ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 11.2 รินและก้องออกเดินทางในวันรุ่งขึ้นหลังจากก้องตรวจอาการท่านทูตแห่งเยซินแล้วว่าบาดแผลดีขึ้นมากพอจะเดินทางได้ ทูตแห่งเทนซินและผู้ติดตามได้ขอตัวไปจัดการธุระและแยกจากไป ระหว่างเดินทาง ภูมิประเทศเริ่มเปลี่ยนแปลง เมื่อเข้าใกล้เขตทะเลทรายมากขึ้น ทุ่งหญ้าแห้งๆเตี้ยๆถูกแทนที่ด้วยทุ่งราบที่เต็มไปด้วยหินเล็กๆ และเนินเขาที่เกิดจากชั้นหินสีดำกระจายอยู่เป็นระยะ แพะภูเขาสามสี่ตัวยืนเล็มหญ้าที่ขึ้นมาตามโขดหิน ก้องตัดสินใจแวะพักที่บริเวณใกล้ๆนั้นเพื่อให้ม้าได้พักและกินหญ้า รวมทั้งรินเองก็จะได้พักหลังจากเดินทางบนหลังม้ามากว่าสี่ชั่วโมง รินรับน้ำดื่มมาจากก้องและนั่งมองแพะภูเขาอย่างเพลิดเพลิน เสียงเพลงทุ้มต่ำนุ่มนวลจากเครื่องดนตรีประเภทเครื่องสีดังขึ้นทำให้ทิวทัศน์นั้นงดงามน่ารื่นรมย์ยิ่งขึ้น รินหันมามองต้นตอของเสียงก็เห็นชายชราผู้หนึ่งกำลังนั่งสีซอที่ตัวซอเป็นรูปสี่เหลี่ยมของชาวลามูที่เรียกว่า ‘มูเคอร์’ นั่นเอง เสียงทุ้มต่ำของซอนั้นช่างเข้ากับบรรยากาศของท้องทุ่งกว้างเป็นยิ่งนัก “พี่ก้อง อย่างงี้เขาเรียกนักดนตรีเปิดหมวกรึเปล่าครับ ถ้าจะให้เงินเขาจะได้มั้ย” รินในสภาพพรางตัวเป็นบุรุษหันไปพูดกับก้องพยายามดัดเสียงให้ห้าวใหญ่เพื่อให้ใกล้เคียงกับผู้ชายมากที่สุดแต่เสียงนั้นก็ยังคงแหลมเล็กเมื่อเทียบกับผู้ชายโดยทั่วไป “นักดนตรีพเนจรน่ะ ชูลัน โดยมากจะเปิดแสดงตามเมืองต่างๆหรือโอเอซิสแล้วก็ขอค่าเข้าชมจากผู้ชม ถ้าให้เงินเขาคงจะดีใจ” ก้องตอบโดยเรียกรินว่า ชูลัน ซึ่งเป็นชื่อที่เขาตั้งให้รินในคราบผู้ชาย รินได้ยินดังนั้นจึงเดินเข้าไปใกล้นักดนตรีผู้นั้นและหยิบเศษเหรียญที่มีวางไว้ตรงหน้าเขา นักดนตรีชราผู้นั้นยิ้มรับ พร้อมกล่าวขอบใจริน ข้างๆชายผู้สีซอมีชายชราอีกผู้หนึ่งนั่งเป่าแตรอันเล็กเป็นระยะสลับกับเสียงมูเคอร์ทำให้เสียงดนตรีนั้นเปรียบประดุจเสียงเพลงของสายลมในทุ่งกว้างสลับกับเสียงร้องของสัตว์ในธรรมชาติ น่าเสียดายที่ชายชราทั้งสองมีกลิ่นตัวอย่างร้ายกาจทำให้รินไม่อาจทนนั่งฟังอยู่ได้นานนัก เมื่อก้องและรินออกเดินทางต่อไป ชายชราผู้สีมูเคอร์ก็หันมายิ้มอย่างพอใจกับชายผู้เป่าแตรและเอ่ยขึ้น “ดูเหมือนการปลอมตัวของพวกเราจะใช้ได้ทีเดียว จินปา นางและหมอหลวงไม่เอะใจ แม้ซักนิดว่าเป็นข้ากับเจ้า” “ขอรับท่านเยซาน” จินปาตอบรับ จากนั้นนักดนตรีชราทั้งสองก็ขึ้นนั่งบนหลังม้าแยกไปทางทิศตรงข้ามกับม้าสองตัวของรินและก้องที่มุ่งไปทางเหนือ จากคุณ : moonlightsonata เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 16:54:59 A:217.201.54.82 X: TicketID:313202

