ความคิดเห็นที่ 1     “ห้ามให้อาหารนายแบบ !?!? ”     พี่อ้นเห็นเธองงกึ่งขบขัน เลยยิ้มกว้างอธิบายว่า ตัวเขาแหละมือซนเติมเข้าไปเอง     “อย่าชวนน้องคุยเว้ยไอ้อ้น” ฝุ่นขึงตาปรามเพื่อนสนิทที่ตั้งจะขึ้นอินโทรจีบน้องอย่างไม่รู้จักดูสายตานายแบบหล่อลากตรงหน้าตัวเอง “ชูการ์เอากระดาษมาหนีบกับเพลทครับ หยิบ EE ขึ้นมา ก่อนอื่นพี่จะอธิบายเรื่องวาดเส้น...”     “หวงน้องจังคร้าบพี่ฝุ่น”     “ก็อาจารย์พาทีเค้าห้ามคุยเรื่องไม่เกี่ยวกับศิลปะโว้ย เราไม่อยากโดนโสภายุบชมรม” ฝุ่นโบกมือไล่เพื่อนสนิท แล้วอธิบายวิธีการร่างภาพ แรเงาอย่างคร่าว ๆ ก่อนสรุปสุดท้ายให้ชูการ์จำแม่นว่า     “ตอนนี้ที่เราควรตั้งใจคือการร่างภาพครับ ร่างให้ถูกให้ดีแล้วต่อให้ลงน้ำหนักไม่สวย งานก็ยังจะออกมาดูได้อยู่”     ชูการ์พยักหน้าหงึกหงัก เสมองที่นายแบบ ยกดินสอขึ้นเล็งวัดอัตราส่วนตามพี่ฝุ่นสอน “...พี่ฝุ่น จากหัวถึงปลายคางให้นับเป็นหนึ่งส่วนสินะคะ”     “ถูกต้อง เก่งมากครับ...จำไว้ดี ๆ น้า นี่หลักการสำคัญ”     “พี่เองก็ได้ฝุ่นมันสอนหลายอย่าง มันสอนเข้าใจง่ายเนอะชูการ์” อ้นละมือจากงาน ชวนคุยพร้อมชมเพื่อนซึ่งหน้า คนถูกชมยิ้มเขิน     “ไอ้อ้นมันถ่อมตัว ...มันวาดรูปเก่งด้วยดีเอ็นเออยู่แล้ว รู้มั้ยพี่มันเรียนศิลปะทั้งคู่ คนนึงครุศิลป์ อีกคนถาปัต”     ชูการ์มองพี่อ้นสลับพี่ฝุ่นอย่างทึ่ง อ้นขยิบตา หยอดลูกยอเพื่อนอีกเม็ด     “แต่ถึงจะมีพี่เรียนศิลปะตั้งสองคน มันก็ไม่มีเวลาสอนให้หรอก ก็ฝุ่นนี่แหละช่วยฝึกช่วยสอน..ฮุฮุ สอนจนเก่งขนาดนี้ไง”     “ขอบใจที่ยอโว้ย แล้ววันหลังจะจ่ายคืนให้”     “จ่ายพร้อมดอกเบี้ยด้วยล่ะ”     “คร้าบบบ...ไอ้ศิษย์งก” ฝุ่นแสยะยิ้ม     “พี่อ้นกับพี่ฝุ่นคิดกันไว้รึยังคะว่าจะเรียนต่ออะไร” ชูการ์อยากรู้     “ยังไม่ได้คิดเลย” ฝุ่นเอ่ย จับดินสอแรเงาภาพไปพร้อมกัน “นายคิดแล้วไม่ใช่เหรออ้น”     “อื่อ...ว่าจะ...” อ้นพูดไม่ทันจบ เสียงนายแบบก็แทรกขึ้นมาลอย ๆ ว่า...สุมหัวคุยกันอยู่ได้ เดี๋ยว ๆ ได้โดนยุบชมรม คนตั้งท่าแต่ไม่ได้พูดกัดฟันกรอด วางดินสอ หยิบห่อหมากฝรั่งชนิดไซลิทอลจากกระเป๋ากางเกงออกมาแกว่งใส่หน้านายแบบ แกะห่อก่อนโยนเข้าปากตัวเองเม็ดหนึ่ง “อร่อยน้า เจ้าชายอยากกินด้วยเหรอ แต่..