PANTIP.COM : W10526678 คีตโลกา ตอนที่1 [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 2

เด็กสาวรูปร่างเล็กผอมผิวค่อนข้างคล้ำหิ้วพวงมาลัยที่ห้อยไว้กับราวเหล็กยาวราวหนึ่งฟุตเศษๆมายืนทำตาละห้อยอยู่นอกหน้าต่างรถยนต์จนอัญมาชะงักกิริยาชะเง้อมองทางข้างหน้าที่ยังคงมีรถยนต์ติดกันเป็นแนวยาว มือเรียวที่เล็บเคลือบสีเนื้อมุกอ่อนบางเปิดเก๊ะหน้ารถก่อนจะดึงเอาธนบัตรสีแดงออกมาพร้อมกับกดกระจกหน้าต่างให้เลื่อนลง

“พวงเดียว ไม่ต้องทอน” มือเล็กดำรีบยื่นพวงมาลัยมะลิซ้อนดอกบานให้ดวงตาดำขลับปรากฏแววสว่างใสจนอัญมาอดนึกเอ็นดูไม่ได้ ทว่าไอร้อนที่ปะทะยามยื่นมือรับพวงมาลัยทำให้ความรู้สึกวูบหนึ่งนั้นจางหายไปอย่างรวดเร็ว นิ้วเรียวกดเลื่อนปิดกระจกก่อนจะปรับกระจกมองหลังจ้องมองใบหน้านวลของตัวเองว่าไอร้อนนั้นจะทำให้เสียนวลไปมากน้อยแค่ไหน

“ร้อนจริงๆ ทำไมเมืองไทยมันร้อนอย่างนี้นะน่าเบื่อชะมัด” คิ้วเรียวขมวดนิ่วเล็กน้อยก่อนจะเริ่มคลายหงุดหงิดลงเมื่อเห็นว่ารถยนต์คันไกลๆเริ่มขยับได้บ้างแล้ว มือไวเท่าความคิดจึงรีบกดแตรเตือนให้คันข้างหน้าขยับตามไป

“จะรอหาพระแสงอะไรรีบไปสิยะ” เสียงบ่นเบาๆออกมาจากริมฝีปากอ่อนบางนั้นก่อนที่รถยุโรปราคาแพงจะพุ่งปราดไปทันทีที่ถนนมีช่องว่าง รถคันหรูขับผ่านมอเตอร์ไซค์ช้อปเปอร์ของราชการไปโดยจิตใจที่จดจ่อต่องานเลี้ยงใหญ่ที่จะเกิดขึ้นในอนาคตอันใกล้นี้

ก่อนที่รถจะแล่นเข้าไปในช่องทางที่จะไปยังลานจอดรถเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น มือเรียวคีบเอาสมอลทอกค์ขึ้นมาเกี่ยวที่ใบหูก่อนจะกดรับด้วยลีลาของพญาหงส์ผู้งามเลิศไปทุกกระเบียดนิ้วแม้มิได้อยู่ต่อหน้าผู้คน
“อ้าวยัยรส มีอะไร”
“ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน”

“ทำไม มีอะไร ฉันจะอยู่ที่ไหนได้กำลังเข้าพารากอนน่ะสิ เครื่องประดับน่ะพอมีแต่ชุดฉันว่าจะซื้อใหม่”
“นี่ๆ หล่อนไม่ต้องแต่งให้มากนักนะยะ อย่าลืมว่าฉันเป็นเจ้าของงาน”สุคนธรสกล่าวดักคอเพื่อนสาว พลางเบะหน้าเพราะรู้ดีว่าอัญมาก็คงจัดให้ตัวเองโดดเด่นโดยไม่เกรงใจเจ้าของงานอย่างเธอ ถ้าหากว่าอัญมาไม่ได้เป็นลูกสาวของนักธุรกิจอันดับหนึ่งของเมืองไทยที่ร่ำรวยและมีชื่อเสียงระดับโลกเธอคงไม่คิดจะเชิญ อัญมาเข้ามาในงานเธออย่างแน่นอน

‘ยัยตัวแสบ’ สุคนธรสรำพึงอยู่ในใจด้วยความหมั่นไส้ระคนกริ่งเกรง ทั้งยังคิดหาทางสกัดดาวรุ่งอย่างอัญมาไว้อย่างรอบคอบ กลุ่มเพื่อนสาวของเธอหลายคนจะเป็นกลุ่มที่ดีที่สุดที่จะกระจายข่าวซุบซิบที่เธอเพิ่งรับรู้มาจากว่าที่คู่หมั้น
“อย่าลืมชวนคุณจิรายุของเธอมาด้วยล่ะกัน”น้ำเสียงที่เหมือนพยายามไม่ให้มีอะไร กลับดูมีอะไรเสียชวนให้ผู้ฟังต้องขมวดคิ้วด้วยความรำคาญ

