ความคิดเห็นที่ 1 ผมก้าวเข้าไปในกระบวนรถไฟฟ้า   จังหวะการทรงตัวผิดพลาดเล็กน้อยจึงเซไปชนชายชาวต่างชาติร่างโย่ง    เขามองผมด้วยความไม่พอใจ  ผมจึงก้มศีรษะลงเล็กน้อย ๆ เพื่อเป็นการขอโทษ   แต่เขากลับทำหน้าตึงตอบกลับแบบที่ทำให้ผมอยากอัดให้น่วมลงไปนอนบนพื้น  ผมทำตาพองพร้อมกับเบะปากใส่เขาแล้วกก้าวยาว ๆ เลี่ยงไปอยู่ตรงจุดเชื่อมระหว่างขบวนรถ   ยืนนิ่งได้สักพักก็รู้สึกหวาดระแวงขึ้นมา   คล้ายกับว่ามีสายตาใครสักคนจับจ้องอยู่   ผมกวาดตามองโดยรอบห้องโดยสารด้วยความตื่นตระหนก หนุ่มสาวคู่หนึ่งเอ่ยถามเรื่องอาหารค่ำแว่วผ่านหู   เด็กชายตัวผอมเล่นเกมในโทรศัพท์ทั้งส่งเสียงหนวกหูทำผมหงุดหงิด ผมยืนสั่นเทาทั้งร่างความเครียดพุ่งพล่านขึ้นสมอง    เหงื่อชื้นเต็มแผ่นหลัง ผมจึงถอยจากหยุดที่ยืนเดินผ่านไปอีกขบวนที่สงบกว่า ผมก้าวต่อไปจนพ้นจากเสียงรอบกายที่วุ่นวน แต่ก็ต้องมาพบกับพนักงานบริษัทกลุ่มใหญ่คุยกันเสียงดังสลับด้วยการหัวเราะอยากสนุกสนานแทนและเป็นจังหวะนั้นเองที่ประตูรถไฟฟ้าเลื่อนเปิดออก  ผมตั้งสติแล้วพุ่งตัวฝ่าผู้คนที่ยืนอออยู่หน้าประตูชานชาลาสถานี   ผมเร่งฝีเท้าเพื่อให้ไกลจากเสียงต่าง ๆ ที่ไล่หลังมาติด ๆ  กระนั้นยังสัมผัสได้ถึงเสียงผู้คนดังก้องอยู่ในหูทั้งสองข้าง   ผมพาตัวเองมาถึงสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน  รอบตัวผู้คนสัญจรบางตา  ทั้งวังเวงและแฝงด้วยความเศร้าสร้อย   ผมถอนหายใจหนักหน่วงรู้สึกเหงา   เคว้งคว้างจนต้องคุยกับใครสักคน  นิ้วโป้งซ้ายผมกดหารายชื่อโทรออกครั้งล่าสุด  หนึ่งในนั้นมีชื่อของ ‘เจ้ย’ รวมอยู่ด้วย เจ้ยในภาพที่ผมร่างเอาไว้ในใจ เธอเป็นคนที่มีความสำคัญกับผมมาก บางทีผมอาจเข้าใจไปเองว่า เธอเป็นคนพิเศษ ของผมทั้งที่จริง ๆ  แล้วก็รู้ดีว่า เธอ..ไม่เคยคิดเกินเพื่อนกับผมเลย  เจ้ยเป็นคนสวยดวงหน้าขาวผุดผาด  นัยน์ตาเป็นประกราย   รูปร่างสูงเพรียวสมส่วน  ผมมักจะนึกถึงเสียงแหบทุ้มลึกของเธอซึ่งขัดกับความน่ารักที่ฉายอยู่รอบตัว  เจ้ยจึงเป็นทอมบอยแสนน่ารักที่ผมมักจะควงไปหัวหกก้นขวิดด้วยกันบ่อย ๆ   ผมถอนหายใจด้วยความลังเล  ก่อนรวมความกล้าต่อสัญญาณโทรศัพท์ “หือ..ทัพพ์เหรอ”  เสียงเข้มแกมความรำคาญ “ยุ่งอยู่เปล่า” เสียงผมสั่นมีคำพูดมากมายที่อยากจะบอกเธอ     “ร้อยแปดอย่างเลยละ เราไม่ได้ลอยชายเหมือนใครบางคนนี่  แล้วได้คุยกับตาแก่ โรคจิตทำหนังสือหลอกเด็กพวกนั้นแล้วซี  ถึงได้โทรมาหาเราได้” เธอถอนหายใจแรงผิดกับผมที่กั้นเอาไว้จนอึดอัด “ หนังสือหลอกเด็กที่ไหน  แต่ละเล่มออกจะสร้างแรงบันดาลใจ   รับรองอ่านแล้วจินตนาการบันเจิดทั้งนั้น” “ อย่ามาโม้มีเหรอคนอย่างนายคนนั่นจะเขียนนิยายดี ๆ  ออกมาได้  หลอกคนอื่นคงได้ละแต่กับเราไม่มีทาง” “ อ๊ะคนที่ว่านั่นพี่ตะวันนะเจ้ย   เรียกนายนั่นนายนี่ อย่างกับว่าเป็นคนอื่นแน่ะ  ทำไมน้าพี่น้องคู่นี่ถึงเข้าหน้ากันติดสักที  เหลือกันแค่สองคน  แต่ทำอย่างกับว่าอยู่กันคนละโลก” “แล้วจะเป็นอะไรไหม  ถ้าเราไม่อยากนับญาติกับผู้ชายคนนั้น  น่าเบื่อชะมัด...