ความคิดเห็นที่ 1 เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือทำให้หญิงสาวที่เพิ่งจะล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มต้องรีบดีดตัวเองลุกขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดสวิชท์โคมไฟตรงหัวเตียงให้สว่างขึ้น แล้วจึงรีบเดินไปหยิบคว้าต้นเหตุของเสียงที่วางอยู่ บนโต๊ะหนังสือขึ้นมาดูเบอร์บนหน้าจอ พี่บุษ... ชื่อของปลายสายถูกเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีตื่นเต้นดีใจแล้วจึงรีบกดรับสายทันที และอาการง่วงหงาวหาวนอน ในตอนแรกก็จางหายไปเป็นปลิดทิ้งในทันที “สวัสดีค่ะพี่บุษ” เสียงใสของกชกรรีบเอ่ยทักทายผู้เป็นพี่สาว แต่แล้วความแปลกใจก็มาเยือนโดยอัตโนมัติเมื่อมี เพียงความเงียบงันเท่านั้นที่โต้ตอบกลับมา “พี่บุษขา พี่บุษ” คนแปลกใจรีบร้องเรียก จนกระทั่งครู่หนึ่งจึงปรากฏเสียงนุ่มเบาของปลายสายตอบกลับมา   “นอนหรือยังน่ะยายบัว” “ยังค่ะพี่บุษ” ต่อให้หลับไปแล้ว เธอก็คงจะตอบอย่างนี้เช่นกัน “บัวดีใจจังเลยค่ะที่พี่บุษโทรมา ทีแรกบัวนึกว่าพี่บุษจะลืมพวกเราไปเสียแล้ว เมื่อวานบัวก็โทรหาพี่บุษนะคะ แต่ก็ติดต่อไม่ได้เลย โทรไปที่บ้านก็ไม่มีคนรับสาย บัวเป็นห่วงแทบแย่ นี่บัวกะว่าถ้าติดต่อไม่ได้อีกบัวจะไปหา พี่บุษที่กรุงเทพแล้วนะคะเนี่ย” “เอ่อ... พอดีช่วงนี้พี่ยุ่งๆ เรื่องงานน่ะ น้าสว่างก็ลากลับบ้านไป เลยไม่มีคนอยู่บ้านตอนกลางวัน” เสียงนุ่มเบาตอบกลับมา “แล้วตกลงเมื่อไหร่พี่บุษจะมาเยี่ยมคุณพ่อกับบัวบ้างคะเนี่ย คุณพ่อบ่นคิดถึงพี่บุษเกือบทุกวันเลย” ทว่าเมื่อโยนคำถามกลับไปแล้วยังคงมีเพียงความนิ่งเงียบจากบุษกรเท่านั้นที่ตอบกลับมา และทำให้กชกรเริ่มเอะใจ ขึ้นมาบ้าง “พี่บุษ... พี่บุษขา พี่บุษยังฟังบัวอยู่รึเปล่าคะ” “ฟัง” ประโยคสั้นๆ ตอบกลับมาเพียงเท่านั้น   “นี่พี่บุษไม่สบายหรือเปล่าคะ ทำไมน้ำเสียงฟังดูไม่ค่อยสดชื่นเลย” สิ่งที่สังเกตได้ถูกถามไถ่ออกมาอย่างใส่ใจ เพราะจากการสนทนากันทางโทรศัพท์เมื่อครั้งก่อนซึ่งหลายวันมาแล้ว บุษกรก็มีอาการเช่นนี้ให้คู่สนทนารู้สึก ได้เช่นกัน แต่หากตอนนั้นเธอให้เหตุผลว่างานยุ่งมากและกำลังเครียดนิดหน่อย กชกรจึงไม่ได้ซักไซ้ถามไถ่ อันใดต่อไป “บัว...” เสียงเรียกสั้นๆ ของพี่สาวทำให้กชกรรู้สึกแปลกๆ พิกล “พี่นอนไม่ค่อยหลับเลย พี่นอนไม่หลับ” น้ำเสียงราบเรียบบอกเล่าออกมาและยิ่งสร้างความห่วงใยให้กับ คนเป็นน้องสาวมากยิ่งขึ้น เกิดอะไรขึ้นกับพี่สาวกันแน่... “มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่าคะ” ความหวั่นกังวลถูกปะปนมาด้วยในน้ำเสียง “ไม่ ไม่” เสียงห้วนๆ ที่ขัดแย้งกันตอบกลับมา หากมันก็ยังไม่ทำให้กชกรคลายความห่วงใยในตัวพี่สาวลงเลย บุษกรแปลกไปมาก แปลกไปในทุกๆ ครั้งที่ได้สนทนากัน... นั่นคือสิ่งที่กชกรรู้สึกได้จากตัวพี่สาว แต่ก็ได้แค่ ปลอบใจตัวเองว่าตนคงแค่คิดมากไปเอง “พี่บุษขา ถ้าพี่บุษมีอะไรไม่สบายใจ จะมาพักผ่อนที่เชียงใหม่บ้างก็ได้นะคะ” กชกรเสนอเพราะเธอคิดว่าคงดีกว่า การที่จะไปคาดคั้นหาสาเหตุของความผิดปกตินี้จากพี่สาว การได้อยู่ใกล้ชิดกันอาจทำให้บุษกรรู้สึกวางใจและ ยอมปรึกษาปัญหาต่างๆ ออกมาบ้าง “หรือพี่บุษจะย้ายมาอยู่กับพวกเราที่นี่ก็ได้นะคะ พี่บุษจะได้ไม่เหงา” “ไม่” ปลายสายยังคงตอบสั้นๆ และน้ำเสียงของเธอห้วนสั้นก็ราวกับว่าไม่ได้มีอารมณ์ร่วมกับการสนทนา ในครั้งนี้แล้วอย่างนั้น “ทำไมล่ะคะพี่บุษ พี่บุษก็รู้ว่าคุณพ่อกับบัวอยากให้พี่บุษมาอยู่ด้วยกันที่นี่ตั้งนานแล้ว บัวรู้นะคะว่าพี่บุษยังเสียใจ เรื่องแม่ พวกเราก็เสียใจไม่...” ไม่ทันที่กชกรจะได้เอ่ยอะไรต่อไป สายก็ตัดไปเสียก่อน “พี่บุษ! พี่บุษขา! พี่บุษ...” แม้จะพยายามต่อสายกลับไปอีกครั้งทว่าก็ไม่สามารถติดต่อพี่สาวได้อีก กชกรได้แต่โทษตัวเองที่ไม่น่านำเรื่องของมารดา ที่เพิ่งจะเสียชีวิตไปได้ไม่กี่เดือนมากล่าวขึ้นอีก ทั้งที่รู้ว่าบุษกรอาจจะยังไม่คลายจากความโศกเศร้าเสียใจในการจากไป ของคนที่ได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยมาตั้งแต่เจ็ดขวบหลังจากที่คนเป็นพ่อและแม่ได้แยกทางกันไป กชกรเดินมาที่โต๊ะหนังสือและหยิบกรอบรูปตั้งโต๊ะที่มีภาพของมารดากับพี่สาวขึ้นมาดูด้วยแววตาเศร้า เธอเองก็เสียใจ ไม่แพ้กันหรอกกับความสูญเสียที่เกิดขึ้นนี้ แต่ด้วยเพราะถูกเลี้ยงดูมาโดยคนเป็นพ่อที่มีจิตใจเข้มแข็งเด็ดเดี่ยวจึงทำให้ เธอได้รับอุปนิสัยเช่นนั้นมาบ้าง และที่สำคัญเธอก็สามารถควบคุมความเสียใจที่มีได้ดีกว่าผู้เป็นพี่สาวที่ถูกเลี้ยงดูมาแบบ ทะนุถนอมโดยคนเป็นแม่ พ่อกับแม่ไปด้วยกันไม่ได้จริงๆ... เหตุผลที่นายบริบูรณ์คนเป็นพ่อเคยบอกไว้ ซึ่งกชกรก็คิดว่ามันยังไม่เพียงพอนัก กับการที่คนสองคนจะตัดสินใจแยกทางกันในขณะที่มีพยานรักด้วยกันแล้วถึงสองคน และที่น่าแปลกก็คือในระยะ เวลาสิบกว่าปีที่ผ่านมาทั้งผู้เป็นพ่อและแม่ต่างก็ไม่ได้แต่งงานใหม่ด้วยกันทั้งคู่ หญิงสาวยังจำสีหน้าเศร้าสร้อยพร้อมกับ รอยรื้นเป็นประกายในสองตาของผู้เป็นพ่อได้ดีในวันที่ผู้เป็นแม่ได้เสียชีวิตลง เธอรับรู้ได้ดีว่าเขาเสียใจมาก หรือเพราะความรักเพียงอย่างเดียวไม่เพียงพอสำหรับการใช้ชีวิตร่วมกันของคนสองคน... กชกรได้แต่คิดหาเหตุผลเอาเอง เพื่อเป็นการปลอบใจตัวเองและเพื่อไม่ให้ตนเองนำประเด็นนี้มาเป็นปมชีวิตซึ่งเธอคิดว่าบางทีพี่สาวอาจไม่ได้คิดเช่นเดียว กับตนก็ได้ พี่ต้องมีชีวิตครอบครัวที่สมบูรณ์ให้ได้ พี่จะต้องอยู่กับคนที่พี่รักให้ได้... ประโยคที่พี่สาวเคยบอกสะท้อนก้องเข้ามาในหู ของกชกรอีกครั้งจนรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ ขึ้นมา “คุณแม่ขา ถ้าคุณแม่ยังมองดูพวกเราอยู่ คุณแม่ช่วยคุ้มครองพี่บุษด้วยนะคะ บัวเป็นห่วงพี่บุษเหลือเกินค่ะ” ประโยคสุดท้ายดังขึ้นเบาๆ ก่อนที่กรอบรูปในมือจะถูกวางตั้งไว้ที่เดิม ******** จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 13:52:14

ความคิดเห็นที่ 2 ณ บ้านไม้สองชั้นบนเนินเขาเล็กๆ หมวกสานแบบคาวบอยถูกวางลงบนโต๊ะบริเวณระเบียงบ้านก่อนที่หญิงสาวเจ้าของหมวก ซึ่งกำลังเหน็ดเหนื่อยกับงานในไร่องุ่นจะทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ใกล้ๆ อย่างผ่อนคลายที่สุด กชกรทอดสายตามองไปยังบริเวณเบื้องล่างของเนินเขาซึ่งก็คือไร่องุ่นราวยี่สิบไร่ซึ่งกำลังเขียวขจีงดงามราวกับว่าเป็นภาพวาด อันสวยงามที่สุดภาพหนึ่งอย่างนั้นและนี่ก็ถือเป็นความภาคภูมิใจอย่างที่สุดของเจ้าของแววตาวาววับเป็นประกายคู่นี้ที่แม้จะจบ การศึกษาในระดับปริญญาตรี สาขาบริหารธุรกิจมา ทว่าเธอก็ตัดสินใจเลือกที่จะใช้ชีวิตอยู่ในไร่องุ่นอันเป็นกิจการของครอบครัว มาแต่ช้านาน หากนั่นไม่ใช่เหตุผลที่สำคัญมากไปกว่าความรักในธรรมชาติอันงดงามและสดชื่นตรงหน้านี้เลย อีกอย่างคือการได้ เห็นความเหน็ดเหนื่อยของผู้เป็นพ่อมาตลอดตั้งแต่วัยเด็กจึงทำให้เธอคิดว่าอาจถึงเวลาแล้วที่เขาควรได้พักผ่อนบ้างในวัยห้าสิบ ปีเศษเยี่ยงนี้ และเธอจะเป็นคนที่รับภารหนักนี้ต่อไปเอง อิริยาบถในท่าซึ่งสบายที่สุดรีบปรับเปลี่ยนทันทีเมื่อเห็นว่าผู้เป็นพ่อกำลังก้าวเดินมา “เหนื่อยไหมลูก เหงื่อโทรมตัวมาเชียว” นายบริบูรณ์เอ่ยถามบุตรสาวคนเก่งด้วยสีหน้าปนรอยยิ้มเอ็นดู ก่อนจะเดินมานั่งที่เก้าอี้ อีกตัวใกล้ๆ “นิดหน่อยค่ะพ่อ” “ถ้าเหนื่อย จะเปลี่ยนใจไปทำงานตามที่เรียนมาก็ได้นะ” คนถามแสร้งลองใจออกมาอย่างนั้นเองทั้งที่รู้ดีว่าบุตรสาวคนนี้ ไม่มีวันเปลี่ยนใจง่ายๆ แน่ หากไม่มีมูลเหตุจูงใจที่หนักแน่นพอ เธอเข้มแข็งเกินกว่าที่ใครๆ คิดนัก “โธ่พ่อขา จะเปลี่ยนใจได้ยังไงล่ะคะ เดินหน้ามาถึงขนาดนี้แล้ว อีกอย่างบัวก็มั่นใจว่าบัวทำได้แน่ๆ ค่ะ พ่ออย่าหวงเลยนะคะ” “แล้วทำไมถึงมั่นใจอย่างนั้นล่ะฮึ” คนเป็นพ่อเอียงคอถามหยั่งเชิงอีกครั้ง “ก็...” กชกรทำท่าเหลือบตาครุ่นคิด “ก็เพราะบัวเป็นลูกของพ่อไงล่ะคะ พ่อเก่ง ลูกก็ต้องเก่งด้วย จริงไหมคะ ฮึฮึฮึ” กล่าวติดตลกเสร็จสาวเจ้าก็โผเข้ากอดรัดร่างหนา ของคนเป็นพ่อทันที นายบริบูรณ์ถึงกับหลุดหัวเราะร่าออกมาในความช่างประจบประแจงของบุตรสาวคนเล็ก และไม่ลืมยกมือ ขึ้นลูบที่ไรผมของบุตรสาวไปพลาง “แล้วว่าแต่ว่าบัวจะเก็บองุ่นแปลงนี้เมื่อไหร่ล่ะ ครบกำหนดเก็บแล้วไม่ใช่หรือ” นายบริบูรณ์หันมาถามความคืบหน้าของไร่องุ่น พร้อมกับทอดสายตามองไปยังไร่องุ่นเบื้องล่างของเนินเขานี้บ้าง “อีกสามวันค่ะพ่อ” “งั้นถ้าเก็บแล้ว ลองพักต้นสักสองเดือนนะลูก แล้วบัวค่อยเริ่มตัดแต่งมีดสองต่อ ต้นองุ่นจะได้สร้างอาหารสะสมไว้ใช้เยอะๆ” นายบริบูรณ์แนะนำตามประสบการณ์ที่มี และคำว่ามีดสองก็คือกระบวนการให้ผลขององุ่นในรอบที่สองหลังจากการเก็บเกี่ยว ผลผลิตในรอบแรกไปแล้วนั่นเอง แม้จะห่างออกมาแล้วแต่คนเป็นพ่อก็ยังต้องคอยให้ความแนะนำกับสาวชาวไร่คนใหม่อยู่ดี และเขาคิดว่าสักวันประสบการณ์ ที่กชกรได้ก็จะสะสมมากขึ้นและทำให้เธอยืนได้อย่างมั่นคงด้วยตนเอง   “ค่ะพ่อ ขอบคุณมากนะคะสำหรับคำแนะนำ” “อ้อ แล้วว่าแต่หิวหรือยังล่ะลูก” คนเป็นพ่อนึกขึ้นได้เพราะนี่ก็เลยเวลาเที่ยงมาแล้ว “นิดหน่อยค่ะ แต่บัวขอนั่งพักอีกสักประเดี๋ยวดีกว่า แล้วพ่อล่ะคะทานข้าวหรือยัง” “ก็ยังหรอก