“ไปด้วยกันแน่นอนจ้ะ”
“แล้วอย่าสวยให้มากนักล่ะ”
“จะสวยแค่ไหนกันเชียวงานจัดเสียด่วนขนาดนี้ฉันคงตัดชุดไม่ทันก็เลยคิดว่าจะมาเดินดูในพารากอน อย่าเว่อร์ไปเลยน่ะ” หญิงสาวพูดคล้ายไม่ใส่ใจทั้งที่ในความเป็นจริงแล้วเธอได้สืบรู้มาแล้วว่าชุดของสุคนธรสเป็นเช่นไร และด้วยสติปัญญาที่มิใช่ชั่วจึงพอจะรู้ว่าอีกฝ่ายก็มิได้อินังขังขอบอะไรกับเธอนักหนา ทำเพียงอาศัยชื่อของเธออัพให้งานดูหรูยิ่งขึ้นเท่านั้นเอง

และเมื่อถึงวันงานจริงภาพข่าวที่จะออกไปสู่สายตาทุกคนในวงสังคมก็จะมีชื่อของ คุณอัญมา พิบูลย์สุวรรณ ตามด้วยชื่อของคู่หมั้นทั้งสองอย่างแน่นอน เพราะตั้งแต่เธอกลับมาจากอเมริกาได้ไม่ถึงครึ่งปี หนังสือพิมพ์ นิตยสารระดับไฮคลาสแทบทุกฉบับล้วนแต่มีชื่อและรูปเธอหราอยู่ในหน้าสังคม บางแห่งถึงกับให้เธอขึ้นปก เรียกได้ว่าฉบับไหนไม่มีชื่อและภาพของเธอก็ถือว่าเอ้าท์ ตายสนิทกันเลยทีเดียว

ด้วยรูปร่างหน้าตาที่เป็นเลิศจึงมีผู้คนแวดวงบันเทิงหลายสิบคนมาติดต่อบางรายถึงกับอ้อนวอนสารพัดให้เธอไปทำงานด้วยแต่คนอย่างอัญมาไม่ต้องการเด่นดังทางนั้นและไม่มีวันเร่ขายหน้าตาตัวเองให้เสียราคาเป็นเด็ดขาดในเมื่อเธอทั้งมีเชื้อสายผู้ดีเก่าและยังมีบิดาที่ร่ำรวยล้นฟ้าออกปานนั้น ทั้งรู้ตัวเองดีว่าคงทนไม่ได้อย่างแรงหากจะมีคนมาชี้นิ้วสั่งไม่ว่าจะเป็นเรื่องใดก็ตาม เธอจึงปฏิเสธอย่างใยดีสักราย

แว่วเสียงปลายสายกล่าวด้วยเสียงอ่อยๆอีกสองสามคำก่อนจะวางสายไป ทิ้งไว้เพียงรอยยิ้มมุมปากของอัญมา หญิงสาววาดเท้าลงจากรถคันหรูที่บิดามารดาเคยขอให้ใช้คนขับรถเพื่อความปลอดภัยของเธอ แต่เธอก็ไม่ฟัง สองเดือนแรกที่กลับมายังเมืองไทยเธอเคยยินยอมให้มีคนขับรถพาเธอไปไหนมาไหนมาแล้ว

และนั่นก็นับเป็นความรำคาญอย่างที่สุดของเธอ เพราะคนขับรถขับอย่างระมัดระวังจนเธอแทบร้องกรี๊ดเสียหลายรอบ ครั้นพอจะรู้หนทางบ้างด้วยความที่เป็นคนจดจำอะไรได้อย่างรวดเร็วจึงลาขาดจากคนขับรถประจำตัวที่บิดามารดาเคี่ยวเข็ญให้โดยไม่มีผู้ใดกล้าขัดใจ

เมื่อก้าวไปด้านในก็รู้สึกออกจะหิวเล็กน้อยจึงก้าวฉับๆไปยังร้านหรูที่มีชื่อเดียวกับโรงแรมหรูอันเป็นที่โปรดหลังจากที่ได้ลองลิ้มเพียงครั้งเดียว บรรยากาศที่เงียบ สงบ หรูหรา ทั้งที่อยู่ในห้างดัง ร้านนี้เป็นที่พอใจของเธอเป็นอย่างยิ่ง

