ความคิดเห็นที่ 1 พอหมดเรื่องน่าสนใจให้ติดตาม เจ้าป้า มุกล้อมและอาณาเขตก็เปลี่ยนเป้าหมายไปที่การช้อปปิ้ง ทั้งสามกินไปคุยไปอีกครู่ใหญ่ก็ตกลงกันได้ว่าใครจะไปที่แผนกไหน                “อืม ป้าขอตัวเข้าห้องน้ำแป็บนะจ๊ะ” พูดจบเจ้าป้าก็คว้ากระเป๋าเข้าหลังร้านทันที                “นั่นนายจะลุกไปไหน” มุกล้อมถามอาณาเขตที่ลุกขึ้นมาทันทีที่เจ้าป้าลับสายตา                “ก็ไปจ่ายเงินก่อนไง พอเจ้าป้ากลับมาจะได้ไม่ต้องรอ” อาณาเขตเตรียมการทำหน้าที่เทคแคร์สาวๆอย่างรอบคอบ แต่กลับโดนมุกล้อมขัดคอ                “ไม่ต้องรีบหรอกแก กว่าเจ้าป้าจะเติมหน้าเติมปากเสร็จ แกเรียกให้น้องเข้าเอาบิลมาให้ที่โต๊ะ เก็บเงินสามรอบก็ยังทัน”                “อ้าว” อาณาเขตจึงต้องทรุดตัวลงนั่งอย่างเก้อๆ ดีที่น้องพนักงานในร้านสังเกตเห็นและเข้ามาสอบถาม อาณาเขตจึงได้ทำหน้าที่ของตัวเองต่อไปโดยไม่มีใครขัดขวาง ส่วนมุกล้อม เมื่อไม่มีอะไรทำ เธอก็กวาดสายตาออกไปนอกร้าน                “ไอ้ผา หมอนั่นมาที่เชียงใหม่ได้ไงเนี่ย” มุกล้อมกระตุกแขนเสื้อเพื่อนเมื่อเห็นชายหนุ่มอายุประมาณสามสิบต้นๆ ผิวสองสี รูปร่างล่ำสันแข็งแรงเต็มไปด้วยมัดกล้ามเดินผ่านหน้าร้านไป                “หือ อะไร” อาณาเขตมองตามไปเจอคนอกผายไหล่ผึ่ง เดินอาดๆอย่างมีมาดชนิดที่ไม่ต้องใส่เครื่องแบบมาก็รู้ว่าไม่ใช่ทหารก็ตำรวจ เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะถาม “เปลี่ยนแนวเหรอล้อม หมอนี่ไม่ตี๋เท่าไรนี่”                “จะบ้าเหรอ” มุกล้อมแยกเขี้ยวใส่ ก่อนจะอธิบายแล้วต่อด้วยคำสั่ง “หมอนั่นชื่อยิ่งยศ อดีตคู่หมั้นยายริน เดี๋ยวฉันจะสะกดรอยหมอนั่นไป พร้อมๆกับส่งข่าวให้ยายจันทร์ลากยายรินไปทางอื่นจะได้ไม่ต้องเจอกัน ส่วนนาย หาทางพาตัวเจ้าป้ากลับบ้านให้เร็วที่สุด ขืนเจ้าป้าเจอหมอนี่ ต้องพยายามให้ยายรินยอมคืนดีแน่ๆ เพราะเจ้าป้าไม่รู้ว่าทำไมยายรินถึงขอเลิก”                “หือ แล้วทำไมถึงขอเลิกล่ะ” อาณาเขตยังมึนตึ้บ                “นี่แก อย่างี่เง่าได้ไหม มันจะมีเรื่องอะไรที่ทำให้ผู้หญิงขอเลิกกับคู่หมั้นทั้งๆที่เรือนหอเพิ่งสร้างเสร็จ สั่งตัดชุดแต่งงานแล้ว เลือกแหวนแล้ว แถมยังพิมพ์การ์ดเสร็จแล้วน่ะ” มุกล้อมหันมาทำตาเขียวตอบด้วยเสียงรอดไรฟัน แล้วก็คว้ากระเป๋าถือเดินออกนอกร้านปล่อยให้อาณาเขตนั่งเดาคำตอบต่อไปอยู่คนเดียว                “เอ มันก็มีได้หลายสาเหตุนา ทั้งมีผู้หญิงอื่น มีชายอื่น หรือว่าจะเป็นไบ หรืออันที่จริง หมอนั่นมันหมดสมรรถภาพ แหมจะเฉลยก่อนไปเสียหน่อยก็ไม่ได้” ---------------------------------------------------                “คุณพิณ คุณริน เราไปดูน้ำหอมกันต่อสักหน่อยดีไหม” หลังจากที่เปิดเผยตัวเองเป็นนัยๆ ด็อกแมนของมุกล้อมก็สามารถคุยกับสาวๆเรื่องเครื่องสำอาง เลือกรองพื้น หาลิปสติกได้อย่างสนิทสนม และหลังจากที่ซื้อกันไปคนละหลายชิ้น เขาก็เริ่มมองหาเป้าหมายใหม่                “เอ่อ ริน ถ้าจะไปซื้อน้ำหอม พี่ขอนั่งรอที่ร้านกาแฟตรงโน้นนะ” วรรณจันทร์สะกิดธารระริน บอกเสร็จก็แยกตัวออกไปโดยไม่รอคำตอบ                “นั่นคุณจันทร์เขายังไม่อิ่มหรือเนี่ย” ด็อกแมนรำพึงด้วยความแปลกใจ สำหรับเขาไก่สามชิ้นต่อด้วยไอศกรีมถ้วยโตมันควรจะอยู่ได้ถึงพรุ่งนี้เช้าเลยด้วยซ้ำ                “ไม่ใช่หรอกค่ะ พี่จันทร์เขาแพ้น้ำหอม” ธารระรินแก้ความเข้าใจผิดให้ระหว่างที่เดินเข้าแผนกน้ำหอม “แค่กลิ่นเดียว หรือกลิ่นเย็นๆสักสองกลิ่น พี่จันทร์เขาก็พอทน แต่ถ้าเป็นช่วงลดราคา หรือร้านที่มีคนเข้าเยอะๆ คนทดลองฉีดกันคนละฟืดสองฟืดแบบนี้ อยู่หน้าร้านห่างห้าเมตร พี่จันทร์ยังจะเป็นลมเลยค่ะ”                พอได้ฟังเฟตุผล ด็อกแมนก็เลิกสนใจวรรณจันทร์ พวกเขาทั้งสี่เลือกน้ำหอมกันไปได้สักครู่ หมอดนัยก็ขอตัวบ้าง “ผมเลือกได้แล้ว ขอตัวไปจ่ายเงินก่อนนะครับ”                “แหมจะไปร้านหนังสืออีกละสิ โอเค เข้าใจว่าขี้เกียจเดินตาม เสร็จเมื่อไรจะโทรไปเรียกก็แล้วกัน” ด็อกเตอร์แมนพูดราวกับตัวเองมีสิทธิขาดที่จะอนุญาตให้ไปหรือไม่ก็ได้ แต่ทั้งๆที่ให้ไปแล้วก็อดเอื้อมมือไปหยิบขวดน้ำหอมที่หมอดนัยจะซื้อมาดูไม่ได้ “อะไร อีกแล้วหรือนี่ ซื้อทีไรก็ไลม์เบส”                สดับพิณเลยเอื้อมมือมาหยิบไปดูต่อบ้าง “ไลม์เบส แล้วไง กลิ่นสดชื่นดีออก น้ำหอมประเภทเดียวเลยนะที่พี่จันทร์ทนได้น่ะ”                “หรือครับ” หมอดนัยทำหน้าเฉยๆ ไม่ชวนคุยหรือวิพากษ์วิจารณ์ต่อ เขารับของกลับมา แล้วก็แยกตัวไปจ่ายเงิน                “คุณพิณ เมื่อกี้เธอเห็นหมอเขายิ้มแปลกๆไหม” ด็อกแมนถามทั้งที่ยังขมวดคิ้ว นี่เขาพลาดอะไรไปหรือเปล่านะ ----------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 08:04:52

