ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 19           “ว่าไงนะท่านปะตาปา จะต้องรอให้พิธีอภิเษกผ่านไปก่อนกระนั้นหรือ? ข้าเองจะอดทนรอต่อไปไม่ไหวน่ะสิ”               “พระเจ้าค่ะ แล้วหลังจากนั้นจึงค่อยหาโอกาสจัดการเจ้าหญิงติกาหลังหนึ่งหรัด”                   “ท่านก็เห็นแล้วนี่ ว่าสิงหราปาตีลุ่มหลงมันเหลือเกิน... มากจนผิดปกติ! ขนาดมีเกนหลงดะราหวันเป็นพระชายาอยู่แล้ว ยังมิวายเปรยกับข้าอีกนะ ว่าถ้าได้เป็นองค์รายาแห่งกุรุงปักกาเมื่อใดจะขอสถาปนานางให้เป็นถึงประไหมสุหรีฝ่ายขวานั่นทีเดียว”        ทรงตรัสด้วยพระอารมณ์ฉุนเฉียว                “หม่อมฉันเชื่อว่า ความลุ่มหลงของเจ้าชายสิงหราปาตีจะเกิดขึ้นเพียงชั่วระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น เมื่อเวลาผ่านไปเราน่าจะสบช่องเหมาะที่จะจัดการเรื่องนี้ได้ง่ายขึ้น ทั้งด้วยมนตราสรรพเวทย์ที่หม่อมฉันเรียนมา ขอเพียงให้องค์ระเด่นเกิดความไว้วางพระทัยฝ่าบาทให้ได้เสียก่อน และเมื่อถึงเพลานั้นก็จะช่วยให้มนตราของข้าพระองค์สัมฤทธิ์ผลได้ง่ายขึ้น เหมาะสมในการจัดการเจ้าหญิงจากบุหรงปุระโดยไม่ต้องกระทบกับองค์ระเด่นโดยตรง”                  “ลูกหนอลูก... ทำไมถึงไม่ได้สักกึ่งหนึ่งของตัวข้าเลยแม้แต่น้อย เสียทีที่เกิดเป็นบุรุษชาติอาชาไนย แต่กลับต้องมาพ่ายแพ้ให้กับสตรีตัวเล็กๆเพียงนางเดียว ซ้ำยังเป็นศัตรูของแผ่นดินเสียอีก”                รายาบุหลันรัศมีทรงรำพึงกับพระองค์เองอย่างขัดเคืองพระทัย มิทันสังเกตถึงสายตาเรืองวาบด้วยประกายเจ้าเล่ห์และหื่นกระหายอยากของอลัชชีเฒ่า...                       ******************              บึงน้ำแห่งนั้นเป็นสีเขียวขาบเข้มจนมิอาจคาดหยั่งถึงความลึกของมัน นี่คือผืนปราการสำคัญที่โอบล้อมเป็นเขตแดนกั้นระหว่างสะตาหมันหรืออุทยานหลวงของราชฐานกับภายนอกโดยไม่จำเป็นต้องมีทหารยามคอยเฝ้ารักษาการณ์เหมือนเขตราชฐานในส่วนด้านอื่น               บึงบาโย... ในความหมายแห่งฝูงจระเข้น้ำเค็มอันดุร้าย นามนั้นก็บ่งถึงสรรพชีวิตที่อาศัยอยู่ภายใต้ผืนน้ำเป็นอย่างดี  พวกมันทำหน้าที่ไม่ต่างกับราชองครักษ์ที่สัตย์ซื่อยาวนานมาหลายร้อยปี        ในแสงตะวันอันใกล้ลับขอบฟ้า ระตูอิสมารา ในคราบวณิพกเข็ญใจค่อยๆแฝงกายผ่านกลุ่มแมกไม้นานาพันธุ์ที่ขึ้นแซมกันจนรกครึ้มไปรอบบริเวณอันสงัดเงียบปราศจากผู้คน ชาวกุรุงปักการู้ดีว่าถัดจากบึงมรณะเข้าไป คือบริเวณส่วนเขตราชฐานและมีอันตรายจากฝูงจระเข้ดุร้ายกระหายเลือดที่น่าเกรงขามยิ่งไปกว่ากลุ่มทหารรักษาการณ์ทุกผู้           ไกลออกไปในระดับสายตาที่คือตำแหน่ง “การะบุหนิงติกาหลัง” หรือพระตำหนักริมบึงอันเป็นที่คุมขังของเจ้าหญิงติกาหลังหนึ่งหรัด พระตำหนักเรือนไม้สีขาวโดดเด่นในท่ามกลางแมกไม้พุ่มการะบุหนิงหรือดอกแก้วอันสีขาวพิสุทธิ์แซมสีเขียวของใบดกหนา พวงช่อละออตาส่งกลิ่นอันหอมกรุ่นไปทั่วบริเวณราวกับเป็นสะตาหมันแห่งทวยเทพกระยาหงันชั้นฟ้า หากสำหรับเขาแล้ว นี่คือสถานที่กักขังพันธนา ติกาหลังหนึ่งหรัดผู้เป็นยอดยิหวาของเขาเอาไว้อย่างโหดเหี้ยมทารุณ!!              