ความคิดเห็นที่ 1 “วิทย์น่ะเหรอ...” ริสาพึมพำในระหว่างที่กำลังจัดอุปกรณ์การแพทย์ต่างๆ ลงกล่องเครื่องมือ ถัดไปทางซ้าย เพื่อนพยาบาลพจนาที่กำลังช่วยเธอจัดของอยู่ไม่ห่างกัน แม้เวลาจะล่วงเลยจนถึงตีหนึ่งกว่าแล้วก็ตาม โรงพยาบาลรัฐของจังหวัดเชียงใหม่ก็ไม่เคยหลับใหล เหล่าแพทย์และพยาบาลยังต้องทำงานกันจนถึงเช้า “ใช่ วิทย์น่ะ นิสัยยังไงเหรอ” พจนายื่นหน้าเข้ามาใกล้ ช่วยทวนคำถาม “อืม..” ริสาหยุดมือ นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงตอบว่า “...เป็นคนแปลก” “แกช่วยขยายความหน่อยได้ไหมวะ” ริสาหัวเราะเบาๆ “ยังไงดีล่ะพจ วิทย์เป็นคนเงียบละมั้ง” “ไม่จริงหรอก” พจนาค้าน “เท่าที่ชั้นเคยเจอ ปรวิทย์เขาก็คุยสนุกใช้ได้เลยนะ” “เรื่องนั้นมันก็ใช่” ริสาพยักหน้ารับเห็นด้วย “สาไม่ได้หมายความว่าวิทย์เป็นคนพูดหรือคุยไม่เก่ง วิทย์จะเลือกที่จะพูดในเวลาที่เหมาะสม และจะพูดได้ดีเสียด้วย แต่วิทย์เลือกที่จะเงียบถ้าไม่จำเป็นต้องพูด โดยส่วนมากแล้ววิทย์จะเป็นผู้ฟังที่ดีมากกว่า...” ใช่...ปรวิทย์เป็นเช่นนั้นเสมอ โดยปกติแล้ว ริสาเองก็เป็นคนเงียบ เธอมักจะไม่พูดอะไร ความรู้สึกนึกคิดทั้งหมดมักถูกซ่อนลงภายใต้หน้ากากยิ้มแย้ม หรืออาการนิ่งเฉยราวกับไม่รู้สึกรู้สากับสิ่งใด แต่อารมณ์และความรู้สึกที่ถูกเก็บกดไว้นั้น เมื่อเวลาผ่านไปนานเข้า ย่อมตกตะกอนสะสมจนเป็นกลุ่มก้อนที่ฝังลึกอยู่ภายใน เสมือนหนึ่งลาวาร้อนที่คุกรุ่นอยู่ภายใต้ภูเขาไฟ และรอวันจะปะทุออกมาทำลายล้างทุกสิ่งให้พังทลาย เขานั่นเองที่เป็นดุจกระแสน้ำไหลเย็น เป็นผู้ผ่อนคลายแรงกดดันทั้งหลายของเธอ ปรวิทย์ไม่ได้ถามอะไรมากมาย ไม่ได้คาดคั้นเอาความให้น่ารำคาญ เพราะเพียงแค่แตะฝ่ามือลงบนแก้มของเธอเบาๆ อ้อนวอนให้เธอแหงนเงยขึ้นมองเขา และถ้าหากได้สบตากับผลึกแก้วสีนิลเข้มลึกล้ำคู่นั้นเมื่อไร ถ้อยคำที่อัดอั้นอยู่ภายใน ก็จะถูกระบายให้เขาฟังจนหมดสิ้นเมื่อนั้น ริสาเคยคิด...ที่ปรวิทย์ชอบเธอ อาจจะเป็นเพราะทั้งเธอและปรวิทย์เป็นคนประเภทเดียวกัน...พวกที่ชอบเก็บซ่อนความรู้สึก หากปรวิทย์มักเป็นผู้ฟัง มิใช่ผู้เล่า ยามที่เธอบอกให้เขาระบายเรื่องราวต่างๆ ให้เธอรับรู้บ้าง ปรวิทย์ก็เพียงยิ้มเล็กน้อย โอบกอดเธอไว้ด้านหลัง แต่แล้วก็ไม่พูดอะไร “สาคบกับวิทย์ตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ กี่ปีแล้วล่ะ” พจนาถามต่อ “เอ..” ริสางอนิ้วนับ “ถ้านับตั้งแต่สมัยม. ปลายก็ประมาณสิบกว่าปีได้แล้วล่ะ” “วิทย์ตอนนั้นกับตอนนี้เหมือนกันไหม อยากเห็นผู้ชายคนนี้ตอนผมเกรียนจัง” พจนาทำท่าฝันหวานถึงเด็กหนุ่มๆ ที่ใส่ชุดมัธยมปลาย นุ่งกางเกงสีน้ำเงินเข้มขาสั้น หรือกลุ่มนักเรียนชายในชุดนักกีฬากำลังเล่นบาสเหงื่อโทรมกาย ชวนให้สาววายจินตนาการเตลิดเปิดเปิงไปไกลลิบเมื่อนึกถึงเรื่องราวลับๆ ข้างล็อกเกอร์ ริสาเหล่ตามองเพื่อนแล้วหัวเราะคิก พอจะรู้แกวว่าเพื่อนสาวของตนกำลังคิดอะไร “ตอนนั้นกับตอนนี้ก็พอกันน่ะแหละ ยกเว้นตอนแรกที่ออกจะเป็นบ้านนอกเข้ากรุงไปเสียหน่อย” ริสาแลบลิ้นตอบ แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักไปเมื่อนึกถึงเรื่องสมัยก่อน ริสาทราบจากปากของปรวิทย์ว่าเขาเพิ่งย้ายเข้ามาเรียนกรุงเทพในสมัยมัธยมปลาย อาจจะเป็นเพราะความแปลกถิ่นทำให้เขาเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดเท่าไรนัก จะพูดมากเสียหน่อยก็เฉพาะกับคนที่สนิทหรือเวลาที่อยู่กับเธอเท่านั้น แต่ไม่ว่าอย่างไรก็นับว่าปรวิทย์เป็นเด็กมัธยมที่ปกติธรรมดา เรียนบ้างเล่นบ้าง ดังเช่นเด็กทั่วไป หากมีอยู่ช่วงหนึ่งที่เขาเปลี่ยนนิสัยไปจนพลิกหน้ามือเป็นหลังมือ ราวๆ ช่วงต่อของมัธยมจนไปถึงมหาวิทยาลัย อย่างฉับพลันที่ใบหน้าเรียวคมนั่นเย็นชายิ่งกว่าน้ำแข็ง