ความคิดเห็นที่ 1 ดุริยะทราบเรื่องนี้ในระหว่างขับรถไปยังเวทีการประกวดเพื่อร่วมงานในฐานะผู้สนับสนุนรายการ ซึ่งเขาก็ยืนยันกับหัทยาที่เป็นคนโทร. เข้ามาบอกว่า หวันยิหวาไม่มีทางทำอะไรแบบนั้นแน่นอน และทันทีที่วางสายจากหัทยา ทีมงานของรายการก็โทรฯ หาเขาพอดี เพื่อให้เข้าไปประชุมที่บ้านปั้นฝันด่วน   เมื่อไปถึงบ้านปั้นฝัน ทีมงานผู้หญิงคนหนึ่งก็เดินออกมาต้อนรับเขาด้วยสีหน้าร้อนรน ก่อนจะเชิญเขาเข้าห้องประชุม เพราะตอนนี้สปอนเซอร์หลายคนมาถึงแล้ว ขาดแต่บริษัทผลิตเครื่องดื่มของคุณยรรยงเท่านั้น “มันเกิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไงกัน คุณ” ดุริยะเอ่ยถามเสียงเครียดขณะเดินตามเธอเข้าไปในบ้าน “เด็กๆ เขาหยอกกันเล่นน่ะค่ะ แล้วอีท่าไหนไม่รู้ ไม้แขวนที่ยิหวาถือ เกิดมีเข็มปักอยู่” “แล้วคุณสอบถามเจ้าของไม้แขวนหรือยังว่าเข็มมาอยู่ได้ยังไง” “ฝ่ายเสื้อผ้ายืนยันว่า ตอนที่เขาใช้ ไม่มีแน่ๆ ค่ะ” “คุณกำลังจะบอกว่า D7 เอาเข็มไปปักไว้เพื่อใช้ทำร้าย D3 อย่างนั้นหรือ” เสียงชายหนุ่มเข้มขึ้น “เปล่าหรอกค่ะ สองคนนั้นเขารักกันมากนะคะ พวกเขาไม่มีทางทำร้ายกันด้วยวิธีแบบนั้นหรอกค่ะ แต่ดิฉันกำลังอธิบายในสิ่งที่คุณถาม” น้ำเสียงหญิงสาวฟังดูหงุดหงิดไม่น้อย อาจเพราะต้องตอบคำถามและอธิบายเรื่องราวไม่ต่ำกว่าสามรอบและทุกคนก็มักแสดงปฏิกิริยากับเธอเสมอ “อ้อ เท่าที่ผมติดตามดูพวกเขาสองคนก็เห็นเป็นอย่างนั้นนะ...ว่าแต่ คุณแน่ใจนะว่า นี่ไม่ใช่การเขียนบทของพวกคุณน่ะ” “เราไม่เคยเขียนบทให้เด็กต้องบาดเจ็บหรือได้รับอันตรายหรอกค่ะ คุณดุริยะ...เชิญค่ะ” “แล้วตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหน” ชายหนุ่มถามพลางเหลียวหา “D3 ยังนอนพักในห้องพยาบาลค่ะ เห็นบ่นว่าหน้ามืด ส่วนหลานสาวคุณ เอ่อ D7 ตอนนี้อยู่ในห้องนอนค่ะ แกเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นมาก” “ผมจะไปหาคนเจ็บก่อน แล้วจะตามไปที่ห้องประชุม” พูดจบเขาก็สาวเท้าขึ้นเป็นฝ่ายเดินนำและเดินตัดโถงกลางบ้านเพื่อไปยังห้องพยาบาล ซึ่งถึงแม้จะมีกล้องติดอยู่ แต่ตอนนี้ปิดไปแล้วเหมือนหลายๆ จุดในบ้าน ภาพที่ผู้ชมทางบ้านได้เห็นผ่านหน้าจอทีวีขณะนี้เป็นประมวลเหตุการณ์นับแต่วันเปิดรับสมัครเข้าแข่งขัน และสกู๊ปแนะนำตัวของทั้งแปดคนมีฝันอีกครั้ง เมื่อก้าวเข้าไปในห้องนั้น ภาพที่ดุริยะเห็นคือ เพลงพิณนอนหลับตานิ่งอยู่บนเตียง เขาเพิ่งรู้สึกว่าเธอผอมมากก็วันนี้เอง เพราะร่างแบบบางนั้นแทบจะจมไปกับเตียง ชายหนุ่มสาวเท้าเข้าไปใกล้ แล้วก้มลงพิศวงหน้าขาวซีดนั้นนิ่ง ตอนยังไม่เข้าบ้านปั้นฝัน เพลงพิณเป็นคนหน้าตาดี ผิวพรรณดีเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เมื่อได้รับการดูแลและแต่งเติมเสริมเข้าไป คนบนเตียงก็สวยบาดตาเสียจนลมหายใจของดุริยะสะดุด ทางด้านเพลงพิณ เป็นเพราะไม่ได้หลับ หญิงสาวจึงได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินมาหยุดข้างเตียง แต่ด้วยนึกว่าเป็นหวันยิหวาที่เพียรมาขอโทษครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ถูกเธอไล่ออกไปทุกครั้งด้วยความเจ็บใจ หญิงสาวจึงหลับตาต่อ แต่ครั้นไม่ได้ยินเสียงพูด ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ อีก จึงลืมตาขึ้น แล้วเธอก็ต้องเบิกตากว้างและกรี๊ดด้วยความตกใจสุดขีดกับใบหน้าขาวแต่มีเครื่องหน้าเข้มจัดนั่น “เฮ้ย อีตาบ้า คุณจะทำอะไรฉัน” ดุริยะยืดกายขึ้นเต็มความสูงและค่อยๆ ถอยห่างสองสามก้าว แล้วกอดอกมองคนที่ตาลีตาเหลือกลุกขึ้นตาแทบไม่กะพริบ แล้วเริ่มต้นตีรวนเธออย่างที่ชอบทำเสมอ “คิดว่าไงล่ะ” ก้าวลงจากเตียงมายืนบนพื้นด้วยท่าทีมั่นคงแล้วนั่นละ เพลงพิณจึงเอ่ยเสียงเยาะว่า “กำลังดูผลงานอยู่สินะ” “หือ? ผลงาน ผลงานอะไร” ชายหนุ่มขมวดคิ้วงงๆ แต่อีกคนไม่ตอบอะไร เอาแต่จ้องหน้าเขาราวจะกินเลือดกินเนื้อ แต่ดุริยะไม่ได้ใส่ใจนัก เพราะที่สนใจอยู่คือ แผลบนลำคอขาวผ่องของเธอ จึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอาทรว่า “แล้วนี่คุณเป็นยังไงบ้าง ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า” แต่เพลงพิณมองว่าเขากำลังเล่นละคร จึงตอบเสียงห้วนขณะสัมผัสบริเวณแผลตัวเองเบามือว่า “ฉันไม่เป็นไร ยังขึ้นเวทีได้สบายมาก” “ผมต้องขอโทษแทนยิหวาด้วยที่แกเล่นจนเกิดอุบัติเหตุกับคุณ” ดุริยะกล่าวด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงใจ นี่ก็อีก ละครชัดๆ “หึ” หญิงสาวทำเสียงเยาะในลำคอ “แน่ใจเหรอว่า เล่น” “นี่คุณคิดว่ายิหวาตั้งใจทำร้ายคุณ?” สีหน้าดุริยะบ่งบอกความตกใจในความคิดนั้นเอามากๆ “คุณก็รู้อยู่แก่ใจ...เสียแรงที่ฉันเคยจริงใจกับหลานสาวคุณ เสียแรงที่เคยชื่นชมความตั้งใจของเธอ” “ช่วยอธิบายไอ้สิ่งที่อยู่ในหัวสมองคุณตอนนี้ออกมาได้มั้ย เพราะผมไม่เข้าใจจริงๆ...” เขาว่าพลางสาวเท้าเข้ามาใกล้เธอด้วยแววตาเชิงบังคับ เพลงพิณถอยหลังกรูดทันทีจนชนกับขอบเตียง จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 22:38:34

