เจ้าหัวใจ..........ตอนที่ 3 ลูกสาวข้าใครอย่าแตะ.........by Sweetie

15.00 น....ณ บ้านคาร์ลตัน

         พอรถเลี้ยวเข้าไปจอดที่หน้าคฤหาสน์หลังงามบนเนื้อที่ 4 ไร่ คนที่นั่งอยู่เบาะหลังก็แทบจะรอให้รถจอดสนิทไม่ไหว รีบเปิดประตูลงจากรถแล้ววิ่งไปหาคนที่ยืนรออยู่ที่ประตูหน้าบ้าน ลืมความขุ่นเคืองที่เกิดจากใครบางคนมาก่อนหน้านี้ซะสนิท

         “ คิดถึงคุณป๋าที่สุดเลยค่ะ ” พูดพลางหอมแก้มคนที่ยืนรออยู่ทั้งซ้ายและขวาและกอดเอวแน่นพร้อมกับซบที่อกแน่นไม่ยอมปล่อย

         “ป๋าก็คิดถึงเจ้าหญิงน้อยเหมือนกันลูก ไหนให้ป๋าดูซิป๋าไม่อยู่แค่ไม่กี่วันรู้สึกเจ้าหญิงน้อยของป๋าจะผอมลงไปหรือเปล่าเนี่ยะ”

         “ผอมอะไรค่ะคุณป๋า ลูกพีชอ้วนจะแย่อยู่แล้ว”

         “แล้วมีใครขัดใจเจ้าหญิงน้อยของป๋าหรือเปล่า ไหนเล่าให้ป๋าฟังซิ”

         “จะมีใครซะอีกละค่ะคุณป๋า ...ถ้าไม่ใช่”

         “ใคร...เจคอปเหรอ เขาขัดใจอะไรเจ้าหญิงน้อยของป๋า ไหนเล่าให้ป๋าฟังซิเดี๋ยวป๋าจัดการให้ จะตัดเงินเดือนหรือว่าย้ายให้ไปอยู่สาขาที่เปิดใหม่ที่เมืองไทยดี เจ้าหญิงน้อยว่าดี
ไหมลูกจะได้ไม่มีใครกล้ามาขัดใจเจ้าหญิงน้อยของป๋าอีก...หือว่าไง”

         “เอ่อ..........”

         “ ลูกพีชว่าไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้มั้งค่ะคุณป๋า   เขาอยากจะทำอะไรก็ช่างเขาเถอะต่อไปนี้ลูกพีชไม่แคร์และไม่ใส่ใจด้วย ”

         ปากพูดไปแบบนั้นแต่ใจกลับคิดไปไกลถึงคนต้นเหตุ ...นี่แค่ที่ทำงานอยู่ใกล้ ๆ แค่นี้...ทุกวันนี้ลูกพีชยังแทบจะไม่เจอหน้ากันเลยและจำไม่ได้ด้วยว่าเจอหน้ากันครั้งสุดท้ายที่บ้านวันไหน.......ถ้าไม่ทำสร้างความวุ่นวายแบบวันนี้อย่าหวังเลยว่าจะเจอหน้าคนใจร้ายคิด ๆ แล้วมันน่าน้อยใจ เจค คนที่อ่อนโยนกับลูกพีชคนที่เห็นลูกพีชสำคัญกว่าใคร ๆ คนเก่าหายไปไหน.....เพราะทุกวันนี้เจอหน้ากันแต่ละทีไม่หน้าหงิกก็ตีหน้ายักษ์หน้าดุ .......รู้ตัวบ้างไหมว่าลูกพีชคิดถึงเจคมากขนาดไหน...คนใจร้าย

         “ตกลงเจ้าหญิงน้อยไม่ให้ป๋าลงโทษเจคอปแล้วใช่ไหม”