ถ้าจะพูดเรื่องนี้ เราขอวางก่อนนะ  มีงานค้างอยู่...”                   “เดี๋ยว...เออ  เจ้ยจำที่ผมเคยบอกได้ไหมไอ้รูหนอนกาลเวลาน่ะ” ผมหมายถึง ปรากฏการณ์ซ้อนทับเดจาวู                 “ เรื่องเพ้อเจ้ออีกน่ะสิ  ทำไมจะจำไม่ได้ละ  เราฟังเสียจนเห็นภาพซ้อนอย่างทัพพ์แล้ว  พออะไรวูบวาบผ่านหน้าไปหน่อย สมองก็คิดเป็นตุเป็นตะเห็นภาพแปลก ๆ  สงสัยได้ความคิดประหลาดมาจากทัพพ์แหง ๆ  ไม่เอาแล้วละ  หยุดพูดเรื่องพวกนี้ที  ขืนยังปลูกฝังเราอย่างงี้  ไม่แน่นะ  คงได้บ้ากันทั้งคู่” “เปล่านะ  ตะกี้ผมก็เห็นแบบชัดเจนเลย มันวาบมาในหัว  แล้ว...เปรี้ยง!ชนเข้ามาอย่างกับว่าเหตุการณ์ทั้งหมดมันเกิดซ้ำไป ซ้ำมา จนไม่รู้อันไหนภาพจริงภาพในหัว” “เรื่อง เพี้ยน ๆ แบบนี้เอาไว้เราเห็นพร้อมกันก่อนนะ เราถึงจะเชื่อ  แต่ตอนนี้ระวังให้ดีเถอะฝึกจิตบ่อย ๆ ประสาทจะเสียเอา   คราวนี้ได้ไปโรงพยาบาลบ้าจริง ๆ ล่ะ”                  “ เจ้ยหมายความว่าไง  เป็นห่วงกลัวผมเพี้ยนแล้วต้องเลี้ยงดู รึจะหลอกด่ากันแน่  ฮึ  ชักโกรธแล้วนะ”                     “ก็รู้ ๆ อยู่  เราพูดอย่างนั้นเสียเมื่อไหร่  เป็นห่วง ก็แค่นั้น อย่ามาชวนทะเลาหน่อยเลย  นี่ก็ดึกแล้ว แค่นี่นะ  ยิ่งพูด ยิ่งไร้สาระ  แล้วกลับมาถึงห้องเมื่อไหร่  โทร.รายงานด้วย ”                     “ เฮ้อ  ทำตัวอย่างกับเป็นแม่เราอีกละเจ้ย ” ผมเสียงแข็งตอบ                      “ อ้าวเห็นชอบไม่ใช่เหรอ... แต่บอกไว้ก่อน  แม่คนนี้ เลี้ยงวัวให้ผูกรักลูกให้ตีนะ ไม่มีโอ๋ ตามใจจนเสียคนหรอก”                       “เป็นงั้นไป  เออ...คือ...ผมซื้อผ้าพันคอให้แน่ะ ว่าจะเอาไปให้   พรุ่งนี้”                       “แหมไปรวยอะไรมาละ  เสียใจด้วยนะพรุ่งนี้เราติดแหง็กอยู่มหาลัยค่ำโน่นแน่ะ  ยังไงก็ขอบใจนะที่ยังคิดว่าเราเป็นสุภาพสตรีที่เหมาะกับผ้าพันคอสวย ๆ  ว่าแต่ตั้งใจซื้อให้เราจริงรึเปล่า  รึจะซื้อให้คนอื่นแล้วไม่กล้าให้”                        “พูดไปละ...