ระตูอิสมารา อินทรา นักรับหนุ่มบรรจงปลดอาภรณ์เก่าคร่ำที่สวมอำพรางกายออกแล้วพับวางซ่อนไว้ข้างพุ่มไม้ เรือนกายแกร่งฉกรรจ์ด้วยมัดกล้ามงดงามแห่งขุนศึกนักรบหนุ่มบัดนี้เหลือเพียงผ้านุ่งรั้งขึ้นเหน็บกระชับบั้นเอวคอดกิ่ว ผิวกายคล้ำเข้มเนียนละเอียดปรากฏริ้วรอยจางๆของร่องรอยบาดแผลปรากฏทั้งบนแผงอกกว้างและต้นแขนกำยำ จนแทบไม่ต่างกับลายสักอันประกาศถึงความกล้าหาญและเกียรติยศแห่งลูกผู้ชาย เป็นร่องรอยที่แสดงถึงประสบการณ์การต่อสู้กับข้าศึกศัตรูมาอย่างโชกโชนตลอดทั้งชีวิตแห่งวิถีนักรบ               ระตูหนุ่มแห่งบุหรงปุระหยิบด้ามกริชคู่กายขึ้นมาถือไว้ ยกมือทั้งสองขึ้นพนมสวดบทมหามนตราสำหรับสะกดสัตว์ร้ายทั้งปวง มนตราที่ตนเองเคยร่ำเรียนในศาสตร์แห่งขมังเวทย์มาก่อนตั้งแต่ครั้งเยาว์วัย จากนั้นแล้วจึงเหน็บมันกลับลงสู่บั้นเอว ชายหนุ่มกลั้นลมหายใจเมื่อเคลื่อนร่างอย่างช้าๆลงสู่ผืนน้ำอันเย็นยะเยียบโดยมิได้ มีอาการพรั่นพรึงใดๆทั้งสิ้น           แม้นต่อให้เบื้องหน้า มีทั้งขวากหนามทะเลเพลิงขวางกั้น เขาก็จะต้องข้ามมันไปหานางยังอีกฟากฝั่งให้จงได้!           บัดดลผิวน้ำราบเรียบราวผืนกระจกกลับเริ่มมีการเคลื่อนไหวเป็นระลอกพลิ้วเชื่องช้า แต่ละคลื่นทยอยเคลื่อนตัวเข้าหาชายหนุ่มพร้อมกันในทุกทิศทางอย่างมีเป้าหมาย สายตาคมกล้าทอดมองเห็นเพียงลำกายายาวเหยียดของกุมภีร์นรกเหล่านั้นเป็นสีดำมะเมื่อมในแสงสนธยา            เสียงสังวัธยายมนตรายังแผ่วเบาจากริมฝีปากไม่ขาดสาย ความเย็นยะเยือกของผิวน้ำพร้อมกลิ่นอายคาวขื่นราวกับจะซึมซ่านผ่านผิวกายเปล่าเปลือยเข้าไปจับขั้วหัวใจ แต่ในเมื่อสายตาทอดมองไปยังเรือนติกาหลังเบื้องหน้านี้แล้ว สิ่งอื่นใดรอบด้านก็หาได้มีความหมายอีกต่อไปไม่           บรรดากุมภีร์กระหายเลือดเหล่านั้นเพียงขยับกายปรี่เข้ามาใกล้ หากก็มิอาจกระทำอันตรายใดๆได้ดังปรารถนา สัมผัสเพียงกลิ่นลมหายใจร้อนระอุด้วยความกระหายของพวกมันเป่ารดก่อนที่ร่างยาวเหยียดจะจมดิ่งถอยกลับลงไปสู่ใต้ผืนน้ำดังเดิม อิสมาราเคลื่อนกายผ่านฝูงพวกมันมาสู่อีกฝั่งหนึ่งได้ในที่สุด ชายหนุ่มก้าวขึ้นสู่พื้นตลิ่งอย่างมั่นคง แล้วเดินตรงไปสู่ด้านหลังเรือนคุมขังเบื้องหน้าด้วยดวงจิตอันแน่วแน่มั่นคง            มิคาดคิดว่าเมื่อผ่านบึงบาโยเข้ามาแล้ว บานพระแกลที่เปิดกว้างกลับยังมีลูกกรงเหล็กผนึกตรึงไว้ตลอดทั้งบานเพื่อกักขังเชลยคนสำคัญเอาไว้อย่างแน่นหนารัดกุม ระตูอิสมาราเผลอกำแผงลูกกรงแนบแน่นเมื่อแนบใบหน้าอันรกครึ้มด้วยหนวดเคราเพื่อมองผ่านเข้าไปด้านใน แสงสว่างเพียงน้อยนิดจากดวงตะวันลอดผ่านเข้ามาเพียงรางเลือน พอมองให้เห็นวรกายบอบบางทรุดคู้อยู่อย่างสิ้นอาลัย สดับเสียงสะอื้นแผ่วเบาดังออกมาหากก็ทำให้ดวงหทัยของระตูหนุ่มเจียนคลั่งด้วยความโศกาดูรและเจ็บแค้นไปพร้อมกัน         “ติกาหลังหนึ่งหรัด”            เพียงเสียงเพรียกแม้แผ่วเบาสักเพียงใด หากก็มีผลให้ร่างอรชรผุดลุกขึ้นในฉับพลัน วรกายผ่ายผอมตรอมตรมของระเด่นติกาหลังหนึ่งหรัดปรากฏเต็มสายตา เจ้าหญิงแห่งบุหรงปุระถลันตรงมาเกาะแนบบานพระแกลแห่งเรือนคุมขัง แนบนลาฏชิดแผงลูกกรงเหล็กสัมผัสกับใบหน้ารกเรื้อของอิสมาราด้วยความคิดถึงสุดดวงหทัย             “ท่านมาแล้ว อิสมารา มาตามคำสัญญา...”            หัตถ์บอบบางแทรกผ่านม่านปราการเหล็กกระชับแนบอุ้งมือหยาบหนาหากอบอุ่นราวกับจะรับการถ่ายทอดพลังแห่งความหวังจากบุรุษหนุ่มยอดหทัย อิสมารายกหัตถ์ผ่ายผอมขึ้นสัมผัสใบหน้าตนเองก่อนเคลื่อนมาจรดปลายจมูกโด่งคม เพื่อกำซาบความห่วงหานั้นให้บรรเทาลงในหัวใจอันร้อนรุ่มด้วยความห่วงกังวลยิ่ง          “ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน ติกาหลัง คิดถึงจนหัวใจแทบขาด... แต่เมื่อกลับมาถึงหอเภรี ก็พบว่าเจ้าถูกสิงหราปาตีนำตัวไปแล้ว ข้าได้แต่อาศัยแฝงกายลงเรือมาพร้อมกับพวกมันจนมาถึงที่นี่ได้พร้อมกับเจ้า ติกาหลังยอดยิหวาเอย ข้าต้องขออภัยที่มิอาจมาช่วยเหลือได้ทันท่วงที ปล่อยให้พวกมันดูหมิ่นเกียรติยศของเจ้า ของบุหรงปุระ”     