ความคิดเห็นที่ 1 14. ลอบสังหาร (ครึ่งหลัง) จากนั้นทั้งเจ้าของปราสาทและอดีตสายลับต่างฝ่ายต่างเงียบเหมือนกำลังจมอยู่กับความคิดของตนเอง ทว่าในที่สุดฝ่ายผู้เป็นนายกลับเป็นฝ่ายอดรนทนไม่ได้ออกปากก่อน “ขอบใจที่เจ้านิ่งเงียบไม่คัดค้าน แต่ข้าก็ยังอยากรู้ว่าเจ้าเห็นด้วยกับข้าหรือไม่? จงว่ามา” “ด้วยฐานะข้ารับใช้แดนตะวันตกหรือฐานะใดกันขอรับ?” เวณิชถามกลับด้วยน้ำเสียงที่แปลกทุ้มแฝงด้วยพลังไม่คุ้นหูอย่างยิ่ง เมื่อนั้นจ้าวแดนตะวันตกเหลือบมองฝ่ายตรงข้ามครู่หนึ่งจึงทรุดกายลงนั่งตรงข้ามแล้วกล่าวตอบ “ด้วยฐานะดั้งเดิมของเจ้า” เวณิชผงกศีรษะช้าๆ แววตาของเขานิ่งสงบไม่แสดงอาการหลุกหลิกเลย “ขออภัย...แต่เรื่องในครั้งนี้ข้าต้องขอบอกกับท่านว่า ข้าเห็นด้วยกับความคิดของเมธิน ข้าเห็นว่าเด็กนั่น...เอ่อ...รามิต ตอนนี้ยังไม่พร้อมในทุกๆ ด้านไม่ว่าจะจิตใจหรือพละมนตรา ทางที่ดีท่านน่าจะรอ...” “รามิตเพิ่งได้ร่างเทวะ เป็นเรื่องปกติธรรมดาสำหรับชาวเทพที่พวกเราจะอ่อนแอที่สุดในช่วงนี้” วิษณุวัติเอ่ยแทรก ไล่นิ้วบนโต๊ะถี่ๆ คล้ายนึกย้ำความคิดของตนว่าคำนวณได้ถ้วนถี่และรอบคอบเพียงพอแล้ว “แล้วเจ้าเองเป็นผู้เริ่มความคิดนี้ อย่าลืมสิ!” “นั่นเพราะท่านหาเรื่องเสี่ยงชีวิตตนเองไปทิ้งที่ผาบั่นเศียร จะต้องให้ข้าพูดสักกี่ครั้งว่าท่านเป็นโลกาธิบดีแล้ว ต่อให้ต้องผจญเรื่องอันตรายกว่านี้ข้าก็ยอมให้ท่านทำตามใจไม่ได้หรอก นายท่านขอรับ...” คำหลังเวณิชทอดเสียงอ่อนลง และกลับมาเรียกสรรพนามของจอมเทพดุจเดิม   “นายท่านอย่าโกหกตัวเองเลย เราต่างก็รู้ดีว่าอาการป่วยของเขาไม่ได้มาจากการผ่านฏีกาที่สุสานรัตติกาลจนได้ร่างเทวะเพียงอย่างเดียว สภาพในตอนนี้ของรามิตเหมือน...เหมือนกับท่านวิชชยุทธ์ไม่มีผิด อย่างที่เมธินพูดเราจะปกปิดสภาอาวุโสได้นานเท่าไร ยิ่งท่านประกาศแต่งตั้งให้รามิตเป็นทายาทของตะวันตก ไม่ช้าก็เร็วฐานะที่แท้จริงของเขาก็ต้องปรากฏออกมาอยู่ดี เมื่อนั้นหากเราโชคดีวิหารดำอาจกริ่งเกรงตำแหน่งโลกาธิบดีของท่าน เพราะตลอดระยะเวลาที่ท่านขึ้นเป็นเทวาทิศ สภาอาวุโสต่างวางตัวเป็นกลางมาตลอดมิหนำซ้ำดูเหมือนยังโอนเอียงมาหาท่านนิดๆ เสียด้วย แต่...ข้าเกรงว่าครั้งนี้ทาง ‘ทัพเทวกาฬ’ อาจไม่นิ่งเฉยต่อไป” “รอไม่ได้ ก็ให้มันมา...” วิษณุวัติกล่าวด้วยเสียงลอดไรฟัน “ยี่สิบหกปีก่อน ข้าละเว้นเหล่าเทวกาฬเพราะเห็นแก่น้ำใจห้าวหาญของทัณฑธรผู้ล่วงลับ...” จากนั้นจอมเทพพลิกหงายฝ่ามือตนเองขึ้น ชั่วครู่หนึ่งมันแดงฉานไปด้วยเลือด โสตประสาทดังลั่นไปด้วยเสียงอึงอล เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เสียงกรีดร้อง กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง โถงบันไดหน้าปราสาทกลายสภาพกลายเป็นน้ำตกโลหิต วิษณุวัติหลับตาลง และเมื่อเขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ภาพลวงตาในกาลก่อนจึงพลันหายไปจากห้วงคิดคำนึง “ข้ารู้ว่าเจ้าหวังดีต่อตระกูลจันทรคราส” เขาเริ่มช้าๆ และกลับมาเป็นจ้าวปราสาทจันทรคราสคนเดิม “หากข้าไม่ประกาศฐานะของรามิตเสียบัดนี้อาจทำให้เขาตกอยู่ในอันตรายมากกว่าเดิม อย่างที่เจ้าพูด ไม่ช้าก็เร็วฐานะของเขาย่อมปรากฏ ไม่ว่ารามิตจะเป็นเพียงแค่ศิษย์เอกของข้าหรือทายาทของคทาโมฬีก็ตาม แต่อย่างน้อยด้วยตำแหน่งทัณฑธรแห่งตะวันตกอาจทำให้เกิดความยำเกรงขึ้นมาได้ อีกประการหนึ่งเขาจะได้รับความคุ้มครองจากศิลาลัย สามารถมีบัญชาเหนือเหล่าเทวะแห่งตะวันตก มากกว่าการเป็นแค่ศิษย์เอกจอมเทพ” “แต่นั่นก็ทำให้เขาเสี่ยงกับมาริตเทพจากตะวันออกมากขึ้นด้วย” วิษณุวัติชะงัก หยุดไล่นิ้วบนโต๊ะ หากก่อนที่เวณิชจะกล่าวค้านสิ่งใดออกมาอีกเป็นคำรบสอง อดีตสายลับตะวันตกกลับยอมผงกศีรษะช้าๆ “ไม่ว่าจะอย่างไร...ข้าจะทำทุกอย่างที่ท่านบัญชาอย่างเต็มความสามารถ ข้าเห็นว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือรับมือกับทัพเทวกาฬมากกว่า แม้เมธินรับปากกับเราว่าจะเก็บเรื่องรามิตเป็นความลับ ทว่า...การที่ศิษย์ท่านดวลชนะกระทั่งแม่ทัพไมยราญจนเลื่องลือไปทั่วอาณาจักรนั้น ข้าคิดว่าคงไม่มีชาวเทพใดเชื่อว่ารามิตเป็นเพียงมนุษย์สามัญอีก หลักฐานก็คือ มาริตเทพเมื่อครู่นี้เป็นเพียงการหยั่งเชิงของปราสาทเกตุดาราเท่านั้น” จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 22:32:09

