ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 16 นับตั้งแต่วันที่กลับมาบ้าน ปรับความเข้าใจ และขอโทษภรรยา ดนัยก็รู้สึกปลอดโปร่งมีความสุข ไม่คิดถึงปุณยวีร์อีก หลังเลิกงานเขาก็รีบตรงกลับบ้านโดยไม่แวะที่ใด การได้รับประทานอาหารค่ำพร้อมหน้าลูกเมียเป็นสิ่งที่วิเศษที่สุด พอถึงวันหยุดราชการ ดนัยก็พาครอบครัวไปเที่ยวยังสถานที่ท่องเที่ยวใกล้กรุง เพียงแค่พัสตร์เกริ่นว่าไม่ได้ไปทะเลนานแล้ว สองชั่วโมงต่อมาพ่อแม่ลูกทั้งสามก็ไปเดินจูงมือกันอยู่ที่ชายทะเลหัวหิน ดนัยสัญญากับพัสตร์ว่าเขาจะหาโอกาสลาพักผ่อนหลายๆ วันเพื่อพาเธอกับลูกน้อยไปเที่ยวให้ไกลกว่านี้ หรือบางทีอาจจะไปต่างประเทศเลยก็ได้ พัสตร์นึกขอบคุณโชคชะตาที่ทำให้ดนัยกลับมาเป็นดนัยคนเดิม เป็นสามีที่รักครอบครัวเหนือสิ่งอื่นใด และที่ต้องขอบคุณมากเป็นพิเศษเห็นจะเป็นนิศา หมอดูสาวซึ่งเป็นทั้งที่ปรึกษาและผู้ชี้นำจนเรื่องราวจบลงด้วยดี เธอยิ้มรับชีวิตครอบครัวสมบูรณ์พูนสุขที่เหมือนกับได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง เรื่องราวอันเลวร้ายได้ผ่านพ้นไปแล้ว และจะไม่มีวันหวนคืนกลับมาอีก พัสตร์ไม่ได้เผื่อใจไว้เลย หากมันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด เช้าวันจันทร์ วันเริ่มต้นทำงานวันแรกของสัปดาห์ ดนัยขับรถมาทำงานอย่างกระปรี้กระเปร่า หากกำลังใจเปรียบเหมือนแบ็ตเตอรี่ ช่วงวันหยุดที่ผ่านมานี้เขาก็ได้ชาร์จจนเต็มปรี่ พร้อมกลับมาสู้งานอันหนักหน่วงได้ตลอดห้าวัน หลังจากหยุดพักรับประทานอาหารในตอนเที่ยง ดนัยก็กลับมาทำงานตามปกติ หากนั่งลงเพียงไม่กี่นาทีเขาก็รู้สึกอากาศในห้องร้อนเกินไป ดนัยหยิบรีโมตเครื่องปรับอากาศมากดเพื่อลดอุณหภูมิ เขากดอยู่หลายครั้งก็ไม่ดีขึ้น จนต้องเปิดประตูกวักมือเรียกลูกน้องให้เข้ามาดู เพราะคิดว่าเครื่องปรับอากาศชำรุด “ประทิน เข้ามาดูแอร์ให้ผมหน่อย ทำไมมันถึงได้ร้อนอย่างนี้” เพียงไม่กี่อึดใจ ประทินผู้ทำหน้าที่เปรียบเสมือนเลขานุการก็ก้าวเข้ามา เขาสะดุ้งเล็กน้อย ขมวดคิ้ว เดินเอามือกอดอกเข้าไปหา “หัวหน้ามีอะไรให้ผมรับใช้หรือครับ” ดนัยขมวดคิ้วอีกคนหนึ่ง ปกติประทินจะคล่องแคล่วหัวไว ใช้งานอะไรไม่ต้องสั่งซ้ำสอง แต่วันนี้เพียงคล้อยหลังเดินเข้าห้อง กลับมาถามเหมือนไม่ได้ฟังคำสั่ง “ผมบอกว่าแอร์เสีย ช่วยดูให้หน่อย” ประทินได้ยินแทนที่จะรีบเข้าไปดูเครื่องปรับอากาศหรือทำอะไรสักอย่าง เขากลับยืนทำหน้าตาเหลอหลา สักพักเขาก็พูดออกมาอย่างไม่แน่ใจ “แอร์มันไม่ตัดหรือครับ หัวหน้า” “ไม่ตัดอะไรกันเล่า ประทิน” ดนัยชักจะหงุดหงิดและรำคาญลูกน้องที่พูดไม่รู้เรื่อง “ร้อนตับจะแตกอยู่แล้ว ดูซิว่ามันเป็นอะไร ถ้าหนักหนานักก็โทรเรียกช่างให้มาซ่อม” ประทินทำตาปริบๆ ดนัยไม่ได้โกหก เขาเพิ่งสังเกตเห็นดนัยพูดไปใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อไป มันคงไม่แปลกหรอกถ้าอากาศในห้องนี้ร้อนอบอ้าวดังคำพูด หากในความเป็นจริง มันหนาวจนเขาต้องยืนกอดอกตัวสั่น “หัวหน้าครับ เอ่อ... ผมว่าผมหนาวนะ” ประทินพูดก่อนหยิบรีโมตเครื่องปรับอากาศมาดู แล้วก็เป็นไปตามคาด ตัวเลขบนจอบ่งบอกว่าเครื่องปรับอากาศถูกตั้งให้ทำอุณหภูมิต่ำสุดที่สิบหกองศาเซลเซียส ถึงขนาดนี้แล้วเจ้าของห้องยังเหงื่อไหลไคลย้อย สงสัยจะธาตุไฟแตกเสียแล้วกระมัง “อะไรกันหนาว ไม่สบายหรือเปล่า” คนผิดปกติยังมีหน้ามาถาม แต่ก็ยังมีน้ำใจเป็นห่วง “งั้นไปหายากินเถอะ... อ้อ... ออกไปบอกให้ใครเอาพัดลมมาให้ผมที” ประทินหมุนตัวเดินกลับไปอย่างงุนงง ตกลงใครไม่สบายกันแน่ พอได้พัดลมมาช่วยเป่า ดนัยรู้สึกค่อยยังชั่ว กาแฟร้อนกับอาหารว่างในช่วงบ่ายถูกเปลี่ยนเป็นกาแฟเย็นแทน หากเขาดื่มได้เพียงอึกเดียวก็ต้องบ้วนทิ้ง เพราะมันขมจนขื่นคอ ครั้นพอคว้าคุกกี้ใส่เข้าปากก็เกิดสำลักขึ้นมาอีก เขาไอจนน้ำหูน้ำตาไหล ไม่เข้าใจว่าวันนี้มันเกิดอะไรขึ้นถึงได้ซวยซ้ำซวยซ้อนเช่นนี้ ความร้อนรุ่มยังคงมีอย่างต่อเนื่อง ร้อนกายพอทุเลา แต่ร้อนใจกลับเพิ่มทวี ดนัยรู้สึกงุ่นง่านหงุดหงิด เห็นอะไรก็ขวางหูขวางตาไปหมด กระทั่งรูปภรรยาและลูกน้อยที่ใส่กรอบไม้สวยหรูตั้งอยู่บนชั้นข้างโต๊ะทำงานเขายังไม่อยากจะมอง แล้วอะไรบางอย่างก็แล่นเข้ามาในสมอง ดนัยมือไม้สั่น หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดหมายเลขตามรายชื่อที่บันทึกไว้ และนั่นก็ทำให้ยิ่งหงุดหงิดกว่าเดิม เมื่อจำได้ว่าเขาลบรายชื่อนั้นทิ้งไปแล้ว ดนัยเคร่งเครียดจัดถึงกับทุบโต๊ะ แต่แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าบางทีอาจจะมีนามบัตร ความร้อนรนทำให้ดนัยค้นหาทุกลิ้นชัก รื้อจนเอกสารกระจุยกระจาย ในที่สุดเขาก็หามันเจอ บนนามบัตรนั้นปรากฏชื่อเด่นชัดว่า ‘ปุณยวีร์’ ดนัยรีบจนมือไม้สั่น มือหนึ่งถือนามบัตร อีกมือหนึ่งเตรียมจะกดโทรหาอดีตชู้รัก หากบังเอิญเสียงโทรศัพท์เรียกเข้ากลับดังขึ้นมาเสียก่อน ชายหนุ่มกดรับอย่างเสียไม่ได้ รับโดยไม่ทันดูว่าผู้ที่โทรเข้ามานั้นคือใคร “สวัสดีครับ” คำพูดนั้นเป็นไปโดยอัตโนมัติ แต่ก็ห้วนจนอีกฝ่ายฟังออก “งานยุ่งอยู่หรือคะพี่ดนัย พัสตร์ไม่กวนเวลาอะไรมากหรอก แค่โทรมาบอกว่าน้องเพชรสอบได้ที่หนึ่งค่ะ” ได้ยินเท่านั้น ความร้อนรุ่มร้อนใจร้อนกายทั้งมวลของดนัยก็หายวับไปราวกับปลิดทิ้งทันที แม้เขาจะรู้อยู่แก่ใจ ที่หนึ่งของอนุบาลเด็กเล็กอาจจะหมายถึงที่หนึ่งยกชั้นก็ตามที แต่สำหรับเรื่องลูกแล้ว จะอย่างไรความยินดีและความภาคภูมิใจย่อมมีให้เต็มเปี่ยมอยู่แล้ว “ไม่ยุ่งจ้ะ ไม่ยุ่ง ลูกอยู่ตรงนั้นหรือเปล่า พี่ขอคุยด้วยหน่อยสิ” เสียงจ๋อยๆ ของเด็กน้อยทำให้ดนัยยิ้มอย่างมีความสุข เขาคุยกับลูกจนลืมหมดทุกสิ่งทุกอย่าง ลืมไปเลยว่าเมื่อครู่กำลังจะโทรหาใคร พลินเปลี่ยนแผนทันทีที่ได้รับโทรศัพท์จากพัสตร์ เดิมทีเขาจะพานิศาไปหาพี่สาวกับพี่เขย ก่อนจะพาไปรับประทานอาหารค่ำแล้วค่อยกลับไปส่งที่บ้าน แต่วันนี้พี่สาวโทรมาบอกว่าจะออกไปข้างนอกกับสามีและลูก ไม่ต้องเข้ามาหา ดังนั้นกำหนดการจึงถูกเปลี่ยน เขามีเวลาเพิ่มขึ้นอีกอย่างน้อยก็ร่วมๆ หนึ่งชั่วโมง นั่นเป็นข้อดี ส่วนข้อเสียก็คือนิศาอาจจะปฏิเสธถ้ารู้ว่าภารกิจของเธอที่ทำให้ต้องออกมากับเขาทุกวันถูกยกเลิก เขาไม่มีทางให้เป็นเช่นนั้นเด็ดขาด นิศารู้สึกตงิดๆ ใจที่เห็นพลินมีท่าทางแปลกๆ เหมือนกับมีพิรุธซ่อนอะไรบางสิ่งบางอย่างไว้ ตั้งแต่มารับเธอที่บ้านแล้ว ดูเขาเงียบขรึมผิดปกติ แต่บางครั้งก็ลุกลี้ลุกลนจนเกินเหตุ “มีอะไรหรือเปล่าคะนี่ วันนี้คุณพลินดูแปลกๆ นะคะ” เธอตัดสินใจถามตรงๆ แต่คำตอบที่ได้รับกลับเป็นแบบอ้อมโลก “แปลกหรือครับ เอ... ผมว่าผมก็เหมือนทุกๆ วันนะ ที่ว่าแปลกน่ะ แปลกตรงไหนครับ” พอถูกย้อนถามเธอจึงเงียบไม่พูดอะไรอีก แล้วพักเดียวเท่านั้น เธอก็รู้ถึงสาเหตุแห่งความทำตัวแปลกๆ โดยไม่ต้องถาม เมื่อรถไม่ได้แล่นไปตามทางเดิมเหมือนทุกวัน “ออกนอกเส้นทางแล้วค่ะ” นิศาเตือนเสียงเรียบๆ แต่พลินกลับตอบเสียงเรียบยิ่งกว่า “ไม่ผิดหรอกครับ มาทางนี้น่ะถูกแล้ว” “ไม่ถูกค่ะ ทางนี้ไม่ใช่ทางไปบ้านพี่พัสตร์” เสียงของนิศาเข้มขึ้น พลินจึงทำเป็นตกอกตกใจ “เอ๊ะ... ผมไม่ได้บอกคุณนิศาแล้วหรือครับว่าพี่พัสตร์กับพี่ดนัยไม่อยู่บ้าน” นิศารู้ทัน เขาทำเป็นลืม ทั้งที่จริงจงใจชัดๆ “ทำไมคะ” “อ้าว... เขาก็อยากมีเวลาเป็นส่วนตัว ไปไหนมาไหนกับครอบครัวบ้างสิครับ” “ไม่ใช่ค่ะ นิศาหมายถึงคุณพลินทำอย่างนี้ทำไม” “ผมน่ะหรือ” พลินย้อนถามแล้วหันหน้ามาพูดกับเธอทั้งๆ ที่ขับรถอยู่ “ผมก็อยากมีเวลาเป็นส่วนตัวกับคุณบ้างน่ะสิ” มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 11:32:30