ระเด่นผู้ทรงโฉมแห่งบุหรงปุระส่ายพักตร์ที่นองไปด้วยอัสสุชลแห่งความปลื้มปิติพระทัย              “ไม่เลยอิสมารายอดรัก ท่านได้ทำหน้าที่นักรบแห่งบุหรงปุระเต็มความสามารถแล้ว... เพียงแค่ได้เห็นท่านยังมีชีวิตอยู่และกลับมาพบข้าตามสัตย์สัญญาของเรา ข้าก็ไม่ครณาต่อสิ่งใดที่ผ่านมาทั้งสิ้น ต่อให้ต้องข้ามมหาสมุทรฝ่าทะเลเพลิงข้าก็พร้อมแล้วที่จะไปกับท่าน โปรดพาข้าไปจากที่นี่ด้วยเถิด”            ระตูหนุ่มพยักหน้ารับ นัยน์ตาคมกล้าเป็นประกายดุจแสงอัคนี มือแข็งแกร่งชักด้ามกริชอันแหลมคมออกมา เพื่อเตรียมจรดปลายแหลมกับซี่ลูกกรงเหล็กด้านหนึ่ง หากยังไม่ทันจะออกแรงกระแทกคมศัสตราลงไป ติกาหลังหนึ่งหรัดก็ทรงอุทานออกมาสุดพระสุรเสียง วรกายคู้กลับลงไปกับพื้นคล้ายเจ็บปวดสุดพรรณนา            “ติกาหลัง... เจ้าเป็นอะไรไป?”         “ข้า... ข้า...”       หัตถ์บอบบางเลื่อนลงมากุมนาภี สายตาระตูอิสมาราเลื่อนต่ำลงมายังต้นพระชงฆ์ก่อนจะเบิกนัยน์เนตรกว้างด้วยความตระหนก        “เลือด! เจ้า ”           “มันเป็นเลือดระดูของข้าเอง อิสมารา...”              ริมโอษฐ์เม้มแน่น ข่มกลั้นอาการปวดร้าวในช่องนาภีอันเกิดขึ้นจากสภาวะปกติวิสัยในช่วงเวลาสำคัญแห่งการเป็นอิตถีเพศ ระตูอิสมาราเบนหน้าหันมองกลับไปยังฝูงกุมภีร์นรกที่ลอยตัวนิ่งงันอยู่กลางสระบาโยด้วยความหนักใจล้นพ้น           กลิ่นแห่งคาวโลหิตนั้นจะกระตุ้นสัญชาตญาณกระหายเลือดของพวกมัน ทำให้มนตราอาคมสะกดพวกมันคลายฤทธาลงโดยมิอาจควบคุมได้ บัดนี้ดูเหมือนการเดินทางข้ามสู่อิสรภาพกลับถูกขีดขวางด้วยอุปสรรคสำคัญอันมิคาดคิด         วรกายซึ่งทรุดคู้ลงเบื้องหน้าเงยขึ้นสบระตูคู่ตุนาหงันด้วยความเข้าพระทัยและกำสรด รู้ดีถึงสภาพปัญหาดังกล่าวชัดเจน เพียงแค่มองนัยน์ตาคมกล้าของชายหนุ่มก็แทบจะมองทะลุผ่านเข้าไปถึงดวงหทัยของเขา             “ข้าเข้าใจแล้วอิสมารา โชคชะตาคงมีประสงค์ให้ข้าจำต้องอยู่เป็นเชลยของพวกมันตลอดไป!!”         “ไม่ ข้าไม่ยอมให้เจ้าต้องตกอยู่ในกำมือพวกมัน ข้าจะอยู่ที่นี่พร้อมกับเจ้า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม!!”          ชายหนุ่มเอ่ยเสียงกังวานด้วยความแน่วแน่มั่นคง ขบกรามแน่นจนขึ้นเป็นสัน หากหัตถ์เย็นเฉียบของเจ้าหญิงติกาหลังหนึ่งหรัดก็เลื่อนขึ้นมาแตะคล้ายเตือนสติอีกฝ่าย ทั้งที่ต่างก็อยู่ในอารมณ์แห่งความโทมนัสร่วมกัน        “นี่อาจจะเป็นลิขิตของปวงเทวาที่ประสงค์ให้ข้าทนทุกข์ทรมานชดใช้กรรมแต่ปางบรรพ์อยู่ภายในเรือนจองจำแห่งนี้ต่อไป... เอาเถิด ข้าจะรอคอยเพื่อพิสูจน์โชคชะตาของตนเอง ขออีกเพียงเจ็ดราตรี เมื่อถึงวาระนั้นแล้วท่านจงมารับข้าไป หากทุกอย่างมิเป็นไปตามนั้นย่อมถือเป็นประกาศิตของฟ้าที่ต้องการมิให้เราครองคู่กัน เฉกนั้นแล้วข้าก็จักแบหลาตนเอง!!”           สุรเสียงนั้นเปล่งขึ้นด้วยความร้าวรานพระทัยนัก กลิ่นการะบุหนิงรำเพยพัดตามแรงลมปะทะนาสิกสัมผัส หากยิ่งสะท้อนสะท้านพระทัยให้กำสรดในพระชะตากรรม ต้องตกเป็นนางเชลยในท่ามกลางดินแดนแห่งอริราชศัตรู           “ติกาหลังยอดหทัยเอย ข้าขอสัญญาด้วยสัจจะแห่งสัตบุรุษเฉกเดียวกัน เมื่อถึงวันนั้นตามกำหนดนัดหมายของเรา ข้าจักกลับมารับเจ้าคืนกลับเกาะบุหรงด้วยกัน ถ้าแม้นปราศจากตัวเจ้ากลับคืน ชีวิตของอิสมารา อินทราจักยอมพลีถวาย ไม่ขอบากหน้ากลับบุหรงปุระแต่เพียงผู้เดียว” ให้เจ้ารู้ ว่ารัก จักคงอยู่ ได้เคียงคู่ นุชน้อง ประคองขวัญ แม้ชาตินี้ กรรมพราก ต้องจากกัน ไม่อาจกั้น กีดขวาง รักร้างไกล...                 “อิสมารา...”         