ความคิดเห็นที่ 1 6 ซ่อนคำรักไว้ในบทกวี นี่เขาเป็นบ้าอะไรหนอ? ท่านประธานหนุ่มสงสัยตัวเอง... ทำไมเขาต้องเกิดความรู้สึก... รู้สึก ‘อะไรก็ไม่รู้’ รุนแรงขนาดนี้??? เขาเป็นศิษย์พระอาจารย์ ปฏิบัติธรรมเป็นประจำ ทำให้ในยามปกติ อารมณ์เขานิ่งมาก ใครชูนิ้วกลางให้ ก็ไม่เคยโกรธ ยิ้มตอบเขาไป คิดในใจว่า ไอ้หมอนี่ต้องเป็นคนพุทธแท้ๆ อย่างแน่นอน นอกจากเดินสายกลางแล้ว ยังชูนิ้วกลางด้วย แต่... ตั้งแต่เห็นภาพแอบถ่ายลูกสาวท่านประธานฯ หนีเรียนไปพลอดรักกับเด็กหนุ่มบนดาดฟ้าในเวบไซด์นั่นแล้ว เขาก็ไม่สามารถสงบใจได้เลย ถึงกับเก็บเอาไปฝันร้าย... “คุณพ่อขา...” เขาฝันเห็นเธอใส่ชุดเจ้าสาวสีขาวยาวลากพื้นวิ่งมาแต่ไกล แต่พอมาถึงระยะใกล้ๆ กลับมีหนุ่มหล่อในชุดทักซิโด้สุดโก้โผล่มาจากไหนไม่รู้ยืนควงแขนเธอ “หนูขอแนะนำให้รู้จักนะคะ นี่เจ้าบ่าวของหนูค่ะ เราเป็นเพื่อนนักเรียน เรียนมาด้วยกัน รู้ใจกัน แล้ว...” จารุชาในฝันยิ้มเขินอย่างน่ารัก “...แล้วเราก็รักกันค่ะ” ได้ยินแล้ว หัวใจ ‘คุณพ่อขา’ ก็แตกสลายไม่เหลือดี “คุณพ่อขา... จะหนูแต่งงาน แล้วย้ายออกไปอยู่กับเขานะคะ” สิ้นสุดประโยคนั้น ลมก็พัดมา พาเศษผงหัวใจของ ‘คุณพ่อขา’ ปลิวหายลับไป “คุณพ่อไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะปกป้องดูแลลูกสาวคุณพ่อด้วยชีวิต” หนุ่มหน้าหล่อตบอกปุ๊บๆ (เขาคิดในใจ มันเป็นคิงคองเร๊อะ) ด้วยฐานะ ‘พ่อ’ เขาได้แต่ยืนทำตาปริบๆ มองไอ้หมอนั่นอุ้ม ‘ลูกสาว’ สุดที่รักขึ้นสปอร์ตเปิดประทุนคันหรูประดับประดาไปด้วยดอกไม้สีชมพู ท่ามกลางเสียงเพลงแต่งงาน ถ่าม... ทาม... ทามทาม... ถ่าม... ท้ามถ่ามทาม... แล้วกลีบดอกไม้ก็โปรยปรายลงมาจากฟากฟ้า ราวกับสวรรค์ล้อเลียนหยดน้ำตาที่ไม่อาจจหลั่งรินของ ‘คน (อยากอ้างตัว) เป็นพ่อ (ดีนัก)’ ไม่... ไม่นะ... เขาไม่ยอม ใครจะบังอาจมาพา ‘เจ้าสาว’ ของเขาไปไหนไม่ได้เด็ดขาด! เขาชักสับสนแล้ว ตกลงเธอคือ ‘ลูกสาว’ หรือ ‘เจ้าสาว’ ของเขากันแน่? ไม่รู้ล่ะ จะลูกสาวหรือเจ้าสาวหรือลูกสาวใส่ชุดเจ้าสาว เขาก็ไม่ยอมยกเธอให้ใคร... เอาเธอคืนมา คืนเขามานะ ... “จารุชา อย่าไป” ได้โปรด... อย่าจากเขาไปเลยนะ ชายหนุ่มวิ่งตามหลังรถที่กำลังแล่นออกไป ดอกไม้ของเจ้าสาวที่เธอโยนมาให้จึงแปะใส่หัวเขาพอดี ภาพสุดท้ายก่อนที่เขาจะตกใจตื่นขึ้นมา คือใบหน้าของจารุชาหันมายิ้มให้เขาอย่างสดใส “บ๋ายบายค่ะคุณพ่อขา...ย๊าวยาว รีบๆ หาเจ้าสาวนะคะ ชาตินี้จะได้รู้จักรักใครสักที!” คุณพ่อกำมะลอฝันร้ายคล้ายๆ แบบนั้น ติดต่อกันอีกหลายคืน เพียงแต่เจ้าบ่าวที่จารุชาควงมาโชว์เขาเปลี่ยนไปไม่ซ้ำหน้า มีทั้งนักฟุตบอล ดารา แวมไพร์...ฯลฯ คืนล่าสุด... เขาแทบจะลงไปต่อยกับปาเกียว   ในชุดทักซิโด้! ...ยัยบ้าดันไปคว้าเอานักมวยระดับโลกมาทำม๊ายยยย สงสัยรู้ว่าพ่ออยากตะบันหน้าเจ้าบ่าวของเธอมั๊ง มันอยากให้พ่อโดนน๊อคเร๊อะ? ฮืยยยย ! เขาไม่เข้าใจเลย ความจริงเขาต้องรู้สึกว่ามันเป็น ‘ฝันดี’ สิ ถึงจะถูกต้อง ยัยจอมเพี๊ยนเรียนเท่าไหร่ก็ไม่ยอมขึ้นปี 2 นั่น หาเจ้าบ่าวมาได้แต่ละคนสุดยอดทั้งนั้น ขายดิบขายดีเป็นเทน้ำเทท่า เขาเป็น ‘พ่อ’ ของเธอ ก็ควรดีใจสิ ทำไมเขาต้องรู้สึกทั้งโมโห ทั้งเสียใจ ทั้งรู้สึก ‘อะไรก็ไม่รู้’ บอกไม่ถูก ไม่เคยเป็น... โอ๊ย... เขาเป็นบ้าอะไรไปเนี่ย? ทั้งๆ ที่เขาไม่เคยคิดจะเช็คมือถือใคร แต่พอเผลอ เห็นมือถือเธอวางอยู่เป็นไม่ได้ นิ้วของเขาเป็นต้องจิ้มมันเองโดยสมองไม่ได้สั่ง (เปล่านะ ไม่ได้สั่งจริงๆ) และทั้งๆ ที่เขาไม่เคยคิดจะสะกดรอยตามใคร แต่พอเผลอ เห็นเธอแต่งตัวออกจากบ้านไป ขาของเขาเป็นต้องเดินตามเธอออกไปโดยอัตโนมัติ... จนไปเจอเธอแอบพลอดรักกับไอ้หมอนั่น เขาก็เกิดอาการเดียวกับที่เป็นแบบในฝันร้ายนั่นเลย และความรู้สึก ‘อะไรก็ไม่รู้’ นั้นก็รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ... อา... หรือว่า เขา... เขา... เขา... ไม่นะ... ไม่มีทาง เขาไม่มีทางคิดอะไรกับเธอมากไปกว่า... อ่า... พ่อลูก ถูกแล้ว ต้องใช่แน่ๆ พ่อกับลูก... ลูกสาวที่ยังเรียนไม่จบม.6 เขาเป็นพ่อก็ต้องมีสิทธิ์หวงนี่หว่า! ไอ้ความรู้สึก ‘อะไรก็ไม่รู้’ มันคือ ‘หวงลูกสาว’ ...