ความคิดเห็นที่ 1 . บทที่  30  ในหัวใจ ช่วงสัปดาห์นี้นายพากศิษย์รักคนใหม่ล่าสุดมักจะมาป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้มือใกล้ไม้ทุกวันตอนเย็นๆ หลังเลิกเรียน            หนุ่มน้อยหัวตั้งช่วยเขาลากอุปกรณ์กีฬาออกมาตรวจซ่อมบ้าง (ช่วยทำลูกบาสหลุดจากตาข่ายกระจายไปครึ่งโรงยิมบ้าง) ช่วยจับกระไดตอนที่เขาปีนขึ้นไปเช็คห่วงแป้นบาสบ้าง (ช่วยทำสวิงช้อนใบไม้ตกลงไปในสระน้ำบ้าง)  ที่ช่วยให้เร็วกับที่ช่วยให้ยุ่งดูเหมือนจะก้ำกึ่งตัดสินลำบาก แต่รวมๆ แล้วก็ไม่ถึงกับเลวร้าย ถือว่าขำๆ เพลินๆ ดีเหมือนกัน          เห็น(ทำท่า)ตั้งอกตั้งใจช่วยงานขนาดนี้ พอโตมรถามว่าจะเอาอะไร ศิษย์รักคนใหม่ก็หัวเราะแหะไม่ยอมตอบ  แต่พอทำงานกันไปซักพักก็มักจะถามถึง ‘อาจารย์ชะลอ’ ขึ้นมา  จะว่าแกล้งล้อเรื่องที่เขาขอให้ฝ่ายนู้นวาดภาพเปลือยให้ก็ไม่น่าจะใช่ เพราะท่าทางถามไถ่นั่นดูเหมือนอยากรู้จริงจังซะมากกว่า          ตอนที่ถามว่าอาจารย์ชะลอใจดีรึเปล่านี่ยังไม่เท่าไหร่  บางทีนายพากอาจจะนึกอยากเรียนพิเศษศิลปะขึ้นมาก็เป็นได้  แต่ที่ถามว่าอาจารย์โตมรคิดว่าอาจารย์ชะลอเป็นยังไงมั่งเนี่ย....          ...ถ้านายพากไม่ได้มีกิตติศัพท์เป็นที่รับรู้กันทั่วไปว่าเกลียดเกย์ ตุ๊ด กะเทยทุกประเภทล่ะก็ โตมรอาจจะนึกสงสัยว่านายพากนึก ‘สนใจ’ พี่ชายเขาเข้าแล้ว...          แต่คำถามนี้มันคุ้นๆ เหมือนเคยได้ยินเจ้าภูตจิ๋วล่องหนถามรึเปล่าโตมรก็ไม่แน่ใจ พอถึงวันเสาร์ โตมรสอนศิษย์รักรุ่นใหญ่นายจีกับนายถั่วออกกำลังกายตอนเช้าตรู่เสร็จ ก็นั่งประจำตำแหน่งเฝ้าสระว่ายน้ำสิบโมงถึงบ่ายสามตามปกติ โดยมีนายพากมาป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆ เหมือนเคย          อาจเพราะเสาร์ที่แล้วมีงานโรงเรียน หรืออาจเพราะเปิดเทอมมาได้สักพัก ชีวิตการบ้านวันเสาร์อาทิตย์ของนักเรียนเริ่มอยู่ตัวกันบ้างแล้ว วันนี้ก็เลยมีผู้ใช้บริการเยอะ  โตมรไม่ได้เร่งให้คนขึ้นจากสระตอนใกล้ปิด เพราะยังไงก็ต้องไปรอต่อคิวกันอาบน้ำอยู่ดี  กว่าลูกค้าคนสุดท้ายจะออกไปพ้นประตูรั้วลูกกรงก็บ่ายสามครึ่ง          สองหนุ่มต่างวัยอาจารย์ศิษย์ช่วยกันเก็บย้ายข้าวของ ปิดหน้าต่างประตูห้องอาบน้ำ แล้วโตมรก็เปลี่ยนชุดจากเครื่องแบบอาจารย์พละสุดเชยกลับเป็นเสื้อยืดคอปกกับกางเกงยีนที่เขาใส่ออกจากบ้านมาเมื่อเช้า เพราะเป็นวันเสาร์เขาเลยไม่ได้ใส่เสื้อเชิ้ตแขนสั้นกับกางเกงทำงานอย่างวันเปิดเรียนปกติ          ถือกระเป๋าเสื้อผ้าเดินนำศิษย์รักออกมาปิดประตูรั้วลูกกรง เขย่าดูเบาๆ ให้มั่นใจว่ากุญแจติดเรียบร้อย แล้วก็หันไปเห็นหนุ่มน้อยหัวตั้งยืนยิ้มกริ่ม ทำหน้าเหมือนถูกอกถูกใจอะไรนักหนา  โตมรแกล้งย่นคิ้วเคร่ง เหลียวมองตามสายตานายพากไปทางใต้ต้นหูกวาง แล้วก็ชะงักเลิกคิ้วนึกไม่ถึง          พี่ชายยืนล้วงกระเป๋าอยู่ตรงนั้น แวะกินข้าวข้างนอกแล้วค่อยเข้าบ้าน  พอช่วยกันขนของจากรถไปเก็บเรียบร้อย โตมรก็ ‘ไล่’ คุณพี่ชายไปอาบน้ำก่อนเพราะขับรถเหนื่อยมาทั้งวัน  แล้วคุณน้องชายก็จัดการปิดประตูใส่กุญแจเรียบร้อยอย่างกับเป็นเจ้าของบ้านเสียเอง แถมปูที่นอนเตรียมไว้พร้อมอีกต่างหากทั้งที่พระอาทิตย์เพิ่งตกไปไม่นาน          พอตัวเองอาบน้ำเสร็จ กลับขึ้นมาบนห้อง ก็เห็นพี่ชายนอนเหยียดยาวหลับไปแล้ว  โตมรพาดผ้าขาวม้าไว้ที่ราวเตี้ยข้างฝา แล้วมานั่งลงบนผ้านวมตรงข้างพี่ชาย            หัวค่ำปลายเดือนพฤศจิกาอากาศกำลังสบาย ไม่ร้อนไม่เย็น ไม่ต้องห่มผ้า  โตมรยังไม่ง่วง ปล่อยให้สายตาตัวเองพินิจพิจารณาใบหน้าและเนื้อตัวของพี่ชายไปอย่างนั้น  ...