ความคิดเห็นที่ 2 “บ้าเอ๊ย หายไปไหนแล้วเนี่ย” มุกล้อมพึมพำอย่างขัดใจเมื่อยิ่งยศหลุดรอดไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ แค่เธอขึ้นบันไดเลื่อนช้าไปนิดเดียวเขาก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย “แถวนี้มีแผนกไหนที่หมอนั่นน่าจะไปบ้างเนี่ย” เธอมองไปรอบๆ แล้วตัดไปทีละตัวเลือก เริ่มจากร้านหนังสือแฟรนไชน์ดังที่อยู่ตรงหน้าเลย “งี่เง่าแบบนั้นไม่อ่านหนังสือแน่” หันไปทางขวา พอเจอซุ้มกระเป๋าเดินทางลดราคาถล่มทลายหลายแบรนด์หลายขนาดมุกล้อมก็สรุป “ไม่ใช่ทางนี้ หมอนั่นเหมาะจะออกบ้านนอกมากกว่าไปเมืองนอก” มองไปทางซ้าย ก็เจอแผนกเครื่องสำอางและน้ำหอม มุกล้อมส่ายหน้าทันที เธอตัดสินใจจะขึ้นไปอีกชั้น บนนั้นเป็นแผนกกีฬาและเสื้อผ้าบุรุษ แต่เพื่อความรอบคอบเธอโทรหาวรรณจันทร์ให้ทำหน้าที่องครักษ์แทนในกรณีฉุกเฉิน ----------------------------------- “ว่าไงนะคะ พี่มุก” วรรณจันทร์ขมวดคิ้ว เมื่อได้ยินข้อความที่มุกล้อมบอกมา เธอชะเง้อมองไปรอบๆร้านกาแฟ แล้วก็แอบถอนหายใจเมื่อไม่เห็นคนที่พี่สาวพูดถึง “จันทร์ ไม่ได้อยู่กับริน แยกมานั่งกินกาแฟได้สักพักแล้วค่ะ” วรรณจันทร์ต้องฟังมุกล้อมบ่นอีกยืดยาวกว่าจะหาจังหวะแทรกได้ “เดี๋ยวจันทร์จะโทรหาพิณเองค่ะ รับรอง หมอนั่นไม่มีทางถึงตัวยายรินแน่” พูดจบวรรณจันทร์ก็สลับสายไปหาสดับพิณทันที ------------------------------------------ “พิณ เธอต้องปวดท้อง” พอสดับพิณพูดแค่สวัสดิ์ยังไม่ทันจะดี วรรณจันทร์ก็ออกคำสั่งเสียงห้วน “อะไรนะ” สดับพิณตะโกนลั่นเมื่อได้ยินคำสั่งจากเพื่อนรุ่นพี่ ผู้คนรอบเคาท์เตอร์หันมามองเธอเป็นตาเดียว หญิงสาวหมุนตัวหลบสายตาด็อกแมนไปยังเคาท์เตอร์น้ำหอมด้านตรงกันข้าม “ปวดท้องไงเล่า เดี๋ยวนี้” เสียงเข้มงวดสั่งผ่านโทรศัพท์มา สดับพิณร้องโอ๊ยงอตัวทรุดลงไปนั่งกับพื้นทันที “พิณ เป็นอะไรหรือเปล่า” ธารระรินที่เห็นอาการแปลกๆของเพื่อนตั้งแต่เมื่อกี้ผวาเข้ามาประคองสดับพิณอย่างละล้าละลัง “ผมเอง ดีกว่า” พอหายตกใจ ด็อกเตอร์แมนก็เริ่มพึ่งพาได้ “ส่งกุญแจรถให้ด็อกแมน บอกให้เขาพาเธอไปส่งที่บ้าน ส่วนยายรินให้มาประคองเธอไว้” เสียงในโทรศัพท์ยังออกคำสั่งมาอย่างต่อเนื่องราวกับตาเห็น สดับพิณก็รับมุกได้ทันอย่างน่าตกใจ “ด็อกเตอร์คะ กุญแจรถ” เธอทำเสียงระโหยโรยแรง เอื้อมมืออันสั่นเทาจะไปหยิบกุญแจรถแล้วก็มือไม้อ่อนจนทำกระเป๋าตกข้าวของหล่นกระจายได้อย่างสมจริง