ความคิดเห็นที่ 1 ตอบความคิดเห็นกระทู้ที่ผ่านมาค่ะ >>> แก้วกังไส <<< ไม่ได้ขยันอะไรนักหนาหรอกค่ะ แต่ถ้าไม่โพสต์ เรื่องนี้ให้จบ เรื่องใหม่ก็ไม่ไปถึงไหนเสียที 2 ตอนพิเศษอารมณ์จะต่างกันนิดหน่อยนะคะ มีเวลาอ่านตอนไหนก็ตามสะดวกเลยค่า ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอดนะคะ ^ ^ >>> กุลธิดา (kdunagin) <<< ตอนสองจะหวานกว่าไหม ต้องลองอ่านเองค่ะ แต่ให้คนที่บ้านอ่านแล้ว บอกว่ายังไม่วายจะแกล้ง ตัวละครนะ (ฮา) แต่เกดว่าพี่ไก่น่าจะลืมปารัช ไปได้จริงๆ น่ะแหละ เพราะไม่โผล่มาแย่งซีน พระเอกอีกเลย ขอบคุณที่ตามอ่านมาจนจบนะคะ >>> kaburapat <<< เท่ากับเกดได้แฟนนิยายประจำใช่ม้า ^ ^ ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอดค่า >>> ลูนาติก <<< เป็นกระทู้ดักมดโดยเฉพาะค่าพี่หมอ ขอบคุณที่ติดตามนิยายเรื่องนี้จนจบนะคะ >>> lynet <<< นะ.. โทษกวินซะงั้น เป็นเพราะอากาศ แปรปรวนเองต่างหากล่ะพี่นก ขอบคุณที่ทนอ่านบทบรรยายย้วยๆ ของหนูน้า เรื่องหน้าพบกันใหม่ค่า ^ ^ >>> Travel to the moon <<< กวินก็เป็นเสียอย่างนี้แหละค่า เวลาเกลียดใครก็สุดๆ รักใครก็ร้ากรัก ตอนต่อไปจะถูกใจไหม รอดูกันนะคะ ขอบคุณที่ติดตามมาตลอดค่า >>> บุหงาบาหยัน <<< ดีใจที่หวานถูกใจคุณบุหงาฯ ค่ะ ตอนที่สองมาแล้ว อย่าลืมมาติดตามนะคะ ขอบคุณมากๆ ค่ะ >>> mimny <<< กวินภพเป็นพวกสุดโต่งน่ะค่ะ รักแรงเกลียดแรง แต่หลังจากเจอเรื่องร้ายๆ อะไรก็ดีขึ้น นิสัยอ่อนโยน ก็เลยออกมาให้เห็นบ่อยหน่อย แต่กับคนที่เขารักสุดๆ นั่นแหละค่ะ ขอบคุณคุณมิ้วที่ติดตามกันมาตั้งแต่เว็บก่อนนู้นนะคะ ^ ^ >>> นารีจำศีล <<< 555+ นายกวินเป็นคนแบบนี้ล่ะค่ะพี่นุ้ย แต่ไม่ต้องกลัวหรอกนะคะ เขาไม่ปล่อยให้มดกัด ต้นน้ำหรอก แต่ตอนสองจะหวานไหมต้องรอดูค่ะ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ อย่าลืมพบกันอีกครั้ง กับเรื่องหน้าของเกดด้วยน้า (แต่ตอนไหน ยังไม่แน่อะ) >>> scottie <<< 55+ ก็ต้องให้สมกับเป็นสวีตฮันนีมูนนั่นแหละค่ะ แต่แหม.. หวานมากไปจนพี่รักษ์ลืมชิดขวาเลย หรือเปล่านะ ขอบคุณมากๆ ที่ติดตามมาตลอดนะคะ ขอบคุณกิ้ฟจากคุณ นารีจำศีล, แก้วกังไส, Mnemosyne, yaimooyoyo, ลูนาติก, Friday Story, บุหงาบาหยัน, ธาร นาวา, ทะเลหวาน, Travel to the moon, lynet, npuiy, mimny, และคุณ นิชนันท์ ด้วยนะคะ สำหรับตอบความเห็นตอนนี้ จะตอบในกระทู้เดิมเลยนะคะ ขอบคุณสำหรับทุกๆ ความคิดเห็นอีกครั้งค่า ^ ^ จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 20:23:07

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนพิเศษ (2) นางฟ้าในดวงใจ         นับจากวันที่กลับจากการไปดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ในจังหวัดชายทะเล จนกระทั่งครบสองเดือนตามที่กวินภพเคยขอไว้ว่าจะทำงานชิ้นหนึ่งให้สำเร็จก่อนค่อยพาเธอไปเรียนต่อแล้ว ธาราก็ยังไม่เคยได้ยินเขาพูดเรื่องนี้ซ้ำแม้สักครั้ง กวินภพยุ่งอยู่กับงานเขียนภาพของเขา รวมถึงงานวิทยากร อาจารย์พิเศษ ซึ่งหลังจากเปิดตัวในฐานะศิลปินเต็มตัว กวินภพก็มักได้รับเชิญไปเป็นวิทยากรช่วยสอนบ่อยๆ ตัวเธอเองก็ยังคงยุ่งอยู่กับการทำงานและเรียนรู้งานจากผู้เป็นอาเช่นเคย จนแม้แต่อาสาวพูดถึงกำหนดวันประชุมเพื่อจะแต่งตั้งเธอเป็นรองกรรมการผู้จัดการฝ่ายตลาดอย่างเป็นทางการ ธาราก็ยังไม่ได้บอกให้คนเป็นอารับรู้ว่าเธอตั้งใจจะขอไปเรียนต่อก่อนกลับมารับตำแหน่ง ซึ่งก็เพราะเธอชักไม่แน่ใจแล้วว่าตนเองจะได้ไปเรียนต่อตามที่ต้องการจริงหรือเปล่า   ยิ่งเวลานี้ที่เธอเห็นภาพข่าวหนึ่งบนหน้าหนังสือพิมพ์ ธาราไม่อยากจะคิดไปเลยว่าน้ำผึ้งพระจันทร์ของเธอจะกลับขมไปเสียแล้วในเวลาแค่ไม่นานแบบนี้เลย..   “ต้นน้ำ..! เป็นอะไรหรือเปล่าลูก”   ตรีทิพย์เปิดประตูห้องทำงานที่ให้หลานสาวเข้ามานั่งรอเธอซึ่งกำลังคุยประชุมค้างอยู่กับคณะกรรมการบริหารบางท่าน พอตามกลับเข้ามาในห้องก็เห็นคนเป็นหลานนั่งหน้าซีดเหมือนคนจะเป็นลมอยู่บนโซฟารับแขก ตรีทิพย์จึงเร่งฝีเท้าก้าวเข้าไปทรุดนั่งตรงที่ว่างข้างๆ เห็นหนังสือพิมพ์ที่ร่วงหล่นไปบนพื้นข้างตัวหลานสาวก็คิดว่าธาราทำร่วงหลุดมือตอนกำลังหน้ามืดจะเป็นลมจึงแค่หยิบนำกลับขึ้นวางบนโต๊ะกลางชุดรับแขกไม่ได้นึกว่าหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้หลานเธอหน้าซีดเผือดไม่มีสีเลือดอยู่นี่ก็คือข้อความในหน้าข่าวหนังสือพิมพ์ฉบับนี้นั่นเอง   “ทำไมหน้าซีดแบบนี้ จะเป็นลมหรือลูก” ธาราพยักหน้ารับ ขณะที่คนเป็นอาช่วยพัดระบายอากาศให้ก่อนจะลุกไปขอยาดมจากเลขาหน้าห้อง ยื่นจ่อจมูกหลานสาว “ดีขึ้นบ้างหรือเปล่า”   “ค่อยยังชั่วแล้วค่ะอาทิพย์” ธาราฝืนส่งรอยยิ้มเซียวๆ ไปให้    “อยู่ดีๆ ต้นน้ำหน้ามืดเป็นลมไปได้อย่างไร เมื่อตอนออกจากห้องประชุม อาเห็นหนูยังดีๆ อยู่เลย”   “น้ำ.. น้ำ..” สายตาเหมือนจะถามว่ามีเรื่องให้คิดมากไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า ในเมื่อเธอไม่มีทีท่าป่วยไข้ให้เห็นมาก่อนหน้าเลยแบบนี้ ธาราจึงรีบพูดก่อนคนเป็นอาจะถามคำถามที่เธอตอบไม่ได้ “น้ำคงเพลียๆ เมื่อคืนน้ำนอนไม่ค่อยหลับน่ะค่ะ รู้สึกหิวๆ ด้วย มันก็เลยจะวูบ อาทิพย์กับอาคิมประชุมเสร็จเรียบร้อยแล้วใช่ไหมคะ งั้นเราไปทานข้าวกันเถอะค่ะ น้ำหิวแล้ว”   จบประโยคก็ไม่ปล่อยให้อาสาวทักอะไรกลับ จูงแขนตรีทิพย์ออกจากห้องไปสมทบกับดิเรกที่ยืนรอผู้เป็นภรรยากับหลานภรรยาอยู่หน้าห้องรองประธานฯ ก่อนจะพาออกไปหาร้านเพื่อรับประทานอาหารมื้อเที่ยง หากพอถึงร้านจริงๆ คนแสร้งบ่นว่าหิวกลับแตะต้องอาหารที่วางอยู่เต็มโต๊ะได้เพียงน้อยนิด ความเครียดที่ก่อตัวขึ้นส่งผลให้อาการกระเพาะอาหารอักเสบของธาราทำท่าจะกำเริบขึ้นมาอีก พรวดพราดลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร แทบไม่ทันขอตัวตามมารยาทก็ตรงดิ่งไปที่ห้องน้ำ อาเจียนเอาของเหลวออกมาด้วยแทบจะกินอะไรไม่ได้เลยนอกจากน้ำ อาสาวรีบตามมาดูจะพาไปโรงพยาบาลเจ้าตัวก็ปฏิเสธ อาหารกลางวันมื้อนั้นจึงจบลงก่อนเวลาอันควรไปโดยปริยาย       “อาทิพย์กับอาคิมเลยหมดอร่อยไปเพราะน้ำเลย”   ร่างที่อ่อนปวกเปียกขนาดนั่งยังต้องเอนพิงไปกับโซฟา ไม่วายจะบอกกล่าวขอโทษอาสาวกับอาเขยของตน ธาราพยายามหยัดตัวขึ้นเพื่อให้เห็นว่าเธอรู้สึกดีขึ้นแล้ว อาทั้งสองคนจะได้ไม่เป็นห่วง ตรีทิพย์ก็กดร่างเธอให้กลับไปกึ่งนั่งกึ่งนอนตามเดิม   “อย่าเพิ่งรีบลุกเลยลูก ต้นน้ำนอนพักเสียหน่อยดีกว่า ค่อยยังชั่วก็ค่อยกลับบ้าน วันนี้อาให้ลากลับก่อน ถ้าพรุ่งนี้ยังไม่ไหวก็ไม่ต้องมาทำงาน และถ้าเป็นมากหนูต้องให้พี่กวินเขาพาไปหาหมอด้วยนะ .. คุณคะ โทรตามตากวินได้หรือยัง” หลานสาวหัวอ่อนที่บางครั้งก็มักดื้อดึงอย่างเรื่องฝืนไม่ยอมบอกเรื่องป่วยไข้ ตรีทิพย์เลยต้องกำชับนักหนา ก่อนจะหันไปถามสามีที่กำลังโทรตามตัวกวินภพหลานชายเพื่อจะได้ให้มารับผู้เป็นภรรยากลับบ้าน   “ไม่ติดเลยคุณทิพย์ สงสัยกวินจะไม่ได้เปิดเครื่อง ผมว่าให้สมบูรณ์พาต้นน้ำไปส่งที่ธรานุวัฒน์ก่อนกลับมารอรับพวกเราก็ได้ ส่วนรถของต้นน้ำเอาไว้ค่อยให้ใครขับไปส่งคืนให้ที่บ้าน ช่วงนี้ต้นน้ำก็อย่าเพิ่งขับรถเองนะ เกิดเป็นลมขึ้นกลางทางจะแย่” ดิเรกหันมาตอบตรีทิพย์ก่อนจะช่วยเธอกะเกณฑ์กับหลานภรรยาไปอีกคน   ตอนนี้ธาราขับรถเป็นแล้วจากการสอนของสามีเธอเองตั้งแต่ครั้งยังเป็นเพียงคู่หมั้น แต่เจ้าตัวเพิ่งจะได้เริ่มขับรถมาทำงานเองก็แค่ช่วงหนึ่งเดือนให้หลังที่กวินภพงานยุ่งจนปลีกเวลามารับส่งผู้เป็นภรรยาอย่างแต่ก่อนไม่ได้ แต่วันนี้ที่มองแล้วหลานสาวไม่สามารถขับรถกลับธรานุวัฒน์เองไหวแน่ๆ ตรีทิพย์กับดิเรกจึงพยายามจะตามตัวให้หลานชายเธอมารับ แต่เมื่อจนปัญญาจะตามตัวได้ อาเขยของธาราจึงคิดจะให้คนขับรถส่วนตัวของตนกับภรรยา ขับรถพาอีกฝ่ายไปส่งที่บ้านก่อนค่อยขับรถกลับมาที่ทำงานตามเดิม ธาราขัดคำสั่งที่หวังดีจากอาทั้งสองไม่ได้ ซ้ำยังรู้ตัวว่าตนเองคงไม่ไหวจริงๆ จึงยินยอมที่จะกลับบ้าน นอนพักสักระยะจนพอลุกไหวก็ให้สมบูรณ์พาตนเองกลับธรานุวัฒน์ในที่สุด       <มีต่อค่ะ> จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 20:26:30