ความคิดเห็นที่ 2 ครั้นเวณิชเปลี่ยนหัวข้อสนทนาและยอมทำตามความคิดของเขา วิษณุวัติจึงสั่งเรียบๆ “ข้าจะให้หน่วยอารักขาของโอวาลรับคำสั่งโดยตรงจากเจ้า หากภายในวันสองวันนี้ไม่ว่าจะเกิดเรื่องใดๆ กับข้าก็ตาม เจ้ามีหน้าที่พารามิตไปยังป้อมตะวันตก...ด่านประตูดำ ที่นั่นยังพอปลอดภัยและวางใจได้ เจ้าอยู่ที่นั่นดูแลเขา จนกว่ารามิตจะแข็งแรงพอ...” จากนั้นจอมเทพศิลาลัยจึงกล่าวต่อช้าๆ “นี่คือภารกิจสุดท้ายของเจ้า...เมื่อสิ้นจากการณ์นี้แล้ว เจ้าจะเป็นอิสระสิ้นสุดพันธะสัญญาจงกลับไปยังดินแดนบ้านเกิด ไม่ต้องมาทำงานรับใช้ข้าอีกต่อไป” “นายท่าน!” เวณิชผงกศีรษะขึ้น ตกใจมากกว่ายินดี “นี่เป็นเรื่องที่ข้าตัดสินใจแล้ว!” วิษณุวัติย้ำแล้วผุดลุกขึ้น รีบสาวเท้าออกไปจากห้องเสมือนไม่ต้องการให้อีกฝ่ายได้ทัดทาน ***** เมื่อภิษัชขยับบานประตูเพื่อตรวจดูอาการของศิษย์เอกจอมเทพ กลับพบว่าเขานอนลืมตาโพลงอยู่ก่อนแล้ว “เป็นอย่างไรบ้าง เมื่อครู่ข้ามาดูเห็นว่าเจ้ายังหลับอยู่” ครั้นได้ยินเสียงทัก รามิตจึงได้สติ เขากะพริบตาถี่ๆ หลายครั้ง เหมือนไล่ความง่วงงุน ทว่าเขากำลังซ่อนสิ่งอื่นเอาไว้ ครั้นแล้วจึงพยายามลุกนั่ง “ก็...ดีขึ้นขอรับ” จากนั้นภิษัชจึงเข้ามาจับตัวและหน้าผาก “ไข้ลดลงบ้างแล้วนี่ ดีจริง” “เพราะโอสถท่านดีน่ะขอรับ” “โอ๊ย..ไม่ใช่เพราะข้าหรอก” จากนั้นเขามองไปโถที่ใส่โอสถที่พร่องลงจนเกือบหมด จึงบอกว่าเขาจะลงไปเติมที่โรงบ่มสมุนไพรแล้วจึงออกไปจากห้อง เมื่อลับร่างของเทพเวชรักษ์ไปแล้วเด็กหนุ่มเอาร่างพิงผนังเตียงอย่างอ่อนแรง จริงอยู่...เมื่อดูภายนอกเขาเหมือนผู้ป่วยหนัก และรามิตเองก็ยอมรับในข้อนั้น ร่างกายเขาเจ็บปวดไปหมดแม้จะไม่เท่าที่โดนพิษนาคาก็ตาม ทว่าโสตประสาทและสัมผัสทั้งห้าของเขากลับยิ่งคมกริบ เมื่อคืนเขาสะดุ้งตื่นตอนกลางคืนเพราะได้ยินเสียงเคลื่อนไหวประหลาดที่นอกห้องโถงที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน เสียงลมที่ไหวลู่ของพญานกที่ไม่ปรากฏร่าง ลมที่พัดกระทบกับผิวดิน ธารน้ำ ผนังหิน ความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในอากาศ หรือกระทั่งความสามารถในการฟังการสนทนาในห้องปิดทึบ...เมื่อก่อนเขาไม่เคยมีสัมผัสทิพย์เช่นนี้ จึงไม่รู้ว่าจะบังคับหรือใช้งานมันอย่างไร รามิตหายใจยาว ไถลร่างลงนอนบนเตียง แม้เสียงที่แว่วเข้ามาจากโสตทิพย์จะขาดหายเป็นช่วงๆ แต่เด็กหนุ่มยังพอจับเนื้อความหลักได้ โลหิตที่บัดนี้ยังคงไม่เหือดแห้ง หลายชีวิตต้องดับดิ้น เทวะที่ยิ่งใหญ่สายตระกูลหนึ่งต้องล่มสลาย ทำให้แดนตะวันตกเต็มไปด้วยกำแพงแห่งความร้าวฉาน เกลียดชัง อาลัยอาวรณ์แต่ในซากปรักหักพัง โหยหาแต่อดีตที่ไม่มีทางคืนมา นั่นคือผลลัพธ์ทั้งหมดที่ข้ารู้เมื่อวิชชยุทธ์ทรยศและต่อต้านท่านกับพวกเราทั้งหมด รามิตหลับตาลง สิ่งที่ใครคนนั้นกล่าวถึงบิดาของข้า ช่างฟังดูแตกต่างจากบิดาที่นายท่านเล่าให้ข้าฟังเหลือเกิน เด็กหนุ่มลืมตาขึ้นในความมืด ในฉับพลันนั้นเขาจึงพลันตระหนักว่า โลกรอบตัวได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง เส้นทางที่เคยเดิน มันกลับกลายเป็นสิ่งแปลกประหลาดที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน ผืนดินที่ยืนสั่นสะเทือนและปริแยกออก หากยังทนฝืนยืนอยู่เช่นนั้น เขาอาจจะตกลงไปในเหวลึกที่ไร้ก้น ร่างกายสูญสลาย แตกหัก แหลกเป็นชิ้น จิตวิญญาณดับสูญ ไม่มีทางกลับขึ้นมาเป็นคนเดิมตลอดไป รามิตรู้สึกว่าตัวของเขายืนอยู่บนปลายผา มีทางเลือกให้เดินต่อไม่มากนัก จะกระโดดลงเหวหรือไปต่อในทางที่ลำบากลาดชัน บางทีจุดหมายข้างหน้าอาจไม่ต่างกัน ดวงตาของข้ามองไม่เห็นทาง... ***** แก้ไขเมื่อ 30 เม.ย. 54 23:03:06 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 22:36:21