ด็อกเตอร์แมนรีบทรุดตัวลงไปช่วยเก็บของที่พื้น พอเห็นกุญแจรถเขาก็คิดออกว่าตัวเองต้องทำอะไรโดยไม่ต้องให้บอก “เดี๋ยวผมไปเลื่อนรถมาที่ชั้นนี้ คุณรินพอจะประคองคุณพิณไปรอที่ทางออกไหวไหมครับ” “เอ่อ..” ธารระรินลังเล เธอประคองเพื่อนอยู่ ย่อมรู้ดีว่า เพื่อนรักดูปกติจนน่าแปลก และที่สำคัญ คนปวดท้องประเภทไหนที่เอาแต่ร้อยโอยๆแต่ไม่ยอมวางโทรศัพท์ แต่พนักงานขายไม่รู้เรื่องด้วย “เดี๋ยวหนูช่วยพี่เขาเองค่ะ คุณเอารถมาจอดที่หน้าประตู 4ซี ชั้นพี2 นะคะ จะตรงกับทางออกที่ใกล้ที่สุด แล้วลิฟต์ที่ออกไปลานจอดรถที่ใกล้ที่สุดอยู่ทางนี้ค่ะ” สาวพนักงานขายชี้นิ้วไปคนละทิศกับทางออกที่บอกในตอนแรก “โอเค คุณพิณอดทนนิดเดียวนะ” ด็อกเตอร์แมนแทบจะวิ่งไปเอารถมารับ ส่วนคนป่วยพอถูกประคองมาถึงหน้าประตูทางออก เธอก็ขอน้ำจากคุณพนักงาน ทันทีที่อยู่ตามลำพังกับเพื่อน คนป่วยก็ยกโทรศัพท์เครื่องเดิมที่ยังไม่ตัดสายมาพูดต่อ “พี่จันทร์ต้องเลี้ยงข้าวพิณมื้อหนึ่งนะ ห้ามเบี้ยวด้วย” ธารระรินหันขวับมามองทันที แต่ไม่ทันจะถามเจ้าเพื่อนตัวดีก็กลับไปร้องโอดโอยพร้อมๆกับที่ด็อกเตอร์แมนขับรถเข้ามาเทียบ -------------------------------------- “ยายจันทร์ กล้าดียังไงมาตัดสายฉันหือ” มุกล้อมเดินสำรวจมาถึงแผนกกอล์ฟ แต่ก็ยังมองไม่เห็นเป้าหมาย ระหว่างนั้นเธอก็กดเรียกซ้ำๆไปที่วรรณจันทร์ซึ่งกว่าจะต่อสำเร็จก็กินเวลาไปเกือบสิบนาที “จันทร์ วางสายไปทำงานให้พี่มุกไง จันทร์ให้ยายพิณพารินกลับไปแล้ว” คำตอบจากวรรณจันทร์ทำให้มุกล้อมโล่งใจได้ไม่นาน เพราะหลังจากที่แน่ใจได้ว่า ธารระรินจะไม่เจอหน้าอดีตคู่หมั้น มุกล้อมก็เพิ่งจะนึกได้ว่า ตัวเองให้อาณาเขตพาเจ้าป้ากลับไปแล้ว แถมตอนนี้สดับพิณยังพาธารระรินกลับไปอีก “เฮ้ย แล้วฉันจะกลับบ้านอย่างไร” มุกล้อมโวยทันที “ก็กลับกับพี่อาณาเขตสิ นี่จันทร์กะว่าจะขอติดรถกลับไปด้วยนะเนี่ย” วรรณจันทร์เริ่มสังหรณ์ว่าเหตุการณ์อาจจะไม่เป็นไปตามแผน “จะติดไปได้อย่างไร ฉันให้ไอ้ผาพาเจ้าป้ากลับบ้านไป แล้วก็กะว่าจะอาศัยรถเจ้าพิณกลับ” มุกล้อมตอบทันที เธอชักจะเคืองที่น้องทำอะไรไม่ปรึกษา “อ้าว ซวยละสิ” วรรณจันทร์ก็ชักจะรู้สึกว่ากรรมสมัยนี้มันติดจรวดยังไงไม่รู้ “ยายจันทร์บ้า ทิ้งฉันไว้คนเดียวได้ยังไง” วรรณจันทร์เอาโทรศัพท์ออกจากหูทันที หญิงสาวทำหน้านิ่ว “ถูกทิ้งอยู่ด้วยกันชัดๆ บอกว่าถูกทิ้งคนเดียวได้ไง เจ๊นี่” เธอส่ายหน้า ปิดโทรศัพท์เก็บเข้ากระเป๋าโดยไม่รู้ตัวเลยว่า เป้าหมายของมุกล้อมมายืนอยู่ที่หน้าร้านกาแฟ และกำลังจ้องเขม็งมาที่เธออย่างอาฆาตมาดร้าย ---------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 08:07:59

