ความคิดเห็นที่ 1 ลำนำรักใต้แสงจันทร์ ตอนที่ 1 เสียงฝีเท้าม้าควบเป็นจังหวะดังขึ้นเรื่อยๆ จนได้ยินชัดเจนแม้จะยังมองไม่เห็นต้นเหตุแห่งเสียง สตรีสาววัยแรกรุ่นที่ยืนชะเง้อมองลงมาจากระเบียงด้านหลังคฤหาสน์โรสอคาเซีย หันหลังเดินย้อนกลับเข้าไปในห้องพลางร้องบอกเพื่อนสาวด้วยเสียงไม่ดังนัก “คุณหนูกลับมาแล้ว” คนที่นอนห่มผ้ามิดชิดอยู่บนเตียงผุดลุกขึ้นนั่งพร้อมเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ “เฮ้อ..โล่งอกไปที” ในขณะเดียวกัน สตรีวัยกลางคนร่างท้วมอีกผู้หนึ่งก็เดินนำขบวนสาวใช้ มาหยุดยืนอยู่หน้าห้อง นางใช้ห่วงทองเหลืองเคาะประตูเป็นจังหวะสั้นๆ สองสามครั้งก่อนจะเอ่ยเรียก “คุณหนูเจ้าคะ แต่งตัวเสร็จหรือยังเจ้าคะ ท่านผู้หญิงให้เชิญคุณหนูลงไปได้แล้วเจ้าค่ะ รถม้าพร้อมแล้ว” แม่สองสาวในห้องหันมองหน้ากันเองอย่างตื่นตระหนก “ตายละ คุณแม่บ้านมาตาม” คนพูดวิ่งย้อนกลับไปที่ระเบียงหลังแล้ววิ่งกลับเข้ามาในห้องเหมือนคนสติแตก ส่วนเพื่อนของนางรีบล้มตัวลงนอนบนเตียงตามเดิมด้วยสีหน้าหวาดหวั่น “ไหนเจ้าว่าคุณหนูกลับมาแล้วไงล่ะเกล ทำไมยังไม่ขึ้นมาสักที” เสียงที่เอ่ยถามสั่นระรัว “ก็มาแล้วจริงๆ นี่จีน่า ข้าได้ยินเสียงฝีเท้าม้าชัดเจนเลย” เกลเถียงทั้งที่ตัวเองก็ชักไม่แน่ใจเหมือนกัน “คุณหนูเจ้าคะกรุณาเปิดประตูด้วยเจ้าค่ะ” เสียงจากด้านนอกดังลอดเข้ามาอีกพร้อมกับประตูที่ถูกเคาะถี่กระชั้นขึ้น เป็นเหตุให้คนในห้องยิ่งลนลานหนักกว่าเก่า ตัดสินใจไม่ถูกว่าควรจะเปิดประตูรับคุณแม่บ้านเข้ามาดี หรือควรจะหาอะไรมาขวางประตูเอาไว้ให้แน่นหนาอีกชั้นหนึ่งดี ขณะที่เกลยังคงยืนหันรีหันขวางอยู่ที่หน้าประตูห้องนั้นเอง สตรีร่างสูงโปร่งในเสื้อเชิ้ตสีเข้มและกางเกงรัดปลายขาทะมัดทะแมงแบบผู้ชาย ก็โหนตัวขึ้นมาทางระเบียงด้านหลัง ก่อนจะเดินเรื่อยๆ เข้ามาจนถึงกึ่งกลางห้องจึงหยุด “คุณหนู!!” สองเสียงของแม่สาวใช้ประสานขึ้นพร้อมกันราวกับนัด เกลนั้นแทบจะถลาเข้าไปกอดขาผู้มาใหม่ ส่วนจีน่ารีบลุกลงจากเตียงด้วยสีหน้าโล่งอกอย่างเห็นได้ชัด นางเดินแกมวิ่งข้ามห้องตรงไปคว้าชุดราตรีเปิดไหล่สีงาช้างจากราวทองเหลืองมายืนเตรียมพร้อมอยู่ข้างฉากแต่งตัว รอผู้เป็นนายเอื้อมมือมารับไปสวมใส่ ทว่าหญิงสาวที่นางเรียกว่า ‘คุณหนู’ กลับยืนมองเฉยอยู่ที่เดิม “คุณหนูเจ้าคะ รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเถิดเจ้าค่ะ คุณแม่บ้านซอรีนมาตามแล้ว” จีน่าร้องเตือนเสียงอ่อนอย่างเกรงใจ พอขาดคำ เสียงเคาะประตูจากภายนอกดังขึ้นอีกตามด้วยประโยคเร่งเร้าของคุณแม่บ้าน “คุณหนูอยู่หรือเปล่าเจ้าคะ รีบเปิดประตูเถิดเจ้าค่ะ ท่านผู้หญิงรออยู่นะเจ้าคะ” “ซอรีนหรือ” หญิงสาวเจ้าของห้องขยับเข้าไปใกล้บานประตูพลางถาม “เจ้าค่ะ คุณหนู ...กรุณาเปิดประตูด้วยเจ้าค่ะ ท่านผู้หญิงสั่งให้ข้าพาแม่พวกนี้มาช่วยคุณหนูแต่งตัว...” “ไม่ละ เจ้าช่วยลงไปเรียนท่านแม่ด้วยว่าข้าไม่สบาย ไม่อยากไปร่วมงานเลี้ยงคืนนี้” “แต่...” “ไม่มีแต่ ซอรีน...