มั๊ง ...ใช่รึเปล่าหว่า? “ฮ่าๆๆๆ” คุณชานนท์หัวเราะจนตัวงอเมื่อได้ฟังเรื่องที่ไอ้ท่านประธานยาววิ่งมาปรึกษาเขาด้วยความกลัดกลุ้ม “พี่นนท์หัวเราะอะไร นี่ผมเครียดอยู่นะครับ” ชายหนุ่มต่อว่ารุ่นพี่ “...แทนที่จะเห็นใจ ในฐานะ ‘พ่อ’ ด้วยกัน แล้วช่วยแนะนำเคล็ดลับว่าผมต้องทำยังไง ถึงจะปกป้องลูกสาวคนเดียวไม่ให้มีตัวอะไรมาไต่ตอม อ่า... จนกว่าเธอจะเรียนจบ...” “ โพสด๊อก 2 ใบ” คุณชานนท์ช่วยต่อประโยคของเขาให้สมบูรณ์แล้วหัวเราะไม่หยุด “พี่อย่าหัวเราะสิ ผมหวังดีหรอกนะ อยากส่งเสียให้เธอเรียนสูงๆ” “สูงจนถึงคานบ้านแกไง ไอ้บ้าเอ้ย... พ่อที่ไหนวะ หวงลูกสาวแบบนี้ กรณีแก มันเรียกว่า ‘หึง’ โว้ย...” ‘หึง’ ไม่ใช่ ‘หวง’ แน่ๆ คุณชานนท์ฟันธง เขาเป็นทั้งพ่อและก็เป็นผู้ชายด้วย แค่นี้ทำไมจะดูไม่ออก “ไม่จริง!” คุณพ่อกำมะลอรีบค้าน “...ผมไม่ได้คิดอะไรกับเด็กบ้านั่นสักหน่อย” ...ก็แค่อยากจับมาตีก้น ตีก้นไม่ได้เหรอ? เขาเป็นพ่อเชียวนะ พ่อตีก้นลูกสาวไม่ผิดอะไรนี่! “พี่นนท์ไม่รู้สึกเหมือนผมเหรอ เวลามีหนุ่มๆ มาเจ๊าะแจ๊ะลูกสาวพี่?” “อู๊ย... มีลูกสาวสวยก็ต้องทำใจหน่อยล่ะ ของฉันมันระดับดาวมหา’ลัย หัวบันไดบ้านไม่เคยแห้ง นี่ขนาดไปเรียนต่อเมืองนอกแล้ว ยังมีหนุ่มๆ โทรมาถามหาไม่ได้หยุด ตื้อจะขอที่อยู่เธอ ถ้าฉันให้ ก็คงตามไปจีบแน่” คุณชานนท์อวดโอ่ด้วยความภาคภูมิใจ “โห... ขนาดนั้นเชียวเหรอครับ?” “โชคดีนะ ที่ลูกสาวฉันเค้ารักเรียน ถึงจะสวยแต่ก็ไม่เคยมีปัญหาเรื่องผู้ชายเลย” เรื่องโม้อวดลูก คุณชานนท์ไม่แพ้ใครเลยจริงๆ “พี่นนท์มีเคล็ดลับอะไรดีๆ บอกผมมั่งสิครับ” “ฉันกับแม่เค้าเน้นให้ลูกทำกิจกรรม ได้สัมผัสกับประสบการณ์ที่หลากหลาย พาไปรู้จักคนเยอะๆ ไปเที่ยว ไปดูงานก็พาแกไปด้วย เด็กมีโอกาสได้เปิดหูเปิดตา เห็นชีวิตคน เห็นโลกกว้าง มีอะไรน่าสนใจเยอะแยะ มันก็จะฉลาด รอบรู้ ไม่หมกมุ่นแต่เรื่องรักๆ ใคร่ๆ” คุณพ่อกำมะลอฟังแล้วพยักหน้าช้าๆ เป็นจังหวะไม่หยุด รู้สึกชื่นชมพ่อรุ่นพี่คนนี้จากใจจริง “ ให้มันเรียนโน่นเรียนนี่ ใช้งานมันทำโน่นทำนี่ หาหนังสือดีๆ ให้อ่านมากๆ... เผลอแป๊บๆ ก็หมดวันแล้ว ไม่เหลือเวลาว่างไปกับหนุ่มที่ไหน” “โอ้... เป็นความคิดที่ดีมากครับ” คุณพ่อกำมะลอนึกในใจ เขาคงต้องทำบ้านให้รกเละกว่าเดิมซะแล้ว เธอจะได้หัวฟูอยู่บ้านเป็นนังซินฯ ส่วนตัวของเขา ไม่ต้องไปไหนกับใคร คุณชานนท์หัวเราะ ยกตัวอย่างจากประสบการณ์จริงให้รุ่นน้องฟัง “...อย่างฉันนี่ไม่เคยไปนวดที่ไหน ใช้ลูกสาวนี่แหละ ทิปมันเท่าไหร่ก็ให้ลูกเรา ยิงนกทีเดียวได้สามต่อ ไม่มีอีหนูมาติดพ่อ ลูกสาวไม่ว่างไปกับหนุ่ม เงินทองก็ไม่รั่วไหล” “โอ้... เป็นความคิดที่ดีมากถึงมากที่สุดครับ” คุณพ่อกำมะลอนึกในใจ เขาคงต้องเอาอย่างบ้างแล้ว เดี๋ยวกลับไปเริ่มทำเลยดีกว่า หุหุ “เฮ่ยๆๆๆ... ไอ้ที่ฉันเล่านี่ เอาไว้ใช้กับลูกสาวจริงๆ นะโว้ย อย่างของแก ขืนใช้ล่ะก็ นวดไปนวดมา มันจะกลายเป็นทำอย่างอื่นแทนน่ะสิ!” หนอย ไอ้พี่นนท์นี่นะ ดันรู้ทัน! “ช่วยมองผมในแง่ดีหน่อยได้มั๊ยครับพี่” “เคล็ดไม่ลับข้อสำคัญ...” คุณพ่อตัวจริงยิ้ม “...