ความคิดเห็นที่ 2 . ภายในร้านอาหารเล็กๆ แห่งหนึ่งกลางกรุงเทพมหานคร โต๊ะเกือบสิบตัวถูกจับจองเต็มทุกโต๊ะ แต่บรรยากาศก็ไม่ได้จอแจ แต่กลับตรงกันข้าม ด้วยแต่ละโต๊ะนั้นมีลูกค้านั่งอยู่เพียงสองหรือสามคนเท่านั้น และยังคุยกันเงียบๆ อีกต่างหาก ทุกคนดูเหมือนจะไม่เร่งรีบอะไร รับประทานอาหารไปคุยไป บ้างก็คุยกันเรื่องงาน บ้างก็คุยกันเรื่องสัพเพเหระ ที่เป็นหนุ่มสาวเพิ่งจีบกันใหม่ๆ คนหนึ่งพูดคำ อีกคนก็อายม้วนไปสองนาที และที่มากันเป็นครอบครัว เห็นจะมีอยู่โต๊ะเดียว คือโต๊ะริมผนังกระจกใสตรงกึ่งกลางร้านพอดิบพอดี ดนัยกับพัสตร์ผลัดกันป้อนข้าวลูกสลับกับตักเข้าปากตัวเอง อาหารมื้อนี้อร่อยเป็นพิเศษ ด้วยมากันครบสามคนพ่อแม่ลูก และยังเป็นโอกาสฉลองให้สมาชิกตัวน้อยในฐานะสอบได้ที่หนึ่งอีกต่างหาก พัสตร์มีความสุขมาก นอกจากเธอจะป้อนข้าวลูกแล้ว ยังตักอาหารให้สามีด้วย แต่ดูเหมือนฝ่ายนั้นจะไม่ค่อยสนใจอาหารในจานของตัวเองสักเท่าไร เพราะห่วงคุยกับลูกมากกว่า ส่วนเด็กชายเพชรก็ช่างเจรจา หันไปคุยกับพ่อที กับแม่ที กว่าจะเคี้ยวข้าวหมดแต่ละช้อน ใช้เวลาร่วมหนึ่งนาที “เออ... พัสตร์ โทรบอกพลินหรือเปล่าว่าเราไม่อยู่” ดนัยถามภรรยาเมื่อเขานึกขึ้นได้ “ประเดี๋ยวจะพาแฟนไปเก้อ” “โทรบอกตั้งแต่ตอนเย็นแล้วค่ะ” พัสตร์ตอบก่อนสะดุดใจกับประโยคหลังของสามี “คู่นั้นเขาไม่ใช่แฟนกันหรอก... แค่เพื่อน” “อะไรกันพัสตร์ แค่เพื่อนหรือ ก็ไหนพัสตร์เคยบอกผมว่าให้ดูกันต่อไป” ดนัยส่ายหน้าช้าๆ ไม่เห็นด้วย “สนิทสนมเข้ากันได้ดีอย่างนั้น ถ้าเป็นแค่เพื่อนก็น่าเสียดาย” พัสตร์เองก็คงจะเสียดายเช่นกัน ถ้าความสัมพันธ์ของน้องชายกับนิศาไม่คืบหน้าไปมากกว่านี้ เธอเองยังไม่แน่ใจว่าที่ดูสนิทสนมกันดีนั้น เป็นเพราะพลินต้องการให้หมอดูสาวมาคอยติดตามดูอาการของดนัย หรือด้วยสาเหตุอื่นกันแน่ เพราะก่อนหน้านี้ ทั้งคู่ไม่มีแววว่าจะเข้ากันได้เลย โดยเฉพาะน้องชายของเธอที่หาเรื่องนิศาทุกครั้งที่เจอหน้ากัน “เชียร์เลยพัสตร์ พลินเขาอายุเกือบจะสามสิบแล้วไม่ใช่หรือ” ดนัยยุภรรยา พร้อมๆ กับลูบศีรษะลูกชาย “เจ้าเพชรจะได้มีน้อง มีเพื่อนเล่นเสียที” “พี่ดนัยเป็นผู้ชายด้วยกัน ก็เชียร์กันเองสิคะ” “โอ๊ย... พี่เชียร์ใครไม่เป็นหรอก ถ้าเปลี่ยนเป็นยุให้ทะเลาะกันน่ะพอได้” แล้วคนพูดก็หัวเราะด้วยความขบขัน โดยหารู้ไม่ว่าอีกครึ่งชั่วโมงต่อมาคู่ที่ทะเลาะกันจะเป็นเขากับภรรยานั่นเอง พัสตร์เคยได้ยินคนกล่าวไว้ว่า ความสุขมักจะอยู่กับเราไม่นาน และเธอก็ได้รู้ซึ้งถึงคำนั้นในวันนี้ ตลอดหลายวันที่ผ่านมา ชีวิตของเธอเปี่ยมสุข เหตุการณ์เลวร้ายที่สุดผ่านพ้นไปแล้ว หญิงสาวย่อมไม่คิดว่าความสุขที่มีอยู่นั้นจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว ดนัยหยิบบัตรเครดิตจากกระเป๋าสตางค์ออกมาชำระค่าอาหาร ก็ดูเป็นปกติไม่น่าจะมีอะไรเกิดขึ้น หากเมื่อเขาหยิบธนบัตรย่อยจากกระเป๋าเสื้อออกมาทิปบริกรก็มีสิ่งหนึ่งติดออกมาด้วย มันตกลงบนโต๊ะหน้าพัสตร์พอดี ในตอนแรกพัสตร์ไม่ได้ใส่ใจกับนามบัตรใบนั้น เธอหยิบขึ้นมาจะส่งคืนให้สามี ทว่าพอสายตาปะเข้ากับชื่อที่พิมพ์หราอยู่บนนามบัตรใบนั้น เธอก็ขมวดคิ้ว เพราะนอกจากจะมีชื่อจริงแล้ว ยังวงเล็บชื่อเล่นไว้อีกต่างหาก ‘ปุณยวีร์ (ปิ๋ม)’ บรรยากาศสบายๆ ในร้านอาหารพลันแปรเปลี่ยนทันที เธอขยำนามบัตรใบนั้นจนยับยู่ยี่ ไม่พูดอะไรสักคำ หากแววตาบ่งบอกถึงความเจ็บช้ำ ส่วนดนัยนั้นนั่งหน้าซีดเหลือสองนิ้ว เขาไม่รู้ว่าเผลอหยิบนามบัตรของปุณยวีร์ใส่กระเป๋าเสื้อมาได้อย่างไร “พัสตร์... เรื่องนี้พี่...” “เอาไว้ไปพูดกันต่อที่บ้านดีกว่าค่ะ” หญิงสาวสะกดกลั้นอารมณ์อย่างเต็มที่ หากพูดจากันตอนนี้ก็ไม่แคล้วต้องทะเลาะกัน ทั้งอับอายผู้คนในร้าน ทั้งสงสารลูกที่ต้องมาฟังพ่อกับแม่ถกเถียงกัน “มันไม่ใช่อย่างที่พัสตร์คิดหรอกนะ” ดนัยพยายามอธิบาย แต่พัสตร์ไม่อยากจะฟังในตอนนี้ เธอจึงตัดบทยืนยันเจตนาเดิม “ไปพูดต่อที่บ้านค่ะ ที่นี่ไม่สะดวกที่จะคุย” หลังจากประโยคนั้นแล้วพัสตร์ก็ไม่พูดกับดนัยอีกเลย เธออุ้มลูกไปนั่งที่เบาะนิรภัยสำหรับเด็กเล็กซึ่งอยู่ที่เบาะหลังของรถ แล้วเธอก็นั่งอยู่ข้างๆ ลูก ไม่ยอมไปนั่งข้างหน้าเหมือนตอนมา ดนัยละล้าละลัง แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร จึงจำใจเปิดประตูขึ้นรถแล้วขับออกไปอย่างเซื่องซึม บนถนนต่างสาย ไกลจากรถของดนัยกับพัสตร์พอสมควร มีรถยนต์คันหนึ่งซึ่งคนขับกับผู้โดยสารต่างนิ่งเงียบไม่พูดจากันสักคำอีกหนึ่งคัน พลินนึกโมโหตัวเองที่ปากไม่ดีพูดประโยคนั้นออกไป “ผมก็อยากมีเวลาเป็นส่วนตัวกับคุณบ้างน่ะสิ” นับตั้งแต่นั้น นิศาก็พูดน้อยลง ชนิดถามคำตอบคำ แม้กระทั่งตอนรับประทานอาหาร นั่งโต๊ะเดียวกันก็เหมือนคนละโต๊ะ ร้านอาหารชื่อดังริมแม่น้ำเจ้าพระยาที่พลินหวังจะพาเธอมารับประทานอาหาร ชมบรรยากาศดีๆ ก็เลยกร่อยไปโดยปริยาย จนเมื่อกลับมาขึ้นรถ นิศาก็อาการหนักกว่าเดิม นั่นคือนั่งหันหน้าไปทางหน้าต่าง พลินจึงไม่กล้ารบกวนเธอ ได้แต่นั่งขับรถไปเงียบๆ ไม่กล้าแม้แต่จะเปิดเพลงฟัง พลินอยู่กับความอึดอัดนี้ไปจนถึงบ้านของนิศา พอรถจอดสนิทเขาก็ใจชื้นขึ้นมาบ้างเมื่อหญิงสาวหันหน้ามาพูดด้วยเป็นประโยคแรก “ขอบคุณนะคะ สำหรับอาหารค่ำ” เพียงแค่นั้น แล้วเธอก็หันกลับไปเปิดประตูรถ พลินไม่ปล่อยให้โอกาสสุดท้ายในการปรับความเข้าใจหลุดลอยไป เขาพูดออกมาเบาๆ แต่มันก็มีผลให้นิศาชะงัก “ถ้าผมทำผิด หรือทำอะไรให้คุณไม่พอใจ ผมขอโทษนะครับ” นิศาปล่อยมือจากประตู เอนหลังกลับมานั่งพิงพนักตามเดิม เธอนิ่งไปจนพลินใจไม่ค่อยดี “ผมบอกว่าอยากมีเวลาเป็นส่วนตัวกับคุณ ผมก็หมายความอย่างนั้นจริงๆ วันนี้เป็นโอกาสที่ดี มีเวลามากกว่าทุกวัน จึงอยากให้เป็นวันที่วิเศษ...” พลินถอนหายใจ เพราะสุดท้ายมันกลับกลายเป็นวันโลกาวินาศ “ถ้าคุณพลินตั้งใจจะทำอะไรดีๆ ก็ควรทำดีตั้งแต่เริ่มต้นค่ะ” นิศากล่าวเสียงเรียบ ไม่บ่งบอกว่าอยู่ในอารมณ์ใด “แต่ถ้าทำไปโดยความไม่ตั้งใจ ก็แล้วแต่คุณพลินค่ะ” ชายหนุ่มรู้ตัวแล้วว่าพลาดไปอย่างมหันต์ เธอไม่ได้โกรธตรงคำพูดของเขา หากเป็นเพราะการกระทำ บางสิ่งบางอย่างที่ดูเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่นั่นอาจจะเป็นเรื่องใหญ่สำหรับใครบางคน เขาคิดแต่เพียงว่าถ้าเธอรู้ล่วงหน้าว่าไม่ต้องไปบ้านพี่เขยกับพี่สาวแล้ว เธอจะไม่ออกมาด้วย ไม่ได้คิดให้รอบคอบหรือคิดเผื่อเลยว่า เมื่อเธอรู้ภายหลังแล้วนั้น จะมีความรู้สึกอย่างไร “ผมขอโทษ จะให้ทำอะไรเป็นการแก้ไขผมยอมทำทั้งนั้น” “ไม่จำเป็นหรอกคะ แค่คุณเข้าใจก็เพียงพอแล้ว” นิศากล่าวจบก็เปิดประตูลงจากรถ ทว่ายังไม่ทันปิดประตู พลินก็ทักไว้อีกครั้ง “พรุ่งนี้ ผมมารับคุณเหมือนเดิมได้ไหม” ถ้ามองไม่ผิด พลินว่าเขาเห็นรอยยิ้มจากดวงตาแจ่มใสคู่นั้น “คุณพลินยังต้องการให้นิศาติดตามดูอาการของพี่เขยคุณอีกต่อไปหรือเปล่าเล่าคะ” แน่นอนว่าคำตอบจากพลินย่อมไม่มีทางเป็นอย่างอื่น แม้ดนัยจะกลับมาคืนดีกับพี่สาวของเขา โดยตัดขาดจากผู้หญิงคนนั้นอย่างสมบูรณ์แล้ว แต่เขาก็ยังอยากจะมารับเธอทุกๆ ค่ำตลอดไป “ถ้าอย่างนั้น พรุ่งนี้ เวลาเดิมนะครับ” “ค่ะ เวลาเดิม ถ้ามีอะไรเปลี่ยนแปลง นิศาจะโทรไปบอกคุณพลินล่วงหน้า” พลินขับรถกลับบ้าน ภายในรถยังคงเงียบงันเหมือนเมื่อสักครู่ใหญ่ๆ ที่ผ่านมา หาก ณ เวลานี้ไม่มีความอึมครึมอย่างในเวลานั้นแล้ว ชายหนุ่มอารมณ์ดีถึงกับยิ้มให้ตัวเองบ่อยๆ แม้กระทั่งตอนติดไฟแดงก็ยังหันไปยิ้มให้กับคนในรถที่จอดข้างๆ ทั้งๆ ที่ไม่รู้จักมักจี่กัน เขาไม่รู้ตัวว่าความรู้สึกดีๆ ที่มีต่อนิศานั้น เกิดขึ้นเมื่อไร แต่เพิ่งรู้ชัดแจ้งว่าการทำให้เธอโกรธนั้น ช่างเป็นความรู้สึกที่ย่ำแย่เกินคำบรรยายก็วันนี้เอง และเมื่อสถานการณ์เปลี่ยนผัน เธอไม่ถือโทษ ซ้ำยังให้โอกาสแก้ตัว หัวใจก็อบอุ่นเปี่ยมสุข วันโลกาวินาศกลับมาเป็นวันที่สุดแสนวิเศษอีกครั้ง ------------- จบบทที่ 16 ------------- ต่อบทที่ 17 ------------>>>> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 11:33:22

