ความคิดเห็นที่ 1 “ข้างหลังม่านนี้เดินทางต่อไปสักประเดี๋ยวจะถึง วิมานมรกต ที่พำนักของท่านชานตตี เราจะไปที่นั่น” “อ้าว ไหนว่าจะไปที่ภุชนาคิน ถ้าจะแค่พาผมไปแนะนำให้รู้จักใครๆ เอ่อ ญาติๆน่ะ ไม่เป็นไรนะ ผมว่าเราไปทำธุระสำคัญให้เสร็จเลยดีกว่า ผมจะได้กลับบ้าน” “ด้วยสภาวะนี้ท่านยังไม่อาจเดินทางสู่ภุชนาคิน และยิ่งไม่อาจต่อกรกับฤทธาแห่งครุฑ” ชัยยันต์อธิบายเสียงเรียบดังเคย “แล้วจะอีกนานแค่ไหนกว่าจะพร้อม”รัชชตะเริ่มจะตบะแตก “ขึ้นอยู่กับบารมีแห่งนายท่าน รีบกลืนปราณจุลเสียเถิด” ‘อะไรฟะเนี่ย ถ้ากลืนไปแล้วกลายเป็นไส้เดือนทำไง หมดกันความหล่อที่สั่งสมมาตลอดยี่สิบสี่ปี แล้วเม็ดเบ้อเริ่มยังงี้ไม่มีน้ำให้ มีหวังติดคอตาย ’ รัชชตะเริ่มจะฟุ้งซ่านด้วยความหวั่นเกรง “นายท่านอย่าได้กังวล ท่านจะกลืนมันได้อย่างสบายโดยไม่ต้องใช้น้ำสักหยด รีบเถิดอยู่ตรงนี้นานๆไม่ดีนัก” ชัยยันต์พูดเสียงหนักขึ้น ให้รู้สึกได้ถึงความจริงจังอย่างยิ่งยวด ในที่สุดผู้ที่ถูกยกย่องให้เป็นนายจึงจับปราณจุลหย่อนเข้าปากและกลืนลงไปอย่างรวดเร็ว ‘เออ กลืนง่ายจริงด้วยแฮะ! ละลายในปากไม่ละลายในมือ’ สักครู่เดียวนั้นเอง รัชชตะรู้สึกเบาและโปร่งสบาย เหมือนจะเป็นอิสระจากแรงโน้มถ่วงโลก จนต้องหาที่ยึดเหนี่ยวไว้ไม่ให้ตัวลอย “นายท่านตั้งสติ เพ่งความคิดว่านั่งอยู่ในเรือซ้ำๆในใจ ไม่เช่นนั้นท่านจะหลุดออกไปด้านนอก” รัชชตะไม่มีโอกาสจะได้ตอบอะไรอีกแล้ว แม้กระทั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเช่นเมื่อครู่ก็ทำไม่ได้อีกต่อไป เพียงแค่จะนั่งทรงตัวไว้ยังแสนจะลำบาก เขาปล่อยให้ชัยยันต์พาเดินทางข้ามสิ่งที่เรียกว่า ‘ม่านมิติ’ ตอนนี้เริ่มเข้าใจแล้วว่าม่านมิติคืออะไร มันดุจผ้าม่านโปร่งแสงที่เคยเห็นตามโรงแรมหรู ทว่าบางและเบากว่านั้นมาก มันไหววูบอยู่ตรงหน้าและขณะนี้รัชชตะสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนต่างจากเมื่อครู่ จากท้องน้ำเวิ้งว้างมืดมิดของยามราตรีด้านนอก มาบัดนี้หลังม่านที่ประจักษ์แก่สายตาของรัชชตะพลันสว่างสดใส โดยมิต้องอาศัยแสงส่งจากดวงอาทิตย์แต่อย่างใด เมื่อมองไปยังพื้นน้ำเบื้องหน้านี่มิใช่แม่น้ำอีกแล้ว ทว่ามันคือมหาสมุทรที่กว้างไกลสุดสายตาโดยแท้ คลื่นลมหายไปหมดสิ้น ช่างสร้างความประหลาดใจ แก่ผู้มาเยือนยิ่งนัก รัชชตะลองปล่อยมือจากที่ยึดเกาะ มาตอนนี้กลับทรงตัวได้อย่างสบายไม่ลอยละล่องอีกแล้ว <ต่อ> จากคุณ : may_plk เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 54 10:32:23