ข้าไม่สบาย ไม่อยากให้ใครรบกวน เจ้ากลับไปได้แล้ว ข้าจะพักผ่อน” หลังจากนั้นไม่ว่าคุณแม่บ้านจะเพียรเคาะประตูเรียกอยู่นานเท่าใด ก็ไม่มีเสียงตอบจากคนในห้อง จนในที่สุดผู้สูงวัยกว่าก็จำต้องยอมแพ้ ล่าถอยกลับไปด้วยความผิดหวัง หญิงสาวเจ้าของห้องรอจนเสียงฝีเท้าด้านนอกเงียบสนิทจึงค่อยผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก  เดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงไม้สี่เสาขนาดใหญ่ด้วยท่าทางสบายอารมณ์ เกลเข่าอ่อนทรุดลงไปนั่งกองอยู่บนพื้นพรมหน้าเตียง บ่นงึมงำว่า “คุณหนูนะคุณหนู จะทำให้พวกข้าหัวใจวายแล้วมั้ยล่ะ ไปส่งเสด็จเจ้าหญิงกาอิยาห์ถึงไหนกันเจ้าคะ ทำไมกลับช้านัก” “แต่ก็ทันไม่ใช่หรือไง” ‘คุณหนู’ ขัดขึ้นด้วยรอยยิ้มหวานก่อนจะโบกมือไล่ “เอาละ...เจ้าสองคนไปพักเถอะ คืนนี้ข้าคงไม่ต้องเรียกใช้พวกเจ้าอีกแล้ว” ยังไม่ทันจะสิ้นเสียงสั่งประตูห้องก็ถูกเคาะดังระรัวอีกหน คราวนี้เสียงที่ร้องเรียกอยู่ด้านนอกหาใช่เสียงแหบเครือของคุณแม่บ้านซอรีนไม่ หากแต่เป็นเสียงแหลมเข้มงวดของท่านผู้หญิงมาร์กาเร็ต...ประมุขฝ่ายหญิงของคฤหาสน์ ทำเอาเจ้าของห้องถึงกับชะงัก หุบยิ้มแทบไม่ทัน “เมลิอานาร์ เป็นอะไรมากหรือเปล่าลูก เปิดประตูให้แม่เข้าไปหน่อยซิ” หญิงสาวหันไปทำหน้าเมื่อยกับแม่สาวใช้ก่อนจะจำใจส่งสัญญาณให้พวกนางเดินไปเปิดประตู ทันทีที่แผ่นไม้หนาหนักสีน้ำตาลเข้มเป็นอิสระจากกลอนตัวใหญ่ สตรีวัยกลางคนผู้มีบุคลิกงามสง่าน่าเกรงขามก็ก้าวผ่านเข้ามาในห้อง กระโปรงยาวกรอมเท้าสีแดงเลือดนกที่นางสวมอยู่ช่วยขับผิวขาวผ่องเผือดแบบคนไม่เคยกรำแดดให้ดูขาวจัดยิ่งขึ้น ใบหน้างดงามไม่แพ้บุตรสาวเรียบเฉยราวกับสวมหน้ากาก ดวงตาคมกริบทั้งคู่แลกวาดสำรวจความเรียบร้อยภายในห้องอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเบนมาหยุดอยู่ที่เจ้าของร่างสูงโปร่งซึ่งนั่งนิ่งเป็นทองไม่รู้ร้อนอยู่บนเตียงนอน คิ้วเรียวสวยได้รูปของท่านผู้หญิงขมวดฉับเข้าหากันอย่างไม่ชอบใจ ขณะที่ริมฝีปากสีแดงสดเม้มแน่นก่อนจะคลายออกพร้อมกับเสียงถามห้วนจัด “ดูแต่งตัวเข้า...นี่เจ้าจะเล่นลูกไม้กับแม่อีกใช่มั้ยเมลิอานาร์ เจ้าไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย แล้วมีเหตุผลอะไรที่จะไม่ไปร่วมงานเลี้ยงคืนนี้” “ข้าไม่ชอบงานเลี้ยงแบบนี้ ท่านแม่ก็ทราบ” ลูกสาวตอบเนือยๆ “ถึงจะไม่ชอบยังไงเจ้าก็ต้องไป นี่เป็นงานเลี้ยงเลือกคู่ที่ท่านวิลเลียมจัดให้ลูกชายโดยเฉพาะเชียวนะ ชาวบ้านชาวเมืองเขาแย่งชิงกันจะเป็นจะตายเพื่อจะได้ไปร่วมงาน แล้วดูเจ้าซิ ได้รับบัตรเชิญมาทั้งทีกลับจะไม่ไป” “ใครอยากไปก็ให้เขาไปซิคะ ข้าไม่อยากนี่นา” “ต๊าย เมลิอานาร์ พูดออกมาได้ยังไง นี่ฟังแม่นะ...” ท่านผู้หญิงมาร์กาเร็ตรู้สึกอยากจะเป็นลมกับคำตอบของลูกสาวจนต้องถอยไปนั่งที่เก้าอี้ซึ่งสาวใช้กุลีกุจอยกมาตั้งให้ “ท่านวิลเลียมเป็นผู้ใหญ่ที่มีคนนับหน้าถือตามากมาย ลูกชายของท่านก็เป็นถึงคนสนิทของเจ้าชายรัชทายาท มีครบถ้วนทั้งรูปสมบัติทรัพย์สมบัติและศักดิ์สกุล เหมาะสมกับเจ้าทุกอย่างขนาดนี้แล้ว เจ้ายังไม่พอใจอีกหรือ” ...