ความคิดเห็นที่ 1 เพลงพริบตา 3 “คุณโมเรศ ! เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ ?!” คำถามตกอกตกใจพร้อมการพุ่งปราดเข้ามาหาของผู้ชายในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้ากับกางเกงแสลค...ไม่ใช่ผู้ชายหล่อล่ำกล้ามบึ้มเหมือนที่เห็นเมื่อครู่ฉุดให้โมเรศก้าวขึ้นมาสู่ปากหลุมความจริงอีกครั้ง หญิงสาวพยายามส่ายหน้าหมายสะบัดจินตนาการเลยเถิดเมื่อครู่ ทว่านิ้วใหญ่แข็งแรงของพริบตาตรงจับล็อกปลายคางอย่างรวดเร็ว “อย่าเพิ่งดิ้นสิครับ...คุณเลือดกำเดาไหล” คำพูดของชายหนุ่มพาลให้โมเรศสะดุ้งตกใจ หญิงสาวตวัดมือหมายแตะจมูก แล้วก็ถูกมือใหญ่อีกข้างจับกันไว้ก่อน “นิ่ง ๆ ครับ เดี๋ยวผมเช็ดให้” ไม่พูดเปล่าและไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้คัดค้าน พริบตาหยิบกระดาษเช็ดหน้าซึ่งเห็นวางอยู่ใกล้ ๆ มาเช็ดซับให้อย่างเบามือ “ม...ไม่เป็นไร...” ปฏิเสธพลางสะบัดหน้าหมายหนีจากปลายนิ้วสัมผัส มือก็พยายามแย่งกระดาษเช็ดหน้าในมือชายหนุ่ม ทว่าไม่สำเร็จ “อย่าดื้อสิครับ” คราวนี้โมเรศหยุดดิ้นทันที ตวัดสายตามองคนพูดขณะหัวใจเต้นตึกตัก...ทำไม...เสียงนั้นถึงฟังดูอบอุ่นอ่อนเอื้ออย่างนั้น...ทำไม...เสียงอุ่น ๆ นั่นถึงทำให้หัวใจหล่อนแกว่งไหวราวลูกตุ้มนาฬิกา...ยิ่งเมื่อการตอบรับกรมองของหล่อนคือรอยยิ้มอบอุ่นและแสงดาววิบวับในดวงตา...โมเรศก็แทบลืมหายใจ “เพื่อนนะเล่าให้ผมฟังเหมือนกันว่าคุณเป็นแบบนี้บ่อย ๆ” คำเอ่ยเจือเสียงขบขัน “ย้ำนักย้ำหนาให้ผมช่วยดูแลคุณ...แล้วก็ให้ช่วยคุณเรื่อง ฉากเพื่อนรักสัตว์โลก” อาการหน้าร้อนหวนกลับมาชนิดปัจจุบันทันด่วน โมเรศสะดุ้งดีดตัวออกห่างจากชายหนุ่มทันที หญิงสาวหน้าตื่นเมื่อเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเพื่อนที่โมนะแนะนำชำนาญ ‘เรื่องอย่างว่า’ ...ก่อนหน้านั้นก็ยังคิดลำบากใจแม้จะเข้าใจว่าเพื่อนพริบของโมนะเป็นผู้หญิง...ยิ่งมารู้ว่าเป็นผู้ชายหล่อนก็แทบโยนความคิดขอความช่วยเหลือทิ้งไปอย่างไม่ไยดี...แต่นี่...เขากลับเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาเองดื้อ ๆ...แต่เอ๊ะ ? เพราะเขาเป็นเกย์ถึงพูดเรื่องอย่างนี้ได้สบาย ๆ หรือเปล่านะ ? เอ๊ะ ? ถ้าเขาเป็นเกย์แล้วบทอัศจรรย์ของหล่อนจะกลายเป็นแบบไหนกันนี่ ? คิดมาถึงตรงนี้โมเรศก็ส่ายหน้าแรง ๆ สะบัดความคิดฟุ้งซ่าน “เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ?” พริบตาถามเมื่อเห็ฯอาการแปลก ๆ ของหญิงสาว “ฉ...ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว คุณไปเถอะ” โมเรศเอ่ยตะกุกตะกักเมื่อเบี่ยงตัวหลบจากระยะแกว่งใจได้แล้ว พริบตามองอย่างไม่วางใจ “แน่ใจนะครับ ?” หญิงสาวพยักหน้าแรง ๆ แทนคำตอบสายตาเสมองไปทางอื่นที่ไม่ใช่สีหน้าห่วงใยของผู้ชายตรงหน้า พริบตาถอนหายใจเบา ๆ กับท่าทีของหญิงสาว “ก็ได้ครับ ถ้าอย่างนั้นผมจะรีบไปรีบกลับ...อ้อ...ผมอยากกินก๋วยเตี๋ยวราดหน้าครับ” ท้ายประโยคของชายหนุ่มคนฟังได้แต่ทำหน้างง “ก๋วยเตี๋ยวราดหน้าอะไร ?” “ก็ที่ผมบอกคุณตอนรีดผ้าเสร็จไงครับ...สงสัยไม่ได้ฟังล่ะสิ ว่าแล้วเชียวเห็นเหม่อมองผนังห้องพอผมเดินไปสะกิดหันมาก็เห็นเลือด” เขาพูดกลั้วหัวเราะ “ผมบอกว่าน่าจะกลับมาทันมื้อกลางวัน ถ้าคุณโมเรศจะกรุณาผมอยากกินก๋วยเตี๋ยวราดหน้าครับ” “นี่ ! ฉันไม่ใช่คนรับใช้ของคุณนะ” โมเรศบอกฉุนเฉียว อารมณ์แปลก ๆ เมื่อครู่กระเจิดกระเจิง พริบตาอมยิ้มก่อนเอ่ยต่อ “ผมยินดีจ่ายนะครับ” “เอาปัจจัยเสื้อผ้าเครื่องนุ่งห่มให้รอดก่อนเถอะ !” หล่อนว่าหมิ่น ๆ ชายหนุ่มมีสีหน้าครุ่นคิด ยังคงอมยิ้มเมื่อพึมพำอย่างตั้งใจให้อีกฝ่ายได้ยิน “อืม...รู้สึกคนส่งเสื้อผ้ามาให้จะบอกว่าส่งตังค์มาด้วยนิดหน่อยนะ” “กลับมาให้ทันก็แล้วกัน เพราะมื้อกลางวันฉันน่ะเที่ยงตรง ช้ากว่านั้นเททิ้ง” คำตอบสวนกลับทันควันที่คำพึมพำจบลง พริบตาได้แต่หัวเราะเบา ๆ ก่อนยกมือขึ้นตะเบ๊ะ “ครับผม ! เที่ยงเจอกันครับ !” มองจนเห็นว่าชายหนุ่มขึ้นรถแท็กซี่เรียบร้อย โมเรศจึงถอยกลับมานั่งยกมือขึ้นกุมหน้าอกพร้อมกับถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะรู้สึกหนักใจในเวลาต่อมาเมื่อคิดว่าจะต้องอยู่ร่วมบ้านกับชายหนุ่มซึ่งยอมรับว่าตัวเองเป็นเกย์อีกหลายเดือน หญิงสาวได้แต่ส่ายหน้ากับความคิดของตัวเองก่อนหันไปใส่ใจกับงานประจำวัน หลังจากเก็บรีดเสื้อผ้าเรียบร้อย โมเรศก็ตรวจดูความเรียบร้อยของห้องครัว อดรู้สึกพอใจไม่ได้เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มที่อาสาเก็บล้าง นอกจากจะวางคว่ำจานชามอย่างเป็นระเบียบแล้ว ยังทำความสะอาดบริเวณโดยรอบด้วย...น่าจะเป็นอุปนิสัยของเกย์กระมัง...หญิงสาวคิดก่อนเดินไปเปิดสำรวจตู้เย็น วัตถุดิบสำหรับทำก๋วยเตี๋ยวราดหน้าเมนูตามคำขอของชายหนุ่มมีไม่ครบ หล่อนจึงหยิบกระดาษมาจดรายการที่ต้องซื้อเพิ่ม ไม่ลืมตั้งนาฬิกาเตือนตัวเองให้ออกไปซื้อของเสร็จสิ้นกระบวนการแล้วก็หันหน้าเข้าหาจอคอมพิวเตอร์ซึ่งเปิดรอการ ‘เรียกอารมณ์’ ไว้ตั้งแต่เช้า จรดนิ้วลงเหนือแป้นคีย์บอร์ด...แล้วก็ค้างอยู่ท่านั้นจนเมื่อยนิ้ว สุดท้ายก็ยอมแพ้ปิดพักหน้าจอยกมือขึ้นคลึงขมับหมายจัดการความคิดที่วุ่นวายให้เข้ารูปเข้ารอย...ความคิดที่มักจะวกวนไปถึงกล้ามเนื้อแผงอกแน่น ๆ และกล้ามท้องเป็นลอนสวย...ภาพที่พาให้หล่อนต้องเสียเลือดหลายหยด... จริง ๆ หล่อนก็อยากเขียนฉากเหมือนอย่างจินตนาการเรียกเลือดก่อนหน้านั้นอยู่หรอก แต่มันติดตรงที่...พระเอกชีคซาตานจอมเถื่อนของหล่อนยังลากนางเอกสาวไทยพลัดถิ่นถูลู่ถูกังอยู่กลางทะเลทรายโน่น ช่วงนี้ต้องฉากรักแบบไฮยีน่าไปก่อน อีกหลายฉากที่เดียวกว่าจะพากันวกอ้อมกลับมาสู่วังอันใหญ่โตของชีคหนุ่ม โมเรศได้แต่หวังว่าเมื่อถึงเวลาเขียนฉากที่ต้องการเข้าจริง ๆ ภาพและอารมณ์ความรู้สึกช่วงนั้นจะช่วยหล่อนได้บ้าง คิดมาถึงตรงนี้หญิงสาวก็อดเหลือบมองแผ่นสารคดีเพื่อนรักสัตว์โลกไม่ได้...