         “คุณป๋าไม่ต้องไปยุ่งกับเขาดีกว่าค่ะ.....ลูกพีชไม่อยากสนใจเดี๋ยวเขาจะหาว่าลูกพีชเป็นเด็กขี้ฟ้องอีก...... ลูกพีชไม่ยุ่งด้วยแล้ว และคุณป๋าก็ไม่ต้องไปยุ่งด้วยและห้ามเอ่ยถึงคน ๆ นี้ให้ลูกพีชได้ยินอีก เพราะลูกพีชไม่ชอบแล้ว”  สาวน้อยตาหวานพูดไปพร้อมกับมองหน้าบิดาไปใจหนึ่งก็อดคิดป็นห่วงคนใจร้ายไม่ได้ กลัวบิดาตนเองจะไปแกล้งเขาอย่างที่พูด...และยิ่งถ้าเขาต้องไปอยู่ไกล ๆ ....แล้วแบบนั้นลูกพีชจะทำยังไงล่ะ.....ไม่ได้ ๆๆๆๆ โอ้ยยยยยย.....ยัยลูกพีชจะไปคิดเป็นห่วงคนใจร้ายแบบนั้นทำไม ป่านนี้คงไปถึงไหนต่อไหนกับยัยนมปลอมนั่นแล้วล่ะซิ.......ไม่คิด ๆๆๆๆๆ ลูกพีชบอกตัวเองและเผลอส่ายหัวตัวเองไปด้วยไป.....ทำให้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าสงสัยในพฤติกรรมของลูกสาวตัวเอง

         “เจ้าหญิงน้อยเป็นอะไรลูก...ส่ายหัวทำไม หรือว่าปวดหัว ” พูดไปพร้อมกับเอามืออังที่หน้าผากของคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้า

 “ตัวก็ไม่ร้อนนี่นาป๋าว่าไปหาหมอให้เขาตรวจดูดีกว่าไหมลูก….หือว่าไง”

         “ลูกพีชไม่เป็นอะไรหรอกค่ะคุณป๋า ...แค่คิดอะไรเพลิน ๆ นิดหน่อยค่ะ”  พอพูดเสร็จก็หันมากอดผู้เป็นพ่ออย่างประจบคนเป็นพ่อกอดตอบและคิดในใจ เขาเลี้ยงของเขามาทำไมเขาจะไม่รู้ว่าลูกสาวตัวน้อยของเขารู้สึกอย่างไรกับไอ้คนที่เป็นสาเหตุที่ทำให้ลูกสาวตัวน้อยของเขาต้องเศร้าหมองไม่ร่าเริงเหมือนเมื่อก่อน....คิดแล้วก็รู้สึกขัดเคืองในหัวใจไอ้เจ้านั้นก็ไม่รู้อะไรของมันนักหนา เก่งกล้าสารพัดแต่กับอ่อนหัดกับเรื่องผู้หญิง ไอ้ครั้นจะบอกมันไปว่าอยากจะยกลูกสาวตัวน้อยให้มันดูแลจะแย่ มันก็เป็นการเสียเหลี่ยมอดีตมาเฟียใหญ่ไปซะเปล่า ๆ ....อีกอย่างลูกสาวเขาก็ใช่ว่าจะน่าตาน่าเกลียดกลับตรงกันข้าม ริชต์  คาร์ลตัน คิดในใจ ในเมื่อมันโง่นัก ก็ปล่อยให้มันโง่ต่อไปดูซิมันจะทนได้ซักแค่ไหนแค่มันอ้าปากเขาก็เห็นทะลุไปถึงใส้ถึงพุงมันแล้ว...ไอ้ลูกชาย เขาจะดีใจด้วยซ้ำถ้ามันกล้าเดินเข้ามาบอกว่าชอบลูกสาวเขา ๆ แถมจะยกให้แบบไม่มีเงื่อนไขซะด้วยซ้ำ........ต้องหาแรงมากระตุ้นมันซะหน่อยท่าจะดี......เอาให้มันทุรนทุรายแค่เบาะ ๆ โทษฐานที่มันกล้ามาดูถูกสิงห์เฒ่าอย่างเขา หึหึหึ....