ไม่ใช่ไม่พอใจ แต่ไม่สนใจเลยต่างหาก... ผู้เป็นลูกแย้งอยู่ในใจ หากที่ตอบออกไปคือ “ท่านแม่คะ ที่ข้าไม่อยากไปร่วมงานก็เพราะแบบนี้แหละ ผู้หญิงที่ไปในงานก็เพื่อจะให้ลูกชายของท่านวิลเลียมเลือกเป็นคู่ครองเหมือนกับเลือกซื้อสินค้า ข้าไม่ใช่สินค้าเพราะฉะนั้นข้าไม่ต้องการไปยืนให้ใครมาคอยชี้นิ้วเลือก” “หยุดความคิดของเจ้าเอาไว้แค่นั้นเลยเมลิอานาร์ ก็เพราะเจ้าคิดอะไรไม่เหมือนชาวบ้านอย่างนี้น่ะซิ จนป่านนี้แล้วถึงยังไม่มีใครมาสู่ขอสักที” ท่านผู้หญิงเริ่มโมโหขึ้นมาบ้าง ความจริงสาเหตุที่ท่านผู้หญิงมาร์กาเร็ตต้องมานั่งเคี่ยวเข็ญให้ลูกสาวไปร่วมงานในคืนนี้ ก็เพราะบรรดาลูกสาวของเพื่อนที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับเมลิอานาร์ต่างก็พากันเดินเข้าสู่ประตูวิวาห์เป็นทิวแถว  จนท่านผู้หญิงชักจะร้อนใจที่ยังไม่มีใครมาสู่ขอลูกสาวคนสวยสักที ท่านค่อนข้างจะตั้งความหวังกับลูกสาวคนเดียวเอาไว้มาก ถึงกับเคยออกปากต่อองค์ราชาผู้เป็นพี่ชายจะให้นางหมั้นหมายกับเจ้าชายรัชทายาทด้วยซ้ำ แต่ก็ต้องอกหักเพราะฝ่ายชายชิงเข้าประตูวิวาห์กับเจ้าหญิงจากประเทศกรีนแลนด์ไปเสียก่อน “แม่ไม่สนว่าเจ้าจะคิดยังไงนะเมลิอานาร์ แต่นี่คือคำสั่ง ถ้าเจ้าไม่ยอมไปร่วมงานคืนนี้ก็อย่าหวังว่าจะได้ไปที่โรงฝึกอาวุธกับท่านพ่ออีกเลย” เมื่อพูดดีๆ ไม่ได้ผล ท่านผู้หญิงก็ต้องใช้ไม้ตายคือ...ขู่ เมลิอานาร์ถอนใจเฮือกใหญ่ นางไม่ได้กลัวคำขู่ของมารดา แต่ทนรำคาญคำพูดวกวนเซ้าซี้นั้นไม่ไหว หากนางปฏิเสธ แน่นอนว่าท่านผู้หญิงจะยังคงอดทนนั่งอยู่ในห้องเพื่อจะบ่นซ้ำบ่นซากเรื่องที่ลูกสาวยังไม่มีคู่ครองสักที จนกระทั่งสว่างคาตาไม่ต้องได้นอนกันทั้งแม่ทั้งลูก ทางออกที่ดีที่สุดก็คือนางต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้มารดาเสียเอง “เอาละค่ะ...แค่ข้าไปร่วมงานเลี้ยงก็พอแล้วใช่มั้ยคะ” “เมลิอานาร์ อย่าเล่นลูกไม้กับแม่นะ ถ้าเจ้าไปงานทั้งชุดนี้เป็นได้เห็นดีกันแน่” ท่านผู้หญิงมาร์กาเร็ตเอ่ยเสียงเข้ม ดักคอเอาไว้ก่อนเพราะรู้ฤทธิ์ลูกสาวดี “เจ้าค่ะ เจ้าค่ะ ข้าทราบแล้ว ตอนนี้ขอเชิญท่านแม่ออกไปก่อนนะเจ้าคะ ข้าจะได้เปลี่ยนเสื้อ” แม้จะรู้ว่าลูกสาวแกล้งประชดแต่เมื่อได้รับคำตอบเป็นที่พอใจ ท่านผู้หญิงมาร์กาเร็ตก็ยอมล่าถอยออกจากห้องโดยดี หากยังไม่วายส่งสายตาเขียวปัดทิ้งท้ายเอาไว้เพื่อกำกับผู้เป็นลูกแทนคำพูดอีกชั้นหนึ่ง พอลับร่างของมารดา เลดี้เมลิอานาร์ก็ทิ้งตัวลงนอนแผ่หราบนเตียงด้วยท่าทางหมดอาลัยตายอยาก จนกระทั่งเกลต้องกระซิบเตือน “คุณหนูเจ้าคะ แต่งตัวเถอะเจ้าค่ะ เดี๋ยวจะไม่ทัน” จีน่าค่อยๆ เดินเหมือนย่องไปหยิบเสื้อตัวสวยจากหลังฉากออกมายื่นส่งให้นายสาว หลังจากที่เพิ่งจะนำไปแขวนเก็บเมื่อครู่ก่อน “เอาวางไว้ตรงนั้นแหละ” เมลิอานาร์ชี้นิ้วส่งๆ ไปยังที่ว่างข้างตัว หากแล้วเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ หญิงสาวจึงดีดตัวลุกขึ้นนั่งพลางออกคำสั่งกับแม่สาวใช้ “จีน่าเจ้าไปเตรียมน้ำอุ่นให้ข้า ส่วนเจ้า..เกล ไปตามเคนมาพบข้าเดี๋ยวนี้เลย ระวังอย่าให้ท่านแม่เห็นล่ะ” รอยวิบวับแปลกๆ ในดวงตาคู่สวยของผู้เป็นนาย ทำให้แม่สาวใช้ทั้งสองรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ทั้งเกลและจีน่าต่างก็สงสัยตรงกันว่า คุณหนูของพวกนางกำลังคิดจะทำอะไรแผลงๆ อยู่อย่างแน่แท้ และแม่สองสาวก็เดาไม่ผิดจริงๆ... จากคุณ : akihiro เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 12:19:35