บางทีครั้งนี้หล่อนอาจไม่ต้องปวดหัวเพราะคิดไม่ออกว่าจะใช้ฉากรักของสัตว์ชนิดใดเป็นต้นแบบ กำลังหัวเราะกับความคิดของตัวเองโมเรศก็สะดุ้งสุดตัวเมื่อโทรศัพท์มือถือส่งสัญญาณสายเรียกเข้า หยิบโทรศัพท์มาดูแล้วต้องตาโตรีบกดรับ “อ๊าย ! ยัยน้องคิดคดทรยศสายเลือด ! อธิบายมาเดี๋ยวนี้นะ !” “โอ๊ย ! ใจเย็นก่อนพี่ยุงอย่าเพิ่งโวยวาย ก็ที่ยอมจ่ายค่าโทรแพงเพราะอยากอธิบายนี่แหละ จะฟังไม่ฟัง” คำตอบสวนกลับทำให้โมเรศสงบลงได้บ้าง “เออ เล่ามา ! บอกมาให้หมด เพื่อนพริบแกเป็นใครมาจากไหน ? รู้จักมักจี่กันได้ยังไง ? ทำไมต้องหนีออกจากบ้าน ? แล้วทำไมมาแต่ตัวเสื้อผ้าเงินทองไม่มีติดมาหมายความว่าไง ? สำคัญที่สุดทำไมแกไม่บอกตั้งแต่แรกว่าเพื่อนพริบแกนอกจากจะเป็นผู้ชายแล้ว ยังเป็นผู้ชายที่เป็นเกย์อีกด้วย !” จาระไนเป็นขบวนรถด่วนแล้วโมเรศก็หายใจหอบราวกับวิ่งร้อยเมตรเข้าเส้นชัย ปลายสายเงียบไปอึดใจใหญ่ก่อนเอ่ยถามเสียงยิ้ม “เกย์ ? เพื่อนพริบกล้าบอกพี่ยุงว่าเป็นเกย์ด้วยเหรอ ?” “เออดิ รับหน้าตาเฉยเลยด้วย” โมรเศสำทับ มีเสียงหัวเราะคิกคักจากโมนะก่อนพึมพำเบา ๆ “ท่าจะเอาจริงแฮะ...เอาล่ะนะจะตอบตามที่พี่ยุงถามล่ะนะ” น้ำเสียงเป็นการเป็นงานของโมนะพลอยทำให้โมเรศตั้งอกตั้งใจฟังไปด้วย “นะรู้จักกับเพื่อนพริบตอนไปถ่ายสารคดีที่อังกฤษปีก่อนโน้น ที่นะไปอยู่สองเดือนกว่านั่นแหละ นะไปกินนอนอยู่บ้านเขาตลอด เพื่อนพริบดูแลและให้ความช่วยเหลือนะกับเพื่อน ๆ ได้ดีมาก ๆ นิสัยใจคอเราก็เข้ากั๊น เข้ากัน นะก็เลยผูกสมัครรักใคร่เป็นเพื่อนกัน จริง ๆ ก็ไม่ใช่ว่ารุ่นราวคราวเดียวกันหรอก เพื่อนพริบเป็นพี่หลายปี...จะว่าไปอายุแก่กว่าพี่ยุงอีกละมั้ง แต่ในกลุ่มเราตกลงกันว่าไม่มีใครอยากแก่เลยเรียกกันเพื่อน ๆ” “เอาแต่เนื้อได้ไหมขี้เกียจฟัง” โมเรศแย้งขึ้นเมื่อรู้สึกว่าน้องสาวชักจะพูดมากเกินจำเป็น “แหม...นี่ก็เนื้อนะพี่ยุง” โมนะแย้งกระเง้ากระงอดแต่ก็ยอมตัดทอนคำพูดที่อยากพูดออกบ้าง “คือ เพื่อนพริบของนะทะเลาะกับพ่อขั้นรุนแรง นะก็รู้พอคร่าว ๆ ว่าพ่อเพื่อนพริบริบสมบัติเกือบทั้งหมดไว้ เห็นบอกว่าถ้าภายในสามเดือนเพื่อนพริบอยู่ได้โดยไม่พึ่งเงินทางบ้านแม้แต่แดงเดียว พ่อจะคืนสมบัติและ ‘ของรัก’ ให้ แล้วก็จะเลิกยุ่งเกี่ยวกับชีวิตส่วนตัวของเพื่อนพริบ...แต่ที่เพื่อนพริบต้องหนีออกจากบ้านก่อนกำหนดเวลาเดิมเห็นบอกว่าพ่อเล่นขี้โกง ส่งผ้หญิงมาจับเพื่อนพริบเลยเตลิดกลับมาเมืองไทยนี่แหละ” “โอ๊ย อะไรมันจะนิยายขนาดนั้นยัยนะ” โมเรศว่าอย่างไม่อยากเชื่อ “นะถึงบอกพี่ยุงไงว่าชีวิตเพื่อนพริบเขียนนิยายได้ทุกรูปแบบ อยู่ไปนาน ๆ เดี๋ยวพี่ยุงก็รู้เอง” โมนะบอกกลั้วหัวเราะ “แล้วยังไงต่อ ทำไมหนีออกจากบ้านแล้วต้องมาระเหเร่ร่อนหาบ้านเช่าซอมซ่ออยู่ด้วย คนระดับนั้นน่าจะมีเพื่อนรวย ๆ เยอะแยะไป” “ก็เพื่อนพริบกลัวว่าถ้าไปอยู่บ้านคนรู้จักพ่อจะตามเจอแล้วส่งผู้หญิงไปปราบน่ะสิ อย่างนะนี่ถือว่าเป็นเพื่อนห่าง ๆ คงตามไม่เจอหรอก...อีกอย่าง...เกย์นี่นะ เขาต้องชอบผู้ชายมากกว่าผู้หญิงอยู่แล้ว” ท้ายประโยคโมนะพูดกลั้วหัวเราะคิกคัก “อ้อ แล้วสัญญาเช่าบ้านของแกทำไมมันบ้าบออย่างนั้นล่ะยัยนะ แถมยังมีข้อแม้สามแสนอะไรนั่นด้วย” โมเรศเปลี่ยนมาถามเรื่องที่น่าสนใจมากกว่า “ก็นะรู้ว่ายังไงพี่ยุงก็ไม่ใช่คนใจดำพอที่จะปล่อยให้เพื่อนพริบตกระกำลำบาก แล้วพอครบกำหนดสัญญาปุ๊บ พี่ยุงก็จะได้ตังค์เหนาะ ๆ ตั้งสามแสน ง่าย ๆ แต่คุ้มค่าไม่เห็นเสียหายตรงไหนเลยนะพี่ยุง” “ไม่รู้ล่ะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นก่อนหมดเวลาสามเดือนแกต้องเป็นคนรับผิดชอบด้วย ไม่งั้นจะบอกป้าให้ยึดไอ้เลนส์กล้องราคาเป็นแสนของแกกลับเข้าคลังหลวง !” หญิงสาวขู่ ท่านอกจากน้องสาวจะไม่เกรงกลัวเหมือนทุกครั้งแล้วยังตอบกลับมาด้วยความมั่นอกมั่นใจ “ได้เลยพี่ยุง นะรับรองความมั่งคั่งของพี่ด้วยเลนส์สุดรักนี่แหละ...ว่าแต่ตอนนี้เพื่อนพริบอยู่บ้านหรือเปล่า ?” “ไม่อยู่ ไปสนามบิน เห็นบอกว่ามีคนทางโน้นส่งกระเป๋าเสื้อผ้ามาให้ แถมก่อนออกไปยังมาสั่งให้ฉันทำกับข้าวให้กินด้วย” โมเรศฟ้อง “เอาน่า ทำให้เขากินหน่อย ตั้งแต่แม่เพื่อนพริบตายก็ไม่ได้กินอาหารไทยอีกเลย” คำพูดของโมนะทำให้โมเรศอดคิดถึงท่าทางของชายหนุ่มตอนตักกับข้าวเข้าปากเมื่อเช้าไม่ได้ “ตกลงว่าพี่ยุงยอมให้เขาอยู่ร่วมบ้านแล้วสินะ ?” คำถามของน้องสาวโมเรศได้แต่ย่นจมูกกับอากาศ “ทำไงได้ล่ะยะ ฉันไม่อยากจ่ายคืนอีกเท่าตัวนี่ !” หล่อนแหวเสียงขุ่น โมนะหัวเราะเบา ๆ “งั้นก็ฝากดูแลเพื่อนพริบด้วยนะพี่ยุง แล้วนะจะโทรมาถามข่าวเป็นระยะ...อ้อ...ลืมบอกเรื่องสำคัญ อย่าให้ป้ารู้เด็ดขาดนะว่าเพื่อนพริบอยู่กับพี่ยุง เพราะป้ารู้จักครอบครัวเพื่อนพริบโดยเฉพาะคนพ่อ” ฟังจบโมเรศก็ได้แต่ถอนหายใจหงุดหงิด “ฉันคงไม่คิดสั้นฆ่าตัวตายด้วยวิธีนี้หรอกย่ะ !” โมนะวางสายไปแล้ว คำอธิบายของน้องสาวแม้ไม่ได้ช่วยให้หล่อนร้สึกดีขึ้นมาได้มากมาย แต่ก็ดีกว่าไม่รู้เรื่องอะไรของคนที่ต้องอยู่ร่วมบ้านเดียวกัน เหลือบตามองดูนาฬิกาแม้จะยังไม่ถึงเวลาที่ตั้งใจไว้ในตอนแรก แต่สมาธิอันแตกกระจายก็ยากจะรวมตัวได้ง่าย โมเรศหยิบกระเป๋าสตางค์ปิดล็อกบ้านก่อนเดินทางมุ่งหน้าสู่ห้างสรรพสินค้าใกล้บ้าน หญิงสาวแวะร้านหนังสือในห้างสรรพสินค้าเป้าหมายคือชั้นหนังสือทำอาหารแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างผิดหวัง...ครั้งที่แล้วตำราอาหารของหล่อนยังอยู่ที่ชั้น ลด 10% แต่คราวนี้ลดถึง 70% เลยทีเดียว เดินไหล่ห่อคอตกไปดูชั้นหนังสือนวนิยายซึ่งช่วยผลักไหล่ของหล่อนให้ตั้งตรงอีกครั้ง นิยายหวานของหล่อนยังคงวางรั้งท้ายอันดับหนังสือขายดี ขณะที่นิยายเกาะขอบเตียงเล่มล่าสุดของหล่อนติดอยู่ในลำดับที่สอง หญิงสาวอมยิ้มปลื้มเปรม มีแรงฮึดเขียนนิยายขึ้นอีกหลายขีด ชื่นชมผลงานอย่างพอใจแล้วโมเรศก็เดินเลียบมาทางฝั่งนิตยสาร แน่นอนว่าหล่อนหยิบนิตยสารอาหารขึ้นมาเปิดอ่านอย่างหิวกระหาย กำลังเพลิดเพลินก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีร่างหญิงสาวคนหนึ่งเดินแทรกกลุ่มคนเพื่อหยิบนิตยสารและเซมาชนหล่อนเข้า โมเรศเหลือบตามองอย่างขุ่นเคืองเมื่อไม่ได้ยินคำขอโทษจากอีกฝ่าย...แล้วโมเรศก็ตาโตหันไปมองหญิงสาวที่ชนหล่อนแต่ไม่มีทีท่าสนใจสิ่ใดนอกจากนิตยสารบนแผงอย่างตกใจ ยิ่งเมื่อหญิงสาวอีกคนหน้าตาเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยนเดินมาสมทบ หล่อนต้องรีบยกหนังสือขึ้นบังหน้าทันที ต่อให้ผ่านไปกี่ปี แม้รูปร่างจะโตตามวัย ใบหน้าจะเปลี่ยนรูปไปบ้าง แต่เค้าโครงหน้ายังคงตราตรึงในความทรงจำ หญิงสาวสองคนนั้นคือแพรวดาว และพราวดาว ลูกสาวฝาแฝดของน้ารัมภาไม่ผิดแน่ ! “จะแวะมาทำไมเนี่ย รีบไปทำตามบัญชาแม่เหอะแพรว” พราวดาวเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นคู่แฝดหยิบนิตยสารมาเปิดอ่าน “เดี๋ยวเดียวน่า ขอฉันอ่านคอลัมน์ซุบซิบก่อน ไม่อยากซื้อเป็นเล่มให้เปลืองตังค์ ที่นี่เปิดให้อ่านฟรีได้ด้วย” แพรวดาวตอบก่อนสะดุ้งเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น หญิงสาวลนลานค้นโทรศัพท์มาดูหน้าจอ ทำหน้าเมื่อยก่อนทำปากพะงาบบอกคู่แฝดว่าใครโทรมา ซึ่งอีกฝ่ายก็ทำหน้าเมื่อยรับเช่นกัน “จ้ะแม่ พวกหนูมาถึงแล้วล่ะแต่แวะกินข้าวเที่ยงน่ะ...