ยิ่งได้รู้ว่าอาหารทุกจานล้วนส่งตรงมาจากโรงแรมชื่อดังก็ยิ่งทำให้เธอพอใจจนแวะทุกครั้งที่เดินซื้อของจนหิว แม้ว่าบางจานจะราคาสูงเทียบเท่าค่าอาหารของพนักงานกินเงินเดือนในบริษัทของคุณพ่อเธอทั้งอาทิตย์ก็ตาม และหากไม่ได้เดินซื้อของอยู่ในห้าง ร้านอาหารในโรงแรมระดับที่หรูที่สุดก็จะเป็นจุดหมายของเธอ เพราะเธอเชื่อว่าราคาที่แพงย่อมบอกถึงคุณภาพที่ดี

เมื่อรับประทานอาหารเสร็จอัญมาจึงไปยังร้านแบรนด์หรูของโลกในทันที เพียงไม่นานก็ได้ชุดราคาเหยียบแสนถึงสามชุด หญิงสาวยื่นบัตรเครดิตระดับทองคำขาวให้พนักงาน ก่อนจะเดินดูกระเป๋าซึ่งวางไว้อีกโซนในทันทีโดยมีผู้จัดการร้านมาคอยอำนวยความสะดวกให้ลูกค้าประจำอย่างเธอ

เมื่อนึกถึงรองเท้าในตู้ใหญ่ที่ยาวกว่าหกเมตรที่อยู่ภายในห้องแต่งตัวก็รู้ดีว่าคงไม่เพียงพอให้เธอเลือกใส่ได้โดยไม่เบื่อ สำหรับเธอแล้วของใหม่ๆย่อมดีกว่าของเก่าเก็บ ในสายตาของอัญมานั้นแม้ใส่เพียงหนเดียวก็ถือว่าเป็นของเก่าได้ จึงจัดการเลือกคอลเลคชั่นล่าสุดไปอีกสองคู่ที่คิดว่าน่าจะเข้ากันกับชุดที่เพิ่งซื้อไป

ดวงตาคู่สวยกราดมองอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะชะงักอยู่ที่ส่วนของเสื้อผ้าบุรุษที่แยกจากเสื้อผ้าสตรี ดวงตานั้นเปล่งประกายละมุนเมื่อนึกถึงคนรักที่หากถ้าเธอพยายามอีกไม่นานเมื่อบิดาและมารดาเห็นดีด้วยก็จะจัดให้มีงานหมั้นเกิดขึ้น น่าเสียดายที่ตลอดหนึ่งเดือนมานี่ไม่ว่าเธอจะหว่านล้อมสักแค่ไหนทั้งคุณอรรณพและคุณภรณีก็นิ่งเฉยไม่ตอบรับเหมือนทุกเรื่องที่เคยผ่านมาทั้งที่จิรายุก็มีคุณสมบัติที่เพียบพร้อมพอสมควรที่สำคัญคือเขาเอาอกเอาใจอ่อนหวานและอบอุ่นชวนให้เธอติดใจจนอยากได้มาครอบครองอย่างถาวร

“เน็กไทเส้นนี้ด้วย แค่นี้ล่ะ” ผู้จัดการร้านค้อมตัวหยิบกล่องใหม่ให้ก่อนจะส่งไปให้พนักงานอีกคนจัดการแพ็คของและคิดเงินด้วยความรวดเร็ว เพียงครู่ถุงกระดาษหลายใบก็อยู่ในมือของพนักงานร้านผู้โชคดี ร่างเพรียวสมส่วนก้าวฉับๆไปยังลานจอดรถโดยมีพนักงานเดินถือของตามไปอย่างคุ้นเคย เพราะทราบดีว่าหญิงสาวผู้นี้มีที่จอดรถประจำซึ่งเป็นสิทธิ์ของผู้ถือบัตรเครดิตระดับไฮคลาสที่มีเพียงไม่กี่ใบในเมืองไทย