ความคิดเห็นที่ 3 ในวันถัดมารามิตก็สร่างไข้ และเดินเหินได้จนเกือบเป็นปกติโดยไม่ล้มคว่ำไปต่อหน้าต่อตา หากเด็กหนุ่มก็ไม่แน่ใจอาการขึ้นๆ ลงๆ ของเขาแบบ ‘น้ำกระชอก’ ตามที่เวณิชเคยเปรียบเปรยไว้จะดีหรือเลวลงไปกว่านี้สักอีกนานเท่าใด “ทางที่ดีระยะนี้เจ้าอย่าเพิ่งใช้เวทดีกว่ารอจนเจ้าควบคุม ‘มัน’ ให้ ‘นิ่ง’ เสียก่อน ” อดีตจารชนตะวันตกแนะนำระหว่างที่เขาพารามิตลงมาเยี่ยมเวหา “โดยเฉพาะ...พละมนตราระดับอภิเวท มันอาจจะส่งผลร้ายต่อเจ้าในตอนนี้มากกว่า” เวณิชสำทับ เขากำลังนั่งพ่นควันจากกล้องสูบยาข้างช่องหน้าต่างของปักษาคารในปราสาทจันทรคราสอย่างสบายใจ “รอให้แข็งแรงกว่านี้ก่อน จะร่ายเวทสยบมารงูสักฝูง ข้าก็ไม่ว่าหรอก” “ยังจะใช้ได้หรือขอรับ ข้าไม่มั่นใจเลย ตัวมันเบาๆ โหวงๆ อย่างไรชอบกล” รามิตกล่าวพลางลูบหัวพญาแร้งของตนที่ยื่นลงออกมาจากแผงกั้นและไซร้ไปที่ด้านข้างของเจ้านายอย่างรักใคร่ เวณิชหัวเราะ “ร่างกายที่ยังไม่สมดุล มันก็ขาดๆ เกินๆ แบบนี้แหละ พละกำลังที่สำคัญที่สุดคือสิ่งที่มาจากภายในตัวเราเอง” อดีตสายลับกล่าวพร้อมกับหันหัวแม่โป้งชี้ไปที่หน้าอกตน “หากเราไม่มั่นคง ไม่แกร่งพอ อย่างว่าแต่พละเวทเลย จะทำอะไรก็ไม่ได้สักอย่าง แต่ที่สำคัญที่สุดคือไอ้นี่ด้วย” ว่าแล้วเปลี่ยนไปใช้นิ้วชี้จิ้มที่ข้างขมับ จากนั้นใครคนหนึ่งจึงกล่าวเสริมประโยคของเวณิช “พลังของเทวาทิศที่ถูกเรียกใช้ในร่างเทวะไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย ไม่เหมือนตอนที่เจ้าใช้ร่างเนื้อ พลังของมันจะไม่ส่งผลต่อกำลังเวทของบุราทิศหรือมีผลกระทบน้อยมาก ดังนี้การใช้มนตราในกายมนุษย์จึงมีได้จำกัดแต่ทว่ากลับฝึกได้หลายแขนงได้มากกว่าโดยไม่เป็นอันตราย” จอมเทพยืนอยู่ที่ประตูด้านนอกของปักษาคาร เวณิชรีบลงมาจากเก้าอี้ ทำความเคารพต่อโลกาธิบดีพร้อมกับรามิต “โดยเฉพาะเทพที่มาจากตระกูลหลักที่สามารถเรียกพลังแบบทวีคูณ ไตรคูณ หรือมากกว่า...ที่เราเรียกว่าอภิเวทนั่นแหละ” วิษณุวัติกล่าวพลางเดินเอามือไพล่หลังเข้ามาในโรงปักษา “แต่ก็ต้องแลกมาด้วยการเสียสมดุลของพลังที่เกื้อหนุนเทพอาณาจักรนี้ไว้” เมื่อครั้นเห็นศิษย์ตนมองด้วยความปริวิตก “เจ้ายังไม่ต้องกังวลมากนักหรอก” จอมเทพกล่าว “สมดุลของพลังเป็นมวลสารที่ยิ่งใหญ่ ขนาดข้าอาละวาดด้วยพายุสายฟ้ามาเสียหลายครั้ง ยังส่งผลไม่เท่าไหร่...อย่างมากก็ทำให้ ฝนแล้งไปหนึ่งฤดูกาลเท่านั้น หลังจากนั้นพลังก็จะถ่ายโอนกลับมาสู่สมดุลเช่นเดิม เราถึงมีเทวะอยู่สี่ตระกูลเวท คือ ธรณี วารี วาตะ และอัคคิ พลังงานเหล่านี้มีอยู่แล้วรอบตัวเรา ดังนั้นเสมือนว่าเป็นเพียงผู้ยืมใช้ จึงต้องเคารพ และรักษา” “เช่นนั้นมีสิ่งใดที่สามารถทำลายสมดุลได้บ้างขอรับ” วิษณุวัติเลิกคิ้วขึ้น “เจ้าก็เคยพบพวกมันแล้วไม่ใช่หรือ พญามัจจุมารในถ้ำกัลปาวสานเอย และไมยราญในตำหนักฟองสมุทรเอย สิ่งเหล่านี้ก่อกำเนิดจากพลังบรรพกาล เป็นพลังที่เกิดขึ้นในภาวะที่โลกายังไม่สมดุล” “และข้าเป็นผู้ปลดปล่อยพญาบาดาล” “ไม่ใช่เจ้า...ข้าต่างหาก ข้าเองที่จงใจปล่อยมันเป็นอิสระโดยไม่ได้ขัดขวาง” จอมเทพออกรับแทน “ความจริงหากไม่ได้เจ้าและสาส์นท้ารบของไมยราญ ป่านนี้พวกมันคงไม่รีรอที่จะประกาศสงครามกับเทพอาณาจักรในทันใด” ทว่าสีหน้าของรามิตยังคงแสดงความหนักใจ วิษณุวัติจึงตบไหล่ของอีกฝ่ายเบาๆ “การตื่นขึ้นของพญาบาดาล แม้จะทำให้พลังเทพของอาณาจักรปั่นป่วนอยู่พักหนึ่ง แต่ไม่นานมานี้มันกลับสงบลงอย่างน่าประหลาด ที่ข้าว่าประหลาดก็เพราะ...” “ท่านจอมเทพขอรับ!” เสียงตื่นตระหนกของเทวรักษ์ทำให้การสนทนาหยุดลงชั่วคราว เหล่าเทพอารักขารีบวิ่งมาเข้ามาในปักษาคาร “ท่านกรุณาไปที่หอปราสาทด้านหน้าโดยเร็วเถิดขอรับ” แก้ไขเมื่อ 30 เม.ย. 54 22:40:24 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 22:39:29

ความคิดเห็นที่ 4 เมื่อได้ยินข้อความที่คล้ายเป็นรหัสลับเฉพาะ สีหน้าของวิษณุวัติเปลี่ยนนิดเดียว ขณะหนึ่งเขาหันมามองศิษย์เอกด้วยแววตาวิตกกังวล แต่กลับไม่ได้พูดคำใดเลย จากนั้นจอมเทพรีบเดินเร็วๆ ตามเทวรักษ์แห่งรัตติกาลออกไปในทันที เวณิชคล้ายกำลังจะลุกตามเจ้านายออกไปหากกลับถูกวิษณุวัติสั่งอีกอย่างหนึ่ง “เจ้ารีบพารามิตไปยังที่ที่เราวางแผนกันไว้ แล้วข้าจะตามไปในภายหลัง” จากนั้นจ้าวปราสาทจันทรคราสชี้นิ้วเป็นเชิงส่งสัญญาณ จากนั้นจึงมีเทวรักษ์กลุ่มหนึ่งก้าวแยกออกมาตามคำสั่ง “ทัพเทวกาฬเคลื่อนไหวแล้วหรือขอรับ?” เวณิชโพล่งถามอย่างลืมตัว ทันใดนั้นรามิตได้ยินเสียงของพื้นดินกำลังคำราม มันดังมากจนเขาแปลกใจว่าเหตุใดเวณิช หรือเหล่าเทวรักษ์กระทั่งพญาคฤธรกลับไม่มีการแสดงอาการตื่นตกใจ เมื่อนั้นเองที่รามิตรีบลุกเดินตามวิษณุวัติเพราะดูเหมือนว่าจอมเทพกำลังเดินเข้าหาเสียงประหลาดนั้น “นายท่านขอรับ! ข้าจะไป...” “ไม่ต้องตามมา!” วิษณุวัติตวาด และหันมามองเพียงครู่เดียว สีหน้าของเขาแสดงออกเช่นกันว่าได้ยินเสียงพสุธาคำรามลั่นเช่นเดียวกับรามิต “ข้ารับมือได้ เจ้ารีบไป” เมื่อนั้นวิษณุวัติหันกลับ ขบกรามแน่น อีกแค่วันเดียว...วันเดียว พวกเจ้ารอโอกาสนี้มาถึงยี่สิบกว่าปี อีกวันเดียวเท่านั้นรอไม่ได้เชียวหรือ ***** หลังจากนั้นเหตุการณ์ทุกอย่างก็เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่ถึงแม้จะฉุกละหุกทว่าเด็กหนุ่มรู้สึกว่าทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างมีระบบระเบียบ เหมือนกับมีการซักซ้อมเตรียมการกันมาก่อนล่วงหน้าเพราะแม้จะอยู่ภาวะเร่งรีบแต่เหล่าเทวรักษ์ที่คอยระแวดระวังอยู่ระหว่างทางก็มีสีหน้าสงบ ไม่ร้อนรนแม้แต่ผู้เดียว ไม่นานเวณิชก็พารามิตมาถึงอาคารด้านหลังของปราสาทตะวันตกซึ่งเป็นตำแหน่งโรงครัวและห้องเก็บของ ทว่าเหล่าเทวรักษ์ของจอมเทพไม่ได้ติดตามเข้ามาด้วยแต่กลับยืนชักอาวุธขวางอยู่หน้าประตู จากนั้นชายแคระเดินนำเข้าไปในห้องเก็บของใต้ดิน เตะกองฟืนกองไม้ที่กองอยู่บนพื้นออก จากนั้นจึงร่ายเวท บนพื้นพลันบังเกิดประตูเหล็กบานหนึ่ง เวณิชก้มลงใช้แรงกระชากเปิดโดยพลันจึงเห็นบันไดที่ทอดตัวลงไปยังด้านล่าง เด็กหนุ่มรู้สึกแปลกใจเพราะเขาใช้ชีวิตในปราสาทนี้ตั้งแต่จำความได้ แต่ไม่เคยรู้เลยว่าในปราสาทมีอุโมงค์ลับอยู่ด้วย เวณิชคว้าร่างเด็กหนุ่มแล้วสั่ง “ลงไป เร็ว!” ขณะที่รามิตไต่ลงบันไดจนถึงพื้นเบื้องล่าง เป็นเวลาเดียวกับที่อดีตสายลับแห่งตะวันตกปิดประตูด้านบน รามิตไม่แน่ใจได้ยินเสียงสะเทือนเลื่อนลั่นคล้ายใครบางคนกำลังร่ายอภิเวท ครู่หนึ่งก่อนที่เวทมนตราที่พรางประตูไว้จะปิดผนึกอย่างแน่นหนา รามิตพลันเห็นแสงสว่างวาบด้วยเวทสายฟ้าและเสียงวิชชุคำรามลั่น หากทว่าเมื่อเวณิชปิดผนึก เสียงทั้งหมดกลับหายลับไปอย่างน่าอัศจรรย์ เมื่อนั้นรามิตจึงแน่ใจว่าเส้นทางลับนี้ถูกสร้างด้วยมนตราอีกประเภทหนึ่ง ซึ่งแตกต่างกับเส้นทางอุโมงค์ภูตที่เขารู้จักราวกับผู้สร้างจงใจให้แตกต่างเพื่อไม่ให้ผู้ใดในตะวันตกตามรอยได้ เวณิชเอื้อมหยิบคบไฟข้างผนัง แล้วออกเดินนำไปอย่างผู้รู้ทาง เมื่อเดินเข้ามาภายในระยะหนึ่งจึงพบว่ามีเหล่าเทวรักษ์แต่งกายด้วยชุดชาวบ้านสามัญรออยู่ในอุโมงค์แล้ว หนึ่งในนั้นทำความเคารพต่อเวณิช คนหนึ่งยื่นชุดชาวบ้านให้รามิตสวมทับชุดสีดำของปราสาทจันทรคราส  จากนั้นเวณิชหันไปสั่งให้เตรียมพร้อมจึงเดินมาทางเด็กหนุ่ม ทันใดนั้นบังเกิดเสียงฟาดเปรี้ยงทะลุทะลวงแทรกมนตราของเวณิชดังลอดมาจากเบื้องบนจนทำให้อุโมงค์ภายในถึงกลับคลอนแต่ดูเหมือนมันมีเสียงอื่นผสมออกมาด้วย จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 22:43:04