รอยยิ้มสว่างไสวดุจแสงตะวันเลือนหายไปจากเรียวปากหยักได้รูปของเขา ในเวลาไม่นานได้แปรเปลี่ยนเด็กหนุ่มให้กลายเป็นผู้ใหญ่ขึ้นนับสิบปี ความเฉยเมยและท่าทีที่ห่างเหินทำให้เธอแปลกใจ ริสาไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เพราะปรวิทย์ไม่เคยเล่า หรือถ้าจะเล่าก็เล่าเพียงสั้นๆ พร้อมกระชับมืออุ่นๆ ที่กำลังกุมมือเธอให้แน่นขึ้น... “เรื่องที่บ้านน่ะ” หญิงสาวรับรู้เพียงแค่นั้น ไม่ได้ถามอะไรอีกต่อไป เพราะจับความรู้สึกที่เขาต้องการปิดบังเอาไว้ในน้ำเสียงราบเรียบนั่นได้ และหลังจากนั้นอีกไม่นาน เธอก็เห็นปรวิทย์ยิ้มให้อย่างสว่างสดใส แล้วลูกหมาชิวาว่าขี้อ้อนที่ส่ายหางดิ๊กๆ ก็กลับมาให้เจ้าแม่ริสาใส่ปลอกคอ ล่ามโซ่ โยนเข้ากรง จับขังลืมได้เหมือนเดิม ริสาแทบจะลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท “ถามจริงๆ เถอะ ไม่รักวิทย์เขาบ้างเหรอ เพราะอะไรล่ะ ทั้งๆ ที่เขาก็ดีกับสามากขนาดนี้” “ความรักมักไม่มีเหตุผล ความไม่รักก็เช่นกัน สาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมสาถึงไม่รักเขา” ริสาหยุดพูดไปครู่หนึ่ง นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มหวานทอแววครุ่นคิด “แต่วิทย์ก็เป็นคนสำคัญ...ใช่...เขาสำคัญมากสำหรับสาทีเดียว...” “แล้วกฤษณ์ล่ะ” หญิงสาวเลื่อนสายตากลับไปมองเพื่อน เพียงได้ยินแค่ชื่อนั่นก็ทำเอาหัวใจของเธอหล่นวูบได้อย่างง่ายดาย ถ้อยคำบอกรักผู้หญิงคนอื่นในขณะที่ใช้เรือนร่างของเธอเป็นที่ระบายยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาทไม่เลือนหาย... เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นหยุดชะงักการพูดคุยของสองสาว ริสาเอื้อมมือไปหยิบมือถือขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นกฤษณ์ “สาอยู่ไหน ไม่ได้อยู่บ้านเหรอ อยู่โรงพยาบาลหรือเปล่า” น้ำเสียงของเขาดูร้อนรน และกระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูก “ตอนนี้กฤษณ์อยู่หน้าบ้านสาแล้ว คุณอาก็บอกว่าสาไม่อยู่ แล้วเมื่อกี้ทำไมไม่รับสาย?” “คือ..” ริสากำลังจะอ้าปากตอบว่าเป็นเพราะเมื่อครู่เธอกำลังประชุมกับคณะแพทย์เลยปิดเสียงโทรศัพท์ หากกฤษณ์ก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน “ที่หน้าบ้านของสายังมีต้นไม้เหี่ยวๆ ที่ไม่เคยถอนทิ้งแม้ว่ามันจะตายไปสามชาติแล้วก็ตามใช่ไหม กริ่งหน้าบ้านก็ยังพังแล้วก็ไม่มีใครเอาไปซ่อมสักทีใช่ไหม” “หา?” ริสาอุทานอย่างงุนงง “ตอนนี้สิ่งที่กฤษณ์กำลังเห็นและได้ยินเป็นเรื่องจริงใช่ไหม” “อะไรของกฤษณ์เนี่ย!” ริสาชักรำคาญตงิดๆ “วิ..” กฤษณ์สูดลมหายใจเข้าลึก ควบคุมเสียงของตัวเองไม่ให้สั่น “เมื่อครู่ทางตำรวจโทรมาหากฤษณ์ แล้วบอกว่าเจอวิสลบอยู่ที่ริมถนน” ริสางงงันวูบหนึ่ง “กฤษณ์ว่าอะไรนะ” “ฟังนะสา... “ กฤษณ์เน้นคำหนักแน่นราวกับต้องการจะบอกตัวเองอีกครั้งเช่นกัน “วิยังไม่ตาย...วิยังมีชีวิตอยู่!” วิชุลดาพยายามขยับเปลือกตา หากก็หนักอึ้งราวกับมีก้อนหินขนาดใหญ่มาถ่วงไว้ ความเจ็บปวดบริเวณศีรษะแล่นปราดจนปวดแปลบไปทั้งร่าง หญิงสาวพยายามอีกหนึ่งครั้ง สองครั้ง...ทุกครั้งจะมองเห็นแสงสว่างรำไรลอดผ่านม่านตาเข้ามา และในที่สุด นัยน์ตาก็สามารถลืมขึ้นได้เต็มที่ สิ่งที่เห็นเป็นอย่างแรกท่ามกลางลำแสงสีเงินสว่างไสว คือใบหน้าของผู้ชายคนหนึ่ง ใช้เวลาแปรความคิดในสมองเพียงเสี้ยววินาที ก็ทราบว่าเป็นสามีของเธอเอง “กฤษณ์..” เธอพึมพำเรียกชื่อเขาที่เหม่อมองเธออยู่ไม่ห่าง และกำลังประทับริมฝีปากลงใจกลางฝ่ามือของเธออย่างอ่อนเบา ไหล่ทรงพลังของเขาสั่นเทา หญิงสาวเหลือบดูแค่ปราดเดียวก็ทราบ ...