ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 37 ห้องนอนของวริษาในยามเที่ยงคืน ที่เงียบสงัด หญิงสาวเพิ่งจะทำงานต่างๆของตัวเองเสร็จเรียบร้อย และ กำลังนั่งชันเข่าอยู่บนเก้าอี้ มองกล่องไม้สีขาวที่วางอยู่ข้างๆโน้ตบุ๊คด้วยแววตาครุ่นคิดเป็นเวลาหลายนาที ก่อนจะตัดสินใจเอื้อมมือไปเปิดมัน สิ่งแรกที่มองเห็นเมื่อพลิกฝาไม้ด้านบนออกไปข้างๆ ก็คือสมุดบันทึก ริมลวดหน้าปกลายการ์ตูนหมีสองตัวกางร่มกันฝน ที่เมื่อก่อนเธอเองก็คุ้นเคยกับมันราวกับเป็นของตัวเอง เพราะ มันเป็นสมุดบันทึกส่วนตัวของกนต์รพีมาตั้งแต่วัยเด็ก และเขาก็ไม่เคยว่าอะไรยามที่เธอชอบหยิบเอามันมาอ่าน หรือจะเขียนเรื่องของตัวเองแทรกลงไปบ้างในบางครั้ง  นอกจากนั้น ก็มี หางตั๋วของตั๋วชมภาพยนต์ที่เคยไปดู ด้วยกัน กระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆ กับ กระดาษโพสอิท มากมาย ที่เขากับเธอมักจะเขียนโต้ตอบกันไปมานั่งเรียน ในห้อง ซึ่งมีทั้งเป็นข้อความสั้นๆ หรือเป็นรูปวาดการ์ตูน เธอเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าเขายังเก็บมันไว้แทบทั้งหมด  แล้ว ก็ผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่ง ซึ่งวริษาจำได้ว่าเป็นของเธอเอง และมันไปอยู่กับเขาได้อย่างไรก็จำไม่ได้   และยังมีแว่นตา กรอบหนาที่ขาแว่นหักไปข้างหนึ่งอยู่ด้วย  หญิงสาวหยิบมันขึ้นมามองดูใกล้ๆเป็นอย่างแรก  นึกแปลกใจไม่น้อย ที่เขายังเก็บมันไว้เป็นอย่างดี  ขาแว่นที่หัก สาเหตุมาจากเธอเอง เธอแกล้งจะดึงแว่นตาออก ตอนเขานั่งก้มหน้า ก้มตาอ่านหนังสือไม่สนใจฟังที่เธอพูด ด้วยความไม่ระมัดระวัง ทำให้ขาแว่นตาของเขาหัก  แต่เขาก็ไม่ได้โกรธ หรือต่อว่าอะไร กลับบอกว่า มันใกล้จะหักอยู่แล้ว ดีเหมือนกันจะได้ซื้อของใหม่  วริษายิ้มเผลอยิ้มกับตัวเองเมื่อ คิดถึงเหตุการณ์ครั้งนั้น เธอวางแว่นตาลงที่เดิม แล้ว  ก็เปลี่ยนไปหยิบกระดาษโน้ตแผ่นหนึ่งขึ้นมา มีข้อความ ที่เป็นลายมือของตัวเองเขียนด้วยดินสอว่า   ‘ง่วง’  และก็มีข้อความในบรรทัดถัดมาเป็นลายมือของเขาเขียนว่า ‘เหมือนกัน’   หญิงสาวส่ายศีรษะอย่างนึกขำ แล้ววางมันลง  มองไปที่สมุดบันทึกอีกครั้ง แล้วก็หยิบมันออกเปิด ไปเรื่อยๆ ทีละหน้า หยุดมองในบางหน้าที่มีภาพถ่ายสติ๊กเกอร์ที่เคยไปถ่ายด้วยกันแปะอยู่  เปิดไปจนถึงหน้าที่ มีที่คั่นหนังสือคั่นไว้ ก็พอจะเข้าใจว่า สิ่งที่เขาอยากบอก คงเริ่มต้นจากตรงนี้ “สวัสดีว่าน  ก็ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดี มันมีเรื่องราวมากมายเหลือเกิน ที่เลิฟอยากจะบอกว่าน  แต่ก็ไม่เคยมี โอกาสได้พูดสักที   เลิฟยอมรับว่าเลิฟขี้ขลาด เห็นแก่ตัว และก็กลัวที่จะเผชิญหน้ากับความจริงอย่างที่สุด  จนถึง ทุกวันนี้แล้ว เลิฟก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เลยว่า  สิ่งที่เลือกจะทำ มันแป็นสิ่งที่ถูกหรือผิด เลิฟเห็นพ่อของ ว่าน มาที่บ้านกับแม่บ่อยๆ ตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว แต่เลิฟก็บอกว่านไม่ได้  วันที่แม่ของว่านเสียชีวิต เลิฟก็ได้ยิน ได้รับรู้ในสิ่งที่พ่อว่านกับแม่เลิฟพูดคุยกันว่าพวกเขาทำอะไรกันบ้าง  แต่เลิฟก็ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง ไม่เคยจะทำ อะไรที่จะเป็นการปกป้องความรู้สึกของว่านได้เลย  วันที่แม่พาเลิฟไปลาออกจากโรงเรียน เป็นวันเดียวกับที่ว่าน เดินทางไปอเมริกา  เลิฟแอบหนีแม่ไปตามหาว่าน แต่เลิฟก็ไม่กล้าเข้าไปบอกลาว่าน มันรู้สึกผิดจนไม่กล้าสู้หน้า   ได้แต่เดินตามว่านกับเมฆไปห่างๆ  ได้เห็นว่านเป็นครั้งสุดท้ายที่แผงหนังสือหน้าโรงเรียน  ก่อนที่ว่านจะจากไป   โดยที่ไม่สามารถทำอะไรเพื่อว่านได้เลยสักนิดเดียว  มันเป็นความรู้สึกที่แย่มากๆ  เลิฟรู้สึกมาตลอดว่า ตัวเองไม่ มีค่าพอที่จะรักว่านเลย  และไม่สมควรจะได้รับความรัก ความรู้สึกดีๆจากว่านอีกด้วยซ้ำ แต่เลิฟก็ไม่เคยลืมว่าน ได้เลย ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ยิ่งเวลาฝนตก เลิฟก็จะคิดถึงว่านทุกครั้ง   ไม่ว่าจะมีใครผ่านเข้ามาหรือ ผ่านไป ก็ไม่ได้ทำให้เลิฟรู้สึกเหมือนที่รู้สึกกับว่านได้แม้แต่นิดเดียว   ว่านยังสงสัยอยู่รึเปล่า ว่าทำไม เลิฟต้องทำ เหมือนจำว่านไม่ได้  ทำเหมือนไม่อยากรู้จักกับว่าน  ทำเหมือนเราไม่เคยรู้จักกัน  ก็เพราะว่าเลิฟรู้ไงว่า เมื่อถึง วันที่ว่านรู้ความจริงเรื่องพ่อว่าน  เลิฟก็คงต้องสูญเสียว่านไปในที่สุด รักของเราคงเป็นไปไม่ได้    เลิฟอยากให้ ว่านลืมๆเรื่องในอีตของเราสองคนไปซะ  หรือ ไม่ต้องหลงเหลือความรู้สึกดีๆที่มีต่อเลิฟเลยก็ยิ่งดี ความรู้สึกผิดที่ ปกปิดทุกสิ่งทุกอย่างไว้  มันจะได้ลดลงบ้าง  แต่การที่ว่านบอกว่า ว่านยังรู้สึกเหมือนเดิมทุกอย่าง ไม่เคยเปลี่ยน มันทำให้เลิฟยิ่งรู้สึกว่า เลิฟไม่ควรได้รับความรู้สึกนั้นจากว่านเลยจริงๆ ความจริงแล้ว เลิฟได้เจอว่านโดยบังเอิญ ตั้งแต่วันเปิดเทอมวันแรก  หลังกลับมาจากต่างประเทศ ทั้งที่ตื่นเต้นดีใจเหลือเกิน แต่เลิฟกลับไม่กล้าที่จะเข้าไป เผชิญหน้ากับว่านอีกครั้ง เพิ่งรู้ว่าการทำอะไรที่ตรงข้ามกับความรู้สึกตัวเอง มันช่างทรมานนัก  บางครั้งเลิฟก็ อยากโทษโชคชะตาที่กลั่นแกล้งเราสองคนเหมือนกันนะ   เพราะถ้าไม่มีเรื่องของพ่อกับแม่เรา เลิฟเชื่อว่า เรื่อง ระหว่างเราสองคน ก็อาจจะไม่เป็นแบบที่เป็นอยู่อย่างในตอนนี้  ไม่ใช่ไม่รู้ว่า อะไรถูกอะไรผิด อะไรเป็นการ กระทำที่ดีหรือเลว แล้วเลิฟก็ไม่เคยเข้าข้างแม่เลย  แต่เลิฟก็ขี้ขลาด เลิฟทำใจยอมรับไม่ได้ถ้าแม่ต้องติดคุกจริงๆ    เรื่องอุบัติเหตุของคุณตำรวจ พ่อของคุณธรรมโชติ เลิฟก็ไม่รู้เรื่องด้วยจริงๆนะ  ตอนที่รู้ว่าท่านประสบอุบัติเหตุ เลิฟก็ตกใจมาก และสงสัยว่าทำไมมันบังเอิญเกิดขึ้นในช่วงเวลานี้พอดี  เลิฟถามแม่ แต่แม่ก็ไม่ยอมรับ แม่บอก ว่าแม่ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ สุดท้ายมันก็เป็นคำโกหกคำโตอีกนั่นแหละ  แล้วการที่เลิฟกลับไปขอคืนดีกับว่าน กลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง ทุกอย่างมันก็เป็นความรู้สึกอยากทำตามความต้องการของเลิฟเอง สำหรับเรื่องนี้ เลิฟไม่เคยโกหกว่าน ไม่เคยโกหกความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเอง   แต่ ก็ต้องยอมรับว่า ส่วนหนึ่งมันเป็นความ ต้องการของแม่ด้วยเหมือนกัน  แม่อยากให้เลิฟอยู่ใกล้ๆว่าน เพื่อคอยติดตามว่าว่านจะทำอะไรเกี่ยวกับการรื้อ คดีในอดีตบ้าง แม่หวังว่า ว่านจะไม่ได้เบาะแสอะไรเพิ่มแล้วทุกอย่างก็จะจบ  แต่เลิฟรู้ดีว่ามันไม่ใช่แบบนั้น มัน ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก  ที่เลิฟอยากบอกว่านก็คือ ตลอดช่วงเวลาที่เราได้กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง แม้มันจะ เป็นช่วงเวลาที่ไม่ยาวนานนัก แต่มันก็ทำให้เลิฟมีความสุขมาก  ขอให้รู้ว่านั่นคือความรู้สึกของเลิฟจริงๆ เลิฟ รักว่าน รักมาตลอด แต่ก็รู้ดีว่า ถึงวันหนึ่งที่ว่านได้รู้ความจริง  เวลาของเลิฟก็คงหมดลง  ไม่ใช่เพราะเลิฟไม่รัก ว่านแล้ว แต่เลิฟไม่มีค่าพอที่จะรักว่านอีกต่อไป ไม่ แม้แต่จะได้รับความรู้สึกดีๆจากว่านด้วยซ้ำ ไม่ว่าวันพรุ่งนี้ มันจะเป็นยังไงต่อไป ทุกๆความทรงจำระหว่างเรา คือเรื่องที่ดีที่สุดในชีวิตและจะอยู่ในหัวใจของเลิฟตลอดไป   สุดท้ายสิ่งที่เลิฟอยากจะบอกว่าน ก็คือ  เลิฟขอโทษ   รักว่าน Love       ปล. เรื่องทุกเรื่อง น้องเอินไม่เคยรู้อะไรด้วยเลย น้องไม่ได้อยู่กับแม่กับเลิฟมาตั้งแต่เด็ก  อย่างที่เลิฟเคยเล่า ให้ว่านฟังว่า  พ่อกับแม่เลิฟแยกทางกันตั้งแต่เลิฟกับน้องยังเด็ก  เลิฟมาอยู่กับแม่ ส่วนน้องก็ไปอยู่กับพ่อ  เพิ่งจะ มีโอกาสได้อยู่ด้วยกันก็ตอนน้องเข้าเรียนมหาวิทยาลัย เพราะพ่อย้ายไปทำงานต่างประเทศ  ช่วงเวลาที่เลิฟไม่ได้ อยู่กับน้อง และน้องต้องอยู่คนเดียว ถ้าเลิฟจะฝากให้ว่านคอยช่วยดูแลหรือช่วยเหลือบ้าง ถ้าน้องต้องการ อย่างน้อยที่สุดก็ในฐานะอาจารย์กับลูกศิษย์  คงไม่ได้รบกวนจนเกินไปหรอกใช่มั้ย     วริษาไม่รู้ตัวเลยว่าน้ำตามันไหลตั้งแต่เมื่อไหร่ จนเมื่อรู้สึกว่าตัวหนังสือที่อ่านอยู่เริ่มพร่าเลือนมากขึ้นทุกที เธอนั่งมองสมุดบันทึกทั้งน้ำตาอยู่เงียบๆ  เป็นเวลานานแค่ไหนไม่รู้   ในความคิดเต็มไปด้วยภาพความทรงจำใน อดีตระหว่างเธอกับเขา  เขาคงเป็นผู้ชายคนเดียวในชีวิต ที่ทำให้เธอรู้สึกว่าทั้งรัก และทั้งอยากลืม ไม่อยากจดจำ ว่าเคยรู้จักหรือเคยคิดว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตอีกต่อไปแล้ว  ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงทำใจให้เลิกรักเขา ไม่ได้เลย ตอนสายวันต่อมาซึ่งเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ วิษุวัตกลับมาที่บ้านพร้อมกระเป๋าเป้ใบใหญ่ สร้างความแปลกใจ ให้กับ รศ.