ความคิดเห็นที่ 1 ความเดิมตอนที่แล้ว เมลิสซ่าซึ่งยังขุ่นมัวกับการกระทำของซอร์ดีโอตอบ ไปตามจริงว่าชายหนุ่มเสเพลทำร้ายผู้หญิงมามาก อย่างไร และยังเป็นต้นเหตุให้เธอถูกขายมาที่นี่ นั่น ทำให้อัลซิโอเน่ตะลึงงันจนร้องไห้ออกมา ด้านมัธคาร์ได้เข้ามาสนทนากับอาเรี่ยนลีอัล ท่านหญิง ภิกษุณีผู้สูญเสียความทรงจำ อาเรี่ยนแสดงความเป็นห่วง มัธคาร์ ทว่ามัธคาร์บอกว่าตนไม่เป็นไร แม้จะเป็นห่วง น้องสาว ก็ยังเชื่อมั่นว่ากองอัศวินศักดิ์สิทธิ์จะช่วยเหลือ เธอในมอร์ติกาได้ แม้มัธคาร์จะอดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง เมลิสซ่า และนึกถึงเรื่องผู้หญิงที่ตนแอบชอบในหมู่บ้าน ซึ่งเสียท่าซอร์ดีโอ ก่อนจะย้ายหนีไปแต่งงานที่อื่น อาเรี่ยนสงสัยว่ามัธคาร์เพิ่งสูญเสียปู่ไป ไม่เศร้าใจมาก หรือ แต่มัธคาร์ก็บอกว่าความเสียใจไม่ช่วยอะไร อาเรี่ยนจึงจะสะท้อนใจที่ตนไม่อาจร้องไห้เสียใจให้แก่ แคสตัส องครักษ์ที่ตายไปได้ กระนั้น มัธคาร์ก็บอก ว่าอาเรี่ยนได้ร้องไห้ให้องครักษ์คนนั้นแล้ว ทั้งๆ ที่ เธอจำไม่ได้ อาเรี่ยนรู้สึกขึ้นขึ้นมาว่ามัธคาร์เป็นคนใจดี และอยากให้มัธคาร์ได้เป็นองครักษ์ของเธอ ขณะเดียวกัน มัธคาร์ก็รู้สึกว่าอาเรี่ยนมีน้ำใจงดงามดั่ง พระแม่ และนึกอยากปกป้องเธอขึ้นมาอย่างแท้จริง - - - - - จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 16:58:46

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 8 - น้ำตา (ครึ่งหลัง)       อัลซิโอเน่รู้ว่าตนควรหลับให้ลง เพื่อบำรุงโฉมและพักผ่อนร่างกาย จะได้พร้อมสำหรับการทำงานในค่ำนี้ แต่ต่อให้แสงทองจัดจ้าส่องผ่านผ้าม่าน บอกว่ายามเช้าใกล้เป็นสายแล้ว...นางคณิกาสาวกลับทำได้เพียงนอนกระสับกระส่ายบนเตียงกว้าง       พร้อมกับน้ำตาที่ไม่ยอมหยุดไหล       ...งี่เง่าสิ้นดี...       เธอดึงผ้าห่มเปียกชื้นขึ้นซับมันออกไป บอกตนเองเหมือนที่เคยย้ำมานับร้อยนับพันครั้ง       น้ำตาไม่ช่วยอะไร       มันไม่เคยช่วย...เมื่อเธอร้องไห้อธิษฐานให้ว่าที่คู่หมั้นผู้ขาดการติดต่อกลับมาหา ไม่เคยช่วย...เมื่อแม่ล้มเจ็บและพี่ชายเงียบหาย ไม่เคยช่วย...เมื่อพ่อถูกลูกน้องนายเงินกู้ซ้อมปางตายต่อหน้าต่อตา       และไม่เคยช่วย เมื่อเธอถูก...       ...ร้องไปเถอะ... เสียงหยาบกระด้าง ห้วนสั้น กระแทกกระทั้นพอกับการกระทำ ...มีแรงร้องได้ก็ร้องไป...       ...ร้องไปก็ไม่ช่วยอะไรหรอก...       ร่างของหญิงสาวเกร็งแข็งขึ้น ลมหายใจพลันติดขัด ลำคอคล้ายจะแสบแปลบแห้งผากทั้งที่ไม่ได้กรีดร้อง ข้อมือทั้งสองเจ็บจนชาทั้งๆ ที่ไม่ได้ถูกบีบรัด เพียงเพราะนึกถึงแค่เสี้ยววินาทีของตอนนั้น       ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอนึกว่าตนลืมเลือนมัน ทั้งความเจ็บปวด ความอดสู และน้ำตาที่อาบนองหน้า แต่ทิ้งเพียงคราบแห้งเหือดในยามรุ่งเช้าได้แล้ว       แท้ที่จริงไม่ ไม่เลย       เธอยังคงจดจำ...