ยิ่งนานก็ยิ่งคุ้นเคย... อีกหน่อยเขาคงจำกล้ามเนื้อของพี่ชายได้หมดทุกมัดเหมือนกับกล้ามเนื้อของตัวเอง...  นึกแล้วก็หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ          พี่ชายพลิกตัวบ้างเหมือนกัน ...นึกว่านอนท่าเดียวตลอดซะอีก...  โตมรนั่งดูนิ่งอยู่เป็นชั่วโมง ...ถ้าใครเห็นคงนึกว่าเขาหลับคาที่ไปแล้ว...  จนดึกถึงค่อยลุกลงไปตรวจประตูหน้าต่างข้างล่างอีกครั้ง ก่อนจะกลับขึ้นมาปิดไฟนอน          อยากกอดพี่ชายอยู่เหมือนกัน แต่กลัวพี่ชายจะรู้สึกตัวตื่น  โตมรนอนตะแคงมองพี่ชายอยู่ในความมืด          แม้สายตาจะไม่เห็นอะไร แต่หัวใจเขาจำได้หมดทุกอย่างแล้ว โตมรมาตื่นเอาตอนได้ยินเสียงประตูปิด          ลืมตาขึ้นมาเห็นห้องสว่างแล้ว แต่กะไม่ถูกว่ากี่โมง ...พี่ชายจะไปสอนสายรึเปล่า... ชะโงกดูเห็นพี่ชายยืนเช็ดหัวอยู่มุมห้อง  โตมรยิ้มตาปรือ แล้วเริ่มปลุกตัวเองด้วยการซิตอัพยี่สิบครั้งต่อด้วยสะพานโค้งตามปกติ  พอเสร็จก็ลุกเดินกะปรี้กะเปร่าไปที่ราวเตี้ยข้างฝา เอื้อมมือแล้วก็ชะงัก หันไปมองผ้าในมือพี่ชายที่ยืนอยู่ข้างๆ          “พี่ลอใช้ผ้าผมเหรอครับ”          พี่ชายลดผ้าในมือลงเขม้นเพ่ง แล้วก็เลิกคิ้วสูง          “เอ้อ! จริงด้วย! โทษที เดี๋ยวพี่เอาผืนใหม่ให้”          พอพี่ชายขยับตัว โตมรก็แตะแขนอีกฝ่าย          “ไม่เป็นไรครับ ผมใช้ต่อได้”          พี่ชายหันมายิ้มแต่ดูตายังโรย          “เปียกแล้ว”  ยกผ้าให้ดูประกอบ          โตมรหัวเราะ หันไปคว้าผ้าผืนของพี่ชายจากราว          “ผืนนี้ไม่เปียกครับ”  ขยิบตาล้อหนึ่งที แล้วตวัดผ้าขึ้นพาดบ่า          พี่ชายพ่นลมหายใจแบบดูรู้ว่าแกล้ง          “ผืนนั้นไม่เปียกแต่พี่ใช้แล้วเมื่อคืน โตจะเอาไปใช้ได้ไง”          โตมรตีหน้าซื่อ  “ผ้าผมใช้แล้วพี่ยังแย่งไปใช้เลยนี่นา”  แล้วเปลี่ยนเป็นเข่นเขี้ยว  “แบบนี้ต้องเอาคืน!”          พูดจบก็เดินผ่านหน้าพี่ชายแบบเฉี่ยวข้อมืออีกฝ่ายไปนิดเดียว ได้ยินเสียงงึมงำต่ำๆ จากข้างหลัง          “ก็คนมันง่วงนี่เว้ย” อาบน้ำเสร็จเห็นประตูหน้าต่างชั้นล่างยังปิดหมด แสดงว่าพี่ชายยังไม่ลงมา  โตมรขมวดคิ้วนิดหนึ่ง นาฬิกาข้างฝาบอกว่าจะเจ็ดโมงแล้ว  ...ปกติพี่ชายสอนแปดโมงถึงสิบเอ็ดโมง...          เดินกลับขึ้นห้อง พอเปิดประตูก็เห็นพี่ชายนอนเหยียดยาวหลับตานิ่งเหมือนเมื่อวานตอนหัวค่ำไม่มีผิด  โตมรอมยิ้มขำ ย่องไปหย่อนผ้าพาดคืนที่ราวเตี้ยข้างฝา แล้วย่องกลับมายืนมองพี่ชายเงียบๆ จากปลายเท้า          ...อยากมองอย่างนี้ไปชั่วชีวิต...          วูบหนึ่งของความคิดที่ผุดขึ้นมาในหัว... แล้วก็อดขำตัวเองไม่ได้ ...พี่น้องสองคนตกค้างอยู่บนคานกันจนแก่เฒ่า คงน่าเอ็นดูอยู่มิใช่น้อย...          ยืนดูอยู่ตั้งนาน ไม่ได้ส่งเสียงอะไรเลยสักนิด แต่พี่ชายก็ปรือตาขึ้นมายิ้มกวน          “มองอะไรน้องชาย”          โตมรยิ้มตอบ นึกอยากแกล้งเล่น แต่เห็นหน้าตาอิดโรยของพี่ชายแล้วหัวใจมันก็อ่อนยวบ          “มองพี่ชายครับ”  ก้าวขึ้นไปบนผ้านวมแล้วย่อตัวลงนั่งยอง  “เจ็ดโมงแล้วครับ...”          