ความคิดเห็นที่ 1 ‘พิมพิกา’ รู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก นานแล้วที่เธอไม่ได้กลับมาบ้านเกิดเมืองนอน นานจนเกือบจะลืมเลือนทุกอย่างไปแล้ว ตั้งแต่วันนั้น วันที่คุณพ่อส่งเธอไปเรียนต่อที่ประเทศอังกฤษ ตอนแรกเธอโกรธคุณพ่อมากเธอคิดว่าคุณพ่อผลักไสไล่ส่งเธอ แต่เมื่อโตขึ้นพิมถึงได้รู้ว่ามันอาจจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเธอแล้วก็ได้ ถ้าเธอยังอยู่ประเทศไทย เธออาจจะทำใจไม่ได้กับการด่วนจากไปของคุณแม่ด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์  ใบหน้าสีขาวกลายเป็นซีดเผือด ดวงตามีแววของความเศร้าหมองทันทีที่หวนนึกถึงผู้หญิงที่เธอรักที่สุดในชีวิต ผู้หญิงที่เธอไม่มีวันจะได้พบเจออีกแล้ว “ ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ ผมกัปตัน ทวีกรณ์ สมบูรณ์ทัรพย์  ขณะนี้เที่ยวบิน TG1254 กำลังจะลดระดับลงจอด ณ ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ ขอความกรุณาผู้โดยสารทุกท่านโปรดนั่งประจำที่และรัดเข็มขัดให้เรียบร้อย จนกว่าสัญญาณไฟจะดับลงครับ” เสียงของกัปตัน ปลุกให้พิมหลุดออกจากภวังค์ของอดีต หญิงสาวขยับตัวเพื่อเปลี่ยนอริยาบทเล็กน้อย ดวงหน้าที่ขาวซีดเริ่มกลับมามีสี เธอสะบัดผมยาวตรงเล็กๆน้อยเพื่อให้เข้าทรง   “อดีตก็คืออดีตที่เราไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไข มีแต่รั้งจะทำให้เจ็บปวด ไม่น่าจดจำเลยสักนิด” ความคิดที่โลดแล่นอยู่ในสมองก่อนที่หญิงสาวจะมองออกไปนอกหน้าต่าง สิ่งที่เธอเห็นอยู่ไกลลิบๆคือ ผืนแผ่นดินไทยที่เธอจากมานาน เธอเห็นสายธารที่คดเคี้ยวยาวไปจุดลูกหูลูกตา  เห็นทุ่งหญ้า ทุ่งนาที่เขียวขจี  บ้านช่องของผู้คนเมื่อมองจากบนนี้ดูเล็กราวกับของเล่นเด็ก แต่เมื่อเครื่องบินลดระดับความสูงลงเรื่อยๆ สิ่งที่ดูเหมือนบ้านตุ๊กตาเมื่อครู่ก็ใหญ่ขึ้นราวกับมีเวทย์มนตร์   ไม่นานนัก เครื่องบินลำใหญ่ก็แล่นลงสู่ท่าอากาศยาน หญิงสาวขยับตัวเพื่อเตรียมลงจากเครื่อง แน่นอนว่า คนอย่างเธอ ไม่จำเป็นจะต้องรอผู้โดยสารคนอื่นออกก่อน ในเมื่อเธอเป็น ผู้โดยสารชั้นหนึ่ง สิทธิพิเศษของเธอก็ย่อมที่จะเป็นที่หนึ่ง “บางทีเงินก็อำนวยความสะดวกให้แก่คนเราได้ไม่น้อยเลยทีเดียว”   หญิงสาวลุกขึ้นจากที่นั่งพร้อมสะพายกระเป๋ายี่ห้อหรูรุ่นใหม่ล่าสุดที่เธอแวะซื้อที่ฝรั่งเศส