ชายที่น่าจะลืมเลือนตนไปแล้วเหล่านั้น       ทั้งชายที่ทำร้ายตนด้วยสัญญาว่างเปล่า และด้วยการกระทำต่ำช้า       และยังคงเจ็บปวด กับทุกบาดแผลที่เป็นเช่นลิ่มแหลมปักคาตลอดร่าง ทว่ารวดร้าวที่สุดคือที่ตอกตรึงใจ       ก็แค่กลบฝังมันไว้ประหนึ่งซ่อนเร้นแผลเป็น แค่ทำเหมือนมันไม่เคยเกิดขึ้น แค่บอกว่าตนคืออัลซิโอเน่ ปักษาสวรรค์สูงค่า ผู้กุมปรารถนาของบุรุษ พึงใจรับใช้ชายทุกคนที่พร้อมตอบแทนอย่างคู่ควร       ไม่ใช่นอสทรี เด็กสาวที่ความฝันลมแล้งถึงรักแรกถูกเหยียบขยี้...พร้อมกับราคีที่ถูกยัดเยียดแก่เรือนกาย อย่างหักหาญ เจ็บปวด รุนแรง...ไม่ต่างจากการประหารโดยฉีกกระชากร่างเป็นชิ้นๆ       นอสทรีตายไปแล้ว อัลซิโอเน่ต่างหากที่ถือกำเนิดขึ้นจากกองฟอนเผานาง และบัดนี้มีชีวิตอยู่แทน       มีชีวิตอยู่...จริงหรือ?       นี่คือชีวิตหรือ... การมีลมหายใจเพื่อดำเนินกิจวัตรซ้ำๆ ตกแต่งดวงหน้าร่างกายให้งดงาม…ทั้งที่ตนไม่ปรารถนา ขับร้องฟ้อนรำ...ทั้งที่ตนไม่ได้รื่นเริงไปด้วย แย้มยิ้มอ่อนหวาน...ทั้งที่ตนหาได้ยินดีจากใจจริงไม่ ทั้งหมดเพื่อรับแขกคืนละสามคน เดือนละยี่สิบห้าคืน ปีหนึ่งตกสามร้อยคืน เท่ากับปีหนึ่งรับแขกราวเก้าร้อยครั้ง นี่จวนสี่ปี รวมแล้วคงเกือบสามพันหกร้อยครั้ง       จำไม่ได้ว่าชายทั้งหมดที่เคยครอบครองร่างกายนี้มีกี่คน หลายครั้งเป็นคนเดิมๆ ...ขุนนางใหญ่ มหาเศรษฐี เจ้าเมือง แต่อีกหลายครั้งก็เป็นคนที่พบเพียงครั้งเดียว ชั่วข้ามคืน       อัลซิโอเน่ถอนใจดังๆ ...ถึงตายไปแล้ว เศษเถ้าของนอสทรียังคงหลงเหลืออยู่ในตัวเธอมากเหลือเกิน ทั้งทักษะคำนวณเลขในใจที่พ่อปลูกฝังให้ตามประสาคนค้าขาย ทั้งน้ำตาที่หลั่งรินเมื่อถูกกระตุ้นเตือนถึงคืนนรกที่ไม่อยากนึก แม้ในระยะหลังจะเบาบางลงมาก       ...และความคิดคำนึงถึงคนรัก ชายในฝันซึ่งเธอปรารถนาจะเป็นของเขาคนเดียว ชายที่เธอเชื่อว่าไม่มีวันบังคับขืนใจตน แต่จะมอบความรักอันนุ่มนวลลึกซึ้ง ช่วยให้รู้สึกว่าสัมพันธ์ชายหญิงเป็นสิ่งงดงาม หาได้สกปรกหยาบช้า หรือเป็นไปเพื่อบำเรอบุรุษเพียงฝ่ายเดียว       เมื่อไม่กี่ชั่วยามก่อน ความเชื่อนั้นเพิ่งถูกสั่นคลอน ไม่สิ อาจแรงร้ายถึงขั้นล่มสลาย       เมลิสซ่าไม่ใช่เด็กที่จะพูดปดหน้าตาเฉย และก็คงไม่มีเหตุให้ใส่ร้ายเขา ตอนเอ่ยถ้อยเหล่านั้น นัยน์ตาของเด็กสาวเป็นประกายกร้าว โกรธแค้น เกลียดชัง...อย่างที่เธออยากเกลียดแค้นผู้ชายคนอื่น ผู้ชายที่ฆ่านอสทรี       แต่เขาคนนั้นของนอสทรี...ไม่ควรเป็นผู้ชายแบบนั้นเสียเอง ไม่อาจเป็นไปได้       ซอร์ดีโอที่แค่จับมือเธอก็หน้าแดง แค่ขอจูบแรกก็พูดอ้อมแอ้ม คนที่น่ารักอย่างนั้น จับต้องเธออย่างเบามือแบบนั้นหรือ จะทำกับผู้หญิงคนอื่นๆ อย่างที่นอสทรีถูกกระทำมา...       ...หรือที่จริง เธอโง่เง่าเอง หลงแต่ภาพมายาของรักแรก จึงไม่ได้เฉลียวเลยว่าชายทุกคนไม่ต่างจากหมาป่า มีเขี้ยวคมกรงเล็บพร้อมตะปบ กัดกินหญิงคนใดก็ตามอย่างกระเหี้ยนกระหือรือ ขอเพียงมีโอกาสและความปรารถนา       แค่คิดน้ำตาก็ไหล ลมหายใจก็ติดขัด แทบคุมสติข่มอาการไม่ได้ตลอดรอดฝั่ง เพื่อจะได้บอกให้เด็กสาวคนใหม่ของหอกลับไปนอนพักเสีย       ส่วนตนเองก็เข้านอนโดยไม่อาจหลับลง ได้แต่พยายามกลบฝังมัน พยายามบอกตนเอง...ว่าน้ำตาไม่ช่วยอะไร...น้ำตาไม่ช่วยอะไร       หญิงสาวสะดุ้งเฮือก...เพียงเพราะเสียงเคาะประตูและเรียกชื่อ       แน่นอน ชื่อ “อัลซิโอเน่”       “นายแม่หรือคะ เข้ามาเลยค่ะ” หญิงสาวเร่งใช้ผ้าห่มซับน้ำตา ลุกจากเตียง เปิดม่านให้แสงแดดส่องเข้ามา แม้ตนต้องหรี่ดวงตาซึ่งแสบเคืองลงเป็นนาน       หันกลับไปอีกทีก็เห็นนายแม่ลาเชย์นั่งอยู่ที่ชุดโต๊ะหินอ่อน พร้อมเข้าเรื่องตรงประเด็น       “บ่ายนี้ เจ้าพาเด็กสองคนนั้นไปตัดเสื้อผ้า สั่งทำรองเท้ากับซื้อเครื่องประดับสำหรับงานประมูลทีนะ”       ความเป็นอัลซิโอเน่กลับคืนเต็มตัว หญิงสาวเลิกคิ้ว       “นายแม่ไม่ไปด้วยหรือคะ”       “ข้าวางใจรสนิยมของเจ้า” หญิงวัยกลางคนตอบง่ายๆ “แต่จะเรียกว่าทดสอบก็ไม่ผิดหรอก ข้าอยากรู้ว่าเจ้าจะแต่งเด็กสองคนนั้นออกมาได้สมชื่อหอเราไหม แล้วจะคุมนังเด็กเจ้าปัญหานั่นได้ดีแค่ไหน”       “ค่ะ” นางคณิกาสาวค้อมศีรษะ “ข้าจะไม่ทำให้นายแม่ผิดหวัง”       “ก็ดี” นายแม่ลาเชย์ลุกจากเก้าอี้ “นี่สายมากแล้ว เจ้ารีบเตรียมตัวเถอะ เดี๋ยวข้าจะให้เด็กยกอาหารเข้ามาให้ แล้วก็เตรียมน้ำอาบ”       “ค่ะ”       นายหญิงแห่งหอพาราดิเซียก้าวไปยังประตู แต่ก่อนนิ้วเรียวยาวแตะมือจับ นางก็ผินหน้ากลับมาอีกครั้ง       “อ้อ...คราวนี้เลือกชุดที่สีเข้ากับปิ่นหงส์ฟ้าของท่านเซเรบรัสด้วยล่ะ”       ครั้นแล้ว นายแม่ลาเชย์ก็กลับออกไปโดยไม่รอคำตอบ รวดเร็วและเงียบเชียบราวกับตอนเข้ามาในห้อง       อัลซิโอเน่นั่งนิ่งอยู่อีกครู่ จึงลุกไปเปิดลิ้นชักเก็บกล่องเครื่องประดับอย่างเชื่องช้า       ปิ่นนกสีเงินยังวางอยู่ที่เดิมตามความเคยชิน คือนอกกล่องเครื่องประดับไม้ลงยาฝังมุก เนื่องเพราะมันเป็นปิ่นที่หญิงสาวหยิบใช้บ่อยที่สุด...โดยเฉพาะในเวลาที่ไม่ต้องแต่งกายงดงามไว้อวดโฉมต่อใครๆ       แต่...จากนี้เธอจะยังหยิบใช้มัน ต่างเพื่อนเพียงหนึ่งเดียวที่เหลืออยู่ข้างกายแทนเขาได้หรือ       หญิงสาวละดวงตาช้ำแดงจากมัน เปิดกล่องเครื่องเพชร หยิบปิ่นหงส์ฟ้าที่ไกวปีกทั้งร่างนิ่งสนิทออกมา       มันเย็นเฉียบ ไม่ต่างจากหยดน้ำตาในคืนเหน็บหนาว       ................... จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 16:59:58