เลี้ยงลูก อย่าใช้วิธี ‘จับตา’ ลูก แต่ให้ ‘จับใจ’ ลูก!” คนไม่เคยเป็นพ่อฟังแล้วงง “ยังไงครับ?” “ถ้าแกอยากฟังเสียงนกร้องในสวนบ้านแก ...แล้วแกไปยืนถ่างตาจ้อง คอยดูมัน มันก็บินหนีหายหมดสิวะ แต่ถ้าแกเอากล้วยส้มมะละกอวางไว้ ‘ปิดตา’ ทำไม่รู้ไม่ชี้ เดี๋ยวมันก็บินมาเกาะเอง แกก็แค่ ‘เปิดหู’ ฟังเสียงนกร้อง ‘เปิดใจ’ ได้ยินความไพเราะของมัน” คุณชานนท์ใช้วิธีอุปมาอธิบายแล้วขยายความต่อ... “จับตา... ก็ไอ้วิธีที่แกทำอยู่ไง เช็คมือถือ สะกดรอยตาม บ้าบอ... เด็กมันจับได้ขึ้นมา มันก็แอนตี้เราตายห่า ทีนี้ เวลามีอะไร มันก็จะหนีเรา เจอปัญหาก็จะซุกซ่อนไว้ ไม่ยอมบอกเรา” ใช่... จริงด้วย พักนี้ยัยแบ๋วแบ๊วแอบงอนเขา ทำเมินหลบหน้า แถมไม่ค่อยจะยอมพูดด้วย “ส่วนจับใจ... ก็อย่างแกกับฉันไง ตั้งแต่เด็กๆ แล้ว แกมีปัญหาอะไร ก็วิ่งโร่มาปรึกษาฉัน เพราะอะไรวะ ทำไมแกไม่ไปหาพ่อแม่แท้ๆ ...กลับมาหาฉัน เล่าให้ฉันฟัง:-)ทุกเรื่อง?” “...” คำถามนั้น ทำให้ท่านประธานหนุ่มนิ่งไป จริงด้วย! “เพราะฉันเปิดหูเปิดใจ ยินดีรับฟัง ทุกเรื่องเท่าที่แกอยากให้ฉันรู้ ไม่ว่ามันจะบ้าบอคอแตกแค่ไหน ฉันก็ไม่เคยดุด่าแก เอาสมองตัวเองไปตัดสินใจหรือคิดแทนแก มีแต่ส่งเสริมแก ให้กำลังใจแก แซวเล่นกับแก แต่ถ้าแกคิดจะทำ หรือไปทำเรื่องเฮงซวยๆ มา ฉันก็จะชี้แนะให้แกเห็นคุณและโทษ ข้อดีและข้อเสียยังไง แล้วให้แกไปคิดต่อ ตัดสินใจอะไรเอาเอง” “กับลูก พี่ก็ทำอย่างงี้เหมือนกันเหรอ?” “ใช่” คุณชานนท์ยิ้ม “แล้วถ้าลูกมันยังคิดไม่ได้ หรือตัดสินใจผิดพลาดล่ะ พี่ทำยังไง?” “ทำใจ! ...ถ้าเรื่องมันไม่ถึงกับหนักหนาสาหัสจริงๆ ก็คอยดูมันอยู่ห่างๆ เห็นมันสัมผัสกับความทุกข์ เรียนรู้ข้อผิดพลาด เจอบททดสอบของชีวิต ฝึกแก้ปัญหา มันจะได้เติบโตขึ้นมาอย่างแข็งแรง มีภูมิต้านทาน เพราะพ่อแม่อย่างเราไม่ได้อยู่ค่ำฟ้า คอยประคองดูแล ตัดสินใจอะไรแทนมันไปได้ตลอดชีวิตนี่หว่า” อื้ม... จริง ข้อนี้เขาเห็นด้วยกับพี่นนท์ เหมือนกับที่หลวงพ่อสอนเสมอให้รู้จัก ‘ปล่อยวาง’ เฮ่อ... แต่ไม่รู้ทำไม พอเป็นเรื่องความรักของยัยลูกสาวเก๊ที่เขาจับพลัดจับผลูรับมาเลี้ยง เขากลับไม่สามารถปล่อยวางได้ “ถ้าอยากให้ลูกได้ดี พ่อแม่ต้องรู้จัก ‘ทำใจ’ ไม่ใช่ ‘ทำแทน’ เพราะในโลกนี้ยังมีอีกหลายเรื่อง ที่ต่อให้พ่อแม่ซึ่งคิดว่าตัวเองเก่งกว่า มีประสบการณ์เยอะกว่า อยากช่วยทำแทนลูกแค่ไหนก็ทำให้ไม่ได้ ...ลูกต้องว่ายน้ำเอง ลอยตัวเอง สำลักเอง มันถึงจะว่ายน้ำเป็น พ่อแม่ได้แค่ยืนดูอยู่ขอบสระ จะลงไปว่ายแทนมันก็ไม่ได้!” หลังจากพูดเสียดิบดีจนมาถึงตรงนี้ คุณชานนท์ก็วกกลับเข้าเรื่อง หันมาแซวคุณพ่อกำมะลอ... “ส่งลูกสาวเข้าหอแล้ว คนเป็นพ่อก็หมดหน้าที่ ได้แต่ทำใจ เพราะจะเข้าไปทำแทนลูกสาวก็ไม่ได้ ก๊าก... กั๊กๆๆๆ...” “อ๊าก... ไอ้พี่บ้า ใครจะอยากทำแทนลูกสาวกันเล่า ผมอยากทำแทนเจ้าบ่าวต่างหาก” “ฮั่นแน่ ไอ้พ่อจอมปลอมเอ๊ย... ในที่สุด แกก็หลุดออกมาแล้ว!!!” คุณชานนท์เอานิ้วจิ้มเพื่อนรุ่นน้อง ล้อเขาอย่างสนุกสนาน อีกทั้งยังชี้โพรงให้กระรอก... เอ้ย... ชี้แนะ... “ทำไมแกเปลี่ยนสถานะจาก ‘ลูกสาวเก๊ๆ’ มาเป็น ‘เจ้าสาวจริงๆ’ ของแกซะเลยวะ?” และส่งเสริม... “ถ้าชอบเค้าจนหึงถึงขั้นนั้น เพื่อป้องกันไม่ให้ตัวอะไรมาคาบไป ก็รีบๆ จับมาทำเมียเสียก็หมดเรื่อง” อีกทั้งยังให้กำลังใจ... “เห็นว่าเป็นเด็กกำพร้าไม่มีพ่อมีแม่ไม่ใช่เหรอ? ...สิ่งใดอยู่ในบ้านเรา ล้วนถือว่าเป็นของเราแล้ว จัดการซะเล้ย ลุย!” ...