ณรงค์ ผู้เป็นตา ซึ่งกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ตรงสวนดอกไม้หน้าบ้านพอดี   “สวัสดีครับ คุณตา” วิษุวัตยกมือไหว้เมื่อเปิดประตูรั้วเดินเข้ามา “นึกยังไงถึงกลับมาบ้านล่ะเรา  ตังค์ก็โอนไปให้แล้วนี่นา” “ปาล์มไม่ได้กลับมาขอตังค์หรอกครับ  แต่ตั้งใจจะกลับมาอยู่บ้าน  จนกว่าจะสอบปลายภาคเสร็จ อยู่มหาวิทยาลัยมันไม่ค่อยมีสมาธิน่ะครับ   แล้วคุณยายกับพี่ว่านล่ะครับ” “ยายเค้ามีลูกศิษย์มาหา คุยกันอยู่ในห้องรับแขก ส่วนว่านก็เห็นหอบงานไปนั่งทำอยู่ที่ศาลาโน่นแน่ะ  แล้วกินอะไรมารึยังล่ะเรา  หิวมั้ย ในครัวมีกับข้าวเยอะเลย” “ยังไม่หิวเลยครับ  งั้นผมขอตัวไปหาพี่ว่านก่อนแล้วกัน” วิษุวัตบอก ก่อนจะเดินตามทางเท้าไปที่ศาลากลางสวน  และก็เห็นพี่สาวนั่งก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่ อย่างมีสมาธิ เธอดูเหมือนเป็นปกติดีทุกอย่าง  ทว่า เขาก็ยังสังเกตเห็นความเศร้าในแววตาคู่เรียวสวยนั้นอยู่ดี “อ้าว ปาล์ม มาตั้งแต่เมื่อไหร่  วันนี้นึกไงถึงกลับบ้านเนี่ย โห แล้วดูสิ หน้าตาเหมือนคนไม่ได้หลับไม่ได้นอน” วริษาเงยหน้าขึ้นมาทัก เมื่อรู้สึกเหมือนมีใครมายืนจ้องมองอยู่นานแล้ว  วิษุวัตเดินขึ้นไปนั่งฝั่งตรงข้าม พร้อมกับวางกระเป๋าเป้ลง “ก็มันเบื่อๆน่ะครับ   อยู่ที่โน่นไม่ค่อยมีสมาธิอ่านหนังสือ เลยว่าจะมาอยู่บ้านจนกว่าจะสอบเสร็จ นั่นแหละ” เขาตอบแล้วก็ถอนใจยาว  วริษามองหน้าที่ดูเหมือนกำลังเบื่อโลกของน้องชายแล้วก็ถอนใจบ้าง   “แต่พี่ว่า  ไม่น่าจะมีสาเหตุแค่นั้นหรอกมั้ง  พี่กำลังอยากคุยเรื่องนี้กับปาล์มอยู่พอดีเลย” “เรื่องอะไรเหรอครับ” “เรื่องน้องเอินน่ะ ” ทว่า  วริษายังไม่ทันได้อธิบายอะไรมากกว่านั้น  วิษุวัตก็พูดสวนกลับทันควัน “ปาล์มไม่มีวันกลับไปคบกับคนในครอบครัวของฆาตรกรที่ฆ่าคุณแม่ของเราหรอกนะครับ  ไม่มีวัน เด็ดขาด” จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 01:48:07

ความคิดเห็นที่ 2 (ตอนที่ 37 ต่อ) “ที่เราคุยกันว่า เราอโหสิกรรมให้เค้าแล้วเนี่ย   ปาล์มไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลยใช่มั้ย  เค้าก็ได้รับผลกรรมที่ตัวเองก่อ แล้วนะ ปาล์ม  แล้วที่สำคัญ น้องเอินก็ไม่ด้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย แทบไม่เคยอยู่กับแม่ด้วยซ้ำ  ทำไมปาล์มจะต้อง พาลไปลงที่น้องด้วยล่ะ   เมื่อวาน เป็นวันสอบวิชาของพี่  พี่ได้เจอเค้า  รู้สึกได้เลยว่าเค้าดูเศร้ามาก เหมือนอยู่ดีๆ ก็ต้องมาแบกรับความรู้สึกอะไรตั้งหลายอย่าง  ไหนจะต้องสอบ ต้องทำงานส่งอีก ถ้าสมมติว่า ระหว่างปาล์ม กับเอิน มันไม่สามารถกลับมารู้สึกต่อกันอย่างเดิมได้  แต่มันก็น่าจะหลงเหลือความรู้สึกดีๆต่อกันแบบรุ่นพี่ รุ่นน้อง ก็ได้นี่  ไม่เห็นต้องทำเหมือนโกรธ เกลียดกัน แบบนี้เลย  พี่ไม่สบายใจตั้งแต่ตอนเห็นที่วัดแล้ว เพิ่งมี โอกาสจะได้พูดกับปาล์มนี่แหละ” วิษุวัตฟังแล้วก็นิ่งเงียบไป พูดอะไรไม่ออก   “เอากลับไปคิดดูดีๆแล้วกันนะ  เรื่องนี้มันเป็นเรื่องความรู้สึกที่พี่คงบังคับอะไรปาล์มไม่ได้  ถามใจ ตัวเองดีๆ  จะได้ไม่ต้องเสียใจกับการตัดสินใจของตัวเองไปตลอดชีวิต” วริษาพูดจบแล้ว ก็หันกลับไปสนใจงานของตัวเองต่อไป   ปล่อยให้น้องชายได้คิดทบทวนและตัดสินใจ   แก้ปัญหาด้วยตัวเอง “พี่ว่านรู้เรื่องของปาล์มกับเอิน  แล้วก็รู้ด้วยว่าเอินเป็นน้องสาวของคนๆนั้น  ทำไมพี่ไม่บอกปาล์ม ตั้งแต่แรก” เธอเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินคำถามของน้องชาย “ก็ พี่ไม่คิดว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้  ตอนนั้นพี่แค่นึกอยากแกล้งปาล์ม  เพราะเห็นปาล์มไม่ชอบเค้ามากๆ  เลย ไม่อยากบอกว่าเค้าเป็นพี่ชายน้องเอิน อยากรู้ว่า ปาล์มจะเป็นไง ถ้าได้รู้ว่า คนที่เราชอบอยู่เป็นน้องของคนที่เรา ไม่ชอบเลย  แล้วตอนหลังๆ  เราไม่ค่อยได้คุยเรื่องนี้กัน  พี่ก็คิดว่า ปาล์มจะรู้จากน้องเอินแล้วซะอีก” ชายหนุ่มถอนใจอย่างเบื่อๆ เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้   “เดี๋ยวปาล์มขอตัวไปบนห้องก่อนนะครับ   จะได้อ่านหนังสือจริงๆซะที” เขาบอกพลางหยิบกระเป๋าเป้ที่พื้น และลุกเดินออกไป แต่แค่เพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้น ก็พบกับร่างสูงใหญ่ คุ้นตา ที่กำลังเดินสวนมาพร้อมรอยยิ้ม “อ้าว พี่เมฆ  สวัสดีครับ” วริษาได้ยินชื่อผู้มาเยือนที่น้องชายเรียก ก็หันไปมอง เห็นภูเมฆาพูดคุยทักทายกับวิษุวัตนิดหน่อยก่อน จะเดินตรงเข้ามาหาเธอ “ดีใจจังเลย ที่เมฆมา เรากำลังอยากคุยกับเมฆอยู่พอดี  อยากคุยตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้วล่ะ เอ้อ เดี๋ยวเมฆ นั่งรออยู่นี่ก่อนแป๊บนึงนะ  เราไปเอาของข้างบนห้องก่อน