ก่อนที่จะต่อเครื่องบินกลับมาไทย กระเป๋าราคาสูงลิ่วที่แม้แต่เหล่านางฟ้าทั้งหลายก็ยังอดไม่ได้ที่จะมองกระเป๋าใบหรูของเธอตาเป็นมัน  พิมพิกาอมยิ้มน้อยๆ เธอชินเสียแล้วกับสายตาพวกนี้ เธอถูกเลี้ยงมาให้เป็นที่หนึ่ง ทุกอย่างที่เธอต้องการคุณพ่อไม่เคยขัดใจเธอเลยสักครั้ง คุณพ่อหาทุกอย่างมาให้เธอได้เสมอ เว้นเพียงอย่างเดียว.... ทันทีที่ก้าวพ้นจากประตูเครื่องบิน พิมพิกาก็สัมผัสถึงไอร้อนวูบที่ปะทะเข้ากับตัวเธอ   “ อ่า  นี่แหละประเทศไทย ที่เขาว่ากันว่า ประเทศไทยมีสามฤดู คือ ฤดูร้อน ฤดูร้อนกว่า และ ฤดูร้อนที่สุด เห็นทีว่าจะจริง”   พิมยิ้มให้กับความคิดที่เธอแอบคิดอยู่ในใจ ระยะทางจากงวงช้างสู่สายพานรับกระเป๋าเป็นระยะทางที่ไกลพอสมควร เสียงรองเท้าส้นสูงที่เข้าชุดกันกับเสื้อแขนยาวสีครีมและกางเกงเข้ารูปสีดำดังเป็นจังหวะก่อนจะหยุดลงหน้าสายพาน ดวงตากลมโตชะเง้อมองสายพานที่เต็มไปด้วยกระเป๋าหลายสีหลายขนาด เพียงครู่หญิงสาวก็เอื้อมมือจะคว้ากระเป๋าเดินทางใบหรูที่เข้าชุดกับกระเป๋าสะพายรุ่นล่าสุดของเธอ “ผมช่วยครับ” เสียงของสุภาพบุรุษข้างๆเธอเอ่ยขึ้น ก่อนที่มือของเขาจะเอื้อมหยิบกระเป๋าของเธอและวางมันลงอย่างทะนุถนอม “ขอบคุณค่ะ” เธอยิ้มกว้างให้เขาเป็นการตอบแทน นี่แหละคนไทย มีน้ำใจเสมอไม่ว่าจะรู้จักกันหรือไม่รู้จักกันก็ตาม หญิงสาวไม่รอช้าเธอลากกระเป๋าใบโตเดินผ่านด่านตรวจคนเข้าเมืองทันที เมื่อพ้นทางออก สายตาของเธอก็เริ่มมองหาคุณพ่อที่ไม่ได้เจอมาเป็นเวลานานอย่างใจจดใจจ่อ  นานแล้วที่พิมไม่ได้เจอกับพ่อ หลังจากที่พ่อเข้าสู่เส้นทางอาชีพนักการเมือง พ่อหาเวลามาเยี่ยมพิมไม่ได้เลยสักครั้ง พ่อจะเปลี่ยนไปมากรึเปล่า เธอจะจำท่านได้มั้ย แล้วท่านล่ะจะจำเธอได้รึเปล่า ทันใดนั้นพิมก็ต้องสะดุ้งตัวเมื่อได้ยินเสียงเรียก “คุณพิมคะ ทางนี้ค่ะ” เมื่อหันไปทางต้นเสียง เธอก็พบหญิงสาวร่างระหงในชุดสูททำงานสีดำกำลังเดินเข้ามาหาเธอ “สวัสดีค่ะ ดิฉัน แวววดี เป็นเลขาของคุณ พิชัย ท่านติดประชุมพรรค จึงให้ดิฉันมารับคุณพิมแทนท่านค่ะ” เพียงแค่ประโยคเดียวก็สามารถทำให้ใบหน้าที่เคยเอิบอิ่มแต้มไปด้วยสีสันกลับสลดลงไปอย่างเห็นได้ชัด พิมหลุบตาลงต่ำเพื่อซ้อนแววตาแห่งความผิดหวังไว้ นี่แหละคืออย่างเดียวที่คุณพ่อให้เธอไม่เคยได้ ...’