รอทานพร้อมหน้ากันดีกว่า” พร้อมหน้า... คำนี้ทำให้กชกรนิ่งไปเพราะฉุกคิดถึงเรื่องของพี่สาวขึ้นมาได้ในฉับพลัน และนายบริบูรณ์ก็สามารถสังเกตเห็น ความผิดปกติทางสีหน้าของบุตรสาวได้ไม่ยาก “เป็นอะไรไปหรือเปล่าลูก” “พ่อคะ หลังจากเก็บองุ่นเสร็จแล้ว บัวขอไปหาพี่บุษที่กรุงเทพฯ สักสามสี่วันนะคะ” “ทำไมล่ะบัว พี่บุษเค้ามีปัญหาอะไรรึเปล่า” เรื่องไปเยี่ยมพี่สาวของกชกร สำหรับคนเป็นพ่อคงไม่มีปัญหาอันใดแน่นอน ทว่าสิ่งที่ทำให้คนเป็นพ่อแปลกใจก็คือสีหน้าเปื้อนรอยกังวลที่ได้เห็นอยู่ต่างหาก “เมื่อคืนพี่บุษโทรมาหาบัวค่ะพ่อ บัวรู้สึกว่าพี่บุษเค้าไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่เลย บัวก็เลยอยากไปหาพี่บุษบ้างน่ะค่ะ ถ้าขืนรอให้พี่บุษมาหาพวกเราคงจะอีกนานแน่ๆ” “แล้วพี่บุษเค้าบอกอะไรบัวบ้าง” “เปล่าค่ะ พี่บุษไม่ได้บอกอะไรมาก แต่บัวสังเกตเอาเองจากระยะหลังที่ได้คุยกับพี่บุษน่ะค่ะ บัวว่าพี่บุษแปลกๆ ไป ก็เลยอยากไปอยู่ด้วยสักพักค่ะ” “อย่างนั้นก็ดี บัวจะได้เกลี่ยกล่อมให้พี่บุษเค้ายอมมาอยู่กับเราเสียที บอกตรงๆ ว่าพ่อเป็นห่วงพี่เค้าจริงๆ มาอยู่ด้วยกันเสียที่นี่ พ่อจะได้หมดห่วง หรือบางทีพ่ออาจจะไปหาพี่บุษพร้อมกับบัวก็ได้นะลูก เพราะพ่อก็คิดถึงยายบุษมากเหมือนกัน” นายบริบูรณ์พลอยมีสีหน้าไม่สบายใจขึ้นมาด้วย เพราะสัญชาตญาณของคนเป็นพ่อที่ดูออกมาว่าลูกสาวคนโตค่อนข้าง มีจิตใจอ่อนแอ จึงทำให้เขารู้สึกเป็นห่วงเธอมากเหลือเกินแต่ก็หนักใจอยู่ไม่น้อยกับการที่จะทำให้บุตรสาวคนโตยอมมา อยู่ที่เชียงใหม่ด้วย ไม่ทันได้สนทนากันต่อไป สาวใช้นางหนึ่งก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาเสียก่อน “คุณท่านเจ้า โทรศัพท์จากกรุงเทพค่ะเจ้า บอกว่ามีเรื่องด่วนมากค่ะเจ้า” สาวใช้เอ่ยด้วยสำเนียงคำเมือง หากแต่สีหน้าที่แสดงอยู่ ก็แลดูตื่นเต้นสมกับคำว่าเรื่องด่วนนั้นได้ดี นายบริบูรณ์รีบรับโทรศัพท์ไร้สายมาจากสาวใช้ด้วยความตกใจและแปลกใจเหลือเกินกับเรื่องด่วนที่ว่านั้น ตกลงมันคือเรื่องอะไรกัน... “สวัสดีครับ ผมบริบูรณ์พูดสายครับ” น้ำเสียงร้อนใจเอ่ยทักทายปลายสาย และเมื่อได้ฟังข่าวจากแดนไกลแล้วหัวใจของเขากลับ ร้อนยิ่งกว่า และมันร้อนจนแทบจะแตกสลายไปเลยทีเดียว “อะไรนะครับ! คุณว่าอะไรนะ!” หัวใจของนายบริบูรณ์แทบหยุดเต้น มือที่ถือโทรศัพท์อยู่สั่นจนแทบไม่มีเรี่ยวแรงที่จะจับยึดมันไว้ใกล้หูได้อีกต่อไป ในเมื่อข่าวด่วนที่เพิ่งได้ยินนั้นคือข่าวร้ายที่สุดจนยากที่จะรับได้ “เกิดอะไรขึ้นคะพ่อ!” กริยาท่าทางที่คนเป็นพ่อแสดงอยู่ทำให้กชกรพลอยตื่นตระหนกไปด้วย เธอต้องรีบถามออกมาอย่างร้อนใจ นี่มันเกิดอะไรขึ้น! นายบริบูรณ์พยายามหักห้ามใจและพยายามควบคุมความรู้สึกเจ็บปวดทั้งหมดด้วยการเงยหน้าขึ้นมองด้านบนชายคาที่ยื่น ออกมาปกคลุมระเบียงบ้าน แต่มันก็ไม่ช่วยอะไรได้เลย เมื่อน้ำตาของเขาไหลออกมาอาบสองแก้มในทันทีเมื่อก้มหน้าลงมา มองหน้าบุตรสาวคนเล็กแล้ว “เกิดอะไรขึ้นคะพ่อ! เกิดอะไรขึ้น!” หยาดน้ำตาของคนเป็นพ่อทำให้ความร้อนรนใจของกชกรเพิ่มมากขึ้นเป็นทวีคูณ “บัว...” เสมือนมีก้อนเนื้อมาจุกอยู่ที่คอหอยจนแทบเอื้อนเอ่ยคำใดๆ ออกมาไม่ได้ แต่ความจริงก็คือความจริงอยู่ดี ทั้งที่เขาอยากคิดแค่เพียงว่าตนเองแค่กำลังฝันไปเท่านั้น “บัว... ทำใจดีๆ นะลูก พี่บุษ... พี่บุษตายแล้ว ตำรวจโทรมาบอกว่าพี่บุษฆ่าตัวตาย” “พี่บุษ!!!” เสมือนสายฟ้าฟาดลงตรงกลางดวงใจของคนฟังจนแทบจะขาดแตกออกเป็นละอองฝุ่น โลกของกชกรหยุดหมุน ไปชั่วขณะพร้อมกับความรู้สึกหูอื้อ ตาลายไปหมด “ไม่จริงใช่ไหม...” ******** จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 13:52:43

ความคิดเห็นที่ 3 หญิงสาวชุดดำก้าวย่างออกมาจากเทอร์มินอลในสนามบินหลักของเมืองหลวง แว่นดำที่สวมใส่อยู่คงเพื่อต้องการบดบังร่องรอย ความหมองเศร้าทางดวงตาซึ่งผ่านการร้องไห้มาจนนับครั้งไม่ถ้วนจากราตรีกาลที่ผ่านมา กชกรรีบเดินทางมากรุงเทพฯ ในทันทีภายหลังจากที่ในช่วงเช้าหญิงสาวได้แข็งใจที่กำลังอ่อนแรงเหลือเกินฝากฝังงาน ในไร่องุ่นไว้กับคนงานที่ไว้ใจได้ดูแลแทน ในขณะที่ผู้เป็นพ่อออกเดินทางมาก่อนล่วงหน้าทันทีหลังจากได้รู้ข่าวร้าย ทุกวินาทีที่หายใจเข้าออก เธอยังไม่อยากเชื่ออยู่ดีว่าทุกอย่างมันจะเป็นจริง และที่สำคัญหากมันเป็นจริงเช่นนั้น สาเหตุอะไรกันเล่า ที่ทำให้บุษกรต้องกระทำอัตวิบากกรรมนั้นลงไป เพราะอะไรคะพี่บุษ ทำไมพี่บุษต้องทำแบบนี้... คำถามเดิมๆ ยังดังก้องอยู่ในหัวใจของกชกรอยู่ตลอดเวลา