เขาผ่ายผอมลงไปมาก “กฤษณ์...” เรียกเขาซ้ำสอง สงสัยว่าเขาได้ยินเสียงเธอไหม “พูดอีก” ได้ยินเสียงเขากระซิบตอบเบาๆ “ช่วยย้ำเตือนกฤษณ์ทีว่านี่ไม่ใช่ความฝัน...” ความรู้สึกอบอุ่นลึกล้ำแผ่ซ่านเข้าไปในหัวใจของเธอ จนกระทั่งมันแปรเปลี่ยนเป็นสายน้ำบริสุทธิ์ที่หลั่งไหลออกจากสองเบ้าตา ยิ่งเขาเอื้อมแขนแข็งแรงมาพยุงร่างของเธอให้ลุกขึ้นนั่ง และสวมกอดร่างบอบบางไว้อย่างแนบแน่นด้วยแล้ว ไม่รู้ว่าหยาดน้ำตาของเธอมันหลั่งไหลมาจากแห่งหนใด วิชุลดากลับกลายเป็นเด็กน้อยที่ร้องไห้โฮในอ้อมแขนของสามี ต่างฝ่ายต่างโอบกอดกันและกันไว้ เพื่อถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดผ่านทุกขุมประสาทการสัมผัส ให้รู้สึกถึงความมีชีวิตและเลือดเนื้อ และเพื่อเติมเต็มสิ่งที่เคยขาดหายไป สายใยระหว่างสามีภรรยา ความสัมพันธ์ในฐานะคนรักที่ผ่านมาตลอดสิบปี แม้จะปราศจากรสสิเน่หาตามที่ควรจะเป็น หากสิ่งที่เชื่อมโยงพวกเขาไว้ด้วยกันก็แน่นหนาไม่น้อยเลย ริสาบอกไม่ถูกเช่นกันว่ารสชาติของภาพที่เห็นตรงหน้า...สุขหรือเจ็บปวด...อย่างไหนที่มากกว่ากัน หลังจากทราบข่าวจากกฤษณ์ เธอก็ต่อเครื่องบินกลับมากรุงเทพทันที นอนไม่หลับตลอดทาง และมาถึงโรง พยาบาลเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา หากก็ต้องยืนห่างออกมาอย่างเก้ๆ กังๆ ไม่ทราบควรจะทำตัวอย่างไร ในเมื่อเธอเปิดประตูห้องเข้ามาค่อนข้างแรง พวกเขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีเธอยืนอยู่ตรงนี้ เนิ่นนานหลายนาที..กว่าที่วิชุลดาจะมองเห็นว่ามีใครอีกคนหนึ่งที่ยืนรอเธออยู่ เนิ่นนานหลายนาที..ที่ริสาต้องยืนนิ่งจ้องมองภาพของสามีภรรยาที่รักใคร่กันอย่างสุดซึ้ง จนกระทั่งมือเล็กๆ นั่นไขว่คว้ามาข้างหน้า และเสียงหวานใสของวิชุลดาที่ร้องเรียกหาเธอ ริสาจึงรู้สึกตัวว่าเธอคิดถึงความอบอุ่นอ่อนโยนของเพื่อนรักมากเท่าไร ความเจ็บปวดในหัวใจจากความรักที่เป็นไปไม่ได้กลับถูกลบเลือนไปสิ้น ไม่ว่าเมื่อไร วิชุลดาก็เปรียบเสมือนเหมือนแสงสว่างที่ส่องลงมาในจิตใจ สองมืออ่อนนุ่มเกาะกุมกันแน่น โผเข้ากอดอย่างไม่อายใคร และส่งเสียงร้องไห้ที่ดูเหมือนจะลดอายุลงไปอีกเท่าตัว คราวนี้กฤษณ์กลับต้องกลายเป็นคนนอกไปแทน หากเขาก็ยิ้ม มองภาพสองสาวที่กำลังกอดกันอย่างพึงพอใจ ชายหนุ่มเดินถอยห่างออกมาจากห้อง ปล่อยให้สองเพื่อนรักได้พูดคุยกันอย่างเต็มที่ พลางหวนคิดว่า...แล้วเพื่อนรักของเขาอยู่ที่ใด เพราะขาดแค่ธีรเดชเพียงคนเดียวเท่านั้น กฤษณ์ก็รู้สึกว่าทุกอย่างกำลังจะกลับคืนสู่สภาพเดิม แก้ไขเมื่อ 28 เม.ย. 54 23:16:38 จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 23:15:48

ความคิดเห็นที่ 2 “จำอะไรไม่ได้เลยเหรอ อย่างเช่นว่าที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้นกับวิ วิไปอยู่ที่ไหนมา หรือว่าถูกทำร้ายได้อย่างไร” วิชุลดาสั่นศีรษะตอบในคำถามของริสา เอื้อมมือไปสัมผัสศีรษะที่มีผ้าพันแผลพันไว้อย่างแน่นหนา “อาจจะเป็นเพราะถูกตีหัวจนสลบ ก็เลยทำให้วิจำอะไรไม่ได้ละมั้ง” “อย่างกับในนิยายสักเรื่องที่สาเคยแต่ง” ริสาบ่นพลางใช้มีดปอกเปลือกแอปเปิ้ลลูกโต “อย่างนี้ต้องตีหัวอีกทีถึงจะความทรงจำกลับมารู้เปล่า” วิชุลดาหัวเราะเสียงใส “ถ้าถูกตีอีกทีวิคงตายไปจริงๆ ล่ะสา” ประโยคนั้นทำให้ริสาเงยหน้าขึ้นมองเพื่อน “ไม่เอานะวิ...