ตะวันที่ไร้อิสระ จันทราที่โดนบังคับ

กลางแดดร้ิอนระอุ เงาร่างทอดยาว

ขยับร่างที่ลากโซ่ตรวน เดินไปที่ไหนต่อไหน

ได้แต่เฝ้าสงสัย ทั้ง ๆ ที่โลกใกล้ถล่มทลาย

ไฉนถึงยังโดนกักขังเอาไว้อยู่

กักขังให้อยู่กับกาย 3 วาจา 4 มโน 6

ให้อยู่กับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

ซึ่งตรงหน้าก็คือเงาของคนที่โดนล่ามโซ่เอาไว้

ตราบจนตะวันลับลา ราตรีทักทาย

เงาร่างที่โดนล่ามหายไปจากผืนดิน

มืดมิดเข้ากลุ้มรุม

พระจันทร์เผยกายาที่ซ้อนเร้น

ถึงได้ตระหนักรู้ว่า

อันตัวข้านี้ หาใช่มนุษย์ไม่

ตัวข้าที่แท้จริงคือเศษซากจากดึกดำบรรพ์

ชีวิตอันอนันต์ข้ามผ่านเวลา

ที่ยังคงสามารถดำรงกายาอยู่บนโลกกานี้ได้

เล็บของข้าเเหลมคม ปากของข้ามีเขี้ยวขาวโง้ง

แขนข้าแกร่ง ขาข้ายาว ร่างข้าปกคลุมด้วยขนสีทอง

ข้าคือพยัคฆ์

ข้าใช้สองมือเท้าตะกุยผ่านก้อนหิน

ทะยานข้ามภูผา

ตัดฝ่าผ้าคลุมรัตติกาล

ไล่ล่าเสาะหาเนื้อสมั่น

กวางน้อยที่ดวงตากลมโตสะท้อนความขลาดเขลา

เหล่าแกะที่ขนสีขาวของมันเริ่มดำขมุกขมอม

ข้าล่า ข้าฆ่าพวกมัน
ด้วยแรงของข้า สิทธิของข้า

ด้วยดอกไม้อาญาที่ประกาศิตมาเพื่อข้า

ตราบจนกระทั่งราตรีผันผ่าน แสงอาทิตย์สาดส่อง

เงาโซ่ตรวนของข้าได้ปรากฎบนพื้นอีกครั้ง

ตอนนั้นเอง ข้าจึงได้รู้ว่า ข้าหาใช่พยัคฆ์ไม่

ข้าเป็นแค่คนที่ถูกจองจำเอาไว้โดยคนที่ถูกจองจำเช่นเดียวกับข้า

แล้วก็พากันล่มสลายไปพร้อมกับโลกใบนี้

จากคุณ	: garnet19th
เขียนเมื่อ	: 3 พ.ค. 54 23:52:46