ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 35 ภูเมฆาเดินวนไปวนมาอยู่ตรงระเบียงหน้าบ้านพักของวริษาอย่างลังเล หลายครั้งที่เขาหยุดตรงหน้าประตูและ ทำท่าจะเคาะเรียนคนที่อยู่ข้างใน แต่ก็ไม่กล้า  ถึงแม้ว่าที่เขาได้เห็น เธอดูเหมือนจะไม่เป็นอะไรก็ตาม  เขาก็ยัง อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี  เขาไม่อยากให้เธออยู่ตามลำพังคนเดียว ขณะกำลังคิด ประตูก็ถูกเปิดออกพร้อมกับร่าง ในชุดสีดำทั้งชุดของวริษาที่ก้าวออกมา “อ้าว เมฆ  มาหาเราเหรอ” วริษาเอ่ยถามเป็นเชิงทักทาย ก่อนจะเดินไปนั่งเก้าอี้ไม้ตรงระเบียง  ภูเมฆาเลยเดินตามไปนั่งด้วย เขาสังเกตว่า ดวงตาคู่เรียวของเธอยังบวมและช้ำอยู่เล็กอย่างเห็นได้ชัด แม้ว่า หญิงสาวจะแต่งหน้าให้ดูเหมือนเป็นปกติมาก ที่สุดแล้ว แต่ก็ปกปิดแทบไม่ได้เลย เธอดูเปราะบางราวกับจะแตกสลายไปในวินาทีใดวินาดูหนึ่งได้ทุกเมื่อ “เรา เป็นห่วงว่าน ก็เลยแวะมาหาน่ะ” ภูเมฆาบอกไปตามตรง   “เราคงดูอ่อนแอน่าเป็นห่วงมากเลยใช่มั้ย   แต่ครั้งนี้  มันไม่เหมือนเมื่อสิบปีก่อนหรอกเมฆ  เรารู้สึกว่า เราทำใจ ยอมรับ อะไรๆ ได้มากขึ้น มองเห็นอะไรหลายแง่มุมมากขึ้น   คงเป็นเพราะเราโตขึ้นแล้ว  แล้วเราก็เคยผ่าน ความรู้สึกทุกข์ทรมานเจียนตายแบบนี้มาครั้งนึงแล้วด้วยมั้ง   มันคงไม่มีอะไรจะเลวร้ายไปกว่านี้อีกแล้วล่ะ” น้ำเสียงราบเรียบไร้อารมณ์กับแววตาที่อ่านไม่ออกว่า เธอกำลังคิดอะไรอยู่ ยิ่งทำให้ชายหนุ่มรู้สึกเป็นห่วง ยิ่งกว่าเดิม   “ว่าน   ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น  ว่านก็จะมีเราอยู่ตรงนี้เสมอนะ   ว่านไม่ได้เผชิญกับปัญหาทุกอย่าง คนเดียว   ให้เราได้แบ่งปันความทุกข์ใจจากว่านบ้างเถอะนะ” เขามองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยนที่สุด ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะที่หลังมือของเธอ คล้ายอยากจะส่งผ่าน ความรู้สึกห่วงใยที่มีทั้งหมดไปให้ “เมื่อสิบปีก่อน  เมฆก็คอยปลอบเราแบบนี้  แล้วก็ไม่เคยทิ้งเราไปไหน  วันนี้ก็ยังเป็นเมฆที่อยู่กับเราเหมือนเดิม   เรารู้สึกว่าเราเกิดมาโชคดีจริงๆนะ ที่มีโอกาสได้รู้จัก ได้เป็นเพื่อนกับเมฆ  อย่างน้อยเมฆก็ไม่เคยทำให้เรารู้สึก เหมือนตัวเองไร้ค่าเลยสักครั้ง” ไม่เหมือนใครคนนั้น  คนๆเดียวที่บางครั้ง เขาก็ทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองสูงค่าสำหรับเขาเหลือเกิน ทว่า ก็เขาอีก นั่นแหละ ที่ทำให้เธอรู้สึกไร้ค่า  ไม่มีความหมายอะไรต่อเขาเลย จนนึกอยากจะถามว่ายังมีหัวใจอยู่บ้างรึเปล่า   จิตใจของเขาทำด้วยอะไร ถึงได้เลือดเย็นเพียงนี้ ? “อย่าคิดแบบนั้นสิว่าน  ถ้าว่านหมายถึงเลิฟ  เราคิดว่า  ว่านไม่ได้ไร้ค่าในความรู้สึกของเลิฟหรอกนะ   เรื่องที่เกิดขึ้น  เราคิดว่าเลิฟคงมีเหตุผลที่จะอธิบายให้ว่านเข้าใจได้” นัยน์ตาของวริษาดูแข็งกร้าวขึ้นมาทันที เหมือนอยากจะปฏิเสธคำพูดของภูเมฆา “คงไม่มีวันนั้นอีกแล้วล่ะเมฆ เรื่องระหว่างเรากับเลิฟคงสิ้นสุดแค่นี้” “ว่านโกรธ ที่เลิฟปิดบังเรื่องความสัมพันธ์ของคุณพ่อว่านกับแม่เลิฟ  หรือ โกรธที่เลิฟเป็นลูกของคนที่มี ส่วนทำให้คุณแม่ของว่านต้องมาจากไป” คำถามตรงๆไม่อ้อมค้อมของเขา  ทำเอาหญิงสาวต้องกำมือแน่น พยายามสะกดกลั้นอารมณ์ที่ หลากหลายของตัวเอง “เราก็ไม่รู้เหมือนกันเมฆ ว่าเรารู้สึกยังไงกับสิ่งที่เมฆถาม  เรารู้ว่า เลิฟกับแม่ เป็นคนละคนกัน และเราไม่ควร ตัดสินเค้าจากการกระทำของแม่  แต่การที่เลิฟแกล้งทำเป็นไม่อยากรู้จักเรา  แล้วอยู่ดีๆก็กลับมา  ก็มาขอคืนดี ทำเหมือนยังรักเราเหลือเกิน  มันคืออะไร  สิ่งที่เค้าทำมันมีความจริงใจอยู่สักนิดบ้างมั้ย  เปล่า  ไม่มีเลย  ทุกสิ่ง ทุกอย่างเราคิดเพ้อฝันไปเองคนเดียวทั้งนั้น เค้าเข้ามาใกล้ชิดเรา เพราะอยากรู้เรื่องที่เรากำลังคุยกับคุณโชติอยู่ ยังไงล่ะ   ก็คงไม่แปลกหรอกที่เค้าจะทำเพื่อช่วยเหลือปกป้องแม่ของเค้า ก็เท่านั้นเอง  เท่านั้นจริงๆ” วริษานึกแปลกใจ ที่เธอไม่ได้ร้องไห้อีก เมื่อพูดถึงเรื่องนี้  แบบนี้รึเปล่า ที่เรียกว่าเป็นความเจ็บปวดซะจน กลายเป็นความด้านชาในที่สุด   ภูเมฆาทำท่าเหมือนจะพูดอะไร  แต่ก็เงียบ พูดไม่ออก  เพราะเมื่อนึกย้อน กลับไปถึงวันที่เขาไปหากนต์รพีถึงคณะฯ เพื่อถามถึงเรื่องนี้  ก็ไม่มีคำตอบอะไรชัดเจนเช่นกัน พอถึงตอนที่เพื่อน