         “คุณป๋าซื้ออะไรมาฝากลูกพีชค่ะ  แล้วอีวาไปไหนทำไม่มาด้วยค่ะ ลูกพีชคิดถึงอีวาจังเลยไม่ได้เจอกันตั้งนานแล้ว”

         “อีวาเขากลับบ้านไปแล้วลูก...เขาไม่อยากเป็น กขค. เวลาที่เจ้าหญิงน้อยจะมาอ้อนป๋า 5555ส่วนของฝากป๋าว่าหนูไปดูเองดีกว่า ป๋าให้เด็ก ๆ เขาเอาขึ้นไปเก็บที่ห้องของหนูแล้วถ้าไม่ชอบไปคราวหน้าป๋าจะซื้อมาให้ใหม่”

         “ไปค่ะ....คุณป๋าเข้าบ้านดีกว่าลูกพีชอยากเห็นของฝากแล้ว” พอเขาหันหลังจะเดินเข้าบ้านเขาก็เหลือบเห็นลูกน้องคนสนิทของไอ้ตัวปัญหายืนอยู่ข้างรถก็ร้องทัก “อ้าวโทนี่ ”

         “สวัสดีครับนายใหญ่ สบายดีนะครับ”

         “อืม..ก็ดีนะแล้วนายเราไปไหนซะละ”

         “นายเขามีนัดกับชีค มันซูร์ บิน ซาเยด ที่กอร์ลิ่งครับนายใหญ่”

         “งั้นเหรอ.......ถ้าเขาเสร็จธุระแล้วเย็นนี้บอกให้ข้ามาหาฉันหน่อยซิ....ฉันมีธุระจะคุยกับเขานิดหน่อย”

         “ครับนายใหญ่ งั้นผมลานะครับ สวัสดีครับ”

         “ไม่รู้คุณป๋าจะเรียกเขามาทำไม ” คนพูดหน้างอแล้วก็เดินจูงมือบิดาเข้าไปในบ้าน คนยิ่งไม่อยากเจอหน้าอยู่

16.00 น. ณ. Kensington Town Hall

          โอ้ย ๆๆๆๆ.....ตายแน่ ๆๆ เลยยาย เรเน่ วันนี้แกตายแน่ ๆ ต้องโดนเจ้จูดี้บ่นจนหูชาแน่ ๆ เลย...สาวนางแบบหุ่นเพียวเดินไปบ่นไป  พร้อมกับมองนาฬิกาที่ข้อมือไป ...ไอ้เตาอบสุดที่รักจะเสียวันไหนไม่เสียดันมาเสียวันนี้...อุตส่าห์ได้สูตรขนมมาจากเซฟเอียนจะลองทำไปให้ยัยลูกพีชซิมซะหน่อย...กลับมาเสียซะนี้...ให้ตายเถอะ พระเจ้าช่วยลูกด้วยนะวันนี้ ช่วยดลใจให้เจ้จูดีอารมณ์ดี ๆ ....ด้วยเถอะ เพราะมัวแต่รีบเดินจึงไม่ทันระวังช่วงที่จะเลี้ยวเข้าประตูฮออล์.....จึงชนโครมเข้ากับตึกสีดำเดินได้...จนนางแบบสาวล้มก้นกระแทกพื้นของในกระเป๋าหล่นกระจัดกระจาย

         “โอ้ย” …..