ความคิดเห็นที่ 2 “ถอยออกไปนะ จะเข้ามาทำไม” หญิงสาวเอ่ยปากไล่ เพราะรู้สึกใจคอไม่ดีกับท่าทีแบบนั้นของเขานัก “อ้าว ผมก็มาฟังสิ่งที่คุณกำลังจะอธิบายไงล่ะ...เห็นว่าคุณเจ็บคอ อาจจะพูดดังมากไม่ได้ ก็ต้องเข้ามาฟังใกล้ๆ หน่อย ถูกมั้ย” ดุริยะตอบพร้อมยิ้มพราย “ฉันไม่ได้เจ็บขนาดนั้น ถอยออกไปนะ คุณดุริยะ ไม่อย่างนั้นฉันจะต่อยคุณจริงๆ ด้วย” ทั้งๆ ที่อยู่ในชุดกระโปรงสวยสง่านั่นละ คนบางคนก็ยังชูกำปั้นหรา แววตาคู่นั้นบอกชายหนุ่มว่า เธอพร้อมจะเอาจริงเสียด้วย “เก่งขนาดนี้ ไม่เห็นต้องกลัวอะไรเลยนี่” ดุริยะพยายามกลั้นหัวเราะ “ฉันไม่ได้กลัว แต่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องเข้ามาใกล้ขนาดนี้เล่า ถ้าคุณไม่ถอยออกไป ฉันจะร้องให้คนช่วยว่าคุณกำลังจะปล้ำฉัน” คราวนี้ชายหนุ่มหลุดหัวเราะพรืดอย่างกลั้นไม่อยู่ พลางกวาดตามองร่างแบบบางขึ้นลงครั้งหนึ่งด้วยแววตาที่ทำให้เพลงพิณอยากจะร้องกรี๊ด “ใครเชื่อคุณก็บ้าเต็มที คนอย่างผมไม่มีวันทำอย่างนั้นกับ...ไม้กระดานตากแห้ง...เพราะมันไม่ได้อารมณ์” เขาว่าพลางยักไหล่ เพลงพิณโกรธจนปากคอตลอดจนมือไม้สั่นไปหมด อยากจะด่าเขาให้เจ็บแสบให้สาแก่ใจ แต่กลับอ้าปากไม่ออก ดุริยะเลยได้หัวเราะสบายใจที่ยั่วเธอได้สำเร็จ ก่อนที่เขาจะกลับมามีสีหน้าจริงจังอีกครั้งและเอ่ยว่า “เอาละ ทีนี้ก็พูดไอ้สิ่งที่คุณเข้าใจผมกับยิหวาผิดได้แล้ว ผมรอฟังอยู่” “มันไม่ใช่การเข้าใจผิด...เพียงแต่ฉันสงสัยอยู่อย่างเดียวว่า ในเมื่อคุณสามารถใช้อำนาจได้ขนาดนั้น ทำไมต้องให้ยิหวาทำร้ายร่างกายฉันด้วย ต้องการให้ฉันขึ้นเวทีไม่ได้ เพื่อที่ชัยชนะจะได้ตกเป็นของหลานสาวคุณงั้นหรือ บอกได้เลยว่า คุณคิดผิด ต่อให้ฉันเจ็บมากกว่านี้อีกเท่าตัว ฉันก็จะขึ้นไปร้องเพลง และฉันจะทำให้คุณจดจำฉันไปจนตลอดชีวิต!” ดุริยะคิดตามคำพูดนั้นอย่างรวดเร็ว ครั้นทำความเข้าใจได้ เขาก็ส่ายหน้าคล้ายเหนื่อยใจกับความคิดของเธอเต็มประดา “อะไรหรือใครทำให้คุณคิดอะไรได้เป็นตุเป็นตะแบบนี้ เพลงพิณ ไหน บอกมาซิ” ชื่อจริงของเธอที่ออกจากปากของเขาเป็นครั้งแรกทำให้เพลงพิณรู้สึกแปลกๆ เพราะเคยชินกับคำว่า ยายเมรีขี้เมา มากกว่า...จริงสิ พบกันคราวนี้ เธอยังไม่ได้ยินคำนี้เลยนี่นา   “คุณกำลังจะปฏิเสธ?” “บอกเหตุผลของคุณมา” เขาสั่งเสียงเคร่ง มองหน้าเธออย่างคาดคั้น นี่ถ้าเธอไม่ยอมพูดอะไรออกไปบ้าง เขาคงเข้ามาง้างปากเธอแน่ “ที่ผ่านมา คุณแสดงออกชัดเจนว่า ไม่อยากให้ฉันร้องเพลง ไม่อยากให้ฉันเข้าประกวดรายการนี่ อ้อ แล้วอีกอย่างที่ฉันได้ยินมาก็คือ เมื่อก่อนคุณไม่ได้ทำงานในบริษัทของครอบครัว แต่ทันทีที่รู้ว่า สินค้าในเครือของคุณเป็นสปอนเซอร์รายการนี้ คุณก็เข้ามา...และตลอดเวลาที่อยู่ในบ้าน ยิหวาก็เน้นแต่เรื่องเป็นแชมป์ๆ แค่นี้ชัดเจน มีเหตุผลพอมั้ย” “เจ๋งดี” ถ้อยคำชื่นชม แต่น้ำเสียงประชดประชันสุดชีวิต “แล้วหลังจากนี้  หวันยิหวาก็จะได้ตำแหน่งใช่มั้ย” “ใช่ ถ้าแผนทำร้ายร่างกายฉันสำเร็จน่ะนะ...ฉันควรจะเจ็บแผลมากจนร้องเพลงไม่ไหวมากกว่าจะมายืนเถียงคุณอยู่แบบนี้นะ คุณว่ามั้ย” “สมองคิดได้เท่านี้หรือ ถ้ายิหวาอยากทำร้ายคุณ ทำไมไม่ทำลับหลังล่ะ มีใครในโลกนี้มั้ย โง่ทำร้ายคนอื่นต่อหน้ากล้อง ต่อหน้าคนเยอะแยะขนาดนั้นน่ะ” ชายหนุ่มแค่นเสียงดูถูก “อีกอย่าง ถ้าคุณได้รับอุบัติเหตุ เขาก็ต้องเลื่อนการแข่งขันออกไปอยู่แล้ว...เหล้ากินสมองหมดแล้วหรือไง ถึงคิดอะไรบ้าบอได้แบบนี้...นี่ผมอุตส่าห์ไม่เรียกคุณว่าเมรีขี้เมา เพราะไม่อยากให้ใครได้ยินแล้วมองคุณในแง่ไม่ดีแล้วนะเนี่ย” เขาพูดยืดยาวให้เพลงพิณหน้าร้อนผ่าวไปอีกรอบ พลางคิดตามคำพูดของเขา แต่สักพักก็ส่งยิ้มเยาะกลับไปให้เขาบ้างว่า “ใช่ ถ้าเป็นคนอื่น ฉันเชื่อว่าเขาไม่กล้าทำอะไรต่อหน้าคนทั้งประเทศแบบนั้นแน่ แต่สำหรับคนอย่างคุณมันก็ไม่แน่ พวกคุณตั้งใจให้คนอื่นมองว่าเป็นการแค่หยอกกัน เล่นกัน แต่จงใจทำจริงๆ ไงล่ะ” ดุริยะส่ายหน้าไปมาด้วยความระอาเต็มขั้น ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างไม่รู้จะทำอะไรได้มากกว่านี้ “ถ้าจะทำร้ายคุณจริงๆ ผมกับยิหวาไม่จำเป็นต้องทำขนาดนั้นหรอกน่า...เอาละๆ...” เขายกมือเชิงห้ามเมื่อเห็นเธออ้าปากจะเถียงกลับ “ตอนนี้ต่อให้ผมพูดจนคอแทบตก คุณก็ไม่มีทางเชื่อ เพราะคุณตัดสินทุกอย่างไปแล้ว...ไป คุณไปเตรียมตัวไปสตูดิโอดีกว่านะ อย่ามัวมาพูดอะไรเพ้อเจ้ออยู่แบบนี้เลย”   “คุณไม่ใช่ทีมงาน ไม่มีสิทธิ์มาสั่งให้ฉันทำหรือไม่ทำอะไร” เพลงพิณเถียงกลับอย่างถือดี “อย่าคิดว่าเป็นสปอนเซอร์แล้วจะทำได้ทุกอย่างนะ...คืนนี้จับตาดูให้ดีล่ะ คะแนนของฉันจะนำหลานสาวของคุณชนิดไม่เห็นฝุ่น” เพราะความโกรธนั่นเทียวที่ทำให้เพลงพิณหลุดปากออกไปแบบนั้น ดุริยะยักไหล่ เบะปากน้อยๆ อันเป็นท่าประจำตัวของเขาที่เพลงพิณอ่านได้ง่ายยิ่งกว่าอ่านอะไรทั้งหมด...เขาไม่เชื่อและไม่ให้ราคาคำพูดของเธอ!... “ซึ่งผมก็จับตาดูอยู่” เขาเอ่ยเสียงหยันๆ มองเธอตาแน่วอย่างท้าทาย เพลงพิณกัดริมฝีปากแน่นเพื่อสกัดถ้อยคำร้อนแรงอื่นๆ ไม่ให้ออกมา และสะบัดหน้าเดินจากมา เพลงพิณสวนกับหวันยิหวาตรงประตู ทั้งนี้เพราะทีมงานไปบอกว่าน้าชายของเธอมานั่นเอง เด็กสาวส่งยิ้มให้ และตั้งท่าจะถามไถ่อาการ แต่เพลงพิณรีบเดินหนีไปเสียก่อน เด็กสาวเลยได้แต่มองตามตาละห้อย ก่อนจะหันมาทางน้าชาย “น้าเล็ก” เธอโผเข้ากอดร่างสูงอย่างคนที่กำลังต้องการที่พึ่งและดุริยะก็โอบกอดร่างนั้นเอาไว้เพื่อปลอบขวัญ “เป็นไงบ้างเรา หือ ไปทำอีท่าไหนเข้าล่ะ” หวันยิหวาผละออกจากอกกว้างก่อนจะส่ายหน้าจนผมกระจาย “ยิหวาเองก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่า เข็มมันมาอยู่ในไม้แขวนได้ยังไง แต่ยิหวาไม่ได้ทำนะคะ” “น้าเชื่อเราจ้ะ” “แต่พี่เพลงและคนอื่นๆ ไม่เชื่อ” เสียงอ่อย น้ำตาทำท่าจะไหลอีกรอบ “ยิหวาสงสัยจังเลยว่า อะไรที่ทำให้พี่เพลงคิดว่ายิหวาตั้งใจทำร้ายเขา” “เขาอาจแค่กำลังตกใจน่ะ ไม่มีอะไรหรอก อย่าคิดมากเลย ไปล้างหน้าล้างตา แต่งหน้าใหม่ให้สวย แล้วก็เตรียมตัวออกไปทำหน้าที่ตัวเองให้ดีที่สุด ให้สมกับที่เหนื่อยมาตลอดสองเดือนเข้าใจมั้ย” เด็กสาวพยักหน้า แต่ยังไม่ยอมออกจากห้องนั้น เธอเงียบไปครู่หนึ่งก็เงยหน้าสบตาเขาขลาดๆ “เอ่อ...