บอกได้แค่นั้นแล้วก็พูดต่อไม่ออก ไม่อยากเอ่ยเร่งให้พี่ชายลุกขึ้นมาแต่งตัวเตรียมไปสอนเลย          พี่ชายขมวดคิ้วนิดหนึ่ง แล้วเลิกคิ้วกระตุกขึ้นเหมือนนึกอะไรได้ เปลี่ยนกลับไปทำคิ้วยู่อีก ส่ายหน้าน้อยๆ          “วันนี้บอกงดเด็กไปแล้ว ขอโทษที เมื่อวานพี่ลืมบอกโตสิเนี่ย เลยต้องตื่นมาแต่เช้าเลย...”          คนนอนพ่นลมหายใจทำหน้าระอิดระอาตัวเอง  โตมรยิ้ม แตะมือซ้ายลงบนแข้งพี่ชาย          “ไม่เป็นไรครับ ปกติผมก็ตื่นประมาณนี้อยู่แล้วล่ะครับ  อาทิตย์นี้พี่ลองดสอนก็ดีครับ จะได้พักซักหน่อย  พี่ลอดูเหนื่อยมากเลย”          พี่ชายพยักหน้าหงึก ยิ้มอ่อน          “อื้อ พยายามเก็บภาพให้ได้หลายๆ ที่ เลยขับรถเยอะ... แก่แล้วด้วยแหละ กระดูกกระเดี้ยวไม่ค่อยดี”          สองพี่น้องหัวเราะกันเบาๆ  โตมรส่ายหน้าทั้งยังยิ้มกว้าง          “ไม่แก่หรอกครับ แต่คงไม่ค่อยได้ออกกำลัง”  ยกมือซ้ายจากแข้งของพี่ชายแล้วแตะเบาๆ เร็วๆ สองทีเหมือนสะกิด  “นอนคว่ำครับ”          “หืม?”  พี่ชายชันคอขึ้นมามอง เลิกคิ้วสูงทั้งตายังปรือ          โตมรสบตายิ้ม ตอบเน้นทีละคำชัด  “นอน... คว่ำ... ครับ”          พี่ชายขมวดคิ้วทั้งยังชันคอ แต่ก็ไม่ถามต่อ ยอมพลิกตัวขลุกขลักคว่ำลงแต่โดยดี          โตมรเคยเรียนรู้การนวดคลายกล้ามเนื้อสำหรับนักกีฬา พอมาเป็นอาจารย์พลศึกษาระดับมัธยมที่ต้องช่วยฝึกซ้อมนักกีฬาโรงเรียนด้วย แม้ไม่ได้ลงมือนวดลูกศิษย์เองก็ต้องสอนเด็กให้มีความรู้ติดตัวไว้บ้าง เลยยังจำทุกอย่างได้แม่นยำขึ้นใจ ยิ่งประกอบกับความรู้ด้านสรีรวิทยาของเขาด้วยแล้ว เรียกว่าหลับตายังนวดได้สบาย          มองร่างกายของพี่ชายที่นอนคว่ำอยู่ข้างๆ  แผ่นหลังกว้างดูอบอุ่นอย่างที่เขาคุ้นใจ ช่วงสะโพกดูเพรียวแกร่ง และช่วงขาดูแข็งแรงหนักแน่น  ...ไม่เห็นจะแก่ตรงไหน... แค่โหมงานหนักมากไปเท่านั้นเอง...          โตมรลุกย้ายไปนั่งลงตรงปลายเท้าพี่ชาย ในเมื่อพี่ชายไม่ได้หลับ โตมรก็เลยขึ้นมานั่งนวดอยู่บนหลังพี่ชายสบายใจ          ...นวดไปแกล้งไป...          ยิ้มไปขำไป แล้วก็...          ...เขินไปด้วย...          ไม่ใช่เขินที่นั่งคร่อมสะโพกพี่ชาย เพราะนอนกอดกันมาตั้งกี่ครั้ง ร่างกายเบื้องหน้าของเขาทุกส่วนพี่ชายก็เคยเห็นเคยสัมผัสมาหมดแล้ว ไม่มีอะไรเหลือให้ต้องอายอีก          ...ตอนเต้นรำก็ป่ายกันมาแล้วด้วยซ้ำ...          แต่ที่เขินกลับเป็นเพราะสองมือเขาต้องกดแนบไปบนผิวเนื้อของพี่ชาย ...กล้ามเนื้อคมแน่นของพี่ชาย... อย่างทั่วถึง... ไม่เว้นแม้สักตารางนิ้วของด้านหลังนี่          แปลกใจตัวเอง... ตอนเรียนมหาวิทยาลัยแม้เขาจะไม่ได้เป็นนักกีฬาลงแข่ง แต่ก็มีหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงนวดให้เพื่อนนักกีฬาชายปีละหลายคนตลอดทั้งสี่ปี และตอนนั้นก็ไม่เคยรู้สึกเขินอะไรแบบนี้เลย          ...สงสัยจะเริ่มแก่...          นวดไปขำไป พอเสร็จจากไหล่กับท้ายทอย โตมรก็ลุกถอยกลับไปนั่งตั้งหลักที่ปลายเท้าเหมือนตอนแรก          “นอนหงายครับ” . จากคุณ : พิธันดร เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 54 16:29:41