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 11.3 “ชูลัน ปากแห้งมากเลย ดื่มน้ำซักหน่อยเถอะ” ก้องพูดกับริน ยามนี้พวกเขาได้เข้ามาในเขตทะเลทรายอูลานแล้ว ภูมิประเทศโดยรอบตอนนี้มีเพียงผืนทรายเป็นบริเวณกว้างและสันทรายจำนวนมากเรียงตัวกันเป็นเหมือนเนินเขาเตี้ยๆ ภูเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะของเทือกเขาอาเชนดราเห็นอยู่ไกลลิบตา แสงแดดที่ส่องลงมาตกกระทบผืนทรายก่อให้เกิดเงาของเทือกเขาทาบลงบนเนินทราย อากาศที่หนาวขนาดติดลบ และแห้ง ทำให้ร่างกายสูญเสียน้ำไปโดยไม่รู้ตัว ลมทะเลทรายที่พัดมาวูบ กระทบใบหน้าและจมูกที่โผล่พ้นมาจากหมวกขนสัตว์สร้างความทรมานไม่น้อย รินรับน้ำจากก้องมาดื่มและส่งคืนให้เขา “อดทนอีกหน่อยนะ เย็นนี้เราน่าจะเข้าเขตโอเอซิสแล้ว” ก้องพูดให้กำลังใจ เขานึกนิยมในใจว่า รินอดทนได้ดีมากทีเดียว ทั้งที่เธอไม่คุ้นเคยกับอากาศหนาวเย็นจัดถึงขั้นติดลบเช่นนี้ รวมทั้งการต้องขี่ม้าเป็นเวลานานข้ามทะเลทราย ขนาดเขาเองที่เดินทางไปกลับทะเลทรายและโอเอซิสมาแล้วหลายรอบก็ยังรู้สึกลำบากไม่ใช่น้อย “ไม่ต้องห่วง พี่ก้อง สบายมาก” รินตอบ พยายามเก๊กเสียงแมนสุดฤทธิ์ ในการเดินทางครั้งนี้ใช่ว่าจะมีแต่เธอกับพี่ก้องเท่านั้น ยังมีพ่อค้าคาราวานสินค้าอีกหลายชีวิตที่เดินทางมาพร้อมกัน ซึ่งพี่ก้องบอกว่าการเดินทางมาเป็นหมู่คณะจะทำให้ปลอดภัยจากโจรทะเลทรายมากกว่า รินพยายามที่จะทำตัวให้เป็นภาระน้อยที่สุด ในเมื่อการเดินทางครั้งนี้พี่ก้องไม่ได้อยากให้เธอตามมาด้วยเลยซักนิด แต่เมื่อรู้ว่าเขาเดินทางมาทะเลทราย รินจึงร้องขอมาด้วย เผื่อว่าจะมีโอกาสพบเส้นทางกลับบ้านได้ เวลานี้เธอรู้สึกคิดถึงพ่อเป็นที่สุด แต่ทว่าอีกซอกหลืบหนึ่งของความทรงจำที่เธอไม่อยากคิด ผู้ชายหน้าตี๋คนนั้น แค่คิดถึงคราใดก็ทำให้รู้สึกเจ็บปวด ทุกวันนี้รินรู้สึกหวาดกลัวหากความทรงจำนั้นจะกลับมา ก้องเหม่อมองไปในทะเลทราย อีกเพียงนิดเดียวเท่านั้น ใจของเขาตอนนี้โลดแล่นไปอยู่ที่โอเอซิสเสียแล้ว เขาอยากรู้เรื่องนั้นจากแหล่งข่าวโดยเร็วที่สุด ก้องและรินยังคงเดินทางต่อไปเรื่อยๆพร้อมกับกองคาราวานสินค้า อูฐนับสิบตัวที่บนหลังบรรทุกสินค้าเดินตามหลังกันเป็นขบวนก่อให้เกิดรอยเท้าอูฐในรอยทราย พ่อค้าเร่ประมาณสี่ห้าคนอยู่บนหลังอูฐ ตามด้วยชาวคณะละครเร่อีกห้าหกคนที่จะไปเปิดแสดงที่โอเอซิส โดยมีก้องและรินที่ขี่ม้าตามรั้งท้าย พระอาทิตย์ค่อยๆเคลื่อนตัวคล้อยลงต่ำและลับฟ้าไประหว่างแนวสันทรายก่อให้เกิดเป็นภาพเสมือนลูกส้มครึ่งลูกที่มีรัศมีเป็นวงแหวนสีเหลืองโดยรอบตกอยู่ระหว่างเนินทราย ท้องฟ้ายามนี้ถูกทาทับไปด้วยแสงสุดท้ายของวันที่เป็นสีส้มอมชมพูและสีม่วงของท้องฟ้าที่อยู่เหนือขึ้นไป ไกลออกไปนั้นมีเงาของลาภูเขาตัวหนึ่งยืนอยู่บนยอดเขาท่ามกลางฉากหลังของท้องฟ้าที่ฉาบไปด้วยสีส้มอมแดงยามตะวันชิงพลบ ภาพที่เห็นนั้นช่างน่าประทับใจจนรินต้องหยุดม้าเพื่อยืนมอง ก้องลอบมองกิริยาดื่มด่ำกับความงามของทะเลทรายยามอาทิตย์ตกดินของรินอย่างเงียบๆ “สวยจังเลยค่ะ” รินพึมพำออกมาอย่างลืมตัว “รินเคยดูหนังเรื่อง Always sunset on third street มั้ยครับ” ก้องเอ่ยถามขึ้น รินส่ายหน้า “ตอนจบของหนังเรื่องนี้ ทุกคนในเรื่องก็หยุดยืนดูความงามของพระอาทิตย์ตกดินอย่างนี้เหมือนกัน ถึงแม้จะดูอยู่คนละที่ แต่ก็ชื่นชมความงามของพระอาทิตย์ตกดินในเวลาเดียวกัน” ก้องหยุดพูดไปครู่หนึ่งก่อนพูดต่อ “ในเรื่องมีเด็กคนหนึ่งพูดว่า ผมเชื่อว่าไม่ว่าวันนี้ พรุ่งนี้ หรือ 50 ปีต่อจากนี้ พระอาทิตย์ตกดินก็จะสวยงามเช่นนี้เสมอ” ชายหนุ่มพูดพร้อมสายตาเหม่อมองไปไกล “จริงด้วยซิคะ รินก็ชักจะเชื่อว่ามันจะเป็นอย่างงั้นแล้ว” รินหันมายิ้มให้เขา ใบหน้าของเธอยามนี้มีแสงสีชมพูของตะวันที่กำลังจะลับฟ้าทาทับอยู่ก็ให้เกิดความงามอย่างประหลาด “ไม่รู้เหมือนกันว่าเวลาจะต่างกันแค่ไหน แต่พ่อของรินก็คงมองพระอาทิตย์ตกดินนี้อยู่ที่นครนายกเหมือนกัน” “ครับ พี่ก็เชื่อเหมือนกัน อีกไม่นาน เราจะได้ดูอาทิตย์ตกดินกับคนที่เรารักอีกครั้งหนึ่ง” ชายหนุ่มพูดพร้อมหันมาสบตาหญิงสาวและยิ้มอย่างอบอุ่น ทั้งสองขี่ม้าเคียงคู่กันไปรั้งท้ายขบวน จากคุณ : moonlightsonata เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 16:57:53 A:217.201.54.82 X: TicketID:313202

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 11.4 เพียงไม่นานหลังจากแสงตะวันลาลับไปความมืืดก็เข้ามาปกคลุม แสงจันทร์นวลจากพระจันทร์ที่ปรากฎให้เห็นเพียงค่อนดวงช่วยส่องสว่างเป็นทางให้แก่กองคาราวาน ทันใดนั้นเอง กลุ่มควันขาวจากฝุ่นทรายที่ฟุ้งกระจายก็ปรากฎขึ้นภายหน้าทำให้การเคลื่อนขบวนของกองคาราวานต้องหยุดกะทันหัน เมื่อกลุ่มควันจางหายไป ชายกลุ่มหนึ่งราวสามสิบคนในชุดดำเสื้อคลุมยาวปิดหน้าบนหลังอูฐก็ปรากฎกายขึ้น โจรทะเลทราย