ความคิดเห็นที่ 1 ลินจันทร์มองไปยังแนวภูเขาลูกเตี้ย  ๆ  ซึ่งทอดตัวยาวสุดสายตา ธรรมชาติซึ่งโอบรอบตัวนั้น ให้ความรู้สึกสดชื่นอย่างประหลาด  หญิงสาวละลานตาด้วยไม้ดอกไม้ประดับ ในขณะที่สืบเท้าเข้าไปหล่อนได้ยินเสียงน้ำไหลจากลำธารซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก หากลินจันทร์ไม่ใคร่ซึมซับสิ่งรอบกายสักเท่าไหร่  ด้วยใจคอไม่สู้ดี ความคิดเตลิดไปไกล บวกกับขนุนซึ่งปิดปากเงียบ ไม่ยอมพูดจา  ยิ่งสร้างแรงกดดันให้ต้องพรั่นพรึงเจ้าของบ้านหลังนี้เป็นที่สุด   กระทั่งเข้าใกล้เรือนไม้หลังใหญ่ซึ่งเป็นที่พักของเสือสมิง  ขนุนก็จอดรถจักรยานเสียดื้อ ๆ เหมือนเด็กชายจงใจรั้งรอให้เสือร้ายออกจากถ้ำ  แหม ๆ จะเพื่ออะไรล่ะ ถ้าไม่หวังให้หล่อนเป็นตัวล่อพ่อเสือออกมาขย้ำคอหอย ลินจันทร์สาวสวยผู้บอบบางคนนี้              ดูเอาเถอะลูกเสืออ้วน  มีแววจะเป็นเจ้าป่าในวันข้างหน้าอย่างไม่ต้องสงสัย  อีกไม่กี่ปีข้างหน้าเจ้าขนุนก็คงออกลายให้เห็น  ไม่ต่างจากตัวพ่อที่ทำให้คนขยาดไปทั่วบ้าน ทั่วเมือง...                “เออ...ถึงบ้านแล้ว พี่ลูกจันทร์ส่งแค่นี้นะ บ้าย บาย” ลินจันทร์ รู้แกวชิงเอ่ยคำลาเด็กชาย แล้วตั้งหลักเตรียมเผ่นทันที “เดี๋ยวซี ยังไม่ถึงห้องขนุนเลย ข้างในโน้นแน่ะ ตรงโน้น...ไปส่งตรงโน้นสิพี่” นิ้วป้อม ๆ ชี้ไปยังเรือนไม้หลังใหญ่ อันเป็นถ้ำเสือ                “ พี่ว่า ส่งแค่นี้ก็พอแล้ว ขนุนถีบรถเข้าไปสิคะ บ้านตัวเองแท้ ๆ กลัวอะไร ใช่ไหม” หล่อนยิ้มหวานให้เด็กชาย หากดวงหน้ากลมเจ้าเนื้อแสดงกิริยาไม่พอใจ ส่งเสียงโยเย   ก่อนที่เขาจะลงจากรถจักรยานเข้ามาจูงมือหล่อนให้ก้าวไปที่เรือนหลังใหญ่ด้วยกัน “ไปห้องขนุน  มีของกินเยอะเลย นะฮับ ” เด็กชายเอาของกินมาล่อหล่อน ให้ตายเถอะเด็กหนอเด็กจะพาลินจันทร์ไปถูกเชือดแล้วไหมละ หญิงสาวหัวหมุนนึกหาถ้อยความหลอกเด็ก แต่จนแล้วจนรอดก็จนปัญญา ด้วยดวงตาใส ๆ และความความบริสุทธิ์จากจิตใจดวงน้อย ทำให้แม่มดใจดำไม่ลง หล่อนจึงจำยอมแปลงร่างเป็น นางงามรักเด็กโดยปริยาย              “ โอเค ๆ พี่ไปส่งขนุนก็ได้ งั้นรีบไปกันเถอะ” เด็กชายพยักหน้ารับ แล้วกุลีกุจอกลับไปถีบจักรยานต่อ เบื้องหน้าลินจันทร์มีต้นไม้ใหญ่สูงสล้างยืนต้นเป็นแนว  ด้านบนนั้นมีบ้านหลังเล็กขนาดกะทัดรัดติดอยู่กับต้นไม้   โดยมีบันไดไม้ต่อขึ้นไปจรดด้านบน ลินจันทร์คาดไม่ถึงว่าบ้านต้นไม้ซึ่งเคยเห็นในหนังสือจะถูกจำลองมาได้เก๋ และน่ารักขนาดนี้ และจากบ้านต้นไม้ก็เป็นบ้านดินรูปทรงทันสมัยปลูกเรียงกันไปอีกหลายหลัง ลินจันทร์อดชมไม่ได้ว่า คนออกแบบที่นี่เข้าใจทำให้คนได้ใกล้ชิดธรรมชาติเหลือเกิน             ครั้นหล่อนเดินไปอีกไม่กี่ก้าวก็ถึงเรือนอาหาร ซึ่งมุงด้วยหญ้าคา  ภายในนั้นมีแขกชาวต่างชาติกำลังนั่งสนทนาอยู่จำนวนหนึ่ง  หล่อนประเมินภาพโดยรวม สถานที่แห่งนี้น่าสนใจไม่น้อย ทว่าเมื่อมีใจอคติต่อเจ้าของบ้านลินจันทร์จึงให้คะแนน  ‘เฮือน ฮอม ฮัก’ ในเกณฑ์ติดลบ!                    แหงละ ติดลบเพราะมีคนใจยักษ์ใจมารเป็นเจ้าของ! ในขณะที่ร่างบอบบางเดินไปจวนถึงหัวบันไดเรือนหลังใหญ่  ลินจันทร์ต้องสะดุ้งสุดตัว   สองขาหยุดกึก เมื่อเสียงหนึ่งดังขึ้น   จากนั้นไม่เกิดอึดใจ ร่างสูงใหญ่ก็ก้าวพรวดถึงตัวหล่อน  ทองภูมิวางสีหน้าดุดัน  เขาจ้องหญิงสาวเขม็งปานจะกินเลือด กินเนื้อ  ลินจันทร์หลบสายตาเขาวูบหนึ่ง  ให้ตายเถอะผู้ชายคนนี้น่ากลัวเป็นบ้า ! “ ขนุนหนูหายไปไหนมา พ่อเป็นห่วงรู้ไหม”เสียงเข้มนั้น  ไม่เพียงแต่ทำให้เด็กชายตัวสั่น  หากหล่อนก็พลอยร้อนหนาวไปด้วย              เด็กชายก้าวลงจากรถจักรยานอย่างขวัญเสีย  เขาเบ้ปาก  เตรียมจะพุ่งหลบพ่อด้วยการใช้ลินจันทร์เป็นกำบัง ทว่าเด็กชายถูกเขาเอ็ดเสียก่อน “จะไปไหนอีก  มาหาพ่อเดี๋ยวนี้ “              เด็กชายหวิดจะร้องไห้  แต่ยังชี้มือ บุ้ยใบ้มาทางหล่อน  ประหนึ่งจะโยนความผิดให้ลินจันทร์!             ไม่นะขนุน... เธออย่ามาโยนความผิดให้ฉัน!   อุตส่าห์มาส่งแล้วยังจะต้องโดนหางเลขด้วย มันไม่ดีมั้ง            “ เอ๊ะ  แล้วนั่นพาใครมาด้วย ” คำถามลอยเข้าหูหล่อน   เหมือนจงใจให้ลินจันทร์แสดงตัว            “สวัสดี...ค่ะ   เออ...ฉันมาส่งน้อง...น้องขนุน” เสียงที่เอ่ยมันติด ๆ ขัด อยู่เกือบอึดใจ ก่อนที่หล่อนจะปรับให้เขาที่ได้ แล้วพอเรียกกำลังได้เพียงนิด ลินจันทร์ก็เชิดหน้าสูง แล้วด้นสดเปิดฉากสงครามน้ำลายทันที             “อ่อ...อีกอย่าง  ฉันไม่แค่มาส่งน้องขนุนนะคะ  แต่ต้องการมาดูหน้าผู้ปกครองที่ชอบกักขังหน่วงเหนี่ยวเด็ก   โอ๊ะ ๆ  คาดไม่ถึงจริง ๆ ว่าจะเป็นคุณ   คุณทิกเกอร์! ”  พอได้ทีหล่อนก็แขวะเข้าแผลใหญ่ เน้นชื่อเขาอย่างเย้ย ๆ   “ฉันชื่อ ทองภูมิ   เรายังไม่รู้จักกัน กรุณาอย่าเรียกชื่อนั้นเข้าใจไหม” “อุ้ย  ประทานโทษค่ะ  ก็เห็นเขาเรียก อ้าย ทิก ๆ  ดิฉันนึกเรียกตามเข้าไป” “ก็รู้แล้วนี่  