ความคิดเห็นที่ 2 “โอ้โห มองไปมีแต่มหาสมุทร แล้วจะไปที่ ‘วิมานอะไรนั่น’ ได้ยังไงกัน” “ข้าจะพานายท่านไปอยู่เดี๋ยวนี้แล้ว” ทันใดนั้นความสงบกลับกลายเป็นเคลื่อนไหว “ฟิ้ว .ฟิ้ว” ท้องน้ำนิ่งเรียบเมื่อครู่พลันม้วนตัวพาเรือน้อย และผู้โดยสารโคจรไปตามม้วนเกลียวเหล่านั้น “เย้ยยยย .” รัชชตะส่งเสียงร้องก้องตามสัญชาตญาณ ทันทีที่รู้สึกว่าตัวเองโดนดูดให้ม้วนวนเหมือนรถไต่ถัง เสมือนถูกดึงไปตามท่ออะไรสักอย่างด้วยความรวดเร็ว มันเร็วเกินความคาดคิดที่ก่อให้เกิดความกลัวหรือหวาดหวั่น เร็วยิ่งกว่าจะได้ยินแม้เสียงของตัวเองที่กำลังร้องก้องสะเทือนไปตามท่อยาวนั่น “ถึงแล้วนายท่าน นั่นอย่างไร วิมานมรกต” ชัยยันต์ชี้ไปข้างหน้าที่บัดนี้คือชายฝั่งอันกว้างใหญ่ทอดตัวยาวไปตามขอบมหาสมุทร มันประกอบด้วยหาดทรายขาวกระจ่าง ถัดจากนั้นขึ้นไปเป็นเนินและภูเเขียวขจีสลับซับซ้อน อีกทั้งแลดูเหมือนว่าบนเนินเขาใกล้ๆนี้จะมีบ้านหลังใหญ่ สีหยกสวยงามตั้งตระหง่านง้ำอยู่ รัชชตะยังคงมองตะลึงค้างกับภาพด้านหน้า ด้วยยอมรับว่านี่คือทิวทัศน์ที่งดงามยิ่ง ‘โอ้ พระเจ้าช่วยกล้วยทอด นี่นาเนียร์มีจริงรึไง คงไม่เจอสิงโตนะเฟ้ย’ รัชชตะบ่นในใจด้วยความรู้สึกสับสนกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในเวลาอันรวดเร็ว “ลงจากเรือได้แล้วนายท่าน เดี๋ยวเราจะขึ้นไปยังวิมาน” เขาชี้ไปยังบ้านสีหยกนั่นเอง รัชชตะให้ชัยยันต์ลุกไปก่อน จากนั้นมองตามเท้าที่ก้าวไปบนผิวน้ำนั้นอย่างง่ายดายจนถึงฝั่ง ‘เจอความวิเศษอีกแล้ว ไม่จมด้วยแฮะ’ รัชชตะกระหยิ่มในใจแล้วลุกขึ้นหมายจะลองเดินบนผิวน้ำเป็นครั้งแรกในชีวิต “ซูม...” หน้าขมำแบบไม่ตั้งตัว เดินบนผิวน้ำที่ไหนกันเปียกยันต้นขา! ‘ทำไมวะ’ รัชชตะรู้สึกเสียหน้าชัยยันต์เหลือเกิน จึงรีบเดินสาวเท้าหนักๆขึ้นฝั่งอย่างรวดเร็ว “หึ ..” เสียงใครคนหนึ่งคล้ายเยาะหยัน ทว่าไม่ใช่ชัยยันต์! <ต่อ> จากคุณ : may_plk เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 54 10:40:27

ความคิดเห็นที่ 3 “นายท่าน นับแต่นี้หากต้องการคิดสิ่งใดในใจขอให้ระวัง ท่านยังไม่มีความสามารถจะซ่อนเร้นความคิด ต่อเหล่าเทวะนาคา โดยเฉพาะท่านชานตตีผู้เป็นอาจารย์” ชัยยันต์พูดจบพารัชชตะเดินขึ้นไปยังเนินสูงด้านหน้า เมื่อพ้นแนวสันเนินนั้นไปแล้วภาพที่ปรากฏทำให้ รัชชตะหยุดเดินนิดหนึ่งด้วยความประทับใจ มันคือสนามหญ้าเรียบสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดใหญ่ ที่คล้ายจะถูกตัดแต่งให้เรียบร้อยและสวยงามอย่างลงตัว ‘ยังกะสนามฟุตบอล ลิเวอร์พูล โอ ขอแบบนี้ที่บ้านซักผืน’ รัชชตะยังคงหันมองไปรอบๆตัว มันคือสนามฟุตบอลที่ไม่มีอัฒจันทน์รายล้อม ทว่าขนาบไปด้วยขุนเขาท่ามกลางท้องฟ้ากระจ่างใส ชัยยันต์ไม่ได้เร่งรัดให้เขาเดิน ยังคงปล่อยให้ผู้เป็นนายยืนตะลึงกับสนามฟุตบอลที่ชื่นชอบตามต้องการ ทันใดนั้นท้องฟ้าสว่างอยู่เสมือนถูกปรับลดโวลลุ่มให้มืดมิดลงฉับพลัน “ครืน คราน” จากความสงบเงียบกลับถูกเสียงฟ้าคำรนคำรามเข้าครอบงำ “แว้วว แซ่กๆๆ” ตามมาด้วยเสียงแผดร้องประหลาดสะเทือนเลื่อนลั่นจนแก้วหูจะระเบิด จากเนินเขาทางด้านหลังที่รัชชตะเดินผ่านมา “เฮ้ย โอ้วววว พะ-พะ-ญา-นาค” ร้องตะกุกตะกักขึ้นมาอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง ภาพพญานาคสามตนในร่างงูใหญ่อันแท้จริงปรากฏกายต่อหน้า เลื้อยฉวัดเฉวียน แหวกอากาศตรงเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว แม้ขายังคงรั้งอยู่ตรงนั้นแบบไม่ถอยหนี หากรัชชตะกลับรู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะท้านของลำแข้งตัวเอง ลำตัวใหญ่กว่าที่เคยเห็นเจ้าหน้าที่ฝังท่อประปากรุงเทพ มีเกล็ดสีดำเหลือบน้ำเงินมันเลื่อม มันดูเหมือนว่าจะตั้งใจเลี้ยวเพื่อเฉี่ยวชนผู้มาเยือนทั้งด้านบนและด้านข้างพร้อมกัน จนรัชชตะเสียหลัก ล้มกลิ้งไม่เป็นท่า เขายังคงใช้ข้อศอกยันกายกึ่งนั่งจากพื้นหญ้า “เจ้าหรือ ผู้สืบบารมีแห่งท้าววาสุกรีจอมนาคาผู้เกรียงไกร เหตุไฉนละทิ้งโอปปาติกะเสียสิ้น” ผู้ที่มีเกล็ดพรายน้ำเงินมากที่สุด ยื่นหน้าอันใหญ่โตเข้ามาใกล้พร้อมแยกให้เห็นเขี้ยวโง้ง <ต่อ> จากคุณ : may_plk เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 54 10:46:19

ความคิดเห็นที่ 4 เมื่อมองให้ชัดใบหน้านั้นดังเช่นที่ปรากฏตามหัวบันไดของวัดวาต่างๆ มิผิดเพี้ยน ทว่าเมื่อมาเห็นตัวจริงกลับเด่นชัดน่าสะพรึงจนแทบจะสิ้นสติ! “เอ่อ ผะ ผะ ผมไม่รู้” รัชชตะรวบรวมสติตอบได้เท่านี้เอง “อ่อนแอ!” ทันทีที่พูดจบเกล็ดน้ำเงินนั่นก็แผดเสียงคำรามใส่ดังสนั่น ยกชูหัวขึ้นสูง ดั่งจะใช้หงอนสีแดงนั้นตวัดใส่รัชชตะ ทว่าการกระทำทุกอย่างนั้นพลันถูกระงับ “ครืน ” ลำตัวยาวเกล็ดเขียวอมฟ้าร่างหนึ่งกระโจนทะยานมาจากที่ไกล ใช้ลำตัวใหญ่นั้นเข้า ตวัดตบร่างของผู้ที่กำลังจะลงมือใช้หงอนอย่างจัง จนกระเด็นตกสู่พื้นหญ้า "ตึง!" ทุกอย่างถูกระงับเพียงแค่นั้น! ร่างแปลกประหลาดทั้งหมดบัดนี้ไม่มีอีกแล้ว เมื่อได้กลายสภาพ เป็นคนเช่นเดียวกับรัชชตะ “ลุกขึ้น รัชชตะนาคราช ชัยยันต์นำนายท่านไปยังสระมรกต” เสียงหญิงสาวสั่งเรียบ “ช้าก่อน ชานตตี ข้าเห็นว่าไม่ควรยกย่อง มนุษย์ผู้นี้เป็นเทวะนาคาเช่นเรา