แล้วก็จะได้บอกให้เด็กเอาน้ำกับขนมมาให้ด้วย“ ภูเมฆาพยักหน้าแบบงุนงงนิดหน่อยกับท่าทางรีบร้อนของเพื่อน  เขานั่งรอสักพัก ก็มีสาวใช้ในบ้านยกถาด น้ำหวานกับขนมมาให้  แล้ววริษาก็กลับมาในอีกไม่กี่นาทีต่อมาพร้อมกับกล่องไม้สีขาวในมือ เธอไม่พูดอะไร เมื่อเปิดกล่องออกแล้วหยิบสมุดบันทึกเปิดหน้าที่มีที่คั่นหนังสือไว้ ส่งให้กับเขา  ซึ่งภูเมฆาก็รับมันไปอ่านโดยไม่ ถามอะไรเช่นกัน   คิ้วเข้มของเขาค่อยๆขมวดมุ่นเข้าหากัน เมื่อได้รับรู้ในหลายสิ่งที่ไม่เคยรู้มาก่อน แววตาของเขา ดูตกตะลึงระคนแปลกใจ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นความไม่สบายใจ เมื่ออ่านจนจบบรรทัดสุดท้าย  ภูเมฆาเงยหน้ามอง สบตากับหญิงสาวตรงหน้า ต่างคนต่างมองตากันในความเงียบอยู่นาน   “ไม่รู้จะพูดยังไงเหมือนกันนะว่าน มันแทบไม่น่าเชื่อเลย โดยเฉพาะเรื่องพ่อว่านกับแม่ของเลิฟน่ะ แสดงว่าเลิฟก็รู้ เรื่องนี้มาตั้งแต่เด็กๆ  ถึงว่าสิ ทำไมช่วงหลังๆ เลิฟดูเหมือนมีปัญหาอะไรอยู่คนเดียว แต่ก็ไม่ยอมปริปากพูดเรื่อง ปัญหาของตัวเองเลย  มันคงอึดอัดน่าดู เราว่า เลิฟคงรักและเชื่อฟังแม่มากนะ  อย่างที่เราสองคนเห็นมาตั้งแต่ เด็กๆแล้ว   ไม่รู้สิว่าน  ถ้าเป็นเรา เราก็อาจจะทำแบบเลิฟเหมือนกัน  เรื่องของความถูกต้อง กับความรักความ ผูกพันระหว่างแม่ลูก บางทีมันก็พูดยากนะ  อย่างว่านเอง ตอนที่รู้ว่าคุณพ่อทำอะไรกับคุณแม่ลงไปบ้าง   ว่านรู้สึกยังไงล่ะ” ดูเหมือน วริษาต้องใช้เวลานานทีเดียวกว่าจะตอบคำถามของภูเมฆาได้ “รู้สึกเจ็บปวด แล้วก็เสียใจที่สุดในชีวิตเลย  อยากโกรธ อยากเกลียดคุณพ่อ แต่พอเห็นท่านกำลังจะจากเราไปต่อ หน้าต่อตา ก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่า จริงๆแล้ว ตลอดเวลาสิบปี่ที่ผ่านมา เราก็ยังคิดถึงคุณพ่ออยู่เสมอ  แต่คนที่เรา คิดถึง เป็นคุณพ่อที่แสนใจดี อบอุ่นของเรานะ  ไม่ใช่คุณพ่อคนที่ใจร้าย ทำร้ายคุณแม่ แล้วก็ทิ้งเรากับน้องไป” “แล้ว ว่านรู้สึกยังไงอีก หลังจากได้อ่านในสิ่งที่เลิฟอยากบอกว่าน” “ไม่รู้เหมือนกันเมฆ  เราไม่รู้จริงๆ  มันเหมือนกับว่า ไม่ได้เจ็บปวด ไม่ได้ยินดียินร้ายอะไรอีกแล้ว   หัวใจเรามันชาๆ  และก็ว่างเปล่า ยังไงไม่รู้สิ” ทั้งที่เป็นคำพูดอธิบาย ที่ไม่น่าจะฟังแล้วเข้าใจได้ง่ายนัก  ทว่า ภูเมฆา กลับรู้สึกว่า เขาเข้าใจในสิ่งที่เธอ กำลังเป็นอยู่ตอนนี้มากเลยล่ะ   “การที่ว่านชาชินกับความเจ็บปวด ความเสียใจ  แล้วทำให้ว่านเข็มแข็งขึ้นมาก มันก็เป็นสิ่งที่ดีนะ แต่เราก็ยัง อยากเห็นว่า คนที่อ่อนโยน อ่อนหวาน น่ารักคนเดิมมากกว่า ยังไงเราก็อยากเห็นรอยยิ้มของว่านเหมือน อย่างเดิมนะ ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนจะยิ้มออกมา เมื่อเห็นแววตาประหลาดใจของเธอ “อ้าว  ทำไมต้องมองแบบนั้นด้วยล่ะ  เราพูดอะไรผิดเหรอ” “เปล่า  แค่ไม่เคยได้ยินเมฆพูดอะไรแบบนี้” วริษาตอบพลางเอื้อมมือไปหยิบสมุดบันทึกมาเก็บในกล่องอย่างเดิม ภูเมฆามองตามแล้วก็อดสงสัยไม่ได้จึงถาม “กล่องเนี่ย ของเลิฟเหรอ” “ใช่  เลิฟฝากน้องเอินให้เอามาให้  ก่อนเค้าจะบวชน่ะ  น้องเพิ่งเอามาให้เราตอนสอบเมื่อวานนี้เอง” “เดาว่า ข้างใน คงเป็นของเกี่ยวกับว่านทั้งหมดเลยใช่ป่ะ” หญิงสาวพยักหน้าแทนคำตอบ   “ถึงแม้เลิฟจะทำตัวน่าสงสัย  และก็ทำเหมือนไม่จริงใจ มีอะไรแอบแฝงอย่างที่ ผึ้งกับปาล์มเคยบอก แต่ เราเชื่อว่า ความรู้สึกของเค้าที่เค้าเก็บอยู่ในกล่องนั่นทั้งหมดมันคือความจริง โดยเฉพาะความรู้สึกที่มีต่อว่าน” “เรารู้สึกเหมือนกับว่า เลิฟยังบอกอะไรเราไม่หมด  แล้วเราเองก็ยังมีอะไรที่ถามเค้าอีกตั้งหลายอย่าง ที่อยากรู้อยากฟัง” วริษาบอกและยังคงก้มมองกล่องไม้สีขาวที่วางอยู่ตรงหน้า โดยไม่มีคำพูดใดๆ   แล้วก็มีเสียงโทรศัพท์มือถือดัง ขึ้นทำลายความเงียบ  หญิงสาวปรายตามองชื่อที่กะพริบอยู่หน้าจอ ก่อนจะหยิบมันมากดรับ “ฮัลโหล ผึ้ง  กำลังอยากโทรไปหาอยู่พอดีเลย ว่าจะชวนมาทานข้าวด้วยกันซะหน่อย ตอนนี้เมฆก็มาอยู่ บ้านเราเหมือนกัน” “ อืม ฟังดูน่าสนใจแฮะ   แต่ตอนนี้ ฟังข่าวจากเราก่อนนะ  เมื่อกี้เราเจอกับคุณโชติที่หน้าตึก  คุณโชติ กำลังจะไปเยี่ยมพ่อที่โรงพยาบาล  ท่าทางตื่นเต้นมากเลย เห็นว่าคุณหมอโทรมาบอกว่าพ่ออาการดีขึ้นเยอะเลย และทำท่าว่าจะรู้สึกตัวแล้วด้วย”    “จริงเหรอเนี่ย” วริษาเองก็รู้สึกตื่นเต้นดีใจไม่น้อย กับข่าวดีที่ได้รับ   “ถ้างั้น เปลี่ยนแผนดีกว่า  เดี๋ยวไปเยี่ยมพ่อของคุณโชติที่โรงพยาบาลกันนะ  เราจะชวนเมฆไป เดี๋ยวนี้แหละ” พอกดวางสายโทรศัพท์แล้วเธอก็หันมาบอกภูเมฆาที่ยังทำหน้าสงสัยอยู่ “เดี๋ยวไปโรงพยาบาลด้วยกันนะเมฆ   ไปเยี่ยมพ่อของคุณโชติกัน ผึ้งโทรมาบอกว่า เจอคุณโชติกำลังจะ ไปเยี่ยมพ่อ เพราะคุณหมอโทรมาตาม บอกว่า อาการดีขึ้นมากแล้ว” . จบตอนที่ 37 จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 01:48:42