ความคิดเห็นที่ 3 “ยายจันทร์บ้า ทิ้งฉันไว้คนเดียวได้ยังไง” มุกล้อมคงจะกระแทกโทรศัพท์ไปแล้วถ้าหากไม่มีเสียงทุ้มนุ่มทักขึ้นมาทางด้านหลัง “คุณมุก คุณมุกล้อมใช่ไหมครับ” มุกล้อมสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ แม้จะจำไม่ได้ว่าเสียงใคร แต่ลองเรียกชื่อเต็มแบบนี้ อาจจะเป็นคนไข้หรือญาติคนไข้ก็ได้ เธอจึงต้องระงับอารมณ์และหันมารักษาภาพพจน์ที่ไม่ค่อยจะมีอยู่แล้วให้ดีที่สุด “สวัสดีค่ะ” มุกล้อมเพิ่มความหวานในน้ำเสียงทันทียี่สิบเปอร์เซ็นต์เมื่อเห็นว่าญาติคนไข้คนนี้คือจอห์น วอน “เป็นคุณมุกล้อมจริงๆด้วย” ชายหนุ่มยิ้มกว้างจนเห็นไรฟันขาวเรียงเป็นระเบียบ “ผมได้ยินแว่วๆว่าเพื่อนคุณมุกกลับไปก่อนแล้ว คุณมุกพลัดหลงกับเพื่อนหรือครับ” ประโยคแรกก็ทำให้มุกล้อมดีใจอยู่หรอกที่อีกฝ่ายดูจะดีใจไม่น้อยที่ได้เจอเธอ แต่ประโยคหลังนี่สิ ทำให้มุกล้อมคิดหนัก “เห็นฉันเป็นเด็กสามขวบหรือไงฟะ จะได้หลงกับแม่เนี่ย” พอเห็นหน้าเจื่อนๆของมุกล้อม จอห์นกลับเข้าใจไปอีกทาง “แย่จังนะครับ คุณมุกยิ่งไม่คุ้นเคยกับห้างนี้อยู่ด้วย” มุกล้อมทำตาโต เธอลืมไปแล้วว่าคราวก่อนเคยแกล้งไม่รู้ทางไปลานจอดรถจนเขาต้องเดินไปส่งถึงที่ เธออ้าปากเตรียมจะเถียงว่าห้างนี้ฉันช้อปเสียจนปรุ ให้หลับตาเดินยังได้ แต่ชายหนุ่มก็พูดประโยคสำคัญขึ้นมาเสียก่อน “ให้ผมไปส่งที่บ้านไหมครับ” “คะ” มุกล้อมไม่ค่อยจะแน่ใจว่าได้ยินถูก “อย่างนี้มันแปลว่าหมอนี่กำลังทอดสะพานมาให้เราหรือเปล่าหว่า ถ้าอย่างนั้นต้องเล่นตัวสักเล็กน้อย” “จะดีหรือคะ แล้วธุระของคุณ..” ต่อให้คิดจะเล่นองค์ คนอย่างมุกก็ไม่เริ่มต้นด้วยการปฏิเสธหรอก “นั่นน่ะสิครับ” ชายหนุ่มยกมือเกาหัวอย่างเก้อๆ “ผมจะมาซื้อของขวัญวันเกิดให้แม่น่ะครับ ยังไม่ได้ซื้อเลย แล้วก็ไม่รู้จะซื้ออะไรด้วย” เขาเว้นจังหวะไปนิดเดียวก็พูดเสียงดังขึ้นเหมือนเพิ่งนึกได้ “จริงสิครับ ผู้หญิงด้วยกันต้องรู้ดีกว่าผู้ชายแน่ๆ ถ้าอย่างนั้นผมรบกวนคุณมุกช่วยผมเลือกซื้อของขวัญหน่อยนะครับ เสร็จแล้วผมจะพาไปส่งที่บ้าน” มุกล้อมทำหน้านิ่ว เธอกำลังคิดสาระตะให้ครบถ้วนทุกมุมมอง