ความคิดเห็นที่ 1 12/1 ช่วงเวลาปิดเทอมของรุ่งทิพย์ผ่านไปอย่างเงียบเหงา สิ่งเดียวที่เธอเฝ้าคอยคือเสียงตามสายออดอ้อนอ่อนหวานของนายทหารหนุ่มซึ่งตนผูกจิตปฏิพัทธ์ อันเป็นเครื่องช่วยยืนยันว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับพันตรีพิรุณไม่ใช่เพียงแค่ฝันไป เออหนอ ไม่ได้พบหน้า ขอแค่ได้ยินเสียงบ้างก็ยังดี ดวงหน้าผุดผ่องแดงซ่านกับความคิดของตัวเอง วันเวลาแห่งความเงียบเหงาผ่านไปโดยหญิงสาวคอยช่วยงานร้านดอกไม้เป็นส่วนใหญ่ เธอคุ้นเคยกับที่นั่นมากกว่ารีสอร์ตเสริมความงามซึ่งดารินทร์ภูมิใจ บางวันก็ใช้เวลาเกือบทั้งวันขลุกอยู่กับบ้านคุณครูสอนดนตรีไทยท้ายซอย ร่างบางเดินไปตามบาทวิถี หลังนึกขึ้นได้ว่าตนลืมสมุดจดโน้ตเพลงซึ่งสัญญาว่าจะยกให้รุ่นน้องคนหนึ่ง ทว่ากลุ่มคนที่ยืนเถียงกับยายเฉลาหน้าบ้านเรียกความสนใจจากเธอให้ก้าวไปหาเร็ว “นัท มาได้ไงจ๊ะ” เธอทักหนึ่งในสามคนที่ตนจำได้ดี ก่อนหันไปบอกยายแม่บ้านให้วางใจ “นี่นัท เพื่อนทิพย์เองค่ะ ยายเหลาไปทำงานต่อเถอะ” สายตาฝ้าฟางมองค้อนอย่างไม่พอใจ เบะปากหยันกลุ่มนักศึกษาซึ่งแต่งตัวกะโปโล “ดูซิว่านัทพาใครมาด้วย” ศรัณย์ยืดอก ผายมือไปยังชายหญิงข้างตน รุ่งทิพย์นิ่งมองนิดหนึ่ง แล้วจึงเบิกตาโพลงเมื่อใบหน้าคุ้นตาสมัยเด็กของทั้งสองซ้อนทับขึ้นมา “น้อยหน่า... อ้วน...” สองเพื่อนสาวกอดกันกลม อดีตเด็กหญิงน้อยหน่าผู้เข้มแข็งร้องไห้อย่างลืมอาย ดวงตากลมโตคลอด้วยหยาดน้ำตาของรุ่งทิพย์มองสบกับศรัณย์ด้วยความตื้นตันเช่นกัน หญิงสาวเดินนำเพื่อนๆ เข้าบ้าน น้อยหน่าพร่ำชมความสวยงามน่ารักของบ้านเดี่ยวหลังเล็กนี้ไม่หยุดปาก เจ้าหล่อนไม่รู้ตื้นลึกหนาบางใดๆ ด้วยชายหนุ่มคนเดียวที่ทราบเรื่องไม่เคยแพร่งพรายกับใคร เมื่อได้มาเห็นสภาพความเป็นอยู่ของเพื่อนสาวซึ่งดีขึ้นกว่าเดิมก็พลอยชื่นชมยินดี รุ่งทิพย์ยกน้ำมาบริการแขกทั้งสามยังโต๊ะเก้าอี้เหล็กดัดบนสนามหญ้าหน้าบ้าน ลับหลังคือสายตาจ้องจับผิดของแม่บ้านสูงวัย “ป้าคนนั้นคือใครเหรอ ทิพย์ แกมองพวกเราแปลกๆ นะ ตอนพวกเราสวัสดีแกก็หน้าเชิด คอแข็งพิกล” “ยายเฉลาเป็นแม่บ้านที่นี่น่ะจ้ะ แกไม่ได้เขม่นน้อยหน่าหรอกนะ แต่แกไม่ค่อยชอบทิพย์ต่างหาก” เสียงหวานเล่าอย่างเห็นขัน “แล้วกัน รู้อย่างนี้ไม่น่าไหว้ให้เสียมือเลย” “ปากเก่ง เมื่อกี้ใครร้องไห้ขี้มูกโป่ง