ความคิดเห็นที่ 1 **** มาอ่านกันต่อค่ะ “ว่าอย่างใดเล่ามิ่งแก้ว เจ้าเป็นผู้ใดกันแน่ ถึงจักให้พวกข้าเชื่อน้ำคำเจ้า” “เรื่องนั้น หากเจ้ายอมตนเป็นพวกเดียวกับข้าเมื่อใด เจ้าจักรู้เอง” มิ่งแก้วตอบด้วยน้ำเสียงดุจเดิม อันที่จริงนางจักบอกความจริงเสียเพลานี้ก็ได้ หากเมื่อคิดถึงสิ่งที่แสนหลวงบอกเล่ามาแล้ว นางมองไม่เห็นว่าจักเป็นประโยชน์อันใดนอกจากจักทำให้เรื่องราวพลิกไปในทางร้ายหนักขึ้นเท่านั้น แสนหลวงไว้ใจเชื่อใจนางในเพลารวดเร็วก็จริง แต่มิได้หมายความว่าทุกคนในชุมโจรนี้จักเป็นเช่นเดียวกันหมด ระเมานั้นยกไว้ ด้วยเขาติดตามใกล้ชิดแสนหลวงมานานมากพอที่จักรู้จักน้ำใจนาย แลมีความรู้สึกนึกคิดไปในทางเดียวกับนายโจรหนุ่มอยู่เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว “สิ่งเดียวที่ข้าบอกได้คือ ข้ามาอย่างมิตร” “มิตรรึ มิตรที่ใดคิดผลาญกันดั่งนี้” “แม้นเจ้าเรียกการชักนำไปในทางที่ดีนี้ว่าการผลาญ ข้าก็ไม่มีความจำเป็นใดที่จักพูดกับเจ้าอีก” วาจาตอกกลับเผ็ดร้อนนั้นยังให้คนฟังถึงกับหน้าร้อนผ่าวด้วยความโกรธประสมอายที่ถูกแม่ญิงตัวเล็กๆ ดูหมิ่นลูบคมเอาดั่งนี้ ครั้นจักตอบโต้กลับไปก็ให้จนด้วยคำพูดนัก เมื่อหันไปดูสมุนโจรที่เหลืออยู่ข้างตนเพียงหนึ่งในสามของทั้งหมดแล้วก็ยิ่งขุ่นเคืองหนักขึ้น แสนหลวงเดินเข้ามาแตะต้นแขนมิ่งแก้วเพียงแผ่วเสมือนหนึ่งการเตือนให้รู้ตน นางจึงถอยกลับไปยืนอยู่กับระเมาแทน เหลือเพียงสองบุรุษที่มองตากันราวจักให้ทะลุถึงแก่นกลางใจของอีกฝ่าย ไม่มีผู้ใดเอ่ยวาจาต่อกันสักครึ่งคำ ความเงียบจนได้ยินเสียงลมแผ่วเบาที่เกิดขึ้นเพลานี้ยังให้เกิดความอึดอัดกับทั้งสองฝ่ายหาน้อยไม่ ขณะที่แสงตะวันก็ค่อยลาลับหายจากชายฟ้าทีละน้อย ความมืดโรยตัวลงคลุมแผ่นหล้าแล้ว กำลังทหารห้าร้อยนายที่เพิ่งมาสมทบเมื่อรุ่งเช้าที่ผ่านมา ค่อยเดินทัพลงจากลานชมพูโดยพร้อมเพรียงกัน เมื่อพ้นจากทางลงเขาแล้ว น้อยอินทร์ก็สั่งให้ดับไฟไต้ลงเสีย เพื่อมิให้เป็นที่สังเกตแก่ฝ่ายตรงข้าม เมื่อมาถึงผาแยก น้อยอินทร์ก็สั่งแบ่งกำลังออกเป็นสองกอง กองแรกเป็นของตนเองแลแจ้งหล้าที่จักนำเข้าไปในรอยแยกนั้นก่อน ส่วนกองที่สองเป็นของอุ่นเมืองกับเสือปกซึ่งจักตามเข้าไปภายหลัง น้อยอินทร์คาดการณ์ถูก เพราะเมื่อกองกำลังส่วนแรกพ้นรอยแยกออกมานั้น ก็เจอกับสมุนโจรราวห้าสิบคนที่คำแปงสั่งให้ซุ่มรอคอยอยู่ก่อนแล้ว การปะทะเกิดขึ้นเพียงชั่วหม้อข้าวเดือดก็ยุติลง สมุนโจรส่วนใหญ่ยอมให้เข้าจับกุมแต่โดยดี แม่ทัพเฒ่าสั่งให้ทหารส่วนหนึ่งช่วยกันคุมตัวคนเหล่านั้นให้แน่นหนา ต่อเมื่อเรียบร้อยดีแล้วก็ให้พาตัวไปสมทบกับทัพใหญ่ที่จักล่วงหน้าไปยังชุมโจรก่อน น้อยอินทร์ไม่ประสงค์จักรั้งรอหรือยอมให้มีสิ่งใดเนิ่นช้าไปมากกว่านี้อีกแล้ว ด้วยเพลานี้ความปลอดภัยของเจ้านางกาสะลองสำคัญเหนือสิ่งอื่นใด การที่มีสมุนโจรซุ่มคอยอยู่ที่ทางเข้าออกเยี่ยงนี้ ประจักษ์แจ้งโดยมิต้องเอ่ยอ้างเป็นวาจาว่า แผนการของเจ้านางกาสะลองเห็นจักล่มมิเป็นท่าเสียแล้ว ทั้งที่ใจของน้อยอินทร์ค่อนข้างปักใจมั่นข้างที่ว่านายโจรแสนหลวงแลเจ้านางกาสะลองเคยอุปถัมภ์ค้ำชูกันมาแต่ชาติปางบรรพ์ หากสิ่งที่เกิดขึ้นเพลานี้ก็ยากที่จักทำให้เชื่อเป็นอื่นไปได้ว่า แสนหลวงผู้นั้นได้ตระบัดสัตย์เสียแล้ว สองบุรุษที่แปรจากมิตรมาเป็นศัตรูนั้นยังคงปักหลักยืนดูท่าทีของกันแลกันโดยมิได้เขยื้อนกายสักน้อย ตราบจนสมุนโจรคนหนึ่งวิ่งเข้ามากระซิบความบางประการกับคำแปง อดีตนายกองทราบความแล้วก็กระตุกยิ้มมุมปากพลางโบกมือให้คนผู้นั้นถอยห่างออกไป