อุ๊ย ไม่ได้ ๆ บนกระดานเขียนไว้ว่าห้ามให้อาหารนายแบบ แหม ๆ ถึงต้องกันผู้หญิงออกไปห่าง ๆ ตั้งสองเมตร เอาผู้ชายอย่างเรามากั้นเป็นซี่กรง คิก ๆ ๆ”     เจ้าชายกุหลาบสีฟ้าลุกขึ้นจากเก้าอี้ ยืนนิ่งครู่เดียวก็กระโจนเข้าใส่คนฝั่งตรงข้ามพลางเงื้อหมัดจะต่อย ฝุ่นตกใจอุทานเสียงดัง คนอื่นในชั้นเรียนกับอาจารย์ฝึกสอนพาทีครางฮือ นักเรียนชายหลายคนเริ่มส่งเสียงเชียร์ให้ทั้งคู่แลกหมัด ชูการ์อ้าปากค้าง เหงื่อแตกซิก ๆ เมื่อคู่ต่อสู้พี่อ้นแข็งแกร่งขนาดปล่อยพลังระเบิดกิ่งไม้ได้ด้วย...โลกกำลังตกอยู่ในอันตรายซะแล้ว !     “ต่อยเด้...ต่อยคนเป็นรึเปล่าไอ้เจ้าชายกุหลาบฟ้า ชิส์...ชื่อโคตรลิเกเลยว่ะ เตร้ง เตรง เตร่ง เตร๊ง...” อ้นท้า ฮัมทำนองลิเกเสียงดังไม่หวั่นมือยาวของอีกฝ่ายที่ขยุ้มอยู่บนคอเสื้อ     “แกอยากกลับบ้านอย่างมีชีวิตหรือเป็นซากศพเล่ามนุษย์โลก” ธามเอ่ยลอดไรฟัน     “เอ้อ...รู้หรอกเฟ้ยว่านายมันเทพบุตร! ที่แท้คงภูมิใจฉายาลิเกฉายานี้น่าดูสิท่า คิดว่าตัวเองอยู่เหนือคนอื่นเหรอ” อ้นแสยะยิ้มเหยียดหยาม นึกด่าในใจว่าหล่อแต่ไร้น้ำยา เพราะถ้าเป็นคนจริงตนคงโดนตีปากไปแล้ว “กวนโอ๊ยแกไม่ใช่เพราะอิจฉานะ แต่โคตรรำคาญเลยว่ะ”     “นักเรียนกรุณาอยู่ในความสงบเถิดคร้าบบ..” อาจารย์พาทีน้ำตาคลอ ปากเบะร้องห้าม “นักเรียนคร้าบ...ได้โปรด...ถือว่าอาจารย์ขอร้องแล้วกันนะ ฮือ ครูไม่อยากติดเอฟฝึกสอนนะ ฮือออ”     “เห็นใจอาจารย์พาที พอเหอะเว้ยทั้งคู่ ความวัวยังไม่ทันหายก็หาเรื่องมาอีกละ” ฝุ่นเตือนสติสองฝ่าย พยายามออกแรงแยกว่าที่คู่ชกจากกัน “โดนชมรมอื่นร้องเรียนจะถูกทำทัณฑ์บนด้วยนะเว้ย”     “ไม่สนโว้ย ! ” คู่ชกร้องขึ้นอย่างไม่มีใครยอมใคร เล่นเอาสมาชิกคนอื่น ๆ ที่ไม่ได้อยากดูคนต่อยกันขวัญเสีย กลัวทั้งทัณฑ์บนทั้งถูกยุบชมรม แต่....ทันใดนั้นหัวใจสมาชิกเกือบทุกคนก็หล่นวูบ เมื่อมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นสามครั้ง     ใครสักคนอุทานว่า “โสภา” จากนั้นก็มีเสียงอัปมงคลชี้ว่า “ชมรมคงถูกยุบแน่” ตามด้วยเสียงงึมงำตอนท้าย “ไอ้บ้า” “ไอ้:-)” ประสานเสียงโดยมิได้นัดหมาย     ประตูชมรมเลื่อน ทว่ามวยข้ามจักรวาลอันได้แก่ อ้นศิษย์ทางช้างเผือกปะทะเดือดกุหลาบฟ้าทายาทเอเลี่ยน ต่างยังไม่มีใครยอมใคร ทั้งคู่เพียงปะทะกันผ่านสายตา     “ขออนุญาตค่ะ คือพวกเรามาจากชมรมการแสดง”     สุ้มเสียงหวานใสนำพาความโล่งอกและเสียงถอนใจดังเฮือกไปทั่วทั้งห้อง เพราะไม่ใช่โสภา แต่กลายเป็นนักเรียนหญิงสี่ห้าคน ซึ่งบอกว่ามาจากชมรมการแสดง จากคุณ : citrus_tree เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 54 21:03:12