ความคิดเห็นที่ 3 ‘เม้าท์กันให้ทั่วชาวเซเลบ เมื่อไฮโซคนสวย เจ้าของห้างสรรพสินค้าชั้นนำ ชื่อย่อ ธ. ทั้งที่เพิ่งเลิกราจากหนุ่มนักเรียนนอกแฟนเก่าไปไม่นาน มาวันนี้เห็นสาว ธ. ควงหนุ่มคนใหม่มาให้เห็นเสียแล้ว ไม่ใช่ใครที่ไหน ศิลปินหนุ่มคนดังที่กำลังจะเริ่มจัดงานแสดงภาพของเขาขึ้นอีกครั้งในอีกไม่กี่วัน สถานที่จัดงานก็ไม่ใช่ที่ไหน ห้างสรรพสินค้าของไฮโซสาว ธ. ที่เดียวกับที่เคยใช้จัดงานของศิลปินหนุ่มไปแล้วเมื่อปีก่อน ข่าวว่าทั้งสองรู้จักคบหากันมาก่อนหน้าฝ่ายชายจะแต่งงานเสียอีก ก็แหม เพื่อนร่วมรุ่นนักเรียนอังกฤษด้วยกันนี่นะ แม้สาวเจ้าจะบินกลับมาก่อนเพื่อสานต่อกิจการของครอบครัว แต่นัยว่าคงมีสัญญาใจ สัญญาเช่าพื้นที่งานแสดงภาพเห็นว่าฟรีทั้งงาน เอ.. แล้วภรรยาคนสวยล่ะคะ ทิ้งไว้ไหนคะ ศิลปินหนุ่ม K.’   คอลัมน์ซุบซิบบนหน้าข่าวหนังสือพิมพ์หัวสีที่ชอบเน้นคำพูดจิกกัดแรงๆ ใส่สีตีไข่สร้างสีสันให้กับเนื้อข่าวอย่างพวกข่าวบันเทิง ข่าวสังคมแวดวงไฮโซ บางครั้งคนเขียนข่าวก็เมามันในอารมณ์เติมแต่งเสียจนเนื้อหาข่าวเกินกว่าความเป็นจริงไปเสียไกลลิบ ตอนที่ธาราบังเอิญเปิดไปอ่านเจอพร้อมกับรูปภาพประกอบแม้จะไม่ถึงกับว่าชายหนุ่มควงหญิงสาวตามที่เนื้อข่าวเขียนนอกจากจะเดินคู่อยู่ด้วยกัน และแม้แต่คนในรูปจะดูห่างออกไปไกลจากกล้องซึ่งก็คงจะแอบถ่าย เห็นหน้าตาก็ไม่ชัดนัก แต่คนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยามีหรือจะจำคนในภาพถ่ายซึ่งเห็นแล้วว่าเป็นรูปของสามีตัวเองไม่ได้ และถึงจะตกใจกับเนื้อหาข่าวไปบ้าง ธาราก็ไม่ปักใจเชื่อ จนกระทั่งมาเห็นรถยนต์ทะเบียนเดียวกับรถของกวินภพจอดอยู่หน้าโรงแรมในเครือเกียรติไพศาลซึ่งติดกันกับตึกสถาบันการเงินที่เป็นที่ทำงานของเธอซึ่งอยู่ถัดลึกเข้ามาด้านหลัง ธาราเห็นผู้หญิงคนเดียวกับที่เป็นเจ้าของห้างเลอกราแลงซึ่งเป็นที่เดียวในเมืองไทยที่มีโอกาสได้จัดงานแสดงภาพของคริสโตเฟอร์ รูธ ถึงสองครั้งสองครา.. ธณิศร ปุณยานนท์ เดินลงจากรถยนต์คันนั้นตรงที่นั่งด้านข้างคนขับ อะไรก็ไม่เท่า เธอเห็นผู้ชายที่หน้าตาเหมือนสามีตัวเองไม่ผิดเพี้ยนเดินลงจากรถฝั่งคนขับตามผู้หญิงคนนั้นไปในอีกไม่กี่นาทีต่อมา เนื้อหาข่าวซุบซิบที่ธาราพยายามจะลืมไปตั้งแต่เมื่อชั่วโมงก่อน ลอยกลับเข้ามาในหัวเธออีกครั้ง ทั้งกวินภพและผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เห็นสมบูรณ์ขับรถพาเธอออกมาจากอาคารด้านหลังโรงแรมแต่เธอเห็นพวกเขาสองคนเต็มตา   ลำตัวบางที่เหลียวหลังไปมองจ้องเพื่อให้แน่ใจในคราแรกค่อยๆ หันหน้ากลับ หลังและไหล่ลู่ชิดพิงเบียดกับเบาะรถยนต์จนแทบจะจมลึกไปในนั้น ธาราปิดตาและพยายามบอกกับตัวเองว่ามันจะลบภาพที่เห็นลงไปได้ หากน้ำตากลับไหลรินรดหัวใจตนเอง ห้ามไว้ไม่ทัน   “ลุงบูรณ์.. น้ำอยากกลับบ้าน..เร็วๆ”   สมบูรณ์ไม่ได้เห็นภาพเดียวกับหลานสาวเจ้านายโดยตรงของตนเพราะมัวแต่มองทาง พอเห็นท่าทางกะปลกกะเปลี้ย ดูเหนื่อยล้าลงไปกว่าเมื่อแค่ไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ สมบูรณ์ก็คิดแค่ว่าอาการของหลานสาวตรีทิพย์คงแย่ลงและอยากรีบกลับไปพัก จึงเร่งเครื่องรถยนต์พาธาราตรงกลับธรานุวัฒน์ ไม่ได้เฉลียวใจสักนิดว่ายิ่งปล่อยอีกฝ่ายให้อยู่คนเดียวจะทำให้หญิงสาวคิดมากและเป็นทุกข์มากขึ้นไปอีก       แสงจากโคมไฟบนหัวเตียงนอนทำให้คนที่เพิ่งออกจากห้องอาบน้ำแปลกใจ ก็เมื่อตอนเปิดประตูห้องเข้ามา ในห้องยังปิดไฟมืดสนิท เขาเองก็ไม่อยากรบกวนคนนอนหลับไปแล้ว อาศัยความเคยชินเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำส่วนตัวโดยที่ยังไม่เปิดไฟในห้องแม้แต่ดวงเดียวยกเว้นก็แต่ในห้องอาบน้ำ หากพอทำธุระเสร็จ เปิดประตูออกมาเขาก็เห็นโคมไฟบนหัวเตียงเปิดทิ้งไว้เสียแล้ว กวินภพจำได้ว่าตนเองไม่ได้สะดุดหรือเดินชนอะไรให้คนที่คิดว่าหลับไปแล้วสะดุ้งตื่นแน่นอน ยกเว้นก็แต่อีกฝ่ายยังไม่นอนหลับไปจริงอย่างที่เขาเข้าใจเท่านั้น   พอกวินภพเดินไปทรุดนั่งลงบนเตียงฝั่งของเขา ร่างที่นอนตะแคงข้างหันหน้าไปอีกฝั่งตรงข้าม ก็พลิกตัวหันหน้ากลับมามองเขา นัยน์ตาไม่เหมือนคนเพิ่งตื่นแต่แสดงให้เห็นว่าเจ้าตัวยังไม่ได้หลับเลยแม้แต่น้อย   “ยังไม่นอนอีกหรือ” ล้มตัวลงนอนเคียงกันได้ กวินภพก็ดึงร่างบางไปกอด ความรู้สึกอิ่มเอมที่ยังติดค้างอยู่ในหัวใจทำให้ไม่ได้สังเกตเห็นว่าคนข้างตัวไม่ได้ยิ้มรับยามเขากลับถึงบ้านเช่นทุกที   “น้ำรอพี่กวินค่ะ” คนรอจึงได้จุมพิตที่ข้างขมับเป็นคำตอบรับจากคนถูกรอ   พอเขาผละออก ธาราก็ซุกศีรษะลงกับอกหนาแกร่ง เอ่ยคำถามที่หากเงยขึ้นมองหน้าอีกฝ่าย เธออาจไม่กล้าถามเขาขึ้นก็เป็นได้ “วันนี้..พี่กวินไปไหนมาคะ”   “วันนี้พี่ไม่มีสอนก็อยู่ทำงานที่ห้องทั้งวันนั่นแหละจ้ะ” ห้องที่เขาว่า คือห้องชุดในคอนโดมิเนียมที่กวินภพเป็นเจ้าของ ก่อนหน้านี้เขาเคยใช้เป็นทั้งที่ทำงานและที่พักเวลาไม่อยากกลับคฤหาสน์ธรานุวัฒน์ แต่หลังจากแต่งงานแล้วไม่ว่าจะติดธุระยุ่ง เสร็จงานดึกดื่นแค่ไหน กวินภพไม่เคยค้างคืนนอกบ้านโดยปราศจากภรรยาเขาอยู่ข้างกายเลย   “วันเสาร์ที่ผ่านมาก็ด้วยหรือคะ”   “ใช่จ้ะ ต้นน้ำถามทำไมหรือ” กวินภพก้มมองใบหน้าที่ผละออกจากอกเงยหน้าขึ้นมองเขา อดแปลกใจไม่ได้ เพราะปกติธาราไม่เคยเป็นมนุษย์เจ้าปัญหากับใคร ไม่เคยซักไซ้ไล่เรียงอยากรู้อยากเห็นในสิ่งที่เขาทำด้วยซ้ำ   “ไม่มีอะไร.. น้ำก็แค่อยากรู้” ทั้งที่ก็กลัวว่าคำตอบที่ได้ยินจะเป็นการสารภาพว่าเขานอกใจเธอจริงแต่พออีกฝ่ายปิดบัง ธารายิ่งกลับรู้สึกเหมือนถูกน้ำกรดสาดรดเนื้อหัวใจ พอเขาลดร่างลงเพื่อให้สัมผัสแนบชิด รินรดลมหายใจอุ่นร้อนบนใบหน้าซึ่งปกติที่เคยแต่จะโอนอ่อน วันนี้กลับเกิดความรู้สึกระแวงแคลงใจ ความคิดว่าอ้อมกอดหนาแกร่งมีใครมาซ้ำรอยเธอ จุมพิตนุ่มนวลอ่อนโยนถูกแบ่งปันไปให้คนอื่น ร่างบางก็แข็งขืนไม่ตอบรับ ทั้งที่ไม่เคยมีปฏิกิริยากับสัมผัสของกวินภพแบบนี้มาก่อนเลยสักครั้ง   “ต้นน้ำ!.. เป็นอะไร..” คนที่หวังจะสมรักกับภรรยาถึงกลับชะงัก   “น้ำไม่เป็นอะไร พี่กวินหยุดทำไมคะ”   “แน่ใจหรือต้นน้ำว่าไม่เป็นอะไร.. ถ้าต้นน้ำไม่เต็มใจก็บอกพี่มาตรงๆ ก็ได้นี่” สีหน้าของภรรยาทำให้รู้สึกราวกับเจ้าตัวรังเกียจสัมผัสของเขา   “ทำไมคะ!.. น้ำต้องยอมทุกครั้งใช่ไหมคะ..! น้ำง่ายมาตั้งแต่แรก น้ำก็ไม่ควรไปห้ามพ..”   “ต้นน้ำ..!” อาการเหวี่ยงพาลที่ไม่รู้มาจากไหนถูกหยุดด้วยการตวาดเรียกชื่อเสียงห้วน กวินภพกำมือแน่นอย่างกลัวว่าจะระงับอาการสั่นไว้ไม่อยู่   “พี่ขอโทษ” ผ่อนลมหายใจได้เขาก็ไม่รู้จะเอ่ยคำพูดใดนอกจากขอโทษอีกฝ่าย กวินภพผุดลุกขึ้นจากเตียง ผูกผ้าคาดเอวเสื้อคลุมจนแน่นก็หันเดินออกไปยังระเบียงห้อง ไม่คิดหันกลับมองหน้าภรรยาเพราะกลัวนักว่าจะเห็นสีหน้ารังเกียจเขาแบบนั้นอีก   แม้เหตุการณ์วันที่เขาใช้อารมณ์ทำร้ายอีกฝ่ายจะผ่านมานานแรมปี แต่กวินภพไม่เคยลืมและยังคงรู้สึกผิดติดอยู่ในใจเขามาโดยตลอด เพียงแต่อาศัยความรักที่ธาราและเขามีให้แก่กันบอกตัวเองว่าจะชดใช้ความผิดของเขาด้วยการรักและทะนุถนอมหญิงสาวไปจนกว่าจะถึงวันสุดท้ายในชีวิตของตัวเอง แต่แค่อีกฝ่ายยกเรื่องเลวร้ายนั่นขึ้นมาพูด เขาก็รู้สึกเจ็บร้าวเข้าไปในเนื้อหัวใจ หากย้อนเวลากลับไปได้ กวินภพก็ไม่อยากจะทำร้ายแม้แค่เพียงเศษเสี้ยวเล็บของผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจคนนี้เลย   กวินภพยืนทอดอารมณ์มองผืนฟ้าที่มืดดำสนิทมานานแค่ไหน เขาเองก็ไม่แน่ใจ รู้สึกแค่ว่าในใจมันเริ่มสงบ เขาจึงเดินกลับเข้าไปในห้องนอนของตนกับภรรยาอีกครั้ง   ธาราคงหลับไปแล้ว เมื่อชายหนุ่มชะโงกหน้าไปมองร่างบางที่หันตะแคงหน้าไปอีกฝั่งตรงกันข้ามแล้วเห็นถึงจังหวะลมหายใจเข้าออกที่เนิบช้า มือหนาที่เอื้อมหมายจะดึงร่างบางมากอดด้วยความเคยชินชะงักค้างก่อนจะหดกลับ กวินภพล้มตัวลงนอนหันตะแคงไปอีกด้านเพราะเขาไม่แน่ใจตัวเองว่าจะทนฝืนไม่ดึงภรรยามานอนกอดได้หรือเปล่า ปิดตาบังคับให้ตนเองหลับให้ลงโดยไม่แน่ใจเลยว่าคืนนี้เขาจะนอนหลับสนิทไหม   ซึ่งชายหนุ่มเองก็ไม่รู้ว่าคนที่เขาคิดว่าหลับไปแล้วนั้น ลืมตาโพลงขึ้นอีกครั้ง พยายามสะกดกั้นน้ำเสียงอย่างหนึ่งไม่ให้เล็ดลอดออกจากลำคอได้อย่างลำบากยากเย็น       <มีต่อค่ะ> จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 20:30:42