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 17 เพื่อนร่วมงานของพลินจับกลุ่ม ‘ปรึกษา’ กันอีกครั้ง เมื่อเห็นชายหนุ่มอารมณ์ดีทั้งวัน ทั้งๆ ที่งานช่วงนี้น่าจะทำให้เครียดมากกว่า และคราวนี้ทุกคนพร้อมใจกันลงความเห็นว่าจะเป็นเรื่องใดไปไม่ได้ นอกเสียจากเรื่องของหัวใจ พวกเขาต่างเชื่อกันว่าพลินกำลังมีความรัก หลังจากนั้นไม่ว่าใครเดินผ่านหรือเฉียดเข้าไปใกล้โต๊ะทำงานของพลินเป็นต้องส่งยิ้มให้เขา บางคนก็เพียงอมยิ้ม แต่บางคนถึงกับยิ้มกว้าง จนเจ้าของโต๊ะทำงานรู้สึกแปลกใจ “มีอะไรกันหรือ” ครั้นพอถามกลับหลบตาทั้งเพื่อนร่วมงานทั้งลูกน้อง อาการอย่างนี้เองที่ทำให้พลินรู้สึกว่ามีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นอย่างแน่นอน และก็ต้องเป็นที่ตัวเขาเองไม่ใช่ใครอื่นใด “ทำไม... ผมเป็นยังไงหรือครับ” “ไม่เป็นยังไงหรอก” คนที่พอจะสนิทกันบ้างบอก “พักนี้ ส่องกระจกดูบ้างหรือเปล่าล่ะ พลิน” พลินใจหายวาบ คิดว่าใบหน้าของเขามีอะไรแปลกปลอม จึงถามคนโน้นทีคนนี้ที และก็ได้รับคำตอบ “ยังหล่อบาดใจสาวเหมือนเดิมน่า ไม่ต้องห่วง อ้อ... ต้องห่วงหน่อยสินะ คนกำลังมีความรักนี่นา” แล้วพลินก็รู้ถึงสาเหตุ เพราะประโยคสุดท้ายนั่นเอง เขานึกตำหนิตัวเองที่คงแสดงความสุขออกมาทางสีหน้าเกินเหตุ จากนี้ไปน่าจะถูกแซวไม่เลิกแน่ และก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ บางรายเข้ามากะลิ้มกะเหลี่ย ถามถึงหญิงสาวผู้โชคดีคนนั้น บางคนก็แกล้งมาตัดพ้อต่อว่าที่เขาทำให้สาวๆ ในที่ทำงานแห่งนี้อกหัก ส่วนบางรายแกล้งขอการ์ดแต่งงานล่วงหน้า แถมจองเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวเจ้าสาวกันดื้อๆ แต่รายที่ทำให้พลินถึงกับสะดุ้ง เป็นคนที่แซวด้วยคำพูดพื้นๆ ฟังแล้วไม่น่าจะมีอะไร “แหม... ใจลอย คอยแฟนโทรศัพท์มาหาหรือไง” ทำไมจะไม่สะดุ้ง เพราะนั่นเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้พลินกังวลอยู่ในวันนี้ ไม่ใช่ว่ารอคอยโทรศัพท์จนใจลอยอย่างที่ถูกแซว หากเป็นสิ่งที่ตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง พลินไม่อยากให้นิศาโทรมาหาเลย ‘ถ้ามีอะไรเปลี่ยนแปลง นิศาจะโทรไปบอกคุณพลินล่วงหน้า’ ถ้าเธอโทรมานั่นก็แสดงว่านัดในวันนี้มีการเปลี่ยนแปลง มันเป็นการเปลี่ยนแปลงที่เขาไม่ชอบเอาเสียเลย ดังนั้นเขาจึงใจไม่ดีทุกครั้งที่มีโทรศัพท์ดัง แต่กว่าพลินจะรู้ว่ามีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นจริงๆ ก็ในตอนหัวค่ำ และคนที่ขอเปลี่ยนก็ไม่ใช่เธอ หากเป็นตัวเขาเอง พลินออกจากที่ทำงานก็ตรงไปยังบ้านของนิศาทันที เธอกลับมาเป็นดังเดิมแล้ว ไม่ได้นั่งเป็นพระเตมีย์ใบ้เหมือนเมื่อวาน “พี่พัสตร์กับสามีเป็นอย่างไรกันบ้างคะ ดีขึ้นไหม... นิศาหมายถึงความสัมพันธ์กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วหรือยังน่ะค่ะ” เธอรู้ว่าคำถามนี้อาจจะไม่สมควรเท่าใดนัก แต่ด้วยหน้าที่ จึงจำเป็นต้องถาม “เอ... ผมก็ไม่แน่ใจนะ” พลินตอบอย่างลังเล “แต่เมื่อวานออกไปเลี้ยงฉลองกันสามคนพ่อแม่ลูก ถ้าไม่เท่าก็น่าจะเกือบเท่าแล้วละครับ” คำตอบที่คิดว่าถูกของพลินผิดไปโดยสิ้นเชิง เมื่อทั้งคู่เดินทางมาถึงบ้านของดนัยกับพัสตร์ พลินรู้สึกผิดสังเกตตั้งแต่จอดรถแล้วไม่เห็นเจ้าหลานชายวิ่งออกมารับเหมือนเคย ครั้นพอมองเข้าไปในตัวบ้าน ม่านที่ถูกรูดปิดทุกบานหน้าต่างทำให้มองเห็นแสงไฟลอดผ่านออกมาสลัวๆ เท่านั้น ความเงียบงันปกคลุมไปทั่วบริเวณ พลินหันไปมองนิศา พอเห็นแววตาเขาก็ทราบว่าเธอกำลังรู้สึกผิดปกติอยู่เช่นกัน “เหมือนจะไม่มีคนอยู่นะคะ สงสัยออกไปทานข้าวกันข้างนอกอีกกระมัง แต่เอ... ทำไมไม่ปิดประตูหน้าบ้าน” พลินเคร่งขรึม เป็นไปอย่างที่เธอสงสัย ประตูรั้วหน้าบ้านเปิดหรา เหมือนกับจะรีบร้อนกันออกไป และเมื่อมองไปยังโรงจอดรถแล้วก็พบว่าคันที่จอดอยู่นั้นคือรถของดนัย ส่วนรถของพี่สาวหายไป “หรือว่าพี่ดนัยป่วยกะทันหันจนต้องเข้าโรงพยาบาลอีก” เขาไม่อยากคิดในแง่ร้ายเลย ทว่ารูปการบ่งชี้ว่าน่าจะเป็นเช่นนั้น “อย่ามัวเดาอยู่เลยค่ะ เรารีบเข้าไปดูกันดีกว่า” นิศากล่าว “บางทีอาจไม่ได้เป็นอย่างที่คิด” พลินพยักหน้าแล้วรีบเดินนำหน้านิศาเข้าไปในบ้าน นอกจากประตูรั้วจะไม่ปิดแล้ว ประตูบ้านยังไม่ได้ล็อคอีกต่างหาก พลินถือวิสาสะเปิดประตูออก ภายในบ้านเปิดไฟเพียงดวงเดียว ภายใต้แสงไฟริบหรี่นั้นมีชายหนุ่มร่างสันทัดนั่งเท้าข้อศอกทั้งสองกับหน้าขา เอามือกุมขมับ นิ่งสนิทราวกับรูปปั้น “พี่ดนัย...” แม้พลินจะอุทานออกมาเสียงดัง หากดนัยยังคงนั่งอยู่ท่าเดิม ราวกับไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น จนกระทั่งพลินกับนิศาเดินเข้ามาใกล้ เขาจึงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ทำไมถึงเป็นอย่างนี้...” “เกิดอะไรขึ้นหรือครับพี่ดนัย ทำไมถึงมานั่งอยู่อย่างนี้” พลินถามพี่เขยพลางกวาดสายตามองไปรอบๆ เพื่อหาพี่สาว “แล้วพี่พัสตร์ล่ะครับ ไม่อยู่หรือ” ดนัยคลายมือที่กุมขมับออกก่อนเงยหน้าขึ้นมองน้องภรรยาด้วยดวงตาแดงก่ำ “พัสตร์หนีผมไปแล้ว” คนฟังทั้งสองใจหายวาบหันมามองหน้ากัน โดยเฉพาะนิศา ก็ไหนว่าเมื่อวานไปรับประทานอาหารกันด้วยความชื่นมื่นสามคนพ่อแม่ลูก แล้วทำไมเพียงแค่ข้ามคืน เหตุการณ์กลับพลิกผันจากหน้ามือเป็นหลังมือเช่นนี้ พลินเองก็ไม่เข้าใจ เสียงพี่สาวที่คุยทางโทรศัพท์เมื่อเย็นวานยังร่าเริง เขายังหยอกกลับไปเลยว่า ทำเป็นตื่นเต้นเหมือนตอนแต่งงานใหม่ๆ แล้วพี่สาวเขาก็หัวเราะยอมรับว่าเป็นอย่างนั้น ไม่มีวี่แววว่าจะทะเลาะกันใหญ่โตขนาดนี้เลย “ไหนพี่ดนัยลองเล่าให้ผมฟังหน่อยสิครับว่าทะเลาะกันเรื่องอะไร” นิศาทำท่าจะเดินออกไปด้วยเกรงว่าจะเสียมารยาท หากพลินจับมือเธอไว้ แล้วพยักหน้าเชิงขอร้องให้อยู่ฟังด้วยกัน ดนัยอยู่ในอารมณ์โศกเศร้าและคิดว่าหญิงสาวคือคนพิเศษของน้องภรรยา จึงเล่าออกมาโดยไม่ปิดบัง ตั้งแต่เมื่อคืนตอนเกิดเรื่องจนกระทั่งถึงตอนเย็นวันนี้ที่เขากลับบ้านมาแล้วรู้ว่าพัสตร์เก็บผ้าเก็บผ่อนหอบลูกหนีไปอยู่บ้านพ่อแม่ของเธอ พลินกับนิศาฟังนั่งฟังโดยสงบ ดนัยยืนยันเหมือนที่ยืนยันกับภรรยาเมื่อคืนว่า เขาไม่ได้ติดต่อกับผู้หญิงคนนั้นแล้วจริงๆ นามบัตรใบนั้นเป็นของที่เคยเก็บไว้เท่านั้น พลินไม่รู้ว่าดนัยพูดจริงทั้งหมดหรือเปล่า หากดูอาการของเขาในตอนนี้แล้วก็พอจะเชื่อถือได้ในระดับหนึ่ง แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็คงต้องช่วยกันหาทางแก้ไข “แล้วพี่ดนัยจะทำอย่างไรต่อไปครับ” ดนัยส่ายหน้า นอกจากจะไม่ตอบแล้วยังถามกลับ “ผมควรจะทำอย่างไรดี” เขาถามพลินก่อนหันหน้าไปทางนิศา “คุณเป็นผู้หญิงด้วยกัน น่าจะรู้ว่าผมต้องทำอย่างไร ภรรยาจึงจะเข้าใจ” นิศาเหลือบสายตามาทางพลิน พอเห็นเขาพยักหน้า เธอก็ตอบดนัย “พี่ดนัยต้องตามไปง้อพี่พัสตร์ค่ะ ไม่ว่าจะเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ ถูกหรือผิดประการใดก็ต้องทำ” เธอพูดโดยไม่ทันได้สังเกตเลยว่านอกจากดนัยแล้ว ยังมีผู้ชายอีกคนหนึ่งที่ตั้งอกตั้งใจฟัง “บางทีพี่พัสตร์อาจไม่ได้โกรธมากก็ได้นะคะ แต่เป็นเพราะเธอมีแผลอยู่ในใจ พอถูกสะกิดเข้าจึงหุนหันพลันแล่นไปน่ะค่ะ” ดนัยค่อยรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง คำแนะนำของหญิงสาวเปรียบเสมือนแสงเทียนในยามมืดมน “แล้วถ้าพัสตร์ไม่ยอมอภัยให้ผมล่ะครับ” “ยังไงก็ต้องไปค่ะ หรือว่าพี่ดนัยจะรอให้พี่พัสตร์กลับมาเอง... พี่คิดว่าเป็นไปได้หรือคะ” ดนัยก้มหน้า เขาเห็นด้วยกับที่เธอกล่าวทุกประการ ทว่าความลังเลยังมีอยู่ นิศาจึงพูดให้กำลังใจซ้ำ “หนักกว่านี้พี่พัสตร์ยังเคยให้อภัยมาแล้วไม่ใช่หรือคะ ถ้าพี่ดนัยมีเหตุผลดีๆ ไปอธิบาย นิศาว่าพี่พัสตร์คงหายโกรธ” ดนัยนิ่งเงียบไปพักใหญ่ๆ เหตุผลที่มีไม่รู้ว่าจะดีพอหรือเปล่า เพราะตัวเขาเองยังอธิบายไม่ได้เลยว่าเหตุการณ์เมื่อวานตอนบ่ายเกิดขึ้นได้อย่างไร จู่ๆ เขาก็คิดถึงปุณยวีร์ขึ้นมาอย่างมากมายทั้งๆ ที่เชื่อมั่นว่าตัดใจจากเธอได้แล้ว “พลิน... ช่วยผมหน่อยได้ไหม” เขาเอ่ยปากขอร้อง และพลินก็พยักหน้าตอบรับ “ก่อนที่ผมจะไปหาพัสตร์ คุณช่วยไปพูดให้เธออารมณ์เย็นลงหน่อยเถิด เธอจะได้รับฟังผมบ้าง” “นิศาจะช่วยอีกแรงค่ะ” หญิงสาวอาสา อุตส่าห์ช่วยมาถึงขั้นนี้แล้ว ช่วยอีกสักหน่อยจะเป็นอะไรไป ดนัยกล่าวคำขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำอีก ท่าทางสดชื่นขึ้นผิดกับเมื่อสักครู่ เขาพยักหน้ารับคำเมื่อนิศาเน้นย้ำ “พี่ดนัยต้องไปหาพี่พัสตร์คืนนี้เลยนะคะ ห้ามผิดคำพูดเป็นอันขาด” มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 11:34:21

ความคิดเห็นที่ 4 . นิศานั่งครุ่นคิดมาตลอดทางว่าจะใช้คำพูดอย่างไรกับพัสตร์ดี เพราะเกรงว่าหากพูดผิดหูเพียงนิดเดียว เรื่องอาจจะยากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า คนอาสาเคร่งเครียด ทว่าคนรับปากมาโดยตรงกลับขับรถไปยิ้มไป พลินอยากจะหัวเราะออกมาด้วยซ้ำ หญิงสาวขันอาสาโดยไม่ปรึกษาเขาสักคำ การไปพูดคุยกับพัสตร์ก็ต้องไปที่บ้าน ไปเจอบิดามารดา เธอไม่รู้หรอกว่าการทำเช่นนั้นสำหรับครอบครัวของเขานั้นถือเป็นเรื่องใหญ่โตยิ่งนัก ลูกชายลูกสาวหากพาเพื่อนต่างเพศเข้าบ้าน นั่นคือการประกาศให้บิดามารดาทราบว่าคนนั้นคือคู่รัก พลินยังจำได้ตอนที่พี่พัสตร์พาพี่ดนัยเข้าบ้าน มารดาของเขาซักละเอียดยิบยิ่งกว่าทนายโจทก์ซักจำเลยในศาล คาดว่านิศาจะต้องตกอยู่ในสภาพเดียวกับดนัยแน่นอน “อารมณ์ดีอะไรนักหนาหรือคะ เห็นยิ้มไม่หยุดตั้งแต่ออกมาแล้ว” นิศาถามด้วยความสงสัย ภาวะอย่างนี้น่าจะเคร่งเครียดมากกว่าเบิกบาน หรือว่าเขาเห็นพี่สาวกับพี่เขยทะเลาะกันเป็นเรื่องน่าสนุก พิลึกคนจริงๆ “ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่ขำเท่านั้น” ตอบเหมือนไม่ได้ตอบ นิศาคิด ไม่มีอะไรแต่บอกว่าขำ แล้วทำไมไม่บอกว่าขำอะไร “อดใจอีกสักนิดครับ” พลินพูดต่อเหมือนรู้ความคิดหญิงสาว “ไปถึงบ้านผมแล้วก็จะรู้เอง” เมื่อไม่บอกนิศาก็ไม่สนใจอีก เธอจดจ่ออยู่กับพัสตร์มากกว่า อยากจะไปเตือนเธอว่าอย่าได้ชะล่าใจ เพราะเธอเชื่ออย่างเหลือเกินในความลุ่มหลงมัวเมา รวมถึงความขุ่นเคืองของมนุษย์ ฝ่ายโน้นไม่มีทางเลิกราง่ายๆ ในเมื่อทำได้ถึงขั้นที่พาดนัยไปอยู่ด้วยกันมาแล้ว ทำไมจะทำซ้ำอีกสักครั้งไม่ได้ หมอดูสาวมั่นใจ... ปีศาจร้ายอาจหวนคืน ใช่ว่าดนัยคนเดียวที่จมอยู่ในความทุกข์ พัสตร์เองก็เช่นกัน เธอกลายเป็นคนคิดมาก คิดอย่างหนักหน่วงตั้งแต่เมื่อคืนวาน ดนัยได้แต่ปฏิเสธว่าไม่รู้เรื่องใดๆ ทั้งสิ้น แต่ก็ไม่ได้ให้เหตุผลเลยว่า นามบัตรของผู้หญิงคนนั้นมาอยู่ในกระเป๋าเสื้อได้อย่างไร ในเมื่อไม่มีคำอธิบาย พฤติกรรมเยี่ยงนี้ก็ตีความได้อย่างเดียวว่า เขาพกนามบัตรใบนั้นติดตัวอยู่ตลอดเวลา หลังจากที่แสดงความบริสุทธิ์ใจต่อเธอด้วยการลบหมายเลขโทรศัพท์ของผู้หญิงคนนั้นทิ้งไป ดนัยยังคงนอกใจเธอ จะมีเวลาเดียวที่ทำให้เธอไม่คิดเรื่องนี้ก็คือเวลานอนหลับ เพราะเพียงลืมตาตื่นความหดหู่เศร้าโศกเสียใจก็แล่นเข้ามาในสมอง ยิ่งเมื่อเวลาต้องอยู่บ้านคนเดียวในเวลากลางวัน ความคิดก็ยิ่งฟุ้งซ่าน ดังนั้นพอตกเย็นเธอก็เก็บเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็น ขับรถไปรับลูกชายที่โรงเรียนแล้วพามายังบ้านของบิดามารดา โดยเขียนข้อความสั้นๆ บอกสามีเสร็จสรรพ พล.ท.พฤกษ์กับคุณหญิงพลอยปรับทุกข์กันเบาๆ ที่เฉลียงหน้าบ้าน ทั้งสองไม่สบายใจเลยที่บุตรสาวทำแบบนี้ ตอนแรกก็ดีใจที่เห็น คิดว่าพาหลานมาให้ตายายชื่นใจสักพักแล้วก็จะกลับไป แต่ที่ไหนได้ อุ้มเจ้าเพชรลงจากรถไม่พอ ยังหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าใบเขื่องลงมาอีกด้วย ไม่รู้ว่าใครตกใจมากกว่ากันระหว่างท่านนายพลกับคุณหญิง แต่ที่แน่ๆ ก็คือทั้งสองถามไปพร้อมๆ กันว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่มีคำตอบออกจากปาก มีแต่น้ำตาที่นองหน้า พล.ท.พฤกษ์ รีบเรียกแม่บ้านให้มารับหลานชายไปดูแล ส่วนท่านกับคุณหญิงพาลูกสาวเข้าไปในบ้าน ปลอบอกปลอบใจให้คลายเศร้าก่อนสอบถามเรื่องราวอีกครั้ง พอทราบความทั้งสองก็แปลกใจ โดยเฉพาะพล.ท.พฤกษ์ ที่ดนัยรับปากรับคำยืนยันเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะไม่ทำตัวเหลวไหลอีก ถึงขนาดสัญญาอ้างถึงความเป็นลูกผู้ชาย ยังไม่ทันไร เพียงข้ามสัปดาห์ ลายก็ออกเสียแล้ว พอรถของพลินแล่นเข้ามาจอดยังโรงรถ ท่านนายพลกับคุณหญิงก็ดีใจอีกหน เพราะอย่างน้อยก็มีคนปรับทุกข์ช่วยออกความเห็นเพิ่มมาอีกหนึ่งคน แต่พอลูกชายลงจากรถ ทั้งสองก็ต้องชะงักอีกคราเมื่อเห็นว่าพลินไม่ได้มาเพียงคนเดียว ลูกชายพาสาวน้อยหน้าตาน่ารักมาด้วย พล.ท.พฤกษ์กับคุณหญิงพลอยต่างถอนหายใจ ถ้าเป็นวันอื่นท่านก็คงจะยินดีหรอก แต่ในวันนี้วันที่มีปัญหายุ่งยาก จะฝืนยิ้มแย้มต้อนรับก็คงจะดูประดักประเดิด โชคชะตาคงจะเล่นตลกอะไรสักอย่าง ลูกสาวหอบผ้าหอบผ่อนหนีสามีกลับมา ลูกชายกลับพาคู่รักมาให้พ่อกับแม่รู้จัก สองอารมณ์ซึ่งต่างกันโดยสิ้นเชิง “เข้าบ้านก่อนหนู” ถึงจะอย่างไรก็ต้องต้อนรับ คุณหญิงพลอยเชื้อเชิญผู้ที่ท่านเข้าใจว่าเป็นคู่รักของบุตรชาย พลางลอบสังเกตทุกอิริยาบถ แล้วท่านก็พอใจในระดับหนึ่งที่เห็นหญิงสาวมีสัมมาคารวะ พูดจาไพเราะ ไม่ตื่นเต้นเหนียมอาย แต่ก็ไม่คล่องแคล่วจนเกินเหตุ ส่วนท่านนายพลเคยเจอนิศามาแล้วครั้งหนึ่ง ซึ่งครั้งนั้นพลินบอกว่าเธอเป็นเพื่อน ท่านจึงไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมายนัก รวมถึงไม่ได้กลับมาเล่าให้ภรรยาฟังด้วย แต่ท่านก็ไม่ได้แปลกใจที่วันนี้พลินจะพาเธอมาที่บ้าน น่าจะเอะใจตั้งแต่วันนั้นแล้วว่า ทั้งคู่จะเป็นเพื่อนสนิทชนิดที่ไปไหนมาไหนกันเพียงสองต่อสองได้อย่างไร ในเมื่อดูแล้วอายุน่าจะห่างกันหลายปีพอสมควร “พลิน พาน้องไปกินข้าวมาหรือยัง” พล.ท.พฤกษ์ถามบุตรชายขณะที่เดินนำเข้าไปในบ้าน “ยังเลยครับ” พลินตอบพลางเหลือบซ้ายแลขวา “พอรู้เรื่องพี่พัสตร์ผมก็รีบมา นี่พี่พัสตร์อยู่ไหนหรือครับ” “โน่น... อยู่ในครัว ช่วยแม่ครัวเขาทำอาหาร ป่านนี้คงใกล้จะเสร็จแล้ว พ่อไม่อยากให้พี่สาวแกอยู่ว่างๆ ประเดี๋ยวคิดมาก เลยหาอะไรให้ทำไปเรื่อยๆ” พลินเห็นด้วยกับบิดา เวลาว่างทำให้คนคิดฟุ้งซ่าน ช่วงเวลานี้พี่สาวของเขาไม่ควรจะอยู่เฉยๆ การมีงานทำก็ช่วยแบ่งเบาความคิดที่ย่ำแย่ออกไปได้บ้าง “เมื่อกี้บอกว่ายังไม่ได้กินอะไรมาใช่ไหม” พล.ท.พฤกษ์ถามอย่างไม่ต้องการคำตอบ “ถ้าอย่างนั้นก็กินข้าวด้วยกันที่นี่เสียเลย ไม่ต้องเกรงใจ กับข้าวบ้านนี้มีเหลือแหล่” ประโยคสุดท้ายท่านพูดกับนิศา เมื่อเห็นเธอทำท่าเกรงอกเกรงใจ ยังไม่ทันที่พลินหรือนิศาจะตอบอย่างไร เสียงฝีเท้าน้อยๆ ก็ดังใกล้เข้ามา พร้อมๆ กับเจ้าของฝีเท้าโถมเข้าใส่พลินอย่างไม่กลัวเจ็บตัว “น้าพลินมาแล้ว น้าพลินมาแล้ว” พลินจับตัวเด็กชายเพชรชูขึ้นไปสุดแขน เรียกเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอย่างชอบใจได้ แต่ก็พักเดียวเท่านั้น พอคนเป็นน้าจับตัวลงมายืนบนพื้น เด็กน้อยก็หน้าสลด เบะปากฟ้อง “แม่พัสตร์ร้องไห้ เพชรเห็นแม่พัสตร์น้ำตาไหล” พลินย่อตัวลงนั่งแล้วพูดกับหลานชาย “แม่พัสตร์ร้องไห้แล้วทำยังไง เพชรทำตามที่น้าพลินสอนหรือเปล่าครับ” “ทำครับ เพชรเช็ดน้ำตาให้แม่พัสตร์” เด็กชายพยักหน้าหงึกๆ แล้วพูดต่อ “แต่แม่พัสตร์ไม่หยุดร้อง” นิศาฟังหลานชายน้าชายโต้ตอบกันแล้วรู้สึกทึ่ง ทั้งคนสอนและคนได้รับการสอน เธอไม่แน่ใจว่าเด็กวัยไม่ถึงสี่ขวบ โดยปกติจะสอนสั่งกันได้ขนาดไหน แต่ที่เห็นเด็กชายเพชรสามารถพูดและเรียบเรียงคำที่ทำให้ผู้ใหญ่เข้าใจโดยง่ายแล้ว ก็นับว่าเด็กชายคนนี้ฉลาดเฉลียวไม่น้อย นอกจากการพูด การกระทำแล้ว ยังจำแม่นอีกต่างหาก เพราะพอเด็กชายเพชรเห็นเธอ เสียงแจ๋วๆ ก็หลุดออกจากปากทันที “น้านิศา แฟนน้าพลิน" ------------- จบบทที่ 17 ------------- ต่อบทที่ 18 ------------>>>> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 11:35:41