นัยน์ตาสีเข้มวาววามจับนิ่งที่ใบหน้าของแสนหลวงมีแววดุจจักเยาะ กังวานเสียงห้าวห้วนดังทำลายความเงียบนั้นมิได้ทำให้ความอึดอัดลดน้อยลงไปกว่าเดิมเลย “อย่างใดเล่า แสนหลวง มิตรของเจ้านำคนรุกเข้ามาที่ชุมโจรนี่แล้ว เพลานี้กำลังมุ่งมาที่นี่ ครานี้เจ้าจักว่าอย่างใด”           นายโจรหนุ่มสะดุ้งวาบกับวาจานั้น เขาหันไปมองมิ่งแก้วที่ยืนอยู่ทางด้านหลัง แสงไฟที่ตกกระทบดวงหน้างามละมุนนั้นทำให้เขารู้สึกว่ามันดูเผือดลงผิดกว่าเคย นัยน์ตาคู่งามมีแววตระหนกผุดขึ้นวิบหนึ่ง นางส่ายหน้าน้อยๆ ให้เขาแทนคำตอบ เพียงเท่านี้แสนหลวงก็นึกรู้ ทุกอย่างอยู่นอกเหนือการควบคุมเสียแล้ว ข้างมิ่งแก้วเองก็ร้อนใจนักที่การณ์กลายเป็นดั่งนี้ นางขยับเข้ามายืนอยู่ข้างแสนหลวงพลางเลื่อนมือขึ้นแตะที่ผ้าเคียนเอวซึ่งมีมีดสั้นเล่มเล็กที่แสนหลวงเพิ่งนำมาคืนให้เมื่อเช้านี้ซุกซ่อนอยู่ เพื่อให้แน่ใจว่าอาวุธชิ้นเดียวที่นางมีเพลานี้ยังคงอยู่กับตัว “ข้ายอมรับว่านั่นเป็นคนของข้า แต่พวกเขาจักไม่ลงมืออย่างหนึ่งอย่างใดจนกว่าจักได้รับคำสั่ง ข้าขอให้คำมั่นว่าพวกเจ้าทุกคนจักปลอดภัย” รู้ว่าเสี่ยงนักที่พูดออกไปเยี่ยงนี้ แต่เพลานี้ไม่มีอันใดจักต้องเสียอีกแล้ว แต่จักให้บ่ายเบี่ยงมิยอมรับก็หาควรไม่ นางแน่ใจว่าไม่มีกองทัพหรือกลุ่มคนใดๆ ล่วงล้ำเข้ามาถึงอาณาเขตแห่งโจรได้นอกจากทหารห้าร้อยคนที่สั่งให้รอคอยคำสั่งที่ลานชมพู เมื่อนึกถีงผู้เป็นพี่ชายก็นึกขุ่นเคืองนัก แจ้งหล้าไม่เคยขัดความประสงค์ของนางแล้วนี่อันใดลงสิงใจเขาให้ยกพลมาราตรีนี้ อันใดไม่ร้ายเท่ากับว่าน้อยอินทร์กับคนอื่นๆ ก็พลอยเห็นดีเห็นงามไปกับเขาด้วย มิ่งแก้วเหลือบมองเสี้ยวหน้าแสนหลวงอย่างห่วงใยระคนรู้สึกผิดอยู่ใช่น้อย มือบางเอื้อมมาแตะหลังมืออีกฝ่ายแทนคำขอลุแก่โทษ แสนหลวงรู้ถึงสัมผัสนั้นก็พลิกมือขึ้นกุมมือนางบีบเบาๆ แทนคำตอบ “ข้าขอรับรองวาจาของนาง แม้นพวกเจ้ายังคงเห็นว่าข้าเป็นนาย เป็นสหายของพวกเจ้าอยู่ ก็ขอให้เชื่อคำข้าเถิด” “ผู้ใดเชื่อคำเจ้าก็เห็นจักต้องเข้าไปอยู่ในตรุ มิได้เห็นเดือนเห็นตะวัน อย่าว่าแต่กลับไปเวียงตองเทียนเลย ชาตินี้จักได้ออกจากตรุฤๅไม่ก็สุดรู้ สหายโจรแห่งข้า จงฟังคำ คนที่บุกรุกเข้ามาเพลานี้คือทหารหลวงทั้งสิ้น หาใช่โจรป่าหรือคนธรรมดาไม่ ตรองดูเองเถิด ทหารหลวงบุกเข้าชุมโจรเยี่ยงนี้ผลจักเป็นอย่างใด” วาจานั้นเรียกเสียงอื้ออึงไปทั่วทั้งชุมโจร เขามองชายหญิงที่ยืนอยู่เบื้องหน้าตนอย่างแค้นใจนัก มาถึงเพลานี้ต่อให้แสนหลวงอมพระมาพูดว่ามิได้ล่วงรู้ความนี้มาก่อนก็ยากที่จักเชื่อ ลงว่าอีกฝ่ายยอมบอกทางเข้าออกให้แก่แม่ญิงนางนี้จนสิ้นไส้ยังจักหมายความอื่นใดได้อีกฤๅ แม้นฝ่ายที่ยกพลมาเพลานี้จักเป็นเพียงกลุ่มพ่อค้าวาณิชหรือโจรป่าธรรมดามาแย่งตัวคนของมันไปก็ยังจักพอให้อภัย แต่นี่เป็นถึงทหารหลวงเวียงสบสอง ย่อมหมายว่ามิ่งแก้วเป็นสายแก่ทางการเพียงประการเดียว คำแปงยังขุ่นเคืองใจไม่วายเมื่อหวนคิดถึงท่าทีของสหายเก่าที่แสดงตัวป้องปกนางจนออกนอกหน้า หากมิใช่เพราะล่วงรู้ถึงฐานะแท้จริงของนางมาก่อนแล้ว ไหนเลยแสนหลวงจักทำเยี่ยงนี้ “พวกมันจักมิมีทางบุกเข้ามาได้เลย หากแสนหลวงมิได้บอกความลับแก่แม่ญิงนางนี้ สหายเอย คนเยี่ยงนี้ควรแล้วฤๅที่พวกเราจักเชื่อน้ำคำ จักเห็นเขาเป็นสหายสืบไป” ครานี้สมุนโจรที่ยืนอยู่ข้างแสนหลวงเริ่มเป็นฝ่ายลังเลใจบ้าง ส่วนหนึ่งเริ่มล่าถอยกลับไปยืนข้างคำแปง อีกส่วนหนึ่งยังคงรอฟังความจากปากของผู้เป็นนาย แสนหลวงยืนนิ่งอยู่อย่างลำบากใจนัก