ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 8.2 เช้าวันรุ่งขึ้นก้องถูกปลุกตั้งแต่เช้ามืิดเมื่อนางกำนัลแจ้งว่าท่านทูตแห่ง เทนซินและผู้ติดตามป่วยหนักต้องการให้เขาไปดูอาการด่วน สายตาของนางกำนัลนั้นก็มิวายเหลือบแลมายังผ้าที่ถูกปูอยู่ที่พื้นซึ่งเป็น ที่ๆเขานอนอยู่มาก่อน และ รินที่ตอนนี้ลุกขึ้นมานั่งอยู่บนเตียง แววตาประหลาดใจฉายแวบในดวงตา แต่นางกำนัลผู้นั้นก็มิได้เอื้อนเอ่ยใดๆ ก้องหยิบชุดติดกันยาวมาสวมทับเสื้อและกางเกงสีขาวที่เขาใส่นอนแล้วเปิดประตู ตามนางกำนัลออกไป “พี่ก้อง ไปไหนคะ” รินเดินตามมาที่ประตู “พี่จะไปดูคนป่วยน่ะ ท่านทูตแห่งเทนซิน” “ริน ขอไปด้วยได้มั้ยคะ” ก้องพยักหน้า รินเดินตามไปอย่างไม่สบายใจนักหวังว่าเธอคงไม่ใช่สาเหตุของการป่วยของเขา จากคุณ : moonlightsonata เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 22:37:48 A:94.36.136.148 X: TicketID:313202

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 8.3 บนเตียงนั้นท่านทูตจากเทนซินนอนหายใจหอบเหนื่อยอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าหล่อเหลาคมคายบัดนี้ซีดเซียว ริมฝีปากแตกระแหง บนพื้นมีฟูกปูนอนมีร่างของชายหนุ่มหน้าสวยราวอิสตรีที่เป็นผู้ติดตามคนสนิท อาการของเขาดูหนักไม่แพ้ผู้เป็นนายเลยทีเดียว “ท่านหมอหลวง ท่านช่วยดูอาการท่านเยซาน กับจินปาทีเถิด พวกข้าร้อนใจนัก” เสียงเอ่ยจากชายสูงวัยผู้หนึ่งที่ดูจะเป็นหัวหน้าในกลุ่มผู้ติดตามประมาณสิบคน “ข้ามาพบเพื่อรายงานเรื่องด่วนเช้านี้ก็เห็นจินปานอนสลบอยู่ข้างเตียงท่านเยซาน อาการหนักทั้งคู่ ดูเหมือนเมื่อคืนท่านเยซานจะตากฝนอยู่นาน” ก้องเข้าไปตรวจดูอาการของเยซานก่อน คนไข้ของเขาหายใจหอบแรงเร็วและถี่ อุณหภูมิร่างกายสูงจัดจากพิษไข้ซึ่งทำให้เขาไม่ได้สติในขณะนี้ ก้องตรวจจับชีพจรของเยซานแล้วก็โล่งใจว่าชีพจรของเขายังเต้นแรงดี ไม่มีภาวะช็อคจากติดเชื้อในกระแสเลือดแต่อย่างใด ชายหนุ่มตรวจดูการเคลื่อนไหวของทรวงอกและตรวจปอดทั้งสองข้างโดยการเคาะระหว่างช่องซี่โครง เสียงเคาะปอดบ่งว่าชายผู้นี้มีพยาธิสภาพที่ปอดข้างขวาเป็นแน่ จากการตรวจร่างกายก้องพอสรุปได้คร่าวๆว่าคนไข้รายนี้มีอาการปอดติดเชื้อ เมื่อตรวจผู้ติดตามก็พบว่ามีอาการเช่นเดียวกัน ในดินแดนลามูเช่นนี้มันเป็นไปไม่ได้เลยสำหรับการให้สารน้ำและยาปฎิชีวนะทางหลอดเลือด เขาคงต้องให้ยาผู้ป่วยให้ถี่และบ่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก้องขอตัวกลับไปปรุงยาหม้อใหญ่โดยมีรินเป็นลูกมือ ยาสมุนไพรเหล่านี้เขาได้เรียนรู้จากท่านลุงโบลด์นั่นเอง