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 18 อาหารค่ำมื้อนี้เป็นอาหารไทยเรียบง่ายไม่ได้มีอะไรแปลกพิสดาร ทว่าในความเรียบง่ายนั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยฝีมือของแม่ครัว ทำให้อาหารแต่ละอย่างดูน่ารับประทาน นิศาประหม่าเล็กน้อย ทั้งๆ ที่เธอเคยพบปะผู้คนมามากต่อมาก ทั้งคนธรรมดาและผู้มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่ทั้งหลายซึ่งมาดูหมอกับเธอกันนักต่อนัก ในตอนแรกยังไม่รู้ตัวว่าเพราะเหตุใด แต่พอเวลาผ่านไปก็เริ่มรู้ เป็นเพราะเธอตกอยู่ในสายตาของพล.ท.พฤกษ์กับคุณหญิงพลอยตลอดเวลานั่นเอง การจับจ้องทุกอิริยาบถนั้น เจ้าของบ้านทั้งสองพยายามทำให้แนบเนียนไม่เป็นที่สังเกต แต่สายตาระดับนิศาแล้วย่อมไม่พลาด ไหนจะบรรยากาศอึมครึมที่ล้อมรอบตัวเธออีกต่างหาก อันที่จริงในยามนี้พัสตร์น่าจะเป็นจุดเด่นที่ทุกคนให้ความสนใจ แต่กลับกลายเป็นว่าไม่มีใครคุยด้วยเลยนอกจากพลิน มิหนำซ้ำเจ้าตัวเองยังมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ อีกต่างหาก นิศาเองก็อยากจะคุยกับพัสตร์ ถ้าไม่ติดที่บิดามารดาของพลินชวนเธอคุยบ้าง ผลัดกันซักถามบ้าง ไม่หยุดหย่อน ไม่เปิดโอกาสให้เธอพูดกับคนอื่นเลย หลังจากอารัมภบทพูดคุยและสอบถามเรื่องสัพเพเหระไปได้พักใหญ่ๆ ซึ่งนิศาก็ตอบไปเรื่อยๆ พอหมดอาหารคาว เริ่มของหวานกับผลไม้ก็มาถึงคำถามสำคัญ “อย่าหาว่าละลาบละล้วงเลยนะ คุยกันตั้งนานแล้ว ป้ายังไม่รู้เลยว่าหนูเป็นลูกเต้าเหล่าใคร” เพราะคำถามนี้ของคุณหญิงพลอยที่ทำให้นิศารู้สึกว่าชักจะมีอะไรไม่ชอบมาพากล แม้ท่านนายพลจะรีบสำทับตามหลังว่า “เผื่อคุณพ่อคุณแม่หนูจะรู้จักกับลุงกับป้าน่ะ” ก็ไม่ทันเสียแล้ว นิศาสัมผัสได้ถึงความคาดหวัง “คงจะไม่รู้จักกันหรอกค่ะ พ่อกับแม่นิศาเสียชีวิตตั้งแต่นิศายังเด็ก ตอนนี้นิศาอยู่กับพี่ชายสองคนเท่านั้นค่ะ” หญิงสาวตอบเบาๆ หากชัดถ้อยชัดคำ คุณหญิงพลอยมีสีหน้าตระหนกเล็กน้อย “โอ... ป้าขอโทษด้วยจ้ะ... และเสียใจด้วยนะ” “ไม่เป็นไรค่ะ” นิศาพูดจากใจจริง บิดามารดาของเธอจากไปนานเกินกว่าจะเสียใจแค่ผู้อื่นพูดถึง คุณหญิงพลอยไม่กล้าถามถึงบิดามารดาของเธออีก ทว่าเปลี่ยนไปถามเรื่องตัวเธอเอง “หนูเรียนอยู่ที่ไหนจ๊ะ” นิศายิ้มอ่อนโยน นึกอยู่แล้วว่าต้องถูกถามอย่างนี้ ใครต่อใครมักจะคิดว่าเธอยังเรียนไม่จบอยู่เสมอ “นิศาเรียนจบได้สองสามปีแล้วค่ะ” เธอบอกคณะที่เรียนกับมหาวิทยาลัย คนถามจึงยิ้มแก้เก้อ “ตายจริง ป้าถามผิดอีกแล้วสิ เห็นหนูหน้ายังเด็กอยู่น่ะจ้ะ ถ้าอย่างนั้นป้าถามใหม่ คราวนี้คงไม่ผิดแน่ หนูทำงานทำการที่ไหน ที่เดียวกับพลินหรือเปล่า” “คุณแม่ครับ” พลินขัดจังหวะทันทีก่อนที่นิศาจะตอบออกไป ขืนบิดามารดารู้ว่าเธอประกอบอาชีพหมอดู มีหวังจบเห่ตั้งแต่วันแรก “นิศาเธอมีอาชีพอิสระทำอยู่ที่บ้านน่ะครับ ไม่ได้ทำอยู่ที่เดียวกับผมหรอก” คุณหญิงพลอยยังติดใจคำว่าอาชีพอิสระ ทำท่าจะถามต่อ ทว่าไม่ทันพลินที่ชิงพูดขึ้นมาอีกครั้ง “ยังมีผลไม้อีกหรือเปล่าครับ ผมอยากกินแตงโม” “ผลไม้น่ะยังมี แต่แตงโมรู้สึกว่าจะหมดแล้ว พลินกินอย่างอื่นไปก่อนสิลูก” ปากบอกลูกชายอย่างนั้น แต่คุณหญิงพลอยก็ยังอุตส่าห์เรียกแม่บ้านมาถาม ความที่ถูกเฉไฉไปเรื่องอื่น พอกลับมาสนทนาหัวข้อจึงเปลี่ยนไป พอใกล้ถึงเวลาที่ละครโทรทัศน์หลังข่าวจะออกอากาศ คุณหญิงพลอยก็ขอตัว “ป้าไปดูละครก่อนนะ กำลังสนุกเชียว หนูจะไปดูด้วยกันไหม” นิศาปฏิเสธอย่างนิ่มนวล คุณหญิงจึงยิ้มให้แล้วเดินออกจากห้องรับประทานอาหารไป ปล่อยให้สามีอยู่คุยกับลูกๆ ต่อ พลินเห็นดังนั้นจึงรีบเปิดฉากถามพี่สาว ก่อนที่บิดาจะซักอะไรนิศาอีก “พี่พัสตร์จะค้างที่นี่หรือกลับบ้านครับ” “น้องเพชรหลับไปแล้ว พี่ไม่อยากปลุก” พัสตร์อ้างถึงลูก และนั่นก็หมายความว่าคืนนี้เธอจะไม่กลับบ้านอย่างแน่นอน พล.ท.พฤกษ์เคยถามคำถามนี้มาแล้ว พัสตร์อ้างถึงเหตุผลอื่น หากก็มีความหมายเดียวกัน นั่นคือไม่กลับ พอพลินถามซ้ำท่านจึงเห็นว่าควรปล่อยให้พี่น้องคุยกัน พลินน่าจะมีวิธีโน้มน้าวจิตใจพัสตร์ได้ดีกว่าท่าน “พ่อไปดูละครกับแม่นะ พลินค่อยๆ พูดกับพี่เขานะลูก” พออยู่กันแค่สามคน พัสตร์ก็สะดวกใจที่จะพูดมากขึ้น เธอเล่าถึงพฤติกรรมของสามีให้น้องชายและนิศาฟังโดยไม่ปิดบัง “พี่นึกว่าพี่ดนัยเขาจะเลิกยุ่งกับผู้หญิงคนนั้นแล้ว ไอ้เราก็อุตส่าห์ทำใจพยายามไม่คิดถึงเรื่องที่แล้วมา ไม่โกรธเคืองให้โอกาสแก้ตัว แล้วดูพี่ดนัยเขาทำกับพี่สิ” “พี่พัสตร์เห็นพี่ดนัยกลับไปหาผู้หญิงคนนั้นหรือครับ” พลินถามหน้าตาย เขารู้อยู่แล้วว่าคำตอบเป็นอย่างไร พัสตร์ค้อนน้องชายขวับ “เท่านี้ยังไม่พออีกหรือพลิน ของกลางก็มีพร้อม ยังจะต้องอะไรอีก จริงไหมคะ หมอนิศา” เธอหาพวกเมื่อเริ่มจะเห็นว่าน้องชายไม่เข้าข้าง ทว่านิศากลับยิ่งกว่าพลิน “ยังไม่พอหรอกค่ะ พี่พัสตร์ แค่นามบัตรใบเดียว ไม่ได้หมายความว่าสามีของพี่จะกลับไปหาผู้หญิงคนนั้น ทำไมพี่พัสตร์ไม่คิดล่ะคะว่า มันอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญ เช่นพี่ดนัยกำลังจะนำไปทิ้งแล้วลืม” “เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ หมอนิศา เรื่องแบบนี้ไม่ควรลืม แล้วพี่ดนัยก็ไม่เคยบอกเหตุผลเลยนะคะ อ้างแต่ว่าไม่รู้ ไม่รู้ เพียงอย่างเดียว” นิศาหนักใจ ถ้าเป็นอย่างที่พัสตร์พูด ก็แก้ตัวแทนดนัยลำบาก “แล้วถ้านิศาจะบอกว่า เป็นเพราะคุณไสยของฝ่ายนั้นที่ไม่ยอมเลิกราล่ะคะ” พัสตร์ตกตะลึง ในขณะที่พลินสะดุ้งน้อยๆ “หมายความว่าอย่างไรคะ ฝ่ายนั้นไม่ยอมเลิกรา” นิศาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนระบายออกมา “นิศาเองก็ไม่แน่ใจนะคะ แต่ถ้าเชื่อใจพี่ดนัย นอกจากความบังเอิญที่นิศากล่าวไปแล้ว นี่เป็นเหตุผลเดียวที่พอจะอธิบายได้” “แล้ว... แล้วเราจะแก้ไขได้อย่างไร” “ไม่ยากค่ะ แต่ต้องอดทน ตอนนี้สามีของพี่พัสตร์ก็เปรียบเสมือนคนไข้ ต้องเยียวยาพักฟื้นจนกว่าจะหายขาด พี่พัสตร์ต้องนึกถึงความรักที่มีต่อกันให้มากๆ” “ดิฉันนึกถึงอยู่ตลอดเวลานั่นแหละค่ะ” พัสตร์ส่ายหน้าอย่างท้อแท้ “รักเสียจนสามีกล้าทำกับดิฉันแบบนี้” “ความรักไม่อาจอยู่ร่วมกับความหวาดระแวง” นิศากล่าวสั้นๆ เรื่องแบบนี้พูดไปก็เหมือนงูกินหาง ผู้ศรัทธาหลายรายมาให้เธอดูและขอคำปรึกษา ไม่เคยมีรายใดเลยที่มองเห็นข้อบกพร่องของตนเอง ครั้นพอเกิดปัญหาขึ้น การแก้ไขจึงมุ่งไปแต่ที่ปลายเหตุ จริงอยู่ว่าคนบางคนต่อให้สามีหรือภรรยาดีอย่างไรก็อดนอกใจไม่ได้ แต่นิศาก็มั่นใจว่า ดนัยไม่ใช่คนแบบนั้น “ผมว่าพี่พัสตร์ใจเย็นๆ อย่าเพิ่งวู่วามจะดีกว่าไหมครับ เราพี่น้องกันต้องเข้าข้างกันอยู่แล้ว แต่อย่าให้เรื่องมันบานปลายเพราะสาเหตุที่ยังไม่ชัดเจนเลยครับ” พัสตร์ค่อยรู้สึกอุ่นใจกับคำว่า ‘เราพี่น้องกันต้องเข้าข้างกัน’ ในยามผิดหวังเดียวดาย ไม่มีความรู้สึกใดที่ดีไปกว่าการได้รู้ว่ายังมีเพื่อน ครั้นเธอเหลียวหน้าไปทางนิศา หมอดูสาวก็พยักหน้า “นิศาเป็นผู้หญิง ก็ต้องอยู่ข้างเดียวกับพี่พัสตร์ค่ะ” คนหอบผ้าหอบผ่อนมาจากบ้านยิ้มทั้งน้ำตา แม้คู่คิดคู่ปรึกษาตัวจริงจะมีใจเป็นอื่น แต่เธอก็ยังมีน้องชายและหมอนิศาคอยให้คำแนะนำ และคอยปลอบประโลมใจ มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 11:36:51