ว่าฉันชื่ออะไร  ช่วยเรียกให้ถูกหน่อยแล้วกัน  อีกอย่างฉันไม่ได้กักขังลูก  ฉันต้องถามเธอต่างหากพาขนุนไปไหนมา ฮึ  คิดจะจับลูกฉันไปเรียกค่าไถ่รึไง”เขาเสียงดังใส่ จนหญิงสาวขนลุก                “เอ๊ะ คุณ  ฉันไม่ได้พาขนุนไปไหนนะ  กรุณาอย่ากล่าวหาลอย ๆ “               “ แล้วทีเธอว่าฉันป่าว ๆ อยู่เนี่ย  ไม่เรียกว่ากล่าวหา ฉันหรือ”              เขาร้ายกาจกว่าลินจันทร์ประเมินไว้มาก จนหล่อนต้องตั้งหลัก  เอาสองมือทาบหน้าอก  จากนั้นก็เป่าลมน้อย ๆ พ่นออกมา เรียกกำลังใจเพื่อสู้กับผู้ชาย...ปากกรรไกร ฉับ ๆ               “อันที่จริงเด็กเขาอยากไปโรงเรียน  แต่คุณต่างหากละที่ไม่ยอมให้ไป แถมยังใช้งานเด็กสารพัด  พอไม่ได้ดั่งใจก็ลงไม้ลงมือทุบตี  ถามหน่อยเถอะหัวจิตหัวใจทำด้วยอะไร เด็กตัวนิดเดียว คุณรู้ไหมการทำร้ายเด็กผิดกฎหมาย  ถึงจะเป็นพ่อก็เถอะ ระวังคุกเอาไว้ด้วย อย่าคิดนะว่าไม่มีใครรู้ใครเห็น ฉันคนหนึ่งละที่จะจัดการคุณเอง” เอ่ยจบก็เตรียมก้าวจากไป หากเพราะสายตาอันคมกล้าซึ่งจับหล่อนไม่วางตานั้น  ทำให้ลินจันทร์แข้งขาสั่น  นี่เขาเป็นซาตานจากนรกขุมไหนกัน  ถึงสามารถสะกดจิตให้หล่อนได้ด้วย ลินจันทร์ตัวแข็งทื่อ  ใจเต้นระส่ำ ๆ  เขาจะมาไม้ไหนกับหล่อนกันนะ? “ อ้าว  ตะกี้ยังด่าฉันฉอด ๆ  แล้วนี่เงียบทำไม  เอาสิ  มีอะไรพูดอีกไหม  จัดมาหนัก ๆ เลย  แต่เตือนไว้ก่อนถ้าเรื่องไหนไม่จริง ฉันจะปรับเธอให้หมดตัว ชดใช้อย่างหนัก ทั้งต้นทั้งดอก ให้สมกับความความมั่วนิ่ม  กล่าวหาคนอื่นโดยไม่มีหลักฐาน”  เขายิ้มเหี้ยมตรงมุมปาก   “ นี่คุณขู่ฉันเหรอ น้อย ๆ หน่อย ตัวเองผิดอยู่ทนโท่ ยังมาเปลี่ยนประเด็นอีก ฉันไม่แปลกใจเลย ทำไมขนุนถึง กลัวคุณนักหนา ก็มีพ่อเสียอย่างนี้”  ลินจันทร์ยั่วโทสะเขาหนัก  หล่อนหารู้ไม่ว่าทองภูมิเป็นประเภทฆ่าได้แต่หยามมิได้                    “ เธอเพี้ยนหรือไง ถึงพูดจาไม่รู้เรื่องแบบนี้ โธ่ ๆ  คงนึกว่าตัวโก้เก๋ มาจากเมืองหลวงละซี   ช่างไม่รู้ตัวเสียเลย  พูดอะไรออกมาฉันเห็นลิ้นไก่หมดแล้ว ”  เขาเฉือนกลับด้วยคำพูดเผ็ดร้อน ดวงหน้าคมเข้ม กับท่าทางดิบ ๆ ทำให้เขาดูเป็นคนรุนแรง ดิบเถื่อน แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 54 09:45:29 จากคุณ : ริญญา (เขมปัณณ์) เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 09:42:51