อะไรนะ ? ให้กลับบ้านเดี๋ยวนี้ ! แม่จะเอายังไงกับหนูเนี่ย มาถึงที่แล้วก็ให้กลับ !” น้ำเสียงฉุนเฉียวเงียบไปอึดใจใหญ่ ฟังคำอธิบายจากปลายสายแล้วน้ำเสียงจึงแปรเปลี่ยน “อ้าว...จริงหรือแม่...จ้ะ ๆ งั้นเดี๋ยวหนูกับพราวจะกลับเดี๋ยวนี้แหละ” เมื่อกดปิดโทรศัพท์แล้วจึงหันมาทางพราวดาวที่กำลังรอฟัง “ทำไมอีกล่ะ คุณนายรัมภายกเลิกการตามหายัยยุงหรือไง ?” พราวดาวถามดักคอ แพรวดาวพยักหน้ารับ “ใช่ เห็นบอกว่าได้เรื่องแล้วให้เรารีบกลับ” “น่าเบื่อ” พราวดาวว่า มองคู่แฝดที่กำลังก้มอ่านนิตยสารต่ออย่างไม่อนาทรสิ่งใด “งั้นก็กลับเหอะ” “รอก่อนแป๊บหนึ่ง ฉันอ่านคอลัมน์นี่ก่อน” “ไม่รู้ว่าแม่จะอยากเจอยัยยุงทำไม ไม่ได้ติดต่อกันมาเจ็ดแปดปีแล้ว จะว่าเรื่องมรดกพกห่อ ยายก็แบ่งให้หมดแล้วนี่เนอะ” แพรวดาวเอ่ยชวนคุย มือก็เปิดนิตยสารตรงหน้าพึ่บพั่บอย่างไม่ใส่ใจ “สงสัยเกี่ยวกับที่ดินแปลงข้าง ๆ เราละมั้ง เห็นแม่บอกว่ามันเหมาะที่จะทำรีสอร์ท คงจะอยากได้ไว้เก็งกำไร” พราวดาวออกความเห็นสายตายังไล่อ่านคอลัมน์ในนิตยสาร “เอ้า ถ้าอย่างนั้นก็ไปคุยกับเจ้าของที่ดินสิ จะมาให้เรายุ่งวุ่นวายตามหายัยยุงทำไมกัน” “มันก็คงจะเกี่ยวอะรกันสักอย่างล่ะน่า แม่เขาชอบทำอะไรไม่ปรึกษาใครอย่างนี้ตลอดแหละ แกยังไม่ชินอีกหรือไงยะ” คนถูกเหน็บแนมได้แต่พยักนห้าหงึกหงักอย่างเห็นด้วย ก่อนชวนกันเปลี่ยนเรื่องคุยเกี่ยวกับคอลัมน์ซุบซิบดาราในนิตยสาร โมเรศถอยหลบฉากเมื่อเห็นว่าบทสนทนาเปลี่ยนเป็นเรื่องดารานักร้อง หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่นเมื่อทบทวนเรื่องราวที่แอบฟังจบลง รัมภาเป็นญาติฝ่ายแม่ที่เหลืออยู่ ตอนที่หล่อนยังอยู่ในความดูแลของยาย น้าสาวแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่อยากนับญาติกับหล่อนตั้งแต่วันซื้อขายต้นมะพร้าวเสร็จสิ้น ผ่านมาร่วมแปดปีไม่มีแม้กาติดต่อถามไถ่ข่าวคราว จู่ ๆ เกิดอยากติดต่อกันใหม่ คิดอย่างไรก็งง หญิงสาวพาความคิดอันวุ่นวายเข้ามานั่งในร้านน้ำแข็งไสด้านหน้าห้างสรรพสินค้า เลือกมุมส่วนตัวที่สุดสำหรับจัดการเรียบเรียงข้อมูลในสมอง หลังจากสั่งน้ำแข็งไสและได้รับการเสิร์ฟอย่างรวดเร็วแล้ว โมเรศก็ได้แต่หยิบช้อนแช่ค้างขณะความคิดล่องลอยไปถึงวันเริ่มรู้สาเหตุแห่งความเกลียดชังจากผู้เป็นน้า ‘แม่จะบ้าเหรอ !’ โมเรศจำน้ำเสียงกราดเกรี้ยวของน้ารัมภาได้ขึ้นใจ ‘ที่ดินตรงนี้มันไม่ได้อยู่ใกล้ถนนพอที่จะขายได้นะ ถ้าไม่ให้ต้นมะพร้าวด้วยจะมีประโยชน์อะไรล่ะ !’ ‘ถ้าคิดแค่ขายของเก่ากิน แกจะเอาเรี่ยวแรงพลังงานแกไปเก็บที่ธนาคารไหนล่ะนังภา’ ผู้เป็นแม่บอกเสียงเข้ม รัมภาทำเสียงฟึดฟัดรู้ดีว่าถ้าแม่มีน้ำเสียงแบบนี้ยากนักที่ใครจะทัดทานได้ ตวัดสายตาโกรธเกรี้ยวมายังโมเรศซึ่งนั่งนิ่งฟังคำสั่งของยายอย่างตั้งใจและยิ่งแสดงความฉุนเฉียวหนักขึ้นเมื่อเห็นว่าหล่อนไม่ได้สะทกสะท้านกับสายตากรุ่นโกรธนั้น ‘ก็ได้ แม่จะยกต้นมะพร้าวให้ยัยยุงก็ได้ งั้นพรุ่งนี้ฉันจะให้คนมาตัดให้หมดเลย !’ รัมภาพูดด้วยอารมณ์โมโห ‘ถ้าตัด...แกก็ไม่ได้ที่ดิน’ ยายบอกเรียบ ๆ เท่านั้นลูกสาวก็เต้นผาง ‘แม่ ! แม่บ้าจริง ๆ เหรอไง ! นอกจากให้ที่ไม่ให้ต้นมะพร้าวแล้ว ยังห้ามตัดทิ้งอีก นี่แม่ตั้งใจจะยกทุกสิ่งทุกอย่างให้พี่ไพทางอ้อมใช่ไหม !’ ‘เออใช่ แกจะทำไม’ ผู้เป็นแม่ย้อนถามเสียงเรียบ ดูเหมือนว่าน้ำเสียงไม่ยินดียินร้ายกับอารมณ์อีกฝ่ายของแม่จะทำให้เส้นสติของรัมภาขาดผึงลง...และพรั่งพรูสิ่งที่อยู่ในความคิดราวกับทำนบกั้นพังทลาย ‘แม่ ! แม่จะลำเอียงรักพี่ไพมากกว่าฉันไปถึงไหน ! ฉันยอมไม่เรียนต่อเพราะอยากช่วยแม่ทำงานแบ่งเบาความเหนื่อย ! ฉันไม่เคยหนีตามผู้ชายให้แม่ต้องอับอายขายหน้า แล้วลูกที่แสนดีอย่างพี่ไพทำอะไรบ้าง ?! เรียนจบสูง ได้ทำงานราชการ นอกจากพานขอขมาที่แม่ยกโทษให้ง่ายดายแล้วเคยมาช่วยเหลือเกื้อกูลแม่บ้างไหม ? ไม่เคยเลยสักสตางค์แดงเดียว ! แถมตายไปแล้วยังไม่วายทิ้งภาระลูกเต้ามาให้แม่ดูแลรับผิดชอบ เสียเงินทองค่าเรียนค่ากินค่าอยู่ตั้งเท่าไหร่...พี่ไพไม่เคยให้ มีแต่ได้กับได้ แล้วฉันล่ะแม่ ?! ฉันไม่ใช่ลูกแม่หรือไง !’ น้ำในเขื่อนอารมณ์ของรัมภาเชี่ยวกรากไม่น้อยไปกว่าสายตาที่ตวัดกวาดเอาโมเรศลอยตามสายน้ำอารมณ์นั้นไปด้วย ทว่ายายกลับกลายเป็นโขดหินใหญ่ นิ่ง สงบท่ามกลางพายุร้าย ยายเพียงถอนหายใจหนัก ๆ เหลือบตาอิดโรยเพราะสังขารไปมองลูกสาวคนเล็กอย่างปราณี ‘จะพูดความจริงให้มาเป็นเข็มสองปลายทำไมนังภา อย่าลืมว่าขณะที่แกแทงคนอื่นปลายอีกข้างก็ทิ่มแทงแกไม่แพ้กัน...ความจริงเป็นอย่างไรแกก็รู้อยู่แก่ใจดีทุกเรื่อง อย่าพูดเอาดีใส่ตัวนักเลย’ รัมภานิ่งเงียบไปทันทีที่ฟังคำผู้เป็นแม่จบ เศษปรักหักพังหลังจากทำนบทลายกระจายเกลื่อนเต็มสีหน้า ดวงตากราดเกรี้ยวคลายลงจนกลายเป็นหม่นแสง กิริยานั้นทำให้คนร่วมเหตุการณ์อย่างโมเรศได้แต่มองอย่างสนใจ ‘กรรมที่แม่ไพเขาทำก็ได้ชดใช้ทั้งชีวิตเขาแล้ว คนก็ตายไปแล้วแกจะไม่อโหสิให้เขาหน่อยหรือ’ ยายพูดต่อเสียงเบา รัมภาส่งเสียง ‘หึ’ ในคอก่อนตวัดสายตามามองโมเรศอย่างจงชัง ‘อโหสิงั้นเหรอ...หึ...แล้วฉันจะทำอะไรได้ล่ะในเมื่อแม่พูดแบบนี้แล้ว’ รัมภาว่าเสียงหยัน ‘ว่าแต่เรื่องที่ดินกับต้นมะพร้าวนี้เถอะแม่จะเอายังไง’ ‘แกก็ซื้อต้นมะพร้าวคืนสิ เดี๋ยวฉันจะบอกให้ยุงมันขายราคากันเอง’ คำตอบของยายไม่เพียงทำให้น้ารัมภานิ่งเงียบไปเท่านั้นโมเรศเองก็อ้าปากค้างอยู่ครู่ใหญ่ ‘ซื้อต้นมะพร้าว...งั้นเหรอ ?’ รัมภาถามเสียงเหมือนละเมอ ‘ใช่’ ยายตอบรับเสียงหนักแน่น ‘ซื้อแล้วจะตัดทิ้งเพื่อปลูกใหม่ เริ่มจากศูนย์จะได้รู้รสชาติความพากเพียรด้วยตัวเองก็ไม่ว่ากัน...ไหน ๆ แกก็อยากเป็นคนเลือกไม่ใช่คนที่ถูกเลือก มีโอกาสแล้วก็ทำซะสิ’ ‘แม่ !’ ‘เลือกซะตอนที่แกยังมีโอกาส’ น้ำเสียงไม่ยี่หระนั้นคนเป็นลูกรู้ดีว่าเต็มไปด้วยความเฉียบขาดชนิดไม่อาจหาช่องโต้แย้งได้เลย แม้จะไม่พอใจสักเพียงใดรัมภาก็ได้แต่เก็บไว้ในใจ หันไปมองหลานสาวด้วยแววตาข่มขู่ ‘บอกราคามาสิ แกจะคิดเท่าไหร่’ ‘ต้นละพันบาทขาดตัว น้อยกว่านี้ไม่ขาย’ โมเรศได้แต่อ้าปากค้าง มองหน้าคนพูดอย่างตระหนกแต่อาการของน้ารัมภาหนักกว่าหล่อนมากมายนัก เพราะนอกจากปากจะอ้าค้างแล้ว ตายังเบิกกว้างหันไปมองหน้าผู้เป็นแม่ราวกับไม่เคยเห็นมาก่อน ‘ม...แม่ ! จะขูดเลือดกันหรือไง ! ต้นมะพร้าวเป็นร้อย ๆ ต้นนะ !’ ‘จ่ายเสียตอนที่ฉันยังไม่ตาย โอนเงินเข้าบัญชียัยยุงแล้วห้ามไปยุ่งเกาะแกะกับมัน’ ยายพูดโดยไม่ใส่ใจคำโวยวายของลูกสาวคนเล็ก ‘ฉันไม่ยอมหรอกนะ !’ คราวนี้รัมภาเสียงเข้ม ‘ไม่เป็นไร...งั้นก็อย่าเอา ฉันจะถวายที่ให้วัดเขาทำประโยชน์ก็ได้’ คำพูดไม่ยี่หระ ซ้ำยังราบเรียบ สีหน้าก็นิ่งสนิทคนเป็นลูกอย่างรัมภามีหรือจะไม่รู้ว่าคนเป็นแม่พูดจริง ทำจริงแน่หากไม่ยอมทำตามข้อเสนอ ‘ก็ได้...ฉันจะซื้อตามราคาที่แม่ตั้ง แต่ขอหักค่าเลี้ยงดู ค่าเล่าเรียนตั้งแต่มันมาอยู่จนถึงตอนนี้เลยนะ’ รัมภากัดฟันพูด ยายหัวเราะเบา ๆ ก่อนเอ่ยว่า ‘แกจะไปหักได้ยังไง ในเมื่อไม่ใช่เงินแก...ถ้าแกไม่รู้ฉันก็จะบอก ทุกบาททุกสตางค์ที่ยัยยุงมันใช้กินใช้อยู่ ใช้เรียน ไม่ใช่เงินของฉันแม้แต่สตางค์เดียว เงินประกันชีวิตพ่อแม่มันทั้งนั้น เพราะฉะนั้นแกไม่มีสิทธิ์ไปหักลบกลบหนี้ได้’ ‘ไม่จริง แม่อย่าหลอกฉันเลย เงินประกันอะไรจะมากมายใช้เป็นสิบปีก็ไม่หมดอย่างนั้น ยังจะมียัยนะช่วยใช้อีก’ รัมภาแย้งอย่างดื้อดึง ‘ไม่ต้องเอาเรื่องยัยนะมาเกี่ยว รายนั้นป้าเขาเลี้ยงดูกันดีตกลงทำหนังสือยกให้ยัยยุงหมดแล้ว...ป้าเขาคงอ่านออกว่ามาอยู่บ้านนี้ต้องมีเงินสะสมเลี้ยงตัว ไม่งั้นคงได้อดตาย’ ยายประชดก่อนยกมือห้ามเมื่อเห็นลูกสาวอ้าปากอยากแย้ง ‘ฉันไม่อยากเถียงกับแกเรื่องนี้อีก พรุ่งนี้จัดการโอนเงินค่าต้นมะพร้าวให้ยัยยุงเสีย แล้วฉันจะเซ็นยกที่ดินให้’ ปกาศิตสุดท้ายของผู้เป็นแม่ รัมภาได้แต่ขบเม้มริมฝีปาก ตวัดตาแดงเรื่อมามองหลานสาวก่อนเดินเข้ามาใกล้ ส่งคำทิ้งท้ายที่ทำให้โมเรศค้างคาใจมาจนถึงตอนนี้ ‘มารความสุขฉันตั้งแต่แม่ยันลูก ตัวซวย !’ โมเรศถอนหายใจเบา ๆ เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ วางช้อนลงบนถ้วยน้ำแข็งไสซึ่งละลายเกือบหมด ไร้ความอยากกินโดยสิ้นเชิง หลังจากวันนั้นหล่อนมีเงินในบัญชีด้วยตัยเลขน่าตกใจและเป็นบัญชีที่ไม่เคยนำเงินออกมาใช้ นอกจากจะปรับสมุดบัญชีบ้างเพื่อตรวจสอบดอกเบี้ย เงินที่ได้มาจากความคลุมเครือในความรู้สึก หากไม่มีใครให้ความกระจ่างชัด หล่อนก็คงใช้ไม่ลง หญิงสาวเงยหน้ามองหาพนักงานเพื่อชำระเงิน เห็นว่าพนักงานกำลังวุ่นวายกับการรับออเดอร์จากลูกค้ากลุ่มใหญ่จึงเสมองออกไปนอกร้านเพื่อรอเวลา สายตากวาดมองของหล่อนสะดุดเข้ากับร่างสูงของชายหนุ่มคนหนึ่ง สะดุดเพราะแม้จะเป็นเพียงเบื้องหลัง แต่บุคลิกสง่าภายใต้เสื้อยืดกางเกงยีนธรรมดาและจุดยืนดูเด่นก็ทำให้ไม่อาจละสายตาไปได้ กิริยาเอามือล้วงกระเป๋าหันมองซ้ายขวาคล้ายรอคอยการปรากฏตัวของใคร ชวนให้โมเรศแอบลุ้นอยู่ในใจ...ใครกันคือเป้าหมายการรอของเขา...ถ้าเป็นพระเอกนิยายของหล่อนจะบรรยายังไงดีนะ...อืม... ร่างสูงยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง สายตาคมปลาบมองกวาดไปยังกลุ่มคนมากมายหวังเห็นเพียงใบหน้าของคนที่เขาเฝ้ารอ ไม่ได้สนใจเลยสักนิดว่าหญิงสาวหลายคนที่เดินผ่านไปจะส่งสายตาสนใจ เชิญชวนให้เพียงใด ใจเขายังคงจดจ่ออยู่กับใครคนนั้น...พลัน...รอยยิ้มก็ปรากฏบนเรียวปากเมื่อเห็นร่างของใครคนนั้นก้าวลงจากรถแท็กซี่ เขาไม่ยอมเสียเวลาอีกแล้ว รีบสาวเท้าตรงดิ่งไปยังร่างนั้น ยื่นมือไปสะกิดไหล่คนที่กำลังจ่ายเงินค่าแท็กซี่เบา ๆ ต่อเมื่อใครคนนั้นหันมา สีหน้าตื่นเต้นตกใจของอีกฝ่ายเป็นสิ่งที่เขาคาดหวัง...ไม่ต้องมีการนัดหมายใด ๆ ทั้งคู่ต่างก็โผเข้ากอดกันแนบแน่น โมเรศกะพริบตาปริบ ๆ จินตนาการของหล่อนเกิดขึ้นจริงตรงหน้า...ทว่า...คนที่ชายหนุ่มตัวสูงคนนั้นรอและกำลังสวมกอดแนบแน่นอยู่ตอนนี้...เป็นผู้ชาย...และเป็นผู้ชายที่หล่อนรู้จักดีเสียด้วย ...พริบตา... จากคุณ : แก้วชิงดวง เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 54 22:58:32

ความคิดเห็นที่ 2 เพลงพริบตา 4 ‘ผมเป็นเกย์’ คือคำแรกที่วาบเข้ามาในความคิดของโมเรศเมื่อรู้สึกตัว หญิงสาวเขม้นมองไปยังร่างชายหนุ่มสองคนที่ยังคงยืนกอดกันกลมอยู่ข้างรถแท็กซี่โดยไม่ยี่หระต่อสายตาของคนรอบข้าง โมเรศเผลอยกมือทาบหน้าอกออกแรงกดหมายลดจังหวะการตื่นเต้นของหัวใจที่เป็นอยู่ สายตายังคงจับจ้องไปยังชายหนุ่มฉกรรจ์ซึ่งเพิ่งผละจากอ้อมกอดของกันและกัน หลงเหลือเพียงการตบไหล่จับมือส่งยิ้มให้แก่กัน ต่อเมื่อทั้งคู่หันใบหน้าเปื้อนยิ้ม ช่วยกันหยิบลากกระเป๋าเดินทางมุ่งตรงเข้าประตูห้างสรรพสินค้า ได้เห็นหน้าทั้งคู่ชัด ๆ หัวคิ้วโมเรศก็กระตุกฉึก นอกจากความสูงซึ่งพริบตาสูงกว่า และทรงผมแล้ว ใบหน้าของทั้งคู่มีประพิมประพายคล้ายกันจนถ้าบอกว่าคือฝาแฝดโมเรศก็คงเชื่อสนิทใจ...หรือว่าเป็นพี่น้อง ? ไม่ได้ถามยัยน้องสาวสุดแสบเสียด้วยว่าเพื่อนพริบของเจ้าหล่อนมีพี่น้องหรือเปล่า...จะว่าไป แรกที่คิดเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มอีกคนคือพริบตา หล่อนก็ฟันธงว่านี่คือคู่รักเพศเดียวกัน แต่ใบหน้าและกิริยาตบหลังตบไหล่เมื่อครู่ก่อนทั้งคู่เดินหายจากคลองสายตามันเหมือนพี่พบน้องอย่างไรอย่างนั้น โมเรศได้แต่ส่ายหน้ากับความคิดฟุ้งซ่านของตัวเอง...สงสัยหล่อนจะใช้จินตนาการมากเกินไป หลังจากจ่ายเงินค่าน้ำแข็งไสเรียบร้อย โมเรศก็ตรงไปซื้อของก่อนหอบหิ้วของกินของใช้ตรงกลับบ้านซึ่งยังคงว่างเปล่าปราศจากคนร่วมชายคาอีกคน...เอ...หรือจะเป็นคู่ขากันจริง ๆ หายไปนาน ๆ แบบนี้...แถวนั้นมีม่านรูดเยอะเสียด้วย...เพียงคิด โมเรศก็รู้สึกเลือดลมสูบฉีดขึ้นมาเห่อร้อนบริเวณใบหน้า หญิงสาวสะบัดศีรษะแรง ๆ ไล่ความคิดฟุ้งซ่านก่อนตรงเข้าครัวและลงมือทำอาหาร เสียงรถมอเตอร์ไซค์จอดแช่เครื่องอยู่หน้าบ้านฉุดโมเรศให้ชะแง้มองจากหน้าต่างห้องครัว เห็นเพียงเบื้องหลังร่างสูงซึ่งความทรงจำสายตาจำได้ว่าเป็นใครกำลังยื่นธนบัตรให้กับมอเตอร์ไซค์รับจ้างแล้วก็ผลุบกลับไปทำอาหารต่อ “กลับมาแล้วครับ” พริบตาร้องบอกเมื่อก้าวล่วงเข้าสู่ตัวบ้านก่อนจะเอ่ยต่อทันที “กลิ่นอะไรครับนี่ หอมมากเลย” แทบจะเรียกได้ว่าจบประโยคคำถาม ร่างสูงของพริบตาก็ปรากฏขึ้นเต็มกรอบประตูครัวเลยทีเดียว ความที่กำลังง่วนอยู่กับการผัดอาการอยู่หน้าเตา ไม่ได้สนใจมองคนถามโมเรศจึงไม่เห็นว่า...