มันช่างอ่อนแอนัก” ผู้โดนลงโทษเมื่อครู่ยังคงทักท้วง “พยัพยนต์ ไม่ใช่ท่านและไม่ใช่ข้าที่จะตัดสินสิ่งนี้ นี่คือกำหนดแห่งเทวะ เขาคือประมุขแห่งเรา ท่านเล่า รังแกแม้คนไม่มีทางสู้เช่นนี้ ไม่ละอายแก่ใจหรือ” ไม่ต้องการคำตอบ! เพราะเพียงเท่านั้นหญิงสาวผู้มีนามว่า ‘ชานตตี’ ก็เดินจากไป “ไปเถิดนายท่าน ท่านต้องรีบลงแช่สระมรกตเพื่อกลับคืนสู่สภาวะแห่งนาคาโดยเร็ว” ชัยยันต์ใช้มือประคองผู้เป็นนายลุกขึ้น รัชชตะทรงกายยืนขึ้นยืดอกเต็มที่ พลางใช้มือปัดตามแขนเสื้อ เขายังไม่เดินตามชัยยันต์ไปทันที ทว่ากลับเหวี่ยงสายตาใส่ชายร่างใหญ่ทั้งสาม ‘เหม็นหน้าว่ะ!’ และแน่นอนว่าสิ่งที่เขาคิดต้องถูกนาคทั้งสามจับความได้ “ตัวเล็ก อ้อนแอ้นเท่านี้น่ะรึ จ้าวแห่งนาคา ฮะ ฮะ ฮ่า เอาชนะพยัพยนต์พี่ข้าให้ได้ก่อนเถิด” คนหนึ่งในพวกของพยัพยนต์พูดไล่หลังมาแว่ว ๆ ดังนั้นชัยยันต์จึงรีบเตือนสติผู้เป็นนายไม่ให้ใส่ใจ แล้วพาเขาเดินไปอย่างรวดเร็ว จากคุณ : may_plk เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 54 10:52:13

ความคิดเห็นที่ 5 ชัยยันต์มาส่งเขาไว้ในห้องที่มีผนังทุกด้านเป็นหินสีมุก ตรงกลางมีสระน้ำขนาดใหญ่สีเขียวมรกตในสระนี้มีบันไดสองด้านตรงข้ามกันที่มุมหนึ่งเป็นหินแกะสลัก รูปพญานาคขนาดมหึมา และที่ปากของรูปปั้นนั้นเองที่ปล่อยน้ำสีมรกตลงไปยังสระน้ำเบื้องล่างไม่ขาดสาย ชัยยันต์บอกให้เขารอ เพราะนับแต่นี้ไปเขาอยู่ภายใต้การดูแลของชานตตีแล้ว สักอยู่ครู่หนึ่งก็ปรากฏมีหญิงสาวเข้ามา “คุณชานตตีใช่มั้ย มาก็ดี ผมมีเรื่องจะคุยด้วย” “เรื่องอะไร แล้วทำไมไม่มีใครเอาผ้ามาให้เปลี่ยน” “มาแล้วเจ้าค่ะ” หญิงสาวอีกคนที่ดูเหมือนเป็นผู้รับใช้ รีบวิ่งปราดเข้ามาอย่างเอาอกเอาใจ “เปลี่ยนผ้าเสียใหม่ ก่อนลงสู่สระน้ำศักดิ์สิทธิ์” ทุกคำพูดนั้นดูเรียบเฉย ไม่มีเน้นหนักเบาบ่งบอกความรู้สึกใดๆ ชานตตีส่งผ้าผืนใหม่ให้เขา รัชชตะรับมันไว้ ทว่าไม่ได้รีบเปลี่ยนตามคำสั่ง “ยังไม่ป่งไม่เปลี่ยนอะไรทั้งนั้นน่ะ ผมอยากคุยกับคุณก่อน” “ข้ารู้ว่าท่านประสงค์สิ่งใด ต่อรองขอกลับบ้านน่ะหรือ อีกไม่นานท่านจะได้คืนสู่ภุชนาคินบ้านเกิด” “ชานตตี นี่มันไม่ขำเลยนะ คุณก็รู้ว่าผมเป็นคน จะมาเปลี่ยนให้ผมเป็นนาค คุณเพี้ยนไปรึเปล่า” ชายหนุ่มพูดพลางวิ่งไปดักหน้าชานตตีไว้ ส่งสายตาบังคับแกมอ้อนวอนให้เธอหยุดฟัง “นี่คือหน้าที่ของท่าน สักประเดี๋ยวเมื่อลงไปในสระท่านจะรู้เอง ไปเปลี่ยนผ้า ก่อนที่ข้าจะตวัดท่านลงสระ” ‘ดุชะมัด’ “ลงสระแล้วไง สิ่งวิเศษอีกเหรอ” “เมื่อครั้งที่ท่านเป็นนาคาได้เดินลงสระมรกตนี้ด้านต้นสระฝั่งเทวรูป