นายเห็นไหม นัท” “เดี๋ยวเถอะ ไอ้อ้วน” ภาพสองเพื่อนซี้ต่อล้อต่อเถียงทำให้หวนนึกถึงคืนวันเก่าๆ รุ่งทิพย์กะพริบตาถี่ ขับไล่น้ำตาที่รื้อขึ้นมาอีกครา “สองคนนี้ยังไม่เลิกทะเลาะกันอีกหรือจ๊ะ” “เห็นเถียงๆ กันแบบนี้ แต่ทิพย์ยังไม่รู้ล่ะสิว่าพวกเขาเป็นคู่รักกัน” ศรัณย์อวดอย่างภูมิใจในเพื่อนตน “จริงเหรอ นัทไม่เคยบอกทิพย์มาก่อนเลย” “นัทลืมน่ะ เรื่องไม่สำคัญก็แบบนี้” ว่าพลางหันไปยักคิ้วกับนายอ้วน “ใครจะสำคัญเท่าทิพย์ล่ะ ไอ้เพื่อนเวร” เสียงแหบห้าวสวนกลับ “รู้ไหม ทิพย์ นายนี่มันพูดถึงทิพย์ไม่หยุดตั้งแต่มันได้มาเจอทิพย์ที่กรุงเทพฯ” ริมฝีปากอิ่มแย้มยิ้มบาง ความรู้สึกของศรัณย์ฉายชัดในแววตาดำขลับของเขา และประจักษ์แจ้งแก่ใจเธอมาพักหนึ่งแล้ว หากรุ่งทิพย์ก็เลือกที่จะมองข้าม หวังให้ความรู้สึกนั้นสร่างซาตามกาลเวลา เหลือเพียงมิตรภาพอันคงทนถาวร “นัทคิดว่าคงอีกนานหรอกกว่าน้าดาวจะอนุญาตให้ทิพย์ไปหาพวกเราได้ นัทถึงได้ชวนเพื่อนๆ ลงมาหาทิพย์แทนอย่างไรล่ะ” “ขอบใจจ้ะ ทิพย์ดีใจจริงๆ แต่ไม่ว่าอย่างไรทิพย์ก็ยังตั้งใจจะขึ้นไปกราบอัฐิคุณยายศรีให้ได้สักวันหนึ่ง” “แล้วตอนนี้เพื่อนของแม่ทิพย์ไม่อยู่เหรอ” น้อยหน่าถามทะลุกลางปล้อง สิ้นคำถามนั้น รถญี่ปุ่นคันเล็กก็เบนหัวมายังรั้วหน้าบ้าน รุ่งทิพย์รีบลุกไปเปิดก่อนแนะนำให้น้าสาวรู้จักกับเพื่อนๆ ตน ดารินทร์ใจหายวาบในทีแรก แล้วจึงโล่งใจขึ้นเมื่อเห็นท่าทีปกติของรุ่งทิพย์และแววตาชื่นชมของเด็กสาวอีกคน เจ้าของบ้านเชื้อเชิญแขกเข้าบ้าน เลี้ยงต้อนรับด้วยมื้อเย็นซึ่งสั่งจากร้านอาหารเพิ่มเติม น้อยหน่าถูกใจจนลืมความขุ่นเคืองในอดีตว่าผู้หญิงคนนี้เคยพรากเพื่อนรักของตนไป ทั้งยังตอบรับคำเชิญชวนค้างคืนที่นี่หลังราตรีกาลเริ่มมาเยือน ทิ้งให้สองหนุ่มต้องไปค้างคืนยังหอพักของศรัณย์แทน จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 11:28:22

ความคิดเห็นที่ 2 “เราเข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมทิพย์ถึงยอมอยู่ที่นี่ น้าดาวดีกับทิพย์มากเลยใช่ไหม” ร่างอวบอิ่มนอนตะแคงหนุนแขนบนเตียงกว้าง มองเพื่อนรักซึ่งกำลังแปรงผมยาวตรงดกดำหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง “เราหรืออุตส่าห์เป็นห่วงทิพย์มาก แต่ตอนนี้ชักอิจฉาแล้วซี” รุ่งทิพย์ส่ายศีรษะอย่างไม่เห็นด้วย “อย่าอิจฉาทิพย์เลย น้อยหน่าได้อยู่กับพ่อแม่ใจดี ดีกว่าทิพย์เสียอีก” “ก็จริงน่ะนะ” เพื่อนสาวยิ้มแห้ง “ว่าแต่ทิพย์ได้เบาะแสแม่บ้างหรือยัง ตาสุกก็เสียไปนานแล้ว ถ้าแม่ของทิพย์รู้ ท่านอาจกลับมาหาทิพย์ก็ได้” “น้าดาวบอกว่าแม่ไปทำงานต่างประเทศ เธอติดต่อไปแล้วและแม่ก็ฝากฝังทิพย์ไว้กับน้าดาวจนถึงตอนนี้ ไม่รู้ซี บางทีแม่อาจมีครอบครัวและมีความสุขอยู่ทางนั้นแล้วกระมัง ทิพย์ก็จะพยายามมีความสุขกับชีวิตเหมือนกัน” ดวงตากลมโตทอประกายเจ็บช้ำ เธอมาอยู่กับเพื่อนสนิทของมารดาหลายปีดีดักแล้ว ท่านย่อมรับรู้ข่าวคราวของเธออย่างแน่นอน แต่ก็ไม่เคยมาหาหรือแม้แต่ติดต่อมา “เชื่อแล้วว่าทิพย์พูดเก่งขึ้นจริงๆ ตอนนัทเล่าให้ฟังเรายังไม่อยากเชื่อเลย” รุ่งทิพย์ยิ้มหวานยอมรับ “เล่าเรื่องของน้อยหน่าให้เราฟังบ้างซี” “ไม่รู้จะเล่าเรื่องอะไรแฮะ ก่อนมาก็คิดไว้แล้วเชียวนะ” “เริ่มจากเรื่องเธอกับอ้วนเป็นไงจ๊ะ เมื่อก่อนทิพย์คิดว่าน้อยหน่าชอบนัทเสียอีก” “แหม ใครจะเฝ้ารักผู้ชายที่ไม่รักเราไปได้ชั่วชีวิตล่ะ พอขึ้นมัธยมปลายเราก็แยกกันเรียนคนละสาย เราอยู่ห้องเดียวกับอ้วนเลยสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ หลังจากนั้นก็...” คนบนเตียงบิดกายขวยเขิน “ไม่เอาแล้ว ทิพย์นั่นแหละ สวยๆ อย่างนี้ มีแฟนหรือยังฮึ” “ไม่มีหรอกจ้ะ” ปากปฏิเสธ หากใจไพล่ไปคิดถึงบุรุษหนุ่มในเครื่องแบบทหารสง่าผ่าเผย พลันแก้มนวลก็ซับสีเรื่อขึ้นมา “ไม่มีแล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วย” “โธ่ ไม่มีจริงๆ จ้ะ น้าดาวเธอเข้มงวดกับเรื่องนี้มาก” “แล้วไป ไม่อย่างนั้นนัทก็น่าสงสารแย่” “น้อยหน่า...” “เรารู้ว่าทิพย์ดูออกว่านัทรู้สึกอย่างไร ถึงนัทจะไม่เคยบอกพวกเราตรงๆ แต่เรากับอ้วนก็รู้ว่าเขาชอบทิพย์ นัทเป็นคนดีนะ ครอบครัวเขาก็ดีทุกคน ถ้าทิพย์ยังไม่มีใครล่ะก็ อย่าด่วนตัดรอนน้ำใจเขาเลยนะ” เออหนอ เธอไม่เคยคิดตัดรอนศรัณย์อย่างที่น้อยหน่าห่วงกังวลเลย จริงของเจ้าหล่อนว่า ‘ใครจะเฝ้ารักเขาข้างเดียวไปได้ชั่วชีวิต’ เธอจึงรอวันที่เขาจะพบรักใหม่และตัดใจจากเธอได้เอง เมื่อนั้น ความเป็นเพื่อนที่มีต่อกันก็ยังคงเหมือนเดิม รุ่งทิพย์ค่อยลดแปรงหวีผมลงหลังเสียงลมหายใจของเพื่อนสาวผ่อนยาวสม่ำเสมอ นึกขันน้อยหน่าที่หลับใหลง่ายดายเพียงนี้ หรือไม่เธอก็คงเป็นเพื่อนคุยที่แย่น่าดู มัวแต่จมอยู่ในความคิดตัวเองจนปล่อยให้อีกฝ่ายหลับได้กลางคัน จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 11:29:06