ความคิดเห็นที่ 5 มันเป็นเสียงที่รามิตฟังไม่ออกและไม่เข้าใจ แต่ดูเหมือนเวณิชจะเข้าใจดีว่ามันหมายความว่าอย่างไร เพราะอดีตสายลับถึงกลับชะงักหยุดกึก หันหน้ากลับไปทางทิศทางเดิม เขาสบถออกมาอย่างห้ามตัวเองไม่ได้ “แกไอ้เดรัจฉานอสุรา ไอ้ตัวโง่เง่าสมองลูกเต่าเอ๋ย! ทำไมแกถึงดักดานหลงกลตื้นๆ เช่นนี้วะ!” รามิตเพิ่งเคยเห็นแววตายามที่ไร้เล่ห์กลของเวณิชยามเมื่อเขาหันกลับมา ทว่าแต่ละก้าวของฝ่ายตรงข้าม ทำให้ร่างของเขาสูงขึ้น ใหญ่ขึ้น และน่ากลัวขึ้น จนเมื่อเวณิชเผยร่างที่แท้จริงต่อหน้าศิษย์เอกจอมเทพ รามิตต้องเงยหน้าขึ้นแทบตั้งบ่า จ้องมองฝ่ายตรงข้ามด้วยสายตาตะลึง ที่แล้วมาเขาพอจะรู้ว่าเวณิชไม่ใช่คนแคระธรรมดา เขาทำงานเป็นสายลับให้จ้าวแดนตะวันตกมากมายหลายโฉมหน้าและลักษณะนิสัยที่ไม่อาจคาดเดานี้ เขาเคยเป็นอดีตมือปราบที่มีชื่อเสียงระบือ แต่กระนั้นรามิตก็ไม่อาจคิดได้เลยว่าตัวจริงของสายลับมือฉมังผู้นี้คือ พญายักษ์แห่งบรรพกาล ผู้มีผิวกายเข้ม เครื่องทรงสังวาลเต็มยศชั้นระดับราชันและสวมรัดเกล้าด้วยมงกุฏทองคำแบบโบราณ เวณิชก้มตัวลงคุกเข่าตรงหน้าเด็กหนุ่มดังตึง พร้อมกับกล่าวด้วยน้ำเสียงก้องกังวานหนักแน่นยิ่งกว่าหินผา “จ้าวแดนตะวันตก เป็นผู้ประทานชีวิตที่สองให้ข้า แม้คำสั่งของข้าคือต้องพาท่านไปยังสถานที่ที่ปลอดภัย แต่ข้าก็ไม่อาจละทิ้งผู้ให้ชีวิตแก่ข้าได้ เจ้าหนุ่ม...” ประโยคหลังพญายักษ์ทอดเสียงลงคล้ายเป็นเวณิชคนเดิม “ข้าขอร้อง ด้วยวาจาสัตย์ที่ข้าให้ไว้ต่อพักตร์จ้าวปราสาทจันทรคราสผู้ให้ชีวิต ทำให้ข้าไม่อาจฝืนคำสั่งของนายท่านได้...ทว่าท่าน...ท่านปลดคำสาบานนั้นแก่ข้าได้ ท่านต้องอนุญาตให้ข้ากลับไปช่วยจอมเทพแห่งศิลาลัย” “ได้อย่างแน่นอนขอรับ” รามิตบอกโดยไม่ลังเลใจเลย เวณิชในร่างยักษ์มีสีหน้าผ่อนคลายอย่างเห็นได้ชัด จากนั้นพญายักษ์จึงก้มศีรษะลงอีกครั้ง ยืดกายขึ้นแล้วค่อยๆเดินถอยหลังจนกลับร่างมาเป็นชายแคระอย่างเดิม จากนั้นจึงหลีกทางแก่เทวรักษ์ที่ต้องการนำรามิตออกไปจากจันทรคราสให้เร็วที่สุด “โอวาล ข้าฝากด้วย” เวณิชกล่าว เมื่อเทวรักษ์ที่ตัวใหญ่ที่สุดพยักหน้ารับ ร่างของอดีตสายลับตะวันตกพลันหายวับไปในความมืดโดยพลัน รามิตถูกขนาบร่างทั้งซ้ายขวาโดยเหล่าเทวรักษ์ เทพเหล่านี้ล้วนมีร่างกายสูงใหญ่ซึ่งปกติจะอยู่อารักขาแก่จอมเทพศิลาลัยเท่านั้น เด็กหนุ่มแทบมองไม่เห็นว่าทั้งหมดกำลังจะนำเขาไปยังที่ใด พลังมนตราของมหาเวทจากใครคนหนึ่งทำให้เพดานด้านบนสั่นสะเทือนจนเศษหินร่วงลง รามิตหันไปมองเบื้องหลังอย่างเป็นห่วงในความปลอดภัยของโลกาธิบดีจนโอวาลซึ่งเป็นหัวหน้าของเทวรักษ์ในการเดินทางครั้งนี้ต้องเอ่ยปาก “นายน้อย...ไม่มีเวลาแล้วขอรับ” อะไรนะ?...ว่าใครกันเป็นนายน้อย? ไม่ใช่สิ...ไอ้ที่ไม่มีเวลาน่ะ หมายความว่าอย่างไร? “...นี่มันเกิดอะไรขึ้น? พวกท่านต้องอยู่อารักขาโลกาธิบดีไม่ใช่หรือขอรับ?” เขาถามขณะที่ยังคงเดินไปข้างหน้าในอาการละล้าละลังทำให้ความเร็วลดลง “ภารกิจของข้าในตอนนี้คือ พานายน้อยออกไปจากปราสาทตะวันตก ท่านจอมเทพกำลังถ่วงเวลาไว้ให้ขอรับ” รามิตถึงกับผงะ มองสีหน้าเคร่งเครียดจริงจังของโอวาลพลันก็ตระหนักว่าคนพูดหมายความเช่นนั้นจริง ยังไม่ทันจะถามสิ่งใดต่อ เบื้องหน้าปรากฏแสงสว่างออกมาทางช่องสี่เหลี่ยม หากทว่าแทนที่ทั้งขบวนจะเร่งรุดออกไปกลับหยุดกะทันหัน คล้ายปะทะกับมวลสุญญากาศที่ผ่านไปไม่ได้ เทวรักษ์กลุ่มที่นำหน้าถึงกับถอยกรูด หนึ่งในนั้นร้องเสียงดัง “ราหุกาฬ!” ในทีแรกช่องเปิดของประตูซึ่งเป็นทางออกเดียวนั้นไม่มีสิ่งใดปรากฏ ทว่าหลังจากนั้นเงาประหลาดหนึ่งก็ห้อยหัวลงมาจากกรอบประตู มันคล้ายเคลื่อนไหวด้วยเงาสีดำ ในร่างนี้มันสามารถเคลื่อนที่และไต่เลื้อยไปตามผนังได้อย่างน่าขนพองสยองกล้า เมื่อนั้นรามิตถูกกระชากตัวไปไว้ด้านหลัง เพื่อไม่ให้เจ้าตัวประหลาดไร้ขาในร่างสีดำเข้ามาทำร้ายได้ แต่ดูเหมือนการทำเช่นนั้นยิ่งทำให้เขาต้องตกเป็นเป้าโจมตีอย่างเห็นได้ชัด ราหุกาฬโจนลงมาจากเพดานด้านบนแหวกแนวป้องกันของเทวรักษ์พุ่งเข้าหาศิษย์เอกจอมเทพในทันใด ***** คุยกันท้ายบท: ราหุกาฬ นี่เราชอบมากกกก, (คนเขียนเป็นพวกชอบประดิษฐ์ตัวโหดๆ) แต่...ขึ้นชื่อว่านักอ่านพันทิปแล้วต้องสงสัยแน่ๆ ว่า ราหุกาฬ ไม่เหมือน เทวกาฬ อย่างไร (เป็นคนละพวกเดียวกันค่ะ ^ ^”), ตอนหน้ามีคำตอบค่ะ ในตอนที่ 15: ทัณฑธรแห่งตะวันตก ค่ะ << รามิตมันต้องลงสนามแบบไม่ฟิตอีกแล้ว ต้องขออภัยนะคะ มันเป็นไปตามสคริปค่ะ แต่วางใจได้เรื่องหนึ่งแม้มันเดี้ยงแต่กึ๋นมันยังมีเต็มร้อยค่ะ แก้ไขเมื่อ 30 เม.ย. 54 22:47:15 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 22:46:50