ไม่เอาอีกแล้วนะ ต่อไปนี้วิห้ามขับรถโดยเด็ดขาด สาบอกแล้วใช่ไหมว่าคนซุ่มซ่ามอย่างวิขับรถไม่ไหวหรอก แล้วนี่ไง เกิดอุบัติเหตุขึ้นจนได้ อุบัติเหตุที่เกือบจะคร่าชีวิตของวิไป...” “โยเยเสียแล้ว” วิชุลดาก้มลงมองหน้าเพื่อน มองเห็นประกายน้ำตาคลอเคลียนัยน์ตาอีกฝ่าย “วิไม่เป็นไรแล้วไง อย่ากังวลกับเรื่องที่ผ่านไปแล้วเลยนะ” ริสาก้มหน้าลงซบกับขอบเตียง ปล่อยให้อีกฝ่ายลูบผมปลอบอย่างอ่อนโยน “ทำไมเรื่องร้ายๆ ถึงได้เกิดขึ้นกับวิโดยที่สาทำอะไรไม่ได้ ทำไมเวลาที่วิกำลังประสบเคราะห์กรรม สาถึงไม่ได้อยู่ตรงนั้นกับวิกันนะ...” “มันไม่ใช่ความผิดของสานี่นา” วิชุลดายังคงกระซิบบอกเบาๆ “ตั้งแต่เรื่องเมื่อสิบปีที่แล้ว หรือเรื่องที่วิถูกทำร้ายในคราวนี้ ไม่ว่ามันจะเป็นใคร ยิ่งใหญ่มาจากไหน และไม่ว่าจะมีเหตุผลอะไร สาจะไม่มีวันให้อภัย” นิ้วเรียวของริสาจิกผ้าปูที่นอนแน่น แววตาทอประกายวาวด้วยความเคืองแค้นที่ถูกฝังอยู่ภายใน “และถ้าตำรวจลากคอมันเข้าคุกไม่ได้ สาขอสาบาน...” คือคำสัตย์ปฎิญาณที่ริสาจะไม่มีวันกลับคำ คือเจตจำนงค์ที่เดิมพันด้วยชีวิต “สาจะขอฆ่ามันด้วยมือของสาเอง!” เวลาที่เขาได้พบเธอ...อุณหภูมิร่างกายของเขาจะสูงขึ้นหนึ่งองศา มือของปรวิทย์ที่กำลังจะแตะลงบนลูกบิดประตูห้องคนไข้ชะงัก นิ่งค้างไว้เช่นนั้น โสตประสาทได้ยินคำประกาศนั่นชัดเจน นัยน์ตาของเขาทอแววไหววูบเพียงครั้งหนึ่ง ก่อนจะวางมือลงและหมุนลูกบิดประตูตามปกติ วิชุลดาเป็นฝ่ายเห็นเขาเป็นคนแรก เธอเอ่ยทักทายอย่างยิ้มแย้มว่าขอบคุณที่มาเยี่ยม ในขณะที่ริสายังคงนั่งหันหลังให้ เป็นเวลาครู่หนึ่ง..กว่าเธอจะหันมายิ้มให้อย่างเคย “มาแล้วเหรอวิทย์” เวลาที่ได้ยินเสียงเธอ...อุณหภูมิร่างกายของเขาจะสูงขึ้นอีกหนึ่งองศา เขายิ้มตอบ พูดคุยถามอาการเจ็บของวิชุลดาตามมารยาท หากหางตากลับปรายไปด้านข้าง ความสนใจมุ่งไปที่ผู้หญิงอีกคนมากกว่าหลายเท่าตัว ริสาเขยิบกายถอยห่างก้าวหนึ่ง เอื้อมมือมารับของเยี่ยมที่เขาหิ้วมา ด้วยความไม่ระวังทำให้ปลายนิ้วแตะกัน ไออุ่นจากความนุ่มนิ่มนั่น...ส่งกระแสความร้อนให้แล่นผ่านไปทั่วร่าง เวลาที่ได้สัมผัสเธอ...อุณหภูมิของเขาจะเขยิบสูงขึ้นอีกหลายองศา กระทั่งอากาศยามฤดูหนาว...ผสมผสานเข้ากับความเย็นเฉียบของเครื่องปรับอากาศในโรงพยาบาล ยังไม่อาจผ่อนเบาความร้อนใดๆ ลงได้ ...เหมือนกำลังจับไข้ “เดี๋ยวสาจะกลับบ้านไปเอาเสื้อผ้ามานอนค้างกับวินะ” เธอหันไปพูดกับวิชุลดา หากท่าทีที่กุลีกุจอจัดข้าวของลงกระเป๋าสะพาย อดทำให้เขานึกสงสัยว่าเธอกำลังรีบเพื่อที่จะหนีเขาไปหรือเปล่า และเขาย่อมไม่ยอมให้เธอทำเช่นนั้นแน่ ปรวิทย์เอื้อมมือไปฉุดดึงแขนของริสาไว้ “วิทย์ไปส่งนะ” “ไม่เป็นไรหรอก สาไปเองได้” ราวกับจะล่วงรู้ว่าเขาจะพูดอะไร เธอตอบกลับว่องไวโดยไม่ต้องคิด “ให้วิทย์ไปส่งเถอะ” เธอช้อนสายตาขึ้นมองเขา แต่แล้วก็ก้มหน้าลงต่ำอย่างรวดเร็ว หากเขาได้ยินไม่ผิด เขาได้ยินเสียงเธอผ่อนลมหายใจออกโดยแรง ก่อนจะพยักหน้ารับยินยอมให้เขาไปส่งแต่โดยดี การได้อยู่ใกล้เขามันทำให้เธอลำบากใจมากมายขนาดนั้นเลยเหรอ “ทำไมถึงย้ายไปประจำที่เชียงใหม่ โดนคำสั่งย้ายเหรอ” เขาถามเธอระหว่างที่อยู่ในรถ มองเห็นเธอกำลังเล่นนิ้วตัวเองหรือไม่ก็หันไปมองทิวทัศน์นอกหน้าต่างอย่างใจลอย จนต้องถามย้ำอีกครั้ง “อ้อ...เรื่องนั้น สาขอย้ายเอง ขอโทษที่ไม่ได้บอกนะ สาแค่ไม่อยากให้วิทย์ยุ่งยาก สาจัดการเรื่องทุกอย่างด้วยตัวเองได้ แล้วอีกอย่าง ที่เชียงใหม่ก็มีผู้ป่วยมากในช่วงนี้ สาอยากเป็นอาสาสมัครจัดการ...” เรื่องราวที่ริสาพยายามอธิบายไม่ได้เข้าหูปรวิทย์เท่าใดนัก.. ทำไมเธอถึงไม่เข้าใจว่า การดูแลเธอไม่ถือเป็นความยุ่งยาก ทำไมเธอถึงไม่เข้าใจว่า การได้อยู่ใกล้และกระทำทุกอย่างให้เธอ...ถือเป็นความสุขสูงสุดในชีวิตของเขา ริสาแทบจะเปิดประตูลงทันทีที่รถของเขาจอดที่หน้าบ้านเธอ หากปรวิทย์ยังคงจอดรถอยู่ที่เดิม พิงใบหน้าคมคายเข้ากับพวงมาลัยรถ มองดูริสาเดินเข้าบ้านอย่างเลื่อนลอย ในชุดพยาบาลสีขาวสะอาด ร่างเพรียวระหงนั่นดูบอบบาง ราวกับสายลมพัดเบาๆ ก็สามารถทำให้ร่างของเธอปลิวไปได้ ริสาหยุดยืนนิ่งอยู่กับที่ครู่หนึ่ง แหงนหน้าขึ้นฟ้า คิ้วเรียวขมวดแน่น ก่อนที่สองขาจะเซถอยหลัง และทรุดร่างล้มลงกับพื้น โชคดีที่ปรวิทย์เอะใจแต่แรก วิ่งลงจากรถเข้าไปรับร่างของเธอไว้ทัน เขามองใบหน้าซีดเซียวไร้สีเลือด และหยาดเหงื่อที่ผุดพรายไปทั่วใบหน้าของเธออย่างเป็นห่วง “สาเป็นอะไรหรือเปล่า” “ไม่เป็นไร แค่หน้ามืดนิดหน่อย” นิดหน่อยบ้าอะไร...