยาบาลคนหนึ่งถึงกับเอื้อมทะลุผ่านเธอเพื่อสัมผัสชีพจรที่ลำคอคนไข้ แล้วความทรงจำบางอย่างที่คุ้นเคยเหมือนตอนเธอผูกคอตายเริ่มคืบคลานเข้ามา... ความเจ็บปวดจากการผูกคอตายก็ไม่แทบไม่ต่างจากความเจ็บเมื่อถูกรถชนหน้าโรงโรงพยาบาลเมื่อครู่... แต่ครู่เดียวมันกลับหายเหมือนปลิดทิ้ง เป็นเพราะเธอไม่รับรู้สภาพร่างเดิมแล้วนั่นเอง ... เธอตายแล้ว...! “คุณปรายๆ อย่าตายนะ” ดาวเริ่มร้องไห้อ้อนวอน “ฉันถูกรถชน ฉันตายแล้วล่ะ ถ้าคุณเป็นอะไรไป ต่อไปใครจะเลี้ยงลูกฉันล่ะ...” แต่ปรายยังคงหลับสนิท มือตกอยู่ข้างตัวเหมือนอยากสละหน้าที่ทุกอย่างไว้แค่นั้น และเขาถูกเข็นออกจากห้องคลอดไปอย่างรีบเร่ง เธอซบลงบนซอกคอเขา เรี่ยวแรงอยากออกไปดูลูกที่อีกห้องไม่เหลือหลอ เธอเสียดายช่วงเวลาที่ระหว่างอยู่กับเขา... เธอกับเขาน่าจะไปหาพระหรือแม่มดหมอผีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ต่างๆ เพื่อช่วยเรื่องพวกนี้ และถ้าย้อนเวลากลับไปได้จริงๆ เธอจะไม่คิดการฆ่าตัวตาย ... “อาการแม่ไม่ค่อยดีเลย แต่เด็กปลอดภัยอ้วนจ้ำม่ำน่ารักมาก” เสียงพยาบาลพูดคุยกับเจ้าหน้าที่ในห้องไอซียูทำให้เธอผงกหัวขึ้นอย่างนึกขึ้นได้ว่าเธอน่าจะแวะไปดูลูกชายก่อนสักครั้ง... แต่การตายครั้งนี้คงตายจริงๆ เพราะเธอไม่มีแรงลุกเพื่อที่จะล่องลอยไปไหนอีก... เธอได้แต่นอนซุกอยู่ตรงซอกคอของปรายจนหมดแรงไปเรื่อยๆ ทั้งที่หัวใจอยากโบยบินไปหาเด็กน้อยที่เพิ่งลืมตาดูโลกคนนั้นเต็มที จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 12:14:47