ครั้นจักพูดอันใดออกไปก็เหมือนคนน้ำท่วมปาก ส่วนมิ่งแก้วนั้นนางนิ่งเสียจนเขานึกกลัวใจ กระทั่งนางหันมามองหน้าเขา นายโจรหนุ่มก็ถึงกับตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นสายตากร้าวกระด้างของนาง ก่อนที่เขาจักทันทักท้วง เสียงหวานใสเปี่ยมกังวานแห่งอำนาจก็ประกาศก้องขึ้น “แล้วน้ำคำแห่งเจ้านางกาสะลองแห่งเวียงฟ้าเล่า พอเพียงให้พวกเจ้าเชื่อถือได้ฤๅไม่” ราวทุกสิ่งหยุดการเคลื่อนไหวแต่เพียงนั้น ไม่มีผู้ใดมิรู้จักพระนามนี้ เจ้านางกาสะลอง พระภาติยะองค์โตในจอมกษัตริย์แห่งอาณาจักรเวียงภูแก้ว ร่างสูงของแสนหลวงค่อยๆ ทรุดลงคุกเข่ายกมือขึ้นไหว้สาทำความเคารพสูงสุด แล้วนั่งนิ่งอยู่เคียงข้างวรกายโปร่งที่ยืนนิ่งดุจภูผาอันมิไหวคลอนด้วยแรงลม กิริยานั้นแทนการยอมรับแลยืนยันฐานะแห่งนางได้ดีกว่าวาจาใดๆ  การกระทำของแสนหลวงนั้นพาให้ระเมาแลสมุนโจรอีกหลายคนพลอยทำตามไปด้วย “ข้ารู้ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นกับเวียงตองเทียนแล้ว แลข้าก็ยินดีจักช่วยเหลือ มิใช่เพราะเวียงตองเทียนเป็นเวียงที่ขึ้นตรงด้วยอาณาจักรเวียงภูแก้ว แต่เพราะเวียงตองเทียนคือเวียงพี่เวียงน้อง” “มุสา ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าคือเจ้านางกาสะลอง เจ้าหญิงราชธิดาพึงจักสำราญอยู่ในหอคำโน่น มิใช่ร่อนเร่ลดตัวลงมาเกลือกกลั้วด้วยโจรเช่นนี้” คำแปงตวาดลั่น เหงื่อกาฬไหลโซมร่าง ทั้งที่เขาแน่ใจว่ามิ่งแก้วมิได้กล่าวเท็จแน่แต่จักให้เขายอมศิโรราบกับแม่ญิงตัวเล็กๆ นี้ มันน่าอายน้อยเสียเมื่อใด อีกประการนั้นเล่าคำ 'รู้ทุกสิ่ง' นั้นก็ทำให้เขาหนาวๆ ร้อนๆ อยู่ใช่น้อย โทษแห่งการแข็งเมืองแลคิดแยกตนเป็นอิสระเป็นอย่างใดย่อมรู้อยู่แก่ใจ  ยังมินับเรื่องที่ปกปิดข่าวศึกอีกเล่า คำแปงมิอาจปฏิเสธได้ว่ายังมีผู้ไม่เห็นพ้องด้วยกับการแยกตนเป็นอิสระอยู่อีกมากนัก เท่าที่มารวมกันอยู่ ณ ชุมโจรนี้ก็เพราะมีความประสงค์เดียวกันคือการกอบกู้บ้านเมืองกลับคืน ส่วนเรื่องเป็นไทแก่ตนนั้นเป็นเรื่องรองที่จักต้องหารือกันภายหลัง คนกลุ่มนี้ทีเดิมลังเลอยู่ก่อน ครั้นล่วงรู้ฐานะแท้จริงของมิ่งแก้วก็มีท่าทีชัดเจนมากขึ้นว่าจักเลือกข้างฝ่ายใด แลนั่นเป็นสิ่งที่คำแปงยอมมิได้ “แม้นเป็นคนอื่นอาจใช่ แต่มิใช่กาสะลองคนนี้ ข้ามิเคยคิดว่าการออกดูแลตรวจตราความเป็นอยู่ของราษฎรเป็นกิจของชาย เท่าๆ กับที่ไม่เคยคิดว่าการเข้ามาสืบความด้วยตนเองคือการลดตัวลงมาเกลือกกลั้ว เป็นนายเขาเอาแต่รักตัวกลัวตายคอยฟังรายงานอยู่แต่ในเวียงได้อย่างใด” เจ้านางกาสะลองตรัสโต้กลับไปด้วยสุรเสียงราบเรียบ พระวาจานั้นเรียกรอยยิ้มจากหลายๆ คนได้เป็นคราแรก คำแปงขบกรามแน่น เมื่อมองกวาดไปทางผู้ที่อยู่ข้างเดียวกับตน กะด้วยสายตาก็เห็นอยู่ราวสองร้อยคนเท่านั้น ผิดกับฝ่ายแสนหลวงที่มีอยู่ราวสามร้อยคน จำนวนคนต่างกันไม่มากก็จริง แต่นั่นก็มิได้หมายความว่าจักไม่มีผู้เปลี่ยนใจไปเข้าด้วยแสนหลวงเพิ่มเติม เมื่อแรกก็คิดว่าตนเป็นฝ่ายได้เปรียบ หากยิ่งนานเหตุการณ์ยิ่งพลิกผันให้ตนกลับเป็นฝ่ายตกที่นั่งลำบากเสียเอง เขาไม่อาจทอดเพลาออกไปมากกว่านี้อีกแล้ว คำแปงกระชากดาบออกจากฝักแล้วปราดเข้าหาเจ้านางกาสะลองทันที โดยไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายได้ทันตั้งตัว หากเจ้านางกาสะลองทรงระวังพระองค์อยู่แล้ว เมื่อทอดพระเนตรคำแปงจู่เข้ามาเยี่ยงนั้นก็ทรงเบี่ยงองค์หลบออกไปทางหนึ่งอย่างว่องไว เมื่อการต่อสู้เริ่มต้นขึ้นดั่งนั้น คนอื่นๆ ก็ไม่อยู่นิ่งเฉยอีกสืบไป