ความคิดเห็นที่ 2 “คนอย่างคุณพูดจาอะไรก็ไม่เข้าหู  ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ  บอกก่อนนะ ฉันไม่ได้กล่าวหาคุณสักคำ แต่คุณเองนั้นแหละ ร้อนตัว เอาละฉันไม่อยากเสวนากับพวกไม่พัฒนาด้านความคิดนักหรอก   เชิญเลี้ยงลูกแบบมนุษย์ถ้ำต่อไปเถอะ  แล้วก็ฉันสังเวชใจม้าก ที่ขนุนต้องมีพ่อแบบคุณ...เสียดายอนาคตเด็กแทน เฮ้อ...”   หล่อนบิดริมฝีปากลง แล้วใช้หางตามองชายหนุ่ม กิริยานั้นส่อความดูถูกโจ่งแจ้ง   “ปากดีนักใช่ไหม”  ดวงหน้าคร้ามแดด ขบกรามตึง ดวงตาเขาเหมือนมีลูกไฟปะทุออกมา ทองภูมิขึงตามองหล่อน  อยากเข้าไปจัดการร่างตรงหน้านัก  แต่ฝืนข่มกลั้นสติเอาไว้ ด้วยเห็นเป็นแค่ผู้หญิงปากเปราะ เขาจึงได้แต่นับหนึ่งถึงสิบอยู่ในใจ   “เก่งแต่ปากละซี   แม่พู้ดเดิ้ลเอ๊ย...” เขาสบถ  ใจจริงอยากจะหยุดการต่อล้อต่อเถียงกับหล่อนเสีย  หากปากเจ้ากรรมก็ เหน็บให้หล่อนเนื้อเต้นอีก แล้วนี่เขาเป็นอะไรกัน  ยิ่งเห็นดวงหน้าสวยจัดค้อนควักให้   เขาก็ถูกตาต้องใจโครมใหญ่                 และอาการตอแยผู้หญิงแบบนี้มันไม่เกิดขึ้นกับเขามานานเท่าไหร่แล้ว เหมือนความคึกคะนองในวัยหนุ่มย้อนคืนมา  ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะหล่อนใช่ไหม...ผู้หญิงซึ่งครั้งหนึ่งเคยมีความหลังกับเขา!   ผู้หญิงที่เขาจดจำได้ขึ้นใจ ตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อน...               เมื่อได้ฟังคำซึ่งลอยตามลมมาเข้าหู  ลินจันทร์ก็กรี๊ดลั่น   นี่เขาว่าหล่อนปากสุนัขดีแต่เห่าใบตองแห้งใช่ไหม               “อีบ้า! คนผีทะเล!  ฉันไม่ได้เก่งแต่ปาก  สมองฉันมี แต่สำหรับคนอย่างคุณพูดไปก็เปล่าประโยชน์ เสียเวลา เสียความรู้สึก” หล่อนปากคอสั่น  โกรธจนหลุดทั้ง  คำพูดซึ่งรุนแรงและการแสดงออก  แล้วหล่อนเป็นอะไรไป  แค่เจอคำยั่วแหย่นิดหน่อยก็สิตแตกไปตามเขา   “ดี! ด่าจบหรือยัง  แล้วไม่คิดว่าฉันจะจับเธอโยนออกไปบ้างรึไง ” เขาขมวดคิ้ว  กัดฟัดเสียงดังกรอด ๆ  ใส่ร่างแบบบาง  ตอนนี้เขาไม่ใช่แค่หน้ากลัว แต่ดูโรจจิตเชียวแหละ “ยัง...”  ลินจันทร์ยืดตัวขึ้นท้าทาย   หล่อนสูดหายใจลึก ๆ  ยอมสู้ตาย  หากต้องถูกเขาไล่ตะเพิดออกจากวิมานแห่งนี้ ก็ขอจัดอีกสักชุดเพื่อขนุนเสียก่อน                  “คุณรู้ไหม ว่าเด็กนั้นเปรียบดั่งผ้าขาว จะละเลงสีอะไรลงไปก็ได้ คิดดูเอาเถิด คนเป็นพ่ออย่างคุณ จะป้ายสีไหนเป็นอกจากสีดำ!”               “เฮ้ย!  