ทั้งสองกลับมาคบกันอย่างเดิม เขาก็ไม่เป็นเหมือนคนนอก ที่ไม่ค่อยได้รับรู้เรื่องราวอะไรเท่าไหร่นัก ส่วนหนึ่งก็ เป็นเพราะเขาจงใจออกห่างมาเองด้วย  และเรื่องที่เกิดขึ้นจะว่าไปแล้วมันก็เป็นเรื่องของคนสองคน ที่คงมีแต่ เจ้าตัวเท่านั้นที่รู้ดีที่สุด ว่าอะไรเป็นอะไร “คุณเมฆ  คุณว่านครับ  ได้เวลาไปที่วัดแล้วนะครับ” เสียงธรรมโชติที่เดินมาตามถึงบ้านพักด้วยตัวเองดังขึ้นพร้อมๆที่ตัวเขาเดินมาถึงบริเวณหน้าบ้านพัก “แต่ปาล์มยังไม่มาเลย  เดี๋ยวว่านขอตัวไปตามน้องก่อนนะคะ  เมฆกับคุณโชติไปรอที่รถตู้ก่อนเลยก็ได้ค่ะ” วริษาบอกพลางลุกขึ้นชะเง้อมองไปทางบ้านพักของวิษุวัตซึ่งอยู่ข้างๆกัน   “ผมรออยู่ตรงนี้กับคุณเมฆก่อน แล้วค่อยไปพร้อมกันก็ได้ครับ” ธรรมโชติพูดและหันไปมองภูเมฆาเป็นเชิงขอความเห็น  ระหว่างนั้นเอง วิษุวัตก็เปิดประตูออกมาจาก ห้องพักและมองมาตรงที่ทั้งสามคนยืนคุยกันอยู่พอดี “ปาล์มออกมาแล้วว่าน  ไม่ต้องไปตามแล้วล่ะ” ภูเมฆาบอกพลางกวักมือเรียกวิษุวัตให้มาหา ไม่กี่นาทีต่อมา  ทุกคนก็ได้มานั่งอยู่ในรถตู้ที่กำลังออกเดินทางไปยังวัดแห่งหนึ่งในตัวจังหวัดซึ่งเป็นสถานที่ จัดงานศพของผู้เสียชีวิตทั้งสองคน “ปาล์มไม่ค่อยอยากไปเลยครับพี่ว่าน   ทำไมแยกกันจัดงานคนละที่ไม่ได้  ต้องจัดที่เดียวกับผู้หญิงคนนั้นด้วย” วิษุวัตบอกเสียงเครียดกับวริษา หลังจากออกเดินทางมาได้สักพัก “ไหนปาล์มบอกพี่ว่า ปาล์มอโหสิกรรมให้คุณพ่อแล้วไงล่ะ   ในเมื่อเค้าทั้งสองคนก็จากไปแล้ว  พี่ว่าเรา ก็น่าจะอโหสิกรรมให้ด้วยกันทั้งสองคนนั่นแหละ   แล้วเราก็ตกลงยอมให้ทางญาติๆกับทางโรงแรมจัดการเรื่อง งานศพแล้ว  ก็คงต้องยอมรับถ้าเค้าอยากจะจัดให้สองคนอยู่ในที่เดียวกัน” เธออธิบายให้น้องชายฟังอย่างใจเย็น “แต่ปาล์มไม่อยากเห็นหน้าคนบางคน   ไม่อยากพบ ไม่อยากเจอ  ปาล์มกลัวตัวเองจะอดใจไม่ไหว แล้วจะเข้าไปชกหน้ามัน” แม้ว่าจะไม่ได้เอ่ยชื่อ แต่ทุกคนที่ได้ยินก็รู้ดีว่า เขาหมายถึงใคร “อย่านะปาล์ม  พี่ขอเตือนไว้ตรงนี้เลย   ทำเฉยๆซะ  เหมือนกับคนๆนั้น ไม่มีตัวตน ไม่มีชีวิตในสายตา ของเราอีกต่อไปดีกว่านะ  เชื่อพี่  เค้าไม่มีค่าพอให้เราเอาตัวเองเข้าไปแลกหรอก” วิษุวัตนิ่งคิดตามในสิ่งที่พี่สาวบอก  แล้วภาพรอยยิ้มของใครคนหนึ่งก็แวบเข้ามาในความคิด  เขาหลับตาลงอย่าง เหนื่อยล้า   พยายามสลัดความรู้สึกทั้งหลายออกไป เรื่องระหว่างเขากับเธอคงไม่มีทางจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม ได้อีกแล้ว  ทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้น คงเหลือเก็บไว้เป็นเพียงความทรงจำเท่านั้น     อันธิกานั่งอยู่บนพื้นศาลากับกนต์รพี ใกล้ๆกระถางธูปสำหรับผู้มาร่วมแสดงความเสียใจให้แก่ร่างไร้วิญญาณ ของคนทั้งสอง  เธอเงยหน้ามองภาพถ่ายอีกภาพที่ตั้งอยู่ข้างภาพของมารดา ในใจก็นึกถึงช่วงเวลาที่ทั้งสองคนยัง มีชีวิตอยู่  และมีความรู้สึกว่า ตลอดชีวิตที่ผ่านมาเธอรู้จักตัวตนของคนที่เป็นแม่น้อยมากๆ คล้ายต่างฝ่ายต่างก็มี กำแพงของตัวเอง ในขณะที่เธอชอบคิดว่าแม่ไม่รัก ไม่สนใจ  รักแต่พี่ชายคนเดียวเท่านั้น   แม่เองก็คงรู้สึกว่าเธอก็ รักแต่พ่อ และไม่เคยเปิดใจคุยกับแม่สักครั้ง จนกลายเป็นความห่างเหินกันออกไปทุกที และตอนนี้มันก็ สายเกินไปแล้วที่จะแก้ไข “พี่รู้มาตลอดใช่มั้ยคะว่าคุณอาชาญวิทย์คือคุณพ่อของอาจารย์ว่านกับพี่ปาล์ม  แล้วทำไม ตอนนั้น พี่ปาล์มถึงพูดว่า ทั้งคุณแม่กับคุณพ่อของเค้าจากไปทั้งคู่ตั้งนานแล้ว” ประโยคสุดท้าย เหมือนเธอจะถามตัวเองมากกว่า   “ว่านกับน้องชาย ไม่เคยรู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างคุณ่อพวกเค้ากับแม่ของเรา และก็ไม่เคยติดต่อกัน มาเป็นสิบปีแล้ว  ว่านเพิ่งจะรู้ข่าวคราวของคุณพ่อเมื่อไม่นานมานี้เอง” น้ำเสียงเศร้าๆของพี่ชายตอบกลับมาเบาๆ   อันธิกาหันไปมองหน้าเขา ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม มากมาย  จนไม่รู้จะเริ่มถามอะไรก่อนดี “ถึงตอนนี้ เอินเข้าใจขึ้นมาบ้างรึยังว่าทำไม  พี่ถึงไม่อยากให้เอินคบกับน้องชายของว่านต่อไป เพราะ มันคงเป็นไปไม่ได้   และพี่กับว่านก็คงไม่ต่างกัน” จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 21:00:28