ที่น้าเล็กยอมเข้ามาทำงานที่บริษัทคุณตา และเป็นคนเข้ามาดูแลรายการนี้ คงไม่ใช่เพราะคุณพ่อ...เอ่อ...ขอร้องน้าเล็กใช่มั้ยคะ” ชายหนุ่มเผยยิ้มกว้าง แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “สบายใจได้เลย น้าเต็มใจเข้ามาทำงานนี้เอง และน้าก็ยังยืนยันเหมือนเดิมว่า น้าอยากเห็นยิหวาก้าวหน้าด้วยความสามารถของยิหวาล้วนๆ ฉะนั้น น้าไม่มีทางทำอะไรที่เป็นการดูถูกหรือทำร้ายยิหวาแบบนั้นแน่ๆ” หวันยิหวายิ้มด้วยความรู้สึกที่สบายใจขึ้นมาก   “ยิหวาเชื่อน้าเล็กค่ะ เฮ้อ ค่อยยังชั่วหน่อย...ส่วนเรื่องพี่เพลง เดี๋ยวพอพี่เขาหายตกใจก็คงไม่คิดอะไรแบบนั้นอีกแล้วเนอะ...ตอนนี้ ยิหวามีแรง มีกำลังใจแล้วล่ะค่ะ ยิหวาสัญญาค่ะน้าเล็ก ว่าจะทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด” แล้วเธอก็ส่งยิ้มสดใสมาให้เขาอีกครั้ง ยิ้มที่ทำให้ดุริยะสะท้อนใจ...นี่ถ้าเธอรู้ว่ากระแสต่อต้านเธอข้างนอกรุนแรงแค่ไหน เธอจะยังยิ้มได้แบบนี้หรือเปล่า... “ดีมาก และน้าก็เชื่อว่ายิหวาทำได้ด้วย” “ขอบคุณนะคะ น้าเล็ก งั้นยิหวาขอตัวก่อนนะคะ”   พอร่างเล็กแบบบางเดินจากไป รอยยิ้มบนใบหน้าของดุริยะก็คลายลง มีแต่ความหนักใจเข้ามาแทน “ขอโทษนะยิหวา ที่น้าไม่ได้บอกความจริงกับเราไป...ความจริงของโลกธุรกิจมันน่ากลัวเกินกว่าเด็กดีๆ อย่างยิหวาควรจะรับรู้ในตอนนี้” จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 22:41:16

ความคิดเห็นที่ 3 เมื่อก้าวออกจากห้องพยาบาลด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว เพลงพิณก็ต้องแปลกใจล้นพ้น เมื่อไม่พบทีมงานแม้แต่คนเดียว บ้านทั้งบ้านเงียบเชียบ ไร้สรรพสำเนียงใดๆ ทั้งสิ้น เธอจึงเดินเลยไปยังหน้าบ้านเพื่อดูว่ารถตู้สำหรับรับส่งพวกเธอพร้อมหรือยัง ก็พบเพียงรถจอดนิ่งสงบ ส่วนคนขับไม่รู้หายไปทางไหน เพลงพิณจึงตัดสินใจขึ้นไปนั่งรอบนนั้นเสียเลย     บาดแผลที่ลำคอปวดตุบๆ ตลอดเวลา แต่หญิงสาวไม่ใส่ใจ ต่อให้เจ็บกว่านี้ เธอก็จะต้องขึ้นเวทีเพื่อประกาศศักยภาพของเธอให้ได้ ที่สำคัญ แผลที่กายนั้นเจ็บไม่เทียมเท่าแผลในใจ มาถึงนาทีนี้ เธอไม่เชื่อเด็ดขาดว่าหวันยิหวาไม่มีส่วนรู้เห็นกับแผนการนั่น การมาของดุริยะยืนยันได้เป็นอย่างดี นอกจากมาชื่นชมผลงานตัวเองแล้ว เขาคงมาเพื่อใช้เส้นช่วยเหลือหวันยิหวาให้พ้นผิดด้วย แต่เธอจะไม่มีวันให้อภัยสองน้าหลานนั่นเป็นเด็ดขาด! “พี่ก็ไม่มีวันให้อภัย” เสียงเต็มไปด้วยความเห็นใจและเข้าใจดังขึ้นข้างๆ เพลงพิณสะดุ้งเฮือก หันขวับไปมอง แล้วก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจเมื่อเห็นหญิงสาวในฝันนั่งยิ้มอยู่ข้างๆ! “พี่...พี่มาได้ยังไงอ่ะ” “พี่เป็นคนรักษาสัญญานะคะ คำไหนก็คำนั้นค่ะ” “เอ๊ะ เราเคยสัญญาอะไรกันหรือคะ” เพลงพิณขมวดคิ้วครุ่นคิด “แหม เป็นเด็กเป็นเล็กอยู่แท้ๆ ขี้ลืมไปได้ น่าตีจริงๆ” ไม่พูดเปล่าเธอเอื้อมมือมาตีที่แขนเพลงพิณด้วย “ก็สัญญาที่ว่า ถ้าน้องเพลงให้พี่อยู่ด้วย พี่ก็จะช่วยน้องเพลงทุกอย่างไงคะ และตอนนี้น้องเพลงก็กำลังต้องการความช่วยเหลือไม่ใช่หรือ” ได้ยินอย่างนั้นเพลงพิณก็เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจอีกคำรบหนึ่ง “แล้วตอนนี้พี่มาอยู่กับเพลงแล้วหรือ แล้วอยู่ที่ไหนอยู่ยังไง เพลงไม่เห็นรู้เรื่องเลย” “น่าน้อยใจจริงๆ อุตส่าห์ทำดี อุตส่าห์ช่วยมาตั้งเยอะ ไม่ยักกะรู้” หญิงสาวลึกลับเอ่ยเสียงไม่จริงจังนัก ก่อนจะพูดกลั้วหัวเราะต่อไปว่า “อย่างนี้ถึงเวลาต้องตอบแทนบุญคุณกัน ท่าทางจะแย่” “อะไรนะ ตอบแทนอะไรนะ” “เปล่าจ้า ไม่มีอะไรหรอก...เรามาคุยเรื่องปัญหาที่เกิดในวันนี้ดีกว่า สรุปว่า น้องเพลงอยากให้พี่ช่วยมั้ยคะ” “ช่วย? พี่จะช่วยยังไงคะ” “แล้วแต่น้องเพลงจะสั่งเลยค่ะ ตอนนี้พี่เป็นทาสน้องเพลงแล้วนี่...” แล้วมือเย็นชืดก็ยื่นมาแตะต้นแขนเธอเบามือ “พี่เห็นใจกับสิ่งที่น้องเพลงกำลังเจออยู่นะคะ สองคนนั้นเขาเส้นใหญ่จริงๆ พี่ว่างานนี้ เราสู้ยากแล้วละ” “หมายความว่ายังไงอ่ะ เพลงจะแพ้งั้นหรือ” หญิงสาวที่เปี่ยมด้วยไฟฝันและความตั้งใจอันแรงกล้าที่จะสานฝันให้เป็นจริงเอ่ยเสียงตระหนก “ไหนพี่บอกว่าปีนี้จะเป็นปีของเพลงไง” “แต่อาจไม่ได้มาจากการร้องเพลงไงคะ...คนมีฝันหลายๆ คนเขาก็ไปเอาดีทางด้านการแสดงเยอะแยะ” “ไม่ เพลงจะเป็นนักร้อง มันคืออาชีพที่เพลงใฝ่ฝันมานาน เป็นอาชีพที่แม่อยากเป็นแต่ไม่ได้เป็น เพลงจะเป็นให้แม่” เพลงพิณแย้งเสียงสูงอย่างลืมตัว ราวกับว่าคนตรงหน้าเป็นผู้ที่เธอสามารถ “ขอความต้องการ” ของตัวเองได้จริงๆ กระนั้น ละ “และเพลงก็ไม่มีวันยอมแพ้สองคนนั้นด้วย เพลงจะต้องชนะพวกเขา!” “แต่อาชีพนักร้องเดี๋ยวนี้ขายแผ่นยากแล้วนะคะ น้องเพลง คนเขาเข้าไปโหลดมาฟังฟรีง่ายยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด สู้เป็นดาราไม่ได้ ทั้งงานหนัง งานละคร ไหนจะงานอีเวนต์ต่างๆ อีก” หญิงสาวยังคงโน้มน้าวต่อ “เรื่องนั้นเพลงยังไม่คิดค่ะ เพลงขอแค่ที่อยู่ตรงหน้านี่ก่อน” เพลงพิณร้องอย่างดื้อดึง เรียกรอยยิ้มพึงพอใจเร้นลึกจากอีกฝ่ายได้ “พี่ขอชื่นชมในความมุ่งมั่นของน้องเพลงค่ะ...และคนที่มุ่งมั่นก็ต้องได้ในสิ่งที่ต้องการ” “หมายความว่า เพลงจะชนะหรือคะ เส้นของนายดุริยะกับยิหวาทำอะไรเพลงไม่ได้ใช่มั้ย” เพลงพิณละล่ำละลักถาม ความหวังเปล่งประกายอยู่ในแววตาและท่าทีของเธอ “น้องเพลงจะได้ในสิ่งที่น้องเพลงต้องการค่ะ พี่บอกได้แค่นี้...แต่พี่ขอเตือนไว้อย่างหนึ่งนะคะ ยิ่งของใหญ่ ราคาก็ยิ่งแพงค่ะ” พูดจบร่างนั้นก็หายวับไป เพลงพิณสะดุ้งไปอีกรอบ พอดีกับที่มีเสียงเรียกชื่อเธอดังขึ้นใกล้ๆ “เพลง น้องเพลง ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้” เป็นพี่ตั๊กทีมงานนั่นเอง เพลงพิณกะพริบตาถี่ๆ เพื่อทบทวนว่าเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ว่าเป็นความจริงหรือความฝันกันแน่ ถ้าเป็นความฝัน ทำไมหญิงสาวคนนั้นถึงแตะตัวเธอได้จริงเล่า ยังจำสัมผัสเย็นชืดนั้นได้เป็นอย่างดี ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าเป็นความจริงสิ? “อ้าว ว่าไง เป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บแผลเหรอ ทำไมนั่งเงียบอย่างนั้นล่ะ” พี่ตั๊กเอ่ยขึ้นอีกพลางยื่นผ้าพันคอสีขาวให้ “เอ้อ เปล่า ไม่เป็นไรค่ะ” เพลงพิณยื่นมือไปรับแล้วจัดการพันลำคอตัวเองทันทีเพื่อปกปิดรอยแผลน่าเกลียดนั่น “ถ้าไม่เป็นไรก็กลับไปนั่งรอในบ้านก่อน จะไม่มีการออกจากบ้านจนกว่าการประชุมจะเสร็จสิ้นลงจ้ะ” “ทำไมล่ะคะ เราก็ออกข่าวไปว่ามันเป็นอุบัติเหตุอยู่แล้วไม่ใช่หรือ ทำไมต้องประชุมอะไรด้วย” แล้วหญิงสาวก็นึกได้ว่า ดุริยะมาที่นี่ก็เพราะเรื่องนี้ด้วยสินะ “แต่กระแสไม่ได้ออกไปทางอุบัติเหตุนี่ เราก็รู้ว่าเพราะอะไรนะ น้องเพลง” ตอนท้ายมีกระแสตำหนิกลายๆ “เราคิดว่ายิหวาจงใจทำร้ายเรา แฟนคลับของเราจึงโกรธและแอนตี้ยิหวาไปเรียบร้อยแล้ว เฮ้อ...นี่ยังไม่รู้เลยว่า ยิหวาจะได้ขึ้นเวทีหรือเปล่า” “อะไรนะ มันร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรือ” เพลงพิณอุทานตระหนก ไม่ เธอไม่ได้ต้องการแบบนี้ เด็กสาวคนนั้นจะต้องขึ้นเวทีเพื่อให้คนทั้งประเทศได้เห็นชัดๆ ว่า เพลงพิณคนนี้เหนือกว่าคนมีเส้นอย่างนั้นแค่ไหน หญิงสาวเงียบไปครู่หนึ่งก็เอ่ยว่า “เพลงจะแถลงข่าวเรื่องนี้ก่อนขึ้นเวที แล้วพอถึงเวลาถ่ายทอดสด ให้ฝ่ายรายการนำข่าวนี้ขึ้นด้วย ให้เขาเห็นว่า จริงๆ มันก็แค่อุบัติเหตุ เพลงก็แค่ตกใจมากแค่นั้นเอง” และผลจากการแถลงข่าวเรื่อง ‘อุบัติเหตุ’ ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม บวกกับภาพความสนิทสนม ความผูกพันของสองสาวระหว่างที่อยู่ในบ้านซึ่งทีมงานเอาขึ้นหน้าจอใหญ่ก่อนถ่ายทอดสด สามารถคลี่คลายความขัดแย้งตลอดจนกระแสต่อต้านหวันยิหวาลงไปได้มาก ขณะเดียวกัน กระแสชื่นชมเพลงพิณก็พุ่งพรวด ยิ่งเธอได้ฝากพลังเสียงไว้ในเพลงสุดท้ายของค่ำคืนได้อย่างเยี่ยมยอดด้วยแล้ว ตำแหน่งผู้ชนะจึงตกเป็นของเธอในที่สุด นอกจากแม่และปรารถนาแล้ว คนที่เพลงพิณมองหาก็คือดุริยะ ทั้งนี้ก็เพื่อส่งสายตาสะใจไปให้เขานั่นเอง ในที่สุด...เธอก็ทำได้ เธอชนะหวันยิหวา เธอชนะเขา! แต่ที่ยิ้มกว้างได้มากกว่าใครเพื่อน คือ หญิงสาวในชุดราตรีสีกลีบบัว ซึ่งยืนเคียงข้างเพลงพิณบนเวทีมาตลอดการแข่งขัน!!! จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 22:43:20

ความคิดเห็นที่ 4 บทที่ ๖ หลังจากคืนนั้น ชีวิตของเพลงพิณก็เปลี่ยนแปลงไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ เธอกลายเป็นดาวดวงใหม่ที่เปล่งประกายเจิดจรัสในวงการบันเทิง ด้วยความสามารถ ความสวยบวกกับบุคลิกที่สามารถแต่งตัวแต่งหน้าได้หลายแบบ สินค้าหลายตัวหลายประเภท จึงรุมจีบไปเป็นพรีเซ็นเตอร์ จนเรียกได้ว่าเป็นเจ้าแม่พรีเซ็นเตอร์คนใหม่ของวงการได้เลยทีเดียว นอกจากนี้งานอีเวนต์ต่างๆ ต่างก็ต้องการเพลงพิณไปปรากฏตัวในงานเพื่อให้สื่อสนใจ ส่วนงานเพลงก็เร่งทำอัลบั้มอยู่ ใช้เวลาเพียงไม่กี่เดือนหญิงสาวก็สามารถดาวน์บ้านหลังใหญ่ให้แม่ ดาวน์รถเก๋งป้ายแดงได้ พิณทองมองความสำเร็จของลูกด้วยความภูมิใจ แต่ลึกๆ กลับรู้สึกหวั่นๆ ยังไงพิกล... ลูกสาวเธอมีชื่อเสียงและโด่งดังในเวลาอันรวดเร็วและมากมายเสียจนน่ากลัว เธอกลัวว่าความดังนั้นจะเหมือนเพียงดอกไม้ไฟ ที่พร่างกระจ่างฟ้าอยู่เพียงชั่วครู่ชั่วยาม ก็ดับสลายกลายเป็นความว่างเปล่า...ดังนั้นเอง เมื่อมีเวลาเจอหน้ากัน เธอจึงไม่เคยลืมที่จะเตือนให้ลูกอย่าหลงอย่าเหลิงตัวเองเป็นอันขาด “แม่ไม่ต้องห่วงหรอกจ้ะ เพลงไม่ลืมหรอกว่าตัวเองเป็นใคร มาจากไหน” เพลงพิณรับคำเป็นมั่นเป็นเหมาะให้คนเป็นแม่สบายใจเฉกเช่นทุกครั้ง ตอนนี้สองแม่นั่งเล่นด้วยกันอยู่ในห้องนั่งเล่นที่เพลงพิณเป็นคนจัดและออกแบบเอง แม่นั่งบนเก้าอี้ ส่วนเธอนั่งขัดสมาธิกับพื้นดูทีวี บนโต๊ะใกล้ๆ นั้นมีผลไม้ราคาแพงบนจานหรูวางอยู่ “แล้วเย็นนี้ เพลงมีงานหรือเปล่า ทานข้าวที่บ้านหรือเปล่าลูก แม่จะได้เตรียมของโปรดเอาไว้ให้” พิณทองเอ่ยถามขึ้น “เราไม่ได้กินข้าวเย็นด้วยกันกี่วันแล้วนะ สองอาทิตย์ได้แล้วมั้ง”   “เพลงก็อยากอยู่กินกับแม่นะ แต่มีงานขอบคุณสปอนเซอร์คนมีฝันอ่ะ เพิ่งได้ฤกษ์จัด เพราะคุณดรีมเพิ่งกลับจากนอก” หญิงสาวตอบพลางหยิบองุ่นไร้เมล็ดเข้าปาก ตาจ้องรายการเพลงของค่ายซึ่งกำลังเล่นเพลงของรุ่นพี่คนมีฝันอย่างสนใจ “แต่เพลงไม่ค่อยอยากไปเท่าไรเลย เบื่อ” “อ้าว ทำไมล่ะ ลูก เขาเป็นผู้มีพระคุณของเรานะ” พิณทองถามด้วยความแปลกใจ “มันก็แค่ธุรกิจน่ะแม่...