หยาดอัสสุชลคลอคลองขังที่ปลายเนตรเรียวคมดุจมฤคมาศ หัตถ์ที่เอื้อมขึ้นมากระชับมั่นกับอุ้งมือหยาบกระด้างหากแข็งแกร่งแห่งนักรบ นี่มือที่จับด้ามศัสตราวุธเข้าห้ำหั่นศัตรูแห่งบุหรงปุระมาแล้วอย่างพิสูจน์ตนเองโดยปราศจากข้อกังขา และมือเดียวกันนั้นเองที่กอบกุมดวงหทัยแห่งบุหรงปุระเอาไว้อย่างอ่อนโยน มิยอมให้ขาดสลายลงด้วยความอาดูร...        ในความเงียบงัน บังเกิดสายลมสั่นไหวคล้ายเป็นประจักษ์พยานในพันธสัญญาระหว่างกัน และบัดนั้น การะบุหนิงดอกหนึ่งก็หล่นร่วงลงมากลางอุ้งหัตถ์ ระเด่นติกาหลังหนึ่งหรัดประจงแตะกลีบสีขาวจรดปลายนาสิกคล้ายตั้งดวงพระหทัยมั่น เนตรคมกล้าประดุจเพชรน้ำเอกประสานกับดวงตาอีกฝ่ายแน่วแน่ มั่นคง       “และกลิ่นแห่งการะบุหนิงนี้จะเป็นพยานแห่งคำสัตยาของเราสอง ข้าจะขอจดจำท่านและทุกสิ่งทุกอย่างที่พวกมันทำไว้กับชาวบุหรงปุระตลอดไป”        นางเม้มโอษฐ์จนห้อโลหิตด้วยความเกลียดชังสุดแสน ด้วยพระทัยเด็ดเดี่ยวทรงปาดหยาดอัสสชลที่ค้างอยู่จนเหือดหาย สุรเสียงเข้มแข็งสมเป็นเจ้าหญิงแห่งบุหรงปุระเฉกเดิม          “อิสมารายอดรัก ทุกอย่างที่เกิดขึ้นไม่ว่าจะเป็นลิขิตจากฟากฟ้าหรือบัญชรจากนรกาลัยก็ตาม จากนี้เพียงเจ็ดราตรี ข้าจะขอนับวันรอเจ้าแต่เพียงผู้เดียว!!”                 หัตถ์ต่อหัตถ์กระชับแนบแน่น ก่อนจะคลายออกจากกันด้วยความอาลัย                “โอ... ติกาหลังยอดยิหวาของข้า!!!”                      ***********************              การะบุหนิงสีขาวสะอาดดอกหนึ่งคล้ายปรากฏขึ้นฉับพลันบนอุ้งมือของศาปานต์ แสงบดินทร์ หญิงสาวสัมผัสกลิ่นรวยรื่นของมันกำซาบซึ้งผ่านเข้าสู่นาสิกสัมผัสด้วยความรู้สึกอันเต็มตื้นทรวง       กลิ่นการะบุหนิงนี้เองคือพันธสัญญาของระตูหนุ่มกับเจ้าหญิงอาภัพผู้ตกเป็นนางเชลยต่างเมือง หากดูเหมือนว่าสัตย์สัญญาจากดอกแก้วพิสุทธิ์จะมีค่าน้อยนิดเสียเหลือเกิน เพราะอิสมาราก็มิได้หวนกลับคืนมาดังคำมั่น ศาปานต์รู้สึกถึงความเจ็บแค้นแทนเจ้าหญิงแห่งบุหรงปุระ ราวกับทั้งร่างกายและจิตวิญญาณหลอมรวมเป็นคนเดียวกัน              กระนั้นเมื่อหันมามองผู้เป็นพี่สาวในร่างโปร่งแสงประหลาดตา ปรมาทอดมองผู้เป็นน้องรักอย่างแน่วนิ่ง            “ถ้าเช่นนั้น อิสมาราก็เป็นฝ่ายผิดคำสัตย์สัญญานั้นเสียเอง นี่หรือที่เขาบอกว่ารัก นี่หรือคือชายที่เคยให้คำมั่นว่าจะยอมกลับมาหานางอันเป็นที่รักของเขา?            นี่หรือคือความภักดีต่อเจ้าหญิงที่เป็นยอดดวงยิหวาของตัวเอง! ก็สมควรแล้วเช่นกันที่จะได้รับความเกลียดชังสาปแช่งจากสตรีที่เขารักไปตลอดกาล”                  ปรมาส่ายหน้าน้อยๆแทนคำตอบและผินสายตาตรงไปเบื้องหน้า เพื่อให้หญิงสาวได้เบนตามไป คำตอบทุกอย่างกำลังจะปรากฏขึ้น เบื้องหลังคำสาปและคำพิษฐาน!!                                    *******************                 ระเด่นติกาหลังหนึ่งหรัดทอดพระเนตรมององค์ระตูหนุ่มคู่ตุนาหงันเคลื่อนกายอย่างเงียบเชียบลงสู่บึงน้ำมรณะจนหายลับไปยังอีกฟากฝั่งหนึ่ง โดยไม่ทรงรู้แม้แต่น้อยว่าด้านหลังพระตำหนักนั้นมีสายตาคู่หนึ่งทอดมองอยู่เช่นเดียวกัน ประกายจากดวงเนตรปูดโปนผิดรูปคล้ายจะเรืองแสงขึ้นด้วยความชิงชังสุดระงับ               ระเด่นสิงหราปาตี ปาเดรี นั่นเอง!!             