ความคิดเห็นที่ 2     “อามิ...”     ทันทีที่ฝุ่นเอ่ยขรึม ศึกมวยข้ามจักรวาลก็เลิก เพราะจู่ ๆ อ้นศิษย์ทางช้างเผือกก็ผละจากว่าที่คู่ชกรี่เข้าไปพูดคุยตบไหล่เพื่อน สีหน้าแสดงออกถึงความเห็นอกเห็นใจ และคนอื่นรอบข้างต่างมัวสนใจกลุ่มผู้มาใหม่ จึงเป็นโอกาสให้ชูการ์ขยับไปดึงเอเลี่ยนออกห่างว่าที่คู่ชก     “ขืนนายระเบิดพุงมนุษย์โลกตาย นายมีหวังโดนไล่ออกจากโรงเรียนแหง ดีไม่ดีนายอาจจะถูกตำรวจจับนะ จากนั้น..เอ่อ...นาซ่าก็คว้าตัวนายไปทดลองวิทยาศาสตร์ อันตรายมากนะ”     ธามกลอกสายตาเย็นเยียบเหมือนน้ำแข็ง “พูดยังกับเธอห่วงเลยนะ นี่ตกลงอยู่ฝั่งฉันหรือเข้าข้างเพื่อนเจ้าแว่นฝุ่นฮึ”     “ฝั่งไหน...เกี่ยวกับผลแพ้ชนะเหรอ”     “ตอบฉันมาสิ”     “นายกับพี่อ้นแอบพนันกันหรือไงว่า ฝ่ายไหนหาคนเข้าข้างได้มากกว่าอีกฝ่ายจะชนะ” ชูการ์เอ่ยตาใส ธามพ่นลมหายใจหงุดหงิด หงุดหงิดด้วยพื้นนิสัยที่เป็นคนประเภทอยากได้อะไรมักต้องได้ ฉะนั้นเมื่อตั้งคำถาม เขาก็หวังอยากได้คำตอบ และคำตอบคือต้องเข้าข้างธามเท่านั้น !     “แค่อยากรู้เข้าใจมะ ตอบมาไม่งั้นมีบึ้ม!”      “ฉะ...ฉันกะ...ก็เข้าข้างนายสิถามได้ เหอ ๆ ๆ” คนตอบฉีกยิ้มกว้าง มือไขว้หลังก่อนแอบบิดนิ้วไขว้กันเพราะโกหก ก่อนรู้สึกผิดที่ใจนิด ๆ เมื่อเห็นคนฟังเชื่อ ซ้ำทำท่าภูมิอกภูมิใจ     “แหงล่ะ...เธอน่าจะต้องเข้าข้างฉัน เราสองคนมีข้อตกลงลับ ๆ นี่นา เธอก็น่าจะรู้อยู่ อีกอย่างเพราะยัยชูการ์พบแล้วว่าฉันหล่อมาก หล่อซะจนเธออดเชียร์ไม่ได้ วะฮ่ะฮ่า ๆ ” เขาพยักเพยิด พร้อมรุนหลังชูการ์ให้มายืนข้างหน้า จากนั้นก็วางแขนสองข้างพาดที่ไหล่บาง ทิ้งน้ำหนักเต็มจนคนแบกตกใจ โวยขึ้นมาเบา ๆ เพราะกลัวคนอื่นจะหันมาสนใจ     คะ...ใครก็ได้ช่วยเอาเอเลี่ยนบ้านี้ไปเก็บยานแม่ที !     “เอามือออกจากไหล่ฉันเดี๋ยวนี้นะ หนัก...ร้อนด้วยง่า”     “นั่งเป็นแบบมันเมื่อยนี่น้า ขอยืมไหล่เธอวางพักแขนหน่อยดิ...หน่อยเดียวเอ๊ง ทำงก...งกไปได้” ปากเอเลี่ยนก็บ่น ๆ ด่า ๆ แต่น้ำเสียงฟังรื่นรมย์เหมือนเด็กเจอของเล่นถูกใจ     “ชะ...ช่วยขยับออกไปห่าง ๆ...” ขยับห่างไปนิดก็ยังดี ชูการ์กลัวเขาจนหน้าร้อนผ่าวไปหมด หัวใจเต้นแรงแทบระเบิดอีกแล้ว     “ไม่เอา” เสียงตอบรั้น วางแขนสองข้างพาดบนไหล่เธอไม่พอ นะ...นายตัวร้ายยังวิสาสะเกยคางลงไปอีกด้วย ลมหายใจแผ่วของมนุษย์ต่างดาวระบนปลายติ่งหู     “ขอร้องน้า...ฉันยิ่งตัวเตี้ย เจอนายทำแบบนี้อีก ถ้าฉันเตี้ยลงเซ็นหรือสองเซ็นแล้วใครจะรับผิดชอบ”     “เถอะ...” เอเลี่ยนธามพึมพำข้างหู “เธอเตี้ยลงเซ็นนึง...สองเซ็นหรือว่ามากกว่านั้น ฉันก็สัญญาว่าจะรับผิดชอบ”     “เอ๊ะ! หมายความว่าไง”     “หมายความตามพูดแหละ ภาษามนุษย์โลกไม่ใช่เหรอก็แปลสิ” ธามหงุงหงิง ทำเอาคนได้รับคำตอบกังวลขึ้นมาถึงนวัตกรรมอันก้าวหน้าของชาวเอเลี่ยนต่างดาว คิดดูสิว่าขนาดเตี้ยลงยังมีเครื่องยืดกระดูกให้กลับมาสูงได้ โลกกำลังตกอยู่ในภาวะอันตรายจริง ๆ     “มะ...มาจากชมรมการแสดงจริงน่ะ ไม่ใช่จากห้องปกครองปลอมตัวมา” เสียงอาจารย์ฝึกสอนเอ่ยทักกลุ่มคนมาใหม่ประโยคแรก ก็ไม่พ้นโยงเข้าหาอาจารย์โสภา “เอ...เอ่อ...หน้าพวกเธอยังแก่ไม่ถึงขั้นนั้น คงเป็นนักเรียนจริงอยู่หรอก แต่..เอ๊...ชมรมการแสดงอยู่ที่เวทีในตึกพละศึกษาโน่นยังอุตส่าห์ได้ยินเสียงกรี๊ดกร๊าดของนักเรียนหญิงชมรมศิลปะด้วยใช่ไหม โอววว..ว...อนาคตของชาติ...อนาคตของพาที...ฮืออออ...อ..” อาจารย์มือใหม่หวีดลั่น กระทั่งไม่ได้ยินกลุ่มคนมาใหม่แอบกระซิบกันว่า...หน้าพวกเราไม่แก่ซะหน่อย อาจารย์ฝึกสอนต่างหากหน้าแก่     “อาจารย์อย่ามากล่าวหาพวกหนูสิ เริ่มชั่วโมงเรียนจนถึงวินาทีที่แล้ว พวกหนูยังไม่ได้ใช้เสียงซักเดซิเบลเลยนะคะ ! ” นักเรียนหญิงชมรมศิลปะคนหนึ่งไม่ยอมให้พาทีกล่าวหาฝ่ายเดียวแก้ตัวเสียงดัง เพื่อนนักเรียนหญิงอีกคนรับลูกรีบยกอาจารย์ชวาลขึ้นมาขู่     “ใช่...อาจารย์ไม่มีสิทธิ์ปรักปรำพวกเรานะ ใจร้าย กล่าวหาปรักปรำไม่สิ้นสุด ปรักปรำอีกหนพวกหนูจะวิ่งจากห้องไปฟ้องอาจารย์ชวาล”     “ใช่...ใช่...” อีกหลายคนเล่นบทตัวช่วยพยักหน้าหงึกหงัก กลุ่มคนที่บอกตนมาจากชมรมการแสดงพากันหันหน้ามองเลิ่กลั่ก ก่อนคนสูงที่สุดในกลุ่มจะตัดสินใจเริ่มต้นแผนการเจรจา     “พวกเราชมรมการแสดงไม่รู้เรื่องเสียงกรี๊ดอะไรหรอกค่ะ หนูเป็นผู้กำกับละครเวที ส่วนซ้ายมือนี่มือเขียนบท ถัดไปเป็นฝ่ายแคสติ้ง” ผู้กำกับหญิงยกมือที่ผายออกข้าง ๆ เพื่อแนะนำเพื่อนมาวางข้างตัวเหมือนเก่า “ขอเข้าเรื่องนะคะ คือว่าปีนี้ชมรมการแสดงจะแสดงเรื่องโรมิโอกับจูเลียต เราคัดตัวนักแสดงได้เกือบครบ...ขาดก็แต่บทโรมิโอ”     อาจารย์ฝึกสอนพาทียืดอกเชิด ใบหน้ากระหยิ่มยิ้มย่องราวกับคิดเข้าข้างตัวเองว่า ชมรมการแสดงอาจมาเพื่อขอร้องตนให้รับบทโรมิโอ ผู้กำกับหญิงซึ่งไม่รู้ว่ามีคนกำลังหลงตัวเองไปไกลคว้าแขนนักเรียนหญิงหน้าตาสวยเหมือนตุ๊กตากระเบื้องดึงออกมาโชว์ตัวด้านหน้ากลุ่ม พูดเสียงฟังชัดว่าเธอคือผู้รับบทจูเลียต ท่ามกลางเสียงฮือฮาของหนุ่ม ๆ  หลายคนอุทานเสียงดัง     “น้องอามิว่ะ น้องอามิม.5/2 ตัวเป็น ๆ น่ารักโคตร ๆ ”     ชูการ์เบิกตามองพี่ม.5สุดสวยอย่างลืมความหนักที่บ่า จะว่าไปจูเลียตซึ่งยืนตรงหน้านี้อาจน่ารักกว่าจูเลียตในความคิดของเชคสเปียร์ก็เป็นได้ ผิวขาวผ่องละเอียดอมเลือดฝาด ผมดำสนิทยาวปล่อยสลวยจดกึ่งกลางหลัง เหนือกรอบหน้าเล็กเรียวคาดที่คาดผมเส้นบาง ตาโต ปากนิดจมูกหน่อย...     “สวยยังกับตุ๊กตาแน่ะ” เธอพึมพำอย่างอดชื่นชมความงามไม่ได้จริง ๆ  ผิดกับเจ้าเอเลี่ยนที่ถอนใจ แล้วพูดเสียงเบื่อ ๆ          “คุยกันไปเถอะ....ฉันขอนอนล่ะ”     “ส่วนคนที่จะมารับบทโรมิโอนั้น ทั้งชมรมของเราเห็นตรงกันว่าต้องเป็นเจ้าชายกุหลาบสีฟ้าธามเท่านั้น” ผู้กำกับหญิงสูงโย่งเอ่ยเสียงดัง “ดังนั้นหนูจึงรับหน้าที่ขอตัวธามจากชมรมศิลปะไปเล่นละครกับชมรมการแสดงด้วยค่า”     จบประโยค...ดวงตาจากทุกสารทิศก็พุ่งมายังโรมิโอ เคราะห์ดีที่ชูการ์ไหวทัน รีบหนีห่างเอเลี่ยนที่กำลังจะกลายร่างเป็นโรมิโอตอนได้ยินคำว่าเจ้าชายกุหลาบสีฟ้า เมื่อทุกสายตามองมาเลยเห็นแค่ว่าที่พระเอกกำลังยืนหน้าคะมำ     “งานเทศกาลโรงเรียนปลายปีนี้ ละครเวทีของเราก็จะมีจูเลียตที่สวยเหมือนตุ๊กตากับโรมิโอหล่อลากกก เวทีของเราจะไม่ลำบากตอนจัดไฟ เพราะไลท์ติ้งไหน ๆ ก็สู้พระเอกนางเอกส่องประกายวิ๊ง ๆ ไม่ได้” ผู้กำกับหญิงหน้าตาเคลิ้มคล้ายตกอยู่ในความฝัน และหาได้มีแค่เธอซึ่งกำลังล่องลอยในความฝันนี้ เพราะทีมงานทุกคนเว้นสาวน้อยคนดังชื่ออามิล้วนตกอยู่ในภวังค์นี้กันหมด     “วิ๊ง ๆ ๆ ๆ จริงค่ะผกก. ก็โลกใบนี้จะมีคนไหนคู่ควรเจ้าหญิงอามิเท่าเจ้าชายกุหลาบฟ้าธามอีกล่ะคะ” คนเขียนบทและฝ่ายแคสคิ้งต่างวิ่งกรูเข้ามากุมมือผู้กำกับหญิงแน่นแบบสามประสาน สีหน้าทุกคนเคลิ้มจัด “พระนางคู่นี้จะเป็นโรมิโอและจูเลียตอันงดงามที่สุดตั้งแต่ชมรมการแสดงถือกำเนิดมา โฮะ ๆ ๆ ทั้งคู่เป็นประติมากรรมแสนเพอร์เฟ็คที่สวรรค์สรรสร้าง”     ชูการ์ซึ่งถอยออกมายืนห่างเอเลี่ยนชอบเกาะแกะได้ยินพี่อ้นร้องขึ้นมาว่า “ไอ้ฝุ่นจะไปไหน ? ” จากนั้นก็สังเกตเห็นพี่สีฝุ่นวิ่งผลุนผลันออกไปด้วยใบหน้าบึ้งตึง     “พี่ฝุ่นไปไหนเหรอพี่อ้น” เธอเดาว่าที่พี่ฝุ่นดูเครียดเคร่งแบบนั้น คงเพราะปวดหนัก     “สงสัย...อ่า...โรคเก่ามันจะกำเริบน่ะชูการ์” รุ่นพี่เอ่ยเสียงปนเศร้า ปรายสายตามองประตูเปิดค้าง ก่อนเสมองต่อและหยุดลงที่สมาชิกชมรมการแสดง ชูการ์อ้าปากหวอ นึกทวนคำคำพี่อ้นวุ่นวายในสมอง     “โรคเหรอ...โรคอะไรคะ...