ความคิดเห็นที่ 4   “ทำอะไรอยู่น่ะดำ”   ร่างเล็กซึ่งก้มหน้าก้มตากับสิ่งที่ขะมักเขม้นข้างหน้าเพลินๆ ถึงกับสะดุ้งโหยง พอหันหลังกลับมาตามเสียงที่ได้ยินเห็นเป็นกวินภพ ดำรงก็รีบลดสิ่งที่ทำให้มือ ลุกขึ้นยืนจากม้านั่งหินโดยอัตโนมัติ   “ผม.. ดำกำลังฝึกภาษาอังกฤษอยู่ครับพี่กวิน คุณต้นน้ำให้แบบฝึกหัดดำมาทำเพราะดำเรียนตามเพื่อนไม่ค่อยทัน เลยต้องขยันทำแบบฝึกหัดเยอะๆ” กวินภพบังคับให้ดำรงแทนตัวเองและเรียกเขาตามเดิมเหมือนตอนอยู่ที่วัดของพระเขมได้แล้ว หากกับธารา เด็กชายจะเรียกหญิงสาวแบบเดียวกับคนอื่นๆ ในบ้าน หรือแม้แต่กับเขาก็เถอะ หากอยู่ต่อหน้าคนอื่น ดำรงก็ไม่กล้าพูดคุยแบบสนิทสนมตามเดิมเสียด้วยซ้ำ   กวินภพพาเด็กชายดำรงมาฝากให้เข้าเรียนระดับประถมศึกษาในกรุงเทพฯ ทางโรงเรียนพอเทียบความรู้ที่ดำรงมีมาก็พอเทียบชั้นได้ตรงกับเกณฑ์อายุของเจ้าตัวเพียงแต่วิชาภาษาอังกฤษที่ค่อนข้างเป็นปัญหากับเด็กชายที่เรียนแค่โรงเรียนวัดเล็กๆ ในชนบท ธาราจึงคอยช่วยสอนให้เพื่อดำรงจะได้ตามเพื่อนทัน ทั้งยังสรรหาตำราแบบฝึกหัดซึ่งเจ้าตัวก็ขยันฝึกฝนแทบทุกวัน สมกับที่สองสามีภรรยาเลือกอุปการะช่วยเหลือเด็กไม่ผิดคน   “แล้วชนะกับวิสาข์ล่ะ ปกติเห็นนั่งทำการบ้านด้วยกันไม่ใช่เหรอ ชนะเขาโตกว่าจะได้คอยช่วยสอนอะไรที่ไม่เข้าใจ” กวินภพถามถึงลูกชายหญิงของวิชิต   “พี่ชนะกับวิสาข์เขาทำการบ้านเสร็จแล้วก็เลยไปนั่งดูทีวี ดำตั้งใจจะทำแบบฝึกหัดบทนี้ให้จบก่อนแล้วค่อยไปกินข้าว” วันชนะโตกว่าดำรงสามปี ในขณะที่วันวิสาข์อายุน้อยกว่าเด็กชายแค่ปีเดียว กับเด็กหญิงคนน้องไม่เท่าไหร่เพราะเรียนอยู่ชั้นใกล้เคียงกัน แต่กับผู้ชายคนพี่ซึ่งอยู่ระดับมัธยมแล้วจึงไม่ค่อยเข้ามาสุงสิงกับดำรงมากนัก   “วันนี้พี่กวินกลับบ้านเร็วนะครับ อ๋อ..คุณต้นน้ำไม่ค่อยสบายนี่น่า” พอพี่ชายที่ตนเคารพรัก แม้ปัจจุบันจะกลายเป็นผู้มีพระคุณอุปการะเลี้ยงดูแต่ยังไม่ถือตัวเป็นกันเองกับเด็กชาย ทรุดนั่งลงตรงม้านั่งฝั่งตรงข้ามให้เขาลงนั่งตามโดยอัตโนมัติ ดำรงก็ชวนคุย ไม่ทันนึกว่าคำพูดของตนเองจะมีผลทำให้คนที่พอจะทำใจให้เย็นลงเพื่อจะเข้าไปง้องอนปรับความเข้าใจกับภรรยา ถึงกับสะดุ้งลุกพรวด ใจร้อนเป็นไฟขึ้นมาอีก   “ว่าไงนะ!.. ต้นน้ำไม่สบายหรือดำ ตั้งแต่เมื่อไหร่” ฟ้ายังไม่ทันสาง เขาก็ลุกจากที่นอนเพราะทำอย่างไรก็นอนไม่หลับ เห็นธารายังคงนอนหันไปคนละข้าง เช่นเดียวกับเมื่อคืน ก็คิดว่าเธอแค่ยังนอนหลับไม่ตื่น ไม่ทันคิดว่าเจ้าตัวจะป่วยไข้เลยแม้แต่น้อย   “ก็.. ตั้งแต่เมื่อวาน” เด็กชายถึงกับผงะตกใจ ไม่กี่นาทีก่อน กวินภพยังยิ้มให้ตนอยู่เลย เผลอแผล่บเดียวก็หน้านิ่วคิ้วขมวดเสียแล้ว ดำรงไม่เคยชินกับอารมณ์แบบนี้ของสามีธาราก็อดแปลกใจไม่ได้   “พี่สมรบอกว่าวันนี้คุณต้นน้ำไม่ได้ไปทำงานด้วย”   ซ้ำยังไม่รู้ว่าประโยคนี้ของตนเองจะทำให้กวินภพก้าวพรวดออกจากเก้าอี้ม้านั่ง ซึ่งจริงๆ จากโรงรถเขาควรจะตรงขึ้นตึกมากกว่าเดินตัดสนามมานั่งคุยกับเด็กชายด้วยซ้ำ คนที่คิดว่าจะหาคำพูดอะไรไปคุยกับภรรยาจึงยื้อเวลาด้วยการมาคุยกับเด็กในอุปการะก็ตรงดิ่งกลับตึกใหญ่ของคฤหาสน์ธรานุวัฒน์ ให้เด็กชายถึงกับนั่งอึ้งประหลาดใจ แต่ถึงจะอยากรู้ว่ากวินภพเป็นอะไร ดำรงกลับสนใจการทำแบบฝึกฝนของตนตรงหน้าเสียมากกว่าจึงก้มหน้าก้มตาทำแบบฝึกหัด ลืมเลือนพฤติกรรมแปลกๆ ของอีกฝ่ายในที่สุด       <มีต่อค่ะ> จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 20:32:55