อัญมาเปิดประตูหลังให้พนักงานนำของไปเก็บก่อนจะกรีดนิ้วจัดธนบัตรสีน้ำตาลเทายื่นให้ผู้ที่มาอำนวยความสะดวกให้ ฝ่ายนั้นค้อมตัวรับมาอย่างยินดีประกายตาที่ตอบสนองมา ทำให้อัญมาต้องซ่อนความรู้สึกสมเพชไว้อย่างมิดเม้น เพราะรู้ดีกว่าลำพังเงินเดือนของพนักงานระดับนี้คงเกินหมื่นไปไม่เท่าไหร่ซึ่งอาจจะเท่ากับเสื้อถูกๆสักตัวหนึ่งของเธอแล้วจะไปพอกินได้อย่างไร หญิงสาวขับรถปราดออกไปอย่างรวดเร็วทิ้งให้คนที่ส่งยิ้มค้างมองตามไปอย่างชื่นชมระคนอิจฉา

“ทำบุญด้วยอะไรมานะนี่ แม่จะขวนขวายหามาทำบุญด้วยเผื่อชาติหน้าจะได้สักเสี้ยวหนึ่งของคุณอัญมาก็ยังดี”
แก้ไขเมื่อ 06 พ.ค. 54 03:30:50

จากคุณ : จอมนาง

เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 54 03:30:19

ความคิดเห็นที่ 4

“โอ้ยรำคาญจริง ฉันบอกว่าทำให้มันดีๆหน่อย ข้างหน้าน่ะให้มันหยิกๆแต่ไม่ใช่หยิกมากขนาดนี้ ไดร์เลยนะแต่อย่าให้หายหยิกล่ะ” เสียงตะวาดแว้ดของอัญมาทำให้สาวใช้ผู้โชคร้ายแทบจะร้องไห้
“ค่ะคุณหนู”

“ไม่ได้อย่างใจเลยให้ตายสิ นี่ถ้ามีเวลามากกว่านี้ฉันคงไม่ต้องใช้ฝีมือกะโหลกกะลาของเธอให้เสียอารมณ์หรอกนะ” สีหน้าไม่พอใจพร้อมแววตาที่ตวัดจิกสร้างความร้อนรนให้แก่ผู้ที่จับปอยผมจนมือสั่นเทา

“พอ! จะไปไหนก็ไปเลยป่ะ อย่ามาให้เห็นหน้าอีกนะอารมณ์เสียจริงๆ” มือเรียวผลักสาวใช้ให้ออกห่างฝ่ายนั้นรีบรนเก็บไดร์เป่าผมวางแล้วเดินตัวลีบออกจากห้องในทันที ผมที่เกล้าหลวมๆเก็บปลายเหลือเพียงปอยเท่าฝ่ามือด้านข้างที่ถูกม้วนดัดด้วยไฟร้อนจนหยิกหยองด้วยปอยที่เล็กมากไปชวนให้หงุดหงิด อัญมาจัดทรงใหม่ด้วยมูสก่อนจะจัดการเองให้เป็นหลอดใหญ่ขึ้นจนดูเข้าที

แม้ว่างานนัดพบกันคราวนี้จะเป็นกันเองแต่เธอก็รู้ว่ามีการแข่งขันกันในที และเป็นการนัดหมายที่กะทันหันพอควรเพราะคนทั้งกลุ่มเพิ่งจะว่างตรงกันในวันนี้ ซึ่งสุคนธรสกำชับนักหนาว่าเธอต้องไปให้ได้เพราะเป็นเหมือนงานเลี้ยงอำลาชีวิตสาวโสด ทั้งนี้หลังจากงานหมั้นไม่ถึงเดือนก็จะมีงานแต่งที่ถูกปล่อยข่าวว่าจะเกิดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ อัญมาจ้องใบหน้านวลซึ้งงามหรูของตนในกระจกแล้วก็ให้หวนนึกถึงคำซุบซิบวิจารณ์และหยอกล้อในหนังสือหน้าสังคมที่ดูจะโอเว่อร์เหลือเกินในความรู้สึกของเธอ

“เชอะรอก่อนเถอะสุคนธรส ถ้าเป็นงานของฉันกับจิรายุงานของเธอก็จะเป็นแค่งานกินเลี้ยงกระจอกๆงานหนึ่งเท่านั้นแหละ” ร่างเพรียวสมส่วนผุดลุกขึ้น มองซ้ายขวาอย่างภาคภูมิใจในความงามสง่าของตนแล้วคว้าเอากระเป๋าสีขาวลวดลายทองราคาแพงอันเป็นอันลิมิตเตดเอดิชั่นมาถือพร้อมกับเดินระเหิดระหงออกจากห้องส่วนตัวไปยังรถคันหรูที่ถูกนำมาจอดรอไว้ก่อนแล้ว