ที่กำลังเต็มเกลื่อนใบหน้านั้นคือรอยยิ้มกว้างขวาง... “ก๋วยเตี๋ยวราดหน้าที่คุณบอกว่าอยากกินไงล่ะ” หญิงสาวเอ่ยตอบพร้อมเสร็จสิ้นกระบวนการสุดท้าย ยื่นมือปิดเตาแก้สก่อนหันมามองชายหนุ่ม ยังคงหลงเหลือรอยยิ้มให้คนมองหัวใจกระตุก “ได้กินจริง ๆ ด้วย” น้ำเสียงเจือยินดี ประกายตาวิบวับทำให้โมเรศรีบเบือนสายตาไปมองเตาอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดีไปกว่านั้น...รู้ก็รู้ว่าเขาเป็นเกย์ แต่...ความรู้สึกใจเต้นนี่มันอะไรกันนะ ?...หญิงสาวคิดสงสัยตัวเอง มือหนึ่งยื่นไปหยิบตะหลิวมาถือไว้มั่นราวกับหาหลักยึด ขณะมืออีกข้างสาละวนเก็บข้าวของเครื่องใช้ให้เข้าที่ “หิวหรือยังล่ะ ถ้าหิวแล้วก็ตั้งโต๊ะ แต่ถ้ายังไม่หิวคุณก็เอากระเป๋าไปเก็บก่อนก็ได้” หญิงสาวเอ่ยโดยไม่หันไปมองคนฟัง “จริง ๆ ก่อนมาผมก็กินอะไรมาบ้างแล้ว แต่พอได้กลิ่นหอม ๆ แบบนี้ท้องมันร้องจ้อกแจ้กเลยครับ” พริบตาบอกยิ้ม ๆ มือใหญ่ลูบท้องเบา ๆ ประกอบคำพูด โมเรศไม่ได้สนใจท่าทีดูเหมือนประจบของชายหนุ่ม หญิงสาวลืมอาการใจเต้นแปลก ๆ ของตัวเอง ในขณะนี้สิ่งที่น่าสนใจสำหรับหล่อนคือ... “คุณว่าท้องอะไรจ้อกแจ้กนะ ?” พริบตาหน้าเหวอ ขมวดคิ้วนิด ๆ เมื่อนึกทบทวนคำพูดก่อนหน้านั้นของตัวเอง ครู่ต่อมาก็เอ่ยตอบทั้งที่ยังนิ่วหน้า “ก็...ท้องร้องจ้อกแจ้กแปลว่าหิวไม่ใช่หรือครับ ?” โมรศมองจับพิรุธบนใบหน้าคนพูดทันทีที่ฟังจบ...หลุมดาวไม่พราวแสงเหมือนก่อนหน้านั้น ตอนนี้เจือเต็มไปด้วยแววสงสัย ไม่แน่ใจ ทำให้การมองจับผิดของหล่อนลดระดับลงอย่างรวดเร็ว บางคำอธิบายของน้องสาวเมื่อวานสะท้อนกลับมาในความคำนึง...สงสัยไปอยู่ต่างประเทศนานเสียจนใช้คำไทยเพี้ยนไปเสียกระมัง หญิงสาวคิดพลางถอนใจ “จ้อกแจ้กใช้กับเสียงคนหลายคนคุยกันจนฟังไม่ได้ศัพท์ ถ้าท้องร้องเพราะหิวต้องใช้ ‘จ๊อก’ คำเดียว” โมเรศอธิบาย ชานหนุ่มพยักหน้ารับหงึกหงักปากก็ร้องอ๋อเป็นเชิงเข้าใจ และดูเหมือนว่าทันทีที่ทำความเข้าใจได้แล้ว ดวงดาวในตาก็พร้อมจะเปล่งแสงวิบวับได้ทันที “เป็นอย่างนี้นี่เอง...งั้นผมเปลี่ยนคำพูดใหม่นะครับ ก่อนนั้นผมกินมาแล้วก็จริง แต่พอได้กลิ่นกับข้าวของคุณท้องก็ร้องจ๊อกทันทีเลยครับ” โมเรศพยักหน้าเนือย ๆ กับคำเปลี่ยนของชายหนุ่ม “อ้อ ผมซื้อขนมมาฝากด้วยนะครับ ผมชิมแล้วอร่อยดีก็เลยคิดถึงคุณ” ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่อง พลางกระวีกระวาดหันไปหยิบถุงพลาสติกบรรจุกล่องเค้กชิ้นเล็กยื่นส่งให้หญิงสาว “คือ...ฉันก็ไม่อยากปฏิเสธน้ำใจหรอกนะคะ...แต่...ฉันไม่ถูกกับเค้กขั้นรุนแรงค่ะ” โมเรศปฏิเสธพลางมองถุงของฝากด้วยสายตาแขยง มือยกขึ้นห้ามซ้ำยังห่อไหล่น้อย ๆ ประกอบคำพูด พริบตาหน้าเหวออีกครั้ง “ทำไมอย่างนั้นล่ะครับ ? ไหนเพื่อนนะเคยบอกว่าคุณโมเรศเรียนจบเอกคหกรรมมา คนจบเอกนี้น่าจะคุ้นเคยกับการทำขนมอบไม่ใช่หรือครับ ?” “ก็ใช่...แต่ฉันมีความหลังกับขนมเค้กไม่ค่อยดีนักก็เลยเลิกติดต่อกันตั้งแต่ตอนนั้นแหละค่ะ...ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะที่อุตส่าห์ซื้อมาฝาก” โมเรศอธิบาย ส่งคำขอโทษทั้งน้ำเสียงและสีหน้า พริบตาได้แต่ถอนหายใจมองถุงขนมเค้กตาละห้อย “ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมเก็บไว้เป็นของว่างสำหรับตัวเองก็ได้” เขาบอกเสียงหงอยจนโมเรศอดรู้สึกผิดไม่ได้ “งั้นถือเสียว่าก๋วยเตี๋ยวราดหน้ากระทะนี้ ฉันทำเพื่อเป็นการขอโทษสำหรับของฝากที่ไม่อาจรับไว้ได้ก็แล้วกัน...เอาเป็นว่าไม่คิดตังค์” หญิงสาวบอกอย่างใจป้ำ พริบตาเหลือบสายตามองหญิงสาวอย่างทึ่งจัด “หมายความว่า...ถ้าไม่ใช่เพราะเค้กนี่ ผมต้องจ่ายเงินหรือครับ ?” เขาถามเสียงเหวอ โมเรศพยักหน้ารับโดยไม่เสียเวลาคิด “แน่สิ คุณพูดเองก่อนออกไปเอากระเป๋าว่าน่าจะมีเงินติดกระเป๋ามาด้วย” สีหน้าที่อ่านได้ว่า ‘ไม่เห็นแปลก’ ของหญิงสาวทำให้พริบตาอึ้งอยู่นานก่อนรอยยิ้มจะกลับมาเยือนริมฝีปากได้รูปสวยอีกครั้ง เขาส่ายหน้าน้อย ๆ แต่ประกายพึงใจกระจายเกลื่อนเต็มแววตา “งั้นก็ไปกินกันเถอะครับ ผมหิวจะแย่” เขาเอ่ยเสียงหัวเราะ ผายมือเชื้อเชิญอย่างล้อเลียนในที หญิงสาวได้แต่ตวัดตามองค้อนก่อนหันมาหยิบจานตักก๋วยเตี๋ยวราดหน้า พริบตาแอบสังเกตเห็นว่าเจ้าหล่อนมองถุงเค้กซึ่งเขายังถืออยู่อย่างไม่ไว้ใจ แม้จะขำกับกิริยานั้นแต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่า เพราะเหตุใดเค้กแสนน่ากินถึงกลายเป็นของยอกแสยงขั้นรุนแรงสำหรับหญิงสาว...เรื่องนี้คงต้องโทรถามเพื่อนนะเสียแล้ว แม้ปากจะบอกว่ากินอะไรมาบ้างแล้ว แต่การกวาดก๋วยเตี๋ยวราดหน้าเข้าปากราวกับหิวโหยเสียเต็มประดาของพริบตาก็ทำให้โมเรศได้แต่มองค้อน กระนั้นก็อดอมยิ้มปลื้มเปรมกับการชะแง้มองกระทะด้วยสายตาเปี่ยมหวังว่ายังมีของกินเหลืออยู่ไม่ได้...เจริญอาหารแบบนี้สินะถึงได้ตัวโตกล้ามปริอย่างนั้น...เอ่อ...หญิงสาวสะกดความคิดตัวเองก่อนยื่นจานเปล่าให้มือใหญ่ซึ่งคว้าไปล้างเก็บอย่างรู้หน้าที่ แผ่นหลังกว้างของคนที่กำลังยืนล้างจานชวนให้โมเรศนึกถึงภาพกอดกันกลมระหว่างชายหนุ่มสองคนก่อนหน้านั้น ความอยากรู้ไล่ตามเส้นเลือดขึ้นมาเป็นระลอก หญิงสาวเม้มริมฝีปากอย่างครุ่นคิด...จะระงับความอยากรู้ได้ยังไงถ้าไม่ถาม...แต่จะถามได้ยังไงในเมื่อมันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนเพียงนี้ อีกอย่างทั้งหล่อนและเขาก็เพิ่งจะรู้จักกันไม่ถึงสามวันด้วยซ้ำ คงจะน่าเกลียดพิลึกหากจะเอ่ยถามตรง ๆ...แล้ว...ถ้าจะเลียบเคียมถามอ้อม ๆ จะต้องใช้คำยังไงดีนะ ? “คิดอะไรอยู่ครับ ? ผมช่วยคิดได้ไหม ?” คำถามทะลุภวังค์พาให้โมเรศสะดุ้ง ส่ายหน้านำไปก่อนปากเอ่ยรัวคำอย่างตกใจ “เปล่าค่ะ ! ไม่ได้คิดจะถามว่าผู้ชายที่กอดกับคุณใช่แฟนหรือเปล่า...