คนที่มีพระคุณกับพวกเราจริงๆ คือคุณดรีมเจ้าของรายการ ทีมงาน คณะกรรมการและคนที่กดโหวตมากกว่า” “แต่ถ้าไม่มีสปอนเซอร์สนับสนุน รายการนี้ก็เกิดขึ้นไม่ได้ ไม่ว่าพวกเขาจะทำเพื่อธุรกิจหรือเพื่ออะไรก็ตามแต่ แต่พวกเขาก็เป็นคนที่เพลงต้องตระหนักในบุญคุณเอาไว้เสมอ”   หญิงสาวย่นจมูกเล็กน้อยอย่างไม่เห็นด้วย แต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไปอีก นอกจากหันไปสนใจรายการทีวีตรงหน้าต่อ สักพักก็ขยับตัวลุกขึ้นอย่างเกียจคร้าน บอกแม่ว่า “เพลงไปนอนแป๊บนึงนะ แม่ ตอนสี่โมงเย็น แม่ปลุกเพลงด้วยนะ อ้อ แล้วคืนนี้ เพลงอาจจะค้างที่คอนโดนะ” คอนโดที่เธอว่าคือคอนโดที่ทางบริษัทจัดเตรียมเอาไว้ให้สำหรับคนที่ได้แชมป์นั่นเอง วันไหนที่งานเลิกดึกหรือรู้สึกเหนื่อยมาก เพลงพิณจะก็จะค้างที่นั่น แทนการขับรถมานอนที่บ้าน ซึ่งอยู่เกือบถึงชานเมือง ช่วงจังหวะที่หมุนตัวนั่นเอง สายตาเธอก็เหลือบไปเห็นเสื้อสูทแบบผู้ชายซึ่งแขวนไว้ตรงผนัง “เอ๊ะ นั่นเสื้อใครอ่ะ แม่” “อ๋อ ของคุณเล็กน่ะ ลูก ลืมไว้หลายวันแล้ว ยังไม่ได้มาเอาคืนซักที แกบอกให้แม่เก็บเอาไว้ให้ด้วย” แม่ตอบด้วยน้ำ เสียงปกติธรรมดา แต่เพลงพิณกลับรู้สึกเหมือนกำลังจะโดนระเบิดอย่างไรอย่างนั้น “เล็ก เล็กไหนอ่ะ” “ก็คุณเล็ก เพื่อนร่วมบริษัทของเพลง แล้วก็ที่เป็นน้าชายของหนูยิหวาไง ลูก” “แล้วแม่ไปรู้จักมักจี่กับเขาได้ยังไง แล้วสนิทกับเขาแค่ไหน ถึงให้เขามาส่ง แม่ให้เขามาบ้านเราทำไม” เพลงพิณหน้าตาตื่น มองหน้าแม่อย่างรอคำตอบ “ก็...รู้จักกันตั้งแต่แม่ไปดูเพลงขึ้นเวทีอาทิตย์แรกน่ะ แกเป็นคนหนุ่มรุ่นใหม่ที่มีความคิดความอ่านน่าสนใจดีนะ แถมยังนิสัยดี น่ารัก แล้วก็มีน้ำใจด้วย”   “แม่...” เพลงพิณเรียกด้วยความเหลือใจ “เรื่องอะไรแม่ต้องไปชื่นชมเขาขนาดนั้น” “เพลงนี่พูดแปลก ก็เขาเป็นคนดี อัธยาศัยดีจริงๆ นี่ ทำไมแม่จะชมไม่ได้ เวลาเพลงประกวด แกขับรถมาส่งแม่ที่บ้านทุกครั้งแหละ” แม่ยังตั้งหน้าตั้งตาชื่นชมเขาต่อไป “แม่ไว้ใจเขาง่ายเกินไปแล้ว ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ดีอย่างที่แม่คิดหรอก ต่อไปนี้แม่ไม่ต้องไปยุ่งหรือให้ความสนิทสนมอะไรกับเขาอีกแล้วนะ” “อ้าว ทำไมล่ะ แม่ว่าเขาก็ไม่ได้เลวร้ายหรือเสียหายอะไรนี่นา” พิณทองหันมามองหน้าลูกสาวอย่างพิจารณา   “แต่สิ่งที่เขาทำกับเพลงมันยิ่งกว่าเลวร้ายอีกนะ แม่...แม่ลืมข่าวเรื่องเขากับหลานสาวเขาไปแล้วหรือ” เพลงพิณเอ่ยด้วยน้ำเสียงแค้นๆ “แม่ไม่ได้ลืม แต่แม่ไม่เชื่อว่า คุณเล็กจะทำอย่างนั้นได้” “โอ๊ย น้อยไปสิ แม่” เพลงพิณร้องด้วยความขัดใจกับความเชื่อมั่นในตัวเขาที่ออกจากปากแม่ “เอาเป็นว่า เพลงขอร้องนะ แม่อย่าไปยุ่งกับเขาเลย ส่วนเสื้อนี่ เดี๋ยวเพลงเอาไปคืนเขาเอง เขาจะได้ไม่ต้องมาหาแม่อีก” หญิงสาวว่าพลางฉวยสูทผ้าเนื้อดีจากไม้แขวนลงมา แล้วก็เดินทำหน้าขัดใจขึ้นบ้านไป พิณทองมองตามไปพลางส่ายหน้าน้อยๆ ในอาการของลูกสาว ครั้นแล้วเธอก็ต้องสะดุ้งเมื่อเห็นว่า ขณะที่ลูกเดินไปข้างหน้า กลับมีใบหน้าและร่างหนึ่งเดินหันหลังในลักษณะติดอยู่กับแผ่นหลังของลูก และร่างนั้นก็กำลังยิ้มให้เธอ! พิณทองหลับตาลงด้วยอกใจที่สั่นรัว สักพักก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นเพื่อจะพบว่า เธอไม่ได้ตาฝาดเหมือนคราวนั้น ผู้หญิงที่ใส่ชุดสีกลีบบัวยังยิ้มให้เธออยู่ ก่อนจะค่อยๆ เลือนหายไป กลายเป็นแผ่นหลังของเพลงพิณตามปกติ “อะไรกันแน่...นี่เราเห็นอะไร” จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 22:47:07

ความคิดเห็นที่ 5 ถ้าเพลงพิณเป็นดั่งดาวที่กำลังเปล่งประกายพริบพราวบนฟากฟ้า ชีวิตของหวันยิหวาก็ไม่ต่างจากดาวร่วงที่เร้นตัวอยู่ในซอกหลืบ เพราะเธอไม่สามารถคว้าแชมป์มาให้ผู้เป็นบิดาได้ แม้เขาจะพยายามวิ่งเต้นตอนที่รู้ว่าดุริยะไม่ได้ใช้เส้นให้ แต่ด้วยผลคะแนนที่ต่างกันจนเห็นได้ชัด ก็ทำให้รายการไม่อาจทำตามที่เขาต้องการได้ เท่านั้นยังไม่พอ ยังมีหลายคนเชื่อว่า ลูกสาวเขาจงใจทำร้ายเพลงพิณจริงๆ ซึ่งเขาก็เคยได้ยินกับหู แต่ไม่อาจวิ่งไปแก้ตัวได้กับทุกคนว่า มันไม่จริง เขาจึงต้องรีบส่งตัวลูกสาวไปอยู่อเมริกา ให้คนลืมๆ เรื่องนี้ไปซะ แล้วค่อยกลับมา แต่หวันยิหวาร้องห่มร้องไห้บอกว่าไม่อยากไป เธอยังมีตำแหน่งรองแชมป์ที่ต้องทำหน้าที่ แต่มีหรือคนเป็นพ่อจะยอมฟัง “ถ้าแกไม่ไปอเมริกา แกก็ห้ามไปทำงานในวงการบันเทิงเหมือนกัน” เขาเอ่ยเสียงเด็ดขาด “คนจะต้องลืมข่าวเรื่องแกทำร้ายเพลงพิณให้หมดจดเสียก่อน แกถึงจะมีสิทธิ์” “แต่เรื่องนั้นมันไม่ใช่ประเด็นใหญ่เลยนะคะ พ่อ คนเขาเลิกสนใจไปแล้ว อีกอย่าง ถ้ายิหวาไม่ไปทำงานให้ ทางบริษัทก็ต้องฟ้องยิหวา เพราะถือว่าทำผิดกฎของการประกวด” หวันยิหวาพยายามอธิบายทั้งน้ำตา “ฉันยินดีจ่ายค่าปรับ แลกกับที่แกไม่ต้องไปยุ่งหรือออกไปทำงานกับยายคนที่ได้แชมป์นั่น จะไปยืนข้างๆ มันให้คนเขาเปรียบเทียบว่าแกสู้มันไม่ได้เรอะ เท่าที่เป็นข่าวนั่น ก็ทำให้ฉันอายคนอื่นมากพอแล้ว เว้นเสียแต่ว่า แกจะมีหลักฐานว่า จริงๆ แล้วเป็นแผนของยายนั่น” “คุณพ่อคะ...” หวันยิหวาเรียกเสียงอ่อนใจ “พี่เพลงเขาจะทำอย่างนั้นทำไม พ่อก็รู้ความจริงดีว่าอะไรเป็นอะไร ถึงยิหวาจะได้คะแนนสูสีกับพี่เพลง แต่ก็เพราะพ่อจ้างคนโหวตให้ พี่เพลงต่างหากที่เขาเป็นขวัญใจมหาชนตัวจริง”   “จริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ เด็กใครหรือเปล่า เส้นใหญ่กว่าเรา ก็เลยได้แชมป์ไป” คนเป็นพ่อไพล่คิดไปอีกทางให้เด็กสาวยิ่งอ่อนใจ “ยิหวารู้สึกว่าคุณพ่อจะอคติกับพี่เพลงจังเลยนะคะ เขาทำอะไรให้คุณพ่อนักหนาหรือคะ” “ฉันไม่ได้อคติ แต่พูดไปตามที่เห็นและรู้สึก สายตาท่าทางมีแต่ความทะเยอทะยานแบบนั้นน่ะ ยอมทำทุกอย่างเพื่อเงินทอง เพื่อชื่อเสียงได้ทั้งนั้นละ...