เวลาของคุณพ่อ’ “ขอบคุณค่ะ”หญิงสาวกล่าวเบาๆด้วยน้ำเสียงที่พยายามไม่ให้สั่นเครือ คนขับรถที่ยืนประสานมืออยู่ด้านหลังแวววดี รีบกุลีกุจรมายกกระเป๋าจากมือของเธอไป “คุณพิมครับผมช่วย”  สนองคนขับรถกล่าวเสนอตัว  สนองเป็นชายวัยกลางคนรูปร่างอ้วนท้วม สีผิวค่อนไปทางคล้ำ ไว้หนวดเคราดูรุงรัง แต่พิมกลับรู้สึกว่า นายสนอง เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่ดูอบอุ่นและเป็นที่พึ่งได้ “ขอบใจจ๊ะ”  รอยยิ้มหวานเผยขึ้นบนใบหน้าเรียวมนอีกครั้ง แก้ไขเมื่อ 30 เม.ย. 54 18:41:33 จากคุณ : เม็ดพลอย เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 18:30:30

ความคิดเห็นที่ 2 รถยนต์คันหรูเคลื่อนออกจากสนามบิน  พิมมองทิวทัศน์ข้างทางด้วยความตื่นตาตื่นใจ กรุงเทพในวันนี้ กับกรุงเทพเมื่อวันที่เธอจากไป ดูจะเปลี่ยนไปมาก ความเจริญเข้าปกคลุมแทบจะทุกพื้นที่ถึงแม้จะยังไม่เท่ากับต่างประเทศในหลายๆประเทศที่เธอไปมา แต่ก็ต้องถือว่าความเจริญนั้นมีมากจนน่าตกใจ “คุณพิมไม่ได้กลับมาเมืองไทยนานแค่ไหนคะ” แวววดีเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นท่าทางสนอกสนใจโลกภายนอกของหญิงสาว รถยนต์คันหรูเคลื่อนออกจากสนามบิน  พิมมองทิวทัศน์ข้างทางด้วยความตื่นตาตื่นใจ กรุงเทพในวันนี้ กับกรุงเทพเมื่อวันที่เธอจากไป ดูจะเปลี่ยนไปมาก ความเจริญเข้าปกคลุมแทบจะทุกพื้นที่ถึงแม้จะยังไม่เท่ากับต่างประเทศในหลายๆประเทศที่เธอไปมา แต่ก็ต้องถือว่าความเจริญนั้นมีมากจนน่าตกใจ “คุณพิมไม่ได้กลับมาเมืองไทยนานแค่ไหนคะ” แวววดีเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นท่าทางสนอกสนใจโลกภายนอกของหญิงสาว “ก็เกือบสิบห้าปีเห็นจะได้ค่ะ” พิมหันมาตอบ “นานมากเลยนะคะ” “ค่ะ คุณพ่อไม่อยากให้พิมกลับมาหนะค่ะ ท่านบอกว่าทางนี้ยุ่งมาก อยู่ทางโน้นจะสบายกว่า” หญิงสาวเผลอนึกไปถึงปีแรกที่เธอร้องไห้ฟูมฟาย พยายามจะอ้อนวอนขอให้เธอได้กลับมาบ้านในช่วงปิดภาคเรียน แต่คำตอบของคุณพ่อก็คือคำว่า ’ไม่’ ซึ่งคุณพ่อก็ยกอ้างเหตุผลนานับประการขึ้นมา แต่มีเหตุผลเดียวที่เธอจำขึ้นใจนั้นก็คือ ‘งานของคุณพ่อยุ่ง’ ตอนนั้นเธอจำได้ว่าเธอร้องไห้อยู่สามสี่วัน ร้องจนน้ำตาหมดก็เลิกร้องและหลังจากนั้นมาความคิดที่จะขอกลับบ้านของเธอก็ไม่เคยปรากฏขึ้นในความคิดอีก และคุณพ่อเองก็ไม่เคยมาถามหรือรบเร้าให้เธอกลับมาเยี่ยมบ้าน ดังนั้นตลอดระยะเวลาสิบกว่าปีที่ผ่านมาเรื่องการกลับบ้านจึงเป็นเรื่องที่ถูกลบออกไปจากสมองของเธอโดยสิ้นเชิง เธอคิดเพียงอย่างเดียวว่า ‘ต้องรีบเรียนให้จบ’ และอาจจะเป็นข้อดีของการไม่กลับบ้าน เพราะมันทำให้ทุกปิดเทอมเธอคลุกอยู่กับหนังสือกองโต จนในที่สุด เธอก็คว้าเกียรตินิยมอันดับหนึ่งจากมหาวิทยาลัยชื่อดังมากครอง “แต่คุณพิมพูดภาษาไทยชัดมากเลยนะคะ” “อยู่ทางโน้นคุณพ่อจ้างคุณครูภาษาไทยมาสอนที่บ้านค่ะ ทั้งพูด อ่าน เขียน ท่านไม่อยากได้ลูกเป็นแหม่มจ๋าหนะค่ะ” “อ๋อ  มิน่าละ คุณพิมถึงได้พูดได้ชัดมากเลยทีเดียว”คำเอ่ยชมจาก แวววดีทำให้พิมยิ้มเล็กๆที่มุมปาก “นี่คุณแวว ต้องกลับไปทำงานต่อรึป่าวค่ะ” พิมถามขึ้น “ค่ะ ดิฉันต้องกลับไปทำงานต่อ เพราะตอนนี้มีประชุมใหญ่ คุณพิมต้องการอะไรรึป่าวค่ะ”   “เปล่าค่ะ พิมแค่ถามดูเฉยๆ” “คุณพิมมีอะไร คุณพิมบอกแววได้นะคะ คุณท่านสั่งไว้ค่ะว่า ถ้าคุณพิมอยากได้อะไรให้จัดให้ทันที” พิมยิ้มให้อย่างเจื่อนๆ “คุณพ่อก็อย่างนี้แหละค่ะ”  ในน้ำเสียงแฝงไปด้วยความเศร้าและความชินชา “ทำไมล่ะคะ คุณท่านดูรักคุณพิมออกนะคะ รักยิ่งกว่าทุกอย่างบนโลกก็ว่าได้” “คุณแววคิดอย่างนั้นหรอคะ”  น้ำเสียงของเธอดูจะประชดมากกว่าตั้งคำถามจริงจัง พิมอดที่จะสงสัยไม่ได้ ในเมื่อเธอไม่เคยจะรู้สึกอย่างนั้นเลยสักครั้ง ไม่มีอะไรสำคัญกับคุณพ่อ ไปมากกว่า งาน “เชื่อแววเถอะค่ะ คุณท่านไม่เคยรักอะไรไปมากกว่าคุณพิมจริงๆ” “ขอบคุณนะคะ คุณแวว” พิมเอ่ยคำขอบคุณพร้อมรอยยิ้ม...ยิ้มที่ทำให้แวววดีต้องหยุดชะงัก ผู้หญิงคนนี้ เวลายิ้มสวยอย่างน่าตะลึง แวววดีคิด มองดวงหน้ารูปไข่ริมฝีปากเต็มอิ่มที่แย้มยิ้ม “ยามเจ้าแย้ม ราวโลกจะแย้มไปกับเจ้า” แวววดี นึกถึงวลีหนึ่งในหนังสือที่เคยอ่านเมื่อครั้งสมัยยังเด็ก  ที่เคยสงสัยนักหนา ว่าจะมีคนที่งามราวภาพวาดและยิ้มที่ทำให้โลกต้องยิ้มตามนั้นจะมีอยู่จริงหรือ  ตอนนี้แวววดี ไม่สงสัยแล้ว  เธอแอบมองหญิงสาวที่นั่งนิ่งอยู่ข้างๆ ผิวละเอียดนุ่มราวใยไหม แต้มระเรื่อด้วยสีชมพูอ่อน จมูกรั้นเป็นสัน ดวงตาคมโตแต่ก็แฝงไปด้วยเสน่ห์น่าค้นหามากมาย ผมสีดำสนิทเรียงตัวยาวประดุจเส้นไหมเหมือนกับว่าเธอหลุดออกมาจากวรรณคดียังไงอย่างนั้น แม้แวววดีจะเป็นผู้หญิงด้วยกันก็ยังมองด้วยความไม่เบื่อ แล้วถ้าเป็นชายหนุ่มมีหรือจะวางสายตาลงได้ จากคุณ : เม็ดพลอย เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 18:34:57