โอ๊ยตายแล้ว !!” หญิงสาวยกมือขึ้นปิดปากทันทีเมื่อรู้สึกตัว ก่อนมีสีหน้าอ่อนใจเมื่อรู้ว่าได้พูดจบประโยคไปแล้ว โมเรศได้แต่เหลือบตามองคนฟังอย่ากริ่งเกรงก่อนหลบตาไปทางอื่น พริบตายังคงขมวดคิ้วนิ่วหน้าเมื่อเห็นกิริยาหญิงสาว และฟังคำถามจากอารามตกใจของหล่อนจบ เขายังคงครุ่นคิดแม้เมื่อเอ่ยถามกลับ “กอดกับผู้ชาย ? ที่ไหนกันครับ ?” เขาเอ่ยถาม พยายามมองสบตาทว่าหญิงสาวยังคงยกมือปิดปากและเสมองทางอื่นดังเดิม เมื่อกลับมาย้อนคิดอีกครั้งพริบตาก็เริ่มถึงบางอ้อ “วันนี้คุณไปที่ห้างหน้าปากซอยมาหรือเปล่าครับ ?” คำถามของเขาได้รับคำตอบเป็นการพยักหน้าโดยยังไม่ยอมสบตา แต่คำตอบนั้นก็ทำให้เขายิ้มออก “คุณโมเรศอยากรู้ไหมครับว่าคนที่ผมกอดน่ะ เป็นใคร ?” คำถามต่อมาของเขาทำให้หญิงสาวหันกลับมามองสีหน้าตกตื่น มือปิดปากร่วงผล็อยคล้ายอ่อนแรง “เอ่อ...ฉันไม่ได้...อยากรู้...” โมเรศตอบอ้อมแอ้มเสหลบตาอีกครั้ง มีเสียงหัวเราะเบา ๆ จากชายหนุ่มก่อนเขาจะเอื้อมมือคว้าเก้าอี้ลากมาใกล้คนอยากรู้ทรุดลงนั่งและขยับเก้าอี้เข้ามาใกล้อีกนิด สีหน้าพร้อมเต็มที่สำหรับการซักถาม “ถามมาเถอะครับ ถ้าคุณข้องใจหรืออยากรู้เรื่องอะไรที่เกี่ยวกับผม ผมตอบได้หมด...ผมชอบจังนะครับที่คุณถามตรง ๆ ชอบจริง ๆ” พริบตาย้ำยิ้ม ๆ หากคนฟังจะไม่หลบตาก้มหน้าหนีก็คงจะเห็นว่าทุกครั้งที่เอ่ยคำชอบ แสงดาวในดวงตาเหมือนจะสว่างมากกว่าปกติ “ก็...คือ...เอ่อ...” โมเรศอึกอักก่อนฉุกคิด...รักจะอยู่ร่วมบ้านกันอีกตั้งหลายเดือน มีเรื่องอะไรมันก็ไม่ควรปิดบังกัน เอาให้รู้แจ้งเห็นจริงไปตั้งแต่แรกเลยนี่ล่ะ อีกอย่างเรื่องที่หล่อนอยากรู้มันก็...ไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรงที่ต้องตอบหรอกน่า...คิดปลอบเข้าข้างตัวเองเรียบร้อยพร้อมพยักหน้าเพิ่มความมั่นใจหงึกหงัก “ตกลงเป็นใครล่ะคะ ?” “พี่ชายผมเองครับ” คำตอบทันควันราวกับรอคำถามอยู่ก่อนแล้วชวนให้โมเรศเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้ง ความอยากรู้เข้าแทรกแซงความขัดเขินจนกระเด็นหาย “พี่ชาย...” “ครับผม...เพื่อนนะคงยังไม่เล่าให้ฟัง ผมมีพี่ชายกับน้องชายอย่างละคนครับ ผมไม่ได้กลับบ้านที่เมืองไทยนานแล้ว บทจะได้กลับก็เป็นเพราะเหตุพามา ปกติพี่ชายกับน้องชายผมจะแวะไปเยี่ยมที่โน่นบ่อย พอรู้ว่าผมกลับมาเขาก็อยากเจอ ผมไม่สะดวกไปเจอที่อื่นก็เลยนัดที่ห้างนั่น...บ้านผมก็เป็นอย่างนี้ล่ะครับ เจอกันทีก็กอดกันกลม เอาไว้ถ้ามีโอกาสผมจะแนะนำพี่ฉับพลันให้คุณรู้จักนะครับ” โมเรศฟังเพลิน พยักหน้ารับเป็นระยะ แต่หูสะดุดจนคะมำเมื่อได้ยินประโยคลงท้าย “อะ...อะไรนะคะ ?” “ผมบอกว่าถ้ามีโอกาสจะแนะนำพี่ชายให้รู้จักครับ” พริบตาย้ำคำกลั้วยิ้ม “ไม่ใช่...ฉันหมายถึง...พี่ชายคุณชื่ออะไรนะ ?” หญิงสาวถามหน้าตื่น ชายหนุ่มเลิกคิ้วคล้ายสงสัย แต่ก็ตอบคำถามโดยดี “ฉับพลันครับผม พี่ชายผมชื่อฉับพลัน” เห็นว่าหญิงสาวยังคงอ้าปากค้างกะพริบตาปริบ ๆ ชายหนุ่มก็ได้แต่หัวเราะเบา ๆ “ชื่อแปลกใช่ไหมครับ แปลกแต่ก็มีที่มานะครับ อย่างชื่อพริบตาของผมนี่แม่เล่าให้ฟังว่าตอนนั้นอยู่ในบรรยากาศเป็นใจ พอหันไปสบตากับพ่อ...พริบตาเดียวก็ได้ผมเป็นตัว” คำอธิบายของชายหนุ่ม โมเรศได้แต่หุปปากกลืนน้ำลายอึกใหญ่ มองสีหน้านิ่งเรียบราวกับเล่าสภาพดินฟ้าอากาศของชายหนุ่มอย่างทึ่งจัด...ลำพังชื่อก็ว่าแปลกแล้ว...ที่มาของชื่อยัง...ล้ำลึกนัก...หญิงสาวคิดพลางรู้สึกหน้าเห่อร้อนไปกับคำอธิบาย “พี่ชายผมชื่อฉับพลัน ที่มาก็คล้าย ๆ กันนั่นแหละ พ่อกับแม่เขาโจ๊ะพรึม ๆ กันชนิดฉับพลัน ครั้งเดียวอยู่เลยต้องแต่งงานกันฉับพลัน ส่วนน้องชายผมชื่อทันที...” “อะไรนะคะ ?!” โมเรศเอ่ยอย่างตกอกสีหน้าตกตื่น คนกำลังเล่าชะงัก มองสีหน้าหญิงสาวแล้วก็ได้แต่หัวเราะเบา ๆ “ทันทีครับ น้องชายผมชื่อทันที...แม่บอกว่าตอนแรกกะมีลูกแค่สอง แต่พ่ออยากได้ลูกสาว แม่เลยบอกว่าให้โอกาสครั้งสุดท้าย พ่ออุทานว่า ‘ทันทีเลย’ แต่สุดท้ายก็เป็นผู้ชายอยู่ดี พ่อก็เลยให้ชื่อทันทีไว้เตือนใจว่า...อย่ามั่นใจอาวุธลับตัวเองมากนัก” พริบตาเล่าพลาวหัวเราะอย่างอารมณ์ดี แต่คนฟังยิ่งฟังยิ่งเหนื่อยใจ...แถมหน้าร้อนค่อนไปทางชวนเลือดกำเดาไหลต้องแหงนหน้าแก้เคล็ดอยู่นาน สุดท้ายก็ได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอา “เอาเถอะ...ตกลงว่าคนนั้นเป็นพี่ชายคุณ” โมเรศสรุปเสียงเนือย “ครับผม” พริบตาตอบพร้อมยิ้มกว้างขวาง หญิงสาวพยักหน้ารับ “มีอะไรจะถามอีกไหมครับ ?” “ตอนนี้ยังไม่มี” ตอบพลางส่ายหน้าก่อนผุดลุกขึ้นตรงไปยังมุมห้องนั่งเล่นซึ่งถูกแปลงให้เป็นมุมทำงาน เปิดคอมพิวเตอร์ ระหว่างรอให้เครื่องพร้อมทำงาน ร่างสูงของพริบตาก็เดินมาทรุดนั่งบนโซฟาใกล้ ๆ ในมือเขามีขนมเค้กซึ่งถูกหญิงสาวปฏิเสธวางในจานเล็ก ใช้ช้อนตักขนมเข้าปากเคี้ยวสีหน้าเอร็ดอร่อยก่อนเอ่ยถามหญิงสาวซึ่งปรายตามองขนมเค้กในมือเขาอย่างแขยง “คุณถามผมแล้ว ผมถามคุณบ้างนะครับ ผมล่ะสงสัยมานานแล้ว ชื่อคุณนี่ผมพอเคยได้ยินบ้าง แต่ชื่อเพื่อนนะนี่ แปลว่าอะไรหรือครับ ?” “โมนะแปลว่าความนิ่ง สงบ” หญิงสาวตอบ คอมพิวเตอร์พร้อมใช้งานแล้วหล่อนจึงเปิดไปยังไฟล์ที่ต้องการ “เพื่อนนะเนี่ยนะ...นิ่ง...สงบ ?” พริบตาพึมพำมือก็ตักเค้กเข้าปากเคี้ยว สีหน้าไม่อยากเชื่อ โมเรศหัวเราะเบา ๆ ก่อนตอบทั้งที่สายตายังง่วนอยู่กับจอคอมพิวเตอร์ “ก่อนชื่อโมนะ ยัยนะชื่อโมทนามาก่อนค่ะ แม่เคยเล่าให้ฟังว่าตอนเด็ก ยัยนะงอแงมาก ไม่สบายบ่อย ๆ พระเลยแนะให้เปลี่ยนชื่อ ตอนแรกแม่ก็ไม่เชื่อนักกะว่าลองเปลี่ยนดูถ้าไม่เข้าทีก็จะกลับมาใช้ชื่อเดิม แต่พอเปลี่ยนแล้วยัยนะก็เลิกงอแง หายป่วยด้วยแม่ก็เลยเชื่อใช้ชื่อนี้ตลอด” โมเรศอธิบาย “สงสัยเชื้อคงคั่งค้างตอนเปลี่ยนชื่อ พอโตขึ้นก็เลยกำเริบมากกว่าเดิม เพราะ ณ ตอนนี้ผมว่า ไอ้ความนิ่ง ความสงบนั่นถูกเพื่อนนะเหยียบจมมิดแล้วล่ะ” ชายหนุ่มพูดอย่างจริงจัง โมเรศหันมามองสีหน้าจริงจังของเขาก่อนทั้งคู่จะหัวเราะขึ้นพร้อมกัน...โมนะเป็นเช่นนั้น ไม่เพียงท่าทางห้วนห้าววาจาโผงผาง การอยู่ติดที่เป็นเวลานานเหมือนเป็นยาเบื่อสำหรับโมนะ เห็นได้ชัดจากการตะลอนทัวร์ไม่เกี่ยงประเทศของเจ้าหล่อน ณ ปัจจุบัน “แต่จะว่าไปผมก็ชอบเพื่อนนะเพราะความกระตือรือร้น ไม่อยู่นิ่งนี่แหละครับ ผมว่าดูน่าคบกว่าทำหน้าเบื่อโลกนั่งหายใจทิ้งไปวัน ๆ” พริบตาพูดต่อพร้อมกวาดเค้กคำสุดท้ายเข้าปาก โมเรศพยักหน้ารับยิ้ม ๆ ก่อนสายตาสะดุดที่...ริมฝีปากของอีกฝ่าย...ดูเหมือนว่าเค้กคำสุดท้ายของเขาจะชิ้นใหญ่เกินไป เพราะร่องรอยของครีมซึ่งติดรอบริมฝีปากบอกเช่นนั้น...โมเรศรีบเบือนหน้ากลับมามองจอคอมพิวเตอร์ทันทีเมื่อรู้สึกว่า...