ความคิดเห็นที่ 2 (ตอนที่ 35 ต่อ) เขานึกถึงวันที่เขาโทรศัพท์ไปหาวริษาแล้วน้องชายเธอเป็นคนรับสายแทน สิ่งที่วิษุวัตพูดมันก็คงเป็นคำตอบที่ ชัดเจน ว่าเรื่องทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้นกับเขาและวริษา คงไม่มีทางกลับมาเป็นอย่างเดิมได้อีกต่อไป ทุกอย่างจบลง แล้วจริงๆ   “แต่เอินรู้ ว่าพี่รักอาจารย์จริงๆ  ถึงพี่จะปิดบังเรื่องคุณพ่อของอาจารย์ก็เถอะ  เอินรู้ว่าพี่ต้องมีเหตุผลที่ ทำแบบนั้น ใช่รึเปล่าคะ“ กนต์รพีหันมาสบตากับน้องสาว  แววตาใสซื่อที่คุ้นเคย ยังเต็มไปด้วยคำถาม  อันธิกามาไม่เคยรู้เรื่อง มารดาของวริษากับวิษุวัต  ไม่รู้แม้แต่นิดเดียวว่า แม่ของตัวเธอเอง มีส่วนเกี่ยวข้องอย่างไรกับเรื่องนี้ “ยังมีอะไรหลายอย่างที่เอินไม่เข้าใจ   มันไม่ใช่เพียงแค่  อาชาญวิทย์มาอยู่กับแม่ของเราโดยที่ทางบ้าน ว่านไม่รู้เรื่องอะไรเลย” “แล้วมันมีอะไรมากกว่านั้นอีกล่ะคะ  พี่ก็บอกเอินมาสิ   ถึงตอนนี้แล้ว ไม่ว่าจะต้องรับรู้เรื่องอะไร เอินก็ ทำใจยอมรับมันได้ทั้งนั้นแหละ” อันธิกาบอกและมองพี่ชายอย่างคาดคั้นจะเอาคำตอบให้ได้  ทว่า กลุ่มผู้มาเยือนที่เพิ่งก้าวเข้ามาในศาลา ก็ทำให้ ทั้งสองพี่น้องต้องชะงักงัน แลงนั่งนิ่งราวกับเป็นรูปปั้น  อันธิกาพยายามจะมองสบตากับวิษุวัตให้ได้ แต่ ยิ่งเขา เข้ามาใกล้มากขึ้นเท่าไหร่ ก็ยิ่งเห็นถึงความว่างเปล่าในแววตาชัดเจนขึ้นเท่านั้น  เช่นเดียวกับวริษาที่ดูนิ่งเฉย และสงบนิ่งจนน่าใจหาย  แม้ว่า เธอจะเข้ามาขอธูปเพื่อกราบเคารพศพ  แต่ก็ไม่พูดจาอะไรแม้แต่คำเดียว ไม่ต่างอะไรกับคนแปลกหน้าที่ไม่เคยรู้จักกัน   “เสียใจด้วยนะเลิฟ” ภูเมฆาที่เพิ่งกราบเคารพศพเป็นคนสุดท้าย ต่อจาก วริษา วิษุวัต และธรรมโชติ หันไปพูดกับเพื่อนพร้อมเอื้อมมือ ไปตบบ่าเบาๆอย่างให้กำลังใจ  ในแววตาบ่งบอกถึงความเสียใจจริงๆ  อันธิกาได้ยินก็เงยหน้ามองและจำได้ทันที ว่าภูเมฆาเป็นวิทยากรที่มากับวริษา   “ขอบใจมาก ขอบใจจริงๆเมฆ” กนต์รพีตอบและมองเพื่อนอย่างซาบซึ้งใจ   “ถ้างั้น  เราขอตัวก่อนนะ” ภูเมฆาบอกแล้วลุกเดินไปนั่งรวมกลุ่มกับวริษา ที่กำลังพูดคุยกับแขกคนอื่น ซึ่งน่าจะเป็นคนรู้จักทางฝั่งพ่อ ของเธอ ที่ได้ทราบข่าวแล้วก็มาร่วมแสดงความเสียใจ  กนต์รพีเหม่อมองเพื่อนรักในวัยเด็กทั้งสองอยู่เนิ่นนาน หลายๆความทรงจำในอดีต ย้อนกลับมาในความรู้สึกของเขาอีกครั้ง  ตอนนั้น ที่เพิ่งเข้าเรียนชั้น ม.1 ช่วงแรกๆ เขาเหมือนตัวคนเดียว และไม่ค่อยมีเพื่อนสนิทเลย ทุกคนมองว่าเขาเป็นเหมือนคุณหนูที่ติดแม่  และก็ไม่ชอบ อยู่เล่นหรือรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ ในตอนพักกลางวันหรือหลังเลิกเรียน  เขามักจะแอบมองเพื่อนคู่ซี้อย่างภูเมฆากับ วริษาที่ มักจะไปไหนมาไหนด้วยกัน หรือ นั่งโต๊ะเรียนใกล้ๆกัน  ด้วยความรู้สึกอยากเป็นส่วนหนึ่งของทั้งสองคน อยากเป็นเพื่อนสนิทกับทั้งสองคนบ้าง แต่ก็ไม่กล้าจะเข้าหา จะมีบ้างที่ได้พูดคุยกับทั้งสองมากกว่าคนอื่น คือ ตอนที่อาจารย์แต่ละวิชาสั่งทำรายงานกลุ่ม และก็ชอบจับเอาทั้งสามคนไปอยู่กลุ่มเดียวกันบ่อยๆ คล้ายเป็น ความคุ้นเคย จากการเริ่มต้นของครูประจำชั้น ที่เห็นว่าชื่อจริงของทั้งสามเพราะความหมายที่คล้องกัน  ในขณะที่ ทั้งสองคนนั้น ก็อัธยาศัยดีกับเพื่อนทั่วทั้งห้อง รวมทั้งตัวเขาเอง ที่มักจะถูกเชิญชวนไปร่วมทำกิจกรรมอะไร ทั้งหลายด้วยอยู่บ่อยๆ  ทั้งเต็มใจบ้าง ไม่เต็มใจบ้าง แต่มันก็ทำให้รู้สึกดีอยู่เสมอ ตรงที่ อย่างน้อย เขาก็ยังพอ มีตัวตนในสายตาของเธอ “น้องเอิน  หนูช่วยป้ายกน้ำกับของว่างไปต้อนรับพวกพี่ๆเค้าหน่อยสิลูก” เสียงของผู้เป็นป้าที่เดินมาบอกอันธิกาใกล้ๆ  ทำให้กนต์รพีต้องหยุดความคิดทั้งหมดไว้แต่เพียงแค่นั้น   “เดี๋ยวพี่ไปช่วยอีกคนนะ” เขากระซิบบอกน้องสาว แต่อันธิการีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที “ไม่ต้องหรอกค่ะ  พี่นั่งอยู่นี่เถอะ  จะได้ไม่ต้องรู้สึกลำบากใจ” พูดจบเธอก็ลุกเดินตามหญิงสูงวัยเข้าไปในครัวทางด้านหลัง และช่วยยกถาดใส่เครื่องดื่มกับขนมที่เตรียมไว้ สำหรับ 4 ที่ ไปให้กับ ผู้มาเยือนกลุ่มล่าสุด ที่นั่งอยู่ทางด้านหลัง   ป้าเดินเข้าไปถึงตัววริษากับภูเมฆาก่อน ทำให้อันธิกาต้องเดินอ้อมไปตรงที่ธรรมโชติ ซึ่งที่นั่งอยู่ข้างๆเขาก็คือวิษุวัต ที่นั่งตัวตรง มือประสานกันแน่นอยู่ บนตักและไม่มีทีท่าว่าจะหันมาทางเธอเลย   “ขอบคุณมากครับ” ธรรมโชติบอกด้วยน้ำเสียงสุภาพ เมื่อรับแก้วน้ำมาถือไว้  ก่อนจะหันไปมองวิษุวัต     “ปาล์ม  