กลุ่มโจรแห่งเชิงผาดงเหล็กที่เคยเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันเสมอมา บัดนี้ได้แตกออกเป็นสองฝ่ายเข้าสัประยุทธ์ห้ำหั่นกันเองเสียแล้ว แสนหลวงยกดาบขึ้นยันโจรคนหนึ่งที่ถลันเข้าใส่แล้วดันออกไปให้พ้นทาง ก่อนตวัดสันดาบฟาดโจรอีกคนที่บุกเข้ามาจากทางด้านซ้าย นายโจรหนุ่มเข้าต่อสู้เป็นสามารถ แต่มิได้ใช้คมดาบทำร้ายอีกฝ่ายให้เป็นอันตรายสักปลายก้อย ถึงอย่างใดก็ได้ชื่อว่าเป็นสหายร่วมตายกันมาแลหวังว่าจักได้มีโอกาสได้ไขความให้แจ้งใจ ทว่าโจรเหล่านั้นมิได้คิดเฉกเดียวกับผู้เป็นนายเสียแล้ว ในยามที่ความคิดแลเป้าประสงค์แยกไปคนละทาง น้ำมิตรที่เคยมีให้กันก็พลอยเหือดแห้งไปด้วย นายโจรหนุ่มเหลียวหาคนสนิทก็เห็นระเมารบติดพันอยู่ทางหนึ่ง เมื่อแลไปทางเจ้านางกาสะลองก็เห็นเจ้าตัวทรงหลบหลีกคมดาบของคำแปงโดยไม่ยอมโต้กลับก็ยิ่งห่วง พยายามตีฝ่าเข้าไปใกล้เพื่อถวายความปลอดภัย แต่ความตั้งใจนั้นก็ดูจักสำเร็จได้ยากยิ่ง เพราะสมุนโจรฝ่ายของคำแปงพากันตีวงโอบล้อมเขาไว้ตรงกลาง สายตากระเหี้ยนกระหือรือที่มองมาทำให้แสนหลวงต้องทอดถอนใจ ที่เคยตั้งใจว่าจักมิให้เสียเลือดเนื้อนั้นคงเป็นไปได้ยากเสียแล้ว วรกายโปร่งระหงยังคงขยับเคลื่อนเป็นวงกลมเสมือนดูเชิงอีกฝ่าย หากเนตรสีนิลคู่นั้นกลับทอดพระเนตรคู่ต่อสู้อย่างท้าทายแกมยั่วเย้าให้อีกฝ่ายจู่เข้าหาอยู่เรื่อยๆ ในหัตถ์มีเพียงพระแสงมีดสั้นเปลือยฝักเล่มเดียว แต่ดูเหมือนจักทรงถือติดไว้เฉยๆ มิได้ยกขึ้นรับหรือตวัดคมสู้เลยสักน้อย เมื่อคำแปงเผ่นเข้าหมายทำร้าย ก็ทรงทำเพียงหลบหลีกไปมาแต่เพียงนั้น บางครายังสรวลยั่วโทสะเสียอีกด้วย เจ้านางกาสะลองแย้มพระโอษฐ์นิดๆ อย่างสนุกหนักหนา เพลานี้ทรงคล้ายกลับไปเป็นละอ่อนน้อยเมื่อครั้งที่เรียนยุทธวิธีการต่อสู้ด้วยพระราชบิดา “เจ้าพ่อเจ้า เยี่ยงนี้ก็เท่ากับโกงนี่เจ้า ทรงลวงลูกให้อิดก่อนนี่” เจ้านางกาสะลองตัวน้อยทรงพ้อ เมื่อเข้ามิถึงองค์พระราชบิดาสักที วรกายน้อยๆ ทรุดองค์ประทับแปะกับพื้นลานดาบทำพักตร์มุ่ยจนเจ้าหลวงเมืองคำอดสรวลมิได้ ก่อนทรุดองค์ลงประทับเคียงข้างพระราชธิดา หัตถ์ใหญ่วางลงบนพระเศียรอย่างเอ็นดูนัก “พ่อโกงที่ใดเจ้า คนเก่งของพ่อ จำไว้หนากาสะลอง การต่อสู้เช่นนี้นอกจากเราจักมิเหนื่อยแรงแล้ว ยังทำให้เรากำชัยชำนะเหนือศัตรูง่ายขึ้นด้วย ล่อลวงให้เข้าหาจนเหนื่อยไปเอง แล้วเข้าตอบโต้ภายหลัง สำคัญที่ตัวเราต้องตั้งสติให้มั่นแลเคลื่อนไหวหลบหลีกให้เร็ว” “แล้วถ้าเราหลบไม่ทันล่ะเจ้า” “รักษาระยะห่างสิเจ้า อย่าให้ศัตรูเข้าประชิดตัวเราได้ แต่หากพลาดพลั้งขึ้นมาก็มิได้ห้ามโต้คืนหนา โต้แล้วก็ถอยกลับมาดังเดิม อย่าได้หลงติดพัน หาไม่แล้ววิธีนี้จักใช้มิได้ผลเลย” ทุกพระวาจายังจำหลักจารในหทัยเสมอมา เจ้าหลวงเมืองคำมิได้ทรงดำรงพระองค์เป็นเพียงพ่อของลูกเท่านั้น หากยังทรงทำพระองค์เป็นพี่แลเพื่อนให้พระราชโอรสแลพระราชธิดาอีกด้วย ทั้งที่พระราชภาระทางการเมืองก็มีมากมายเต็มสองหัตถ์ แต่ก็ยังทรงเจียดเพลาเพื่อผู้เป็นแก้วตาแลดวงใจมิเคยบกพร่อง แวบหนึ่งที่เจ้านางกาสะลองประหวัดถึงพระราชบิดา ป่านฉะนี้จักเสด็จถึงที่ใดแล้วหนอ *** มีต่อค่ะ จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 54 16:15:19

ความคิดเห็นที่ 2 **** มาอ่านกันต่อค่ะ ความที่ทรงเผลอองค์ให้ดวงจิตละจากการต่อสู้ไปนั้น ทำให้คำแปงจู่เข้าประชิดองค์ได้ เจ้านางกาสะลองทรงสะดุ้งรีบผงะถอยทันก่อนที่คมดาบของอีกฝ่ายจักฝังคมลงในพระมังสา แลยกพระบาทขึ้นถีบยันอีกฝ่ายออกห่าง ก่อนทรงตั้งพระสติอย่างรวดเร็ว ขณะนั้นเองแสนหลวงก็ตีฝ่าวงล้อมมาถึงพอดี คำแปงจึงจำต้องถอยออกไปก่อนด้วยรู้ถึงฝีมือของสหายดีว่าเหนือกว่ามากนัก ซ้ำเพลานี้ตนยังเหน็ดเหนื่อยกับการโจมตีฝ่ายเดียวอยู่ไม่น้อย การต่อสู้ด้วยเจ้านางกาสะลองทำให้เขารู้ว่าการเอาชนะคนทั้งสองนี้มิใช่เรื่องง่าย ถึงจักเป็นแม่ญิงแต่เชิงรบนั้นมิได้ด้อยไปกว่าชายเลย แม้ดูเผินๆ จักเหมือนเจ้านางกาสะลองทรงหลบหลีกเพียงประการเดียว หากความเป็นทหารย่อมแจ้งใจว่าแท้แล้วคือการยุทธนา นัยน์ตาสีเข้มหรี่ลงอย่างครุ่นคิด ก่อนจักยิ้มร้ายพลางให้สัญญาณเรียกสมุนโจรที่อยู่ใกล้ตนเข้ามาล้อมคนทั้งสองเอาไว้ ในเมื่อเจ้านางกาสะลองทรงใช้วิธีเยี่ยงนี้ได้ แล้วไยเขาจักใช้บ้างมิได้เล่า แสนหลวงขบกรามแน่นเมื่อเห็นสมุนโจรนับสิบล้อมกรอบตนเองแลเจ้านางกาสะลองไว้ตรงกลาง เจ้านางกาสะลองเองก็ทรงหนักพระทัยอยู่ไม่น้อยด้วยทรงมีเพียงพระแสงมีดสั้นเพียงอย่างเดียว แลจักใช้ได้ผลก็ต่อเมื่อศัตรูจู่เข้าประชิดเท่านั้น หากทรงได้ดาบหรือธนูเห็นจักค่อยยังชั่ว แต่จักทรงได้มาอย่างใดเล่า ทางเดียวที่จักทรงเปลี่ยนพระแสงได้คือการจัดการกับโจรแลแย่งชิงดาบมาเสียเอง วรกายบางขยับเข้ามาจนปฤษฎางค์แนบชิดกับแผ่นหลังกว้างของนายโจรหนุ่ม หัตถ์กำด้ามพระแสงแน่นพร้อมที่จักต่อสู้ “เจ้านางเจ้า อย่าทรงอยู่ห่างจากข้าเจ้าหนาเจ้า” เสียงทุ้มกระซิบแผ่ว ในสถานการณ์เยี่ยงนี้เขามิได้คำนึงถึงความปลอดภัยของตนเองแม้เพียงกระผีกริ้น เจ้าตัวไม่รู้ตัวเสียด้วยซ้ำว่าวาจาที่เอ่ยออกไปนั้นมิใช่เกิดจากความห่วงใยฉันมิตรหรือความจงรักเฉกทหารกล้าแต่เพียงนั้น หากยังเจือด้วยความรู้สึกลึกล้ำในใจเข้าไว้ด้วย กลิ่นพระฉวีหอมอ่อนแลความอุ่นจากวรกายของผู้ที่อยู่ชิดใกล้เพลานี้ ยิ่งทำให้เขาฮึกเหิมแลพร้อมจักถวายชีวิตเป็นราชพลีโดยมิคำนึงถึงสิ่งใดอีกแล้ว ทว่าที่เขาไม่รู้ก็คือ เจ้านางกาสะลองมิได้สดับวาจานั้นสักน้อย ด้วยเพลานี้ความสนใจทั้งปวงของพระองค์มุ่งอยู่เพียงการรบประการเดียว เมื่อฝ่ายตรงข้ามเริ่มต้นรุกเข้ามา ก็ทรงลืมสิ้นทุกสิ่ง วรกายบางพลิ้วหลบคมดาบแลพลิกองค์กลับเข้ามาใช้พระแสงสวนกลับเข้าจุดสำคัญของพวกมันล้มลง ก่อนใช้ความเร็วแย่งชิงดาบมาถือไว้ในพระหัตถ์ แสนหลวงเองก็รบจนสุดกำลังของตนเฉกกัน แต่ดูเหมือนว่ายิ่งรบ ศัตรูก็มิได้ลดจำนวนลงกลับจักหนุนเนื่องเข้ามามิขาดสาย แสนหลวงพลาดต้องคมดาบเข้าที่กลางตัว คนผู้นั้นมิได้ปล่อยโอกาสงามให้หลุดมือไป มันกรากเข้าถีบซ้ำที่แผลเดิมจนนายโจรหนุ่มล้มลงดาบหลุดกระเด็นจากมือไปทางหนึ่ง แสนหลวงเจ็บจุกเสียจนลุกไม่ขึ้น เมื่อเห็นคมดาบขาววับที่แหวกอากาศลงมาอย่างรวดเร็วสุดที่จักหลบได้ทันก็หลับตารอรับความตายโดยดุษณี แต่แล้วก็ยินเสียงโลหะที่สอดเข้าขวางกันระหว่างร่างของเขากับดาบเสียก่อน เมื่อลืมตาขึ้นมองก็เห็นเจ้านางกาสะลองทรงปราดเข้าช่วยกันตัวเขาไว้ ก่อนจักทรงผละออกไปอีกทางหนึ่ง พระเสโทไหลซึมทั่วทั้งดวงพักตร์แลพระวรกายบ่งบอกถึงความเหน็ดเหนื่อยอยู่ไม่น้อย บางคาบคราถึงกับทรงใช้ดาบปักลงดินยันองค์เองไว้มิให้ล้มลง แสนหลวงกัดฟันข่มความเจ็บปวดของตนเองปราดเข้าไปรบกันเจ้านางพระองค์น้อยเอาไว้ ขณะที่ทั้งสองจวนเจียนจักเสียทีนั้น พลันก็ยินเสียงโห่ร้องดังใกล้เข้ามา “พี่แจ้งหล้า” สุรเสียงใสขานนามด้วยความปรีดายิ่งนัก ความดีพระทัยที่ฉายชัดบนพักตร์งามแลในดวงเนตรนั้นยังให้นายโจรหนุ่มเจ็บแปลบขึ้นมาในอกโดยมิรู้สาเหตุ ส่วนคำแปงแลพวกพ้องได้ยินเข้าก็หันมามองหน้ากันเลิ่กลั่ก เสียงฝีเท้าม้าแลคนที่ได้ยินเพลานี้บอกชัดว่ามิใช่จำนวนน้อยๆ เลย