ความคิดเห็นที่ 2 . พอเสร็จจากหลังเท้ากับแข้ง โตมรก็ขยับไปนั่งนวดช่วงเข่าจากด้านข้าง  พี่ชายชะโงกขึ้นมาปรือตาเลิกคิ้วทำเสียงกึ่งง่วงกึ่งกวน          “ทีเมื่อกี๊ล่ะแทบจะขี่หลัง เกิดเกรงใจอะไรเอาป่านนี้  รึว่า...”  พี่ชายกระตุกหนวดซ้ายทีขวาที  “...กลัวจะต้านเสน่ห์พี่ชายไม่ไหวรึไงฮึ”          โตมรหัวเราะร่า          “น้อยหน่อยครับ พี่ลอแหละจะละลายคามือผม นี่อุตส่าห์เป็นห่วงนะเนี่ย”          ว่าแล้วก็หลิ่วตายิ้มยั่วแบบที่คิดว่าเย้ายวนที่สุด  พี่ชายโคลงหัวทำหน้าไม่เชื่อถือ          “เก่งงั้นเชียว ราคาคุยรึเปล่า  ไหน... ขึ้นมานั่งนวดให้สุดฝีมือที ดูซิว่าใครจะละลายกันแน่”          โตมรหรี่ตาห่อปากกลมร้องอู้ แล้วจุปากจึ๊กๆ ถี่ยิบ          “แล้วอย่ามาหาว่าน้องชายไม่เตือนนะครับพี่ชายยยย...”          พูดจบก็ยักคิ้วสองแผล็บ แล้วขยับตัวขึ้นไปนั่งคร่อมแข้งพี่ชายตามคำท้า แอบก้มหน้ายิ้มกับตัวเอง          ...ตกลงใครแกล้งใครกันแน่เนี่ย... เสร็จจากช่วงอกก็มาถึงบ่าเป็นขั้นสุดท้าย  กล้ามเนื้อตรงนี้เขม็งตึง คงจะทั้งจากการขับรถทางไกลแล้วก็จากการเร่งวาดภาพต่อเนื่องตลอดหลายวัน          โตมรนั่งคร่อมสะโพกพี่ชาย พื้นที่ส่วนตัวที่สุดของร่างกายสัมผัสกันแนบชิดอย่างที่ไม่เคยมาก่อน  ...ผิวเนื้อตัวเองนั้นไม่เท่าไหร่ แต่ผิวเนื้อของพี่ชาย...          ...เผลอหายใจขัดไปก็หลายครั้ง...          พยายามตั้งสมาธิจดจ่ออยู่กับมือสองข้าง แต่กลับยิ่งทำให้รับรู้ถึงกล้ามเนื้อบ่าที่แกร่งแน่น  ร่างกายของทั้งพี่ชายและเขาเกิดปฏิกิริยาต่อเนื่องยืดยาวมาตามธรรมชาติ  แต่ในเมื่อพี่ชายเพียงแต่นอนมองเขาทำงานไปเงียบๆ ไม่ว่าอะไร โตมรก็ทำไม่รู้ไม่ชี้ปล่อยให้มันเป็นของมันไปอย่างนั้น          ...ทั้งที่บางจังหวะก็แทบจะลืมหายใจ...          บางทีนวดๆ ไปแล้วก็นึกเขม่นพี่ชายที่ช่างไม่รู้สึกรู้สาดีนัก อยากแกล้งลงไม้ลงมือหนักๆ ให้โอดโอยเล่น เผื่อว่าความเจ็บจะช่วยลด ‘แรงเสียดทาน’ ช่วงล่างได้มั่ง  ...แต่ก็นั่นแหละ... โตมรรู้ดีอยู่แก่ใจ ว่าถึงพี่ชายจะสงบลงก็ใช่ว่าเขาเองจะสงบตาม ในเมื่อยังนั่งคร่อมนวดเฟ้นเนื้อตัวพี่ชายอยู่อย่างนี้  และที่สำคัญ...          ...ไม่อยากให้พี่ชายต้องเจ็บเลยแม้แต่นิดเดียว...          ก็เลยต้องทนทำไม่รู้ไม่ชี้ ตั้งหน้าตั้งตาผ่อนคลายกล้ามเนื้อให้พี่ชายสบายตัวอยู่อย่างนี้          ถึงจะเขินจนแทบบ้า แต่เห็นสายตาพี่ชายแล้ว...          โตมรก็รู้สึกอุ่นไปทั้งหัวใจ ...อยากอยู่อย่างนี้ไปทั้งวัน...          แต่ถ้านวดนานเกินไปแทนที่จะเกิดผลดี กลับจะทำให้กล้ามเนื้อระบมแทน  โตมรกระชับต้นแขนพี่ชายเนิบหนัก ค่อยๆ ย้ำลงมาตามท่อนแขนทีละน้อยจนสุดปลายนิ้ว ก่อนที่จะวางมือพี่ชายคืนลงบนผืนผ้านวมที่ปูพื้น          เหลือบมองหน้าพี่ชายก็เห็นกำลังยิ้มสบายอารมณ์          “ไหน? ฝีมือมีแค่นี้เอง? ไม่เห็นจะละลายเลย”          โตมรหลุดหัวเราะหนึ่งพรืด แล้วส่ายหน้าดิกทั้งยังสบตาอีกฝ่าย จุปากรัวถี่สี่จึ๊ก          ...จะท้าทายกันเกินไปแล้วววว...          ตัดสินใจไม่พูดตอบแต่ปรือตายิ้มมุมปากกึ่งเจ้าเล่ห์กึ่งยั่วยวน  ...แบบนี้ต้องเจอกันหน่อย... โน้มตัวทั้งยังอยู่ในท่านั่ง ค้ำมือลงสองข้างต้นแขนพี่ชายจนใบหน้าห่างกันแค่คืบ แลบลิ้นแตะมุมปากตัวเองนิดเดียว แล้วกวาดลากตามริมฝีปากบนจากข้างหนึ่งไปสุดอีกข้างหนึ่งเนิบช้าแบบจงใจให้เห็นชัด          พี่ชายยิ้มตอบ แต่ประกายตาเต้นริกเหมือนขำ  โตมรเผลอย่นจมูก ...เอาจริงล่ะนะครับ... แล้วเหยียดขาทีละข้างจากที่นั่งคร่อมอยู่ จนกลายเป็นนอนคว่ำทับตัวอีกฝ่ายไว้ตั้งแต่ช่วงท้องลงไป เหลือเพียงช่วงอกที่ยังยกลอยขึ้นมาเหมือนท่าโยคะหรือวิดพื้น          ...เป็นไงครับพี่ชาย... เลิกคิ้วลอยหน้าสบตาในระยะไม่ถึงคืบ ...รู้จักน้องชายคนนี้น้อยไปซะแล้ว...          พี่ชายยังคงยิ้ม แต่ในตาคู่นั้น...          โตมรกะพริบตา รู้สึกว่าใบหน้าตัวเองถูกโอบล้อมด้วยกลิ่นหอมอ่อนของสบู่แชมพูกับเนื้อตัวของพี่ชาย ช่วงอกของคนสองคนขยับขึ้นลงแตะต้องกันทุกระยะตามจังหวะหายใจ          ...ที่หนักหน่วงกว่าปกติ?... หรือเปล่า?... อย่างน้อยก็ตัวเขาเอง...          สัมผัสอุ่นที่วางลงมาบนบั้นเอวสองข้างทำให้โตมรเกือบสะดุ้ง  มือข้างหนึ่งของพี่ชายลากเลื่อนขึ้นมาที่แผ่นหลังและรั้งตัวเขาลงแผ่วเบา  โตมรงอศอก ปล่อยให้ร่างกายตัวเองทาบแนบลงบนแผ่นอกของพี่ชาย          ปลายจมูกของเขาแทบสัมผัสกับปลายคางของพี่ชาย          แล้วมือของพี่ชายก็ประคองหัวเขาให้ซุกซบลงตรงซอกคอ  เสียงกระซิบอุ่นเบาที่ข้างขมับนั้นไม่ได้เจือขำ          “ขอบคุณมากนะโต”          สองแขนพี่ชายโอบหุ้มเขาไว้จากท้ายทอยลงไปถึงบั้นเอว  โตมรหุบศอกที่พับวางข้างตัวเข้ามาชิด สองมือประคองหัวไหล่พี่ชายไว้ ไม่รู้ว่าควรจะกอดตอบหรือว่าอะไร          หัวใจของเขาเต้นหนักหน่วงรุนแรงจนเหมือนกระโดดก้องอยู่ในอก            ...รัก...          ...มาก.... มากที่สุด...          สูดลมหายใจเข้าลึก ปล่อยให้กลิ่นพี่ชายซึมแทรกเข้าอาบเนื้อตัวเขาไว้ทั้งหมดจากข้างใน  ความเข้าใจเริ่มก่อตัวเชื่องช้า เหมือนแดดสางที่คลี่เงาห่มหัวใจเขาไว้จนหมดทั้งดวง          ...ไม่ใช่อย่างพี่ชาย... . จากคุณ : พิธันดร เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 54 16:30:13