ปรวิทย์นึกค้านในใจ อย่างน้อยเขาก็ไม่เคยเห็นริสาเป็นลมแบบนี้มาก่อน “ช่วงนี้สาต้องเข้าเวร งานเยอะ ไม่ค่อยได้นอน เมื่อคืนก็ขึ้นรีบมาที่นี่” ริสาพยายามอธิบาย “เลยรู้สึกปวดหัวแค่นั้นเอง วิทย์ไม่ต้องห่ว... อุ๊บ..” พูดได้เท่านั้นเธอก็ต้องผลักปรวิทย์ออก เบือนหน้าหนีไปด้านข้าง อาเจียนออกมาไม่หยุด ท้องไส้ของเธอปั่นป่วน รู้สึกคลื่นเหียนและวิงเวียนศีรษะ ร่างกายปฎิเสธตัวเอง ราวกับต้องการจะให้สิ่งที่ฝังอยู่หลั่งไหลออกมาจนสิ้น ริสายืนยันว่าไม่เป็นไร คงเป็นเพราะเธอพักผ่อนไม่เพียงพอ หรืออาหารอาจจะเป็นพิษ แต่ถึงแม้เจ้าแม่จอมพยศนั่นจะดิ้นรนปฎิเสธการดูแลจากเขาอย่างไร ปรวิทย์ก็ยังดึงดันที่จะพยุงร่างอ่อนเปลี้ยของเธอเข้าไปในบ้าน ส่งถึงห้องนอน บังคับขู่เข็ญให้เธอนอนสักตื่นก่อนที่จะกลับไปโรงพยาบาลเพื่อไปอยู่กับวิชุลดาอีกครั้ง “ก่อนจะไปดูแลคนอื่น ช่วยดูแลตัวเองก่อนได้ไหม” เขาดุในระหว่างที่วางหญิงสาวลงกับเตียง และพบว่าเธอผล็อยหลับไปเกือบจะทันทีที่ศีรษะถึงหมอน ...อุณหภูมิของร่างกายเขายังคงสูง “นี่...สา” ปรวิทย์พึมพำราวกระซิบ หากเธอคงไม่ได้ยินเสียงเรียกใดๆ เสียแล้ว ปลายนิ้วเรียวยาวของเขาไล้ไปตามแนวโค้งของใบหน้าเธอ ระเรื่อยจนมาหยุดนิ่งที่ริมฝีปากหวานฉ่ำ... ถ้อยคำประกาศก้องของผู้หญิงตรงหน้า...ยังคงดังสะท้อนไปสะท้อนมาในห้วงแห่งความคิด ใบหน้า น้ำเสียง ร่างกายนิ่มนวลในอ้อมแขน ทุกอย่างยังคงปั่นป่วนให้เขาแทบคลั่ง ยามได้พบ ยามนึกถึง หรือแม้แต่ยามหลับฝัน ปรวิทย์ไม่เคยคิดว่าคนเห็นแก่ตัวอย่างเขาจะสามารถรักใครได้มากมายถึงเพียงนี้ เคยนึกอยู่หลายครั้งว่าถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เขาจะพาตัวเองให้ไปใกล้ชิดกับเธอดังเช่นเวลานี้ไหม ไม่ว่าจะคิดทบทวนสักเท่าไหร่ เขาก็ยังเลือกที่จะรัก แม้ว่าจะรู้ตัวดี...ว่าไม่ควรมีคนรัก ...เพราะคนอย่างเขาไม่ควรมีความรัก เมื่อประตูห้องปิดลง...เปลือกตาของริสาก็เปิดออก ภาพเพดานสีซีดพร่าเลือน กระบอกตาทั้งสองข้างรวดร้าวด้วยความอัดอั้น น้ำตาไหลรินทันทีที่เห็นว่าปรวิทย์เดินออกจากห้องไปแล้ว เรียวปากเผยอออกราวกับต้องการอากาศหายใจ อยากกรีดร้องให้สุดเสียงหากไม่อาจเปล่งถ้อยคำใดๆ ออกมาได้ มือข้างหนึ่งเอื้อมไปกุมท้อง เพื่อสัมผัสถึงแรงสั่นสะเทือน...จังหวะหัวใจเต้นของอีกหนึ่งชีวิต ความจริงที่หนีไม่พ้น...ริสาอยากจะเหยียบย่ำให้มันจมดินไป นิ้วเรียวขยำเสื้อของตนแน่น ร่างของเธอสั่นระริกไปทั้งตัว นับตั้งแต่ที่วิชุลดายังจำความได้ กฤษณ์เคยถามเธออยู่บ่อยครั้ง ‘มีความสุขไหม ที่ได้แต่งงานกับเขา’ หลังจากที่วิชุลดาพักฟื้นในโรงพยาบาลประมาณหนึ่งอาทิตย์ กฤษณ์ก็พาเธอกลับบ้าน หยุดงานทุกอย่าง หอบงานทั้งหมดกลับมาทำที่บ้าน แม้จะต้องวุ่นวายกับการโทรศัพท์และการจัดการเอกสารกองโตไปบ้าง แต่กฤษณ์ก็ไม่ยอมอยู่ห่างเธอเกินห้านาที แขนแข็งแรงของเขามักจะโอบกอดเธอไว้ด้านหลัง ให้ศีรษะของเธอพิงเข้ากับอกอุ่นๆ ของเขา ยื่นผิวแก้มร้อนผ่าวมาคลอเคลียกับผิวแก้มนุ่มนิ่มของเธออย่างออดอ้อน “ถ้าไม่กอดวิไว้ตลอดเวลา...