มากเกินไปแล้วนะเธอ”  เขาเดือดจริง ๆ เกือบพลั้งมือเข้าไปกระชากร่างบาง ๆ นั้นลอยหวือ หากเพราะลูกน้อยซึ่งยืนตัวสั่นอยู่นั่นแหละ  ทองภูมิจึงได้แต่กำหมัดแล้วชกอากาศระบายความแค้นใจ   “ ทนฟังไม่ได้รึไง  เรื่องจริงทั้งนั้น” “ฮ่ะ ๆ ถ้าคนอย่างฉันมันแย่มากในสายตาเธอ  งั้นถามหน่อยเธอเลิศเลอแค่ไหน ถึงกล้าตัดสินคนอื่น ทั้งที่เราก็ไม่ได้รู้จักกัน”  ชายหนุ่มขยับเข้าใกล้หล่อนคราวนี้เป็นฝ่ายลินจันทร์ต้องกระถดกระถอยหนี “ใครก็พูดว่าคุณน่ะร้ายกาจ แล้วที่ฉันเห็นด้วยตาตอนนี้ก็จริง...ร้ายสมคำล่ำลือ”  หล่อนไม่กล้าแม้แต่สบตาเขา  “ ก็เธอเล่นด่าฉันป่าว  ๆ  ใครจะอดใจไหว  ฉันไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะ  ” ชายหนุ่มรู้สึกแปลกใจไม่ต่างจากหล่อน ความจริงเขาไม่ใช่ผู้ชายที่จะโวยกับผู้หญิง หากเป็นเพราะหล่อนมีบางสิ่งซึ่งกระตุ้นอามรณ์เขาให้ร้อนดั่งไฟ ชายหนุ่มจึงไม่อาจยับยั้งสติตนได้                  ทองภูมิรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง  ใจจริงอยากจะพูด ๆ ดีกับหล่อน   แต่ทำไม ก็ไม่รู้ว่าเหตุใด ถึงออกมาเป็นแบบนี้  เขาแสดงออกในทางตรงกันข้ามกับความรู้สึกในใจ ตั้งแต่แรกพบหล่อนที่สถานีรถไฟแล้ว                   เขายอมรับว่าอยากยั่วแหย่  อยากแกล้งให้หล่อนโกรธ  คอยส่งเสียงหวีด ๆ ข้างหู  มันช่างบ้าบอสิ้นดี  แต่ในความไม่สมเหตุสมผลนี้  ทองภูมิยอมรับว่าเขาแอบอมยิ้มที่เห็นหล่อนหน้าง้ำ และค้อนควักให้เขาจนคอแทบหัก                “ นี่...มองฉันแล้วยิ้ม ๆ  หมายความว่าไง”  หล่อนสะเทิ้นอาย   ริมฝีปากสวยสดบิดโค้งลง  พอโกรธจัดและไร้เหตุผลมากเกิน  ความรู้สึกเป็นปกติก็ค่อย ๆ ย้อนกลับ “โฮะ ๆ ... เปล่า โปรดอย่าเข้าใจผิด   ฉันยิ้มให้ท้องฟ้า  ให้นก โน่นต่างหาก  ใครว่ายิ้มให้เธอ ” “โกหก!  ฉันเห็นนะตาคุณมองฉันตลอด” หล่อนจับผิดเขา   “เออ ๆ  ก็ได้ ฉันยิ้มให้เธอ  แล้วมีอะไรไหม” ชายหนุ่มยอมรับดื้อ ๆ จนหล่อนไม่รู้จะ เอาเรื่องเขาอย่างไร “พิลึกคน  คุณมันพวกโรคจิตเห็นคนอื่น มีความทุกข์แล้ว เป็นความสุขใช่ไหม ฉันว่าคุณควรไปหาหมอเช็คประสาทบ้างก็ดีนะคะ  จะได้ไม่เที่ยวมาอาละวาดคนไปทั่วแบบนี้ ” “เป็นความคิดที่ดีนะ  เธอไปเป็นเพื่อนฉันได้ไหมละ  ไปคนเดียวกลัวเหงา” เขาตอบหน้าตายแถมลากหล่อนไปเอี่ยวด้วยเสียอย่างนั้น   “เจออย่างนี้ ฉันถอยดีกว่า  ไม่ไหวจะ เคลียร์ ” หล่อนเบ้ปากให้ชายหนุ่ม แล้วเชิดหน้าสูงประหนึ่งไม่อย่างจะยุ่งกับเขาแล้วจริง ๆ               “ เฮ้...