         “อู๊ย!!!!!!”….คนล้มซู๊ดปากพร้อมพร้อมกับเอามือลูบตรงสะโพกเบา ๆ จะพร้อมกับบ่นพึมพำ จะหักไหมเนี่ยะคนยิ่งรีบ ๆ อยู่พึมพำ จะหักไหมเนี่ยะคนยิ่งรีบ ๆ อยู่

         “เป็นอะไรมากไหมครับคุณ”   จอห์น ลีเจนด์ ตกใจรีบถามคนที่เดินชนเขาจนลงไปนั่งก้นกระแทกพื้นอยู่ตรงหน้าพร้อมกับยื่นมือหวังจะไปช่วยพยุงคนที่นั่งอยู่บนพื้นให้ลุกขึ้น

         “ก็เจ็บนะซิถามได้ ลองมาถูกชนแล้วล้มก้นกระแทกพื้นดูบ้างไหมล่ะ จะได้รู้ว่ามันเจ็บไหม” คนล้มตอบคนที่ยื่นมืออยู่ตรงหน้าเพราะมัวแต่เก็บของที่หล่นกระจายออกจากกระเป๋าอย่างเร่งรีบจึงไม่ได้สนใจมือที่ยื่นมาตรงหน้า พอเก็บของเสร็จก็ขึ้นยืนและเงยหน้าขึ้นเห็นคนที่ตัวเองชนจนล้มก็กระตกใจ พร้อมกับชี้หน้า

         “นาย”…..ไอ้!!!!!!!!

         “ยัยแสบ”…จอนห์น ก็ตกใจไม่แพ้กันไม่คิดว่าจะเป็นคู่ปรับที่เคยเจอกันมาแล้ว 1 ครั้งเมื่อไปแย่งกันซื้อรองเท้าเมื่อวันคริสมาสต์ที่ผ่านมา....

          "นึกว่าเป็นใคร”  พอตั้งสติได้จอห์นก็เริ่มพูดหาเรื่องนางแบบสาวก่อนเลย

         “ก็ซุ่มซ่ามแบบนี้ไงเล่า ...ช่วยไม่ได้” คนตัวโตกว่าพูดขึ้นมาทำให้คนที่ยืนอยู่ข้างหน้าจ้องหน้าตาเขียวปัด

         “นายนี่ไม่มีมารยาทเลยนะ ชนผู้หญิงล้มแล้วยังไม่ขอโทษอีก” เรเน่พูดพร้อมกับจ้องหน้าคนที่ยืนอยู่แบบหาเรื่องสุด ๆๆ

         “หึหึหึ....” จอห์นหัวเราะ “ ทอมบอยผิดเพศอย่างเธอนะเขาจะเรียกว่าอะไรดีล่ะหือ?? ไหนลองบอกแนหน่อยซิ จะว่าเป็นผู้หญิงก็ไม่ใช่ ผู้ชายก็ไม่เชิง หุ่นเหรอเก้งก้างไอ้ที่ควรจะมีแบบผู้หญิงเขามีกัน ก็แบนซะขนาดนั้น” จอห์นพูดไปพร้อมกับมองสำรวจคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าไป ....พร้อมกับหรี่สายตาเล็กน้อยแบบยั่วโมโหสุด ๆ

         “นี่ขนาดฉันยืนอยู่ใกล้ ๆ เธอขนาดนี้ฉันยังดูไม่ออกเลยว่าเธอยืนหันหน้าหรือหันหลัง” จอห์นได้ทีแหย่คนตรงหน้าให้โกรธเล่น ๆ ....เห็นคนที่ยืนอยู่หน้าดำหน้าแดงมองเขาแบบโมโหสุด ๆ แบบนี้ทำให้เขาอารมณ์ดีซิ(บ)หาย... จอห์นคิดและหัวเราอยู่คนเดียวในใจ.... พอเรเน่เห็นสายตาคนตรงหน้ามองสำรวจตัวเอง เธอเกลียดไอ้สายตาแบบนี้จริง ๆ มันเหมือนกับเธอถูกเขาเปลื้องเสื้อผ้าทางสายตายังไงยังงั้น ก็วันนี้เธอโทรมสุด ๆ กว่าจะป้ำกับไอ้เตาอบขนมที่เสียวันนี้เสร็จ ก็ต้องรีบออกมาทำงานเพราะจะไม่ทันเวลาไม่อย่างนั้นคุณภาพทางหูของเธอจะเสื่อมไปเลย 1 เดือนจากเจ้จูดี้...เพราะรีบมากเลยไม่ได้อาบน้ำใส่เสื้อยืดตัวหลวมโคร่งกับกางเกงขาสั้นที่ใส่อยู่บ้านหัวก็ไม่ได้หวีขยุ้ม ๆ แล้วหนีบไว้ก็คว้ากุญแจรถแล้ววิ่งออกจากบ้านมาเลย....ผลก็เลยทำให้โดนสายตาดูถูกจากไอ้คนปากมอมที่ยืนเห่าอยู่ตรงหน้านี้ไงล่ะ