กฤษณ์กลัวว่าวิจะหนีหายไป” เขามักจะบอกกับเธออย่างนั้น แม้เธอยืนยันว่าจะไม่ไปไหน อ้อมแขนนั่นก็ยังไม่คลายตัวออกแม้เพียงนิดหนึ่ง ราวกับผ้าห่มแข็งๆ ที่อบอุ่น และการสัมผัสทะนุถนอมอ่อนโยน เมื่อได้อยู่ภายใต้การปกป้องดูแลนั่น แม้อากาศในต้นเดือนมกราคมจะเย็นเยียบสักเท่าไหร่ วิชุลดาก็ไม่เคยต้องหนาวเลยสักครั้ง กฤษณ์เล่าเรื่องราวให้เธอฟังหลายอย่างในช่วงระยะเวลาที่เธอหายไป เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ตั้งแต่ต้นไม้สวน ว่าเขาทำต้นไม้ที่เธออุตส่าห์ไปซื้อถึงต่างจังหวัดตายไปกี่ต้น และเล่าด้วยความภาคภูมิใจว่าเขายื้อชีวิตมันใหม่ด้วยวิธีตอนกิ่งจนมันออกดอกสวยสะพรั่งได้อย่างไร หรือแม้กระทั่งเขาเผลอทำจานที่เธอชอบแตกไปกี่ใบ และวิ่งไปซื้อคืนวุ่นวายขนาดไหน เวลาที่เธอหายไป เขาจะอยู่ส่วนไหนของบ้าน และใช้เวลาที่ว่างเปล่าให้ผ่านพ้นไปได้อย่างไร ห้องนอนของเขาและเธอยังคงสภาพเดิมทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นตุ๊กตาหมีตัวโตบนหัวเตียง ที่เขาบ่นว่าโตจนป่านนี้เธอก็ยังไม่วายชอบเล่นตุ๊กตา หรือโต๊ะเครื่องแป้งที่ยังคงเรียงรายด้วยขวดน้ำหอม ครีมบำรุงผิว และเครื่องสำอางหลากชนิด เสื้อผ้าของเธอในตู้ก็ยังอยู่ครบถ้วน กระทั่งหมอนสองใบที่ใบหนึ่งเธอเป็นเจ้าของ ก็ยังคงวางอยู่เคียงข้างกันเช่นเดิม ดูเหมือนกฤษณ์จะมีเรื่องพูดกับเธอมากมาย ระหว่างที่นอนอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนหนา และฝังใบหน้าในอ้อมอกอุ่นๆ ของเขา วิชุลดาจะฟังนู่นฟังนี่เพลินจนหลับไปทั้งอย่างนั้น และจะมีสายตาที่เต็มไปด้วยความรักมองเธอ เนิ่นนาน...ก่อนจะลุกหนีออกไปนอนอีกห้องหนึ่ง “หลายครั้งที่กฤษณ์ฝันว่าวิกลับมาหา แต่เมื่อตื่นขึ้นกลับต้องพบว่าวิจากไปตลอดกาลเสียแล้ว วิคงไม่รู้ว่ากฤษณ์ดีใจแค่ไหนที่วิยังมีชีวิต และกลับมาอยู่กับกฤษณ์อย่างนี้อีกครั้ง” เขาพูดในระหว่างที่ใบหน้าอยู่เหนือใบหน้าเธอเพียงปลายจมูกสัมผัส และประทับจุมพิตลงบนหน้าผากอย่างอ่อนโยน...โดยไม่ทำอะไรมากไปกว่านั้น เพราะถ้าปล่อยให้เลยเถิด เขาคงหยุดตัวเองไม่ได้ เรื่องราวเมื่อสิบปีก่อนทำให้เธอหวาดผวาในการสัมผัสที่ลึกซึ้งของเพศชาย จนต้องปฎิเสธกฤษณ์ทุกครั้งเมื่อเขาเริ่มจะรุกล้ำเกินเลย ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเขาต้องอดทนมากมายขนาดไหน เธอไม่ใช่เด็กตัวเล็กๆ ในสมัยมัธยมที่จะไม่รู้เรื่องความต้องการของผู้ชายอีกต่อไป วิชุลดาเคยขอให้เขาหย่าขาดจากเธอด้วยซ้ำ เพราะไม่อยากให้เขาต้องทนทรมานอยู่กับเธออย่างนี้ เขาควรจะได้เจอใครคนใหม่ที่เพียบพร้อมมากกว่าเธอ “พูดอะไรอย่างนั้นล่ะ...กฤษณ์รอได้” แต่เขาก็ยังยืนยันเช่นนั้น และไม่เคยล่วงเกินเธอเลยตั้งแต่แต่งงานกันมา มีบ้างบางครั้งที่เขาเผลอไผล ยามที่สองร่างกายต้องสัมผัสแนบแน่นโดยมิได้ตั้งใจ เวลาที่นัยน์ตาสีเข้มของเขาคุกรุ่นไปด้วยอารมณ์ร้อนแรงภายใน...น่าแปลกนักที่เวลานี้เธอไม่ได้กลัวกับสัมผัสนั่นเท่าไหร่นัก และไม่ได้ร้องห้ามเขาอย่างที่เคย หากก็น่าแปลกเช่นกันที่เขากลับหยุดชะงักกลางคัน ถอนริมฝีปากออกในขณะที่หอบหายใจแรง ประกายตาของเขายังคงฉาบไว้ด้วยความร้อนรุม หากน้ำเสียงที่เอ่ยถามเธอนั้นเจือปนไปด้วยความเหงาและความเศร้า... “วิมีความสุขไหม...ที่ได้แต่งงานกับกฤษณ์” วิชุลดาไม่สามารถอธิบายได้ว่าทำไมหัวใจเธอถึงปวดแปลบขนาดนี้ เธออยากจะตอบในทันทีว่า ‘วิมีความสุขแน่นอน’ แต่คำพูดนั่นกลับติดอยู่ที่ริมฝีปาก ไม่อาจบอกเขาได้อย่างสนิทใจ และนั่นคงเป็นสาเหตุที่ทำให้ใบหน้าของเขาอาบไล้ไปด้วยความร้าวรานอยู่เป็นประจำ... กฤษณ์มักจะพูดถึงใครคนหนึ่ง บอกว่าเป็นเพื่อนสนิทของเขา และดูเหมือนกฤษณ์จะอยากพบเพื่อนคนนั้นอีกครั้งหนึ่ง เมื่อเธอถามว่าเขาคือใคร กฤษณ์ก็ดูงุนงงกับคำถามของเธอไม่น้อย “วิจำไม่ได้จริงๆ น่ะเหรอ” วิชุลดาสั่นศีรษะ จำไม่ได้ว่าหน้าตาเขาเป็นอย่างไร กระทั่งชื่อก็ยังไม่คุ้นหูด้วยซ้ำ ยิ่งเขาบอกว่าเคยเรียนอยู่ห้องเดียวกันในสมัยมัธยม เธอก็ยิ่งแปลกใจว่าทำไมถึงจำเขาคนนั้นไม่ได้ ...