รู้งี้ซื้อ ดัมเบลล์ให้ก็ดีหรอก   เจ้ยจะได้ยกน้ำหนักให้มันล่ำกว่านี้”                         “ว่าไงนะ   ปากดีขึ้นทุกวันนะนี่ คอยดูเถอะกลับมาเมื่อไหร่  จะชกให้หน้าหงายเลย ” เธอเงียบไปหลังจากพูดจบ  เจ้ยปล่อยให้ผมถือโทรศัพท์แนบหูและกรอกเสียงขานเรียกชื่อเธอเพียงฝ่ายเดียวจนสายตัดไปในที่สุด ผมเดินคอตกตามทางเดินจนถึงบันไดเลื่อน  เจ้าหน้าที่ขอตรวจสิ่งค้นสัมภาระ  ผมเปิดกระเป๋าช้า ๆ เขาชะโงกหน้าเข้ามาดูใกล้ ๆ เขาขมวดคิ้วอยากรู้แต่ผมหน้าบึ้งใส่  ก่อนที่จะปล่อยให้ผมคว้ากระเป๋าสะพายหลังเดินหน้าง้ำลงบันไดเลื่อนไป ผมยืนชิดราวบันไดด้านซ้ายมือ   ในสภาวะเหม่อลอยเพราะคิดอะไรไปพลาง ๆ ผมจึงไม่ทันสังเกตว่าด้านหลังมีใครบางคนกำลังเร่งรีบ   ร่างบางกึ่งวิ่งกึ่งเดินลงบันไดผ่านผมไป  กระเป๋าผ้าสีขาวกระแทกหลังผมอย่างแรงจนผมเกือบล้ม    ผมฉุดตัวเองกลับในท่าเดิม ครางอย่างอารมณ์เสียทันทีที่เห็นว่า  เขาเมินเฉยต่อการกระทำนั้น ด้านล่างของสถานี  มีเจ้าหน้าที่ผู้หญิงยืนนิ่งไม่เคลื่อนไหวจนดูเหมือนหุ่นยนต์                ไกลออกไปพนักงานทำความสะอาดในชุดสีฟ้า ทำงานอย่างขะมักเขม้น    ผมหันมองด้านซ้ายของตนจนเจอร่างของเขาคนนั้น  คนที่ชนหลังผมเมื่อครู่                  เขายืนอย่างกับคนเสียสมดุล แอ่นตัวไปทางซ้ายที ขวาที  เดี๋ยวก็หมุนตัวอย่างคนคิดอะไรไม่ตก                    ร่างนั้นหายใจแรงอย่างไม่ปกติ  โงนเงนไปมา  และผมเริ่มคิดว่าเขาอาจจะไม่เต็มเต็ง   แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้ ผมไม่ไว้วางใจเขาเสียเท่าไหร่ผมจึงเดินห่างออกมาอีกสองช่องประตู  แสงไฟสว่างวิบวับ  ผมเดินเข้าไปรอที่ช่องหน้าประตูรถไฟฟ้า   หนอนเหล็กดังมาแต่ไกล  เจ้าหน้าที่คนเดิมเดินเข้ามาใกล้ ๆ   หล่อนขยับเครื่องสื่อสารฟังแล้วพูดราบเรียบกับผม “ รอคันต่อไปค่ะ”  หล่อนตอบเพียงแค่นั้นก่อนจะกลับไปยืนที่จุดเดิม               หนอนเหล็ก แล่นผ่านสถานีโดยไม่รับผู้โดยสาร  ผมหัวเสียเมื่อมองนาฬิกาข้อมือด้วยกลัวว่ารถประจำทางจะหมดเสียก่อน  จังหวะนั้นจู่ ๆ โทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางกางก็สั่นไหว  ผมล้วงออกมาเพ่งดูหน้าจอและมันปรากฏคำว่า ‘เบอร์ส่วนตัว’               พอผมกดรับก็ต้องตะโกนถาม เมื่อปลายสายนั้นเอ่ยเสียงเบาจนฟังไม่รู้เรื่อง                     “ ฮัลโหล  ใคร !”                  “ ”ผมถามประโยคเดิมซ้ำอีกครั้ง เงียบจนผมรำคาญและรู้สึกแปลก ๆ เพราะไม่ชอบที่มักจะมีใครโทร.เข้ามา และทำเสียงเงียบ “ไม่พูดวางนะ” ผมตัดสายทิ้งไปในที่สุด                    รถไฟขบวนใหม่มาเทียบสถานี  ประตูกระจกเลื่อนเปิดออกหญิงชราจูงมือเด็กชายซึ่งก้าวย่างของเขาเชื่องช้าจนผม ต้องเร่งนับจังหวะในใจ  กว่าจะได้เข้าไปในรถไฟฟ้าเสียงปิ๊ปก็ดังเร่งให้ต้องกระโดดตัวลอยเข้าไปภายในขบวนรถ ด้านในมีผู้โดยสานนับคนได้   นอกจากผมและชายคนนั้น    ยังมีสาว ๆ แต่งหน้าจัดจ้านนั่งห่างออกไปอีกห้องโดยสาร   