ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 1 เหงื่อผุดพรายบนหน้าผากเลยลงมาจนทั่วใบหน้าของชายหนุ่มที่กระสับกระส่าย อยู่บนเตียงนอนในกลางดึกสงัด ท่ามกลางลมพัดโชยเอื่อยของแม่น้ำหน้าบ้านนั้น ดูจะไม่ได้เป็นใจให้คนในบ้านต้องกระสับกระส่ายจนนอนไม่เป็นสุขเช่นนี้ หากไม่เป็นเพราะมโนภาพในฝันที่กำลังออกฤทธิ์ คืนนี้ควรเป็นคืนที่น่าจะนอนหลับสบายที่สุด ‘งู เฮ้ย อย่านะ อย่า’ ชายหนุ่มร้องตกใจสุดขีดกับภาพตรงหน้า เขานั่งจ้ำเบ้าไม่เป็นท่าลงบนพื้นดินแฉะของสวนหลังบ้าน ใช้เท้าทั้งสองข้างตะเกียกตะกายยันร่างให้ถอยห่างจากฝูงงูนับร้อย ที่เลื้อยเข้ามาหาพร้อมกันอย่างรวดเร็ว ด้วยสัญชาตญาณเขายกแขนขึ้นบังใบหน้าทันทีที่คาดว่า คงจะโดนจงอางแถวหน้าชูคอขึ้นฉกอยู่เดี๋ยวนี้แล้ว ทว่าทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่คาดการณ์ งูนับร้อยเหล่านั้นสงบลงต่อหน้าเขาอย่างพร้อมเพรียง เมื่อเขาหรี่ตามองลอดช่องแขนที่ยกขึ้นป้อง ก็เห็นสายตานับร้อยคู่เหล่านั้นจ้องเขม็ง ‘นายท่าน กลับคืนสู่ภุชนาคินเถิด’ เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้น จากฝูงข้างหน้าเขานี่เอง ‘ไม่ ผมไม่ไป อย่า อย่าเข้ามา’ เขาตอบเสียงสั่นเครือด้วยความกลัวมากกว่าจะสนใจถึงคำพูดอีกฝ่าย จากนั้นฉวยโอกาสนี้หันหลังวิ่งหนีจากงูพวกนั้นอย่างไม่คิดชีวิต “รัชชตะ รัชชตะ” ชายวัยกลางคน ส่งเสียงเรียกชื่อเขาเมื่อเห็นชายหนุ่มยังละเมอ เสียงดังหลังจากที่เปิดประตูเข้ามา “พ่อ แม่ ผมฝันเห็นงูเป็นร้อย ๆตัว มันเลื้อยเข้ามาหา มันบอกว่าให้ผมกลับไปไหน” เจ้าของความฝันผุดตัวลุกขึ้นนั่งพลางเล่าเรื่องที่ยังคงทำให้ตื่นกลัวไม่หาย เมื่อได้ยินเรื่องราวความฝันที่ลูกเล่าให้ฟัง ทั้งสองคนได้แต่ยืนตัวชานิ่ง อยู่ข้างๆลูกชายพูดอะไรไม่ออกสักพักใหญ่เมื่อได้สติผู้เป็นแม่จึงขยับนั่งลงบนเตียง เอื้อมมือลูบเหงื่อบนหน้าผากของเขา “รัช พ่อกับแม่มีเรื่องสำคัญจะบอกลูก” จากคุณ : may_plk เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 19:08:12

ความคิดเห็นที่ 2 ฝ่ายที่เป็นแม่รับหน้าที่เป็นผู้เล่าหลังจากที่ตกลงกับสามีมาแล้ว ว่าตนเองจะเป็นคนพูดเรื่องนี้กับรัชชตะ “ลูก คือ คือ” ว่ารวบรวมความกล้ามาแล้ว แต่พอต้องมาพูดเรื่องนี้ต่อหน้าลูกชายจริงๆ เธอกลับลังเลและหวาดเกรง “คืออะไรครับแม่” ชายหนุ่มสงสัยในท่าทีของผู้เป็นแม่ที่ดูตะกุกตะกักกับการพูดจา “ลูกจำเรื่องที่พ่อกับแม่เล่าให้ฟัง ถึงตำนานของนาคราชในเมืองบาดาลได้ใช่ไหมลูก ตำนานของอาณาจักรภุชนาคิน” ผู้เป็นแม่เริ่มตั้งสติและพูดช้าๆ เพื่อให้เขาได้นึกย้อนถึงเรื่องที่เคยเล่าให้ฟังตั้งแต่เขาเป็นเด็ก “ครับ ผมจำได้ อาณาจักรภุชนาคิน ที่ยิ่งใหญ่ แต่ว่าท้ายที่สุดก็พบจุดจบ เมื่อถูกพญาครุฑวิรุฬหัตถีทำลายและกวาดต้อนเหล่านาคา นาคีไปขังไว้ถ้ำลึกแห่งหนึ่งใต้มหานที” “ใช่จ๊ะ ในตอนนั้นท่านวาสุกรีนาคราช ได้ถูกสังหาร ยังคงเหลือแต่บุตรชายของท่าน ที่สหายผู้หนึ่งได้ช่วยชีวิตไว้ และได้ฝากให้เด็กคนนั้นมาอยู่ที่เมืองมนุษย์เพื่อป้องกันภยันตรายที่จะคุกคาม” “ครับผมจำได้ แม่เล่าตำนานนี้มาหลายครั้ง หรือแม่คิดว่าผมเก็บเรื่องนี้ไปคิดจนฝันเห็นงูพวกนั้น เปล่าเลยนะแม่ ผมไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้มานานมากแล้ว” “จ๊ะแม่รู้ แต่สิ่งที่ลูกเห็นนั้นไม่ใช่เป็นแค่ฝันและเรื่องนี้ก็ไม่ใช่ตำนาน มันคือเรื่องจริงของลูก ‘รัชชตะนาคราข’ " “ว่าไงนะ แม่” ชายหนุ่มอ้าปากค้างมองไปยัง พ่อ และ แม่ อย่างงงงัน “รัช ได้ยินไม่ผิดหรอก ที่แม่เขาพูดน่ะ รัชชตะนาคราช บุตรชายคนเดียว ของท่านวาสุกรีนาคราช งูพวกนั้นเขาคือบริวารของรัช ที่มาตามรัชกลับไปเพื่อช่วยพวกเขา จริง ๆ เมื่อวานนี้เขาส่งใครคนหนึ่งมาที่บ้านเราเพื่อมารับตัวลูกกลับ แต่พ่อกับแม่ทัดทานไว้ก่อน เพราะเรายังไม่เคยได้บอกเรื่องนี้ให้ลูกรู้เลยสักครั้ง เลยขอเวลาเขาอีกเจ็ดวัน” “พ่อหมายถึงผมคือ พญานาคงั้นเหรอ โอ นี่พ่อกับแม่มาอำซ้อนฝันอะไรกลางดึกครับนี่ ไปครับไปนอนกันเถอะ ผมยังอยากนอนต่อนะมาพูดให้กลัวซะงั้น” ชายหนุ่มขบขันขึ้นมากระทันหัน ลุกขึ้นจากเตียงทำท่าประคองผู้เป็นแม่ให้กลับไปนอน “รัชพ่อไม่ได้พูดเล่น แต่เอาเถอะ ดึกมากแล้วพรุ่งนี้ตื่นแต่เช้านะ เราต้องคุยกันเรื่องนี้เพื่อเตรียมตัวให้พร้อม” พ่อแม่เดินกลับไปนอน ทว่ารัชชตะยังคงนอนยิ้มขบขัน อยู่บนเตียงนอนอยู่อย่างนั้นสักพักใหญ่ ก่อนจะหลับไปคราวนี้มันเป็นหลับที่ราบรื่นอย่างไร้สิ่งรบกวนอีกไปจนถึงเช้า จากคุณ : may_plk เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 19:16:32

ความคิดเห็นที่ 3 เช้าวันรุ่งขึ้นที่ห้องนั่งเล่น รัชชตะเป็นฝ่ายเปิดประเด็นในการคุยก่อนพ่อ แม่ ทว่าไม่ใช่เรื่องพญานาคอะไรนั่นเลย เขาบอกว่าวันมะรืนจะไปเที่ยวทะเลกับเพื่อนในกลุ่มเพื่อสังสรรหลังจากที่เรียนจบปริญญาโท แต่นี่ก็ไม่ใช่สาเหตุของท่าทางที่ดูตื่นเต้นกับการไปเที่ยวเป็นพิเศษในครั้งนี้ “ไปเที่ยวคราวนี้ผมจะขอหนิงแต่งงาน ถ้าพ่อกับแม่ไม่ขัดข้อง“ ชายหนุ่มยิ้มกริ่มอย่างนึกเดาว่าน่าจะสมหวังกับคำตอบ “ไม่ได้นะรัช ลูกมีหน้าที่สำคัญรออยู่ และไปเที่ยวครั้งนี้น่ะ แม่ต้องขอไว้เลย ไม่ต้องไปนะ ลูกควรจะเตรียมตัว เพื่อกลับไปช่วยภุชนาคิน” “อ้าว ทำไมล่ะครับ ไหนพ่อกับแม่บอกว่า หนิง เป็นผู้หญิงที่น่ารัก มารยาทดี อยากได้เป็นลูกสะใภ้ และฐานะครอบครัวเราก็พร้อมเราคงไม่พาหนิงมาลำบากหรอกครับ อีกอย่างถ้าผมขอหนิงแต่งงานตอนนี้กว่าจะเตรียมงาน ก็ปาเข้าไปอีกหลายเดือน นะครับแม่ เรารักกันตั้งแต่เรียนปี 2 แล้วพ่อกับแม่ก็รู้” ชายหนุ่มทักท้วง “รัชชตะ พ่อกับแม่ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับหนูหนิงเลยยินดีด้วยซ้ำ แต่อย่างที่บอกเมื่อคืนว่าลูกคือใคร พวกเขาอีกหลายหมื่นชีวิตที่รอการปลดปล่อย ลูกต้องไปช่วยเขา นี่คือคำมั่นสัญญา” ผู้เป็นพ่อพูดหน้าตาจริงจัง และพยายามปลอมประโลมใจตัวเองให้เข้มแข็งในอันที่จะต้องสูญเสียลูกชายไป “พ่อครับผมรู้ดีว่าผมไม่ใช่ลูกแท้ ๆของพ่อกับแม่ อันนี้ผมเข้าใจ แต่ถ้าจะให้เข้าใจว่า ผมไม่ใช่มนุษย์ เป็นนาคน่ะ มันเหลือจะเชื่อจริง ๆ ดูที่ผิวหนังผมสิไม่มีเกร็ดไม่มีหงอนซักนิดเลย เวลานอนก็ไม่ได้กลายเป็นงู ไม่เอาล่ะเราเลิกคุยกันเรื่องนี้เถอะครับ และยังไง ๆผมก็จะไปเที่ยว ส่วนเรื่องแต่งงานรอไว้ก่อนก็ได้ครับ” รัชชตะแทบจะบ้าตายกับเรื่องไม่เป็นเรื่องเช่นนี้ เขาเดินจากมาจากห้องนั่งเล่นนั้นโดยไม่ฟังการทัดทานจากพ่ออีก “คุณเอก เราจะทำยังไงกับลูกดีคะ พิมพ์กลัวว่าถ้าลูกไม่กลับไปตามคำสัญญานั้น ลูกจะเป็นอันตราย” พิมพ์จันทร์ มองตามลูกชายพลางพูดด้วยความเป็นห่วง “พิมพ์ ไม่ต้องห่วงหรอกยังไงบริวารพวกนั้นคงไม่ทำร้ายนายของเขา ผมเชื่อรัชต้องกลับมาทันที่ชัยยันต์จะมารับ” ในห้องคาราโอเกะขนาดกลางของรีสอร์ทริมทะเล บรรดาเพื่อนรักร่วมรุ่นทั้งหลายของรัชชตะต่างพากันร้องเพลงอย่างไม่มีใครจะยอมวางไมค์ง่ายๆ ทั้งเต้นทั้งร้องอย่างสนุกสนาน รัชชตะเองก็ดูเหมือนจะลืมเรื่องราวพญานาค นั้นจนหมดสิ้นปล่อยอารมณ์ไปกับความสนุก และเหล้า เบียร์ ตามแบบฉบับนิสัยสนุกสนานของเขา “หนิง ไปเดินเล่นกับรัชมั้ย เอากีตาร์ไปด้วย เดี๋ยวรัชเล่น หนิงจะได้ร้องไง นั่งอยู่ในนี้ หนิงแย่งไมค์ไม่ทันหรอก” รัชชตะวางมือจากแก้วเบียร์เดินมาหาชวนนพมาศที่ดูท่าทางเริ่มจะนั่งกร่อย “ไปสิ ขอร้องซักสิบเพลงเถอะ เรายังไม่ได้แตะไมค์เท่าไหร่เลยนะรัช” จากคุณ : may_plk เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 19:28:00