ความคิดเห็นที่ 2 รถม้าสีขาวคาดทองเทียมด้วยม้าสีขาวล้วนสองตัว มีตราสัญลักษณ์รูปกุหลาบเลื้อยและดาบอัศวินประดับอยู่ที่ประตูและดุมล้อ มีอันต้องจอดนิ่งสนิทอยู่ข้างทางในลักษณะเอียงกะเท่เร่ เพราะล้อหลุดไปข้างหนึ่ง คนขับรถในเครื่องแบบสีขาวปักลวดลายที่ปกและขอบแขนด้วยสีทอง ก้มๆ เงยๆ พยายามหาทางแก้ไขสถานการณ์อย่างสุดความสามารถ โดยมีสตรีสาวในชุดกระโปรงผ้าไหมยาวลากพื้นสีงาช้างยืนดูอย่างใจเย็น ส่วนสตรีวัยกลางคนในชุดสีแดงอีกผู้หนึ่งนั้นยังคงนั่งหน้าบึ้งรออยู่ในรถ “แย่จริงๆ เลยขอรับคุณหนู ทำไมถึงเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นก็ไม่รู้ ก่อนจะออกจากคฤหาสน์ข้าก็ตรวจดูอย่างดีแล้วแท้ๆ” คนขับรถบ่นพลางส่ายหน้า “แล้วพอจะซ่อมได้มั้ยล่ะจ๊ะลุงทอม นี่อีกตั้งไกลกว่าจะถึงคฤหาสน์ของท่านวิลเลียม” เมลิอานาร์ถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล หากดวงตาพราวระยับ “ท่าจะยากขอรับ ลองล้อหลุดแบบนี้ละก็ คงต้องรอให้มีคนผ่านมาอย่างเดียวเท่านั้น” ผู้พูดเหลียวมองสองข้างทางด้วยความไม่สบายใจ ถนนสายนี้เป็นทางลัดที่ตัดผ่านเข้าไปในป่าละเมาะจึงค่อนข้างเปลี่ยวในเวลากลางคืน แต่เนื่องจากเป็นเส้นทางเดียวที่จะไปยังหมู่บ้านข้างๆ ได้โดยใช้เวลาสั้นที่สุด พวกที่รีบร้อนหรือต้องการประหยัดเวลาจึงมักนิยมเลือกใช้เส้นทางสายนี้แทนถนนสายหลัก “ถ้าอย่างนั้นลุงก็รออยู่แถวนี้เป็นเพื่อนท่านแม่ก่อนแล้วกันนะจ๊ะ ข้าอยากเดินไปดูแถวกระท่อมคนตัดฟืนสักหน่อย เผื่อจะเจอใครบ้าง” “จะดีหรือขอรับคุณหนู ค่ำๆ มืดๆ แบบนี้ ให้ข้าไปเองดีกว่า...” “ไม่ต้องหรอกจ้ะ ลุงอยู่เป็นเพื่อนท่านแม่เถอะ แถวนี้ข้าเคยมาบ่อยๆ ไม่มีอันตรายอะไร อีกอย่างลุงน่าจะรออยู่ใกล้ๆ รถนี่แหละ เผื่อมีคนผ่านมาจะได้ขอความช่วยเหลือจากเขาได้” เมื่อนายสาวว่าอย่างนั้น คนขับรถสูงวัยก็ไม่อาจคัดค้านได้อีก จำต้องปล่อยให้นางทำตามความประสงค์แม้จะไม่เห็นด้วยเลยสักนิดก็ตาม     เมลิอานาร์เดินไปตามถนนที่กว้างขนาดรถม้าสองคันแล่นสวนกันได้อย่างสบายโดยไม่จำเป็นต้องอาศัยแสงจากคบไฟหรือตะเกียง คืนนี้เป็นคืนเดือนหงาย พระจันทร์เต็มดวงส่องแสงนวลกระจ่างอยู่บนฟ้าโปร่งไร้เมฆ ถนนสว่างพอจะมองเห็นทางข้างหน้าได้ไกลพอสมควร หญิงสาวคุ้นเคยกับถนนสายนี้ดี แม้สองข้างทางจะเป็นป่าเปลี่ยว แต่ถัดไปข้างหน้าไม่ไกลเท่าใดนักจะมีทางแยกเลี้ยวไปด้านขวามือ พอเดินตรงไปอีกเล็กน้อยจะพบสะพานไม้แคบๆ ทอดข้ามลำธารใส ฝั่งตรงข้ามมีบ้านพักหลังกะทัดรัดปลูกอยู่หลังหนึ่ง พวกนักบวชจากวิหารหลวงมักจะใช้เป็นที่พักค้างคืนเวลาเข้ามาตัดฟืนในป่าละเมาะ หญิงสาวเดินทอดน่องชมแสงจันทร์ไปตามทางอย่างสบายอารมณ์ นางไม่จำเป็นต้องรีบร้อนเพราะรู้ดีอยู่แล้วว่าเจ้าม้าตัวโปรดผูกคอยอยู่ที่ไหน สงสารก็แต่ลุงทอมเท่านั้นแหละ ป่านนี้คงนั่งฟังท่านแม่บ่นจนหูแฉะไปแล้ว ลุงหนอลุงช่างไม่นึกเฉลียวใจเลยสักนิดว่าที่ล้อรถหลุดกะทันหันนั้น...ฝีมือใคร เพราะมัวแต่คิดถึงเรื่องของตนเองเพลินอยู่ เมลิอานาร์จึงไม่ทันเห็นว่ามีรถม้าสีดำคันใหญ่วิ่งสวนทางมาด้วยความเร็วสูง กว่านางจะรู้ตัวกีบเท้าของม้าก็ตะกุยอยู่ตรงหน้าเสียแล้ว จะหลบอย่างไรก็ไม่พ้น เสียงร้องด้วยความตกใจของคนและม้าปะปนกันดังก้องไปทั้งถนน คนขับรถม้ารั้งสายบังเหียนสุดแรงเกิดจนกระทั่งสามารถบังคับรถให้หยุดสนิทได้อย่างหวุดหวิด เขาพ่นลมหายใจออกมาทางจมูกเสียงดัง หันมาตะคอกใส่แม่สาวตัวต้นเหตุอย่างหัวเสีย “คุณผู้หญิงอยากตายหรือยังไงกัน มาเดินอยู่กลางถนนมืดๆ ไม่ถือตะเกียงอย่างนี้” “ขอโทษทีพี่ชาย ข้าเห็นแสงจันทร์สว่างพอแล้วก็เลยประมาทไปหน่อย แต่ท่านเองก็ไม่ได้จุดตะเกียงหน้ารถเหมือนกันนี่ ถ้าข้าเห็นแสงไฟหน้ารถของท่านก่อนก็คงหลบลงข้างทางไปแล้ว” หญิงสาวเถียง เสียงยังคงสั่นอยู่เล็กน้อยด้วยความตกใจ นางสังเกตจากเครื่องแต่งกายสีแดงสลับดำของคนขับก็พอจะเดาได้ว่า ผู้ที่นั่งอยู่ในรถม้าคันใหญ่เทียมด้วยม้าถึงสี่ตัวนี้ต้องไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน “เกิดอะไรขึ้นทหาร ทำไมไม่ไปต่อ” เสียงถามทรงอำนาจดังออกมาจากประทุนรถ “มีอุบัติเหตุนิดหน่อยพ่ะย่ะค่ะ คุณผู้หญิงคนนี้ขวางทางอยู่เลยทำให้ม้าตกใจ ต้องขอประทานอภัยด้วยพ่ะย่ะค่ะ” คนขับรถเอ่ยตอบอย่างนอบน้อม แล้วรีบหวดแส้ลงบนหลังม้าพาให้รถคันงามเคลื่อนจากที่ทันที เมลิอานาร์เบี่ยงตัวหลบไปเดินจนชิดขอบทาง ปล่อยให้รถม้าคันนั้นแล่นเลยผ่านไปโดยไม่คิดจะสนใจอีก นางไม่รู้ตัวสักนิดว่าจังหวะที่รถม้าแล่นสวนไปนั้น ม่านหน้าต่างด้านข้างตัวรถได้ถูกมือของใครคนหนึ่งแหวกออกเป็นช่อง เจ้าของมือเยี่ยมหน้ามองลงมานิดหนึ่งแล้วจึงปล่อยให้ผ้าม่านเลื่อนปิดเข้าหากันตามเดิม “เมล...” เสียงเรียกแว่วๆ ที่ดังขึ้นทางด้านหลัง ทำให้หญิงสาวที่เดินลากกระโปรงยาวมาจนเกือบจะถึงทางแยกอยู่แล้วต้องหยุดชะงัก หันกลับไปมองด้วยความสงสัย ก่อนที่ดวงตาคู่งามจะเบิกกว้างขึ้นอย่างประหลาดใจ เมื่อพบว่าผู้ที่กำลังเดินแกมวิ่งตรงมาหาคือชายหนุ่มร่างสูงหน้าตาคมคาย แต่งกายอย่างหรูหราด้วยเสื้อเชิ้ตผ้าไหมติดระบายลูกไม้ ซ่อนชายไว้ในกางเกงกำมะหยี่สีน้ำเงินเข้มมีเส้นเงินเล็กๆ เดินเป็นลวดลายคล้ายเถาไม้เลื้อยอยู่ตรงตะเข็บข้าง ที่เอวคาดเข็มขัดหนังนุ่มประดับอัญมณีแพรวพราว เส้นผมหยักศกสลวยสีน้ำตาลไหม้ยาวระไหล่ไม่ได้รัดรวบไว้เช่นที่ชายชาวเมืองทั่วไปนิยมกัน หากแต่ปล่อยให้ปลิวล้อลมอยู่เบื้องหลัง เมลิอานาร์จำชายหนุ่มได้ในทันที เขาคือเจ้าชายเอเดรียน...โอรสองค์ที่สองของราชาแห่งแลมพ์ตันกับพระสนมลิเดีย และถ้าเดาไม่ผิดเขาก็คือผู้ที่นั่งอยู่ในรถม้าคันหรูที่เกือบจะชนนางนั่นเอง “เมลใช่มั้ย... หยุดก่อนซิ นั่นเจ้ากำลังจะไปไหน” เจ้าชายตรัสถามตั้งแต่ยังเสด็จไม่ถึงตัวหญิงสาว “แต่งตัวอย่างนี้ ทำไมถึงมาเดินคนเดียวในถนนมืดๆ รถม้าของเจ้าอยู่ที่ไหนกัน” “หม่อมฉันกำลังจะไปร่วมงานเลี้ยงที่บ้านท่านวิลเลียมกับท่านแม่เพคะ โชคร้ายที่รถม้าเกิดล้อหลุดกลางทาง หม่อมฉันก็เลยเดินมาเรื่อยๆ เผื่อจะเจอใครแถวนี้ให้ขอความช่วยเหลือได้บ้าง” เมลิอานาร์ตอบความจริงแค่ครึ่งเดียว “รถม้าของเจ้านี่ช่างเลือกเวลาเกิดเหตุได้เหมาะจริงนะ” เจ้าชายเอเดรียนทอดพระเนตรหญิงสาวตรงหน้าอย่างรู้ทัน จนคนถูกมองต้องกระแอมเบาๆ แก้เก้อ แล้วรีบเปลี่ยนเรื่อง “พระองค์กำลังรีบอยู่ไม่ใช่หรือเพคะ ไม่ต้องสนพระทัยหม่อมฉันหรอก เรื่องนี้หม่อมฉันจัดการเองได้” “ข้าก็ไม่ได้รีบร้อนอะไรนัก ยังพอมีเวลาเหลือไปส่งเจ้าก่อนได้” “ไม่ต้องหรอกเพคะ ม้าของหม่อมฉันผูกอยู่แค่นี้เอง ถ้าจะทรงกรุณาละก็ ช่วยพาท่านแม่กลับไปส่งที่โรสอคาเซียจะดีกว่า” เจ้าชายเอเดรียนทรงพระสรวลน้อยๆ พลางยืนกรานคำเดิม “มาเถอะน่า ให้ข้าไปส่งที่บ้านดีกว่า เจ้าจะได้ให้คนมาช่วยลุงทอมเอารถม้ากลับคฤหาสน์คืนนี้เลย” “แต่พระองค์ทรงมีธุระ...” เมลิอานาร์พยายามจะปฏิเสธหากถูกขัดขึ้นเสียก่อน “ข้ากำลังจะไปบ้านท่านโจเซฟ ก็ต้องผ่านบ้านเจ้าอยู่แล้ว มาเถอะน่าเมล ถ้าให้ข้าไปส่ง ท่านอาจะได้ไม่กล้าดุเจ้าไงล่ะ” ไม่ใช่เพราะเห็นแก่ชายหนุ่ม แต่เป็นเพราะคำพูดประโยคสุดท้ายของเขาทำให้เมลิอานาร์ยอมเปลี่ยนใจเดินไปที่รถม้าสีดำแต่โดยดี ...