ความคิดเห็นที่ 5   ทรุดตัวลงนั่งบนขอบเตียง กวินภพก็เห็นคนที่เขาคิดว่าตอนแรกหลับสนิท กลับกะพริบลืมตาตื่นขึ้นมองมาที่เขา   “ไม่สบายทำไมไม่บอกพี่” ฝ่ามือที่คลำบนหน้าผากไม่ได้ร้อนจัดอย่างที่นึกกลัว แต่กวินภพก็ไม่วางใจเมื่อเห็นใบหน้าอีกฝ่ายยังคงซีดเซียวไร้สีสันอย่างที่เคยเป็น “เป็นอะไรมากไหม ไปหาหมอหรือยัง”   ธาราส่ายศีรษะปฏิเสธคำถามสุดท้าย “น้ำแค่เวียนหัว นอนพักก็ดีขึ้นแล้วล่ะค่ะ”   ร่างสูงลุกขึ้นช่วยพยุงตอนธาราจะกระเถิบตัวลุกขึ้นนั่งพิงกับหมอนหนุน   “ทำไมเมื่อวานต้นน้ำถึงไม่ยอมบอกพี่เลยว่าตัวเองไม่สบาย พี่ก็แย่ที่สุด เมียตัวเองป่วยก็ไม่รู้เรื่อง ดันมาน้อยใจอะไรไม่เข้าท่า แทนที่จะอยู่ดูแลต้นน้ำกลับหนีหายออกไปจากบ้าน โทรศัพท์พี่ก็ปิดเครื่องไว้ตั้งแต่เมื่อวาน เปิดเครื่องแล้วก็ไม่ได้สนใจ พอเปิดดูถึงได้เห็นข้อความจากอาทิพย์ อาคิม สายเรียกเข้าอีกเป็นสิบ สมแล้วที่โทรกลับไปหาพี่เลยโดนอาทิพย์ดุหูแทบชา”   “พี่กวินโทรหาอาทิพย์ตอนไหนคะ” แค่เห็นใบหน้าร้อนรนเป็นกังวล ได้ยินเขาตัดพ้อว่าตัวเอง ความรู้สึกโกรธเคืองน้อยใจกวินภพก็ถูกลบเลือนไปเสียเกือบหมด    “เมื่อกี้นี้เอง..” ร่างหนาปีนข้ามไปนั่งบนเตียงนอนอีกฝาก เขยิบตัวเองชิดกับภรรยา ก่อนจะดึงร่างบางให้เข้ามาอิงซบอกเขา กวินภพไม่ชอบเวลาที่ไม่มีธาราอยู่ในอ้อมกอดเขาอย่างเช่นเมื่อคืน “ตอนกลับมาบ้านพี่เข้าไปนั่งคุยกับดำรงถึงได้รู้ว่าต้นน้ำไม่สบายตั้งแต่เมื่อวาน แน่ใจหรือว่าไม่เป็นอะไรจริงๆ ให้พี่พาไปหาหมอหน่อยดีไหม ให้หมอตรวจดูหน่อยว่าเป็นอะไร จู่ๆ ถึงได้หน้ามืดเป็นลม อาทิพย์บอกว่า กินอะไรก็อาเจียนออกหมด บังคับพาต้นน้ำไปหาหมอก็ไม่ยอม”   “น้ำไม่เป็นอะไรจริงๆ นี่คะ แค่โรคกระเพาะกำเริบเอง”   “หืม.. โรคกระเพาะกำเริบหรือ กำเริบได้ยังไง ต้นน้ำไม่ได้เป็นโรคกระเพาะนานแล้วนี่ หรือว่าเครียด” เขาแปลกใจ   “น้ำ.. น้ำคงเครียดเรื่องงาน โรคกระเพาะมันเลยถามหา” ธาราหลุบตาลงยามที่อีกฝ่ายก้มหน้าจ้องมองเธอ จนแล้วจนรอดหญิงสาวก็ไม่กล้าพูดว่าเขาเป็นต้นเหตุทำให้เธอทุกข์ใจจนส่งผลเสียต่อร่างกายไปแบบนี้   “ไม่ใช่ว่าโกรธหรือน้อยใจอะไรพี่นะ” กวินภพนึกสงสัยเมื่อก้มมองหน้าแล้วธารากลับหลบสายตาเขา หากไม่ทันได้ฟังคำตอบ เสียงเคาะประตูที่หน้าห้องก็ดังขัดขึ้นมาเสียก่อน “สงสัยสมรจะยกอาหารมาให้ต้นน้ำแล้ว ทานข้าวต้มหน่อยนะจะได้ทานยา สมรบอกว่าวันนี้ต้นน้ำยังไม่ยอมทานอะไรเลย“   ชายหนุ่มบอกก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดประตูห้องให้เด็กรับใช้นำถาดอาหารมาวางไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง เสร็จแล้วก็เดินกลับออกไปเพราะรู้ว่ากวินภพคงไม่คิดจะให้ใครป้อนข้าวให้ภรรยานอกจากเขาจะทำด้วยตนเอง   ธารากระเถิบตัวขึ้นนั่งชิดหัวเตียงเมื่อกวินภพทรุดตัวลงนั่งบนขอบเตียงอีกครั้ง เขาคว้าชามข้าวต้มเครื่องมาถือไว้ มืออีกข้างก็ใช้ช้อนคนให้พออุ่นก่อนจะตักขึ้นมาเป่าให้หายร้อนอีกครั้งแล้วค่อยส่งป้อนให้คนป่วยถึงปาก ซึ่งไม่รู้ว่าเป็นเพราะการเอาอกเอาใจของผู้เป็นสามีตรงหน้าหรือเปล่าที่ทำให้อาการกระเพาะไม่รับอาหารของธาราแทบจะหายเป็นปลิดทิ้ง ยอมกินอาหารที่เขาส่งป้อนให้จนเกือบหมด   “น้ำส้มจ้ะ” กวินภพส่งแก้วน้ำส้มคั้นให้ภรรยา ไม่บังคับให้เธอกินข้าวต้มเครื่องจนหมดเมื่อเห็นแล้วว่าเจ้าตัวฝืนกลืนอาหารที่เขาส่งป้อนต่อไม่ไหวอีก แต่ยอมดื่มน้ำส้มคั้นสดแต่โดยดี   “ต้นน้ำทานยาเลยนะ อันไหนแก้โรคกระเพาะหรือ พี่จะได้หยิบให้” เขาลุกเดินไปยังตู้ลิ้นชักข้างผนังซึ่งเก็บพวกยาแก้ปวดหัว ปวดท้อง ยาฉุกเฉินพื้นฐานต่างๆ แต่ไม่แน่ใจว่าผู้เป็นภรรยาได้เตรียมยารักษาโรคกระเพาะอาหารอักเสบของตัวเองไว้ด้วยหรือเปล่า   “น้ำไม่..เอ่อ เดี๋ยวน้ำทานยาเองค่ะพี่กวิน ยาหลังอาหารต้องรอสักชั่วโมงก่อนน่ะค่ะ พี่กวินเพิ่งกลับมา ไปอาบน้ำก่อนดีกว่านะคะ ตอนนี้น้ำดีขึ้นแล้ว ข้าวก็กินได้แล้ว ไม่เป็นอะไรแล้ว” ธารารีบปฏิเสธด้วยไม่อยากกินยา ลุกขึ้นนั่งตัวตรงให้เห็นว่าเธอไม่มีอาการหน้ามืดเป็นลมให้เขาเป็นห่วงอีก   “แน่ใจนะว่ายอมทานยาเอง ไม่ต้องให้พี่บังคับ” ภรรยาเขาเป็นพวกหัวอ่อนว่าง่ายก็จริง แต่ใช่ว่าจะไม่เคยดื้อกับเขาเสียเมื่อไหร่ แล้ววิธีดื้อแพ่งไม่ยอมทำตามคำสั่งของเจ้าตัวก็คือการออดอ้อนออเซาะที่กลายเป็นเขาต้องเป็นฝ่ายยอมให้ไปเสียแทน อย่างคราวก่อนที่ธาราแอบทิ้งยาแก้ปวดไม่ยอมกิน พอเขาดุ เธอก็กลับบ่นว่าเม็ดใหญ่ ขม กลืนลำบาก ทำสีหน้าชนิดที่เรียกว่าเขาดุต่อไม่ลง เป็นฝ่ายยอมไม่บังคับเธอกินยา ไม่เข้าใจว่าเมื่อก่อนเขาใช้วิธีไหนจึงบังคับธาราได้แทบทุกเรื่อง หรือจริงๆ ก็คงต้องโทษว่าวิธีที่เจ้าตัวเพิ่งหยิบเอามาใช้พักหลังนี่ต่างหากที่ทำให้เขาไม่สามารถบังคับใจภรรยาตัวน้อยได้เลยแม้สักครั้ง   “เดี๋ยวน้ำทานเอง จริงๆ ค่ะ” ธารารีบพยักหน้า กลัวเขาจะไม่เชื่อก็ลุกเดินไปหยิบยาน้ำเคลือบกระเพาะซึ่งตอนที่เธอกล่าวอ้างกับมารดาเลยวานให้วิชิตไปหามาไว้ให้ หญิงสาวหยิบส่งให้กับกวินภพ ชี้ให้ดูตรงฉลากกำกับวิธีรับประทานยา ซึ่งเพราะมีประสบการณ์เธอจึงค่อนข้างรู้จักยาพวกนี้ดี   “นี่ไงคะ ฉลากระบุว่าให้ทานหลังอาหารสองชั่วโมงด้วยซ้ำ พี่กวินไปอาบน้ำเสร็จแล้วค่อยมาให้น้ำทานตอนนั้นก็ได้”   “โอเคจ้ะ พี่เชื่อต้นน้ำก็ได้ ระหว่างพี่อาบน้ำ ต้นน้ำก็นอนพักอีกสักหน่อย ตื่นขึ้นมาทานยา ถ้าหายดีพี่ก็จะไม่บังคับไปหาหมออีกก็แล้วกันนะ” กวินภพก็อยากรู้ว่าถึงเวลานั้นธาราจะมีลูกเล่นไม่ยอมกินยาง่ายๆ อย่างปากว่ากับเขาอีกหรือเปล่า   ชายหนุ่มพาภรรยาไปส่งถึงเตียงนอน ให้นอนพักระหว่างที่รอเขาเสร็จธุระ แม้สีหน้าธาราจะดีขึ้นกว่าก่อนหน้านี้อยู่มาก เขาก็อยากให้เธอพักจนแน่ใจว่าหายดีแล้วจริงๆ ห่มผ้าคลุมให้ถึงอก ก่อนจะก้มลงจูบซับหน้าผากเนียนเกลี้ยงอีกครั้งอย่างกับจะชดเชยที่ไม่ได้ทำไปเมื่อตอนเช้าที่เดินออกจากห้องไปก่อนเหมือนเช่นทุกวัน กวินภพเดินหายเข้าห้องอาบน้ำ คนป่วยที่มองตามร่างหนาเริ่มจะยิ้มได้ เคลิ้มๆ จะหลับไปได้อีกครั้งถ้าไม่ได้ยินเสียงกรีดร้องจากเครื่องโทรศัพท์มือถือที่คนเป็นสามีวางทิ้งไว้ที่โต๊ะหัวเตียงขึ้นเสียงก่อน   “แซม..”   ธาราพึมพำอ่านชื่อคนที่โทรศัพท์เข้าเครื่องกวินภพ ซึ่งตัวอักษรภาษาอังกฤษที่เธอสะกดได้พาให้เข้าใจว่าคนที่โทรศัพท์มาหาเขาน่าจะเป็นผู้ชายและอาจจะเป็นคนต่างชาติ หญิงสาวลังเลว่าจะรับโทรศัพท์ให้เขาดีหรือไม่ เพราะไม่มีทีท่าว่ากวินภพจะเสร็จธุระภายในหนึ่งถึงสองนาทีนี้แน่ โทรศัพท์เครื่องจิ๋วแต่ระบบเสียงคงไม่เล็กตามไปด้วยยังคงแผดร้องดังไม่หยุด เธอจึงตัดสินใจกดรับในที่สุด   “ไฮ!.. คริส ทำไมรับโทรศัพท์ช้าจัง”   ธารายังไม่ทันเอ่ยบอกอีกด้านของปลายสัญญาณว่าเจ้าของโทรศัพท์ไม่อยู่ ทางนั้นก็เอ่ยทักขึ้นมาเสียก่อน แล้วเสียงที่เธอได้ยิน ก็ไม่ใช่เสียงผู้ชาย และไม่ใช่คนต่างชาติด้วยซ้ำ เพราะถึงจะไม่เคยได้ยินเสียงพูดจากคนๆ นั้นมาก่อน เธอก็พอจะเดาได้ว่าผู้หญิงที่โทรมาหากวินภพเวลานี้เป็นใคร   “ม..ไม่ พี่กวินไม่สะดวกรับโทรศัพท์ค่ะ ด..เดี๋ยวค่อยโทรมาอีกครั้ง หรือให้พี่..กวินโทรกลับไป ดีกว่า..ไหมคะ” ภรรยาเจ้าของโทรศัพท์ พยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่นก็ยังไม่วายพูดตะกุกตะกักออกมาจนได้    “เอ๊ะ.. อ๋อ งั้นนี่ก็คงเป็นน้องต้นน้ำใช่ไหมคะ พี่เป็นเพื่อนคริส.. กวินน่ะค่ะ ชื่อธนิศร ยังไงรบกวนน้องต้นน้ำช่วยบอกกวินว่าที่นัดว่าจะไปดู.. เออ.. บอกให้กวินโทรกลับมาหาพี่ด้วยก็แล้วกันนะคะ..” ทางปลายสายที่แค่แปลกใจเล็กน้อยเมื่อโทรศัพท์มาแล้วไม่ใช่เจ้าของเป็นคนรับ ก่อนจะเอ่ยพูดราวกับรู้จักธารามาก่อน ซ้ำยังเรียกขานเธอและสามีเธออย่างสนิทสนม ฝากเรื่องกับเธอก่อนจะตัดสัญญาณโทรศัพท์ไปโดยไม่รู้เลยว่าตนเองได้จุดชนวนอะไรเอาไว้   มือบางประคองโทรศัพท์มือถือสั่นเทาระงับไม่อยู่ แม้ทางนั้นจะตัดสัญญาณไปแล้ว ธาราก็ยังนั่งนิ่งอยู่กับที่แทบไม่ไหวติง   ขณะที่กวินภพเอาใจใส่ดูแลเธอ เขาก็ยังคงติดต่อกับผู้หญิงคนอื่นอยู่อย่างนั้นใช่ไหม..       <มีต่อค่ะ> จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 20:38:20