อย่างที่เคยทำเสมอมา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องบ้าบอคอแตกแค่ไหนจริงๆ “บ้า!!!! ไอ้พี่บ้ามาสอนอะไรผมอย่างง้านนนนน” คุณพ่อเก๊โวยวายหน้าแดง “อ้าว ก็ฉันได้ยินแกว่า อยากทำแทนเจ้าบ่าว ฉันก็เลยยุให้เป็นเจ้าบ่าวซะเองไง ผิดตรงไหนวะ” “เดี๋ยวเซ่ พี่นนท์ยังไม่ได้เห็นตัวจริงของเธอเลยนะ ถ้าพี่เห็นหน้าเธอแล้ว ต้องไม่เชียร์ให้ผม... อ่า... ทำอะไรอย่างงั้นแน่ๆ” “มันหน้าตาแย่มากเลยเร๊อะ?” เพื่อนรุ่นพี่งง “มันก็ไม่สวยอ่ะพี่... แต่ เอ่อ... ก็... น่ารักดี” อุ๊ย เขินวุ้ย “ ไม่เอาแล้ว ผมไม่ขอวิจารณ์ดีกว่า เดี๋ยวพอพี่นนท์เห็นตัวจริงเธอแล้วจะด่าผม... อ่า... หาว่าผมโกหก (ไม่ได้ระบุว่าโกหกเรื่องอะไรนะครับ ไม่สวย หรือ น่ารัก) แต่ที่ผมยืนยันได้คือ ...เธอไม่ใช่ดาวมหา’ลัยเหมือนลูกสาวของพี่ อันนี้ชัวร์!” “อื้ม... น่าสนใจแฮะ ...ไม่สวย แต่ทำไอ้ท่านประธานยาวผู้ไม่เคยตกหลุมรักหญิงใดหลงเป็นบ้าได้ขนาดนี้” คุณชานนท์แอบดีใจ ยัยหนูนี่ท่าจะดีจริงๆ สงสัยเขาต้องออกโรงจัดการเรื่องนี้จริงๆ จังๆ เสียแล้วสิ “... ไหนๆๆ... ไปพาลูกสาวเก๊ของแกมาให้ฉันดูหน่อยซิ” “เอาไว้ก่อนดีกว่าครับพี่นนท์” ขอเวลาเขาหน่อย ขอให้เขารู้เสียก่อนเถอะนะ ว่าความรู้สึก ‘อะไรก็ไม่รู้’ นี่มันคืออะไรกันแน่ ตอนนี้ บอกได้แค่ว่า... เขาสับสนในชีวิตอย่างแรง! “สารภาพความจริงมาเดี๋ยวนี้นะ แอ๊บแบ๊วเธอกำลังทำบ้าๆ อะไรอยู่?” จารุชากำลังนั่งตัวลีบอยู่ท่ามกลางเพื่อนสนิทที่รายล้อมรอบตัวเธอ รุมซักไม่เลี้ยง คิตตี้!...ไอ้เพื่อนทรยศ!!! เขาโทรไปที่บ้านเธอมาจริงๆ เกือบจะพลั้งปากบอกความจริงออกไปแล้ว แต่เมื่อได้ยินพ่อแม่ของเพื่อนรักแย่งกันเล่าด้วยความภูมิอกภูมิใจว่าลูกสาวได้เป็น ‘นักเรียนทุนแลกเปลี่ยนไปเรียนนอก’ แล้ว เขาก็ไม่อาจตัดใจทำร้ายจิตใจพวกท่านได้ จึงเปลี่ยนแผน หันมาสืบหาความจริงด้วยตัวเองก่อนดีกว่า... ทว่า... เมื่อโทรถามเพื่อนสนิทของเธอแต่ละคน กลับไม่มีใครรู้เรื่องของจารุชาเลยสักคน เลยจำต้องเปลี่ยนแผนอีกครั้ง... คงไม่มีอะไรดีไปกว่าคาดคั้นความจริงจากเจ้าตัว! แต่... ผู้ชายคนนั้นของเธอน่ากลัวจังเลย เขาไม่กล้าโทรนัดเจอกับจารุชาตัวต่อตัวอีกแล้วล่ะ เดี๋ยวโดนฆ่า! คิดไปคิดมา ว่าที่คุณหมอของสัตว์โลกก็นึกหาวิธีใหม่ได้ เขาเป็นผู้ชายตัวคนเดียวคงสู้ไม่ไหว ต้องหาตัวช่วยมาเป็นกำลังเสริม ...ไหนๆ เพื่อนๆ ของเธอที่เขาโทรไปก็เริ่มสงสัยกันแล้ว สู้รวมพลังกันช่วยเธอไม่ดีกว่าหรือ อืม... แต่ผู้ชายคนนั้นของเธอต้องจำเขาได้แน่ ถ้าเกิดมาเจอกันอีกครั้ง ต่อให้อยู่ท่ามกลางเพื่อนๆ ก็คงไม่วายระแวง เขาคงต้อง ‘ปลอมตัว’! ในเวลานี้ รอบๆ ตัวของจารุชา มีเพื่อนสนิททั้งหมด 4 คน... กิตติหรืออีตาคิตตี้ หนุ่มสัตว์แพทย์ฯ ปี 5 ชีฟองหรือยัยชีพอง สาวอักษรปี 4 รุ่นเฮฟฟวี่เวต... แวนด้า เด็กแว้นจอมซ่าแห่งวิทยาศาสตร์การกีฬาปี 3 ตฤณหรือไอ้ซ่งตีน เด็ก ‘ถาปัตย์ฯ ปี 2... ความจริง สองหนุ่ม สองสาว ทั้งสี่คนนี้ เรียนอยู่คนละที่ คนละชั้นปี ไม่น่าจะรู้จักกันได้ แต่พวกเขากลับสนิทกันเพราะจารุชา จากการย้ายที่เรียนของเธอ จึงไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดใจแต่อย่างใด ไอ้ที่ประหลาดจนน่าสยอง คือ ทุกคนแต่งตัวเป็นผู้หญิงหมด ใครมองมาจากระยะไกล จะเห็นเป็นภาพ ‘เด็กสาว 5 คน’ (รวมจารุชา) กำลังนั่งเม้าดี๊ด๊ากันอยู่ในร้านไอศกรีม! แค่ยัยแวนด้าใส่กระโปรงก็น่าตกใจตายแล้ว อย่าให้ต้องบรรยายสภาพอีตาคิตตี้กับไอ้ซ่งตีนเลย แบ๋วแบ๊วปวดใจ อะไรทำให้พวกเขาเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ฮือๆๆๆ... เพื่อป้องกันมิให้ไอ้ซ่งตีนได้รับอันตราย นายคิตตี้จึงจัดแจงให้มันปลอมตัวด้วยเช่นกัน! ...