         “นาย....ไอ้ปากมอม” เรเน่พูดพร้อมกับชี้หน้าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า

         “ฝากไว้ก่อนเถอะวันนี้ฉันรีบ และอย่าให้ฉันเจอนายอีกนะไม่งั้นนายโดนดีแน่” เรเน่ชี้หน้าพร้อมพูดขู่คนตัวโตตรงหน้า

         “หลีกไป” เรเน่พูดพร้อมกับพลักคนที่ยืนขวางประตูให้หลบออกไปพร้อมกับวิ่งเข้าไปข้างในฮออล์

         จอห์นมองตามหลังคนที่วิ่งเข้าไปข้างในพร้อมกับบ่นคนเดียวเบา ๆ จะรีบไปไหนของเขาว่ะเนี่ยะ …..ที่จริงเขาว่าจะออกมาโทรศัพท์สั่งงานลูกน้องซะหน่อยก่อนเข้าไปในงานดันมาเจอคู่ปรับเก่าซะก่อน เขาก็แปลกใจตัวเองเหมือนกันมาต่อปากต่อคำกับยัยแสบได้ไง พร้อมกับส่ายหัวตัวเองเบา ๆ และหันหลังเดินกลับเข้าไปข้างในทางเดียวกับคนร่างบางวิ่งเข้าไปเมื่อกี้

         วันนี้จอห์นถูกเพื่อนชวนมางานแสดงจิวเวลลี่คอเลคชั่นใหม่ของชาลีเพื่อนที่เรียนมหาวิทยาลัยด้วยกันจะเปิดตัววันนี้ ใจจริงก็ไม่อยากมาเท่าไหร่แต่ก็ขัดเพื่อนไม่ได้ แต่คิดอีกทีก็ดีเหมือนกันเผื่อฟลุ๊คได้นางแบบติดไปด้วยซักคนคืนนี้ หนุ่มเพลย์บอยคิดในใจภายในห้องแต่งตัวของนางแบบ กระเทยร่างยักษ์แต่พยายามดัดเสียงตัวเองให้เล็กตะโกนสั่งคนโน้นคนนี้เสียงดังลั่น

         “นี่ๆๆ พวกหล่อน ๆ ทั้งหลาย มีใครเห็นยัยเรเน่มาแล้วบ้าง” กระเทยยักษ์นามว่าจูดี้จีบปากจีบคอถามกับพนักงานที่กำลังสาละวนเตรียมงานกันอย่างวุ่นวายในห้องนี้

         “ดู๊...ดู  ฉันนัดมันมาตั้งแต่บ่าย 2 โมงนี่ 4 โมงแล้วยังไม่เห็นหัวมันโผล่มา งานเขาจะเริ่มตอน 5 โมงอยู่แล้ว โอ๊ยฉันบ้าตาย.....ต๊าย ๆๆๆๆ ” จูดี้เดินไปบ่นไปสายตาสอดส่ายมองพนักงานที่กำลังทำงานกันอย่างวุ่นวายไป

         “ยัยซีลเวียร์ หล่อนโทรหายัยเรเน่หรือยัง ฉันบอกให้หล่อนโทรไปตั้งแต่บ่ายแล้ว ห๊า...”