เอาน้ำมั้ย ขนมก็มีนะ” “ไม่ครับ  ไม่เอาอะไรทั้งนั้น  แค่นั่งอยู่เฉยๆก็รู้สึกแย่พอแล้ว  ขืนกินอะไรเข้าไปอีก อาจจะสะอิดสะเอียน จนสำรอกออกมาได้” น้ำเสียงของเขาฟังดูรังเกียจในสิ่งที่ตัวเองพูดถึงเหลือเกิน  ทำเอาคนฟังแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่  ไม่เข้าใจว่าทำไม เขาต้องพาลโกรธเธอมากมายขนาดนี้ ในเมื่อเธอก็เพิ่งรู้ความจริงเรื่องของแม่เธอกับพ่อเขา พร้อมๆกันกับเขานั่น แหละ ไม่ใช่ว่ารู้แต่ไม่บอกหรือจงใจปิดบังสักนิด   ยิ่งพยายามจะสบตาเขา อยากสื่อสารความรู้สึกกับเขามาก เท่าไหร่  ก็ยิ่งรู้สึกเหมือนเขาไม่ต้องการรับรู้ และไม่ต้องการข้องเกี่ยวกับเธออีกต่อไปแล้ว  เป็นจังหวะที่มี สายโทรศัพท์ โทรเข้ามาหาธรรมโชติพอดี  ชายหนุ่มแตะโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงที่เปิดระบบสั่นไว้เพื่อความ แน่ใจ ก่อนจะรีบลุกเดินออกไปข้างนอกศาลา  เก้าอี้ข้างๆวิษุวัตว่างเปล่า  นั่นทำให้อันธิกามองเห็นเสี้ยวหน้า ด้านข้างของเขาชัดเจนยิ่งขึ้น  มือสองข้างของเธอยังคงจับถาดใส่แก้วน้ำเอาไว้แน่น   แล้วเธอก็ตัดสินใจเรียกเขา “พี่ปาล์ม   รับน้ำดื่มหน่อยมั้ยคะ” หางตาของของชายหนุ่มตวัดมองเจ้าของเสียงพูดอย่างเย็นชา และตอบเสียงเย็น โดยไม่ แม้แต่จะ หันหน้ามา “เมื่อกี้หูหนวกเหรอ  บอกว่าไม่เอาไง  ไปให้พ้นหูพ้นตาซะทีเถอะ   รำคาญ” แม้ว่าเขาจะพูดในระดับเสียงที่ต้องการให้ได้ยินกันเพียงแค่สองคนเท่านั้น   แต่อากัปกิริยาต่างๆที่แสดงออกของ ทั้งคู่ก็อยู่ในสายตาของกนต์รพีที่มองตามน้องสาวด้วยความเป็นห่วงตั้งแต่แรก พอเห็นอันธิกาก้มหน้านิ่งเหมือน จะร้องไห้ก็รีบลุกเดินไปหาทันที  และก็ทำให้วริษากับภูเมฆาซึ่ง นั่งอยู่เก้าอี้แถวหน้าถัดไปไม่ไกลนักต้องหันมา มองอย่างตกใจ   “เอิน  กลับไปนั่งกับพี่นะ  จะมายืนร้องไห้ให้กับความงี่เง่าของคนอื่นอยู่ตรงนี้ทำไม” เขาพูดพลางโอบไหล่น้องสาวและทำท่าจะพาเดินออกไป  ทว่า คนที่นั่งอยู่นิ่งๆตอนแรกก็ลุกพรวดขึ้นมาและตรง เข้าไปผลักอกกนต์รพีอย่างแรงโดยไม่สนใจว่าเขายืนอยู่กับน้องสาว ทำให้ร่างของเธอเซไปชนเก้าอี้ด้วยอีกคน “เออ กูยอมรับว่ากูงี่เง่า ถ้างั้น ขอทำอะไรตามใจตัวเองให้สมกับความงี่เง่าหน่อยแล้วกัน” วิษุวัตพูดอย่างโมโหก่อนจะกระชากคอเสื้อกนต์รพีขึ้นมา แต่ วริษากับภูเมฆาก็เข้ามาห้ามและจับทั้งสองคน แยกออกด้วยความรวดเร็วพอๆกัน   “ทำไมปาล์มไม่เชื่อพี่  พี่ขอแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่ให้มีเรื่อง  นี่เราอยู่ในวัดนะ  รู้จักควบคุมอารมณ์บ้างสิ” ก่อนที่เหตุการณ์จะบานปลายไปกว่านี้  กลุ่มญาติๆและผู้ใหญ่หลายคนที่เพิ่งเห็นเหตุการณ์ก็กรูกันเข้ามา ห้ามปรามอีกหลายเสียง  ถึงแม้ไม่รู้สาเหตุของปัญหาที่แท้จริง  แต่ ทุกคนก็รู้ดีว่า สองหนุ่มที่เกือบจะมีเรื่องต่างก็ เป็นลูกของผู้เสียชีวิตด้วยกันทั้งคู่   “ใจเย็นๆกันหน่อยนะ  หนุ่มๆทั้งสอง  คิดซะว่าเห็นแก่คนที่ตายไปแล้ว  ถ้าเราคิดว่าเราอโหสิกรรมให้คน ที่ตายไปแล้วได้   ทำไมเราไม่ให้อภัยคนที่ยังมีชีวิตอยู่บ้างล่ะ   จะได้ไม่ต้องมาทะเลาะกันแบบนี้” แทบไม่มีใครรู้จักชายสูงอายุที่พูดประโยคนี้ว่าเป็นใคร  รู้เพียงว่า คำพูดของเขาทำให้หลายๆคนได้หยุดคิด และก็ แยกย้ายกันกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองอย่างสงบ เสี้ยววินาทีหนึ่ง ที่กนต์รพีรู้สึกว่าได้สบตากับวริษาก่อนที่เธอจะ หันหลังเดินไปนั่งกับภูเมฆาอย่างเดิม     จบตอนที่  35 จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 21:00:51

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่ 36 ภาพควันพวยพุ่งออกจากปล่องไฟ  ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า คงเป็นภาพฉากสุดท้ายในชีวิตของทุกคนที่ไม่มีใคร หลีกเลี่ยงพ้น    ในวันที่สามซึ่งเป็นวันสุดท้ายของงานและเป็นวันประกอบพิธีฌาปนกิจ รศ.ณรงค์ และ รศ.