ความคิดเห็นที่ 6 . “ตกลงจะกลับหรือจะค้างที่นี่ครับ” พลินถามใหม่อีกหน เขาหวังว่าคำตอบจะไม่เหมือนเดิม ทว่านิศารู้ใจหญิงสาวมากกว่า ไม่ว่าสถานการณ์จะเปลี่ยนแปลงอย่างไร ความมีทิฐิในใจยากที่จะแปรเปลี่ยน ผู้หญิงไม่มีทางยอมกลับไปเองเหมือนไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น โดยที่ฝ่ายชายอยู่เฉยๆ ไม่ทำอะไรสักอย่างแน่ เธอจึงรีบบอกก่อนที่พัสตร์จะพูดประโยตที่ผูกมัดตัวเอง “ถ้าสามีพี่พัสตร์มาง้อ อย่างอนนานนักนะคะ แค่พอเป็นพิธีก็พอ” คำพูดเชิงหยอกเย้าของนิศาเรียกเสียงหัวเราะจากพัสตร์ได้ เธอไม่คิดว่านิศาจะพูดจริงจังนัก จึงพูดเล่นกลับ “ถ้าพี่ดนัยมาง้อ พี่ยอมกลับไปด้วยคืนนี้เลย” “จริงๆ นะครับ” พลินเผลอตัวโพล่งออกมาด้วยความดีใจ “ให้เจ้าเพชรนอนที่นี่ก็ได้ พรุ่งนี้ผมจะไปส่งที่โรงเรียนให้เอง พี่พัสตร์กับพี่ดนัยจะได้...” ชายหนุ่มหยุดคำพูดค้างคาไว้แค่นั้น จึงถูกพี่สาวทุบเข้าให้อั้กใหญ่ๆ “บ้าแล้วพลิน” คนพูดไปทุบไปหน้าแดง “พูดให้ดีๆ นะ น่าเกลียด” “น่าเกลียดอะไรเล่าครับ” พลินหัวเราะ หลบกำปั้นพี่สาวเป็นพัลวัน “ผมจะบอกว่าพี่พัสตร์กับพี่ดนัยต้องปรับความเข้าใจกัน... มันน่าเกลียดตรงไหน พี่พัสตร์คิดอะไรอยู่น่ะ” แทนที่จะหยุดทุบ พัสตร์ยิ่งรัวกำปั้นใหญ่ มิหนำซ้ำยังมีหยิกเพิ่มเติม แต่ทั้งคนทุบคนถูกทุบต่างหัวเราะร่า นิศาก็พลอยหัวเราะตามไปด้วย พัสตร์ทุบจนเหนื่อยแล้วชี้หน้าน้องชาย “ไม่กลับแล้ว นอนที่นี่ดีกว่า ขืนกลับไปพลินต้องล้อพี่ไม่หยุดแน่” “อ้าว... พี่พัสตร์ ทำอย่างนี้ได้อย่างไรเล่าครับ” พลินโวย “พี่ดนัยอุตส่าห์ตั้งใจ...” ชายหนุ่มชะงักคำพูดไว้แค่นั้นเมื่อนึกขึ้นได้ นิศาห้ามด้วยสายตา หากไม่ทันการ พัสตร์มองหน้าทั้งสองสลับกันไปมาก่อนไปหยุดที่หน้าน้องชาย “หมายความว่าอย่างไร พลิน ทำไมถึงได้รู้อะไรมากนัก พี่ดนัยใช้ให้พลินมาพูดกับพี่ใช่ไหม” พลินรู้ตัวว่าพลาดไปแล้ว จะปฏิเสธก็คงไร้ผล การพูดความจริงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในยามนี้ “พี่ดนัยอยากจะมาหาพี่พัสตร์ครับ อยากมาขอโทษ มาง้อ แต่เกรงว่าพี่พัสตร์จะไม่ยกโทษให้ และไม่ยอมคุยด้วย” “ก็เลยให้พลินมาพูดกับพี่แทน” พัสตร์สรุปแล้วหันมาทางนิศา “หมอนิศาก็พลอยเป็นไปกับเขาด้วยหรือคะ” สถานการณ์ที่กำลังจะดีขึ้นกลับทำท่าจะเปลี่ยนผัน นิศาจึงต้องระมัดระวังคำพูดมาก “นิศาอยู่ข้างพี่พัสตร์นะคะ แต่เห็นว่าน่าจะให้โอกาสสามีของพี่พัสตร์มาปรับความเข้าใจ หรืออย่างน้อยก็ให้เขาขอโทษบ้างก็ยังดี” “ผมก็ว่าอย่างนั้นครับ” พลินรีบสนับสนุนคำพูดของหมอดูสาว “แล้วจะตัดสินใจอย่างไรค่อยว่ากันอีกที ผมว่าคราวนี้พี่ดนัยคงเข็ดไปจนตายแน่” พัสตร์นิ่งไปชั่วครู่ ไม่มีใครรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ หากในที่สุดเธอก็ถอนหายใจ “พี่ดนัยกำลังมาที่นี่ใช่ไหม...” โดยไม่รอคำตอบ พัสตร์ก็พูดต่อเอง “ยังไงพี่ก็หนีไปไหนไม่ได้แล้วนี่” พลินกับนิศาสบตาแล้วลอบส่งยิ้มให้กัน เป็นอันว่าภารกิจที่ได้รับมอบหมายมาจากดนัยสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี จากนี้ก็สุดแท้แต่สามีภรรยาจะตัดสินใจกันอย่างไร แต่ทั้งสองเชื่อว่าพัสตร์ยังรักและตัดไม่ขาดจากสามี จะต้องรับฟังและยอมคืนดีอย่างแน่นอน ดนัยขับรถออกจากบ้านด้วยความกังวล คิดอยู่แต่ว่าพลินกับนิศาซึ่งล่วงหน้าไปก่อนชั่วโมงเศษๆ นั้นจะเจรจาสำเร็จหรือไม่ ถ้าสำเร็จก็เป็นที่น่ายินดี แต่ผลลัพธ์ออกมาตรงกันข้ามเขาจะทำอย่างไรต่อไป ในเมื่อพยายามแล้วแต่เธอไม่ตอบสนอง ถ้าไปง้อไปขอโทษแล้วไม่ยอมรับฟังหรือไม่ยอมพูดด้วย ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นอันจบ ชีวิตครอบครัวพังทลายไม่มีชิ้นดี สัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนจากสีเขียวเป็นสีเหลือง ทำให้ดนัยต้องถอนเท้าออกจากคันเร่งแล้วแตะห้ามล้อแทน รถจอดสนิทก่อนเส้นสีขาว ในขณะที่ไฟเปลี่ยนเป็นสีแดงพอดิบพอดี ดนัยมองฝ่าความมืดออกไปนอกรถ ช่วงหัวค่ำวันธรรมดาการจราจรคับคั่งเช่นเดิม ยังดีที่เขาขับสวนทางกับผู้คนจำนวนมากซึ่งมุ่งหน้าสู่ชานเมืองอันเป็นที่อยู่อาศัย จึงไม่ต้องหงุดหงิดกับยวดยานพาหนะซึ่งขับขี่โดยผู้ไร้มารยาทที่มักพบเจอเสมอๆ ยามรถติด ตัวเลขสีแดงนับถอยหลังบอกเขาว่ายังเหลือเวลาอีกสองนาทีเศษกว่าจะไฟเขียว มอเตอร์ไซค์ไม่รู้มาจากไหนกันมากมาย ปาดซ้ายปาดขวามาจอดอยู่ตรงหน้า มิหนำซ้ำยังบิดคันเร่งส่งเสียงดังรบกวนประสาท ควันจากท่อไอเสียคละคลุ้งส่งกลิ่นเหม็นตลบ ดนัยทำจมูกฟุดฟิดเมื่อกลิ่นควันไอเสียเข้ามาในรถ เขาขมวดคิ้วแล้วก็พบสาเหตุ ที่แท้เผลอไปกดปุ่มให้อากาศจากภายนอกเข้ามาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ จึงรีบกดเปลี่ยนเป็นให้อากาศหมุนเวียนภายในรถเท่านั้น ทว่ากลิ่นเหม็นนั้นกลับยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น