ว๊ายยย ถอยไปนะ ! ” จู่ ๆ ร่างสูงของเจ้าเอเลี่ยนก็โผล่เข้ามายืนคั่นกลางชูการ์กับพี่อ้นจากทิศไหนไม่รู้ เธอพยายามใช้แรงทั้งหมดทั้งผลักทั้งดันร่างโต ๆ ให้พ้นทาง อย่างไรเสียเรื่องพี่ฝุ่นผู้แสนดี รุ่นพี่ชมรมซึ่งควบตำแหน่งอาจารย์ศิลปะประจำตัวชูการ์ก็ย่อมสำคัญกว่าโรมิโอบ้าอยู่แล้ว     “เมื่อครู่เธอทำฉันเกือบไถหน้าหล่อคะมำลงกับพื้น ยัยบ้า...” ธามไม่สนว่าเธอจะผลัก จะดึง จะทึ้งเขาแค่ไหน เพราะสิ่งที่เขายืนกรานทำคือขวางทางชูการ์จนถึงที่สุด ! จากคุณ : citrus_tree เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 54 21:07:18

ความคิดเห็นที่ 3    “นายถอยไปซะ ไปรับบทโรมิโอของนายไป๊ ...อ๊ะ...พี่อ้น นี่แปลว่าพี่ฝุ่นรีบไปห้องพยาบาลใช่ไหม”     อ้นนิ่วหน้า มองเจ้าสิ่งกีดขวางรูปงามแล้วถอนใจเฮือก ไม่มีอารมณ์จะตอแย     “โรคนี้รักษาไม่หาย ฉะนั้นต่อให้แจ้นไปห้องพยาบาลก็เปล่าประโยชน์น่ะ”     “หวา..งั้นโรคของพี่ฝุ่นเป็นก็อันตรายถึงชีวิตสิคะ” ยิ่งฟังเธอยิ่งร้อนใจ พี่ฝุ่นเป็นโรคร้าย จึงเป็นไปได้ว่าจะขยาดห้องพยาบาลเพราะไปกี่หนก็เหมือนยิ่งตอกย้ำความป่วย เธอคิดว่าตัวเองอยากช่วย และเธอก็จะรับหน้าที่ลากคนป่วยขยาดห้องพยาบาลคนนั้นไปส่งห้องพยาบาลเอง “ไม่ได้นะคะ...อาการกำเริบใช่ไหม อย่างน้อยให้อาจารย์พยาบาลเช็คเสียงหัวใจดูก็ยังดี”     “หา...จะเอางั้นเหรอชูการ์” อ้นยิ้มปุเลี่ยน ความฮึกเหิมของน้องเล่นเอาเขาจุกจนพูดไม่ออกบอกไม่ถูก  “คือ...โรคของไอ้ฝุ่นน่ะ...”     “คุยอยู่ได้ เฮ๊ย...สนใจกันมั่งเด้” ธามร้องโวยวาย พร้อมเอียงซ้ายเอียงขวาอย่างพยายามกั้นขวาง แต่ชูการ์และอ้นต่างล้วนไม่มีกะใจตอแย คนหนึ่งตบอกตัวเองโชว์ปุ ๆ บอกให้อีกฝ่ายไว้ใจเหอะ คนสูงวัยกว่ายิ้มแหย ตั้งท่าเหมือนอยากห้าม     “ชูการ์จะจัดการลากพี่ฝุ่นไปห้องพยาบาลให้ได้ พี่อ้นวางใจนะ”     “คือว่านะชูการ์...”     “ชูการ์ขอตัวแล้วน้า พี่ฝุ่นกำลังตกอยู่ในอันตรายค่ะ”     เธอตั้งใจจะเลี่ยงออกจากชั้นเรียนไปทางประตูด้านหลัง น่าแปลกที่ชูการ์ก้าวเท่าไรเท้ายังติดย่ำอยู่ที่เก่า  จนมาสังเกตว่ามือข้างหนึ่งถูกธามผูกไว้กับมือเขา ชูการ์รีบสะบัดออก บอกให้เจ้าเอเลี่ยนปล่อยแขนเสียที      “ถ้าฉันไม่อนุญาตเธอก็ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”     “พี่ฝุ่นกำลังไม่สบาย ไม่ได้นะ ชีวิตคนทั้งคน”     “ฉันยังไม่สน แล้วเธอทำไมยังต้องไปสนมันด้วย” พอธามขึ้นเสียงกร้าว ชูการ์ยิ่งสะบัดข้อมือแรง เธอพยายามขอความช่วยเหลือกับพี่อ้นซึ่งตอนนี้กลายเป็นคนวงนอก ขึงตาเหยียดหยามเจ้าเอเลี่ยนตัวร้าย     “นายใจดำตามเคย เจ้าเอ...