เมื่อเทียบกับกำลังฝ่ายตนที่เหลืออยู่ราวร้อยห้าสิบเศษก็เห็นลางความพ่ายแพ้ลอยอยู่ตรงหน้า คำแปงก็สั่งให้คนของตนถอยร่นหลบหนีไปก่อนที่แจ้งหล้าจักมาถึงเพียงครู่เดียว ภายหลังจากเหตุการณ์สงบลง เจ้านางกาสะลองก็มีพระเสาวนีย์ให้นำคนเจ็บทั้งหมดมาทำการรักษา แลมิให้จำคาโจรที่เข้าสวามิภักดิ์ด้วยองค์เองแม้แต่คนเดียว ถึงพระเสาวนีย์นี้จักทำให้สี่แม่ทัพนายกองต่างวัยไม่ชอบใจนักแต่ก็มิกล้าขัดพระประสงค์ เพราะตนเองนั้นก็มีความผิดเป็นทุนเดิมอยู่ หากแสนหลวงกลับเป็นฝ่ายทูลขอให้ทรงจำคาตนเองแลพวกพ้องแทน ทว่าที่สุดก็ต้องยอมตามพระประสงค์อีกคนหนึ่ง ด้วยเหตุผลที่ผู้ใดก็มิอาจคัดง้างผู้เป็นนายได้ “ข้าเชื่อใจเจ้าแลพวกพ้อง ในเมื่อพวกเจ้าไว้ใจแลเห็นข้าเป็นดั่งสหายแล้วไซร้ ข้าจักเห็นพวกเจ้าเป็นอื่นได้อย่างใด อีกประการนั้นเล่า พวกเจ้ายินดีสวามิภักดิ์ข้าด้วยใจสมัครมิใช่ฤๅ แม้นพวกเจ้าไม่ประสงค์ดั่งนั้น ต่อให้ข้าพันธนาการไว้แน่นหนาอย่างใด ก็จักหาหนทางหลบหนีไปอยู่นั่นเอง เมื่อเป็นเช่นนั้น สู้ข้าปล่อยให้พวกเจ้ามีอิสระมิดีกว่าฤๅ” จักเป็นด้วยพระวาจานี้หรือเพราะสิ่งใดก็ตามแต่ ปรากฏว่าโจรเหล่านั้นมิได้หลบหนีออกจากเชิงผาดงเหล็กแม้แต่คนเดียว ส่วนทางคำแปงนั้น เจ้านางกาสะลองมีพระเสาวนีย์ให้เสือปกนำทหารส่วนหนึ่งติดตามไปจนตลอดราตรีแต่ก็มิได้พบร่องรอยแต่อย่างใด   แสงอุษาเพิ่งเยือนเยี่ยมฟ้าได้เพียงไม่นาน เจ้านางกาสะลองก็เสด็จออกจากด้านในถ้ำ ขนงโก่งงามขมวดมุ่นเมื่อทอดพระเนตรสี่บุรุษต่างวัยนั่งคุกเข่าก้มหน้ามองดินรออยู่ทางด้านหน้าของถ้ำแล้ว วรกายบางดำเนินเลยไปประทับเหนือหินก้อนใหญ่ที่อยู่ห่างออกไปไม่มากนัก สองกรสอดประสานอยู่ที่พระอุระ เนตรสีนิลทอดจับคนทั้งสี่ด้วยแววพระเนตรที่ยากจักอ่านพระทัยออก “เป็นอันใดกันท่านน้อยอินทร์ แจ้งหล้า อุ่นเมือง เสือปก ไยมานั่งอยู่ตรงนี้ตั้งแต่งายเล่า” สี่บุรุษลอบสบตากันน้อยหนึ่งอย่างเกี่ยงกันว่าจักให้ผู้ใดเป็นผู้ตอบความนายสาว แลสายตาสามคู่ก็หยุดลงพร้อมกันที่แจ้งหล้าด้วยเขาเป็นคนเดียวที่รู้พระทัยแลพระอารมณ์ของเจ้านางกาสะลองมากกว่าใครเพื่อน ยังมิทันมีผู้ใดตอบว่าอย่างใด กระแสสุรเสียงเย็นเยียบพอๆ กับอากาศเพลานี้ก็ตรัสถามมาอีกคำรบ “ดีแท้ เงียบกันไปเสี้ยง จักไม่มีคนใดเจรจาตอบข้าเลยรึ แจ้งหล้า” ท้ายประโยคที่ขานนามพระพี่เลี้ยงติดจักตวัดห้วนน้อยๆ ราชองครักษ์หนุ่มถอนใจยาว ดูเหมือนใครๆ ก็ต้องการให้เขาเป็นคนตอบคำเสียจริง “เอ่อ ข้าเจ้าทั้งสี่คนมาท่าคอยลุแก่โทษจากเจ้านางน้อยเจ้า” “ลุแก่โทษ ทำอันใดผิดเล่า” “ง่า...เจ้านางน้อยก็ทรงทราบ” แจ้งหล้าทูลตอบเสียงอ่อยจนคนฟังแทบกลั้นสรวลไว้มิได้ ก็น่าขันน้อยอยู่หรือเล่า แต่ไหนแต่ไรมาแจ้งหล้าเป็นฝ่ายดุจนองค์เองต้องตรัสด้วยสุรเสียงเฉกนี้ แล้วมางายนี้คนเคยดุกลับเป็นเสียเอง “หึ! รู้แล้วยังทำ ข้าควรลงทัณฑ์ฐานขัดคำสั่ง ขัดอาญาทัพอย่างใดดีเล่าหนา วานบอกข้าสักหน่อยเป็นไร” “สุดแท้แต่จักทรงเห็นควรเถิดเจ้า ข้าเจ้าพร้อมรับทัณฑ์นั้นทั้งหมด แต่ขออย่าได้ทรงลงทัณฑ์ท่านน้อยอินทร์ เสือปก กับอุ่นเมืองเลยเจ้า” “เหตุใด” “ข้าเจ้าเป็นคนต้นเรื่องแลดึงดันจนคนทั้งสามขัดมิได้ จำใจต้องตามมาเจ้า” “หาเป็นเช่นนั้นไม่เจ้า” ครานี้สามคนที่เหลือทูลขัดพร้อมกัน เจ้านางกาสะลองทรงเมินทอดพระเนตรไปอีกทางหนึ่งเพื่อซ่อนรอยแย้มพระโอษฐ์ อันที่จริงก็มิได้ทรงถือโทษอันใดมากนัก เพราะเป็นการดีเสียอีกที่คนทั้งสี่ขัดพระเสาวนีย์นำทัพมาก่อนกำหนดเดิม หากช้ากว่านี้อีกสักน้อยก็มิทรงแน่พระทัยว่าจักมีโอกาสได้มาประทับอยู่ตรงนี้ฤๅไม่   “ข้าเจ้าผิดเองที่ไม่ห้ามปรามแจ้งหล้า มิหนำยังยอมให้เขาทำตามใจเสียด้วย ทรงลงทัณฑ์ข้าเจ้าเถิดเจ้า” น้อยอินทร์ทูลบอก แต่อุ่นเมืองกับเสือปกหรือจักยอม ต่างรีบทูลขอรับทัณฑ์เอาไว้เองทั้งสิ้น จากนั้นทั้งสี่คนก็แย่งขอรับทัณฑ์จนเจ้านางกาสะลองต้องทรงยกหัตถ์ขึ้นปราม “พอเถิด ทั้งสี่คนนั่นล่ะ ข้ายอมรับว่าเมื่อแรกที่รู้ว่าพวกท่านขัดคำสั่งข้านั้น ข้าโกรธนัก เพราะมันทำให้สิ่งที่ข้าทำอยู่นั้นยุ่งยากหนักขึ้น แต่มาถึงเพลานี้ข้ามาตรองดูแล้ว หากพวกท่านมาทิวานี้ เห็นจักได้แต่ร่างข้ากลับเวียงเป็นแน่” “เจ้านางน้อย ไยตรัสเยี่ยงนี้เจ้า” แจ้งหล้าทูลถามเสียงห้วนอย่างไม่ชอบใจกึ่งตกใจระคนกัน “ข้าพูดตามจริง อยู่ใต้ฟ้าฤๅจักหลีกพ้นความตาย สุดแต่จักช้าเร็วเท่านั้น เราอย่าพูดเรื่องนี้กันเลย พวกท่านจักให้ข้าลงทัณฑ์มิใช่รึ” “เจ้า” ทั้งสี่ตอบรับพร้อมกัน “ข้าจักทำทัณฑ์บนพวกท่านไว้ก่อน ส่วนจักล้างทัณฑ์อย่างใดนั้น แล้วพระราชพิธีเมื่อใด ข้าจักบอก” เจ้านางกาสะลองตรัสเพียงเท่านั้นก็เสด็จลุกไปเสีย เพื่อซ่อนความกังวลในพระทัย ทัณฑ์ของทหารผู้ขัดพระเสาวนีย์นั้นได้ลงแล้ว แต่ทัณฑ์ของแสนหลวงแลโจรเชิงผาดงเหล็กนั้นเล่า จักทรงทำประการใด ระบิลเมืองแจ้งชัด ทัณฑ์แห่งการปล้นแลทำร้ายผู้คนนั้นมีโทษสถานหนักคือประหารให้ตายตกตามกัน แม้นจักทรงหาทางผ่อนปรนให้ก็ยังคงโทษจำตรุตลอดชีวิตอยู่นั่นเอง นี่จักทรงหาหนทางใดแก้ไขให้แสนหลวงแลพวกพ้องได้บ้างหนอ ขอองค์แลงดอนแลผีฟ้าผีเมืองจงช่วยเมตตาชี้ทางให้แก่กาสะลองผู้นี้ด้วยเถิด                                                                        อริญชย์ จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 54 16:15:55

ความคิดเห็นที่ 3 ภาคแรกกับภาคสองนะคะ สายรุ้ง...เวียงภูแก้ว  http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=516875 ดารากลางหทัย  http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=550962 ตอนเก่าๆ ค่ะ บทนำ  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10330405/W10330405.html บทที่ ๑  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10339998/W10339998.html บทที่ ๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10361440/W10361440.html บทที่ ๓  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10380517/W10380517.html บทที่ ๔ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10394040/W10394040.html บทที่ ๕ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10433485/W10433485.html บทที่ ๖ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10450664/W10450664.html บทที่ ๗ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10479165/W10479165.html คุยกันท้ายบทค่ะ ^^ คุณ แพรวดาว : ดอกไม้สดชื่นจังเลยค่ะ คุณแพรว ^___^ อ่า บทไหนไม่มีซับไตเติลนี่ แปลว่าเป็นศัพท์เก่าๆ ที่เคยแปลให้แล้วอ่ะค่ะ แหะๆ ********* คุณ GTW : 5555+ พี่ชายขา ภาษาเหนือกับภาษาอีสานมันต่างกันจิ๊ดเดียวเองค่า ม่วนหลาย นี่เป็นของพี่ชาย ถ้า ม่วนแต๊ๆ เนี่ย ของอินค่ะ ^^ ********* คุณ scottie : แม้จะรู้ว่า คุณก๊อตตี้อาจไม่ได้อ่านคำอธิบายนี้ก็ตาม ก็จะขอตอบไว้นะคะ เผื่อมีข้อสงสัยกันอีก ^^ การไว้ใจกันทั้งสองฝ่ายตามที่คุณก๊อตตี้ท้วงมานะคะ อันนี้อินไม่ได้ว่าอะไร ถ้าหากนักอ่านท่านใดจะคิดเช่นนี้ เพราะมันก็จริงตามนั้น แต่ในขณะเดียวกันนั้น