ความคิดเห็นที่ 3 ฟาคินสบถในใจ ขณะเดินเตะก้อนหินกับเศษขยะรายทางระบายโทสะ       ไอ้ตุ้งติ้งไม่ได้อยู่ในตลาดของแปลกอีกแล้ว       เขารู้ ข่าวที่เกิดขึ้นไม่ใหญ่โต แต่ก็ไม่เงียบพอที่จะไม่มีใครโจษจัน       ขบวนทาสลุกฮือกระทืบคนคุม ก่อนแตกหายซ่านเซ็นไปทุกหัวทุกตัว       หนึ่งในนั้นมีมัน       ป่านนี้คงได้เชิดเงินเขาหนีไปไกล เผลอๆ อาจออกนอกมอร์ติกา กลับไปให้พ่อมันคุ้มกะลาหัวเสียแล้วกระมัง       ชายผิวคล้ำเชื่อล้านต่อหนึ่ง ว่าไอ้แหยขโมยเงินเขาไป...หรือต่อให้มันไม่ได้ขโมย มันก็ยังเป็นต้นเหตุอยู่ดี ทำเขาเปลืองแรงลงไปคลุกกับมัน ถุงเงินจะหลุดร่วงหายตอนนั้นย่อมไม่แปลก ถึงจะมารู้ตัวอีกทีว่าเงินหายแน่แล้ว...ก็เมื่อกลับถึงโรงแรมที่พักในเวลาเย็นก็ตาม       ‘น้องเขย’ วัยเกือบเป็นพ่อเขาไม่พอใจนัก...แม้เงินแค่นั้นไม่ทำให้ขนหน้าแข้งอีกฝ่ายร่วง เขาถูกคาดโทษที่ไม่ระวังข้าวของ งบประมาณในการเที่ยวชมเมืองวันนี้ลดจากวันที่แล้วอย่างเห็นชัด       ไม่อย่างนั้น เขาคงใช้เงินจ้างพวกคนหาข่าวในชุมนุมยกเมฆไปแล้ว ให้ยอมคายว่าไอ้ก้างนั่นไปไหน ได้ยินว่าไอ้พวกหูผีจมูกมดนั่นรู้ทุกอย่าง แต่หากไร้ค่าเสียน้ำลาย ก็ไร้การตอบสนอง และหากค่าเสียน้ำลายต่ำเกิน...สิ่งที่จะได้ก็มีเพียงน้ำลายจริงๆ ถ่มรดหน้า       ห่าเอ๊ย ป่านนี้เปิดแนบลงรูไปไหนแล้ววะ!       ชายหนุ่มได้แต่เข่นเขี้ยวในใจ นึกอยากกระชากคอมันมาประเคนมือเท้าให้สาสม แต่ก็นั่นเอง มอร์ติกากว้างใหญ่ แค่ทาสชายสำอางคนเดียว จะไปตามหาได้ที่ใด       แต่ของบางอย่างก็วิ่งเข้ามาชนเอง โดยไม่ต้องเปลืองแรงตามหา       หน้าร้านทำรองเท้าหรูหราที่เพิ่งเดินผ่าน ฟาคินเหลือบแลตามปีกนกสีทอง...อันเป็นลายบนผ้าคาดเอวไหมสีแดงสด ครั้นแล้วก็หันไปทั้งตัว กวาดตาไล่จากผ้าคาดเอวซึ่งทิ้งชายระย้าข้างหลัง ยังเสื้อเปิดไหล่แขนยาวกว้างสีส้มทอง ปักลายนกบินเป็นฝูง เลยขึ้นไปยังไหล่ที่มีรอยสักสีแดง ลำคอระหง และเรือนผมดำที่มีนกทองคำหางระย้าไหวปีกเกาะอยู่       ชายผิวคล้ำแลบลิ้นเลียริมฝีปาก กะแค่เห็นหลังคอขาวๆ...ก็ชวนให้อยากฟัดขนาดนี้             น่าฟัดให้หนำใจเป็นเท่าทวี...ด้วยค่าที่เป็นนางในดวงใจของไอ้ตุ้งติ้ง ซึ่งเพิ่งก่อคดีให้เขาเจ็บแสบเมื่อวานนี่เอง       ไม่รู้ไอ้แหยนั่นมีอะไรดี นางถึงถูกใจมันหนักหนา สี่ห้าปีก่อนในโวลูเครส ฟาคินยังลืมไม่ลง เขาผ่านไปเห็นสองคนนั่งพลอดรักกระจุ๋งกระจิ๋งที่ลานน้ำพุ หัวร่อต่อกระซิก ทำราวกับโลกทั้งใบมีมันเป็นผู้ชายคนเดียว       ตอนนั้น นางยังไม่ได้งามล้ำเหมือนครานี้ แต่ก็สวยโดดเด่นตามธรรมชาติ น่ารักสดใส หากฉุดได้ เขาคงทำไปนานแล้ว ทั้งเพราะท่าทางไร้เดียงสาของนางยวนใจจนแทบทนไม่ไหว และเพราะความแค้นที่พ่อไอ้ตุ้งติ้งทำกับครอบครัวเขาหลังพ่อตายยังคุโชน       น่าเสียดาย ฐานะลูกสาวพ่อค้ามีชื่อในเมืองแข็งเกินกว่าจะเสี่ยง จนบ้านนางตกต่ำถึงขีดสุด เกิดเรื่องฉาวคราวนั้น