เขาแยกปรุงยาเป็นสองหม้อ หม้อหนึ่งเป็นยาที่มีสรรพคุณลดไข้ซึ่งปรุงจากต้นและใบฟอนท์ซึ่งเป็นมอสป่าขึ้นตามที่ชื้่นบนหุบเขาสูงของลามู ส่วนอีกหม้อหนึ่งเป็นยาต้านเชื้อจุลินทรีย์ซึ่งได้จากการนำใบทุนโบที่มีลักษณะใบเหมือนหัวใจด้านล่างของใบเป็นสีแดงที่มีกลิ่นเหม็นราวกับปลาเน่าจนรินต้องยกมือขึ้นมาปิดจมูก ก้องนำใบทุนโบมาสกัดและกลั่นเอาน้ำออกมา จากนั้นจึงนำน้าใบทุนโบที่ได้มาผสมกับรากของต้นหญ้าอัลฟ์ที่มีดอกสีม่วง รากของต้นไฮดราสที่มีดอกสีเหลืองเหมือนถ้วย โสม กระเทียมป่า และเกสรของต้นแอสท์ที่มีลักษณะคล้ายเบญจมาศดอกสีชมพูและตัวเกสรที่ใหญ่กว่าดอก แล้วนำส่วนผสมทั้งหมดที่ได้มากรอง แล้วกลั่นอีกครั้งหนึ่งให้บริสุทธิ์ ระหว่างปรุงยาเขาจึงสั่งการให้รินจัดเตรียมการทำน้ำเกลือแร่อย่างง่าย โดยการผสมระหว่างน้ำต้มหนึ่งลิตร น้ำตาลหกช้อนโต๊ะ เกลือครึ่งช้อนโต๊ะ และผสมน้ำสตรอเบอรี่ลงไปเพื่อเพิ่มรสชาติและเพิ่มโปแตสเซียม เมื่อปรุงยาเสร็จ เขาจึงนำยาไปให้ผู้ป่วยทั้งสอง จินปายอมกินยาแต่โดยดีทั้งสองชามใหญ่ของยาลดไข้ ยาต้านเชื้อจุลินทรีย์และน้ำเกลือแร่ แต่นายของเขากลับปฎิเสธ “ให้รินลองได้มั้ยคะ” รินเอ่ยขึ้นเมื่อทุกคนดูหมดหนทางที่จะให้เยซานกินยา “ท่านทูตคะ กินยาหน่อยเถอะค่ะ” รินพูดเป็นภาษาซารานตามโพยที่ถามก้องไว้ “เอ๊ะ ก็ข้าบอกแล้วว่าไม่กิน ทำไมพูดไม่รู้เรื่อง” เยซานลืมตาขึ้นมาคิ้วเข้มขมวดด้วยความไม่พอใจ แต่แล้วเมื่อเห็นคนพูดเขาถึงกับตกตะลึง “รินเชน นี่ข้าไม่ได้ฝันใช่มั้ย” รินฟังเขาพูดไม่รู้เรื่องแต่ได้ยินเขาเรียกเธอว่ารินเชน “ กินยาเถอะค่ะ ท่านทูต” เธอพูดซ้ำ “ ถ้าข้ากินยา เจ้าจะอยู่กับข้าไม่ทิ้งข้าไปใช่มั้ย รินเชน” เยซานถาม รินฟังไม่รู้เรื่องจึงใช้วิธียิ้มเอาแทน เยซานรับยามาดื่มโดยไม่ลังเลทั้งสองถ้วยรวมทั้งน้ำเกลือแร่ เมื่อใบหน้างามนั้นยิ้มให้เขาอย่างอ่อนหวาน นางกำนัลรับถ้วยยาที่หมดแล้วจากมือริน รินขยับจะลุกขึ้นแต่มือแข็งแรงของคนป่วยกลับมาคว้ามือเธอไว้ “เจ้าจะไปไหน รินเชน อยู่กับข้าเถอะ” รินมองคนป่วยที่ตอนนี้ทั้งที่หายใจหอบเหนื่อยและไข้สูง สายตาวิงวอนจากชายหนุ่มทำให้เธอใจอ่อน มืออีกมือที่ยกขึ้นมาจะแกะมือเขาออกจึงลดลงวางไว้ข้างลำตัว ถึงแม้จะไม่ได้มองอย่างตรงๆ แต่ตอนนี้คนทั้งห้องต่างมองมาที่รินอย่างประหลาดใจ ชายผู้สูงวัยที่สุดในนั้นอดรนทนไม่ได้จึงกระซิบถามก้องว่าเธอคือใคร เมื่อเขาอธิบายว่ารินเป็นฮูหยินของเขา ชายผู้นั้นก็ทำหน้าประหลาดใจราวกับเห็นผี และถามย้ำว่ารินชื่ออะไร “นั่นซินะ มันก็ไม่น่าเป็นไปได้” ผู้อาวุโสพึมพำแล้วจึงพูดต่อ “ท่านหมอหลวง ข้าขออภัยแทนนายของข้าด้วยเถิด แต่ข้าอยากจะขอร้องท่านเรื่องหนึ่งไม่รู้ว่าจะได้หรือไม่” ก้องเลิกคิ้วสูงอย่างสงสัย “ว่ามาเถิดท่านผู้อาวุโส” “ข้าขออนุญาตยืมตัวฮูหยินของท่านไว้วันหนึ่งจะได้รึไม่ ในยามนี้ดูเหมือนท่านเยซานจะยอมรับยาจากนางเพียงผู้เดียว” ผู้อาวุโสกล่าวจบก็มองหน้าหมอหลวงนารันที่มีสีหน้าเรียบเฉย หมอนารันลอบมองมือใหญ่ที่กุมมือน้อยนั่นนิดหนึ่งแล้วจึงตอบ “ เรื่องนั้นข้าจะให้นางเป็นผู้ตัดสินใจ หากนางยินดีข้าก็ไม่ขัดข้อง” คำตอบนั้นทำให้ชายอาวุโสลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก ดีที่หมอหลวงผู้นี้มีน้ำใจกว้างขวาง หากเป็นเขาเองมิรู้ว่าจะทนเห็นชายอื่นกุมมือฮูหยินได้นานสักเพียงไร “แต่ว่า ข้ามีคำถามหนึ่งที่อยากจะถามท่านเกี่ยวกับนายของท่าน ขอเวลาคุยสักครู่ได้หรือไม่” จากนั้นก้องก็แยกไปคุยลับๆกับชายอาวุโส แล้วจึงกลับมาถามความสมัครใจของรินในการดูแลเยซาน รินตกปากรับคำแต่โดยดีด้วยรู้สึกผิดว่าการที่เขาป่วยครั้งนี้เธอเองก็มีส่วนเอี่ยวด้วย ก้องขอตัวไปดูคนไข้รายอื่นแล้วบอกว่าเขาจะกลับมารับเธอตอนเย็น แต่สุดท้ายคืนนั้นรินก็ต้องพำนักที่เรือนรับรองท่านทูต เนื่องจากเยซานไม่ยอมรับยาจากผู้ใดเลยนอกจากเธอ จากคุณ : moonlightsonata เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 22:38:31 A:94.36.136.148 X: TicketID:313202

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 8.4 “ท่านพี่ ข้าไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้ วันที่ท่านหมดรักข้า ไม่เชื่อใจข้า วันที่ท่านเชื่อว่าข้าที่รักท่านอย่างสุดหัวใจจะคิดร้ายต่อท่านได้” เสียงคร่ำครวญจากดรุณีใบหน้างดงามราวเทพธิดาหากแต่ดวงหน้านางนั้นเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา เสียงของนางสั่นเครือจากความร้าวรานและผิดหวัง “ถ้าเพียงท่านเชื่อใจข้าแม้ซักนิด จะอย่างไรข้าก็จะสู้ต่อไปเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของข้า แต่นี่ข้าไม่ไหวแล้ว ข้าจะอยู่ต่อไปเพื่ออะไรกัน ทางเลือกสำหรับข้าคงมีเพียงทางเดียวเท่านั้น ลาก่อนท่านพี่เยซาน มีเพียงสิ่งนี้เท่านั้นที่ข้าจะทำให้ท่านได้เป็นครั้งสุดท้าย ” นางกล่าวทั้งน้ำตาไหลอาบแก้ม แล้วหันหลัง “ไม่ๆๆๆๆ รินเชน อย่าทิ้งข้าไป ข้าขอโทษ รินเชน ไม่……” เขาพยายามจะคว้ามือนั้นไว้แต่ไม่ทัน “ไม่” เยซานผุดลุกขึ้นมา ฝันอีกแล้วเหรอ เขาฝันถึงเรื่องในวันนั้นซ้ำๆนับแต่นั้นมาเป็นเวลาห้าปีแล้ว ความรู้สึกผิดนั้นไม่เคยจางหายไปจากหัวใจแม้แต่น้อย เยซานหันไปมองข้างตัวก็เห็นรินนั่งฟุบหลับอยู่ข้างตัว “รินเชน” เจ้าอยู่ข้างๆข้าจริงๆ นี่ข้ามิได้ฝันไปหรือมิใช่ รอยยิ้มดีใจปรากฎบนใบหน้าหล่อเหลาคมคาย ดวงตาคมจับจ้องไปยังสตรีร่างเล็กบางที่นั่งหลับอยู่อย่างอ่อนโยน มือทั้งสองลูบไล้ไปตามเรือนผมนุ่มสลวย จากนั้นจึงเสยลูกผมที่ลงมาบดบังแก้มนวลใสกระจ่าง ภาพนางหลับตาพริ้มเห็นแพขนตางอนงดงามนั้นช่างชวนพิศยิ่งนัก ใบหน้าขาวคมคิ้วเข้มก้มลงไปหาใบหน้าเล็กนั้น ใกล้เพียงลมหายใจรดริน “อือ” รินลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกว่ามีบางอย่างรบกวนการหลับของเธอ เมื่อเห็นใบหน้าของเยซานเธอก็ตกใจ รีบถอยห่างออกมาโดยเร็ว “เอ้อ คุณตื่นแล้วเหรอคะ” รินพูดเป็นภาษาไทย ใบหน้าคมคายนั้นยิ้มพรายมองเธออย่างเอ็นดู “เจ้าจะกลัวข้าไปทำไมกัน กลับมาอยู่ใกล้ๆข้าเถิด การที่เจ้ามาดูแลข้ายามข้าป่วยเช่นนี้ นั่นก็แสดงว่าเจ้าเองก็ยังรักข้าอยู่หรือมิใช่ รินเชน” เยซานพูดอย่างเข้าข้างตัวเอง รินมองชายหนุ่มอย่างงงๆด้วยไม่เข้าใจที่เขาพูด แต่วันนี้ดูเขาคงจะดีขึ้นเพราะลุกขึ้นนั่งมาคุยกับหล่อนได้ “เดี๋ยวชั้นจะไปเอายามาให้นะคะ ซุค ซุค” รินย้ำคำว่ายาในภาษาซาราน ก็คือ ซุค เมื่อรินกลับมาก็พบว่าผู้ติดตามอาวุโสผู้นั้นได้นั่งคุยกับท่านทูตอยู่จึงยังไม่ได้เข้าไป “ฝ… เอ๊ย ท่านเยซานเป็นอย่างไรบ้าง” ชายอาวุโสถาม “ข้าดีขึ้นมาก ว่าแต่เจ้ามีความคืบหน้าอะไรจะบอกข้ารึไม่” “ขอรับ มีรายงานว่ามีการเคลื่อนไหวน่าสงสัยบริเวณชายแดนเทนซินกับเชงลี” “ งั้นรึ เจ้าเซงเจ มันคงรอโอกาสนี้มานานแล้ว” เยซานพูดอย่างคาดการณ์ไว้แล้ว “แล้วของกับคนของเราเตรียมพร้อมรึยังท่านลอซาง” “ ทางทะเลทรายแจ้งว่าพร้อมแล้ว ขอรับ ท่านเยซาน” ชายอาวุโสตอบ “ข้าเพิ่งได้รับข่าวแจ้งว่าพายุทะเลทรายปีนี้คาดว่าจะมาเร็วขึ้นขอรับ อาจมาถึงภายในอาทิตย์นี้” “ถ้าเช่นนั้นเราต้องออกเดินทางอย่างช้าก็พรุ่งนี้ซินะ ไม่เช่นนั้นเราต้องติดอยู่ที่นี่อีกถึงสามเดือน” เยซานเอ่ยสีหน้าครุ่นคิด “เจ้าจงไปจัดขบวนทูตให้พร้อมแล้วออกเดินทางทันทีเมื่อพร้อม ข้ากับจินปาจะตามไปทีหลังภายในคืนนี้” “ขอรับ แต่ข้าเกรงว่าท่านกับจินปายังไม่แข็งแรงดี อาจจะมีภัยได้ จะให้ข้าทิ้งคนไว้อารักขาท่านซักสามสี่คนดีรึไม่” ลอซางชายอาวุโสเอ่ยด้วยความเป็นห่วง “มากคนยิ่งมากความข้าไม่อยากให้เป็นที่สังเกต มีคนเคยบอกว่า ข้ากับจินปามีพลังชีวิตเหมือนไม่ใช่มนุษย์ท่านจงอย่าห่วงเลย จัดการตามที่ข้าบอกเถิด ท่านลอซาง” “ขอรับ” ลอซางรับคำแล้วจึงเดินออกไป “ดูเหมือนจะได้เวลาที่ข้าจะต้องกินยาแล้ว” เยซานกล่าว รอยยิ้มผุดขึ้นมาบนใบหน้าคมคายเมื่อเขาหันไปมองนางผู้ถือชามยา “รินเชน เจ้าจงมาป้อนยาให้ข้าเถอะ” รินได้ยินเยซานเรียกจึงเดินเข้าไปพร้อมชามยา ยามนี้เหมือนเธอจะยอมรับกลายๆไปว่าเธอชื่อรินเชน เอาเหอะ ถือว่ายอมๆไปก่อนให้คนป่วย แถมอีตาคนป่วยบ้านี่ยังทำท่าจะมาลักหลับเธออีก ดีนะ ที่เธอรู้สึกตัวเสียก่อน คนป่วยที่โดนเธอนินทาอยู่ในใจกินยาหมดแล้ว นางกำนัลหยิบถาดอาหารมาเสิร์ฟ มันเป็นซุปเห็ดข้นร้อนๆหน้าตาน่ากิน หญิงสาวหยิบถ้วยส่งให้เยซาน แต่แทนที่เยซานจะรับถ้วยเขากลับอ้าปากกว้าง เหมือนรอให้เธอป้อน เฮ้อ คนอะไร โตป่านนี้กินข้าวเองไม่เป็น “รินเชน ข้าเป็นคนป่วยนะ เจ้าจะไม่ป้อนข้าหน่อยรึ” เสียงประท้วงจากคนป่วย รินฟังไม่รู้เรื่องจึงนั่งเฉยเสีย เมื่อเห็นเธอไม่ขยับมือใหญ่นั้นก็จับมือเล็กบางที่จับช้อนอยู่แล้วป้อนซุปเข้าปากตัวเอง สายตาคมคู่นั้นที่มองเธอมาช่างหวานซึ้ง จนรินต้องหลบตา รินวางถ้วยซุปแล้วปล่อยมือจากช้อนโดยเร็ว “เอ๊ะ คุณนี่พอฟื้นขึ้นมาก็มือเป็นปลาหมึกเชียว ถ้าคุณไม่กินเองดีๆล่ะก็ฉันจะวางซุปไว้ตรงนี้ละกัน” รินหวังว่าเขาจะเข้าใจภาษากายแล้วทำท่าจะลุกออกมา มือใหญ่นั้นกลับฉุดมือเธอไว้ไม่ยอมปล่อย รินหันกลับไปก็เห็นดวงตาคมหวานคู่นั้นส่งประกายระยิบระยับ “ ข้าจะไม่ให้เจ้าจากข้าไปไหนอีกแล้ว รินเชน” จากคุณ : moonlightsonata เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 22:45:06 A:94.36.136.148 X: TicketID:313202

ความคิดเห็นที่ 4 link ค่ะ บทนำ+บทที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10441570/W10441570.html บทที่ 2+3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10441625/W10441625.html บทที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10443028/W10443028.html บทที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10453158/W10453158.html บทที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10471460/W10471460.html บทที่ 7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10482242/W10482242.html link ในเด็กดี http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=700238 จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 01:02:27

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณ คุณ makokchor มากๆเลยนะคะ สำหรับ link :) จากคุณ : moonlightsonata เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 03:45:51 A:94.36.132.3 X: TicketID:313202

ความคิดเห็นที่ 6 มาอ่านค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 03:39:55