ทิ้งทุ่นฉันอย่างนี้ไม่ได้นะเธอ” เขาคว้าข้อมือเรียวอย่างรวดเร็ว   ลินจันทร์ร้อนผ่าวไปทั่งร่าง สัมผัสเขาทำให้ใจสั่น  ช่องท้องเกร็ง !              “ ปล่อย” หญิงสาวเม้มริมฝีปากตนเองจนซีด  ดวงตาดำขลับจ้องเอาเป็นเอาตาย            “ ฉันยังไม่ปล่อยจนกว่าจะรับปากฉันก่อน” ทองภูมิพูดจริง แถมยังออกแรงบีบขึ้นอีกนิด จนลินจันทร์แสดงอาการเจ็บ ขอบตาแดง ๆ  โกรธเขาที่เอะอะก็ขู่  แถมยังใช้กำลังบังคับหล่อนด้วย         “มันไม่เจ็บขนาดนั้นหรอกนะ  นี่ห้ามร้องนะ “ เขารู้ทัน จึงชี้หน้าหล่อน           “มีอะไรก็รีบพูดมา  ฉันอายคนไปหมดแล้ว”          “ก็ฉันเห็นว่าเธอเก่ง ดูดี เหมือนจะมีการศึกษา ตรงข้ามกับฉันคนบ้านนอก ต่ำต้อยฉันเลยคิดว่าบ้างทีเธออาจจะสอนขนุนได้ สนใจไหมละ ฉันทุ้มไม่อั้นเลยนะ ขอแค่มีน้ำยาสอนลูกชายฉันได้จริง ๆ “   “ไม่! เชิญคุณสอนของคุณเองเถอะ” หล่อนค้านเสียงแข็ง “โธ่...ที่แท้ก็ขี้ขลาด   กลัวฉันรึไง  แม่พุดเดิ้ล โฮ่ง ๆ ”  เขาไล่สายตามองหล่อนตั้งแต่ดวงหน้างาม ต่ำลงไปจนถึงด้านล่าง มันดูกรุ้มกริ่ม จนหล่อนหน้าแดงซ่าน ร้อนวาบไปทั่งร่าง            “หยุดมองฉันด้วยสายตาหยาบคายนะ”                          “ก็เมื่อกี้ฉันมองเธอผิดไปน่ะ   เลยอยากมองให้รู้ว่า  จริง ๆ แล้วเธอเป็นอะไรกันแน่” “ดิฉันจะเป็นอะไร แล้วมันหนักส่วนไหนของคุณมิทราบ  คุณทิกเกอร์” ลินจันทร์เหลืออด  ไม่ชอบการยั่วแหย่ของผู้ชายบ้าอำนาจเอามาก ๆ  ถือว่าตัวโตกว่า แข็งแรงกว่า ก็ข่มหล่อนจนแทบจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว   “เฮ้อ...น่าเสียดาย  ฉันมัน ชักจะสายตาแย่ขึ้นทุกวัน  มองคนผิดไปได้ยังไงน้า” ชายหนุ่มยิ้มใส่ตาหล่อน   ตั้งใจแหย่ให้นางสิงห์โกรธ   และมันก็ได้ผลดีเยี่ยม  อารมณ์กรุ่น ๆ ของลินจันทร์พุ่งปรี๊ด  ดวงตาหล่อนพร่างพรม  หูอื้อ ตาลายไปหมด เกลียดนักคำร้าย ๆ   ที่เหน็บหล่อนครั้งแล้วครั้งเล่า หญิงสาวปัดมือเขาหลุดได้ในที่สุด แล้วออกวิ่งไม่เหลียวหลัง   ในจังหวะที่หล่อนวิ่งออกไปนั้น  ขนุนปั่นรถจักรยานตาม  เด็กชายร้องเรียกอยู่หลายต่อหลายครั้ง  ทว่าหล่อนก็แข็งใจไม่ยอมแม้แต่จะหันมาบอกพูดกับเด็กชาย   จะให้หล่อนกล้าสู้หน้าเขาได้อย่างไรเล่า ในเมื่อตอนนี้น้ำตาเจ้ากรรมมันอาบเต็มหน้าแล้ว!             