ดูเหมือนพวกเธอจะเป็นนักท่องเที่ยวที่ส่งภาษาสื่อสารกันอย่างไม่เกรงใจใคร รถผ่านสถานีต่าง ๆ จนถึงปลายทางที่ผมจะต้องลง                      ความรู้สึกเย็นยะเยือกเล่นงานผมอีกจนได้  เมื่อเสียงผิวปากแว่วผ่านมาให้ได้ยิน   ผมหันขวับมองรอบตัว   ผ่านออกไปนอกหน้าต่าง  แสงสว่างสลับความมืดวูบไหวให้ผมจินตนาการถึงบางสิ่งที่ซ่อนเร้นในอีกมิติหนึ่ง                  “ ได้ยินรึเปล่า...ปลาดาว ” เสียงเล็ก คล้ายเด็กผู้หญิงเอ่ย สลับการหายใจฟืดฟาด                 “ หนูมาลี  มีลูกแมวเหมียว   ลูกแมวเหมียว  ลูกแมวเหมียว”  ผมหันขวับไปมอง เป็นเขานั่นเอง  ร่างผอมบางสวมหมวกสีน้ำตาล ใบหน้าซูบผอม เต็มไปด้วยน้ำลายเหนียวแตกฟองฟอดเจียนจะไหลย้อยออกมา               “ คิก ๆ  ” เสียงหัวเราะนั้นชวนขนลุก                       “บ้านี่หว่าปล่อยให้ขึ้นรถไฟได้ไง”ลำคอผมกลับแห้งผากขึ้นมาอย่างกะทันหัน ผมรีบเปิดเป้สะพายหลังควานหาขวดน้ำดื่ม   ไม่ทันไรผมก็สะอึกติด ๆ กัน                      ผมคว้าขวดน้ำได้แต่ก็เปิดฝาออกอย่างลำบาก รถไฟแล่นไปอีกสักพัก  ผมจึงหันไปมองเขาเพราะรู้สึกถึงพลังรุนแรงที่แผ่ออกมา เขาโต้ตอบผมด้วยการทำตาพองลอดแว่นหนา  มันทั้งน่าเกลียดน่ากลัว  ผมผุดลุกจากที่นั่งแล้วรีบก้าวจากไปโดยที่ไม่คิดจะหันกลับไปมองเขาอีก   ผมเลือกที่นั่งปะปนกับผู้คนในขบวนในสุด   แล้วล้วงโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมา   หน้าจอสว่างทีละน้อย  เพียงประเดี๋ยวก็มีเสียงแจ้งบอกข้อความใหม่เข้าดังติดต่อกันหลายครั้ง  ผมกดอ่านทีละข้อความและลบมันอย่างไม่ใส่ใจนัก  จนถึงข้อความหนึ่งที่บันทึกเอาไว้   ผมอ่านช้า ๆ เพื่อซึมซับความรู้สึกที่ห่างหายไปนาน                 ‘มีความสุขมาก ๆ นะทัพพ์ โตเป็นผู้ใหญ่เสียที เราจะได้หมดห่วง’ ข้อความจากเจ้ย ที่ส่งมาให้เมื่อครั้งวันคล้ายวันเกิดของผมเมื่อปีที่แล้ว พออ่านก็รู้สึกถึงความห่วงใยของเธอ                   ‘แล้วทัพพ์จะรู้ว่าสี่ปีในรั้วมหาลัยให้อะไรมากกว่ากระดาษแผ่นเดียว’ เสียงของเธอกับแววตาที่มากความมุ่งมั่น ของเจ้ยในวันนั้นกลับมาทำร้ายผมอีก ถึงแม้ผมเริ่มจะมั่นใจแล้วว่าตนเองคิดผิด ที่ตัดสินใจลาออกจากมหาวิทยาลัย แล้วออกมาใช้ชีวิตลุ่ม ๆ ดอน ๆ ตามลำพัง   กระนั้นผมก็ต้องหาทางออกจากเขาวงกตนี้ให้จงได้                   ประตูรถไฟเลื่อนเปิด   ช่วงที่ผมกำลังจะก้าวจากไป  เสียงขลุกขลักดังไล่หลังมา   การหายใจติดขัดทำให้ผมต้องหันกลับ   ร่างผอมนั้นยกกระเป๋าผ้าอย่างอ่อนแรง  ในตอนนี้ผมพึ่งมองเขาเต็มตา เขาเป็นแค่เด็กชายผอมสูงคนหนึ่ง  ดวงหน้าเสี้ยมแหลมสวมแว่นสายตากรอบใหญ่ เสื้อตัวโคร่งสีขาวกับกางเกงผ้ายืดสีมอมีกลิ่นตุ ๆ อบอวล   เจ้าหน้าที่ประจำสถานีเดินเข้ามาประกบและพูดอะไรกับเขา แต่ก็ผละจากไปอย่างหัวเสีย   ผมก้าวห่างพวกเข้าไปอย่างรวดเร็วเพื่อหย่อนเหรียญผ่านออกจากสถานี รู้สึกโล่งใจขึ้นมาทันทีเพราะไม่ต้องเห็นเขาอีก ในขณะที่อยู่ในโถงทางเดินผมได้ยินเสียงซุบซิบเข้าหู   แล้วตามด้วยเสียงหอบหายใจของคนสูงวัย    ผมมองไปด้านหน้าหญิงชรานั่งรถเข็นสาระวนกับการจัดข้าวของ มีชายหนุ่มยืนใกล้ ๆ ครั้นพอผมมองเลยไปอีกนิดร่างเพรียวในชุดสีแดงเพลิงก็ค่อย ๆ ก้าวเข้ามา ผมมองอยู่ครู่ก็แน่ใจว่าคือคนที่เห็นอยู่บนสถานีรถไฟฟ้า หล่อนคือคนที่ผมในมิติรูหนอน ‘เดจาวู’ ทว่ายามนี้ดวงหน้าหล่อนนั้นอิดโรยอยู่มาก  และคราวนี้ผมพึ่งรู้ว่าหล่อนนั้นมีอายุพอสมควร                ร่างนั้นจ้ำอ้าวอย่างร้อนรน หล่อนเกาศีรษะแกรก ๆ แม้จะไม่สังเกตมากนัก  ผมกับได้ยินเสียงเล็บครูดหนังศีรษะดังบาดหู                     เจ้าหน้าที่สองคนวิ่งไล่หลังหล่อนมาจากด้านบน   เพียงไม่กี่วินาที ความโกลาหลพลันเกิดขึ้น   ผมยืนชิดผนังมองการเคลื่อนไหวของพวกเขา   หล่อนก้าวเข้าไปใกล้ร่างที่หอบหิ้วถุงผ้าสีขาว   จากนั้นก็กรีดร้องโหยหวนออกมา   เจ้าหน้าที่นายหนึ่ง พยายามจะควบคุมสถานการณ์  เขาเดินเข้าไปขวางคนทั้งคู่ ที่ไฟแห่งอามรณ์โกรธกำลังเดือดปุด ๆ                      หล่อนง้างมือสูงกระชากถุงผ้าจากร่างบอบบาง  การปะทะของคนทั้งคู่ทำให้ผมใจคอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว                       เผียะ!  แรงมือทำให้ดวงหน้าเรียวสะบัดไปอีกทาง  เสียงร้องโหยหวนของเขาครางอย่างกับสัตว์ป่าถูกทำร้าย “เจ็บ  ผมเจ็บ”                            “ฉันพูดกรอกหู แกตั้งกี่ครั้ง จำใส่กะโหลกบ้างไหม”                   ผมยืนนิ่งสายตาจับที่ใบหน้าของเขา  ยามนี้แว่นสายตาหลุดร่วงไปอยู่ที่พื้น  ดวงตาของเขาเหลือกค้าง   ริมฝีปากบางอ้ากว้าง  มือสองข้างยกปิดหูตนเองประหนึ่งว่าไม่ต้องการได้ยินคำพูดเหล่านั้น               ร่างผอมโคลงไปมาก่อนจะโผตัวเข้าไปแย่งถุงในมือหล่อนกลับคืน     ผมมองภาพนั้นอย่างใจระทึก กระเป๋าผ้าถูกฉุดกระชากยื้อไปมา แล้วตามด้วยเสียงตบดังก้องโถงทางเดิน  จากนั้นร่างผอมก็ลงไปนอนดิ้นบนพื้นด้วยความเจ็บปวด                  “ แม่  ผมกลัว   ผมกลัวแล้ว   ปล่อยน้อง  อย่าทำน้อง   น้องไม่สบาย ผมจะป้อนยา แม่ใจร้าย เอาน้องคืนมา!” เขาสั่นเทิ้มเสื้อสีขาวตัวโคล่งพลิ้วตามร่างที่เคลื่อนไหว สองมือของเขาทุบอกตัวเอง  จากนั้นก็พุงเข้าไปคว้าถุงผ้าด้วยความหวงแหน                   “ถอยไปนะ  ขืนยังดื้ออีก แม่จะจับขังเสียให้เข็ด  แม่บอกให้หยุด  นั่งลงเดี๋ยวนี้! ” หล่อนจับไหล่เขากดลง “เอาน้องมา ๆ  อย่าทำน้อง   แม่ตีน้องทำไม ”                  “ แกยังจะมีหน้ามาร้องหามันอีก   เมื่อไหร่แกเข้าใจซักที”  เขาลุกขึ้นยืนชี้มือไปที่ร่างของหล่อน  กรีดร้องโหยหวนจนผมสังเวชใจ  ดวงตาเขาแดงก่ำร่างผอมแทบจะระเบิดออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยด้วยคุ้มคลั่ง                      “แกมันบ้าอย่างนี้น่ะสิ   มันถึงได้วอดวายกันทั้งบ้านก็เพราะแก  ยังจะทำอย่างงี้อีกเหรอ ลูกเวร...เมื่อไหร่จะตายกันให้หมดทั้งพี่ทั้งน้อง....ฉันรับไม่ไหวแล้วนะ ”                  “ปลาดาว ! เอาน้องมา  เอาน้องมา จะเล่นกับน้อง”                   “เงียบแม่บอกให้เงียบ!”                  “ ไม่ เอาน้องมา เอาน้องมา  จะเล่นกับน้อง” เขาร้องลั่นก่อนจะคลานเข้าไปกระชากถุงผ้าคืนและเอามากอดไว้แนบอกตนเองจนได้                  “ ปล่อย...แม่บอกให้ปล่อยเดี๋ยวนี้ ของพวกนี้เก็บไว้ทำไม”หล่อนยื้อถุงผ้ากลับอย่างแรงแต่เขาขัดขืนไม่ยอมให้ผู้เป็นแม่จึงตบฉาดเข้าใบหน้าซูบผอมอีกครั้ง                   “เจ็บ ผมเจ็บ พอแล้วแม่ วาฬเจ็บ ไม่ทำอีกแล้ว  ฮื่อ  ฮื่อ...พ่อ!   พ่อช่วยผมด้วย”                 “หยุดนะ!  แกยังมีหน้าจะเรียกหาเขาอีกเหรอ” มือที่ถือถุงผ้าอ่อนแรง  หล่อนทำให้มันล่วงหล่นพื้น                 “แม่ทิ้งน้อง  ทิ้งน้องทำไม”  เขาหวีดร้องเสียสติ ถลาเข้าไปคว้าถุงผ้า  ความรวดร้าวของเขาทำให้ผมปวดใจไปด้วย   เขาค่อย ๆ เทสิ่งของในถุงใบนั้นออกมาทีละชิ้น                          “ปลาดาวอยู่นี่   แม่เห็นน้องไหม  น้องร้องไห้อีกแล้ว” สิ่งที่กลิ้งออกมาจากถุงทำให้ดวงหน้าของหล่อนบิดเบี้ยว            ตุ๊กตาปั้นร่างพิกลพิการ ดูน่าเกลียดน่ากลัวเป็นที่สุด!                       เสียงหวีดร้องดังลั่นโถงทางเดิน ผมตะลึงกับสิ่งที่เห็นรู้สึกหนาวทั่วสรรพางค์กายจนต้องกอดตัวเองแน่น  เวลานี้ ภาพอดีตที่รางเลือนของผม   มันฉายทับกับสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าอย่างชัดเจน! จบบทครับ ขอบคุณ ถูกใจ   amlee, สามปอยหลวง, นิชนันท์, แม่แมวเหมียว, =FriEnDiY=, พันธนาการแสงดาว  ติชม แนะนำผมได้นะครับ  พอดี ริษยา นักเขียน หนุ่มบางคน เลยรีบอัพ บทนี้  ปล. ชื่อเรื่อง ขอ เติมให้ ลึกลับ หวาน ๆ  หลอน นิดนะครับ หากเสียอรรถรส   ผมขอรับความผิดนี้ไว้ ด้วยใจจำยอม ( พริสสสสสสสส) ( เริ่มปอดน่ะครับ เมื่อลงบทนี้ แหะ ๆ ) แก้ไขเมื่อ 05 พ.ค. 54 22:13:38 แก้ไขเมื่อ 05 พ.ค. 54 22:07:11 แก้ไขเมื่อ 05 พ.ค. 54 22:05:10 จากคุณ : เขมปัณณ์ (เขมปัณณ์) เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 21:34:35