ถ้าหากหญิงสาวสามารถหยั่งรู้อนาคตล่วงหน้าได้ละก็ นางคงไม่มีวันตัดสินใจเช่นนี้อย่างเด็ดขาด! จากคุณ : akihiro เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 12:23:11

ความคิดเห็นที่ 3 ขบวนรถม้ายาวเหยียดจากแคว้นรัธเริ่มเคลื่อนที่ได้อีกครั้งหลังจากต้องหยุดพักอยู่ครู่ใหญ่ เพราะล้อของรถม้าคันหนึ่งเกิดไปขัดเข้ากับรากไม้ เจ้าหญิงกาอิยาห์ทรงแหวกพระวิสูตรออกเพื่อทอดพระเนตรทิวทัศน์อันเป็นป่าโปร่งสลับกับทุ่งหญ้าเขียวขจีที่ค่อยเคลื่อนผ่านหน้าต่างบานแคบข้างตัวรถไปช้าๆ พระองค์ถอนพระทัยอย่างเบื่อหน่าย อยากจะออกไปทรงม้ามากกว่าจะต้องมาประทับนั่งหน้าเชิด พระศอแข็ง วางท่าเป็นเจ้าหญิงผู้งามสง่าอยู่เช่นนี้  หากนอร่า...พระพี่เลี้ยงซึ่งทำหน้าที่ควบคุมขบวนเสด็จด้วยอีกหนึ่งตำแหน่ง ไม่ยอมอนุญาตโดยเด็ดขาด   เจ้าหญิงกาอิยาห์ค่อนข้างจะมีพระนิสัยแปลกกว่าเจ้าหญิงพระองค์อื่นๆ ในวัยไล่เลี่ยกันอยู่สักหน่อย ด้วยพระองค์ประสูติที่แคว้นรัธแต่ไปเติบโตที่ประเทศแลมพ์ตัน...ประเทศเล็กๆ ในหุบเขาทางตอนเหนือของกรีนแลนด์ ที่มักจะถูกมองว่าแสนจะป่าเถื่อน ล้าหลัง ผู้คนไม่รู้จักทำมาหากินอย่างอื่นนอกจากเป็นทหารรับจ้าง แต่ประเทศป่าเถื่อนนี่แหละที่เป็นกำลังสำคัญทางด้านทหารให้กับประเทศใหญ่โตและร่ำรวยอย่างกรีนแลนด์เสมอมา โดยที่ชาวกรีนแลนด์ส่วนใหญ่ไม่เคยรู้ หรือแม้แต่จะนึกเฉลียวใจเสียด้วยซ้ำ เจ้าหญิงกาอิยาห์จึงซึมซับนิสัยรักอิสระและความคิดโลดโผนแบบชาวแลมพ์ตันเอาไว้เต็มพระองค์ “องค์หญิงเพคะ กุลสตรีชั้นสูงไม่พึงให้ใครเห็นพระพักตร์ได้ง่ายๆ นะเพคะ” พระพี่เลี้ยงของเจ้าหญิงกาอิยาห์ส่งเสียงเข้มงวดมาทันทีเมื่อเห็นม่านหน้าต่างถูกแหวกออกเป็นช่อง “โธ่...นอร่า ข้าไม่ได้เห็นกรีนแลนด์มาตั้งสิบปีเชียวนะ ขอดูให้เต็มตาหน่อยไม่ได้หรือไง” “ไม่ได้เพคะ กฎก็ต้องเป็นกฎ พระองค์เป็นถึงเจ้าหญิงของแคว้นรัธจะเที่ยวเปิดเผยพระพักตร์ให้ใครต่อใครเห็นกันทั่วเมืองอย่างนี้ไม่เหมาะ ปิดพระวิสูตรได้แล้วเพคะ” “แถวนี้มีแต่ต้นไม้กับทุ่งโล่ง ไม่มีใครจะมาเห็นหน้าข้าได้สักหน่อย เจ้าจะหวงไปทำไมนัก” แม้พระโอษฐ์จะเถียง หากเจ้าหญิงก็จำต้องยอมปิดม่านแล้วถอยกลับไปนั่งพิงเบาะในรถม้าต่อไปตามเดิม พระองค์ยังไม่ชินกับการมีพี่เลี้ยงคอยตามประกบติดทุกฝีก้าวราวกับมีเครื่องควบคุมความประพฤติส่วนตัวเช่นนี้ จึงออกจะอึดอัดและรู้สึกเหมือนทรงทำผิดร้ายแรงไม่น่าให้อภัยอยู่ทุกครั้งที่ถูกพระพี่เลี้ยงมองด้วยสายตาตำหนิ “นี่ล่ะน้า...