ความคิดเห็นที่ 3 ไม่นานรถของพิมก็แล่นมาถึงหน้าคฤหาสน์หลังงามที่เปิดประตูรอไว้ รถแล่นผ่านบริเวณบ้านไปอย่างช้าๆจนมาหยุดจอดสนิทหน้าบันไดหินอ่อนที่ไล่ระดับก่อนเข้าถึงตัวบ้าน พิมมองบ้านที่เธอจากไปนานกว่าสิบปีด้วยความคิดถึง ภาพในความทรงจำไหลเวียนย้อนกลับมา เธอเห็นภาพของเธอในวัยเด็กที่เคยวิ่งเล่นตรงนั้น ตรงสวนสระบัว ตรงที่เธอมีแม่คอยดูแลอยู่ไม่ห่าง ข้างๆเป็นพ่อที่มองดูเธอและแม่ด้วยความรัก ช่วงเวลาของครอบครัวแสนสุข เวลาที่ผ่านไปแล้วนานแสนนานและไม่มีทางจะย้อนกลับคืนมาอีก  น้ำตาของพิมรื้นขึ้นจนพิมต้องกลอกตาขึ้นฟ้าเพื่อไม่ให้น้ำใสๆเหล่านั้นหยดลงมาให้ใครเห็น   “คุณหนูพิม” เสียงหญิงสูงวัยร้องเรียกสั่นเครือ “ป้าบัว” พิมวิ่งเข้าไปหาป้าบัว  แม่บ้านคนเก่าคนแก่ของบ้าน  ป้าบัวเปรียบเสมือนแม่คนที่สองที่คอยดูแลพิมมาตั้งแต่เล็ก “คุณพิมโตเป็นสาวแล้วสวยเชียวค่ะ  ป้าแทบจำไม่ได้” ป้าบัวมองสำรวจรอบๆตัวหญิงสาวก็พบความเปลี่ยนแปลงจากครั้งเมื่อวัยเยาว์มากมายทีเดียว เมื่อตอนเล็กคุณหนูของป้าบัว หน้าจะค่อนไปทางคุณพ่อ แต่พอโตขึ้นใบหน้ากลับไปละม้ายคล้ายใครสักคน ใครที่ป้าบัวเหมือนจะเคยรู้จักเมื่อนานมาแล้ว  ใครกันเน้อ....โดยเฉพาะยิ้มหวานๆแบบนี้ “ป้าบัวก็ยังเหมือนเดิมนะค่ะ  ไม่เปลี่ยนเท่าไหร่เลย สวยยังไงก็สวยอย่างนั้นจริงๆ”  พิมมองใบหน้าของผู้ที่เธอนับถือเสมือนญาติผู้ใหญ่แท้ๆ ก่อนจะโผเข้ากอดป้าบัวอีกครั้ง “โถ่ คุณพิมคะ  อย่าเอาอะไรกับคนแก่เลยคะ  เวลาผ่านไปใบหน้าก็ร่วงโรยไปตามกาลเวลานั้นแหละค่ะ” ป้าบัวพูด อย่างปลงสังขาร พิมได้แต่ยืนยิ้มกว้าง จริงของป้าบัว ผิวหนังที่เคยห่อหุ้มร่างด้วยความเต่งตึงก็กลับเหี่ยวย่นอย่างชัดเจน ริ้วรอยก็ปรากฏบนใบหน้ากลมนั้นตามสังขาร แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนคือ แววตาที่ทอดมองมาที่เธอด้วยความรักและห่วงใย “คุณพิมกลับมาเหนื่อยๆ ป้าว่า คุณพิมไปพักผ่อนก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวป้าจะทำอาหารเย็นให้ทาน” ป้าบัว เรียกเด็กรับใช้อีก สองสามคนออกมายกกระเป๋าเดินทางขึ้นไปบนห้องนอนเดิมของ พิมพิกา ก่อนที่จะเดินนำพิมพิกาเข้าไปในตัวบ้าน พิมมองรอบๆบ้านด้วยความตะลึงหลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนไปจากเดิมมากทีเดียว  คุณพ่อเธอร่ำรวยขึ้นจนน่าตกใจ  ของหลายสิ่งมูลค่าประเมินแทบจะไม่ได้  