ความคิดเห็นที่ 3 เสียงหวานสั่นพลิ้วด้วยความตื่นเต้นดังมาตามสายสร้างความกระหยิ่มอิ่มเอมใจให้กับนายทหารหนุ่ม ประสบการณ์อันจัดเจนบอกเขาว่าแม่สาวน้อยกำลังตื่นเต้นดีใจที่เขาติดต่อไป “เธออยู่ที่ไหน ทำไมเสียงดังจัง” “ทิพย์อยู่โรงอาหารค่ะ กำลังจะทานข้าวกับเพื่อนๆ” “เดินออกมาหน่อยเถอะ ฉันได้ยินไม่ชัดเลย” เขาเรียกร้อง ก่อนจะคลายยิ้มพึงพอใจเมื่อเสียงรบกวนเบาลง “ฉันยังไม่ได้กินข้าวเหมือนกัน ต้องออกมาทำงานข้างนอก งานยุ่ง...แต่ก็คิดถึงเธอ” “ทิพย์สบายดีค่ะ” เสียงหวานสั่นไหวขณะตอบแก้เก้อ “แต่ฉันไม่สบาย ร้อนรุ่มในอกทุกครั้งที่นึกถึงเธอ อยากไปหาเสียเดี๋ยวนั้น รักษาอย่างไรดีฮึ” ปลายสายเงียบไปด้วยตอบโต้ไม่ถูกเมื่อถูกเขาเกี้ยวพาหนักขึ้น พิรุณนึกรู้ว่ารุ่งทิพย์คงกำลังก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย อยากจรดจมูกลงบนแก้มนวลสักฟอดให้ชื่นใจ ทุกย่างก้าวที่เลือกเดิน นายทหารหนุ่มรู้ว่าเส้นทางระหว่างเขาและเธอค่อยๆ ห่างกันออกไป หากเขายังมีภาระหน้าที่ทางบ้านให้รับผิดชอบ ไม่อาจทำตามใจปรารถนาได้ทุกประการ กระนั้น พิรุณก็ยังเห็นแก่ตัวเกินกว่าจะตัดขาดความสัมพันธ์กับเจ้าหล่อนเสียทีเดียว การได้รู้ว่าตนเป็นใหญ่ มีอิทธิพลเหนือหญิงสาวสร้างความอิ่มเอมใจให้แก่บุรุษเสมอ “ทิพย์ เธอต้องรอฉันนะ” เขาเอ่ยอย่างเลื่อนลอย “คะ” “เอ้อ เปล่า ไม่มีอะไร เธอไปกินข้าวเถอะ” ชายหนุ่มลูบหน้าเรียกสติตนเอง “ฉันรักเธอที่สุดนะ ทิพย์ จำไว้ ฉันรักเธอคนเดียว” พันตรีพิรุณไม่ทันรอฟังคำตอบรับ เขารีบกดตัดสายทิ้งเมื่อเห็นร่างระหงเดินเข้ามาภายในร้านอาหาร มุมปากบางกระตุกยิ้มเยาะตนเอง นี่แหละ ‘งานยุ่ง’ ของเขาล่ะ ไม่ใช่กลางสนามรบแห่งไหน แต่อยู่ในสนามรักที่ต้องตะล่อมหญิงสาวตรงหน้าให้พ่ายแพ้แก่ตนจนได้ เพื่ออนาคตการงานอันเจริญเติบโตนั่นเอง นายทหารหนุ่มลุกยืนเลื่อนเก้าอี้ให้สุภาพสตรีที่วันนี้แต่งตัวสวยเป็นพิเศษ แล้วก็ให้ทะนงว่าตนมีอิทธิพลต่อรสรินมากขึ้นทุกวัน ชายหนุ่มสลัดเด็กสาวออกจากใจได้ในที่สุด งานตรงหน้าท้าทายไม่แพ้กัน จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 11:29:57