หม่อมฉันถึงได้คัดค้านนักหนาตอนที่พระบิดาขององค์หญิงจะส่งพระองค์ไปแลมพ์ตันพร้อมกับเจ้าหญิงเกลด้า แล้วเป็นยังไงล่ะเพคะ พอองค์หญิงเสด็จกลับมา ทั้งพระบิดาทั้งพระมารดาแทบจะประชวรพระวาโยไปตามกัน ก็พวกแลมพ์ตันน่ะป่าเถื่อนออกปานนั้น จะมารู้วิธีอบรมกุลสตรีสูงศักดิ์ได้ยังไง นี่ดีนะเพคะที่บ้านเมืองเรามีระเบียบประเพณีเคร่งครัดให้เจ้านายทุกพระองค์ที่มีพระชนมายุครบสิบห้าพรรษา เสด็จไปเข้ารับการศึกษาอบรมที่ถูกต้องตามแบบแผนในเมืองหลวง องค์หญิงถึงได้โอกาสเสด็จกลับเสียที ไม่อย่างนั้นละก็หม่อมฉันไม่อยากจะนึก...” นอร่าเริ่มต้นรำพันข้อความซ้ำซากยาวเหยียดที่เจ้าหญิงกาอิยาห์ได้ยินมาจนแทบจะท่องได้ขึ้นพระทัยแล้วอีกหน “ไม่เข้าใจเล้ย” เจ้าหญิงกาอิยาห์ทรงแกล้งบ่นงึมงำกับพระองค์เองบ้าง “แค่เปิดม่านชมวิวก็ยังทำไม่ได้ ไม่รู้ชาวกรีนแลนด์เขาอยู่กันได้ยังไงนะ ขี่ม้าก็ห้าม ไอ้นู่นก็ห้าม ไอ้นี่ก็ห้าม ขืนอยู่ไปนานๆ ถ้าไม่เป็นง่อยตาย ข้าก็คงมีหวังได้เฉาตายอยู่ในวังแหงๆ” นอร่าหันมาทำตาเขียวใส่นายสาว แต่ก็ยอมเงียบเสียงลงทันควัน เจ้าหญิงกาอิยาห์ก้มพระพักตร์ลงซ่อนรอยแย้มสรวลอย่างสมพระทัย ...ถูกพระพี่เลี้ยงโกรธ ก็ยังดีกว่าต้องนั่งฟังเสียงบ่นของนางไปตลอดทางละน่า         เมื่อเข้าเขตเมืองลินเด็นสไตน์อันเป็นเมืองหลวงของประเทศกรีนแลนด์ ขบวนเสด็จของเจ้าหญิงกาอิยาห์กลับเคลื่อนที่ไปได้ไม่เร็วนัก เพราะถนนสายหลักที่มุ่งตรงไปยังปราสาทลินเด็นตัดผ่านเข้าไปในย่านร้านค้า สองข้างทางเต็มไปด้วยแผงลอยและร้านรวงขนาดใหญ่ มีชาวเมืองหลวงในเครื่องแต่งกายสวยงามสัญจรไปมาอยู่ขวักไขว่ บ้างก็เพื่อหาซื้อสินค้าฝีมือประณีตราคาแพง บ้างก็เพื่อหาสถานที่หย่อนใจหลังการทำงานหนัก ซึ่งมักจะได้แก่ร้านขายเหล้าและโรงละครที่มีให้เห็นเกลื่อนเมือง กว่าขบวนรถม้าอันยาวเหยียดจากแคว้นรัธจะลอดผ่านซุ้มประตูขนาดใหญ่ก่อด้วยอิฐสีน้ำตาลแดงเข้าสู่อาณาเขตของปราสาทลินเด็น ก็เป็นเวลาจวนพลบ ขบวนรถม้าเคลื่อนผ่านสะพานไม้ที่ทอดลงมาจากกำแพงชั้นใน ข้ามคูเมืองตรงเข้าไปตามถนนภายในปราสาทอย่างเชื่องช้า เจ้าหญิงกาอิยาห์ทรงอดไม่ได้ที่จะแหวกพระวิสูตรเยี่ยมพระพักตร์ออกไปภายนอก เพื่อทอดพระเนตรบ้านใหม่ของพระองค์ให้เต็มพระเนตร คราวนี้แม่พี่เลี้ยงจอมเข้มงวดเพียงแต่ส่งค้อนมาให้พร้อมกับสายตาขุ่นๆ โดยมิได้ว่ากล่าวประการใด เบื้องหลังกำแพงสองชั้นซึ่งโอบล้อมเนื้อที่กว้างขวางแทบจะเรียกได้ว่าสุดลูกหูลูกตาของปราสาทลินเด็นเอาไว้ คืออาณาจักรส่วนพระองค์อันมั่งคั่งของราชาแห่งกรีนแลนด์ เจ้าหญิงกาอิยาห์ทอดพระเนตรเห็นคอกม้าและที่พักทหารยามตั้งกระจายอยู่ทั่วไปตลอดแนวกำแพง ลึกเข้าไปจึงเป็นคอกสัตว์ที่เลี้ยงไว้เป็นอาหารสำหรับคนในปราสาท ก่อนจะถึงโรงครัวและโรงฝึกอาวุธซึ่งมีทหารชาวแลมพ์ตันเดินเข้าออกให้เห็นอยู่ประปราย จากนั้นขบวนรถจึงเคลื่อนเข้าสู่เขตอุทยานอันงดงามสลับกับหมู่อาคารใหญ่น้อยอันเป็นที่ประทับของเหล่าเชื้อพระวงศ์ สุดถนนคือสวนกว้างปลูกกุหลาบแซมด้วยไม้ดอกนานาพรรณ อ่างน้ำพุทรงสี่เหลี่ยมกึ่งกลางสวนพ่นละอองน้ำออกมาเป็นฝอยละเอียดราวกับสายฝน เบื้องหลังม่านน้ำพุคืออาคารขนาดใหญ่สร้างอย่างวิจิตรด้วยหินอ่อนสีขาวทั้งหลัง แลเห็นโดดเด่นอยู่ท่ามกลางท้องฟ้าสีเข้มยามตะวันชิงพลบ ผู้ที่มายืนรอรับเสด็จเจ้าหญิงกาอิยาห์อยู่หน้าอาคารสีขาวหลังงามเป็นหญิงวัยกลางคน รูปร่างไม่สูงนัก ค่อนข้างเจ้าเนื้อ นางย่อกายลงถอนสายบัวด้วยท่าทางน่าขันพร้อมกับกล่าวแนะนำตัวว่า       “หม่อมฉันชื่อนอร์มา เป็นหัวหน้านางกำนัลประจำตำหนักหลวง ยินดีต้อนรับเจ้าหญิงกาอิยาห์จากแคว้นรัธเพคะ” สตรีผู้นั้นหยุดพูด ปรายตามองเด็กสาวด้วยสายตาตำหนิอย่างเปิดเผย “ดูเหมือนเจ้าหญิงจะเสด็จมาช้าไปสามชั่วยามนะเพคะ” “ขอประทานโทษเถอะค่ะ คุณนอร์มา พอดีระหว่างทางมีอุบัติเหตุนิดหน่อย ทำให้พวกเรามาถึงช้ากว่าที่แจ้งให้ทราบไปมาก” นอร่ากล่าวแก้ตัวอุบอิบแทนนายสาว เมื่อมาอยู่ต่อหน้าหัวหน้านางกำนัลสูงวัยท่าทางเคร่งขรึมผู้นี้ นอร่าดูจะคลายความเข้มงวดของนางลงไปโขทีเดียว         “เรื่องนั้นช่างเถอะค่ะ... พอดีวันนี้มีงานฉลองครบรอบวันพระราชสมภพของฝ่าบาทเสียด้วย เลยเสด็จไปที่โถงจัดงานแล้ว ข้าเกรงว่าเจ้าหญิงกาอิยาห์จะต้องตามไปเข้าเฝ้าที่นั่น แต่..เอ่อ...ไม่ทราบว่าทรงมีพระประสงค์จะเปลี่ยนฉลองพระองค์ก่อนหรือเปล่าเพคะ” “ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ เสียเวลามากแล้ว เจ้ารีบนำทางไปเถอะ” นางข้าหลวงอาวุโสยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ นางอยากจะรีบจัดการกับภาระหน้าที่สุดท้ายของวันนี้ให้จบสิ้นลงโดยเร็ว เพื่อจะได้พักผ่อนเสียทีหลังจากต้องเหน็ดเหนื่อยวิ่งวุ่นจัดเตรียมอะไรต่อมิอะไรมาทั้งวัน นอร์ม่าออกเดินนำหน้าเจ้าหญิงกาอิยาห์ไปสู่ทางเดินด้านข้างอาคารสีขาว ลัดเลาะไปตามความยาวของห้องโถงใหญ่เพื่ออ้อมไปเข้ายังประตูด้านข้าง ซึ่งเป็นประตูที่ใช้ลำเลียงอาหารจากโรงครัวเข้าสู่งานเลี้ยง นางหวังว่าจะไม่ทำให้เจ้าหญิงตกเป็นเป้าสายตาของบรรดาแขกเหรื่อที่มาร่วมงานมากนัก “เชิญเสด็จทางนี้เพคะ” หญิงกลางคนผลักประตูไม้บานแคบให้เปิดออกกว้างพอที่เด็กสาวจะแทรกตัวผ่านเข้าไปได้ แล้วชี้ให้นางมองไปที่ยกพื้นด้านใน ที่ประทับขององค์ประมุขแห่งกรีนแลนด์อยู่ห่างจากจุดที่เจ้าหญิงกาอิยาห์ประทับยืนไม่ถึงยี่สิบก้าว ตรงนั้นมีบันไดเตี้ยๆ ประมาณสี่ถึงห้าขั้นทอดขึ้นไปสู่แท่นหินลาดด้วยพรมกำมะหยี่สีแดงเข้มขลิบทอง เหนือพรมตั้งโต๊ะตัวยาวปูผ้าขาวเอาไว้อย่างเรียบร้อย เจ้าหญิงกาอิยาห์ทอดพระเนตรเห็นผู้ที่ประทับนั่งอยู่หลังโต๊ะไม่ถนัด เพราะบรรดามหาดเล็กและข้าหลวงที่ทยอยกันลำเลียงอาหารขึ้นไปถวายคอยแต่จะขยับเข้ามาบังสายพระเนตรของพระองค์อยู่ร่ำไป “องค์ราชาประทับอยู่พอดีเลยเพคะ” นอร์ม่าส่งสัญญาณให้เจ้าหญิงกาอิยาห์ก้าวเข้าไปภายในห้อง ก่อนจะกล่าวต่อไปว่า “เจ้าหญิงคงต้องเสด็จเข้าไปเฝ้าฝ่าบาทพระองค์เดียวนะเพคะ หม่อมฉันไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในงานเลี้ยง ต้องขอประทานอภัยด้วย หม่อมฉันทูลลาเพคะ” พูดจบนางก็ถอนสายบัวอย่างต่ำเท่าที่ร่างกายอ้วนใหญ่จะอำนวย แล้วรีบปิดประตูบานนั้นลงอย่างรวดเร็ว ทิ้งเจ้าหญิงสาวน้อยเอาไว้ในห้องโถงกว้างใหญ่ท่ามกลางคนแปลกหน้านับร้อยเพียงลำพัง จากคุณ : akihiro เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 12:27:48

ความคิดเห็นที่ 4 สนุกดีครับ เขียนต่อให้จบเลยครับ เป็นกำลังใจให้ครับ จากคุณ : atk เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 15:58:56

ความคิดเห็นที่ 5 นี่เหตุการณ์ 2 เมืองใช่ไหมคะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 22:24:51

ความคิดเห็นที่ 6 คุณ atk : ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ ส่วนเรื่องเขียนให้จบนั้น ผู้เขียนกำลังพยายามอยู่ค่ะ แม้ความหวังจะริบหรี่ลงทุกที T_T คุณ scottie : ใช่ค่ะ เหตุการณ์สองเมือง จากคุณ : akihiro เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 54 20:44:33