ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 15 : ถอดจิต ... สู่แดนพิศวง !? ฉันปิดไฟห้องนอนท่ามกลางความว้าวุ่นในหัวใจที่ยากจะมอดดับลง แม้ฉันจะพยายามข่มตาข่มใจเพื่อให้เข้าสู่นิทรารมณ์ ... ทว่ามันกลับช่างยากเย็นแสนเข็นยิ่งนัก เมื่อสำนึกได้ว่าตนเองไม่อาจหลับได้ง่ายๆ ฉันจึงใช้เวลาทบทวนถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา ตั้งแต่ที่ฉันเริ่มเห็นวิญญาณ โดยเฉพาะที่เห็นมากขึ้นในระยะหลัง วิญญาณสัมภเวสีที่ปรากฏกายต่อหน้าฉัน มีอยู่จำนวนหนึ่งที่ถูกสลักอักขระขอมแปลกๆไว้ตรงหน้าผาก ... ไม่ว่าจะเป็นปิศาจที่ทำร้ายครูฝึกสอนรตี ผีเปรตลึกลับที่เจอในโรงเรียนยามค่ำ หรือกระทั่งวิญญาณร้ายที่เข้าสิงและบังคับให้จิราพรกระโดดตึก นอกจากนั้นยังมีกุมารทองที่ขี่คอชายชราชุดขาวในรถหาเสียงของผู้สมัครฯสมเดช ที่น่าสะกิดใจอีกเรื่องก็คือวิญญาณเด็กหนุ่มที่สี่แยก ... เด็กหนุ่มที่สถิตอยู่กับ ‘ ตุงแดง ’ นั่นอีก เขาบอกฉันว่าถูกชายชุดขาวเสี้ยมสอนให้ทำชั่ว โดยเฉพาะการทำให้เกิดอุบัติเหตุเพื่อหวังให้ตนเองพ้นทุกข์จากการเป็นวิญญาณติดที่ ด้วยเหตุนี้ฉันจึงอดคิดไม่ได้ ว่าบางทีเรื่องราวทั้งหมดอาจมาจากชายชราชุดขาวคนนั้น ... คนที่เลี้ยงผี ! และเหตุการณ์ในวันนี้ ... วันที่ฉันควรได้ทัศนศึกษาที่สนามบิน ทว่าฉันกลับต้องพัวพันกับเหตุการณ์ประหลาดลึกลับ ถึงแม้ฉันจะช่วยผู้คนจำนวนมากให้รอดพ้นจากความตาย ... แต่การณ์นี้หมายถึงฉันได้เปลี่ยนแปลงโชคชะตาของผู้คนจำนวนมากหรือไม่ ? และบุคคลชุดดำที่ฉันคาดเดาว่าคือยมทูต พวกเขาได้มากันเป็นจำนวนมากที่สนามบินเพื่อรับดวงวิญญาณที่มีเกณฑ์ต้องสิ้นชีพ ทว่าเพราะตัวฉันที่มองเห็นเปลวไฟสีดำทมิฬ อัคคีมายาอันเป็นลางร้ายที่ระบุถึงเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น ฉันพยายามขอความช่วยเหลือจากท่านการุณย์ ผู้ว่าราชการจังหวัดเพื่อหยุดยั้งการขึ้นเครื่อง และนำพาไปสู่การค้นหาระเบิด   ผู้คนทั้งหมดจึงรอดตาย ! แม้ฉันจะสบายใจ โล่งใจจากการช่วยชีวิตคน ทว่าลึกๆแล้วหัวใจฉันยังอดหวั่นไหวไม่ได้ ฉันเกรงกลัวกลุ่มยมทูตชุดดำเหลือเกิน พวกเขาพลาดเป้าหมายจากหลายร้อยดวงวิญญาณ เหล่ายมทูตอาจโกรธแค้นและหวนกลับมาทำร้ายตัวฉัน   และอีกประการหนึ่งที่ทำให้ฉันหวาดกลัว ... นั่นคือชายชราชุดขาว จอมขมังเวทย์ผู้เลี้ยงวิญญาณร้ายไว้มากมาย