มาขึ้นบันไดทางท้ายสระ สภาวะของท่านได้เปลี่ยนจากนาคราชไปสู่มนุษย์ ในครั้งนี้ท่านต้องเดินย้อนจากท้ายสระขึ้นไปยังต้นสระเพื่อกลายเป็นนาคราชอีกครั้งหนึ่ง” ‘ง่ายแฮะ’ “อาจไม่ง่ายเช่นที่คิด ลองดูเถิด ข้าจะรออยู่ขอบสระ” “ท้าทายแถมบังคับ! เคยถามมั้ยว่าสมัครใจรึเปล่า โอ้ย เบื่อโว้ย” คราวนี้ไม่เพียงคิดในใจ หากรัชชตะกลับพูดเอ็ดตะโรเสียงดังลั่นห้องใหญ่ พลางเดินไปถอดเสื้อเชิ้ตและกางยีนส์ตัวโปรดเหวี่ยงสะบัดไว้คนละทิศละทางอย่างโมโห ชานตตีได้แต่มองตามกิริยาพลุ่งพล่านเหล่านั้นของเจ้าชีวิตแห่งตน ‘เจ้ามนุษย์ผู้ชายร้ายกาจ นี่หรือจ้าวแห่งนาคา เจ้าชีวิตแห่งเรา หึ...’ ‘ฤทธิ์มาก ขอให้เป็นเช่นนี้ตอนเผชิญหน้าเหล่าครุฑาเถิด’ “น้ำเย็นจะตาย! นี่ ผมวางโทรศัพท์มือถือกับเป๋าตังค์ไว้บนแท่นหินอย่าเอาไปไหนล่ะ” ชายหนุ่มตะโกนเสียงดังเพื่อหวังให้หญิงสาวที่ยืนรออยู่อีกฝั่งได้ยิน “ไม่ต้องตะโกนเพียงนี้ แต่คิดในใจข้าก็ได้ยินท่านแล้ว รีบลงเสียทีเถิด” ชานตตีเริ่มส่งเสียงดุ “ท่านชานตตี ชายหนุ่มผู้นี้รูปงามยิ่งนัก เสียทีว่าผอมบางเยี่ยงสตรี มิกำยำล่ำสันเช่นท่านพยัพยนต์ข้ายังขำที่เห็นเขาเดินตกน้ำตอนลงจากเรือไม่หาย คิก คิก” “ช่อนาคี สำรวมกิริยาเจ้าชู้เจ้าบ้างเถิด นั่นไม่ใช่ชายหนุ่มที่ไหนที่จะให้เจ้าสมัครรักใคร่ เขาคือนายของเจ้า” “โถ เป็นไรไปเจ้าคะ ชื่นชม แม้มิได้ ชูเชย อีกอย่าง ข้าอยากรู้เสียจริงว่าเกล็ดของท่านผู้นี้จะเป็นสีอะไร” ยังต่อได้อีก! บริวารนางนั้นหมายถึงระดับบารมีแห่งเทวะนาคาที่สามารถแบ่งแยกได้ตามสีเกล็ดของผู้เป็นเจ้าของ หากมีสีทองนั่นหมายถึงเทวะนาคาผู้กอปรด้วยบุญบารมีสูงที่สุด รองลงมาคือเขียว ฟ้า และดำ “พอที ข้าจะดูท่านรัชชตะว่าเป็นเช่นไร” แล้วชานตตีก็ไม่ใส่ใจคำพูดเพ้อเจ้อของบริวารอีก เพราะรู้ดีว่าช่อนาคีชมเชยบุรุษ อย่างไม่อายปากเป็นปกติวิสัย เธอกลับเดินไปข้างสระแล้วพินิจร่างที่จมลงสู่วารีสีมรกต จบตอนที่ 2 จากคุณ : may_plk เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 54 11:02:27

ความคิดเห็นที่ 6 ข้อความถึงผู้อ่านค่ะ ขอบคุณมากค่ะ สำหรับทุกๆความคิดเห็น คุณพุ่มพุทธรักษา (พุ่มพุทธรักษา) คุณ Gracie Lou Freebush คุณ kiikifon (kiikifon) คุณ scottie และ ทุกๆคนค่ะ ยังไงก็ติดตามอ่านกันไปนะคะ จากคุณ : may_plk เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 54 11:06:30

ความคิดเห็นที่ 7 มาอ่านค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 54 22:58:59