ความคิดเห็นที่ 6     “แกล้งทำเป็นหลับเพื่อจะได้ไม่ต้องทานยาหรือเปล่าเนี่ย”   เสียงพูดกลั้วหัวเราะดังตามมาหลังจากที่รู้สึกถึงแรงยุบบนเตียงนอน ธาราเบี่ยงกายหนีสัมผัสจากมือกร้านที่ไล้เพียงแผ่วเบาที่ข้างแก้ม   “ยังไม่หลับจริงๆ ด้วย ลุกขึ้นมาทานยาก่อนแล้วค่อยนอนนะครับคนดี” กวินภพพยายามยกตัวคนแกล้งหลับให้ลุกขึ้นมา ภรรยาเขาคงตั้งแง่หาเรื่องหลบไม่ยอมกินยาตามที่รับปากแน่ๆ   ธารายอมลุกขึ้นตามแรงดึงของสามี กลิ่นสบู่อาบน้ำที่ยังเหลือติดกายของคนเพิ่งอาบน้ำเสร็จใหม่ๆ ลอยมากระทบจมูก อาการพะอืดพะอมที่หายไปแล้วกลับตีวนขึ้นมาในช่องท้องอีกครั้ง หญิงสาวผลักร่างหนาออกก่อนจะวิ่งพรวดพราดเข้าไปในห้องน้ำที่อีกฝ่ายเพิ่งจะเดินออกมาไม่นาน   “พี่ว่าไม่ค่อยดีแล้วนะต้นน้ำ ไปหาหมอเถอะนะ”   กวินภพตามเข้าไปชวนลูบหลังคนที่โก่งคออาเจียนอาหารที่เพิ่งกินไปออกมา รองน้ำให้บ้วนปาก ล้างหน้าล้างตาให้ ก่อนจะพยุงมานอนพิงที่เตียงตามเดิม เขาก็เอ่ยปากบอก ต่อให้บังคับเขาก็จะพาธาราไปหาหมอให้ได้   “น้ำไม่ไป!..” คนที่เผลอตัวตวาดขึ้นเสียง หุบปากฉับ “น้ำ.. น้ำ.. พี่กวินต้องไปทำธุระต่อ..นี่คะ”   “หืม.. ธุระอะไร” เขามองตามมือที่ยกชี้ไปยังตำแหน่งโต๊ะวางของตรงหัวเตียงนอน “โทรศัพท์พี่งั้นหรือ”   “มีคนโทรมาหาพี่กวิน บอกว่าให้โทรกลับด้วย.. ตกลงเธอชื่อแซมหรือธนิศรกันแน่คะ” ธาราไม่เคยแสดงอารมณ์เกรี้ยวกราดโมโหร้ายแต่ปลายน้ำเสียงกลับห้วนขึ้นโดยไม่รู้ตัว ตอนเห็นกวินภพเปิดดูชื่อคนที่โทรศัพท์เข้ามาหา   “คนเดียวกันนั่นแหละจ้ะ แซมเป็นชื่อที่เพื่อนๆ ที่อังกฤษเรียก พี่มีนัดจริงๆ ด้วยสิ” พอรู้ว่าใครโทรศัพท์มาหาตนเอง กวินภพก็ถึงกับฉีกยิ้มออกมา ก่อนจะทำหน้ายุ่ง หันมองภรรยาที่ก่อนหน้านี้เหมือนจะหายจากการป่วย แต่กลับทำท่าจะเป็นหนักขึ้นอีก ห่วงธาราก็ห่วง แต่ตนเองก็มีธุระที่ต้องไปจัดการอีก   กวินภพไม่รู้ว่าทั้งคำพูดและกิริยาท่าทางของเขาทำให้ผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาถึงกับน้ำตาตกใน สามีเธอกับผู้หญิงคนอื่นเรียกชื่อกันอย่างสนิทสนม เขาออกปากเองด้วยซ้ำว่ามีนัดกับเธอคนนั้น ยิ้มแย้มยินดีอย่างปิดไม่มิดตอนรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นโทรมาหา แต่มองเธอราวกับเป็นภาระที่มาป่วยไข้ในเวลานี้   อาการน้อยใจทำให้ธาราไม่นึกว่าอีกฝ่ายเป็นห่วงเธอมากกว่าจะสนใจอย่างอื่น   “พี่..พี่กวินไปเถอะค่ะ คุณธนิศรคงมีธุระสำคัญถึงได้โทรมา น้ำแค่เป็นโรคกระเพาะธรรมดา ที่อาเจียนก็เพราะเมื่อครู่ทานข้าวแล้วล้มตัวลงนอนเลยมากกว่า” ถ้าเขาตัดสินใจไม่ได้ เธอก็ตัดสินใจให้เอง กวินภพจะได้ไม่ต้องเลือกว่าจะพาเธอไปหาหมอหรือจะไปหาผู้หญิงที่ดูท่าว่าสนิทสนมกับเขามากคนนั้น “ตอนนี้น้ำเวียนหัว อยากนอนพักมากกว่าจะออกไปไหน”   ว่าจบก็ทำท่าจะล้มลงนอนทั้งอย่างนั้น คนที่เผลอตัวคิดถึงธุระของตนกับเพื่อนถึงได้รู้ตัว   “ไม่ได้นะต้นน้ำ ยังไงต้นน้ำต้องไปหาหมอ ถ้าลุกไปไม่ไหว เดี๋ยวพี่เรียกหมอติมาตรวจต้นน้ำที่บ้านก็ได้ ตอนนี้หมอติก็น่าจะเลิกงานพอดี” หมอติที่กวินภพพูดถึงคือนายแพทย์ติสรณ์ เพื่อนที่เป็นหมอคนเดียวของชายหนุ่ม ซึ่งจริงๆ เขาจะสนิทกับญาติผู้น้องอีกคนที่เป็นทั้งเพื่อนและญาติของนายแพทย์ติสรณ์มากกว่า   กวินภพกดโทรศัพท์สายตรงหานายแพทย์ติสรณ์ซึ่งกำลังจะขับรถกลับบ้านพอดีจึงถูกขอร้องแกมบังคับให้มาตรวจไข้ผู้เป็นภรรยา ก่อนจะวางหูและโทรกลับไปหาคนที่โทรมาหาเขาก่อนหน้านี้ เอ่ยเลื่อนนัดกับอีกฝ่าย และฝากธนิศรให้จัดการธุระแทนเขาด้วย พอเขาวางหูในสายที่สองนี้ได้ก็เห็นร่างภรรยานอนตะแคงเอาผ้าห่มคลุมตัว หลับตาพริ้มไปเสียแล้ว ซึ่งกวินภพก็รู้ว่าจริงๆ ธารายังไม่ได้หลับ แต่ที่นอนปิดตาก็เพื่อตัดบทไม่ยอมคุยกับเขา อาการไม่สบายเนื้อตัวคงทำให้เจ้าตัวอยากพักมากกว่า   ..     <มีต่อค่ะ> จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 20:43:57