ความคิดเห็นที่ 4 คุณscottie - รสรินอาจทันคนอื่น แต่ไม่ทันอารมณ์ความรู้สึกตัวเองสิคะ คุณ=FriEnDiY= - บทนี้หมั่นไส้ขึ้นอีกแน่เลยค่ะ แหะๆ พี่ไก่ - นัทไม่กล้าซะทีค่ะ นัทห่วงความรู้สึกทิพย์เกินไป แล้วทิพย์ก็ไม่เปิดโอกาสให้ด้วย ขอบคุณสำหรับกุหลาบด้วยค่ะ พี่มาลัย - เดี๋ยวได้ไปแล้วค่ะ อีกไม่นานจ้า ขอบคุณสำหรับกิฟด้วยค่ะ คุณmakokchor - สไตล์เสธ.คือพูดให้รู้เรื่องกันไปเลย ไม่อ้อมค้อมค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟนะคะ พี่พิชช์ - ทิพย์อยู่ในโลกสีชมพูจริงๆแหละค่ะ ยังมีความฝันที่มีพิรุณอยู่ในนั้น ก็ต้องรอดูว่าถ้ารู้ความจริงจะเป็นยังไง หรืออาจมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นก่อนนี่สิคะ เอ่อ ยิ่งพูดยิ่งงง แหะๆ ขอบคุณสำหรับกิฟด้วยนะคะ แพรวรออ่านบล็อกพี่พิชช์อยู่น้า คุณสามปอยหลวง - ขอบคุณสำหรับกิฟค่ะ คุณจิ๊บ - ขอบคุณสำหรับกิฟค่ะ จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 11:45:54

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่แค่หมั่นไส้ เริ่มเกลียดตาพิรุณแล้วค่ะ ไม่ไหวๆๆ จากคุณ : =FriEnDiY= เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 18:06:50

ความคิดเห็นที่ 6 ที่พิรุณคิดว่าจะครอบรสรินไว้ได้นั่นคิดผิดค่ะ ดูๆ รสรินไม่โง่ อายุบวกประสบการณ์ก็พอสมควรแล้ว ไม่อ่อนหัดอย่างรุ่งทิพย์ มีความรู้สึกว่ารสรินนี่แหละค่ะจะสอนบทเรียนพิรุณแทนรุ่งทิพย์และดาว โพสต์ไปแล้วเพิ่งเห็นว่าเมืองไทยเป็นวันที่ 1 แล้ว แสดงว่าให้กิฟต์ได้แล้วสินะคะ แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 54 02:11:22 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 02:10:35

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านมาจนถึงตอนนี้แล้ว พี่ยังเดาว่าใครเป็นพระเอกไม่ได้เลยเนี่ย แง๊ หรือว่า เรื่องนี้จะไม่มีพระเอกหว่า จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 10:01:53

ความคิดเห็นที่ 8 ใครจะให้บทเรียนตาพิรุณเนี่ย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 17:30:30

ความคิดเห็นที่ 9 โห ตาพิรุณ ตกลงเรื่องนี้ไม่มีพระเอกหรือเปล่าเนี่ย จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 23:23:58