ความคิดเห็นที่ 3 ... ... “ดาวๆ นี่คุณใช่มั้ย เขาให้แมวเข้ามาได้รึเนี่ย หืม ?” ปรายพยายามหรี่ตาขึ้นมองหาดาวเพราะจำได้ว่าเขาได้ยินเสียงกระซิบห่วงใยของเธออยู่ใกล้ๆ ก่อนเขาสลบ แต่เขาคงเพลียจากงานหนักของผู้หญิงเมื่อครู่ เขาถึงยังไม่มีแรงลืมตาเพื่อดูให้แน่ใจว่าแมวเข้ามาในห้องคลอดได้จริง ความเจ็บปวดที่เพิ่งผ่านพ้นไปรุนแรงจนทำให้เขาสติดับวูบ หัวใจที่เต้นหนีดีฝ่อมาหลายชั่วโมงตกใจกระเจิดกระเจิง กว่าพบเจอความสงบเขาก็เคว้งคว้างอยู่นาน สติกลับมาตอนนี้เขารับรู้ถึงความสบายตัวของร่างกายโล่งๆ ขึ้น คงเพราะเขาได้เบ่งเด็กน้อยคงออกไปดูโลกแล้ว และทุกอย่างเป็นจริงอย่างที่พยาบาลว่าไว้ว่าหลังคลอดจะไม่เจ็บแผลนาน ตอนนี้เขาไม่รู้สึกเจ็บปวดเลย แต่มือเขาก็ไม่มีแรงยกสำรวจดูว่าหน้าท้องยุบลงแค่ไหน ปรายจึงพยายามหลับเอาแรงทั้งรอยยิ้มโล่งใจ เพราะเสียงเด็กทารกร้องจ้ายังก้องอยู่ในสองหู ตื่นไปเขาจะตั้งชื่อให้ พยายามเลี้ยงเด็กผู้ชายตัวน้อยคนนั้นไปกับดาว และจะสอนให้เด็กน้อยรู้ว่าก่อนที่ผู้ชายทั้งหลายจะอุบัติขึ้นบนโลกนี้ ผู้หญิงคนหนึ่งต้องเสียสละความสุขและทนความเจ็บปวดมากมายขนาดไหน แล้วปรายก็หลับลงในความฝันอันมืดมิดอีกครั้ง แต่เป็นการหลับฝันที่มาพร้อมกับความลำบากสลับอุ่นสบาย เหมือนเขาต้องนอนเหยียดยาวลอยคออยู่ในสระน้ำและต้องคอยเงยหน้าขึ้นมาหายใจตลอดเวลา หลับไปได้ไม่นานก็ยังต้องตื่นขึ้นมาพยายามว่ายน้ำไปหาฝั่งที่ไกลไปลิบๆ เขาว่ายน้ำต่อทั้งที่ยังหลับบ้างตื่นบ้าง สายน้ำอุ่นๆ นั้นชะล้างบางสิ่งบางอย่างรวมทั้งกำลังวังชาอันน้อยนิดออกจากตัวเขา มันเนิ่นนานเหมือนชั่วกัปชั่วกัลป์ จนเริ่มปวดเมื่อย สุดท้ายเขาก็ถึงฝั่ง ทันทีที่ร่างเขาสัมผัสเข้ากับแผ่นดิน กลิ่นลมหายใจรอบๆ ตัวเขาแปลกไป กายเขากลับเย็นลงกว่าเดิมเล็กน้อย แต่แผ่นดินนั่นดูมั่นคงและปลอดภัยที่จะให้นอนหลับ เขาพยายามหวนคิดถึงเหตุการณ์ก่อนที่ทำให้เขาต้องว่ายน้ำมา แต่เขานึกอะไรไม่ออกนอกจากความว่างเปล่า... เขายิ้มให้ตัวเองที่ขี้หลงขี้ลืม และปลอบใจตัวเองว่าอาจเพราะเหน็ดเหนื่อยจากความฝันในการฝ่ากระแสธาราแปลกๆ นี้ เขาอยากนอนหลับ มือที่เปะปะฝั่งได้เมื่อครู่ก็อ่อนแรงเต็มที แต่หลับตาครู่เดียว ก็ฝันอีกครั้งต่อทันที ในฝันเขาเห็นแสงรำไรอยู่ตรงหน้า... และแสงนั้นก็ขยับเข้ามาใกล้ๆ เขาพยายามนึกว่าเคยเห็นลำแสงแบบนี้ที่ไหน อาจเป็นความฝันครั้งใดครั้งหนึ่ง เขาเคยเห็นผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้าหาลำแสงแบบนี้ พอชายคนนั้นหายไปในลำแสงนี้ ก็เหลือเขายืนอยู่คนเดียวกับความหนาวเหน็บ ครั้งนี้เขาไม่อยากกลับไปหนาวอีก เขาตั้งใจเดินไปให้ถึงลำแสงนี้ให้ได้ เขายิ้มให้แสงที่จ้าขึ้นๆ และชัดเจนขึ้นทุกที แต่แสงนั้นก็ไม่ได้พาเขาไปไหน มันแค่เป็นแสงสว่างๆ ที่ทำให้เขาเห็นหน้าใครที่กำลังจ้องมองใบหน้าเขาอย่างชิดใกล้ แม่เขานั่นเอง... เขาอ้าปากจะเรียกนางไว้ทันที ‘แม่ นั่นแม่เหรอฮะ ผมอยู่ที่ไหน’ แต่ไม่มีเสียงหลุดออกไป กลับกลายเป็นแม่ที่ส่งเสียงเรียกเขามา “ปราย... ปรายลูกแม่...” รอยมือแม่ที่ทาบลงบนมือเขาสัมผัสได้เหมือนจริง ความอุ่นวาบจากมือนางเริ่มแผ่ไปทั่ว เขาพยายามพึมพำเรียกนางไว้ และยื้อมือนางไว้เท่าที่จะทำได้เมื่อมือนางต้องหลุดจากไป และมีเงาคนอื่นมากมายมายืนแทนที่แม่แล้วจ้องมองเขา พูดใส่กันเสียงดังด้วยคำศัพท์แปลกๆ “แม่...” ปรายพยายามพึมพำ และอาจเป็นฝันที่น่าหวาดกลัว เพราะเขาได้ยินเสียงเงาผู้คนเหล่านั้นหัวเราะใส่เขาที่กำลังเรียกหาแม่เหมือนเด็กๆ แต่เสียงแม่ก็ดังชัดขึ้น “ปราย... ปรายของแม่” นางยังคว้ามือหนึ่งของเขาไว้ อีกมือลูบมือลงบนแก้มเขา เขาพยายามเรียกนางแต่ไม่สำเร็จ เสียงค้างอยู่แค่ลำคอ... แต่คราวนี้เขารู้ว่าแม่จะไม่ยอมปล่อยมือเขาอีกแน่ๆ นางยังรวบตัวเขาขึ้นมาโอบกอด แสงสว่างด้วยหลอดไฟนีออนเหนือศีรษะแม่สว่างจ้าจนเขาไม่แน่ใจในวันคืน แต่สิ่งที่ยืนยันว่าไม่ใช่ความฝันคือแสงมัวๆ นอกหน้าต่างที่แม่กำลังชี้ให้ดู แล้วกระซิบเบาๆ “เช้าแล้วปราย... ตื่นได้แล้วลูก...” แสงเรืองๆ นั่นบ่งบอกให้รู้ว่าเขากำลังตื่นจากราตรีอันยาวนานสู่วันใหม่ ปรายซบลงแนบอกอุ่นๆ ของแม่ตอนที่หมอพยายามตรวจร่างกายเขาเพื่อรับอรุณวันใหม่... “พี่ปราย...พี่หายแล้วจริงด้วย” เสียงแหลมๆ ของเด็กสาววัยรุ่นเรียกสายตาให้เขาจ้องมองไปยังปลายเตียงนอน เขาพยายามขยับริมฝีปากเพื่อยิ้มให้เสียงเรียกของน้องสาวคนเดียว แต่เจ้าตัวไม่รอรอยยิ้ม กลับฟุบหน้าลงบนขาเขา พลางรายงานแม่เสียงแจ๋ว “หนูได้ยินเสียงหมอเข้ามาหนูก็โทรบอกพ่อกับพี่ปรายเลยค่ะ คงกำลังมา” “อือ...” เสียงแม่เครือไป ปรายยังไม่รู้ว่าว่าเกิดอะไรขึ้น นึกอยากปลอบแม่ว่าเขาสบายดี แต่เขาได้แค่ฟังอย่างเดียว   แสงนอกหน้าต่างที่ชัดขึ้นๆ รวมกับของเหลวที่พยาบาลมาป้อนให้เขาดื่ม ก็เริ่มทำให้เขาเปล่งเสียงพูดได้ แต่ก็แค่สองคำ “แม่... ปริม...” “พี่ปรายพูดได้ค่ะแม่” ปริมหอมแก้มซ้ายขวาของพี่ชายอย่างดีใจ แม่โยกร่างผอมๆ ของลูกชายไปมาเหมือนไกวชิงช้าให้นั่งเล่นตอนเด็กๆ น้องสาวกระซิบถามพี่ชายด้วยยิ้มตื่นเต้น “พี่ปรายหิวมั้ย พี่รู้มั้ยพี่น้ำหนักหายไปกี่โล” ปรายเริ่มรู้เรื่อง และรู้ว่าน้องสาวถามว่าอะไร แต่เขาไม่สนใจ เขาอยากตัวเล็กกว่านี้ เผื่อเขาจะได้อุ่นๆ แบบนี้นานๆ  แบบที่แม่ให้เขานอนหนุนตัก และน้องสาวปีนขึ้นมานอนกอดข้างๆ “พี่ปรายขา... พี่ไปไหนมาหลายคืน...” เสียงน้องสาวยังถามอย่างอยากรู้ แต่แม่กลับตอบแทนเขาเหมือนรู้ดี “พี่ชายเราไม่เป็นไร พี่เค้าไม่ได้ไปไหนหรอกลูก พี่เค้าแค่ไปโน่นไปนี่ในความฝัน บางทีก็ฝันดี บางทีก็ฝันร้าย” เสียงของนางยิ่งทำให้เขายิ่งซุกหน้าหาความอบอุ่นจากแม่ เขายังเพลียเหมือนเพิ่งวิ่งแข่งระยะไกลมา เขาไม่รู้ว่าวิ่งมาจากที่ไหน เพื่ออะไร แต่บางสิ่งบางอย่างเตือนให้เขาจ้องมองแสงนอกหน้าต่างไว้ เขาไม่ควรหลับตอนนี้ ... จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 12:18:01

ความคิดเห็นที่ 4 ... “แม่เจ้าโว้ย ตื่นมาไม่ถึงสองวัน สาวๆ ก็ห้อมหน้าห้อมหลังเชียวนะ” ปริญญ์วางถุงกระดาษลงปลายเตียงน้องชาย ที่ทั้งแม่ น้องสาว และพยาบาลอีกสามคนช่วยกันเช็ดตัวคนที่เพิ่งฟื้นจากการป่วยหนักไปเกือบหกเดือน “พี่ปรายอยากเข้าห้องน้ำค่ะพี่ปริญญ์ พวกเราเลยสงสัยว่าแกอยากอาบน้ำ” “อือ อย่าเช็ดกันนานนัก เดี๋ยวก็หนาวแย่” ปริญญ์เปิดถุงเสื้อผ้ามาให้ “เอ้านี่ ไปปลุกเจ้าของร้านซื้อเสื้อใหม่มาแต่เช้าเลย พี่ชายซักเองรีดให้เองนะเนี่ย” “พี่ปราย สวมเสื้อตัวใหม่เลยค่ะ ไม่ต้องสวมชุดโรงพยาบาลแล้ว” ปริมเอาไปสวมให้ปรายทันที เมื่อพยาบาลออกจากห้องไปก็เล่าปริญญ์อย่างรื่นเริง “ตั้งแต่ตื่นมาพี่ปรายไปยอมให้แม่ไปไหนเลยค่ะ แม่ต้องนั่งใกล้ๆ เตียง แม่ไปห้องน้ำพี่ปรายน้ำตาเอ่อแน่ะ” “อย่าเพิ่งล้อพี่เค้าเลยน่า” แม่ลูบหน้าผากลูกชายเบาๆ “แล้วพ่อล่ะจ๊ะปริญญ์” “เดี๋ยวมาฮะ พ่อไปหาศิษยาภิบาล ตามมาสวดไล่ผีมั้ง ที่ตื่นมาเนี่ยเป็นเจ้าปรายจริงเหรอแม่” ปริญญ์มองตาโรยๆ หลับบ้างตื่นบ้างของปรายอย่างสงสัย “ปริญญ์นี่พูดไรไม่รู้ งั้นมานั่งใกล้ๆ น้องหน่อย แม่จะอาบน้ำ” “โอ้โห...มา... ไอ้หนูปรายตัวน้อย มานอนตักพี่ชาย” ปริญญ์ขึ้นไปนั่งบนเตียงแทนแม่จริงๆ แต่พอพ้นสายตานางเขาแกล้งชูนิ้วขึ้นทดสอบสมองน้องก่อน “นี่กี่นิ้ว ?” “ห้า” ปรายตอบเสียงแหบ “เก่งมาก สมองปกติ แล้วไอ้นั่นนายกี่นิ้ว” “เล็กกว่าพี่หน่อยนึง” ปรายตอบคำสัมภาษณ์ทะลึ่งๆ ทั้งหลับตาทำให้ปริมหัวเราะจนเกือบสำลักน้ำที่ดื่มอยู่ “นี่นิสัยดีขึ้นหรือสมองเลอะกันแน่” ได้รับคำตอบแล้วปริญญ์กลับเอามือเกาไหล่ด้วยความไม่แน่ใจ แต่พยุงน้องขึ้นมากอด “มาๆ งั้นมาให้พี่กอดหน่อยมะ...เฮ่อ มันมีแต่กระดูกโว้ย” “หมอบอกว่าเดี๋ยวมีแรงกินได้เองก็จะดีขึ้น อีกสองสามวันจะทำกายภาพบำบัด หัดเดินได้ แต่แม่จะให้กลับบ้านแล้วค่ะ แม่ว่าในโรงพยาบาลผีเยอะ เดี๋ยวผีมาเอาแรงพี่ปราย” ปริมพูดพลางพับแขนเสื้อให้พี่ชาย “อยากกลับบ้าน” ปรายพึมพำขึ้นมา “อยากกลับบ้านแน่นา ไม่ไปหาเด็กๆ ก่อนเรอะ” ปริญญ์อยากแกล้งถามโน่นนี่อีก และท่าทางเหนื่อยอ่อนและขายาวๆ กระดูกโปนๆ ของน้องทำให้เขานึกสงสาร เขาเลยแค่กอดน้องไว้แล้วชวนคุยเบาๆ “ไปไหนมาซะนาน ครึ่งปีเชียวไอ้ปรายเอ๊ย... แม่ว่านายฝันน่ะ ฝันว่าไงมั่งวะ” “ไม่รู้ จำไม่ได้” “แล้วจำได้มั้ยว่าทำไมต้องเป็นแบบนี้” “รถชน” ปรายทำท่าคิดหนักแล้วนิ่วหน้า “กินเหล้ามั้ง” “เออๆ งั้นช่างมันอย่าเพิ่งคิดต่อเลย เอาข่าวดีดีกว่า พี่เปรียวท้องแก่อยู่นะ พวกเราใกล้ได้อุ้มหลานกันแล้ว” “เจ็ดเดือนกว่า... หนักท้อง” ปรายบ่นเหมือนเพ้อ “เห็นพี่เปรียวแล้วเหรอ แล้วไปรู้ได้ไงว่าหนักท้อง” ปรายพึมพำว่าไม่รู้ ปริมซึ่งกำลังตัดเล็บให้ปรายจึงถามปริญญ์ขึ้นอย่างสงสัย “ทำไมพี่ปริญญ์ไม่บอกพี่ปรายว่าพี่กำลังจะแต่งงานล่ะ” ปริญญ์ถึงนึกได้ ยิ้มร่าให้น้องชาย “เออ กู ...เอ่อ พี่ชายจะแต่งงานนะไอ้หนูปราย ...รู้มั้ยแต่งกับใคร ?” “หมอแก้ม ?” ปรายเดาได้อย่างรวดเร็ว เร็วจนปริญญ์พลิกดูหน้า “รู้ได้ไงวะ ?” “เดา” ปรายตอบสั้นๆ แต่ที่จริงเขารู้สึกว่าเคยรู้ข่าวว่าปริญญ์กับแก้มจะแต่งงานแล้วจากที่ไหนสักแห่ง เขาคิดไม่ออก เขานอนอ่อนแรงอยู่บนไหล่พี่ชาย ดูน้องสาวตัดเล็บให้ แบร่ๆๆๆๆๆ  โปรดติดตามตอนต่อไป แบราๆๆๆๆ เฮียปรายจำตอนเป็นผู้หญิงไม่ได้ แบร่ๆๆๆๆๆ จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 12:23:48

ความคิดเห็นที่ 5 มาคุยกันต่อ  จากกระทู้บทที่ 13 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10472198/W10472198.html คุณ yaimooyoyo : ขอบคุณขาเจิม แหะๆ พี่ชอบ "หนังวาย" ดราม่าหนักๆ จบเศร้าๆ แต่นิยายพี่ไม่วายนะน้อง อย่าชี้ทาง (555+ แต่รู้สึกค้นพบตัวเองในการเขียนแนวโฮโมแฮะ ) อ่อ หมอแก้มเค้าน่ารักกระด้างๆ หน่อย แบบนั้นแหละเหมาะกับลุงปริญญ์ - -" คุณ Roxan  : น่า คู่เมื่อไหร่ที่คนคู่แมวแล้ว ย่อมไม่แคล้วกัน คุณchajee  : ตัวตัวละครที่เพิ่มขึ้นมาคอยดูว่าจะช่วยให้เรื่องโย้เย้ขึ้นหรือแต่ที่จริงต้องการใช้ดาวอีกคนกับพอลอุดรอยรั่วอะไรบางอย่างได้ เดิมจะใช้กันยากับบุญ แต่... คาแรคเตอร์สองคนนี้ไม่ผ่านน่ะ คุณ Draconia  : อื้อ ถ้าปรายไม่ท้องโย้ ฮีอาจออกเดทกับผู้ชายแล้วนะ นี่เลยต้องรีบให้คลอดๆ เสียที คุณ scottie  : สวัสดีค่ะ... กลับมาแล้วเหรอฮ้า แล้วจะทำไงกับกลอนที่แต่งไว้ล่ะนี่... *-* สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังอีกครั้งค่ะ ...ปล.แมวดาวมันไม่ค่อยกล้าออกไปไหน ถูกอุ้มตลอด เลยอ้วน - -" คุณต้นจั่น :  ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ หลังจบคงต้องเอาเมนท์ทั้งหมดมาช่วยรีไรท์ก่อนส่งไปค่ะ (แต่เรื่องเก่าหลายเรื่องเข้าคิวรอพิมพ์จน สนพ. ลืมแล้วมังคะ ลุ้นจนลืมไปแล้ว) คุณ :::อาราเร่::: : พอลนี่ชื่อจริงและชื่อเล่นเลยค่ะ -*- ขอบคุณสำหรับกีฟจาก คุณ yaimooyoyo, คุณ Mnemosyne, คุณ chajee, คุณ Draconia, คุณต้นจั่น และคุณ :::อาราเร่::: จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 12:43:16