ไม่เว้นแม้แต่ยัยแวนด้าจอมซ่าซึ่งมองไม่ค่อยจะออกว่าเป็นหญิงหรือชายก็ถูกจับแต่งตัวให้ ‘ดูหญิงเข้าไว้’ เพื่อความปลอดภัย อย่าได้ประมาท! “พวกเราลงทุนเอาตัวเข้าแลกกันขนาดนี้เพื่อเธอนะยัยแอ๊บแบ๊ว ว่าไง เล่าให้พวกเราฟังได้มั๊ย ทำไมเธอต้องโกหกพ่อแม่ แล้วหนีไปนอนกับผู้ชายด้วย?” “หา?! ว่าไงนะ? เขาคือประธานกรรมการบริหารอีแบค!?” ในที่สุด จารุชาก็ยอมเผยความลับแล้ว! “ชู่ว์... เบาๆ หน่อยได้มั๊ย นี่เป็นความลับสุดยอดของฉันเลยนะ ถ้าเรื่องนี้รั่วออกไปล่ะก็ พ่อแม่ฉันต้องตามฆ่าแน่ๆ ไม่สิ... ฉันคงโดน ‘เขา’ ฆ่าหมกศพบนยอดตึกอธิการบดีก่อน” “อา... มิน่าล่ะ ถึงว่า... เขาหน้าตาคุ้นมาก แต่ตอนนั้น ฉันนึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน” คิตตี้เจ็บใจ ตอนนั้นทำไมเขานึกไม่ออกนะ เห็นหน้าชายหนุ่มลงหนังสือพิมพ์หรือไม่ก็ให้สัมภาษณ์บ่อยๆ “เดี๋ยวก่อน นี่หมายความว่า แอ๊บแบ๊ว ...เธอเล่นของสูง นอนกับเจ้าของมหา’ลัยเลยเหรอ?” ไอ้ซ่งตีนโวยแบบเก็บอาการไม่อยู่ เวรแล้วไง... “ม่ายช่ายยยยย!!!” “ฉันเคยได้ยินแต่ข่าว มีนักศึกษานอนกับอาจารย์แลกเกรด นี่เพื่อนฉันเด็ดกว่า นอนกับผู้บริหารมหา’ลัย! โอ้... น่าภูมิใจจริงๆ” แวนด้าผู้ชื่นชอบของแปลกทำหน้าเหมือนอยากจะจับจารุชาแห่ไปรอบๆ “จารุชา...” ยัยชีพองผู้ยืนอยู่คนละปลายฟ้ากับแวนด้าหันมาจับมือเธอพูดเสียงเครียด “...เธอฉลาดจะตาย ถ้าตั้งใจเรียนจริงจังล่ะก็ ยังไงก็ต้องจบได้แน่ๆ ไม่น่าคิดสั้นแบบนี้เลย” “แงๆ... ไม่ใช่นะ บอกแล้วว่าไม่ใช่อย่างง้านนน... เขารับฉันไปทำลูก เอ้ย... ไปทำเป็นลูกสาวจริงๆ” จารุชาจึงรีบเล่าให้ทุกคนเห็นภาพพ่อลูกใสสะอาดบนยอดอาคารสำนักอธิการบดี... “เราไม่ได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองนะ ยังมี... อ่า... ผู้ใหญ่ของเขาอยู่ร่วมบ้านอีก ” เธอไม่ยอมบอกลักษณะนามว่า ‘อีกคน’ หรือ ‘อีกตัว’ ...ไอ้ยืดหมาชราภาพก็นับว่าเป็น ‘ผู้ใหญ่’ ได้ล่ะน่า จารุชากลัวว่าเพื่อนจะซักว่าผู้ใหญ่ฝ่ายเขานั้นหมายถึงใคร  จึงรีบพูดต่อ “...ลงบันไดมาหนึ่งชั้นก็เป็นห้องทำงานอธิการบดีแล้ว ในตึกยังมีคนทำงานอีกเป็นร้อยๆ” “แล้วทำไมเขาต้องมารับเธอเป็นลูกสาวด้วย?” ชีพองสงสัย จารุชาจำต้องบอกความจริงลงลึกในรายละเอียดเกี่ยวกับข้อเสนอที่เธอแลกเปลี่ยนกับเขา “อะไรนะ? เขาส่งเธอกลับไปเรียนม.6 ??!” “เฮ่ยแล้วมันต่างกันยังไงกับโดนรีไทร์วะ?” คิตตี้ตั้งคำถาม ทุกคนก็ทำหน้าแบบว่า... ‘นั่นดิ’ “นั่นดิ (ด้วยคน)” จารุชาชักงง พยายามเค้นหาเหตุผล “...เอ่อ ก็ถ้าโดนรีไทร์มันออกถาวรไง แต่ที่กลับไปเรียนม.6 นี่แค่ชั่วคราว มั๊ง?” ตอบเสร็จก็ชักไม่แน่ใจ “ชั่วคราวถึงเมื่อไหร่ล่ะ?” โอ้ เป็นคำถามที่ดีมาก นายซ่งติน... น่าเสียดาย คำถามนี้จารุชาไม่เคยถามเขาเลย จริงด้วยสิ! ตายล่ะ เธอไม่ได้ตกลงกับเขาเรื่องสำคัญแบบนี้ได้ยังไงกันนะ อย่างในนิยายหรือละครที่นางเอกต้องยอมเป็นแฟนหลอกๆ แกล้งแต่งงานเป็นภรรยาในนามของพระเอก เขาก็มีสัญญากันว่านางเอกต้องรับบทนี้ไปถึงเมื่อไหร่ เช่นเมื่อพระเอกหาภรรยาตัวจริงมาได้เสียก่อน หรือพวกที่พ่อติดหนี้พระเอกต้องแต่งงานขัดดอก อย่างน้อยๆ ก็จนกว่าพ่อใช้หนี้หมดไม่ใช่หรือ? แต่นี่ของเธอบังเอิญไม่ใช่ ภรรยาในนาม แต่เป็น ลูกสาวกำมะลอ ...อย่าบอกนะว่า เธอต้องรอจนกว่าคุณพ่อขา...ย๊าวยาวหาภรรยาได้ แล้วยังต้องรอเขาปั๊มลูกสาวตัวจริงออกมาแทนที่เธอเสียก่อน?! โฮก! ...กวีไร้หัวใจที่ไม่เคยแต่งกลอนรักอย่างเขาน่ะเหรอ เธอคงติดอยู่บนยอดอาคารสำนักอธิการบดี ไปตลอดชาติแน่ๆ แง้... จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 01:16:32

ความคิดเห็นที่ 2 “เป็นพ่อลูกกันจนถึงเมื่อไหร่เหรอ?” ท่านประธานทวนคำถามของจารุชา เขาเคยคิดว่าเขามีคำตอบนั้นอยู่ในใจตั้งแต่เมื่อแรกยื่นข้อเสนอให้เธอมาเป็นลูกสาวของเขา แต่คำตอบนั้น นับวัน ก็ค่อยๆ เปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ ... เขาอยากให้เธอยู่กับเขานานขึ้น... นานขึ้น... จนมาบัดนี้ เขาทำเป็นลืมๆ มันไปแล้ว ไม่ใช่เพราะเขาอยากให้เธอเป็นลูกสาวของเขาอย่างไม่มีกำหนด แต่ทว่า... เขากำลังสับสน ใจหนึ่งอยากให้เธอเป็นของเขา... เอ้ย... เป็นลูกสาวของเขา อยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไปชั่วชีวิต ส่วนอีกใจก็อยากตัดสัมพันธ์หลอกลวงนี่ตั้งแต่วินาทีนี้เลย แต่เพื่อตัดปัญหา หรือเพื่อ... ให้เธอเปลี่ยนตำแหน่งแห่งสถานะกลายเป็นอื่นใด? ...เขาไม่กล้าตอบแม้แต่ตัวเอง ดังนั้น พอเจอเจ้าตัวมาถามปัญหาสำคัญเอาในช่วงเวลาที่กำลังสับสนอยู่นี้ เขาจึงไม่มีคำตอบให้ “เธอจะรีบไปไหนไม่ทราบ?” ในเมื่อตอบไม่ได้ก็ใช้วิธีถามกลับ “อ่า... ฉันอยากรีบกลับไปขึ้นปี 2” ใช่แล้ว จารุชายืนยัน นั่นคือเป้าหมายของเธอสำหรับการแลกเปลี่ยนครั้งนี้ เธอต้องรีบกลับไปเป็นจารุชาคนเดิมโดยเร็วที่สุด ก่อนที่พ่อแม่แท้ๆ ของเธอจะจับได้ว่าลูกสาวไม่ได้ไปเรียนนอกที่ไหนแต่แอ๊บแบ๊วเป็นเด็กม.6 อยู่ในกรุงเทพนี่เอง และคุณพ่อกำมะลอจะจับได้ว่าเธอเป็นแค่เด็กกำพร้าแฟน มีพ่อมีแม่ตัวเป็นๆ รออยู่ที่บ้าน “อยากขึ้นปี2 ? ...แล้วไง? เลยจะมาบอกยกเลิกเป็นลูกสาวฉันงั้นเหรอ?” เขาพยายามรักษาระดับความนุ่มเนิบของเสียงให้คงที่ ทั้งที่ในใจแอบโมโห แกมน้อยใจ “...เป็นลูกสาวฉันก็เรียนปี 2 ได้นี่” “คุณหมายความว่า จะให้ฉันอยู่เป็นลูกสาวคุณ โกงอายุ เรียนม.6 ต่อไปแบบนี้ แล้วสอบแอดมิชชั่นใหม่รึไง? บ้าไปแล้ว!” จารุชาโวยวาย ในขณะที่เขาทำไม่รู้ไม่ชี้... “บ้าตรงไหน?... ฉันคิดว่าจะส่งเสียให้เธอได้เรียน ตั้งแต่ม.6 จนถึงโพสด๊อกเชียวนะ” “ตั้งแต่ม.6? ...อย่างงั้นมันจะต่างอะไรกับโดนรีไทร์ล่ะ?” เธอรู้สึกเหมือนถูกเขาหลอกยังไงไม่รู้ “...แบบนี้ ฉันก็ไม่ต้องมารับข้อเสนออะไรบ้าๆ ของคุณแล้ว” “ข้อเสนอบ้าๆ เหรอ?” อา... ใช่สิ เขามันบ้า... บ้าจริงๆ ด้วยที่เสนอให้เธอมาเป็น ‘ลูกสาว’ ! นี่ถ้าเธอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาในเวลานี้ จะต้องว่าเขายิ่งกว่าบ้าอย่างแน่นอน... เมื่อวานนี้ หลวงพ่อโทรมาถามเขาด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง “โยมยาว เป็นอะไรมากไหม?” “...?...” ตอนแรกเขาไม่เข้าใจ “...ผมก็สบายดี ไม่เป็นโรคอะไรนี่ครับ” “แน่ใจรึ?” ท่านถามย้ำด้วยความกังวล “อาตมาไม่เคยเห็นโยมยาวมี ‘อาการอะไรแบบนี้’ มาก่อนเลยนะ” “อ่า... ผมเป็นอะไรหรือครับ?” ถามไปถามมาอยู่ครู่ใหญ่ จึงได้ความว่า หลวงพ่อท่านเจอ ‘กลอนเซียมซีใหม่’ ที่เขาส่งไปให้ เซียมซีใบที่ร้อยสิบห้า โบราณว่าหนึ่งศูนย์ห้าพาสุขศรี จังหวะใจเต้นแปลกไปทำไงดี นับตั้งแต่วันที่มีเธอมา หัวใจสั่นสั่นไหวเมื่อเธอใกล้     แม้แค่ได้เห็นเงาเธอก็ผวา หัวใจหายหายวับเมื่อลับตา     แม้แค่ฝามากั้นห้องต้องตรอมตรม หัวใจหล่นหล่นวูบเมื่อเธอยิ้ม     แม้แค่แบมือนิ่มๆ มาขอค่าขนม หัวใจวาบวาบหวิวเมื่อได้ดม     แม้แค่กลิ่นยาสระผมที่ติดร่มเธอ หัวใจร้อนร้อนใจเมื่อเธอเจ็บ     แม้แค่เล็บขบสิวหลุดหูดเผยอ หัวใจตกตกใจเมื่อละเมอ     แม้อุทานยังชื่อเธอเผลอปากไป หัวใจหนักหนักใจเมื่อได้คิด     แม้แค่นิดรู้สึกผิดจิตสงสัย นี่เป็นแค่อาการหนึ่งของโรคหัวใจ     หรือที่ใครเขาเรียกว่า... ความรั...     