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่ 38 วริษากับภูเมฆา เดินทางมาถึงที่โรงพยาบาลก่อนสายน้ำผึ้งมาถึงเล็กน้อย  แต่ทั้งสามคนก็มาถึงล่าช้ากว่า ที่คิดไว้พอสมควรเพราะเส้นทางมาโรงพยาบาล การจรารจรค่อนข้างติดขัด  เมื่อพากันมาถึงห้องพักผู้ป่วย ก็พบ ธรรมโชติกำลังยืนคุยกับนายแพทย์ประจำตัวพ่อของเขาอยู่ตรงประตูหน้าห้อง ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส คล้าย มีเรื่องอะไรน่ายินดีเกิดขึ้น ทุกคนยืนรอจนเขาคุยจบแล้ว แล้วก็เดินแยกกับนายแพทย์หนุ่ม รีบตรงมาทักทาย “สวัสดีครับ ทุกคน มากันพร้อมหน้าพร้อมตาเลย” “ฉันเป็นคนโทรบอกข่าวเรื่องพ่อคุณแล้วชวนว่านกับเมฆมาเองค่ะ   ท่าทางอารมณ์ดีแบบนี้ แสดงว่า ต้องมีข่าวดีจากคุณหมอแน่เลยใช่มั้ยคะ” สายน้ำผึ้งพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น  ธรรมโชติมองทั้งสามอย่างขอบคุณในความมีน้ำใจ “ขอบคุณพวกคุณมากนะครับ  จริงๆแล้ว ที่คุณหมอเรียกผมมา เพราะอาการของพ่อ เริ่มมีสัญญาณที่ ดีขึ้น  แต่ยังไม่รู้สึกตัวเป็นปกติหรอกนะครับ  แต่จากเดิมที่นอนสงบนิ่งเป็นเจ้าชายนิทรา ก็เริ่มกระดิกนิ้ว และมี ปฏิกิริยาเล็กๆน้อยๆบ้างแล้ว  แล้วก็คงยังเข้าไปเยี่ยมไม่ได้นะครับตอนนี้” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ   แค่ได้ยินแค่นี้ก็รู้สึกดีใจกับคุณโชติมากๆเลย  ว่านจะช่วยอธิษฐานขอให้พ่อของ คุณอาการดีขึ้น จนหายเป็นปกติในที่สุดนะคะ” “ผมก็ดีใจมากครับ ทั้งที่ตอนแรก ความหวังมันเหมือนจะริบหรี่ลงไปเรื่อยๆ  แต่อยู่ดีๆ ก็เหมือนมี ปาฏิหาริย์เกิดขึ้นอีกครั้ง” ทุกคนเห็นท่าทางเปี่ยมไปด้วยความหวังของเขาแล้ว ก็ยิ้มตอบอย่างให้กำลังใจ   “คุณโชติ ดูรักพ่อมากเลยนะคะ  คงจะเป็นคู่พ่อลูกที่น่ารักมากแน่ๆเลย” สายน้ำผึ้งเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงชื่นชมจากความรู้สึกจริงๆ  ธรรมโชติยิ้มรับกับคำพูดนั้น “ครับ  ผมกับพ่อสนิทกันมาก ไม่ว่าจะมีปัญหาอะไร คนแรกที่ผมคิดถึงเสมอก็คือพ่อ  แล้วพ่อก็ยังเป็น แรงบันดาลใจให้กับผมในหลายๆเรื่องด้วย”     “ไหนๆเราก็มีโอกาสได้มาเจอกันแล้ว  ผมว่าพวกเราไปทานข้าวด้วยกันสักมื้อดีมั้ยครับ ผมชักเริ่มหิว แล้วสิ จะได้คุยกันยาวๆด้วย” ภูเมฆาเสนอความคิดขึ้นมา ซึ่งทุกคนฟังแล้วก็ตอบตกลงด้วยความยินดีเป็นอย่างยิ่ง  โดยเฉพาะธรรมโชติ ความรู้สึกในฐานะเพื่อนใหม่ของทั้งสามคน ทำให้เขารู้สึกดีกับมิตรภาพและความจริงใจที่ได้รับเป็นอย่างมาก ลานวงกลมตรงบริเวณหน้าอาคารกองกิจการนักศึกษาในค่ำคืนนี้ บรรยากาศดูมีสีสันและมีชีวิตชีวามากกว่า ทุกคืน ด้วยไฟประดับประดาหลากสี กับเสียงเพลงไพเพราะจากวงดนตรีโฟล์คซองของชมรมดนตรีสากลที่ดึงดูด ให้นักศึกษาหลาย ต่างก็มาหยุดยืนบ้างนั่งกับพื้นหรือขั้นบันไดที่ล้อมรอบเวทีเล็กๆนั่นบ้าง ด้วยความสนใจกับ งานฉลองเล็กๆในโอกาสครบรอบสิบปีการก่อตั้งชมรมดนตรีสากล   “อยู่เป็นเพื่อนกันก่อนนะครับ ทุกคน อย่าเพิ่งรีบไปไหน  พระอาทิตย์ไม่ขึ้น พวกเราก็ไม่เลิกร้องเพลงครับ ค่ำคืนนี้ ไม่ธรรมดาแน่นอน วงดนตรีทุกวง ทุกแนวเพลงของชมรมดนตรีสากล พร้อมจะมอบความสุขให้กับเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆทุกคนเต็มที่ไปเลยครับ” นักร้องนำวงโฟล์คซองที่เพิ่งร้องเพลงจบไป พูดเชิญชวนคนเดินผ่านไปผ่านมาได้อย่างน่าฟัง รวมถึง มิ่งกมล ที่เพิ่งเดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อใต้ตัวอาคารพร้อมๆกับอันธิกา   “เอิน คืนนี้รีบกลับรึเปล่า งานของชมรมดนตรีสากลน่าสนใจดีนะ” “พูดแบบนี้จะชวนให้ฉันอยู่ด้วยล่ะสิ  ไหนบอกง่วงแล้ว  ไม่ค่อยได้นอนมาหลายวัน จะรีบกลับไปนอนไง” อันธิกาบ่นเพื่อนแบบไม่จริงจังนัก   “แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว  เราเหลือสอบอีกแค่วิชาเดียว วันมะรืนไม่ใช่เหรอ  พักผ่อนสมองหน่อย จะเป็นไรไป  นะๆ เอิน เดี๋ยวเลิกแล้วฉันไปส่งแกถึงคอนโดเลย ถึงหน้าประตูห้องเลยก็ได้” มิ่งกมลพยายามชักชวนให้เพื่อนอยู่ด้วยให้ได้  แล้วอันธิกาก็พยักหน้าตกลงในที่สุด   “เอิน นั่นพวกเต้ยนี่  โบกมือเรียกใหญ่เลย