มาที่เรื่องของแก ตกลงตามนี้นะ ถ้าไม่ไปอเมริกา ก็ไม่ต้องออกไปทำงานทำอะไรทั้งนั้น!”   ไม่วายที่ดุริยะจะพยายามช่วยพูดและอธิบาย แต่อำนาจกลับตะเพิดไล่อย่างไม่ไว้หน้า “ความหวังดีของคุณทำให้ครอบครัวพี่แย่มามากพอแล้ว ขอร้องละ อย่ามายุ่งกับพวกเราอีกเลย ยายยิหวาเป็นลูกสาวของพี่ พี่จะดูแลแกเอง ไม่ต้องให้น้าชายนอกไส้อย่างคุณมาช่วยหรอก” กอปรกับหัทยาเองก็มาขอร้องอีกเสียง เพราะไม่อยากมีปัญหาครอบครัวมากไปกว่าที่เป็นอยู่ ดุริยะจึงได้แต่มองดูร่างที่เหมือนไร้วิญญาณของหวันยิหวาด้วยความเป็นห่วง และยังไม่หยุดคิดหาหนทางที่จะช่วยเหลือเธอจาก ‘กรง’ ที่อำนาจขังเธอไว้ จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 22:48:59

ความคิดเห็นที่ 6 บารมี บารมีอนันต์ เป็นชายหนุ่มวัยสี่สิบตอนปลายที่ยังคงดูแลรักษารูปร่างของตัวเองไว้ได้เป็นอย่างดี และมีความสง่าความภูมิฐานตามวัยและประสบการณ์ ผิวของเขาขาวอมชมพูตามเชื้อสาย ใบหน้าเคร่งขรึมแลดูเหมือนคนครุ่นคิดบางอย่างตลอดเวลา แต่ดุริยะรู้ดีว่า ภายใต้มาดนิ่งๆ แบบนี้คือความใจดี ความเมตตาที่มีอยู่อย่างล้นเหลือ เขาไม่เคยลืมภาพวันที่ “คุณอา” ไปที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแล้วก็ชี้มาที่เขา และนับจากวันนั้น ชีวิตที่ไม่ต่างจากเศษผ้าเก่าๆ ที่ถูกใครต่อใครมองข้ามก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง “ไอ้ยะ” อดีตเด็กจรจัด กลายเป็น “คุณหนูเล็ก” ที่มีคนล้อมหน้าล้อมหลังคอยเอาอกเอาใจ ได้เรียนหนังสือซึ่งเขาเคยคิดมาก่อนว่า อาจจะไม่มีโอกาส และในวันนี้ เขาก็มีชีวิตที่มาไกลเกินกว่าตัวเองจะกล้านึก   ดุริยะมองร่างสูงสง่าที่กำลังเดินลงบันไดมาด้วยความเคารพรัก และเลื่อมใสเต็มหัวใจ ไม่เพียงเรื่องงานและเรื่องธุรกิจเท่านั้นที่เขายึดบารมีเป็นต้นแบบ แม้แต่ชีวิตส่วนตัวอย่างเรื่องความรัก บารมีก็ทำให้เขารู้สึกชื่นชม แม้จะอยู่ในฐานะที่สามารถใช้เงินหรืออำนาจซื้อผู้หญิงอย่างที่คนอื่นนิยมทำ แต่บารมีกลับมีหัวใจรักมั่นต่อผู้หญิงเพียงคนเดียวเท่านั้น บารมีส่งยิ้มให้ลูกชายคนเล็ก ที่มารอรับเพื่อไปงานพร้อมกัน “อ้าว เล็ก มารับอาด้วยตัวเองเลยหรือ” บารมีเอ่ยทักด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นลูกชายยืนรออยู่แทนที่จะเป็นคนขับรถ “ลุงพรไปไหนเสียล่ะ” “ป้าภาไม่สบายน่ะครับ ผมเลยให้แกพาไปหาหมอ” หนุ่มใหญ่พยักหน้ารับทราบ แล้วก็เดินนำออกไปยังด้านข้างของบ้านหลังใหญ่ ซึ่งมีรถเก๋งคันหรูจอดอยู่ “งานมีปัญหาอะไรหรือเปล่า” ระหว่างทาง บารมีหันมาชวนคุย “ตอนนี้ทั้งสามบริษัทที่ผมดูแลอยู่ ไม่มีปัญหาอะไรครับ คุณอา มีแค่ปัญหาภายในองค์กรเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น” ดุริยะหมายถึงบริษัทส่วนตัวของเขาและในส่วนผลิตภัณฑ์ดูแลเส้นผมของบริษัทบีลีเวอร์ของบารมีที่ตอนนี้เขาเข้าไปดูแลอย่างเต็มตัว   “ถ้างั้นก็มีปัญหาเรื่องอื่น ใช่มั้ย” บารมีหยุดเดินและหันมามองหน้าเขาตรงๆ   “เอ่อ...ครับ...เรื่องยายยิหวาน่ะครับ” ดุริยะตัดสินใจแล้ว เมื่อเขาหาทางออกให้หวันยิหวาไม่ได้ เขาก็ต้องอาศัยคนที่สามารถทำได้ แต่ปรากฏว่า แม้บารมีจะไปคุยและออกคำสั่งกับอำนาจและหัทยาจนสองสามีภรรยาต้องยอมแล้ว คนที่ไม่ยอมกลับเป็นหวันยิหวาเอง “ยิหวาไม่กล้าสู้หน้าใครแล้วค่ะ อายเขาจะตายไปที่กลายเป็นตัวปัญหาของบริษัท และเป็นคนแรกของรายการที่ถูกฟ้องเรียกค่าเสียหาย!”   ทันทีที่ย่างเท้าเข้าไปในบริเวณงาน เสียงกรี๊ดต้อนรับเพลงพิณจากบรรดาแฟนคลับก็ดังกระหึ่ม วันนี้หญิงสาวอยู่ในชุดราตรีคอปิดเปลือยไหล่สีแดงสดขับผิวขาวให้ยิ่งผ่องงาม ผมยาวสลวยถูกปล่อยสยายตามธรรมชาติ ช่างแต่งหน้าแต่งหน้าให้เธอเข้มกว่าปกติและทาปากด้วยสีแดงเดียวกับชุด ทำให้งานนี้ เพลงพิณดูสวยและโดดเด่นสมกับตำแหน่งผู้ชนะอย่างแท้จริง ครั้นเห็นว่าตนได้รับเสียงกรี๊ดมากมายขนาดนี้ วูบหนึ่งเพลงพิณก็อดคิดถึงหวันยิหวาด้วยความสงสารในชะตากรรมนั้นไม่ได้ ถ้าถามความรู้สึกของเธอในตอนนี้ เพลงพิณยอมรับว่าเธอคลายความโกรธในสิ่งที่เด็กสาวทำกับเธอไปแล้ว มีแต่ความขัดเคืองใจเล็กๆ เท่านั้น เว้นแต่กับดุริยะเอง ที่จนป่านนี้ เธอก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่า ทำไมถึงยังจดจำทุกคำพูด ทุกสิ่งอย่างที่เขาทำกับเธอได้ ยิ่งได้รู้ว่าแม่ชื่นชมเขา ชอบเขา เธอก็ยิ่งรู้สึกหมั่นไส้เขาบอกไม่ถูก พอเข้าไปในบริเวณงาน หลังจากทักทายผู้ใหญ่หลายๆ คนแล้ว ลัลนา ผู้จัดการส่วนตัวก็พาเธอไปพบใครคนหนึ่ง...