ทองภูมิกำหมัดแน่น  ยั้งใจสุดกลั้น   กลัวจะชกเปรี้ยงเข้าที่หน้าตัวเองด้วยว่าปากมันไม่ยอมตรงกับใจ             เขามันโง่เสียจริง  คำหวานหู  เพียงไม่กี่คำ  แค่นี้ทำไมพูดไม่ได้   โอกาสทองจบลงแล้ว   ต่อไปคงยากแล้วละที่จำทำให้หล่อนหันมาสนใจเขา  เฮ้อ คิด ๆ แล้วก็ท้อใจ คราวนี้จะใช้กลวิธีใดเพื่อให้หล่อนมาอยู่ใกล้ ๆ อีก  นี่แค่เริ่มต้นเขาก็ทำเสียแผน ความฝันที่จะหานางสิงห์มาเป็นคู่ มันก็คงเป็นแค่ฝันลม ๆ แล้ง ๆ  ไม่มีวันเป็นจริงขึ้นมาได้              ยิ่งมองไปที่ลูกชาย  ทองภูมิได้แต่ทอดถอนใจ... เพราะดูเหมือนว่าการหาแม่ใหม่ให้ลูกชายไม่เรื่องง่ายเสียแล้ว!   จบบทครับ แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 54 14:06:27 แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 54 10:07:41 จากคุณ : ริญญา (เขมปัณณ์) เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 09:49:56

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ผ่านมา ครับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10449707/W10449707.html  ขอบคุณพิเศษ คุณ นารีจำศีล, Tyra, นิชนันท์   สำหรับ การถูกใจ พ่อ ยก แม่ ยก คุณ scottie   ( ลูกจันทร์ ก็งี้ละ ครับ ชอบเป็น แม่หนู แหย่ เสือให้ โกรธ ) คุณ  พุ่มพุทธรักษา   มาติดตามกันอีกนะครับ  เรื่องนี้ น่ารัก จริง ๆ คุณ   =FriEnDiY=  ผมรับรอง เลย ครับ ว่าเรื่อง นี้ มีทั้ง รอย ยิ้ม น้ำตา และ ความสุข หัวใจ เมื่ออ่าน จบ ******* วันก่อนครับ ผม กลับบ้านนอก ไปเลี้ยง หลาน 5 วัน  ( หลานผม มี 9 คน )  ผมพึ่ง รู้ว่า ทอม กับ เจอร์ รี่ มันสนุก ได้ขนาดนี้ ฮ่า ๆ    เล่นกับ เด็กนี่ สนุก ที่สุดเลย ครับ ( ปล. อยากมี ลูก เป็นของตัวเอง บ้างจัง) แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 54 10:15:07 จากคุณ : ริญญา (เขมปัณณ์) เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 10:13:24

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านค่า (ปล. การเอาลูกคนอื่นมาเล่น เบื่อแล้วคืน ดีมากๆ) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 21:12:25

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณ ทุกเสียง และ ทุกข้อความ ทุกกิ๊ฟ ที่มอบให้ พ่อทิกเกอร์ และ ยายหนูลินจันทร์ นะคร้าบบบบบ แก้ไขเมื่อ 16 พ.ค. 54 17:50:06 จากคุณ : เขมปัณณ์ (เขมปัณณ์) เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 54 16:21:19