ความคิดเห็นที่ 2 555 ยังงี้ต้องรัษยาบ่อยๆนะค่ะ จะได้รีบๆอัพเรื่องๆ รอตอนต่อไปอยู่นะค่ะ >< จากคุณ : =FriEnDiY= เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 23:13:57

ความคิดเห็นที่ 3 คุณ =FriEnDiY=     ขอฟ้องนิดนะครับ ก็ นักเขียน หนุ่มหล่อ ( น้อยกว่าผม )  คนนั้น เล่นอัพเร็ว ประหนึ่ง ติดจรวด   แถม สาว ๆ  ก็ เชียร์ กัน เพียบ ผมเลย ต้อง ขยันกว่านี้ละครับ   ขอบคุณที่ ติดตามนะครับ ผมต้องคลุมธีม และ ย่อยบางสิ่งที่เข้าใจยากนิดนึง ครับ  ลง อาทิตย์ละ 3 ตอนก็ คงพอดีละครับ       ขอบคุณ กิ๊ฟ ครับ ( ฝันดีแล้วคืนนี้ ) ปล.ต่อ แก้งง ครับ  V  V  V  V   เรื่องนี้  คงต้องเชื่อมเหตุการณ์ให้ ดีกว่านี้แล้วละครับ ขอบคุณที่บอกนะครับ ผม เอ... สอง หนแล้ว ( ผมจะปรับให้เรื่อง ไม่ปรู้ดปร้าด  และที่สำคัญ อ่านเข้าใจง่าย  งานหินละครับ คราวนี้ ) คุณ =FriEnDiY=      ฮ่ะ    ๆ   นักเขียน หนุ่ม ที่ ( เอ่อ หล่อน้อยกว่าผม ) ปรากฏตัวมาแซวแล้วชิมิครับ    ผม จะสู้ ๆ เขาครับ  ขอบคุณ หมี นะครับ  ขอเกลาเรื่องนี้ให้มัน ดีกว่านี้ก่อน แล้ว พี่จะรีบตามเก็บ   กลพรายใจ...         แก้ไขเมื่อ 06 พ.ค. 54 06:03:43 จากคุณ : เขมปัณณ์ (เขมปัณณ์) เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 23:20:59

ความคิดเห็นที่ 4 แอบเห็นเหมือนกันค่ะ ว่าลงเร็วมากๆๆ เกือบตามอ่านไม่ทันแหนะ เห็นว่าเขาเอาพล็อตเก่ามาเพิ่มเติมเลยทำให้สามารถลงเร็วมั้งค่ะ แต่ว่าเอาหน่ายังงัยก้สู้ๆเขาละกันนะค่ะ ลงช้า ลงเร็วเราก็ตามอ่านต่อไปค่ะ แต่อย่าลิมมาลงน้าาาา แต่อย่าทำให้งงมากนะค่ะ 55 เรื่องนี้บางทีอ่านๆแล้วงงๆนิดหน่อยต้องอ่านซ้ำนะค่ะ หรือเราเป้นคนเดียวรึเปล่า???สงสัยสมองเราไม่ทันกับเรื่องลึกลับซะแล้วว ฝันดีค้าาา จากคุณ : =FriEnDiY= เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 23:28:40

ความคิดเห็นที่ 5 อาราย แอบนินทาเหรอ ฮ่าๆๆ เค้าอัพช้าๆ ก็ได้ ^^ จากคุณ : นิชนันท์ เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 54 00:45:31

ความคิดเห็นที่ 6 ป่าวนินทานะค้าาา ไม่ได้ทำรัยเลยยย >< อย่างอนน้าา อัพเร็วเหมือนเดิมแหละดีแล้วค้าาา จากคุณ : =FriEnDiY= เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 54 01:12:10

ความคิดเห็นที่ 7 บางทีอาจจะเป็นเราคนเดียวที่เข้าใจยากก็ได้นะค่ะ...แต่จะพยายามลองทำความเข้าใจดูค่ะๆๆ แอบเห็นแล้วเหมือนกันว่านักเขียนหนุ่มเขาแอบเข้ามาแซวด้วยว่าจะอัพช้า55 เขาเปิดทางยังงี้แล้วต้องรีบสุ้ๆเขาให้ทันแล้วนะค้าาา >< ป.ล. ตื่นเช้ามากๆเลยนะค่ะคุณเขมปัณณ์ จากคุณ : =FriEnDiY= เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 54 06:23:02