การไว้ใจรวดเร็วจนถึงระดับของนางเอกกับแสนหลวงก็ใช่ว่าจะไม่มี อินเองก็ปูพื้นมาก่อนแล้วว่า แสนหลวงกับกาสะลองชะตาต้่องกันมาแต่แรกแล้ว ถึงขนาดหลั่งน้ำลงดินสาบานเป็นมิตรต่อกันด้วยซ้ำไป อันนี้อินอาจเอามาตรฐานตัวเองไปจับมากหน่อยก็ได้ แหะๆ เพราะคนเราเวลาชะตาต้องกัน อะไรที่เป็นไปไม่ได้ มันเป็นไปได้เสมอค่ะ เหตุแห่งชะตาต้องกันของคนคู่นี้ มันมีแทรกอยู่นิดหนึ่งในบทหลังๆ ค่ะ นั่นอาจเป็นคำตอบของคำถามที่คาใจหลายๆ คนก็ได้ ^^   อีกอย่างหนึ่ง การไว้ใจกันแบบนี้มันต้องมีรายการซื้อใจกันเกิดขึ้นด้วยค่ะ กาสะลองเองก็เสี่ยงที่บอกไปแบบนี้ ฝ่ายแสนหลวงก็ จะว่าไงดีล่ะ คือพอรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร จะไม่บอกเรื่องสำคัญนั่นก็ใช่ที่ เพราะช้าเร็วยังไง กาสะลองก็ต้องรู้ เพราะอย่างนั้น ให้รู้เลยจะดีกว่า แสนหลวงเองก็เสี่่ยงในจุดนี้เหมือนกัน   เวียงตองเทียน เวียงเล็กๆ แต่มีความหมายกับเรื่องนี้ในระดับหนึ่งทีเดียวค่ะ จุดผันแปรอยู่ที่นี่แหละ ^^   ยังไงก็ ช่วงบทนี้กะบทก่อน ถ้าเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ รู้สึกว่าเป็นไปได้ หรือเป็นไปไม่ได้ยังไง บอกกันเข้ามาได้ค่ะ อินยินดี^^ แก้ไขเมื่อ 06 พ.ค. 54 12:31:46 จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 54 16:16:07

ความคิดเห็นที่ 4 หายไปซะนาน น้องคิดเถิง แต่ก็เข้าใจว่า พี่อินติดธุระ โอ้ย เรื่องนี้ นางเอกเรา Hot มั๊ก มีแต่คนรักทั้งน้าน คำแปงต้องกลับมาอีกแน่ๆเลยอะ หวาดเสียวสุด เหมือนปล่อยเสือเข้าป่ายังงายก็ไม่รุ ส่วนเรื่องทัณฑ์ของแสนหลวงแลพวกพ้อง เชื่อแน่นอนว่าเจ้านางกาสะลองต้องหาทางออกได้  เผลอๆ ป๊ะป๋าอาจมาให้คำแนะนำ พี่อินไม่ว่าอารายใช่มั้ย พออ่านเรื่องย่อที่พี่อินเคยเอามาลงไว้ แพรประหวัดไปถึง ดั่งดวงหฤทัย แนวนั้นเป็นรักโรแมนติก ดำเนินเรื่องคนละอย่าง และได้อรรถรสคนละแบบ แก้ไขเมื่อ 05 พ.ค. 54 14:13:37 จากคุณ : สายธารแห่งฟากฟ้า-นภสินธิ์ (s.paresu) เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 14:11:27

ความคิดเห็นที่ 5 ทำทัณฑ์บนนี่ถือว่าน้อยนะ ถ้าหนักต้องลดขั้น ตัดเงินเดือน หรือไล่ออก^^ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 54 06:14:35

ความคิดเห็นที่ 6 แวบมาตอบก่อน เผื่อหายไปนานอีก แหะๆ @ น้องแพร น้องแพรจ๋า ขอโทษจ้าที่หายนาน แต่ธุระเยอะจริงอย่างว่า ^^"   ไม่ว่าอะไรจ้า เรื่องที่น้องแพรอ่านเรื่องย่อแล้วคิดไปถึงดั่งดวงหฤทัย เพราะพระเอกเราก็เป็นแบบรังสิมันตุ์จริงๆ บุคลิกที่เขาเล่าว่า ดุ ป่าเถื่อน โหดร้ายนั่นล่ะ ตัวตนจริงๆ ของพระเอกมิ่งแก้วเป็นอย่างนั้น มันเป็นเรื่องบังเอิญหรือยังไงไม่รู้สิน้องแพร ทีแรกพี่ว่าจะฉีกจากประวัติศาสตร์ ไม่อิงมันแล้ว แต่พอวางโครงจบ เขียนเรื่องย่อละเอียดจบ มันใช่อ่ะ ตรงประวัติศาสตร์ไปอีกแล้ว ทั้งที่ตอนวางไม่ได้อ่านตรงจุดนี้เลย ช่วงเวลาก็ลงล็อคกันอีกต่างหาก พระเอกเราดันมีตัวตนจริงซะงั้น ************* @ พี่ชาย เจ้ยยย แค่ทัณฑ์บนสำหรับทหาร (สมัยนั้น)นี่ก็แรงแล้วนะคะ ขัดอาญาทัพกับขัดคำสั่งนายเนี่ย ถ้าล้างทัณฑ์บนไม่ได้ก็อาจถึงขั้นหัวหลุดเหมือนกันนะคะ เบาสุดก็ลงตะพุ่นหญ้าช้างอ่ะค่ะ T^T จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 54 12:40:33

ความคิดเห็นที่ 7 ^_________^ . จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 54 21:47:39

ความคิดเห็นที่ 8 จากคุณ : Regenbogen ^_^ เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 54 13:56:31