ถ้าเธอไปกับจอห์นก็เท่ากับว่าเธอทิ้งยายจันทร์ เธอก็จะเป็นพี่ที่ไม่ค่อยจะดีเท่าไร แต่ถ้าเธอเลือกยายจันทร์ เธอก็ไม่รู้ว่าสะพานไม้อย่างดีแบบนี้จะทอดมาหาอีกเมื่อไร ในขณะที่มุกล้อมลังเลอยู่นี่เองจอห์นวอนก็เพิ่มข้อเสนอใหม่ “นะครับ คุณมุกช่วยผมหน่อย เอาอย่างนี้ ก่อนกลับผมพาไปเลี้ยงข้าวเย็นด้วยเอ้า” “ตกลงค่ะ” มุกล้อมตอบรับทันที “ยายจันทร์ฉันรู้ว่าเธอเป็นสาวห้าว ช่วยเหลือตัวเองได้ ห้างแค่นี้เธอไม่หลงทางหรอก เห็นใจพี่เถิดนะ ถ้าแค่สะพานไม้พี่คงตัดใจได้ แต่เล่นทอดสะพานคอนกรีตเสริมเหล็กมาแบบนี้ พี่ขอไปกับเขาก่อนละกัน” ------------------------------------ เจอกันใหม่สัปดาห์หน้าค่ะ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 08:12:15

ความคิดเห็นที่ 4 haha มุกล้อมเห็นผู้ชายดีกว่าน้องซะแล้ว ขอให้สะพานคอนกรีตเสริมเหล็กไม่หักกลางทางนะคะ เพราะดูท่ามุกล้อมจะคู่กับอาณาเขตยังไงยังงั้น จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 10:48:52

ความคิดเห็นที่ 5 สารภาพว่าไม่ได้ตามอ่านมาตั้งแต่ต้น แต่คุ้นชื่อตอนตามไปมุงกระทู้ครับ ขอเวลาสักพักครับ ตามทันแล้วค่อยว่ากัน แต่วันนี้ขอทักทายก่อนครับ จากคุณ : kaburapat เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 10:59:00

ความคิดเห็นที่ 6 แหม... ไม่ต้องห่วงหนูจันทร์หรอก เห็นหลังคนจะมาช่วยรับผิดชอบอยู่ไวๆแล้วนั่น ตัดใจไม่เชียร์หมอดะให้ด็อกแมนก็ได้ เห็นว่าเป็นหนู Monday นะนี่ จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 13:37:22 A:125.27.240.9 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 7 มุกล้อมนี่สุดยอดมาก เห็นแก่กินท่าทางจะโดนเอาคืน (แต่เกรงว่าชายหนุ่มจะซวยเสียมากกว่า) สดับพิณก็ใช่ย่อยค่ะ ฮ่าๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 21:08:33

ความคิดเห็นที่ 8 ตามไม่ทันแล้วขอรับ ตั้งใจรอพ่อชิตของผมดีกว่า จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 54 13:18:11

ความคิดเห็นที่ 9 ตัวละครเยอะ(ไปมั๊ย ^^') เค้าจำไม่หมดซักที >< จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 54 21:02:19

ความคิดเห็นที่ 10 เพิ่งได้เข้ามาอ่าน  สนุกมากเลยค่ะ ชอบมุกล้อม กับ อาณาเขต  ดูเข้ากั๊นเข้ากัน  555+ จากคุณ : MissSamatan เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 54 04:54:18