หญิงสาวยอมรับแต่โดยดีว่าความคิดของตนกำลังฟุ้งซ่านมากเหลือเกิน ทุกก้าวที่ย่างออกไปมีเพียงคำถามว่า “ทำไม” ผุดขึ้นในสมองอยู่ตลอดเวลา และเมื่อหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้ ความปวดร้าวใจก็ยิ่งทะลักล้นดวงใจมากขึ้นเช่นกัน และทำให้ภายใต้แว่นดำที่สวมใส่อยู่ต้องมีหยาดหยดน้ำตาเอ่อคลอขึ้นมาอีกจนได้ ทว่าความความคิดที่เหม่อลอยไปไกลก็ถูกกระชากกลับมาอย่างทันควันเมื่อ... “โอ้ย!!!” ร่างบางของกชกรถึงกับผงะหงายออกมาเมื่อชนเข้าอย่างจังกับร่างหนาของใครคนหนึ่ง แต่นับว่ายังโชคดีที่วงแขนใหญ่ ของใครคนนั้นรีบฉวยคว้าร่างของเธอเอาไว้ได้ทัน กชกรจึงไม่ต้องล้มตึงลงไปกองกับพื้น “ขอโทษครับ! ขอโทษนะครับ! เป็นอะไรมากไหมครับ” น้ำเสียงใส่ใจรีบเอ่ยถามทั้งที่ร่างบางยังอยู่ในอ้อมแขนของตน คนที่สติเพิ่งเดินทางกลับมาถึงยังรีบพาตัวเองออกจากอารามแห่งความตกใจ และแน่นอนเธอรีบพาตัวเองออกจากอ้อมแขน ของเขาในทันทีเช่นกัน “ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไร” กชกรรีบบอกก่อนจะสำรวจความเรียบร้อยในร่างกายของตน เส้นผมสีดำขลับยาวสลวย ถูกจัดแต่งให้เข้าทรงอีกครั้ง แล้วจึงหยิบแว่นที่ถูกแรงปะทะจนตกลงมาแขวนอยู่กับสร้อยคอขึ้นมาสวมไว้เช่นเดิม “ต้องขอโทษจริงๆ นะครับ พอดีผมไม่ทันได้ระวังน่ะครับ” เสมือนความรู้สึกผิดยังคงทิ้งร่องรอยอยู่ในหัวใจของ ชายหนุ่มไม่จาง “ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันเองต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอโทษคุณ ดิฉันเดินไม่ระวังเอง” กชกรรู้ดีว่าสาเหตุของอุบัติเหตุครั้งนี้ เกิดจากการที่เธอเองกำลังอยู่ในอาการเหม่อลอยด้วยส่วนหนึ่ง “เดี๋ยวดิฉันต้องขอตัวก่อนเลยนะคะ พอดีมีธุระด่วนน่ะค่ะ” เมื่อเหลือบมองนาฬิกาข้อมือแล้ว กชกรจึงระลึกได้หากมัวช้า อยู่อย่างนี้ มีหวังคงจะไปไม่ทันฟังสวดพระอภิธรรมในค่ำคืนนี้แน่ๆ “ได้ครับ ต้องขอโทษอีกครั้งนะครับ” กชกรยอมรับว่าไม่ได้ตั้งใจฟังประโยคของเขาเลย ก่อนที่เธอจะรีบก้าวเดินออกมา หากในคราวนี้เธอมีความรีบเร่งเพิ่มขึ้น อย่างเห็นได้ชัด แต่ความรีบเร่งของเธอก็มีอันสะดุดลงอีกครั้ง “เดี๋ยวครับ เดี๋ยวครับคุณ” ไม่รู้ว่าด้วยเหตุอันใดกันจึงทำให้ชายหนุ่มตัดสินใจออกวิ่งตามหลังหญิงสาวมาอีก   