เพียงวันเดียวก่อนถึงงานหมั้นของสุคนธรส อัญมาจึงได้เดินทางมายังธนาคารและเลือกดูเครื่องประดับที่ผู้จัดการธนาคารเอามาเรียงไว้ให้อย่างไม่ค่อยพอใจนัก บางชิ้นใหญ่ไปใส่ก็จะดูเสร่อเปิ่น บางชิ้นน้อยไปเกรงจะมีคนเอาไปนินทาได้ว่าเธอกระจอก หาสักชุดที่เป็นเอกลักษณ์จนน่าพอใจไม่ได้เสียเลย เมื่อหน้ามุ่ยครุ่นคิดอยู่พักใหญ่จึงนึกบางอย่างขึ้นมาได้

“จริงสิ ยังมีตู้เซฟที่ห้องคุณแม่นี่นะ ผู้จัดการคะวันนี้ชักขี้เกียจเลือกแล้วล่ะค่ะไม่ถูกใจสักชิ้น เก็บได้เลยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ” หญิงสาวกล่าวอย่างมีมารยาทก่อนจะยืนรอให้เจ้าหน้าที่จัดข้าวของทั้งหลายเข้าไปในตู้เซฟขนาดมหึมานั้นจนเสร็จ เมื่อรับกุญแจมาแล้วจึงรีบกลับไปยังคฤหาสน์ของตัวเองอย่างรวดเร็วตามประสาคนใจร้อน และตั้งใจไว้ว่าหากค้นตู้เซฟในบ้านแล้วไม่พบเจอเครื่องเพชรที่ถูกใจ หนทางต่อไปก็คงไม่พ้นไปร้านเพชรเจ้าประจำเพื่อเลือกหาของใหม่เป็นแน่

ตู้เซฟใหญ่ที่อยู่ในห้องนอนของคุณภรณีเป็นที่ที่อัญมาเคยมานอนเล่นดูคุณแม่ของเธอจัดเรียงชี้ชวนให้ดูเครื่องเพชรเครื่องทองชิ้นโปรดที่ล้วนแต่งดงาม ด้านล่างที่เป็นลิ้นชักและใกล้กล่องเครื่องเพชรชุดใหญ่ๆจะเป็นเงินสดที่เก็บไว้เผื่อต้องจับจ่ายใช้สอยภายในบ้านหลังใหญ่หลังนี้ มือเรียวทั้งไขกุญแจและบิดรหัสที่คุณแม่ของเธอเคยให้ไว้อย่างชำนาญ ก่อนจะดึงชั้นวางเครื่องเพชรที่มีกล่องซ้อนกันเป็นตั้งๆออกมาเลือกดู ชั้นล่างที่มีลูกกุญแจคาอยู่ทำให้หญิงสาวชะงักเล็กน้อย

โดยปกติแล้วลิ้นชักเหล็กชั้นล่างของตู้เซฟจะถูกไขปิดอย่างเรียบร้อย และคุณภรณีจะเป็นผู้ที่ถือกุญแจดอกนี้ไว้ตลอด ซึ่งเธอเองก็ไม่ค่อยจะสนใจนักเพราะคุณภรณีเคยบอกว่าเป็นของจำพวกเอกสารสำคัญต่างๆรวมไปถึงโฉนดที่ดิน ซึ่งอีกไม่ช้าไม่นานก็ต้องตกเป็นของเธอ

“คุณแม่ลืมกุญแจไว้หรือนี่ สงสัยจะเป็นตอนมาเอาพาสปอร์ตแน่เลย” อัญมาไขกุญแจเปิดลิ้นชักด้วยความอยากรู้ก็พบว่ามีเอกสารมากมายวางไว้แทบจะเต็มลิ้นชัก หากที่สะดุดตาเธอก็คงเป็นซองสีน้ำตาลที่มีคลิปหนีบรูปใบหนึ่งไว้

หญิงสาวยื่นมือไปหยิบขึ้นมาดูแล้วก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความแปลกใจ รูปใบนั้นเป็นรูปของเด็กทารกที่อยู่ในห่อผ้าเก่าซอมซ่อ ใบหน้าของเด็กทารกคล้ายใบหน้าเธอยามเป็นทารกตามที่เคยเห็นในอัลบั้มรูปภาพของครอบครัว เธอเปิดซองสีน้ำตาลนั้นพร้อมดึงเอาเอกสารภายในขึ้นมาอ่านดูโดยอัตโนมัติ