ความคิดเห็นที่ 6 กรี๊ดดด ทำไมวันนี้แก้ไขข้อความไม่ได้ ขอตอบคุณ Wild Monkey  ตรงนี้แล้วกัน  ...ตอนจบให้ปรายกลับร่างเดิม แล้วพบรักกับพอลไปเลยดีมั้ยยยย ... ได้ไอเดีย 555+ ล้อเล่นนะ ไม่ควรเขียนๆ ...อือ รู้สึกว่า ชื่อพอล จะไม่เหมาะจริงแฮะ มีทักหลายรายแล้ว เปลี่ยนเป็นสมพร ท่าจะดี - -" จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 12:47:11

ความคิดเห็นที่ 7 ปาดด จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 12:48:38

ความคิดเห็นที่ 8 ^ ปาดยังช้าเลย จะซื้อหวยถูกรึ ? จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 12:54:12

ความคิดเห็นที่ 9 คริคริ มาอ่านทีเดียวสองตอนรวดเลย ล็อคอินเข้าพันทิปไม่ได้ง่ะเจ๊ ตาแว่นซื้อโน๊ตบุ๊คให้ แล้วไม่มีแป้นภาษาไทย เลยล็อคอินไม่ได้ แถมใช้โน๊ตบุ๊คไม่ถนัดอีก แง. เอา PC ตรูคืนมา แล้วแมวดาวจะเป็นยังไงล่ะน๊อ สำนวนการเขียนเจ๊เหมือนนักเขียนท่านนึง แต่นึกชื่อยังไม่ออก หาเจอแล้วจะบอกนะเจ๊ เจ๊จ๋า แน่ใจนะว่าแค่ร้อยคนง่ะ แต่หนูดูท่าทางจะเยอะกว่านั้นนะ นึกไปนึกมาแล้วอยากตื้บพ่อเจ้าแผนอีกแล้ว - -" เดี๋ยวไปสำรวจดูก่อน มีมู้มาม่าอีกป่าว จากคุณ : แม่น้องเบนส์ เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 14:35:52