ชายชราเจ้าของสายตาวาววามชวนขนลุกที่คนทำงานตอนกลางคืนและได้พบเสือสิงห์กระทิงเฒ่ามาไม่รู้เท่าไรต่อเท่าไรอย่างเธอเข้าใจได้เป็นอย่างดี! “น้องเพลง นี่คุณยรรยง...หนึ่งในสปอนเซอร์รายการเราไงจ๊ะ สปอนเซอร์หลักคนหนึ่งเลย” น้ำเสียงลัลนานำเสนอด้วยความตื่นเต้นอย่างไรพิกล ในขณะที่เพลงพิณขมวดคิ้วกับชื่อของฝ่ายนั้น เพราะคุ้นๆ ว่าเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน “สวัสดีค่ะ” เพลงพิณยกมือไหว้ แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อมืออูมยื่นมาจับมือเธอเอาไว้ หญิงสาวนึกอยากสะบัดออกแล้วฟาดเข้าที่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหื่นสักเปรี้ยง แต่ที่ทำได้ก็คือ รีบดึงมือออกอย่างสุภาพ ในขณะที่เขากล่าวต่อไปว่า “ยินดีด้วยนะ หนู...ผมนี่ “มอง” คนไม่เคยพลาดจริงๆ ผมคิดว่าหนูต้องได้ หนูก็ได้” เพลงพิณหน้าตึง นี่เขากำลังจะบอกว่า เธอได้ตำแหน่งเพราะเขาอย่างนั้นหรือ...และพอคิดอย่างนี้ เธอก็นึกออกพอดีว่า เคยได้ยินชื่อเขามาจากไหน...จากทีมงานคนมีฝันสองคนในห้องน้ำนั่นเอง มีชื่อยรรยงอยู่ในบทสนทนาที่ว่าด้วยการเลือกแชมป์! “นี่ก็แสดงว่าประชาชนเขาก็ “มอง” เห็นอย่างเดียวกับที่ท่านมอง พวกเขาจึงพร้อมใจกัน ‘เลือก’ หนู” เพลงพิณตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม หากแต่ดวงตาจ้องตอบเขาอย่างไม่สะทกสะท้าน ก่อนจะกล่าวขอตัวและเดินจากมาด้วยท่าทางดุจนางพญา หารู้ไม่ว่าได้ทิ้งไฟกองใหญ่ไว้ในดวงตาขุ่นมัวคู่นั้น... พลางเขาก็คิดในใจว่า “หนูยังเด็ก แถมอยู่ในวงการมายา เลยอาจไม่รู้ว่า โลกของความจริงนั้นมันน่ากลัวและโหดร้ายต่อพวกที่หยิ่งผยองผิดที่ผิดทางมากแค่ไหน!” แต่คิดอีกที ยิ่งเธอทำหยิ่งใส่เขามากแค่ไหน เขาก็ยิ่งรู้สึกสนุกที่จะได้ล่าเธอให้มาเป็นของเขามากเท่านั้น ความจริง เขาตั้งใจจะจีบเธอตั้งแต่เธอออกจากบ้านคนมีฝันแล้ว แต่ช่วงนั้น เขากำลังมีปัญหากับหญิงสาวรายหนึ่งที่เหิมเกริม ไม่อยู่ในที่ที่ควรจะอยู่ แต่กลับออกไปประกาศตัวกับภรรยาของเขา เขาจึงต้องเสียเวลาจัดการสักพักใหญ่ กว่าเด็กนั่นจะยอมออกจากชีวิตเขาและภรรยาของเขากลับมาไว้ใจอีกครั้ง แต่บัดนี้ ได้เวลาล่าเหยื่อรายใหม่แล้ว! จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 22:51:21

ความคิดเห็นที่ 7 ทักทายแขกผู้มีเกียรติอีกสองสามคนแล้ว ลัลนาก็สะกิดบอกให้เพลงพิณรีบเข้าไปยังหลังเวทีเพื่อเตรียมตัวขึ้นร้องเพลงโชว์ ตอนนั้นเองที่สายตาเธอเหลือบไปเห็นดุริยะที่เดินเข้างานมากับหนุ่มใหญ่หุ่นสมาร์ท ตามหลังด้วยชายหนุ่มรูปหล่อแววตาแพรวพราวที่ควงคู่มากับหญิงสาวแสนสวยคนหนึ่ง “นั่นคุณบารมี เจ้าของบีลีเวอร์ตัวจริง และเป็นสปอนเซอร์หลักของรายการด้วย” ลัลนากระซิบบอก “แต่ยังไม่ต้องเข้าไปทักหรอก เดี๋ยวคุณดรีมก็คงเรียกเราไปทำความรู้จักเองนั่นละ” เพลงพิณพยักหน้ารับทราบ แล้วก็ขยับตัวตามผู้จัดการ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปทางดุริยะ ก็พบว่า เขาเองกำลังมองมาที่เธอเช่นกันด้วยแววตาพราวระยับ ท่าทางยียวนกวนประสาทเหมือนเดิม หญิงสาวจึงรีบดึงสายตาออกและวางไปทางอื่น ตอนนั้นเองที่เธอต้องชะงักไปเมื่อรู้สึกว่ามีก้อนกลมๆ กลิ้งเข้ามาในช่องท้อง ตามมาด้วยอาการพะอืดพะอม เพลงพิณรีบหลับตาลง ก่อนจะลืมขึ้นใหม่...และถ้าหากมีใครสักคนสังเกต คงเห็นว่า ดวงตาของเธอได้กลายเป็นสีแดงเข้มดั่งสีของเลือด! หากพอเธอกะพริบตา มันก็คืนสู่ความปกติ   และไม่กี่วินาทีต่อมา จู่ๆ ทั้งร่างกายและหัวใจของหญิงสาวก็กระตุกแรงๆ ราวกับมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่าน เมื่อสบตาเข้ากับหนุ่มใหญ่หุ่นสมาร์ทคนที่มากับดุริยะคนนั้น หญิงสาวสะบัดศีรษะไล่ความมึนงง...นี่เธอเป็นอะไรไป...แล้วอาการแบบนี้เรียกว่าอะไรกันแน่นะ... “นี่ใช่ไหม ที่เขาเรียกกันว่ารัก...เพราะฉันไม่เคยได้รู้จัก รู้สึกกับใครซักที นี่ใช่ไหม เมื่อฉันมีใจกับเธออย่างนี้ ทุกเวลาสิ่งที่เกิดในหัวใจคือรักเธอ” บทเพลงรักถูกเปล่งออกมาจากปากของเพลงพิณ ในขณะที่สายตาและหัวใจของเธอไม่ได้เป็นของตัวเองอีกต่อไป มันไพล่ไปอยู่กับหนุ่มใหญ่ เจ้าของบีลีเวอร์ตัวจริง ที่เธอทราบแล้วว่า ชื่อ บารมี เพลงพิณอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองไม่ได้ รู้แต่ว่า เธอรู้สึกเหมือนไม่เป็นตัวของตัวเองอีกต่อไป รู้สึกราวกับมีใครสักคนสะกดและออกคำสั่งให้เธอมองอยู่แค่เขา! นั่นไม่ต่างจากบารมีนัก หนุ่มใหญ่ไม่เคยเห็นหญิงสาวผู้คว้าตำแหน่งชนะเลิศคนนี้มาก่อน ได้ยินชื่อผ่านหูจากดุริยะบ้าง แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร ซึ่งก็เหมือนทุกปีที่ผ่านมานั่นละ ที่เขามีพนักงานที่ทำหน้าที่ประสานงานกับทางรายการอยู่แล้ว เขาจะทราบว่า ใครได้ตำแหน่งก็ในวันเลี้ยงขอบคุณอย่างนี้แหละ พอเห็นแล้วก็แล้วกันไป แต่ผู้ชนะคนนี้กลับต่างออกไป เพียงเห็นครั้งแรก เธอก็ทำให้เขาไม่อาจละสายตาจากเธอได้ และรอคอยเวลาที่เธอจะปรากฏตัวบนเวทีด้วยใจจดจ่อ เพลงพิณมีบางอย่างที่คุ้นตาเขา...ราวกับเขาเคยเห็นรอยยิ้มและแววตาแบบนั้นจากที่ไหนมาก่อน พลันที่คิดแบบนั้น ภาพของหญิงสาวคนหนึ่งก็ซ้อนทับกับใบหน้าของเพลงพิณในทันที หญิงสาวที่มีเครื่องหน้าเหมาะเจาะลงตัวไปเสียทุกส่วน ตั้งแต่ดวงตากลมโตสีดำสนิท จมูกโด่งเรียวและริมฝีปากเต็มอิ่ม “ตายแล้ว นักร้องคนนี้ แรงนะคะ คุณเล็ก มองคุณอาบารมีตาหวานหยดเชียว แหม...