ความคิดเห็นที่ 4 หญิงสาวพูดเกือบกระซิบข้างหูแฟนหนุ่มอย่างขบขัน ทั้งสองคนพากันเดินเล่นตากลมทะเลไปเรื่อย ตามแนวชายหาดที่มีผู้คนออกมานั่งทานอาหารกันใต้แสงตะเกียงที่ ที่ทางเจ้าของสถานที่ได้จัดไว้ต้อนรับ แสงตะเกียงพวกนั้นทำให้อะไรๆ ต่างดูโรแมนติกเข้ากับบรรยากาศริมทะเลเช่นนี้เหลือเกิน “เสียดายนะ วันนี้ไม่ได้พาหนิงมาดินเนอร์ใต้แสงตะเกียงโรแมนติก” รัชชตะมองหน้าหญิงสาวแววตาทะเล้นตามแบบของเขา อย่างที่นพมาศคุ้นเคย “ไม่เป็นไรหรอกรัช มากันหลายคนนั่งกินอยู่ที่ห้องคาราโอเกะนั่นแหละดีแล้ว” “งั้นคืนพรุ่งนี้นะ เราจะพาหนิงปลีกตัวมาเอง อย่าบอกใครนะ จุ๊ จุ๊” ชายหนุ่มทำท่าจุ๊ปากล่อเล่น จนนพมาศอดขำไม่ได้ เขาพาเธอเดินคุยเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งไปหยุดนั่งอยู่ที่เปลชายหาดใต้ต้นไม้ไม่ไกลจากร้านอาหารที่เพิ่งเดินผ่านมา จากนั้นรัชชตะเริ่มบรรเลงกีต้าร์และร้องเพลงที่แต่งให้นพมาศ “หืม รัชแต่งเพลงเก่งจังเพราะทุกเพลงเลยนะ กี่เพลงแล้วน้าที่แต่งให้หนิง” นพมาศมองหน้าชายหนุ่มอย่างชื่นชม “ไม่เห็นต้องนับเลย เพราะกว่าจะอยู่ด้วยกันจนแก่ก็คงจะนับไม่ถ้วน” ชายหนุ่มพูดพลางมองตาหญิงสาว ที่กำลังอมยิ้มเขินๆ “เว่อร์ตลอด” หญิงสาวค่อนแคะแฟนหนุ่มแก้เขิน “ว่าเราเหรอ งั้นอย่างนี้ดีกว่าจะได้ว่าไม่ได้” ว่าแล้วรัชชตะก็ประกบริมฝีปากของเขาลงสู่ริมฝีปากบางคู่นั้น เขาปลดปล่อยห้วงพิศวาสอย่างไม่ปิดบังซึ่งอีกฝ่ายก็ตอบสนองอย่างคุ้นเคย ทั้งสองยังคงแลกเปลี่ยนความรู้สึกรักใคร่อาทรกันอย่างนั้นโดยไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง แม้จะรู้สึกเหมือนมีเสียงอะไรบางอย่างที่เหมือนจะตกลงมาจากต้นไม้นั้น ในตอนแรกทั้งคู่คิดว่าเป็นใบไม้ร่วงธรรมดา ทว่าเสียงนั้นกลับดูถี่ขึ้นจนน่าสงสัย ‘เสียงอะไร’ นพมาศเกิดความสงสัยก่อนที่จะเหลือบไปมองตามเสียงที่เกิดขึ้นข้างลำตัว “กรี๊ด” นพมาศกรีดร้อง ด้วยความตกใจสุดขีด กับภาพของงูยั้วเยี้ยที่โคนต้นไม้และ พนักพิงของเปลที่นั่งอยู่ไม่ใช่ความฝันอีกต่อไป รัชชตะมองภาพตรงหน้าอย่างตกตะลึง พอตั้งสติได้เขารีบคว้าแขนหญิงสาวเพื่อดึงเธอออกมาจากตรงนั้น ทว่ากลับมีเสียงบางคนพูดขึ้นก่อน จากคุณ : may_plk เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 19:33:23

ความคิดเห็นที่ 5 “นายท่าน ต้องกลับไป ชัยยันต์จะไปรับท่านวันพรุ่งนี้” เสียงเดียวกันกับที่เคยได้ยินในความฝัน รัชชตะอุ้มร่างที่หมดสติของนพมาศกลับมาที่ห้องพัก แล้วทำการปฐมพยาบาลจนนพมาศจนฟื้นคืนสติ จากนั้นเขาตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้เธอฟัง ทั้งเรื่องความฝันและเรื่องพญานาค “เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆแล้วนะรัช เชื่อหนิงกลับบ้านเถอะนะ พรุ่งนี้จะนั่งไปเป็นเพื่อน ปล่อยให้คนอื่น ๆเค้าเที่ยวกันต่อคงไม่มีใครว่าหรอก” “อืม