หรือต้องไปศรีธัญญาเพราะบ้าแล้วตู ไม่ใช่แค่หลวงพ่อเท่านั้นนะ... เช้านี้ ปลัดกระทรวงก็กรี๊งกร๊างเข้ามา เรื่องของเรื่องก็คือว่า กลอนที่ท่านขอให้เขาช่วยเขียนการ์ดอวยพรอาจารย์ของท่าน มันกลับกลายเป็น... ขอให้พรทุกพรเป็นพรขวัญ ขอให้วันทุกวันจงสดใส ขอให้หวังทุกหวังสมดังใจ ขอหัวใจเธอได้ไหมคนดี แม้แต่ ฯพณฯ นายกรัฐมนตรีก็ยังโทรมาต่อว่า... “ทำไมคำขวัญวันเด็กปีหน้ามันกลายเป็นแบบนี้ล่ะครับ?” สามัคคี มีวินัย ใฝ่เรียนรู้ เชิดชูคุณธรรม ใจเจ้ากรรม ทำพิษ คิดถึงแต่เธอ “ผมเขียนไปให้ท่านเลือก 3 คำขวัญนะครับ ไม่โดนเลยเหรอครับ?” “โดนอะไรเล่า โดนเด็กโห่อ่ะดิ ขืนคำขวัญวันเด็กเป็นงี้ อนาคตเยาวชนของชาติจะเป็นยังไงล่ะนี่?” ทางเลือกที่ 2 เด็กดี มีจิตสาธารณะ เด็กบ้า มีใจให้ฉันคนเดียวนะ ไม่งั้นตาย! ทางเลือกที่ 3 เด็กดี มีจิตสาธารณะ เด็กโง่ รู้ไหมจ๊ะ ว่าใครแอบรักเธอว์... ฮี๊วววว...! “คุณยาวกำลังตกหลุมรักใครอยู่แน่เลย” ท่านนายกแซวพร้อมให้กำลังใจ “...ผมจะรอดูสตรีหมายเลขหนึ่งของอีแบค แจกการ์ดเมื่อไหร่ อย่าลืมส่งมาที่ธรรมเนียบด้วยนะครับ... สู้ๆ ...เพื่อชาติ เพื่อการเพิ่มประชากรไทย!” ชื่อตอน... ‘ซ่อนคำรักไว้ในบทกวี’ นี่มันโกหกใช่ไหม ซ่อนตรงไหนของมัน ออกนอกหน้าซะขนาดนั้น กวีหนุ่มไร้หัวใจผู้ไม่เคยใส่คำรักลงในบทประพันธ์กลุ้มใจ ทำไมเขาถึงบ้าได้สาหัสขนาดนี้ แล้วนี่เธอยังจะมีหน้ามาถามเขาว่าเมื่อไหร่จะได้จากเขาไป ซักไซร้อยู่นั่นแหละ ขอเปลี่ยนเป็นซุกไซร้แทนได้เปล่า “ถ้าเธอไม่พอใจที่ฉันส่งกลับไปเรียนม.6 ใหม่ หรือว่าเธออยากกลับไปเรียนม.4 เลือกสายใหม่?” จารุชาได้ยินแล้วอยากกรี๊ดให้ลั่นโลก แต่เสียงนุ่มเนิบยังพูดต่อโดยไม่สนใจว่าคนฟังอยากโดดขบหัวเขาแค่ไหน “ ไม่แน่ว่าเธออาจจะเรียนสายวิทย์ไม่รุ่ง เรียนสายศิลป์ภาษาหรือศิลป์คำนวนอาจจะไปดีกว่านี้ก็ได้นะ” โอ๊ย... โอ๊ย... กรุณาอย่าทำให้ชีวิตจารุชาสับสนไปมากกว่านี้เลย ได้โปรดเถอะค่า “ฉันเป็นพ่อใจกว้างไม่บังคับลูกอยู่แล้ว... ไม่เห็นด้วยกับค่านิยมผิด ๆ ที่ให้ความสำคัญกับสายวิทย์ คิดว่าเด็กเรียนเก่งต้องสายวิทย์อันดับหนึ่ง ตามด้วยศิลป์คำนวน แล้วใครเรียนไม่ดีค่อยไปศิลป์ภาษา บ้าจริงๆ ...โดยเฉพาะลูกชาย ” ว่าแล้วกวีหนุ่มก็นึกถึงตัวเอง ทั้งๆ ที่แม่เขาเป็นครูกวีไทยของแท้ ตั้งแต่ลูกชายเริ่มพูดได้ก็คุยกับเขาเป็นกลอนสุภาพ แต่พอเขาอยากเอาดีทางนี้ เลือกเรียนศิลป์ภาษาตอนม.4 กลับโดนพ่อแม่สั่งให้เรียนสายวิทย์ เพื่อเรียนต่อเอาใบปริญญาบัตรมากมายให้สมกับตำแหน่งประธานบริหารมหา’ลัย ทั้งๆ ที่ความจริงเขาไม่ค่อยชอบวิชาคำนวนเลย “...ตอนเด็กๆ ฉันนับเลขได้ไม่ถึงสิบ” ท่านประธานหนุ่มสารภาพ “ทำไมล่ะคะ?” จารุชาสงสัย “เพราะฉันโดนแม่สอนให้พูดแค่ทีละแปดคำ” ก๊ากกก... เธอหัวเราะลั่นเมื่อนึกภาพเด็กชายยาวตัวน้อยนับนิ้วเล็กๆ เวลาฝึกพูดเป็นกลอนแปดกับอาจารย์แม่ของเขา “เลยโดนเพื่อนล้อไง ทำให้เริ่มไม่ชอบตั้งแต่ตอนนั้น” บางที... ในชีวิตคนเรา ก็มีจุดเล็กๆ ที่ทำให้เกิดการหักเหเปลี่ยนทิศทางของชีวิตไปโดยไม่รู้ตัว อย่างเช่น เด็กคนหนึ่งไม่ชอบเรียนภาษาอังกฤษ เพียงเพราะเคยโดนคุณครูวิชาภาษาอังกฤษตอนป.2 ทำโทษ เลยฝังใจ คิดว่าตัวเองไม่เก่งภาษา ไม่ตั้งใจเรียนมาตลอดประถมมัธยม กว่าจะมารู้ตัวว่าชอบภาษาอังกฤษ เมื่อได้อ่านแฮรี่พล๊อตเตอร์ภาษาอังกฤษจบครบทุกเล่มตอนเรียนมหาวิทยาลัยปีสุดท้าย ในคณะวิศวกรรมศาสตร์ “อิอิ เพิ่งรู้ว่าท่านประธานฯ ไม่เก่งคำนวน” จารุชาดีใจที่จับจุดอ่อนคุณพ่อกำมะลอได้อีกข้อ “ไม่ใช่ไม่เก่ง ฉันแค่ไม่ค่อยชอบคำนวน แต่ตั้งใจเรียนก็เรียนได้ เลยไม่เห็นด้วยกับค่านิยมผู้ปกครองไทย ลูกชายชอบศิลปะ รักภาษา โดนมองว่าไม่เจ๋ง ต้องเก่งคำนวนถึงจะแมน หึหึ ...