ความคิดเห็นที่ 7     ร่างบางในเดรสสั้นสีขาวขับเน้นผิวนวลผุดผาด เกล้ารวบผมขึ้นแต่ปล่อยปลายผมให้ยาวเคลียกับหัวไหล่ เผยใบหน้าหวานที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางๆ อย่างพอเหมาะพอเจาะ คอระหงสวมสร้อยคอจี้รูปนางฟ้าแม้จะเป็นคนละชิ้นกับเครื่องประดับที่เคยเป็นชิ้นสำคัญชิ้นเดียวที่ได้รับจากชายคนรักเพราะตัวเรือนของจี้เส้นนี้ทำด้วยเพชรสำหรับใส่ออกงานแต่ก็ยังคงรูปแบบชิ้นงานเดิมไม่มีผิดเพี้ยน มาวันนี้ที่ใบหูสองข้างของธาราถูกเพิ่มมาด้วยต่างหูเพชรรูปร่างเหมือนปีกนกข้างละซีกที่ชายคนเดิมซึ่งกลายมาเป็นสามีที่ถูกต้องตามนิตินัยไปแล้วในปัจจุบัน บรรจงสวมให้ซึ่งรับกันพอดิบพอดีกับจี้ห้อยคอรูปนางฟ้า ก่อนจะพาเธอมายังงานเลี้ยงเปิดงานแสดงภาพของเขา ‘Kristhopher Ruth Solo Exhibition 2XXX’   “อะไรคะ”   ธาราเอ่ยถามตอนคนเป็นสามีเดินเข้ามาโอบเธอด้านหลังขณะที่กำลังแต่งตัว และยื่นกล่องกำมะหยี่เล็กๆ ส่งให้   “ต้นน้ำก็ลองเปิดดูซิจ๊ะ”   แม้จะอดแปลกใจกับการกระทำของเขาไม่ได้ ธาราก็ยังยอมเปิดกล่องกำมะหยี่ชิ้นนั้นออกดูโดยไม่เกี่ยงงอน พอเห็นเป็นต่างหูที่กวินภพพูดบอกขณะบรรจงสวมให้เธอว่าไปสั่งทำให้เป็นพิเศษ โดยตั้งใจจะให้เป็นเซอร์ไพรส์เธอ จึงไม่ได้บอกก่อนล่วงหน้า ทำให้ธาราแย้มรอยยิ้มออกมาได้อีกครั้งหลังจากที่เก็บงำความน้อยเนื้อต่ำใจที่สามีทำท่าจะปันใจให้กับผู้หญิงคนอื่น โดยที่เธอไม่กล้าแม้แต่จะถามเขาว่าเรื่องที่สงสัยและเห็นจากข่าวลือ มันจะเป็นความจริงหรือไม่ด้วยซ้ำ   หากแต่ในเวลานี้ พอกวินภพต้องขึ้นไปบนเวทีในฐานะเจ้าภาพร่วมกับเจ้าของสถานที่จัดงานแสดงภาพของเขาซึ่งเป็นคนเดียวกับผู้หญิงคนนั้น รอยยิ้มที่เพิ่งเริ่มมี ก็เปลี่ยนฉับกลับไปเช่นเดียวกับอารมณ์แปรปรวนที่ควบคุมมันไว้ไม่ได้ราวกับไม่เป็นตัวเองคนเดิม ซึ่งพักหลังที่มีอาการแบบนี้บ่อยๆ ธาราก็หาสาเหตุที่เป็นไม่ได้   “ทำไมถึงได้ทำหน้าเครียดแบบนี้ล่ะครับ”   “คุณหมอ..” เสียงทุ้มคุ้นหูที่ดังขึ้นด้านหลังทำให้ธาราละสายตาจากเวทีหันกลับมามองยังต้นเสียง ถึงได้เห็นว่าเป็นนายแพทย์ติสรณ์ เพื่อนของกวินภพที่เขาเคยขอให้ไปตรวจไข้หญิงสาวที่บ้านเมื่อหลายวันก่อน   “ยังรู้สึกไม่ดีอยู่หรือครับ ยาแก้แพ้ที่ผมให้ไว้ก็น่าจะหมดไปแล้ว ทำไมคุณต้นน้ำไม่บอกให้คุณกวินมาเอาจากผมเพิ่มล่ะครับ เอ..อย่าบอกนะว่าคุณยังไม่ได้บอกเรื่องที่กำลังท้องให้คุณกวินรู้” ประโยคท้ายนายแพทย์หนุ่มคาดเดาขึ้นด้วยความประหลาดใจ   เกือบอาทิตย์แล้วนับจากวันที่กวินภพขอร้องแกมบังคับไปตรวจอาการของธารา คนเป็นหมอเคยนึกขำกับความเป็นห่วงภรรยาเกินเหตุของคนเป็นเพื่อน ตอนที่พบว่าคนไข้ที่เขาตรวจก็แค่อ่อนเพลีย และมีอาการแพ้ท้อง แต่พอรู้ว่าหญิงสาวยังไม่ได้บอกเรื่องนี้กับสามีและกำชับไม่ให้เขาบอก ติสรณ์ก็เข้าใจว่าเธอต้องการบอกเรื่องนี้กับกวินภพเอง จึงบอกกับเพื่อนแค่ภรรยาของเขาอ่อนเพลียเพราะพักผ่อนไม่พอเท่านั้น มาวันนี้ถึงได้รู้ว่าเพื่อนเขายังไม่ได้รู้เรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย   “พวกคุณสองคนนี่พอกันเลยนะ แทนที่จะรีบบอกเรื่องน่ายินดีให้คนที่ตัวเองอยากบอกมากที่สุดฟังก่อนใคร แต่กลับปิดเงียบอยู่ได้ทั้งคู่” นายแพทย์ติสรณ์ส่ายศีรษะกับความคิดของสองสามีภรรยาคู่นี้   “คุณหมอติว่าอะไรนะคะ” ธารามัวแต่มองใบหน้าผู้เป็นสามีที่ส่งรอยยิ้มกระจ่างให้กับเจ้าภาพร่วมกับเขาบนเวที หญิงสาวรู้สึกราวแสงไฟที่สาดส่องมันพร่ามัวนัยน์ตา สองหูก็เหมือนอื้ออึงได้ยินไม่ชัดว่าพิธีกรบนเวทีถามอะไรสักอย่างเกี่ยวกับภาพเขียนของเขา ขนาดคำพูดของนายแพทย์หนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆ ธาราก็ยังได้ยินไม่ถนัด หันกลับมาตั้งใจจะให้เขาทวนสิ่งที่พูด สติเธอก็กลับหลุดลอยออกไปไม่ทันรู้ตัว   “คุณต้นน้ำ..!”       <มีต่อค่ะ> แก้ไขเมื่อ 02 พ.ค. 54 19:13:31 จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 20:47:40