พิมเดินตามป้าบัวขึ้นไปยังชั้นบนของบ้าน  พิมมองไปเรื่อยๆ จนสะดุดกับห้องๆนึง เธอชั่งใจอยู่ชั่วครู่กว่าจะเปิดประตูห้องนั้นออก ‘ห้องเปียโนของคุณแม่’  พิมค่อยๆเปิดประตูเข้าไปช้าๆ  คงเป็นห้องนี้ห้องเดียว ที่ไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆเลย คุณพ่อยังคงเก็บรักษาห้องที่คุณแม่รักมากที่สุดไว้ ราวกับว่าท่านยังมีชีวิตอยู่  เปียโนสีขาวตัวเดิมตั้งอยู่ตรงที่เดิม  รูป พ่อ แม่ ลูก ที่พิมวาดเมื่อครั้งวัยเด็กก็ยังแปะไว้ที่ข้างผนังที่เก่า เก้าอี้ตัวโปรดของคุณแม่ก็ไม่ได้ถูกโยกย้ายออกไป สมัยก่อนเวลาค่ำๆคุณแม่จะนั่งบนเก้าอี้ตัวนี้แล้วอุ้มเธอขึ้นมากอดพร้อมกับร้องเพลงให้ฟัง ส่วนคุณพ่อก็จะนั่งเล่นเปียโนตัวนั้น พิมยืนนิ่งอยู่ชั่วครู่  เธอตัดสินใจปิดประตูห้องนั้นก่อนจะเดินไปยังห้องที่ถัดจากห้องเปียโนไปสองห้อง  คือห้องนอนของเธอเอง  คุณพ่อคงให้คนมาออกแบบตกแต่งใหม่เสียหมด   จากห้องสีชมพูหวานแหววในวัยเด็ก กลายเป็นห้องสีครีมดูสะอาดตา   “ป้าให้คนทำความสะอาดไว้ตั้งแต่เมื่อวันก่อนแล้วค่ะ  คุณพิมพักผ่อนได้เลยนะคะ เดี๋ยวป้าขอตัวลงไปเตรียมอาหารก่อน” ป้าบัวเดินลงบันไดไป ปล่อยให้หญิงสาวที่เพิ่งกลับมาได้พักผ่อนอย่างเต็มอิ่ม พิมทิ้งตัวลงนอนบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง แต่ยังไม่ทันที่จะหลับสนิทตา เธอได้ยินเสียงอะไรบางอย่างแว่วลอยมา เสียงใครบางคนบรรเลงดนตรี ไม่ใช่เครื่องดนตรีสากล แต่เป็นดนตรีไทยที่เธอเคยชอบฟังมาตั้งแต่เด็ก ใช่แล้วเสียงของระนาด เธอจำได้เพราะเสียงของมันจะนุ่มกว่า ทุ้ม ฟังเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักเบื่อ  เพลงนี้ฟังดูคุ้นหูเหลือเกิน เสียงดนตรีหายไปแล้วแต่มีอีกเสียงแทรกขึ้นมาแทน “ด้วยเสียงเพรียกหาผ่านยุคสมัย สัจจะที่เป็นดั่งคำมั่นสัญญาจึงหมุนล้อเกวียนแห่งชะตาให้ย้อนคืน จงเดินไปตามทางที่เจ้าได้มุ่งมั่นเอาไว้ จงเดินไปตามทางนั้นเถิด ” เสียงของใครกันทำไมถึงพูดอย่างนั้น อะไรคือสัจจะ อะไรคือล้อเกวียน ยิ่งฟังเธอก็ยิ่งไม่เข้าใจ พยายามจะลุกขึ้นแต่เหมือนเรี้ยวแรงของเธอหายไปจนหมดสิ้นเสียงระนาดกลับเข้ามาแทนที่แต่เพียงครู่ก็แว่วเบาลง ทำไมเสียงไกลออกไปแล้วล่ะ เล่นให้จบเพลงก่อนสิ เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งหยุดเล่น “คุณพิมคะ คุณพิม” ร่างของหญิงสาวไหวจากแรงเขย่าของป้าบัว ก่อนหญิงสาวลืมตาขึ้นเห็นเป็นป้าบัวก็ยิ้มรับ “เมื่อกี้มีใครเข้ามามั้ยคะ” ป้าบัวส่ายหน้า “แล้วเมื่อกี้ป้าบัวเล่นเพลงอะไรคะ เพราะจัง เล่นต่อสิคะ พิมชอบจังเลย” “เพลงอะไรคะ คุณพิมเลิกอำป้าเล่นเป็นเด็กๆได้แล้วค่ะ ป้าเพิ่งขึ้นมาจะปลุกคุณพิมไปทานข้าวเนี่ยล่ะค่ะ” “แต่เมื่อกี้..” “คุณพิมคงเหนื่อยเลยหูแว่วไปมั้งคะ ไปค่ะ ไปทานข้าวกัน” พิมพิกายอมให้ข้อสันนิษฐานของป้าบัวกลายเป็นความจริงไปดีกว่าจะมานั่งเค้นหาคำตอบ เธออาจจะเหนื่อยมากไปจริงๆอย่างที่ป้าบัวว่า แต่ทำไมเสียงดนตรีนั้นยังแว่วอยู่ในหูเธออยู่เลย ทำนองนั้นยังคงติดอยู่ในใจ ราวกับว่าเธอเคยฟังมันมาแล้วเป็นร้อยๆพันๆครั้ง ....ผิดกับเสียงประหลาดนั้นทำไมเธอถึงจำสิ่งที่เสียงนั้นพูดไม่ได้เลย...พยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก ------------------------------------- จบตอนที่ 1 ค่ะ ชอบไม่ชอบยังไงติชมได้นะคะ ปกติแล้วจะลงอยู่ที่เด็กดีค่ะ ถ้าใครสนใจอ่านตอนต่อไปก่อนแวะเข้าไปอ่านที่เด็กดีได้นะคะ ส่วนที่นี่จะพยายามนำมาอัพลงบ่อยๆค่ะ ติชมได้เลยนะคะ ขอบคุณมากๆค่า จากคุณ : เม็ดพลอย เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 18:38:44

ความคิดเห็นที่ 4 เจอกันในเด็กดีไปแล้วรอบหนึ่ง ขอบคุณที่แวะไปทักทายกันนะคะ ยังไงจะตามอ่านนิยายของคุณเม็ดพลอย ทางพันทิปแล้วกันนะคะ ^^ จากคุณ : นุ้ย (นารีจำศีล) เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 20:04:40

ความคิดเห็นที่ 5 คุณนุ้ย >> ขอบคุณมากๆค่าที่ติดตามผลงาน  ช่วงนี้อยู่ในช่วงสมองโล่ง ไม่แล่นเลยค่ะ เขียนได้วันล่ะบรรทัดสองบรรทัด เลยแวะมาลงที่พันทิปค่ะ อย่าลืมอ่านตอนต่อไปนะคะ แก้ไขเมื่อ 30 เม.ย. 54 20:19:15 จากคุณ : เม็ดพลอย เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 20:17:18

ความคิดเห็นที่ 6 ทั้งพิม แววดีและป้าบัวคงอยู่ต่างประเทศนานหมด เพราะใช้คะ/ค่ะสลับกันอยู่ประปราย ฮี่ๆ กัปตันคนนี้แปลกดีค่ะ เคยได้ยินแต่กัปตันประกาศชื่อเต็มตอนเทคออฟ ได้ยินเฉพาะชื่อต้นอีกทีตอนจะลง แต่ flight attendant เป็นคนประกาศ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 19:48:25

ความคิดเห็นที่ 7 เข้ามาเป็นกำลังใจให้คะ^^ จากคุณ : CornFlower Blue เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 14:57:52