ความคิดเห็นที่ 1 12/2 กลิ่นละมุดคละคลุ้งอบอวลภายในบ้านที่ปิดประตูหน้าต่างมิดชิด หญิงสาวซึ่งเปิดประตูออกจากห้องนอนย่นจมูกอัตโนมัติ ขาเรียวก้าวลงบันไดพร้อมกับสอดส่ายสายตาหาที่มาของกลิ่น “น้าดาว...” รุ่งทิพย์ผวาเข้าหาน้าสาวซึ่งนอนหลับพับอยู่บนเก้าอี้ยาวทั้งที่ขาห้อยลงมา ขวดแก้วใสติดฉลากสีทองบรรจุน้ำสีอำพันหกเลอะออกมาบนโต๊ะคือต้นเหตุนั่นเอง “น้าดาวคะ น้าดาว ขึ้นไปนอนข้างบนเถอะค่ะ” ดารินทร์ปรือตาขึ้นมองเจ้าของเสียงหวานร้องเรียก พลันความอัดอั้นในอกในใจทั้งหลายก็พร่างพรูออกมาผ่านหยาดน้ำตา “ทิพย์ อย่าทิ้งน้า ช่วยน้าด้วย ไอ้เสธ. มันทรมานน้า มันจะฆ่าน้า ทิพย์” รุ่งทิพย์ตะลึงงัน เมื่อร่างอวบอิ่มขยับลุก แขนเสื้อจึงเคลื่อนจากบ่าลงมาเผยให้เห็นรอยช้ำสีแดงใหม่สด “มันเป็นโรคจิต มันเป็นซาดิสม์ มันบอกจะทำให้น้ามีความสุข ทิพย์ ช่วยน้าด้วย มันจะฆ่าน้า” หญิงสาวพยายามตั้งสติ ได้แต่ลูบหลังลูบไหล่ปลอบประโลมน้าสาว หากแทบทุกอณูบนผิวเนียนกลับเต็มไปด้วยร่องรอยบาดแผลแดงช้ำ ทั้งแผลเป็นวงเหมือนถูกขบกัด และรอยแดงแนวยาวราวถูกรัดหรือเฆี่ยนตี แม้ไม่ได้เป็นผู้ถูกกระทำ แต่รุ่งทิพย์ก็ปวดร้าวไปทั้งกายใจ ทำไมชายชาติทหารผู้นั้นถึงเปลี่ยนไปได้เพียงนี้... นับแต่รับรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างดารินทร์และพลโทกุญชรเป็นเช่นไร แม้ไม่ใช่เรื่องที่ยอมรับได้โดยง่าย หากประกายตาเปี่ยมสุขสมหวังของผู้ใหญ่ทั้งสองก็ฉายชัด จนคนนอกอย่างเธอได้แต่แอบมองด้วยความห่วงกังวลใจ ทว่าบัดนี้ดารินทร์กลับถูกทำร้ายร่างกายเพื่อความสุขสมของอีกฝ่าย ช่างโหดร้ายและไม่ยุติธรรมเสียเลย เออหนอ เธอควรทำเช่นไร คนที่แค่ถูกมองด้วยสายตาคมดุก็กลัวหงออย่างเธอ จะช่วยผู้มีพระคุณได้อย่างไร แค่คิด...น้ำตาซึ่งขังคลอหน่วยตาก็ไหลรินลงมา “คุณโต้ง คุณโต้งช่วยดาวด้วย” สาวใหญ่ร่ำไห้คร่ำครวญด้วยสติสัมปชัญญะครึ่งๆ กลางๆ “ทิพย์ โทรหาคุณโต้งนะทิพย์ เขาจะต้องช่วยน้า เขาจะต้องช่วยเรา” “น้าดาว ใจเย็นก่อนนะคะ ทิพย์จะพาน้าดาวไปหาหมอเอง” “ไม่! น้าอยากเจอคุณโต้ง น้าต้องเจอเขา ได้โปรดเถอะนะ ทิพย์” “ค่ะๆ น้าดาวนอนพักก่อนนะคะ ทิพย์จะโทรหาคุณโต้งเดี๋ยวนี้” รุ่งทิพย์รีบรับคำเมื่อคุณน้าคว้าขวดแก้วมาตั้งท่าจะยกซด มือบางค่อยๆ แกะข้อนิ้วเกร็งซีดออกจากขวดสุรา ก่อนนำมันไปเก็บในครัวและโทรศัพท์ถึงผู้ซึ่งดารินทร์เพรียกหา เปลือกตาแต่งแต้มสีสันสวยงามเปรอะเปื้อนด้วยหยาดอัสสุชลค่อยหลับพริ้มด้วยความโล่งใจ หลังบุตรสาวแจ้งให้ทราบว่าบุรุษที่เธอหวังฝากชีวิตด้วยนั้นกำลังมา จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 11:22:40