และเสียงร้องเรียกนั้นก็ทำให้กชกรต้องหันกลับมามองเจ้าของเสียงอย่างแปลกใจสงสัย “มีอะไรหรือคะ” “เอ่อ คือ...” เสียงอึกอักในลำคอยิ่งสร้างความสงสัยให้กับหญิงสาวมากขึ้น หากแต่ก็ยังรอฟังประโยคต่อไปของเขา และทุกอย่างก็กำลังจะถูกเฉลยออกมาเมื่อเขาได้หยิบบางสิ่งออกมาจากระเป๋าสตางค์ และยื่นส่งมาให้เธอ “ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชวาล ชวารัตน์ครับ” อีกฝ่ายยังไม่ได้รับนามบัตรนั้นมาทันที และนั่นทำให้ชายหนุ่มต้องรู้สึกเสียความมั่นใจไปบ้างเช่นกัน ในขณะเดียวกัน เขาก็ยังให้คำตอบตัวเองไม่ได้ว่าทำไมจึงเลือกจะที่จะสานต่อมิตรภาพแรกเจอนี้ต่อไป ทำไม... รอยยิ้มเล็กๆ ค่อยปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมคายไม่หยอกของชายหนุ่มได้เมื่อกชกรยอมรับนามบัตรนั้นเอาไว้ “ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน บัวนะคะ” คนกล่าวเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเช่นกันว่าทำไมจึงยอมรับนามบัตรสีครีมนี้ไว้ แม้อยากจะคิดว่าเพราะมันคือมารยาท หากกชกรก็รู้สึกลึกๆ ว่ามันไม่ใช่ทั้งหมด เพียงแต่อีกส่วนหนึ่งที่ขาดหายไป เธอไม่สามารถให้คำตอบกับตัวเองได้ในตอนนี้เท่านั้น “เอ่อ... คุณบัวคงไม่หาว่าผมเป็นโรคจิตหรอกนะครับที่ทำแบบนี้” คนกล่าวเจือรอยยิ้มน้อยๆ เข้าไปในประโยคด้วย และมันก็ทำให้อีกฝ่ายเผยยิ้มกว้างออกมาได้เช่นกัน “ไม่หรอกค่ะ” กชกรตอบสั้นๆ และก็ต้องสะดุ้งในใจอีกเมื่อระลึกถึงเรื่องเวลาขึ้นมาอีกครั้ง “อุ้ย! ตายจริง บัว... เอ่อ... ดิฉันต้องรีบไปแล้วนะคะ” เสียงร้อนรนบอกออกมา “ครับ แล้วหวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะครับ สวัสดีครับ” “สวัสดีค่ะ” กชกรลากออกเดินไปด้วยความรีบเร่งอีกครั้ง โดยไม่แม้แต่จะก้มลงมองนามบัตรที่เพิ่งได้รับมาแม้แต่น้อย และเธอก็หย่อน มันลงในกระเป๋าถือของตนไปในที่สุด และไม่ได้ฉงนใจเลยว่าเบื้องหลังของตนยังมีร่างสูงของชายหนุ่มหน้าหยกมองตามมา ด้วยรอยยิ้มอยู่เช่นเดิมแล้วเจอกันอีกนะครับ คุณบัว... ******** ติดตามอ่านตอนต่อไปครับ จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 13:53:17

ความคิดเห็นที่ 4 มาตามเก็บค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 22:26:14