เอ๊ย...เจ้าชายใจดำอำมหิตผิดมนุษยชาติ”     “เธอด่าฉัน...เพราะไอ้แว่นนั่นเหรอ !?!? ”     “ใช่ เพราะฉันแคร์ชีวิตมนุษย์โลกด้วยกันที่สุดเลย”     “พี่เห็นด้วยกับธามนะชูการ์ ไม่ต้องไปหรอก อาจารย์พาทีเค้าจะประสาทเสียเอา” ความช่วยเหลือที่พยายามขอ...มาทันเวลา แต่ทันให้ชูการ์รู้ว่าพี่อ้นอยู่ฝั่งศัตรูอดีตคู่ชก เธอเลยบ่นขมุบขมิบ ส่งสายตาค้อนรุ่นพี่ที่เห็นศัตรูสำคัญกว่าเพื่อนกว่าน้อง มองเลยไปยังเจ้าเอเลี่ยนธาม เจ้าบ้าซึ่งตอนนี้ทำตัวน่ารำคาญยิ่งกว่าหมากฝรั่งติดกระโปรงซะอีก พอความโกรธมันคับอกชูการ์เลยยกข้อมือด้านที่ถูกธามพันธนาการมางับเสียเต็ม เขี้ยว     แน่ล่ะว่ากัดมือเอเลี่ยน...ไม่ใช่หนังมนุษย์!     “โอ๊ย ! ” ธามสะบัดมือราวกับถูกไฟฟ้าช็อต ชูการ์อาศัยจังหวะชุลมุนวิ่งออกจากห้อง เพื่อออกไปตามหาพี่ฝุ่นกับลากตัวคนป่วยไปส่งห้องพยาบาลให้จงได้ ปล่อยคนเจ็บมือสะบัดมือที่เจ็บจนเลือดซิบ ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันกรอด ๆ ๆ ด้วยความเจ็บใจ แค้นใจ ที่ยัยนั่นห่วงใยไอ้แว่นหน้าจืดมากมายถึงขนาดกล้าขัดเขา กัดเขา เสร็จแล้วก็รีบแจ้นไปหามันยังกับ...  กับ...ยัยชูการ์รักไอ้แว่นจืดนั่น     ธามยกมือแตะเหนืออกซ้าย รู้สึกได้ว่าปวดตรงนี้ ราวกับความปวดนี้ได้สูบเอาความสดใสออกไปหมดทั้งกาย...     เขาเป็นอะไรนะ ?     ฝุ่นเลิกคิ้วสูง ผงะเล็กน้อย เมื่อเห็นร่างเล็กของรุ่นน้องชนิดถอดด้ามในชมรมแจ้นเข้ามาฉุดแขนอยากให้เขาลุกยืนให้ได้     “ชูการ์ตามหาพี่ฝุ่นจนทั่ว แท้ก็มานั่งหน้าหม่นหลบมุมตรงที่นี่เอง ไปเถอะค่ะ....ไม่ต้องกลัวนะคะ เพราะน้องคนนี้จะยืนอยู่ข้าง ๆ พี่ฝุ่นเอง”     “ไปไหนครับน้องชูการ์”     “ห้องพยาบาลสิคะถามได้” คนออกแรงดึงไม่หยุด บอกด้วยใบหน้าและน้ำเสียงห่วงใย “โรคที่พี่ฝุ่นเป็นไม่มีทางรักษาเลยไม่อยากไปโรงพยาบาลสินะคะ งั้นไปห้องพยาบาลกันค่ะ...ห้องพยาบาลก็ยังดี”     “ห้องพยาบาล?” ฝุ่นเสียงสูง แน่ใจเหลือเกินว่าตนสุขภาพแข็งแรงดี แต่ยิ่งฟังเจ้าหล่อนพูดก็ยิ่งจะรู้สึกตัวเองป่วยเป็นงงขึ้นเรื่อย ๆ “โรคที่พี่เป็นอยู่เหรอ...เอ...โทษครับชูการ์ ถามจริงว่าตัวพี่ป่วยเป็นโรคอะไร?”     