ความคิดเห็นที่ 3 . บทที่  31  กติกา โตมรตื่นขึ้นมาอีกรอบตอนพี่ชายยืนตระหง่านอยู่ที่ข้างขา ผ้าผ่อนก็ไม่นุ่ง หน้าตายิ้มกริ่มมีความสุข          เลยดำเนินการปลุกตัวเองให้พี่ชายดูอีกรอบ (ถึงเวลาตอนนี้มันน่าจะใกล้เที่ยงแล้วก็เถอะ)          ลงชั้นล่าง กินก๋วยเตี๋ยวราดหน้าที่เมื่อคืนซื้อติดมือเข้าบ้าน นั่งจิบชาที่ห้องดอกไม้กันเงียบๆ อีกพักใหญ่ แล้วค่อยกลับเข้าห้องทำงานตามเวลาปกติบ่ายโมง          โตมรยืนพิงกรอบวงกบฝั่งซ้ายของหน้าต่างบานโต มือซ้ายพักบนกรอบล่าง มือขวาวางบนต้นขาตัวเอง แหงนหน้ารับแสง ปรือตาแอบมองพี่ชายแบบเดียวกับเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว          มีความสุขที่ได้เห็นพี่ชายยิ้มแบบนี้          ...รัก... เหลือเกิน...          บางทีเขาแกล้งขยับตัวให้พี่ชายหันมาทำหน้าดุ แล้วสองพี่น้องก็จะหลุดหัวเราะออกมาพร้อมกันเบาๆ          ...อยากอยู่ใกล้ๆ พี่ชายแบบนี้ทุกวัน...          ช่วงหยุดพัก เปิดเพลงเต้นรำสองเพลงเหมือนเดิม  แต่คราวนี้แปลก เพลงแรกแทนที่พี่ชายจะยืนเฉยปล่อยให้เขาเต้นสนุกอยู่คนเดียว วันนี้พี่ชายกลับยอมโยกตัวตามเขาด้วย ถึงจะแค่นิดๆ หน่อยๆ ก็เถอะ          และตาคมลึกคู่นั้นพราวระยับ          พอถึงเพลงช้า โตมรขยับเข้าไปแตะสองข้างเอวพี่ชายไว้ตามปกติ และแทนที่พี่ชายจะแตะศอกเขาเบาๆ เหมือนเคย กลับยกมือขึ้นจับไหล่เขาไว้ และพอ ‘เต้นรำ’ กันไปได้แค่อึดใจ มือของพี่ชายก็รั้งตัวเขาเข้าไปกอดไว้นิ่ง และประคองหัวเขาให้ซุกซบลงตรงซอกคอที่เดิม พึมพำเสียงต่ำเบา          “ขอบคุณมากนะน้องชาย”          โตมรสูดหายใจเข้าลึก ปล่อยให้กลิ่นเนื้อตัวของพี่ชายอาบห่มเขาไว้อีกครั้ง ยกมือขึ้นกอดตอบ          ...ได้เป็นน้องชาย... เขาก็ยิ่งกว่าดีใจแล้ว... นั่งจิบชาอีกครั้ง ฟังพี่ชายเล่าเรื่องหมู่บ้าน กับแผนการขายรูปหาเงินเข้ากองทุนส่งเด็กเรียนต่อ          พี่แพนรับดูแลให้ทั้งหมด ขอใช้พื้นที่ร้านอาหารของเพื่อนจัดเป็นแกลเลอรี่ชั่วคราว แล้ววันสุดท้ายจะเปิดประมูลด้วยระบบคอมพิวเตอร์  งานประชาสัมพันธ์พี่แพนก็ช่วยจัดการให้ด้วย  พี่ชายไม่ต้องกังวลอะไรเลย แค่วาดภาพให้ทันจัดแสดงเท่านั้นพอ          “พี่อยากให้โตไปด้วยนะ... หมายถึง... ถ้าไม่ติดอะไร...  พี่แพนเสนอให้จัดคืนวันศุกร์ก่อนปีใหม่ บอกว่าจะหาสปอนเซอร์ทำเป็นงานเลี้ยงค็อกเทลหรูๆ เชิญแขกรวยๆ ที่มีตังค์ประมูลสู้กันแพงๆ ส่วนนึงก็ลูกค้าเดิมของพี่น่ะแหละ พี่แพนบอกว่าเขารู้ฝีมืออยู่แล้ว น่าจะสนใจ”          โตมรนั่งฟังเงียบๆ เห็นพี่ชายยิ้มทีไร หัวใจมันก็พลอยยิ้มตามไปด้วยทุกที  วันนี้เขาจะยืนเป็นแบบให้พี่ชายเป็นครั้งสุดท้าย  ตั้งแต่พรุ่งนี้พี่ชายจะต้องเริ่มลงมือวาดภาพสำหรับงานประมูล นับเวลาแล้วเหลืออีกสี่สัปดาห์เท่านั้นเอง  ช่วงนี้งดรับงานลูกค้ากับงดสอนที่วัดชั่วคราว หลังปีใหม่ค่อยเริ่มกันอีกที          นึกขึ้นมาได้ถึงรูปที่เขาขอให้พี่ชายวาดให้ ...เดี๋ยวต้องบอกพี่ชายให้เก็บไว้ก่อน ไม่เร่งร้อนอะไร...          ใจหายวาบ          ...เดิมพัน... ที่เคยคุยกันไว้...          ...เขาแพ้แล้ว... ยืนเป็นแบบช่วงสุดท้าย... ครั้งสุดท้าย... ความรื่นรมย์เมื่อครู่ ตอนนี้กลับกลายเป็นความหนักหน่วงในหัวใจ          ...เขาแพ้แล้ว... แพ้การแข่งขันตามที่เคยตกลงกันเอาไว้...          