ความคิดเห็นที่ 6 โถงบันไดหน้าปราสาทกลายสภาพกลายเป็นน้ำตกโลหิต  กลายแล้วกลายอีก พนัง/พนักเตียง ? น้ำกระชอก? กระฉอก “นายท่าน!” เวณิชผงกศีรษะขึ้น ตกใจมากกว่ายินดี “นี่เป็นเรื่องที่ข้าตัดสินใจแล้ว!” วิษณุวัติย้ำแล้วผุดลุกขึ้น รีบสาวเท้าออกไปจากห้องเสมือนไม่ต้องการให้อีกฝ่ายได้ทัดทาน ฉากนี้ช่างทำให้เกิดภาพแบบละครโบราณญี่ปุ่น ฉากที่หญิงสาวคลานแทบเท้าเอามือจับชายกางเกงซามูไรที่กำลังจะจากไป (ฉากคลาสสิกน้ำเน่าน่ะ) ราหุกาฬ ภาพพจน์แรกคล้ายบาร์บ้าโบ น่ารักไปรึเปล่าหว่า ปล. เรื่องย่อก่อนเริ่มเรื่อง ป๋าคิดไม่ถึงอันตรายนี้จริงหรือ แก้ไขเมื่อ 30 เม.ย. 54 23:28:55 จากคุณ : ซาลาสซา เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 23:27:01