ความคิดเห็นที่ 2 ดวงตาคมกล้าเพ่งมองถนนหนทางข้างหน้า แสงสีส้มของแสงไฟถนนสาดส่องเข้ามาภายในห้องโดยสารสลับตัดกับความมืดมิดของราตรีกาลฉับไว ตามความเร็วของรถยนต์พุ่งทะยาน พิรุณสบถลั่นในใจตนเอง เขากล่าวโทษดารินทร์ที่หาเรื่องตอแยเขาได้ตลอด แม้เขาพยายามหลีกห่าง ตัดความสัมพันธ์กับเจ้าหล่อนทางอ้อม แต่แล้วดึกดื่นป่านนี้กลับให้หลานตนโทรตาม เขาจำต้องกดรับสายเผื่อเป็นธุระด่วน ทว่าเสียงหวานซึ่งร้อนรนมาตามสายว่าคุณน้าของเธอไม่สบายก็ช่วยให้เขาตื่นเต็มตา ชายหนุ่มไม่เชื่อว่ารุ่งทิพย์โกหก เธอซื่อตรงและใสบริสุทธิ์จนมองทะลุปรุโปร่งได้ง่าย กระทั่งอาจตกเป็นเหยื่อในแผนการของน้าสาวครั้งนี้ พันตรีพิรุณคิดอย่างคนที่ทะนงว่าตนสำคัญ เออนะ ถ้าเหตุผลของดารินทร์ไม่สมควรกับการที่เขาต้องลุกจากเตียงตั้งแต่ตีสี่เช่นนี้ล่ะก็ เห็นจะต้องพูดกันตรงๆ ให้รู้ดำรู้แดงไปเลย ไม่เช่นนั้นบันไดที่เขากำลังป่ายปีนอาจพังครืนลงมาสักวันด้วยการกระทำอันไม่รู้เหนือรู้ใต้ของเจ้าหล่อน พิรุณหักพวงมาลัยจอดเทียบหน้ารั้วบ้าน แสงสว่างจากภายในสาดส่องมายังทางเดินและสนามหญ้าภายนอก ขายาวก้าวเร็วอย่างมั่นคงทันทีที่เห็นร่างบางยืนรออยู่ตรงกรอบประตู เมื่ออยู่ภายใต้แสงไฟดวงเดียวกันแล้ว เขาจึงเห็นว่าหญิงสาวซีดเซียวเพียงไหน ผิวกายแลใบหน้าของเจ้าหล่อนซีดเผือดไม่ต่างจากชุดนอนผ้าฝ้ายเนื้อบางที่เธอสวมใส่นั่นเลย แต่ก็ปกปิดเนื้อตัวไว้ด้วยเสื้อคลุมไหมพรมสีเขียวอ่อน กลัดกระดุมสองเม็ดบนอีกชั้นหนึ่ง มือสากเอื้อมแตะต้นแขนเรียวด้วยความเป็นห่วงพลางถาม “เกิดอะไรขึ้น” รุ่งทิพย์เบี่ยงกายออกเล็กน้อย เผยให้เห็นสตรีอีกคนซึ่งนอนไม่ได้สติอยู่บนเก้าอี้ยาว “น้าดาวเพิ่งหลับไปเมื่อครู่ค่ะ เธอบอกว่าถ้าคุณโต้งมาให้ปลุกเธอด้วย” “อย่าเพิ่ง ฉันต้องการรู้ว่านี่มันเรื่องอะไรถึงต้องโทรตามกันดึกดื่น” เสียงถามติดฉุนดังเท่ากระซิบ หญิงสาวไม่อาจคิดหาคำอธิบายอันเหมาะสมได้ เมื่อพลอยได้รับสายตาเกรี้ยวกราดจากเขา ใบหน้าเซียวก็ซีดลงไปอีก “ฉันไม่ได้ว่าเธอสักคำ ทำไมจะต้องตัวสั่นด้วยฮึ” เขาถามเสียงอ่อนลง น้อยไปซี... รุ่งทิพย์เถียงเขาในใจ ก็ทั้งน้ำเสียงและสายตาของเขาบอกว่ารำคาญเธอเต็มแก่แล้วอย่างไร “คุณดาวเมาใช่ไหม ฉันจะอุ้มเธอขึ้นห้องแล้วกัน” พิรุณสอดแขนประคองใต้คอและข้อพับขาของคนเมา พลันสายตาก็ไล่เรื่อยเห็นรอยช้ำบนผิวกายซึ่งโผล่พ้นเนื้อผ้าออกมา เขารับรู้ได้โดยสัญชาตญาณว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ สภาพดารินทร์สะบักสะบอมเหมือนถูกซ้อม เว้นเพียงดวงหน้าเท่านั้นที่ยังหมดจด ไร้ร่องรอยถูกทำร้ายราวผู้ลงมือจงใจละเว้นไว้เสียอย่างนั้น เป็นฝีมือใครอื่นไปไม่ได้นอกจากผู้บังคับบัญชาซึ่งกะเกณฑ์ให้เขาพาบุตรสาวท่านออกไปดินเนอร์เมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา แต่จะเพราะสาเหตุใดนายทหารใหญ่ใจดีผู้นั้นถึงได้ลงไม้ลงมือกับสตรีคู่ขารุนแรงเพียงนี้ เขาก็ยังคลางแคลงอยู่นั่นเอง พิรุณตัดความหวาดระแวงว่าพลโทกุญชรอาจรับรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างตนกับดารินทร์ออกจากใจ เพราะถ้าเป็นเช่นนั้นจริง เขาคงหมดโอกาสนอนหลับสบายมาจนถึงรุ่งสางเช่นนี้แน่ ชายหนุ่มชะงักคิดหาคำตอบครู่หนึ่ง ผู้ซึ่งเมามายไร้สติก็ผวาเฮือก ครั้นเห็นว่าเป็นใครจึงสวมกอดเขาไว้ทั้งตัว “คุณโต้ง คุณต้องช่วยดาวนะ ไอ้เสธ. นั่น... ไอ้เสธ. นั่นมันบ้าไปแล้ว มันเป็นซาดิสม์ มันทำร้ายดาว” วงแขนแข็งแกร่งมิได้กอดตอบ เขายันตัวลุกยืนพร้อมกับพยายามแกะเจ้าหล่อนออกได้สำเร็จในที่สุด “สงบสติอารมณ์หน่อยเถอะ คุณดาว ฟูมฟายไปก็เท่านั้น” เสียงเอ่ยเข้มงวดทีเดียว ดวงตาคมกริบปรายมองร่างแบบบางซึ่งยืนเยื้องไปเบื้องหลัง ห่วงกังวลความรู้สึกนึกคิดของหญิงสาวจะเตลิดไปไกล “ผมจะพาคุณขึ้นข้างบนเอง มีอะไรก็ค่อยพูดกัน” จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 11:23:15

ความคิดเห็นที่ 3 รุ่งทิพย์เดินนำร่างสูงใหญ่มาจนถึงห้องนอนน้าสาว ก่อนตนจะเดินไปเปิดเครื่องปรับอากาศ ทันเห็นเขาวางคุณน้าของเธอลงบนเตียง ครั้นเธอจะเข้าไปช่วยหยิบจับสิ่งของให้เข้าที่เข้าทาง ชายหนุ่มก็ขอร้องอย่างสุภาพให้ออกไปก่อน “ขอฉันพูดกับคุณดาวสักครู่เถอะ รอข้างล่างนะ ทิพย์” ดารินทร์ไม่ทันสังเกตแววหวานในน้ำเสียงนั้น เธอมัวแต่ดีใจเมื่อเขามีท่าทีพร้อมรับฟังและช่วยเหลือเธอ มือบางลูบผมให้เข้าทรงขณะกระถดตัวขึ้นนั่งพิงหัวเตียง ทว่าทันทีที่ประตูปิดสนิทลง พิรุณก็หันมาจ้องตาวาว “คุณทำอะไรลงไปรู้ตัวหรือเปล่า คุณดาว เมื่อกี้รุ่งทิพย์ยืนอยู่แท้ๆ คุณยังกล้า...” เขาสบถพร้อมกับกลอกตาแสดงอาการเหลือทน