เขาต้องจ่ายค่าภาพราคาเต็ม และยอมถ่ายแบบชุดว่ายน้ำ โดยที่พี่ชายจะเป็นคนถ่ายภาพให้เองกับมือ          โตมรไม่ได้ห่วงตรงนี้เลย เขาเองต้องการจ่ายราคาเต็มมาตั้งแต่ต้น และอยู่กับพี่ชายมามากมายขนาดนี้ เข้าใจและห่วงใยกันมากมายขนาดนี้ เขารู้ดีว่าพี่ชายไม่เอาภาพเขาในชุดว่ายน้ำไปให้พี่แว่นลงนิตยสารแน่นอน          ...แต่นั่นแปลว่า... เขาต้องบอกให้พี่ชายรู้...          รู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบรัดแน่นหนา  โตมรจำได้ พี่ชายเคยพูดไว้... เมื่อคืนนั้น... วันงานคืนสู่เหย้า... ที่พี่ชายพาเขากลับมานอนค้างที่นี่...          ‘ดีแล้วที่ไม่มีใครมาชอบ... ไม่งั้น... ผมคงไม่รู้จะบอกเขาว่าไง’          เขารู้ดีว่าหัวใจของพี่ชายยังคงอยู่กับใคร ...ไม่แปลกใจ... และเข้าใจ...  ถ้ามีคนมาบอกชอบ ถึงเป็นคนอื่น พี่ชายก็ยังต้องลำบากใจกับการปฏิเสธขนาดนั้น แล้วถ้าคนบอกคือเขา... ที่เป็นน้องชาย...          โตมรไม่อยากคิดว่าพี่ชายจะเสียใจเพียงใด          ...เสียใจแทนเขา...          โชคดีเหลือเกินที่ท่ายืนนี้เขาแหงนหน้าเอียงไปทางซ้ายและแกล้งทำเป็นหลับตา ไม่อย่างนั้นพี่ชายต้องสังเกตเห็นแน่ว่าหน้าตาเขาตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อตอนก่อนพักเอาเสียเลย  โตมรแอบปรือตาขึ้นมองพี่ชาย          ...รัก... มากมาย...          ...ไม่อยากให้พี่ชายต้องเจ็บเลยแม้แต่นิดเดียว...          ถามตัวเอง... ถ้าไม่บอกจะได้มั้ย?... ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ทำเป็นว่าเสมอกัน แล้วเขาก็จ่ายค่าภาพครึ่งราคา ไม่มีใครต้องรู้          ไม่มีใครต้องเสียใจ          เรื่องเงินไม่ใช่เรื่องใหญ่  อีกครึ่งที่เหลือเขาจะหาโอกาสยัดเยียดให้พี่ชายในคราวอื่นก็คงพอเป็นไปได้          แต่นั่นก็แปลว่าเขาต้องโกหก          ทั้งที่สอนเด็กมาเป็นปีๆ... ทั้งที่ตั้งใจทำตัวเป็นตัวอย่างที่ดี... พอสมควร... มาตลอด...          แน่นอนว่าไม่มีใครรู้          ยกเว้นตัวเขาเอง          ที่จะรู้ดีอยู่แก่ใจไปจนชั่วชีวิต          และคนที่เขาโกหก ก็คือคนที่เขารักมากที่สุด          โตมรหลับตา          ...เขาควรจะเลือกอะไร?... หยิบเสื้อยืดคอปกมาสวม... เชื่องช้า... ไม่อยากให้เวลานี้หมดไป          ...เขายังไม่พร้อม...          โตมรสูดลมหายใจเข้าลึก เหลือบมองพี่ชายที่กำลังเก็บพู่กันจานสี เห็นทำหน้าอมยิ้มอิ่มอกอิ่มใจ ถ้าเป็นเวลาปกติเขาคงแอบนึกมันเขี้ยวหาอะไรแกล้งพี่ชายเล่นแล้ว          ...แต่ตอนนี้ไม่ปกติ...          กลิ่นแหลมคมของน้ำมันสนเสียดแทรกเด่นชัดท่ามกลางกลิ่นหอมอ่อนของดอกไม้นอกหน้าต่าง  หัวใจของโตมรรู้สึกยอกหนึบเหมือนความแหลมคมนั่นเสียดลึกเข้ามาถึงในอก          ...ไม่อยากให้พี่ชายต้องเจ็บเลยแม้แต่นิดเดียว...          ก้มลงสวมกางเกงยีนตัวเมื่อวาน... รูดซิป... กลัดกระดุม... ปล่อยนิ้วคาไว้ตรงนั้น          ...แต่เขาโกหกไม่ได้...          หยิบเข็มขัดร้อยห่วงรอบเอว สอดปลายเข้าในหัว          ...สุดท้ายก็วนกลับมาที่จุดตั้งต้น... การเดิมพัน... กติกา...          โตมรชะงัก          ...กติกา!...          ปล่อยมือจากเข็มขัด เงยหน้าขึ้นสูดลมหายใจลึก          ...ผมขอโทษนะครับ... พี่ชาย... . จากคุณ : พิธันดร เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 54 16:30:49