จิตราภา ก็ได้มาร่วมไว้อาลัยให้กับอดีตลูกเขยเป็นครั้งสุดท้าย  ซึ่งสายน้ำผึ้งก็ขอร่วมเดินทางมาในครั้งนี้ด้วย แต่เธอก็ยังไม่มีโอกาสได้พูดคุยอะไรกับเพื่อนมากนัก  เพราะวริษาดูค่อนข้างยุ่งวุ่นวายกับงานตลอดทั้งวัน จึงต้องมาอยู่กับภูเมฆา ตั้งแต่มาถึง ส่วนธรรมโชติก็กลับกรุงเทพฯไปตั้งแต่เมื่อวานเพราะมีงานด่วนเข้ามา   “ดูจากรูปแล้ว คุณพ่อของว่าน ก็ดูหน้าตาใจดีนะ  ท่าทางตอนเป็นหนุ่มคงจะหล่อ  แม่เลิฟก็สวยมาก   เลิฟได้ตาสวยๆ มาจากแม่นี่เอง” สายน้ำผึ้งพูดกับภูเมฆาเบาๆ ขณะมองภาพถ่ายของทั้งสองที่ตั้งอยู่ตรงทางขึ้นบันไดไปบนเมรุ “จะพูดถึงใคร ต้องระมัดระวังคำพูดให้มากๆกว่านี้หน่อยนะ  ตอนนี้ เค้าบวชเป็นพระแล้ว  เห็นรึยัง นั่นไง” ภูเมฆาพยักหน้าไปทางเพื่อน ที่เวลานี้ได้อุปสมบทเป็นเพศบรรพชิต เพื่ออุทิศส่วนกุศลให้กับมารดา ตั้งเมื่อตอนเช้าตรู่ “ต้องเรียกว่าไงล่ะ  เรียก ‘พระ’ เหรอ  แบบนี้เค้าเรียกว่าบวชหน้าไฟใช่รึเปล่า” “ก็น่าจะใช่มั้ง” แขกผู้มาเริ่มงานเริ่มทยอยเดินทางกลับ เมื่อพิธีการทุกอย่างสิ้นสุดลง เหลือเพียงญาติสนิทและผู้เกี่ยวข้องไม่กี่คน เท่านั้น  พอมีโอกาสได้พบกับคุณตาคุณยายอีกครั้ง วริษากับวิษุวัตก็เข้ามากอดท่านทั้งสองด้วยความดีใจ และ ตื้นตันใจ “ว่านขอบคุณแทนคุณพ่อนะคะ  ที่คุณตากับคุณยาย ยอมอโหสิกรรมให้” “เค้าก็ได้รับผลกรรมในสิ่งที่ทำลงไปแบบไม่ยั้งคิดแล้ว  ยายกับตาก็ไม่รู้ว่าจะโกรธแค้นเค้าต่อไปอีก ทำไม ยิ่งโกรธเกลียดเคียดแค้น ก็ยิ่งเป็นไฟเผาใจเราเองให้ไม่มีความสุข   ว่านมาทางนี้กับยายหน่อยลูก ยายมีเรื่องสำคัญจะพูดด้วย” รศ.จิตราภา ดึงแขนหลานสาวให้เดินห่างออกจากลุ่มผู้คน ไปยังใต้ต้นไม้ด้านหนึ่งของลานวัด ที่ไม่ค่อย มีคนพลุกพล่านเท่าใดนัก “คุณยาย มีอะไรเหรอคะ” “ก่อนพ่อเค้าจะไป  เค้าได้พูดอะไรเกี่ยวกับเจ้าปาล์มกับว่านบ้างมั้ย” น้ำเสียงเคร่งเครียดของคนถาม  ทำให้วริษาพอจะเดาออกทันทีว่าเป็นเรื่องอะไร “คุณยายกำลังหมายถึง เรื่องที่ปาล์ม .” “ไม่ได้เป็นลูกที่เกิดจากพ่อของว่าน   ยายกับตาก็ได้รับรู้โดยบังเอิญเหมือนกัน วันที่พ่อกับแม่เราทะเลาะกัน ลั่นบ้าน ตอนสมัยเจ้าปาล์มมันเป็นไข้เลือดออกเมื่ออายุห้าขวบน่ะ  ตอนนั้นว่านก็ยังเด็ก คงไม่รู้เรื่องรู้ราว อะไรหรอก” “คุณพ่อกับคุณแม่ทะเลาะกันบ่อยเหรอคะ คุณยาย” “บ่อยซะยิ่งกว่าบ่อย  เพียงแค่เค้าไม่เคยทะเลาะกันให้ลูกๆเห็นเท่านั้นแหละ   ไม่ใช่ว่ายายไม่รู้นะว่าพวกเค้า มีปัญหากันมาตลอด  แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะมีหลายต่อหลายเรื่องและก็กลายเป็นความรุนแรงมากขนาดนี้ เรื่องที่ ยายอยากคุยกับว่าน  ก็เรื่องเจ้าปาล์มนั่นแหละ  ยายอยากให้ทุกอย่างมันเป็นไปแบบนี้อย่างเดิม  อะไรที่มันไม่ จำเป็นต้องรับรู้  รู้แล้วไม่เกิดประโยชน์อะไรกับชีวิต  ก็ให้มันผ่านไปนะลูก  ว่านเข้าใจที่ยายพูดนะ” วริษาพยักหน้าช้าๆ   “ว่านเข้าใจค่ะ  คุณยาย และว่านเองก็ไม่เคยคิดจะพูดเรื่องนี้กับน้องอยู่แล้ว คนอื่นนอกจากว่านที่รู้เรื่องนี้  ว่านก็ เชื่อว่า เค้าคงไม่พูดเหมือนกัน ทุกอย่างจะยังเหมือนเดิมค่ะ  คุณยายสบายใจได้” “เจ้าปาล์มมันน่าสงสารนะ  ตอนมันจะเข้า ป.1  ลองใส่เครื่องแบบนักเรียนไปอวดพ่อ  พ่อก็ไม่สนใจ ก็ร้องห่ม ร้องไห้มาหายายกับตา  บอกว่าพ่อไม่รัก  แล้วหลายครั้งหลายหน  ที่มันถูกดุ ถูกเมินเฉย เป็นแบบนั้นมาตลอด   โชคดีที่มีแม่คอยปลอบให้รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง” ฟังสิ่งที่คุณยายพูดแล้ว วริษาก็รู้สึกว่าขอบตาของเธอร้อนผ่าวด้วยความสะเทือนใจ  เพราะถ้าลองนึกย้อนกลับ ไปตอนเด็กแล้ว  เธอแทบไม่เคยสังเกตเห็นความปกติระหว่างพ่อกับน้องชายเลย  สำหรับเธอแล้ว ตลอดเวลา เธอได้รับความรักความอบอุ่นจากทั้งพ่อและแม่อย่างมากมาย และไม่เคยรู้สึกแย่กับท่านทั้งสองเลยด้วยซ้ำ โดยเฉพาะกับผู้เป็นพ่อที่อาจจะมีบางอย่างให้ใกล้ชิดผูกพันกันมากกว่าแม่ เพราะท่านเป็นคนไปรับไปส่งเธอ เวลาไปโรงเรียนด้วยตัวเองแทบทุกวัน  ในขณะที่แม่ก็จะทำหน้าที่ไปรับไปส่งน้อง ที่เรียนอยู่คนละโรงเรียนกัน “สวัสดีครับอาจารย์  สวัสดีครับ ดร.วริษา” เสียงชายวัยกลางคนในชุดสูทสีดำเดินเข้ามาทักทายอย่างสุภาพ  วริษาหันไปมองสบตากับ รศ.จิตราภา ก่อนจะ หันไปยกมือไหว้ตาม ด้วยเห็นว่าเขาอาวุโสกว่า  ชายผู้นั้นรีบรับไหว้แทบไม่ทัน “คงสงสัยใช่มั้ยครับ ว่าผมเป็นใคร ผมเป็นทนายความของคุณชาญวิทย์น่ะครับ  จะรบกวนขอคุยกับ ดร.