เพราะมันไม่มีแม้แต่เงาร่าง มิได้เลือนราง หากแต่ว่างเปล่า ราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลย จนกระทั่งปลายเดือนมกราคม ที่เธอมีโอกาสได้เห็นเขาเป็นครั้งแรก... วันนั้นฝนตกหนัก อากาศในฤดูหนาวที่หนาวเหน็บอยู่แล้ว ยิ่งทวีความหนาวเย็นขึ้นหลายเท่า หนาวจนมันเสียดแทงผ่านผิวหนัง ...รุกรานเข้าไปถึงหัวใจ ชายผู้นั้นมาพร้อมกับสายฝน... กริ่งหน้าบ้านของกฤษณ์และวิชุลดาดังระรัว กฤษณ์ต้องวิ่งออกไปเปิดประตูหน้าบ้านดูว่าใครเป็นผู้มา เมื่อมองผ่านม่านน้ำที่พรางทุกอย่างให้พร่าเลือน จนกระทั่งสามารถเห็นเงาร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งที่กำลังยืนตากฝนได้แล้ว กฤษณ์ก็ต้องอุทานอย่างแปลกใจ “ไอ้ธี!” ผู้มามิได้รู้สึกรู้สาอะไรกับน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความยินดีนั่นเลยแม้แต่น้อย ไม่ว่ากฤษณ์จะวิ่งเข้าไปดึงแขนเขาให้เข้ามาหลบฝนในบ้าน และพูดคุยด้วยความดีใจสักเท่าไหร่ เขาก็ยังมีสีหน้านิ่งเฉย ออกจะรำคาญเสียด้วยซ้ำ การมาเยือนยามวิกาลของผู้ชายคนนั้น ทำให้วิชุลดาต้องชะโงกใบหน้าออกไปนอกหน้าต่างบนห้องนอน สำรวจเขาด้วยความแปลกใจ ...ใคร? ด้วยความสงสัยทำให้หญิงสาวลงบันไดมายังชั้นล่าง แวะไปเตรียมน้ำรับแขกในห้องครัว ก่อนจะเดินไปที่ห้องโถง ได้ยินเสียงกฤษณ์พยายามคุยกับเขาไปตลอดทาง โดยที่ไม่ได้ยินเสียงของอีกฝ่ายแม้แต่เพียงคำเดียว จนกระทั่งเธอปรากฎกายต่อหน้าเขา เมื่อนั้นเธอจึงได้ยินเสียงทุ้มนั่นดังขึ้นเป็นครั้งแรก “วิ...” วิชุลดายิ้มกลับให้เขาตามมารยาท นึกสงสัยว่าทำไมเขาถึงรู้ชื่อของเธอ หากความสงสัยนั่นก็ถูกกลบไปด้วยความตกใจอย่างรวดเร็ว เมื่อผู้ชายคนนั้นพลันทรุดตัวลงกับพื้น เสื้อเชิ้ตสีฟ้าของเขาค่อยๆ ปรากฎสีแดงโลหิตที่ขยายวงกว้างออกมา ก่อนที่สติของเขาจะเลือนหายไป เธอรู้สึกได้ว่านัยน์ตาคมกริบของเขาจ้องมองมาทางเธอเป็นภาพสุดท้าย แล้วค่อยปิดตาลงอย่างสบายใจ กฤษณ์บอกว่า...ผู้ชายคนนี้ชื่อ ‘ธีรเดช’ เรื่องราวหลังจากนั้นค่อนข้างวุ่นวายเล็กน้อย เพราะอีกไม่นานก็มีใครอีกคนบุกมาที่บ้าน เธอคาดว่าเป็นเพื่อนของธีรเดช เขาบอกว่าเขาชื่อนาคิน มาตามหาธีรเดช เพราะธีรเดชหนีออกจากโรงพยาบาลทั้งๆ ที่เพิ่งฟื้นจากการสลบไสลเป็นเวลาหลายเดือน นาคินและกฤษณ์ยืนคุยอะไรกันอยู่พักใหญ่ ในขณะที่วิชุลดาเดินเลี่ยงไปดูคนเจ็บที่ถูกย้ายมานอนที่โซฟาเป็นการชั่วคราว เธอปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกให้เขา สำรวจบาดแผลที่ผ่านการผ่าตัดและยังไม่สมานตัว หญิงสาวขมวดคิ้วอย่างกังวล เวลานี้โลหิตจากปากแผลไหลทะลักออกมาอย่างน่ากลัว เธอนึกดุเขาตามประสาแพทย์คนหนึ่ง ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาจะต้องหนีออกจากโรงพยาบาล และรีบร้อนมาที่นี่ถึงขนาดนี้ ระหว่างที่กำลังทำแผลให้เขา วิชุลดาได้ยินเสียงทุ้มนั่นละเมอออกมาเบาๆ ...เขาเรียกชื่อเธอซ้ำไปซ้ำมา ///////////////////////////////////////////////////////////// หนูวิกลับมาหากฤษณ์แล้ว แถมยังลืมเรื่องที่เคยอยู่กับธีอีก ไม่สิ...ลืมไปเลยว่าเคยรู้จักต่างหาก ตาธีจะทำไงเนี่ย (สมน้ำหน้าไหมคะ เฮอะๆ) ริสาซวยซับซ้อน ตอนนี้ท้องกับกฤษณ์ ปรวิทย์คือผู้ที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมด เจตน์จำนงของริสาที่เดิมพันด้วยชีวิต...จะเป็นจริงหรือไม่ โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ T^T แก้ไขเมื่อ 28 เม.ย. 54 23:39:11 จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 23:21:42

