PANTIP.COM : W10512616 บ่วงพราย ( บทนำ ) [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

บทนำ

ภายในหลุมดินขนาดใหญ่ ที่ทั้งเย็นชื้น และ โอบคลุมด้วยความวังเวง

วินาทีนี้หัวใจดวงน้อยของเด็กชายกองทัพพ์แตกสลายลงแล้ว ทว่ามันยังไม่เลวร้ายเท่าความกลัวสุดขีดซึ่งกำลังเกิดขึ้นกับเขา ด้วยทุกสรรพสิ่งรอบตัวมันเคลื่อนไหวได้เองประหนึ่งว่ามีชีวิต!

กองทัพพ์ยกมือเล็ก ๆ ทั้งสองข้างปิดหน้าด้วยอาการขวัญผวา เขาไม่อาจทนดูเศษกระเบื้องแตก รวมถึงชิ้นส่วนกระดูก มนุษย์ซึ่งกำลังลอยคว้างอยู่ในอากาศได้ กระแสจากพลังงานลึกลับไหลเวียนอยู่รอบตัว ถึงมันจะมาพร้อมความอุ่นซ่านลึกล้ำ และช่วยลดความหนาวยะเยือกที่มีลง แต่มันก็ไม่อาจทำให้เขาหายขยาดกลัวสิ่งที่เกิดอยู่เบื้องหน้าตอนนี้

กระแสอุ่นนั้น ๆ ไหลเวียนเอื่อยเฉื่อยอยู่ประเดี๋ยว ก่อนจะสร้างแรงกดดันมหาศาลด้วยการทาบทับร่างเล็ก ๆ ลมหายใจเขาเนิบช้าลง กองทัพพ์ถูกคุกคามด้วยเรื่องลึกลับเหนือจินตนาการอย่างต่อเนื่อง ทั้งเสียงกระซิบแผ่วเบาที่ส่งต่อความลับมาถึงเขา และมันคือข้อความปริศนาจากความตายของคนใกล้ตัว!

เหตุการณ์พิลึกพิลั่น ไม่มีทีท่าจะหยุดลงง่าย ๆ เด็กชายนั่งชันเข่ากอดร่างสั่นเทาของตัวเองอยู่ในหลุมดินเย็นชื้น ซึ่งอบอวลด้วยกลิ่นเหม็นหื่นจากซากศพ!

...เวลาผ่านไปจนดึกดื่นกลิ่นตัวของคนคุ้นเคย ก็โชยชายมาเข้าจมูก ใครคนนั้นกำลังก้าวเข้ามาในหลุมดินที่เด็กชายซ่อนตัว เงาสีดำทะมึนยาวเหยียด มันคืบคลานมาใกล้ร่างเล็กทุกลมหายใจเข้าออก และสิ่งที่เขาต้องการคือการเค้นคำตอบสุดท้ายจากปากเด็กชาย

หลายชั่วโมงก่อน...

เด็กชายจำได้ว่าวิ่งหนีออกมาจากบ้าน ทั้งที่เคี้ยวข้าวเย็นได้ไม่กี่คำ ถึงท้องร้องหิวแต่เขาก็หวาด

กลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้นจนไม่อาจจะทนอยู่ในสภาพเลวร้ายได้ เสียงยายหวีดร้องโหยหวน และตาซึ่งเอาแต่นิ่งเฉยจมจ่อมในโลกเงียบ ก่อนจะตัดฉับมาที่ภาพสุดท้ายที่ติดตาเขาคือร่างของตาซึ่งล้มลงไปทั้งยืน

จากนั้นเด็กชายก็ถีบรถจักรยานหนีออกมา เขาถีบออกมาไกลกระทั่งถึง Radio-13หรือสถานที่ลับของตา กองทัพพ์ทิ้งรถจักรยานไว้ข้างรั้วไม้ วิ่งตรงแน่วมาหยุดอยู่หน้าหลุมดิน เดินวนไปมาไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ คิดซ้ำ ๆ กับเรื่องที่ใครต่อใครพูดกัน หัวใจมันบีบรัดไม่อยากเชื่อว่า แท้จริงแล้วตาที่เขารักและเคารพจะเป็นเพียงตาแก่ จอมเพี้ยน สติฟั่นเฟือน

และสิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่า คือถ้อยความซึ่งยายกล่าวหาตา ว่าเป็นคนบ้า! สิ่งที่รับรู้มันบาดหัวใจเด็กชายหากมันเป็นความจริง แล้วจะให้เขาทำอย่างไร ในเมื่อโลกใบเล็กของกองทัพพ์ มีแต่ตาเพียงคนเดียว ถ้าเขาเชื่อคำพูดยาย ทุกสิ่งที่ตาเล่าให้ฟังก็คงเป็นเพียงนิทานหลอกเด็ก ไม่มีโลกสมมุติ ไม่มีขุมทรัพย์ใต้ดินอย่างที่เขากับตาช่วยกันขุดหาตลอดระยะหลายปีที่ผ่านมา...

ร่างเล็กนั่งบนกองดินหย่อนขาทั้งสองข้างเข้าไปในหลุม อากาศเย็นชื้นทำให้เขาตัวสั่น เด็กชายจำได้ว่าตาเริ่มขุดหลุมตั้งแต่จำความได้ ตาจะหมกตัวอยู่ที่นี่ จากการขุดหลุมเล็ก ๆ เพียงหนึ่งก็ขยายจำนวน และบริเวณกว้างขึ้น ก่อนจะต่อยอดเป็นสุสานหลุมดินในพื้นที่หลายสิบไร่

ตากับพลั่วอันนั้น และ หมวกซึ่งใช้บดบังแดด คือภาพติดตาเขาตลอดมา มันยากเหลือเกินที่เด็กชายจะเข้าใจสิ่งที่ตาทำ ในบางครั้งกองทัพพ์เองก็กลัวท่าทีของตา แต่เขาก็ทำใจยอมรับว่า การขุดหลุมดินเหล่านี้เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตตาไปแล้ว

กองทัพพ์ก้าวลงไปในหลุมดินอย่าง กล้า ๆ กลัว ๆ เขาตัดสินใจเข้าไปซ่อนตัวด้านในสุด จากนั้นด้วยเหนื่อยล้าทั้งกายใจ จึงผล็อยหลับไปทั้งที่น้ำตาอาบแก้ม กระทั่งสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะเสียงสวบสาบซึ่งดังขึ้นใกล้ ๆ หู กว่าม่านตาจะปรับรับแสงได้ เขาก็สั่นไปทั้งร่าง ใครบางคนกำลังก้าวลงมาในหลุมดินแห่งนี้

ร่างเล็กกอดตัวเองแน่น เขาหดปลายเท้าเก็บให้พ้นแสงสว่างที่วูบไหวนั้น ด้วยแสงจากปากกระบอกไฟกำลังสาดกระทบกับทุกสรรพสิ่งในหลุมดิน เด็กชายขนลุกซู่ไปทั้งตัว บันไดไม้ไผ่ลั่นเอี๊ยด ๆ ร่างนั้นก้าวลงบันไดไม้ไผ่ทีละขั้น กองทัพพ์ได้ยินเสียงฮึ่มเบา ๆ แล้วตามด้วยการกระแอมไอ แปลกที่ความกลัวไม่ได้ลดน้อยลง ทั้งที่กลิ่นตัวซึ่งลอยตามลมมานั้น มันคือกลิ่นตัวของตา หาใช่ใครอื่น?

ทว่ากองทัพพ์กลัวร่างนั้นสุดใจ ความเย็นยะเยือกฉุดให้เขาตัวแข็งทื่อ ฟันกระทบกันดังกึกกัก จากนั้นเขาก็ช็อกแทบหมดสติ เมื่อเห็นเงาดำเหยียดยาวห่างจากตัวไม่ถึงคืบ!

หัวใจเขาหยุดเต้นชั่วขณะ

เงาสีดำซึ่งทอดยาวมา ไม่ใช่เงาของตา มันคือเงาบิดเบี้ยวของยายที่ขยายใหญ่ทับร่างเขาไว้เกือบมิด!

ยามนี้ดวงหน้ายายซีดจัด ยายมีอาการเหมือนคนละเมอ ในอ้อมกอดยายมีเสื้อคลุมตาซึ่งเป็นที่มาของกลิ่นเฉพาะตัวนั้น ยามนี้จังหวะหัวใจกองทัพพ์เต้นถี่กระชั้น เมื่อยายหันขวับมาและเห็นเขานั่งตัวสั่น

ยายเอื้อมมือมาแตะตัวเขาเบา ๆ เพียงแค่นั้นเด็กชายก็ดีดตัวลุกขึ้น เขายืนด้วยขาที่สั่นพับ ๆ ยายเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า ข้อความซึ่งส่งต่อมามันโหดร้ายเหลือเกิน เด็กชายสับสนไม่อาจเชื่อได้ว่าสิ่งที่ยายบอกคือความจริง แต่ท้ายที่สุดเขาก็โผเข้าไปหาอ้อมกอดยาย วินาทีนั้นเขามองยายด้วยสายตาแตกต่างไปจากทุกครั้ง

ยายจับคางที่สั่นจัดเชิดขึ้น แล้วเอ่ยด้วยเสียงอย่างคนยอมจำนนต่อสิ่งลี้ลับ และมันทำให้เขารู้ว่า เหตุใดยายถึงหวาดกลัว และเกลียดเขา

“ทัพพ์...ทุกอย่างมันเป็นอุบัติเหตุ...ทัพพ์เข้าใจที่ยายบอกไหม เชื่อยายนะว่ามันเป็นอุบัติเหตุ...” เด็กชายหลบสายตาซึ่งเจือแววสำนึกผิดของยาย ด้วยกลัวตนเองจะใจอ่อนเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา

แต่สำหรับเรื่องนี้ ...กองทัพพ์จะไม่ยอมพ่ายแพ้ให้กับความอ่อนแออีกแล้ว ที่สำคัญทั้งเขาและยายต่างรู้ดีอยู่แก่ใจว่า ใครคือจอมโกหก ใครกันแน่ที่ชอบพูดปด ระหว่าง กองทัพพ์.. ตา ...หรือยายซึ่งพยายามจะเค้นเอาความลับซึ่งติดตัวเขามาตั้งแต่เกิด!

“ทัพพ์...ตาพูดอะไรกับ ทัพพ์เหรอ ไหนเล่าให้ยายฟังหน่อยสิ...ทัพพ์ ตาบอกอะไร!?!”

เด็กชายนิ่งงันปิดปากเงียบ หากดวงตาคู่นั้นกลับลุกวาว กองทัพพ์จดจ้องยาย พยายามค้นหาคำตอบ ทั้งที่รู้ดีแก่ใจว่า...ความจริงมันโหดร้ายเหลือเกิน!

** ผมแก้ไข ใช้บุรุษที่สามดำเนินเรื่องนะครับ เนื่องจาก พี่ ๆ หลายท่านติงมา
และเพื่อให้เข้าใจง่ายมากขึ้น ขอบคุณครับ

จบบทนำครับ
แก้ไขเมื่อ 09 พ.ค. 54 06:10:39
แก้ไขเมื่อ 09 พ.ค. 54 06:09:51

จากคุณ : เขมปัณณ์ (เขมปัณณ์)

เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 54 16:17:55