เจ้าชายผู้อาภัพทั้งรูปโฉมและความรักขบพระทนต์บนริมโอษฐ์หนาคล้ำ หัตถ์ทั้งสองกำแน่น ด้วยความรู้สึกปั่นป่วนในพระทัยจนแทบควบคุมมิได้                 “แม่คิดว่าควรนำนางไปควบคุมไว้ที่การะบุหนิงติกาหลังเสียก่อน วิสัยหน่อเนื้อเชื้อศัตรูยังไงเสียเราก็ยังมิควรวางใจทีเดียว ตราบจนเมื่อเข้าพิธีอภิเษกโดยสมบูรณ์ในวันใดแล้วนั่นแหละ จึงควรให้พานางเข้าสู่ปะเสหรันอากงของเจ้า”             รายาทรงมีพระดำริเมื่อเสด็จมาถึง แม้สิงหราปาตีจะทูลคัดค้านเพียงใด “แม่”ก็ยังคงยืนกรานคำตัดสินใจนั้นจนมิอาจปฏิเสธ          “แม่อนุญาตเจ้าในเรื่องเรือนแก้วปัตราไปแล้ว ครั้งนี้แม่จะเป็นฝ่ายขอเจ้าบ้างล่ะ สิงหรา”               สิงหราปาตีจึงต้องจำพระทัย ยินยอมให้เหล่าปวงกิดาหยันนำติกาหลังหนึ่งหรัดมาคุมขังยังพระการะบุหนิงติกาหลัง หากก็ยังมิอาจอดพระทัยห่วงหาเอาไว้ได้ จึงลอบเสด็จมาเองเพื่อเยี่ยมเยียนเพียงลำพังด้วยความคิดถึงและสิเนหาเต็มหฤทัย แต่คำตอบที่ทรงประจักษ์เต็มพระเนตรนั้นก็ทำให้เพลิงรักและเพลิงแค้นปะทุขึ้นพร้อมกันจนแทบจะทรงวรกายไว้มิได้             เสียแรงสู้อุตส่าห์ทัดทานพระมารดามิให้ลงราชอาญาด้วยความรักติกาหลังหนึ่งหรัดอย่างเต็มเปี่ยมพระทัย แต่ก็หาได้รับความรักฤาภักดีตอบกลับมาแม้สักน้อยไม่ หัวใจของนางโบยบินกลับไปหาอิสรภาพยังบุหรงปุระ และฝากเอาไว้กับไอ้ระตูต่ำศักดิ์ผู้นั้นตลอดเวลา  ถึงกับนัดแนะกันมารับตัวหลบหนีกลับคืนเกาะบุหรงเพื่อไปเสวยสุขกันเพียงสององค์          สิงหราปาตีทรงข่มสุรเสียงลอดไรทนต์ออกมาแผ่วเบาประหนึ่งเสียงกระซิบ          “ไอ้ระตูอิสมารา อินทรา ข้าอุตส่าห์นึกว่าเจ้าจักมอดม้วยด่าวดิ้นไปแล้วในดาหงันการศึกครั้งก่อน แต่นี่เจ้ายังบังอาจคิดย้อนกลับมาเพื่อมารนหาที่ตายโดยแท้! ดีเหมือนกัน ข้าจะเป็นฝ่ายสงเคราะห์ให้เจ้าต้องตายเสียเอง ตายอย่าทรมานทั้งร่างกายและหัวใจภายหลังเสร็จสิ้นการอภิเษกของข้ากับตุนาหงันของเจ้า!!”                                    ********************               เช้าวันนั้น ชาวพารากุรุงปักกาต่างตื่นตระหนก เมื่อเห็นกลุ่มนายทหารหลายสิบคนกรูเข้าจับกุมตัวชายวณิพกเข็ญใจที่เข้ามาอาศัยหลับนอนอยู่ในตลาดหลายเพลาก่อนหน้า มีการพันตูสู้กันอยู่อยู่ช่วงหนึ่ง แต่แรกเจ้าวณิพกเนื้อตัวสกปรกหนวดเครารุงรังก็ดูเหมือนว่าจะมีกำลังเข้มแข็งเหนือกว่ากลุ่มทหารมากมายอย่างน่าประหลาดใจ                 หลายคนที่มุงดูอยู่นึกทึ่งในฝีมือการต่อสู้ของมันจนแทบไม่อยากจะเชื่อสายตา แต่เมื่อเวลาผ่านไปเจ้ายาจกเพียงผู้เดียวก็มิอาจทานกำลังทหารพร้อมอาวุธครบมือจำนวนนับสิบเหล่านั้นได้ ร่างของมันจึงถูกรุมทำร้ายปางตายในสภาพร่อแร่ ร่างทั้งร่างในอาภรณ์ขาดวิ่นอาบชุ่มไปด้วยเลือดถูกหามร่องแร่งเตรียมพาออกไปจากบริเวณนั้น บิกู ผู้หนึ่งอดรนทนมิได้จนต้องปรี่เข้ามาสอบถาม                  “มันเป็นพวกปันหยีมะดาแฆ* ที่ตอนนี้กำลังมาหลบซ่อนตัวกบดานอยู่ในเมืองเราขอรับท่านบิกู** ข้าจำต้องขออภัยด้วยที่ทำให้เกิดโกลาหลขึ้นในเช้าตรู่วันนี้”              “แล้วท่านจะพามันไปที่ใดกันรึ?”            กิดาหยันมนตรีหัวหน้านายทหารมหาดเล็กเป็นฝ่ายตอบด้วยใบหน้าเคร่งขรึม          “องค์ระเด่นสิงหราปาตี ปาเดรี ทรงมีพระบัญชาให้ส่งมันไปคุมขังไว้ที่เกาะยาหัด เกาะแห่งความสามานย์ ตลอดชีวิตของมัน!!”                   ********************                ภายในอาณาจักรของเกาะยาหัด เกาะปะการังร้างนอกชายฝั่งแห่งอาณาจักรกุรุงปักกา อันเป็นสถานที่สำหรับใช้จองจำนักโทษเดนตายหรือนักโทษอุกฉกรรจ์ผู้รอการประหารชีวิต ระตูอิสมารามิรู้เลยว่าวันคืนผ่านไปเนิ่นนานเพียงใด ภายในห้องคุมขังก่อด้วยศิลาแข็งแกร่งแคบๆและอับชื้นโดยมีกลุ่มพะทำมะรงคอยเฝ้าเวรยามรอบด้านอย่างเข้มงวด        องค์ระตูผู้ปลอมองค์จากต่างแคว้นสดับเพียงเสียงคลื่นสาดซัดรายรอบราวกับถูกปล่อยให้ล่องลอยอยู่กลางห้วงมหาสมุทร มีเพียงหัวใจอันเข้มแข็งเท่านั้นที่ยังเต้นเร่าอยู่ในทรวง ด้วยความห่วงหานางอันเป็นที่รัก             ไม่มีแม้เศษอาหารหรือความเมตตาใดๆจากนายพะทำมะรงพวกนั้น นอกจากหยาดน้ำฝนที่ไหลชะผ่านร่องเพดานด้านบนลงมาในยามพายุฝนสาดกระหน่ำรุนแรง บัดนี้เขาเข้าใจเจตนารมณ์อันอำมหิตของพวกมันได้ชัดเจน  ระเด่นสิงหราปาตีต้องการให้เขาด่าวดิ้นสิ้นใจอย่างทนทุกข์ทรมานที่สุดอยู่ภายในที่คุมขังแคบๆแห่งนี้ แล้วมันจึงจักเข้าพิธีอภิเษกกับเจ้าหญิงติกาหลังหนึ่งหรัด!            