ความคิดเห็นที่ 7 ^ ^ เอื๊อก! สะกดผิดเห็นๆ แต่ตอนเขียนลงไปนี่ไม่ได้เอะใจเลยนะคะ ขอบคุณมากๆ ค่ะ (^ ^) โห...ราหุกาฬ = บาร์บาปาป้า << กลายเป็นหน่อมแน้มไร้พิษสงไปเลยแฮะ ปล. ก่อนไปนอน, ขำฉากเปรียบเทียบอีกแล้วค่ะ อันนี้นึกภาพตามด้วยแบบว่าเวณิชอีถลาลงไปเกาะขาเฮียจริงๆ นี่คงโดนเฮียแกสะบัดทิ้ง โยนออกนอกหน้าต่างโทษฐานสำออยเกินเหตุ (^ ^") จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 23:50:37

ความคิดเห็นที่ 8 นอกจากน้ำกระฉอก เข้าใจว่าไซ้ ไม่ต้องมี ร นะค้า แหม กำลังจะทายว่าเวณิชในฐานะเดิมคืออะไร เฉลยเสียก่อน ดีไป เพราะทายไม่ถูก กริๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 00:41:06

ความคิดเห็นที่ 9 ราหุกาฬ นี่เกี่ยวอะไรกับพระราหูหรือเปล่า เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 11:49:56

ความคิดเห็นที่ 10 เขาทักกันไปหมดแล้ว >_< ส่วน "ไซ้" นี้มิมี ร. เรือนะเจ้า, ถ้าเป็น "ไซร้" เอาไว้เน้นย้ำความหมายของคำข้างหน้าจ้ะ ยังคงตามติดอย่างเหนียวแน่นเด้อ, แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 54 12:05:39 จากคุณ : POLLUX^.^ เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 12:04:39

ความคิดเห็นที่ 11 อือม์ ศัพท์โบราณหลายๆ คำ ถ้ามีวงเล็บคำแปล จะช่วยให้ผู้อ่านได้อรรถรสมากขึ้นนะ จากคุณ : ตานุ่นภารโรง (y4uc) เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 22:48:38

ความคิดเห็นที่ 12 เวณิช เท่ ไม่เบา รับบทเด่นกว่าที่คิดเอาไว้สมัยปรากฏตัวแรกๆ รามิต ดูยังไม่เข้าที่เท่าไร (คงเพราะร้างเวทีไปนาน^^..) วิษณุบทขึ้นหิ้งแล้ว ติดตาคนดูแล้ว ราหุกาฬท่าทางอันตราย จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 54 00:56:15