เขากะว่าหากเจ้าแก่ราแปร์เบื่อนางแล้ว ก็จะหาทางเอาตัวนางมาลิ้มลองบ้าง แต่แม่นกบอบช้ำดันกระเสือกกระสนบินหนีหายจากเมืองเสียก่อน       เคราะห์ยังดี นางเข้ามาอาศัยกรงทองแห่งมอร์ติกาคุ้มหัว ตอนบังเอิญเจอนางแต่งกายงามงดมากับขบวนแห่แหน ราวกับลูกเป็ดซึ่งทีแรกก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่กลายเป็นหงส์ฟ้า เขาตกใจตะลึงงัน จากนั้นถึงพยายามหาโอกาสเชยชมสมใจสักครั้ง แม้ต้องแลกกับเงินก้อนโต จนน้องเขยผู้ค้ำจุนการเงินของบ้านแทบโมโหโกรธา       ถึงอย่างนั้น ฟาคินยังรู้สึกไม่เพียงพอ เขายังไม่ได้เห็นสิ่งที่อยากเห็น จากดวงตาของนาง       ‘น้ำตา’       ถึงได้ตัวนางสมหวัง เขากลับไม่รู้สึกเหมือนชนะ ไม่สาใจ...อย่างที่ควรเป็นหากครอบครองร่างแบบบางนั้นด้วยกำลัง ให้นางดิ้นรนอย่างไร้ผล ร่ำร้องด้วยความเจ็บปวด หลั่งน้ำตาอันงดงามกว่าเพชรใด       เขาอยากเห็นน้ำตาที่เหมือนหยาดเพชร เปราะบาง คงอยู่เพียงครู่ก็ระเหยหาย ไม่ใช่หัวใจที่แข็งเป็นเพชร       แม่นกน้อยใจแข็งเหลือเชื่อ แม้เขาหยอดประโยคเด็ดไปมากมาย กลับทำราวกับไม่สะทกสะท้าน       ...ข้าเป็นคนรู้จักของซอร์ดีโอ เมื่อก่อนเคยอยู่ไฮฟ์เหมือนกัน...       นางเพียงเลิกคิ้ว ย้อนถามอย่างไขสือ ...ท่านหมายถึงใครหรือคะ...       ...ไอ้หมอนั่นเคยแอ้มเจ้าไหม อยากรู้จริงเชียวว่าตุ้งติ้งแบบนั้นจะมีน้ำยาแค่ไหน...       ...ข้าไม่ทราบว่าท่านพูดถึงใคร แต่เรามีกฎ ว่าจะไม่พูดถึงเรื่องส่วนตัวของแขกคนอื่นเป็นอันขาดค่ะ...       ...นอสทรี บ้านเจ้ายังใช้หนี้ไอ้เฒ่าราแปร์ไม่หมดไม่ใช่เรอะ หนีหายมาแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน...       ...ข้าคืออัลซิโอเน่ มีหน้าที่รับใช้นายท่านในชั่วยามนี้ ที่หอพาราดิเซีย ทุกวาจาและการกระทำของทุกปักษาเพื่อความสำราญของท่าน ท่านเองจ่ายทรัพย์มาเพราะหวังความรื่นรมย์จากปักษาสวรรค์ ในชั่วยามที่ยาวนานเพียงหนึ่งนาฬิกาทรายนี้ไม่ใช่หรือ...       ไม่เพียงใช้ถ้อยบ่ายเบี่ยงอย่างช่ำชอง นางลวงเขาจนลืมจุดประสงค์เดิมอย่างช่ำชองกว่าด้วยทักษะอาชีพของนาง หยุดวาจาเชือดเฉือนด้วยริมฝีปากผ่าวร้อน หันเหความคิดมุ่งร้ายด้วยสัมผัสรัญจวน จุดไฟราคะให้คุโชน ลุกไหม้บดบัง จนสุดท้าย เขาต่างหากที่พ่ายแพ้แรงปรารถนาของตน       ใช่ เขาไม่ได้ชนะนางเลย ได้ความสุขสุดยอดจากร่างกายนางครั้งหนึ่งแล้วอย่างไร ก็แค่ในฐานะลูกค้าที่เอาเงินมาประเคนกับความสัมพันธ์หนึ่งชั่วยาม แค่แลกเปลี่ยนผลประโยชน์ต่างฝ่าย...