ในความอนธการรอบทิศทาง พระนามแห่งติกาหลังหนึ่งหรัดประดุจสรณะเดียวที่ทำให้ระตูอิสมาราสามารถคงลมหายใจต่อไปได้ องค์ระตูหนุ่มผู้ร้างราชบัลลังก์ทองแห่งบุหรงปุระพยายามมองหาหนทางเพื่อหลบหนีออกจากพันธนาการอันมืดมิดแห่งนี้ ตลอดระยะเวลาอันยาวนานด้วยสองมือที่ป่ายสะเปะสะปะไปในความมืดกลับพบเพียงผนังศิลาทึบตันตลอดแนวสี่ด้านล้อมกรอบเอาไว้หมดสิ้น จนไม่เหลือเส้นทางใดหรือเครื่องมือใดในการใช้หลบหนี ไม่มี!!             เรี่ยวแรงอันแข็งแกร่งเริ่มอ่อนล้าลงไปทุกขณะ ระตูอิสมาราทรุดกายลงกับพื้นแล้วเงยหน้าขึ้นสู่ทิศเบื้องบน เปล่งสัตยาวิงวอนต่อองค์ปะตาระกาหลาผู้เป็นเทพไท้อันศักดิ์สิทธิ์        “ในเมื่อท่านได้ทรงมอบชีวิตให้ข้า สามารถรอดพ้นเงื้อมมือทหารแห่งกุรุงปักกามาได้แล้ว ไฉนจึงปล่อยให้ข้าต้องจบชีวิตลงเฉกนี้ ขอเพียงโอกาสให้ข้าได้ช่วยเหลือนางอันเป็นที่รักเถิด แล้วเมื่อนั้น ชีวิตทั้งชีวิตของระตูอิสมารา จักขอน้อมถวายพลีให้แก่พระองค์!!”               เสียงคำรนกระหึ่มมาในความมืดมิดราวพายุพัดกระหน่ำรุนแรงรอบทิศทาง เสียงอื้ออึงสลับเสียงอุทานอย่างตื่นตระหนกของผู้คุมด้านนอก ทำให้รับรู้ว่าลมพายุรุนแรงหนักหน่วงยิ่งนัก อิสมาราหลับนัยน์ตาลงและสัมผัสถึงหยาดน้ำพร่างพรูลงมาจนร่างทั้งร่างชุ่มโชก เมื่อเงยหน้าขึ้นไประตูแห่งบุหรงปุระก็ถึงกับขนลุกซู่ด้วยพลังความศรัทธาสูงสุด           ท้องฟ้าเบื้องบนประดับด้วยกลุ่มดารกาดารดาษ ละอองฝอยฝนแต่แรกยิ่งพรูพร่างกระหน่ำทวีความรุนแรงและพายุที่โหมเข้ามาซ้ำแล้วซ้ำเล่า บัดนี้ก็ได้ทลายส่วนเพดานด้านบนของเรือนจองจำบนเกาะยาหัดอันเป็นสถานกักขังนักโทษเดนตายจนปลิวหายไปกับแรงพายุ            เท่านั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับนักรบหนุ่มแห่งบุหรงปุระที่จะหวนคืนสู่อิสรภาพและทำตามแรงปรารถนาของตนเอง           ทว่าก็ยังมิเพียงพอสำหรับดวงหทัยอันเฝ้ารอคอยแห่งติกาหลังหนึ่งหรัด!            ในเมื่อเจ้าหญิงชิงแบหลา... ปลงพระชนม์ชีพตนเองไปก่อนหน้านั้นเพียงไม่นาน                            ก่อนที่คำสาปและคำอธิษฐานจักบรรลุ...              ***********************         “คำสาปและคำอธิษฐาน?”              ศาปานต์ทวนคำเหมือนละเมอฝัน ใบหน้า “พี่ปอ”หม่นลงด้วยความเศร้าก่อนพยักหน้าช้าๆ รัศมีเรืองรองรอบกายคล้ายจะอ่อนแสงซีดจางลงจนแทบจะกลืนไปกับความมืดมิดรอบด้าน มองเห็นแต่เพียงตัวนครากุรุงปักกาสว่างไสวในยามรัตติกาลอยู่ไกลออกไปเบื้องหน้า             “และนั่นแหละป่าน ที่ทำให้ชะตากรรมของทุกๆคน รวมถึงเราทั้งคู่ต้องมารวมกันและรอคอยอยู่ที่นี่ ศาปานต์ นามนี้ของน้องก็คือการสิ้นสุดและคำสาป”        “ศาปานต์... สิ้นสุดแห่งศาปหรือคำสาป”            หล่อนทวนประโยคนั้นกับตนเองอย่างประหลาดใจ                  “และด้วยเหตุนี้พี่จึงจำต้องใช้ร่างของจำแลงในรูปของสิงหบดี ปกาพงศ์ เพื่อนำพาให้ป่าน... และทุกคน เดินทางมาถึงที่นี่พร้อมกัน”                 “พี่ปอ หมายความว่า...”                