ฉันว่าเราไปนั่งรวมกลุ่มกับพวกเพื่อนก็ดีนะ” อันธิกามองตามที่มิ่งกมลชี้ไป ก็เห็นธิติกับเพื่อนๆในภาควิชาหลายคน ซึ่งคงตั้งใจมาดูงานนี้อยู่แล้ว ต่างก็โบกไม้โบกมือทักทาย และกวักมือชวนทั้งสองให้ไปนั่งด้วยกัน ขณะที่บนระเบียงชั้นสองตรงหน้าห้องทำงานองค์การนักศึกษามีสายตาคู่หนึ่งกำลังเหม่อมองภาพของ หญิงสาวซึ่งอยู่ท่ามกลางกลุ่มเพื่อน เป็นเวลานานแล้ว  แม้ว่าอยากจะมองไปทางอื่น อยากเลิกให้ความสนใจเธอ แต่เขาก็ทำไม่ได้เลย “มัวแต่แอบมองอยู่ตรงนี้ มันจะมีประโยชน์อะไรวะ  กูว่านะ มืงเลิกฝืนใจตัวเองซะทีเถอะว่ะ  อยากทำ อะไรก็ทำตามเสียงหัวใจเรียกร้องไปเลย” คเชนทร์ที่เดินออกมาจากห้องพร้อมๆกับ ปยุตเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นอาการของเพื่อน ในขณะที่ปยุตเองก็เดิน มาใกล้พร้อมกับยกมือขึ้นกอดคอวิษุวัตพร้อมกับบอกว่า “เสียดายแทนมืงจริงๆว่ะ  น้องเอิน นี่แบบว่า ยิ่งมองยิ่งรู้สึกว่าน่ารักมากขึ้นทุกวัน  ถ้ามืงไม่คิดอะไรกับ เค้าแล้ว กูขอลองจีบหน่อยได้ป่ะ” “ไม่ตลกเลยนะไอ้ยุต  มืงอย่ามากวนประสาทแบบนี้ กูไม่ขำด้วย หยุดความคิดของมืงซะจะดีกว่า” วิษุวัตพูดเสียงขุ่นและจับแขนเพื่อนเหวี่ยงออกไปให้พ้นตัวคล้ายเริ่มอารมณ์ไม่ดี  ปยุตหันไปสบตากับ คเชนทร์ด้วยสายตาที่มีความหมายเหมือนรู้กันดีว่านิสัยของเพื่อนอย่างวิษุวัตเป็นอย่างไร “ก็ไม่ได้ทำเป็นตลกหรืออยากให้ขำนี่หว่า คนอื่นที่คิดแบบกูก็อาจจะมีอีกเยอะแยะไป มืงจะเที่ยวไป ห้ามความคิดใครได้ไง  จะตัดสินใจยังไง ก็รีบๆเข้านะเว้ย  อย่าปล่อยให้เวลามันผ่านไปเรื่อยๆแบบนี้ แล้วก็มา นั่งเสียใจทีหลัง”       “นี่มืงเอากีต้าร์ออกมาทำไมวะ  อย่าบอกนะ ว่ามืงจะขึ้นเวทีด้วยน่ะ” วิษุวัตจงใจถามแบบต้องการเปลี่ยนเรื่องชวนคุย เมื่อหันไปเห็นว่าปยุตแบกกีตาร์ตัวเก่งของเขาไว้ด้วย “อ้าว  ก็เออน่ะสิ  กูคงไม่ถือออกมาเดินเล่นหรอกมั้ง  ประธานชมรมเค้าชวนตั้งแต่อาทิตย์ก่อนแล้ว บอกว่าอยากให้นายกองค์การฯมาแจมด้วย ซัก 2-3 เพลง  จะได้เซอร์ไพรส์คนมาดู  อย่างว่าแหละ สาวๆก็คง อยากเห็นคนหน้าตาดี เล่นกีต้าร์เก่ง ร้องเพลงเพราะๆให้ฟังบ้าง” คเชนทร์ส่งเสียงไอเหมือนมีอะไรติดคออย่างนึกหมั่นไส้เพื่อน “นี่มืงติดโรคหลงตัวเองมาจากไอ้ปาล์มเหรอวะ  ฟังแล้วกูอยากจะอ้วกว่ะ  รีบๆลงไปเตรียมตัวข้างล่าง ได้แล้ว ไป  กูชักจะตื่นเต้นแล้วเนี่ย ไม่เคยเล่นต่อหน้าคนเยอะๆมานานแล้ว  ขอไปทำใจซะหน่อย” “ไอ้ปาล์ม จะไปด้วยกันรึเปล่า หรือจะยืนดูอยู่ตรงนี้ ยังไงก็หันมาดูพวกกูเล่นดนตรีบ้างนะเว้ย ไม่ใช่ เอาแต่จ้องมองน้องเค้าจนตาจะถลนออกมานอกเบ้าอยู่แล้ว  มองอย่างเดียวน่ะ มันไม่ทำให้อะไรๆดีขึ้นมาหรอก” ปยุตพูดย้ำทิ้งท้ายก่อนจะเดินแยกไปพร้อมๆกับคเชนทร์  วิษุวัตขมวดคิ้วมองตามเพื่อน สลับกับหันไป มองทางอันธิกาอย่างใช้ความคิด  เหมือนยังลังเลและตัดสินใจไม่ได้ว่าจะควรจะทำอย่างไรต่อไปดี จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 01:49:41

ความคิดเห็นที่ 4 (ตอนที่ 38  ต่อ) เสียงปรบมือจากผู้ชมรอบๆ ดังขึ้นอย่างชื่นชม เมื่อเพลงสุดท้ายของวงดนตรีหญิงล้วนกลุ่มหนึ่ง ของ ชมรมดนตรีสากลจบลงไป  แล้วนักร้องนำของวงก็กล่าวส่งต่อให้กับการแสดงชุดถัดไป “ขอบคุณสำหรับเสียงปรบมือจากทุกคนนะคะ ดีใจมากเลยที่ยังอยู่ด้วยกันไม่ไปไหน  ตอนนี้เริ่มง่วงกันรึยังคะ ถ้าง่วงแล้ว ต้องพบกับวงต่อไปนี้เลยค่ะ  นับว่าเป็นเกียรติกับชมรมของเรามากนะคะ  ที่นายกองค์การนักศึกษา ขวัญใจของทุกคน มาเป็นแขกรับเชิญในงานนี้ด้วย  เชื่อว่าหลายคนคงไม่รู้มาก่อนว่าพี่ปยุตทั้งเล่นกีต้าร์เก่งแล้วก็ ร้องเพลงได้น่าฟังมากๆเลยล่ะค่ะ   คงอยากจะพิสูจน์กันแล้วใช่มั้ยคะ  ถ้าพร้อมแล้ว ขอเสียงปรบมือต้อนรับพี่ ปยุต  นายกองค์การนักศึกษาด้วยค่ะ” เสียงปรบมือและเสียงกรี๊ด กับเสียงร้องแซวของกลุ่มเพื่อนที่สนิทตรงใกล้ๆเวทีดังขึ้นมา สร้างบรรยากาศให้สนุกสนานและคึกคักกว่าเดิม “โห พี่ปยุตเนี่ยก็เป็นขวัญใจทุกคนเหมือนกันนะ เสียงกรี๊ดดังลั่นเชียว   ไม่เคยรู้มาก่อนจริงด้วยว่าพี่เค้า ชอบร้องเพลง เล่นกีต้าร์” มิ่งกมลพูดกับอันธิกาขณะจ้องมองบนเวทีอย่างตื่นเต้น “แต่ฉันเคยเห็นนะ ตอนไปค่าย  พี่เค้าร้องเพลงเพราะ แล้วก็เล่นกีต้าร์เก่งมากเลยล่ะ” อันธิกาตอบเบาๆ ก่อนที่ทั้งคู่ จะเงียบและตั้งใจฟังเพลงที่ปยุตกับคเชนทร์ร้องและเล่นกีต้าร์ด้วยกัน ซึ่งก็เรียกทั้งเสียงกรี๊ด เสียงปรบมือจากผู้ชมได้ไม่น้อยเลยทีเดียว   “เอิน มด  หิวน้ำมั้ย  อ่ะ ซื้อมาเผื่อ” เสียงธิติดังขึ้นให้ได้ยินใกล้ๆ  