คนถูกต่อว่าน้ำตาไหลพรากลงมาอีก คืนนี้เธอถูกผู้ชายทำร้ายถึงสองครั้งสองครา คนหนึ่งทำร้ายร่างกาย อีกคนหนึ่งทำร้ายจิตใจ “ทำไมคุณพูดกับดาวแบบนี้ ดาวถูกเจ้านายของคุณทำร้ายร่างกายนะคะ ดาวเจ็บจนคิดว่าตัวเองจะตายไปเสียเดี๋ยวนั้น เมื่อรอดมาได้ดาวก็นึกถึงคุณ คิดว่าคุณจะช่วยดาว คิดว่าคุณเป็นที่พึ่งสุดท้ายของดาว” “แล้วคุณจะให้ผมทำอย่างไร ตามไปอัดท่านงั้นเรอะ คิดหน่อยซี่ คุณดาว” ดารินทร์หน้าชา เจ็บแปลบไปทั้งใจ เขาพูดเหมือนเธอไม่มีสมอง โง่เง่าเสียเต็มประดา “ดาวเป็นเมียคุณนะ คุณไม่รักไม่ห่วงเมียบ้างเลยหรือไง” พิรุณคลี่ยิ้มเยาะ “คุณเอาอะไรมาพูด หรือถ้านับครั้งล่ะก็ คุณเป็นเมียเสธ. มากกว่าผมกระมัง แล้วยังอาจมีใครอื่นอีก” “คุณโต้ง...” “ถ้าคุณทนไม่ได้ก็บอกท่านไปตามตรง เรื่องจะได้จบกัน ผมจะพาท่านไปแนะนำกับคนอื่นที่เขาทนได้เอง ผมช่วยได้เท่านี้ล่ะ” ดวงหน้าเปื้อนคราบน้ำตาเบือนหนี เธอกัดริมฝีปากกลืนก้อนสะอื้นลงไปอย่างยากเย็นจนสะท้านไปทั้งกาย ก่อนจะปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้นเมื่อเสียงบานประตูปิดลง ดารินทร์ไม่เคยเสียใจเช่นนี้อีกเลยนับแต่ผิดหวังจากรักครั้งแรก หลังจากนั้นเธอจึงเรียนรู้ที่จะไม่พาใจไปผูกกับชายใดอีก กระทั่งได้รู้จักกับเขา...นายทหารหนุ่มมาดดีผู้ซึ่งเอื้ออาทรเธอเสมอมา ผู้ซึ่งทำให้เธอเฝ้าฝันถึงอนาคตที่จะอยู่ร่วมกันกับใครสักคนอีกครั้งหนึ่ง แต่แล้วนานวันเขากลับดุดัน กราดเกรี้ยวใส่เธอแม้แต่กับเรื่องเล็กน้อย ดารินทร์ให้เหตุผลกับตัวเองว่าเขาคงเครียดและกดดันยามต้องเผชิญหน้ากับผู้บังคับบัญชาทุกวัน จะแปลกอะไรในเมื่อเธอก็กังวลไม่แพ้กัน ทว่าเหตุการณ์วันนี้คือบทพิสูจน์อย่างดี เมื่อถึงคราวคับขัน เขาไม่ได้ยืนเคียงข้างเธออีกต่อไป นอกจากผลักไสปัญหาเหล่านั้นให้พ้นตัว พิรุณรู้จักเธอน้อยไปแล้ว และเธอจะแนะนำให้เขารู้จักตัวตนของเธออีกด้านหนึ่งด้วยตัวเอง หญิงสาวหมายมาดพลางปาดน้ำตา จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 11:23:53

ความคิดเห็นที่ 4 รุ่งทิพย์รอคอยอยู่ชั้นล่างด้วยใจห่วงพะวง เขาจะช่วยน้าเธออย่างไรหนอ ในเมื่อคนต้นเหตุนั้นเป็นถึงผู้บังคับบัญชาของเขาโดยตรง ไม่ช้านานร่างสูงใหญ่ก็ลงบันไดมา คนรอแทบผวาเข้าไปหาหากยังยั้งกิริยาไว้ได้ทัน พันตรีพิรุณค่อยคลายสีหน้าเคร่งเครียดลง เขาโอบเอวบางเอาไว้ บังคับพาเดินไปยังห้องครัวด้วยกัน “ขอกาแฟสักแก้วเถอะนะทิพย์ ฉันคงกลับไปนอนต่อไม่ลงเสียแล้ว” ชายหนุ่มมองดูร่างอ่อนแอ้นหยิบฉวยสิ่งของต่างๆ ในครัวอย่างคล่องแคล่วแล้วก็ให้เพลินตาเพลินใจ ชุดนอนบางเบานั้นเผยให้เห็นทรวดทรงองค์เอวกลมกลึงเด่นชัด จะมีแต่เสื้อคลุมไหมพรมที่อำพรางทรวงอกของวัยสาวจากสายตา เขากลืนน้ำลายเหนียวลงคอ ตัดใจถอนสายตาเสียก่อนที่สาวน้อยจะหันมาเห็นแววลึกล้ำในนั้น “เธอตื่นเช้าแบบนี้เสมอหรือ” “ค่ะ” “รีบตื่นมาทำไมฮึ” “ทิพย์ตื่นมาทำงานบ้านเล็กๆ น้อยๆ ยายเหลาแกอายุมากแล้วน่ะค่ะ” “อ้อ แต่วันนี้พิเศษตรงที่เจอคุณดาวเมาแอ๋ล่ะซี ไม่อย่างนั้นเธอหรือจะโทรหาฉัน” เขาพ้อ ทว่ารุ่งทิพย์กลับมองข้ามไปยังเรื่องสำคัญกว่าแทน “น้าดาวถูกทำร้าย เธอบอกให้ทิพย์โทรถึงคุณค่ะ ทิพย์ไม่รู้จะทำอย่างไร” พิรุณลอบถอนใจ เบือนหน้าหนีอย่างเซ็งในอารมณ์ “แล้วเธอว่าฉันควรทำอย่างไร” “ทิพย์คิดว่าควรให้คุณลุงเสธ. ไปพบแพทย์ ทิพย์เคยได้ยินว่า เอ้อ อาการอย่างนี้... สามารถบำบัดได้น่ะค่ะ” คนฟังส่ายศีรษะอย่างไม่เชื่อถือ เขาเกือบหลุดขันเสียแล้วกับความคิดง่ายๆ ของเธอ แต่เพียงเท่านี้หญิงสาวก็หน้าม้านไป “เธอยังเด็ก ยังมองโลกในแง่ดีอยู่มากนะ ทิพย์ ฉันว่าเธออย่าสนใจเรื่องของผู้ใหญ่เลย คุณดาวเธอเก่ง อย่างไรก็เอาตัวรอดได้อยู่แล้ว” รุ่งทิพย์ก้มหน้านิ่ง อดผิดหวังในท่าทีของเขาไม่ได้ โธ่เอ๋ย แล้วเธอควรหวังอะไรกับผู้ที่อยู่ในปกครองของนายทหารใหญ่ผู้นั้นเล่า เขาจะเอาอำนาจใดมาบอกผู้บังคับบัญชาซ้ายหันขวาหัน เพียงเขายอมมาหาดึกดื่นเท่านี้ เธอก็ซึ้งน้ำใจมากแล้ว แม้จะยอมรับความผิดหวังได้ หากเธอก็ปฏิญาณกับตัวเองว่าจะไม่ยอมให้น้าสาวต้องทนทุกข์เช่นนี้อีกต่อไป “ใจลอยเสียแล้ว โกรธหรือที่ฉันช่วยน้าเธอไม่ได้” “เปล่าค่ะ ทิพย์ทราบว่าคุณโต้งกรุณาอย่างถึงที่สุดแล้ว” “ไม่มีใครรู้ใจฉันเท่าเธอ” ริมฝีปากอิ่มแย้มยิ้มอ่อน แล้วก็ต้องหลบสายตาพราวระยับซึ่งจับจ้องวงหน้านวลไม่วางตา “กาแฟอร่อย หอมหวานทีเดียว” นิ้วมือสากเชยคางมนขึ้น พินิจดวงหน้าแดงซ่านอย่างอิ่มอกอิ่มใจ “ฉันเห็นจะต้องกลับแล้ว ไม่อย่างนั้นคงหักห้ามใจไม่ให้รังแกเธอไม่ไหว” ดวงตาคมกริบมองไล่ทั่วใบหน้าผุดผ่องราวกับจะพิมพ์ภาพนั้นลงไปในใจ ผิวแก้มบางใสสีชมพูระเรื่อของเจ้าหล่อนแลดูพิสุทธิ์เหมือนผิวเด็ก ดวงตากลมโตหลุบต่ำเผยให้เห็นแพขนตางอนยาว จมูกโด่งน้อยๆ รับกับริมฝีปากอิ่มสีสดดังกุหลาบแรกแย้ม พิรุณผ่อนลมหายใจยาว ก่อนตัดใจลุกยืน “ไม่ต้องออกไปส่งฉันหรอก ฉันกลัวจะหิ้วเธอขึ้นรถไปด้วยซี” ถ้อยความราวไอ้หนุ่มคลั่งรักของเขาหยุดเท้าของเธอได้ชะงัด รุ่งทิพย์หยุดยืนส่งในครัวตรงนั้น ครั้นลับร่างสูงใหญ่แล้วจึงทรุดนั่งลงไปด้วยหัวใจเต้นรัว จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 11:24:57