วริษา เรื่องพินัยกรรมน่ะครับ ขอเชิญด้านในศาลาได้มั้ยครับ จะได้คุยกับหุ้นส่วนคนอื่นที่เหลือด้วย  แค่รายละเอียด คร่าวๆครับ  ยังไม่ได้เปิดพินัยกรรมวันนี้หรอก” “ได้สิคะ  คุณยายคะ  เดี๋ยวว่านมานะคะ ฝากบอกทุกคนด้วย เดี๋ยวจะสงสัยกันว่าหายไปไหน” หญิงสาวบอกกับผู้เป็นยาย แล้วจึงเดินตามทนายความผู้นั้นเข้าไปในศาลาวัด หลังจากทุกอย่างผ่านพ้นไปแล้ว  ทุกคนก็เดินทางกลับกรุงเทพฯ เพื่อกลับมาสู่วิถีชีวิตตามปกติของตัวเองต่อไป   หลายสิ่งหลายอย่าง ยังคงเหมือนเดิม และ ก็มีหลายสิ่งหลายอย่าง ที่เปลี่ยนแปลงไปเช่นกัน เรื่องที่เกิดขึ้น ยังคง เป็นหัวข้อสนทนาที่น่าสนใจไปทั่วมหาวิทยาลัยราวกับไฟลามทุ่ง โดยเฉพาะ เรื่องความสัมพันธ์ของลูกๆ  ที่เพิ่ง มารู้ความลับว่าพ่อกับแม่ของแต่ละคน แอบไปอยู่ด้วยกันโดยไม่มีใครรู้หรือระแคะระคายเลย   “ใครว่า ไม่มีใครรู้ล่ะ   เค้าว่ากันว่า อาจารย์กนต์รพี น่ะ รู้นะ รู้มาตลอด แต่ปกปิดไว้ไม่ยอมบอกไง   คงไม่กล้ามั้ง  ประมาณว่า อาจจะกลัวว่าต้องเลิกกับ ดร.วริษา เพราะเรื่องนี้ก็ได้” “นี่ พวกเธอ เบาๆหน่อย นินทาพระ บาปนะยะ  ได้ข่าวว่า อาจารย์แกขอลาออกจากงานแล้วนี่  ไม่รู้จะ บวชนานแค่ไหน” “โอเคๆ เลิกพูดถึงพระก็ได้  มาพูดถึงคู่น้องชายน้องสาวดีกว่า  ได้ข่าวว่า นั่นก็เลิกเหมือนกัน เพราะเรื่องนี้แหละ” “เธอแน่ใจเหรอ  ว่าเลิกเพราะนี้จริงๆน่ะ  ไม่เคยได้ยินกิตติศัพท์พี่ปาล์มรึไง  ว่าได้เมื่อไหร่ ทิ้งเมื่อนั้น ฉันไม่เคยเชื่อตั้งแต่แรกแล้ว ว่าเค้าจะหยุดอยู่ที่ใครคนใดคนหนึ่งได้จริงๆหรอก” ทันที ที่เสียงนินทานั้นหยุดลง ก็มีเสียงกระแทกเก้าอี้ดังปึงปังคล้ายไม่พอใจอย่างแรงจากโต๊ะข้างๆ  สามสาวที่ พูดคุยเรื่องคนอื่นอย่างสนุกปากถึงกับหน้าสลดเมื่อเห็นว่าคนที่ลุกขึ้นยืนทำเสียงดังไม่พอใจ และเดินออกไป จากโรงอาหารนั้นเป็นหนึ่งในคนที่กำลังพูดถึงอย่างสนุกปากนั่นเอง “อย่าอารมณ์เสียกับเรื่องแค่นี้สิ เอิน ปกติ แกไม่เคยเก็บคำพูดที่ทำร้ายตัวเองจากคนอื่นมาใส่ใจไม่ใช่เหรอ   เรื่องจริงเป็นไง เรารู้อยู่แก่ใจนะ” มิ่งกมลพยายามพูดปลอบเพื่อนอย่างไม่สบายใจนัก กับท่าทางหุนหันพลันแล่น ตอนลุกออกมาจาก โรงอาหารของอันธิกา “ก็ไม่ได้เป็นไร  แต่จะให้อยู่นั่งฟังทำไมล่ะ   จะไปอ่านหนังสือเตรียมสอบบ่ายนี้ที่คณะฯ  แต่ขอไป คนเดียวนะ  อยากมีสมาธิ” อันธิกาบอกแล้วก็รีบก้าวเร็วๆ  กลับไปยังตึกคณะสถาปัตย์ฯ   และวิชาที่จะสอบเป็นวิชาแรกของการสอบ ปลายภาคเรียน ก็เป็นวิชาที่วริษาเป็นอาจารย์สอนนั่นเอง เหลือเวลาอีกประมาณครึ่งชั่วโมงก่อนเข้าห้องสอบ อันธิกาจึงมานั่งอ่านหนังสือทบทวนอยู่ตรงระเบียงหน้าห้องตามลำพังท่ามกลางความเงียบ แต่ไม่รู้ว่าทำไม ยิ่งอยู่คนเดียวเงียบๆ ก็ยิ่งไม่มีสมาธิ คอยแต่จะคิดถึงเรื่องอื่นที่ยังรบกวนจิตใจตลอดเวลา จนต้องปิดหนังสือลง อย่างหงุดหงิด   อยากให้การสอบทุกวิชา งานทุกอย่างทุกชิ้นผ่านไปเร็วๆ  อยากจะให้ช่วงปิดเทอมมาถึงจน แทบอดทนรอไม่ไหวแล้ว จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 21:01:52

ความคิดเห็นที่ 4 (ตอนที่ 36  ต่อ) “ทำไมมานั่งตรงนี้คนเดียวล่ะคะ  เพื่อนๆไปไหนหมด” น้ำเสียงใจดีที่คุ้นหูดังขึ้นใกล้ๆ   อันธิกาเงยหน้าขึ้นมองและยกมือไหว้ “สวัสดีค่ะ  อาจารย์  เดี๋ยวพวกเพื่อนๆคงตามขึ้นมาแหละค่ะ  หนูอยากอ่านทบทวนก่อน ก็เลยขึ้นมานั่งรอ” วริษายิ้มบางๆ  ให้กับลูกศิษย์ “อย่าให้เรื่องอื่น มาทำให้เสียสมาธิก่อนสอบนะคะ   ทำใจให้สบายๆไว้  อาจารย์ไปก่อนนะ  เจอกัน ในห้องสอบค่ะ” “เอ้อ  อาจารย์คะ  เดี๋ยวก่อนค่ะ” อันธิการีบเรียกไว้ เมื่อวริษาทำท่าจะเดินจากไป   หญิงสาวขมวดคิ้วอย่างสงสัยเมื่อหันกลับมามอง คนเรียกอีกครั้ง “คือ ถ้าสอบเสร็จแล้ว อาจารย์อย่าเพิ่งรีบไปไหนนะคะ  หนูมีอะไรอยากคุยกับอาจารย์น่ะค่ะ” “เพิ่งบอกไปเมื่อกี้เอง  ว่าอย่าไปคิดเรื่องอื่นที่ไม่เกี่ยวกับการสอบ  แบบนี้จะมีสมาธิมั้ยเนี่ย  อาจารย์ก็ ไม่ได้รีบไปไหนหรอก  สอบเสร็จแล้วก็แวะไปหาที่ห้องพักได้” “ค่ะ อาจารย์  ขอบคุณมากนะคะ” วริษาพยักหน้ายิ้มๆ  ก่อนจะเดินไปที่ห้องเรียน ที่จะใช้เป็นห้องสอบในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้ ขณะเดียวกัน ที่ห้องทำงานองค์การนักศึกษา  ซึ่งดูเหมือนจะกลับมาเป็นสถานที่สิงสถิตย์ของวิษุวัตอีกครั้ง ตอนนี้เขากำลังนอนบนโซฟาเอามือก่ายหน้าผากมองเพดานอยู่คนเดียว มาเกือบชั่วโมงแล้ว จนกระทั่ง ปยุตเข้ามาอีกครั้ง หลังจากเพิ่งสอบเสร็จ “อ้าว เฮ้ย  นี่มืงยังอยู่อีกเหรอวะ  จะนอนอืดไปถึงไหน หนังสือหนังหาไม่รู้จักอ่าน ทำอย่างกับไม่มีสอบ อย่างชาวบ้านเค้า” เขาบ่นอย่างไม่จริงจังนักขณะเดินไปนั่งโต๊ะทำงานของตัวเอง “กูเบื่อว่า  ไม่มีอารมณ์จะอ่านหนังสืออะไรทั้งนั้น   