คนไม่ป่วยกระพริบตาปริบ ตากลมแป๋วฉายแววหมองเศร้าจนเกือบเรียกสะเทือนใจ พร้อมตอบคำถามชวนให้งงกว่าเก่าว่า     “ไม่รู้ค่ะ”     “อ้าว” ฝุ่นหลุดอุทานอย่างมึนตึ๊บ คนไม่ป่วยโบ้ยต่อว่า เขาควรจะรู้ตัวเอง ฝุ่นซึ่งไม่รู้ตัวเลยอุทานเสียงหลงอีก     “ก็พี่อ้นเค้าว่า พี่ฝุ่นวิ่งออกจากชมรมเพราะโรคเก่ากำเริบ..เอ่อ...โรคนั่นเป็นแล้วรักษาไม่ หายด้วย” ชูการ์อ้อมแอ้มเมื่อสังเกตเห็นอีกฝ่ายไม่ได้เสแสร้งไม่รู้ หากคนไม่รู้พอจับความว่าเรื่องหลุดมาจากเพื่อนสนิทก็เข้าใจ และคลายใจ เออ...ตนไม่ได้ป่วยร้ายแรงอะไร แค่รุ่นน้องตรงหน้า ‘ซื่อ’ อย่างหาตัวจับยากก็เท่านั้น เขาถอนใจปนขำเมื่อนึกว่าไอ้คนช่างพูดเหมาะดีกับน้องแสนซื่อตรงหน้า ...ถ้าแค่ไอ้อ้นจะกำจัดก้างขวางคอชิ้นโตเท่าก้างปลาวาฬนั่นไปได้     “ลุกขึ้นเร็วพี่ฝุ่น ไม่ต้องกลัวค่ะ...ไปห้องพยาบาลกันนะ”     “นั่งลงก่อนชูการ์ คือพี่มีเรื่องต้องอธิบาย เรื่องอาการป่วยน่ะไม่ใช่อย่างน้องชูการ์คิด แค่มันเจ็บ ๆ ตรงนี้ไม่หาย...” พอเห็นเขายกมือขึ้นแตะอก ชูการ์ก็ยัยเยียดโรคที่รักษาไม่หายโรคหนึ่งมาให้      “โรคหัวจะ....”     ฝุ่นก็รีบยกมือปราม     “ไม่เอานะ ไม่ต้องเดาเลย เด็กบื้อ ๆ  อย่างชูการ์น่ะเดายังไงก็ไม่ถูก อ่า...จริงสิ....เจ้าชายกุหลาบฟ้าสุดเพอร์เฟ็คคนนั้นรับเล่นบทโรมิโอแล้วใช่ ไหม” คำว่า ‘เพอร์เฟ็ค’ นั้น คนพูดเจาะจงเติมในประโยคเพื่อกระแทกแดกดันเจ้าชายสุดหล่อฉายากุหลาบสีฟ้า ...ใช่ ฝุ่นยอมรับว่าอิจฉา ไม่เท่านั้น คำว่า ‘เพอร์เฟ็ค’ เป็นการกระทบตัวเองเรื่องแตกต่างกับอามิด้วย     น่าขัน ทั้งที่ไม่เคยมีนิสัยขี้อิจฉา ไม่เคยเห็นตัวเองด้อยประเภทชอบเหยียดหยามตัวเองบ่อย ๆ แต่ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวโยงกับเธอ ฝุ่นก็มักจะลืมตัวเอง และไม่ยอมกล้าเป็นตัวของตัวเอง     ชูการ์ทำหน้ายี้แหวะ “ช่างหัวเจ้าเอ...เอ๊ย...เจ้าชายชื่อลิเกเหอะค่ะ นิสัยหลงตัวเองอย่างนั้นคงรีบคว้าบทพระเอกไว้แน่ บางทีข้างในตัวหมอนั่นอาจมีเครื่องแปลงเสียงกรี๊ดผู้หญิงเป็นพลังงานก็ได้”     “ไซไฟเกินไปแล้วน้องชูการ์” ฝุ่นยิ้มกว้าง ตรงข้ามกับชูการ์ซึ่งแทบยิ้มไม่ออก เนื่องจากเกือบหลุดเรียกธามว่าเอเลี่ยนไปแล้ว ก่อนจะยิ้มไม่ออกจริง ๆ หลังได้ยินบางอย่างจากปากฝุ่น     “ถ้าต้องเลือกระหว่างพี่กับเจ้าชายธาม ถามว่าชูการ์อยากเป็นแฟนใครครับ ?” ::ติดตามต่อตอนหน้า:: จากคุณ : citrus_tree เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 54 21:17:07

ความคิดเห็นที่ 4 รู้สึกว่าไม่ใช่แนวเลยล่ะค่ะ แหะๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 54 23:10:48