จริงๆ ต้องเก่ง ‘คลำนวล’ นะ ถึงจะแมนแท้” คุณพ่อขา...ย๊าวยาว คิดอะไรไปถึงไหนค้า ทำไมมองหนูแบ๋วแบ๊วด้วยสายตาแบบน้านนนน กวีหนุ่มทำไม่รู้ไม่ชี้กล่าวต่อด้วยเสียงนุ่มเนิบ... “ใครไม่รู้ตั้งกฎว่า คะแนนสูงกว่าเรียนสายวิทย์ก่อน ...น่าจะเป็นเพราะไทยเราพยายามเดินตามหลังประเทศอุตสาหกรรม ตลาดงานต้องการบุคลากรด้านเทคโนโลยีมากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ ‘สายวิทย์’ ดูจะมีหนทางเลือกมากกว่า ก้าวหน้าในอาชีพกว่า ” “ใช่ค่ะ” จารุชาเห็นด้วย “...ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกันนะ ตอนเลือกสายวิทย์ เพราะคิดไม่ออกว่าอยากเรียนอะไร คะแนนถึง มีสิทธิ์เลือก ก็เลยเลือกไว้ก่อน” “สุนทรีย์ของโลกมนุษย์ก็เลยหดหายลงเรื่อยๆ เมื่อคนเราแยกวิทย์กับศิลป์ออกจากกัน” กวีหนุ่มถอนใจ “...เธอรู้ไหม สมัยโบราณ ความรู้ก็คือความรู้ ไม่แบ่งแยก ถึงได้มีคำว่า ‘ปรัชญา’ ไง ...มาจากภาษาสันสกฤต หมายถึงความรู้อันประเสริฐ มีรากศัพท์มาจากคำว่า ปฺร ที่แปลว่าประเสริฐ กับ คำว่า ชฺญา ที่แปลว่ารู้ ...ในภาษาอังกฤษ philosophy มีรากศัพท์มาจากภาษากรีกโบราณ ...ฟีโลโซเฟีย ...ฟีเลน แปลว่าความรัก และ โซเฟีย แปลว่าความรู้ ...รักในความรู้ คนที่รักในการค้นหาความรู้ เขาเรียกว่า นักปราชญ์ Philosopher” คุณพ่อขา...เล่ายาวต่อเนื่องให้คุณลูกสาวฟังอย่างมีหลักการและเหตุผล “...เธอสังเกตดูสิ ในประวัติศาสตร์ นักวิทยาศาสตร์ที่มีชื่อเสียงของโลกมักเป็นศิลปินด้วย... อย่างลีโอนาโด ดาวินชี่ เป็นทั้งนักประดิษฐ์ วิศวกรเครื่องกล หมอผ่าศพ จิตรกร สถาปนิก นักดาราศาสตร์ แต่ยุคเรา ลีโอนาโด ดิคาปริโอเป็นนักแสดงอย่างเดียว ฮ่าๆๆ” แหม คุณพ่อขา หล่อกว่าแต่ดังสู้เค้าไม่ได้เลยแอบหมั่นไส้ใช่มั๊ยค้า “ศิลปินที่เก่งที่สุด มักมีคุณสมบัติชอบทำการทดลอง และช่างสังเกตเหมือนนักวิทยาศาสตร์ นักวิทยาศาสตร์ที่เก่งที่สุด มักมีอารมณ์สุนทรีย์ และจินตนากรบรรเจิดเหมือนศิลปิน จนถึงปัจจุบันนี้ พอเรียนขึ้นไปถึงขั้นสูงที่สุด ฝรั่งเขาถึงให้ชื่อปริญญาเอกว่า Ph.D. ย่อมาจาก Doctor of Philosophy ...ความรู้ควรเป็นอะไรที่ไร้พรมแดน น่าเสียดายว่า ระบบการศึกษาเราไม่ได้เอื้อให้นักเรียนและผู้ปกครองเข้าใจเรื่องนี้” จารุชาพยักหน้าหงึกๆ... เกิดความรู้สึกว่าคุณพ่อกำมะลอของเธอน่าเลื่อมใส อยากยกมือไหว้เขาจริงๆ เป็นครั้งแรก ทว่า... พอฟังต่อไป... “แต่สำหรับเธอ... ถือเป็นกรณีพิเศษ เพราะมีพ่อเป็นเจ้าของมหา’ลัย แถมยังใจดี ไม่ต้องรีบร้อนเรียนจบโพสต์ดอกเตอร์นะ เราเน้นคุณภาพ เรียนแบบตั้งใจ ค่อยเป็นค่อยไป จะลงไปม. 4 เลือกสายใหม่เมื่อไหร่ก็บอกมา” “บ้า! อายุ 22 เรียนม.6 กับเด็กสิบเจ็ดก็อนาถจะแย่แล้ว คุณยังจะให้ฉันตกต่ำลงไปเรียนม.4 กับเด็กสิบห้าอีกเร๊อะ” จะได้ไม่ต้องรีบจบรีบจากเขาไปไง... ในใจแอบคิดแบบนี้ แต่ปากกลับพูดเสียงนุ่มเนิบ... “จะได้แอ๊บแบ๊วสมชื่อไง เธอจะโวยวายทำไมไม่ทราบ ในโลกนี้ จะมีสักกี่คนที่มีโอกาสได้เรียนมากอย่างเธอ?” ว่าแล้วคุณพ่อกำมะลอยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งใส่มือเธอ จารุชาก้มลงมองแล้วพบว่าเป็นกระดาษถ่ายเอกสารหน้าข่าวต่างประเทศจากหนังสือพิมพ์เก่าในเดือนสิงหาคม ปี 1999... (โปรดติดตามตอนต่อไป...) จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 01:20:34

ความคิดเห็นที่ 3 ชอบทั้ง 2 เรื่องของ พี่ ivory เลยค่าาา จากคุณ : เป็ดน้อยลอยชาย เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 54 22:54:31