บางทีเขาอาจเป็นผู้อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์น่ากลัวทั้งหมด ที่สำคัญท่าทางชายชราน่าจะเคียดแค้นฉันที่ไปขัดขวางแผนการ ! และวันนี้ฉันได้เห็นสิ่งแปลกๆที่ไม่เคยเห็นมาก่อน นั่นคือเพลิงมายาดำ ! ... ไฟมืดมนสีแดงแกมดำลุกโชนท่วมร่างจอมขมังเวทย์ อัคคีมายาที่เห็นพวยพุ่งออกมาจากรอยร้าวของลูกประคำแดงที่คอชายชรา และนอกจากเปลวไฟที่ลุกท่วมแล้ว ฉันเห็นภูตผีปิศาจรอบกายพากันว่ายเวียนวนรอบกายอย่างผิดปกติ เรื่องราวทั้งหมดเป็นเช่นไร ... แม้ฉันจะพยายามคิดวิเคราะห์แต่ก็ไม่สามารถแกะปมปัญหานี้ออก และในที่สุดเปลือกตาของฉันจึงเริ่มหนักขึ้น ... หนักขึ้น ดวงตาของฉันปิดลงช้าๆด้วยความง่วงเหงา ... จนกระทั่งปิดสนิทในที่สุด ... ... แสงสว่างที่ลอดเปลือกตาปลุกให้ฉันลืมตาขึ้นด้วยคิดว่าเป็นอรุณรุ่ง ฉันบิดขี้เกียจไล่ความง่วงเหงาที่ยังรุมเร้าเสียทีหนึ่งก่อนจะชันกายลุกขึ้นจากที่นอนเพื่อเตรียมพร้อมในภารกิจประจำวัน ... ลุกจากที่นอน ? ทว่ารู้ตัวในบัดดลนั้นว่าไม่ใช่ที่นอน !? ฉันลุกพรวดขึ้นทันควันเมื่อสติครบถ้วนรับรู้สิ่งต่างๆรอบตัวได้แจ่มชัด ฉันสัมผัสได้ว่าที่ที่กำลังนอนหาใช่เตียงอันแสนอ่อนนุ่ม ... ทว่ากลับกลายเป็นพื้นดินแห้ง แข็งและแตกระแหง ส่วนรอบกายของฉันนั้นเล่า ... หาใช่ห้องนอนส่วนตัวในบ้านน้อยแสนรักไม่ หากแต่มันเป็นสถานที่ภายนอกอาคารที่ฉันไม่เคยรู้จัก ใจเต้นตึกตักโครมคราม ... เหตุการณ์ที่กำลังเผชิญเกิดขึ้นได้อย่างไร ? ฉันพยายามสะกดกลั้นความตื่นตระหนก ตั้งสติให้เยือกเย็นแล้วจึงหันซ้ายขวาเพื่อสังเกตสิ่งรอบตัว  ลึกๆอยากจะกรีดร้องดังๆ กระนั้นฉันรู้ดีว่าการกระทำเช่นนั้นหาได้มีประโยชน์หรือช่วยให้อะไรดีขึ้นไม่ และเมื่อวิเคราะห์ได้เช่นนั้น สรุปแล้วว่าการตั้งสติให้มั่นคงน่าจะเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด บรรยากาศรอบกายที่ปรากฏเบื้องหน้าลานสายตา ... มันคือทุ่งร้างอันแห้งและแตกระแหง ภาพกว้างไกลที่เห็นด้วยจักษุโสตนั้นหาได้มีสิ่งมีชีวิตปรากฏไม่ กระทั่งวัชพืชจำพวกหญ้ายังไม่อาจขึ้นปกคลุมแผ่นดินแห่งความตายนี้ได้ หรือหากจะมีสิ่งที่ ‘ เคย ’ มีชีวิตในที่นี้ ก็เห็นจะมีเพียงแค่ต้นไม้ตายซากห้าหกต้นที่มองเห็นได้ในระยะไกลลิบ ส่วนสัมผัสที่ผ่านทางฝ่าเท้าอันเปลือยเปล่า ... มันอุ่นและคุกรุ่นราวกับมีเชื้อไฟร้อนระอุอยู่ข้างใต้ เช่นนั้นที่แห่งนี้คือทุ่งร้างมรณะ ... ทุ่งแห่งความตายชัดๆ ! “ มีใครอยู่บ้าง ? ” ฉันลองป้องปากตะโกน ทั้งๆที่รู้แก่ใจว่าไม่มีใครในระยะสายตา “ เฮ้ ! ช่วยด้วย ! แถวนี้มีใครบ้าง ? ” ลองอีกครั้ง แน่นอนว่าคำตอบที่ได้รับมีเพียงเสียงแห่งความเงียบเท่านั้น ฉันใช้มือปาดเหงื่อที่ไหลท่วมใบหน้า ความร้อนรุ่มอันเกิดจากทั้งไอระอุผ่านผิวดิน หรืออีกทางหนึ่งจากความร้อนรนของหัวใจจากการต้องอยู่ในที่ไม่รู้จัก ยิ่งกว่านั้น ... เมื่อฉันเงยหน้าดูท้องฟ้า ฉันพบว่าแผ่นนภาเบื้องบนสว่างไสวเป็นสีแดงแกมส้ม ทว่ากลับมองไม่เห็นดวงอาทิตย์ !? ฉันสับสน ต่อไปจะทำเช่นไร ? จะออกเดินไปทางไหนก็ไม่รู้ทิศทาง ครั้นจะรออยู่กับที่ก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรดีขึ้น ? “ ทางนี้ เด็กน้อย ” น้ำเสียงทุ้มต่ำจากทางด้านหลัง ฉันสะดุ้งเฮือกด้วยทีแรกแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่บริเวณรอบตัว เมื่อฉันหันไปตามเสียงเรียก จึงได้เห็นใครคนหนึ่ง ... บุรุษชุดดำ !? “ คุณ ? เอ๊ะ ! นี่หมายถึงว่าหนูตายแล้วอย่างนั้นหรือคะ ? ” ฉันถามจากความเข้าใจ ฉันพยายามวิเคราะห์เอาว่ากลุ่มคนชุดดำที่ได้พบเจอในช่วงหลังน่าจะเป็น ‘ ยมทูต ’ ... ผู้นำวิญญาณไปสู่ปรโลก   ชายชุดดำผู้ปรากฏตรงหน้า เป็นชายคนที่มีหนวดที่ฉันเคยเจอ เขาทำหน้าเรียบเฉยเหมือนทุกครั้งที่ได้พบ นอกจากนั้นเขายังนิ่งเฉย ไม่ปริปากตอบคำถามแม้แต่น้อย “ ช่วยบอกหน่อยค่ะ หนูตายแล้วใช่ไหมคะ ? ” ฉันถามอย่างร้อนรน ชายหนวดชุดดำนิ่งอยู่อึดใจก่อนที่จะบอกกับฉัน “ มิใช่ ... เจ้าเพียงแค่ถอดวิญญาณออกจากร่างเนื้อเท่านั้น ” เป็นคำตอบที่ทำให้ทั้งงุนงง ทั้งตระหนกมากขึ้นไปอีก “ ถอดวิญญาณ ? ” ฉันทวนคำ “ ใช่ ... ด้วยอำนาจแห่งนายเหนือหัว อันที่จริงเราเฝ้าติดตามเจ้ามาสักระยะแล้ว นายเหนือแห่งเราสนใจในตัวเจ้ามาก ด้วยเหตุนี้นายท่านจึงคิดเชิญเจ้าให้มาพบปะพูดคุย ” ฉันเริ่มเข้าใจ แต่ก็เพียงเล็กน้อยเท่านั้น คำถามยังมีอีกกระบุงโกย “ แล้วที่นี่ที่ไหนคะ ? ทำไมตัวหนูถึงต้องถอดจิตด้วย ? ” สองคำถามรวด “ ที่นี่คือโลกแห่งวิญญาณ เป็นโลกที่กายเนื้อไม่มีวันเดินทางมาถึง แต่เอาเถอะ ... รับรองว่าค่อนข้างปลอดภัย ” เป็นคำตอบของชายชุดดำ “ เอ่อ ... ค่อนข้างปลอดภัย หมายถึงไม่ปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็นต์ใช่ไหมคะ ” ฉันถาม รู้สึกใจแป้วพิกล ชายชุดดำยิ้ม หนวดดำเป็นประกายมันเรียบ “ ไม่ต้องกังวล หากดวงวิญญาณกลับสู่ร่างเนื้อก่อนแสงอาทิตย์แรกจะสาดส่อง ... รับรองว่าวิญญาณเจ้าไม่มีทางได้รับอันตราย ” “ งั้นใครมีธุระอะไรกับหนูก็รีบเถิดค่ะ หนูกลัวไม่ทัน ” ทันทีที่ได้ยินคำตอบ ฉันรีบเร่งรัดชายชุดดำทันที โธ่ ... ก็ใครล่ะจะอยากตาย “ เอ่อ ... ว่าแต่โลกวิญญาณนี่ ... หมายถึงว่าเราอยู่ที่ไหนหรือคะ ? ” อีกคำถามขณะที่ชายชุดดำกำลังจะเริ่มนำทางเธอไปในทิศทางหนึ่ง “ เดี๋ยวถึงแล้วเจ้าก็จะรู้เอง ” ... จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 10:01:17

ความคิดเห็นที่ 2 ... ระยะเดินทางค่อนข้างไกล ฉันรู้สึกแปลกใจที่การเดินทางด้วยเท้ากลับไม่ทำให้รู้สึกเหนื่อยล้า จะมีติดขัดอยู่บ้างก็คือการที่ต้องเดินเท้าเปล่าบนพื้นดินที่คุกรุ่นด้วยไอร้อน ระหว่างการเดินทาง ฉันได้พยายามสอบถามข้อมูลกับชายชุดดำไว้หนวด แต่ก็มีเพียงความเงียบที่แทนคำตอบ หลายชั่วโมงผ่านไปในทุ่งร้างที่ไร้แววแห่งชีวิต จากท้องฟ้าที่สว่างไสวแกมส้มเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความมืดครึ้มอึมครึม และต่อเมื่อเดินทางไกลมากขึ้น บรรยากาศบนท้องฟ้าจึงถูกทาบทับด้วยเมฆหมอกดำทมิฬ อีกสักพักใหญ่ ฉันรับรู้โดยอัตโนมัติว่าการเดินทางไกลคงบรรลุถึงจุดหมายปลายทางแล้ว ด้วยเพราะเบื้องหน้าฉันปรากฏกำแพงสูงตั้งตระหง่าน ขอบปลายซ้ายขวาสองข้างกำแพงที่ทอดยาวนั้นไกลจนไม่สามารถมองเห็น เช่นเดียวกับทิศทางด้านบนของกำแพงที่ตั้งตระหง่านสูงเสียดฟ้า กำแพงทะมึนสูงเลยทะลุเมฆหมอกสีดำที่ปกคลุมชั้นบรรยากาศขึ้นไปอีก “ กำแพง ? ที่นี่คือที่ไหนคะ ? ” ฉันถาม “ เข้าไปตรงนั้น ” ไม่มีคำตอบ ชายชุดดำผู้น่าจะเป็นยมทูตชี้มือบอกสถานที่ที่ต้องไปต่อ และเมื่อฉันมองตามปลายนิ้วก็พบประตูสีแดงหม่นๆที่กำแพง ด้านข้างประตูแดงมีชายชุดดำอีกสองคนคอยยืนเฝ้าประหนึ่งระวังภัย สายตาท่าทางดูแข็งกร้าวน่ากลัวมากกว่าชายหนวดที่นำทางเธออยู่มากมายนัก “ ประตูหน้านี้หรือคะ ” ฉันถามย้ำ ชายไว้หนวดพยักหน้า เมื่อไม่มีทางเลือก ฉันจึงจำใจเปิดประตูสีแดงอย่างกล้าๆกลัวๆ จากนั้นฉันจึงพบว่าตัวเองยืนอยู่ในห้องโถงใหญ่ มันเป็นห้องกว้างอันว่างเปล่า ห่างออกไปด้านหน้ามีโต๊ะทองคำสองตัววางอยู่ห่างๆกัน ซึ่งที่โต๊ะทั้งคู่นั้นมีเจ้าของกำลังนั่งอยู่ แน่นอนว่าคนทั้งสองสวมใส่ชุดสากลสีดำเช่นเดียวกับทุกคนที่ได้พบ “ ข .. ข .. ขอโทษค่ะ ” แม้จะพรั่นพรึง แต่ฉันก็รวบรวมความกล้าถามออกไป เหตุเพราะฉันทั้งกลัว ทั้งอยากกลับบ้านเต็มแก่ รวมถึงกลัวกลับบ้านไม่ทันกำหนดอาทิตย์ขึ้น ทว่ายังไม่ทันถาม หนึ่งในสองที่โต๊ะก็ลุกขึ้นยืน “ เด็กน้อย ... นายแห่งเราต้องการพบเจ้า ” “ อยากพบหนู ... ทำไมคะ ? ” ฉันถามด้วยความสงสัย “ ลองถามท่านเองล่ะกัน ” ชายชุดดำอีกคนพูดเรียบๆ เขาไม่ได้ลุกยืนขึ้นมา “ ค ... ค่ะ แล้วท่านอยู่ที่ไหนคะ ” “ นายแห่งเราอยู่เบื้องหน้าเจ้าตั้งนานแล้ว ” เป็นคำตอบพร้อมชี้มือไปทางด้านหลัง เมื่อฉันมองตามนิ้วมือจึงพบว่าเบื้องหลังของชายทั้งสองปรากฏเป็นม่านดำลึกลับพลิ้วไหว บางครั้งบางจังหวะที่ม่านปลิวพัดได้เผยให้เห็น ‘ เท้า ’ ของใครบางคน เท้าปริศนาหลังม่านสีนิลสวมใส่รองเท้าหนังสีดำเป็นมันปลาบไม่ต่างไปจากชายคนอื่นๆที่ฉันได้พบ ... ทว่าที่ต่างกันคือ ‘ ความน่าสะพรึง ’ ! ... ฉันรู้สึกหนาวสะท้านตั้งแต่เห็นว่ามีใครบางคนนั่งอยู่หลังม่านนั้น “ เด็กน้อย ... เราต้องขออภัยเป็นอย่างสูงที่จำเป็นต้องเชิญเจ้ามา ” เสียงทุ้มกังวานทว่าเรียบเฉยจนทำให้บรรยากาศข้นหนักอึ้ง “ มี ... มีธุระอะไรกับหนูหรือเปล่าคะ ... หนูอยากกลับบ้าน ” ฉันรีบแจ้งความจำนง “ จงอย่ากลัว ... เราเพียงสนใจในตัวเจ้าผู้ที่มีญาณวิเศษ เฉกเช่นคนอื่นๆที่ถือกำเนิดในเมืองมนุษย์ ” “ ญาณวิเศษ ? ท่านมีคนอื่นๆอีกอย่างนั้นหรือคะ ” ฉันทั้งตื่นเต้น ทั้งดีใจเมื่อได้รับรู้ว่ามีคนอื่นที่มีความสามารถพิลึกๆเช่นเดียวกับฉัน “ ญาณวิเศษส่วนมากจะปรากฏในลักษณะผู้ที่มองเห็นวิญญาณ ... ทว่าส่วนน้อยนิดกลับพิเศษยิ่งกว่า บางรายมีญาณทิพย์ เช่น ตาทิพย์ หูทิพย์ หรือกระทั่งบางคนสามารถมองเห็น ‘ สายสัมพันธ์ ’ ที่ปรากฏในลักษณะต่างๆ ” เป็นคำอธิบายจากนายเหนือ “ สายสัมพันธ์ ? ” ฉันทวนคำ “ ใช่ ... เจ้าเองก็สามารถมองเห็นสายสัมพันธ์ของโลกทิพย์ได้ ... เคยเห็นใช่ไหม ‘ วิญญาณคนเป็น ’ ที่มีเส้นด้ายสีเงิน ” เสียงตอบจากหลังม่านทำให้ฉันไพล่ไปคิดถึงวิญญาณของคนที่ยังไม่ตาย ไม่ว่าจะเป็นคุณยายของศศิรัตน์ หรือเด็กทารกในครรภ์ที่กำลังจะถูกทำแท้ง พวกเขาล้วนมีสายใยชีวิตสีประกายเงิน ... นั่นเพราะในเวลานั้นพวกเขายังไม่ตาย พวกเขาคือวิญญาณคนเป็น ! “ ค่ะ หนูเคยเห็น ” ฉันรับด้วยความจริง “ รวมทั้งยังเคยเห็นเปลวเพลิงมายาสีดำที่ลุกไหม้ยานพาหนะของมนุษย์ ... และด้วยการณ์นั้นเจ้าจึงสามารถปกป้องชีวิตมนุษย์ได้นับร้อย ” นายเหนือหลังม่านกล่าวถึงเหตุการณ์ลอบวางระเบิดเครื่องบินในวันก่อน ถึงตรงนี้ฉันสะดุ้งเฮือก หรือบางทีฉันอาจถูกเรียกมาที่นี่เพื่อคาดโทษ !? นั่นเพราะยมทูตชุดดำที่ตั้งใจไปรับวิญญาณคนตาย ... กลับต้องมาคว้าน้ำเหลวเสียหมด “ หึ หึ หึ ! อย่าคิดมากสาวน้อย การที่มนุษย์เหล่านั้นไม่ตาย รวมถึงการที่เจ้าสามารถช่วยเหลือพวกเขาได้ นั่นก็เพราะชะตาพวกเขายังไม่ถึงฆาต ... ก็เท่านั้น ” เป็นคำพูดที่ราวกับอ่านใจฉันได้ “ แล้วท่านเรียกหนูมาที่นี่ทำไม ? ” ฉันถาม “ นั่นก็เพราะข้าอยากจะเตือนเจ้า ... มนุษย์ผู้มีญาณพิเศษ ” “ เตือน ? เตือนเรื่องอะไรคะ ? ” “ มนุษย์ตัวน้อย เจ้าเคยสงสัยไหมว่าเหตุใด มนุษย์ผู้มีญาณวิเศษคนอื่นๆถึงไม่ปรากฏต่อหน้าเจ้า กระทั่งไม่เคยมีข่าวของผู้วิเศษคนอื่นๆ ” ใช่ ... มันคือความสงสัยที่มีมาตั้งแต่นานนม ฉันเคยคิด ... หากอาการมองเห็นวิญญาณมิใช่ความผิดปกติของสายตาหรือสมองแล้ว ... หากเป็นเรื่องจริงก็น่าจะมีคนอื่นที่มีความสามารถเหมือนตัวฉัน “ เพราะอะไรล่ะคะ ? ” ฉันถามด้วยไม่อาจหาคำตอบ เงียบงันไปชั่วอึดใจ ฉันเตรียมจะถามซ้ำ ทว่าคำตอบกลับปรากฏขึ้นเสียก่อน “ หลายคนสูญเสียความสามารถ น้อยคนนักที่ยังคงญาณวิเศษไว้ได้ ... และส่วนที่เหลือ ผู้มีญาณทิพย์มักจะเสียชีวิต ! ” ฉันสะดุ้งเฮือก ขนลุกเกรียว เหตุใดคนที่มีความสามารถพิเศษ มีญาณทิพย์จะต้องเสียชีวิตด้วย ? “ ทำไมคนเหล่านั้นตาย ? เจ้าอยากรู้ใช่ไหม เด็กน้อยผู้มี ‘ เนตรสายสัมพันธ์ ’ ” ราวกับอ่านใจ นายเหนือหลังม่านอนธการถาม ฉันได้แต่พยักหน้าด้วยความตื่นเต้นระคนสงสัย “ เพราะพวกเขา ... ผู้มีญาณวิเศษ ผู้มีดวงเนตรสองภพ มนุษย์เหล่านั้นจักต้องมีชะตากรรมที่ต้องเกี่ยวข้องกับภพวิญญาณ ” เป็นคำตอบที่ทำให้ฉันรู้สึกเวียนหัวขึ้นมาหน่อยๆ “ ภพวิญญาณ ? ” ฉันทวนคำ “ ภพวิญญาณ ภูตผีปิศาจจะมาข้องแวะเหล่ามนุษย์ที่สามารถสื่อสารติดต่อได้ และแน่นอนว่าภูตผี ปิศาจ ตลอดจนสัมภเวสี วิญญาณเร่ร่อนเหล่านั้นไม่ใช่มาดีทุกครั้ง ” เป็นคำตอบที่ทำให้ฉันเสียวสันหลัง ประสบการณ์ในช่วงหลังทำให้ฉันขวัญผวาจนเกือบเป็นบ้ามาแล้วหลายครั้ง และส่วนมากเป็นจากภูตผี วิญญาณที่มีจิตมุ่งร้าย “ ยิ่งกว่านั้น เจ้าได้เห็นหมอผีคนหนึ่งที่ใช้อักขระขอมโบราณบังคับผีใช่หรือไม่ ? ” เป็นคำถามจากนายเหนือเหล่าบุรุษชุดดำ “ ช .. ใช่ค่ะ ” ใจหายวาบ เธอเคยคาดคะเนว่าเรื่องทั้งหมดอาจเกี่ยวพันกัน “ เขาคนนั้นจะเป็นผู้นำความตายมาวนเวียนรอบเจ้า จงระวังตัวไว้เถิด เด็กน้อย ” เป็นคำพูดสุดท้ายก่อนความเงียบงัน ม่านดำที่ปลิวไสวเผยให้เห็นด้านหลังที่บัดนี้ไร้วี่แววของนายเหนือ ... ออกไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ ? จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 10:03:13

ความคิดเห็นที่ 3 ฉันถอนใจเฮือกใหญ่ ไม่รู้ว่าตัวเองโล่งใจหรือเปล่าที่นายเหนือแห่งแดนพิศวงกลับไปแล้ว นั่นหมายถึงธุระในมิติที่แปลกประหลาดกำลังจะเสร็จสิ้น ... อีกประเดี๋ยวก็จะได้กลับบ้าน กระนั้นอีกใจหนึ่งก็ยังวิตกกังวล ยังอยากซักถามข้อมูลที่ไม่เคยรู้ ผู้มีความสามารถพิเศษที่มักจะเสียชีวิตเนื่องจากต้องเกี่ยวพันกับภพวิญญาณ ? หมอผี ... ชายชราชุดขาวที่ปรากฏตัวพร้อมภูตผีที่ถูกสลักอักขระขอมโบราณ หนำซ้ำล่าสุดที่สนามบินท่าทางหมอผีชราดูแปลกไป รวมถึงเปลวไฟที่รั่วลุกโชนออกจากสร้อยประคำ มันคืออะไร ? ‘ สายสัมพันธ์ ’ ? ... นายเหนือแห่งมิติมายาบอกว่า ‘ ดวงเนตร ’ ของฉันนอกจากจะมองเห็นภูตผีที่เร้นกายในโลกมนุษย์แล้ว ยังสามารถมองเห็น ‘ ความสัมพันธ์ ’ ที่ตาเนื้อมองไม่เห็น แต่ถึงอย่างนั้น ... ถึงแม้จะมองเห็น แต่ฉันก็ไม่รู้อยู่ดีว่าเปลวไฟสีแดงปนดำที่ปะทุจากสร้อยประคำนั้นสามารถสื่อถึงสิ่งใด ? “ เด็กน้อย ... นายเหนือกลับไปแล้ว เจ้าจงเดินทางกลับสู่ภพภูมิมนุษย์เถิด ” คำกล่าวของชายชุดดำที่โต๊ะข้างหน้าเรียกให้ฉันตื่นจากห้วงคำนึง “ ค่ะ ” ฉันตอบ และนั่นเป็นความต้องการของฉันด้วย “ งั้นก็ไปกันเถิดเด็กน้อย ” เสียงทุ้มดังข้างกาย ฉันสะดุ้งเฮือกหันไปมอง บัดนี้ข้างกายปรากฏร่างชายชุดดำที่ไว้หนวด ... พวกนี้นี่เวลาจะโผล่ก็โผล่มาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียงเสียทุกครั้ง “ เวลาพากลับ ให้พาเด็กน้อยกลับอีกทางนะ จะได้ผ่านสักขุมสองขุม ” เป็นคำสั่งจากหนึ่งในสองชายชุดดำผู้ประจำการที่โต๊ะด้านหน้า คนนำทางไว้หนวดหันมารับคำ “ ขอรับ ... แต่จะดีหรือ ? ” “ ไม่เป็นไร เด็กคนนี้ไม่บอกใครหรอก ... แล้วอย่าเพลินจนลืมเวลาล่ะ ” ประโยคสุดท้ายที่เน้นย้ำเรื่องเวลาเล่นเอาฉันเสียววาบ “ ไปกันเถอะ เวลามีถมเถ เจ้าคงได้เที่ยวโลกต่างภพที่มนุษย์หลายต่อหลายคนอยากมาเห็นทั้งที่มีชีวิต ” ผู้นำทางชักชวน ฉันเดินตามต้อยๆอย่างไม่มีทางเลือก ระหว่างทางยังคิดคำนวณ ... หากสมมุติฐานที่ว่ากลุ่มชายชุดดำที่ปรากฏตัวนั้นมาเพื่อรับวิญญาณคนตายจริง เช่นนั้นพวกเขาก็คือ ... ยมทูต ! แล้วที่นี่ล่ะ ? ที่ที่ฉันกำลังจะถูกพาไปเที่ยว โดยเฉพาะประโยคที่ว่าอาจจะได้ดูสัก ‘ ขุมสองขุม ’ ... นั่นหมายถึงนรกชัดๆ ! นี่หมายความว่าฉันกำลังอยู่ในนรกหรือนี่ ? ... เหวอ ! ยิ่งคิดก็ยิ่งพรั่นพรึง ขนอ่อนสะท้านทั่วร่าง นายเหนือผู้ปรากฏกายผลุบโผล่หลังม่านอนธการที่ฉันคุยเมื่อครู่ล่ะ ... นายเหนือผู้ครองพิภพนรกหมายถึงใครกัน ? ไม่น่าถามเลย .... บรื๋ออออออ !! ก็พญามัจจุราชน่ะสิ ! จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 10:04:40

ความคิดเห็นที่ 4 โปรดติดตามตอนต่อไป ตอนนี้ผมกำลังสับสนเล็กน้อย เพราะไม่แน่ใจว่านิยายเรื่องนี้จะผ่านการพิจารณาหรือไม่ ? ถ้าผ่านแล้วจะให้จบในภาคเดียว ... หรือมีภาคต่อ ? นั่นเพราะถ้ามีภาคต่อ ผมก็มีโครงเรื่องไว้รองรับแล้ว และกุญแจดอกหนึ่งของโครงเรื่องขนาดใหญ่ อยู่ในบทนี้นั่นเอง อืมมมม .. สุดท้ายก็ต้องลองส่งไป สนพ.อยู่ดีแฮะ ปล.นิยายเรื่องนี้พิมพ์เสร็จแล้วครับ เหลือขั้นตอนรีไรท์ และ ตรวจทานตัวสะกด เสร็จเม่อไร ว่าะโพสต์ให้เร็วจี๋มากกว่านี้ ขอบพระคุณครับ ชวลักษณ์ Luckard จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 10:08:31

ความคิดเห็นที่ 5 วางขายเมื่อไหร่ ที่ไหน ยังไง อย่าลืมแจ้งด้วยนะครับ นิยายดียังงี้ซื้อแน่นอน หุๆ มีภาคต่อก้อดีนะครับ ไม่อยากให้จบไวๆ จากคุณ : zrupea เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 22:22:00

ความคิดเห็นที่ 6 หุ...หุ...ชวนให้ผ่านสักขุมสองขุม..... ขุมเดียวก็ไม่เอา......... ว่าแต่ว่า...คุณหมอเคยเจอวิญญาณบ้างอ่ะเปล่าคะ จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 08:45:31

ความคิดเห็นที่ 7 ขุมนรก...จะเป็นแบบไหน....จะเหมือนเคยดูในทีวีหรือปล่าว.... มีกี่ภาค...ก็จะไปอุดหนุนแน่นอนค่ะ.... จากคุณ : Hermosa เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 11:44:51

ความคิดเห็นที่ 8 เรียกเด็กน้อยแล้วแอบรู้สึกแหม่งๆ เล็กๆ ฮิๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 04:46:34

ความคิดเห็นที่ 9 อัพเดตครับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10523196/W10523196.html#4 จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 08:39:36