อันธิกาหันมามองพร้อมกับส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่ล่ะเต้ย ขอบใจนะ” ธิติดูมีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย ที่เพื่อนทั้งสองคนมัวแต่สนใจการแสดงดนตรี เขาชะโงกหน้าไปมอง มิ่งกมลและถามซ้ำอีกครั้ง “มด  เอาน้ำมั้ย ซื้อมาให้” แต่ นอกจากมิ่งกมลจะไม่ได้ยินที่เขาบอกแล้ว เธอยังดูมีสีหน้าเหมือนแปลกใจกับอะไรบางอย่าง ก่อน จะสะกิดแขนอันธิกาด้วยความตื่นเต้น “เอิน  นั่น พี่ปาล์ม” อันธิกาแทบไม่ได้ยินเสียงที่เพื่อนบอก เพราะเธอเองก็กำลังจ้องมองชายหนุ่มที่เพิ่งเดินขึ้นมานั่งลงที่ เก้าอี้ตรงกลางระหว่างปยุต กับ คเชนทร์ ท่ามกลางเสียงกรี๊ดและเสียงปรบมือต้อนรับดังสนั่น “โอ้โห  แค่เดินขึ้นมา ยังไม่ทันได้ทำอะไร ก็ได้รับเสียงกรี๊ดดังกว่าผมอีกนะเนี่ย  ขอบคุณที่ให้การต้อนรับ เพื่อนของเราคนนี้นะครับ  ว่าไงครับ ปาล์ม  มีอะไรจะพูดมั้ย ” ปยุตพูดติดตลกก่อนจะส่งไมค์ไปให้กับวิษุวัต  ทว่า เขากลับส่งต่อไปให้กับคเชนทร์ โดยไม่พูดอะไร “อ้าว ยังไงครับ  สงสัยปาล์มจะตื่นเต้น เลยต้องให้ผมพูดแทน  คือผมกับปยุตเพิ่งรับปาล์มเข้ามาเป็น สมาชิกคนใหม่ของวงเมื่อห้านาทีที่แล้วนี่เอง” เสียงหัวเราะจากคนดูหลายคนดังตามมา เมื่อคเชนทร์พูดถึงตรงนี้ “ไม่ได้พูดให้ขำนะครับ นี่เรื่องจริงเลย  คืออยู่ดีๆ ปาล์มก็อยากร้องเพลงน่ะครับ  นึกยังไงไม่รู้เหมือนกันเราสองคน ก็เลยรับมาเป็นนักร้องนำซะเลย   รู้สึกว่า คืนนี้ ปาล์มจะมีเพลงๆหนึ่งที่อยากร้องให้กับใครสักคนได้ฟัง  ผมว่า ผมเห็นเค้าอยู่แถวๆนี้แหละ   ไม่รู้ว่าพร้อมจะฟังรึยัง  อยากฟังปาล์มร้องเพลงกันรึยังครับทุกคน ขอเสียงหน่อย” มีเสียงกรี๊ดดังลั่นอีกครั้ง  ในขณะที่มิ่งกมลก็หันไปมองสบตากับอันธิกา เหมือนอยากจะพูดอะไร แต่เสียงร้องเพลงจากวิษุวัตก็ดังขึ้นซะก่อน   อยู่คนเดียวทุกครั้ง ต้องเปิดเพลงดังๆเอาไว้คลายเหงา รู้สึกมันช่างว่างเปล่า เหลือเราอยู่กับตัวเองทุกที ทุกที   รู้สึกอย่างฉันไหม ว่าเราช่างเดียวดายในโลกใบนี้ รอบกายที่เห็นไม่มีซักคน ยิ่งทำให้ฉันร้อนรน ร้อนใจ   เพราะอะไร บอกได้ไหมทำไมฉันเป็นอย่างนี้    อีกแล้ว นี่ฉันต้องคิดถึงเธออีกแล้ว  อีกแล้ว แค่นี้ก็ทนไม่ไหว หรือเรา  โลกที่ไม่มีเธอนั้นมันช่างว่างเปล่า เธอทำให้ฉันเข้าใจว่าความเหงานั้นมันเป็นอย่างไร [1] วิษุวัตถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดของหัวใจ ผ่านทางเสียงร้องและสายตาที่คอยแต่จะมองไปหาอันธิกาจน จบเพลง  แล้วเขาก็ต้องชาวาบไปทั้งตัว เมื่อเห็นเธอลุกขึ้นเดินหนีไปจากตรงนั้นทันทีที่เสียงดนตรีค่อยๆเบาลงจน เงียบไป กลายเป็นเสียงปรบมือแทน ทว่า เขาก็ไม่อยากสนใจอะไรรอบตัวอีกแล้ว  วิษุวัตรีบลงมาทางด้านหลัง เวทีและเดินตามหาอันธิกาไปทั่ว ทั่งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอหายไปไหน  บางที เธออาจจะกลับไปแล้ว  ยิ่งคิดเขาก็ยิ่ง ใจหาย  สิ่งที่เขาอยากจะบอกและอยากให้เธอได้รับรู้ มันคงไม่มีความหมายใดๆกับเธอเลย มิ่งกมลขับรถไปก็คอยหันไปมองเพื่อนที่นั่งนิ่งเงียบอยู่ข้างๆด้วยความเป็นห่วง  อันธิกาไม่พูดอะไรเลย มาตลอดทางตั้งแต่ ออกมาจากงานแล้ว   “เดี๋ยวคืนนี้ ฉันขออยู่ค้างกับแกที่คอนโดได้มั้ยเอิน  มันดึกแล้ว ขี้เกียจขับรถกลับบ้านน่ะ” มิ่งกมลหาข้ออ้างทั้งทีใจจริงแล้ว เป็นเพราะไม่อยากให้อันธิกาอยู่คนเดียวมากกว่า มันคงจะยิ่งทำให้ เธอคิดมาก  และไม่สบายใจยิ่งกว่าเดิม “ตามใจแล้วกัน  แต่แม่แกไม่ว่าอะไรเหรอ” “โอ๊ย  แม่ไม่ว่าหรอก ถ้าบอกว่ามาอยู่กับแกน่ะ “ ขณะที่มิ่งกมลกำลังพูด เสียงโทรศัพท์มือถือของอันธิกาก็ดังขึ้น  หญิงสาวเปิดกระเป๋าหยิบมัน ออกมาแล้วก็จ้องมองอยู่อย่างนั้นไม่ยอมรับสายสักที จนเสียงเงียบไปและก็ดังขึ้นมาใหม่อีกครั้ง “อยากรับก็รับเถอะเอิน  มันอาจจะช่วยให้รู้สึกดีขึ้นบ้างก็ได้นะ” อันธิกาปรายตามองคนพูดแวบหนึ่ง แล้วจ้องมองโทรศัพท์ในมืออย่างลังเล  ก่อนจะตัดสินใจกด รับสายในที่สุด “ฮัลโหล ค่ะ” เธอขานรับสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย  จนผ่านไปเกือบนาที ก็ยังไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากคนที่เป็นฝ่าย โทรมา  อันธิกากำโทรศัพท์ไว้แน่น ทั้งรู้สึกอึดอัด และน้อยใจปนกันไปหมด   ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาโทรมาหาเธอแต่ กลับไม่ยอมพูดอะไรเลย เห็นเธอเป็นอะไร นึกอยากจะทำอะไรก็ทำเหรอ ? “บ้านรวยนักรึไง  โทรมาแล้วก็เงียบ  ถ้าไม่อยากพูดไม่อยากคุย  พี่ก็อย่าทำแบบนี้กับเอินอีกเลยนะคะ” น้ำเสียงของเธอเหมือนอดทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว  แล้วน้ำตาก็ไหลอาบแก้มอย่างห้ามไม่อยู่  วินาทีที่เธอตัดสินใจ ว่าจะกดวางสาย  เสียงแหบพร่าแต่ชัดเจนของเขาก็ดังแว่วมาใกล้ๆหู   “น้องเอิน พี่ขอโทษ พี่... พี่รักน้องเอินนะ” .. จบตอนที่ 38 [1] เพลง อีกแล้ว  ศิลปิน โป้ โยคีเพลย์บอย จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 01:50:43