ความคิดเห็นที่ 8 เมื่อคืนเขามีอะไรกันเหรอตัวเอง.... ได้ข่าวว่าดูละครเรื่องริษยาหรือ หุ หุ หนุกเปล่า เจ้ยเป็นนางเอกเหรอ   บรรยายซะ  ดูเฮียแกระแวงไปซะหมด เดาว่าตุ๊กตาพิกลพิการ ต้องทำให้นึกถึงยัยลิงกังแหงๆ แต่เดาเรื่องไม่ออกแระ ยายของทัพพ์ตายไปยังง่ะ แก้ไขเมื่อ 06 พ.ค. 54 17:57:27 จากคุณ : กัตตาเปอร์ชา (amlee) เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 54 16:23:01

ความคิดเห็นที่ 9 เรื่องนี้คุณเขมปัณณ์ลงเร็วมากกกกค่ะ ยังตามเก็บไม่ทันเลย เดี๋ยวขอไปตามเก็บตอนเก่าๆ ก่อนนะคะ แล้วจะมาเม้นท์อีกทีค่ะ จากคุณ : นุ้ย (นารีจำศีล) เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 54 19:58:10

ความคิดเห็นที่ 10 จริงมั้ยพี่นุ้ย ว่าแต่คนอื่นลงเร็วนะพี่โอ ฮ่าๆๆ มีคนมาบอกแล้วว่าลงเร็วเหมือนกัน ^^ จากคุณ : นิชนันท์ เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 54 20:48:30

ความคิดเห็นที่ 11 ฝนตก ล่ะครับ ตื่น ตะกี้เอง   หลับตั้งแต่หัวค่ำไม่ค่อยสบาย เลย เดี๋ยว ฝนตก แดดออก ผมเลย เป็นโรคคุณชาย ฯ  อดไม่ได้ ขอเม้ม นิดนึง  คุณ  =FriEnDiY=       ขอบคุณในความน่ารักทุกถ้อยความครับ ซึ้ง วิ้ง ๆ  คุณ นิชนันท์     เพราะ ความริษยา นั่นปะไร  ผม ถึง ได้ อัพเร็ว เยี่ยง นี้  อาทิตย์หน้าจะลดสปิดลง ครับ  แหะ ๆ  เพราะ ดูเหมือนจะมี ทำให้ พี่ น้อง อ่าน แล้ว ไม่เข้าใจ เดี๋ยวกลับไป หาจุดเชื่อม เหตุการณ์ให้ กลมกลืนกว่านี้ คุณ กัตตาเปอร์ชา (amlee)   คืนก่อนนู้น ไม่มี ละคร ริษยาครับ   บังเอิด ดูเรยา  น่ะครับ เลย องค์ลงไปนิด  บ้าอัพ ตามชาวบ้าน เขา ผลเลยเอวังเช่นนี้   หากตอนนี้ ผมสำนึกผิดแล้ว ฮื่อ ๆ   ปอลิง  ผมเป็น พวกบ้า บรรยาย อ่ะครับ ไม่รู้ทำให้เบื่ออ่ะเปล่า     ปอลิง  สอง ยาย ของทัพพ์ ยังไม่เดส นะครับ  นางเป็น อีกจุดไคลแมกซ์ของเรื่องเลย  อิ ๆๆ    คุณ  นุ้ย   ขอบคุณมากครับ  ติดตามกันทุกเรื่องเลย อิ ๆ จากคุณ : เขมปัณณ์ (เขมปัณณ์) เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 54 00:31:10

ความคิดเห็นที่ 12 ไม่เบื่อบรรยายค่ะ เพราะช่วยให้อินกับเนื้อเรื่องได้ดีแต่แอบคิดว่าพระเอกเนี่ย คนอื่นต้องว่าเฮียแกเป็นโรคจิตแหงๆ ประมาณว่าขึ้นรถไฟฟ้า แกต้องสายตารอกแหรก เหลือบดูนั่นดูนี่รึเปล่า แต่ใครที่มีภาพหลอนก็คงประมาณนั้น อยากรู้เรื่องยายของทัพพ์มากเลย เพราะเห็นในบทนำบอกว่า คำพูดของยายขัดกับตาใช่เปล่า   อย่างนี้ยายคือผู้สืบทอด และทัพพ์เป็นทายาทอสูร  ฮะ ฮ่า จิ้นไปได้ จากคุณ : กัตตาเปอร์ชา (amlee) เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 54 11:22:08