คืนนี้มืงไปกินเหล้าเป็นเพื่อนกูหน่อยสิวะ” ปยุตฟังแล้วก็ส่ายหน้าเอือมระอา “ไอ้ปาล์มเอ๊ย เป็นฝ่ายทิ้งเค้า ปฏิเสธเค้าเอง แล้วก็มาทำตัวเหมือนคนอกหักแบบนี้เนี่ยนะ” “มืงเข้าใจผิดแล้ว  กูไม่ได้อกหัก ไม่ได้เป็นอะไร  ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย  ก็บอกแล้วไงว่าแค่เบื่อ อยากไป กินเหล้า  ถ้ามืงไม่อยากไป เดี๋ยวกูไปชวนไอ้เชนก็ได้” วิษุวัตตอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด   “ไอ้คนปากแข็ง  มืงรู้บ้างมั้ย  ว่าพวกปากหอยปากปูมันพูดถึงเรื่องที่มืงเลิกคบกับน้องเอินว่าไงกันบ้าง  ที่กูได้ยิน มา เค้าว่ามืงไม่ได้เลิกกับน้องเพราะปัญหาเรื่องพ่อแม่หรอก  แต่มืงได้เค้าแล้วก็เลยเขี่ยทิ้ง เหมือนที่มืงทำกับ ผู้หญิงทุกคนนั่นแหละ “ คนฟังเด้งตัวลุกขึ้นนั่งตั่งแต่เพื่อนยังพูดไม่จบประโยคดีด้วยซ้ำ   เขาอ้าปากคล้ายอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้วก็นิ่งเงียบไปเฉยๆ  ก่อนจะล้มตัวนอนลงอย่างเดิม   “ที่กูเล่าให้ฟังนี่  มืงไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยเหรอวะ   อย่างว่าแหละ  ผู้ชายมันไม่มีอะไรเสียหายนี่หว่า  ไม่เหมือน ผู้หญิง เรื่องจริงไม่จริงไม่รู้ สุดท้ายก็ต้องเป็นฝ่ายเสียหายอยู่วันยังค่ำ น่าสงสาร เพิ่งเสียใจเรื่องแม่ตาย  พี่ชายก็ ยังบวชเป็นพระ  ชีวิตตอนนี้เหมือนตัวคนเดียวเลยนะ   ไหนจะเจอคนเอาไปพูดนินทาเสียๆหายๆอีก  ไม่รู้ว่าจะ รู้สึกแย่แค่ไหน” ปยุตถอนใจอีกครั้ง เมื่อรู้สึกเหมือน ที่พูดไปทั้งหมดนั้น เป็นการพูดกับลม ฟ้า อากาศ และไม่ได้มีผล อะไรกับจิตใจที่เย็นชาของเพื่อนเลยสักนิด เมื่อเขายังนอนหลับตานิ่ง ไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร  ต่างคนต่างเงียบ สักพัก  แล้ววิษุวัตก็ลุกขึ้นคว้ากระเป๋าเป้ที่วางอยู่มาสะพาย “กูไปก่อนนะ  จะไปหาไอ้เชน ถ้ามืงเปลี่ยนใจ ค่ำก็ตามไปเจอแล้วกัน  ร้านเดิมหลังมอ” เขาบอกเสียงเรียบก่อนจะรีบเดินออกไปจากห้องนั้น   การสอบอันยาวนานร่วมสามชั่วโมงผ่านพ้นไปแล้ว  อันธิกาเดินออกมาจากห้องสอบด้วยความโล่งใจ แล้วเธอก็ เดินแยกจากกลุ่มเพื่อน ไปยังชั้นบนสุดของอาคาร เพื่อไปที่ตู้ล็อคเกอร์เก็บของส่วนตัวของตัวเอง เธอหยิบมัน ติดกระเป๋ามาด้วยแต่เช้า  แต่ยังไม่มีโอกาสส่งต่อให้กับผู้รับ เลยเอามาเก็บไว้ที่นี่ก่อน  อันธิกาหยิบกล่องไม้สีขาว ออกมาจากตู้ล็อคเกอร์แล้ว ก็รีบไปที่ห้องพักอาจารย์ในภาควิชา เพื่อพบวริษา   ประตูห้องส่วนตัวเปิดแง้มไว้อยู่ ก่อนแล้ว   และพออันธิกาลองมองเข้าไปข้างใน ก็บังเอิญสบตากับเจ้าของห้อง ที่กำลังมองมาพอดี “เข้ามาข้างในเลยค่ะ  อาจารย์ก็เพิ่งกลับมาจากห้องสอบเหมือนกัน วันนี้นั่งกันจนหมดวินาทีสุดท้าย หลายคนเลย   แล้วเอินเป็นไงคะ ทำข้อสอบได้มั้ย” “พอทำได้ค่ะ อาจารย์” อันธิกาตอบ ขณะก้าวเข้ามาในห้องของอาจารย์ “ว่าไงคะ  มีอะไรจะพูดกับอาจารย์   รู้สึกว่าตอนอยู่ที่งาน เราจะไม่ค่อยได้พูดกันเลยนะ” “ไม่รู้สิคะ  หนูก็คิดว่า อาจารย์จะไม่อยากพูดกับหนูอีกคน” เหมือนเช่นใครคนนั้น “ไม่หรอกค่ะ   เอินน่ะคิดมากไปเอง กับเอิน อาจารย์ก็ยังคงเหมือนเมื่อก่อนนั่นแหละ  ปัญหาต่างๆมัน เป็นเรื่องของผู้ใหญ่ที่เอินไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย เพราะฉะนั้นก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่อาจารย์จะไม่อยากพูดกับหนู” วริษาบอกจากใจจริง  และอันธิกาก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกดีๆนั้น แล้วทำไม บางคนถึงไม่คิดแบบนี้บ้างล่ะ   “อาจารย์คะ  ที่หนูมาหาอาจารย์ ก็เพราะ  นี่ค่ะ” เธอบอกพร้อมกับยื่นกล่องไม้สีขาวในมือส่งให้กับหญิงสาวที่มองมันอย่างประหลาดใจ “ตอนก่อนจะบวช  พี่เค้า ฝากให้หนูเอากล่องนี้มาให้อาจารย์   พี่บอกว่า มีอะไรหลายๆอย่างที่อยากให้ อาจารย์ได้รับรู้  อาจารย์ช่วยรับมันไปเถอะนะคะ” วริษาจ้องมองกล่องไม้ด้วยสายตาที่ไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆ  เป็นเวลานานทีเดียว กว่าเธอจะตัดสินใจ เอื้อมมือไปรับ   “แล้วเค้าได้ฝากบอกอะไรอีกรึเปล่า” อันธิกาส่ายหน้าช้าๆ   “ไม่แล้วค่ะ   หนูคิดว่า ทุกสิ่งทุกอย่างที่อาจารย์อยากรู้มันคงจะอยู่ในนี้   ขอบคุณแทนพี่ด้วยนะคะ ที่อาจารย์ยินดีรับมันไป  ก็คงไม่มีอะไรอีกแล้วล่ะค่ะ  หนูขอตัวกลับก่อนนะคะ อาจารย์”  พออันธิกาเดินออกจากห้องไปแล้ว วริษาก็เดินตามไปปิดประตู ก่อนจะกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงาน และวางกล่องไม้ สีขาวนั้นไว้ตรงหน้าด้วยแววตาครุ่นคิดอย่างหนัก  เพราะไม่รู้ว่าเธอคิดถูกหรือคิดผิดกันแน่ที่ไม่ยอมตอบปฏิเสธ แต่กลับเลือกที่จะเอื้อมมือไปรับมันมา .. จบตอนที่ 36 จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 21:02:17