ความคิดเห็นที่ 8     “ฟื้นแล้วหรือ..”   ภาพสะท้อนจากแววตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยคืออย่างแรกเมื่อธาราลืมตาตื่นขึ้นมาเห็น หญิงสาวยังคงมึนงงอยู่ชั่วอึดใจถึงได้นึกออกว่าจู่ๆ ตนเองก็เป็นลมล้มลงกลางงานเลี้ยงในขณะที่กวินภพยังคงอยู่บนเวที แต่เวลานี้เขากลับมานั่งอยู่ข้างๆ เธอ ซึ่งน่าจะนอนอยู่บนเตียงในห้องพักรับรองสักห้องที่ทางโรงแรมซึ่งใช้เป็นสถานที่จัดเลี้ยงเปิดไว้ให้เธอมาพัก   ธาราพยายามจะดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง ร่างสูงก็กุลีกุจอรีบลุกขึ้นมาช่วยประคองเธอ และลงนั่งบนขอบเตียงข้างๆ ไม่กลับไปนั่งยังเก้าอี้ที่วางไว้ข้างเตียงตามเดิม   “น้ำเป็นลมไปหรือคะ” กวินภพพยักหน้า ก่อนประคองใบหน้าที่ยังคงติดจะเซียวๆ อยู่บ้างให้มองสบตาเขา   “เป็นลมล้มลงไป ดีว่าหมอติรับไว้ได้ ไม่งั้นต้นน้ำก็อาจจะล้มหัวฟาดพื้น หรือไม่ก็อาจจะเป็นอันตรายกับ..เด็กในท้อง ทำไมไม่บอกพี่ว่ากำลังท้อง ไม่บอกพี่ว่าต้นน้ำกำลังจะมีลูกให้พี่” ดวงตากวินภพแดงก่ำ ถ้านายแพทย์ติสรณ์ไม่ได้ยืนอยู่ใกล้ภรรยาเขา หรือไม่รู้ว่าธารากำลังตั้งครรภ์ก็อาจไม่คว้าตัวเธอไว้ก่อนที่จะล้มลงไป เขาก็อาจจะเสียลูกที่เขายังไม่มีโอกาสแม้แต่จะรับรู้ว่ามีลงไปได้ นายแพทย์ติสรณ์บอกเขาว่าอายุครรภ์ของธารายังอยู่ในช่วงที่น่าเป็นห่วงต้องคอยระมัดระวังเพราะมีโอกาสแท้งได้ง่าย แต่ภรรยาเขากลับไม่เคยปริปากบอกให้เขารู้และคอยช่วยดูแลเธอกับลูกเลยแม้แต่น้อย   “น้ำขอโทษ..” คนเป็นภรรยาโผเข้าหาสามี ซุกกับอ้อมกอดแกร่งน้ำตารินออกมาอย่างสำนึกตัวว่าทำผิด “น้ำน้อยใจพี่กวิน คิดว่าพี่กวินมีคนอื่น ไม่สนใจน้ำ ไม่สนใจลูก.. น้ำมันงี่เง่าไปเอง ขี้หึ้ง ขี้ระแวงไม่เข้าท่า ทั้งที่พี่กวินรักน้ำคนเดียวแท้ๆ” อารมณ์คนท้องแปรปรวนทำให้คนมีเหตุผลอย่างธารากลายเป็นคนไม่มีเหตุผล ทั้งที่กวินภพแสดงให้เห็นมาโดยตลอดว่าเขารักเธอมากแค่ไหน ธาราก็ยังหวาดระแวงกลัวเขาจะเปลี่ยนใจไปรักคนอื่น แต่ผู้ชายตรงหน้าที่ห่วงว่าเธอกับลูกจะเป็นอันตรายบอกให้รู้ว่าที่ผ่านมา เธอคิดเองเออเองคนเดียว   “โธ่..ต้นน้ำ ไม่เอาจ้ะ อย่าร้องไห้นะ เห็นต้นน้ำร้องไห้แล้วพี่ยิ่งเสียใจ พี่เองที่ไม่ดี ไม่เคยรู้เลยว่าทำให้เมียตัวเองคิดมากแบบนี้ พี่กับแซมก็แค่เพื่อนกัน เหมือนที่พี่รู้จักเป็นเพื่อนกับหมอติกับคุณวัตร์” ชายหนุ่มหมายถึงวัตรภู เพื่อนสนิทอีกคนที่เป็นญาติผู้น้องกับนายแพทย์ติสรณ์ ระดับความสัมพันธ์ของเพื่อนทั้งสามไม่ต่างกันเท่าไหร่นัก วัตรภูกับติสรณ์อายุมากกว่าเขา กวินภพจึงค่อนข้างให้เกียรติเวลาเรียกขานอีกฝ่าย ผิดกับธณิศรที่ด้วยวัยเท่ากันจึงเรียกเพียงชื่อเล่นที่เคยใช้เรียกกันมาตั้งแต่ครั้งสมัยที่ยังเรียนอยู่ด้วยกันในต่างประเทศ   “พี่คุยติดต่อกับเขาก็ด้วยเรื่องงานเพียงอย่างเดียวด้วยซ้ำ พี่ไม่เคยสนใจว่าพวกหนังสือพิมพ์จะเขียนข่าวกอซซิปอะไรยังไง เพราะมันไม่ใช่เรื่องจริง แต่พี่ลืมคิดถึงใจต้นน้ำ ลืมนึกว่าต้นน้ำอาจจะคิดมากกังวล พี่น่าจะพูดคุยน่าจะบอกกับต้นน้ำเสียก่อน พี่มัวแต่ห่วงงาน กลัวจะเขียนภาพสำคัญไม่เสร็จ ก็เลยปล่อยปะละเลยเรื่องอื่น .. พี่เพิ่งมารู้ว่ามันไม่มีประโยชน์อะไรเลยหากพี่เขียนภาพนั้นเสร็จแล้วไม่มีโอกาสมอบมันให้กับต้นน้ำ เมียพี่กับลูกพี่สำคัญกว่าภาพเขียนใดๆ เป็นร้อยเป็นพันเท่า” กวินภพไม่สนใจกับภาพเขียนไฮไลท์ของงานในค่ำคืนนี้ของเขาซึ่งพิธีกรกำลังจะให้เปิดโชว์ก่อนจะเริ่มงานประมูลภาพอื่นๆ สคริปซ์ถึงที่มาและแรงบันดาลใจที่จะใช้ถามบนเวทีก็ยังไม่ทันได้ใช้ ทันทีที่กวินภพมองเห็นร่างภรรยาล้มลงในอ้อมกอดของนายแพทย์ติสรณ์ เขาก็กระโจนลงจากเวที ฝ่าฝูงชนไปถึงตัวภรรยาในเสี้ยวนาทีไม่คิดจะสนใจสิ่งอื่นใดอีก ยิ่งรู้ความจริงจากคนเป็นเพื่อน ซ้ำยังข้อสันนิษฐานคาดเดาถึงเรื่องที่เป็นสาเหตุให้คนท้องเครียดจนเป็นลม เขาก็ไม่รู้จะด่าว่าและทำโทษตัวเองอย่างไรแล้ว   “เราสองคนผ่านเรื่องที่ทำให้ต้องร้องไห้ด้วยกันมามากพอแล้ว พี่อยากจะเห็นแต่รอยยิ้มของต้นน้ำมากกว่านะจ๊ะ ไม่เอาล่ะ พี่พาต้นน้ำกลับไปพักที่บ้านดีกว่า เรื่องงานประมูลคนอื่นเขาดูแลแทนได้อยู่แล้ว ของขวัญที่พี่จะให้ต้นน้ำก็ไม่เห็นจำเป็นต้องอวดใคร พี่จะให้เขาส่งตามไปให้ที่บ้าน ให้ต้นน้ำเก็บไว้ดูกับพี่สองคนก็พอ”   “ของ..ของขวัญอะไรคะ”   “ยังไม่บอก ให้ต้นน้ำดูเองที่บ้านเรา” กวินภพยังไม่วายเล่นแง่อุบอิบจะทำเซอร์ไพรส์ภรรยาจนได้ ส่งยิ้มทั้งปากทั้งนัยน์ตา ก่อนลุกยืนตวัดร่างบางขึ้นอุ้ม ไม่ปล่อยให้เจ้าตัวร้องห้ามก็อุ้มพาเดินออกจากห้องพักรับรอง เลี่ยงบริเวณส่วนจัดเลี้ยงและที่คนพลุกพล่านเพราะรู้ว่าธาราจะต้องเขินอาย เดินเลาะไปตามทางเดินที่ใกล้กับทางออกไปยังลานจอดรถอย่างคนรู้จักเจนทางดีพอสมควรซึ่งก็เนื่องจากโรงแรมแห่งนี้เป็นหนึ่งในธุรกิจเครือเกียรติไพศาล แม้ไม่ได้มีสิทธิ์เข้ามาดูแลใดๆ แต่ในฐานะญาติก็สามารถเรียกใช้บริการได้ในราคาที่ย่อมเยาเป็นกันเอง ซ้ำยังคุ้นเคยกับสถานที่ดีกว่าที่เขากับเพื่อนจะไปหาห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมอื่นจัดงาน   เดินถึงรถยนต์ส่วนตัว กวินภพก็เปิดประตูด้านข้างคนขับก่อนจะส่งร่างภรรยาที่อุ้มช้อนไว้ลงบนที่นั่ง จากนั้นเขาถึงได้อ้อมไปยังฝั่งคนขับ รีบขับรถออกจากโรงแรมไม่คิดจะไปบอกลาเพื่อนและผู้ร่วมงานคนอื่นใด ซึ่งธารามารู้ทีหลังว่าสามีตนเองโดนบ่นจากเพื่อนๆ ไม่น้อยค่าที่หนีกระทั่งงานแสดงภาพของตัวเอง แต่เขาก็ไม่สนใจ ยังเป็นคริสโตเฟอร์ รูธ ศิลปินที่ไม่สนใจสังคมตามเดิม หากแต่กับภรรยา เขาเป็นผู้ชายที่น่ารัก เป็นสามีที่แสนดี นับตั้งแต่วันที่เขารับปากกับทุกคน จนถึงวันนี้ก็ยังไม่เคยเปลี่ยนแปลง              <มีต่อค่ะ> แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 54 21:01:15 จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 20:59:19

ความคิดเห็นที่ 9            ธาราน้ำตาซึมขึ้นมาอีกครั้งจนได้..   ร่างบางโผเข้าหาคนที่ยกแขนรอรับ ริมฝีปากบางที่ยกขึ้นแตะกับปลายคางสากระคายถูกเอาคืนด้วยจุมพิตหนักหน่วงจากริมฝีปากหนา ก่อนจะและเล็มไปตามวงหน้าแล้วจูบซับน้ำตาที่คลอออกมาด้วยความดีใจนั้นให้   “จำสัญญาที่พี่เคยให้ไว้กับต้นน้ำตอนยังเด็กได้ไหม.. พี่บอกว่าถ้าวันหนึ่งพี่ได้พบหรือรู้ว่านางฟ้าเป็นยังไงแล้วพี่จะวาดรูปนางฟ้าให้ต้นน้ำ แต่จริงๆ พี่ไม่ต้องไปตามหานางฟ้าที่ไหนหรอกนะ เพราะพี่มีนางฟ้าองค์หนึ่งอยู่ข้างกายมาตั้งนานแล้ว.. Angel in my heart. ต้นน้ำคือนางฟ้าในใจของพี่คนเดียว..”   นางฟ้าปีกขาวในชุดอาภรณ์สีขาวโปร่งดูบางเบาสะบัดพลิ้วตามแรงลมราวกับมีชีวิตไม่ใช่เพียงแค่ภาพสีน้ำมันในกรอบพื้นผ้าใบ ป้ายเล็กๆ ที่ติดอยู่ข้างใต้กรอบบอกชื่อภาพสั้นๆ ว่า ‘’Angel” และใบหน้าของนางฟ้าในภาพถ้าเคลื่อนไหวได้คงไม่ต่างอะไรจากธารากำลังส่องกระจกมองตัวเอง ภรรยากวินภพรู้แล้วว่าเซอร์ไพร์สของสามีคืออะไร ชายหนุ่มเอาเธอเป็นแบบภาพนางฟ้าของคริสโตเฟอร์ รูธ เก็บตัวเงียบเป็นนานก็เพื่อเขียนภาพนี้มอบเป็นของขวัญให้เธอ ถ้าไม่พูดว่าเธอเป็นผู้หญิงโชคดีที่มีสามีมอบความรักให้มากมาย ธาราก็ไม่รู้จะหาคำอะไรมาแทนที่ความรู้สึกในเวลานี้ได้อีกแล้ว   “ต้นน้ำชอบใช่ไหมจ๊ะ”   “ค่ะ น้ำรักมันที่สุด รักสองมือคู่นี้ที่เขียนภาพนี้ให้กับน้ำ..” ธาราลดลำตัวที่โผเข้ากอดร่างหนาออกก่อนจะจับพลิกสองมืออีกฝ่าย ก้มใบหน้าลงจรดจุมพิตบนฝ่ามือคู่นั้น ทำกิริยาเดียวกับที่ชายหนุ่มเคยทำกับเธอ   “รักสองตาที่จะคอยมองแต่น้ำ แก้มสองข้างที่ชอบให้น้ำหอม ริมฝีปากนี้ก็ของน้ำคนเดียว” สัมผัสแผ่วเบาที่ไล่ไปตามตำแหน่งแห่งหนที่เอ่ยปาก ทำให้กวินภพเผยรอยยิ้มกว้างได้ไม่เท่าคำพูดตรงๆ ที่เจ้าตัวเอ่ยตามต่อมาเลย “น้ำรักพี่กวินจังค่ะ”   “ช่างพูดช่างจำนรรจ์แบบนี้ สงสัยพี่ว่าลูกคนนี้ต้องเป็นผู้หญิงแน่ๆ” ซึ่งกวินภพก็ชอบให้ภรรยาแสดงความรักกับเขาแบบนี้ เหมือนที่เขาอยากแสดงความรักตอบกลับไปเช่นเดียวกัน   “รู้ได้ยังไงคะ น้ำเพิ่งจะท้องได้สองเดือนเอง”   “รู้สิ เพราะพี่เป็นคนทำเองนี่”   คำตอบสองแง่สองง่ามของเขา กวินภพจึงได้เห็นคนหน้าแดงตวัดค้อนตอบกลับ แต่นอกจากไม่โกรธ เขายังดึงร่างภรรยากลับสู่อ้อมแขน โยกตัวกอดกระชับอีกฝ่ายเสียแทน   แม้แผนการเดิมที่วางเอาไว้ว่าพอเสร็จงานแสดงภาพ กวินภพจะเดินทางเป็นเพื่อนภรรยาเพื่อไปเรียนต่อต้องถูกระงับลง แต่ความสุขในชีวิตคู่ ความปรีด์เปรมของครอบครัวกลับไม่เคยจางหายนอกจากจะมีเพิ่มขึ้นไปอีกเรื่อยๆ ธาราวางแผนว่าหลังจากคลอดลูกที่ยังไม่รู้ว่าเป็นลูกสาวหรือลูกชาย แต่สองสามีภรรยาแน่ใจนักว่าเขาหรือเธอถือกำเนิดขึ้นตั้งแต่เมื่อครั้งไปฮันนีมูนนั่นแล้ว รอจนลูกโตสักหน่อย เธอก็จะกลับไปเรียนไปสานงานต่อจากอาสาวอาเขยตามเดิม แม้อาจจะไม่ได้เป็นในต่างประเทศตามที่ฝัน แต่ระบบการศึกษาระดับมหาบัณฑิตหลายแห่งในประเทศก็ไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน หญิงสาวเชื่อว่าเธอจะทำสำเร็จทั้งหน้าที่แม่และผู้หญิงทำงาน ในเมื่อเธอมีพ่อของลูกที่พร้อมจะก้าวเดินไปพร้อมกับเธอทุกๆ แห่ง สำหรับศิลปินหนุ่มผู้เป็นสามี ความสุขของเขาคือวันเวลาที่มีภรรยาที่รักอยู่เคียงข้าง เธอเป็นทั้งเพื่อน ทั้งพี่ทั้งน้องและคนรัก ธาราเป็นเทพธิดานางฟ้าที่จุติลงมาเพื่อเขา เป็นแม่ของลูกเขา เป็นคู่ชีวิตที่อยู่เคียงคู่กันตลอดไปอีกนานเท่านาน     ..................................   จบบริบูรณ์   ขอบคุณอีกครั้งสำหรับทุกๆ กระบอกเสียงที่สะท้อนความเห็นที่มีต่อนิยายเรื่องนี้ ซึ่งช่วยให้คนเขียนนำไปแก้ไขปรับปรุงให้เรื่องราวสมบูรณ์มากยิ่งขึ้น ขอบคุณทุกๆ กำลังใจที่อยู่คู่กันจนกระทั่งถึงบทจบนะคะ   สำหรับตอบความเห็น เกดจะตอบในกระทู้นี้เลยนะคะ แล้วยังไงรอพบกันใหม่ในเรื่องต่อไปนะคะ       จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 54 21:04:30