ความคิดเห็นที่ 10 คุณเรนฟู ..โรคใจร้ายนี่แก้ไม่หายซักทีเนอะ... คราวนี้ทำปรายจำตอนเป็นดาวไม่ได้เง้อออ ว่าแต่ขอให้ดาวออกจากร่างแมวกลับมาร่างเดิมไว้เลี้ยงลูกเถอะสงสารไอหัวสิวมันนิ... จากคุณ : chajee เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 15:41:05

ความคิดเห็นที่ 11 ใจร้ายจังค่ะ จากคุณ : BubBleBogie เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 19:16:43

ความคิดเห็นที่ 12 ถ้าถามว่าดาวยังอยู่มั๊ย ตอนหน้าก็คงได้คำตอบอยู่ดี ^^' จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 21:08:41

ความคิดเห็นที่ 13 T_T ทำไมหนูให้กิ๊ฟไม่ได้ มาแปะว่าเห็นแล้วนะคะ เดี๋ยวตามมาเก็บๆ อิอิ (ไหนๆ ก็เสียที่แรกไปแล้วนี่นา -3-) จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 01:58:52

ความคิดเห็นที่ 14 แงงงง เศร้าจังเรื่องนี้ อ่านแล้วจิตตกเล็กๆ มาต่อเร็วๆน้าค้า ให้กิฟไม่ได้ หมด จากคุณ : Roxan เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 04:03:27

ความคิดเห็นที่ 15 อ๊ายยยย,,,ละหัวสิวจะอยู่กะใครค๊าาาา จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 16:05:34

ความคิดเห็นที่ 16 หลังมือไม่ได้อะพี่ เซ็งเป็ด ลงตอนใหม่ได้แล้ว วัยรุ่นใจร้อนนิ จากคุณ : แม่น้องเบนส์ เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 18:47:23

ความคิดเห็นที่ 17 โอ บางทีแมวอ้วนอาจจะได้เข้าร่างแม่ตัวเอง แบบว่า 2 คนวิญญาณออกจากร่างทั้งคู่ เลยได้กลับเข้าร่างตัวเองปะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 19:46:56

ความคิดเห็นที่ 18 พี่อ้ะ -*- แอบขำ แบร่ๆ ปิดท้ายของพี่มาก พี่ค้าาา แ้ล้วใครจะเลี้ยงดูหัวสิวล่ะ ดาวกลับเข้าร่างตัวเองไปแล้วหรือเปล่า แง้ๆๆๆ ปูลู แอบขำกี่นิ้วมากก ฮ่าๆ แก้ไขเมื่อ 28 เม.ย. 54 17:50:45 จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 17:49:37

ความคิดเห็นที่ 19 ตอนหน้าเมื่อไหร่จะมาน๊า ๆ ๆ (//คิดเบา ๆ ) สวัสดีค่ะคุณ rainfull นี่ไม่ได้ทวงนะคะ... อิ อิ ติดตามค่ะ :) จากคุณ : คิม (NYgirl) เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 54 12:01:15

ความคิดเห็นที่ 20 รอลุ้น..เมื่อไหร่ตอนใหม่จะมา ไม่ได้ทวงนะ ...แค่กระซิบเบาๆ ค่ะ จากคุณ : ฌาฎา เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 16:31:16

ความคิดเห็นที่ 21 พี่เอื้อง โบตามวันเดียวจบทั้งเรื่องเลยนะ เหนื่อยมากๆ ลูกปั๋วหลับไปนานแล้ว อีแม่ยังนั่นอ่านนิยายอยู่เลย ตอนใหม่มาแล้วสะกิดด้วยนะคะ เรื่องนี้สนุกมาก โบชอบกว่าเรื่องอื่นๆที่เคยอื่านของพี่เอื้องมาทั้งหมดเลยค่ะ ชอบจริงๆนะเนี่ย แม้จะพอเดาได้เป็นระยะไก็เถอะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ สนุกๆ ฮาๆ เรื่องนี้นะคะ ขอบคุณจริงๆค่ะ จากคุณ : bodiamond1 เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 54 02:22:46