ความคิดเห็นที่ 13 แวะมาคุยค่ะ, คุณ scottie: อ้าว...แอบทายกันเหรอคะ? ตัวจริงของเวณิชนั้นในเวอร์ชั่นไฟนอลของเล่มสองเราจะมีบอกแบบอ้อมมากๆๆๆ แต่สำหรับเวอร์ชั่นในพันทิปจะเดาทางยากนิดหนึ่งเพราะข้ามตอนนี้ไปค่ะ และขอบคุณสำหรับคำท้วงติงค่ะ คุณ ลูนาติก: มาเนียนๆ แต่เข้าเป้าอีกแล้วค่ะ, ราหุกาฬเป็นเทพรัตติกาลในภาคจำแลงประเภทหนึ่งที่ 'ฆ่าไม่ตาย' แม้ร่างจะขาดเป็นสองท่อน (หรือหลายท่อน) จึงถูกขนานนามว่าเป็นราหุกาฬค่ะ สำหรับคำจำกัดความพวกนี้ หากเรามีเวลาพอจะรวมไว้เป็นพวกๆ อยู่ในบล็อคนะคะ แต่ตอนนี้เวลาไม่เคยพอค่ะ (เง้ออออ) คุณ POLLUX^.^: เอ๊ะ ขอบคุณมากค่ะ เพิ่งรู้เหมือนกันนะเนี่ย, นานๆ แวะมาคุยได้ค่ะ ยังมีเรื่องต่ออีกเยอะ คุณ y4uc: จะรับไปพิจารณาค่ะ ขอบคุณมากสำหรับคำชี้แนะค่ะ คุณ ไซโคแมน:ก่อนมีรามิตเป็นศิษย์เอก, เวณิชคือมือขวาของเฮียฯ เชียวนา ฝีมือและศักดาจะน้อยกว่านี้ได้ไง? และขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะ, ส่วนเฮียวิษฯ แกชอบมารอฉกประโยคเด็ดๆ ในเวลาและฉากที่พอเหมาะเลยทำให้แม้บทจะน้อยแต่ทรงพลังทุกตอน (แม้แต่ภาคนี้ก็ไม่เว้นค่ะ) จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 54 10:04:15

ความคิดเห็นที่ 14 เปิดไว้ตั้งแต่เช้า พึ่งอ่านจบ แหะ ๆ ไม่แน่ใจว่าตอนย้อนต้นนี้จะอีกยาวขนาดไหน เรื่องความสับสนในเรื่องราวผมว่าคงจะไม่เกิดขึ้น แต่เรื่องอารมณ์ความต่อเนื่องอาจมีสะดุดในช่วงรอยต่อบ้างนะครับ แก้ไขเมื่อ 02 พ.ค. 54 15:40:54 จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 54 15:38:25

ความคิดเห็นที่ 15 ตอบคุณ zoi ค่ะ,(วันนี้หยุดค่ะ เลยมีเวลา) ไม่เป็นไรค่ะคุณ zoi เราเองก็ต๊ะเรื่องของคุณมาสองอาทิตย์แล้วยังไม่ได้เข้าไปอ่านเหมือนกันค่ะ (- -"), ตอนต้นหนายยยย...นี่ไงคะตอนต้นมาแค่สองบทเอง ไม่เห็นยาวเลย (แน่ะทำเป็นลืม) เอ้าตอบแบบจริงจังหน่อย...เอาเป็นว่าตอนต้นในส่วนของ 'อารมัน' ถือว่าเป็นโจทย์ค่ะ ในส่วนด้นถอยหลังนี้คือตัวเฉลยค่ะ (หรือทำให้งุนงงยิ่งกว่าเดิม ค่อยว่ากันในภายหลัง) ส่วนเหตุใดไม่เอา 'รามิต' มาไว้ต้้งแต่ต้นเรื่องเลย มีสองเหตุผลก็คือ อารมณ์ของเรื่อง และ ไคล์แมกซ์ตอนสุดท้ายค่ะ ซึ่งทำให้เหตุการณ์ในเรื่องไม่ต่อเนื่องได้ แต่นั่นแหละคือจุดประสงค์ของภาคนี้แล (???) จากคุณ : run saya (run saya) เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 54 17:56:43

ความคิดเห็นที่ 16 "แกไอ้เดรัจฉานอสุรา ไอ้ตัวโง่เง่าสมองลูกเต่าเอ๋ย! ทำไมแกถึงดักดานหลงกลตื้นๆ เช่นนี้วะ" ไอ้ตัวที่ว่านี่ต้องมีอะไรแน่ๆและมีใครวางแผนการอีกแล้ว ตื่นเต้นตื่นเต้น......^_^ จากคุณ : Phoenixorus เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 54 03:24:08

ความคิดเห็นที่ 17 คุณ รัน ผมหมายความว่า มันจะยังมีอีกหลายตอนไหมกว่าเนื้อหาจะกลับไปบรรจบกันครับ ตอนรามิตนี้ก็สนุก แต่ลึกๆ ก็อยากรู้ว่าอารมันจะเป็นอย่างไรต่อไปเร็วๆ ผมเลยคิดว่าอาจมีความสะดุดทางอารมณ์อยู่บ้าง จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 54 07:49:20

ความคิดเห็นที่ 18 แวะมาคุยแบบเหนื่อยๆ << ตอนนี้ที่นีจะสี่ทุ่มแล้วค่ะ (ทำไมง่วงเร็วนักวุ้ย เดี๋ยวนี้) คุณ Phoenixorus: เป็นคำถามที่ต้องอ่านต่อไปถึงจะได้คำตอบค่ะ คุณ zoi: Congratulation, You are caught in a (story) trap! (^ ^)V << หมายความว่าหากอยากรู้ว่าอารมันเป็นอย่างไร ต้องอ่านรามิตก่อนค่ะ เง้อออ...แต่อย่าเพิ่งหยุดอ่านตอนนี้เลยนะคะ เพราะส่วนต้นทั้งหมดนี้จะไปตอบโจทย์ข้างหลังหมดเลย รวมทั้งเป็นต้นเหตุที่ตัวละครบางตัวตัดสินใจทำการใดๆ ในช่วงสำคัญของภาคนี้ค่ะ ปล. เราก็ยังยืนยันอยู่ดีว่าคุณเป็นนักอ่านประเภทวัยรุ่นใจร้อนค่ะ (^ ^) แก้ไขเมื่อ 03 พ.ค. 54 20:43:28 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 54 20:41:55