สายตาของปรมาที่ทอดมองไปยังเบื้องหน้าให้ความหมายต่อคำตอบทุกสิ่งทุกอย่างได้ดีที่สุด                  *********************                คลื่นพายุโหมกระหน่ำจนแมกไม้ทิวพนารอบบริเวณโอนไหวและถอนรากถอนโคนปลิดปลิวไปกับแรงลม เสียงอื้ออึงรอบด้านไม่ต่างกับเสียงสำรวลอย่างเริงร่าของพญามัจจุราช แนวคลื่นพุ่งทยอยโลดลิ่วขึ้นสูงเทียมเมฆาอย่างหฤหรรษ์ หากกระนั้นก็หามีผู้ใดสังเกตไม่ ในเมื่อชาวนคราถูกเกณฑ์เข้ามาร่วมเฉลิมฉลองในพิธีอภิเษกอันยิ่งใหญ่ของเจ้าชายรัชทายาทแห่งรายาบุหลันรัศมีกันหมดสิ้น เห็นจะมีเพียงนางเดียวเท่านั้นที่มองเห็นลักษณาการอันอาเพศวิปริตแห่งธรรมชาตินี้               เจ้าหญิงเกนหลงดะราหวัน ว่าที่องค์ประไหมสุหรีแห่งกุรุงปักกานั่นเอง!!                   ในท่ามเสียงแซ่ซ้องปลื้มปิติในพิธีอภิเษก นางหนึ่งคั่งแค้นชิงชังในชะตากรรมของตนเองที่จำต้องเข้าสู่มหาพิธี หากอีกนางหนึ่งกลับโศกศัลย์รันทดในชะตากรรมตนเองที่ต้องถูกถอดถอนตำแหน่งพระวรชายาผู้เป็นเสมือนว่าที่แห่งองค์อัครมเหสีลงไป เพื่อให้นางเชลยอีกผู้หนึ่งก้าวขึ้นมาทดแทน             ทั้งเกนหลงดะราหวันและติกาหลังหนึ่งหรัด ต่างตกอยู่ในห้วงแห่งความกำสรดมิต่างกัน ด้วยบุรุษเพียงผู้เดียวอันเป็นต้นเหตุทั้งปวง              เจ้าชายสิงหราปาตี!!            ระหว่างทอดพระเนตรจากสะตาหมันอุทยานหลวงเพียงลำพัง เกนหลงดะราหวันถึงกับตื่นตระหนกเมื่อมองเห็นท้องฟ้าอันมืดมิดเปลี่ยนเป็นสีเลือด!!            นั่นคือลางบอกเหตุ...                     นาง พยายามเรียกเหล่าบรรดาโสกาดานา คนรับใช้ นางสนมและบรรดากิดาหยันที่เฝ้าติกาหลังพระตำหนักให้ตระหนักถึงภัยแห่งมหาวาตะที่กำลังจะมาเยือนหากก็มิเป็นผล หามีผู้ใดเชื่อฟังไม่ เกนหลงดะราหวันจึง รีบเร่งตรงเข้าสู่พระตำหนักหลวงกำมังละการเข้าเฝ้าองค์รายา หากก็ได้ยินแต่เสียงสรวลตอบกลับมาด้วยความขบขันและสมเพช               “เจ้าหวาดวิตกไปเองเกนหลงดะราหวัน รู้อยู่แล้วว่ากุรุงปักกาของข้าถูกสร้างขึ้นมานับร้อยปี ขอบคูประตูเมืองล้วนแข็งแกร่งเหนือกว่าทุกนคราธานี และเป็นปราการต่อต้านอริราชศัตรูจากทั่วทุกทิศานุทิศจนเป็นที่ครั่นคร้ามเลื่องชื่อ ไฉนจักต้องมาหวาดเกรงหวั่นระย่อต่อเภทภัยแห่งธรรมชาตินี้ด้วยเล่า        นี่ก็ใกล้พิธีอภิเษกของภัสดาเจ้าแล้ว จงคืนกลับไปยังติกาหลังเรือนตำหนักของเจ้าเถิด แล้วข้าจักบอกสิงหราให้ไปเยี่ยมเยียนเจ้าบ้าง มิต้องวิตกกังวลไปหรอกเกนหลงเอ๋ย”             คำตอบปนเสียงเจือสรวลคล้ายขบขันดูแคลน รวมถึงสายตาของเหล่ากิดาหยันมหาดเล็ก และดะหมังอันเป็นหนึ่งในสี่ตำแหน่งเสนามาตย์ ยิ่งทำให้เจ้าหญิงพระชายาพักตร์ซีดสลดลงด้วยความอัปยศอดสูพระทัย             จักเหลือพระเกียรติยศใดอีกเล่าที่จะทำให้ฝืนพักตร์ต่อหน้าทุกผู้ในปฐพี นางพ่ายแพ้แล้วทั้งต่อองค์บุหลันรัศมี ระเด่นสิงหราปาตีพระสวามี ผู้มิได้มีหทัยปฏิพัทธ์ใดๆอีกต่อไป หรือแม้แต่นางเชลยผู้เลอโฉมจากเกาะบุหรงนางนั้น? สิ้นรักแล้ว ดับลง ณ ตรงนี้              หัวใจที่ แหลกสลาย ไร้ความหวัง             เพียงชีวิต ติดกาย ใกล้ภินทร์พัง              ทุกข์ประดัง รายล้อม ให้ตรอมตรม            โอ้อนาถ เกนหลง ดะราหวัน     จะนับวัน หน้าชื่น  อกขื่นขม           เมื่อสิ้นรัก สิงหรา มาเชยชม             เหมือนสิ้นลม หายใจ ไร้สิ้นแล้ว...                  เจ้าหญิงเกนหลงดะราหวันทรงหักห้ามน้ำพระเนตรมิให้ไหลย้อนออกมาปรากฏต่อทุกคนในมหาสมาคม ตระหนักถึงความเด็ดขาดมั่นพระทัยขององค์รายาอันมีเหนือทุกคนในที่แห่งนั้น นางเบนสายพระเนตรสบเนตรขององค์ภัสดาด้วยความปวดร้าวพระทัยแสนสาหัส หากองค์ระเด่นสิงหราปาตีหาได้ทอดพระเนตรสบนางแม้แต่นิดเดียวไม่ ราวกับนางมิได้มีตัวตนอยู่ ณ ที่แห่งนั้น!!              