พร้อมๆ กับควันเริ่มตลบอบอวล เครื่องฟอกอากาศชั้นดีที่อุตส่าห์ซื้อมาติดไม่ได้ช่วยอะไรเลย มิหนำซ้ำภายในรถยังร้อนขึ้นเรื่อยๆ จนเขาต้องกดปุ่มเร่งเครื่องปรับอากาศ ด็อกเตอร์หนุ่มรู้สึกเหมือนกับนั่งอยู่ในเตาอบ เหงื่อกาฬแตกทะลัก เขาเหลียวมองผู้คนในรถคันอื่นก็ไม่เห็นมีใครเป็นอย่างตนเองเลย ทุกคนยังคงปกติ ที่มาคนเดียวก็มองตรงไปข้างหน้า ส่วนที่มาหลายคนก็พูดคุยกันยิ้มแย้มบ้าง หัวเราะบ้าง ดนัยอึดอัดจนทนไม่ไหวต้องเปิดกระจก ทว่ากลับกลายเป็นหนักกว่าเก่า ลมร้อนจากภายนอกทะลักเข้ามาปะทะร่างกายราวกับตกอยู่ในขุมนรก แต่แล้วจู่ๆ ความรู้สึกร้อนอบอ้าวก็ทุเลาลง หากมีความรู้สึกบางอย่างเข้ามาแทนที่ ก็พอดีกับสัญญาณไฟแดงเปลี่ยนเป็นไฟเขียว ดนัยไม่รอช้าเข้าเกียร์เหยียบคันเร่งแล้วหมุนพวงมาลัยบังคับรถเลี้ยวขวาทันที ทั้งๆ ที่ตนเองอยู่ในช่องทางตรง ท่ามกลางเสียงล้อยางบดถนนและเสียงแตรจากรถคันที่ถูกตัดหน้าอย่างกะทันหัน ดนัยไม่สนใจใดๆ ทั้งสิ้น จุดมุ่งหมายของเขาเปลี่ยนไปแล้ว ถนนสายนี้คุ้นชิน ไม่ใช่ทางสู่บ้านของพ่อตาแม่ยาย หากเป็นเส้นทางสู่คอนโดมิเนียมของชู้รัก ปุณยวีร์ ! หากสายตาของพลินเป็นไฟ และนาฬิกาข้อมือของเขาเป็นกระดาษมันก็คงจะไหม้เป็นจุณไปแล้วด้วยเจ้าตัวก้มลงมองแทบจะทุกๆ สิบห้าวินาที ขณะนี้เป็นเวลาสามทุ่มครึ่ง หากคนที่บอกว่าจะมายังมาไม่ถึง ชายหนุ่มมองไปยังพี่สาว สีหน้าอันเรียบเฉยของเธอไม่บ่งบอกถึงอารมณ์ แต่เขาก็พอจะเดาได้ว่าเธอกำลังรู้สึกเช่นไร พลินเหลียวหน้ากลับมาทางนิศา รายนี้ก็เคร่งเครียดไม่แพ้ตัวเขา สู้อุตส่าห์รับรองออกหน้าให้เสียดิบดี ยืนยันต่อกันเป็นมั่นเป็นเหมาะ แทนที่จะรีบมากลับชักช้าเสียอย่างนั้น “โทรตามเลยไหมคะ” นิศาออกความเห็น พลินพยักหน้า แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนเดินเลี่ยงไปไม่ให้พี่สาวได้ยิน เพราะอาจจะเป็นการเติมเชื้อไฟลงในฟืน นิศาก็มีความคิดเช่นเดียวกับพลิน จึงชวนพัสตร์คุยเรื่องสัพเพเหระ ไม่อยากให้ใจของเธอจดจ่ออยู่กับการรอคอย สักครู่ พลินก็เดินกลับเข้ามาพร้อมกับสีหน้าที่นิศาไม่อยากเห็น เขาสั่นศีรษะแล้วบอกเธอ “ติดต่อไม่ได้ สงสัยจะปิดเครื่อง” พัสตร์เบือนหน้าหนีเมื่อได้ยินคำพูดของน้องชาย นี่นะหรือคนที่เธอให้โอกาสกลับตัวกลับใจมาขอโทษ ที่แท้ไม่ได้สำนึกเลยสักนิด สงสารน้องชายที่ต้องมาออกรับแทนคนผิด เห็นใจหมอนิศาที่ต้องพลอยติดร่างแหไปด้วย และสุดท้ายก็รู้สึกสมเพชตัวเองเหลือเกินที่เจ็บแล้วไม่รู้จักจำ “พี่พัสตร์ อย่าเพิ่งคิดมากนะครับ พี่ดนัยอาจจะกำลังมาก็ได้” พัสตร์ส่ายหน้า จนป่านนี้แล้วพลินยังมองพี่เขยในแง่ดีอยู่อีก ส่วนเธอคงจะไม่เชื่อสามีอีกต่อไป “นี่มันก็ดึกแล้วนะ พลิน” เธอพูดเสียงเรียบ หากคนฟังแย้งกลับมา “เพิ่งจะสามทุ่มครึ่งกว่าๆ เองครับ” “สำหรับพี่ ถือว่าดึกแล้ว พลินพาหมอนิศากลับไปเถอะ อย่าเสียเวลารออีกต่อไปเลย” “พี่พัสตร์...” พลินเรียกพี่สาวเมื่อเห็นเธอทำท่าจะเดินไปขึ้นบันได แล้วเขาก็หันมาทางนิศา “คุณช่วยพูดให้พี่พัสตร์รออีกสักประเดี๋ยวสิครับ” “เปล่าประโยชน์น่า พลิน” พัสตร์บอกน้องชาย ทั้งที่หันหลังให้ “ถ้าเขาจะมา คงถึงไปนานแล้ว” “แต่ผมเชื่อว่าพี่ดนัยต้องมาครับ” พลินนึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนพลบค่ำ สภาพของดนัยซึ่งย่ำแย่จนดูแทบไม่ได้ กลับกลายเป็นสดชื่นทันตาเห็นเมื่อเขากับนิศารับปากจะมาช่วยพูดให้ สถานการณ์เยี่ยงนั้นดนัยไม่มีทางทำให้เรื่องเลวร้ายลงไปอีกเป็นแน่ “พลินมั่นใจขนาดนี้เชียวหรือ” พัสตร์หันหน้ากลับมาเผชิญน้องชาย “ครับ” การรับคำของพลินทำให้พัสตร์ยิ้มเยาะ “ถ้าอย่างนั้น เรามาพิสูจน์กัน” พัสตร์พูดจบก็เดินกลับมาหานิศา “กรุณาช่วยดิฉันหน่อยเถอะค่ะ หมอนิศาดูได้ใช่ไหมคะว่าสามีของดิฉันกำลังมาที่นี่หรือเปล่า” นิศาก้มลงมองมือทั้งสองของพัสตร์ที่ยื่นมาให้เธอ รู้ได้ในทันทีว่าพัสตร์จะให้เธอทำอะไร ปกตินิศาจะไม่ดูสุ่มสี่สุ่มห้ากับเรื่องที่ไม่จำเป็น หากคราวนี้การดูว่าดนัยอยู่ที่ไหนกลับเป็นความจำเป็นอย่างยิ่งยวด เธอพยักหน้าให้พัสตร์แล้วจับมือทั้งสองของฝ่ายนั้นไว้ ความเงียบงันพลันปรากฏ ทั้งสามคนต่างลุ้นระทึกว่าดนัยกำลังเดินทางมาที่นี่หรือเปล่า ดูเหมือนนิศาจะใช้พลังค่อนข้างมาก มือของเธอที่จับมือของพัสตร์สั่นเล็กน้อย ครู่ใหญ่ๆ ทีเดียวกว่านิศาจะลืมตาขึ้นมา “พี่ดนัยมาถึงไหนแล้วครับ” พลินโพล่งถามขึ้นมา ในขณะที่คนถูกถามใบหน้าซีดเซียวอึกๆ อักๆ จนพัสตร์ต้องเป็นฝ่ายพูด “บอกมาเถอะคะ ดิฉันรับได้” นิศาถอนหายใจ มองหน้าคนโน้นทีคนนี้ทีก่อนพูดออกมาเสียงแผ่วเบา “สามีของพี่พัสตร์กลับไปอยู่กับผู้หญิงคนนั้นอีกแล้วค่ะ” ------------- จบบทที่ 18 ------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 11:37:53