ความคิดนี้ผุดขึ้นมาในใจก้องทันที มือขวาของเขาเอื้อมไปกำกระบี่แน่น “แช้ง” เสียงกระบี่กระทบกัน และการต่อสู้ก็เริ่มขึ้นระหว่างชาวคาราวานกับโจรทะเลทราย ก้องหยิบกระบี่อีกด้ามหนึ่งที่เขามีส่งให้รินพร้อมบอกให้เธอเอาไว้ป้องกันตัว แล้วกระซิบบอกให้เธอหนีไปซ่อนตัว ก่อนหันไปช่วยชาวคาราวานต่อสู้ รินละล้าละลังด้วยไม่อยากหนีเอาตัวรอดไป แล้วทิ้งพี่ก้องไว้ จังหวะนั้นเองปลายกระบี่ของใคร คนหนึ่งตวัดผ่านเฉียดรินไป รินสะดุ้งเฮือก “แช้ง” ก้องยื่นกระบี่ออกไปรับแทนริน และตะโกนบอกให้เธอรีบหนีไป หากรั้งอยู่จะเป็นตัวถ่วงเขา รินพยายามวิ่งฝ่าวงล้อมออกไป แต่ดูเหมือนจะไม่ง่ายนัก “จะหนีไปไหนเจ้าหนู” รินถูกชายชุดดำคนหนึ่งกระชากแขนไว้ รินตัดสินใจใช้กระบี่ที่ก้องให้มาแทงไปข้างหลัง ทว่าพลาดเป้า ข้อมือของรินถูกจับบิด และกระบี่หลุดไปจากมือ พร้อมกันนั้นชายผู้นั้นก็เสือกปลายกระบี่เข้ามา หมายจะส่งเธอไปพบยมทูต “ตายซะเถอะ” เสียงพูดจากเจ้าโจร จากคุณ : moonlightsonata เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 17:00:21 A:217.201.54.82 X: TicketID:313202

ความคิดเห็นที่ 4 +++++++++++++++++++ เดี๋ยวเค้าตามทำลิงค์ให้นะตัวเอ๊ง >0< +++++++++++++++++++++ บทนำ+บทที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10441570/W10441570.html บทที่ 2+3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10441625/W10441625.html บทที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10443028/W10443028.html บทที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10453158/W10453158.html บทที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10471460/W10471460.html บทที่ 7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10482242/W10482242.html บทที่ 8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10491341/W10491341.html บทที่ 9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10505759/W10505759.html บทที่ 10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10514165/W10514165.html link ในเด็กดี http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=700238 จากคุณ : กัตตาเปอร์ชา (amlee) เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 20:45:37

ความคิดเห็นที่ 5 มาตามเก็บค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 22:03:10