ความคิดเห็นที่ 5 สวัสดีทุกคนในคืนวันเสาร์ค่ะ พรุ่งนี้กับวันจันทร์ว่าจะไปเที่ยว คงไม่ได้อยู่บ้าน เลยมาแปะไว้ก่อน ฝากติดตามกันต่อด้วยนะคะ  ใกล้จะจบลงแล้ว :) ตอบกระทู้ตอนที่แล้ว เลิฟจะบวช บวชไม่สึกเลยนะคะหลวงพี่ อิอิ พ่อว่านกะแม่เลิฟเสียชีวิตแล้วอย่างนี้คนที่อยู่ข้างหลังจะเป็นยังไงต่อล่ะเนี่ย ทั้งว่าน กะ เลิฟ ปาล์ม กะ เอิน ไหนจะรีสอร์ตอีก ใครจะได้เป็นเจ้าของ ว่านลูกรักพ่อว่านยกให้ว่านแหงๆ แต่ญาติๆ จะยอมมั้ยเนี่ย แก้ไขเมื่อ 30 เม.ย. 54 16:27:23 จากคุณ : รพิชา <<< คนอยู่ข้างหลังก็ต้องดำเนินชีวิตต่อไปค่ะ  ส่วนเรื่องมรดก เดี๋ยวคงได้คำตอบเร็วๆนี้ล่ะค่ะ   ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ ^^ มาตามต่อแล้วค่ะ จากคุณ : =FriEnDiY=  <<< ขอบคุณที่ติดตามอ่านเสมอมานะคะ ติดตามต่อจนจบด้วยน้าา  :) คงทะเลาะกันในรถรุนแรงจนรถคว่ำ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก  <<< ก็น่าจะรุนแรงมากเลยล่ะค่ะ นาทีนั้นคงใช้แต่อารมณ์จนขาดสติ  ><   ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) ตอนนี้สั้นแต่ได้ใจความมากๆเลยค่ะ จากคุณ : :::อาราเร่::: <<< แหะๆ  ไม่รู้ว่าตอนนี้จะได้ใจความแบบตอนที่แล้วรึเปล่า ><  ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) เฮ้อ... ถอนหายใจอย่างเดียวเลย พูดไรไม่ออก จากคุณ : makokchor   <<< เฮ้อด้วย เขียนไปเครียดไป ><  ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ  :) แง่มๆ ใกล้จบแล้วสินะคะ จากคุณ : นารีจำศีล  <<<  ใกล้แล้วค่ะ คุณนุ้ย เหลืออีกไม่กี่ตอน ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ  ^^ ............................................................................................................... ***ขอบคุณกิฟท์จาก คุณรพิชา คุณmakokchor คุณนารีจำศีล คุณลูนาติก คุณอาราเร่ คุณนิชนันท์ ด้วยค่ะ   ^^ พบกันใหม่ตอนถัดไปนะคะ  ;)) จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 21:12:01

ความคิดเห็นที่ 6 รอติดตามตอนต่อไปค่ะ มาไวๆนะ กำลังน่าสงสารทุกคนเลย จากคุณ : MilK BuTTer เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 23:46:04

ความคิดเห็นที่ 7 น่าสงสารเอิน สงสารปาล์มด้วย แล้วปาล์มจะได้เจอพ่อแท้ๆ มั้ยคะเนี่ย จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 01:53:54

ความคิดเห็นที่ 8 น่าสงสารทุกคนเลยค่ะตอนนี้ จากคุณ : =FriEnDiY= เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 05:48:18

ความคิดเห็นที่ 9 ^              ^               ^ แล้วสงสารคนแต่งกับคนอ่านด้วยหรือเปล่าครับ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 11:13:57

ความคิดเห็นที่ 10 สงสารทุกคนเลยยย จากคุณ : ฉันคือกาต้มน้ำน้อย เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 16:07:32

ความคิดเห็นที่ 11 อยากให้ปาล์มรู้ความจริงเรื่องพ่อนะคะ ความใจร้อนหุนหันจะได้หายๆ ไปบ้าง แม้จะต้องเจ็บปวดก็ตาม ส่วนเลิฟกับว่าน หวังว่าไอ้กล่องไม้คือคำตอบอย่างดีนะคะ ถึงแม้จะหมั่นไส้เลิฟ แต่ก็ยังอยากให้ 2 คนนี้ จบด้วยดีอ่ะค่ะ จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 18:11:09

ความคิดเห็นที่ 12 เลิฟน่าจะช่วยเรื่องปาล์มกับเอินได้มากกว่านี้ ดูเป็นผู้ชายเห็นแก่ตัวจริงๆ เอ่อ นักศึกษาสมัยนี้เขานินทากันขนาดนี้จริงหรือ ให้สะท้านใจว่ามหาวิทยาลัยนี้คงไม่ถูกใจเด็ก จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 19:58:47

ความคิดเห็นที่ 13 อืมม์ๆ อ่านแล้วได้แต่สงสารตัวละคร หวังว่าเรื่องจะจบลงโดยไม่มีใครต้องเสียใจนะคะ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 54 12:38:20

ความคิดเห็นที่ 14 อะไรอยู่ในน๊านนนนนน >< จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 54 20:56:15