หาได้เก็บเกี่ยวครอบครองด้วยตนเอง       ที่จริง เขารู้ว่าตนกุมความลับสำคัญของนาง หยิบยกมาข่มขู่ไม่ยาก แต่ย่อมไม่อาจใช้ในกำแพงหอพาราดิเซีย ในถิ่นที่นางเหยี่ยวแก่ลาเชย์กางปีกปกป้องนกหากินในอาณัติของนางทุกตัวดุจลูกเล็ก       เผลอๆ นางเหยี่ยวแก่นั่นเองที่รู้เห็นเป็นใจกับการ ‘ย้อมแมว’       บอกไปตอนนั้น แม่ปักษาสวรรค์ก็ได้วิ่งโร่ไปฟ้อง ให้เขาถูกปิดปากด้วยของแข็งปะไร       แต่ตอนนี้ ฟาคินสบช่องด้วยอีกเหตุ ทั้งมีแรงจูงใจเพิ่มเติม ไม่รู้ได้ผลหรือไม่ แต่ความแค้นที่ซอร์ดีโอรื้อขุดขึ้นมาอีกมีมากพอให้เขาลองเสี่ยง       ก็ให้รู้กันไป ว่านางนกไร้น้ำตานั้นจะเจ็บปวดไม่เป็นอีกแล้ว             ................... จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 17:00:26

ความคิดเห็นที่ 4 “ไงจ๊ะ ปักษาสวรรค์คนสวย”       เสียงเรียกกรุ้มกริ่มไร้มารยาท อัลซิโอเน่ทำเป็นไม่ได้ยิน และยืนมองหน้าร้านรองเท้าต่อไป ขณะที่ช่างทำรองเท้าซึ่งคุ้นเคยกับหอแห่งปักษาเป็นอย่างดี กำลังกุลีกุจอวัดขนาดเท้าของลูกค้ากิตติมศักดิ์ทีละคน       “โธ่ ลืมผัวคนหนึ่งของตัวไปแล้วเรอะ” เสียงนั้นไม่ยอมแพ้ กลับใกล้เข้ามาจนนางคณิกาสาวเบี่ยงหลบอย่างรำคาญ ตั้งท่าจะก้าวเข้าไปในร้านอยู่แล้ว...หากไม่ได้ยินชื่อหนึ่งเสียก่อน “นอสทรี”       หญิงสาวชะงักกึก กลับหลังหันไปมองเต็มตา       “ฮะๆ ยังจำชื่อตัวเองได้อยู่สินะ” ชายผิวคล้ำซึ่งแต่งกายพอมีราคา เท้าสะเอวหัวเราะชื่นมื่น       ทว่าเธอมีวิธีรับมือ       “ข้าคืออัลซิโอเน่ เป็นนางคณิกาของหอพาราดิเซีย หากท่านต้องการให้รับใช้ ก็ขอให้ติดต่อทางหอเพื่อนัดหมายเจ้าค่ะ”       ไม่ยากจะปั้นยิ้มอ่อนหวาน เอ่ยอย่างสุภาพนอบน้อม ตราบใดไม่ต่อคำความ ส่วนมากอีกฝ่ายก็ไม่มีเชื้อให้ลามเลียต่อ       นางคณิกาสาวยึดหลักนี้มาโดยตลอด       “เอ๊ะ แทนที่จะเรียกปักษาสวรรค์ เรียกนกแก้วนกขุนทองคงเหมาะกว่ากระมัง” คู่สนทนาขมวดคิ้ว “เจอกันทีไรก็พูดแบบนี้ตลอด จำข้าไม่ได้เรอะ นอสทรี”       ใช่ว่าจำไม่ได้ แต่ลืมไม่ลงต่างหาก       แขกที่บอกว่าตนเคยอยู่ไฮฟ์เช่นเดียวกับเขา ซ้ำยกเรื่องของเด็กสาวที่ตายไปในโวลูเครสมาเรียกน้ำตาของเธอ...มีแค่คนเดียวเท่านั้น       “ข้าไม่ทราบว่าท่านพูดถึงใคร” หญิงสาวยังเอ่ยทั้งรอยยิ้ม “แต่อัลซิโอเน่จำท่านได้ค่ะ ท่านฟาริน”       “ฟาคิน” คิ้วชายหนุ่มกระตุกแวบ       “ขออภัยค่ะ” อัลซิโอเน่ค้อมศีรษะ แสร้งทำหน้าเจื่อน “ข้าคงจำผิดไป คลับคล้ายคลับคลาว่า...ท่านมีบางสิ่งคล้ายอิสตรี ในเมื่อไม่ใช่รูปร่างหน้าตา ข้าเลยคิดว่าเป็นชื่อกระมัง”       เขาคงจับนัยได้...ว่าเธอจงใจกระทบกระเทียบ เรื่อง ‘ไม่เป็นลูกผู้ชาย’       “เฮอะ ข้ารู้ เจ้าจงใจยั่วโมโหข้า”       “ข้าจะยั่วโมโหผู้มีโอกาสเป็นลูกค้าไปทำไมละคะ” นางคณิกาถามกลับ “ท่านฟาคินอุตส่าห์ทักทาย ข้ายิ่งยินดี แต่ข้าไม่มีหน้าที่รับนัดแขก หากอยากให้ข้ารับใช้อีก ก็ขอความกรุณานัดหมายทางหอ ...หรือท่านทักทาย เพราะมีของกำนัลอยากมอบให้ข้า”       “ถ้ามี เจ้าจะรับนัดข้านอกรอบไหมละ หือ...