ความคิดเห็นที่ 5 คุณ=FriEnDiY= - พิรุณเป็นตัวเอกของเรื่องนี้ บทบาทของเขาเลยมากหน่อยค่ะ อย่าเพิ่งเกลียดเขาจนเลิกอ่านนะคะ แหะๆ พี่ไก่ - รสรินให้บทเรียนหนักเลยค่ะ ทั้งกับพิรุณ ดาว แล้วก็ตัวเธอเอง ขอบคุณสำหรับกิฟด้วยค่ะ พี่มาลัย - เดาได้เกือบตรงกับความคิดแต่แรกของแพรวเลยค่ะ ตอนแรกแพรวตั้งใจให้ไม่มีพระเอก แต่เขียนไปเขียนมาก็ฝืนไม่ได้ ขอบคุณสำหรับกิฟนะคะ คุณscottie - จะว่าไปผู้หญิงทุกคนในเรื่องนี้ล้วนให้บทเรียนแก่พิรุณทั้งนั้นค่ะ แต่เขาจะคิดได้หรือเปล่านี่สิคะ คุณmakokchor - มีพระเอกค่ะ แต่อาจไม่หวานแหววตามเนื้อเรื่องนี่แหละค่ะ แหะๆ ขอบคุณสำหรับกิฟด้วยนะคะ คุณจิ๊บ - ขอบคุณสำหรับกิฟค่ะ จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 11:35:31

ความคิดเห็นที่ 6 พี่เดาไม่ออกเลยว่าดาวจะทำอะไร จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 15:24:14

ความคิดเห็นที่ 7 จะพยายามไม่เกลียดตาพิรุณค่ะ จากคุณ : =FriEnDiY= เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 23:04:00

ความคิดเห็นที่ 8 ดาวคงหาทางแก้เผ็ดพิรุณแน่ๆ เลย ดีแล้วค่ะ เอาคืนเสียบ้าง คิดจะหลอกทั้งแม่ทั้งลูกแบบนี้ต้องเอาให้หนักๆ เลย สงสัยนิดนึงค่ะว่าครั้งนี้เป็นครั้งแรกหรือเปล่าคะที่ เสธฯ แสดงอาการซาดิสม์กับดาว เพราะถ้าเคยมีมาก่อนพิรุณก็น่าจะเคยเห็นบ้าง รุ่งทิพย์อาจไม่เคยเห็นเพราะคงไม่มีโอกาสได้เห็นภายในร่มผ้าของแม่นะคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 23:39:05

ความคิดเห็นที่ 9 ตอบข้อสงสัยของพี่ไก่แบบด่วนๆก่อนนะคะ ใช่ค่ะ เสธ.เพิ่งซาดิสม์ครั้งแรก จากที่มีบทนึงแพรวบอกไปว่าเขาไม่ค่อยแข็งแรงแล้ว เขาเลยต้องอาศัยความตื่นเต้นมาเป็นแรงผลักดันด้วยน่ะค่ะ แหะๆ จากคุณ : thezircon (thezircon) เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 54 10:47:49

ความคิดเห็นที่ 10 รุ่งทิพย์น่าจะสังเกตเรื่องดาวกับพิรุณได้นะ โตแล้วนิ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 22:26:59