ความคิดเห็นที่ 7 ลิงก์ครับ บทนำ และบทที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10229368/W10229368.html บทที่ 2,3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10250404/W10250404.html บทที่ 4-6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10379506/W10379506.html บทที่ 7-9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10395387/W10395387.html บทที่ 10-12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10428377/W10428377.html บทที่ 13-15 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10441409/W10441409.html ------------------------------------------------------------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 11:39:31

ความคิดเห็นที่ 8 ถึงจะบอกว่าเป็นคุณไสย แต่เอาเข้าจริงก็ทำใจยากเนอะ ไปมีคนอื่นเป็นตัวเป็นตนขนาดนี้ จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 13:15:54 A:202.142.216.87 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 9 แก้ยากแล้วละ ในเมื่อของไม่โดนทำลายแบบนี้ ต้องแก้ที่ต้นตอเลย จะตามเจอมั้ยเนี่ย จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 19:48:55

ความคิดเห็นที่ 10 เสร็จฝ่ายนั้นอีกจนได้ เฮ้อ หมอนิศาสู้ ๆ จะได้มีเวลาไปหวานกับคนของตัวเองบ้าง จากคุณ : justforme เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 19:52:28

ความคิดเห็นที่ 11 ไหวมั้ยเนี่ย... จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 21:04:34

ความคิดเห็นที่ 12 ตามต่อค่ะ เมื่อไหร่จะจัดการได้สิ้นซากนะ ยัยปิ๋มเนี่ย จากคุณ : เรื่อยๆ-เหนื่อยก็พัก เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 21:13:53

ความคิดเห็นที่ 13 หวังว่าจะไม่มีเลือดตกยางออก,,,เพราะไม่มีแอนตาซิลหนุน จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 21:26:09

ความคิดเห็นที่ 14 สงสารคุณดนัยจัง คุณพลินสู้ๆ ^____^ รอตอนต่อไปนะคะ ^^ จากคุณ : GoOsHa!R (join_Eng) เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 02:50:10

ความคิดเห็นที่ 15 เวลาเค้าทำของกันเป็นอย่างนี้จริงๆเหรอคะ น่ากลัวจังถ้าเราใส่พระตลอดจะป้องกันได้มั้ยคะเนี่ียะ จากคุณ : Mot_anoy เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 06:33:40

ความคิดเห็นที่ 16 ยกที่หนึ่ง ฝ่ายแดง(หมอไสยฯ) ทำแต้มนำไปแล้ว ฝ่ายน้ำเงิน(หมอนิศา) ยังงงอยู่ เหอๆ งานนี้ไม่มีแอนจาซิลมาแจกค่าแผลแตกจริงๆ อิอิ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 09:54:21

ความคิดเห็นที่ 17 ต้องการผู้ช่วยเพิ่มไหมคะ (ยังเปิดรับสมัครอยู่ไหมน้า) ท่าทางจะเหนื่อยมากๆ นะเนี่ย ใครจะช่วยคุณนิศาได้บ้างค้า จากคุณ : manimontra เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 19:29:31

ความคิดเห็นที่ 18 ที่จริงก็ต้องโทษดนัยด้วยเหมือนกันนะคะเนี่ย ถ้าไม่เริ่มไปยุ่งกับผู้หญิงคนนั้นก่อนเรื่องก็คงไม่วุ่นวายมาถึงขั้นนี้ แต่ เอ๊ะ! มาคิดอีกที ถ้าไม่ทำอย่างนั้นก็ไม่มีเรื่องนี้ขึ้นมาสิ พลินนี่จีบสาวได้เนียนมากค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 02:02:49

ความคิดเห็นที่ 19 ยาวดีครับ ยังตามอ่านอยู่ครับ แต่ไม่ได้ลงชื่อ บอกได้คำเดียวว่า ไสยศาสตร์มีจริงครับ จากคุณ : kaburapat เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 10:45:35

ความคิดเห็นที่ 20 จิรงเนอะ แต่คนนี้ไม่ได้คิดว่าจะให้พระแก้ไสยศาสตร์หรอกนะคะ รู้สึกว่าเป็นที่พึ่งทำให้ใจสงบ มีสติน่ะค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 16:12:16

ความคิดเห็นที่ 21 อีกฝ่ายเล่นหนักขนาดนี้ นิศาจะแก้ลำยังไงล่ะค่ะเนี่ย คู่พี่ก็หนักหนา คู่น้องก็เรื่อยๆ ซะ (แต่พ่อแม่นี่ซัก เสียได้ใจเลย เหอๆ) จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 54 00:05:57

ความคิดเห็นที่ 22 ตามเก็บครบแล้วนะคะ...ว่าแต่ว่า คุณตั๋มลืมอะไรหรือเปล่าคะ? ^____^ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 54 23:08:28

ความคิดเห็นที่ 23 เห้ออ มาอ่านเจอ จนต้องตามอ่านจนครบ ตอนนี้สั่งหนังสือไปแล้ว เพราะอยากอ่านเร็วๆ สนุกมากเลยค่ะ คงตามอ่านในนี้ไปซักพัก จนหนังสือมา ค่อยไปอ่านต่อ อิอิ จากคุณ : poondiks เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 54 15:36:10

ความคิดเห็นที่ 24 นิศารู้จักผู้เชี่ยวชาญทางคุณไสยขาวมั้ยล่ะ น่าจะแนะนำให้มาช่วยพัสตร์กับดนัย เพราะไม่อย่างนั้นก็จะเป็นอย่างนี้ไปเรื่อย จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 54 00:19:54