ก็ได้” รัชชตะยอมจำนน ทว่าสีหน้าของเขากลับดูเงียบขรึมครุ่นคิดตั้งแต่นั้น กว่าจะกลับมาถึงบ้านก็เกือบค่ำ โดยมีนพมาศนั่งรถมาด้วยเธอบอกกับเขาว่า จะไปคุยกับคนที่จะมารับตัวรัชชตะเป็นเพื่อนเขาด้วย ทั้งสองคนเดินเข้ามาในบ้านก็สังเกตและรับรู้ได้ถึงความแปลกประหลาด อากาศในบ้านวันนี้ดูเย็นยะเยือก พวกแม่บ้านก็ไม่มีใครออกมาต้อนรับดังเคย “พ่อครับ แม่ครับ” รัชชตะส่งเสียงเรียกพ่อกับแม่หลังจากที่เดินไปดูหลายห้องแล้วก็ไม่อยู่ ในที่สุดความรู้สึกประหลาดก็บอกให้ไปดูที่ห้องพระ เมื่อเปิดเข้าไปที่ห้องพระ ก็พบว่าทั้งพ่อและแม่นั่งอยู่ที่นั่นพร้อมกับชายรูปร่างสูงใหญคนหนึ่ง เขาไม่ได้หันหน้ามามองที่รัชชตะ ทว่ายังคงนั่งนิ่งอยู่ที่หน้าพระประธานในห้องนั้น รัชชตะและนพมาศเดินเข้าไปนั่งใกล้กับพ่อและแม่ที่นั่งอยู่ห่างจากชายผู้นั้น “รัช นี่คือ ชัยยันต์คนที่จะพาลูกไปสู่ภุชนาคิน ดินแดนของลูก” “นายท่าน” ผู้ที่ถูกเรียกว่าชัยยันต์ค้อมกายคำนับรัชชตะอย่างนอบน้อม “พ่อครับผมเชื่อเรื่องที่พ่อเล่าแล้ว สรุปว่าผมต้องไปกับเค้า อืม แต่ขออะไรสักหน่อยได้มั้ย” “นายท่านต้องการสิ่งใด” “ข้อแรก เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นเราขอกลับมาอยู่ที่นี่ มาใช้ชีวิตเช่นคนธรรมดา” รัชชตะเริ่มยื่นข้อเสนอ “เมื่อภารกิจเสร็จสิ้นดังคำมั่นสัญญา ย่อมแล้วแต่นายท่านจะบัญชาพวกเราไม่สามารถขัดได้” จากคุณ : may_plk เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 19:39:18

ความคิดเห็นที่ 6 “อีกข้อนึง ในระหว่างนี้ผมขอกลับมาเยี่ยมบ้านได้อย่างอิสระตามแต่ที่ผมต้องการ” รัชชตะยืนยันความต้องการอย่างยิ่งยวดด้วยเสียงเน้นหนักพร้อมส่งสายตาที่ใบหน้าคมเข้ม เมื่อมองให้ชัด รัชชตะเพิ่งสังเกตเห็นว่านัยน์ตาของชัยยันต์ผู้นี้เป็นสีฟ้า ไม่ใช่น้ำตาลเข้มดังเช่นคนเอเชียทั่วไป ‘นาคฝรั่งก็มีด้วยเหรอวะเนี่ย’ รัชชตะเพียงแค่คิดในใจ “เหล่าภุชนาคินเรานัยน์ตาสีฟ้าเป็นปกติ ต่อไปนายท่านก็เช่นกัน” ชัยยันต์ตอบข้อสงสัย อย่างรู้ถึงความนึกคิดของรัชชตะเมื่อครู่ “เรื่องกลับมาเยี่ยมบ้านล่ะว่าไง” รัชชตะถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเสียท่าแก่ชัยยันต์เสียแล้ว “ข้อนี้ ข้าขอถามไปยังท่านชานตตีก่อน” พูดจบชัยยันต์นั่งหลับตาลงครู่หนึ่งก่อนตอบ ”ได้ นายท่านกลับมาเยี่ยมบ้านได้ทุกเมื่อตามที่ท่านชานตตีเห็นชอบ” “บอกตามตรงนะผมไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่คุณพูด แต่ผมรู้ดีว่าไม่มีทางเลือก เอาเถอะผมมีเวลาแค่ไหน” รัชชตะเหลือบมองไปยังพ่อแม่และนพมาศอย่างอาวร “ท่านไม่มีเวลาแล้วเราต้องรีบไปในเวลาที่ม่านมิติเปิดในคืนนี้” ชัยยันต์พูดหน้าตายดังเคย ไม่มีรอยยิ้มแย้มใดๆจากเขาแม้แต่น้อย “ผมขอเวลาอยู่กับพ่อแม่ซักครู่” “ข้าจะรอนายท่านที่ท่าน้ำ” แล้วชัยยันต์ก็เดินออกไปจากห้องพระด้วยฝีเท้าบางเบา การร่ำลาผ่านไปด้วยความอาลัยอาวรณ์ ยิ่งสำหรับผู้เป็นแม่ด้วยแล้ว แทบจะไม่อาจทำใจแม้จะไม่ใช่ลูกแท้ ๆ โดยสายเลือด ทว่ารัชชตะคือลูกชายที่น่ารัก ของครอบครัวมาโดยตลอด   ไม่ต้องพูดถึงน้ำตาเพราะตอนนี้มันท่วมท้นในดวงตาทุกคู่ ของคนในห้องนั้นอย่างห้ามไม่ได้ ผู้เป็นพ่อพยายามปลอบประโลมใจของทุกคน ให้คิดเสียว่า ทุกอย่างต้องดำเนินไปในวิถีทางที่มันควรจะเป็น อีกทั้งรัชชตะก็มีหน้าที่ต้องรับผิดชอบต่อบิดาผู้ให้กำเนิดและพวกพ้องนาคา ที่รอการช่วยเหลืออยู่ในตอนนี้ รัชชตะยังคงส่งสายตาอาลัยมายังแฟนสาว เป็นความรู้สึกสุดท้ายที่ทิ้งไว้ หลังจากให้สัญญาว่าจะหาโอกาสกลับมาพบอยู่เสมอ เขายังอดไม่ได้ที่จะล้อเล่นโดยการยกมือทำเป็นสัญญาณว่าจะโทรมาหา นั่นมันยิ่งทำให้นพมาศหลั่งน้ำตาออกมาอีกจนได้ แล้วเรือน้อยลำนั้นก็บรรทุกร่างของชายทั้งสองคนให้ล่องลอยออกไป จากท่าน้ำหน้าบ้านจนกระทั่งลับสายตาในคืนวันนั้น . จบตอนที่1 จากคุณ : may_plk เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 19:44:43

ความคิดเห็นที่ 7 สนุกดี จะติดตามต่อไปนะครับ จากคุณ : พุ่มพุทธรักษา (พุ่มพุทธรักษา) เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 20:21:47

ความคิดเห็นที่ 8 ชอบเรื่องนาคเป็นทุนอยู่แล้ว น่าติดตามนะคะ จากคุณ : Gracie Lou Freebush เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 08:36:33

ความคิดเห็นที่ 9 เป็นโรคกลัวงูขึ้นสมอง  เพราะที่แถวบ้านงูเยอะมาก  บางวันเจอห้อยอยู่ตามต้นไม้เพราะหลบร้อย  บางวันมันมุดเข้าไปในรังนก  เลยเอาไม้ไปตี  มันก็วิ่งหนีปรูดไปเลย คงหามดกิน  บางวันมันตามมากินแมลงเล่นไฟ ที่ประตูมุ้งลวด  ต้องเอายาฉีดยุงไปฉีดที่พุงมัน  มันก็จู๊ดหายไป  สงสัยเหมือนกันว่า  ถ้ามันคันพุงมันจะทำอย่างไร นกจะเป็นตัวบอกว่างูมาทุกครั้ง  มันจะส่งเสียงเจี้ยวจ้าวให้รู้  งูมันก็เฉยๆ จะบอกว่า  กลัวงูแต่ดันชอบอ่านเรื่องงู เพราะมันตื่นเต้นลึกลับกระตุ้นหัวใจดี  ขึ้นต้นได้น่าตื่นเต้นดีค่ะ  รออ่านตอนต่อไป จากคุณ : kiikifon (kiikifon) เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 09:09:44

ความคิดเห็นที่ 10 นพมาศใจกว้างและเข้าใจดีเชียว จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 04:48:48