ความคิดเห็นที่ 4 . เดินเข้าไปที่หลังขาตั้งภาพ  พี่ชายหันมายิ้มอารมณ์ดี          “รอแป๊บ เดี๋ยวไปส่ง”          โตมรยิ้มตอบ          “ไม่เอาครับ พี่ลอเพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ พักผ่อนดีกว่าครับ”          พี่ชายหัวเราะ          “เมื่อวานนอนตั้งกะยังไม่ทุ่ม เช้านี้ตื่นมาให้โตนวดแล้วก็หลับต่อ น่าจะเกินพอแล้วมั้ง”          โตมรหัวเราะตอบ          “ตุนไว้เถอะครับ  สี่อาทิตย์นี้ผมว่าพี่ทำงานเช้ายันดึกแน่ๆ  เผลอๆ ไม่หลับไม่นอน”          พี่ชายวางผ้าเช็ดมือเปื้อนน้ำมันสนลงบนโต๊ะข้างตัว หันมาถอนหายใจเสียงดังอย่างที่ดูรู้ว่าแกล้ง          “ที่พูดมาจะถือว่าอวยพรแล้วกันนะ”          สองพี่น้องหัวเราะกันเบาๆ อีกครั้ง  โตมรกวาดตาขึ้นลงเก็บภาพพี่ชายไว้ให้เต็มสายตา ...และหัวใจ...          “รูปผมยังไม่ต้องวาดต่อนะครับ ไว้เสร็จงานประมูลก่อนดีกว่า”          “เฮ้ย ไม่เป็นไร”  พี่ชายส่ายหัวทำหน้าว่าเรื่องเล็ก  “เก็บรายละเอียดอีกนิดเดียวกับเคลือบก็เสร็จแล้ว”          โตมรพยักหน้า ฝืนริมฝีปากและสายตาให้ยังคงยิ้มไว้อย่างแนบเนียน          ...แนบเนียนยิ่งกว่าตอนเจอผู้ให้กำเนิดทั้งสองคน...          “พี่ลอครับ ภาพจะเสร็จแล้ว งั้นเรื่องเดิมพันของเรา...”          พี่ชายโบกมือขัด          “ไว้ค่อยคุย รอส่งมอบก่อนแล้วค่อยว่ากัน”          โตมรส่ายหน้าน้อยๆ ทั้งยังยิ้มกว้าง          “ไม่เป็นไรครับ คุยเลยดีกว่า ผมแค่จะบอกว่า ผมขอถอนตัวจากการแข่งขันน่ะครับ”          คราวนี้พี่ชายชะงัก รอยยิ้มเริ่มคลายลงเหมือนไม่แน่ใจ  โตมรรีบพูดต่อกลั้วหัวเราะ          “แต่ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมยังอยากได้รูปเหมือนเดิมครับ แล้วก็จ่ายตังค์เหมือนเดิมด้วย  พี่ลอตั้งกติกาไว้ว่าใครถอนตัวปรับแพ้ เราก็ยืนตามกติกาได้เลยครับ  ผมจ่ายเต็มราคาแล้วก็ยอมถ่ายแบบ...”          “ทำไม”          พี่ชายขัดเสียงเบานิ่ง ...ไม่เหมือนโกรธ... แต่เหมือน...          ...กลัว?...          โตมรรู้สึกเหมือนหัวใจถูกบิด รีบก้าวเข้าหาพี่ชาย ยกมือขึ้นรวบกุมศอกอีกฝ่ายไว้ ใบหน้ายังฝืนยิ้มรื่นรมย์          “เพราะตอนนี้เราเป็นพี่น้องกันไงครับ ไม่ใช่คนแปลกหน้าอย่างตอนนั้น จะให้แกล้งหว่านเสน่ห์เอาชนะกันน่ะ ผมยอมไม่ได้หรอกครับ  ผมรักพี่ลอนะครับ”          สายตาสองคู่ประสานกันนิ่ง  โตมรขยับเข้าไปอีกนิด          ...รัก... รักมาก...          ...มากที่สุดแล้วในชีวิตนี้...          แล้วพี่ชายก็ยิ้มออกมา          “ไอ้น้องบ้า  ตกใจหมด นึกว่าอะไร”          โตมรหัวเราะ          “งั้นตกลงตามนี้นะครับ  ผมจ่ายพี่ลอเต็มราคา แล้วก็ได้เป็นนายแบบให้พี่ลอถ่ายชุดว่ายน้ำด้วย”          พี่ชายส่ายหน้า ทำเสียงโวยกลั้วหัวเราะ          “พอแล้ว! ไม่ต้องถ่ายเพิ่มแล้ว  ที่ถ่ายเก็บไว้นี่ก็ลงหนังสือได้ตั้งสามเล่มแล้วมั้ง”  แล้วก็หลิ่วตาเจ้าเล่ห์  “บางรูปนะ... อย่าให้พูด!”          โตมรยักคิ้วตอบ ยิ้มกว้าง          “ขอเลขบัญชีพี่ลอด้วยนะครับ ผมจะได้โอนตังค์ให้”          พี่ชายโบกมือ          “ไว้หลังปีใหม่  เสาร์หน้าโตอยู่บ้านรึเปล่า พี่จะเอารูปไปให้”          โตมรเลิกคิ้วนึกแค่อึดใจ          “อย่าเพิ่งเลยครับ พี่ลออยู่ทำงานก่อนดีกว่า ไว้หลังประมูลแล้วค่อยนัดกันนะครับ”          พี่ชายโคลงหัว          “อื้ม ได้”  แล้วหยุด  “วันงาน... พี่อยากให้โตไป... หมายถึงถ้าไม่ติดอะไรนะ”          “คร้าบบบบ...”  โตมรลากเสียงล้อ  “งานสำคัญของพี่ลอทั้งที น้องโตไม่พลาดแน่ครับ”          พี่ชายหัวเราะเสียงดัง  โตมรยิ้ม มองหน้าพี่ชายใกล้ชิด ...เก็บตุนเอาไว้ให้มากที่สุด... กว่าจะถึงวันนั้น...          สูดลมหายใจเข้าลึก...  กลิ่นสี... กลิ่นน้ำมันสน... กลิ่นห้อง... กลิ่นดอกไม้... กลิ่นบ้าน...          ...กลิ่นของพี่ชาย...          ขยับตัวเข้ากอดรวบพี่ชายไว้ ซบหน้าซุกลงตรงซอกคอที่เดิม  พี่ชายหัวเราะเบาๆ บ่นงึมงำว่าเดี๋ยวกลิ่นน้ำมันสนติดเสื้อ แต่ก็ยอมยกมือกอดตอบหลวมๆ ก่อนเปลี่ยนเป็นกระชับแน่น  โตมรสูดลมหายใจเข้าลึกอีกครั้ง          ...กว่าจะถึงวันนั้น... (ติดตามตอนต่อไปกระทู้หน้าครับ) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 54 16:31:21