         “โทรแล้วค่ะเจ๊...แต่ซีลเวียร์ติดต่อมือถือของน้องเรเน่ไม่ได้เลยค่ะ โทรจนมือหงิกอยู่แล้วค่ะ” ลูกน้องที่ชื่อซีลเวียร์ตอบเจ้านาย

         “นี่เจ้จูดี”   เจนนิเฟอร์ ลุคช์  หันมาพูดกับคนที่ยืนบ่นอยู่ตรงหน้าตัวเอง

         “เจนว่ายัยเรเน่คงเบี้ยวเจ้แน่ ๆ เลยค่ะงานนี้ ป่านนี้แล้วยังไม่มา ไม่มีความรับผิดชอบงานหน้าเจนว่าเจ๊ปลดยัยเรเน่ออกไปเลยดีกว่าค่ะ เสียเวลาคนอื่นเปล่า ๆ สวยก็ไม่สวยยังทำตัวเป็นภาระกับคนอื่นอีก ” เจนนิเฟอร์พูดถึงคนที่ยังไม่มา

         “และก็วันนี้ถ้าเจ้จะให้เจนเปลี่ยนคิว ขอบอกไว้ด้วยนะค่ะว่าไม่เพราะเสร็จงานนี้แล้วเจนมีนัดดินเนอร์กับแพทริค สองต่อสอง” เจนนิเฟอร์พูดเสียงดังเมื่อเอ่ยถึงแพทริคและปรายตาไปมองเพื่อน ๆ นางแบบที่หันมามองตนอย่างอิจฉา ....ว่าสามารถเป็นคนพิเศษของ แพทริค เจคอป รองประธานวินมาร์ กรุ๊ป ได้ อย่างภูมิใจคนที่เจนนิเฟอร์พูดถึงเปิดประตูทันเข้ามาพอดีจึงทันได้ยินบทสนทนาระหว่างเจนนิเฟอร์กับเจ้จูดี้ พร้อมกับพูดขึ้นว่า

         “ฉันไม่สวยแล้วมันหนักหัวใครไม่ทราบย่ะ” พอได้ยินเสียงเท่านั้นเจนิเฟอร์ก็หันมายังไม่ทันอ้าปากจะตอบโต้กลับก็โดนกระเทยร่างยักษ์ชิงพูดขึ้นเสียก่อน

         “ยายเรเน่.....นี่ฉันนัดหล่อนกี่โมงย่ะ แล้วนี้มันกี่โมงแล้ว ??? หล่อนจะทำให้หัวใจฉันวายตายหรือยังไงย่ะ.....ไป ๆ ไปแต่งตัวได้แล้วอีก 40 นาทีงานเขาจะเริ่มแล้ว” จูดี้หันมาบ่นคนตรงหน้าพร้อมกับหันไปเรียกลูกน้อง

         “ซีลเวียร์........หล่อนมาพายัยคุณนายสายเสมอของฉันไปแปลงโฉมเดียวนี้ ฉันให้เวลาหล่อน 30 นาทีทำยังไงก็ได้ให้เสร็จ ไม่งั้นหล่อนตาย” พอบอกลูกน้องเสร็จก็หันไปตะโกนบอกให้นางแบบทุกคนเตรียมตัวและดูคิวของตัวเองให้ดี พร้อมกับกำชับให้นางแบบทุกคนดูแลเครื่องประดับที่ตนเองใส่เดินแบบให้ดีด้วย

         “นี่ๆๆๆ พวกหล่อน ๆ เครื่องประดับเพชร พลอยที่พวกหล่อนใส่เดินโชว์นะกรุณารักษาให้ดีนะย่ะอย่าทำของเขาเสียหายเพราะแต่ละชิ้นที่หล่อนใส่โชว์นะทำงาน 10 ปียังเก็บเงินซื้อไม่ได้เลยนะย่ะ…..ฉันละเบื่อจริง ๆ กับนางชะนีพวกนี้”
                                              ***********************************************************************

จากคุณ	: PKSLE
เขียนเมื่อ	: 3 พ.ค. 54 10:47:20