เจ้าหญิงผู้อาภัพทรงกราบทูลลาแล้วผละออกจากกำมังละการคืนสู่พระตำหนักด้วยความบอบช้ำโทมนัสสุดแสน เสียงคลื่นจากชายหาดซัดซ่าเป็นทำนองแผ่วกระซิบคล้ายเสียงเพรียกแห่งท้องทะเล ฤาว่าจักเป็นสุรเสียงจากองค์เทวีแห่งทะเลใต้ที่นางเคารพนับถือมาแต่เยาว์วัยกระมัง?                       “อา... ไญ***  คิดุล... องค์ระตูคิดุลแห่งท้องทะเลใต้ทรงตรัสเรียกข้าแล้วไฉน?!!”       เกนหลง... จงเสด็จคืนสู่ห้วงน้ำเบื้องหน้านี้เถิด ไม่มีประโยชน์อันใดจักต้องทนอยู่โดยอาศัยความขมขื่นจากความรักเป็นเครื่องหล่อเลี้ยงพระชนม์ชีพต่อไป มาเถิด... มาสู่อ้อมแขนอันอบอุ่นของท้องทะเลแห่งนี้ที่พร้อมจะรับนางเข้าสู่ห้วงนิทราลัยอันยาวนานและไม่ต้องทุกข์ทรมานด้วยพิษแห่งรักอีกตลอดไป... มาเถิด              “ตกลงเพคะ ไญ คิดุล ข้าจะขอติดตามองค์เทวีไปในบัดนี้ แต่ความรักความภักดีที่มีต่อสิงหราปาตีของข้าก็จักมิเคยเลือนจาก หากวันใดที่สิงหราปาตีได้ทรงตระหนักถึงความรักที่ข้ามีต่อพระองค์แล้ว วันนั้น เกนหลงดะราหวันจะกลับคืนมา...”                ก่อนกุรุงปักกาจะกลายเป็นแดนนรกาลัย เจ้าหญิงเกนหลงดะราหวันตัดสินพระทัยปลงพระชนม์ชีพแบหลาพระองค์เองด้วยพระทัยอันเด็ดเดี่ยว โดยการเสด็จลงสู่ท้องทะเลหลวงอันปั่นป่วนคลุ้มคลั่งเบื้องหน้า ทรงตั้งพระทัยมุ่งมาดตามแรงปรารถนาที่ไม่มีผู้ใดรับรู้                และไม่มีผู้ใดได้พบเห็นเจ้าหญิงผู้อาภัพรักอีกเลยนับแต่บัดนั้น              ตราบจนกระทั่ง...                                        ****************** *ปันหยีมะดาแฆ หมายถึงโจรป่า โจรสลัด มะดาแฆ ใช้เรียกผู้ที่เร่ร่อนไปเรื่อยๆไม่เป็นหลักแหล่ง **บิกู  คำเรียกพระภิกษุ *** ไญ เป็นคำเรียกเพศหญิงอย่างให้เกียรติ ไญ คิดุล คือเทวีแห่งทะเลใต้ ตามตำนานว่านางเป็นผู้พิทักษ์กษัตริย์อีกด้วย พบกันใหม่ครั้งหน้านะครับ ขอบคุณครับ หมอกมุงเมือง จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 54 08:46:45

ความคิดเห็นที่ 2 เจ้าชายสิงหราปาตี นี่สุดยอดครับ ทำให้ผู้หญิงสองคนต้องมาแค้นกัน รอฉากสิงหบดี ออกมาคลี่คลานต่อไปครับ จากคุณ : kaburapat เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 54 10:48:01

ความคิดเห็นที่ 3 น่าสงสารเจ้าหญิงเกนหลงดะราหวัน จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 54 14:43:57

ความคิดเห็นที่ 4 ไม่อยู่บ้านช่วงอีสเตอร์ กลับมาทีได้อ่านควบ 4 บทเลย จุใจจริงๆค่ะ เจ้าหญิงเกนหลงดะราหวันนี่เองคือพี่ปอ ใช่ไหมคะ รออ่านต่ออย่างใจจดใจจ่อค่ะ จากคุณ : Regenbogen ^_^ เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 54 19:42:11

ความคิดเห็นที่ 5 เจ้าหญิงเกนหลงน่าสงสารมากเลยค่ะ จากคุณ : โตยธาร เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 54 20:46:23 A:118.208.234.114 X: TicketID:313270

ความคิดเห็นที่ 6 สนุกมากค่ะ ไม่ค่อยได้เม้นท์แต่ยังตามอ่านอยู่ตลอดนะคะ จากคุณ : นุ้ย (นารีจำศีล) เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 54 21:56:40

ความคิดเห็นที่ 7 จะได้สางอดีตกันแล้ว :) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 00:10:00

ความคิดเห็นที่ 8 อดีตค่อยๆ คลี่คลายแล้ว แต่สงสารเกนหลงดะราหวันค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 08:21:10

ความคิดเห็นที่ 9 จบตอนกำลังสนุกเลยค่ะ รอตอนหน้านะคะ ^^ จากคุณ : เรื่อยๆ-เหนื่อยก็พัก เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 18:02:58