ความคิดเห็นที่ 5 ^____^ คุณพีท .... หายเจ็ทแล็คยังอะ? ไปอ่านก่อนนะ ************************ กรี๊ดดดดดด...อยู่ดีไม่ว่าดี ขึ้นไปบอดี้ มาสสาจ ซะงั้น ... กรึ๋ยๆๆๆ อ่านไป ขนลุกไป ^_______^ ไม่รู้เพราะเนื้อหา หรือไข้หวัดหมูเลยเนี่ย เมื่อวานไปฉีดวัคซีนมา ... ไข้ถามหาแล้วเนี่ย แก้ไขเมื่อ 03 พ.ค. 54 19:30:25 จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 54 18:49:53

ความคิดเห็นที่ 6 มาแปะโป้ง สิ้นเดือนค่อยมาอ่านนะคับ คริคริ จากคุณ : ทะเลหวาน เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 54 18:55:18

ความคิดเห็นที่ 7 นวดๆๆ :-) ...... ปีนี้เรารอดจากการนวด เย้... จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 54 20:43:41

ความคิดเห็นที่ 8 จารย์โตเพิ่งรู้ตัวหรือว่ารักพี่ลอ เค้าน่ะรักไปนานนานแล้ว..... จากคุณ : schneesturm เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 54 21:16:27

ความคิดเห็นที่ 9 แอบเศร้า จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 54 22:18:30

ความคิดเห็นที่ 10 ส่งชามาเพิ่มขอรับ....... ชาดอกไม้ จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 54 23:39:07

ความคิดเห็นที่ 11 เอ่อ...   ขึ้นเลขสามแล้ว เรื่องยังเดินไปไม่ถึงไหนเลยอ่ะ ท่าทางห่วงเจ้าป๊องคงไม่หลุดแล้วล่ะ ถ้าจะให้หลุดคงต้องขึ้นเลขสี่แน่ๆ เลย (บทที่ 4x) จากคุณ : เทียนเล่มที่4 (เซโก้4) เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 54 00:20:35

ความคิดเห็นที่ 12 พออ่านถึงตอนนวด แพนด้าต้องหาขันมาปิดปากเวลากรี๊ด ไม่งั้นคนจะแตกตื่นไปทั้งหมู่บ้าน แหม้ อยากเป็นพี่ลอให้จานโตนวดมั่งจริงจริ๊ง อิจฉาพี่หนวดว้อย XD ฝ่ายหนึ่งรู้ใจตัวเองแล้ว แล้วอีกฝ่ายจะรู้ตอนไหนหนอ...เพราะถ้าจะให้ไอ้ป๊องกับไอ้พากทำงาน ท่าทางจะลำบากเพราะดูเหมือนต้องเข้าทางพี่หนวด ภารกิจนี้มีหวังยาวถึงเลขสี่แหงม 55555++ จากคุณ : แพนด้าก็เมื่อยน้า (Applebee) เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 54 09:18:57

ความคิดเห็นที่ 13 คงอีกหลายวัน กว่าจะตามดูว่า ภารกิจของภูตกระซิบเป็นอะไร ตอนนี้ วางเม้นท์ไว้ทักทายกันก่อนคะ่ คุณพีท จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 54 16:13:34

ความคิดเห็นที่ 14 แอบมาตอบทู้ก่อน ช่วงนี้วุ่นวาย เดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่ทัน อิๆ คุณดาว (5) เจ็ดแหลกหายแล้วครับ แต่ตอนนี้ร่างกายกำลังปรับตัวเข้ากับอากาศเย็นยะเยือก สะลึมสะลือเหนื่อยง่ายมากเลยล่ะ  อ้าวๆๆ ขนลุกทำมาย ไม่ได้ไปบอดี้กับเขาด้วย ซะหน่อยนะคุณดาวววว อิๆๆ  ฉีดวัคซีนคงตะครั่นตะครอสองสามวัน ตอนนี้คงหาย แล้วนะครับ ทิพ (6) ได๋เลยจ้า คุณสิงห์ (7) เฮ้ย อ่านด้วยเหรอ อ๋อ อ่านจากเมนต์ชิมิ (รับรองปีหน้าไม่รอดดดด) คุณ schneesturm (8) จานโตเพิ่งรู้อะครับ อยู่มาได้ตั้งน้าน มารู้เอาป่านนี้ จะจบอยู่แระ สงสัยห่วงไม่หลุด อ้าว คุณ schnee (เรียกไม่ถูก) รักใครไปนานแล้วเนี่ย อิๆ คุณเร่ (9) โอ๋ๆๆๆ เศร้าเหรอครับ อย่าเพิ่งเศร้าเลย ขำๆ น่า นะๆๆ คุณปอม (10) โอ๊ว ชาดอกไม้ สวยงามมากครับ ต้องหอมแน่ๆ เลย น่าลิ้มลองจริงๆ (เฮ้ย ไอ้ป๊อง ไม่ใช่สระว่ายน้ำนะเฟ้ย ใครให้ลงไปเล่น - -") พี่โก้ (11) จ๊าก เทียนเล่มที่สี่ (แล้วใครเป็นเล่มที่สามนะ อยากรู้)  สงสัยภารกิจนี้จะมีร้อยบท อะ เขียนไปเรื่อยๆ ไม่จบซะที ตายแน่ไอ้ป๊อง (ผู้กำกับตายก่อน) คุณด้า (12) ฮั่นแน่ เมื่อยเหมือนกันเหรอครับ อันนี้สงสัยต้องต่อคิว เพราะผู้กำกับกำลังรอน้อง จานโตอยู่เหมือนกัน (ถ้าใจร้อนเรียกพี่ยาม เอ๊ย พี่ย่ามมาแก้ขัดก่อนดีแมะ) ฝ่าย นึงรู้แล้ว (เพิ่งจะมารู้เอาป่านนี้) อีกฝ่ายนึง... จบเรื่องจะรู้มั้ย??? จ๊ากกกก เอาเป็น ว่าภารกิจนี้อ่านขำๆ ห่วงไม่หลุดแหงเลย ฮ่าๆ คุณแจม (13) ไม่เป็นไรคร้าบ มีเวลาเมื่อไหร่ค่อยแวะมาดูครับ ข่าวว่าภารกิจนี้ยืดยาดมาก ฮุๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 54 16:25:33

ความคิดเห็นที่ 15 อ่ะ อ่ะ นวดอ่ะ อยากมีคนมานวดแบบนี้มั่งอ่ะ จากคุณ : Hey VEE เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 54 11:41:44

ความคิดเห็นที่ 16 คิดดัง ๆ  มาต่อหรือยัง? จากคุณ : เซโก้4 เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 54 14:08:20

ความคิดเห็นที่ 17 คุณวี (15) อ๊ากกกก ผู้กำกับก็อยากกกก...ครับ เดี๋ยวตอนพัก เรียก เอ๊ย เชิญน้องจานโตมา นวดให้ดีมั้ยนี่ อิๆ พี่โก้ (16) มาแล้วครับ มาแล้วๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 54 19:01:08

ความคิดเห็นที่ 18 บทที่ 32 อ้อมแขนของเวลา + บทที่ 33 หมดหัวใจ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10543949/W10543949.html จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 54 19:01:49