กิริยาเคี้ยวเค้กตุ้ย ๆ โดยมีครีมเลอะริมฝีปากของชายหนุ่มเหมือนเครื่องกระตุ้นการเต้นของหัวใจ...มันเหมือน...ฉากหนึ่งในนิยายเกาะขอบเตียงของหล่อน ฉากที่นางเอกกินเค้กแล้วครีมเลอะมุมปาก พระเอกซาตานจอมเถื่อนของหล่อนจัดการเช็ดออกด้วยวิธีที่...อา...เลือดไหลมารวมจมูกอีกแล้ว...หญิงสาวสะดุดความคิดพลางเงยหน้าสูดลมหายใจลึก ค่อย ๆ ผ่อนออกขณะมือหยิบกระดาษเช็ดหน้ายื่นส่งให้ชายหนุ่ม “อะไรครับ ?” พริบตาถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นกระดาษเช็ดหน้าในมือหญิงสาว “ปากคุณเลอะ” โมเรศบอกแผ่ว ๆ ตวัดตามองผ่าน ๆ ชายหนุ่มรับกระดาษไปถือ แต่ไม่ยอมใช้เช็ด...เขาใช้นิ้วปาดครีมที่ติดรอบริมฝีปาก ยื่นนิ้วมาดูแว่บหนึ่งก่อนส่งนิ้วเข้าปากดูดเอาครีมติดบนนิ้ว...กิริยาของเขา โมเรศเผลอมองตามก่อนเบือนหน้าหนีทันทีเมื่อรู้สึกว่า...หน้าหล่อนชักจะร้อนเกินไป “อร่อยดี...ชิมหน่อยไหมครับ ?” คำถามเจือรอยยิ้มของชายหนุ่ม โมเรศได้แต่ส่ายศีรษะปฏิเสธโดยไม่ยอมหันไปสบตาคนถาม มีเสียงหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยต่อว่า “แล้วอย่าหาว่าผมไม่เชิญชวนทีหลังนะ” “ชวนเฉย ๆ ไม่ต้องมีเชิญก็ได้ !” หญิงสาวเผลอแว้ด สะบัดหน้ากลับไปมองค้อนแล้วก็สะดุดเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มกำลังส่งยิ้มสายตาแพรวพราวคล้ายรอสานสบกับหล่อนอยู่นานแล้ว “ก็ผมอยากทั้งเชิญอยากทั้งชวนนี่...ทำไมครับ...ผมใช้คำไม่ถูกต้องอีกแล้วเหรอ ?” โมเรศได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอา “ภาษาไทยคุณนี่สมควรปรับปรุงยกใหญ่เลยนะ หรือจะเรียนใหม่ดี” หล่อนเหน็บแนม ชายหนุ่มยังอมยิ้มในสีหน้าเมื่อเอ่ยตอบ “ถ้าคนสอนภาษาไทยคนนั้นเป็นคุณ ผมเหมาคอร์สตลอดชีวิตเลยครับ !” โมเรศใจเต้นตึกตัก มองสบสายตากรุ้มกริ่มแพรวพราวอย่างค้นคว้า...แต่ก็เหมือนกับทุกครั้งที่หล่อนไม่สามารถสบตาคู่นั้นนาน ๆ ได้...มันพาลใจสั่นยิ่งกว่าเดิม...ผู้ชายที่เป็นเกย์สร้างความหวั่นไหวให้ผู้หญิงได้อย่างนี้ทุกคนหรือเปล่านะ... “ฉันไม่อยากสอนเด็กโข่งหรอก ท่าทางจะสอนไม่รู้เรื่องด้วย” หญิงสาวเลี่ยงตัดบท “ลองสอนหรือยังครับ ผมว่านอนสอนง่ายนะ สอนรู้เรื่องได้หลายเรื่องเลยล่ะ” เขาบอกพลางยืดอกรับคำชมตัวเอง โมเรศรู้สึกขอบคุณกิริยาของชายหนุ่มในใจ เพราะมันทำให้จังหวะการเต้นของหัวใจหล่อนกลับเข้าสู่ภาวะปกติ อาการเห่อร้อนบนใบหน้าก็เริ่มจางหาย หญิงสาวถอนหายใจอย่างโล่งอก “เอาไว้ก่อนก็แล้วกัน ตอนนี้ฉันยังไม่มีอารมณ์สอน อีกอย่าง...ฉันไม่สอนฟรีนะ” ประโยคลงท้ายของหญิงสาวทำให้พริบตาลดอาการเริงรื่นทันที แต่เพียงครู่เดียวเขาก็หัวเราะชอบอกชอบใจ “โอเคครับ...อยู่บ้านนี้ไม่มีอะไรฟรี ผมจะท่องไว้” การพูดกลั้วหัวเราะพร้อมกับลุกขึ้นหลังหยิบจานเปล่าตรงเข้าห้องครัวโมเรศทำได้เพียงตวัดตามองค้อน ได้แต่พึมพำไม่ได้ศัพท์ส่งท้ายร่างสูงก่อนหันกลับมาสนใจจอคมพิวเตอร์ตรงหน้า จรดนิ้วลงบนแป้นพิมพ์กดรัวเป็นอักษรราวกับจะใช้ถ้อยคำพิมพ์เหล่านั้นแทนการระบายอารมณ์ ไม่นานโมเรศก็จมอยู่ในโลกส่วนตัวกระทั่งลืมไปว่าภายใต้ชายคาบ้านตอนนี้ไม่ได้มีหล่อนเพียงลำพังเช่นเคย เสียงกรีดร้องของอะไรสักอย่างก้าวเข้ามารบกวนสมาธิของโมเรศทีละนิด ขณะความคิดยังพรั่งพรูออกมาเป็นคำพิมพ์บนหน้าจอมคอมพิวเตอร์ ความรู้สึกรำคาญเสียงนั้นก็ยิ่งเพิ่มพูน...เสียงโทรศัพท์...ความคิดโมเรศวาบถึงที่มาของเสียง กระนั้นหล่อนก็ยังไม่ขยับเขยื้อน นั่นเพราะโทรศัพท์บ้านติดตั้งอยู่อีกมุมไกลจากจุดที่หล่อนนั่งอยู่ หากลุกไปรับจินตนาการตัวอักษรหล่อนต้องสะดุดแน่นอน...ที่สำคัญหากโทรศัพท์นั้นมาจากอิ่มอุ่นหรือเอมใจ ยิ่งไม่สมควรรับ เพราะแน่นอนว่าหล่อนต้องถูกทวงงานซึ่งยังไม่เสร็จ...เอ...แต่ถ้าเป็นคนอื่นล่ะ ? หญิงสาวคิดพลางรัวนิ้วลงบนแป้นพิมพ์ เสียงโทรศัพท์ยังกรีดดังเร่งเร้า...เอาน่า...จบท่อนนี้ก่อน โมเรศบอกตัวเองในใจ “โทรศัพท์ดัง...ผมรับให้นะครับ” “อือ...แป๊บ...” หญิงสาวตอบรับอัตโนมัติก่อนรัวพิมพ์ประโยคสุดท้ายพร้อมความคิดสะดุดกึกเมื่อนึกได้ว่าคนอาสารับโทรศัพท์เป็นผู้ชาย...คนที่จะโทรเข้าเบอร์บ้านหล่อนมีอยู่ไม่กี่คน และไม่กี่คนที่ว่าล้วนแต่รู้ดีว่าหล่อนอยู่คนเดียวหรือจะอยู่กับใครก็คงเป็นโมนะซึ่งเป็นผู้หญิง...ซวยแล้ว ! โมเรศคิดตระหนกผุดลุกพรวดพราดถลาออกมาทันเห็นคนหวังดีหยิบโทรศัพท์แนบหูยืนนิ่งฟัง “ยุงหลานรัก เจ้านะไม่อยู่ท่าทางจะเหงา ไหน ๆ เราก็ว่างทั้งคู่ไปงานหรูหราลั้นลากับป้าพรุ่งนี้เถอะนะยุงจ๋า” พริบตาอมยิ้มกับคำทักทายเริงรื่นจากปลายสาย ก่อนจะผงะหงายเมื่อมือข้างหนึ่งของเจ้าของบ้านยื่นมาคว้าแย่งโทรศัพท์จากมือเขาไปแนบหูตัวเอง ขณะที่มืออีกข้างก็ยื่นมาปิดปากเขาสายตาสั่งปรามเป็นเชิงบอกให้นิ่งเงียบ ความต่างของความสูงทำให้หญิงสาวต้องเขย้อแขย่งเท้าเพื่อยื่นมือให้ถึงปาก...พริบตารับสัญญาการเตือนให้เงียบเสียง เขาสามารถถอยหลบไปจากจุดเกิดเหตุได้ แต่ที่เขาทำก็เพียงดึงเก้าอี้มาทรุดนั่งลงใกล้ ๆ ปล่อยให้มือเล็กนุ่มอุ่นประทับปิดริมฝีปากไว้ดังเดิม...กลิ่นหอมอุ่น ๆ จากมือข้างนั้นทำให้พริบตาไม่อยากจากไป... “ค่ะ ยุงค่ะ !” น้ำเสียงกระหืดกระหอบกึ่งตกใจ กอปรกับเสียงขลุกขลักจากการยื้อแย่งโทรศัพท์เมื่อครู่ทำให้คุณปรีดาเอ่ยถามกลับอย่างสงสัย “อะไรกันยุง เสียงอะไรเมื่อกี้ ?” “ป้าหรือคะ ? คือ...เมื่อกี้ยุงทำโทรศัพท์หลุดมือน่ะค่ะ” โมเรศตอบลนลาน “แล้วไปนึกว่ามีอะไร ยิ่งอยู่คนเดียวด้วย ป้าล่ะเป็นห่วง บอกให้มาอยู่ด้วยกันก็ไม่เอา” เสียงปลายสายบอกความโล่งใจ พร้อมกับยกความเก่ามาต่อเติมใจความประโยคเหมือนทุกครั้งที่โทรมา “ป้าโทรหายุงมีอะไรหรือเปล่าคะ ?” และเหมือนเช่นทุกครั้ง โมเรศจะตัดบทด้วยการไม่ต่อความ มีเสียงถอนหายใจเบา ๆ จากปลายสายก่อนเอ่ยว่า “แสดงว่าเมื่อกี้ฟังไม่ทันล่ะสิท่า...คืออย่างนี้จ้ะยุงจ๋า ป้าจะโทรมาชวนยุงไปลั้นลางานเลี้ยงพรุ่งนี้ ยุงจำได้ไหมล่ะที่สัญญากับป้าว่าจะไปน่ะ” โมเรศมีสีหน้าครุ่นคิด ก่อนชักมือซึ่งปิดปากชายหนุ่มไว้มาทาบอกอย่างตกใจ...มองไม่เห็นว่ามีแววเสียดายมากมายบนแววตาคู่นั้น “ตายแล้ว ! ยุงลืมจริง ๆ ด้วย...