ความคิดเห็นที่ 10 ในที่สุดก็จบแบบสมบูรณ์แบบค่ะ ขอบคุณค่ะที่เขียนเรื่องดีๆมาให้อ่านๆ จากคุณ : =FriEnDiY= เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 54 08:53:58

ความคิดเห็นที่ 11 ตอนเป็นโรคกระเพาะหลอกคนอ่านให้คิดว่าท้อง แต่พอตอนท้องก็คิดจะหลอกคนอ่านอีกว่าเป็นโรคกระเพาะ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 54 11:24:58

ความคิดเห็นที่ 12 จบน่ารักมากค่ะ อ่านแล้วดีใจไปกับครอบครัวแสนสุขของกวินกับต้นน้ำด้วยค่ะ รอเรื่องใหม่นะคะ อาจจะไม่ค่อยได้ล็อคอินมาเม้นท์ แต่จะมาอ่านแน่นอนค่ะ จากคุณ : บุหงาบาหยัน เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 54 14:04:35

ความคิดเห็นที่ 13 มีลุ้นจนบทสุดท้ายเลยค่ะน้องเกด บทนี้อ่านไปๆ นี่สงสัยจะยังไม่เสียเสียละมั้งเพราะดูเหมือนกวินภพยังมีเรื่องต้องเคลียร์อีกยาว และแล้วก็มาถอนใจโล่งอกได้ในตอนท้ายชนิดท้ายจริงๆ และจบลงด้วยดี รอเรื่องต่อไปค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 54 22:12:14

ความคิดเห็นที่ 14 ดีใจด้วยนะคะ จบบริบูรณ์แล้ว ดีใจกับต้นน้ำและกวินด้วย ที่จะได้มีทายาทแล้ว ^^ รอติดตามอ่านเรื่องต่อๆไปด้วยค่ะ  ;) จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 54 23:32:28

ความคิดเห็นที่ 15 Happy ending มีลูกแล้วห้ามเกเรอีกนะนายกวิน รอเรื่องต่อไปจ้า (ใช่ที่นางเอกเป็นเภสัชอ๊ะเปล่า เหอๆ) ^^ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 54 12:36:42

ความคิดเห็นที่ 16 ดีใจด้วยครับ จบบริบูรณ์แบบแฮปปี้ อย่างนี้ค่อยยิ้มได้หน่อยครับ มาทักทายช้าครับ แต่รับรองว่าตามอ่านเป็นขาประจำแน่นอน ไม่ค่อยได้คอมเม้นท์ครับ ไม่สะดวกล็อคอินบ่อยๆครับ จากคุณ : kaburapat เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 54 11:00:43

ความคิดเห็นที่ 17 ตอบความเห็นนะคะ จะเข้ามาตอบตั้งแต่เมื่อวาน ทำนู่นทำนี่ เหนื่อยๆ เลยแป๊กไปเสียก่อน เลยแวะมาตอบได้วันนี้ พอดีพรุ่งนี้หยุด เลย เถลไถลได้เล็กน้อยค่า >>> =FriEnDiY= <<< ขอบคุณที่ติดตามอ่านเรื่องนี้จนจบเช่นกันค่ะ ^ ^ นิยายเรื่องนี้จะไม่สามารถจบลงอย่างสมบูรณ์ได้เลย ถ้าไม่ได้กำลังใจจากคนอ่านทุกคนค่ะ >>> ลูนาติก <<< 555+ ตอนนี้ไม่ได้ตั้งใจหลอกเสียหน่อยนะคะพี่หมอลู เพียงแต่ต้นน้ำยังไม่ยอมบอกนายกวินต่างหากค่ะ เลยอาศัยเรื่องโรคกระเพาะมาเป็นข้ออ้าง แต่ยอมรับว่าตอนที่ผ่านมานะ เป็นเรื่องลวง ของคนเขียนจริงๆ เหอๆ >>> บุหงาบาหยัน <<< ยังไงก็ตั้งใจแล้วว่าจะให้จบด้วยกลิ่นอายน่ารักๆ ค่ะ ส่วนตัวเกดค่อนข้างจะชอบนิยาย หนัง ละครแนว ครอบครัวอยู่แล้วด้วย รู้สึกว่าการแสดงสายใย ความรัก ในครอบครัวเป็นสิ่งสำคัญค่ะ ดีใจที่คุณบุหงาฯ มาอ่านนะคะ ไม่สะดวก ล็อกอินมาเม้นต์ก็ไม่เป็นไร ทราบว่ามาอ่าน ก็ดีใจแล้วค่ะ ^ ^ >>> กุลธิดา (kdunagin) <<< เกือบจบไม่ลงเหมือนกันค่ะพี่ไก่ อยากแสดงให้เห็น อารมณ์ผู้หญิงนิดๆ จากตัวต้นน้ำ ไม่ว่าจะรัก จะยอม กวินภพยังไง เกดก็ว่าน่าจะมีอารมณ์อ่อนไหวกันบ้าง ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับเรื่องหน้าของเกดด้วยนะคะ >>> Travel to the moon <<< ขอบคุณค่ะ ^ ^ สำหรับทายาทของต้นน้ำกับกวินอาจจะมีมาเขียน ภาคต่อในอนาคตนะคะ แต่บอกก่อนว่าไม่ใช่เรื่องถัดไป เพราะมีเรื่องอื่นมาจองคิวต่อก่อนแล้วค่า >>> นารีจำศีล <<< ขอบคุณที่ติดตามกันตลอดเช่นกันค่ะพี่นุ้ย ยิ่งมีลูก นายกวินจะเป็นผู้ชายที่น่ารักค่ะ ^ ^ ส่วนเรื่องต่อไปนั้น ต้องรอดูกันค่ะว่าจะเป็นเรื่องของใคร หุหุ >>> kaburapat <<< อย่างที่บอกค่ะ เอาตามสะดวกเลย แค่รู้ว่าคุณขบูรพัทธ์มาเป็นขาประจำก็ดีใจแล้วค่ะ ถึงนิยายเกดจะขมๆ ขื่นๆ ลุ้นกันไปบ้าง แต่ก็ตั้งใจให้ คนอ่านอ่านจบแล้วมีรอยยิ้มบ้างนะคะ ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอดค่ะ ที่สำคัญก็คือ ขอบคุณสำหรับกิ๊ฟด้วยนะคะ ขอบคุณคุณ รพิชา, '' My Bag '', lynet, นิชนันท์, นารีจำศีล, yaimooyoyo, ลูนาติก, Friday Story, บุหงาบาหยัน, kdunagin, Travel to the moon, และคุณ พันธนาการแสงดาว ค่า จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 54 23:11:26

ความคิดเห็นที่ 18 เหมือนบทเอาคืนของนางเอกเลยเนอะ ท้องแล้ววีนนี่เอง จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 20:34:20

ความคิดเห็นที่ 19 >>> แก้วกังไส <<< ใช่แล้วล่ะค่ะ ตั้งใจจะให้เอาคืนเล็กน้อย แอบเหวี่ยงพาลนายกวินนิดหน่อย แต่ก็นะ ท้ายเรื่องแถมเป็นตอนพิเศษเสียอีก จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 21:07:30

ความคิดเห็นที่ 20 ตั้งชื่อลูกว่าอะไรดีอ่ะกวินน้องทะเล น้องน้ำผึ้งหวานดีมั้ย^__^ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 00:48:43

ความคิดเห็นที่ 21 >>> mimny <<< แหม.. น้องทะเลเลยหรือคะคุณมิ้ว ไม่ไหวม้างงง.. ^ ^" น้ำผึ้งหวานก็น่ารักนะคะ (แต่คนเขียนแอบเขิน เหอๆ) จริงๆ พอมีชื่อให้แล้วล่ะค่ะ มีแพลนจะเขียนรุ่นลูกต่อ เหมือนกัน แต่อีกสักพักค่ะ ตอนนี้ต้องเคลียร์อีกเรื่องก่อน ขอบคุณที่ติดตามจนจบนะคะ ขอบคุณสำหรับกิ้ฟด้วยค่า ^ ^ จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 00:23:19