เดี๋ยวนี้เขาประกาศขายตัวเองกลางงานโต้งๆ แบบนี้เลยหรือคะ” วิลาสินีซึ่งมางานนี้กับพาทิศเอียงหน้าไปแสดงความเห็นกับดุริยะในสิ่งที่เห็นบนเวที ซึ่งดุริยะเองก็เห็นและไม่สบายใจเอาเสียเลย ยิ่งหันไปมองบารมี ยิ่งเห็นสายตาและท่าทางของพ่อบุญธรรม ความไม่สบายใจก็ยิ่งทบทวี “อาจจะเป็นแค่การแสดงก็ได้ คุณวินี” ชายหนุ่มไม่แน่ใจเหมือนกันว่า ประโยคโง่ๆ นั้นเขากำลังบอกวิลาสินีหรือย้ำกับตัวเองกันแน่ “โธ่ คุณเล็กคะ จะมองโลกในแง่ดีไปถึงไหน วินีเป็นผู้หญิงด้วยกัน วินีดูออกนะคะ ว่าผู้หญิงคนนั้นต้องการอะไร...แต่วินีก็ไม่ได้จะอะไรหรอกค่ะ ก็รู้ๆ กันอยู่ว่าในวงการนี้มีผู้หญิงที่จ้องจะเป็นสมบัติของผู้ชายรวยๆ ถมไป โดยเฉพาะนักร้องคนนี้ วินีได้ยินว่าเป็นลูกแม่ค้าขายน้ำไม่ใช่หรือคะ เพราะฉะนั้นก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขาอยากจะอัพเกรดตัวเอง” “เรายังไม่รู้จักเขาดีพอ อย่าเพิ่งวิจารณ์เขาเลยนะ คุณวินี อาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดก็ได้” เสียงดุริยะเคร่งขึ้นมาไม่รู้ตัว ตายังจ้องเขม็งที่ร่างของหญิงสาวบนเวทีด้วยแววตาไม่ชอบใจนัก “ต๊าย คุณเล็กก็หวงคุณอาเหมือนคุณอั๊ตหรือคะนี่” วิลาสินีหัวเราะเสียงใส เบียดกายเข้าหาเขาอีกนิดให้น้ำหอมกลิ่นเย้ายวนอวลผ่านจมูก แต่ดุริยะก็ขยับออกห่างในทันที ขณะที่อีกฝ่ายกล่าวต่อไปว่า “คุณอั๊ตนี่นะคะ เวลาวินีพูดประมาณว่า วันหนึ่งคุณอาอาจจะมีผู้หญิงคนใหม่มาแทนที่อาบัวก็ไม่พอใจ แต่พอวินีบอกว่า ที่คุณอาไม่ยอมแต่งงานใหม่อาจเพราะรอการกลับมาของอาบัว ก็โกรธ ไม่เข้าใจอารมณ์เขาจริงๆ เลย” “พวกเราทุกคนก็แค่อยากเห็นคุณอามีความสุขน่ะครับ ท่านเจ็บปวดมามากพอแล้ว” วิลาสินีพยักหน้ารับ แล้วก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีก เพราะตอนนี้ สายตาเธอไม่ได้มองไปบนเวที แต่กลับกวาดไปรอบๆ ตัวเพื่อส่งสายตาแสดงความเป็นเจ้าของแก่บรรดาผู้หญิงที่จ้องดุริยะตาเป็นมันแทน       ร้องเพลงโชว์บนเวทีเรียบร้อยแล้ว เพลงพิณก็ถูกคุณดรีมเรียกตัวลงมาข้างล่าง เพื่อทำความรู้จักกับสปอนเซอร์รายใหญ่คนหนึ่ง บารมี บารมีอนันต์ นั่นเอง ซึ่งเขาก็มองเธอไม่วางตาทีเดียว ด้วยรู้สึกว่าการเคลื่อนไหวของเธอดูคุ้นตาและน่ามองเสียนัก “ยินดีที่ได้รู้จักนะ หนูเพลง ต้องยอมรับว่าเสียงของหนูเพราะแล้วก็มีพลังจริงๆ” บารมีเอ่ยชมอย่างจริงใจหลังจากทักทายและดุริยะก็ทำการแนะนำพาทิศกับวิลาสินีให้เธอได้รู้จักด้วยแล้ว “ขอบพระคุณค่ะ คุณ...อา” เพลงพิณยกมือไหว้ก่อนจะช้อนสายตาขึ้นมองเข้าด้วยแววตาคล้ายคิดถึงเหลือคณา อันทำให้บารมีถึงกับชะงักไป พาทิศที่จับจ้องที่หญิงสาวด้วยความสนใจมาตลอดเห็นอย่างนั้นก็รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก รีบเอ่ยขึ้นว่า “เห็นคุณเพลงพิณได้มาร้องเพลง ได้ใช้ชีวิตอย่างอิสระแล้วก็นึกถึงยายยิหวานะครับ ต้องโดนพ่อใจร้ายกักขังและสั่งห้ามไม่ให้ออกมาทำงาน เสียดายอนาคตจริงๆ” วิลาสินียิ้มพอใจที่เพลย์บอยหนุ่มเริ่มต้นรุกเพลงพิณแล้ว ซึ่งเธอก็เชื่อมั่นว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนจะพ้นเงื้อมมือพาทิศไปได้ถ้าเขาต้องการ! ซึ่งนั่นก็เป็นผลดีกับเธอยิ่งนัก เพราะเธอรู้ธรรมเนียมของสองพี่น้อง พาทิศกับดุริยะดีว่า ถ้าคนหนึ่งจีบอีกคนจะหลีกให้ห่าง ฉะนั้น ต่อให้เพลงพิณสวยแค่ไหน ดุริยะก็จะไม่มีสิทธิ์ยุ่ง...หญิงสาวลิงโลดล่วงหน้าทั้งที่ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขายังไม่ได้เริ่มเสียด้วยซ้ำ “เจอพ่อบ้าอำนาจ หน้าบางไม่เข้าเรื่องแบบนี้ก็แย่หน่อยนะคะ” หญิงสาววิจารณ์ออกมาอย่างไม่เกรงกลัวและคล้ายจะรู้จักครอบครัวนี้ดี ซึ่งทุกคนก็มองว่า อาจเพราะเธอได้ยินเรื่องครอบครัวจากหวันยิหวาบ่อยก็เป็นได้   “ถ้าอย่างนั้น คุณเพลงจะให้เกียรติไปปลอบใจและเป็นกำลังใจให้หลานสาวสุดที่รักของผมได้มั้ยครับ” พาทิศรุกต่ออย่างไม่ยั้ง และหญิงสาวก็พยักหน้า “ด้วยความยินดีค่ะ...คุณบารมีอนุญาตใช่มั้ยคะ” ตอนท้ายเธอหันมาถามบารมีหน้าตาเฉย บารมีที่ยืนเงียบมานาน รีบพยักหน้ารับแทบจะทันที เพลงพิณยิ้มพอใจ แล้วเอ่ยต่อไปว่า “ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ ถ้าอย่างนั้นตอนนี้คงต้องขอตัวก่อนนะคะ แล้วพบกันค่ะ” คำพูดนั้นเธอจงใจพูดกับบารมีคนเดียวเท่านั้น ก่อนจะเยื้องย่างเฉิดฉายจากไป เพลงพิณจากไปแล้ว แต่ได้ทิ้งความรู้สึกอันหลากหลายและคำถามอันมากมายขึ้นในใจหลายคนในที่นั้น (จบบทที่ ๕-๖ ค่ะ) จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 22:55:00

ความคิดเห็นที่ 8 มาเชียร์ค่า จากคุณ : (liz) เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 01:32:13

ความคิดเห็นที่ 9 สนุกค่ะ บารมีคู่กับผีเหรอคะ มีความรัก ความหลังอะไรกันมา แต่น่าสงสารยิหวานะ จากคุณ : กัตตาเปอร์ชา (amlee) เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 08:41:14

ความคิดเห็นที่ 10 รอติดตามแบบรูปเล่มด้วยนะครับ ^^ จากคุณ : นิชนันท์ เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 13:02:10

ความคิดเห็นที่ 11 ผีจะทวงความหลังกับบารมีนี่เอง จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 16:44:15

ความคิดเห็นที่ 12 Yoo  Hooooooooo >3< จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 20:02:47