เพียงเห็นเอกสารทั้งหลายอย่างถนัดตาใบหน้านวลก็ซีดเผือดในทันที มือเรียวที่สั่นเทารีบเปิดไฟทุกดวงภายในห้องก่อนจะค่อยๆไล่มองเอกสารทีละแผ่นและมีอาการคล้ายกำลังหายใจไม่ออก เอกสารใบเกิดและชื่อจริงที่เป็นชื่อเธอ แต่นามสกุลใครก็ไม่ทราบปรากฏหราอยู่ในนั้น มีจดหมายสีเก่าเก็บพิมพ์ด้วยเครื่องพิมพ์ คล้ายว่าเป็นเครื่องยืนยันในสิ่งที่เธอไม่เคยรับรู้มาก่อนในชีวิต

จดหมายนั้นเป็นเหมือนรายงานการสืบหากำเนิดของ เด็กหญิงอัญมา ชื่อบิดามารดาล้วนแล้วแต่เป็นชื่อปลอม นามสกุลปลอมที่ไม่มีในราชอาณาจักรไทย นอกจากนี้ยังมีเอกสารรับเลี้ยงที่เป็นชื่อของคุณพ่อคุณแม่ของเธอ

“ไม่...ไม่จริง” น้ำตาเอ่อล้นออกมาจนอาบแก้มซีดเซียว ความภาคภูมิใจทั้งหมดในชีวิต ทั้งความร่ำรวยและชาติกำเนิดคล้ายพังทลายลงในพริบตา ดวงตาแดงก่ำลอยคว้างอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง หยาดน้ำตาที่พร่างพรูไม่ขาดสายมาพร้อมเสียงสะอื้นถี่ปานว่าจะขาดใจ

“เป็นไปไม่ได้...”ริมฝีปากที่แดงช้ำจากการกัดริมฝีปากด้วยความว้าวุ่นใจสั่นระริกเธอรวบรวมเอกสารทั้งหมดมาไว้ในมือ และนั่งน้ำตาไหลพรากด้วยความปวดใจและเจ็บใจ นอกจากคุณอรรณพและคุณภรณีจะมีใครล่วงรู้เรื่องนี้บ้าง ตลอดเวลาที่เธอเชิดหน้าอย่างหยิ่งผยองคนเหล่านั้นคงจะจ้องมองเธอด้วยความรู้สึกสมเพชเวทนาหรือไม่ คุณพ่อคุณแม่ทำเช่นนี้กับเธอได้อย่างไร แล้วพ่อแม่ที่แท้จริงของเธอเล่าเหตุใดจึงทอดทิ้งเธอไว้ให้ผู้อื่นเช่นนี้

มือสั่นเทาเปิดจดหมายอีกฉบับที่ดูใหม่กว่าจดหมายรายงานนั้น ก่อนจะอ่านอย่างชัดบ้างไม่ชัดบ้างด้วยม่านน้ำตาที่เอ่อขึ้นเป็นพักๆ จดหมายฉบับนี้เป็นลายมือของคุณภรณี ที่คล้ายว่าจะเขียนถึงเธอ บอกเล่าทุกสิ่งอย่างที่เกี่ยวกับตัวเธอไว้ตั้งแต่ต้น จดหมายยาวสองหน้า แต่เธอทนอ่านได้เพียงย่อหน้าแรกที่กล่าวถึงว่าเธอเป็นเด็กทารกที่ถูกนำมาทิ้งไว้หน้าคฤหาสน์แห่งนี้เมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน

คุณภรณีคงตระเตรียมที่จะบอกความเป็นจริงกับเธอมาหลายปีเพราะวันเดือนปีที่หัวจดหมายบ่งบอกเวลาเอาไว้ว่าเป็นจดหมายที่เขียนไว้เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว อัญมาปิดจดหมายและสอดเก็บไว้ทั้งที่ยังอ่านไม่จบ เธอไม่ต้องการรับรู้เรื่องใดๆอีกต่อไปแล้ว หญิงสาวเก็บเอกสารทุกอย่างไว้อย่างเดิมทั้งยังเอาโฉนดต่างๆมาวางทับไว้เช่นเดิม ก่อนจะรีบปิดกล่องแพนโดร่าที่มีปีศาจร้ายซ่อนอยู่ด้วยความเจ็บช้ำใจเป็นที่สุด

โปรดติดตามตอนต่อไป

จากคุณ : จอมนาง

เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 54 03:33:45