นอสทรีคนสวย” เขายังไม่เลิกรา       “ถึงมี ข้าก็ละเมิดกฎของหอไม่ได้ค่ะ ไม่เพียงนายแม่ลาเชย์จะลงโทษข้า แต่ท่านอาจถูกท่านเจ้าเมืองมอร์ติกา...ท่านเซเรบรัส ออเรเลียส ลงโทษฐานทำผิดกฎของเขตอัสดงด้วย” หญิงสาวยกผู้มีอำนาจกว่ามาอ้าง “ควรให้ท่านทราบ ท่านเจ้าเมืองเป็นผู้อุปถัมภ์ข้าโดยตรง”       ผิดคาด อดีตแขกผู้มีฐานะเพียงญาติเศรษฐีในโวลูเครสกลับเหยียดยิ้ม อย่างผู้ถือไพ่เหนือกว่า       “ชะช้า ดึงคนที่เจ้าย้อมแมวหลอกหน้าตาเฉยมาเป็นเกราะ ช่างไม่กลัวโทษของตัวเองจริงๆ เลยนะ” ฟาคินยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นกายไม่พึงประสงค์ กระซิบลอดไรฟัน “อยากให้เจ้าเมืองรู้เรอะ...ว่าก่อนเจ้าทำเป็นใสซื่อบนเตียงกับมัน ก็โดนไอ้เฒ่าราแปร์ฟันยับทั้งคืนมาแล้ว...รวมลูกน้องมันทั้งโขยงด้วยรึเปล่าไม่รู้”       ความเย็นเฉียบพลันเกาะกุมศีรษะ...ไล่ผ่านแผ่นหลังลงไปถึงปลายเท้า ขณะหญิงสาวซึ่งเคยเป็นนอสทรียืนแข็งทื่อ       ลมหายใจเริ่มขาดห้วง ขอบตาร้อนผ่าว...เหมือนย้อนคืนสู่เวลานั้น ทว่าอัลซิโอเน่รีบเข้าควบคุมสถานการณ์       “ท่านกล่าวหาข้าเช่นนี้ มีหลักฐานยืนยันหรือ”       “เหอะ คนเขาลือกันทั่วโวลูเครส แถมมีพยานเยอะแยะที่เห็นลิ่วล้อมันไปฉุดเจ้าถึงบ้าน แถมลากออกมาทิ้งตอนเช้า เสื้อผ้าขาดวิ่น ผมเผ้ายุ่งเหยิง ก้าวทีเลือดหยดแหมะเป็นทาง สารรูปดูไม่ได้สิ้นดี”       “แล้วเชื่อได้หรือคะ มีใครในหมู่พยานเห็นข้า...ข้าหมายถึงอัลซิโอเน่ที่อยู่หน้าท่านตรงนี้...ถูกคนที่ท่านว่า ‘ฟันยับทั้งคืน’ บ้าง” หญิงสาวเอ่ยช้าๆ พยายามแปรคำที่ตนหวาดกลัวเป็นอำนาจต่อรอง “หรือท่านสบประมาทว่าเจ้าเมืองโง่เขลา แยกสาวบริสุทธิ์กับผ่านผู้ชายมาแล้วไม่ออก”       ใช่ นายแม่ลาเชย์เคยบอกว่าลมปากคนอื่น ไม่สำคัญเท่าสิ่งที่ประสบกับตนเอง       ในคืนนั้น เธอกุมใจท่านเซเรบรัสอยู่ ทั้งเวลาก็ผ่านมานานหลายปี สิ่งใดกันจะหลงเหลือ มากพอเชื่อมโยงนอสทรีผู้หายตัวไปกับอัลซิโอเน่       อย่างน้อย...เธอก็เชื่อว่าไม่มี จนฟาคินแสยะยิ้มน่ารังเกียจกว่าเดิม       “อย่างน้อย ไอ้หมาจมูกผีของพวกจอมเวท ก็จมูกดีกว่าเจ้าเมืองของเจ้าละว่ะ”       “...หมายความว่ายังไง”       “คงไม่รู้เลยสิ” ชายผิวคล้ำแค่นหัวเราะ “ไอ้แก่ราแปร์ติดใจเจ้ามาก ‘เลือดสาว’ ของเจ้าที่นองเต็มผ้าปูเตียงมัน มันก็ไม่ยอมซัก กลับเอาไปเก็บเป็นของรางวัลอย่างดี แปะฝาบ้านอวดได้คงทำไปแล้ว หนำซ้ำ...เมื่อวันก่อนไปดวดเหล้าบ้านมัน มันยังเอาออกมาโอ่ให้ข้าฟังอยู่แหมบๆ”       หญิงสาวเบิกตากว้าง       “ถึงแห้งกรอบหมดแล้ว แต่จ้างพวกจอมเวทที่เลี้ยงหมานั่นมาพิสูจน์ดูก็รู้ ว่าใช่เลือดเจ้าหรือเปล่า ได้ยินว่ากะแค่เลือดแห้งก้อนเท่าขี้ฝุ่น มันก็ดมหาตัวเจ้าของข้ามเมืองกันได้” ฟาคินปรือตามองเธออย่างหมายมาด “ถึงเวลานั้น คงรู้กันว่าเขาจะลงโทษใคร ยอมจ่าย ‘ค่ารักษาความลับ’ ให้ข้าสักหน่อย ก็ไม่สึกไม่หรอไปอีกหรอกน่า”       อัลซิโอเน่เร่งตั้งสติ บอกตนเองว่ายังเชื่อเขาไม่ได้ ไม่มีอะไรยืนยันว่าหลักฐานที่เขาพูดถึงมีอยู่จริง       “ท่านฟาคินน่าจะทราบ” หญิงสาวสบช่องแย้ง “ต่อให้ข้าอยากพบท่านด้วยตนเอง ก็ไม่อาจมาพบได้ตามใจนึก นางคณิกาไม่อาจออกนอกหอได้หากไม่มีผู้ติดตาม อย่าว่าแต่จะหาที่รโหฐานให้ท่านรับค่าปิดปาก หากท่านอยากให้ข้ารับใช้ด้วยเงื่อนไขดังว่า ก็เชิญเจรจากับนายแม่ลาเชย์เองเถอะ”       “อ้อ ยอมรับแล้วเรอะ ว่ายายแก่นั่นสุมหัวเอาเจ้ามาใส่ตะกร้าล้างน้ำ หลอกลวงลูกค้าหน้าด้านๆ”       นางคณิกาอันดับหนึ่งไม่ตอบถ้อย เพียงย้ำความของตนต่อไป       “และท่านฟาคินควรทราบ นายแม่ลาเชย์เป็นผู้กว้างขวาง ได้ยินว่ามีแขกคนสนิทที่เป็นผู้มีอำนาจในแดนพายัพก็มาก รวมถึง...คนที่อาจช่วย ‘ปิดปาก’ ท่านในวิธีอื่นด้วย” อัลซิโอเน่พยายามยิ้มให้เยือกเย็นที่สุด       แม้นเนื้อความที่ตนเอ่ย...เรียกได้ว่าเป็นข่าวลือหรือเรื่องไร้มูลเกินครึ่ง       “ได้ยินว่าพวกจอมเวทมีวิธีทำให้คนล้มลงตายเฉยๆ กลางถนนได้ไม่ยาก แค่ใน...ชั่วพริบตาด้วยซ้ำ เร็วกว่าท่านกลับไปขอหลักฐานอะไรนั่น หรือแม้แต่นัดพบท่านเซเรบรัสผู้มีภารกิจรัดตัวอยู่เสมอ แค่เพื่อใส่ไฟไม่เป็นเรื่อง”       อัลซิโอเน่จ้องมองใบหน้าเครียดเขม็งของชายหนุ่มด้วยรอยยิ้มหวานหยาด บอกตนเองว่าไม่อาจเป็นฝ่ายละสายตาก่อน หรือแม้แต่หลั่งน้ำตา       “หากท่านทราบแล้ว ข้าขอตัว หากต้องการเป็นแขก ก็เชิญที่หอเช่นคนอื่น”       หญิงสาวกลับหลังหัน หมายผละเข้าไปหลบในร้าน ...หากอีกฝ่ายไม่ยกอีกชื่อขึ้นมาเสียก่อน       “เมื่อวานข้าเจอซอร์ดีโอ”       นอสทรีชะงักค้าง สองมือกำแน่น หยดน้ำตาที่ห้ามไว้เป็นนานพยายามขับดันตนเองออกมา       ...แม้อัลซิโอเน่จะบอกเธอเป็นอย่างหนัก ไม่ให้หันกลับไป             ................... คอมเมนต์ท้ายบท 'บทที่ 8 - น้ำตา (ครึ่งหลัง)'       สวัสดีผู้อ่านทุกท่านครับ ขอโทษที่หายไปนานพอควรนะครับ       ช่วงครึ่งหลังของตอนเป็นช่วงที่โฟกัสไปทางอัลซิโอเน่หรือนอสทรี แล้วก็เอาฟาคินของคุณ bluemouse มาต่อยอดจนใช้เดินปมปัญหาใหม่ในด้านนี่บ้าง ส่วนตัวรู้สึกว่าหมอนี่เป็นผู้ชายที่น่ากระทืบดีจริงๆ แฮะ ^^a       ขอบคุณที่ติดตามครับ แล้วพบกันใหม่ในตอนหน้านะครับ       Anithin จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 17:00:53

ความคิดเห็นที่ 5 ใช่ น่าตื้บจริงๆ ขอสักสองตื้บเถอะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 04:04:11

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนนี้ฟาคินน่ากระทืบมาก แต่คงไม่ใช่ว่าตอนหน้ามีเบื้องหลังตามมานะครับ จากคุณ : เจรามี (เจรามี) เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 54 16:23:01