ความคิดเห็นที่ 3 ตอบคอมเม้นท์ฮับ @sudawo กะรี๊ดด ขอบคุณที่มาเม้นท์นะคะ ดีใจมากมายที่รู้ว่ามีคนตามอ่านอยู่ T^T เอาตอนใหม่มาแปะแล้วน้า หวังว่าน้ำตาลจะทำให้ซูดาโว (อ่านไงหนอ) ระทึกได้ตลอดนะคะ >w< @พี่นุ้ย (นารีจำศีล) ขอบคุณค่ะพี่นุ้ย ดีใจจังเลย >< @pormare คุณปอออ >[]</ น้ำตาลเรียนจบแล้ววว เย้ๆๆ จบปีเดียวกับคุณปอเลยนะคะ สงสัยจะได้รับปริญญาพร้อมกัน อิอิ เรียนที่ไหนคะ อาจจะได้กระทบบ่ากันตอนรับปริญญาก็ได้น้า @makokchor ฮ่าๆ เฮียวิทย์ของน้ำตาล ฮืออออออออ ใช่ค่ะพี่ เรียนจบแล้ว กะรี๊ดดดด \>[]</ รับปริญญาปีนี้ค่ะ คาดว่าน่าจะประมาณเดือนกรกฎา ขอบคุณนะคะพี่ ^_____^ @scottie แหะๆ ตอนหน้าจะเฉลยปมเกือบทั้งหมดแล้วค่ะ มันจะซ้อนกันมากๆ (น้ำตาลเขียนให้มันงงเองแหละ ฮือออ) เดี๋ยวน้ำตาลไปซื้อโป๊ยเซียนไว้เตรียมแจกคนอ่านดีกว่า T_T ขอบคุณสำหรับคำแนะนำเสมอมานะคะ เดี๋ยวจะลองหาทางปรับดูค่ะ :D ขอบคุณกิ๊ฟล้ำค่าจากท่านเหล่านี้ด้วยค่ะ นารีจำศีล, makokchor, สามปอยหลวง, pormare แก้ไขเมื่อ 28 เม.ย. 54 23:33:26 จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 23:32:54

ความคิดเห็นที่ 4 จองที่ไว้ก่อน เค้าง่วงแว้วววว ปล. รับปริญญาก.ค. มีโอกาสจะไปแสดงความยินดี นะคะ จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 00:25:05

ความคิดเห็นที่ 5 คงไม่ได้กระทบบ่าแน่เลยค่ะ เพราะปอเป็นบัณฑิตเอง ว่าแต่รับปริญญาเดือนกรกฏา เหมือนกันเลย ม.เกษตรใช่หรือเปล่า? -------------------------------------------------------------- ไม่รู้จะสงสารใครดีค่ะเรื่องนี้ เพราะไม่ใช่วิทย์กับสาที่เป็น 'พวกที่ชอบเก็บซ่อนความรู้สึก' แต่เหมือนจะเป็นกันทุกคนเลย ทั้ง ธี วิ และ กฤษณ์ด้วย วิ  รักธีแต่แต่งงานกับกฤษณ์ เพราะแค่รู้สึกว่าต้องการที่พึ่ง ธี รักวิตั้งแต่มัธยม แต่แต่งงานกับริน ทำไม? กฤษณ์ รักสา แต่เป็นแฟนกับวิ เฮ้อ! สา รักกฤษณ์ แต่เปิดโอกาสให้กับวิทย์ ทำตัวเองชัดๆ วิทย์ รักสา และยังคงรักตลอดมา แอบสงสารเพราะโดนให้ความหวัง นับดูไม่รู้กี่เส้าค่ะ แต่ทำให้คนอ่านเศร้าเลย จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 01:07:04

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนนี้อยากรู้มากเลยว่าวิทย์ทำไปทั้งหมดเพื่ออะไร แล้ววิทย์มีความลับอะไรกับรินรึเปล่า กฤษณ์กับสาจะเป็นยังไงต่อไป ธีรอดมาได้ วิทย์จะรู้มัยเนี่ย โอ้ย เยอะแยะมากมาย มาต่อเร็วๆๆนะค้า จากคุณ : sudawo เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 08:18:49

ความคิดเห็นที่ 7 มาให้กำลังใจเหมือนเคยจ้า แต่อ่านจากคอมเม้นท์คุณปอแล้ว เรื่องราวมันช่างสับสนวุ่นวายดีแท้ กลายเป็นชุลมุนวุ่นรักไปเลย อ้อ เกือบลืมยินดีกับมหาบัณฑิตแน่ะ ยินดีด้วยนะคะน้ำตาล จากคุณ : พี่นุ้ย (นารีจำศีล) เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 20:12:25

ความคิดเห็นที่ 8 สารภาพค่ะน้ำตาลว่าแอบมึน ระยะเวลาตอนนี้ผ่านมาแน่แค่ไหนแล้ว กี่วัน กี่เดือน หรือเป็นปีน่ะ วิกลับมาหากฤษณ์ โดยที่จำธีไม่ได้ แล้วธีก็ตามมา ระยะเวลา ห่างจากช่วงวิหายมาจากธีหรือกลับมาเนี่ย เท่าไหร่อ่ะคะ จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 20:47:22

ความคิดเห็นที่ 9 ความจำเสื่อมซ้ำซ้อน? จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 04:54:05

ความคิดเห็นที่ 10 ยินดีด้วยครับ สำหรับมหา...บัณฑิตคนใหม่ รอเฉลยครับ วิทย์ทำแบบนี้ทำไม มีอะไรเบื้องหน้าเบื้องหลังหรือเปล่า ส่วนใหญ่ผมตามอ่านแบบไม่ค่อยได้ล็อคอิน ตามประสานักอ่านเงา ไม่ว่ากันนะครับ ถ้าจะไม่ได้แวะเข้ามาลงชื่อ จากคุณ : kaburapat เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 10:56:45

ความคิดเห็นที่ 11 ยินดีกับความสำเร็จด้วยคนนะครับ จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 54 12:11:07

ความคิดเห็นที่ 12 กะรี๊ดด ขอโทษที่มาช้านะคะ ไปอ่านต่อเลยค่า จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 54 12:25:05