ยังไงดีล่ะคะป้า ยุงต้องส่งงานครึ่งหนึ่ง กำหนดพรุ่งนี้ด้วย แล้วตอนนี้ก็ยังเขียนไม่ถึงไหนเลย” โมเรศเอ่ยร้อนรน สายตาเหลือบมองไปยังโต๊ะทำงานซึ่งจอคอมพิวเตอร์ยังกะพริบวิบวับ “ไม่รู้ล่ะ ยุงสัญญากับป้าไว้แล้ว ป้าเตรียมชุดแล้วก็จองคิวช่างหน้าช่างผมไว้แล้วด้วย ถ้ายุงผิดนัดอีกป้าจะโกรธมาก” น้ำเสียง ‘โกรธมาก’ ของผู้เป็นป้าขึ้นจมูกคล้ายงอน โมเรศได้แต่ถอนหายใจหนักหน่วง ปลงกับโปรแกรมชีวิตอันวุ่นวายของตัวเอง “เอาเป็นว่าพรุ่งนี้เที่ยง ๆ ป้าจะไปรับที่บ้านนะ” เสียงดังผู้กำชัยของคุณปรีดาหลังจากหลานสาวนิ่งเงียบแทนสัญญาณการตอบรับปลุกโมเรศให้ตื่นตัวอีกครั้ง ...ถ้ามารับที่บ้านแล้วหล่อนจะ ‘ซ่อน’ คนตัวโตไว้ได้อย่างไรกันเล่า...แล้วถ้าเกิดป้ารู้เห็นมีหรือจะยอมฟังเหตุผล มีหวังหล่อนต้องถูกบังคับให้ไปอยู่ด้วยโดยที่หล่อนไม่สามารถหาข้อโตแย้งได้ อิสระของหล่อนต้องถูกลิดรอน...สำคัญที่สุดก็ตรงสัญญาเช่าบ้านนั่นอีก หล่อนมิต้องคืนเงินอีกเท่าตัวนั่นหรอกหรือ ?! คิดได้ตังนั้นหญิงสาวก็ละล่ำละลักตอบ “ไม่เป็นไรค่ะป้า เดี๋ยวยุงไปหาป้าที่บ้านเอง ป้าไม่ต้องมารับหรอกค่ะ !!” อาจเพราะปกติแล้วการตอบรับจากโมเรศมักเต็มไปด้วยการอิดออดต้องใช้เวลาและคำขู่คำปลอบชักชวนกว่าจะยอมตกลง เมื่อได้รับคำตอบในทางที่ต้องการรวดเร็วกว่าเคยอารามดีใจคุณปรีดาจึงไม่ผิดสังเกตน้ำเสียงร้อนรนตกตื่นของหลานสาว “ดี ๆ ว่าง่าย ๆ อย่างนี้ค่อยน่ารักหน่อย เอาเป็นว่าเที่ยงพรุ่งนี้เจอกันที่บ้านนะลูกนะ ป้าจะได้โทรนัดช่างหน้าช่างผมรอ รับรองงานนี้ยุงจะสวยเด่นเดิ้นกว่าใครในงานเชียวล่ะ” โมเรศอือออรับก่อนถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อผู้เป็นป้ายอมวางสายโดยดี วางโทรศัพท์ลงแป้นเรียบร้อยหญิงสาวกาตวัดตามองคนร่วมบ้านอย่างขุ่นเคือง ใบหน้าเริงรื่น ริมฝีปากเจือยิ้มและนัยน์ตาพราวระยับไม่ทำให้หล่อนอารมณ์ดีขึ้น “ห้ามรับโทรศัพท์บ้านไม่ว่ากรณีใด ๆ ทั้งสิ้นนะคะคุณพริบตา” หญิงสาวเอ่ยเสียงเข้ม “แต่...เมื่อกี้คุณเป็นคนอนุญาตให้ผมรับโทรศัพท์เองนะครับ” พริบตาแย้ง “เมื่อกี้ไม่นับ !” โมเรศบอกเสียงขุ่น “ห้ามรับโทรศัพท์บ้าน...เป็นกฎหรือครับ ?” “ถ้ามันแปลว่าคุรจะปฏิบัติตามโดยดี ฉันก็จะให้มันเป็นกฎ” หญิงสาวยังคงเสียงขุ่นเข้ม “ฉันไม่ได้บอกป้าหรือบอกใครว่ามีคุณมาอยู่ด้วย ยัยนะเองก็เป็นคนบอกว่าคุณไม่ต้องการให้เรื่องเช่าบ้านฉันอยู่รู้ถึงหูใครหลายคน เพราะฉะนั้นการให้คนรู้ว่าคุณอยู่ที่นี่น้อยที่สุดมันเป็นการดีกับเราทั้งคู่ คุณคงเข้าใจนะ” หญิงสาวอธิบาย คนฟังพยักหน้ารับหงึกหงักก่อนคลี่ยิ้มตาพราว “ยุงจ๋า” เสียลลากลงท้ายยาวเฟื้อยพาให้คนถูกเรียกสะดุ้งตาขุ่น “นี่คุณอย่ามาล้อเล่นนะ !” “อ๊ะ อย่าเพิ่งโกรธสิครับ ผมไม่ได้ล้อเล่นนะ...แค่ลองเรียกเหมือนคุณป้าเรียกเมื่อกี้ตอนผมรับโทรศัพท์น่ะครับ...ผมว่าน่ารักดี...ผมชอบ” ท้ายคำเอ่ยชอบ แสงดาวในตากะพริบพราวพร่างอีกครั้ง ทว่า โมเรศมัวแต่มองค้อนจนไม่ทันสังเกต “อนุญาตให้ผมเรียกเชื่อเล่นของคุณได้ไหมครับ...คุณยุง” คำลงท้ายเอ่ยโดยไม่รอให้อนุญาต อ่อนเบาอุ่นเอื้อจนเจ้าของชื่ออดใจเต้นตึกตักไม่ได้ หญิงสาวเหลือบตามองคนพูดก่อนรีบเบือนหลบเมื่อพบแววตาพร่างพรายจับจ้องรอคำตอบอยู่ก่อนแล้ว อดถอนหายใจเบา ๆ ไม่ได้...ทำไมหนอผู้ชายที่มีสายตาชวนไหวหวั่น ชวนใจเต้นแบบนี้ถึงได้เป็นเกย์...เฮ้อ... “ก็เรียกไปสิ ฉันไม่หวงหรอกแค่ชื่อเล่น อ้อ แล้วก็ไม่ต้องเติม ‘คุณ’ ให้วุ่นวายด้วย” หญิงสาวบอกโดยไม่ยอมสบตา กระนั้นก็ยังรับรู้จากมวลบรรยากาศว่าคนได้รับอนุญาตยินดีเพียงใด “รับทราบครับผม งั้นต่อนี้ไปผมจะเรียกยุงว่ายุง ส่วนยุงก็เรียกผมว่าพริบนะครับ” โมเรศพยักหน้ารับเนือย ๆ ก่อนผละจากจุดวางโทรศัพท์ตรงไปยังมุมทำงาน หญิงสาวถอนหายใจเบา ๆ เมื่อเห็นตัวอักษรบนหน้าจอปรากฏอยู่เพียงไม่กี่บรรทัด...นั่งจมอยู่ตั้งนานได้เท่านี้เอง...โมเรศคิดอย่างเพลียใจ มือจรดลงแป้นพิมพ์ขณะความคิดวุ่นวายเมื่อนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์โทรศัพท์เมื่อครู่ หญิงสาวได้แต่สะบัดศีรษะเบา ๆ และได้แต่ครวญกับตัวเองในใจ ...คิดผิดหรือเปล่าหนอ...ดูเหมือนว่าความวุ่นวายชักจะก่อตัวมหึมาแล้วโมเรศเอ๋ย... จากคุณ : แก้วชิงดวง เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 54 23:00:07

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีค่ะคุณคนอ่านที่น่ารัก แอบปาดเหงื่อซิกกับการลงนิยายไปลุ้นเน็ตไปว่าจะหลุดมิหลุดแหล่ แหะ แหะ มายาวเป็นพิเศษค่ะคราวนี้ เป็นเพราะจริง ๆ แล้วลงที่เว็บอื่นไว้ถึงตอนที่สาม วันนี้เขียนตอนที่สี่จบก็เลยลงรวดเดียวให้ครบทุกเว็บที่ลงไว้ ขอบคุณสำหรับการต้อนรับนะคะ คุณลูนาติก (เพลงรักของพริบตามั้งคะ อิอิ) คุณtiewcorp (เรื่องนี้ไม่มีชื่อแปลกหรอกเนอะ อิ่มอุ่น เอมใจชื่อน่ารักเหมือนคนเขียนเลย แหะ แหะ) คุณscottie (น้องสาวมีอะไรพิเศษบางอย่างกับเพื่อนพริบแน่เลยเนอะ...) คุณ:::อาราเร่::: (เรื่องใหม่ค่า ฝากเพื่อนพริบไว้ให้พิจารณาด้วยนะค้า) ขอบคุณมากมายสำหรับคำทักทายค่ะ ตอนนี้ก็เหมือนเดิมเช่นเคย หากมีข้อความใดผิดหกตกหล่นบอกกล่าวกันมาได้เลยนะค้า พบกันใหม่เพลงห้าค่า รักคนอ่านทู้กคน รัมย์ จากคุณ : แก้วชิงดวง เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 54 23:08:22

ความคิดเห็นที่ 4 ถ้ามีน้องอีก สงสัยชื่อ ด่วนจี๋ เดี๋ยวเดียว ทันใจ ฯลฯ เหอๆ แต่ตามทฤษฎี ถ้ามีอะไรกันเร็วแบบนั้นมักจะได้ลูกสาวนะ อิอิ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 54 12:06:10

ความคิดเห็นที่ 5 วิ่งเข้าเว็บนู้น วิ่งออกเว็บนี้ วิ่งไปวิ่งมาคนวิ่ง(อ่าน)งง  เจ๊อย่าลืมกานพลูของเค้านะ จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 54 18:43:12

ความคิดเห็นที่ 6 ลงชื่อตามอ่านค่ะ เพื่อนพริบน่ารักดีจัง ^____^ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 54 18:47:41

ความคิดเห็นที่ 7 เป็นเรา,,,คงน้ำลายไหลไปถึงไหนต่อไหนแล้ว เก้งหนุ่มหุ่นเปรี๊ยะมาอยู่ร่วมบ้านด้วย จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 54 20:11:44

ความคิดเห็นที่ 8 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 54 21:58:43

ความคิดเห็นที่ 9 บ้านนี้ตั้งชื่อลูกฮามาก ฮ่าๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 54 22:54:51

ความคิดเห็นที่ 10 บ้านนี้ตั้งชื่อลูกฮามาก ฮ่าๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 54 22:55:02