ความคิดเห็นที่ 5 สวัสดีวันหยุดค่ะ  ^_______^ ตอบกระทู้ตอนที่แล้วนะคะ รอติดตามตอนต่อไปค่ะ มาไวๆนะ กำลังน่าสงสารทุกคนเลย จากคุณ : MilK BuTTer  <<< มาแล้วค่ะ ^^  ขอบคุณที่ติดตามนะคะ :) น่าสงสารเอิน สงสารปาล์มด้วย แล้วปาล์มจะได้เจอพ่อแท้ๆ มั้ยคะเนี่ย จากคุณ : รพิชา  <<< คิดว่า ประเด็นเรื่องพ่อของปาล์มคงจบแค่นี้แหละค่ะ   ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ  :) น่าสงสารทุกคนเลยค่ะตอนนี้ จากคุณ : =FriEnDiY=  <<< เดี๋ยวเวลาผ่านไป อะไรๆน่าจะดีขึ้นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ :) แล้วสงสารคนแต่งกับคนอ่านด้วยหรือเปล่าครับ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก <<< ฮ่าๆ  น่าสงสารกันหมดเลย ><   ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ :) สงสารทุกคนเลยยย จากคุณ : ฉันคือกาต้มน้ำน้อย<<< เดี๋ยวมันก็ผ่านไปค่ะ ><   ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) อยากให้ปาล์มรู้ความจริงเรื่องพ่อนะคะ ความใจร้อนหุนหันจะได้หายๆ ไปบ้าง แม้จะต้องเจ็บปวดก็ตาม ส่วนเลิฟกับว่าน หวังว่าไอ้กล่องไม้คือคำตอบอย่างดีนะคะ ถึงแม้จะหมั่นไส้เลิฟ แต่ก็ยังอยากให้ 2 คนนี้ จบด้วยดีอ่ะค่ะ จากคุณ : makokchor <<< เรื่องของปาล์มคงจบแค่นี้ล่ะค่ะ ส่วนของในกล่องก็ไม่รู้ว่า จะเป็นคำตอบที่ดีรึเปล่านะคะ  สองคนนี้คงมีอะไรต้องคุยกันอีก   ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ :) เลิฟน่าจะช่วยเรื่องปาล์มกับเอินได้มากกว่านี้ ดูเป็นผู้ชายเห็นแก่ตัวจริงๆ เอ่อ นักศึกษาสมัยนี้เขานินทากันขนาดนี้จริงหรือ ให้สะท้านใจว่ามหาวิทยาลัยนี้คงไม่ถูกใจเด็ก จากคุณ : scottie <<< ลึกๆแล้ว เลิฟก็ไม่ค่อยอยากให้น้องคบกับปาล์มอยู่แล้วด้วยค่ะ บวกกับสถานการณ์ตอนนั้น เค้าก็คงคิดถึงแต่เรื่องตัวเองจริงๆแหละ ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ :) อืมม์ๆ อ่านแล้วได้แต่สงสารตัวละคร หวังว่าเรื่องจะจบลงโดยไม่มีใครต้องเสียใจนะคะ จากคุณ : นารีจำศีล <<< อย่าฝากความหวังที่ฉันจนเกินไป 55   ต้องรอลุ้นกันนะคะ ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ :) อะไรอยู่ในน๊านนนนนน >< จากคุณ : :::อาราเร่::: <<< ฮ่า คงได้คำตอบแล้วนะคะ ไม่รู้ว่าจะเป็นคำตอบที่ดีรึเปล่า >< ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ :) ............................................................................................................ ขอบคุณกิฟท์จาก คุณนารีจำศีล คุณบุหงาบาหยัน คุณmakokchor คุณMilK BuTTer คุณchajee คุณลูนาติก คุณนิชนันท์ คุณอาราเร่ คุณสามปอยหลวง  ด้วยนะคะ ^^ พบกันใหม่ตอนต่อไปค่ะ  ;)) แก้ไขเมื่อ 05 พ.ค. 54 13:10:01 จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 01:52:28

ความคิดเห็นที่ 6 จบตอนแบบนี้กันเลยหรอค่ะ อยากอ่านต่อแล้ววว จากคุณ : =FriEnDiY= เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 09:13:34

ความคิดเห็นที่ 7 หวังว่าจะไม่มีหักมุมเรื่องพ่อปาล์มจากผู้แต่งนะ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 12:31:01

ความคิดเห็นที่ 8 แล้วความคิดถึง....ก็ถึงสักที จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 23:04:56

ความคิดเห็นที่ 9 แอบหมั่นไส้นายปาล์มเหมือนกันนะเนี่ย กว่าจะตัดสินใจ กว่าจะทำอะไร ก็เกือบสายไป ซะแล้ว อย่างนี้ต้องให้น้องเอินเอาคืนหนักๆ อย่ายกโทษให้ง่ายๆ นะคะ จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 23:07:57

ความคิดเห็นที่ 10 อ้าว คนเขียนไม่ให้ฝากความหวังซะแล้ว งั้นหนีไปฝากกับนายเลิฟแทน (จะได้ไหมเนี่ย) จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 54 20:10:16

ความคิดเห็นที่ 11 คู่น้องน่ารักดี ธรรมโชติใจเย็นจริงๆ พ่อโดนถึงขนาดนี้ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 22:14:24